Münafıkların 50 Alâmeti: 23 – Hasımlaşmada Ahlaksızlık Yapmak !

Kur’ân Deryasından İncelikler (1)

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Alemlerin Rabbi, her şeye gücü yeten, her işinde bir hikmet olan (el-Hakîm), bütün inceliklere vakıf olan (el-Latîf) Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın kelamı, O’nun Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in en büyük mucizesi olan Kur’ân-ı Kerîm, hiç şüphesiz devasa bir hazine, inci ve mercan dolu, nice acâib manalar barındıran bir okyanus, faideleri çıkarmakla tükenmeyen, her zamanda canlı ve dipdiri olan, sanki bu zamanda inmiş gibi taptaze olan bir kitaptır. O’nun hiçbir kelimesi ve cümlesi boşa kullanılmamış, hiçbir lafzı gelişigüzel seçilmemiş, hepsi bir hikmetle yerleştirilmiştir. O öyle bir kitaptır ki, -Haşr sûresindeki meşhur ayette ifade edildiği üzere- şayet Allah O’nu bir dağa indirseydi dağ Allah korkusundan başını eğer ve çatlar, paramparça olurdu. Sahabeden günümüze Allah Teâlâ’nın ilham etmesiyle Kur’ân’dan pek çok nükteler çıkarılmış, nice ince ve çok hoş manalar, işaretler tespit edilmiştir. Ve şu zamana kadar kimseye zahir olmamış Kur’ânî bir işareti, bir inceliği bu zamanda Allah Teâlâ dilediği bir kuluna ilham edip açabilir. Mümin bu incelikleri öğrendiği zaman imanı artar, kalbi canlanır, içi ferahlar ve Kur’ân’a karşı muhabbeti artar, O’nu okumaya, anlamaya ve üzerinde tefekkür etmeye şevki oluşur. İnşaallah arada bir olmak üzere “Kur’ân Deryasından İncelikler” başlığı altında, zorlama yapılmadan, hileye başvurulmadan, göz ardı edilmeden çıkarılmış ve Kur’ân’a, Sünnet’e ve selefin anlayışına aykırı düşmeyen, bildiğim, öğrendiğim Kur’ânî nükteler paylaşmak istiyorum. Bunu yaparken belli bir sıra gözetmeyeceğim. Rabbimden bu amelimi kabul etmesini, faydalı ve hayırlara vesile kılmasını niyaz ediyorum. 1) “Ey iman edenler! Zannın birçoğundan kaçının. Çünkü zannın bazısı günahtır. Tecessüs etmeyin. Bazınız bazınızın gıybetini yapmasın…” (Hucurât sûresi, 12. ayet meali) Bu ayetinde Allah Teâlâ ilk olarak sû-i zan’dan, sonra tecessüs’den yani kusur araştırmaktan, sonra da gıybetten nehyetmiştir. Çünkü kişi en başta sû-i zan yapar. Bu kapı açıldıktan sonra zannından emin olmak için tecessüs etmeye başlar. Zira sû-i zan yapmasaydı tecessüs etmezdi. Tecessüs ettikten sonra da gördüğü veya işittiği kusurları başkalarına anlatarak gıybet eder. 2) “Mücrim, o günün azabından (kurtulmak için) oğullarını, karısını, kardeşini, kendisini barındırıp koruyan aşiretini, (hatta) yeryüzündeki herkesi fidye olarak verip (feda edip) de sonra kendisini kurtarmayı ister.” (Meâric sûresi, 11-14. ayetler meali) Dikkat edilirse ayette anne ve baba zikredilmemektedir! Çünkü kendisini azaptan kurtarmak için anne ve babasını fidye olarak vermeyi istemesi Allah Teâlâ’yı gazaplandırır. Zira Allah katında anne ve babanın konumu büyüktür, Allah insana ana-babasına iyilik yapmasını emretmiştir. Bu yüzden mücrim bunu istemeye cüret edemez. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

1 yıl önce

Cuma Günü (Fazileti, Ahkâm ve Âdâbı)

Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, salât ve selam Rasûlullah’a, ehli beytine, ashab-ı kiramına ve yolunu takip eden bütün mü’minlere olsun. Günümüz insanı senelerce okul okumakla, üniversiteler bitirip doktora ve mastır yapmakla birlikte televizyon, radyo, internet, gazete, dergi ve kitap gibi iletişim ve kültürel araçları kullanmak suretiyle de kendini geliştirmektedir. İnsanoğlunun her gün artan bilimi kullanarak teknolojik icatlara bir yenisini ekleme suretiyle bugün geldiği nokta korkunç boyutlara ulaşmıştır. İnsanın başını döndürecek bu teknolojik gelişimle beraber ne yazık ki insanoğlu genel anlamda büyük bir cahiliyye içerisinde yaşamaktadır. Ancak bu durumdan Allah’a iman etmiş Müslümanları istisna ederim. Bilimde bu kadar ilerlemiş insana cahilliği nasıl ve niçin nispet etmekteyiz?(!) Cevabını Allah’ın izni ve yardımıyla izah etmeye çalışacağım. Cahiliyye tabiri cahillikten türemedir. Cahillik; bir şeyi yanlış bilmek ve ona hakikati dışında inanmak anlamını taşır. Cahilliğin iki çeşidi vardır: Basit cahillik ve Mürekkep (Kurulu) cahillik. Basit Cahillik: Bir kimsenin bir şeyi bilmemesi ve bilmediğini itiraf etmesine basit cahillik denir. Mürekkep (Kurulu) Cahillik: Bir kimsenin bir şeyi bilmemesi ve bilmediğini yani o konunun cahili olduğunu bilmemesine denir. Bu kimse cahilliğini itiraf etmez. Bilgiçlik taslar. Bu ikincisinin durumu birincisinin durumundan daha kötüdür. Allah’a iman etmeyen, Allah’ın emaneti olan İslam Dini’ni yaşamayan her bir kimse, zalim ve cahildir. Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Biz emaneti göklere, yere ve dağlara sunduk. Onu taşımaktan kaçındılar. Ondan korktular. Onu insan yüklendi. O, çok cahil ve çok zalimdir.”[1] Büyük müfessir Abdullah Bin Abbas (radiyallahu anhu) bu “emanet” ten kastın “itaat” olduğunu söylemektedir. Başka bir sözünde de “farzlar” olduğunu söylemiştir. İbn-i Cerir Abdullah Bin Abbas’tan nakleder: “Allah-u Teâlâ emaneti (itaat, teklif, farz, din) yerlere ve göklere taşımaları ve hakkını yerine getirirlerse sevap (mükâfat) alacaklarını, yerine getirmezlerse azaba müstahak olacaklarını teklif edince korkup almadılar. Bu Âdem’e arz edildi. “Onu al. Eğer itaat edersen seni bağışlarım. Ama isyan edersen sana azap ederim.” Dedi ki: “Tamam, kabul ettim.” Günün ikindiden akşama kadar olan bir vakti geçmeden günaha daldı. (Yani yasaklanmış ağaçtan yedi) demiştir.” Allah-u Teâlâ insanoğluna sayısız nimetler vermesine, yerlerdeki ve göklerdeki her şeyi hizmetine sunmasına rağmen Allah’a karşı asi olması, şükretmemesi gerçekten hem büyük bir zulüm ve hem de büyük bir cehalettir. Çünkü Allah-u Teâlâ isyan edilmeye değil itaat edilmeye, nankörlük yapmaya değil şükredilmeye layıktır. İslam’a ve Müslümanlara özellikle de Rasûl-ü Ekrem (sallallahu aleyhi ve sellem)’e büyük düşmanlık sergileyen ve küfründe inat edip Bedir Savaşı’nda öldürülen Ebu Cehil’e “Cehaletin Babası” isminin takılması bu sebepledir. Asıl ismi “Amr Bin Hişam” dır. Ama küfürde diretmesi, İslam yerine şirk dinini yani putperestliği tercih edip batıl inancında diretmesinden dolayı ona “Cahilliğin Babası” anlamında Ebu Cehil ismi takılmıştır. Bedir Savaşı’nda öldürülünce Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimiz “Bu ümmetin Firavun’u öldürülmüştür!”