Niyetin Telaffuz Edilmesi

SORU Selamun aleykum ve rahmetullahi ve berekatuhu hocam, evlenmek istiyorum fakat babamın müslüman olmadığına inanıyorum, tevhidi anlattım. Şuan ki yöneticileri müslüman kabul ediyor oy kullanmanın şirk olmadığını İslam adına yapıldığını iddia ediyor. Peygamberlerin kavimlerini ilk davet ettiği şey tevhid olduğunu Tağuttan ictinab ettirdiklerini söyledim. Namaz, oruç, vb… ibadetlerden evvel bunları kabul edip şirki olanlara buğz edip tekfir etmesini söyledim. Nahl/ 36, Zariyat/56, Mümtehine/4 izhar ettim, hücceti ikame ettim. Babam müslüman değil ise nikahımda velim kim olacak, babam müslüman ise delilleri ile izhar eder misiniz sonuçta tağutu tekfir etmiyor. Bu konuda endişeliyim. Allah size sebat hayr versin. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullahi ve beraketuhu. Hamd Allah’a mahsustur. Öncelikle hassasiyetinizden ötürü sizi tebrik etmek isterim. Rabbim tevhid ve sahih menheç üzere sabit olmayı müyesser kılsın. Size dini ve ahlakı güzel bir zevç nasip etsin. Âmin Sonra muhterem bacım, muayyen kişilerin tekfiri ulemadan sorulur. Kur’an ve sabit Sünnet’te küfrü açık beyan edilmemiş fertlerin tekfirine umumen ulema haricinde Müslümanların hükmetme hakkı yoktur. Anlattıklarınızdan anladığım kadar babanız namaz ehli, dinini yaşayan ve İslam ve Müslümanlar için bir maslahat zannederek oy kullanan birisi. Böyle ise o zaman ona hüküm verecek olan kişi muteber ilim ehli, mevzubahis olan konularda mutkin ve fetva vermeye salahiyetli birisi olması lazımdır. Sizin ona bahsettiğiniz sözleri söylemeniz ve ayeti kerimeleri okumanız yeterli değildir. Bilakis tağutu inkâr etmek meselesi tafsilatında ve beşeri siyasi sistemlerde oy kullanmak meselesi dinen hafi olan ve hüccet ikamesi şüphelerin zail olmasıyla kaim olan meselelerdendir. Eğer babanız doğru anladıysam aslında dinini yaşayan bir adam ise ve bazı İslami gerekçelerle Erdoğan’ı tekfir etmiyorsa ve şeriatı getirecek veya o gelmezse CHP gelecek gibi gerekçelerle oy kullanıyorsa ve babanızla tartıştığınız mevzu bundan ibaretse, yani asıl itibariyle babanızla iman ve küfür tartışması yapmıyorsanız o zaman babanıza bir ilim ehli tarafından hüküm verilinceye kadar onun için İslam sıfatını ispat etmeniz gerekir. Dolayısıyla size tavsiyem ulaşabileceğiniz muteber bir ilim ehline babanızın halini anlatmanız ve onun doğrudan veya sizi yönlendirerek babanıza hakkı anlatmasıdır. Velayetiniz de bu durumun netleşmesine bağlıdır. Hakkında İslam sıfatı sabit ise velayet babanıza aittir. Hakkında İslam sıfatı sabit olmaz veya sizin dini maslahatlarınızı muhafaza etmeyeceği sabit olursa velayet baba tarafından erkeklere intikal eder. Ancak bu durum ihtiyari değildir. Bilakis İslam şeriatı kime intikal edeceğini belirlemiştir. Nikâh velayetiyle alakalı sitede çok cevaplar vardır. Onlara müracaat ederek tam bilgi edinebilirsiniz. Tağutun tekfiri ve oy kullanma mevzusuyla alakalı da yine sitede olan cevapları gözden geçirmenizi tavsiye ederim. Ayrıca Erdoğan’ı niye tekfir ediyoruz derslerini de dinlemenizi tavsiye ederim.(Bkz) Rabbim cümlemizi sahih akide ve sahih menhec ehlinden kılsın. Âmin Tarık Ebu Abdullah

SORU Dişimden her gün kan geliyor orucumu bozar mı sürekli geliyor bazen farkında olmadan içeri kaçıyor? CEVAP Hamd Allah’a mahsustur. Öncelikle bu sıkıntıdan kurtulmak için muhakkak acilen bir doktora görünmen lazımdır. Kan kesilinceye kadar sana vacip olan hasta dişinden gelen kanı yutmamaya dikkat etmendir. Dişinden gelen kanı kasten yutarsan orucunu bozar. Muvaffakuddin ibni Kudame el-Makdisi (rahimehullah) şöyle der: “Eğer ağzına kan akarsa veya geğirirken ağzına bir şey çıkarsa veya kusmuk çıkarsa ve onu kasten yutarsa orucu bozulur. Yuttuğu şeyin miktarı az dahi olsa. ” (el-Muğni 6/72). Lakin kasten yutmazsan ve gücün nispetinde yutmamak için dikkat edersen istek dışı yuttuğun kan orucunu bozmaz. Allah-u Âlem. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum hocam, Mursi ve benzerlerini tekfir ettiğinizi sitede verilen cevaptan okudum. Fakat Ebu Sümeyye ve İsmail Hoca’nın büyük şirkte cehaleti mazeret kabul ettiklerini ses kayıtlarından biliyorum. Şimdi bu bana biraz çelişkili geldi, yani Mursi muayyen kâfir, ama Mursiyi seven ve onu ehveni şer olarak gördüğü için değil de onun yolunu benimseyerek ona oy atan halk ise muayyen kâfir değil, cehaletiyle mazeretli! Yani soru şu: İkisi arasında fark ne? Allah razı olsun. CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Dinin aslında cehaletin mazeret olup olmayışı dinin en esasi mevzularındandır. Muhakkak ki kâmil dinimizde bu esasi mevzu beyan edilmiştir. Bunun en büyük delili bu mevzuda sahabeden bir ihtilafın nakledilmemiş olmasıdır. Lakin katiyyen var olmayan bu ihtilafın hangi yönde olmadığı ihtilaflıdır. Yani sahabe indinde dinin aslında cehalet mazeret miydi değil miydi? Bu hususta ihtilaf edilmiştir. Bu ihtilafı bir görüşün lehine sonlandıracak kati delilleri de maalesef henüz bulamadık. Varit deliller ya vurut cihetiyle veya da delalet cihetiyle ihtimalli olduklarından ötürü ihtilafın başlama tarihini net belirleyememekle beraber ilk asırlardan sonra bugüne kadar rabbani ve râsih ulema mevzuda ihtilaf etmişlerdir ve nihai bir şey söyleyememişlerdir. Bu bir husustur. İkinci bir husus da şudur: Rabbani ulema risalet hüccetinden evvel ismin verilmesinde ihtilaf etmiş olsalar da, risalet hüccetin akabinde hükümde ihtilaf etmemişlerdir. Yani şirk işleyerek dinin aslını bozan kişinin risalet hüccetinden evvel müşrik olarak isim ve hüküm alacağı hususunda ihtilaf etmişlerdir, lakin risalet hüccetinin kaim olmasından sonra ve şirkinde daim olmasından sonra kâfir olacağı hususunda ihtilaf etmemişlerdir. Dinin aslında cehaleti mazeret kabul eden âlimler şirk irtikâp eden kişinin cahildir diye şirki üzere bırakılıp İslam’ının istishap edilmesini değil, acilen istitabe edilmesini vacip görmüşlerdir. Dolayısıyla iki taraf âlimlerin arasındaki ihtilaf aslında sadece hüccet ikamesinden evvel şirkin faili müşrik olup olmayacağı yönündedir. Hüccetin kaim olması da, bildiğin gibi, şahsa küfrü veya İslam’ı yönünde hüküm verebilmek için şartları oluşturmak ve hükme engel olacak manileri gidermekle olur. Bundan kaynaklanan şöyle bir durum varit olabilir: Cehaletin mazeret olmadığını gören âlimin kâfir gördüğünü cehaleti mazeret gören âlim Müslüman görebilir. Çünkü ikincisi kişi için hüccetin kaim olmadığını kabul etmiştir, yani hakkında küfür hükmünü engelleyecek manilerin varlığını kabul etmiştir. Bundan dolayı tekfir hükmünde durmuştur ama fiilin küfür olduğunu ve failinin acilen tövbeye çağırılması gerektiğini de kabul eder ve fiil ve failden teberri eder. En azından Hadis ehli mezhebine mensup olan ve cehaleti mazeret gören âlimlerin mevzuda mezhepleri budur. Hadis ehli olduğunu iddia eden Cehm bin Safvan’ın muasır çömezlerini kast etmiyorum. Senin sorunun bu ihtilafla alakasına gelince: Musa ve İsmail Hocalar, Rabbim onları korusun, ayaklarını sabit kılsın ve faziletlerini ziyade etsin, dinin aslında cehaleti yukarıda çok muhtasar olarak izah etmeye çalıştığım surette mazeret görüyorlar. Esasta hemfikir olmalarıyla beraber mevzuda bazı farklı değerlendirmeleri de vardır. Musa ve İsmail Hocaların bu