Fıtır Sadakası Hakkında

SORU Selamun aleykum hocam. Erkek çocuklara "Muhammed Zeyd" ismi konulabilir mi? CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Soruya genel bir şekilde cevap vermek istiyorum. Öncelikle; Muslim’in (rahimehulllah) rivayetine göre “Abdullah” ve “Abdurrahman” isimleri Allah Teâlâ’ya en sevimli olan isimlerdir. Sahabe’den yaklaşık 300 kişinin ismi “Abdullah” idi. Çocuğa şu isimleri koymak müstehabtır: - “Abdulkadir”, “Abdulaziz” gibi Allah Teâlâ’nın isimlerinden birinin başında “abd (kul)” kelimesinin bulunduğu isimler. - Peygamber isimleri. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) oğullarından birine “İbrahim”, Abdullah b. Selâm (radiyallahu anh)’ın oğluna da “Yusuf” ismini vermiştir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Benim ismimle isimlenin.” (Buhârî, Muslim) İmam Malik (rahimehullah) şöyle demiştir: “Mekke ehlini şöyle derlerken işittim: “İçlerinde “Muhammed” ismi bulunan hiçbir ev halkı yoktur ki muhakkak hayırla rızıklandırılmıştır.” (el-Mesâlik; İbnu’l-Arabî) - Sahabe (radiyallahu anhum) ve kıyamete kadar onların yolunu takip eden ümmetin alim ve salihlerinin isimleri. Zübeyr b. Avvâm (radiyallahu anh) 9 çocuğunu Bedir şehitlerinden olanların isimleriyle isimlendirmiştir. Şu isimleri koymak haramdır: - “el-Azîz”, “er-Rahîm”, “el-Kerîm” gibi başında “el” takısı bulunan Allah Teâlâ’nın isimleri. - “Samed”, “Rahmân”, “Hâlık”, “Cebbâr” gibi başında “el” takısı bulunmamakla beraber sadece Allah Teâlâ’ya has olan isimler. - “Abdualiyy”, “Abdulhuseyn”, “Abdulhâris” gibi Allah Teâlâ’dan başkasının kulu anlamına gelen isimler. - Sadece kafirlerin kullandığı isimler. - Şeyh Bekr Ebu Zeyd (rahimehullah) “Tesmiyetu’l-Mevlûd” isimli kitabında “Neriman”, “Şadi” gibi Arapça olmayan isimler koymanın haram olduğunu belirtmiştir. Kimi ilim ehli ise kötü bir mana taşımadığı veya güzel bir manaya geldiği takdirde Arapça olmayan isimler koymakta bir sakınca görmemişlerdir. - Kız çocuğu için melek isimleri ve “Melek” ismi. Zira bunda, meleklerin Allah Teâlâ’nın kızları olduğuna inanmış bazı Arap müşriklerine benzeme söz konusudur. (Bkz: Şeyh Bekr Ebu Zeyd, a.g.e.) Şu isimleri koymak mekruhtur: -Manası veya lafzı nedeniyle hoş karşılanmayan ve bu sebeple de alay konusu yapılabilecek isimler. - Şarkıcı, artist, aktör, futbolcu isimleri. - Bir günahı ifade eden isimler. - Zorba ve kafir yönetici isimleri. - Kimi alimlere göre “Cebrail”, “Mikail”, “İsrafil” gibi melek isimleri. - “Muhsin”, “Halis”, “Muhlis” gibi nefsi tezkiye (temize çıkarma) anlamı ifade eden isimler. Zeynep bint Cahş (radiyallahu anhâ)’nın ilk ismi “Berra (sadık, doğru dürüst)” idi. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem): “Kendinizi temize çıkarmayın. Allah içinizden sadık olanları en iyi bilendir” (Muslim) diyerek O’nun bu ismini Zeynep ismi ile değiştirmiştir. - Yine Şeyh Bekr Ebu Zeyd adı geçen eserinde, “İzzeddin”, “Nureddin”, “Alaeddin”, “Seyfulislam” gibi sonunda “din” veya “İslam” kelimelerinin bulunduğu isimleri koymayı mekruh görmüştür. - Kimi ilim ehline göre “Taha”, “Yasin” gibi sure isimleri. (Taha ve Yasin isimlerinin Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-’in isimlerinden olduğu bilgisi sahih değildir. Bkz: Tuhfetu’l-Mevdûd bi Ahkâmi’l-Mevlûd, İbnu’l-Kayyim, sy: 109) Yukarıda geçen türden olmayan isimleri koymak ise caizdir. Yine “Aliyy (Ali)”, “Rahim”, “Kerim”, “Latif”, “Rauf”, “Halim”, “Kadir” gibi hem Allah Teâlâ hem de başkaları için kullanılan isimleri Allah’a kullanıldığı anlamları kastetmeksizin koymak caizdir. (Bkz: Tuhfetu’l-Mevdûd, sy: 88. Nitekim Hakîm b. Hizâm isminde bir sahabi vardı.) Haram isimlerin değiştirilmesi vacip, mekruh isimlerin değiştirilmesi müstehabtır. Bu isimler ya müstehap ya da caiz olan bir isimle değiştirilir. Nitekim Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bazı sahabilerin isimlerini değiştirmiştir. Alimlerin ittifakıyla çocuğa isim koymada en hak sahibi olan babadır. Dolayısıyla baba ve anne isim konusunda anlaşmazlığa düşerlerse hak babanındır. Çünkü çocuk anneye değil babaya nisbet edilir, çağırılırken -örneğin- “Abdullah oğlu (veya kızı)…” diye çağrılır, ama -örneğin- "Âişe oğlu (veya kızı)…” diye çağrılmaz. Nitekim Ahzâb suresinin 5. ayetinde de buna işaret edilmiştir. Yine hadisle sabit olmuştur ki insanlar kıyamet gününde -az önceki örnekte olduğu gibi- babalarının isimleriyle çağrılacaklardır. Çocuğa babasının isminin konulmasında bir beis yoktur. Nitekim seleften bazıları çocuklarını kendi isimleriyle isimlendirmişlerdir. Çocuğa iki isim koymak birçok kimsenin zannettiği gibi sünnet değildir, sadece caizdir. Dolayısıyla ibadet/sevap diye çocuğa iki isim koymak bid’attır. İbn Kayyim el-Cevziyye (rahimehullah) şöyle demiştir: “8. Bölüm: Tek isimden fazla isimle isimlendirmenin caiz oluşu hakkındadır: İsim koymak ile kastedilen tanıtmak ve başkalarından ayırt etmek olunca ve bu gayenin gerçekleşmesi için tek isim koymak yeterli geldiği için tek isim koymak ile yetinmek evla olandır. Ve tıpkı bir kimseye hem isim hem künye ve hem de lakap konulabildiği gibi tek isimden fazla isimle isimlendirmek de caizdir.” (A.g.e. sy: 144) Nitekim Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yedi çocuğu ve iki de torunu olmuş ve her birine tek isim koymuştur. Sanırım “Muhammed Zeyd ismi konulabilir mi” diye sormanızın sebebi Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in Zeyd b. Hârise (radiyallahu anh)’ı evlat edinmesine matuf. Evet, Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) Zeyd b. Hârise’yi evlat edinince Zeyd’e “Zeyd b. Muhammed (Muhammed’in oğlu Zeyd)” denmeye başlanmıştı. İslam’ın başında caiz olan miras, neseb, halvet/mahremler noktasında evlat edinme sonradan Ahzâb 5. ve 40. ayetlerle haram kılınınca yine önceki gibi O’na “Zeyd b. Hârise” denildi. Evvela Muhammed Zeyd ismi Muhammed’in oğlu Zeyd anlamına gelmeyip sadece bir çocuğa verilen iki isimdir. Sonra, bunun “Muhammed’in oğlu Zeyd” anlamını çağrıştırdığını varsaysak bile yine bu ismi vermede bir sakınca olmaz. Bunun da ötesinde Muhammed isminde babası olan Zeyd isimli birisine “Zeyd b. Muhammed” denilebilir. Çünkü bunun ne Efendimizin evlat edinmesiyle alakası vardır, ne de bunu nehyeden bir delil mevcut değildir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