[2] buyurmuştur. İslam’ın dışındaki her türlü din, ideoloji ve yönetim biçimine cahiliyye yönetimi denir. Bu yönetimin ismi ister Laiklik ister Demokrasi ister Faşizm ister Komünizm ve ister Sosyalizm olsun, fark etmez. İslam’ın dışındaki bütün din, inanç ve ideolojilerin altında yatan etken Allah’ın vahyi değil, beşerin mahsulü olan düşünce ve tasavvurlardır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in gönderildiği Arap toplumu Allah’a inanıyordu. İbrahim (aleyhisselam)’dan kalma dine bağlılıkları vardı. Ancak o temiz dini bırakıp unutmuşlar, kendilerince ekleme ve çıkarmalarda bulunarak din üzerinde bir sürü tahrifatlar yapmışlardı. Allah-u Teâlâ’ya ağaçtan ve taştan yonttukları putları ortak koşmuşlar, melekleri de hâşâ Allah’ın kızları olarak isimlendirmişlerdi. Büyük bir kısmı ölümden sonra dirilmeye inanmazdı. Yaptıkları putların etrafında tavaf yapar, onlara dua eder, kurbanlar kesip adakta bulunurlardı. Bütün bunları yaparken Allah’a yaklaşma niyetiyle yaparlardı. Daru’n-Nedve adında bir evde toplanırlar, kabile reisleri kanun, yasa ve kurallar belirleyerek tabilerini o kanunlar çerçevesinde yönetirlerdi. Bunu Allah-u Teâlâ’nın emir ve yasaklarının yani vahyin ışığında değil, kendi görüş ve arzularına göre yaparlardı. O toplum ahlaki yönden yine büyük bir çöküntü içerisindeydi. Zina, içki, kumar, faiz, hile, cinayetler, akraba bağlarını koparmak, ırkçılık yapmak, zayıfları ezmek, ölü eti yemek, kız çocuklarını diri diri gömmek, kabilelere saldırıp mallarını talan etmek ve sonu gelmeyen kan davaları onlarda yaygın olan hastalıklardı. İşte o dönemin toplumu Allah-u Teâlâ’nın nuru yani İslam ile şereflenene, Allah’a ortak koşmayı ve beşeri yönetimi terk edip tek Allah’a ibadet ve teslim oluncaya dek yaşadıkları o döneme cahiliyye dönemi deniliyordu. Maalesef şu an içinde bulunduğumuz bu toplum da yine cahiliyye yaşantısına geri dönmüştür. İslam Dini’nden ve yönetimi olan şeriat ahkâmından uzaklaşıp Batının kendi akıllarından uydurarak çıkardığı Demokrasi yönetimine girdiği o günden bu yana maalesef yine cahiliyye dönemine girmiş bulunmaktayız. Arap müşriklerini cahiliyye toplumu yapan bütün unsurlar maalesef bizim toplumumuzda bir daha canlanmıştır. Yine bu toplum, değer verdikleri insanların heykellerini yontup meydanlara, okullara ve resmî kurumlara dikip saygı duruşunda bulunmaktadır. Salih olarak gördükleri zatların mezarlarını yükselterek ve süsleyerek, onlardan fayda umarak zararı def etme yönünde talepte bulunmaktadır. Millet Meclisi diye adlandırdıkları mekânlarda oturarak Kur’an’dan ve Sünnetten tek bir kanunu bile almadan tamamıyla beşer mahsulü olan