mevzuda mezheplerini ve mezheplerinin tafsilatını kendilerinden sual etmek gerekir. Ama benim mevzuda âcizane kanaatim cehaletin mazeret olmayışıdır. Binaen aleyh benim verdiğim cevabı değerli hocalarımın görüşleriyle değerlendirerek çelişkili bulmak zaten yersizdir. Soru Musa ve İsmail Hocalara yöneltilmiş olup “Tarık Hoca Mursi’yi muayyen tekfir ediyor. Ama sizin derslerinizden cehaleti mazeret gördüğünüzü biliyorum. Sizde tekfir ediyor musunuz? Ve eğer tekfir ediyorsanız Mursi’yi seven ve onu ehveni şer olarak gördüğü için değil de onun yolunu benimseyerek ona oy atan halk ise muayyen kâfir değil, cehaletiyle mazeretli! Yani soru şu: İkisi arasında fark ne?” şeklinde gelmiş olsaydı yerinde olurdu. Benim sana verebileceğim cevaba gelince, Muhammed Mursi benim nazarımda muayyen kâfirdir çünkü hakkında küfür şeran sabit olmuştur ve küfür hükmünü ondan def edecek maniler de yoktur. Ancak İslam’ına delalet eden izhar ettiği bazı eylemlerden dolayı ikinci bir kişi bunu böyle görmeyebilir. Bak Şeyh Ahmed bin Hamud el-Halidi, (Rabbim onu esaretten kurtarsın), kendisini İslam’a nispet eden tağutların küfründe tevakkuf eden veya şek eden kimsenin hakkında ne diyor: İkinci kısım: Kendisini İslam’a nispet eden tağutlardır. Bunların durumları özellikle namaz, hac, mescitleri bina etmek, Kuran bastırmak, sadakaları ve bağışları açıktan vermek gibi İslam’ın bazı şiarlarını izhar ettiklerinden dolayı insanların birçoğuna kapalı ve karışık gelebilir. Bu kısımdaki tağutları tekfir etmeyenler şu üç halın dışına çıkmazlar: Birinci hal: Bunlar tağuta ve onun verdiği hükümlere yardım ederler, Allah’ın hükmüne kayıtsız kalırlar ve Allah’ın nurunu söndürmek için, Onun kelimesini yok etmek için var güçleriyle çalışırlar. Bunlar Allah’ın dostlarına savaş açmışlardır ve bunu ayakta tutmak için çalışırlar. Bunlar ahirette hiçbir payları olmayan laikler, demokratlar ve bunlara benzeyenler gibi tağutların yardakçıları, onların dilleriyle konuşan tercümanları ve onlara ibadete çağıranlardır. Bunların küfründe şüphe yoktur. İkinci hal: O tağutların hallerinin hakikatini bilmeyenlerdir. Yani o tağutların durumunu ve içine düştükleri küfrü bilmeyenlerdir. Fakat bunlar Allah’ın onların emsalleri hakkında verdiği hükümden cahil değildirler. Bu itikadı sağlam bir kişidir. Bu kimsenin üzerine bir vebal yoktur. Bunun cehaleti basit bir cehalettir. Mesela bir kimsenin her gaybı iddia edenin kâfir olduğuna inanması ancak gaybı iddia eden belirli bir kimsenin gaybı iddia ettiğini bilmemesi ve onun durumunun hakikatine muttali olmaması gibi. Bu durum ona zarar vermez ve imanına herhangi bir nakıslık getirmez. Üçüncü hal: Bunlar tağutların iç yüzüne, İslam’dan nasıl çıktıklarına ve onların neyle küfre girdiklerine muttali olan kimselerdir. Fakat bunlar onları tekfir etmekten geri durmaktadırlar. Bu halde olanlar yine iki sınıftır: Birinci sınıf: Onların küfürlerine ve sapık olduklarına inanan ve onlara buğz eden kimselerdir. Lakin onların kâfir olduklarını açık bir şekilde ifade etmemektedirler. Bu sınıftan olanlar kendi aralarında yine üç kısma ayrılırlar: Birinci kısım: Bunlar müstazaf olanlardır. Bunların tağut ve yardımcılarına karşı herhangi bir direnme güçleri yoktur. Bunlar Allah’ın sıkıntı zail olana ve engel ortadan kalkana kadar kendilerini mazur gördüğü kimselerdir. İkrah altında olanlar evlasıyla bu kısma dâhildirler... İkinci kısım: Tağutların küfrüne inanan ve bunu ikrar eden kimselerdir. Ama kendilerini koruyacak aşiret veya aşiret dışında başka mukavemet gücüne sahip olmalarına rağmen tağutların küfrünü açıkça söylemeyenlerdir. Bunlar yağcılık ve iki yüzlülük yapanlar ve Allah’ın şu buyruğu altına giren kimselerdir. “İstediler ki sen alttan alıp gevşek davranasın ki onlar da alttan alıp gevşek davransınlar.” Bu kısım insanlar masiyet ehlinden benzediklerinin hükmünü alırlar. Onları bu duruma sevk eden sebep ve gerekçeye göre günahlarının durumu şekillenecektir… Üçüncü kısım: Bunlar şöyle diyenlerdir: “Bunların dışındakiler kâfirdir fakat bunlar kâfir değildirler.” Bunlar hiçbir gerekçe olmadan onları tekfir etmekten geri durmaktadırlar. Şüphesiz ki bu tavır o kişinin onlara İslam hükmünü vermesi demektir. Zira küfür ve İslam arasında hiçbir vasıta yoktur. Kim küfre İslam derse veya kâfirlere Müslüman derse kâfir olur. Çünkü kendisinin hiçbir tevili veya şüphesi yoktur. Ayrıca Allah’ın hükümlerinden bir hükmü kendi katında sabit olduktan ve bildikten sonra reddetmiştir. İkinci sınıf: Bunlar tağutların hakikatlerine, onları İslam’dan çıkaran hallere ve onları küfre düşüren eylemlerine muttali olanlardır. Bunlar onların batıllarını inkâr edenler, kalpleriyle de onlara buğz edenler ve nevi kâfirdir ama muayyen tekfir ise ancak hüccet ikamesinden ve şartların oluşması ve manilerin kalkmasından sonra olabileceğini söyleyenlerdir. Veya bu kişilerin bazı muayyen tağutları tekfir etmekten imtina etmelerinin sebebi ilim ve talimle uğraşan bazı kişilerin ortaya attığı bazı şüpheler sebebiyle zihinlerinin karışması veya bazı âlimleri veya kendilerine hüsnü zan besledikleri bazı kişileri taklit etmeleri olabilir. Veya kendilerine arız olan bir şüphe veya bir tevil veya âlimlerin bazı ifadelerini doğru anlamamaları veya da onların sözlerinden kast ettiklerinden gayrısını çıkarmaları olabilir. Bu durum onların tekfir edilmesinde durulmasını gerektirmektedir. Böylelerini baştan tekfir etmek caiz değildir. Böylelerinden herhangi birisini hüccet ikame edilmeden ve şüphe izale edilmeden tekfir etmek icma ile caiz değildir.” Gördüğün gibi Şeyh Ahmed bin Hamud İslam’a müntesip tağutu tekfir etmeyen için ciddi bir tafsil getirmiştir. Sen “Ben zaten sualimi Mursi’yi seven ve onun yolunu benimsediğinden ötürü oy kullanan olarak takyit ettim ve ehveni şer değil diyerek de tevil ve benzeri durumları sualimin dışında tuttum” diyebilirsin. Ben de derim ki: Doğrudur. Ama İslam’a müntesip tağutların kâfir ve tağut olma durumları değişik zahir olabiliyor. Yani kimisi daha açık ve net küfrünü izhar ediyor kimisi daha çok gizliyor. Bunun hasebinde tekfir etmeyip seven ve yolunu tasvip edenlerin hallerinde de zaman ve mekâna göre değişiklikler var olabiliyor. El-Hulasa demek istediğim şudur: Mursi’nin tekfiri zorunlu olarak onu destekleyenlerin de tekfirini gerektirmez. Aralarında bir telazüm yoktur. Çünkü Mursi asli kâfir veya kendisini İslam’dan başka bir dine nispet eden bir tağut değildir. Bilakis kendini İslam’a nispet eden ve İslam’a nispetine delalet eden amellere de sahip olan bir tağuttur. Bu durum onun halini insanlar için kapalı ve karışık bir hale sokabiliyor. Bunun için Mursi’ye oy verenlerin durumunu kendi halleri ve vakıalarına göre değerlendirmek lazım. Onlar için mazeret kabul ettiğimizi Türkiye de oy kullanan için mazeret kabul etmeyebiliriz veya Türkiye de oy kullananlar için mazeret kabul ettiğimizi onlar için kabul etmeyebiliriz. Allah-u Âlem. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Tarık Ebu Abdullah

