Bu Söz Oy Kullanmaya Delil Midir?

SORU Selamun aleykum hocam; öncelikle Aziz ve Celil olan Allah sizleri hayırla mükafatlandırsın. Ben 20 yaşındayım Ramazan aylarında oruç ibadetine dikkat etmiyordum. Bazen tutuyordum bazen tutmuyordum bazen tutup bozuyordum. Şimdi çok pişmanım eksiklik hissediyorum aklımdan hiç çıkmıyor ne yapmalıyım? Tutmadığım veya tutup bozduğum günlerin sayısını bilmiyorum. Lütfen yardımcı olun. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullahi ve beraketuh. Hamd Allah’a mahsustur. Ramazan ayında oruç ve orucun hükmüyle alakalı birkaç ders yapmıştım. Bu konuda ayrıntılı bilgi için oraya müracaat edebilirsin. Dersler sitede var. Sualine çok kısa şöyle cevap vereyim: Öncelikle tövbe edip Rabbine samimiyetle sığınıp Ondan af dilenmen lazım gelir. Tutmadığın günlere gelince: Ramazan orucunu terk ettiğin veya tutup bozduğun zamanlar namaz kılıyorduysan o zaman bozduğun veya tutmadığın oruçlar kazaya kalmıştır. Bunun için terk ettiğin oruç günlerini takdir etmen lazım ve sonra da tutman lazımdır. Mesela 15 ile 20 arası yedi senedir. Her senenin Ramazan ayında mesela en az 20 gün tuttuysan her sene için 10 gün kazaya kalmış olur. Bu toplam kaza etmen gereken 70 gün yapar. Buna benzer kazaya kalmış günlerini takdir etmelisin sonra tutmalısın. Hepsini bir arada bitişik olarak tutman gerekmez. Senenin ay ve günlerine yayabilirsin. Ama gücün yettiği kadar tez kaza etmelisin. Zira kaza borçtur. Ve borcun acilen iade edilmesi gerekir. Eğer namaz kılmıyorduysan o zaman tövbe etmen ve Rabbine itaatte azimli olmalısın. Ama kazaya kalmış bir orucun yoktur zira İslam öncesi işlenen masiyetler inşallah affedilmiştir. Bundan sonra yapman gereken samimi bir tövbeyle Rabbine yönelmen, geçmişinden pişmanlık duyman ve bundan sonra Allah (celle ve âlâ)’nın emirlerini terk etmemendir. Allah celle ve ala şöyle buyuruyor: “Sen o kâfirlere de ki: Eğer vazgeçerlerse onlara geçmişte yaptıkları mağfiret olunur.” (el-Enfal, 38). Ve İmam Muslim (rahimehullah) Amr bin As (radıyallahu anhu)’nun şöyle dediğini tahriç etmiştir: “Allah İslam’ı kalbime yerleştirdiği zaman Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e gelerek “Uzat elini de sana biat edeyim” dedim. Sağ elini uzattı. Ben elimi çektim. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “Ne oldu sana ey Amr?” buyurdu. “Şart koşmak istedim” dedim. “Neyi şart koşuyorsun?” buyurdu. “Af olunmamı” dedim. Bunun üzerine Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “Bilmez misin ki İslam kendinden önceki günahları yok eder, Hicret de ondan önceki günahları yok eder, Hac da ondan önceki günahları yok eder?” buyurdu.” Allah-u A’lem. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum ve Rahmetullahi ve beraketuhu hocam. Şirkin çeşitleri vardı bunlardan biride korkuda şirk korkununda 3 çeşidi var. Bunlardan tabi korku ve şirk olan korkuyu örneklerle beraber tam açıklar mısınız sorumla alakalı olduğu için bunlara deyinmenizi o yüzden istedim.Sorumda şu: Bir müslüman korktuğu bir hayvandan dolayı namazını bozarsa durumu ne olur?, Şirk koşmuş olur mu?.Yani şu şekilde mesela bir kişi kediden köpekten veya başka bir hayvandan çok korkuyo. Bu kişi namaza duruyo yanınada kedi geliyo, bu kişide kedi korkusu olduğu için namazını bozuyo bu kişinin (müslümanın) durumu ne olur?Birde hocam Allah subhanehu ve tealaya olan korkumuzu nasıl arttırabiliriz, nasıl sadece Allah subhanehu ve tealadan korkabiliriz, müminlerin vasıflarından biride Allahtan azze ve celleden başka hiçbir şeyden korkmazlar ayettede geçiyo, peki biz bu vasfa nasıl sahip olabiliriz? Cezekhumullahu khayr. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullahi ve beraketuhu. Hamd Allah’a mahsustur. Allah subhanehu ve Teâlâ şöyle buyuruyor:  إِنَّمَا ذَٰلِكُمُ الشَّيْطَانُ يُخَوِّفُ أَوْلِيَاءَهُ فَلَا تَخَافُوهُمْ وَخَافُونِ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ “Bu şeytandır, ancak kendi dostlarını korkutur. Eğer müminlerseniz, onlardan değil Benden korkun.” (Al-i İmran 175) Korkmak kalbin ameli bir ibadettir ve dolayısıyla sadece Allah azze ve celle’ye sarf edilmesi gerekir. Allah’tan başkasından korkmaya gelince şu hallerde tahakkuk edebilir: Bir: İnsanın mahlûktan muktedir olmayacağı bir şeyden ötürü korkması. Yani insanın diğer bir canlının yaratılışı itibariyle güç yetiremediği bir şeyi ona yapmasından korkması. Mesela, bir insanın veya cinin veya hayvanın ondan hidayeti, bereketi veya saadeti men etmesinden veya neslini kesmesinden korkması gibi. Buna ancak Allah azze ve celle’nin kudreti yeter. Bu tür korku büyük şirktir ve insanı İslam’dan ihraç eder. İki: İnsanın, ölünün ona zarar vermesinden korkması. Bu da büyük şirktir ve insanı İslam’dan ihraç eder. Zira o korktuğu ölünün fiile muktedir olduğunu ve ayrılmış olduğu dünya âleminde etkili olduğunu itikat etmektedir. Böylece ölüyü beşer üstünde bir varlık olarak itikat etmektedir ve muktedir olmadığı bir şeyde ondan korkmuş olur. Üç: İnsanın taş ve benzeri “cansız” eşyadan yaratılışı itibariyle muktedir olmadığı bir şeyde ondan korkması. Mesela belirli yıldızların veya taşların veya ağaçların vesaire eşyaların onun geleceğini olumsuz belirlemesinden veya neslini kesmesinden veya uğursuzluğa düşürmesinden korkması gibi. Bu korku da büyük şirktir ve insanı İslam’dan ihraç eder. Dört: İnsanın bir mahlûkun zararını kendisinden uzak tutmak için ona ibadet etmesini sağlayacak korku. Mesela kişinin cinin kendisine vereceği zarardan korktuğu için ona dua etmesi veya onun için kurban kesmesi gibi. Bu da büyük şirktir ve insanı İslam’dan ihraç eder. Veya kişinin rızık, makam veya itibar kaybetme korkusundan dolayı efendisinin haramı helal kılmasında veya helali haram kılmasında itaat etmesi ve tabi olması gibi veya onun için namazı terk etmesi (yani hiç kılmaması) veya ramazan ayında oruç tutmaması gibi. Bu durumlarda muteber ikrah hali hariç İslam’dan çıkar muşrik, kâfir olur. Fakat muteber ikrah halinde hüküm farklı olur. Korku ve ikrah elbette aynı değildir. Beş: İnsanın bir canlının korkusundan dolayı vacip olanı terk etmesi veya haram olanı işlemesi. Mesela kişinin insanlar tarafından ayıplanacağım korkusuyla sakal kesmesi veya şeran emredilmiş tesettüre girmemesi gibi. Veya işimi kaybedeceğim korkusuyla Cuma namazına gitmemesi gibi. Veya içki, faiz ve benzeri açık haramların bulunduğu yerlerde işimi kaybedeceğim korkusuyla haramları dille inkâr etmemesi gibi. Bu tür korku sahibinin hükmünde ihtilaf vardır. Bazı âlimler bu korku için haram derken bazıları da küçük şirkten sayarlar. Racih olan ikincisidir. Allahu Alem. Her halde de bu tür korku en azından haramdır ve insanı fasık yapar. Ama İslam’dan ihraç etmez. Altı: İnsanın mahlûkattan yaratılışı itibariyle muktedir olduğu şeylerde korkması. Bu insanın doğasında var olan tabii bir korkudur. İnsanın düşmandan veya yılandan veya köpekten korkması gibi. Bu korku mubah ve caizdir. Allah subhanehu ve Teâlâ şöyle buyuruyor: فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا يَتَرَقَّبُ قَالَ رَبِّ نَجِّنِي مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ “Bunun üzerine korku ile etrafı gözeterek (Musa aleyhisselam) o şehirden çıkıp “Rabbim beni zalimler topluluğundan kurtar” dedi.” (el-Kasas 21) Soruya gelince, kişinin namazını kedi, köpek veya başka bir hayvandan korktuğu için bozması büyük veya küçük şirk değildir, haram da değildir. Bilakis insanda olması mümkün olan tabii korkudandır. Bu kişi ibadetinde fitneye düşmemesi için bu korkusunu gücü yettiği kadar tedavi etmesi gerekir ve ya o hayvanı uzaklaştırıp veya kendisi uzaklaşıp namazını kılması lazımdır. “Allah azze ve celle’ye korkumuzu nasıl arttırabiliriz?” sorusuna gelince, bu çok büyük ve önemli bir sorudur. İhtisar ile şöyle diyebilirim: Müslüman üç asılda sebat ederse Allah’ın izni ve tevfikiyle takvası artar. Birinci asıl: Allah celle ve ala’nın onu murakabe ettiğini sürekli kendisine telkin etmesidir. O kulunun her lahzasından haberdardır. Onu görüyor ve işitiyor. Bu şuurun oluşması için sürekli Allah subhanhu ve Teâlâ’yı zikretmesi lazım gelir. Onun kudretinden, azametinden ve celalinden korkarak Onu her daim tazim ve bütün kusur ve noksanlardan tenzih etmesi gerekir. Kendi acizliğini, fakirliğini ve Ona muhtaçlığını her daim ve her fırsatta itiraf edip Onun mağfiretine ve rahmetine iltica etmesi gerekir. Allah celle ve ala’yı çok zikredip isim ve sıfatları hakkında sahih ilim edinmesi gerekir. İkinci asıl: Allah azze ve celle’ye itaat etmektir. Emrettiklerini samimi ve dürüst bir şekilde gücü yettiği kadar yerine getirmeye çalışması ve nehyettiklerinden de aynı şekilde içtinap etmesi lazım gelir. Her