Münafıkların 50 Alâmeti : 17 – Cimrilik !

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Cuma günü, hafta günlerinin en faziletlisi, üzerine güneşin doğduğu en hayırlı gündür. Bu günde Adem (aleyhisselam) yaratılmış, cennete sokulmuş, cennetten yeryüzüne indirilmiş, bu günde Allah Teâlâ O’nun tevbesini kabul etmiş, bu günde ölmüş ve bu günde yani fecrin doğuşundan güneşin doğuşuna kadarki vakit arasında kıyamet kopacaktır. Cennette müminlerden kimileri her Cuma günü bir kere Allah (azze ve celle)’yi görecekler. (Kimi müminler ise her gün sabah ve akşam görecekler.) Burûc suresinde Allah’ın (celle celâluhu) “ve şâhidin (şahit olana yemin olsun ki)” diye üzerine yemin ettiği şahid, müfessirlerin geneline göre Cuma günüdür. (Bkz: Tefsîru’l-Beğavî) Yani Cuma günü kıyamet gününde, içerisinde amel eden her kimseye şahitlik edecektir. Denildiğine göre bu günde Musa (aleyhisselam) sihirbazlara galip gelmiştir. Bu günde Cuma namazı kılınır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Cuma namazının gelecek Cuma namazı ile birlikte arada işlenen küçük günahlara kefaret olduğunu bildirmiştir. Müslümanlar bu namaz vesilesiyle bir araya gelirler. Bu gün, Müslümanların bayramıdır, Allah Teâlâ’nın ümmet-i Muhammed’e bir lütfudur. Bu gün içerisinde öyle bir zaman vardır ki, o zamanda her kim dünya ve ahiret hayırlarından isterse Allah Teâlâ muhakkak ona istediğini verir. İbn Hacer el-Askalânî (rahimehullah) bu vaktin ne zaman olduğu konusunda 40’tan fazla görüş olduğunu söylemiştir. Ancak bu görüşlerden en sahihi şu ikisidir: 1) İmam minbere oturduktan namaz kılınıncaya kadar ki vakit. Bu vakitte, ezan bitiminden hutbenin başlaması arasındaki zamanda, iki hutbe arasında ve namaz esnasında; secdelerde, iki secde aralarında ve selam vermeden önce dua edilir. 2) Güneşin batmasına yakın zamanlar. İkinci görüş, sahabe ve tâbiînin genelinin görüşüdür. Tâbiînden Saîd b. Cübeyr (rahimehullah) ikindi namazını kıldıktan sonra güneş batana kadar kimseyle konuşmazdı. Her iki görüş de kuvvetli olduğu için özelde -İbn Abdilberr’in de (rahimehullah) dediği gibi- bu iki vakitte dua etmeye özen gösterilmeli, genelde ise bu günde çokça dua edilmelidir. Cuma günü veya gecesi Kehf suresini okumak sünnettir. Ebu Saîd el-Hudrî (radiyallahu anh) şöyle demiştir: “Kim Cuma günü Kehf suresini okursa bir nur kendisiyle Beyt-i Atîk arasını (yani okuduğu yerden Kabe’ye kadar) aydınlatır.” (Hâkim, Beyhakî) İmam Şâfiî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Hakkında gelen rivayetler nedeniyle Cuma günü ve gecesi Kehf suresini okumayı severim.” Cuma günü ve gecesi Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e salâtı çoğaltmak müstehabtır. Şöyle buyurmuştur: “Bu günde bana salâtı çoğaltın. Zira salâtınız (melekler vasıtasıyla) bana arzedilir (ulaşır.)” (Ebu Dâvud) Münâvî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Kula şeref ve övünç vesilesi olarak isminin Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in önünde zikredilmesi yeter.” İmam Şafiî (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “Her durumda Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e çokça salât etmeyi severim. Cuma günü ve gecesi ise daha çok severim.” Faziletli bir gün ve gece diye özellikle Cuma gecesi namaz kılmak ve Cuma günü oruç tutmak bid’attır. Yine tek gün olarak bu günü oruçlu geçirmek mekruhtur. Ancak Perşembe veya Cumartesi günü de oruçlu geçirilirse veya içerisinde oruç tutulması vacip ya da müstehab olan gün Cuma gününe denk gelirse o halde kerahet söz konusu olmaz. Bunun hikmeti bu günün bayram günü olmasıdır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Geceler arasından Cuma gecesine kıyamı tahsis etmeyin (bu geceyi kıyamla diğer gecelerden ayrı tutmayın.) Günler arasından Cuma gününe orucu tahsis etmeyin. Ancak sizden birinizin tutacağı bir oruç hakkında olması ise müstesna.” (Muslim) Cuma namazı müstesna hafta içerisinde kılınan en faziletli namaz Cuma günü cemaatle kılınan sabah namazıdır. İbn Ömer (radiyallahu anh) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle dediğini nakletmiştir: “Allah katında namazların en faziletlisi Cuma günü cemaatle kılınan sabah namazıdır.” (Beyhakî; Şuabu’l-Îmân, Ebu Nuaym; Hilyetu’l-Evliyâ. El-Elbânî isnadının sahih olduğuna hükmetmiştir.) Sürekli olmaksızın 1. rek’atta Secde, 2. rek’atta İnsan suresini okumak sünnettir. İbn Kayyim el-Cevziyye (rahimehullah) şunları söylemiştir: “Diğer hafta günlerine nisbetle Cuma gününde sadaka vermek diğer aylara nisbetle Ramazan ayında sadaka vermek gibidir (daha büyük, daha hayırlıdır.) Şeyhu’l-İslam İbn Teymiyye’yi gördüm ki, Cuma (namazına) çıkacağı zaman evde bulduğu ekmek veya başka bir şeyi alıp onu yolda gizlice tasadduk ederdi.” (Zâdu’l-Meâd, 1/395) -Erkek veya kadın fark etmez- cuma namazına gidecek kimselerin âlimlerin geneline göre gusül almaları müstehabtır. Kimi âlimler ise farzdır demişlerdir. Ancak gusül almanın farz olduğunu söyleyenler, bu farzı terk ederek Cuma namazını eda etmiş birinin -günahkar olmasıyla birlikte- namazının geçerli olduğunu da söylemektedirler. Cuma guslü Cuma gününün başlangıcından (yani Cuma fecrinin doğuşundan) namaz vaktine kadar ki süre içerisinde alınır. Efdal olan namaza gitmeye yakın bir vakitte gusül almaktır. Zira gusül, Cuma günü nedeniyle değil, Cuma namazı için müstehabtır. Binaenaleyh, Cuma gecesinde veya Cuma namazından sonra alınan Cuma guslü yerine gelmiş sayılmaz. Cünüp olan biri hem cenabeti giderme hem de Cuma guslü niyetiyle tek bir gusül alsa her iki niyet de gerçekleşir. Yine Cuma namazına gidecek olanların temiz ve en güzel elbiselerinden giymeleri, kokulanmaları, misvaklanmaları, tırnak kesmeleri, bıyık, koltuk ve etek tıraşı yapmaları müstehabtır. Ancak namaza gitmeyecek olanlara ise bunlar ve gusül almak müstehab değildir. Cuma namazına erkenden ve yürüyerek gitmek sünnettir. Erken gitme vakti güneşin doğuşundan itibaren başlar. Hatta İmam Şâfiî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Şayet bir kimse sabah namazından sonra güneş doğmadan önce namaza giderse bu güzel olur.” İmam’a yakın oturmak sünnettir. Ön saflarda boşluk olduğu halde arka taraflarda oturmak kolaylıkla elde edebilecek bir ecirden mahrum olmaktır ve bunun yanı sıra garip bir durumdur. Namaza her ne zaman gelinirse gelinsin, imam minbere çıkana dek istenildiği kadar namaz kılmak veya zikir yapmak veya Kur’ân okumak müstehabtır. Mescide girildiğinde imam hutbe veriyor olsa bile oturmadan hafif 2 rekat tahiyyetu’l-mescid namazı kılmak sünnettir. Yine aynı şekilde mescide girildiğinde hutbe öncesi ezan okunuyor olsa bile ezanı dinleyip takip etmeden tahiyyetu’l-mescid namazına başlanılmalıdır. Zikrederek veya konuşanı uyararak dahi olsa hutbe verilirken konuşmak âlimlerin geneline göre haramdır. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Her kim “sus” derse boş konuşmuş olur. Her kim de boş konuşursa onun Cuması yoktur (Cuma namazının ecrinden mahrum olur.)” (Ahmed) Ancak uzakta olması veya sağır olması ya da başka bir nedenle imamı işitemeyen kimsenin, cemaati rahatsız etmemek şartıyla zikir ve duayla meşgul olması caizdir. Aynı şekilde imam, hutbesinde batıl bir şeyi konuşuyorsa, ya da övülmesi caiz olmayan birini övüyor ya da yerilmesi caiz olmayan birini yeriyor ise, o imamı dinlemek vacip olmayıp konuşmak caizdir. Nitekim zalim Haccâc hutbe verirken Saîd b. Cübeyr, İbrahim en-Nehaî, eş-Şa’bî v.d.’leri (rahimehumullah) konuşurlardı ve: “Biz onun verdiği hutbeyi dinlemekle emrolunmadık” derlerdi. Hutbe esnasında bir ihtiyaç nedeniyle imam veya imamla konuşacak kimse konuşabilir. Buhârî ve Muslim’in (rahimehumallah) rivayet ettikleri bir hadise göre Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) hutbe verirken bir adam: “Ey Allah’ın Rasûlü! Hayvanlar helak oldu, (hayvanların helak’ı nedeniyle) yollar kesintiye uğradı (yola çıkamıyoruz.) Allah’a dua et de bize yardım etsin” demiş, bunun üzerine Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ellerini kaldırarak iki defa: “Allah’ım! Bize yardım et” diye dua etmiştir. Hutbe sırasında mescide giren kimse selam vermemeli, selam almamalı, hapşırana karşılık vermemeli, cemaati rahatsız etmeden saftaki yerini almalı, yanındaki ile tokalaşmamalıdır. Yine hutbe verilirken misvaklanmak, elle, ayakla, sakalla, elbiseyle v.s. oynamak caiz değildir. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Kim taşa dokunursa (yani taşla oynarsa) boş iş yapmış olur.” (Muslim, Tirmizî) Hutbenin sonunda imam dua ederken işaret parmağını kaldırır, ancak ne imam ne de cemaat ellerini kaldırarak dua etmezler. Burada, Molla Aliyy el-Kârî’nin (rahimehullah) “Mirkâtu’l-Mefâtîh Şerhu Mişkâti’l-Mesâbîh”de: قال بعض الأئمة لم نسمع في الشريعة حديثا صحيحا مشتملا على مثل هذا الثواب “Bazı imamlar şöyle demiştir: Şeriatta bu sevabın benzerini içeren sahih hiçbir hadis işitmedik.”  diye hakkında bazı imamların sözünü naklettiği hadisi zikretmek yerindedir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle demiştir: من غسل يوم الجمعة واغتسل ثم بكر وابتكر ومشى ولم يركب ودنا من الإمام فاستمع ولم يلغ؛ كان له بكل خطوة عمل سنة اجر صيامها وقيامها “Kim Cuma günü başını yıkar ve bedeninin diğer yerlerini yıkarsa, (başka manalara göre; “-hem Cuma guslü hem de namaza giderken yolda gözünü daha iyi koruması için- hanımıyla ilişkiye girer, böylece hanımının gusül almasına sebep olur ve kendisi guslederse”, veya: “ilk abdest azalarını yıkar ve sonra guslederse”, veya: “tam bir şekilde/hakkını vererek guslederse”, veya: “elbisesini yıkar ve guslederse”) sonra sabahın başında (yani güneş doğmadan önce namaza) gider (başka bir manaya göre: “erkenden gider”) ve hutbenin en başında bulunursa, yürüyerek gider ve (bir binite) binmezse, imama yakın olur, (hutbeyi) dinler ve (dinlerken) hiç konuşmazsa (ve keza bir şeyle meşgul olmazsa) onun için her bir adımına karşılık bir senelik oruç ve bir senelik namaz ecri vardır.” (Ebu Dâvud, Tirmizî, Nesâî, İbn Mâce, Ahmed) İbn Huzeyme, İbn Hibbân, Hâkim, el-Elbânî, Ebu İshâk el-Huveynî bu hadisin sahih olduğuna hükmetmişlerdir. Nevevî: “isnadı ceyyiddir” demiştir. Tirmizî ve Beğavî: “hasen bir hadistir.” demişlerdir. “başını yıkar” ifadesinin özellikle vurgulanmasının nedeni, Arapların saçları uzun olduğu için başlarını yıkayıp temizlemelerinin meşakkatli olmasıdır. Yani kısacası: “Kim Cuma günü guslederse…” anlamındadır. Devamlı olmadan Cuma namazının 1. rek’atında Cuma, 2. rek’atında Munâfikûn veya 1. rek’atında A’lâ, 2. rek’atında Ğâşiye surelerini okumak sünnettir. Namazın bir rek’atına yetişen kimse -malum olduğu üzere- imamın selamından sonra kalkıp bir rek’at daha kılarak namazını tamamlar. Lakin bir rek’attan daha azına yetişirse âlimlerin geneline göre selamdan sonra öğle namazına niyet ederek 4 rek’at olarak kılar. Ebu Hanîfe ve Ebu Yûsuf’a (rahimehumallah) göre ise imam selam vermeden önce namaza yetiştiği takdirde 2 rek’at kılar. Sahih olan görüşe göre cuma namazına bağlı öncesinde kılınan bir sünnet namaz yoktur. Malikîler, Hanbelîler ve bazı Şâfiîler bu görüştedir. İbn Hacer el-Askalânî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Cuma’dan önce olan sünnete gelince, bu konuda hiçbir şey sabit olmamıştır.” Ancak Cuma namazına bağlı sonrasında kılınan bir sünnet namaz ise sabittir. Bir rivayette bu namaz 2, diğer bir rivayette ise 4 rek’at olarak geçmektedir. İbn Teymiyye (rahimehullah) gibi kimi âlimler bu ikisini; ‘şayet mescitte kılınacaksa 4, evde kılınacaksa 2 rekattır’ şeklinde birleştirmişlerdir. Buluğ çağına ermemiş olan çocuğa, kadına, seferiye, namaz yerine gitme gücü olmayan ya da normalin üstünde bir meşakkatle buna güç yetirebilen bir hastaya Cuma namazı farz değildir. Ancak böyle bir meşakkatle buna güç yetirebilen bir hasta şayet normalin üstünde aşırı fazlalıklı olmayan bir ücret ile arabaya binerek bu meşakkati kaldırabiliyorsa, o halde bu kimseye Cuma namazı kılması farz olur. Bu saydıklarımızın dışında Cuma farizasının kendilerinden kalktığı başka kimseler de vardır… Hanefîlere göre Cuma namazının sahih/makbul olabilmesi için, Cuma namazı kıldıracak olan imamın halife veya onun vekâlet/izin verdiği bir kimse olması şarttır. Hanefîlerden kimi âlimlere göre bir başka şart da, namazın Allah Teâlâ’nın hükümlerinin tatbik edilip şer’î cezaların uygulandığı bir yerde kılınmasıdır. (Günümüzde her iki şart da mevcut değildir.) Ancak Hanefîlerden İbn Âbidîn (rahimehullah) “Raddu’l-Muhtâr” (1/541) adlı kitabında şöyle demiştir: “Kâfir valilerin yönetimi altında olan beldelerde müslümanların kendi aralarından razı olmuş oldukları bir imamı seçerek Cuma ve bayram namazlarını kılmaları caizdir.” Cuma namazının cemaatle kılınması gerekir. Namazın sahih olması için bulunması gereken sayının ne kadar olduğu hakkında birçok görüş ileri sürülmüştür. Bu görüşlerden en doğrusu, -Allahu A’lem- imamla birlikte bir kişinin bulunmasıdır. Namaz vakti girdikten sonra Cuma namazının kendisine farz olduğu kimsenin sefere çıkması caiz değildir. Ancak sefere çıkmaması nedeniyle bir tür zorluk/sıkıntı meydana gelecekse, o halde sefere çıkması caiz olur. Vakit girmeden Cuma günü sefere çıkmakta ise -Allahu A’lem- racih olan görüşe göre bir beis yoktur. İmam minbere oturduğu zaman okunan ezanla (yani ilk/dış ezanla değil ikinci ezanla) birlikte bir şey satmak veya satın almak haram olur. (Bkz: Cuma suresi 9. ayet) Cuma namazının kendilerine farz olmadığı kimselerin birbirleriyle alışveriş yapmaları ise caizdir. (Örneğin; iki kadının veya iki seferinin alışverişi gibi.) Ancak cumanın üzerine farz olduğu biri farz olmadığı biriyle alışveriş yaparsa, cumanın farz olduğu kimseye bunu yapması haram olur. Diğerine gelince, bu konuda iki görüş olup tercihe şayan olan bu kimsenin de günaha yardımcı konumunda olması nedeniyle haram işlemiş olacağıdır. Bu hükümler alışveriş akdinin dışındaki diğer akitler için de geçerlidir. İbnu’l-Kayyim (rahimehullah) Zâdu’l-Meâd isimli eserinde Cuma gününün 33 tane özelliğini saymıştır. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

وَقُلْ لِعِبَادِي يَقُولُوا الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطَانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلْإِنْسَانِ عَدُوًّا مُبِينًا Kullarıma, sözün en güzel olanını söylemelerini söyle. Çünkü şeytan aralarını açıp bozmaktadır. Şüphesiz şeytan insanın açıkça bir düşmanıdır. (İsra:53) Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’adır. Salat ve selam, emin olan peygamberi, ailesi ve tüm ashabı üzerine olsun. Her ikisi de kendisiyle başlanılmaya layıktır: Kelimelerin değeri, güzelliğindedir. Güzelliği ise, şeytanı ve giriş yollarını kesmesindedir. Bu ayetin başlangıcını düşünen bir kimse, bu kelamın çıkış kaynağını da bilecektir. Güzel söz, sahibi için bir şereftir. Onunla başkalarının sahip olamadıklarına sahip olur. Onunla zenginleşir ve onunla hak sahibi olur. Bu, nefsinin parlaklığına ve kadrinin yüceliğine delalet ederken nasıl böyle olmaz. Çünkü söz, nefiste olanın açığa vurulması, bulunduğu durumun dışa aksetmesidir. Kelimelerin çirkinliği, madeninin ve çıkışının da çirkinliğindendir. Güzelliği ise, alınış yerinin ve kaynağının güzelliğindendir. Sözlerin kaynağı dil değildir, sözlerin sahibi de dil değildir. Kelimeler ondan türemezler. Onun çıkış yeri, nefis ve kalptir. Bunların sahibi nefis ve kalptir. Onlardan bina edilir ve o yerden yükselirler. Bir şey için bina edilmesi, o şey hakkında bir delil ve açıklama olacaktır. Kelamın güzelliği, sahibinin nefsi için güzelliktir. Kelamın değeri, söyleyenin konumunun şerefidir. Güzel söz sahibi, hedefine ulaşmaya daha muktedirdir, günlerin havadislerini, kaderin yeniliklerini çözüme kavuşturmada diğerlerinden daha bilinçlidir. İnsanlar ancak insanlıklarının adresi olan bu kelamın infiali ve karşılanırlar. Onu dinlerler ve nefisleri coşar ya da tembelleşir, cömertleşir ya da cimrileşir, atılganlaşır ya da korkaklaşır. Onunla boyanır ve onun tarzıyla gidip gelirler. Güzel kelam sahibi, insanların nefislerinin ve iradelerinin de sahibidir. Onunla, şeytanın ve hevanın yollarını keser, kalplerine ve nefislerine çıkan menfezleri iptal eder. Hatta şöyle denilmiştir: “Lisan olmadan insan, ancak ihmal edilmiş bir hayvan ya da görüntü için asılmış bir resim gibidir.” Kullarıma, sözün en güzel olanını söylemelerini söyle. Yüce Allah’ın kullarına öğrettiği bir takım emirler ve bunlarla birlikte onun şanını yüceltme ve ilahi emrin hasımlarının durumunu açıklama sadedinde, sevgiye delalet eden, şefkat ve rahmet dolu bu girişle başlayan ilahi emir gelmiştir: “Kullarıma söyle.” Yüce rabbin kelamında geçen “Qul/de ki” kelimesini düşünen bir kimse, bunun uyarı ve tekrar maksadıyla geldiğini bilecektir. Yani hatırlatma ardına hatırlatma, öğüt üzerine öğüt. Aksi halde burada aracının (sevgili peygamberimizin) zikrolunmasının anlamı nedir? Öğüt alarak Kuran okuyan bir kimse, konuşanı ve onu tebliğ için gelen aracıyı bilir. Ancak durum, öncelikle aracının şerefine uyarıda bulunan teşrif, sonra bir yönden insanların ona olan ihtiyacından diğer yönden bunu çabuk yitirmelerinden tekrarın art arda gelmesidir. De ki, ey Muhammed, “Kullarıma” Konum şeref ve değer yeri olunca, konu yücelme konusu olunca, bu hitap onlara gelmiştir. Zira onlar hatırlatılmaya daha layık ve daha ehildirler. Sözün en güzel olanını söylesinler. Husn, güzellik ve tamlıktır. Hasen kelimesi ancak bu ikisinin bulunduğu yerlerde kullanılır. Bunların tamamlanmasıyla, nefis sahibine meyleder, onunla rahatlar ve ona kavuşmakla sevinir. Güzellik yaratılışta ve ahlakta olduğu gibi aynı şekilde sözde de olur. Burada güzel söz emredilmektedir. Sözün güzel olabilmesi, sadece manaların dizilmesi değil faziletle ve çirkinliklerden ve kötülüklerden kaçınma ile olabilir. O zaman söz muhatabın nefsine sirayet eder, maksat gerçekleşir, şeytanın yolları ve menfezleri kesilir. Denildiği gibi, ‘güzel söz hediyedir.’ Hikmetle sarılmış bir kelimeyi din kardeşine ulaştırman ne güzel bir hediyedir. Bu ayette, Allah’a kulluk ile güzel söz arasında uyum çok açık ve seçiktir. Çünkü kulun ahlakı, çelişkili vadilerde parçalanmaz. Allah ile olan güzel muamele, mahlûkatı ile olan kötü muameleyle birlikte olamaz. “İnsanlara teşekkür etmeyen, Allah’a şükredemez.” Uyarıda bulunulması uygun olan konulardan birisi de, Resulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine’ye ilk ayak bastığında söylediği yüce kelimeleridir. Bunlar, Müslüman toplumun temellerini ifade eden kelimelerdir. Hazrec oğullarının müttefiki olan Yahudi Abdullah b. Selam anlatıyor. Buhari’de geçtiği üzere bu sahabe cennetle müjdelenenler arasındadır. Şöyle der: “Resulullah Medine’ye gelince, insanlar onu karşılamaya çıktılar. İnsanlar gözlerini dikip onu gözlemliyorlardı. Şöyle dediler: “Resulullah geldi.” Bende çıkanlarla birlikte çıktım. Onun yüzünü görünce, onun yüzünün bir yalancı yüzü olmadığını bildim. Ondan ilk duyduğum şu sözleriydi: “Ey insanlar! Selamı yayın, yemek yedirin, akrabalarınızı ziyaret edin, insanlar uyurken namaz kılın, selametle cennete girin.” Allah seni gözetsin, Allah ile güzel muameleyi Müslüman kardeşlerinden oluşan insanlarla muameleye riayeti nasıl bir arada toplamıştır. Bunu düşünen bir kimse, bu dinin yüceliğini, nefsi ve insanlığı kuşatıcılığını bilir. Aksi halde hangi din, kulluğun ancak kişinin kelimelerini güzel seçmesi, dilini düzeltmesi ve mantığını geliştirmesi ile tamamlayan bir dinden daha büyük olabilir? Tabilerinden yalnızca güzellik isteyen bu şeyden daha hayırlı ne olabilir? Hatta onları güzel olana çekmesi, yalnızca faziletin tamamlanması için değil, aynı şekilde üstünlüğünde oluşması için. Bu dinin ehlinden olan insanlar, gerçekten bu dinin ehli olanların üzerinde bulundukları durumu terk etmiş ve uzaklaşmıştırlar. İşte annemiz Aişe’nin (radiyallahu anha) Arap şiirleri hakkındaki bilgisini, onun yaşantısını bilen hiç kimse görmezden gelemez. İbn Abbas’ın öğrencilerinden olan şiir talebelerinin durumu da böyledir. Hadis ricallerinin şiir ve düz ibarelerde kullandıkları güzel kelimelerle dillerinin hoşluğuna itina göstermeleri de böyledir. Çağdaşı olan Cahiz, imam Şafii’ye lügat ehline yaptığı övgülerde bulunmaktadır. Esmai şöyle der: “Huzellilerin şiirini Mekke’de Muhammed b. İdris adında bir gençten aldım.” Tüm bunlar, güzel anlayış, kuvvetli kavrayış, derin idrakleriyle birleşen ilimlerini, sunumlarına ve üsluplarına daha bir güzellik katmıştır. Birinci ayetin maksadı, sözün güzelliğine uyarıda bulunmaktır. Bu, konuşma ve münazaraların tüm konularında Kurani bir çağrıdır. Allahu teâlâ’nın şu buyruğunda olduğu gibi: “Onlarla en güzel şekilde mücadele et.”1 Yine ret ve itirazda da durum aynıdır. Allahu teâlâ’nın şu buyruğunda olduğu gibi: “En güzel olanla def et.” Çünkü güzellik her konuda istenilmektedir. Çünkü şeytan aralarını açıp bozmaktadır. Yenilenen ve tekrarlanan bu çatışma, belirli bir sınır ve zamanda durmaz. Bilakis bu, her yolda durma ve her nefiste imtihandır. Bu, Allah’a kulluk ile (Kullarım) şeytan arasında çatışmadır. Hatta bu türden konumlar bile, savaş, imtihan ve yerme yeridir. Bu durum Allahu teâlâ’nın “aralarını açıp bozmaktadır” buyruğunda açıktır. Ayette geçen يَنْزَغُ kelimesi ‘batırma ve yaralama’ anlamındadır. Nasıl bir tehlike içerisinde yaratıldığını, senden ve seninle ne murat edildiğini bilmen için buna dikkat etmelisin. Ayet, çirkin ve rezil kelimelerin şeytanın silahlarından birisi olduğuna delalet etmektedir. Bu, müminlere karşı savaşında kullandığı bineklerinden birisidir. Bu, işini yapmak için kardeşler arasına girme kapılarından birisidir. Böylece o yere yerleşir, ikamet eder ve necis olan meyvelerini yetiştirir. Kişi kardeşine güzel olmayan bir şey söylediğinde, o zaman şeytan gelir ve işini yapar. Şeytan düşmandır. Kendisini vurup yok etmesi için düşmanını silahlandıran adam ne kötü bir adamdır. Aksine ona düşmanlık edip onunla savaşması gerekir. Şeytanı daraltan ve işlerini boşa çıkartan en büyük şey, müminler arasındaki güzel kardeşliktir. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Şeytan, namaz kılanların kendisine ibadet etmelerinden ümidini kesmiştir. Lakin aralarında sürtüşme çıkarmaya devam edecektir.” Şeytanın istekleri arasında şirkten sonraki mertebeyi bir düşün; bu, Müslümanlar arasında düşmanlık çıkarmak, aralarını bozmak, aralarındaki birleştirici olan kardeşlik ve sevgi bağlarını koparmaktır. Nefis ve heva, masiyetlerde şeytanla birlikte olunca, güzel kelime nefse çok ağır gelir olmuştur. Çünkü bu, tevazuya, boyun eğmeye ve kişinin egolarını terkine ihtiyaç duymaktadır. Nefis, başkalarına karşı zafer elde etmeyi yeğleyip arzular. Güzel kelime de ise, boyun eğme, nefsin zafer ve galibiyet isteklerinin kırılmasıyla, nefsin ve hevanın egolarının kesilmesi kaçınılmazdır. Ayette, güzel kelimenin kardeşler arasındaki hayrın anahtarı oluşunun delili bulunmaktadır. Kalpler bununla bir araya gelip bununla ülfet kurar. Şeytanın muradının kesilmesi için, buna çabalanması ve bunu elde etmek için gayret gösterilmesi gerekir. Daha önce geçtiği üzere rabbimizin burada yaralama anlamına gelen nezğ kelimesini kullanması, kötü kelimenin, kardeşler arasında ve Müslümanlara karşı savaşında İblis’in aracı olduğuna uyarı bulunmaktadır. Şüphesiz şeytan insanın açıkça bir düşmanıdır. Bu, Allahu teâlâ’nın kullarını irşad ettiği emrin illetidir. Bu, kişinin ve insanın, hakiki bir mahlûk olan şeytanla sürekli ve tam bir düşmanlık halinde olduğudur. Şeytan, “Şatata” kökünden gelir ki, buda ‘Allah’ın rahmetinden, hidayetinden ve tevfikinden uzaklaştırılmış’ anlamındadır. Şeytanın hasmına dayattığı bu düşmanlığın nedeni insanın ta kendisidir. Kuran’ın bu bölümüne dikkatli bakıldığında, düşmanlığın insan türüne karşı olduğu görülecektir. Oysaki ayetin hitabı, sadece Allahu teâlâ’ya kulluk edenlere idi. Burada insan türünün yaşantısına, hasımlarının ve arkadaşlarının alanına dikkat etmesi gerektiğine dair bir teşvik bulunmaktadır. Şeytan insanın düşmanıdır, insan bunu düşünür, her şeyi bilen ve her şeyden haberdar olanın haberini tasdik ederse, onun düşmanlığı çok açıktır. Allahu teâlâ’nın bize emrettiği, bizi ona teşvik ettiği ve ehemmiyetine dair bize uyarıda bulunduğu güzel hitabın önemine ve en güzelini aramaya çabalama konusuna geri dönecek olursak; Bununla ilgili olarak marifet ehli şunları söylerler: Cahil, günahkâr, kötü ve rezillerin ehline öğütte de peygamberimize uyulması bir vaciptir. Kim katılık ve kibirle öğütte bulunursa, hata etmiş, yolunu aşmış, birçok işlerinde azgınlaşması, arsızlaşması ve vaize karşı nefret beslemesi hususunda öğüt verilen kimseyi kışkırtmıştır. Bu öğüdüyle, iyi değil kötü bir iş yapmıştır. Müjdeleme, tebessüm, yumuşaklık, bir görüş belirtircesine, öğüt verilenin dışında bir şeyden söz ederek hakkında öğüt verilen konunun kötü gösterilmesiyle öğüt veren bir kimse; öğüdünde daha etkili ve daha başarılı olacaktır. Eğer kabul etmezse tek başına iken öğüt verme ve utandırma yoluna geçer. Eğer bunu da kabul etmezse, öğüt verilen şeyden ötürü utanacağı birisinin yanında öğüt verir. Bu, Allahu teâlâ’nın ‘yumuşak sözü’ emriyle öğrettiği edebidir. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) öğüdünü doğrudan söylemez bilakis şöyle derdi: “Falanca topluluklara ne oluyor da şöyle yapıyorlar!” peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) yumuşaklığa övgüde bulunmuş, kolaylaştırmayı emretmiş ve nefret ettirmeyi yasaklamıştır. O, usandırma korkusu ile öğüdünü başka yerlere çekerdi. Allahu teâlâ şöyle buyurur: “Eğer sert ve katı kalpli olsaydın, etrafından dağılırlardı.” İşte böyle sevgili kardeşim, kardeşine göndereceğin elçin, Allah’ın onunla kalplerinizi bir araya getireceği güzel söz olsun. Şeytanın elçilerine ve bineklerine karşı dikkatli ol, bu şeytanın kardeşler arasını bozmadaki silahıdır. Muvaffakiyet Allah’tandır. Tercüme: Muhammed Atta 1- Nahl, 125 Şeyh Ebu Katade el-Filistini