kanunlar ve yasalar çıkarmaktadır. Düşünce özgürlüğü adı altında her türlü küfür söz ve düşünceleri edinmekte ve paylaşmaktadır. Ahlaki yönden Arap müşriklerini aşacak seviyeyedir. Uyuşturucu, içki, zina, eşcinsellik, kumar, faiz, rüşvet, hırsızlık, dolandırıcılık, akraba bağlarını koparmak, müstehcenlik, milliyetçilik ve ırkçılık, zayıfı ezme ve dolandırma had safhalara varmıştır. Bu toplum, kız çocuklarını diri diri gömmüyorlar lakin daha beterini yapmaktadır. İslam fıtratı üzere yaratılmış küçücük, temiz, masum yavruları alıp küfür ideoloji ve sistemi olan Laiklik ve Demokrasi kültürü üzere yetiştirip zehirlemeye ve onlara ahireti ebediyen kaybettirecek terbiye ve ahlakı aşılamaktadır. Maalesef bu toplumun kızları genel anlamda açık saçıklık, müstehcenlik ve hayâsızlık üzere büyütülmekte, örtüden arındırılarak kurtlara, sapkın insanlara yem edilmektedir. Neredeyse her gün tecavüz, öldürme ve intihar vakıalarını duymaktayız. Evet, bilimde, teknolojide, icatlarda ilerlemekteyiz. Ama maalesef dinî ve ahlaki boyutta sürekli gerilemekteyiz. Cahiliyyenin bilimle alakasının olmadığını, tamamıyla Allah’tan ve O’nun dininden yüz çevirme sebebiyle oluştuğunun bir misalini daha vermek istiyorum. Mesela bugün ABD halkı geliri en yüksek, maddi refahı, sosyal hizmetleri ve imkânları en geniş halklardan biri sayılmaktadır. Allah-u Teâlâ’nın sayılamayacak kadar nimetlerini bir taraftan kullanıp faydalanırken diğer taraftan inançta, kültürde, küfürde, fuhuşta, ahlaksızlıkta, zulümde ve zayıfları ezip sömürmede en ön sırada yer almaktadır. Bu toplumda cinayetler, fuhuş, eşcinsellik, hırsızlık, uyuşturucu bağımlılığı, intihar vakıaları en yüksek seviyelere çıkmış durumdadır. Kaldırımlarda evsiz yaşayan insanlar milyonlarla ifade edilmektedir. Değişik suçlardan hapse atılan insan sayısı 2,5 milyondur. Günlük binlerce ölüm, gasp, hırsızlık, tecavüz vakıası yaşanmaktadır. Yere düşen insana merhamet edilmez. Aile bağları tamamıyla kopuktur. Hatta hâlâ birçoğunun düşüncesinde beyaz insanın siyahî insana üstün olduğu inancı yatmaktadır. Kendi ülkelerinde durum bu hâl üzereyken; sahip oldukları sözde bu adalet düzenini (Demokrasiyi) tüm dünyaya götürmek üzere (sanki insanların böyle bir talebi varmış gibi) var olan tüm savaş gemileri ve uçaklarıyla mazlum, fakir ve miskin Müslümanları öldürmekten, yuvalarını başlarına yıkmaktan başka bir iş yapmıyorlar. Bütün savaş araç ve gereçlerini adeta Müslümanları ezme yönünde kullanmaktadırlar. ABD’nin bu karanlık hâlinin, bu buhranlı durumunun sebebi ilimsizlik midir yoksa Allah’ın dininden yüz çevirme midir? Hiç şüphesiz ki bu durum İslam dışı yaşamdan kaynaklıdır. Buna binaen şunu söyleyebiliriz: Gerçek mutluluk, gerçek huzur İslam’da ve de Allah-u Teâlâ’ya kul olup dini ile yönetilmekte saklıdır. Rabbim bizleri bu cahiliyye karanlığından çıkarıp İslam’ın nuruna ulaştırsın. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. [1] Ahzab Sûresi 72 [2] Ahmed Musa Ebu Cafer