sünnete karşı azimli ve her bidatten kaçması lazımdır. Mekruhlardan uzak durması ve mubahlardan korkması lazımdır. Üçüncü asıl: Takvayı koruyacak vesilelere sarılmasıdır. Kişi itaatte sabırlı ve sebatkâr olmak zorundadır. Bu bir taraftan takvayı arttıran amellerde ısrarlı olmakla ve diğer taraftan takvayı zayıflatacak veya bozacak masiyetlerden içtinap etmekte sabırlı ve sebatkâr olmakla olur. Sadece bizzat itaat olan amele rağbetli değil bilakis onu o amele götürecek sebebe karşı da rağbetli olması lazımdır. Aynı şekilde sadece masiyetin kendisinden değil bilakis masiyete götürecek sebepten de içtinap etmesi lazımdır. Ve bu bağlamda takvayı arttıran ve muhafaza eden çok önemli bir sebep sadıklarla ve salihlerle arkadaşlık yapmaktır. Onların yakınlığını aramak ve onların meclislerinde bulunmaya çalışmaktır. Zira kişi arkadaşının dini üzeredir. Allah celle ve ala cümlemizi takvayla tezyin etsin. Amin Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum ve rahmetullah. Hocam bu sorunun cevaplanması benim için çok önem arz ediyor ve kafamı çok karıştırıyor. Bu nedenle ilim ehlinin ağzından çıkacak sözlere ihtiyaç duymaktayım. İnşAllah cevapsız bırakmazsınız. Hocam talibanın barış görüşmeleri ya da başka bir görüşmelerde olan haber kanalına olan röportajını izledim. Bu röportajda Taliban sözcüsü Afganistan topraklarının terörist gruplar tarafından kullanılıp kendileriyle sıkı dostluk ilişkileri olan ülkelere zarar verilmesine izin verilmeyeceği vaadleri veriliyor. Bu konuşma içinde Rusyanın sıkı dostluk ilişkimiz olan komşu ülkelerdendir diyor. Biliyoruz ki kafirleri dost edinmek küfürdür. Bazı kesimler Talibanın tamamını tekfir ediyor ve El kaidenin Talibana biadlı olduğu için kâfir olduğunu biadını bozmak gerektiğini savunuyor. Bu düşünceyi savunanlar görünüşte haklılar. Ayrıca bu d0şünceyi yayıyorlar birçok kişiyi Kaide'den uzaklaştırmayı amaçlıyorlar ve etkili de olduğunu müşahade ettim. İnşAllah bunu tafsilatlı şekilde anlatırsanız hem ben mutmain olurum hemde akıllarını karıştırdıkları sevdiğim kişileri uyarmış olurum biiznillah. Allahu alem. Rabbim sizlerden razı olsun ve ilminizi amellerinizi arttırsın sizlerden kabul etsin. Selamun aleykum hocam Talibanın sözcüsünün konuşması video olarak elimde mevcut isterseniz atabilirim. Bir ilim ehli ya da hocadan cevap alabilmek için videoyu silmiyorum. Video idrak medya tarafından yayınlandı ve video içeriğine Şeyh Enver el Evlaki ve Şeyh Usamenin 'grupları kişileri hüsnü zan ve taassup ayrımına dikkat çeken' ve 'molla bradley' konulu konuşmaları eklenmiş. Allah rızası için bu soruma yanıt verin! Daha önce de bir iki defa başka sorular sordum ve cevap alamadım. Bu soru benim için daha çok önem arz ediyor. Hem kafamı karıştırıyor hemde yeni insanların etkilenip kaymaları ve Taliban ve Kaideyi hepten tekfir etmeleri beni endişelendiriyor. Bu tekfiri savunup yayanların karşısına bir cevap gelmemiş olması da kendilerine acziyetimizmiş gibi görünüyor. Ben inşAllah güzel bir niyet taşıyorum ve Rabbimin beni bir an önce ulaştırmasını niyaz ediyorum. Kendilerini her zaman itici ve içinde bagilerin çok olduğu kişilere meyletmek istemiyorum. CEVAP Ve aleykumusselamu ve rahmetullahi ve beraketuhu. Hamd Allah’a mahsustur. Âmin. Rabbim cümlemizden razı olsun ve amellerimizi kabul buyursun, kabul buyurması için lazım gelenlere hidayet etsin. Âmin. Muhterem kardeşim, bahsettiğin videoyu izledim ve bu kişilerin ne kadar zalim ve cahil olduklarını tekrar müşahede ettim. Evet! Taliban heyetinin görüşmelerinde kullandıkları bazı lafızlar ve tabirler yanlıştır. Ama böyle ihtimalli şeylerle tekfir etmek, hatta bütün bir cemaati tekfir etmek ve bununla da yetinememek ve onlara biatli oldukları için bir cemaati daha tekfir etmek, onarla beraber cihad etmekten men etmek, bilakis onlara karşı savaşmaya çağırmak… Bu bidat ehlinin yoludur. Bu azgınlığın ve cahilliğin yoludur. Sorunda bu kişilerin (yani videoyu sahiplerin) sapıklığını tafsilatlı izah etmemi istiyorsun. Bu talebine bu yazıda icabet etmem mümkün değildir. Bu cevabı çok fazla uzatır. Ama muhtasar bir şekilde izaha işaret etmeye çalışacağım inşallah. Bundan evvel şunu da söylemek isterim. Taliban hareketini bu azgınlara karşı savunurken hatasız olduklarını da söylemiyoruz. Bilakis hem itikaden ve menhecen ve hem de siyaseten tenkit ettiğim tarafları vardır. Ancak bu eksikler ve yanlışlar onları Müslüman kardeşlerimiz olarak sevmekten ve onları dava arkadaşları olarak desteklemekten men etmez. Batıl batıldır… Her zaman… Her yerde… Ve her kimden sadır olursa olsun. Ancak batılı inkâr etmemek ne kadar batılsa, hakka batıl karıştığı zaman hakkın tümünü batıl görmek de o kadar batıldır. Bundan ancak hakka esastan münakız olan batıl hariç tutulur. Zamanın geçmesi ve ümmetin nebevi sünnetten uzaklaşmasıyla maalesef İslam ümmetine istikamete muhalif batıl görüşler ve davranışlar girmiştir. İnsanlar bunları bir fayda, bir maslahat veya vaktinde zorunlu görmüşlerdir. Dinin aslını muhafaza ettikleri sürece ve aslen nebevi sünnet üzere oldukları sürece hiçbir İslam âlimi bu kişileri ve fırkaları tekfir etmemiştir. Sözlerinde ve davranışlarında bir tevil veya hata yönü varsa buna muhakkak itibar etmişlerdir ve her birine sünnetten saptıkları oranda muamele etmişlerdir. Özellikle Müslümanların acizlik zamanlarında sünnete ittibaları zayıf olanlar veya hakikaten çaresiz olanlar aslen doğru olmayan, şeran makbul olmayan davranışlarda bir fayda ve bir maslahat zannetmişlerdir. Özellikle zamanımızda işletilen acizlik fıkhı dâhilinde bu cinsten davranışlara çok şahit oluyoruz. Bu hususta özellikle lafızların mana ihtimallerinden veya şeri siyasette düşmüş olan ihtilafların oluşturduğu genişlikten veya maslahatu’l-mursele delilinden istifade edildiğini görüyoruz. Bu istidlallerin kimisi doğru, kimisi mercuh kimisi ise yanlış ve batıl oluyor. Ama genelde niçin böyle bir içtihatta bulunduklarını anlayabiliyoruz… Acizlik. İşte Müslümanların emiri, Raşit halife Ali (radıyallahu anhu). İmanıyla, takvasıyla, ilmiyle ve sünnete ittibasıyla zamanında yeryüzünde dolaşan en üstün insan olmasına rağmen Osman (radıyallahu anhu)’nun katillerine karşı harekete geçememiştir. Bilakis ordusunda bulunmalarına göz yumma mecburiyetinde kalmıştır. Onu bundan ötürü tenkit eden Talha, Zubeyr ve başka sahabe (radıyallahu anhu) da şöyle demiştir: “Ey kardeşlerim! Sizin bildiğinizi ben bilmiyor değilim. Fakat ne yapayım. Biz onlara sahip değiliz. Onlar bize sahiptirler. İşte köleleriniz ve bedevileriniz de onlarla ayaklandılar ve onlara katıldılar. Sizin aranızdalar ve yaptıkları işleri yapıyorlar. Pekâlâ, siz yapmak istediğiniz iş için kendinizde bir kudret görüyor musunuz?” Onlar “Hayır” deyince Ali (radıyallahu anhu) “Vallahi ben de ancak sizin düşündüğünüz gibi düşünüyorum” dedi.[1] Evet! Maalesef acizlik insana aslen razı olmadığı ve yapmak istemediği şeyleri yaptırabiliyor. Bunu aslında en çok bu videonun sahipleri itiraf etmeleri gerekir ama azgınlıkları onları her doğrudan men ediyor. Osmanlı devletinin ilgasından sonra İslam ümmeti Irak-Şam İslam Devleti’nden daha kudretli bir İslam emirliği görmemiştir. Buna rağmen topraklarını ve halkını koruyamamıştır. Çünkü acizdi ve ümmetin desteğine ve civar ülkelerle iyi ilişkilere muhtaçtı. Ama bunu azgınlığından ötürü kabul etmedi ve Müslümanlar dâhil olmak üzere bütün dünyaya karşı savaş açtı. Hâlbuki Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) de civar halklarla antlaşmalar yapmıştır. Hudeybiye sulhunda Kureyş müşrikleri ve Kureyşe bağlı olan Arap kabilelerle on yıllık bir sulh yaptı. Böylece bu taraftan gelecek olan tehlikeyi kapattı ve kendisini Yahudilere, Romalılara ve Kureyş’le müttefik olmayan müşrik Arap kabilelere karşı savaşmaya verebildi. Aynı zamanda sulh hali etkili bir İslam davetini de mümkün kıldı. Ama bunlar (yani Devle cemaati) kibirlendiler, azdılar ve bütün dünyayı dize getirebileceklerini zannettiler. Saptılar ve zulmettiler. Sonunda da herkesin gördüğü zillete düştüler. Haddini bilmeyenin hakkı zillettir. Kâfirler hali hazırda dünyada bizden daha güçlüler. Bunu itiraf etme mecburiyetindeyiz. Gerçek olan vaka budur. Bizim onlara üstünlüğümüz kalb gücündedir. Ama maalesef her samimi müslümanın itiraf edeceği gibi kalplerimiz hastadır ve bu hasta kalpler kâfirlerin kana susamış vahşetine karşı yeterli güçlü değildir. Pekâlâ, ne yapacağız? … Sabredeceğiz, sebat edeceğiz. Allah’a kulluk için yaratılmış olduğumuzu unutmayacağız. İmanın yollarını yürüyeceğiz. Sadece Allah (azze ve celle)’den yardım dileneceğiz, Ona tevekkül edeceğiz, O’na itimat edeceğiz. Sevgide, korkuda, ümitte, şükürde, sabırda, zikirde, yönelişte