بسم الله الرحمن الرحيم Kıyametin küçük alametlerini bitirdikten sonra bundan sonraki yazılarda inşallah büyük alametleri tanıyacağız. Büyük alametlerden biri, bazı zamanlarda tartışmaya sebep olan ve bu konuda iki tarafın sapıtıp orta olanların doğruya muvaffak oldukları konu Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişidir. Felsefeci ve akılcı takınan kesime göre böyle bir insan olmayacaktır. Dalalet fırkası olan şiilere göre, bu şahsiyet 1170 sene önce doğmuş ve Irak’ın Samarra şehrinde yer altında bir odaya girip saklanmış hala yaşamakta olan bir şahsiyet. Ehl-i Sünnet ve’l Cemaat çizgisinde olan müslümanlar Mehdi (aleyhisselam)’ın anlatacağım sıfatlarıyla gelişine inanırlar. Küfrün ve zulmün kara bulutları her yeri kapladığı, Allah ve Rasûlüne isyan bayraklarının her yerde dalgalandığı, zavallı erkeklerin, kadınların ve çocukların “Rabbimiz! Bizi, halkı zalim olan bu şehirden çıkar, bize tarafından bir yardımcı gönder” diyecekleri bir zamanda, o büyük kurtarıcı mücahid gelecektir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) nasıl ki, küfrün ve her türlü kötülüğün işlendiği bir ortamda gelip, ıslah yoluna koyulduysa ve islam nurunun her tarafa hakim olması için mücadele verdiyse, Mehdi (aleyhisselam)’ın durumuda böyle olacaktır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Eğer dünyadan sadece bir gün kalacak olsa, o günü Allah-u Teâlâ uzatacak ve benim ehli beytimden, adı benim adım gibi, babasının adı babamın adı gibi olup yer yüzünü adalet ile dolduracak birini gönderecektir.” (Ebu Davud) Bizim inancımıza göre gelecek olan Mehdi (aleyhisselam)’ın durumunu anlatmadan önce, size dalalet fırkası olan Şii’lere göre durumunu anlatacağım. Bu Şii’lerin başını İmamiyye (Rafizi) fırkası çeker ki, günümüzde İran, Irak, Lübnan, Pakistan ve dünyanın bir çok yerinde mevcudiyetleri vardır. Şii’lerin İmamiyye fırkasının inancına göre Mehdi (aleyhisselam)’ın durumu, çocukları bile güldürecek hayali ve hurafelerden ibaret olan bir kıssadan başka birşey olmayan bir hale getirilmiştir. Bu sebeple Şii’lerden bir gurup bu inancı kabul etmemiş ve reddetmiştir. İşin başı şuna döner: Bu fırkaya göre Allah-u Teâlâ, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den sonra ehli beytinden, dinin otoritesini elinde tutacak, dini ve dünyevi konularda liderlik yapacak, beşeriyetin üstünde sıfatlara sahip olan, günah işlemekten ve hata yapmaktan men edilmiş masum on iki imam göndermiştir. On iki imam teorisini ortaya attıktan ve bu inancı dinlerinin mihenk taşı ve en önemli şartı haline getirdikten sonra onlara muhalefet eden ve bu inancı kabul etmeyen Ehl-i Sünnet fırkasını tekfir etmişlerdir. Allah-u Teâlânın hikmeti gereği, on birinci imam kabul ettikleri Hasan El-Askeri’nin kısır olması sebebiyle çocuğu olmaz. Bu olay bu fırkanın bu büyük inancını suya düşürünce, acilen bu felakete bir çözüm üretmek için, afet ve kurtarma masası kurulur. Sonra da şu inancı üretirler: “Hasan El-Askeri’nin bir oğlu doğmuş, adı Muhammed’dir. Ancak emni sıkıntılar sebebiyle oğlunu gizlemiş ve bu çocuk belli bir yaşına geldikten sonra Irak’ın Samarra kentinde yer altında bir odaya girip saklanmıştır. Şu anda yaşamakta, bizleri görmekte, neler yaptığımızı bilmektedir. Sıkıntıya düşeni kurtaran bir gavs ve imdat isteyene el uzatan bir yardımcıdır. Mucize ve olağan üstü halleri vardır. İşlerimizi idare eder, emir verir ve yönetim başındadır. Cinlerin ve insanların sığınma kapısıdır. Onunla dört kişi haricinde kimse görüşemez ve göremez. Güvenin sağlandığı bir günde gelecek, zulüm ve kötülükle dolan bu dünyayı, adalet ve iyilikle dolduracaktır.” Şii’lere Göre Gelecek Olan Bu İmamın İsmi Nedir? İsimleri çoktur. Din büyüklerinden hüccet kabul edilen Nuri El’tabresi, Mehdi’nin, “Esmaül Hüsna” sayısı kadar doksan dokuz adının var olduğunu söylemektedir. Bazı isimleri şunlardır: Elmehdi, Muhammed, Elkaim, Elğaib, Elhücce, Elhalef, Sahibüzzeman, Elgavs (İmdada yetişen), Elhaif (Korkan), Hisru mecus (Mecusilerin emiri), Şinas, Feyruz, Perviz, Zenderfiys, Ferhanda. Görüldüğü gibi bazı isimlerinde çelişkiler bulunmaktadır. Mesela Elgavs ile Elhaif arasında büyük bir çelişki vardır. Bir insan hem kurtarıcı hemde korkan olurmu? Kendisine bile faydası olmayan ve korktuğundan dolayı saklanmaya mecbur kalmış biri başkasına nasıl yardım etsin! İmdadına nasıl koşsun! Bildiğimiz kadarıyla ehli beyt imamları takva ve cesarette öncü kimselerdi. Böyle mübarek bir zata korkaklığı nisbet etmek çok küstahça bir davranıştır. Dikkat edilirse bazı isimler tamamiyle arapça değil farsçadır.. Mesela Hisru mecus (Mecusilerin emiri), Şinas, Feyruz, Perviz, Zenderfiys, Ferhanda gibi isimler. Aslen bu isimler Fars Mecusileri tarafından konduğu ve devletleri Ömer (radıyallahu anh) hilafeti zamanında sahabeyi kiramın eliyle yıkılması sebebiyle intikam almak için Şii’lerin inançlarına hurafeler sokmaya çalıştıkları sezilmektedir. Anası ise tam olarak bilinmemektedir. Şii bazı âlimlerin dediğine göre, annesi cariye asıllı olup adı “Sevsen” idi. Bazıları hayır adı “Nercis” idi derler. Bazıları hayır adı “Saykal”, yok adı “Hekime”, hayır adı “Reyhane” idi. Hayır anası zenci idi. Hayır anası hür olup adı “Meryem” idi! gibi tartışma konusu olduğu için ortak bir noktada birleşememişlerdir. Hamileliği ve doğumu konusunda da ihtilafa düşmüşlerdir. Normal kadınlar gibi hamile kalıp doğum yaptığını söyleyen âlimleriyle beraber, hayır o normal insanlara benzemez! Hamileliği annesinin bacağında olmuş ve ordan doğmuştur! Diyen âlimleri vardır. Tam olarak kaç yılında doğduğu konusunda ihtilaf vardır. Mesela Hicri 252, 255, 257, 259, 260 gibi rakamlar söylerler. Şu anda nerede saklanıyor? Bu konuda ihtilaf var. Bazıları Mekke’de, bazıları Medine ‘de, bazıları Yemen’de, bazıları ise Irak’ta saklandığını söylerler. Ne kadar saklı kalacaktır? Bu konuda çelişkili bir sürü rivayetler getirirler. Fakat hiç birisi tutmaz. Hz. Ali’ye nisbet ettikleri rivayette 6 gün yahut 6 hafta yahut 6 ay saklı kalacağını söylemişlerdir. Bazıları yetmiş sene saklı kalacağını söylerler. Yetmiş sene geçtikten sonra ortaya çıkmayınca, Allah-u Teâlâ Hz. Hüseyin’in öldürülmesine kızdığı için yüz kırkıncı seneye tecil etmiştir derler. Aradan yüz kırk sene geçipte ortaya çıkmayınca, bu sefer derler ki: Aslen bu konu sır tutulup anlatılmaması gerekiyordu. Fakat sizler bu sırrı açığa çıkardığınız için, Allah-u Teâlâ onu belirsiz bir vakte kadar saklı tutacaktır.!! Bu konuda yalanlar uydurup çelişkiler yaşayınca bu yalanlarına kılıf uydurmak için şöyle derler: Ebu Cafer dedi ki: “Sizlere bir haber veripte o haber çıkarsa “Allah doğru söylemiştir” deyiniz. Ama bu belirlenen vakitlerde vuku bulmazsa yine “Allah doğru söylemiştir” deyiniz ki iki kat ecir alırsınız.” Yer yüzünde ne kadar kalacaktır? Yine ihtilaf konusu. Bazılarına göre 19 sene, bazılarına göre 70 sene, bazılarına göre 120 sene, bazılarına göre de ashabı kehfin kaldığı kadar yani 309 sene kalacaktır demektedirler. Geldiği zaman kaç yaşında olacaktır? 