SORU Benim annem ve babamın şirkleri var ve onlara anlatıyorum ama kabul edemiyorlar belki benden kaynaklıda olabilir. Ve onlar namaz oruç ibadetlerini yani sıra kurban da kesecekler ve bunların keseceği kurban yenir mi ve Türkiye toplumundaki etlerin hükmü nedir. İkinci sorum ailem oy kullanma gibi şirki var ve onlarla çok konuştuk ama vazgeçmiyorlar bildiklerinden ve onları tekfir etmek gerekir mi? Vela beraber için. Allah (azze ve celle) razı olsun sizlerden razı olsun. Selamun aleykum ve rahmetullahi ve beraketuhu. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullahi ve beraketuh. Hamd Allah’a mahsustur. Muhterem kardeşim oy kullanma mevzusu dinimizde kati ve sarih beyan edilmemiş olan mevzulardandır. Bunun üçün Türkiye’de ki demokratik seçimlerde oy kullanın hükmünde tafsilata gidiyoruz ve oy kullananları en basit haliyle üç kısımda değerlendiriyoruz: Bir: Kanun koyma yetkisini Allah (celle ve âlâ)’dan başkası için kabul edenler. Bunlar Kuran nassıyla ve icmayla müşrik ve kâfirdirler. İster oy kullansınlar ister kullanmasınlar. İki: Kanun koyma yetkisini Allah’tan başkası için kabul etmeyenler ama kabul edenlere tabii olanlar, onların yolunu tasvip edenler ve destekleyenler. Bunlarda müşrik ve kâfirdir. İster oy kullansınlar ister kullanmasınlar. Üç: Kanun koyma yetkisini Allah’tan başkası için kabul etmeyenler, kabul edenlere de tabii olmayanlar, onları ve izledikleri yollarını inkâr edenler ama şeran makbul bir tevil ile veya dünyevi bir maslahat ile veya cehaletinden ötürü oy kullananlar. Bu tafsilatın izahı için şu yazılara müracaat edebilirsin: #290, #287, #288, #65 Eğer annen ve baban üçüncü kesimden iseler onlara şirk ve küfür hükmünü vermekte durman lazım ve İslam’larını idame etmen ve şüphelerini izale etmen lazımdır. Sualinde “onlarla çok konuştuk” derken “onların tüm şüphelerini çürüttük. Oy kullanmakta inatlaşıyorlar. Onları tekfir etmeye başka hiçbir mani de kalmadı” kast ediyorsan o zaman hükmün inzalini engelleyen maniler kalkmış ve küfür hükmü zorunlu olmuştur deriz. Ama değerli kardeşim insanların şüpheleri farklı ve hakkı kabul etmekten engelleyen haller de insandan insana değişiktir. Bu işi çarpım tablosu gibi görmemeniz lazımdır. Bilakis formülde değişken x’in (hatta belki x ve y’nin) bulunduğu bir problem gibi görmelisiniz. Bunun için annen ve babanın hallerini bilmediğim üçün tekfir etmen gerekir mi sualine cevap veremem. Ama her halde onların oy kullanmasını inkâr etmen ve onlardan durumlarına ve mertebelerine münasip bir üslupla teberri etmen lazımdır. Allah-u Âlem. Tarık Ebu Abdullah

SORU Esselamu aleykum ve rahmetullahi ve berakatuh hocam. Rabbim sizlerin ilminizi arttırsın. Ben sorumu Tarık hocaya sormak istiyorum. Rabbim sizleri İslam üzere sabit kılsın. Hocam benim sorum, Türkiye’de kalıp, Halis Bayuncuk, Murat Gezenler ve yeni çıkan bu kişilerin talebeleri ile bizlerin akidesi aynımıdır? İnsanları Tevhidi anlattıklarını söylüyorlar lakin Cihad etmiyorlar. Onların İslam anlayışı çok kolay hocam. Cihad yok ve Emri bil maruf nehyi anil münker yok. Tevhidi onlarla öğrenen bir kişiye sizin nasihatiniz ne olurdu? Bizlere bu konuda yardımcı olursanız çok seviniriz. Rabbim sizlerin ve medyacılarınızın amellerini kabul eylesin. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullahi ve beraketuhu. Hamd Allah’a mahsustur. Muhterem kardeşim bir Müslüman için mutlak surette en önemli şey tevhiddir. Zira sahih tevhid onu sahih din sahibi yapar. Ve sahih din sahibi olması insanın dünya ve ahiret saadeti için şarttır. Bunun için tevhid ilmi şüphesiz en önemli ilimdir. Allah (subhanehu ve Teâlâ) şöyle buyurmuştur: فَاعْلَمْ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنْبِكَ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ “Onun için bil ki Allah’tan başka ilah