SORU Allah razı olsun hepinizden, hakkınızı helal edin bir sorum daha olacak siz değerli hocalarıma bir arkadaşımız kaçarak evlendi lakin nikah kıyılmadı ben seni allah şahit aldım kabul ettim demiş eşi annem ve kız kardeşimde şahit sen benim eşimsin demiş ama ailesi müşrik bunların şahitliği geçerli mi nikah akdi oluşmuş mu nikah kıyılması gerekiyormu? Çünkü kızcagız zina mi yapıyorum korkusu yaşıyor yeni tebliğ edildiği için de pek birşey bilmiyor, biz de yanlış bir fetva vermekten Allah’a sığınırız. Siz bize yardımcı olun inşaAllah selâm ve dua ile Allah’a emanet olun hayırlı geceler. CEVAP Hamd Allah’a mahsustur. Değerli bacım, Allah sizden de razı olsun ve rızasına hidayet etsin. Muhterem bacım Müslüman kadın ve Müslüman erkeğin birbirilerine helal olmaları için şeran sahih olan bir nikâh şarttır. Nikâhın şeran sahih olması için kadının velisinin izni ve iki adil Müslüman erkeğin nikâh akdine şahitlik yapmaları şarttır. Kadının velisinin izni olmayan ve iki Müslüman erkeğin şahitlik etmediği nikâh akdi sahih değildir. İmam Ebu Davud ve İmam et-Tirmizi (rahimehumallah)’ın Aişe (radıyallahu anha)’dan tahriç ettikleri sahih hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: أَيُّمَا امْرَأَةٍ نَكَحَتْ بِغَيْرِ إِذْنِ مَوَالِيهَا فَنِكَاحُهَا بَاطِلٌ فَنِكَاحُهَا بَاطِلٌ فَنِكَاحُهَا بَاطِلٌ “Velilerinin izni olmadan evlenen kadının nikâhı batıldır, nikâhı batıldır, nikâhı batıldır.” Ve İmam ibnu Hibban ve İmam ed-Derakutni (rahimehumallah)’ın Aişe (radıyallahu anha)’dan tahriç ettikleri hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: لاَ نِكَاحَ إِلاَّ بِوَلِيٍّ وَشَاهِدَيْ عَدْلٍ “Veli ve iki adil şahit olmadan nikâh geçerli değildir.” İki şahidin erkek olması şarttır. Buna bu hadis delildir. Bunun için İmam ez-Zuhri (rahimehullah) “Rasûlullah sallallahu aleyhi vesellem’in sünnetinde kadınların hadlerde, nikâh ve talakta şahitlikleri caiz olmadığı gelmiştir” der. Binaen aleyh evlilik soruda bahsettiğiniz surette gerçekleşmiş ise nikâhları yoktur. Zira hem velisiz olmuş ve hem de şahitsiz. Muhakkak rükünleri ve şartları oluşmuş yeni bir nikâh kıymaları gerekir. Rükünleri şunlardır: Bir: Velinin kızı damada arz etmesi ve ona nikâhladığını telaffuz etmesidir. İki: Damadın kızı nikâhına kabul ettiğini telaffuz etmesidir. Kızın velisi babasından başlayarak, baba tarafının erkekleridir. Eğer bunlar arasında velayete şeran ehil kimse yoksa velayet kızın tabi olduğu cemaatin emirine geçer. Eğer kız bir cemaate bağlı değilse kendisine bir veli tayin eder. Şartlara gelince: Bir: Nikâh akdini veli veya onun vekâlet verdiği kişi yapması lazım. İki: Nikâh akdine iki adil erkek Müslüman şahitlik yapması lazım.  Bahsettiğiniz arkadaşınız burada saydığım rükünlerin ve şartların yerine geldiği yeni bir nikâh yapması gerekir. Aksi takdirde beraberlikleri nikâhsız olur. Allah-u Âlem. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum ve rahmetullah, hocam. Allah için bâri bu soruma cevap verin bu soru benim için çok önemli. HTŞ Nusra iken ÖSO’yla birlikte olup İD'e karşı savaştı bu küfür değil midir? Maide sûresi 51. ayet ile Al-i İmran sûresi, 28. ayetlerine göre siz neden oradasınız? Ve HTŞ tağutları tekfir etmeyen onlara merhamet okuyan oy kullanma gibi amellerde sapmış bir örgüt değil mi? Müslümanları orada sıkıştırmıyorlar mı? Hocam özellikle kâfirlerle birlikte müslümana savaşması küfür değil midir? Allah için bâri özelden cevap verin bazı kardeşler sizi yani ilim ve cihad sitesi hocalarını tekfir ediyorlar onları bu yüzden tekfir etmediğinizden ve onlarla birlikte olduğunuzdan dolayı ben sizden duymak istedim. Hocam tekrar söylüyorum; Allah için cevap verin ben ilim talebesiyim sizi çok seviyorum bu konuları bana anlatır mısınız? Birde hocam Taliban’ın Rusya’ya dost ülkemiz dediği ve daha neler neler dediği videoyu açıklarken küfür sözlerini açıkladığınız bir makale var ve orada ihtimalli söz diyorsunuz bunu neresi ihtimalli? Ne olur buna cevap bekliyorum özelden de olur. CEVAP Ve aleykumusselamu ve rahmetullah. Hamd Allah’a mahsustur. Muhterem kardeşim ilim nurdur. Sahibinin kalbini aydınlatır ve yürüdüğü ve yürüyeceği yolu ona belli eder. Eşyanın hakikatini görünür yapar ve istifade yollarına vasıl eder. Dinimizde ittifak edilmiş meseleler var ve ihtilaf edilmiş meseleler vardır. İhtilaf edilmiş olanlar, aslen ihtilaflı olduğu için değil bilakis nazar ehlinin bunlarda ihtilaf ettiklerinden ötürü ihtilaflıdırlar. Her iki halde de ilim şer’an muteber olan bilgiye dayanma mecburiyetindedir. Sağdan soldan duyulmuş, yalan yanlış haberlere değil. Her insan ve özellikle Müslüman ve özellikle ilim talebesi yargısının ne tür bilgiye mesnet olduğuna dikkat etmelidir.  İşin hakikati “ilim talebesiyim sizi çok seviyorum” diyen birisinden böyle sorular beklemezdim. Zannediyorum bahsettiğin bizi tekfir edenlerin ağzından çıkan şüpheleri soruyorsundur. Yoksa sualde zikredilmiş şüpheler bir ilim talibinden ve Müslümanları sevenden sâdır olamaz. Bunun için cedelleşmek için değil de öğrenmek istediğini varsayarak sorduklarına bildiğim kadarıyla kısa ve öz cevap vermeye çalışacağım inşallah. Bir: "HTŞ Nusra iken ÖSO’yla birlikte olup İD'e karşı savaştı bu küfür değil midir?": Benim bildiğim kadar HTŞ bugüne kadar hep müstakil, sadece kendi sancağı altında savaşmıştır. Bu ister Devle cemaatine karşı olsun, ister sahada olmuş olan diğer muhtelif gruplara karşı olsun veya Nizam ve Rusya’ya karşı olsun. Hiçbir zaman başka bir tarafla bir olarak savaşmamıştır. Ama bazı vakıalarda diğer gruplarla koordineli savaşmışlardır veya ortak operasyon odaları kurmuşlardır. Senin hususen konu ettiğin Devle cemaatine karşı savaşta ise HTŞ ne eskiden ne de bugün başka bir tarafla ortak savaşmamıştır. Başka taraflarında Devle cemaatini aynı zamanda vurmaları beraberliği gerektirmez. Devle cemaatine karşı savaş HTŞ açısından adil Müslüman bir taifenin harici bir taifeye karşı savaş kabilindendir. Bu tür bir savaş küfür değil bilakis ihtilafsız meşru ve şer’an matluptur.  İki: "Maide sûresi, 51. ayet ile Al-i İmran sûresi, 28. ayetlerine göre siz neden oradasınız?": Bu sorunun sahibi HTŞ’nin Yahudileri, Hristiyanları ve kâfirleri dost edindiğini ve onlarla aynı hükümde olduğunu iddia ettiğini anlıyorum. Bir insanın diğerleri hakkında konuşması ve yargısı bu kadar basit ve seviyesiz olmaması gerekir. HTŞ doğruları ve yanlışlarıyla beraber şüphesiz Müslüman bir cemaattir. Ancak aşırı bir bid’at’çı bundan başkasını söyleyebilir. Bilakis HTŞ İdlib bölgesinde bütün yetkileri elinde toplamış tek cemaattir. Bu ister kabul edilsin ister edilmesin. Vakıa buna delildir. Dolayısıyla bizim HTŞ ile beraber olmamız hem şer’an vacip olandır hem de vakıada ancak mümkün olandır.  Müslümanların HTŞ’yle beraber olmalarının neresini garipsiyorlar anlamıyorum. İslam şeriatı bundan gayrisini mi emretmiştir?  Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyurmuştur: وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَيُطِيعُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ أُولَٰئِكَ سَيَرْحَمُهُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ “Mü’min erkekler ve mü’min kadınlar birbirilerinin velileri, dostlarıdırlar. Marufu emrederler, münkerden nehyederler. Namazı kılarlar ve zekâtı verirler. Allah ve Rasûlüne itaat ederler. Bunlara Allah merhamet edecektir. Şüphesiz Allah Aziz’dir, Hakim’dir.” (et-Tevbe, 71. ayet meali) Ve İmam el-Buhari (rahimehullah)’ın ibni Ömer (radıyallahu anhuma)’dan ihraç ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: الْمُسْلِمُ أَخُو الْمُسْلِمِ لاَ يَظْلِمُهُ ، وَلاَ يُسْلِمُهُ ، وَمَنْ كَانَ فِي حَاجَةِ أَخِيهِ كَانَ اللَّهُ فِي حَاجَتِهِ ، وَمَنْ فَرَّجَ عَنْ مُسْلِمٍ كُرْبَةً فَرَّجَ اللَّهُ عَنْهُ كُرْبَةً مِنْ كُرُبَاتِ يَوْمِ الْقِيَامَةِ ، وَمَنْ سَتَرَ مُسْلِمًا سَتَرَهُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ “Müslüman müslümanın kardeşidir. Müslüman müslümana zulmetmez, Onu tehlikeye ve musibete terk etmez. Her kim kardeşinin hacetinde bulunursa Allah da onun hacetini yerine getirir. Her kim bir müslümandan bir keder giderip onu ferahlatırsa, Allah da onun kıyamet gününün kederlerinden bir kederini giderip ferahlatır. Her kim bir müslümanı setrelerse, Allah da onu kıyamet gününde setreler.” Ve Enes bin Malik (radıyallahu anhu)’nun Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğunu ihraç etmiştir: انْصُرْ أَخَاكَ ظَالِمًا أَوْ مَظْلُومًا قَالُوا يَا رَسُولَ اللَّهِ هَذَا نَنْصُرُهُ مَظْلُومًا فَكَيْفَ نَنْصُرُهُ ظَالِمًا قَالَ تَأْخُذُ فَوْقَ يَدَيْهِ “Kardeşine zalim olsun, mazlum olsun yardım et.” Dediler ki: “Ya Rasûlullah! Şu mazlum olan kişiye yardım edebiliriz. Fakat o zalime nasıl yardım ederiz?” Buyurdu ki: “Zalimin iki elinin tutarsın (yada onu zulmetmekten engellersin)”. Ve Ebu Hureyre (radıyallahu anhu)’dan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğunu ihraç etmiştir: مَنْ أَطَاعَنِي فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ ، وَمَنْ عَصَانِي فَقَدْ عَصَى اللَّهَ ، وَمَنْ يُطِعِ الأَمِيرَ فَقَدْ أَطَاعَنِي ، وَمَنْ يَعْصِ الأَمِيرَ فَقَدْ عَصَانِي وَإِنَّمَا الإِمَامُ جُنَّةٌ يُقَاتَلُ مِنْ وَرَائِهِ وَيُتَّقَى بِهِ فَإِنْ أَمَرَ بِتَقْوَى اللهِ وَعَدَلَ فَإِنَّ لَهُ بِذَلِكَ أَجْرًا وَإِنْ قَالَ بِغَيْرِهِ فَإِنَّ عَلَيْهِ مِنْهُ “Bana itaat eden Allah'a itaat etmiştir. Bana isyan eden Allah'a isyan etmiştir. Emire itaat eden bana itaat etmiştir. Emire isyan eden bana isyan etmiştir. İmam ancak bir kalkandır. Onun ardında savaşılır. Onunla (düşmandan, fitnelerden) korunulur. Eğer o takva ile emrederse ve adaletle hareket ederse, bundan ötürü onun için sevap vardır. Eğer takva ve adaletten başkasıyla emreder ve hükmederse, bunun günahı onun üzerinedir.” Ve ibni Ömer (radıyallahu anhuma)’dan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğunu ihraç etmiştir: السَّمْعُ وَالطَّاعَةُ حَقٌّ مَا لَمْ يُؤْمَرْ بِالْمَعْصِيَةِ فَإِذَا أُمِرَ بِمَعْصِيَةٍ فَلاَ سَمْعَ ، وَلاَ طَاعَةَ “İşitmek ve itaat etmek masiyet emretmediği müddetçe yerine getirilmesi gereken bir haktır. Ama masiyet emrettiği durumda işitmekte yoktur, itaat etmekte yoktur.” Ve Ubade ibni Samit (radıyallahu anhu)’dan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğunu ihraç etmiştir: دَعَانَا النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم فَبَايَعْنَاهُ فَقَالَ فِيمَا أَخَذَ عَلَيْنَا أَنْ بَايَعَنَا عَلَى السَّمْعِ وَالطَّاعَةِ فِي مَنْشَطِنَا وَمَكْرَهِنَا وَعُسْرِنَا وَيُسْرِنَا وَأَثَرَةٍ عَلَيْنَا ، وَأَنْ لاَ نُنَازِعَ الأَمْرَ أَهْلَهُ إِلاَّ أَنْ تَرَوْا كُفْرًا بَوَاحًا عِنْدَكُمْ مِنَ اللهِ فِيهِ بُرْهَانٌ “Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) bizi çağırdı. Biz de kendisiyle biatleştik. Ubade dedi ki: “Bizden aldığı biatte şunlar mevcuttu: “Hem neşeli ve hem kederli günlerimizde ve hem zor ve hem kolay günlerimizde işitip itaat edeceğiz. Emirlerimiz başkalarını bize tercih etseler dahi onlara itaat edeceğiz ve emir sahipleriyle niza etmeyeceğiz. Ancak emir sahiplerinden açık bir küfür görseniz ve onun küfrü hakkında yanınızda Allah indinden bir burhan olması hâli müstesnadır.” Enverşah el-Keşmiri (rahimehullah) şöyle der: “Şari bir nizam oluşturmuştur ve her bir tarafa vazifeler vermiştir. Halka sabretmeyi vazife kılmıştır ve imamı da mümkün olduğu kadar adil olmakla vazifelendirmiştir. Sonra her bir tarafı vazifelerini terk ettikleri halde cezayla tehdit etmiştir. İmam işi halka bıraksa yeryüzü ifsat olur. Evet! Onda (imamda) apaçık ve tevil yönü kalmamış bir küfür görseler o zaman O’na itaat ipini boyunlarından çıkarmaları vacip olur. Zira Allah’ın hakkı evla ve daha kesindir. Sonra, beşerin her konuda sadece hakkı seçme takati var mıdır? Eğer her konuda hakkı seçmekten aciz ise o zaman bir sınırın tayın edilmesi gerekiyor. O sınır da feri meselelerde tahammül etmektir. Ama ihlaller asıllara varırsa o zaman susmak haram olur ve itaatten çıkmak vacip olur.”  Ve Ebu’l-Abbas el-Kurtubi (rahimehullah) şöyle diyor: “”Müslüman kişiye işitmek ve itaat etmek düşer” hadisi imamlara, emirlere ve kadılara itaatin vacip olduğuna açık delildir. Masiyet emretmediği müddetçe itaatin vacip olduğunda ihtilaf yoktur. Eğer masiyet emrederse o zaman o masiyette ona itaat etmek caiz değildir. Bunda ihtilaf yoktur. Ve eğer bu masiyet küfür ise o zaman bütün Müslümanlara ona itaatten çıkmak vacip olur. Dinin esaslarından bir esasın ikamesini terk etmesinde de durum böyledir. Mesela namazın ikamesini terk etmesi veya Ramazan orucun tutulmamasını men etmemesi veya had cezaların ikamesini terk etmesi ve ikame edilmesinden men etmesi veya içki içilmesini veya zinayı mubah kılması ve men etmemesi gibi durumlarda itaat emrinin düşmesinde ihtilaf yoktur. Bir bid’at ortaya çıkarır ve insanları bu bid’ate çağırırsa o zaman cumhura göre imamlığı düşer. Ama Basralılar “ancak Allah katından hakkında burhanınız olan bevah(açık, yaygın olmuş) küfür görmeniz müstesna” hadisiyle delil getirerek imamlığının düşmeyeceğine varmışlardır. Bu bid’at’çı da olsa tevil sahibinin imamlığının devam etmesine delildir. Ama haksız yere malın alınmasını veya haksız yere öldürmeyi veya dövmeyi emretse kendisine itaat edilmez ve emri yerine getirilmez. Velev ki bu emrolunmuş olanın dövülmesine veya malının alınmasına yol açacak olsa da emri yerine getirmez. Çünkü birinin kanı ve malı diğerinin kanı ve malından daha evla değildir. İkisininki de şer’an haramdır. Zira ikisi de Müslümandır. Ne emredenin ve ne de emrolunanın kanına veya malına elini uzatması caiz değildir. Delili Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in “Halık’a masiyette mahlûka itaat yoktur” sözü ve “Masiyet emrettiğinde işitmek ve itaat etmek yoktur” sözüdür. Ama Huzeyfe hadisinde gelen “İşit ve itaat et! Sırtın dövülse ve malın alınsa da” emri bunların yapıldığı kişiye yönelik emirdir. Durumun zaten olduğundan daha da kötüye gitmemesi için karşı gelmemesi bilakis teslim olup tabi olması emredilmiştir. Veya emirin yaptığına bir tevili vardır ama yapılana bu tevil zahir değildir. Bunun için işitip ve itaat etmekle emrolunmuştur. Bu da muhtemeldir.” Ve İmam ibni Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: “Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in Kıyamet gününe kadar emrettiği cihadın (doğruları ve yanlışları ve kusurlarıyla beraber) emirlerin ikame ettikleri cihad olduğunu anlamış olan kişi ve bununla beraber Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in zalime zulmünde yardımcı olmayı nehyettiğini anlamış olan kişi vasat olan yolu, saf İslam olan yolu anlamış olur. Bu yol o dur ki savaşı dinen hak etmiş olana karşı, İslam ve Müslümanların maslahatı için savaşılandan daha evla olan her emir ve taifeyle beraber cihad etmektir. Zira bundan başka bir şekilde saldırana karşı cihad etmek mümkün değildir. Aynı zamanda kişi beraber savaştığı taifenin işlediği masiyetlerden ve o masiyetlere yardımcı olmaktan içtinap eder. Bilakis Allah’a itaat olan şeylerde itaat eder ama Allah’a masiyet olan şeylerde itaat etmez. Çünkü Halık’a masiyette mahlûka itaat yoktur. Bu eskiden bugüne kadar bu ümmetin en hayırlıların yoludur. Ve bu her mükellefe vacip olandır. Bu ilimsizlikleri sebebiyle fasit takva anlayışlarıyla hareket eden hariciler ve mutlak surette her emir sahibine itaat etmeyi yol edinmiş olan mürcie arasındaki vasat yoldur.”  