ve muhtaçlıkta O’nu birleyeceğiz. Onu tazim edeceğiz, O’nu iclâl edeceğiz. O’na karşı hüsnü zannımızı asla kaybetmeyeceğiz. Onun hizbinde olmaktan asla vazgeçmeyeceğiz ve var gücümüzle O’nun dinini yeryüzüne hâkim kılmak için cuhdedeceğiz. Evet! Bizim gayemiz ve hedefimiz yeryüzüne İslam şeriatını hâkim kılmaktır. Ve Allah’ın izniyle kılacağız. Ancak… Bu hedefe ulaşmanın şartları ve sebepleri vardır. Bu şartlar ve sebepler ne kadar gerçekleşirse ve ne vasıfta gerçekleşirse o kadar ve o vasıfta hedefe ulaşırız. İmam ibni Kayyim (rahimehullah) şöyle der: “Allah’u Teâla “İman etmişseniz mutlaka siz en üstünsünüzdür” buyurmaktadır. Kul sahip olduğu iman derecesi nispetinde üstün olur. Allah’u Teâla “İzzet, Allah’ındır, Rasûlü’nündür ve mü’minlerindir” buyurmaktadır. Kişi iman ve hakikatlerine sahip olduğu oranda izzet sahibi olur. İzzet ve üstünlükten nasibi yoksa ilim, amel, zahir ve batın olarak yitirdiği iman hakikatleri sebebiyledir. Allah kulunu imanı oranında korur. Allah’u Teâlâ şöyle buyurur: “Şüphesiz Allah iman edenleri korur.” Kulun savunması az olursa, imanının azlığındandır. Allah’u Teâlâ’nın, mümin için yeterli olması da, o müminin iman derecesine göredir. Allah’u Teâlâ şöyle buyurur: “Ey Nebi, Allah sana da, sana tabi olan muminlere de yeter.” Yani Allah’u Teâlâ sana da, sana tabi olan mu’min’lere de kâfidir. Onlara kâfi olması, Rasûlüne tabi olmaları ve itaat etmeleri hasebindedir. İmanda ne kadar eksiklik olursa, Allah’u Teâlâ’nın kişi için yeterli olması da o kadar az olur. Bilindiği gibi Ehl-i Sünnet ve’l-Cemaat mezhebine göre iman artar ve eksilir. Allah’u Teâlâ’nın kuluna velayeti de kulun imanı ile orantılıdır. Allah’u Teâlâ “Allah müminlerin velisidir” ve yine “Allah iman edenlerin velisidir” buyurmaktadır. Allah’u Teâlâ’nın özel beraberliği de iman ehli içindir. Şöyle buyurur: “Şüphesiz Allah muminler ile beraberdir.” İman az ve zayıf olursa, Allah’u Teâlâ’nın, kula velayeti ve onunla özel beraberliği de imandan nasibi kadar az ve zayıf olur. Yardım etmesi ve tam destek vermesi de ancak tam iman sahipleri içindir. Allah’u Teâlâ şöyle buyurur: “Şüphesiz Rasûllerimize ve iman edenlere, hem dünya hayatında, hem şahitlerin şahitlik edecekleri günde yardım ederiz.” Başka bir ayette ise şöyle buyurur: “Nihayet biz iman edenleri, düşmanlarına karşı destekledik. Böylece üstün geldiler.” İmanı az olanın, yardım ve destekten nasibi de az olur. Dolayısıyla, kulun şahsına veya malına bir musibet gelirse veya düşmana karşı mağlup olursa, bu onun vacibi terk etmesi veya haramı işlemesi sebebi ile meydana gelen günahları nedeniyledir. Bu ise imanının eksikliğindendir.”[2] Muhterem kardeşim, dediğim gibi hali hazırda kâfirler dünya sebepleri yönünden bizden daha güçlüler. Her nerede güçlensek ve yönetmeye başlasak, yine de dünyalık güç itibariyle onlardan daha zayıfız. Bu garipsenecek bir durum değildir. Nitekim Osmanlı Devleti’nin sukutundan sonra umumen dünya hâkimiyetini ele geçirmişlerdir. Her yerde kendi siyasi, iktisadi ve hatta kültürel sistemlerini hâkim kılmışlardır. Özellikle zamanımızda küresel hâkimiyetleri fevkalade yayılmıştır. Bütün ülkeler bir şekliyle uluslar arası ilişkilere hapsedilmiştir. Çok devletli ama tek merkezli bir dünya modeli inşa etmişlerdir. Artık bundan sonraki aşamaya geçip tek dünya devletini kurmaya başladılar bile. Bu bağlamda şöyle bir gerçeği kabul etme mecburiyetindeyiz: Her ne kadar bir yerde devlet, yani yönetim sahibi olsak da yine de yakın veya uzak civar ülkelerle İslam şeriatının tayin ettiği ve tahdid ettiği ölçülerde ilişkilerimiz olma mecburiyetindedir. Bu hem dünya üzerinde dağılmış olan değişik güç ve zenginlikte olan devletlerin birbirlerine muhtaç oldukları için doğal olarak zorunludur ve hem de içinde bulunduğumuz zayıflık halinden ötürü bizim için hususen zorunludur. İster Taliban gibi akidede Maturidi ve amelde Hanefi ol, ister olma. Allah (azze ve celle)’nin izni ve yardımıyla selefi bir devlet ikame ettiğimizde elbette yakın ve uzak civar ülkelerle ilişkileri olma mecburiyetinde olacaktır. Zamanımızın vakası bundan başkasına kabil değildir. Zaten hakikat bundan başkası olmuş olsaydı İslam şeriatı devlet siyasetine ve kâfir ülkelerle ilişkilere itibar etmezdi ve bu ilişkilerin ölçülerini konu etmezdi. Ancak şurası önemlidir: Bu mevzu nazil meselelerle doludur. Dolayısıyla çok ihtilaflar düşecektir. Elbette her ihtilaf makbul değildir ve her ihtilafa müsamaha edilmez. Ama yapılan içtihad muteber ve umumen ehlisünnet uleması indinde makbul istinbat kaidelerine dayanıyorsa o zaman içtihadında ya isabet etmiştir ve makbuldür veya hata yapmıştır ve merduttur. En azından muhalife göre. Ama bundan ötürü tefsik veya tebdi veya tekfir etmek aşırılık ve bidattir. Şimdi. Taliban heyetinin bu görüşmelerdeki sözlerine gelince işte bu türden içtihattır. Evet, bana göre isabetli değil ve hatadır. Ama tekfirlerini gerektirecek küfür de değildir. Kullandıkları sözlerin ve ifadelerin hepsi ihtimallidir. Bu bahiste Ehli Sünnet’in usulü isim ortaklığın zorunlu olarak mana ortaklığını gerektirmemesidir. Belli ki bunu bilerek yapıyorlar. Zannettikleri bazı maslahatlara bu şekilde ulaşmaya çalışıyorlar. Bu maslahat mıdır değil midir? Veya bu maslahata ulaşmanın sahih yolu budur mudur değil midir? Bunlar tartışılabilir. Ama Ehli Sünnet’e göre ihtimalle beraber tekfir bidattir ve haramdır. Her dilde sarih lafızlar vardır ve kinaye, ihtimalli lafızlar vardır. Sarih lafızlar mutekellimin kastını açık tabir ederken, kinaye lafızlar böyle değildir. Dolayısıyla İslam şeriatı kinaye lafızlarda mutekellimin kastına itibar eder. İster itikatta ister ibadette veya muamalatta olsun. Dinin her meselesinde itibar eder. Mesela İmam el-Buhari (rahimehullah)’ın Cabir (radıyallahu anhu)’dan rivayet ettiği Yahudi Kab ibnu’l-Eşref’in öldürülmesinde Muhammed bin Mesleme (radıyallahu anhu) ibnu’l-Eşref’in güvenini kazanabilmek için Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem)’i kast ederek “Şu adam bizden sadaka istedi. O bizi gerçekten ağır yükün altına soktu. Senden birkaç şey ödünç almak için geldim” demiştir. Bunun üzerine ibnu’l-Eşref ona “vallahi o sizin sıkıntınızı daha da artıracaktır” dedi. Ve Muhammed bin Mesleme (radıyallahu anhu) “Bir kere ona uymuş bulunduk. Onu hemen terk etmek istemiyoruz. Onun işi nereye varacak görmek istiyoruz. Biz şimdilik senin bize bir iki deve yükü ödünç vermeni istemekteyiz” demiştir. Veya ibnu Hişam (rahimehullah)’ın ibnu İshak’tan rivayet ettiğine göre en-Necaşi halkı kendisinden şüphe duymaya başladığında bir kâğıdın üzerine “Şahitlik ederim ki tek hak mabud Allah’tır ve Muhammed onun kulu ve Rasûlüdür. Ve yine şahitlik ederim ki Meryem oğlu İsa Allah’ın kulu ve Rasûlüdür. O Meryeme ilka ettiği kelimesi ve ruhudur” yazmıştır ve elbisenin altına, sağ göğsünün üzerine koymuştur ve halkının önüne çıkıp “Nedir sizin haliniz?” diye sormuştur. Halkı “Sen dinimizi terk ettin ve İsa’nın kul olduğunu inandın” deyince “Peki siz ne diyorsunuz?” demiştir. Halkı “İsa Allah’ın oğludur” deyince en-Necaşi sağ elini elbisenin altında saklı olan yazdığı kâğıdın üzerine koyup “Şahitlik ederim ki İsa bundan başkası değildir” demiştir. Halkı onun İsa’nın Allah’ın oğlu olduğunu ikrar ettiğini anlamıştı. Hâlbuki o yazdığı sözleri kast etmişti. En-Necaşi’nin vefat haberi gelince Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) sahabesini de çağırarak namazını kıldırmıştır. Veya İmam el-Buhari (rahimehullah)’ın ibni Ömer (radıyallahu anhu)’dan rivayet ettiği hadiste Halid bin Velid (radıyallahu anhu) beni Cezime’ye karşı savaşa gönderildiğinde, onlar İslam’a girdiklerini صَبَأنَا صَبَأنَا (sabe’ne sabe’ne) diyerek dile getirmişlerdi. Çünkü İslam’a girdiklerini nasıl ifade edeceklerini bilmiyorlardı. Sadece Kureyşin Müslüman olan için صَبَأ (sabee, yani dininden çıktı ve yeni bir dine girdi) dediklerini biliyorlardı. Onlarda sabe’ne dediler ama Halid (radıyallahu anhu) onların kasıtlarını anlamadı, çoğunu kılıçtan geçirdi ve kalanları esir aldı. Bunun haberi Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem)’e geldiğinde ellerini semaya açıp “Halid’in yaptıklarından Sana sığınırım” demiştir, Halid (radıyallahu anhu)’nun aldığı esirleri serbest bırakmıştır ve ölülerin diyetini ödemiştir. Ama bununla beraber Halid (radıyallahu anhu)’yu cezalandırmamıştır ve onu ordu komutanlığından almamıştır. Bu bahiste çok misal vardır. Bunlar sadece birkaçı. Hepsinde görüyorsun ki söylenilen veya yapılan ihtimalli olduğu için Şari söz veya fiil sahibinin kastına itibar etmiştir. Taliban heyetinin sözleri de böyledir. Şer’i siyaset yapıyoruz zannıyla bazı lafızların