1170 senedir yaşadığına inandıkları bu zatın yaşı, geldiği zaman otuz yaşında olacağını söylerler. Bazı âlimleride elli yaşında olacak derler.! Bu fırkanın yüzde doksanı Mehdi (aleyhisselam)’ın emni korku sebebiyle gelmediğini söylerler. Halbu ki Şii’lerin tarih boyunca devletleri olmuştur. Mesela Fatimi, Safevi gibi devletleri vardı. Günümüzün İran devleti yine Şii’lere ait. Bu devletlerin varlığında ortaya çıkmıyorsa ne zaman çıkacak?! Elhasıl Şii’lerin Rafızi fırkası Mehdi (aleyhisselam)’ın inancı konusunda karmakarışık ve hurafelerle dopdolu. Böyle mübarek bir zata yakışmayacak ve caiz olmayan sıfatları nisbet ederler. “Bir kimseye Allah nur vermemişse, artık o kimsenin aydınlıktan nasibi yoktur” (Nur, 40) Bu aktardığım inanç ve sözleri, Elkafi, El’imam El’mehdi ve Zuhuruhu, Keşfil Gumme ve Envar Numaniyye adındaki kitaplarında geçer. Ehl-i Sünnet vel cemaatin inancına göre Mehdi (aleyhisselam)’ın durumu şöyle: Allah-u Teâlâ bozulan bu ümmetin ıslahı ve kıyametin bir alameti olarak ahir zamanda, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in torunu olan Hasan (radıyallahu anh)’ın soyundan nur yüzlü, takva ehli, efendimizin sünnetini canlandıracak salih bir zat gönderecektir. Adı Muhammed, babasının adı Abdullah olacaktır. Müslümanlar ona Mescidi Haramda Kabe’nin yanında, Rükün ile Makam arasında bey’at edeceklerdir. Müslümanların liderliğini yedi sene yapacaktır. Allah-u Teâlâ dilerse sekize tamamlayacaktır. Sonra gökyüzünden İsa (aleyhisselam) inecek, onun arkasında namaz kılacak, Mehdi (aleyhisselam) emirliği ona bırakacaktır. İmam Ahmed’in rivayet ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Mehdi, biz ehli beyttendir. Allah onu bir gecede ıslah edecektir.” Alimlerimiz onun ıslahı konusunda şu açıklamayı yapar: “Allah onu bir gecede ıslah edecektir”sözü şu ihtimalleri taşır; Ya onu bir gecede halifeliğe, emir olmaya ve müslümanların başını çekip liderlik yapacak konuma getirir. Veya onu arındırıp güzel sıfatlarla süsleyip salih bir mü’min haline getirir. Yada etrafındaki müslümanların ve özellikle “ehlül hal vel akd” denen istişare heyeti olan âlimlerin, onu imam olarak görüp tabi olmaları ve böylece ümmetin onun imameti konusunda ittifak ederler. Onun zamanında insanlar müslüman olsun kâfir olsun bolluk içinde yaşayacak, zekat vermek isteyen müslümanlar zekatlarını verebilecekleri bir fakiri bulamayacaklardır. Müslümanların beytül malı hazinelerle dolacak, ihtiyaç sahibi olanlar gelip ihtiyaçlarını alsınlar diye seslenilince kimse gidip bir şey almayacaktır. İslam devletini kurması ve şeriatı tatbik etmesi sebebiyle her tarafta emniyet oluşacaktır. Onun hakkında gelen hadislere bakıldığında, oturdukları yerde, İslami devletin gök yüzünden inmeyeceği, tıpkı Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ve sahabesinin mücadele vererek, fedakarlık yaparak, hicret ederek ve cihad ederek nasıl devlet kurdularsa, Mehdi (aleyhisselam) ve etrafındaki sadık müslümanlarda aynı yolu takip edip devlet kuracakları anlaşılmaktadır. Çünkü bu dava samimi müslümanların davasıdır. Fedakar ve cefakar müslümanların davasıdır. Bu dava müslümanların temiz kanlarıyla sulanmadığı müddetçe yeşermeyecek ve semere vermeyecektir. Bu dava particilerin, karnı şişkin rahatlık ve lüksiyet içinde yaşayan, dünya karşılığında dinlerinden taviz veren kimselerin davası değildir. İmam Malik (rahimahullah)’ın dediği gibi: “Bu ümmetin başı nasıl ıslah olduysa, bu ümmetin sonuda ancak böyle ıslah olacaktır.” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bir hadisinde şöyle buyurur: “Horasan tarafından siyah sancaklıların geldiklerini görürseniz, karın üstünde sürünerekte olsa onlara gidip katılınız. Çünkü onların arasında Allah’ın halifesi Mehdi bulunmaktadır.” (İmam Ahmed. Hakim bu hadisin Buhari ve Müslimin şartlarına uygun olduğunu söylemiştir.) Mehdi (aleyhisselam)’ın içinde bulunduğu, Horasan tarafından gelecek olan siyah sancaklı mücahidleri haber veren epey hadis vardır. Bu hadisler Horasan bölgesinde cihad eden müslümanlara müjde vermektedir. Rabbim bizleri bu mübarek taifeden eylesin, Mehdi (aleyhisselam)’ın askerlerinden kılsın. Mehdi (aleyhisselam)’ı işaret eden başka bir hadiste şöyle buyurulur: “Kıyamet kopana kadar hak üzere olup savaşan bir gurup olacaktır. Meryem oğlu İsa indiği zaman, emirleri; “gel bizlere namaz kıldır” dediğinde, “hayır, Allah-u Teâlâ’nın bu ümmete ikramı olarak birinizi birinize emir kılmıştır.” (Müslim) Yine bu konuda Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den şöyle rivayet edilir: “Abdullah bin Mesud (radıyallahu anh) derki: Bizler Peygamber Zişanın yanında otururken, Haşim oğullarından bazı gençler çıkageldi. Peygamber Zişan onları gördüğünde gözleri doldu ve yüzü değişti. Dediler ki: Ya Rasûlallah! Hala yüzünde hoş olmayan bir ifade görüyoruz. Dedi ki: Allah-u Teâlâ biz Ehl-i Beyte, dünyaya karşı ahireti tercih etmiştir. Benden sonra ehli beytim bela, sıkıntı ve kovalamaca görecektir. Sonra doğu tarafından siyah sancaklı topluluk gelecektir. Hakkı talep edecekler fakat onlara verilmeyecektir. Bunun üzerine savaşacak, zafer kazanacak ve istekleri verilecektir. Fakat ehli beytimden bir adama onu takdim etmedikçe taleplerini almayacaklardır. Dünyayı zulüm ile doldurdukları gibi, oda adaletle dolduracaktır. “Sizden buna yetişenler, karın üstünde sürünerek dahi olsa onlara gitsinler.” (İbni Mace, Ebu Nuaym ve İbnu Ebi Şeybe) Zayıf bir hadiste, Mehdi (aleyhisselam)’ın Kostantiniyye (İstanbul)’u fethedeceği geçer. Mehdi (aleyhisselam) peygember değil, bizim gibi bir beşer ama hayırlı bir insandır. Kerametleri olacaktır. İslam dinini yayacak ve hakim kılacaktır. Görevini bitirdikten sonra vefat edecektir. Ama Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’inde buyurduğu gibi vefatından sonra hayatın bir hayır kalmayacaktır. Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi ile ilgili olarak İmam Şevkani (rahmetullahi aleyhi) derki: “Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi ile ilgili olarak elli hadis vardır. Bu hadisler sahih, hasen ve zayıf olarak üç kısımdır. Ancak şüphe yoktur ki bu hadisler tevatür derecesine varmaktadırlar.” Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi ile ilgili, Hafız Ubu Nuaym El-Esfahani’nin iki kitabı vardır. Birinde kırk hadis toplamış, ikinci büyük kitabında gelişi ile ilgili olarak yüzelli altı hadis toplamıştır. Gerek Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi, gerek İsa (aleyhisselam)’ın inişi ve gerekse Deccal’ın çıkışı, tevatür derecesine ulaşan hadislerle sabittir. Dinine ehemmiyet veren ve Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in sözlerinin değerini anlayan bir müslüman bu gerçekleri inkar edemez. İnkar eden kimse bu ayetin muhatabı olma durumunda kalır: “Kendisi için doğru yol belli olduktan sonra kim peygembere karşı çıkar ve müminlerin yolundan başka bir yola giderse onu o yönde bırakırız ve cehenneme sokarız. O ne kötü bir yerdir.” (Nisa, 115) İmam Ahmed (rahmetullahi aleyhi) derki: “Kim Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisini inkar ederse, o helak olmanın kenarındadır.” İshak Bin Rahaveyhi (rahmetullahi aleyhi) derki: “Kime Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisi ulaşıpta, sahih olduğunu tespit ettikten sonra, o hadisi reddederse küfre girer.” Yine Ehl-i Sünnet âlimlerinden Ebu Muhammed El-Berbehari (rahmetullahi aleyhi) derki: “Eğer adamın birini, gelen eserleri reddettiğini veyahut Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in haberlerinden bazısını kabullenmediğini görürsen onun müslümanlığını ittiham edebilirsin. Çünkü o adi sözlerin ve aşağılık mezhebin yolcusudur.” Mü’min ile kâfiri birbirinden ayıran en önemli unsurlardan biride gaybe imandır. Ehl-i Sünnet metoduna sahib olan müslümanlar, gelen nakilleri aklın önüne geçirirler. Bidat ehli fırkalar ise aklı naklin önüne geçirirler. Rafizi’lerin bir kısmına göre Mehdi (aleyhisselam) gelmedikçe cuma namazı kılınmaz, cihad edilmez inancı vardır. Bizlere bu yanlış inanç sızmamalı, dünyanın bu kötü gidişatına seyirci kalmamalı, Allah’ın dinini yükseltmek için ne gerekiyorsa yapmaktan geri kalmamalıyız. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذ۪ينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذ۪ينَ لَا يَعْلَمُونَۜ اِنَّمَا يَتَذَكَّرُ اُو۬لُوا الْاَلْبَابِ۟ “De ki: "Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu!" Doğrusu ancak akıl iz‘an sahipleri bunu anlar.” (Zümer sûresi, 9. ayet meali) Yine Allah Teâlâ şöyle buyurur: يَرْفَعِ اللّٰهُ الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا مِنْكُمْۙ وَالَّذ۪ينَ اُو۫تُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍۜ “Allah içinizden (gerçekten) iman etmiş olanları ve ilme kavuşmuş olanları yüksek derecelere çıkarır.” (Mücadele sûresi, 11. ayet meali) İbnu Abbas (radiyallahu anhu) der ki: Âlimlerin, diğer müminlerin üzerinde yediyüz derecesi vardır. Her iki derece arası da, beşyüz sene yürüme mesafesi kadardır. Yine Allah Teâlâ şöyle buyurur: اِنَّمَا يَخْشَى اللّٰهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمٰٓؤُ۬اۜ “Kulları içinde Allah’tan ancak âlim olanlar (hakkıyla) korkar.” (Fatır sûresi, 28. ayet meali) Ebu Umâme (radiyallahu anhu)’dan rivayet edilir: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e; biri abid diğeri de âlim olan iki kişi soruldu. Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Âlimin abide olan üstünlüğü, benim en aşağıda olanınıza üstünlüğüm gibidir.” Sonra Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) sözlerine şöyle devam etti: “Allah ve melekleri, yer ve gök halkı ve hatta yuvasındaki karınca ve denizdeki balık dahi, insanlara hayır öğretenlere salat ederler.” Tirmizi rivayet etmiş ve Hasen sahih hadistir, demiştir. Başka bir hadiste de şöyle geçmektedir: “Âlimin abide üstünlüğü, dolunay gecesinde ayın diğer yıldızlara üstünlüğü gibidir. Âlimler nebilerin mirasçılarıdır. Nebiler arkalarında dinar ve dirhem bırakmazlar, bilakis ilim bırakırlar. Kim bunu alırsa büyük bir pay almıştır.” Tirmizi, Ebu Dâvud ve İbnu Mâceh rivayet etmiştir. Safvân bin Assâl (radiyallahu anhu)’dan rivayet edilir: Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Melekler, yaptığı amelden razı oldukları için ilim talebelerine kanat gererler.” İmam Ahmed, Tirmizi ve İbnu Mâceh rivayet etmiştir. Hattâbi der ki: “Meleklerin kanatlarını germesi” manasında üç görüş vardır: Bir: Yani kanatlarını açar ve gererler. İki: İlim talebesine yüceltmek için tevazu göstermektir. Üç: İnip ilim meclislerinde otururlar ve uçmayı bırakırlar. Ebu Hureyre (radiyallahu anhu) der ki: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Kim ilim tahsil etmek için bir yol tutarsa, Allah o kişiye cennetin yolunu kolaylaştırır.” Müslim rivayet etmiştir. İbnu Abbas der ki: Denizdeki balıklar dahil her canlı, insanlara hayır öğreten kişiye bağışlanma talebinde bulunur. Şöyle denilecek olsa: Balığın, öğreten kişiye bağışlanma dilemesindeki yönü nedir? Cevap olarak deriz ki: İlmin faydası, balıklar dahil her şeyi kapsar. Âlimler ilimleri ile helal ve haramları bilirler ve insanlara da, kestikleri hayvan veya balığa güzel davranmalarını tavsiye ederler. Allah’u Teâlâ da onların yaptığı bu güzel amel karşılığında her şeye onlar için istiğfarda bulunmayı ilham eder. Ebu Musa (radiyallahu anhu) der ki: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Allah'ın benimle gönderdiği ilim ve hidayetin misali, bir araziye düşen yağmur gibidir. (Bilindiği üzere), Bazı araziler var, tabiatı güzeldir, suyu kabul eder, bol bitki ve ot yetiştirir. Bir kısım arazi var münbit değildir, ot bitirmez, ama suyu tutar. Onun tuttuğu su ile Cenab-ı Hakk insanları yararlandırır: Bu sudan kendileri içerler, hayvanlarını sularlar ve ziraat yaparlar. Diğer bir araziye daha isabet eder ki, bu ne su tutar ne ot bitirir. Bu temsilin biri Allah'ın dininde ilim sahibi kılınana delalet eder, böylesini Allah benimle göndermiş olduğu hidayetten yararlandırır; yani hem öğrenir, hem öğretir. Temsilden biri de, buna iltifat etmeyen Allah'ın benimle gönderdiği hidayeti hiç kabul etmeyen kimseye delalet eder.” Sahihayn’de tahriç edilmiştir. Allah sana rahmet etsin! Bak bu hadis ne kadar da kullar üzerine oturuyor. Fehim sahibi fakihler, suyu kabul eden ve ot bitiren yer gibidir. Çünkü onlar öğrenmiş, fehmetmiş, dallandırmış ve öğretmişlerdir. Fıkıh ve fehim rızkına ulaşmamış nakilci muhaddisler de, suyu tutup yanındakileri faydalandıran münbit olmayan toprak gibidir. İşiten, öğrenmeyen ve ezberlemeyenler ise, cahil olan avamdır. Hasan (rahimehullah) der ki: Şayet âlimler olmasaydı, insanlar tıpkı hayvanlar gibi olurdu. Muaz bin Cebel (radiyallahu anhu) der ki: İlmi öğrenin. Çünkü onu Allah için öğrenmek haşyet, talep etmek ibadet, ders olarak işlemek tesbih, araştırma yapmak cihad, bilmeyene öğretmek sadaka ve ehline vermek Allah’a yakınlıktır. Yine o yalnızlıktaki arkadaş ve halvetteki dosttur. Kab (rahimehullah) der ki: Allah Teâlâ Musa (aleyhisselam)’a şöyle vayhetti: Ey Musa! Hayrı öğren ve insanlara öğret. Çünkü ben mekanlarında yalnızlık hissetmesinler diye hayrı öğrenen ve öğretenlerin kabirlerini nurlandıracağım. İlim ile alakalı diğer konular devam edecek inşêallâh…[1] Mütercim: Abdullah bin Ravaha [1]İmam İbnu Kudâme El-Makdisi (rahimehullah), Muhtasaru Minhâcul Kâsidin kitabı 13-17 sayfalar arası. İmam İbnu Kudâme El-Makdisi

Siyasi bir karar almak, savaş kararı almaktan elli kez daha zordur. Komutan sulh yapmak isterken, ordunun hepsi savaşmayı ister! Önünde Hudeybiye örneği var: Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ateşkes anlaşması yaptı ve sulh kararı aldı. Ateşkes kararından dolayı herkes kızgın ve dargındı. Fitne günü birisi durdu ve şöyle dedi: "Ey insanlar, sahabe hakkındaki görüşlerinizi itham edin. Ben Hudeybiye günü kendimi gördüm: Eğer Resulullah'ın kararını reddetme olanağım olsaydı, reddederdim." Lakin geri çekilme kararın da böyle olması gerekir; bir savaştan geri çekilme kararının. Herkes ilerlemeyi ister, komutan ise noktaların bırakılması gerektiği görüşündedir. Yermuk günü Halib b. Velid Şam cephesini gözlemledi. Fetihler Haleb yakınlarına varmış bulunmaktaydı. Humus ehlinden ve diğer bölgelerdeki insanlardan cizye alınmış, bölgenin büyük bir kısmı ele geçirilmişti. Bunun üzerine Rumlar büyük ordularla geldiler. Halid durumu değerlendirmeye aldı ve Güney Suriye haricinde ordusunu sığındırabileceği ve savaşabileceği uygun bir mevki bulamadı. Bu günün açıklamasıyla, 320-340 km. bölgeyi Rumlara bıraktı. Oysaki bu bölgeleri ele geçirmiş, kontrol sağlamış ve buralar Darul-islam olmuştu. Askeri olarak buraları terk etmesi, geriye çekilmesi ve savaşı geriden idare etmesi gerekiyordu. Humus ehline gitti ve onlara şöyle dedi: "Sizden cizye aldık, şimdi o bölgeleri bırakıp cizyelerinizi size geri vermemiz gerekiyor. Bu cizyeler sizin, çünkü sizi koruyamıyoruz." Bu tutum, Humus Hristiyanlarından birçoklarının İslam’a girmesinin nedeni olmuştur. Geri çekildi ve savaş yerini seçti. Güzel, şimdi bir düşün: Herkes muvafık mıydı? Şehidler verdik. Davamıza ne oldu? Geri çekil ve tüm beldeler gitsin! Ancak Halid savaşın orada olmasını seçti, zafer kazandı ve İstanbul'a kadar tüm Rum bölgelerini fethetti. Rumların ordusu kırıldı, geri döndü ve bıraktığı bölgelerin hepsini ve daha ileri bölgeleri aldı. Halid b. Velid'in her bedeviye, her ârabiye, fethe katılan her bir Müslümana, gelip bağıran herkese, her doktora, her eczacıya ve elektronik diploması bulunan herkese "Vallahi geri çekilmemiz gerekiyordu" demesi mi gerekirdi?! Bu musibet nerede son bulacak? Sonra, şuranın sınırları neresi, karar mekanizmasının sınırları nerede? Sakife günü Ömer b. Hattab bir gürültü üzerine dışarı çıktı. Muhacir ve Ensar Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'dan sonraki halifeyi seçiyorlardı. Kalabalığa geldi ve şöyle dedi: "Nedir mesele?" Orada bulunanlar: "Meseleye iştirak etmek için geldik." dediler. Tabi insanlar arasında heyetler, kabile başkanları ve büyük kimseler de bulunuyor. Onlara şöyle dedi: (bu şahsiyeti görünce hayran kalıyorsunuz) "Meslek sahipleri mesleklerine dönsün, sanatkârlar sanatına dönsün. Görüş, Medine ehlinden olan muhacir ve ensara aittir. Bundan sonrasında, insanlar onlara tabidir." İnsanlar seçkinlere tabidir, seçkinler komutanlara, komutanlar da emire tabidir. Eğer yol almak istiyorsak! Tabi emir, din ve önceliği üzerine seçilmiş; ortalığı harap etmesi için sokaktan getirilmemişse. Tercüme: Muhammed Atta Şeyh Ebu Mus’ab es-Suri

بسم الله الرحمن الرحيم حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْعَلَاءِ حَدَّثَنَا أَبُو أُسَامَةَ عَنْ بُرَيْدٍ عَنْ أَبِي بُرْدَةَ عَنْ أَبِي مُوسَى رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ عَنْ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ الْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ كَالْبُنْيَانِ يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا وَشَبَّكَ بَيْنَ أَصَابِعِهِ İmam el-Buhari (rahimehullah) şöyle diyor: “Bize Muhammed bin el-Alâi tahdis etti, dedi ki: bize Ebu Usame tahdis etti, dedi ki: Bureyd’den, o da Ebu Burde’den, o da Ebu Musa (radiyallahu anhu)’dan dedi ki: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Mü’min için mü’min, birbirini perçinleyen bir yapı gibidir.” (Bunu söylerken) parmaklarını birbirine geçirip sımsıkı kilitledi.” Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e, ehl-i beytine ve ashabına salât ve selam olsun. Bir: Hadisin Senedi ve Hükmü: Muhammed bin el-Alâi: Muhammed bin el-Alâi bin Kureyb el-Hamdani. Ebu Kureyb el-Kufi (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “saduktur” demiştir. İmam en-Nesei (rahimehullah) “sikadır” demiştir. Ve bir keresinde “onda bir beis yoktur” demiştir. İmam ez-Zehebi ve Hafız İbn-i Hacer (rahimehumallah) “hafız, sikadır” demişlerdir. Muhammed bin el-Alâi (rahimehullah) hicrî 248’de vefat etmiştir. Ebu Usame: Hammad bin Usame bin Zeyd el-Kureyşi. Ebu Usame el-Kufi (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “saduktur” demiştir. İmam Ahmed, İmam Yahya bin Maîn ve İmam ed-Derakutni (rahimehumullah) “sikadır” demişlerdir. Ebu Usame el-Kufi (rahimehullah) hicrî 201’de vefat etmiştir. Bureyd: Bureyd bin Abdullah bin Ebi Burde bin Ebi Musa el-Eş’âri. Ebu Burde el-Kufi (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “çok sağlam değildir, hadisleri yazılır” der. İmam Yahya bin Maîn, İmam Ebu Davud ve İmam et-Tirmizi (rahimehumullah) “sikadır” demişlerdir. İmam ez-Zehebi (rahimehullah) “saduktur” der ve Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) “sikadır, az hata yapar” demiştir. Ebu Burde: Haris veya Âmir veya Ebu Burde bin Abdullah bin Kays el-Eş’âri (rahimehullah). Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu)’nun oğlu ve Kufe’nin fakihlerindendir. İmam ez-Zehebi (rahimehullah) “ulemanın seçkinlerindendir” der. Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) “sikadır” demiştir. Ebu Burde bin Ebi Musa (rahimehullah) hicrî 104’de vefat emiştir. Ebu Musa: Abdullah bin Kays bin Suleym el-Eş’âri et-Temimi. Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu). Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in seçkin sahabesindendir. Sahabenin karilerinden ve fakihlerindendir. Mekke’de İslam’a girmiştir. Habeşistan’a hicret edenlerdendir. Ömer ve Osman (radiyallahu anhuma)’nın dönemlerinde Basra valisiydi. Sonra Kufe’de valilik yapmıştır. Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu) hicrî 50 civarında vefat etmiştir. Hadis sahihtir. Bu hadisi ayrıca İmam Müslim (rahimehullah) Sahih’inde, İmam Ahmed, İmam en-Nesei, İmam et-Tirmizi, İmam İbn-i Hibban, İmam el-Bezzar (rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmain), hepsi Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu) yoluyla tahric etmişlerdir. İki: Hadisten Çıkarılacak Bazı Faydalar: Bir: الْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ (Mü’min mü’min için): Mü’min isminin başındaki elif-lam cins içindir. Yani mü’minler mü’minler için vardır. Aralarındaki hakları gözetirler. Birbirilerine dost olurlar. Kâfirlere dost olmazlar. Çünkü kâfirler mü’minlerin hemcinsi değildir. Kâfirin hemcinsi kâfirdir. Allah (subhanehu ve teâlâ) insanları yaratmıştır. İçlerinden bir kısmı Rabbine şükreder ve bir kısmı da nankördür. “Sizi yaratan O’dur. Böyle iken kiminiz kâfir, kiminiz mü’mindir.”[1] Üçüncü bir sınıf ise yoktur. İmam İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’ın dediği gibi: “Allah’a ibadet etmeyen muhakkak başkasına kuldur, başkasına ibadet eder ve bundan dolayı müşrik olur. Âdemoğlu ya muvahhiddir ya da müşriktir. Üçüncü bir sınıf yoktur. Veyahut da bunu diğerine karıştırmıştır.”[2] Rabbini ikrar edenler, kulluklarını itiraf eden ve nimetlere şükredenler tek bir millettir. İslam milleti. Rabbini inkâr edenler veyahut kulluklarında kibirlenenler veyahut da kulluklarını Allah'tan başkasına sarf edenler de tek bir millettir. Şirk ve küfür milleti. Bunun için Allah (subhanehu ve teâlâ) sadece Kendisine kul olan mü’min kullarını Kendisine ve birbirlerine yaklaştırmıştır, dünya ve sema ehli arasında aziz ve dost kılmıştır. “Haberiniz olsun ki Allah’ın dostlarına hiçbir korku yoktur, onlar kederlenecek de değillerdir. Onlar iman edip takvalı davrananlardır.”[3] “Mü’min erkeklerle mü’min kadınlar birbirlerinin dostlarıdır.”[4] O’ndan başkasına kul olan kâfirlere gelince, onlar necistir; Rabbimiz onları da birbirine dost olmakla alçaltmıştır. “Müşrikler ancak bir pisliktir.”[5] “Kâfir olanlar da birbirlerinin dostlarıdır.”[6] Elbette aziz ve temiz ile zelil ve pis olan birbirine karışmaz. “Pis kadınlar pis erkeklere, pis erkekler ise pis kadınlara; temiz kadınlar temiz erkeklere, temiz erkekler de temiz kadınlara yaraşır.”[7] Aralarını ayırmak için Allah (subhanehu ve teâlâ) aralarında dost ve düşmanlığı var etmiştir. İmam İbn-i Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: “Dostluğun aslı muhabbet olduğu gibi, düşmanlığın aslı da buğzdur. Bunun için karşılıklı sevgi, yakınlığı ve birliği gerektirir. Karşılıklı buğz da uzaklığı ve ayrılığı gerektirir.”[8] Bunun için muhabbet, merhamet ve tevazu emredilmiştir ki birlik ve yardımlaşma oluşsun. İmam Müslim (rahimehullah)'ın Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan tahric ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: "Siz iman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olmazsınız.” İmanın nefyini sağlayan bir şeyin imanın varlığı için vacip olması açıktır. Nitekim “en sağlam iman bağı, Allah için sevmen ve Allah için buğz etmendir.”[9] Pislere gelince, onlar da muhakkak birbirlerine dost ve destekçi olacaklardır. “Şüphesiz ki inkâr edenler mallarını Allah yolundan alıkoymak için harcıyorlar. Daha da harcayacaklar. Ama sonunda bu onlara yürek acısı olacak ve en sonunda mağlûp olacaklardır. Kâfirlikte ısrar edenler ise cehenneme toplanacaklardır.”[10] Evet, böylece her bir millet kendi cinsine dost olur ki sadık olan yalancıdan ve temiz olan pisten, yani mü’min kâfirden ayrılsın. “Bu, Allah'ın pisi temizden ayıklaması ve bütün pislerin bir kısmını diğer bir kısmının üstüne koyup hepsini yığarak cehenneme atması içindir. İşte onlar ziyana uğrayanların kendileridir.”[11] İslam dostluğu, İslam cemaati ve vahdet için şarttır. Kalpleri bir olmayan bir topluluğun ülfeti oluşturmaları imkânsızdır. Zira beden beraberliği hakiki değildir; ancak kalp beraberliği hakikidir. Kalp beraberliğinden kastettiğim, karşılıklı sevgidir. Sevgi, kalp amellerin ilk mertebesidir. Diğer kalp ve beden amelleri sevgiden neşet eder. Birbirini sevenler merhamet ederler, ihtiram ederler, tevazu gösterir ve affederler, bağışlarlar. Kalben bir oldukları için birbirlerine sahip çıkarlar, kollarlar, desteklerler ve yardım ederler, birbirlerinin derdine derman olurlar, seni kendine terk etmezler. İşte İslam dostluğu budur. İslam cemaati de budur. Fakat beden beraberlikleri selin önünde topladığı çer çöp gibidir, kuru kalabalıktır, hiçbir hakikati yoktur. İki: كَالْبُنْيَانِ (bir yapı gibidir): Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) mü’minin mü’min için hâlini açıklamak için bu teşbihi (benzetmeyi) yapıyor. Bina, birbirinden bağımsız değişik parçalardan oluşur. Kimisi topraktan, kimisi çimentodan, kimisi demirden, kimisi Pvc'den vs. maddelerdendir. Bu parçaların kimisi güçlü ve rükün mahiyetinde parçalardır, kimisi daha zayıf ve tamamlayıcı mahiyette parçalardır. Fakat her biri binanın oluşması ve fayda sağlaması için bir araya gelmeleri ve birbirlerini tutmaları elzemdir. Aksi hâlde binanın cüzleri çözülür ve bina yıkılır. İşte mü’minler bu bina misalidir. Ebu Abdullah el-Kurtubi (rahimehullah) şöyle diyor: “Bir mü’min, kardeşinin yardımı, desteği ve eli olmadan ne dünya ne de din işlerini yürütebilir. Kardeşinin yardımı ve desteği olmazsa maslahatını korumaktan ve zararları def etmekten aciz kalır ve işte o zaman ne dünya ne de din düzenini tamamlayamaz ve helak olanlardan olur.”[12] İşte bu sebepten ötürü Müslümanların cemaat olmaları ilahi bir emirdir. “Hep birlikte Allah'ın ipine sımsıkı sarılın ve dağılıp ayrılmayın.”[13] Ebu Abdullah el-Kurtubi (rahimehullah) ayetin tefsirinde şöyle diyor: “Allah-u Teâlâ birliği emretmiştir ve ayrılığı nehyetmiştir. Muhakkak tefrika helak olmaktır, cemaat ise kurtuluştur. Şöyle diyen İbnu'l-Mubarek’e Allah rahmet etsin: “Şüphesiz cemaat Allah’ın ipidir. Ona yapışın, onun sapasağlam kulpuna yapışarak korunun.”[14] Üç: Biz ile Allah (azze ve celle)'nin arasındaki vuslat sadece O’nun rahmetidir. Vahdet ve cemaat Allah'ın emridir. Gökleri direksiz olarak yükselten, güneşi ve ayı emrine boyun eğdiren Allah'ın emridir. Yeri döşeyen ve onda oturaklı dağlar yaratan Allah'ın emridir. Güneşi körelten, ayı karartan, yıldızları döken, dağları yürüten, yeri kabzasında tutan, gökleri sağ elinde yazılı kâğıtların tomarını dürer gibi göğü dürüp büken, yeri başka bir yer ve gökleri başka gökler yapan Aziz ve Kahhar olan Allah'ın emridir. Biz Müslümanlara emridir. Allah (azze ve celle)'nin emirlerinde kullara bir ihtiyar hakkı yoktur. “Allah ve Rasûlü bir konu hakkında hüküm verince, inanmış bir erkek ve kadının kendiliklerinden seçme hakkı yoktur. Her kim Allah ve Rasûlü’ne karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur.”