CIA’yı kandıran ajan ve Ekonomik Kayıplar (Bölüm 4 ve 5)

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين 1- Şüphesiz ki Biz sana kevseri verdik. 2- Öyleyse Rabbin için namaz kıl ve kurban kes. 3- Şüphesiz ki sana buğz eden (bütün hayırlardan) kopuk olanın ta kendisidir. Kevser Sûresi âlimlerin geneline göre Mekkî bir sûredir. Kur’an’ın en kısa sûresidir. 1. AYET İLE İLGİLİ MESELELER: a) Kevseri veren yalnızca Allah (azze ve celle) olmasına rağmen Allah (azze ve celle) “Ben… verdim” diye buyurmayıp çoğul ifadeyle “Biz… verdik” cümlesini kullanmıştır. Böylelikle Allah (azze ve celle) kendi nefsini tazim etmekte/yüceltmekte, kibirlenmektedir ki kibirlenmek sadece O’na mahsustur. Keza Kur’an’da geçen “yarattık”, “vahyettik”, “indirdik” gibi ifadeler de böyledir. b) Kevser kelimesi “çokluk” anlamına gelen كثرة (kesret) kelimesinden türemiş mübalağa içerikli bir kelimedir. Yani manası, “Çoklukta ifrad derecesine ulaşmış olan şey” demektir. Araplar sayısı çok fazla olan, kadri kıymeti/değeri ve önemi çok büyük olan her şeye “kevser” derler. Yine çok fazla olan mal, büyük olan hayır, cömert olan adam için de “kevser” kelimesini kullanırlar. Kurtubi (rahimehullah)’ın belirttiğine göre Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e verilen kevserin ne olduğu konusunda on altı görüş bulunmaktadır. Bunlardan en doğru olan tefsirler şunlardır: 1) Cennetteki büyük kevser nehri: İbn Ömer (radiyallahu anhuma) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle dediğini aktarmıştır: “Kevser, cennetteki bir nehirdir. Onun iki yanı altındandır. (Buhari ve Müslim’deki bir rivayette şöyle geçer: “Onun iki yanı inciden bir kubbedir.” Buhari’de geçen başka bir rivayette ise, “İçi boş olan (yani içinden dışı dışından da içi görülen, şeffaf) inciden bir kubbedir” ifadesi yer almaktadır.) [1] Suyu inci ve yakutun üzerinden akar. (İnci ve yakutun üzerinde veya altında bulunan) toprağı miskten daha güzel kokar. Suyu baldan daha tatlı, kardan daha beyazdır. (İmam Ahmed’in Müsned’indeki bir rivayette “Suyu sütten daha beyazdır.” şeklinde geçmektedir.)” [2] Bir rivayette de bu nehrin cennetin ortasında bulunduğu ifade edilmiştir. 2) “Havz-ı Kevser” diye bilinen Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in havzı/havuzu: Bu havza cennetteki kevser nehrinden iki nehir dökülür. Bu sebeple bu havza da “kevser” denmiştir. Enes (radiyallahu anhu) şöyle anlatmıştır: Biz Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yanındayken onu hafif bir uyku tuttu. Sonra tebessüm ederek başını kaldırdı. Dedik ki: “Seni güldüren nedir ey Allah’ın Rasûlü?” Şöyle dedi: “1Az evvel bana bir sûre indi.” Ve sûreyi okudu. Sonra buyurdu ki: “Kevser’in ne olduğunu bilir misiniz?” Biz de “Allah ve Rasûlü daha iyi bilir” dedik. O da şöyle dedi: “O, Rabbimin bana va’d ettiği nehirdir. Onda çok hayır vardır. O, kıyamet gününde ümmetimin (kendisinden içmek için) uğrayacağı bir havuzdur. O’nun kapları [3] yıldızların sayısı kadardır. (Başka bir rivayette şöyle buyurduğu geçer: “Muhammed’in canı elinde olana yemin olsun ki kapları, yıldızların ve gezegenlerin sayısından daha fazladır.”) [4] [5] Onlardan (ümmetimden) bir kul uzaklaştırılır. Bunun üzerine ben “O benim ümmetimden” derim. Denilir ki: “Sen onun senden sonra neler icat ettiğini bilmiyorsun.”” [6] Havz’dan içmek için gelip de içemeyecek olanlar diğer rivayetlerde başka ifadelerle anlatılmıştır. Bu rivayetlerden birini aktaracak olursak; Ebu Hureyre (radiyallahu anhu) şöyle demiştir: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Ümmetim benim yanıma, havza gelir… (Sahabeler) dediler ki: “Ey Allah’ın Nebisi! Bizi tanır mısın?” O da şöyle buyurdu: “Evet, sizin sizden başka hiç kimsede olmayan bir simanız vardır. [7] Siz benim yanıma abdest alameti olarak yüzleri nurlu, (elleri ve ayakları) parlak (yani abdest azaları nurlu) bir şekilde gelirsiniz. Ve sizden bir grup benden alıkonur, ulaşamazlar. Ben “Onlar benim ashabımdandır.” derim. Bunun üzerine bir melek bana şöyle cevap verir: “Sen onların senden sonra neler icat ettiklerini biliyor musun?”” [8] Âlimler bunlardan kastın kimler olduğunda ihtilaf etmişlerdir. Bu konuda İmam Nevevî (rahimehullah) şunları kaydetmiştir: “Bu, ulemanın bunlarla kimlerin kastedildiği konusunda birkaç görüş üzerine ihtilaf ettiği meselelerdendir. Bu görüşlerden birincisi: Bunlarla kastedilen münafıklar ve mürtedlerdir. Bunların nurlu bir şekilde haşr edilmeleri mümkün olup Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) onlara üzerlerindeki simadan ötürü nida eder ve “Onlar, kendileriyle (birlikte toplanmakla) va’d olunduğun kimselerden değildir. Onlar senden sonra değiştirdiler, -yani kendilerinden zahir olan İslamları üzere ölmediler-” denilir. İkincisi: Kastedilenler Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) zamanında bulunup da ondan (ölümünden) sonra mürted olanlardır. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) hayattayken onları Müslüman olarak tanıdığı için onların üzerinde abdest siması olmasa dahi Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) onlara nida eder ve “Onlar senden sonra mürted oldular” denilir. Üçüncüsü: Bunlarla kastedilen, tevhid üzere ölmüş olan büyük günah sahibi kimseler ve bid’atleri sebebiyle İslam’dan çıkmamış bid’at ehli kimselerdir. Bu görüşe göre (havz’dan) kovulan bu kimselerin ateşe gireceği kesin olarak söylenemeyip, onlara bir ceza olarak kovulup sonra Allah (azze ve celle)’nin onlara rahmet edip onları azapsız bir şekilde cennete sokması mümkündür… İmam Hafız Ebu Ömer İbn Abdi’l-berr (rahimehullah) şöyle demiştir: “Hariciler, Rafiziler ve diğer heva sahipleri gibi dinde icat eden her kimse havz’dan kovulacak olanlardandır…” [9] Havz-ı kevseri ispat eden hadisler mütevatir derecesindedir. Bir hadisinde Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) havz-ı kevseri şöyle vasfetmiştir: “Suyu sütten daha beyaz (bir rivayette: kardan daha soğuk), baldan daha tatlı, bardakları semanın yıldızları adedincedir. Her kim ondan bir defa içerse ebediyyen susamaz. [10]” [11] Bu söylediklerimizden anlaşılmaktadır ki, Allah (azze ve celle)’nin Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e ve bu ümmete ikramlarından olan cennetin içerisindeki kevser nehri ile havz-ı kevser aynı şeyler değildir. Havz-ı kevser, cennete girmeden önce Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ve ümmetinin kendisinden içeceği bir havuzdur. Kurtubi (rahimehullah) gibi kimi âlimler havz’dan içmenin sırattan geçmeden önce olacağına, İbn Hacer el-Askalânî (rahimehullah) gibi kimi âlimler ise sırattan sonra olacağına kail olmuşlardır. Diğer bütün peygamberlerin de bir havz’ı olup ümmetleri ondan içeceklerdir. Ancak havzların en büyüğü Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in havzıdır. Cennetteki nehre ve havz’a “kevser” denmesinin sebebi, suyunun ve kaplarının çok olması, değerinin büyük olması ve ondan içecek olan ümmet-i Muhammed’in çok olmasıdır.  3) Çok hayır: Bu tefsiri İbn Abbas (radiyallahu anhu) yapmıştır ve bu tefsir, kevserin anlamıyla ilgili müfessirlerin bütün tefsirlerini kapsar. Yani; cennetteki nehir, havz-ı kevser, Kur’an, nübüvvet, fetihlerin çok olması, peygamberlerin en sonuncusu olması, Âdemoğlunun efendisi olması, ümmetinin insanlar için çıkarılmış en hayırlı ümmet olması, Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in “Bana, benden önceki peygamberlerden hiçbirine verilmemiş beş şey verildi” diyerek zikrettiği beş özellik [12], kısacası Allah (azze ve celle)’nin Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e dünya ve ahirette vermiş olduğu bütün ikramlar, makam ve mevkiler kevser kelimesinin içine dâhildir. Bu kelimeyle ilgili yapılan bütün yorumları kapsadığı ve kapsamasına da bir mani olmadığı için bu tefsir -Allah-u Â’lem- en doğru olanıdır. 2. AYET İLE İLGİLİ MESELELER: a) Bu ayetinde Allah (azze ve celle), Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e, kendisine kevseri vermesine şükür olarak namaz kılıp kurban kesmesini, yani bu ibadetlere devam etmesini, bu ibadetleri daha da artırarak Allah (azze ve celle)’ye karşı tevazuunu artırmasını, şımarmamasını ve bu ibadetleri sadece bu nimetleri kendisine veren Zata yöneltmesini emretmektedir. Başka bir tabirle Rasûlü’nün bu nimetler karşısında, yemişini verdikçe dalları toprağa doğru eğilen meyveli bir ağaç gibi olmasını istemektedir. Aynı şekilde Allah (azze ve celle) bizlere her bir nimet bahşettiğinde; çocuk, ev, araba, evlilik, maaşı iyi bir iş, iyi para getiren bir ticaret, Allah yolunda cihad, makam-mevki vs. nasip ettiğinde şımarmamalı, O’na olan hamdımızı, şükrümüzü, ibadetimizi, O’nun dininin yayılması ve hâkim olması için yaptığımız hizmetimizi, fedakârlığımızı, O’na ve Müslümanlara karşı mütevazılığımızı daha da artırmalıyız. Bu şükür, “el-hamd-u lillâh” gibi hamd ve şükür kelimelerini telaffuz etmekle olduğu gibi, bu nimetleri Allah (azze ve celle)’nin isteği doğrultusunda kullanmakla da ve bu nimetlerin dinî sorumlulukları yerine getirmekten; namazdan, cihaddan, infaktan, tevazudan, İslam davasına hizmet etmekten, Müslümanların sıkıntılarını, ihtiyaçlarını gidermekten alıkoymayarak ve israfa, saçıp savurmaya, kibre, küçük görmeye, alay etmeye, kendini beğenmeye, gösterişe yol açmayarak da olması gerekir. Aksi hâlde Allah (azze ve celle)’ye şükür ifa edilmemiş, O’na karşı nankörlük edilmiş olur. b) Kimi müfessirler bu ayetteki ‘namaz kıl’ ve ‘kurban kes’ emrinin bütün namaz ve kurban çeşitlerini kapsadığını söylemişlerdir. Buna göre ayetin tefsiri şöyledir: “Sadece Allah (azze ve celle)’ye yönelterek ve riya karıştırmadan farz, nafile, bayram, cuma, kısacası bütün namazlarını kıl ve kurban bayramında kefaret olarak ve ikram olsun diye kurban kes. Müşrikler Allah (azze ve celle)’den gayrı putlarına secde ediyorlar, sen ise sadece Allah (azze ve celle) için namaz kıl. Müşrikler Allah (azze ve celle)’den başkasına kurban kesiyorlar, sen ise sadece Allah (azze ve celle) için kurban kes.” Müfessirlerden kimisi ise bu ayette namazdan kastın hususen kurban bayramı namazı olduğunu, kurban kesmekten kastedilenin ise hususen kurban bayramında kurban kesmek olduğunu söylemişlerdir. Bu görüş, sûrenin Medenî olduğunu savunanların görüşüdür. Zira kurban bayramı namazı icmaen hicretin 2. senesinde meşru kılınmıştır. [13] c) Denirse ki: “Cumhur-u ulema bu sûrenin Mekkî olduğu görüşünde dediniz. Şayet bu sûre hicretten önce gerçekleşen ve beş vakit namazın kendi içerisinde farz kılındığı İsra-Mirac gecesinden önce inmiş ise o hâlde ‘namaz kıl’ emriyle aslen hangi namaz kastedilmektedir? Mekke’de namaz var mıydı?” Cevaben deriz ki: Evet, Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in İsra-Mirac gecesinden önce de namaz kıldığını ifade eden rivayetler vardır. Hatta Nübüvvetin başlangıcından beri namaz vardı ve mü’minlere bu namaz farzdı. Bu namaz, İbrahim (aleyhisselam)’dan gelme bir namazdı. Kimilerine göre bu namaz, gündüzün başında iki, sonunda iki rekât namazdı; kimilerine göre ise sabah iki, akşam iki rekât idi. Bu namaz secde, dua, zikir gibi fiillerden oluşuyordu. 