mana genişliklerinden istifade ederek kendilerince maslahat zannettikleri bazı neticelere ulaşmaya çalışıyorlar. Bu maslahatlardan bazıları gerçekten maslahattır ve izledikleri yolda da doğrudur. Bazıları gerçekten maslahattır ve izledikleri yol zorunludur. Bazıları gerçekten maslahattır ama izledikleri yol yanlıştır. Ve bazıları maslahat değildir ve izledikleri yolda yanlıştır. Allah’u A’lem. [1] Tarihu’t-Taberi, 2/702. Daru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 1.baskı h.1407 [2] İğasetu’l-Lehfan, 2/181,182 Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum hocam, Bedelli askerlikten yaralanmak için kredi çekenlerin durumu nedir ama niyet sadece küfür ordusunda bulunmamak caiz midir? Tavsiyeniz nedir birçok kardeş cevabınızı bekliyor durum acil, cezakeAllahuhayren biiznillah. CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Muhterem kardeşim soruna cevap verebilmek için dört mevzuyu irdelemek lazım. Bir: T.C. ordusunda askerliğin hükmü. İki: Türkiye’de bedelli askerliğin hükmü. Üç: Kredi çekmenin hükmü. Dört: T.C. ordusunda bedelli askerlik için kredi çekmek. Birinci mevzu: T.C. ordusunda askerlik yapmanın hükmü. T.C. ordusunda askerlik yapmak küfürdür ve asıl olan bu orduda görev yapan her bir askerin kâfir olmasıdır, lehine icra edebileceğimiz manilerin var olması hali müstesna. Bunu “Askerliğin Hükmü” adlı cevapta izah etmeye çalıştım. Oraya müracaat edebilirsin. İkinci mevzu: Türkiye’de bedelli askerliğin hükmü. Bedelli askerliğin suretleri değişiktir. Uzun zamandır Türkiye de değişik şartlar altında bedelli askerlik yapılıyor. Bizim bu cevapta değerlendirdiğimiz hali son olarak Hükümet tarafından açıklandığı üzere belirli bir bedel karşılığında hiçbir şekilde askerlik yapılmadığı ve mevcut idari ve adli işlemlerin iptal edildiği halidir. 13 Aralık 2014 tarihli 29204 sayılı Resmi Gazete’de söz konusu kanun şöyle ilan edildi: KANUN ASKERLİK KANUNU İLE SÖZLEŞMELİ ERBAŞ VE ER KANUNUNDA DEĞİŞİKLİK YAPILMASINA DAİR KANUN Kanun No. 6582 Kabul Tarihi: 10/12/2014 MADDE 1 - 21/6/1927 tarihli ve 1111 sayılı Askerlik Kanununa aşağıdaki geçici madde eklenmiştir. "GEÇİCİ MADDE 52 - Bu Kanunun yürürlüğe girdiği tarihte her ne sebeple olursa olsun henüz fiili askerlik hizmetine başlamamış ve 1 Ocak 1988 tarihinden (bu tarih dahil) önce doğan 1076 sayılı Yedek Subaylar ve Yedek Askeri Memurlar Kanunu ile 1111 sayılı Askerlik Kanununa tabi yükümlüler; istekleri halinde, bu Kanunun yürürlüğe girdiği tarihten itibaren iki ay içinde askerlik şubelerine veya yurt dışı temsilciliklerine başvurmaları ve 18.000 Türk lirası veya Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası döviz satış kuruna göre ödeme tarihindeki karşılığı kadar konvertibl yabancı ülke parasını defaten ödemeleri şartıyla temel askerlik eğitimine tabi tutulmaksızın askerlik hizmetini yerine getirmiş sayılırlar. Her ne sebeple olursa olsun daha önce bedelli veya dövizli askerlik hizmeti kapsamından çıkarılanlardan yaş şartını taşıyanlar, istekleri halinde birinci fıkra hükümlerinden yararlanırlar. Bu Kanunun yürürlüğe girdiği tarihten önce sağlık sebebiyle haklarında verilen askerliğe elverişli olmadıklarına dair kararlardan dolayı askerlik hizmetinden muaf tutulanlar da istekleri halinde yaş şartı aranmaksızın birinci fıkra hükümlerinden yararlanırlar. Bu uygulama kapsamında ödenecek paralar, Savunma Sanayii Destekleme Fonu adına T.C. Ziraat Bankası, T. Halk Bankası ve T. Vakıflar Bankasında açılacak hesaba yatırılır. Bu madde hükümlerinden yararlanan yükümlüler hakkında saklı, yoklama kaçağı ve bakayadan dolayı idari ve adli soruşturma ve kovuşturma yapılmaz, başlatılmış olanlar sona erdirilir ve bu suçlara ilişkin kesinleşmiş idari para cezaları tahsil edilmez. Bedelin ödenmesine ilişkin usul ve esaslar Milli Savunma Bakanlığınca belirlenir." Kişinin bu surette kendisini küfürden kurtarmak için bir miktar para vermesi, yani bedelli askerlik yapması caizdir. Bunun delili İmam ibni Huzeyme (rahimehullah)’ın “Sahih”inde tahriç ettiği şu hadistir: أَخْبَرَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدٍ الأَزْدِيُّ ، حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، أَخْبَرَنَا النَّضْرُ ، وَرَوْحٌ ، وَأَبُو أُسَامَةَ ، قَالُوا : حَدَّثَنَا عَوْفُ بْنُ أَبِي جَمِيلَةَ ، عَنْ أَبِي عُثْمَانَ النَّهْدِيِّ ، أَنَّ صُهَيْبًا حِينَ أَرَادَ الْهِجْرَةَ إِلَى الْمَدِينَةِ ، قَالَ لَهُ كُفَّارُ قُرَيْشٍ : أَتَيْتَنَا صُعْلُوكًا ، فَكَثُرَ مَالُكَ عِنْدَنَا ، وَبَلَغْتَ مَا بَلَغْتَ ثُمَّ تُرِيدُ أَنْ تَخْرُجَ بِنَفْسِكَ وَمَالِكَ ، وَاللَّهِ لاَ يَكُونُ ذَلِكَ ، فَقَالَ لَهُمْ : أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَعْطَيْتُكُمْ مَالِي أَتُخَلُّونَ سَبِيلِي ؟ فَقَالُوا : نَعَمْ ، فَقَالَ : أُشْهِدُكُمْ أَنِّي قَدْ جَعَلْتُ لَهُمْ مَالِي ، فَبَلَغَ ذَلِكَ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ، فَقَالَ : رَبِحَ صُهَيْبٌ ، رَبِحَ صُهَيْبٌ. İmam ibni Huzeyme (rahimehullah) der ki: Bize Abdullah bin Muhammed el-Ezdi haber verdi, dedi ki: Bize İshak bin İbrahim tahdis etti, dedi ki: Bize en-Nadr ve Revh ve Ebu Usame haber verdiler, dediler ki: Bize Avf bin Ebu Cemile tahdis etti, dedi ki: Ebu Osman en-Nehdi’den: “Suheyb Medine’ye hicret etmek istediği zaman Kureyşli kâfirler ona şöyle dediler: “Sen bizim yanımıza fakir ve sefil bir halde geldin. Bizim yanımızda malın çoğaldı. Sahip olabileceğin kadar mala sahip oldun. Şimdi hem kendin hem de malını kendinle beraber götürüp yanımızdan çıkıp gitmek mi istiyorsun. Allaha yemin olsun ki bu olmayacak.” Suheyb onlara “Ne dersiniz? Size malımı verirsem beni bırakır mısınız?” dedi. Dediler ki: “Evet!” Bunun üzerine Suheyb “Şahit olun ki, ben onlara malımı verdim” dedi. Bu hâdise Rasulallah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e ulaştığında şöyle buyurdu: “Suheyb kazandı, Suheyb kazandı.”” Gördüğün gibi değerli kardeşim Suheyb bin Sinan er-Rumi (radıyallahu anhu) üzerine vacip olan bir ameli eda edebilmek için, yani hicret edebilmek için edindiği tüm malını kâfirlere teslim etmiştir. Bu davranışı hem Rasulallah (sallallahu aleyhi ve sellem)’de kabul görmüştür ve hem de övülmüştür. Dolayısıyla müslümanın kendisini küfürden kurtarmak için malını feda etmesi evlasıyla övülecek bir amel olur. Ayrıca şöyle de diyebilirsin: Hicret’in zaten gayesi nedir? Müslüman’ın dinini koruması için şirkten tevhide, küfürden imana, bid’attan sünnete, masiyetten itaate kaçmasıdır. Binaen aleyh Suheyb (radıyallahu anhu) sadece bir vacibi eda edebilmek için değil bilakis dinini korumak için malını feda etmiştir. Bu manada müslümanın küfür olan askerliğe gitmemek için para vermesi aynı bunun gibi olur. Binaen aleyh kişi verdiği parayla hiçbir surette askere gitmeyecekse, yani kendisini bu küfürden tamamıyla kurtarabiliyorsa bu parayı vermesi caizdir. Verilen miktarın çok veya az olması cevazı noktasında etkili olmaz. Allah-u Alem. Bu görüşümüze yönelik bazı şüpheler gelebilir: Birinci şüphe: Rivayet mürseldir. Mürsel rivayet delil olmaz. Bu şüpheye cevaben derim ki: Bir: Hadis seneden sahihtir. Abdullah bin Muhammed el-Ezdi. O Abdullah bin Muhammed bin Abdurrahman bin Şiraveyh bin Esed el-Kureyşi’dir. Ebu Muhammed el-Muttalibi en-Neysaburi (rahimehullah). İmam ibni Huzeyme ve İmam ibni Hibban (rahimehumallah)’ın şeyhidir. İmam el-Hakim (rahimehullah) şöyle der: “İbni Şiraveyh fâkihtir, Neysabur’un büyüklerindendir. Onun adaletine ve istikametine delalet eden çok sayıda eserler tasnif etmiştir. Beldemizin hafızları ondan rivayette bulunmuşlardır.” Onlardan birkaç tanesini zikrettikten sonra “onunla (ibni Şiraveyh’le) ihticac ederlerdi” der. İshak bin İbrahim. O ümmetin imamlarından İmam İshak bin İbrahim bin Mahled bin İbrahim el-Hanzali’dir. Ebu Yakub el Mervezi (rahimehullah). İshak bin Rahaveyh olarak meşhurdur. En-Nadr. O en-Nadr bin Şumeyl el-Mazini’dir. Ebu’l-Hasan en-Nahvi el-Basri (rahimehullah). İmamlar Ali bin Medini, Yahya bin Main ve Ebu Hatim ar-Razi (rahimehumullah) sikadır demişlerdir. Revh. O Revh bin Ubade bin el-Ala el-Kaysi’dir. Ebu Muhammed el-Basri (rahimehullah). İmam Yahya bin Main (rahimehullah) sadukdur der. Hafız ibni Hacer ve el-Hatib (rahimehumallah) sikadır derler. Ebu Usame. O Hammad bin Usame bin Zeyd el-Kureyşi’dir. Ebu Usame el-Kufi (rahimehullah). İmam Ahmed ve İmam Yahya bin Main sikadır demişlerdir.  