1 yıl önce

“Statüko Baskısı” Fitnesi

بسم الله الرحمن الرحيم Allah’a hamd olsun. O’ndan yardım diler ve yalnızca O’na ibadet ederiz. Salât ve Selam kıyametten önce yalnızca Allah’a ibadet edilsin ve O’na şirk koşulmasın diye kalemle değil de kılıçla gönderilen Muhammed Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem)’e olsun. Bundan sonra: Hali hazırda içerisinde yaşamış olduğumuz vakıaya birçoğumuz için diğerlerinden çok daha şiddetli ve tehlikeli bir fitne eşlik ediyor. Bu fitnenin diğerlerinden daha tehlikeli ve şiddetli olmasının sebebi ise bu fitnenin hakkı bilen veya bazısı ile daha önceleri amel etmiş olan insanlardan sadır olmasıydı. Ancak bu adamlar şu veya bu sebepten dolayı arifi oldukları hak ile tam anlamıyla veyahut Allah’ın istediği vecih üzere amel edemediler. Bunun ardından kendileri ve kazançları güvende kalsın diye Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın emirlerini Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın razı olacağı şekilde yerine getirmek için çalışanları alıkoymak için ortaya şüpheler atmaya başladılar. Bu fitne, hakkı gizleme ve insanları bu haktan alıkoyma yolunda hile ve dolandırıcılık içerdiği için ayrı bir tehlike arz etti. Şeyhülislam İbn-i Teymiyye (rahimehullah) Allah (subhanehu ve teâlâ) ona rahmet etsin! Ne güzel de söylemiş: “Batıl, hakkı ifsad etmekten başka bir vucudiyyet (varlık) sergileyemez.” Bu garip uyum ve sert kombinasyon şairin bahsettiği gibi bir hâl aldı: Sen her yerde fitneler göreceksin Oralarda din cömertçe satılacak Güçlüler oralarda altınları ve sopaları ile Bencil arzuların ve kötü niyetli Eğilimlerine göre fetvalar verdirecek! Hâl böyle olunca, vakıa Allah’ın emirlerini yerine getirmek isteyenlere baskı uygulamaya başlar. Çünkü onlar etraflarındaki herkesin, kendilerine içerisinde bulundukları durum nedeniyle muhalefet ettiklerini ve tüm güçlerini kullanarak kendileriyle mücadele ettiklerini fark ederler. Ancak onlar yardımcı ve sırdaşların yokluğuna aldırmadan bu korku dolu yolda yürümeye devam ederler. Onlar yürümeye devam ederken onların etrafında bulunan herkes onları teslim olmaya veya pazarlık yapmaya veyahut orta yolu bulmaya davet eder. Tabi bu davetler çok meşhur ve bilindik sloganlar eşliğinde arz edilir. Bu fitne fıkhi yollarla tahric edilip, şer’i boyalar ile boyandığında Allah’ın emrini yerine getirmek isteyenlerin hissettiği baskı çok daha tehlikeli boyutlara ulaşır. Çünkü bu fitne artık “Vasat olmaya çağrıya ve aşırıcılığı ve abartıyı izale etmeye” dayanır. Baskı devam eder ve Allah’ın emirlerini yerine getirmek isteyenlerin aleyhine çeşitli düzeylerde töhmetler sıralanmaya başlar. Onların etrafındaki herkes onları; Abartmak, aşırıcılık hatta haricilik şöyle dursun, terörizmle suçlarlar. Kul kendisini bir anda hiçbir şer’i dayanağı olmayan ve artık kulaklarını sağır edecek dereceye varan bir düzüne itham ve kınamalarla kuşatılmış hâlde bulur. Kendisine her taraftan, “İçerisinde bulunduğu durumun batıllığı, doğru yoldan çıktığı, dinden yavaş yavaş uzaklaştığı ve bütün herkese muhalefet ettiği” söylenir. Hedef; Kulu baskı altına almak ve insanları hakka davet