Ve Hafız ibni Hacer (rahimehullah) şöyle der: “İbnu’t-Tin, Davudi’nin şöyle dediğini nakletmiştir: “Ulemanın kötülük sahibi emirler hakkında görüşleri şudur: Fitne çıkmadan ve zulüm olmadan imamlıktan alınmaları mümkünse vacip olur. Eğer mümkün değilse sabretmek vacip olur.” Ve zorla imam olmuş olan için ibni Hacer (rahimehullah) ibni Battal (rahimehullah)’tan naklen şöyle diyor: “Zorla üstün gelmiş olan sultana itaatin vacip oluşunda, onunla beraber cihad etmenin ve ona itaat etmenin ona karşı çıkmaktan daha hayırlı olduğu hususunda fukaha icma etmiştir. Nitekim böyle davranmakla kanın akması engellenmiş ve halkın huzuru korunmuş olur.”  Bunun için Ehl-i Sünnet ilk devirlerden sonra Müslüman ama facir ve zalim olan imama karşı ayaklanmamayı esaslarından addetmeye başlamıştır. Çünkü bu tür ayaklanmalar zaten kötü olan durumu sadece daha da kötü yapmışlardır. Müslümanlar arasındaki ihtilaflar daha da artmıştır ve daha da çok kan akmıştır ve Müslümanlara zarar vermek isteyen taraflar güçlenmiştir. Bu tür ayaklanmalardan karlı çıkan sadece İslam ve Müslümanlara düşman olan taraflar olmuştur. Bunun için Ehli Sünnet facir ve zalim imama karşı ayaklanmamayı, fitne zamanlarında fitneyi artırmamayı ve adil veya facir olsun her imamla beraber cihad etmeyi esaslarından kabul etmeye başlamıştır. Bu kaideyi fıkhi olmasına rağmen akide kitaplarına sokmuşlardır. Çünkü facir ve zalim imama karşı ayaklanmayı sadece Mutezile, Havariç ve Zeydiyye gibi bid’at fırkaları mezheplerinin bir esası olarak kabul etmeye devam etmişlerdir. Kadı İyad (rahimehullah) şöyle der: “Ebu Bekir bin Mücahid bu hususta (kıyamın nehyedilmiş olması hususunda) icmanın var olduğunu iddia etmiştir. Lakin bazıları onun bu iddiasını Hüseyn’in, İbnu Zubeyr’in ve Medine ehlinin Ümeyye oğullarına karşı kıyam etmelerini ve ilk çağda tabiinden büyük bir topluluğun İbnu’l-Eşas ile beraber Haccac’a karşı kıyam etmelerini delil göstererek reddetmişlerdir… Ve şöyle denildi: Bu ihtilaf ilkler arasında vardı, lakin daha sonra kıyamın caiz olmayışında icma hâsıl olmuştur. Allah’u A’lem.”  Binaen aleyh kardeşim, Müslüman olan ve yaptıklarını bölge halkının ve cihadın maslahatı için yapan, yaptıklarında samimi olan (ben böyle görüyorum hakikatlerini Allah (azze ve celle) bilir) ve şer’i siyasetin genişliğinden istifade etmeye çalışan ama çiğnememeye çalışan bir idareye niye itaat etmeyelim?  Dört dörtlükler mi? Hayır! Siyasi, askeri vs. konularda ihtilaf edebileceğin hususlar yok mu? Var! Ama idarede kemal şartı mı vardır? Veya itaat için her konuda mutlak muvaffakiyet şartı mı vardır? Kim bunu söylemiş?  Vakıada doğrularıyla ve hatalarıyla mevcut olan Müslümanların tek idaresi Heyetu Tahriri’ş-Şam’dır. El-Keşmiri (rahimehullah)’ın yukarıda dediği gibi bize düşen dinin asıllarını bozmadıkları müddetçe itaat etmek ve teferruatta vaki olan hata ve kusurlara tahammül etmektir.  Yine de buna rağmen HTŞ’yi tekfir edenlere ancak şunu diyebilirim: “Müslümanları suçlularla bir tutar mıyız hiç? Neyiniz var sizin, nasıl hüküm veriyorsunuz? Yoksa size ait bir kitap var da onda mı okuyorsunuz? O kitapta “beğendiğiniz her şey sizindir” diye mi yazılı? Yoksa “ne hükmederseniz mutlaka sizindir” diye sizin lehinize olarak tarafımızdan verilmiş, kıyamet gününe kadar geçerli kesin sözler mi var? Sor bakalım onlara, hangisi bu iddiayı üzerine alacak?” Bilakis biz o küfür diyarında oturmayı tercih edenlere soruyoruz: “Siz neden oradasınız? Oturduğunuz yerden mi şeriatı hâkim kılacaksınız? Oturduğunuz yerden mi mazlumları kurtaracaksınız? Oturduğunuz yerden mi İdlib’i Esad’dan ve Rusya’dan ve size göre daha şerli olan kâfir HTŞ’den kurtaracaksınız?”  Ve farz edelim HTŞ kâfir olsun… Ne yapacağız? Bu durumda şer’an vacip olan Türkiye’ye kaçmak mı olur? Bu cihad ve bu İslam toprakları HTŞ’nin midir? Üç: “Ve HTŞ tağutları tekfir etmeyen onlara merhamet okuyan oy kullanma gibi amellerde sapmış bir örgüt değil mi? Müslümanları orada sıkıştırmıyorlar mı?”: Bu yalanları sana kim fısıldamış bilmiyorum ama muteşabihlerin peşine ancak kalbi yamuk olanlar takılır.  Değerli kardeşim, benim HTŞ’nin adına konuşacak bir salahiyetim yoktur. Ben sadece İdlib bölgesinde yaşayan Müslümanlardan bir Müslümanım. HTŞ büyük bir cemaattir ve çok sayıda ilim ehline sahiptir. Bu tür konularda görüşleri kendilerinden sorulmalıdır. Ben ancak dışarıdan birisi olarak uzaktan bildiklerimi aktarabilirim. HTŞ diktatör, tekelci bir cemaat değildir. Kendi bünyesinde farklı görüşleri barındırmaktadır. Senin bahsettiğin konuların hepsi teferruatta ihtilafların düşmesi mümkün olan konulardır. Buna binaen HTŞ’ye bağlı olan değişik ilim ehli kişiler muayyen kişiler hakkında veya içtihadi olan bazı konularda farklı görüşleri olabilir. HTŞ’nin tağutları tekfir etmediği şüphesiz yalandır. Ama belki HTŞ’ye bağlı bazı ilim ehli kişiler için bazı İslam’a müntesip olan muayyen kişiler hakkında kendilerince bazı manilerin varlığından ötürü küfür veya tağut vasfı sabit olmayabilir. Kast ettiğin hususen Mursi’nin vefatı münasebetiyle HTŞ Genel Merkezinin yayımladığı taziye ise bir kişinin Mursi’nin son halini tekfirine mani kabul etmesi şer’an makbul olduğunu başka bir fetvada izah etmeye çalıştım. Bkz Kendisini İslam’a nispet eden tağutlar hakkında önemli tafsilat vardır. Buna göre onu tekfir etmeyenin hükmü değişir. Şeyh Ahmed bin Hamud el-Halidi (Rabbim onu Suud zindanından kurtarsın), kendisini İslam’a nispet eden tağutların küfründe tevakkuf eden veya şek eden kimsenin hakkında şöyle diyor: “İkinci kısım: Kendisini İslam’a nispet eden tağutlardır. Bunların durumları özellikle namaz, hac, mescidleri bina etmek, Kur’an bastırmak, sadakaları ve bağışları açıktan vermek gibi İslam’ın bazı şiarlarını izhar ettiklerinden dolayı insanların birçoğuna kapalı ve karışık gelebilir. Bu kısımdaki tağutları tekfir etmeyenler şu üç halın dışına çıkmazlar: Birinci hal: Bunlar tağuta ve onun verdiği hükümlere yardım ederler, Allah’ın hükmüne kayıtsız kalırlar ve Allah’ın nurunu söndürmek için, O’nun kelimesini yok etmek için var güçleriyle çalışırlar. Bunlar Allah’ın dostlarına savaş açmışlardır ve bunu ayakta tutmak için çalışırlar. Bunlar ahirette hiçbir payları olmayan laikler, demokratlar ve bunlara benzeyenler gibi tağutların yardakçıları, onların dilleriyle konuşan tercümanları ve onlara ibadete çağıranlardır. Bunların küfründe şüphe yoktur. İkinci hal: O tağutların hallerinin hakikatini bilmeyenlerdir. Yani o tağutların durumunu ve içine düştükleri küfrü bilmeyenlerdir. Fakat bunlar Allah’ın onların emsalleri hakkında verdiği hükümden cahil değildirler. Bu itikadı sağlam bir kişidir. Bu kimsenin üzerine bir vebal yoktur. Bunun cehaleti basit bir cehalettir. Mesela bir kimsenin her gaybı iddia edenin kâfir olduğuna inanması ancak gaybı iddia eden belirli bir kimsenin gaybı iddia ettiğini bilmemesi ve onun durumunun hakikatine muttali olmaması gibi. Bu durum ona zarar vermez ve imanına herhangi bir nakıslık getirmez.  