Avf bin Ebu Cemile. O Avf bin Ebu Cemile el-Abdi el-Heceri’dir. Ebu Sehl el-Basri (rahimehullah). İmam Ahmed ve İmam Yahya sikadır demişlerdir. Ve İmam Ebu Hatim sadukdur, salihtir demiştir. Ebu Osman en-Nehdi. O Abdurrahman bin Mul bin Amr en-Nehdi’dir. Ebu Osman en-Nehdi (rahimehullah). İmamlar indinde sikadır. Ebu Osman en-Nehdi (rahimehullah) Rasulallah (sallallahu aleyhi ve sellem) hayatta iken iman etmiştir lakin onu görmemiştir. Hafız Ebu Nasr el-Kelebazi (rahimehullah) şöyle der: “Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) zamanında İslam’a girmiştir ama onu görmemiştir. Lakin onun (sallallahu aleyhi ve sellem)’in zekât memurlarına zekât vermiştir.” Ve Âsim el-Ahval şöyle der: “Ebu Osman en-Nehdi’ye “Rasulallah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e ulaştın mı?” sorulduğunu duydum. “Evet! Ona üç kere zekât ödedim ama onu görmedim. Ömer zamanında savaşa çıktım. Yermuk, Kadisiye, Celule, Tuster, Nehavend, Azerbaycan, Mihran ve Rüstüm savaşlarına katıldım” dedi. Ebu Osman en-Nehdi (rahimehullah) Ömer, Ali, ibni Mesud, Ubey bin Kab, Bilal, Sad bin Ebi Vakkas, Selman el-Farisi, Huzeyfe bin el-Yeman, Ebu Musa el-Eşari, Usame bin Zeyd, Said bin Zeyd bin Amr bin Nufeyl, Ebu Hureyre ve ibni Abbas (radıyallahu anhum ecmain)’den rivayet etmiştir. İki: Ebu Osman en-Nehdi (rahimehullah)’ın Suheyb bin Sinan er-Rumi (radıyallahu anhu) ‘dan işitmemiş olmasına, yani rivayetin mürsel olmasına gelince. İmam Ebu Bekr ibni Merdeveyh (rahimehullah) hadisi muttasıl senetle tahriç etmiştir. İmam Ebu Bekr ibni Merdeveyh (rahimehullah) şöyle der: “Bize Muhammed bin Ahmed bin İbrahim tahdis etti, dedi ki: Bize Muhammed bin Abdullah bin Ruste tahdis etti, dedi ki: Bize Süleyman bin Davud tahdis etti, dedi ki: Bize Cafer bin Süleyman ed-Dabay tahdis etti, dedi ki: Bize Avf bin Abu Cemile tahdis etti, dedi ki: Ebu Osman en-Nehdi’den, o da Suheyb’den. Suheyb dedi ki: “Mekke’den Medine’ye hicret etmek istediğim zaman Kureyşliler bana şöyle dediler…” Bu senedin ravileri sikadır Muhammed bin Abdullah bin Ruste ve Cafer bin Süleyman ed-Dabay hariç. Onlar saduktur (yani sika derecesinin altında ve rivayeti hasen derecesinde olacak olan ravi). Üç: Hadisin çok şahitleri vardır. İmam el-Hâkim (rahimehullah) Enes bin Malik (radıyallahu anhu)‘dan şöyle tahriç etmiştir: “İnsanlardan öyleleri de var ki Allah’ın rızasını arayarak nefsini (Ona) satar. Allah kullarına çok merhametlidir” Suheyb hakkında indi. Ve Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) onu gördüğünde şöyle dedi: “Ebu Yahya satışın kazançlı oldu.” Sonra ona inen ayeti okudu.” İmam el-Hâkim (rahimehullah) “Muslim’in şartlarına göre sahihtir” der. İmam ez-Zehebi (rahimehullah) da İmam el-Hâkim’in tashihine susmuştur. Ve İmam ibni Ebu Hatim (rahimehullah) Said bin Museyyeb (rahimehullah)’tan, İmam Ahmed, ibni Sad ve ibni Hişam’da Ebu Osman e-Nehdi’den Suheyb (radıyallahu anhu)’nun kıssasını tahriç etmişlerdir. Velhasıl hadis sahihtir ve şüphesiz ihticac için uygundur. İkinci şüphe: Askerlik için verilen bedel tağutu desteklemektir. Bu şüpheye cevaben derim ki: Tağuta verilen her mala mutlak olarak destek verme manasını yüklemek şüphesiz batıl bir sözdür. Akıl sahibi hiç kimsenin buna itiraz edeceğini zannetmiyorum. Zira kâfire verilen malın değişik suretleri vardır. Bunlardan bazısı şeran talep edilen, bazısı şeran men edilen ve bazısı mecburen verilendir. Mesela kâfirlerin kalbini İslam’a ısındırmak için zekât malından verilen mallar veya sözleşmelere vefa gösterip verilen mallar veya umumi maslahattan ötürü verilen mallar veya fakir kâfire yardım olarak verilen mallar şeran matlup olan kısımdandır. Ve mesela kâfir devlete verilen vergi ve benzeri icbari bedeller mecburen verilen kısımdandır. Ama tağutu veya tağutu destekleyen kurumlara ve şahıslara destek kastıyla verilen mallar muhakkak şeran men edilmiş olan kısımdandır. Bedelli askerlik yapan Müslüman 18.000 TL gibi hiç de az olmayan bir miktarı niçin veriyor? Askere gitmemek için değil mi? Küfre girmemek için değil mi? Şu halde verdiği parayla tağuta destek verdiğini nasıl iddia edebiliriz. Kişinin def etmeyi kast ettiği fesadı aynı zamanda desteklemeyi kast ettiğini hangi akıl iddia eder? Kâfire mücerret olarak para vermek onu desteklemektir denilirse o zaman Rasulallah (sallallahu aleyhi ve sellem) ve Hulefa-i Raşidin ve onlardan sonra gelen Müslümanlar ve bugün kâfirin idaresi altında yaşayan bütün Müslümanlar tağutu mallarıyla desteklemektedirler. Bu sözün batıllığına itiraz etmeye dahi ihtiyaç yoktur. Kaldı ki Rasulallah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ve yedi semanın üstünden Allah (celle ve âlâ)’nın Suheyb bin Sinan (radıyallahu anhu)’nun dinini korumak ve küfürden kaçmak için bütün malını kâfirlere verdiğini nasıl övdüklerini gördün. Üçüncü şüphe: Sözleşme üzerinde yine de askerlik yapmaktadır. Buna cevaben derim ki: İsimlerin hakikat üzerinde bir etkisi yoktur. Bir hakikatin ismi doğru koyulur veya yanlış koyulur ama her halde verilen isim müsemmayı, yani hakikati değiştirmez. Askere gitmemeyi bedelli askerlik olarak isimlendirmek onu hakikatinden çıkarmaz. Bilakis askere gitmeyen askere gitmemiştir kâğıt üzerinde o askere gitmiş kabul edilse de. Dördüncü şüphe: Sözleşme küfür üzere sözleşmedir. Bu şüpheye cevaben derim ki: Birincisi “Bedelli askerlik sözleşmesini” henüz görmedik, maddeleri ve şartları nedir bilmiyoruz. Bunun için bizzat sözleşmeyi değerlendirmemiz mümkün değildir. Henüz var olmayan bir şeye şeri hükümler vermek bizim mezhebimiz değildir. Ve eğer “küfür üzere sözleşmedir” derken askerlik yapmak üzere sözleşme olduğu kast ediliyorsa derim ki: İsimlerin hakikate tesiri yoktur. Ama bu sözleşme yüksek ihtimal ile bazı küfür maddelerini ihtiva edecektir. Bu halde küfür içerikli sözleşmelerin aslen hükmü nedir? Bunu değerlendirebiliriz. Bilerek ve irade ederek küfür üzere sözleşmek şüphesiz küfürdür. İradesini telaffuz etmese de. Zira küfrü irade etmek küfürdür. Ama bir sözleşmenin altına mücerret imza atmak o sözleşmeyi ikrar etmiş olmayı ilzam etmez. Zira kasıtta ihtimal vardır. Ulema yazının şeran muteber olması için dil ile ikrar mertebesinde olmasını aramışlardır, çünkü asıl olan dil ile ikrardır. Yazı nutkun bedelidir. Bunun için birincisi yazının sahibine nispeti sabit olması gerekir ve ikincisi yazı sahibinin kastını tabir edecek açıklıkta olması gerekir. Ama kişinin kasıtsız yazdığı yazı şeran muteber midir değil midir? Bu ulema arasında tartışılmıştır. Bir taife yazanın yazının içeriğini kast etmiş olmasını şart koşarken bir taife yazının kastı tabir edecek açıklıkta olmasını yeterli görmüştür. İbni Kudame (rahimehullah) Muğni’sinde şöyle der: “Eğer kişi talak vermeyi niyet ederek talak verdiğini yazsa zevcesi boş olur. Bu eş-Şabi’nin, en-Nehei’nin, ez-Zuhri’nin, el-Hakem’in, Ebu Hanife’nin ve Malik’in görüşüdür. Eş-Şafii’den gelen de budur. Ama ashabından bazıları talakı niyet etse de talakın geçerli olmayacağı görüşünde olduğunu söylemişlerdir. Çünkü konuşmaya kâdirdir. Bu durumda işaretle vermiş gibi talakı geçerli olmaz. Ama bize göre yazı talakı tabir edecek harflerden ibarettir. Eğer kişi yazısında talakı ifade ederse ve bu bizzat yazıdan anlaşılırsa ve bunu niyet ederse sözle söylemiş gibi geçerli olur. Çünkü yazı yazanın sözünün yerini tutar… Ama niyetsiz yazmış olması hali için Ebu’l-Hattab şöyle der: Kadı Şerif “İrşad”da iki rivayet zikretmiştir. Birincisi: Geçerlidir. Bunu eş-Şabi, en-Nehai, ez-Zuhri ve el-Hakem demişlerdir. Ve İkincisi: Niyetsiz geçerli değildir. Bu Ebu Hanife ve Malik’in görüşüdür ve eş-Şafii’den aktarılmış olandır. Çünkü yazı ihtimaller içerir. Kalemi denemiş olabilir veya yazı çalışması yapmış olabilir veya ehlini terbiye etmek istemiş olabilir…” Bizim konumuz ise yazı değil imzadır. Ki imza yazıdan ziyade işarete benzemektedir. İşaretin kastı tabir etmesindeki ihtimaller şüphesiz çok daha fazladır. Dolayısıyla imzada kastın varlığını şart koşmak daha evladır. “Ama zamanımızın örfünde imza söz değerinde ve hatta sözden daha değerlidir” denilse, derim ki: Bunun bizim konumuzda bir etkisi yoktur. Çünkü söz konusu olan “Bedelli askerlik sözleşmesi” iki tarafın karşılıklı haklar ikrar ettikleri bir sözleşme değildir. Bilakis talep ve kabulden ibaret olan bir sözleşmedir. Özellikle şu zamanda kâfirlerin yönettikleri ülkelerde yapılan sözleşmelerin belki hepsi küfür içeren sözleşmelerdir. En azından her sözleşme iki tarafın bir anlaşmazlığı halinde beşeri mahkemelerin yetkili olacağını ve iki tarafın da bu mahkemeden çıkacak karara boyun eğeceğini içermektedir. Bu şüphesiz küfürdür. “Zamanımızın örfünde imza atanın bu şartı ikrar ettiğini, razı olduğunu iktiza eder, imza atanın niyetine değil kendisiyle sözleşme yapılanın anladığına bakılır” denilirse o zaman istisnasız her Müslüman küfre girmiştir. Kimin suyu, elektriği, telefonu veya maili yok. Şu zamanda bilgisayarı olmayan Müslüman takriben yok gibidir. Bak bakalım o programların kurulumunda nice küfür şartları kabul ediyorsun. Bütün bu tür sözleşmelerde kişinin niyeti ölçüdür. Muhakkak ki asıl olan Allah’a ve ahirete iman etmiş olan bir kişinin bu tür sözleşmeleri imzalaması caiz olmamasıdır. Lakin kişinin bu fesattan içtinap etme kudreti olmadığı durumda sözleşmenin küfür maddelerini inkâr ederek imzalamasında inşaAllah bir beis yoktur. Çünkü imzası kasıttan halidir ve şeran itibarı yoktur. İnkâr ile beraber imza atması “Ben bu sözleşmedeki küfürleri ikrar ediyorum, kabul ediyorum, razıyım” manasına gelmez. Allah-u Alem. Üçüncü mevzu: Faizli kredi çekmenin hükmü. Bankadan faizli kredi çekmek kati surette haramdır. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَأْكُلُوا الرِّبَا أَضْعَافًا مُضَاعَفَةً وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ “Ey iman edenler! Ribayı (faizi) kat kat fazlalığıyla yemeyin. Allah’tan korkun ki kurtulasınız.” (Al-i İmran, 130) الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبَا لَا يَقُومُونَ إِلَّا كَمَا يَقُومُ الَّذِي يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا فَمَنْ جَاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهَى فَلَهُ مَا سَلَفَ وَأَمْرُهُ إِلَى اللَّهِ وَمَنْ عَادَ فَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ “Riba (faiz) yiyen kimseler, şeytan çarpan kimse nasıl kalkarsa ancak öyle kalkarlar. Bu ceza onlara “alışveriş de faiz gibidir” demeleri yüzündendir. Oysa Allah, alışverişi helal, faizi de haram kılmıştır. Bundan böyle her kim, Rabbinden kendisine gelen bir öğüt üzerine faizciliğe son verirse, geçmişte olanlar kendisine ve hakkındaki hüküm de Allah’a kalmıştır. Her kim de yeniden faize dönerse işte onlar cehennem ehlidirler ve orada süresiz kalacaklardır.” (El-Bakara, 275) Ve İmam Muslim (rahimehullah)’ın tahriç ettiği hadiste Cabir (radıyallahu anhu) şöyle diyor: لَعَنَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم آكِلَ الرِّبَا وَمُوكِلَهُ وَكَاتِبَهُ وَشَاهِدَيْهِ وَقَالَ هُمْ سَوَاءٌ “Rasulallah (sallallahu aleyhi ve sellem) riba (faiz) yiyene, yedirene, kâtibine ve şahitlik edene lanet etti ve “Onlar aynıdır” buyurdu.” Binaen aleyh bankadan veya başka her hangi bir yerden veya kişiden faiz üzere borçlanmak icma ile haramdır. İbni Kudame (rahimehullah) “Muğni”sinde şöyle der: “Faizin şart koşulduğu her borç haramdır. Bunda ihtilaf yoktur.” Sadece zaruret hali müstesnadır. Zira zaruret mahzuru zaruret miktarında mubah kılar. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ “Kim mecbur kalırsa, başkasının hakkına tecavüz etmez ve zaruret ölçüsünü geçmezse ona bir günah yoktur. Çünkü Allah çok bağışlayıcıdır, çok merhametlidir.” (El-Bakara, 173) وَقَدْ فَصَّلَ لَكُمْ مَا حَرَّمَ عَلَيْكُمْ إِلَّا مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَيْهِ “O size mecbur kalmanızın dışında haram olan şeyleri genişçe açıklamıştır” (El-Enam, 119) Lakin faizli borç almak için zaruret nedir? Sınırı ve zabıtları nedir? Bir: Zaruret dinde, canda ve bedende, akılda, ırzda ve malda vaki olacak bir zarardan ötürü var olur. Bu zarar def edilmesi mümkün olan veya tahammül edilmesi mümkün olan bir hacet, meşakkat veya sıkıntı değildir. Bilakis insanın yakinen veya zannı galip ile dinen veya bedenen helak olmasına veya bir azasının telef olmasına veya uzun zaman veya ağır şartlar altında esaretine veya kalıcı, müzmin hastalığa sebebiyet veren tahammül edilmeyecek olan zarardır. Bedruddin ez-Zerkeşi (rahimehullah) “El-Mensuru fi’l-Kavaid”de şöyle der: “Zaruret o durumdur ki eğer kişi yasaklanmış olandan faydalanmasa helak olacak veya helak olmaya yakın olacak. Mesela yemese (açlıktan) veya giymese (donarak) ölecek olan gibi veya bir azası telef olacak olan gibi. Böylesi için haramdan faydalanmak mubah olur. Hacet ise şudur: Mesela yemediği takdirde ölmeyecek olan aç kişi gibi. Bu kişi muhakkak bir güçlük ve meşakkat içindedir. Lakin (hali zaruret hali olmadığı için) haramlar ona mubah olmaz.” İki: Mahzur olan zaruret miktarı kadar mubah olur. Yani zaruret fazlası asıl hükme tabidir, yani haramdır. Üç: Mahzur olan zaruret hali devam ettiği müddetçe zaruret miktarında mubahtır. Zaruret halinin kalkmasıyla hüküm aslına döner. Dört: Zaruret hali asıl değildir istisnadır. Bunun için ancak bütün mümkün mubah yollar kapandıktan sonra mahzur zarureten mubah olur. Mesela bir kişinin hayati önem taşıyan bir ameliyat geçirmesi gerektiğini farz edelim. Kendi parası yoksa ve devletin sunduğu yardımlardan faydalanamazsa veya zorunlu sağlık sigortasından faydalanamazsa veya elinde paraya çevirebileceği gayrimenkul veya menkul malı yoksa veya ameliyat masraflarını taksitlere bölme durumu yoksa veya ameliyatın tarihini tehir etme ve bu arada çalışarak ameliyat masraflarını kazanma imkânı yoksa veya yardımcı olacak bir tanıdığı veya borç verecek bir kişi yoksa, yani masrafları kapatmak için mümkün ve mevcut olan tüm mubah yollar kapanmışsa o zaman bankadan ameliyat masrafları miktarında kredi çekmesi mubah olur. Masraflardan fazla çekmesi mubah olmaz. Çünkü mahzur ancak zaruret miktarı kadar mubah olur. Şayet ameliyat sonrası çektiği krediyi kapatabilecek bir miktar para eline geçse krediyi acilen kapatması vacip olur. Çünkü zaruret halinin son bulmasıyla mubahlık da kalkmış olur. Allah-u Alem. Dördüncü mevzu: Bedelli askerlik için bankadan faizli kredi çekmek. Yukarıda izah etmeye çalıştıklarımı değerlendirerek bedelli askerlik için bankadan faizli kredi çekmenin hükmüne iki cihetten bakabiliriz. Bir: Zaruretler mahzuratı mubah olur. Bu umumen ulema arasında makbul ve muteber olan sahih bir kaidedir. Kuran ve Sünnet bu kaidenin sıhhatine şahitlik eder. Ulema haramı mubah kılan zarureti nasıl tahdit ettiklerini yukarıda zikrettim. Haram olanı yemez veya giymezse ölecek. Veya ölmeyecek ama tahammül edilmeyecek kadar şiddetli olan bir meşakkate girecek. Bu ölçü konumuzda şu manaya gelir: Faizli kredi çekmezse askere gitme mecburiyetinde kalacak. Başka bir seçeneği yoktur. Veya askere gitmekten imtina edebilecek ama askere gitmediği için tahammül edilmeyecek meşakkate girecek. Âcizane kanaatime göre Türkiye de hazır mevcut durumda asıl olan zaruret durumunun var olmamasıdır. Çünkü askere gitmemek için tahammül edilecek birçok seçenekler vardır. Binaen aleyh asıl olan bedelli askerlik için bankadan faizli kredi çekmenin caiz olmamasıdır. Allah-u Alem. Ancak bazı fertler için zaruret durumu söz konusu olabilir. Mesela defalarca yakalanmış, tebliğ ve ikaz süreci kati surette son bulmuş, hakkında adli işlem başlatılmış, ikametini değiştiremeyen, ülkeyi terk edemeyen ve yakalandığı takdirde kesin surette askere teslim edilecek veya hapsedilecek olan kişi gibi. Veya asker kaçağı olması sebebiyle hayatı tahammül edilemeyecek bir meşakkate dönüşmüş kişi gibi. Böyle bir kardeşin 18.000 TL verecek parası yoksa veya satabilecek arsa, ev, daire, araba ve benzeri malı yoksa veya var ama sattığı takdirde tahammül edilmeyecek bir sıkıntıya girecekse veya yardımcı olacak veya borç verecek bir tanıdık veya kardeş yoksa veya başka mubah yollarla 18.000 TL’yi toparlama imkânı yoksa o zaman inşaAllah bankadan faizli kredi çekmesi mubah olur. Ama elinde bir miktar parası varsa veya bir miktar paraya mubah yollarla ulaşma imkânı varsa o zaman ancak 18.000 TL’ye tamamlamak için ihtiyaç duyduğu kadar para çekmesi mubah olur. Mesela elinde 2.000 TL’si varsa ve 1.000 TL’ye satabilecek bilgisayarı ve 500 TL’ye satabilecek telefonu varsa ve 5.000 TL borç alma durumu varsa sadece 18.000TL’ye tamamlayacak kadar, yani 9.500 TL kredi çekmesi mubah olur. Allah-u Alem. İki: Daha ağır kötülüğü işlememek için daha hafif olan kötülüğü işlemek. Bu da umumen ulema arasında muteber olan ve Kuran ve Sünnet’in şahitlik ettiği sahih bir kaidedir. İki zarar bir araya geldiği zaman ve ikisinden kurtulma durumu mümkün değilse ikisinden daha hafif olanın işlenilmesi zarureten lazım gelir. Şöyle ki iki zarar hakikatte mevcut ise ve iki zarar ağırlıkta eşit değil, bilakis biri diğerinden daha hafif ise ve muhakkak iki zarardan birini işlemek kaçınılmaz, yani zorunlu ise o zaman iki zarardan daha hafifini işlemek vacip olur. İmam ibni Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: “İki haram bir araya gelir ve daha büyük olanın terki daha küçük olanı işlemeden mümkün değilse, o zaman daha küçük olanı işlemek hakikatte haram olmaz. Her ne kadar mutlak olarak vacibin terk edilmesi veya haram olanın işlenilmesi olarak isimlendirilse de. Bu durumda “bir özürden ötürü vacib olanın terk edilmesinden” ve “maslahattan veya zaruretten ötürü haram olanın işlenilmesinden” veya “daha büyük haram olanın def edilmesi için işlenilenden” bahsedilir… Bu mevzu gerçekten çok genişlik içeren bir