yoktur. Hem kendi günahın hem de mümin erkekler ve kadınlar için mağfiret dile.” (Muhammed 19) Bu ayeti kerime Medine’de inmiştir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem)’in senelerce verdiği tevhid davasından sonra yine Allah (azze ve celle) ona tevhidi bilmeyi emretmiştir. Bu da tevhid ilminin ve onu tedris etmenin ehemmiyetine delalet eder. Ayrıca Allah (azze ve celle) bu ayeti kerimede amelden önce ilmi emrediyor ve hususen tevhid ilmini emrediyor. Zira amelin kabul şartı şüphesiz tevhittir. Ve başka birçok delilde tevhidin ve ilminin ehemmiyetini görmek mümkündür. Dolayısıyla bir Müslüman her daim tevhidi öğrenmesi gerekir. Özellikle insanların ve ahvalin değişmesiyle zamana ve mekâna göre tevhide taalluk eden meselelerin de değiştiğini görürüz. Eskiler indinde çok konu olmayan ama bugün bizim için çok önemli olan mevzular vardır. Mesela hâkimiyet meselesi, vela ve bera meselesi veya şirku’l-ekber’de cehaletin mazeret olup olmaması meselesi gibi meseleler. Sürekli yeni nazil meseleler vaki olduğu için bu meselelerde sahih tevhidin neler gerektirdiğini bilmek lazımdır. Bu da sürekli ve daimi surette tevhid ilminin tedrisini gerektirir. Türkiye halkının ve Türkiyeli Müslümanların bu bapta eksiklikleri kesindir. Dolayısıyla elbette Türkiye’de bir tevhid daveti lazımdır. Bu manada soruda zikrettiğin kardeşlerin emeğini takdir ediyorum. Kendilerini takip etmiyorum ama değişik vesilelerle Türkiye halkına kendi doğrularına göre tevhid anlatmaya çalıştıklarını biliyorum. Şu var ki kendileriyle tevhidi genelde tahdid etmekte değil ama tevhidin kısımlarında ve muhtevasında ve bu kısımlara bina eden teferruatta ve bunlarla alakalı olan hükümlerde ihtilaflarımız kesin mevcuttur. Özellikle tekfir bahsinde ihtilaflarımız çoktur. Buna ilaveten davetin üslubu ve siyasetiyle alakalı da ihtilaflarımız vardır. Onlar bizi Müslüman kabul ediyorlar mı bilmiyorum ama biz onları Müslüman kardeşlerimiz olarak kabul ediyoruz. Bana göre ilim olarak ortaya koyduklarının arasında yanlışlar veya eksikler çoktur, bazısı da doğrudur. Ama görüşlerinin birçoğu aşırıdır, sahabe (radıyallahu anh)’un mezhebine uygun değildir. Bunun için ben bu kişilerden tevhid öğrenmeyi tavsiye etmiyorum. Bunu daha önce de yazmıştım. Bunun esasta sebebi kendileri eserci olmaktan çok akılcı oldukları içindir. Bundan ötürü selefleri bulunmayan çok muhdes görüşlere sahiptirler. Bunun da temelde sebebi Arap dilinde yetersizlikleridir. Semavi nassları şari’nin muradına uygun anlayamıyorlar ve neticesinde kendi zanlarına göre yorumluyorlar. Buna ilaveten umumen usuli ilimlerdeki eksiklikleri ve hususen Hadis Ehli’nin usuli ilimlerdeki eksiklikleri sebebiyle de nassları mahalli dışında uyguluyorlar. Onları takip eden Müslümanlar bu kişileri selefin yolunda zannediyorlar ama değiller. İmam el-Buhari (rahimehullah) İmam Veki’ ibnu’l-Cerrah (rahimehullah)’ın şöyle dediğini aktarmıştır: “Kim hadisi olduğu gibi alırsa o sünnet sahibidir. Ve kim hadisi kendi hevasını (görüşünü) güçlendirmek için alırsa o bidat sahibidir.”