Üçüncü hal: Bunlar tağutların iç yüzüne, İslam’dan nasıl çıktıklarına ve onların neyle küfre girdiklerine muttali olan kimselerdir. Fakat bunlar onları tekfir etmekten geri durmaktadırlar. Bu halde olanlar yine iki sınıftır: Birinci sınıf: Onların küfürlerine ve sapık olduklarına inanan ve onlara buğzeden kimselerdir. Lakin onların kâfir olduklarını açık bir şekilde ifade etmemektedirler. Bu sınıftan olanlar kendi aralarında yine üç kısma ayrılırlar: Birinci kısım: Bunlar mustazaf olanlardır. Bunların tağut ve yardımcılarına karşı herhangi bir direnme güçleri yoktur. Bunlar Allah’ın sıkıntı zail olana ve engel ortadan kalkana kadar kendilerini mazur gördüğü kimselerdir. İkrah altında olanlar evlasıyla bu kısma dahildirler... İkinci kısım: Tağutların küfrüne inanan ve bunu ikrar eden kimselerdir. Ama kendilerini koruyacak aşiret veya aşiret dışında başka mukavemet gücüne sahip olmalarına rağmen tağutların küfrünü açıkça söylemeyenlerdir. Bunlar yağcılık ve ikiyüzlülük yapanlar ve Allah’ın şu buyruğu altına giren kimselerdir: “İstediler ki sen alttan alıp gevşek davranasın ki onlar da alttan alıp gevşek davransınlar” (Kalem sûresi, 9. ayet meali). Bu kısım insanlar masiyet ehlinden benzediklerinin hükmünü alırlar. Onları bu duruma sevk eden sebep ve gerekçeye göre günahlarının durumu şekillenecektir… Üçüncü kısım: Bunlar şöyle diyenlerdir: “Bunların dışındakiler kâfirdir fakat bunlar kâfir değildirler.” Bunlar hiçbir gerekçe olmadan onları tekfir etmekten geri durmaktadırlar. Şüphesiz ki bu tavır o kişinin onlara İslam hükmünü vermesi demektir. Zira küfür ve İslam arasında hiçbir vasıta yoktur. Kim küfre İslam derse veya kâfirlere Müslüman derse kâfir olur. Çünkü kendisinin hiçbir tevili veya şüphesi yoktur. Ayrıca Allah’ın hükümlerinden bir hükmü kendi katında sabit olduktan ve bildikten sonra reddetmiştir. İkinci sınıf: Bunlar tağutların hakikatlerine, onları İslam’dan çıkaran hallere ve onları küfre düşüren eylemlerine muttali olanlardır. Bunlar onların batıllarını inkâr edenler, kalpleriyle de onlara buğzedenler ve nevi kâfirdir ama muayyen tekfir ise ancak hüccet ikamesinden ve şartların oluşması ve manilerin kalkmasından sonra olabileceğini söyleyenlerdir. Veya bu kişilerin bazı muayyen tağutları tekfir etmekten imtina etmelerinin sebebi ilim ve talimle uğraşan bazı kişilerin ortaya attığı bazı şüpheler sebebiyle zihinlerinin karışması veya bazı âlimleri veya kendilerine hüsnü zan besledikleri bazı kişileri taklit etmeleri olabilir. Veya kendilerine arız olan bir şüphe veya bir tevil veya âlimlerin bazı ifadelerini doğru anlamamaları veya da onların sözlerinden kast ettiklerinden gayrısını çıkarmaları olabilir.  Bu durum onların tekfir edilmesinde durulmasını gerektirmektedir. Böylelerini baştan tekfir etmek caiz değildir. Böylelerinden herhangi birisini hüccet ikame edilmeden ve şüphe izale edilmeden tekfir etmek icma ile caiz değildir.” Oy meselesine gelince, burada hiç girmek istemiyorum. Çünkü oy meselesi bizim için burada hiçbir konu değildir. Çünkü yoktur. Allah’a hamd olsun. Burada ne laiklik var ne de demokrasi. Ama demokratik ülkelerde oy kullanmanın hükmünün ne olduğunu başka yazılarda yeterince izah ettik. Sitede mevcut yazılara müracaat edebilirsin. Bkz Müslümanları sıkıştırmasına gelince, zannediyorum emni güçler tarafından tutuklananları kast ediyorsun. Müslüman hatasız ve günahsız değildir. İslam şeriatında gelmiş olan cezalar kim için gelmiştir? Kâfirler için mi? Müslümanlar için mi? Yoksa içki içeni, hırsızlık yapanı, zina edeni, iftira atanı, casusluk yapanı vs. suçları işleyenleri tekfir mi ediyorsun? Had cezaları bu cerimeleri işleyen Müslümanlar için inmiştir. Dolayısıyla suç işlemiş veya suç işlemiş olma şüphesi olan Müslümanları elbette soruşturmak için gözaltına alacaklar ve gerekirse tutuklayacaklar. Bu, her bir şer’i idarenin vazifesidir. Müslüman halkın can, ırz, namus ve mal selametini muhafaza etmek her bir şeri idarenin görevidir.  Dört: “Birde hocam Taliban’ın Rusya’ya dost ülkemiz dediği ve daha neler neler dediği videoyu açıklarken küfür sözlerini açıkladığınız bir makale var ve orada ihtimalli söz diyorsunuz bunu neresi ihtimalli?”: Bunu bahsettiğin yazıda izah ettim. Oraya tekrar müracaat et. Nasıl ihtimalli olduğu orada yazıyor. Orada yazılanlara ilave edecek bir sözüm yoktur. Son olarak değerli kardeşim nazarı ve menheci bozuk olan insanlar sana fitne olmasınlar. Müslümana isabet eden her bir nâzilenin beyanı Kur’an ve Sünnet’te mevcuttur. Sana hususen durumlar karışık olduğu zaman doğruluk sahibi olanların bir meziyetini söyleyeyim. Buna göre etrafındaki insanları ölçebilirsin. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor: هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ مِنْهُ آيَاتٌ مُحْكَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتَابِ “Sana Kitabı inzal eden O’dur. O’nun bir kısım ayetleri muhkemdir. Bunlar Kitabın anasıdır.” Bir kısım ayetler muhkemdir, yani net ve açıktır, ihtimalsizdir, karışık değildir ve tevile açık değildir. Bunlar Kitabın anasıdır, yani esası, aslıdırlar. Böyle olmayanlar, yani ihtimalli olanlar bu ayetlere, yani açık ve net olanlara hamledilir. وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ “Diğer bir kısım da müteşabihtir”  Yani bunlar birbirine benzer, net olmayan ve birden fazla ihtimale ve tevile açık olan ayetlerdir. Bunlar muhkem olan ayetlere hamledilmesi ve ona göre anlaşılması gereken ayetlerdir. Şimdi Allah (subhanehu ve teâlâ) sana doğruları yamuklardan ayırabileceğin bir ölçü beyan ediyor ve buyuruyor ki: فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ “Ama kalplerinde yamukluk bulunanlar”  فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ “Onlar onun müteşabih olanların peşine takılırlar”  Açık ve net olanları bırakırlar, ihtimalli ve birbirine benzer olanların peşine takılırlar. Niçin? ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ وَابْتِغَاءَ تَأْوِيلِهِ “Fitne çıkarmak ve O’nu tevil etmek için” Kendi görüşlerini destekleyebilmek için net ve kati olan ayetlere değil ihtimalli olan ayetlere tabi olurlar. Onları heva ve heveslerine göre tevil ederler ve kendi görüşlerine delil olarak getirirler. Hâlbuki bahiste kati ve ihtimalsiz ayetler vardır. Onları ya görmezlikten gelirler veya konuda delil kabul etmezler. Böyle davrananlar kalpleri yamuk fitne ve fesad ehli olanlardır.  Fitne ve karışıklık düştüğü zaman kalpleri yamuk olanlar daima aynı yolu izlerler. Katilikle sabit olanları görmezlikten gelirler veya yalanlarlar ve bunun yerine kesin olmayan veya sabitse ihtimalli olanların peşine düşüp bunların üzerine yargılarını kurarlar. Böylece saparlar ve sapıtırlar. İmam el-Buhari (rahimehullah)’ın Aişe (radıyallahu anha)’dan ihraç ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bahsi geçen ayeti kerimeyi okuduktan sonra ona şöyle buyurmuştur: فَإِذَا رَأَيْتِ الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ فَأُولَئِكِ الَّذِينَ سَمَّى اللَّهُ فَاحْذَرُوهُمْ “Onda müteşabih olanların peşine takılanları gördüğünde, işte onlar Allah’ın belirlediği kimselerdir. Onlardan sakının!” HTŞ’nin sahada bulunan her Müslümanın şahitlik edebileceği sabit olan çok fazileti vardır. Ama gaye fitne ve fesad olduğu için bunlar hiç gündem olmuyor. Gündem edilen sadece en kötüye yorumlanması mümkün olan ihtimalli şeylerdir. Bunların gerçekleri veya muhtemel izahları da ilgili kişilerden sorulmuyor bilakis en abartılı haliyle internet üzerinden dost düşman herkese servis ediliyor. Bundan daha büyük fitne ve fesad var mıdır?  Değerli kardeşim, bırak tekfir etmek isteyen tekfir etsin. İnsanlar bizim için hiçbir zaman ölçü olmadılar. Bizim bağlığımız sadece Allah (azze ve celle)’ye ve Onun Rasûlü Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’edir. Öncülerimiz ve imamlarımız onun (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ashabı ve onların yolunu yol edinmiş İslam ulemasıdır. 1 - Feyzu’l-Bari, 7/337 2 - El-Mufhim, 12/89 3 - Mecmuu’l-Fetava, 28/508 4 - Fethu’l-Bari, 13.cüz/7,8.sayfalar. Daru’l-Marife baskısı h.1379 5 - Fethu’l-Bari, 12.cüz/286.sayfa. Daru’l-Marife baskısı h.1379 6 - El-İdahu Ve’t-Tibyan, 19-21 (ihtisar)  Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum. Islık çalmakta bir beis var mıdır? CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Islık çalmanın hükmü hakkında haram, mekruh ve caiz diye 3 görüş bulunmaktadır. Haram olduğu görüşünde olanlar (muasır âlimlerden İbn Cibrîn (rahimehullah) da bu görüşte idi) buna delil olarak Enfâl sûresinin 35. ayetini ileri sürmüşlerdir: “Onların beytin (Kabe’nin) yanında namazları (-ya da- duaları) ıslık çalmaktan ve el çırpmaktan başka bir şey değildir. Öyleyse inkar ettiğiniz şeylerden ötürü azabı tadın.” Şöyle demişlerdir: Demek ki ıslık çalmak Kureyş kâfirlerinin kötü adetlerinden idi. Zira ayette Allah (celle celâluhu) onları bu fiillerinden ötürü yermiştir. Dolayısıyla ıslık çalmak Allah’ın (celle celâluhu) yasakladığı bir iştir ve Kureyş kâfirlerine benzemektir. Ayrıca rivayetlerde ıslık çalmanın, Lût (aleyhisselam)’ın kavminin kendisi sebebiyle helak olduğu 10 özellikten biri olduğu geçmektedir. Şeyh Nâsır el-Fehd (Allah O’nu esaretten kurtarsın, hicri 1423 senesinden beri tağut Suud hükümeti hapsinde) şöyle demiştir: “Bu rivayetler, ister sahih olsun ister olmasın bu âdetin men edilmiş olduğunu gösterir. Şöyle ki; şayet bu rivayetler sahihse, o halde açıktır ki özellikle bu adetlerinde Lût kavmine benzemek caiz değildir. Bu adet, kendisi sebebiyle helak oldukları yerilmiş sıfatları arasında zikredilmiştir. Eğer bu rivayetler zayıfsa (bile) bu delalet ediyor ki, selef bu gibi özellikleri reddediyor, aralarında bunların münker işler olduğunu konuşuyorlardı. (Demek ki) onlar bunların yerilmiş işler olduğunu ikrar ediyorlar, bunun böyle olduğunda tartışmıyorlardı. (Yani bu rivayetler selef arasında dolaşıyordu ve onlardan bunların aksine bir söz nakledilmemiştir.)” İbn Asâkir (rahimehullah)'ın tarih'inde geçtiği üzere Ali (radiyallahu anh): "Lût kavminin 6 kötü ahlakı bu ümmette de vardır" dedikten sonra ıslık çalmayı da zikretmiştir. Kurtubî (rahimehullah)’ın tefsirinde geçtiği üzere Mücahid (rahimehullah) Lût kavminin kötü huylarını sayarken ıslık çalmayı da saymıştır. Yine Mekhûl (rahimehullah): "bu ümmette Lût kavminin 10 kötü ahlakı vardır" demiş ve sonra ıslık çalmayı da zikretmiştir.   Islık çalmaya cevaz verenler Enfal 35. ayet hakkında şunları söylemişlerdir: Ayette bahsedilenler Kabe’yi tavaf ederlerken ıslık çalıyor ve el çırpıyorlardı. Yani ibadet niyetiyle/Allah’a yakınlaşma kastıyla ıslık çalıyorlardı. İşte Allah (celle celâluhu) onları, hakkında hiçbir delil olmayan bu bid’atları nedeniyle yermiştir. Yani ayet şunu anlatmaktadır: Onlar Kâbe’nin yanında ruku ederek, secde ederek namaz kılmak, dua etmek yerine ıslık çalarak ve el çırparak Allah’a ibadet ediyorlar. Günümüzde ise sadece “adeten” ıslık çalınmaktadır. Malumdur ki adetlerde aslolan mübah olmasıdır, ta ki aksine bir delil var oluncaya kadar. Bu ayet ise söylediğimiz nedenden ötürü haddi zatında ıslık çalmanın memnû’ olduğuna delil olamaz, dolayısıyla ıslık çalmakta bir beis yoktur. Özellikle de seslenilecek şahıs uzak bir yerde olduğu zaman bu böyledir. Yine güzel bir konuşma yapılması akabinde veya güzel bir şiir duyulduğunda veya güzel bir şey görüldüğünde veya cesaretlendirmek için veya bir işi başarmış birini kutlamak, tebrik etmek için, biri tanıtıldığında veya konuşması için çağırıldığında ıslık çalmakta da şer’an bir sakınca yoktur. Lakin ıslık çalmak eğer ki insanları rahatsız edecekse veya meşru olmayan, haram olan bir işe destek vermek, bir şerri işlemeye cesaretlendirmek için veya hayır bir ameli yapmaktan engellemek için ıslık çalmak ise caiz değildir.  Ara not: (İbn Useymîn (rahimehullah) ıslık çalmanın şer’an mekruh olmadığını, zira bunun nehyedilmiş olduğuna dair bir delil bulunmadığını, ancak bunun kendi zatında hoş olmayan bir davranış olduğunu söylemiştir.)  Mekruh diyen âlimler ise yine bu ayeti öne sürüp şöyle demişlerdir: Müşriklerin bunu bir ibadet olarak yapmış oldukları kimi müfessirlere göredir. Kimi müfessirler ise burada kastın, Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) ve ashabı (radiyallahu anhum) Kabe’nin yanında Kur’an okurlarken insanlar onları işitmesinler diye ıslık çalıp el çırpmak olduğunu söylemişlerdir. Nitekim Fussilet 26. ayette müşriklerin Kur’an’ı işttikleri zaman etraftaki insanlar duymasınlar diye ses çıkardıkları anlatılmıştır. Keza Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) ve ashabı Kabe’nin yanında namaza durduklarında namazlarını karıştırmaları için ıslık çalıp el çırpmaya başlıyorlardı. Yine onlar Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) tavaf ederken O’nu alaya almak için de böyle yapıyorlardı. İşte onlar namazla alay etmek için veya müminler dua ederlerken ıslık çaldıklarından Allah (celle celâluhu) onların bu yaptıklarını صلاة diye isimlendirildi. Yoksa müşriklerin böyle bir namazı, duası yoktu, bunu bir ibadet olarak görmüyorlardı. Nitekim ayetin son cümlesi de (yani “Öyleyse inkâr ettiğiniz şeylerden ötürü azabı tadın”) ıslık çalıp el çırpmayı Kur’an’ı ve namazı inkar etmelerinden, bunları alaya almalarından ötürü yaptıklarını göstermektedir. O halde ayetin manası şöyledir: “Onlar Kabe’nin yanında rüku ederek, secde ederek namaz kılmak, dua etmek yerine ıslık çalıp el çırpıyorlar.” Lakin ayet buna kesin olarak delalet etmediği, buna işaret ettiği için haram olmayıp mekruhtur.  En azından şunu söyleyebiliriz ki; mümkün olduğunca ıslık çalmaktan kaçınılması gerekir. İbn Useymîn’in de dediği gibi bu haddi zatında hoş değildir, bir Müslümana yakışmaz. Dini şuurun İslam topluluklarına hakim olduğu zamanlarda böyle bir adet olmayıp kerih görülürdü. Nitekim babalarımız ıslık için "şeytanları topluyor" derlerdi. Müslümanlara kâfirler musallat olup müslümanlar kâfirleri taklit etmeye başladıktan sonra bu adet görülmeye başladı. Allah Teâlâ doğruyu en iyi bilendir. Faide: Islık çalmada olduğu gibi alkışlamanın hükmü hakkında da haram, mekruh ve caiz diye 3 görüş bulunmaktadır…  Ve’l-hamdu lillahi Rabbi’l-alemin.  Bu konuda kendisine danışıp değerlendirmelerinden istifade ettiğim kıymetli Tarık Ebu Abdullah hocama teşekkür ediyorum. Ömer Faruk