mevzudur. Bu özellikle nübüvvetin eserleri zayıfladığı ve nebevi hilafetten yoksun olduğu zaman ve mekânlarda böyledir. Bu yönde noksanlık büyüdükçe bu meseleler ve ümmet içinde sebep olduğu fitneler de çoğalmaktadır. Şöyle ki iyilikler ve kötülükler bir birine karıştığı zaman şüpheler ve gereklilikler var olur. Belki bazıları çok büyük kötülükleri de ihtiva etse sadece iyiliklere bakacaklar. Tezadın bu yönünü tercih edecekler. Ve bazıları çok büyük iyiliklerin terkini de ihtiva etse sadece kötülüklere bakacaklar. Bu yönü tercih edecekler. Vasat olanlar ise çelişkili olan meselenin iki yönüne de bakanlardır.” Bu kaidenin bizim meselemizde şöyle uygulanması mümkün olur: Askere gitmek küfürdür. Bankadan faizli kredi çekmek haramdır. Haramın işlenilmesi ancak zaruret halinde mubah olur. Şu halde askere gitmek veya bankadan faizli kredi çekmek arasında tercih etme zorunluluğunda olan Müslüman kötülükte daha hafif olanı tercih etmesi gerekir. Yani müslümanın şu iki yoldan başka seçeneği yoksa: Ya küfür olan askerliğe gidecek veya haram olan bankadan faizli kredi çekecek ve askere gitmeyecek. Bu durumda bankadan faizli kredi çekerek harama girmemek için küfür olan askere gitmesi caiz olmaz. Bilakis küfür olan askere gitmemek için bankadan faizli kredi çekmesi gerekli olur. Hulasa: Değerli kardeşim yukarıda kanun metninde zikredildiği üzere olan bedelli askerlik yapmak inşaAllah caizdir. Ben âcizane bunu men edecek şeri bir sebep göremedim. Mubah vesileler ile para bedelini ödemekten aciz olanların bedelli askerlik yapmak için bankadan faizli kredi çekmeleri ise aslen caiz değildir. Sadece zaruret durumunda olanlar için inşaAllah mubahtır. Zaruret durumunu ve sınırlarını yukarıda özetlemeye çalıştım. Bir kardeş için zaruret hali var olup olmayışı kendi takdiri ve isteğine göre değildir. Kendisi için zaruret halini zanneden kardeşler muhakkak ilmiyle ve basiretiyle muteber olan ilim ehline danışmalarını önemle tavsiye ederim. Allah-u Alem. “Hususi veya umumi hacet zaruret mertebesine indirgenir” kaidesi bu mevzuda işlemez mi?” diye sorulsa derim ki: Bu kaideyi tatbik etmiş olan âlimler zaruret mertebesinde olacak olan hacet için zabıtlar getirmişlerdir. İnsanların kendi takdirine ve isteğine bırakmamışlardır. Gerçek şu ki bunlar zaruretin zabıtlarına çok yakın olan zabıtlardır. Yani zarureti dini maksatlardan birinin yok olmasına sebep olan zarar olarak tarif ederken haceti dini maksatlardan birinin yok olmasına değil ama sıradan birisinin tahammül edemeyeceği darlık ve meşakkate sebep olacak olan zarar olarak tarif etmişlerdir. Bu da zaruret ile hacet arasında itibari gerektiren bir farkın varlığını sağlamıyor. Allah-u Alem. Son olarak şu tembihte bulunmayı kendim için zorunlu buluyorum: İmam ibni Teymiyye (rahimehullah)’ın dediği gibi iyilikler ve kötülükler birbirine karıştığı ve nebevi eserlerin zayıfladığı zaman ve mekânlarda insanların ekseri ya gevşekliğe veya da şiddete meyleder. Bir taife sadece iyilikleri görür olur, diğer taife sadece kötülükleri görür olur. Üçüncü taife ise vakıada nebevi eserlere tabi olmayı menheç edinir. Acizliğini itiraf ederek ama taviz vermeden. Kınayanın kınamasından çekinmeden ama masumiyeti de iddia etmeden. Burada yazdıklarımdan kimse askere gitmeye veya faize dayalı işlemlere umumen ve mutlak surette cevaz verdiğimi çıkarmasın. Allah (celle ve âlâ) ayaklarımızı hidayet üzere sabit kılsın. Fetva külfettir. İmam Malik bin Enes (rahimehullah)’ın dediği gibi kişi vereceği cevapla kendisini önce cennet ve cehenneme arz etsin. Ona hangisi kazandıracaktır? Ayrıca hiç kimsenin de Allah katında bahanesi olmak istemem. Bu yazıda olan benim sözümdür. Doğrusuyla yanlışıyla Rabbimin merhametine ve mağfiretine sığınıyorum. Ama belki bazı insanların yapacakları çıkarımlar ve yorumlar benim sözüm değil, o çıkarım veya yorum sahibinin sözüdür. Hesabı kendisine aittir. Askerlik mevzusu ve faize dayalı işlemler mevzusu bizim hassas olduğumuz ve katiyen kolaylaştırma taraftarı olmadığımız mevzulardır. Ama ilahi emirlerin bir ihlalini ve şeriatın maksatlarına bir muhalefeti göremediğim için ve dinin bu mevzuda genişlik tanıdığına inandığım için yukarıda izah etmeye çalıştığım surette bedelli askerliğin caiz olmasına ve sınırlı bir kesiminde bunun için faizli kredi çekmelerin mubah olmasına kanaat getirdim. Hakka isabet ettiysem sadece Allah (celle ve âlâ)’nın lütfü keremindendir. Hata ettiysem nefsimden ve şeytandandır. إِن نَّظُنُّ إِلاَّ ظَنًّا وَمَا نَحْنُ بِمُسْتَيْقِنِينَ “Biz sadece zannediyoruz. Bu hususta kesin bir bilgimiz yoktur” (El-Casiye, 32) Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum hocam, Kaşlarım bir erkeğin kaşlarına çok benziyor. Çok çıktığında bu durumda şeklini bozmadan fazla çıkan kaşları almak caiz midir? Yani kaşlarımdaki çıkan kıllar anormal dik uzuyor şeklinden çıkıyor resmen kıllar bu durumda fazla çıkanları alabilir miyim? Burda maksat kaşlarımın kalın olup inceltmesi değil bunu da belirtim sadece anormal çıkan kılları almak. Cevabınızı bekliyorum inşaAllah. Allah'a emanet olun. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullahi ve beraketuhu. Hamd Allah’a mahsustur. Muhterem bacım. Kaşların göze girecek kadar uzamış veya erkek veya kadının olağan suretini bozacak kadar uzamış olan kısımları almak erkek ve kadına caizdir. Çünkü bu eziyeti ve zararı gidermektir. Haram kılınmış olan güzellik gayesiyle kaşları yolarak inceltmek veya kökünden kazımaktır. İmam Muslim (rahimehullah)’ın tahriç ettiği hadiste Alkame (rahimehullah) şöyle aktarır: عَنْ عَلْقَمَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: لَعَنَ اللَّهُ الْوَاشِمَاتِ وَالْمُسْتَوْشِمَاتِ وَالنَّامِصَاتِ وَالْمُتَنَمِّصَاتِ وَالْمُتَفَلِّجَاتِ لِلْحُسْنِ الْمُغَيِّرَاتِ خَلْقَ اللَّهِ. قَالَ فَبَلَغَ ذَلِكَ امْرَأَةً مِنْ بَنِى أَسَدٍ يُقَالُ لَهَا أُمُّ يَعْقُوبَ وَكَانَتْ تَقْرَأُ الْقُرْآنَ فَأَتَتْهُ فَقَالَتْ مَا حَدِيثٌ بَلَغَنِى عَنْكَ أَنَّكَ لَعَنْتَ الْوَاشِمَاتِ وَالْمُسْتَوْشِمَاتِ وَالْمُتَنَمِّصَاتِ وَالْمُتَفَلِّجَاتِ لِلْحُسْنِ الْمُغَيِّرَاتِ خَلْقَ اللَّهِ فَقَالَ عَبْدُ اللَّهِ وَمَا لِىَ لاَ أَلْعَنُ مَنْ لَعَنَ رَسُولُ اللَّهِ -صلى الله عليه وسلم- وَهُوَ فِى كِتَابِ اللَّهِ فَقَالَتِ الْمَرْأَةُ لَقَدْ قَرَأْتُ مَا بَيْنَ لَوْحَىِ الْمُصْحَفِ فَمَا وَجَدْتُهُ. فَقَالَ لَئِنْ كُنْتِ قَرَأْتِيهِ لَقَدْ وَجَدْتِيهِ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ (وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا) فَقَالَتِ الْمَرْأَةُ فَإِنِّى أَرَى شَيْئًا مِنْ هَذَا عَلَى امْرَأَتِكَ الآنَ. قَالَ اذْهَبِى فَانْظُرِى. قَالَ فَدَخَلَتْ عَلَى امْرَأَةِ عَبْدِ اللَّهِ فَلَمْ تَرَ شَيْئًا فَجَاءَتْ إِلَيْهِ فَقَالَتْ مَا رَأَيْتُ شَيْئًا. فَقَالَ أَمَا لَوْ كَانَ ذَلِكِ لَمْ نُجَامِعْهَا Abdullah bin Mesud (radıyallahu anhu) şöyle dedi: “Allah dövme yapan ve yaptıran kadınlara, yüz yolan ve yolduranlara, güzellik için diş törpülettirenlere, Allah'ın yarattığı şekli değiştirenlere lânet etmiştir." Bu söz Beni Esed kabilesinden Ummu Yakub denilen bir kadının kulağına varmış. Ummu Yakub Kur’an okuyan bir kadındı. Hemen geldi ve “Ne o senden kulağıma gelen söz! Sen dövme yapanlara ve yaptıranlara, yüzden kıl yolduranlara, güzellik için diş törpülettirenlere, Allah'ın yarattığı şekli değiştirenlere lanet okumuşsun?” dedi. Abdullah da “Rasûlallah (sallallahu aleyhi ve sellem)'in Iânet ettiklerine ben neden lânet etmeyecekmişim. Hem bu Allah'ın kitabında vardır” dedi. Kadın: “Yemin olsun ben Mushaf’ın iki kapağı arasındakileri okudum. Ama bunu bulamadım” dedi. Abdullah “Gerçekten onu okudunsa mutlaka bulmuşsundur. Allah (azze ve celle)“Size Rasûl ne getirdiyse onu alın! Ve sizi neden nehyettiyse ondan hemen vazgeçin!” buyurmuştur” dedi. Bunun üzerine kadın “Gerçekten ben şimdi senin hanımının üzerinde bundan bir şey görüyorum” dedi. Abdullah “Git de bak!” dedi. Kadın Abdullah'ın hanımının yanına girdi. Fakat bir şey göremedi. Ve Abdullah'ın yanına gelerek “Bir şey görmedim” dedi. Abdullah “Bana bak, olsaydı onunla beraber olmazdık” dedi.” Binaen aleyh durum sizin dediğiniz gibiyse kaşlarınızdan fazla olanı almanızda bir beis yoktur. Allah-u Âlem. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum hocam, ailem ve özellikle babam benden davet kabul etmiyor aksine söylediklerimin tersini yapıyor ne yapmam gerekiyor? CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. Hamd Allah’a mahsustur. Muhterem kardeşim Müslümanlar bu hususta genelde iki şeyi birbirine karıştırıyorlar. Bunun için de karşı taraf için aslen murad ettiklerinde muvaffak olamıyorlar. Murad ettikleri şüphesiz karşı tarafın hidayet olmasıdır lakin bunun için takip ettikleri yol yanlıştır. Burada kardeşlerin anlayışında bir karışıklık var. Davet ediyoruz derken yargılıyorlar. Hâlbuki davetin yolu başkadır ve yargının yolu başkadır. Çünkü davetin gayesi başka, yargının gayesi başkadır. Yargının yolu bilgi toplamak, değerlendirmek, muhataba sunmak ve ona beyan etmektir. Akabinde yargılamaktır. Kabul ederse lehine, itiraz ederse aleyhine yargılamaktır. Yani yargı yolunun gayesi şahsa hükmetmektir. Bunun için bu neticeye tevasül edecek bir yol izlenir. Yargı sürecinin nihayetinde kişi şer'i emre itaate çağırılır. Ya güzellikle itaat eder veya zorla itaat eder. Davetin gayesi ise o kişiyi yargılamak ona hükmetmek değildir. Veya daha yaygın tabirle ifade edeyim hüccet ikamesi yapmak değildir. Bilakis onu hakka yakınlaştırmaktır. Bunun için davetçi buna uygun, bu neticeye tevasül edecek bir yol izlemelidir. Kişiyi hakkı kabul etmekten engelleyen manileri def etmesi gerekir. Bunu yaparken onu kaçıracak veya uzaklaştıracak sebeplerden içtinap etmesi gerekir. Bu sebepler çok ve insandan insana farklıdır. Bazıları şunlardır: Muhlis olmamak: Her amelin şartı ihlâs olduğu gibi elbette davetin ilk şartı da ihlâstır. Allah’ın rızasını amaçlamayan her davet muhakkak faydasızdır. Kişinin hidayetini sahibinden istememek: Hidayetin sahibi Allah (celle ve âlâ)’dır. Allah (celle ve âlâ) dilemezse o kişiyi kimse hidayete erdiremez. Dilerse de hiç kimse onu hidayetten men edemez. Davetçi hidayetin mülkü sadece Allah’a ait olduğunu ve sadece O'ndan isteneceğini iyi bilmelidir. Bu bağlamda her noksan doğrudan davetini etkileyecektir. Haklara riayet etmemek: Hak sahibine hakkını itiraf etmemek ve vermemek muhakkak daveti engelleyen en büyük sebeplerdendir. Zira İslam hak sahibinin haklarını korumak için gelmiştir. Hakka çağırırken hakka muhalif olmak elbette daveti etkisiz kılacaktır. İmam el-Buhari (rahimehullah)’ın rivayetinde Selman el-Farisi (radiyallahu anhu) Ebu’d-Derda (radiyallahu anhu)’ya “Rabbinin üzerinde hakkı vardır. Ve nefsinin üzerinde hakkı vardır. Ve ailenin üzerinde hakkı vardır. Her hak sahibine hakkını ver” dediğinde Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) “Selman doğru söylemiştir.” buyurarak söylediğini doğrulamıştır. Hak sahibine hakkını vermemek zulmün özüdür. Ve elbette zalimin sözü muteber değildir. Çünkü insanın haklara riayet etmemesi kişiliğinde öyle derin bir fesada delalet eder ki her daveti nakzeder. Şüphesiz ki her insan haklarına karşı duyarlıdır. Ama özellikle anne ve baba gibi evlat üzerinde büyük hak sahibi olanlar daha da hassastırlar. Bu haktan ötürü Allah (celle ve âlâ) anne babaya öf demeyi dahi haram kılmıştır. Bilakis ihsanda bulunmayı, güzel konuşmayı ve merhamet ve şefkat ile muamele etmeyi emretmiştir. Çünkü ihtiram, sevgi ve bunların gerektirdiği güzel üslup anne babanın evladına karşı en esasi hakkıdır. Allah (celle ve âlâ)’nın “öf” demeyi dahi haram kıldığını sadece bir tefekkür et. Bugün insanların nazarında bu kadar basit olan bu kelimeyi âlemlerin rabbi anne babanın haklarına bir tecavüz olarak kabul etmiştir. Zira bu kelime onu telaffuz edenin nankörlüğüne delalet eder. Kendisine karşılığını asla ödeyemeyeceği haklara karşı nankörlüktür. Ve nankörlük küfrün özüdür. Bu en büyük cerimedir. Bu cerimeyle beraber hangi davet etkili olacak? “Aynısı İslam’ı sahih olmayan anne ve baba için de geçerli midir?” diye sorulursa derim ki: Evet! Nasslar bu hususta Müslüman, müşrik veya kâfir anne baba arasında ayırım yapmamıştır. Ancak Allah ve Rasûlünün karşısına geçmiş olan anne ve babaya karşı artık evladın hiçbir borcu ve sorumluluğu kalmamıştır. Allah (celle ve âlâ) şöyle buyuruyor: “Allah’a ve ahiret gününe iman etmiş hiçbir kavmin, Allah ve Rasûlünün karşısına durmuş olanlara sevgi beslediklerini göremezsin. İster bunlar babaları veya oğulları veya kardeşleri veya aşiretleri olsun.” (el-Mücâdele Sûresi 22) İnsaf etmemek: Bu da daveti etkisiz kılan sebeplerden biridir. Çünkü insaf ile muamele görmek herkesin en temel hakkıdır. İnsaf nedir? Kişinin yaptığına yaptı, yapmadığına yapmadı, konuştuğunu konuştu, konuşmadığına konuşmadı demektir. Varsa kişinin lehine olan bir şey onu lehine ve aleyhine olan bir şeyide aleyhine, ilave yapmadan, eksiltmeden ve uydurmadan, olanı olduğu gibi ispat etmek ve muhafaza etmektir. Adil olmamak: Adalet İslam’dır. İslam’ın koyduğu doğrular, kıstaslar, dengeler ve değerlerdir. Kişi davetinin herhangi aşamasında İslam’ın koyduğu zabıtlardan çıkarsa daveti nakıs olur. Güzel ahlakı terk etmek: Bu şüphesiz davetin doğrudan faydasız olmasını sağlayan en büyük sebeptir. Zira her insan güzel ahlaktan etkilendiği gibi kötü ahlaktan da etkilenir. Amel etmemek: Amel sözün ispatıdır. Bunun için davetçi bu hususa çok dikkat etmelidir. Davetçi güzel konuşur ama konuştuklarıyla kendisi amel etmezse kesinlikle davetine zarar verecektir. Özellikle, kendisini İslam’a nispet eden, İslam amelleri olan ama bununla beraber İslam’ını bozan veya zedeleyen kişilerde kavli davet takriben faydasız oluyor. Çünkü karşı taraf senin davet ettiğin şeyin  zaten kendinde bulunduğunu iddia ederek kendisini müdafaa konumuna giriyor. Böyle olunca da bütün uğraşı senin “saldırılarını” def etmekten ibaret oluyor. Ama o her ne kadar sana karşı hep kendisini müdafaa etse de kendini biliyor. Kusurlarını, masiyetlerini, olması gerektiği ama olamadığı kul olduğunu biliyor. Seni davanda sabit ve ısrarcı gördüğü zaman ve onun yapamadığı ama aslen yapması gerektiğini bildiği şeyleri de yaptığını ve ısrarla yaptığını gördüğünde muhakkak etkilenecektir. Bunun için sözden çok amelle davet önemlidir. Velhasıl muhterem kardeşim sana tavsiyem babanı hakka davet etmekten vazgeçme, saygı ve güzel bir üslup ile onu doğruya çağır. Bu hususta tavizsiz ve bedel ödemeye hazır ol. Ve en önemlisi ona Rabbine itaatkâr kulun nasıl olacağını amelinle göster, ihlâsınla ve takvanla ona örnek ol. Rabbim muvaffak kılsın. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum hocam, babam uzun süre bizden ayrı iken ikinci eşi ondan iki çocuğu ile yaşarken hastalandı hastalandığı zaman amcam üvey annem ve babam beraber gidip babam üzerindeki evi üvey annemin üzerine yaptı sonra biz babamızı hastalandığı için yanımıza aldık en sonunda o hastalıktan kanserden vefat etti. Babamın üvey annemize vermiş olduğu evde çocukları olarak şeriata göre hakkımız var mı varsa bu hakkımızı tağuti mahkemede almamız caiz mi? CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Babanızın hayatta iken evi üvey anneye devretmesi hibe kısmına girer. Kişi hayatta iken malının bazı kısmına birilerine hibe edebilir. Ancak eğer çocuklarına hibe edecekse çocukları arasında cumhuru ulemaya göre hibeyi adil yapması müstehaptır. Şeyhul islam İbni Teymiye ve İbni Hazım gibi âlimlere göre adil olması vaciptir. Delil olarak Numan Bin Beşir (radıyallahu anh)’ın rivayetini getirirler. Babası ona malından bir şey verir. Babası Beşir Bin Sinan, Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem)’e gelerek oğluna malından verdiğini söyler. Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem): “Her çocuğuna bu kadar verdin mi?” diye sorar. Hayır cevabını verir. Bunun  üzerine Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) şunu der: “Allah’tan korkun ve çocuklarınızın arasında adalet yapınız!” buyurur. Başka rivayette: “Beni buna şahit tutma, zira ben zulme şahitlik etmem!” buyurur. (Ebu Davud) Çocuklar arasında anlaşmazlık, kavga ve nefret oluşmaması için malından bir şey hibe edecekse adil olup her birine eşit bir şekilde dağıtması gerekir. Babanın çocuklara yaptığı harcama iki kategoride toplanır: Bir: Zaruri ihtiyaçlarını giderirken yaş farkı, ihtiyaç farkı, çocuğun babasına daha çok iyilik yapması veya çocuğun babası için harcadığı paranın çokluğuna göre farklı harcamalar yapabilir. İki: Zaruret dışında iyilik babından bir şey bağışlarken veya bırakırken aralarında adil davranması gerekir. Babanızın durumunu bilmiyorum ama evi diğer hanımının ismine yazdırması zahiren haksızlık olmuş. Zahiren şeriata göre bir hak talep edemezsiniz, çünkü hayatta iken birine malından hibe etmiş. Ama üvey anneniz ve kardeşlerinizle konuşup kabul ederlerse babanızın yaptığı hatayı düzeltebilir, iki hanım ve çocuklarına o evi miras ahkamına göre paylaştırabilirsiniz. Kabul etmezlerse ecrinizi Allah’tan beklemelisiniz. Anlaşmazlık konularında tağutî mahkemeye gitmek caiz değildir. Tağuti mahkemeye ancak münafık tipli kimseler gider. Müslümanlar, gerçek Müslüman iseler anlaşmazlıklarını şeriata yani şeriat bilgisini iyi bilen kimseye götürür, sorunlarını İslam’a göre çözerler. Allah’u Teâlâ en doğrusunu bilendir. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer