Kıyamet Alametleri – 2

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين (Aşağıdaki kıssayı anlatan kişi Şeyh Usame b. Ladin’in Torabora mağaralarında beraber yaşadığı arkadaşlarından biridir.) Günün birinde Şeyh Usame b. Ladin (rahimehullah) mücahitlerle beraber planlar hazırlıyor ve bir strateji öğretiyorken bir genç yanında bir laptopla geldi. Dedi ki: “Ey Şeyh! Sana bir şey göstermek istiyorum.” Oradakilerin hepsi susup ne diyecek diye Şeyh’e baktılar. Şeyh: “Göster” dedi. Lakin adeti olduğu üzere Şeyh’te yeni herhangi bir şey sebebiyle acaip bir his/duygu oluşurdu ve bu sebeple yüzü değişmeye başladı. Bu genç kalkıp laptopu çalıştırdı. Laptop çalışıyor ve yükleniyorken Usame’nin yüzü daha da değişiyordu. Ta ki laptop hazır hale geldi. Bu genç video dosyasını açtı ve sesini yükseltti. Videonun başında, yüzünde her müminin kendisinden etkileneceği çocukluk masumiyeti belirmiş küçük bir çocuğun görüntüsü vardı. Bu küçük çocuk başına Filistin’e ait bir örtü koyuyordu ve İbn Ladin’in resmini kaldırıyordu. O resimde İbn Ladin parmağını kaldırmıştı. Ve çocuk yüksek bir sesle konuşmaya başlıyordu ve kalpleri parçalayacak şekilde ağlıyordu, diyordu ki: “Nerede va’din ey Usame!”. Sonra bir daha: “Nerede va’din ey Usame!” diye tekrarlıyordu. Ve Usame b. Ladin ağlamaya başladı. Ondan, kalbine insanların en sevimli olanını kaybettiği için ağlayan birinin hıçkırıkları gibi hıçkırıklar işitildi, öyle ki onun hakkında endişelendik. Ve yüksek bir sesle şöyle demeye başladı: “Alemin hepsi ona karşı toplanmışken Usame’den ne yapmasını istiyorsun!” Bu sözünü tekrar ediyordu, ta ki sakalı gözyaşlarıyla boyandı. Onun hakkında endişe ettik. Bizi de kendisiyle birlikte ağlattı, öyle ki mecliste, tek bir çocuğunu kaybetmesi sebebiyle yıkılan bir annenin iniltisi gibi bir inilti vardı. Laptopu getiren kardeşe kızdık ve bu yaptığından ötürü bakışlarımızla onu kınadık. Ve kısa bir süre sonra Şeyh bayılıp düştü. Evine götürüldü. Üç gün hastalandı. Her uyandığında o ağlayan çocuğun görüntüsünü hatırlıyor ve ağlıyordu, hıçkırıkları işitiliyordu. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden Müminlere olsun. Allah-u Teâlâ biz Müslümanlara, kâfirlere benzememeyi emretmektedir. Bir Müslüman kesinlikle onlar gibi hayat süremez, onları taklit edemez. Kâfirleri taklit etmemekle emrolunduğumuz gibi onlara dostta olamayız. Zira İman ile küfrün en sağlam bağı kâfirlere karşı düşman, Müslümanlara karşı dost olmaktır. Allah-u Teâlâ bizleri birçok ayette müşrikleri dost edinmekten nehyediyor. “Ey iman edenler! Yahudileri ve Hristiyanları dost edinmeyin. Onlar birbirlerinin dostudurlar. Sizden kim onları dost edinirse, şüphesiz o onlardan olur. Şüphesiz Allah, zalim kavmi doğru yola iletmez.” (Maide, 51) “Yılbaşı bayramı” veya “Noel bayramı” denilen kutlama; asıl itibariyle İslam’da olmayan ve İslam’ın reddettiği, Hristiyanların kutladığı bayramıdır. Hatta Hristiyan kaynaklarında da yeri olmayan Noel ve Noel baba figürü, Hz. İsa’nın doğumundan yaklaşık 350 sene sonra Roma’da ortaya çıkmıştır. Roma güneşe tapıyordu. İmparator, Güneşperestlikle Hristiyanlığı birleştirerek Güneş tanrısının doğum günü olan 25 Aralık’ı Hz. İsa’nın doğum günü olarak kabul etti, buna Noel, doğum ya da halk arasında bilinen ismiyle de Mevlüt denilebilir. Güneşe tapanlar, güneşin 25 Aralıktan itibaren daha geç batmasının tanrılarının kendilerini daha çok sevmesine bir işaret olarak sayarlar ve yeniden doğduğuna inanarak bayram yaparlar. Dans, içki, zina, çam ağaçları ışıklandırma, hindi kesme, domuz başı kaz kızartması yemeyi gelenek haline getirmişler. 25 Aralık ve 1 Ocak arasını eğlence ve tatil günleri kabul etmişlerdir. Yani bu “Noel/Doğum/Mevlüt” hurafesi güneşe tapanlardan Hristiyanlara geçmiştir. Pazar (Sunday/Güneş günü) putperestlerce kutsal sayıldığından aynen geçmiştir. Tanrının oğlu gibi birçok inanç, adet, gelenek, Pagan putperestlerinden Hristiyanlığa geçmiştir. Ağaca tapma Avrupalı putperestler arasında yaygınıdır. Bizim ana amacımız ise onlara özenmemek, onları taklit etmemek, İslam çizgisi doğrultusunda hayatımıza yön vermektir. Gayri Müslimlerin bayramlarını kutlamak bazen küfür, bazen de haram olabilir. Şayet onların bayramlarını tazim (kâfirlerin bayramı diye yüceltmek) ederek kutlanırsa kişi dinden çıkmakla karşı karşıya kalır. Böyle zamanlarda tazim olmadan, sırf eğlenmek maksadıyla katılmak veya kutlamak haram olur. Bu hükümlere dair Kur’an ve Sünnette birçok delil mevcuttur. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) “Kim bir kavme özenirse, benzemeye çalışırsa onlardan olur" şeklindeki buyruğu gibi. Bu hadis kâfirlere benzemenin mutlak anlamda haram olmasını gerektirir. Yemede, içmede, giyinişte vs. hayatın tüm alanlarında onlar gibi olmamayı gerektirir. Başka bir delil de Peygamberimizin “Müşriklere ters düşünüz, muhalefet ediniz” şeklindeki buyruğudur. Bu deliller sayıca çoktur. Gerek Kur’an’da ve gerekse Sünnette “gazaba uğramışların (Yahudilerin)” ve “sapıkların (Hristiyanların)” yollarından gitmenin haram olduğunu gösteren çok sayıda delil vardır. Hiç şüphesiz kâfirlerin bayramları, onların yollarının, hayat tarzlarının bir parçasıdır. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyurur: “Onlar ki, yalan konuşulan yerlerde bulunmazlar ve boş laf edenlerle karşılaştıklarında vakarla geçip giderler.” (Furkan, 72) Tabiinden Mücahid (rahimehullah), bu ayetle ilgili; “Burada müşriklerin bayramları kastediliyor” demiştir. Yine tabiinden Rabii b. Enes’de aynı görüşü paylaşıyor. Öte yandan Kadı Ebu Ya’la (rahimehullah); “Müşriklerin bayramlarına katılmayı yasaklayan bir çağrıdır” diye ifade etmiştir. Hz. İsa’nın doğum yıldönümü olduğu sanılarak yapılan bu kutlamalar dinimize aykırı adetlerdir. İslam’dan başka dinlerin bayramlarını kutlamak dinimizde yasaklanmış bir amel olup, Rabbimiz (azze ve celle) onların yerine bizlere Ramazan ve Kurban bayramlarını meşru kılmıştır. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine’ye geldiği zaman yerli halkın eğlenerek kutladığı iki bayram gününün olduğunu gördü. Medinelilere “Bu günlerin anlamı nedir?” diye sorunca onlardan “Biz cahiliye döneminde bu günlerde eğleniyorduk” cevabını aldı. Bunun üzerine Medinelilere şöyle buyurdu; “Allah sizin iki eğlence gününüzü, onlardan daha hayırlı olan şu iki günle değiştirdi. Bu iki gün Kurban ve Ramazan bayramı günleridir.” (Ebu Davud) Bir şeyi değiştirmek değiştirilen şeyi bırakmayı gerektirir. Çünkü değiştirilen şeyle yerine konan şey bir arada bulunamaz. Buna göre bu ifade tarzı, ancak bir arada bulunamayacak, birbirleri ile bağdaşamayacak nitelikteki şeyler ve durumlar için kullanılabilir. Hz. Ömer (radiyallahu anh) “Allah düşmanlarının bayramlarından sakınınız” diye buyurmaktadır. Günümüzde Müslüman toplumların başına gelen büyük musibetlerden biri de Yahudi, Hristiyan ve diğer kâfir toplumlardan oluşan cehennem ehline uymaları ve onlara benzemeleridir. Öyle ki onların birçoğu hakkında Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şu sözü gerçekleşti: “Sizden öncekilerin yoluna tıpatıp uyacaksınız. Onlar, kertenkele deliğine girse siz de peşlerinden gireceksiniz.” Sahabîler: “Ey Allah’ın Rasûlü, Yahudi ve Hristiyanları mı kastediyorsun?” diye sorunca Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem): “Ya kim olacak?” diye buyurmuştur. (Buhârî, Müslim) Yani “Elbette ki onları kastediyorum” demek istemiştir. Diğer bir rivayette de: “Onlardan biri, sokakta annesiyle zina etse siz de aynısını yapacaksınız” buyrulmuştur. (Hâkim) Gerçekten de Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in dediği gibi oldu; artık Müslümanların pek çoğunu küfür ehlinden ayıramaz olduk. Hristiyanlar, İslam beldelerine haçlı seferleri düzenleyerek savaş ilan ederlerdi. İslamiyet’i ve Müslümanları böyle yok etmek arzularındaydılar. Son asırlarda ise haçlı seferlerinin yerini televizyon, internet ve basın yayın kuruluşları almıştır. Amaçları Müslümanları kendilerine benzeterek, İslamiyet’in