3. AYET İLE İLGİLİ BİR MESELE: Yani sana buğz eden, bütün hayırlardan mahrum olanın, özellikle de nesli olmayanın ve öldükten sonra unutulacak ve hayırla yâd edilmeyecek olanın ta kendisidir. Mekkeli müşrikler Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den bahsettiklerinde Âs b. Vâil şöyle diyordu: “Onu kendi hâline bırakın (sabredin bu adama karşı). O ebter bir adamdır; öldükten sonra ismini taşıyacak bir oğlu yoktur (bütün oğulları ölmüştür). Onun sadece kızları vardır ki kızın zürriyeti kendi ismiyle anılmaz. [14] Öldüğü zaman adı, şanı sona erecek (unutulacak ve dolayısıyla davasını kabul edip taşıyacak kimsesi de kalmayacak, böylelikle biz de rahatlayacağız).” Bunun üzerine bu sûre inmiştir. İbn Abbas (radiyallahu anhu)’nun dediğine göre Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in oğlu Abdullah vefat edince Âs b. Vâil Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’i ebter olarak isimlendirdi ve bu sûre indi. [15] Lakin Allah (azze ve celle), Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şanını yücelterek müşriklerin bu zannını boşa çıkarttı; uğrunda mücadele verdiği dinini yeryüzüne hâkim kıldı, getirdiği din kabul edildi, tatbik edildi ve biiznillah tekrar edilecek de. Öyle ki, kıyamete kadar Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) herkesin dilinde olacak, minarelerden ve minberlerden ismi yükselecek, namazlarda ve başka yerlerde anılacak, Allah (azze ve celle) anıldığında o da hatırlanacak, her zaman zarfında onun getirdiği dine iman edip onu hayatında uygulayan kimseler olacak. Allah (azze ve celle) onu bütün insanlığa göndererek aslında onu herkesin babası gibi kılmıştır. Bunun aksine Allah (azze ve celle) ona buğz edenleri dünya ve ahiret hayırlarından mahrum etmiştir. Nitekim Âs b. Vâil’in, Ebu Cehil’in, Ebu Leheb’in ismini hayırla yâd eden, onlarla övünen var mı? Tam aksine onlar lanetle anılmaktadırlar. Onlardan kiminin nesli tükenmiş, kiminin ise zürriyetleri İslam’ı kabul etmişlerdir. Oğulları onlara hiçbir fayda vermemiştir. Nasıl ki Allah Rasûlü’ne buğz eden kişinin hâli böyleyse aynı durum onun getirdiği şeriata veya şeriatın hükümlerinden herhangi birine buğz eden, hakaret eden, irtica, ilkel, çöl kanunu diyen, onun getirdiği dinin veya bu dinin hükümlerinden birini mevcut ve de gelecekte var olması ihtimal tüm beşeri sistem ve kanunlarla eşit seviyede görerek Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ve getirdiği dinin değerini düşüren necis laikler için de geçerlidir. Ve’l-Hamdu lillâhi Rabbi’l-Âlemîn. [1] Bu üç rivayet şu şekilde birleştirilmiştir: Bu nehrin iki yanı altından olup, bu iki yanı üzerine inciden ve içi boş olan bir kubbe bina edilmiştir. [2] Tirmizi, İbn Mâce, Ahmed. [3] Başka rivayetlerden anlaşıldığı üzere “kaplar”dan kasıt, altın ve gümüşten olan ibrikler/sürahiler/kulplu büyük bardaklardır. [4] Nevevî (rahimehullah) gibi kimi âlimler hadisi zahiri üzere anlayıp havz’ın kaplarının yıldızların sayısından daha fazla olduğunu söylerken, Kâdı İyâd (rahimehullah) gibi kimi âlimler ise bu ifadeyle kaplarının sayısının çokluğuna işaret edildiğini belirtmişlerdir.   [5] Başka rivayetlerde kaplarının “yıldızlar gibi” olduğu geçmektedir. Yani kapları yıldızlar gibi güzeldir, parlaktır. Dolayısıyla anlaşılmaktadır ki, havz’ın kapları sayı ve güzellik/parlaklık bakımından yıldızlar gibidir. [6] Müslim. [7] Taberânî’de geçen hasen bir rivayette Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğu ifade edilir: “Her bir ümmetin, kendisiyle peygamberlerinin kendilerini tanıdığı bir siması vardır.” [8] Müslim. [9] Şerh-u Sahih-i Müslim, 3/136. [10] Dolayısıyla mü’minlerin havz-ı kevserden sonra cennetteki nehirden içmeleri keyif/zevk içmesi olacaktır.  [11] Tirmizi, İbn Mâce, Ahmed. [12] Bu sûrenin tefsirini yaparken bu hadisi aktarıp izahta bulunduk. Dileyen o derse müracaat edebilir. [13] Bu iki görüşten başka tefsirler de vardır. [14] Örneğin “Salih oğlu veya kızı falanca” denir; fakat örneğin “Fâtıma oğlu veya kızı falanca” denmez. [15] Bu sûrenin başka kimseler hakkında indiği de söylenmiştir. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Cuma günü, hafta günlerinin en faziletlisi, üzerine güneşin doğduğu en hayırlı gündür. Bu günde Adem (aleyhisselam) yaratılmış, cennete sokulmuş, cennetten yeryüzüne indirilmiş, bu günde Allah Teâlâ O’nun tevbesini kabul etmiş, bu günde ölmüş ve bu günde yani fecrin doğuşundan güneşin doğuşuna kadarki vakit arasında kıyamet kopacaktır. Cennette müminlerden kimileri her Cuma günü bir kere Allah (azze ve celle)’yi görecekler. (Kimi müminler ise her gün sabah ve akşam görecekler.) Burûc suresinde Allah’ın (celle celâluhu) “ve şâhidin (şahit olana yemin olsun ki)” diye üzerine yemin ettiği şahid, müfessirlerin geneline göre Cuma günüdür. (Bkz: Tefsîru’l-Beğavî) Yani Cuma günü kıyamet gününde, içerisinde amel eden her kimseye şahitlik edecektir. Denildiğine göre bu günde Musa (aleyhisselam) sihirbazlara galip gelmiştir. Bu günde Cuma namazı kılınır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Cuma namazının gelecek Cuma namazı ile birlikte arada işlenen küçük günahlara kefaret olduğunu bildirmiştir. Müslümanlar bu namaz vesilesiyle bir araya gelirler. Bu gün, Müslümanların bayramıdır, Allah Teâlâ’nın ümmet-i Muhammed’e bir lütfudur. Bu gün içerisinde öyle bir zaman vardır ki, o zamanda her kim dünya ve ahiret hayırlarından isterse Allah Teâlâ muhakkak ona istediğini verir. İbn Hacer el-Askalânî (rahimehullah) bu vaktin ne zaman olduğu konusunda 40’tan fazla görüş olduğunu söylemiştir. Ancak bu görüşlerden en sahihi şu ikisidir: 1) İmam minbere oturduktan namaz kılınıncaya kadar ki vakit. Bu vakitte, ezan bitiminden hutbenin başlaması arasındaki zamanda, iki hutbe arasında ve namaz esnasında; secdelerde, iki secde aralarında ve selam vermeden önce dua edilir. 2) Güneşin batmasına yakın zamanlar. İkinci görüş, sahabe ve tâbiînin genelinin görüşüdür. Tâbiînden Saîd b. Cübeyr (rahimehullah) ikindi namazını kıldıktan sonra güneş batana kadar kimseyle konuşmazdı. Her iki görüş de kuvvetli olduğu için özelde -İbn Abdilberr’in de (rahimehullah) dediği gibi- bu iki vakitte dua etmeye özen gösterilmeli, genelde ise bu günde çokça dua edilmelidir. Cuma günü veya gecesi Kehf suresini okumak sünnettir. Ebu Saîd el-Hudrî (radiyallahu anh) şöyle demiştir: “Kim Cuma günü Kehf suresini okursa bir nur kendisiyle Beyt-i Atîk arasını (yani okuduğu yerden Kabe’ye kadar) aydınlatır.” (Hâkim, Beyhakî) İmam Şâfiî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Hakkında gelen rivayetler nedeniyle Cuma günü ve gecesi Kehf suresini okumayı severim.” Cuma günü ve gecesi Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e salâtı çoğaltmak müstehabtır. Şöyle buyurmuştur: “Bu günde bana salâtı çoğaltın. Zira salâtınız (melekler vasıtasıyla) bana arzedilir (ulaşır.)” (Ebu Dâvud) Münâvî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Kula şeref ve övünç vesilesi olarak isminin Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in önünde zikredilmesi yeter.” İmam Şafiî (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “Her durumda Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e çokça salât etmeyi severim. Cuma günü ve gecesi ise daha çok severim.” Faziletli bir gün ve gece diye özellikle Cuma gecesi namaz kılmak ve Cuma günü oruç tutmak bid’attır. Yine tek gün olarak bu günü oruçlu geçirmek mekruhtur. Ancak Perşembe veya Cumartesi günü de oruçlu geçirilirse veya içerisinde oruç tutulması vacip ya da müstehab olan gün Cuma gününe denk gelirse o halde kerahet söz konusu olmaz. Bunun hikmeti bu günün bayram günü olmasıdır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Geceler arasından Cuma gecesine kıyamı tahsis etmeyin (bu geceyi kıyamla diğer gecelerden ayrı tutmayın.) Günler arasından Cuma gününe orucu tahsis etmeyin. Ancak sizden birinizin tutacağı bir oruç hakkında olması ise müstesna.” (Muslim) Cuma namazı müstesna hafta içerisinde kılınan en faziletli namaz Cuma günü cemaatle kılınan sabah namazıdır. İbn Ömer (radiyallahu anh) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle dediğini nakletmiştir: “Allah katında namazların en faziletlisi Cuma günü cemaatle kılınan sabah namazıdır.” (Beyhakî; Şuabu’l-Îmân, Ebu Nuaym; Hilyetu’l-Evliyâ. El-Elbânî isnadının sahih olduğuna hükmetmiştir.) Sürekli olmaksızın 1. rek’atta Secde, 2. rek’atta İnsan suresini okumak sünnettir. İbn Kayyim el-Cevziyye (rahimehullah) şunları söylemiştir: “Diğer hafta günlerine nisbetle Cuma gününde sadaka vermek diğer aylara nisbetle Ramazan ayında sadaka vermek gibidir (daha büyük, daha hayırlıdır.) Şeyhu’l-İslam İbn Teymiyye’yi gördüm ki, Cuma (namazına) çıkacağı zaman evde bulduğu ekmek veya başka bir şeyi alıp onu yolda gizlice tasadduk ederdi.” (Zâdu’l-Meâd, 1/395) -Erkek veya kadın fark etmez- cuma namazına gidecek kimselerin âlimlerin geneline göre gusül almaları müstehabtır. Kimi âlimler ise farzdır demişlerdir. Ancak gusül almanın farz olduğunu söyleyenler, bu farzı terk ederek Cuma namazını eda etmiş birinin -günahkar olmasıyla birlikte- namazının geçerli olduğunu da söylemektedirler. Cuma guslü Cuma gününün başlangıcından (yani Cuma fecrinin doğuşundan) namaz vaktine kadar ki süre içerisinde alınır. Efdal olan namaza gitmeye yakın bir vakitte gusül almaktır. Zira gusül, Cuma günü nedeniyle değil, Cuma namazı için müstehabtır. Binaenaleyh, Cuma gecesinde veya Cuma namazından sonra alınan Cuma guslü yerine gelmiş sayılmaz. Cünüp olan biri hem cenabeti giderme hem de Cuma guslü niyetiyle tek bir gusül alsa her iki niyet de gerçekleşir. Yine Cuma namazına gidecek olanların temiz ve en güzel elbiselerinden giymeleri, kokulanmaları, misvaklanmaları, tırnak kesmeleri, bıyık, koltuk ve etek tıraşı yapmaları müstehabtır. Ancak namaza gitmeyecek olanlara ise bunlar ve gusül almak müstehab değildir. Cuma namazına erkenden ve yürüyerek gitmek sünnettir. Erken gitme vakti güneşin doğuşundan itibaren başlar. Hatta İmam Şâfiî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Şayet bir kimse sabah namazından sonra güneş doğmadan önce namaza giderse bu güzel olur.” İmam’a yakın oturmak sünnettir. Ön saflarda boşluk olduğu halde arka taraflarda oturmak kolaylıkla elde edebilecek bir ecirden mahrum olmaktır ve bunun yanı sıra garip bir durumdur. Namaza her ne zaman gelinirse gelinsin, imam minbere çıkana dek istenildiği kadar namaz kılmak veya zikir yapmak veya Kur’ân okumak müstehabtır. Mescide girildiğinde imam hutbe veriyor olsa bile oturmadan hafif 2 rekat tahiyyetu’l-mescid namazı kılmak sünnettir. Yine aynı şekilde mescide girildiğinde hutbe öncesi ezan okunuyor olsa bile ezanı dinleyip takip etmeden tahiyyetu’l-mescid namazına başlanılmalıdır. Zikrederek veya konuşanı uyararak dahi olsa hutbe verilirken konuşmak âlimlerin geneline göre haramdır. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Her kim “sus” derse boş konuşmuş olur. Her kim de boş konuşursa onun Cuması yoktur (Cuma namazının ecrinden mahrum olur.)” (Ahmed) Ancak uzakta olması veya sağır olması ya da başka bir nedenle imamı işitemeyen kimsenin, cemaati rahatsız etmemek şartıyla zikir ve duayla meşgul olması caizdir. Aynı şekilde imam, hutbesinde batıl bir şeyi konuşuyorsa, ya da övülmesi caiz olmayan birini övüyor ya da yerilmesi caiz olmayan birini yeriyor ise, o imamı dinlemek vacip olmayıp konuşmak caizdir. Nitekim zalim Haccâc hutbe verirken Saîd b. Cübeyr, İbrahim en-Nehaî, eş-Şa’bî v.d.’leri (rahimehumullah) konuşurlardı ve: “Biz onun verdiği hutbeyi dinlemekle emrolunmadık” derlerdi. Hutbe esnasında bir ihtiyaç nedeniyle imam veya imamla konuşacak kimse konuşabilir. Buhârî ve Muslim’in (rahimehumallah) rivayet ettikleri bir hadise göre Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) hutbe verirken bir adam: “Ey Allah’ın Rasûlü! Hayvanlar helak oldu, (hayvanların helak’ı nedeniyle) yollar kesintiye uğradı (yola çıkamıyoruz.) Allah’a dua et de bize yardım etsin” demiş, bunun üzerine Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ellerini kaldırarak iki defa: “Allah’ım! Bize yardım et” diye dua etmiştir. Hutbe sırasında mescide giren kimse selam vermemeli, selam almamalı, hapşırana karşılık vermemeli, cemaati rahatsız etmeden saftaki yerini almalı, yanındaki ile tokalaşmamalıdır. Yine hutbe verilirken misvaklanmak, elle, ayakla, sakalla, elbiseyle v.s. oynamak caiz değildir. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Kim taşa dokunursa (yani taşla oynarsa) boş iş yapmış olur.” (Muslim, Tirmizî) Hutbenin sonunda imam dua ederken işaret parmağını kaldırır, ancak ne imam ne de cemaat ellerini kaldırarak dua etmezler. Burada, Molla Aliyy el-Kârî’nin (rahimehullah) “Mirkâtu’l-Mefâtîh Şerhu Mişkâti’l-Mesâbîh”de: قال بعض الأئمة لم نسمع في الشريعة حديثا صحيحا مشتملا على مثل هذا الثواب “Bazı imamlar şöyle demiştir: Şeriatta bu sevabın benzerini içeren sahih hiçbir hadis işitmedik.”  diye hakkında bazı imamların sözünü naklettiği hadisi zikretmek yerindedir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle demiştir: من غسل يوم الجمعة واغتسل ثم بكر وابتكر ومشى ولم يركب ودنا من الإمام فاستمع ولم يلغ؛ كان له بكل خطوة عمل سنة اجر صيامها وقيامها “Kim Cuma günü başını yıkar ve bedeninin diğer yerlerini yıkarsa, (başka manalara göre; “-hem Cuma guslü hem de namaza giderken yolda gözünü daha iyi koruması için- hanımıyla ilişkiye girer, böylece hanımının gusül almasına sebep olur ve kendisi guslederse”, veya: “ilk abdest azalarını yıkar ve sonra guslederse”, veya: “tam bir şekilde/hakkını vererek guslederse”, veya: “elbisesini yıkar ve guslederse”) sonra sabahın başında (yani güneş doğmadan önce namaza) gider (başka bir manaya göre: “erkenden gider”) ve hutbenin en başında bulunursa, yürüyerek gider ve (bir binite) binmezse, imama yakın olur, (hutbeyi) dinler ve (dinlerken) hiç konuşmazsa (ve keza bir şeyle meşgul olmazsa) onun için her bir adımına karşılık bir senelik oruç ve bir senelik namaz ecri vardır.” (Ebu Dâvud, Tirmizî, Nesâî, İbn Mâce, Ahmed) İbn Huzeyme, İbn Hibbân, Hâkim, el-Elbânî, Ebu İshâk el-Huveynî bu hadisin sahih olduğuna hükmetmişlerdir. Nevevî: “isnadı ceyyiddir” demiştir. Tirmizî ve Beğavî: “hasen bir hadistir.” demişlerdir. “başını yıkar” ifadesinin özellikle vurgulanmasının nedeni, Arapların saçları uzun olduğu için başlarını yıkayıp temizlemelerinin meşakkatli olmasıdır. Yani kısacası: “Kim Cuma günü guslederse…” anlamındadır. Devamlı olmadan Cuma namazının 1. rek’atında Cuma, 2. rek’atında Munâfikûn veya 1. rek’atında A’lâ, 2. rek’atında Ğâşiye surelerini okumak sünnettir. Namazın bir rek’atına yetişen kimse -malum olduğu üzere- imamın selamından sonra kalkıp bir rek’at daha kılarak namazını tamamlar. Lakin bir rek’attan daha azına yetişirse âlimlerin geneline göre selamdan sonra öğle namazına niyet ederek 4 rek’at olarak kılar. Ebu Hanîfe ve Ebu Yûsuf’a (rahimehumallah) göre ise imam selam vermeden önce namaza yetiştiği takdirde 2 rek’at kılar. Sahih olan görüşe göre cuma namazına bağlı öncesinde kılınan bir sünnet namaz yoktur. Malikîler, Hanbelîler ve bazı Şâfiîler bu görüştedir. İbn Hacer el-Askalânî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Cuma’dan önce olan sünnete gelince, bu konuda hiçbir şey sabit olmamıştır.” Ancak Cuma namazına bağlı sonrasında kılınan bir sünnet namaz ise sabittir. Bir rivayette bu namaz 2, diğer bir rivayette ise 4 rek’at olarak geçmektedir. İbn Teymiyye (rahimehullah) gibi kimi âlimler bu ikisini; ‘şayet mescitte kılınacaksa 4, evde kılınacaksa 2 rekattır’ şeklinde birleştirmişlerdir. Buluğ çağına ermemiş olan çocuğa, kadına, seferiye, namaz yerine gitme gücü olmayan ya da normalin üstünde bir meşakkatle buna güç yetirebilen bir hastaya Cuma namazı farz değildir. Ancak böyle bir meşakkatle buna güç yetirebilen bir hasta şayet normalin üstünde aşırı fazlalıklı olmayan bir ücret ile arabaya binerek bu meşakkati kaldırabiliyorsa, o halde bu kimseye Cuma namazı kılması farz olur. Bu saydıklarımızın dışında Cuma farizasının kendilerinden kalktığı başka kimseler de vardır… Hanefîlere göre Cuma namazının sahih/makbul olabilmesi için, Cuma namazı kıldıracak olan imamın halife veya onun vekâlet/izin verdiği bir kimse olması şarttır. Hanefîlerden kimi âlimlere göre bir başka şart da, namazın Allah Teâlâ’nın hükümlerinin tatbik edilip şer’î cezaların uygulandığı bir yerde kılınmasıdır. (Günümüzde her iki şart da mevcut değildir.) Ancak Hanefîlerden İbn Âbidîn (rahimehullah) “Raddu’l-Muhtâr” (1/541) adlı kitabında şöyle demiştir: “Kâfir valilerin yönetimi altında olan beldelerde müslümanların kendi aralarından razı olmuş oldukları bir imamı seçerek Cuma ve bayram namazlarını kılmaları caizdir.” Cuma namazının cemaatle kılınması gerekir. Namazın sahih olması için bulunması gereken sayının ne kadar olduğu hakkında birçok görüş ileri sürülmüştür. Bu görüşlerden en doğrusu, -Allahu A’lem- imamla birlikte bir kişinin bulunmasıdır. Namaz vakti girdikten sonra Cuma namazının kendisine farz olduğu kimsenin sefere çıkması caiz değildir. Ancak sefere çıkmaması nedeniyle bir tür zorluk/sıkıntı meydana gelecekse, o halde sefere çıkması caiz olur. Vakit girmeden Cuma günü sefere çıkmakta ise -Allahu A’lem- racih olan görüşe göre bir beis yoktur. İmam minbere oturduğu zaman okunan ezanla (yani ilk/dış ezanla değil ikinci ezanla) birlikte bir şey satmak veya satın almak haram olur. (Bkz: Cuma suresi 9. ayet) Cuma namazının kendilerine farz olmadığı kimselerin birbirleriyle alışveriş yapmaları ise caizdir. (Örneğin; iki kadının veya iki seferinin alışverişi gibi.) Ancak cumanın üzerine farz olduğu biri farz olmadığı biriyle alışveriş yaparsa, cumanın farz olduğu kimseye bunu yapması haram olur. Diğerine gelince, bu konuda iki görüş olup tercihe şayan olan bu kimsenin de günaha yardımcı konumunda olması nedeniyle haram işlemiş olacağıdır. Bu hükümler alışveriş akdinin dışındaki diğer akitler için de geçerlidir. İbnu’l-Kayyim (rahimehullah) Zâdu’l-Meâd isimli eserinde Cuma gününün 33 tane özelliğini saymıştır. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Receb ayının 27. gecesi olan “Miraç kandili”ni tazim edip kutlamak/ihya etmek; bu geceye özel olarak ibadet kastıyla, sevap elde etmek için yapılan herbir iş (örneğin; namaz kılmak, zikretmek, Kur’ân okumak, tevbe-istiğfar etmek, bu geceye has toplanıp dini bir konuda sohbet/ders yapmak, mevlütler, kasideler okumak, konferanslar, seminerler, programlar düzenlemek, ziyaretleşmek, sözlü veya yazılı tebrik gibi) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in meşru kılmadığı ve ashabı’nın (radiyallahu anhum) yapmadıkları onlardan sonra ortaya çıkmış bir bid’attır. İsra ve Miraç gecesi Rasûlullah (sallallahu aleyh ve sellem)’in doğruluğunu, Allah katındaki konumunun büyüklüğünü, Allah Teâlâ’nın kudretinin azametini ve O’nun bütün mahlûkların -ki mahlûkâtın en son noktası arştır, bundan sonra hiçbir mahlûk yoktur, boşluk bile yoktur- üstünde olduğunu gösteren ayetlerden biridir. Bu gecede Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) Mescid-i Aksâ’ya götürülmüş, orada Nebilere (aleyhimusselam) namaz kıldırmış, oradan semaya çıkartılmış, O’nun için yedi kat semanın kapıları açılmış, her semada bir peygamber ile karşılaşmış, yedinci katı da geçerek Allah (azze ve celle)’ye doğru O’nun dilediği yere kadar yükseltilmiş ve Allah Teâlâ O’nunla konuşmuş, bu şekilde arada hiçbir vasıta olmaksızın O’na beş vakit namazı farz kılmıştır. Ancak bu hadisenin tam olarak ne zaman gerçekleştiği, Receb ayında mı yoksa başka bir ayda mı olduğu konusunda sahih bir rivayet gelmemiştir. (Bkz: Zâdu’l-Meâd, İbnu’l-Kayyim, 1/57) Bu sebeple ilim ehli bu olayın hangi senede ve hangi ayda vuku bulduğunda ihtilaf etmiş, birçok görüş ileri sürülmüştür. (Bkz: Fethu’l-Bârî, İbn Hacer, 8/201 ve 280. sayfalar, Tefsîru’l-Kurtubî, 10/210, el-Bidâye ve’n-Nihâye, İbn Kesîr, 3/107) İbn Dihye el-Kelbî (rahimehullah, vefatı: hicrî 633) şöyle demiştir: “Bazı kıssacılar İsra’nın Receb ayında olduğunu söylemişlerdir. Bu, cerh ve ta’dîl ehli (ravilerin güvenilirliğini tespit edenler) yanında yalanın ta kendisidir. İmam Ebu İshâk el-Harbî şöyle demiştir: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Rabîu’l-Evvel ayının 27. gecesinde (Mescid-i Aksâ’ya) götürülmüştür.” (Edâu Mâ Veceb min Beyâni Vad’il-Vaddâîne fî Receb, sy: 53) İbn Receb el-Hanbelî (rahimehullah) şunları kaydetmiştir: “Receb ayında büyük hadiselerin olduğu rivayet edilmiştir. Ancak bunlardan hiçbir şey sahih değildir… Sahih olmayan bir isnadla Kâsım b. Muhammed’den İsra olayının Receb’in 27’sinde olduğu rivayet edilmiştir. İbrahim el-Harbî ve başkaları bunu kabul etmemişlerdir. Kays b. Ubâd’tan ise Receb’in 10. gününde olduğunu söylediği rivayet edilmiştir.” (Letâifu’l-Meârif, sy:233) Dolayısıyla Receb ayının 27. gecesinde gerçekleştiği bilgisi sabit değildir. Sabit olmayan herbir şey batıldır ve batıl üzerine bina edilen şey de batıldır. Bu hadisenin vaktinin belli olduğu farz edilse bile -ki topluma göre bu gece bellidir, Receb ayının yirmi yedinci gecesidir- az evvel de belirttiğimiz gibi yine de bu geceyi tazim edip kutlamak, bu geceye özel bir ibadette bulunmak bid’at olan bir davranıştır. Şayet bu gerçekten güzel, dinde meşru olsaydı, dünya ve ahirette insanlar için hayır olan herbir şeyi, Allah’ın sevip razı olduğu farz/vacib-müstehab bütün ibadet çeşitlerini gösterip şer olan her şeyden de sakındırmış olan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) muhakkak bunu da ümmetine bildirir ve O’ndan öğrendikleri her bir ibadeti bize aktarmış ve hayırlı işler yapmada en önde/en hırslı olan sahabe (radiyallahu anhum) bunu da bize aktarır ve bu geceyi kutlarlardı. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, salât ve selam Rasûlullah’a, ehli beytine, ashab-ı kiramına ve yolunu takip eden bütün mü’minlere olsun. Günümüz insanı senelerce okul okumakla, üniversiteler bitirip doktora ve mastır yapmakla birlikte televizyon, radyo, internet, gazete, dergi ve kitap gibi iletişim ve kültürel araçları kullanmak suretiyle de kendini geliştirmektedir. İnsanoğlunun her gün artan bilimi kullanarak teknolojik icatlara bir yenisini ekleme suretiyle bugün geldiği nokta korkunç boyutlara ulaşmıştır. İnsanın başını döndürecek bu teknolojik gelişimle beraber ne yazık ki insanoğlu genel anlamda büyük bir cahiliyye içerisinde yaşamaktadır. Ancak bu durumdan Allah’a iman etmiş Müslümanları istisna ederim. Bilimde bu kadar ilerlemiş insana cahilliği nasıl ve niçin nispet etmekteyiz?(!) Cevabını Allah’ın izni ve yardımıyla izah etmeye çalışacağım. Cahiliyye tabiri cahillikten türemedir. Cahillik; bir şeyi yanlış bilmek ve ona hakikati dışında inanmak anlamını taşır. Cahilliğin iki çeşidi vardır: Basit cahillik ve Mürekkep (Kurulu) cahillik. Basit Cahillik: Bir kimsenin bir şeyi bilmemesi ve bilmediğini itiraf etmesine basit cahillik denir. Mürekkep (Kurulu) Cahillik: Bir kimsenin bir şeyi bilmemesi ve bilmediğini yani o konunun cahili olduğunu bilmemesine denir. Bu kimse cahilliğini itiraf etmez. Bilgiçlik taslar. Bu ikincisinin durumu birincisinin durumundan daha kötüdür. Allah’a iman etmeyen, Allah’ın emaneti olan İslam Dini’ni yaşamayan her bir kimse, zalim ve cahildir. Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Biz emaneti göklere, yere ve dağlara sunduk. Onu taşımaktan kaçındılar. Ondan korktular. Onu insan yüklendi. O, çok cahil ve çok zalimdir.”[1] Büyük müfessir Abdullah Bin Abbas (radiyallahu anhu) bu “emanet” ten kastın “itaat” olduğunu söylemektedir. Başka bir sözünde de “farzlar” olduğunu söylemiştir. İbn-i Cerir Abdullah Bin Abbas’tan nakleder: “Allah-u Teâlâ emaneti (itaat, teklif, farz, din) yerlere ve göklere taşımaları ve hakkını yerine getirirlerse sevap (mükâfat) alacaklarını, yerine getirmezlerse azaba müstahak olacaklarını teklif edince korkup almadılar. Bu Âdem’e arz edildi. “Onu al. Eğer itaat edersen seni bağışlarım. Ama isyan edersen sana azap ederim.” Dedi ki: “Tamam, kabul ettim.” Günün ikindiden akşama kadar olan bir vakti geçmeden günaha daldı. (Yani yasaklanmış ağaçtan yedi) demiştir.” Allah-u Teâlâ insanoğluna sayısız nimetler vermesine, yerlerdeki ve göklerdeki her şeyi hizmetine sunmasına rağmen Allah’a karşı asi olması, şükretmemesi gerçekten hem büyük bir zulüm ve hem de büyük bir cehalettir. Çünkü Allah-u Teâlâ isyan edilmeye değil itaat edilmeye, nankörlük yapmaya değil şükredilmeye layıktır. İslam’a ve Müslümanlara özellikle de Rasûl-ü Ekrem (sallallahu aleyhi ve sellem)’e büyük düşmanlık sergileyen ve küfründe inat edip Bedir Savaşı’nda öldürülen Ebu Cehil’e “Cehaletin Babası” isminin takılması bu sebepledir. Asıl ismi “Amr Bin Hişam” dır. Ama küfürde diretmesi, İslam yerine şirk dinini yani putperestliği tercih edip batıl inancında diretmesinden dolayı ona “Cahilliğin Babası” anlamında Ebu Cehil ismi takılmıştır. Bedir Savaşı’nda öldürülünce Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimiz “Bu ümmetin Firavun’u öldürülmüştür!”[2] buyurmuştur. İslam’ın dışındaki her türlü din, ideoloji ve yönetim biçimine cahiliyye yönetimi denir. Bu yönetimin ismi ister Laiklik ister Demokrasi ister Faşizm ister Komünizm ve ister Sosyalizm olsun, fark etmez. İslam’ın dışındaki bütün din, inanç ve ideolojilerin altında yatan etken Allah’ın vahyi değil, beşerin mahsulü olan düşünce ve tasavvurlardır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in gönderildiği Arap toplumu Allah’a inanıyordu. İbrahim (aleyhisselam)’dan kalma dine bağlılıkları vardı. Ancak o temiz dini bırakıp unutmuşlar, kendilerince ekleme ve çıkarmalarda bulunarak din üzerinde bir sürü tahrifatlar yapmışlardı. Allah-u Teâlâ’ya ağaçtan ve taştan yonttukları putları ortak koşmuşlar, melekleri de hâşâ Allah’ın kızları olarak isimlendirmişlerdi. Büyük bir kısmı ölümden sonra dirilmeye inanmazdı. Yaptıkları putların etrafında tavaf yapar, onlara dua eder, kurbanlar kesip adakta bulunurlardı. Bütün bunları yaparken Allah’a yaklaşma niyetiyle yaparlardı. Daru’n-Nedve adında bir evde toplanırlar, kabile reisleri kanun, yasa ve kurallar belirleyerek tabilerini o kanunlar çerçevesinde yönetirlerdi. Bunu Allah-u Teâlâ’nın emir ve yasaklarının yani vahyin ışığında değil, kendi görüş ve arzularına göre yaparlardı. O toplum ahlaki yönden yine büyük bir çöküntü içerisindeydi. Zina, içki, kumar, faiz, hile, cinayetler, akraba bağlarını koparmak, ırkçılık yapmak, zayıfları ezmek, ölü eti yemek, kız çocuklarını diri diri gömmek, kabilelere saldırıp mallarını talan etmek ve sonu gelmeyen kan davaları onlarda yaygın olan hastalıklardı. İşte o dönemin toplumu Allah-u Teâlâ’nın nuru yani İslam ile şereflenene, Allah’a ortak koşmayı ve beşeri yönetimi terk edip tek Allah’a ibadet ve teslim oluncaya dek yaşadıkları o döneme cahiliyye dönemi deniliyordu. Maalesef şu an içinde bulunduğumuz bu toplum da yine cahiliyye yaşantısına geri dönmüştür. İslam Dini’nden ve yönetimi olan şeriat ahkâmından uzaklaşıp Batının kendi akıllarından uydurarak çıkardığı Demokrasi yönetimine girdiği o günden bu yana maalesef yine cahiliyye dönemine girmiş bulunmaktayız. Arap müşriklerini cahiliyye toplumu yapan bütün unsurlar maalesef bizim toplumumuzda bir daha canlanmıştır. Yine bu toplum, değer verdikleri insanların heykellerini yontup meydanlara, okullara ve resmî kurumlara dikip saygı duruşunda bulunmaktadır. Salih olarak gördükleri zatların mezarlarını yükselterek ve süsleyerek, onlardan fayda umarak zararı def etme yönünde talepte bulunmaktadır. Millet Meclisi diye adlandırdıkları mekânlarda oturarak Kur’an’dan ve Sünnetten tek bir kanunu bile almadan tamamıyla beşer mahsulü olan kanunlar ve yasalar çıkarmaktadır. Düşünce özgürlüğü adı altında her türlü küfür söz ve düşünceleri edinmekte ve paylaşmaktadır. Ahlaki yönden Arap müşriklerini aşacak seviyeyedir. Uyuşturucu, içki, zina, eşcinsellik, kumar, faiz, rüşvet, hırsızlık, dolandırıcılık, akraba bağlarını koparmak, müstehcenlik, milliyetçilik ve ırkçılık, zayıfı ezme ve dolandırma had safhalara varmıştır. Bu toplum, kız çocuklarını diri diri gömmüyorlar lakin daha beterini yapmaktadır. İslam fıtratı üzere yaratılmış küçücük, temiz, masum yavruları alıp küfür ideoloji ve sistemi olan Laiklik ve Demokrasi kültürü üzere yetiştirip zehirlemeye ve onlara ahireti ebediyen kaybettirecek terbiye ve ahlakı aşılamaktadır. Maalesef bu toplumun kızları genel anlamda açık saçıklık, müstehcenlik ve hayâsızlık üzere büyütülmekte, örtüden arındırılarak kurtlara, sapkın insanlara yem edilmektedir. Neredeyse her gün tecavüz, öldürme ve intihar vakıalarını duymaktayız. Evet, bilimde, teknolojide, icatlarda ilerlemekteyiz. Ama maalesef dinî ve ahlaki boyutta sürekli gerilemekteyiz. Cahiliyyenin bilimle alakasının olmadığını, tamamıyla Allah’tan ve O’nun dininden yüz çevirme sebebiyle oluştuğunun bir misalini daha vermek istiyorum. Mesela bugün ABD halkı geliri en yüksek, maddi refahı, sosyal hizmetleri ve imkânları en geniş halklardan biri sayılmaktadır. Allah-u Teâlâ’nın sayılamayacak kadar nimetlerini bir taraftan kullanıp faydalanırken diğer taraftan inançta, kültürde, küfürde, fuhuşta, ahlaksızlıkta, zulümde ve zayıfları ezip sömürmede en ön sırada yer almaktadır. Bu toplumda cinayetler, fuhuş, eşcinsellik, hırsızlık, uyuşturucu bağımlılığı, intihar vakıaları en yüksek seviyelere çıkmış durumdadır. Kaldırımlarda evsiz yaşayan insanlar milyonlarla ifade edilmektedir. Değişik suçlardan hapse atılan insan sayısı 2,5 milyondur. Günlük binlerce ölüm, gasp, hırsızlık, tecavüz vakıası yaşanmaktadır. Yere düşen insana merhamet edilmez. Aile bağları tamamıyla kopuktur. Hatta hâlâ birçoğunun düşüncesinde beyaz insanın siyahî insana üstün olduğu inancı yatmaktadır. Kendi ülkelerinde durum bu hâl üzereyken; sahip oldukları sözde bu adalet düzenini (Demokrasiyi) tüm dünyaya götürmek üzere (sanki insanların böyle bir talebi varmış gibi) var olan tüm savaş gemileri ve uçaklarıyla mazlum, fakir ve miskin Müslümanları öldürmekten, yuvalarını başlarına yıkmaktan başka bir iş yapmıyorlar. Bütün savaş araç ve gereçlerini adeta Müslümanları ezme yönünde kullanmaktadırlar. ABD’nin bu karanlık hâlinin, bu buhranlı durumunun sebebi ilimsizlik midir yoksa Allah’ın dininden yüz çevirme midir? Hiç şüphesiz ki bu durum İslam dışı yaşamdan kaynaklıdır. Buna binaen şunu söyleyebiliriz: Gerçek mutluluk, gerçek huzur İslam’da ve de Allah-u Teâlâ’ya kul olup dini ile yönetilmekte saklıdır. Rabbim bizleri bu cahiliyye karanlığından çıkarıp İslam’ın nuruna ulaştırsın. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. [1] Ahzab Sûresi 72 [2] Ahmed Musa Ebu Cafer