etmek şöyle dursun, kendi nefsinde bile hakka intisap etmekten ictinab etmesini sağlamaktır. Ardından, Allah’ın emirlerini yerine getirirken tavizler, geriye dönmeler, sakınmalar ve caymalar baş gösterir. Ve kişi artık düzene uyum sağlamaya çalışır. İmam Fudayl bin İyad (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “İnsanların hak ile batıl, mü’min ile kâfir, maruf ile münker arasında ayrım yapmadıkları bir güne yetişirsen hâlin nice olur…” İmam İbn-u Batta (rahimehullah) Fudayl bin İyad (rahimehullah)’ın bü sözlerine dipnot düşerken şöyle söyledi: “Bizler Allah’tan geldik, Allah’a döneceğiz! Vallahi biz bu güne ulaştık ve gördük. Çok daha fazlasını öğrendik ve müşahede ettik. Allah’ın kendisine sağlıklı bir akıl ve görebilen iki göz ihsan ettiği biri, eğer en doğru en kısa yolu takip ederek İslam’ın ve Müslümanların hâlini tefekkür edip bu hususta kafa yorarsa, insanların genelinin ve en meşhurlarının dinlerini bırakıp gerisin geriye döndüklerini ve böylece amaçlarından uzaklaşıp doğru delili terk ettiklerini görecektir. Artık insanların çoğu eskiden çirkin gördükleri şeyleri güzel, bir zamanlar haram gördükleri şeyleri artık helal ve önceleri kınadıkları ve reddettikleri şeyleri artık kabul eder hâle geldiler.” İbn-u Batta’nın bu sözleri “Statüko Baskısı Fitnesi”ne[1] çok açık bir işarettir. Zamanımızda insanların çoğu, statüko baskısının kendilerini bileziğin bileği çevrelediği gibi her taraftan kuşatmasıyla beraber bu baskıya yenik düştüler. Onlar bu güçlü basıncın altında kendilerine yöneltilen ithamları def etmeye çalışırken kalpleri kırıldı, belleri büküldü ve ruhları bu basınca dayanamayıp yenik düştü. Bu basınca yenik düşenler bir anda bu ithamların yöneltildiği insanlardan beraatlerini ve kendilerinin vasat, statükoya uygun ve mutedil bir menhec üzere olduklarını ilan etmeye yöneldiler. Statüko baskısı karşısında yenilgiye uğrayan bu insanların yol edindikleri bu menhec var olan statüko ile bir araya gelir ve asla ona savaş açmaz. Çünkü zaten bu yeni menhec statüko tarafından oluşturulmuştu ve tek mercii gene statükoydu. Bu nedenle bu yeni menhec nazikçe ıslah eder ve barışçıl yollarla değiştirmeye çalışır. Onlar, bu gaye uğrunda istenildiği gibi şekillenirler ve kendilerine uygulanan basınç oranında itaatkâr olurlar. Taifetu-l Mansura’ya gelecek olursak; Onlar statüko baskısını def ederler ve bu baskıya göre şekillenmezler. Çünkü onların birinci derecedeki amaçları düzeni Allah’ın emrine amade kılıp ona göre şekillenmesini sağlamaktır. Ve onlar öncelikle Allah’ın fazlı sonra da menheclerine olan sabırları ve yakinleri sebebiyle bunu başarıyorlar. Sabırları ve yakinleri ile başarıyorlar çünkü Allah’ın emirlerini Allah’ın istediği şekilde yerine getirmek isteyenlerin yaşadığı bu statüko baskısı çeşitli tezahürü ve farklı yönleri ile çok garip bir baskıdır. Rabbim bizleri fitnenin zahir ve batın olan her çeşidinden muhafaza etsin. Davamızın sonu Allah’a hamd etmektir. Tercüme: Ebu Mervan El-Halili 1 - Statüko: Bir yerde hüküm süren mevcut düzen. Not: Vakıa kelimesi statüko, mevcut düzen manasında kullanılmıştır. Şehid Şeyh Ebu Mus’ab ez-Zerkavi

1 yıl önce

Müslümanlar İçin Gerçek Mağlubiyet Nedir?

6 ay önce

Karar Alma Yetkisi

Siyasi bir karar almak, savaş kararı almaktan elli kez daha zordur. Komutan sulh yapmak isterken, ordunun hepsi savaşmayı ister! Önünde Hudeybiye örneği var: Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ateşkes anlaşması yaptı ve sulh kararı aldı. Ateşkes kararından dolayı herkes kızgın ve dargındı. Fitne günü birisi durdu ve şöyle dedi: "Ey insanlar, sahabe hakkındaki görüşlerinizi itham edin. Ben Hudeybiye günü kendimi gördüm: Eğer Resulullah'ın kararını reddetme olanağım olsaydı, reddederdim." Lakin geri çekilme kararın da böyle olması gerekir; bir savaştan geri çekilme kararının. Herkes ilerlemeyi ister, komutan ise noktaların bırakılması gerektiği görüşündedir. Yermuk günü Halib b. Velid Şam cephesini gözlemledi. Fetihler Haleb yakınlarına varmış bulunmaktaydı. Humus ehlinden ve diğer bölgelerdeki insanlardan cizye alınmış, bölgenin büyük bir kısmı ele geçirilmişti. Bunun üzerine Rumlar büyük ordularla geldiler. Halid durumu değerlendirmeye aldı ve Güney Suriye haricinde ordusunu sığındırabileceği ve savaşabileceği uygun bir mevki bulamadı. Bu günün açıklamasıyla, 320-340 km. bölgeyi Rumlara bıraktı. Oysaki bu bölgeleri ele geçirmiş, kontrol sağlamış ve buralar Darul-islam olmuştu. Askeri olarak buraları terk etmesi, geriye çekilmesi ve savaşı geriden idare etmesi gerekiyordu. Humus ehline gitti ve onlara şöyle dedi: "Sizden cizye aldık, şimdi o bölgeleri bırakıp cizyelerinizi size geri vermemiz gerekiyor. Bu cizyeler sizin, çünkü sizi koruyamıyoruz." Bu tutum, Humus Hristiyanlarından birçoklarının İslam’a girmesinin nedeni olmuştur. Geri çekildi ve savaş yerini seçti. Güzel, şimdi bir düşün: Herkes muvafık mıydı? Şehidler verdik. Davamıza ne oldu? Geri çekil ve tüm beldeler gitsin! Ancak Halid savaşın orada olmasını seçti, zafer kazandı ve İstanbul'a kadar tüm Rum bölgelerini fethetti. Rumların ordusu kırıldı, geri döndü ve bıraktığı bölgelerin hepsini ve daha ileri bölgeleri aldı. Halid b. Velid'in her bedeviye, her ârabiye, fethe katılan her bir Müslümana, gelip bağıran herkese, her doktora, her eczacıya ve elektronik diploması bulunan herkese "Vallahi geri çekilmemiz gerekiyordu" demesi mi gerekirdi?! Bu musibet nerede son bulacak? Sonra, şuranın sınırları neresi, karar mekanizmasının sınırları nerede? Sakife günü Ömer b. Hattab bir gürültü üzerine dışarı çıktı. Muhacir ve Ensar Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'dan sonraki halifeyi seçiyorlardı. Kalabalığa geldi ve şöyle dedi: "Nedir mesele?" Orada bulunanlar: "Meseleye iştirak etmek için geldik." dediler. Tabi insanlar arasında heyetler, kabile başkanları ve büyük kimseler de bulunuyor. Onlara şöyle dedi: (bu şahsiyeti görünce hayran kalıyorsunuz) "Meslek sahipleri mesleklerine dönsün, sanatkârlar sanatına dönsün. Görüş, Medine ehlinden olan muhacir ve ensara aittir. Bundan sonrasında, insanlar onlara tabidir." İnsanlar seçkinlere tabidir, seçkinler komutanlara, komutanlar da emire tabidir. Eğer yol almak istiyorsak! Tabi emir, din ve önceliği üzerine seçilmiş; ortalığı harap etmesi için sokaktan getirilmemişse. Tercüme: Muhammed Atta Şeyh Ebu Mus’ab es-Suri

1 yıl önce