SORU Selamun aleykum hocam, çalgılı ilahi dinlemek bizi Allah’a ve Rasûlüne yaklaştırıyorsa dinlemek caiz midir? CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Muhterem kardeşim sadece kulluk insanı Allah (celle ve âlâ)’ya yakınlaştırır. Kulluk ise insanın gönülden Allah (celle ve âlâ)’ya boyun eğmesidir. Veya başka bir tarife göre Allah (celle ve âlâ)’nın hoşnut olacağı zahiri ve batini tüm söz ve amellerdir. Dolayısıyla kulluk, yani ibadet olarak isimlendireceğin bir eylem şeran sabit olma zorundadır. Bunun için ibadette asıl olan şeri hitaba mevkuf olmasıdır. Yani sadece semavi naslarda beyan edilmiş olanlar ibadettir. Ve sadece bunlar Allah (celle ve âlâ)’ya yakınlaştırır. Lakin dinde beyan edilmemiş ama nefsin haz aldığı ve bunun için akabinde geçici bir sükûnet tattığı eylemler ibadet değildir ve dolayısıyla Allah (celle ve âlâ)’ya yakınlaştıran vesilelerden değildir. Dinimizde beyan edilmemiş eylemler için durum böyleyken dinimizde nehyedilmiş eylemler nasıl Allah (celle ve âlâ)’ya takarrub (yakınlaşma) vesilesi olabilir ki? Çalgı aletleri eşliğinde terennüm edilen sözler dinlemenin hükmü Kitap ve Sünnet’te haram kılınmıştır. Dolayısıyla haram ile Allah (celle ve âlâ)’ya yakınlaşma elbette söz konusu değildir. Müziğin nefis üzerinde teskin edici bir etkisinin olduğu inkâr edilemez. Lakin şeri hüküm kâmildir. Eşyayı bütünüyle kavrar. Ve her eşya fayda ve zarar içeriklidir. Eşyadaki fayda zarara galip gelirse şeriat eşyayı istifadeye açar ve hatta emreder. Lakin zarar faydaya galip gelirse nehyeder. Muhakkak ki değişik çalgı aletlerinde bazı faydalar vardır. Lakin zararı faydasından çok olduğu için şeriat haram kılmıştır. İçki de bir müddet için rahatlatıyor, sakinleştiriyor ve insana mutluluk veriyor. Bu manada geçici bir faydası var. Ama zararları şüphesiz çok daha fazladır. Bunun için haram kılınmıştır. Buna benzer müziğin de bazı faydaları vardır muhakkak lakin zararları çok daha fazladır. Bu zararlardan birisini mesela ibni Mesud (radıyallahu anhu) şöyle dile getiriyor: “Suyun bakliyatı yetiştirdiği gibi şarkı kalpte nifakı yetiştirir”. Çalgı aletlerin ve çalgı aletleri eşliğinde terennüm edilen sözleri dinlemenin haramlığına delalet eden bazı deliller şunlardır: Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın şu kavli: وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْتَرِي لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَيَتَّخِذَهَا هُزُوًا أُولَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ “İnsanlardan kimi de vardır ki, bilgisizce Allah yolundan saptırmak ve onu eğlence yerine tutmak için lehve’l-hadis (laf eğlencesi veya boş söz) satın alırlar. İşte onlar için aşağılayıcı bir azab vardır.” (Lokman, 6) Ayeti kerimede geçen لَهْوَالْحَدِيثِ (lehve’l-hadis, yani laf eğlencesi, boş söz) tabirini Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şarkı söylemek olarak izah etmiştir. İmam ibni Cerir (rahimehullah) kendi senediyle Ebu Umame (radıyallahu anhu)’dan tahriç ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Şarkıcı cariyeleri satmak, satın almak, onların ticaretini yapmak ve onların satış bedeli helal değildir. Şu ayet onlar hakkında nâzil olmuştur: “İnsanlardan kimi de vardır ki lehve’l-hadis (laf eğlencesi veya boş söz) satın alırlar”.” İmam et-Taberani (rahimehullah) kendi senediyle Aişe (radıyallahu anha)’dan tahriç ettiğine göre Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Muhakkak ki Allah şarkıcılığı, şarkıcı kadının satışını, satış bedelinini, onu öğrenmeyi ve onu dinlemeyi haram kılmıştır.” Ve ibni Merdeveyh (rahimehullah)’ın rivayetinde Aişe (radıyallahu anha)’nın sözü “sonra şu ayeti okudu: “İnsanlardan kimi de vardır ki lehve’l-hadis (laf eğlencesi veya boş söz) satın alırlar”” ziyadesiyle gelmiştir. Bunun için İbni Mesud, ibni Abbas ve Cabir bin Abdullah (radıyallahu anhu)m ayeti kerimede geçen “lehve’l-hadis” için “o şarkı ve onu dinlemektir” demişlerdir.   Ve İmam el-Buhari (rahimehullah) muallak olarak Ebu Âmir veya Ebu Malik el-Eşari (radıyallahu anhu)’dan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) ‘in şöyle buyurduğunu tahriç etmiştir: لَيَكُونَنَّ مِنْ أُمَّتِي أَقْوَامٌ يَسْتَحِلُّونَ الْحِرَ وَالْحَرِيرَ وَالْخَمْرَ وَالْمَعَازِفَ “Ümmetimde öyle topluluklar olacak ki bunlar zinayı, ipeği, içkiyi ve meazif’i (çalgı aletlerini) kendilerine helal kılacaklar.” İmam ibni Kayyim (rahimehullah) şöyle der: “Meazif ismi çalgı aletlerin tümü için geçerlidir. Bu hususta lügat âlimleri arasında ihtilaf yoktur. Hadisin delil olma yöne şöyledir: Eğer çalgı aletleri helal olmuş olsaydı o zaman kendilerine helal kılmalarından ötürü Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) onları kötülemezdi ve çalgı aletlerini kendilerine helal kılmalarını zinayı ve içkiyi helal kılmalarıyla karşılaştırmazdı.” (İğasetu’l-Lehfan, 1/256) El mühim, değerli kardeşim çalgı aletleri dinimizde haram kılınmıştır. Yukarıda zikrettiğim iki delilden başka delil olmamış olsaydı dahi çalgı aletlerin (müziğin) haramlığı için yeterli olurdu ki başka hadis ve eserler de vardır. Bu “çalgılı ilahilerin” ilahi, İslami marş veya ezgi olarak isimlendirilmesi seni aldatmasın. Bu ümmetin ilkleri arasında böyle bir şey asla varit olmamıştır. Bunu ilk ortaya çıkaranlar Abbasiler Devleti döneminde def ve davul eşliğinde zikir yapan sofiler olmuştur. Sofilerin ihdas ettikleri bu bidata zamanın imamları şiddetle karşı çıkmışlardır ve kötülemişlerdir. İmam İbni Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: “Bilesin ki övülmüş olan ilk üç asırda ne Hicaz’da ne Şam’da ne Yemen’de ne Mısır’da ne Mağrib’de ne Irak’ta ve ne Horasan’da ilim, iyilik, zühd ve ibadet ehlinden kimse ıslık çalarak ve el çırparak, ne def ile ne elle ve ne de sopayla zikir yapmak üzere bir araya gelmemiştir. Bilakis bu ikinci yüzyılın sonlarına doğru ortaya çıkmıştır. İmamlar bu bidati gördüklerinde inkâr etmişlerdir. Eş-Şafii (radıyallahu anhu) şöyle demiştir: Bağdat’ta zındıkların ihdas ettikleri bir şey kaldı. Ona “tağbir” (def vb. eşliğinde yapılan zikir) diyorlar. Bununla insanları Kuran’dan alıkoyuyorlar. Ve Yezid bin Harun şöyle demiştir: Fasık olandan başkası “tağbir” yapmaz. Ve İmam Ahmed’e sorulduğunda “Kerih görüyorum. Bidattir” demiştir. “Onlarla oturalım mı?” diye sorulunca da “Hayır!” demiştir. Bütün imamların buna benzer tavırları olmuştur. Zahitlerin büyükleri de bu bidate iştirak etmemişlerdir. İbrahim bin Ethem, Fudayl bin İyad, Maruf el-Kerhi, Ebu Süleyman ed-Darani, Ahmed bin Ebi’l-Hivari ve es-Seriyyu’s-Sakati gibilerden hiçbirisi (bu çalgılı zikirlere) iştirak etmemiştir.” (Mecmuu’l-Fetava, 11/570) Binaen aleyh değerli kardeşim çalgılı ilahi, çalgılı İslami marş veya ezgi gibi tabirler yalan ve kandırmadan başka bir şey değildir. Haram olan bir şey İslam olamayacağı gibi Allah’a yakınlaşma vesilesi de olmaz. Allah (celle ve âlâ)’ya yakınlaştıran Rasûlü Muhammed (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’e ittibadır. Allah (celle ve âlâ) seni, beni ve tüm Müslümanları ittibada Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’i birleyenlerden kılsın. Amin. Tarık Ebu Abdullah