ruhunu ve maneviyatını ortadan kaldırıp kendileri gibi Müslümanları da dünya ehli yapmaktır. Müslümanlar ise basiretli olup bu tür oyunlara gelmemelidirler. Yılbaşı gecesi yapılan ameller veya kutlamalar daha çok din, ırz, namus, ahlak ve aile kavramlarını yıkmak için özenle tasarlanmış eylemlerden ibarettir. Aynı zamanda bu yapılan kutlamalarda Allah (azze ve celle)’nin diniyle alay veya emirlerine isyan mahiyetinde fiiller varsa durumun ciddiyeti de o kadar büyük ve tehlikelidir. Yılbaşı gecesinde yapılan amellerden uzak durmak gerekir. Hindi alıp kesmek, çam ağacı satın almak, Noel baba kostümü ve oyuncakları almak/satmak, piyango bileti almak, parti düzenlemek ve parti şapkaları almak gibi eylemler Müslümanların amellerinden olmayıp, kâfirlere benzemek olur. Allah düşmanlarının bayramları Noel ile sınırlı olmayıp, Müslümanlar bu tür bayramları bilmeli ve onlardan uzak olmalıdırlar. Bunlar Paskalya, Hıdrellez, Nevruz gibileri olup, günümüzde bu tarz bayramlar bir hayli çoğalmıştır. Cumhuriyet, gençlik ve spor bayramı, zafer bayramı, çocuk bayramı, anneler günü bayramı, sevgililer (Aziz Valentin) günü vs. bayramlar da İslamiyet’in iki bayramından başka bayramlardır. Allah ise bunları daha hayırlı olan Kurban ve Ramazan bayramları ile değiştirmiştir. Biz Müslümanlar, yaşantımızda ve eğlencelerimizde bizden olmayanlara muhalefet etmekle emrolundu isek, Allah (azze ve celle)’nin hükümleri konusunda, kâfirlere nasıl muhalefet etmemiz gerekir! Bilakis Allah’ın hükümlerini baş tacı yapıp beşer ürünü olan, şeriat dışındaki bütün sistemleri (Laiklik, Demokrasi, Sosyalizm, Kapitalizm, Kemalizm, Marksizm, vs…) inkar etmemiz ve onlardan uzak olduğumuzu her daim yinelememiz gerekmektedir. İşte Allah’ın dininden olmayan bu sistemler küfür fabrikalarıdır. Bunların içerisinden her gün Allah’ın Kuran’da zikrettiği necis müşrikler ortaya çıkıp insanları ifsat etmektedirler. Bize düşen görev ise; Allah’ın gerçek İlahlığını ve Rabliğini yakinen bilmek ve bunlara zıt olan şirki temelinden reddetmektir. Ancak bu şekilde cennetinin varisleri oluruz. Hemen belirtelim ki, sözü geçen cahiliye kaynaklı iki bayram günü İslam döneminde unutulmuş, ne Peygamberimiz zamanında ne de halifeler döneminde bu günlerden iz kalmamıştı. Eğer halk bu günlerde eğlenmekten alıkonmamış olsaydı, bu geleneği devam ettirirdi. Çünkü gelenekler, değişmeyi sağlayıcı bir motif olmadıkça değişmezler. Özellikle kadınlar, çocuklar ve halk çoğunluğu tatil ve oyun bayramı olarak kutladıkları günleri büyük bir heyecanla gözlerler. Nitekim çoğu krallar ve devlet başkanları idare ettikleri halkın geleneksel bayramlarını değiştirmeyi başaramamışlardır. Çünkü halk vicdanında bu bayramlarla ilgili motifler kuvvetli ve kalabalıkların bu bayramları kutlama arzuları güçlü olagelmiştir. Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) söz konusu cahiliye bayramlarına güçlü bir şekilde karşı çıkmasaydı, bu bayramlar, sönük bir biçimde de olsa, varlıklarını devam ettireceklerdi. Demek ki, Peygamberimizin güçlü bir şekilde karşı çıktığı ve engellediği adet ve davranış haramdır. Unutmamalıyız ki; Müslümanın Takvimi ve yılının ilk günü 622 yılında Peygamberimizin hicretiyle başlayan 1 Muharrem’dir. Hicret; Şirkten tevhide, küfürden imana, esaretten özgürlüğe, kabilecilikten İslam kardeşliğine yürümenin adıdır. Dolaysı ile Müslüman bu gecede geçen bir senenin içinde, ne kadar hayırlı amellerim oldu ya da şerli amellerim oldu diye muhasebesini yapar. Allah (azze ve celle)’nin, yüce ve büyük bazı hikmetlerden dolayı cehennem ehli olan kâfirlere muhalefet etmemizi bizlere emretmiştir. Bu hikmetlerden biri, kâfirlerin muhabbetinin Müslümanların kalplerine girmesini engellemektir. Zira onlar, Allah’ın ve Müslümanların düşmanlarıdır. Birtakım işlerde onlara uymak ve benzemek, beraberinde yakınlaşmayı getirir, buradan da sevgi ve muhabbet doğar. Ey kardeşim! Unutmamalıyız ki Yahudi ve Hristiyanlar Kurban bayramında kurban kesmez, Ramazan bayramını tebrik etmez ve Hicretin başlangıcı olan 1 Muharrem’i kabul etmez. Öyle ise inancımızın kâfirlerle bir olmaması, dış görünüşümüzde de onları taklit etmememizi gerektirir. Kişinin dış görünüşünde onları taklit etmesi, istemese de inancında da onlara benzemeyi beraberinde getirir. Hz. Ömer (radiyallahu anh)’ın “İnandıkları gibi yaşamayanlar, yaşadıkları gibi inanırlar” nasihatini aklımızdan çıkarmamamız gerekir. Allah-u Teâlâ, şeriatından yüz çeviren din düşmanlarına sevgi besleyen kimselerin iman etmiş olamayacaklarını bildirmiş ve şöyle buyurmuştur: “Allah’a ve ahiret gününe iman eden bir toplumun -babaları, oğulları, kardeşleri yahut akrabaları dahi olsa- Allah’a ve Rasûlü’ne düşman olanlara sevgi beslediklerini göremezsin.” (Mücadele, 22) “…Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hristiyanlar da asla senden razı olmayacaklardır. (Bakara, 120) Şimdi seninle beraber Kâfirler ile Dostluğun neticelerini maddeler halinde inceleyelim; 1- Kâfirleri Dost Edinmede Nehyin Sebebi Allah (azze ve celle) bir şeyi emrettiği veya nehyettiği zaman onun asıl gayesi itaattir. İslam’ın anlamı da budur. “Kâfirler birbirlerinin dostudurlar eğer siz onları dost edinirseniz yeryüzünde fitne ve büyük bir fesat olur.” buyrulur. (Enfal, 73) Allah (azze ve celle) insanlara bir şeriat belirlediği zaman fıtratlarına en uygun kanunlarını indirmiştir. Allah’ın bizden teslimiyet istemesinin sebebi de budur. “Müşrikler ve ehli kitaptan kâfirler size hiçbir hayrın indirilmesini istemezler.” (Bakara, 105) buyurulmuştur. Kâfirin dostluğu her zaman yalandır. Hiçbir zaman Müslümanlar için hayır istemezler ve istememişlerdir. Bu ayeti kerime bunun en büyük delilidir. Eğer bir yerde kâfirler Müslümanlara iyi davranıyorsa -istisnalar hariç- mutlaka orada bir hile vardır. Bunun en güzel delili de tarihte kâfirlerle ittifak yapan İslam devletlerinin akıbetidir. Sonları hep aynıdır. Hüsran! 2- Kâfirleri Dost Edinmeye İten Sebepler Kur’an’da kâfirleri dost tutanlar genelde münafık karakterli insanlardır. Münafık, iman etmediği için sürekli kendi menfaatini düşünür. Bunun için de hem iman ehlinden yana hem küfür ehlinden yana olmak suretiyle kendini sağlama almaya çalışır. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: “Onlar ikisi arasında bocalayan kararsız kimselerdir. Ne bunlara nede onlara taraf olurlar. Allah’ın şaşırttığı kimseye sen asla yol bulamazsın.” (Nisa, 143) Tarih boyunca dünya hayatını ahirete tercih eden menfaatperest insanlar, kâfirleri dost edinmişlerdir. Hem dünyalarını hem de ahiretlerini heba etmişlerdir. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: “Kalplerinde hastalık bulunan kimselerin ‘devrin aleyhimize dönmesinden korkuyoruz’ diye (kâfirleri dost edinmek için) koşuştuklarını görürsün.” (Maide, 52) Bu ayette Allah (subhanehu ve teâlâ) onların, kâfirleri korkuları sebebiyle dost edindiklerini belirtir. Kalbe Allah korkusu yerleşmediği zaman kalp kâinattaki her şeyden korkmaya başlar. Bu korku da insanı cinsine göre, Allah’ın nehyettiklerini işlemeye sevk eder. “Allah, münafıkların kâfirleri dost edindiklerini bildirdikten sonra “İzzeti onların yanında mı arıyorlar?” diye buyurur. (Nisa, 138) Birçok sahabe sözlerinde “Biz zelildik, Allah bizi İslam’la aziz kıldı. Biz ne zaman izzeti Allah’ın bizi aziz kıldığı İslam dışında ararsak Allah bizi tekrar zelil kılar” demişlerdir. Münafık ve kâfir ise iman edemediği için bu izzeti hissetmez ve kendine izzet kaynağı arar. Bugün bu ayeti ve particilik zihniyetini düşünürsek, particiler Müslümanların söz sahibi olabilmesi için kendilerinin de küfür kabul ettiği sisteme dost gibi görünürler. Bunun sebebi de aziz olan Allah’a teslim olmayışlarıdır. 3- Dinler Arası Diyalog Bir fikrin başka bir fikirle diyaloga geçebilmesi için, önce onun meşruluğunu kabul etmesi gerekir. Sahibine kâfir dediğimiz, ateş ehli diye nitelendirdiğimiz insanlarla diyaloga geçmemiz mümkün değildir. Yahudi ve Hristiyanların hükmü Kuranda şöyle belirtilmiştir. “Muhakkak ki: “Allah, Meryem oğlu Mesih’tir” diyenler kâfir oldular.” (Maide, 17) “Muhakkak ki: “Allah, üçün üçüncüsüdür” diyenler kâfir oldular.” (Maide, 73) “Yahudiler “Allah’ın eli bağlıdır” dediler. Söylediklerinden ötürü kendi elleri bağlandı ve onlara lanet edildi.” buyrulmaktadır (Maide, 64). Kur’an-ı Kerim ehli kitabın lanete duçar olduğu, Allah’ın gazabına müstahak olduğu ve kâfir oldukları ile ilgili ayetlerle doludur. “Şüphesiz din Allah’ın yanında İslam’dır.” (Ali İmran, 19) “Kim İslam’dan başka din ararsa ondan asla kabul olunmaz. Ve o ahirette zarara uğrayanlardan olur.” (Ali İmran, 85) Bu ayetler, açıkça son peygamberden sonra bu dinlerin hiçbir şekilde insanı kurtaramayacağını ifade eder. Öyleyse ehli kitap da kâfirler zümresindendir. Diyalog yapabilmek için bu ayetleri görmezden gelmek gerekir. Bu, pratikte vuku bulan bir gerçektir. Diyalogcular Müslüman olduklarını iddia etseler de sırf diyaloglarını gerçekleştirmek için Kur’an’daki bunca ayeti hiçbir zaman zikretmezler. 4- Kâfirlere Benzemek Kâfirlere benzemek onları dost edinmenin türlerindendir. İslam’da asıl olan kâfirlere muhalefet etmektir. Bunun en başlıca sebeplerinden biri, dıştaki benzeme ve taklidin içte sevgiye ve hayranlığa yol açmasıdır. Bu da yasaklanmıştır. Sahih bir hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Kim bir kavme benzerse o da onlardandır.” İbn-i Kesir (rahimehullah) bu hadisi açıklarken şöyle demiştir: “Bu hadis; konuşmalarında, fiillerinde, giyim kuşamlarında, bayramlarında, ibadetlerinde ve bunların dışında bize meşrû kılınmamış ve bizim de kabul etmeyeceğimiz işlerinde kâfirlere benzemeye çalışma konusunda çok sert bir yasak ve ağır bir tehdit içermektedir.” (Tefsiru İbn-i Kesir) Bu hadis kâfirlere benzemenin mutlak anlamda haram olmasını gerektirir. Benzeme çeşidine göre -Allah korusun- küfre kadar ulaştırır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Adiy b. Hatem’in boynunda hac görmüş ve “Bu putu boynundan at” demiştir. Başka bir sahabede de bir elbise görmüş ve “Bu kâfirlerin elbisesidir bunu giyme” buyurmuştur. İslam, geldiği günden itibaren kâfirlere muhalefeti (özellikle dinin şiarlarında) teşri kılmıştır. Peygamberimiz Medine’ye geldiğinde Medinelilerin bayram yaptıkları iki günleri vardı. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “Şüphesiz Allah sizi ondan daha hayırlı iki günle değiştirmiştir; bunlar Kurban ve Ramazan bayramıdır.” demiştir. “Müşriklere muhalefet ediniz; sakalları uzatıp bıyıkları kısaltınız.” “Ehli kitap sakallarına kına yakmaz, onlara muhalefet ediniz ve sakallarınıza kına yakınız.” buyurmuştur. Peygamberimizin muhalefeti emrettiği hadisler o kadar çoktur ki, Medine’deki ehli kitap “Bu adam bizde olan hiçbir şey bırakmadı, mutlaka ona muhalefet etti” dediler. 5- Kâfir Olanlara Uyanların Cezası Allah’u Teâlâ Yahudi ve Hristiyanları kastederek Peygamberine şöyle vahyetmiştir. “Eğer sana gelen bu ilimden sonra onların hevalarına uyarsan, (Allah’ın cezasından seni koruyacak) ne bir dostun ne de bir koruyucun olur.” (Ra’d, 37) İbn-i Kesir (rahimehullah) bu ayetin tefsirinde şöyle demiştir: “Bu ayet, Peygamber’in Sünnetine ve Muhammedî yola -salat ve selamın en üstünü ona olsun- tâbi olan ilim sahiplerinin, dalalet ehlinin yoluna uymamaları gerektiği konusunda büyük bir tehdit içermektedir.” 6- Kâfirlerin Bayramlarını Tebrik Etme Ve Hediye Alma İle İlgili Âlimlerden Nakiller İbnu’l-Kayyım zimmet ehli kitabında şöyle demektedir: “Kâfirlerin, kendilerine has olan küfür içerikli dinî törenlerini tebrik etmek, âlimlerin ittifakıyla haramdır, (küfür olarak ta olur) onların bayramlarını tebrik ederek: “Bayramın mübarek olsun” veya “Bayramın kutlu olsun” vb. demek gibi. Bu sözü söyleyen kişi, küfre düşmekten kurtulsa dahi bu yaptığı yine de haramdır. Zira bu, bir Hristiyan’ın Haça secde etmesini kutlamakla aynı konumdadır. Hatta bu, Allah katında, bir kimseyi içki içmek, adam öldürmek, zina etmek vb. gibi bir günahtan dolayı tebrik etmekten daha büyük bir günahtır ve Allah’ı bunlardan daha çok gazlandırır. Dine değer vermeyenlerin çoğu, bu hataya düşer ve yaptığı işin ne kadar çirkin olduğunu da kavrayamaz. Zira kim, bir kulu işlediği günah, bidat veya küfür sebebiyle kutlarsa Allah’ın gazap ve öfkesiyle karşı karşıya kalır.” Hanefî mezhebinin değerli âlimlerinden Molla Ali el-Kâri, bu konuyla ilgili olarak şunları söylemektedir: “El-Hulasa adlı eserde zikredildiğine göre: “Kim, Nevruz günü bir Mecusi’ye yumurta hediye ederse kâfir olur. Çünkü o, bu yaptığıyla küfür ve sapıklığında o Mecusi’ye yardım etmiş veya hediye verme hususunda onlara benzemiş olur. ” Yılbaşını kutlamak haramdan başlayıp, çeşidine göre küfre kadar götürür. Mecmeu’n-Nevâzil adlı kitapta şöyle denmektedir: “Mecusîler, Nevruz gününde toplansa ve bir Müslüman da onlar için: “Ne güzel âdetleri var!” dese kâfir olur. Çünkü onun bu sözü, küfür âdetlerinden hoşlandığı, bununla birlikte İslâmî âdet ve gelenekleri beğenmediği anlamına gelir.” Fetâvâ es-Suğrâ adlı eserde de şöyle denmiştir: “Bir kimse, daha önce sa­tın almadığı halde özellikle Nevruz gününe saygı amacıyla birtakım şeyler satın alırsa kâfir olur. Çünkü bu hareketiyle o, kâfirlerin bayramına saygı göstermiş olur.” Diğer bir meselede Yılbaşı günü düzenlenen Milli piyango çekilişidir. Millî Piyangoya “dinî piyango, dinî kumar” da denilebilir. Halkın h iç de haram diye umursamadığı “para gelsin de, nasıl gelirse gelsin” diye 80 milyonluk ülkede 50 milyondan fazla piyango bileti satılıyorsa ve Milli Piyangonun haram olduğunu bile bilmeyen Müslümanlar var” deniliyorsa Allah’ın gazabını hak etmiş bir topluluğun var olduğunu görebilmeliyiz. Milli Piyango’dan para kazananların çok kısa süre sonra sadece o parayı değil, çoğu zaman ailelerini, mutluluklarını, sağlıklarını ve hatta hayatlarını da kaybettikleri ortaya çıkaran belgelere internetten ulaşabilirsiniz. Evet, kardeşim; İslam’ın kesin olarak yasakladığı içki, kumar, fuhuş vb. gibi büyük günahların tamamının bir gecede yapıldığı başka bir gece var mıdır? Gençlerin alkol ve uyuşturucu bataklığına düştüğü, Milli piyango bileti ile kumar ve kolay kazanma alışkanlığının başladığı gece. Rabbim neslimizi korusun. Âmin. “Sözlerimi bitirirken Rabbime şöyle dua ediyorum. Ey kalpleri evirip çeviren Allah’ım kalplerimizi dinin üzere sabit kıl. Ey Rabbim, bizleri anlattıklarımızdan gafil kılma, Allah’ım Akidemizi kendi basit sorunlarımızın elinden kurtar ve koru. Rabbim, bize sorumluluktan kaçan inanç ucuzluğuna karşı dayanma gücü ver. Ey Rabbim bugün insanlar İslam’ı bilmiyorlar bilmedikleri gibi öğrenmek de istemiyorlar. Hayatlarında hep senin razı olmadığın haram ve şirk dolu ameller var ya rab. Şenin şeriatından, yasalarından, kanunlarından, yüz çevirdikleri gibi anlattığımızda Kur’an ayetlerini ve Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadislerini duyduklarında kulaklarını tıkayıp, gözlerini kapatıyorlar. Bizi onların hidayetlerine vesile kıl. Bizi şirk ehlinden ve onların yolarından uzak eyle. Biz biliyoruz ki, onlar Allah üçün üçüncüsüdür demişler ve kâfir olmuşlar. Ve biz hahamları, papazları helali haram, haramı da helal yapan anlayışı reddetmeyenlerin onları ilah edindiklerini ve kâfir olduklarını biliyoruz. Bizler peygamberden önce ve sonra başka bir dinin batıl, geçersiz, hükmü kalkmış olduğuna iman ediyoruz. Kim İslam’dan başka bir din ararsa ondan kabul olmayacağını söylemişsin yarabbi. Bizler Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ile 23 senede inzal buyurduğun şeriatından razıyız. Asrımızda senin hükümlerin ile hükmedilmiyor ya rabbi. Biz onlardan ve sistemlerinden beriyiz. İslam’ın adaletine Senin ve Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yoluna tutunmak istiyoruz. Bizleri Yahudi ve Hristiyanlara karşı güçlendirip izzet ve şeref ver. Yahudi ve Hristiyanları koruyan onları cennete sokan batıl ve kâfirce anlayıştan bizi uzak tut. Allah’ım bizi İslam’la şereflenmeyen, Senin kölen olmaktan şeref duymayan izzetsizlerden eyleme. Âmin Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Muhammed Fatih

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Yağmur yağarken: اللَّهُمَّ صَيِّبًا نَافِعًا “Allah’ım! (Bu yağmuru) çok ve faydalı (zarar vermeyen) bir yağmur (kıl.)” Dememiz (ve bu duayı tekrarlamamız) sünnetlerden biridir. Rasûlullâh (sallallahu aleyhi ve sellem) yağmuru gördüğü zaman böyle söylerdi. (Buhârî) Bununla birlikte çokça dua etmek de böyledir. Çünkü rahmetin indiği bu vakitte dua geri çevrilmez. Hadiste şöyle geçer: “İki dua vardır ki geri çevrilmez (icabet edilir) -ya da az geri çevrilir (icabet edilmeye yakındır)-: Ezan okunurken (keza ezandan sonra) ve yağmurun altında (başka bir lafızda: yağmur vaktinde) dua etmek.” (Hâkim. Elbânî hadisin hasen olduğuna hükmetmiştir.) Yağmurlar çoğalıp bunun sebebiyle insanlar zarar gördüğünde veya zarara uğramaktan endişe edildiğinde, yağmurun hafifletilip zararının geri çevrilmesi ve faydalı yerlere yağdırılması için dua etmek sünnettir. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in dua ettiği gibi dua edilir: اللَّهُمَّ حَوَالَيْنَا وَلاَ عَلَيْنَا، اللَّهُمَّ عَلَى الآكَامِ وَالظِّرَابِ وَبُطُونِ الأَوْدِيَةِ وَمَنَابِتِ الشَّجَرِ “Allah’ım! Bize yakın yerlere yağdır, tam üzerimize (Medine’nin kendisinin üzerine) değil. Allah’ım! Küçük dağlara, tepelere, vadilerin içlerine ve ağaçların bittiği yerlere yağdır.” (Buhârî, Muslim) Yağmur yağarken terkedilmiş sünnetlerden birisi, incik veya baş veya kollar gibi bedenden bir yeri, bereket umarak ve şifa isteyerek semadan inen ilk yağmur suyuna açmaktır. Çünkü yağmur rahmettir, berekettir ve temizleyicidir. Enes b. Malik (radiyallahu anh)’dan şöyle dediği nakledilmiştir: “Rasûlullâh (sallallahu aleyhi ve sellem) ile birlikte iken bize yağmur isabet etti. Bunun üzerine Rasûlullâh (sallallahu aleyhi ve sellem) yağmurdan bedenine isabet etmesi için elbisesini çekti/kaldırdı. Dedik ki: “Ey Allah’ın Rasûlü! Niçin böyle yaptın?” Şöyle dedi: “Çünkü yağmuru Rabbisinin yaratma zamanı yenidir/yakındır.” (Muslim) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) bir Cuma günü hutbesinde yağmur isteyip Allah Teâlâ’ya dua ettiği zaman Allah onları sulamıştı. Enes (radiyallahu anh) diyor ki:  “Sonra minberinden inmedi, o kadar ki yağmurun sakalı üzerinde süzülerek aktığını gördüm.” (Buhârî) Buhârî (rahimehullah) bu hadisi: “Yağmur, sakalı üzerinde süzülerek ininceye kadar yağmurda ıslanan kimse babı” altında zikretmiştir. Görüldüğü gibi Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) yağmurun üzerine yağmasını ve şerefli bedenini yağmura açmayı kastetmiş, hutbesini sürdürmüş, ta ki çok yağmış, öyle ki sakalı üzerinde süzülerek akmıştır. Şeyh İbn Bâz (rahimehullah) şöyle demiştir: “Meşru olan, müslümanın yağmur isabet etsin diye mesela sarığını kaldırıp başını veya pazusunu veya kollarını veya incik, ayak, el gibi insanların yanında açılması caiz olan yerlerini açmasıdır.” (Mecmûu Fetâvâ İbn Bâz, 13/64) Seleften birçok kimseden böyle yaptıkları gelmiştir. Osman, Ali, İbn Abbas (radiyallahu anhum) bunlardandır. (Bu yazı, Şeyh Muhammed Salih el-Muneccid’in -Allah O’nu esaretten kurtarsın- “41 Fâide fî Ahkâmi’ş-Şitâi ve’l-Meshi ale’l-Huffeyn” isimli risalesinden bir kesittir.) Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Mütercim: Ömer Faruk Şeyh Muhammed Salih el-Muneccid

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, salât ve selam Efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashab-ı kiramına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Özgürlük kavramı, bütün halkların dillerine doladıkları, kendilerine hedef edindikleri ve her bir milletin diğer milletlerin hâkimiyetinden kurtulmak için kullandıkları, hatta uğruna sahip oldukları her türlü değerli şeyleri feda ettikleri meşhur kavramlardandır. Bu kavram, her çeşit inanç sahibi milletlerin konferanslarında, konuşmalarında, televizyon, radyo, dergi ve gazete gibi medya organlarında çokça kullandıkları bir olgu olmuştur. Peki, demokratik yapılara göre “Hürriyet” yani “Özgürlük” ne anlama gelir? İslam’a göre özgürlük ne anlama gelir? Onu Allah’ın izniyle öğrenmeye çalışacağız. Demokrasi dinine inanmış milletler, özgürlüğün demokraside olduğuna, demokrasinin özgürlük anlamına geldiğine inanırlar. Bunun için her sloganları “Demokrasi istiyoruz!” olmuştur. Demokrasinin hürriyet ve hürriyetin demokrasi olduğu zannı onlarda hâkim olmuştur. “Özgürlüğü seven, demokrasiyi istemek zorundadır. Demokrasiye düşman olan, özgürlüğün de düşmanıdır!” Düşüncesi birçok insanın beynine maalesef kazınmış durumdadır. Özgürlük ve demokrasi adı altında birçok millete savaş açılmakta, birçok insan bu içi boş slogan uğrunda öldürülmektedir. Özellikle Haçlı-Siyonist İttifakı ve bunun başını çeken ABD, demokrasi ve özgürlük deyimi altında dünya genelinde kıyamete kadar lanetle anılacağı büyük katliam ve zulümler işlemiştir. ABD’nin Amerika topraklarında Kızılderililere, Vietnam’da, Kore’de, Afganistan’da, Irak’ta, Suriye’de, Yemen’de, Somali’de ve birçok yerde özgürlük adı altında işlediği katliamlara dünya şahittir. Akla şöyle bir soru gelebilir: “Peki demokrasinin en iyi işletildiği sözde gelişmiş Avrupa ve Batı âleminde özgürlük var mıdır?(!)” “Demokrasi hangi hürriyeti sağlamıştır?” İşin gerçeği ise, demokrasinin insanlığa sağladığı özgürlük eksik, zayıf ve kusur sahibi insanın arzu ve şehevi isteklerine göre sınırlandırarak sunacağı bir özgürlükten başkası değildir. Yani: Yerden yere ve kişiden kişiye göre özgürlük değişir. Çünkü demokratik küfür sisteminde kanun koyucu kişi insandır. Maslahat gördüğü yerde özgürlüğün önünü açar. Maslahat görmediği yerlerde özgürlüğü kısıtlar. Demokratik sistemlerde yasalar ve kanunlar sürekli değiştirildiği için özgürlük de sürekli değişecektir. Bu sistemin sabit bir kuralı yoktur. Bu sistemlerde kanun koyucu insan olduğu için bugün zararlı gördüğü şeyi yarın faydalı görebiliyor. Yahut bugün güzel gördüğü bir şeyi yarın çirkin görebiliyor. Durum böyle olunca bir zaman faydalı veya güzel gördüğü şeyi serbest bırakan kanun koyucu, ileride aynı şeyi zararlı ve kötü görebiliyor. Bugün serbest olan bir şey yarın yasaklanabilmektedir. Örneğin, Avrupa ülkelerinde bir yerde homoseksüel (eş cinsel) evliliği serbest edilirken başka bir yerde yasaktır. Bir ülkede uyuşturucu satımı serbest edilirken başka ülkede yasaklanmıştır. Bir ülkede kumar serbest edilirken diğer bir ülkede yasaktır. Bir ülkede silah satımı serbest edilirken diğer ülkede yasaklanmıştır. Hatta aynı ülke içinde bir eyalette serbest olan bir şey başka bir eyalette yasak olabilir. Bu gibi örnekler bir hayli çoğaltılabilir. Yani kısaca demokrasi ve dinsizliğin hâkim olduğu batı ve küfür ülkelerinde tamamıyla özgürlük diye bir şey yoktur. Burada yaşayan halklar, kendilerini Rab konumuna koymuş ve insanlara kanun ve yasa belirleyen insanların hâkimiyeti ve kontrolü altına girmişlerdir. Bu yönetici ve lider tabakası ne kadar serbestlik verirlerse o oranda özgürdürler. Bu liderler ne kadar yasaklama getirmişlerse o oranda özgürlükleri kısıtlanmıştır. Sahibinin bağladığı atlar gibidirler. İpin uzunluğuna göre hürriyetleri vardır. Bu batılı kâfirlerin nice yasakladıkları şeyler vardır ki sonradan faydasını anlamışlardır. Nice serbest bıraktıkları şeyler vardır ki sonradan zararlarını görmüşlerdir. Kâfirlerde ölçü sadece heva, şehvet, arzu ve mantıklarıdır. İslam’daki özgürlük; Allah ve Rasûlü’nün şer ve kötü olarak tanıttıkları şeyleri yasakladıktan sonra geriye kalan mubah şeylerde israfa kaçmadan ve zarara dönüştürmeden özgürce davranmaktır. Allah-u Teâlâ hata, kusur ve eksiklikten münezzehtir. Bir şeyi yasaklamış ve kötü olarak vasfetmiş ise mutlaka o şey kötü ve zararlıdır. Allah-u Teâlâ bir şeyi serbest bırakmışsa mutlaka o şeyde zarar yoktur. Gaybı bilen sadece Allah-u Teâlâ’dır. Eşyaların gerçek mahiyetlerini en ince noktasına kadar bilen O’dur. Çünkü yaratıcısı ve takdir eden de O’dur. Allah-u Teâlâ domuzu, kanı, leşi, içkiyi, kumarı, faizi, zinayı yasaklamışsa mutlaka bu yasaklananlarda çok ciddi zararlar vardır. Allah-u Teâlâ yerleri ve gökleri ve içindekileri yaratıp insanoğlunun hizmetine ve faydasına musahhar kılmıştır. Binlerce mubah yani serbest bıraktığı şeyler arasında yasakladığı sayılı şeyler vardır ki bunları yasaklarken yine insanoğlunun maslahatı yani zarara uğramaması sebebiyle yasaklamıştır. Allah-u Teâlâ insanoğlunun beş zaruri şeyini koruma altına almıştır. Din, akıl, ırz, mal ve can. Dinini korumak için küfür ve şirki yasaklamıştır. Aklını korumak için içkiyi yasaklamıştır. Irzını korumak için zinayı yasaklamıştır. Malını korumak için hırsızlığı yasaklamıştır. Canını korumak için haksız yere öldürmeyi yasaklamıştır. Yasakladığı her şeyde bizim faydamız görülmektedir. Demokratik yönetimlerde özgürlük adı altında asıl yaptıkları şey; yönetici kadro otoritelerini ve kazanımlarını devam ettirmeleri için insanlara zarar da verse birtakım şeyleri serbest bırakırlar. Bir devletin halkı alkolik mi olmuş, zinakâr mı olmuş, domuz, kan ve leş yiyip kendilerine zarar mı veriyorlar? Hiç umursamazlar. Umursadıkları, otorite ve menfaatleridir. Halk, yöneticilerine itaat ediyorsa onlardan iyisi yoktur. O halk, yöneticilerine isyan ediyorsa onlardan kötüsü yoktur. Kısacası demokratik beşeri yönetimlerde özgürlük adı altında, kulları kullara kul ve köle edinme vardır. İslam’daki özgürlük ise, kulları kullara kul olmaktan çıkarıp kulların Rabbine yani âlemlerin Rabbi olan Allah’a kulluk ettirme vardır. İslam’da yöneticiler akıllarına göre yasaklama ve kısıtlama getiremezler. Aldıkları her bir kararın İslam’ın öğretilerine uygun olması zaruridir. İslam öğretilerinin dışına çıkamazlar. Akla şöyle bir düşünce gelebilir: “Her hâlükârda ne İslam’da ne de beşeri sistemlerde mutlak bir hürriyet yoktur. Özgürlük kısıtlanmıştır…” Evet, mutlak özgürlük yoktur. İnsanoğlu başıboş ve abes olarak yaratılmamıştır. Hayvandan farkı vardır. Hayatını Allah’a kulluk etme hedefine binaen şekillendirmek zorundadır. Çünkü insanoğlu Allah-u Teâlâ’yı tanıma ve kulluk etme prensibine göre yaşamak zorundadır. Nasıl ki küçük bir çocuk evde her istediğini yapamıyorsa, çocuğa gelebilecek zararlardan ötürü bazı şeylerde kısıtlama ve yasaklama uygulanıyorsa, İslam’a göre de insanlar bütün istediklerini yapamazlar. Aklı ermeyen bir çocuğun elinden zehirli bir maddeyi alıp yasaklıyorsak Allah-u Teâlâ da kullarına merhamet edip onlara zarar verecek şeyleri yasaklayıp men etmiştir. Tüm bunlarla birlikte sözde hürriyetin çok olduğu devletlere bakacak olursak her türlü fesadın aralarında kol gezdiğini görmekteyiz. İntihar vakalarının, hırsızlık, gasp, cinayet, sahtekârlık vakıaların en çok olduğu, AIDS hastalığının en çok yayıldığı, ruhi bunalımların ve cinsi sapkınlıkların en çok yaşandığı devletler sözde en çok özgürlüğün olduğu devletlerdir. Gerçek mutluluk ve gerçek saadet İslam’dadır. İslam’ın yaşanmasındadır. Rabbim cümlemizi hakkıyla İslam’ı yaşayan kullardan eylesin. Tağutlara ve avanelerine kul olmaktan korusun. Dünyaya, paraya, kadına, zevk-ü sefaya kul olmaktan koruyup Kendisine hakkıyla kulluk eden mü’minlerden eylesin. Allahümme Âmin. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Künyesi Ebu Abdirrahman. Hicrî 118’de Horasan’ın en meşhur ve en büyük şehri olan Merv’de[1] doğup büyümüştür. Tebe-i tâbiînden idi ve Arap değildi. Babası Türk’tü. Abdullah İbnu’l-Mübarek (rahimehullah) çocukların okuma, yazma gibi işleri öğrendikleri yerde (kuttâb’da)[2] eğitimini bitirdikten sonra ilim talebine yönelmedi. Arkadaşlarıyla beraber gençlik ve eğlence hayatına meyletmişti. Vaktini müzik aletleri olan ud ve tamburla zayi ediyordu. Kendisi şöyle anlatmıştır: “Bahçede arkadaşlarımla birlikte oturuyordum. Geceye kadar yiyip içmiştik. Ud ve tambur çalma tutkunuydum. Seher vakti uyumuştum. Rüyamda, başucumdaki ağacın üstünde şöyle diyen (şu ayeti -Hadîd 16- okuyan) bir kuş gördüm: “İman edenlerin kalplerinin, Allah’ın zikrine (öğütlerine) ve inen hakka (Kur’an’a) karşı boyun eğme/yumuşama zamanı daha gelmedi mi?” Bunun üzerine ben de “Evet (geldi)” dedim. Sonra uyandım ve udumu kırdım, yanımdaki (ibadetten alıkoyan) şeyleri de parçaladım.” Denildiğine göre Abdullah (rahimehullah) bir kadına âşık olmuştu. Kadın da O’na âşıktı. Kış gecelerinden birinde buluşmuş konuşurlarken sabah ezanı okunmuştu. Bu esnada Allah (celle celaluhu) ikisinin de kalbine hidayet verdi. İşte Abdullah (rahimehullah) bundan sonra ilim talebine ve ibadete yöneldi. İlim talebine başladığında yaşı 23 idi.[3] Evet, Abdullah (rahimehullah) ilme geç yaşta başlamıştı ama sahip olduğu üstün zekâsı, kuvvetli hafızası ve bu yoldaki meşakkatler karşısındaki büyük azmi ve sabrıyla -birazdan göreceğimiz üzere- ilimde en üst mertebelere ulaştı. Kuttâb’daki bir arkadaşı şöyle anlatmıştır: “Biz Kuttâb’da öğrenen çocuklardık. Ben ve İbnu’l-Mübarek bir yere uğradık, gördük ki bir adam vaaz veriyordu. Uzun bir vaaz verdi. Vaaz bittiğinde İbnu’l-Mübarek bana “vaazı ezberledim” dedi. Orada bulunan bir adam O’nu işitti ve “bunu aktar bakalım” dedi. İbnu’l-Mübarek de ona vaazı tekrar etti. Gerçekten de ezberlemişti.” Kendisi şunları söylemiştir: “Babam bana: ‘eğer kitaplarını bulursam onları yakacağım’ dedi.[4] Ben de O’na şöyle dedim: ‘Benim için bir sorun yok, onlar benim göğsümde.’ ” Yine şöyle söylemiştir: “Ben hiç hadis ezberlemedim. Ben sadece kitabı alırım, içindekilere bakarım ve böylece o kitapta istediğim şey kalbime yapışır (yani okuyarak ezberlerim.)” Sahip olduğu azim ve sabır öyle bir derecedeydi ki, asrında ilmî canlılığı ile bilinen ne kadar belde varsa; Yemen, Mısır, Şam, Hicaz, Basra, Kûfe, bunların hepsine yolculuk etmiş, uzun mesafeler kat etmiştir. Ebu Usâme (rahimehullah) şöyle demiştir: “İlmi ufuklarda/uzak ülkelerde İbnu’l-Mübarek’ten daha çok talep eden birini görmedim.” Bir keresinde sadece Hasan Basrî (rahimehullah)’a ait tek bir sözü işitmek için aralarında yaklaşık 1.000 kilometre bulunan Merv beldesinden Reyy beldelerine yolculuk etmiştir. Doğumundan ilim talebine başladığı 23 yaşına kadar Merv şehrinde kaldıktan sonra Jicrî 141 senesinde hadis talebi için ilk olarak Irak’a gitmiştir. Kendilerinden ilim aldığı şeyhlerinin sayısı 4.000’e varmıştır. İlk hocası Rabî’ b. Enes (rahimehullah)’tır. Ebu Hanîfe, Mâlik b. Enes ve Süfyân es-Sevrî (rahimehumullah) kendilerinden fıkıh öğrendiği hocalarındandır. Şöyle demiştir: “Eğer Allah (celle celaluhu) bana Ebu Hanîfe ve Süfyân ile yardım etmeseydi diğer insanlar gibi olurdum.” Özellikle Ebu Hanife’den çok istifade etmiştir. Hatta bazı âlimler O’nu Ebu Hanife’nin baş öğrencilerinden saymışlardır. Yine şöyle demiştir: “Bende olan fıkıh ilmini O’ndan öğrendim.” Bazen kendisine bir soru sorulduğunda ‘Ebu Hanîfe böyle dedi’ diyerek O’nun görüşüyle fetva verirdi. Yahya b. Maîn (rahimehullah) şöyle demiştir: “Ebu Hanîfe’yi İbnu’l-Mübarek’ten daha çok hayırla vasfedip zikreden birini işitmedim.” [5] İlimde O’nun en mütemekkin olduğu alan hadis idi. Ebu Usâme (rahimehullah) şöyle demiştir: “Hadis ashabı arasında İbnu’l-Mübarek, insanlar içerisindeki mü’minlerin emiri gibidir.” Yahya b. Maîn (rahimehullah) “O, emîru’l-mu’minîn’dir” demiştir. Ki muhaddislerin indinde en üst makam “emîru’l mu’minîn fi’l-hadîs (hadiste mü’minlerin emiri)” lakabıdır. Abdullah (rahimehullah) hadislerin sağlam olanıyla olmayanını çok iyi ayırt edebildiği için ona “tabîb (doktor, yani hadis doktoru)” da diyorlardı. Harun Reşîd (rahimehullah) bir zındığın boynunun vurulmasını emretmişti. Zındık O’na: “Niye boynumu vuracaksın” demiş, O da: “Böylece insanları senden (şerrinden) rahatlatacağım” demişti. O da: “Sen nerede, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e nisbet ederek uydurduğum 1.000 hadis nerede! Bunların içinde O’nun söylediği hiçbir harf yoktur (beni öldürsen bile şer olarak insanlar arasında dolaşan uydurduğum hadisler var.)” deyince Reşîd ona şöyle karşılık vermiştir: “Ey Allah’ın düşmanı! Sen nerede, Ebu İshak el-Fezârî ve Abdullah b. Mübarek nerede? Onlar o hadisleri elekten geçirirler ve harf harf çıkarırlar (tespit ederler.)” Kimileri O’nu çokça hadis talebinde bulunduğu için “ne zamana kadar daha hadis dinleyeceksin” diyerek kınadığında “ölene kadar” cevabını vermiştir. Her aldığı ilmi yazıya dökerdi. Yahya b. Maîn (rahimehullah) yazdığı kitapların[6] sayısının 20.000 veya 21.000 olduğunu söylemiştir. Hıfzının çok kuvvetli olmasına rağmen bir hadis aktaracağı zaman sadece kitaplarından aktarırdı. Olur ki Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisini eksik veya fazla olarak aktarabilir. Çokça sefer edip şeyhlerinden aldığı ilmi yazmasının yanı sıra evinde uzunca kalır, hadislerle meşgul olurdu. Bu yüzden O’na: “Yalnızlık hissetmiyor musun?” denilince: “Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) ve ashabıyla (radiyallahu anhum) beraber olduğum hâlde nasıl yalnızlık hissederim?” demiştir. Yine O’na: “Sen tek başına çok oturuyorsun” denildiğinde kızmış ve şöyle demiştir: “Ben mi tekim! Ben peygamberlerle, velilerle, hikmetli kişilerle, Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) ve ashabıyla birlikteyim.” Abdullah (rahimehullah), Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadislerini ilk olarak kitaplarda toplayanlardandır.[7] Çeşitli alanlarda birçok kitap tasnif etmiştir. “Kitâbu’l-Birri ve’s-Sıla”, “Kitâbu’t-Târîh”, “Kitâbu Tefsîri’l-Kur’ân”, “Kitâbu’z-Zühdi ve’r-Rekâik”, “Kitâbu’l-Cihâd” O’nun kitaplarından birkaçıdır. 40 hadis toplayan ve cihad ile ilgili kitap[8] derleyen ilk kişi O’dur. O’ndan sonra birçok ulema 40 hadis çalışması yapmışlardır. [9] Ulema O’nun kitaplarının faydalı ve güzel olduğunu belirtmişlerdir. Bu yüzden O’nun kitaplarını ezberlerlerdi. Mesela, İmam Buhârî (rahimehullah) hadis talebi yolculuğuna çıkmadan önce 16 yaşındayken O’nun kitaplarını ezberlemiştir. Ancak kitaplarının çoğu kaybolmuştur. İlimle iştigal etmesiyle beraber hayatı boyunca ticaret ile de ilgilenmiştir.[10] Çünkü O, ilmi kazanma vesilesi olarak yapmak istemiyor, bu yüzden de yönetici ve zenginlerin verdiği hediyeleri kabul etmeyi kendine yakıştıramıyordu. Ve ticaretinde iyi kâr elde eden büyük tüccarlardandı. Abdullah (rahimehullah) zühd sahibi biriydi. Aynı zamanda zengin de biriydi ve bu zenginliği babasından kalma mirastan veya yöneticilerin verdiklerinden kaynaklanmıyor, kendi emeğiyle kazanıyordu. Ancak O, kendi nefsi için veya kendisinden sonrakilere kalsın diye değil, sadece kimseye muhtaç olmamak, Allah (azze ve celle) yolunda harcamak, infakta bulunmak, yedirmek ve Allah’a kulluğunda yardımcı/vesile olması için ticaret yapıyordu. Fudayl b. İyâd (rahimehullah) Abdullah (rahimehullah)’a: “Sen bize zühdü, azlığı, yeterliliği öğütlüyorsun ama senin Horasan beldelerinden Harem bölgesine ticaret eşyaları getirdiğini görüyoruz. Bu nasıl oluyor?” deyince O’na şöyle demiştir: “Ey Ebu Ali! Ben bunu sadece yüzümü (insanlardan istemekten/dilenmekten) korumak, onurumu zedelememek ve kendisiyle Rabbime itaatte bulunmaya yardım almak için yapıyorum. (Malî anlamda) Allah’a ait bir hakkı görmem ki muhakkak onu yerine getirmek için acele ederim.” [11] Çok cömert biriydi. 400.000 dirhemden fazla sermeyesi vardı. Her sene 100.000 dirhemden fazla kâr ediyor ve bu kârının hepsini fakirlere, âlimlere, ilim talebelerine, âbidlere, zâhidlere ve mücahidlere infak ediyordu. Hatta çok kere sermayesinden de infakta bulunuyordu. Bir keresinde ehl-i ibadet olan Fudayl b. İyâd (rahimehullah)’a: “Sen ve ashabın olmasaydı ticaret yapmazdım” demiştir. Şiddetli sıcaklarda oruçlu olduğu halde bile insanlara en güzel yemeklerden yedirirdi. Yemek yemek istediği, canı bir şey çektiği zaman tek başına yemez, birini davet ederdi. Hasan (rahimehullah) şöyle demiştir: “Horasan’dan Bağdat’a kadar İbnu’l-Mübarek’e eşlik ettim. O’nu hiç tek başına yerken görmedim.” Hurma satın alır, yetim ve miskinlere getirir ve onlara: “Kim hurmalarımdan yerse her hurma başına onun için bir dirhem var” der, sonra onlardan her birinin çekirdeğini sayar ve her çekirdeğe karşılık bir dirhem verirdi. Bir defasında cihad etmek için Bağdat’tan, Rum sınırlarından biri olan Massîsa denilen bir yere gitmek için yola koyulmuştu. Bir grup sofi de O’na bu yolculuğunda eşlik etmişti. Onlara dedi ki: “Sizin, kendinize infakta bulunulmasından hayâ ettiğiniz nefisleriniz var.” Sonra kölesinden bir tas getirmesini istedi. Tasın üzerine bir mendil serdi ve dedi ki: “Her biriniz bu mendilin altına yanında bulunanları koysun.” Kimisi 10 dirhem, kimisi 20 dirhem koydu. Massîsa’ya varıncaya kadar bu tastan harcama yaptı. Massîsa’ya ulaşınca dedi ki: “Burası cihad beldeleridir (gelmiş bulunmaktayız.) Arta kalan parayı paylaştıralım.” Onlara 20 dinar vermeye başladı. Bu durum karşısında: “Ey Ebu Abdurrahman! Ben 20 dirhem vermiştim!” diyorlardı. O da şöyle diyordu: “Allah’ın mücahidin malını bereketli kılmasını kabul etmiyor musunuz?” Bir keresinde hac için yolculuk ederken birkaç belde kat ettikten sonra bir münasebetle bir kızla karşılaşmış, onun ve kardeşinin hiçbir yiyecek ve giyeceklerinin olmadığını öğrenince içerisinde yiyecek, içecek, giyecek gibi eşyanın bulunduğu yüklerini onlara vermiş, bir de vekilinin yanında bulunan 1.000 dinarın, beldeleri Merv’e dönmek için yeterli olan 20 dinarı hariç hepsini onlara infak etmiş ve: “Bu, bu seneki haccımızdan daha faziletlidir” diyerek tekrar Merv’e dönmüşlerdir. Yine Abdullah (rahimehullah) 10.000 dirhem borcu olan ve bu sebeple hapsedilmiş olan tanıdığı bir gencin borcunu, alacaklısını bulup bir gece vakti ödemiş ve kendisi hayatta olduğu sürece bunu hiçbir kimseye anlatmayacağına dair ondan yemin etmesini istemişti. O da Abdullah (rahimehullah) vefat edene kadar bunu kimseye anlatmamıştır. Abdullah (rahimehullah) büyük bir âlim olmasına, ümmet içinde nadir yetişen şahsiyetlerden biri olmasına rağmen Allah yolunda cihad eden büyük bir mücahiddi. Kalem erbabındandı ama aynı zamanda kılıç erbabındandı da. İlimde, mescidin mihrabında imam olduğu gibi cihad meydanlarında da imam idi. En ön saflarda yerini alıyordu. O, ilim sahibi olmasını cihad meydanlarında kılıç sallamaya, bedenini ölüm kokan tehlikeli yerlere sokmaya engel görmüyordu.[12] İbn Kesîr (rahimehullah) O’nun hakkında şöyle demiştir: “Çok cihad eden ve hacceden biriydi.”[13] Zehebî (rahimehullah) O’nun için: “Mücahidlerin gururu/şerefi” [14] demiştir. Yine şöyle demiştir: “Cesurlukta baş idi… Bir sene haccediyor, bir sene de sınırlarda ribat (nöbet) tutarak Allah yolunda cihad ediyordu.”[15] Ribat tutmak ve savaşlara iştirak etmek için sınır bölgelerinde bulunurken insanlar O’nun etrafında toplanır, O’ndan ilim öğrenir, hadis yazarlardı. Keza cesur olmak ile ilgili vaaz-ı nasihatlerde bulunur, cihada teşvik ederdi. Bir defasında sınırdayken Muhammed b. İbrahim adındaki biriyle arkadaşı “Âbidu’l-Harameyn” lakaplı Fudayl b. İyâd (rahimehullah)’a şu şiirini göndermiştir: “Ey Harameyn’in Âbidi! Şayet bizi görseydin ibadetle oynadığını anlardın. Kim yanağını gözyaşlarıyla boyuyor/ıslatıyorsa bizim boğazlarımız ise kanlarımızla boyanıyor. Veya kim atını boş işlerde yoruyorsa bizim atlarımız ise sabah vakti (savaş meydanlarında) yoruluyor. Güzel kokular sizin, bizim kokumuz ise toynakların tozu ve (savaş meydanlarındaki) hoş kokulu tozdur.” Fudayl b. İyâd (rahimehullah) bu beyitleri okuyunca ağlamış ve şöyle demiştir: “Ebu Abdurrahman doğru söylemiş ve nasihat etmiştir.” Ve bu mektubu getiren kişiye şu hadisi yazdırıp Abdullah (rahimehullah)’a göndermesini istemiştir: “Ebu Hureyre (radiyallahu anhu) şunları aktarmıştır: “Bir adam Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e: “Ey Allah’ın Rasûlü! Bana cihada denk gelen bir amel göster” dedi. Nebi  (sallallahu aleyhi ve sellem): “Bulamıyorum” dedi. Sonra şöyle buyurdu: “Mücahid (evinden) çıktığı zaman(dan ta evine dönene kadar) hiç ara vermeden namaz kılmak ve hiç ara vermeden oruç tutmak için mescidine girmeye güç yetirebilir misin? (Şayet buna güç