[15] “Onun (Rasûlullah sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in emrine aykırı davrananlar, başlarına bir bela gelmesinden veya kendilerine çok elemli bir azap isabet etmesinden sakınsınlar.”[16] Âlemlerin Rabbi buyruklarına karşı gelenleri böyle tehdit ediyor. O’nun ve Rasûlü (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in hükmü dışında yollar arayanlar “apaçık bir sapıklığa düşmüş olur”. Böyleleri “kendilerine çok elemli bir azap isabet etmesinden sakınsınlar”. Bizi âlemlerin Rabbi tarafından gelen bu büyük tehditten emin kılan nedir? Sadece O’nun engin merhameti. Şu hâlde en büyük arzumuz, gayemiz O’nun merhameti olmalıdır. Takiyuddin el-Makrizi (rahimehullah)’ın dediği gibi: “Kullar ile O (azze ve celle)’nin arasındaki vuslat sadece rahmettir.”[17] Yani Allah (subhanehu ve teâlâ) ile bizim aramızdaki ilişki sadece O’nun bize gösterdiği merhametidir. Bizim Rabbimizle ilişkimiz tamamıyla tek taraflıdır. Biz sadece alıyoruz ve O (azze ve celle) sadece veriyor. Biz mutlak fakiriz, O mutlak zengindir. Biz her şeyden aciziz, O her şeye kadirdir. Biz hiçbir şeyi bilmiyoruz, O her şeyi biliyor. Biz kusurlu, O kâmildir. Biz yaratılmış, O yaratandır. Biz boyun eğen ve itaat edeniz, O boyun eğdiren ve emredendir. O, boyun eğip itaat edenlere merhamet eder, karşı gelenler ise O’nun rahmetinden mahrum olurlar. İtaatkâr “kullarıma Benim çok bağışlayan, çok merhamet eden olduğumu” ve asi kullarıma “azabımın da can yakıcı bir azap olduğunu haber ver.”[18] İmam el-Buhari (rahimehullah)’ın Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan tahric ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: “Ümmetimin hepsi cennete girecektir. Ancak karşı gelenler girmeyecektir.” Dediler ki: “Ya Rasûlullah! Kimler karşı gelecek?” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “Her kim bana itaat ederse cennete girecektir. Her kim de bana asi olursa o da karşı çıkmış olur (ve cennete giremez)” buyurdu. “Her kim bana itaat ederse cennete girecektir” yani itaatinden dolayı Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın rahmetini hak edecek ve ona merhamet edecek ve cennete girecek. Lakin “kim de bana asi olursa” ona merhamet etmeyecek ve o azabı hak edecek. Bizim itaatimizin de isyanımızın da es-Samed olan Allah üzerinde hiçbir etkisi yoktur. Bununla beraber, hepimizin kulluğunda günahlar var ve her itaatimiz muhakkak kusurlu ve O’na layık değildir. Buna rağmen O bize merhamet ediyor, bizi nefsimize ve şeytana terk etmiyor. Bizi gözetiyor ve bize hidayet ediyor. Hamd edilmeye sadece Allah (azze ve celle) layıktır. “Ey iman edenler, Allah'tan korkup sakının ve (sizi) O’na (yaklaştıracak) vesile arayın; O’nun yolunda cihad edin, umulur ki kurtuluşa erersiniz.”[19] “(Sizi) O’na (yaklaştıracak) vesile arayın” yani O’nu razı edecek amellerle O’na yakınlığı arayın. İbn-u Zeyd (rahimehullah) “vesile sevgidir, kendinizi Allah'a sevdirin” demiştir.[20] Allah (subhanehu ve teâlâ)’yı razı kılan, O’nun sevgisini ve merhametini celp eden en büyük amellerden biri muhakkak İslam dostluğu olan vahdettir. Katade (rahimehullah) “Hep birlikte Allah'ın ipine sımsıkı sarılın ve dağılıp ayrılmayın” ayet-i kerimesinde şöyle diyor: “Ayrılığa düşmeyin ve Allah’ın üzerinizdeki nimetini hatırlayın. Allah (azze ve celle) sizin ayrılığa düşmenizden hoşlanmaz, sizi bu hususta uyarmıştır ve ayrılıktan nehyetmiştir. Ve işitip itaat etmenizden, birlik ve cemaat olmanızdan razı olmuştur. O hâlde, Allah’ın sizin için razı olduğuna siz de kendiniz için razı olun.”[21] “Allah, Kendi yolunda kenetlenmiş bir yapı gibi saf bağlayarak savaşanları sever.”[22] Allah’ın sizi sevmesini, size merhamet etmesini istemez misiniz? Şu hâlde safınızı sık tutun, yaklaşın, birbirinizi tutun, kollayın, birbirinize sahip çıkın! Birbirini perçinleyen bir yapı olun! Safta şeytana yer olacak açıklar bırakmayın! Dört: يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا (birbirini perçinler): Yani sağlamlaştırır, sıklaştırır, güçlendirir ve destekler. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) Müslümanların beraberliğini binaya benzettikten sonra parmaklarını birbirine geçirip sımsıkı kilitleyerek keyfiyetini de fiilen göstererek açıklıyor. Bu teşbihten şu anlaşılıyor ki; parmaklar ne kadar iç içe ve sıkı olursa, parmakları ve iki eli açmak ve ayırmak bir o kadar da zor olur. Müslümanlar da birbirine ne kadar yakın ve sıkı olursa onları ayırmak da o kadar imkânsız olur. Dolayısıyla Müslümanların yakınlığı dinin en yüce gayelerindendir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: “Hiçbiriniz, kendiniz için sevdiğinizi kardeşiniz için de sevmedikçe iman etmiş olmazsınız.”[23] “Mü’minler birbirlerine merhamette, sevgide, lütuf ve yardımlaşma hususlarında bir vücut misalidirler. O vücudun bir organı hastalanınca, vücudun sair kısımları birbirlerini hasta organın elemine humme[24] ve uykusuzlukla ortak olmaya çağırırlar.”[25] “Müslümanlar bir adam gibidir. Gözü hastalandığında bütün vücudu hastalanır. Başı hastalanırsa bütün vücudu hastalanır.”[26] “Mü’min mü’minin aynasıdır ve mü’min mü’minin kardeşidir. Onu zararlardan kollar ve onu arkadan kuşatıp (tehlikelere karşı) korur.”[27] “Allah için veren ve Allah için men eden, Allah için seven ve Allah için buğz eden ve Allah için nikâhlayan muhakkak imanını tamamlamıştır.”[28] Beş: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yaptığı teşbih şunu da anlatıyor: Bir elin parmaklarının hepsi değişiktir, farklı boylarda ve yerine göre farklı görevleri olur. Fakat hepsinin kökü birdir. Müslümanlar da böyledir. Hepsi değişiktir fakat hepsinin aslı birdir. O da iman kardeşliğidir. Bizi bize bağlayan Rabbimizi sevmemizdir. Bil ki senin karşında duran kardeşin Allah ve Rasûlü’nü seviyor. Bunun için onu sevmelisin, onu saymalısın, kendinden üstün bilmelisin, ona merhamet etmeli olmalı, onu kollamalısın. Onu koruyan, ona sırt dayayabileceği bir duvar olmalısın. Ancak böyle Rabbimiz bize merhamet eder. Ancak böyle dünya ve hayat fitnelerinin içinde boğulup gitmeyiz. Ancak böyle düşmana karşı güçlü oluruz. Ancak böyle domuzları ve köpeklerini topraklarımızdan temizler ve şanlı tevhid bayrağını kaldırıp göğe doğru dikebiliriz. Allah’a hamd ve Rasûlü’ne salât ve selam olsun. [1] Et-Teğabun Sûresi 2 [2] Mecmuu’l-Fetava 14/282, 284. Daru’l-Vefa, üçüncü baskı h.1426 [3] Yunus Sûresi 62, 63 [4] Et-Tevbe Sûresi 71 [5] Et-Tevbe Sûresi 28 [6] El-Enfâl Sûresi 73 [7] En-Nur Sûresi26 [8]Camiu'r-Resâil, üçüncü risale. Daru’l-Atâ. Birinci baskı h.1422 [9] Hadisi İmam Ahmed (rahimehullah) Bera bin Azib (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [10] El-Enfâl Sûresi 36 [11] El-Enfâl Sûresi 37 [12] Delilu'l-Fâlihîn li Turuki Riyadi's-Salihin, 2/266. El-Mektebetu’ş-Şamile [13] Âl-i İmran Sûresi 103 [14] El-Camiu li Ahkâmi’l-Kur’an, Âl-i İmran 103.ayetin tefsiri [15] El-Ahzab Sûresi 36 [16] En-Nur Sûresi 63 [17]Tecridu't-Tevhidi'l-Mufid, 20. Dar-u Ömer bin Hattab baskısı h.1428 [18] El-Hicr  Sûresi 49, 50 [19] El-Maide Sûresi 35 [20] Camiu’l-Beyan fi Te’vili’l-Kur’an, ayetin tefsirinde [21] Camiu’l-Beyan fi Te’vili’l-Kur’an, Al-i İmran 103.ayetin tefsiri [22] Es-Saff Sûresi4 [23] İmam el-Buhari (rahimehullah) Enes bin Malik (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [24] Humme, sıtmadır veya el-Kirmani'ye göre, kalpte yanmaya başlayan ve bedenin her tarafına yayılarak zararlı bir şekilde alevlenen ateştir. [25] İmam el-Buhari (rahimehullah) Numan bin Beşir (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [26] İmam Müslim (rahimehullah) Numan bin Beşir (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [27] İmam Ebu Davud (rahimehullah) Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. El-İraki (rahimehullah) “isnadı hasendir” der. El-Menavi (rahimehullah) da ona katılmıştır. [28] İmam et-Tirmizi (rahimehullah) Muaz bin Enes (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. Et-Tirmizi (rahimehullah) “bu hadis hasendir” der. Tarık Ebu Abdullah