[1] Dikkat et! Her ikisi de hadisi almıştır. Zahirde her ikisi de hadise tabidir. Lakin biri sünnet sahibidir diğeri ise bidat sahibidir. Görüşünde hadise tabi olan o sünnet sahibidir. Görüşüne göre hadisi alan veya reddeden veya kendi ihdas ettiği ölçülere göre tevil eden ise o bidat sahibidir. İmam ibni Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: “Ümmette tefrika ve ihtilaflar ortaya çıkınca tefrika ve ihtilaf ehli fırkalara bölündü. Tevhitte, sıfatlarda, kaderde, Rasûle imanda ve diğer mevzularda dayanakları bâtında, hakikatte Kur’an ve iman değil kendi şeyhlerinin ihdas ettikleri asıllar olmuştur. Kur’an’dan bu asıllara uygun olduğunu düşündükleriyle ihticac ettiler. Kendi asıllarına ters düşenleri ise kendi asıllarına uygun tevil ettiler.”[2] Mutezilenin büyüklerinden olan Amr ibnu Ubeyd tabiinden olan İmam Ebu Amr ibnu’l-Ala (rahimehullah)’a geldi ve şöyle dedi: “Ey Ebu Amr! Allah vadinden döner mi?” Ebu Amr (rahimehullah) “Hayır!” dedi. Amr ibnu Ubeyd “Pekâlâ, Allah bir amele bir cezayı vaat ettiğinde bu vadinden döner mi?” diye sordu. Bunun üzerine Ebu Amr (rahimehullah) ona şöyle cevap verdi: “Ey Ebu Osman![3] Bu (bozuk görüş) sana acemlikten (fasih Arapça sahibi olmamaktan) gelmiştir. Arabın dilinde الوَعْد (vaat) ile الوَعِيدّ (vaît) aynı değildir. Arap bir cezayı vaat ettikten sonra (vaît ettikten sonra) cezalandırmamayı bir ayıp olarak veya vaatten dönmek olarak görmez. Bilakis bunu cömertlik ve fazilet kabul eder. Ama bir iyiliği vaat ettikten sonra onu yerine getirmemeyi bir ayıp kabul eder.” Amr “Arabın dilinde bunu bana gösterebilir misin?” deyince Ebu Amr (rahimehullah) “Evet” dedi ve Âmir ibnu Tufeyl’in şu beytini okudu: وَإنِّي وإنْ أوْعَدْتُهُ أو وَعَدْتُهُ  لَمُخْلِفُ إيعَادِي ومُنْجِزُ مَوْعِدِي Muhakkak ben vaît veya vaat ettiğimde… Vaîdimden dönerim ama vaadimi kesinlikle yaparım Mutezile Allah (azze ve celle)’nin büyük günahları affedeceğini kabul etmiyordu. Allah vaadinden dönmez diyorlardı. Çünkü bu Allah (celle celaluhu) için bir kusur olurdu. Bu görüşlerine delil olarak da لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ “Allah vaadinden dönmez” gibi ayetler getiriyorlardı. İmam ibnu’l-Ala (rahimehullah) da ona Arabın yanında vaat edilmiş cezayı (وَعِيد) vermemek ayıp ve kusur değil bilakis büyüklük ve fazilet olduğunu, vaat edilmiş iyilikten (وَعْد)  dönmenin kusur ve ayıp olduğunu izah etmiştir. Yani Allah (celle celaluhu) vaadinden asla dönmez ama vaîdinden dönmesi O’nun büyüklüğünden ve merhametindendir. İşte bu kardeşlerimiz de arabın dilindeki yetersizliklerinden dolayı ve kendi akıllarıyla ihdas ettikleri bazı kaideleri nassların üzerinde hakem kıldıklarından dolayı selefi olmayan muhdes görüşlere varmışlardır. Dolayısıyla Müslümanlara bu kardeşlerin yolunu izlememeyi tavsiye ediyorum. Allah yolunda cihadı terk etmelerine gelince bu daha da büyük bir fesattır. “Nasıl? Tevhidi yanlış anlatmaktan daha fasit ne olabilir ki?” denilebilir. Doğru! Tevhid bahsinde hatanın ve eksikliğin fesadından daha büyük bir fesat yoktur. Bu mutlaka böyledir. Ancak bazı şeyler, velev ki kendi zatlarında daha önemsiz olsalar da, muayyen hallerde daha önemli konuma gelebilirler.  Şüphesiz sahih iman cihad fi sebilillah’tan daha değerli ve önemlidir. Zira imansız cihadın hiçbir zaman faydası yoktur. Ama imanın her zaman cihada ihtiyacı yoktur. Bununla beraber bazı haller vardır cihad imana mukaddemdir. Zira o halde cihad olmadan iman olmaz. Bu halde cihadın imandan önce gelmesi onun imandan daha üstün olduğundan ötürü değildir. Ama imanın varlığı için şart olduğu içindir. Bunun için bazı nasslarda cihad imandan evvel zikredilmiştir. Mesela İmam Muslim (rahimehullah)’ın Ebu Katade (radıyallahu anhu)’dan ihraç ettiği hadiste olduğu gibi: أن رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَامَ فِيهِمْ فَذَكَرَ لَهُمْ أَنَّ الْجِهَادَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْإِيمَانَ بِاللَّهِ أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ “Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) aralarında kalkıp Allah yolunda cihadın ve Allah’a iman etmenin en faziletli amel olduğunu zikretmiştir.” Burada cihadın imandan evvel zikredilmesi cihadın imandan daha değerli ve önemli olduğu için değildir ama imanın varlığı ve muhafazası için şart olduğu içindir. Bu aynı Allah (subhanehu ve Teâlâ)’nın şu kavli gibidir: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَاذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيرًا لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ. وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ وَاصْبِرُوا إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ “Ey iman edenler! Bir topluluk ile karşılaştığınızda sebat edin. Ve Allah’ı çokça zikredin ki felah bulasınız. Ve Allah ve Rasûlüne itaat edin. Birbirinizle çekişmeyin. Sonra feşele uğrar ve gücünüz gider. Ve sabredin! Muhakkak ki Allah sabredenlerle beraberdir.” (el-Enfal 45,46) Şüphesiz ki sebat etmek zatında Allah ve Rasûlüne itaat etmekten daha önemli ve değerli değildir. Ama düşmanla karşılaştığın zaman ilkin lazım gelen sebat etmektir. Ancak bundan sonra Allah ve Rasûlüne itaat etmen mümkündür. Veya can şüphesiz Allah’ı ispat etmekten daha önemli ve değerli değildir. Ama sahih ikrah halinde canı korumak için Allah (azze ve celle)’yi kalben değil, ama dil veya bedenle inkâr etmek caizdir. Zira dilin veya bedenin Allah (azze ve celle)’yi ispat edebilmesi için hayatta olması şarttır. Bu mesele ruhsat babındandır ve kıyasa açık değildir. İşte cihadın bazı nasslarda imana takdim edilmesinin sebebi de bu baptandır. Bu hususen bizim zamanız için geçerlidir. Fitnelerin, fesadın ve küfrün çoğaldığı şu zamanda cihad sahibi olmayan dinini asla muhafaza edemez. Ne yaparsa yapsın muhafaza edemez. Buna hem vaka şahittir hem de nass delalet etmektedir. Vakaya gelince, cihad sahibi olmayanların nasıl Tevhid davasından döküldüklerini, zamanla yeni tavizler verdiklerini herkes müşahede ediyor. Cihad ederken oy kullanmayan, çocuklarını okula göndermeyen, askere gitmeyenler artık bunları yapmaya başladılar. Bunun kapısını da kendilerine yaptıkları İslam daveti açtı. İçinde yaşadıkları topluma İslam’ı anlatmak için topluma asimile olmayı kabul ettiler. Sorduğun kişiler ve tebaaların çoğu henüz bu durumda değiller ama onlar da zamanla benzer bir hale geleceklerdir. Allah’u A’lem. Nassa gelince İmam Ebu Davud (rahimehullah)’ın ibni Ömer (radıyallahu anhu)’dan ihraç ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) şöyle buyurmuştur: إِذَا تَبَايَعْتُمْ بِالْعِينَةِ وَأَخَذْتُمْ أَذْنَابَ الْبَقَرِ وَرَضِيتُمْ بِالزَّرْعِ وَتَرَكْتُمُ الْجِهَادَ سَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ ذُلاًّ لاَ يَنْزِعُهُ حَتَّى تَرْجِعُوا إِلَى دِينِكُمْ “Iyne yoluyla alışveriş yaptığınız, öküzlerin kuyruğuna yapıştığınız, tarım işlerinden razı olduğunuz ve cihadı terk ettiğiniz zaman Allah size öyle bir zillet musallat eder ki dininize dönünceye kadar onu üzerinizden almaz.” حَتَّى (hatta) burada إلى أن (ila en) manasında gaye harfidir