yetirebilirsen bil ki cihada denk gelen tek şey budur.)” O da: “Buna kim güç yetirebilir?” dedi. Ebu Hureyre şöyle demiştir: “Mücahidin atı, kendisine bağlanan ipinde hareket eder de bu sebeple ona sevap yazılır. [16]” [17] Rumlarla yapılan savaşlardan birinde Abdullah (rahimehullah) ile beraber olan birisi şunları anlatmıştır: “Biz Rum beldelerinde Abdullah b. Mübarek ile birlikte bir seriyyedeydik. Düşmanla karşılaştık. İki saf karşı karşıya gelince düşmandan bir adam çıkıp Müslümanları mübarezeye (savaş öncesi teke tek vuruşmaya) çağırmıştı. Karşısına birisi çıktı ve onu öldürdü. Sonra başkası çıktı onu da öldürdü. Müslümanlar bu adamın karşısına çıkmaktan geri durdular. Bu adam iki saf arasında devriye gezdi/dolaştı ve mübarezeye çağırdı. Bunun üzerine onun karşısına bir adam çıktı. Hızlıca ona saldırıda bulundu, onu yaraladı ve öldürdü. İnsanlar bu adama doğru doluştu. Ben de o insanlar arasındaydım. İnsanlar onun kim olduğunu bilmesinler diye hemen elbisesiyle yüzünü örttü. Ben de onun elbisesinin bir tarafını tuttum, onu çektim ve örtüyü yüzünden kaldırdım. Gördüm ki Abdullah b. Mübarek.” [18] Sayılamayacak kadar kimse O’ndan ilim talep etti. Her gittiği beldede ilminin zekâtını veriyordu. Mekke’de âlimler O’nun etrafında toplanır, O’ndan hadis öğrenirlerdi. Uzak bölgelerden ilim talebeleri gelip O’nun ilminden, edep ve ahlakından, ibadetinden, takvasından istifade ediyorlardı. Mesela Eslem b. Süleyman adındaki biri bir şiirinde ifade ettiği üzere İbnu’l-Mübarek’e öğrenci olmak için ardında küçük çocuklarını ve gözü yaşlı bir hâlde hanımını bırakarak ta Nîsâbûr’dan kalkıp yol kesicilerden endişe etmesine, yılanların sokmasından emin olmamasına rağmen nice çöller aşarak Merv’e yolculuk etmiştir. İlme çok değer verirdi. Meşhur zahid Bişr el-Hâfî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Bir adam yürüyor olduğu hâlde İbnu’l-Mübarek’e bir hadisten sordu. O da şöyle karşılık verdi: “Bu, ilme saygı göstermekten değildir.” Sultanlardan gelen hediyeleri kabul etmezdi. Zamanın halifesi Harun Reşîd asrın büyük âlimlerinden Ebu İshak el-Fezârî (rahimehullah)’a 3.000 dinar vermiş, O da bunu kabul etmişti. Bunu öğrenen Abdullah (rahimehullah) O’na bu dinarları infak etmesini nasihat etmiş ve O da hepsini tasadduk etmiştir. Vefat etmek üzere iken canı ezme içeceği istemiş, fakat bu içecek sadece sultanın işlerini yaparak geçimini sağlayan bir adamda bulunabilmişti. İçecek O’na arz edilince kabul etmemiş ve içmeden vefat etmiştir. Şiddetli sıcakların olduğu günlerde dâhil, seferiyken ve cihad etmek için sınırlarda bulunduğu zamanlarda dahi -oruç tutmanın nehyedildiği günle­r hariç- bütün sene boyunca oruç tutardı. Gecelerini kıyamla ve Kur’ân okumakla geçirirdi. Abde b. Süleyman (rahimehullah) şöyle demiştir: “İbnu’l-Mübarek ikindi namazını kıldığı zaman Massîsa mescidine gelir, kıbleye yönelir ve Allah’ı zikrederdi. Güneş batana kadar kimseyle konuşmazdı.” Nuaym b. Hammâd (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “İbadet etmede gayreti O’ndan daha büyük birini görmedim.” Ali b. Hasen b. Şakîk (rahimehullah) şöyle demiştir: “İnsanlar arasında İbnu’l-Mübarek’ten daha çok (Kur’ân) okuyan, kıraati daha güzel olan ve daha çok namaz kılan hiç kimse görmedim. Seferde ve sefer dışında gecenin tamamında namaz kılardı.” İbadetlerini gizlerdi. Kendisiyle beraber seferlere çıkan Muhammed b. A’yun adındaki hizmetçisinin anlattığına göre, Rum cihadındayken bir gece vakti hizmetçisinin uyuyup uyumadığını kontrol etmişti. Uyuduğuna kanaat getirince namaz kılmaya başlamıştı. Hâlbuki hizmetçisi uyumuyor, O’nu izliyordu. Fecr doğana kadar namaz kılmıştı. Fecr doğduğunda uyuduğunu zannederek hizmetçisini uyandırmaya gelmişti. Hizmetçisi de “Ben uyumuyordum” demişti. Abdullah (rahimehullah) bunu duyunca bir daha onunla konuşmamıştır. Hizmetçisi şöyle demiştir: “Hayır işlerini O’ndan daha çok gizleyen hiç kimseyi görmedim.” Nuaym b. Hammâd (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “İbnu’l-Mübarek zühd ile ilgili/kalbi yumuşatan hadisleri okuduğunda ağlamaktan boğazlanmış bir boğa veya inek gibi olurdu. Bizden biri O’na yaklaşmaya veya O’na bir şey sormaya kalkışsa (ağlamasının şiddetli oluşu sebebiyle konuşmaya güç yetiremediği için) O’nu geri çevirirdi.” Ahmed b. Hanbel  (rahimehullah) şöyle demiştir: “Allah (azze ve celle) O’nu ancak kendisinde bulunan haşyet (Allah korkusu) sebebiyle yüceltti. Horasan İbnu’l Mübarek gibisini çıkarmamıştır.” Ve az konuşan biriydi. Duasına icabet edilen biriydi. Ebu Vehb (rahimehullah) anlatıyor: “İbnu’l-Mübarek âmâ bir adama uğradı. Adam dedi ki: “Allah’ın gözümü bana geri vermesi için senden Allah’a dua etmeni istiyorum.” O da Allah’a dua etti. Ben orada bakıyor olduğum bir hâldeyken Allah ona gözünü geri verdi.” Hasan b. İsa adındaki bir Hristiyan için: “Allah’ım! O’nu İslam’la rızıklandır” diye dua etmiş ve O’nun vesilesiyle hidayet bulmuştu. Hakkında Söylenilenler; Abdullah (rahimehullah)’ın vefat ettiği senede vefat etmiş olan Şam’ın muhaddisi, Humus müftüsü İsmail b. Ayyâş (rahimehullah): “Yeryüzünde Abdullah b. Mübarek gibisi yoktur. Allah’ın hayır hasletlerinden bir hasleti yarattığını bilmem ki muhakkak o hasleti Abdullah b. Mübarek’e yerleştirmiştir (bütün faziletler O’nda toplanmıştır).” [19] Süfyân b. Uyeyne (rahimehullah): “Sahabenin haline ve İbnu’l-Mübarek’in haline baktım. Sahabenin Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) ile beraberlikleri ve O’nunla savaşa katılmaları haricinde onların O’na hiçbir üstünlüğünü görmedim.” Hadis ashabından kimileri büyük âlim, imam Abdurrahman b. Mehdî (rahimehullah)’a gelip: “Sen Süfyân es-Sevrî ile oturup O’ndan da dinledin, Abdullah’tan da dinledin. Hangisi daha baskın?” dediklerinde şu cevabı vermiştir: “(Şu sözüme) ne dersiniz: Şayet Süfyân bir gün Abdullah gibi olmak için gayret sarf etseydi güç yetiremezdi.”[20] Yine şöyle demiştir: “İki gözüm Süfyân gibisini görmedi. Ama (hadiste) Abdullah b. Mübarek’in önüne hiç kimseyi geçirmem.” Fudayl b. İyâd (rahimehullah): “Şu beytin Rabbine yemin olsun ki iki gözüm İbnu’l-Mübarek gibisini görmedi.” Nesâî (rahimehullah): “İbnu’l-Mübarek’in asrında O’ndan daha büyük, daha üstün, övülmüş bütün özellikleri toplayan birini bilmiyoruz.” Şuayb b. Harb (rahimehullah): “İbnu’l-Mübarek kendisi gibi biriyle karşılaşmamıştır (hepsinden daha üstündü.)” Abdurrahman İbn Ebî Cemîl (rahimehullah): “Mekke’de İbnu’l-Mübarek’in etrafındaydık. O’na: “Ey doğunun âlimi! Bize hadis naklet.” dedik. Süfyân es-Sevrî (rahimehullah) bize yakındı, bu sözümüzü işitti ve şöyle dedi: “Vay size! O, doğunun, batının ve bu ikisi arasındakilerin âlimidir.” [21] Esved b. Sâlim (rahimehullah): “İbnu’l-Mübarek hakkında ileri geri konuşan birini gördüğün zaman O’nu İslam’ı hakkında itham et (dininde şüphe et.)” Hasan b. İsa (rahimehullah): “İbnu’l-Mübarek’in ashabından bir grup toplanıp şöyle dediler: “İbnu’l-Mübarek’in hayırlı özelliklerini sayın.” Şunları söylediler: “O, ilmi (hadisi), fıkhı, edebiyatı, nahvi, lügati, zühdü, cesurluğu, şiiri, fesahati, takvayı, insafı, gece kıyamını, ibadeti, haccı, cihadı, biniciliği, kendisine faydası olmayan konularda konuşmayı terk etmeyi, (hak olduğu kesin olan) görüşünde sabit ve ashabına karşı muhalefette az olmayı, (Abbas b. Mus’ab -rahimehullah-’ın söylediğine göre de; geçmişteki önemli hadiseleri (tarihi), fırkalar arasında sevilmeyi) kendisinde toplamıştır.” Nevevî (rahimehullah): “Her şeyde imam ve üstün olduğunda icma edilmiş bir imam. Kendisini anmak ile rahmetin indiği, kendisini sevmek ile mağfiretin umulduğu biri…” Abdullah (rahimehullah) hakkında daha birçok övgü dolu sözler bulunmaktadır. Bazı biyografi kitapları O’nu meliklerin meliki anlamına gelen “Şâhinşâh” diye lakaplandırmışlardır. [22] Abdullah (rahimehullah) bir savaşa katılmıştı. Savaş bitip dönerken Bağdat taraflarında bulunan Hît beldesine ulaşmış ve orada Hicrî 181 (Miladi 797) senesinin Ramazan ayının 10’unda seher vaktinde vefat etmiş, oraya defnedilmiştir. Böylelikle Allah (azze ve celle) O’nun canını amellerin en faziletlisi olan cihad amelinden sonra, ayların en üstünü olan Ramazan’da ve günün en faziletli zamanı olan seher vaktinde almıştır. Vefat etmek üzere iken kölesine: “Başımı toprağın üzerine koy” demişti. Bunun üzerine kölesi ağlamıştı. Abdullah (rahimehullah): “Niye ağlıyorsun” deyince, “Senin içinde bulunduğun nimetleri (zenginliğini) hatırladım. Ama şimdi sen fakir ve garip (ehlinden ve vatanından uzak) bir hâlde ölüyorsun.” demişti. Abdullah (rahimehullah) da ona şöyle dedi: “Sus! Ben, Allah’tan beni zenginlerin hayatı gibi yaşatmasını ve fakirlerin ölüşü gibi canımı almasını istedim.” Ve tam ruhu çıkmak üzereyken gözünü açmış, gülümsemiş ve şöyle demiştir: “Amel edenler bunun için amel etsinler.” Bazı salihler rüyalarında O’nu Allah’ın rızasına nail olmuş bir durumda görmüşlerdir. Bu rüyalardan ikisini aktarmak istiyorum: Muhammed b. Fudayl b. İyâd (rahimehullah) anlatıyor: “Rüyamda Abdullah b. Mübarek’i gördüm. Dedim ki: “Hangi amelleri en faziletli olarak buldun.” O da “İçinde bulunduğum işi” dedi. Ben: “Cihad ve ribat mı?” dedim. O da: “Evet” dedi. Ben: “Sana ne yapıldı?” diye sordum. O da şöyle cevap verdi: “Ötesinde başka bir mağfiretin olmadığı (bütün günahları kuşatan) bir mağfiret ile mağfiret olundum. Cennet ehlinden veya[23] hurilerden bir kadın benimle konuştu.” Biri tarafından rüyada Süfyân es-Sevrî görülmüş, O’na: “Allah sana ne yaptı?” diye sorulduğunda: “Bana rahmet etti” demiş. Ona: “Abdullah b. Mübarek’in durumu nedir?” diye sorulmuş, O da şöyle cevap vermiş: “O her gün iki defa Rabbin huzuruna girenlerdendir.” (Not: Bu yazıyı tamamıyla Muhammed Osman Cemal’in “Abdullâh İbnu’l-Mubârek el-İmâmu’l-Kudve” isimli 304 sayfalık geniş ve titiz çalışmasından istifade ederek hazırladım. Bu kitapta Abdullah (rahimehullah)’ın tevazusu, güzel muamelesi/ahlakı ve şüpheli şeylerden uzak durması da ele alınmıştır. Ancak yazıyı daha fazla uzatmamak için O’nun bu özelliklerine değinmedim. Ve bu yazımda aktardığım malumatların nerelerde geçtiği, adını zikrettiğim kitapta sayfa numaralarıyla birlikte belirtilmiştir.)  Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. [1] İnsanlar “el-Mervezî” kelimesiyle bu şehre nisbet edilirler. [2] İlk mektep, mekteb-i sıbyân. Çoğulu “ketâtîb”dir. [3] Zehebî (rahimehullah) ise 20 yaşında başladığını söylemiştir. [4] Kaynaklardan edinilen bilgiler gösteriyor ki Abdullah (rahimehullah)’ın babası Mübarek (rahimehullah) çok takvalı, çokça ibadet eden, halveti seven biriydi. Bu yüzden bu sözü neden ve hangi üslupla söylediğini bilmiyorum. [5] Ebu Hanîfe (rahimehullah) hakkındaki bazı sözleri: “İnsanların en fakihi idi. Fıkıh’ta O’nun gibisini görmedim.” “Fıkıh’ta Ebu Hanife’den daha güzel konuşan birini hiç görmedim.” “O’ndan daha akıllı birini görmedim.” “O’ndan daha takvalı birini görmedim. Kendisine büyük mallar arz edilip de bunu kabul etmemiş, kırbaçla dövülmüş, bollukta da darlıkta da ibadet etmiş, başkasının isteyip temenni edeceği şeylere girmemiş bir adam hakkında ne dersiniz?” Yanında O’ndan bahsedildiğinde şöyle demiştir: “Dünya tümüyle kendisine arz edilip de ondan kaçan, kendisini istemelerine, ısrarcı olmalarına, yapmadığı takdirde tehdit etmelerine rağmen zalimlere yanaşmayan, onlardan az bir şey dahi olsa hiçbir şey kabul etmeyen bir adamdan mı bahsediyorsunuz?” O’nun hakkında ileri geri konuşan birini duyunca şöyle demiştir: “Vay sana! 45 sene boyunca beş vakit namazı tek bir abdest ile kılmış biri hakkında mı ileri geri konuşuyorsun!? O ki, bir gecede Kur’ân’ı iki rek’atta okurdu. Bende olan fıkıh ilmini O’ndan öğrendim.” O’nun için “ilmin beyni” demiştir. Bir mecliste O’ndan aldığı bir ilmi aktardığında orada bulunanlardan bazıları Ebu Hanîfe’den gelme diye bunu yazmadılar. Bunun üzerine kısa bir süre susmuş ve sonra şöyle demiştir: “Ey İnsanlar! Edebiniz ne de kötüdür! İmamlar hakkında ne kadar da cahilsiniz! İlim ve ehlini ne kadar da az tanıyorsunuz! Ebu Hanîfe’den kendisine tabi olunmaya daha hak sahibi biri yoktur. Çünkü O, muttaki, vera’ sahibi, âlim, fakih bir imamdır. Bir idrak, fehim, zekâ ve takvayla, ilmi hiç kimsenin keşfedemediği bir şekilde keşfetmiştir.” Ve sonra yazmayan bu kimselere bir ay boyunca bir şey öğretmemeye yemin etmiştir. Ebu Hanîfe’nin hadis bilmediğini söyleyenlere karşı çıkardı. İshak b. Râheveyh (rahimehullah) şöyle demiştir: “Abdullah b. Mübarek’in kitaplarına yöneldim ve onlardan Ebu Hanîfe’nin görüşüne muvafık olanları çıkardım. Yaklaşık 300 hadise ulaştım.” [6] Burada kitaplardan kasıt, İbnu’l-Mübarek’in muhaddis şeyhlerinden işiterek yazdığı günümüz örfünde küçük risaleye denk gelen cüzlerdir. [7] Ancak ilk dönemde toplanan hadisler içerisinde sahih olmayan hadisler de vardı. Sadece sahih hadislerin yer aldığı ilk kitap İmam Buhârî’nin (rahimehullah) sahihidir. [8] Bu kitabında cihada ve şehadete teşvik eden Rasûlullah’ın hadislerinden, sahabe ve tâbiîn’in sözlerinden ve onların cihad kıssalarından 262 rivayet toplamıştır. Bu kitap ilk olarak Mîlâdî 1971 senesinde Beyrut’ta basılmış ve Türkçeye de tercüme edilmiştir. [9] Kırk hadis çalışmalarının en meşhuru İmam Nevevî (rahimehullah)’ınkisidir. [10] Elbette ki vaktinin kahir ekseriyetini ilme ayırıyordu. [11] Hakiki zühd, dünyalıklara ulaşma imkânı olmadığı/fakir olunduğu hâlde dünyalıkları arzulamamak değildir, dünyalıkları elde etme imkânı/zenginlik olmakla beraber dünyalıklara tamah etmemektir. Başka bir ifadeyle zühd, elin değil kalbin dünyalıklardan boş olması, bunlarla meşgul olmamasıdır. [12] İlmin kâfirlerle bi’l-fiil savaşmaya mani olmadığını geçmiş ulemadan ve ilim talebelerinden verdiği örneklerle ispatlayan ve Nakil dergisinin ilk sayısında yer alan “Yol Gösteren Bir Kitap ve O’na Yardım Eden Bir Kılıç” başlıklı İbrahim b. Süleyman er-Rubeyş’in (Allah şehadetini kabul etsin) tercüme yazısını okumanızı önemle tavsiye ederim. [13] El-Bidâye ve’n-Nihâye, 10/177. [14] Tezkiratu’l-Huffâz, 1/253. [15] El-İber, 1/281. [16] Yani kişi hiç durmadan namaz kılıp oruç tutsa bile bu sebepten ötürü yine de mücahidin elde ettiği fazilete ulaşamaz. Başka bir rivayette bu son cümle Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in sözü olarak aktarılmıştır. Bu cümlenin manası şöyledir: Mücahidin atı, güç harcanarak koşturulmadan kendi kendine hareket ettiğinde bile bu sebeple mücahide sevap yazılıyorsa, bizatihi mücahid koşturduğunda ne kadar sevap alır! (Bkz: el-İfsâh an Meâni’s-Sıhâh, Ebu’l-Muzaffer İbn Hubeyre, 7/286, vefat tarihi: hicri 560) Allah-u Ekber! [17] Buhârî. Bu rivayet başka lafızlarla Müslim’de de geçmektedir. [18] Başka bir rivayette -ki bu rivayet aynı olaydan da bahsediyor olabilir farklı bir olay da olabilir- anlatıldığına göre bir Rum askeri bu şekilde 6 Müslümanı öldürmüş, sonrasında onun karşısına hiçbir kimse çıkamamıştı. Bu durumu gören Abdullah (rahimehullah) rivayeti aktaran Ubeydullah b. Sinan’a: “Şayet öldürülürsem şunu şunu yap” diye vasiyette bulunmuş ve bu kâfirin karşısına çıkmıştı. O’nu ve 6 kâfiri öldürmüştü. Sonra kâfirlerden kimse O’nun karşısına çıkamadı. [19] Bir kimsede bütün faziletlerin toplanmasında garipsenecek bir durum yoktur. Zira bütün faziletler Kur’ân ve Sünnettedir. Dolayısıyla kim ki Kur’ân ve Sünneti küçük-büyük her hususta kendine imam edinirse onda bütün hayır özellikleri toplanmış olur. [20] Hakikaten de Süfyân (rahimehullah) Abdullah (rahimehullah) gibi olmayı temenni etmiştir, şöyle demiştir: “Ömrümden bir sene Abdullah b. Mübarek gibi olmayı isterim. Ama ne buna ne de üç gün O’nun gibi olmaya güç yetiremiyorum.” [21] Fudayl b. İyâd da O’nun hakkında böyle demiştir. [22] Ancak bu lakabı kullanmak nehyedilmiştir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Allah katında isimlerin en adisi/alçağı “meliku’l-emlâk (meliklerin meliki)” diye isimlendirilen kişidir.” (Buhârî, Müslim) Süfyân b. Uyeyne şöyle demiştir: “Meliku’l-Emlâk, Şâhinşâh gibidir.” [23] Rüyayı aktaranın tereddüdü. Ömer Faruk