ve gaye olanın ancak onun için matlup olanın vaki olmasıyla tahakkuk edeceğine delalet eder. Gaye zilletin üzerimizden alınmasıdır. Bunun için Allah (azze ve celle)’nin bizde emrettiği dinimize dönmektir. دِينِكُم (dinikum) mufret marifeye izafet edilmiştir, bu da umum ifade eder. Yani bütün dininize, dininizin tamamına dönün manasındadır. Dinimizi kaybetmemizin sebebi ise dünyaya yerleşmiş olmamız ve hilelerle haramları murad etmemiz ve cihadı terk etmiş olmamızdır. Yaşadığımız zilletin sebebi budur. Dolayısıyla Müslümanlar fesada uğradığı zaman dinin tümü cihattan ibarettir. Dini muhafaza edecek olan ancak cihattır. Cihad ederseniz dininizi koruyabilirsiniz. Ama cihadı terk ederseniz ifsad olacaksınız. Bu kardeşlerin de içinde bulundukları büyük fesat budur. Cihadı terk etmeleri ve Müslümanları cihattan men etmeleri. Cihad cemaatlerine karşı düşmanlıkları gün geçtikçe daha da arttığın görüyoruz. Cihad cemaatlerine yönelttikleri asılsız suçlamalarla kendi cihatsızlıklarını meşrulaştırmaya çalışıyorlar. Ama hususen şu zamanda cihad dinin ta kendisidir. Ve onlar bu gidişatlarıyla dinlerini koruyamayacaklardır. Allah’u A’lem. Onlar bunu kabul etmeseler de biz yine şöyle diyoruz: وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ “Uğrumuzda cihad edenleri elbette ki yollarımıza hidayet edeceğiz. Şüphesiz ki Allah muhsinlerle beraberdir.” (el-Ankebut 69) İmam ibni Teymiyye (rahimehullah) şöyle demiştir: “İşte bunun için cihad hidayete muciptir. Bunun delili Allah (subhanehu ve Teâlâ)’nın “Uğrumuzda cihad edenleri elbette ki yollarımıza hidayet edeceğiz” kavlidir. Böylece Allahu Teâlâ cihadı tüm yollarına hidayet kılmıştır. Bunun için iki imam Abdullah bin Mubarek ve Ahmed bin Hanbel ve başkaları şöyle demişlerdir: “İnsanlar bir şeyde ihtilaf ettikleri zaman Hendek ehline (yani savaş ve ribat ehline) bakın. Zira hak onlarla beraberdir. Çünkü Allah “Uğrumuzda cihad edenleri elbette ki yollarımıza hidayet edeceğiz” buyurmaktadır.” Bu durum Allah yolunda savaşanlar için söz konusudur. Önderlik için veya mal için veya taassuptan ötürü savaşanlar için değil. Bilakis bu durum sadece din tümüyle Allah’ın olsun diye ve Allah’ın kelimesi en yüce olsun diye savaşanlar için geçerlidir.”[4] Bizi cihad’a hidayet eden ve canımızı dini uğruna feda etmekle onurlandıran Allah’a hamd olsun. 1 - Kitabu Rafi’l-Yedeyn Fi’s-Saleti, 105. Daru ibni Hazm, 1.baskı h.1416 2 - Mecmuu’l-Fetava, 13/58. Daru’l-Vefa, 3.baskı h.1426 3 - Amr ibnu Ubeyd’in künyesidir 4 - Mecmuu’l-Fetava, 28/442. Daru’l-Vefa, 3. baskı h.1426 Tarık Ebu Abdullah

SORU Es-selamu aleykum 1- Bizler akide olarak, oy kullanmayı küfür ameli olarak görüyor fakat oy kullanan halkı umumen tekfir etmiyoruz yani cehaletlerini mazur görüyoruz. Fakat meclisteki yada kolluk kuvvetlerindeki insanları umumi olarak tekfir ediyor ve onların cehaletlerini mazur görmüyoruz. Bunun sebebi nedir oy kullanan halkı umumen tekfir etmemiz gerekmez mi? Cehaletleri mazur ise meclistekilerin de cehaleti mazur olmaz mı? 2- Demokrasi için silahlanıp savaşan bir grup ile Şeriat için savaşan bir grup fiziki olarak -daha azılı kafire karşı- birlikte hareket edebilir mi? 3- Şeriatı savunan guruplar siyaseten Demokratik ülkelere yada demokratik diğer gruplara "kardeş, dost, yanınızdayız, destekliyoruz" gibi lafızlar kullanması caiz midir? Saygılarım ile Allah sizlerden razı olsun. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. Hamd Allah’a mahsustur. Muhterem kardeşim sorunda üç meseleyi sual etmişsin. Birincisi oy kullanan halk için cehalet mazeret oluyor da milletvekilleri ve kolluk kuvvetleri için niye mazeret olmuyor? İkincisi Müslüman bir taife kâfir bir taifeyle diğer kâfir bir taifeye karşı beraber savaşabilir mi? Ve üçüncüsü Müslüman bir taifenin demokratik bir taifeye siyaseten kardeş, dost, yanındayız, destekliyoruz gibi sözler kullanmasının hükmü nedir? Birincisine gelince, anlayabildiğim kadar yargında bazı ölçüler birbirine karışmış. Bunun sebebi de usulde yapılan hatalardır. Dolayısıyla bu sorunun cevabı aslında usuli bir izah ister ama bu çok söz ister. Bunun için sualine kısa bir şekilde cevap vermeye çalışacağım. Kısa olmasına rağmen yine de sana yardımcı olur inşaAllah. Tevfik Allah’tandır. Değerli kardeşim bir fiilin yargılanması akli ve şer’i olur. Akli hüküm sahih olabilmesi için akıl selim ve fıtratı bozulmamış olması şarttır. Yani akıl İslam vasfına haiz bir akıl olması lazımdır. Bununla alakalı “Akılcılık ve Türkiye Müslümanlarına Etkisi” başlıklı bir yazı yazmıştım. Dilersen oraya müracaat edebilirsin. Şer’i hüküm sahih olması için şer’i delile dayanması şarttır. Senin sualinde konu ettiğin bütün meseleler de bu babtandır, yani söz konusu fiillerin şer’i hükmüyle alakalıdır. Şer’i hüküm ise Allah (celle ve âlâ)’nın hitabıdır. O da ya Kur2an veya Nebevi Sünnetle sabittir. Başka bir tabirle, şer’i hükmü beyan edenler sadece ayeti kerimeler ve hadisi şeriflerdir. Şu halde bizim için önemli olan bu fiiller ve bu fiillere taalluk eden şer’i hükmün şer2i nasslarda, yani ayeti kerimelerde ve hadisi şeriflerde ne derecede beyan edilmiş olmasıdır. Bu ne demek? Yani hükmü sual edilen fiil ayeti kerimede bizzat ve kelimesiyle zikredilmiş olması. Veya ayeti kerimede değil ama sahih hadisi şerifte kelimesiyle zikredilmiş olması. Veya ayeti kerimede kelimesiyle (harfiyen) zikredilmemiş ama o fiile de şamil olan veya o fiile benzer bir fiilin (manen) zikredilmiş olması. Veya ayeti kerimede değil ama sahih hadisi şerifte manen zikredilmiş olması. Fiil ayeti kerimede kelimesiyle zikredilmiş olması ve ona taalluk eden hüküm de delaleti vazıh ve sarih (apaçık, net, ihtimalli olmayan) lafızla beyan edilmiş olması. Veya ayeti kerimede değil ama sahih hadiste hüküm delaleti vazıh ve sarih lafızla beyan edilmiş olması. Ayette ve(ya) sahih hadiste hüküm delaleti ihtimalli lafızla beyan edilmiş olması. Her bir duruma göre fiile taalluk eden şer’i hüküm değişecektir. Senin mazeret olarak bahsettiğin cehalet muhterem kardeşim manilerdendir. Yani sabit olmuş şer’i hükmü failine inzal etmekten alıkoyan bir engeldir. Bu da duruma göre şer’an muteber ve hükme mani olur veya olmaz. Bu kendi başına bir bahis ister. Ama cehaleti mani olarak işletmen için önce fiile taalluk eden şer’i hükmün cinsini tayin etmelisin. Buna göre cehalet mani olarak ya işler veya işlemez. Bu çok kısa ve basit izahtan sonra sual ettiğin fiillere bir bakalım: Şöyle diyorsun: “oy kullanmayı küfür ameli olarak görüyor fakat oy kullanan halkı umumen tekfir etmiyoruz yani cehaletlerini mazur görüyoruz. Fakat meclisteki yada kolluk kuvvetlerindeki insanları umumi olarak tekfir ediyor ve onların cehaletlerini mazur görmüyoruz. Bunun sebebi nedir oy kullanan halkı umumen tekfir etmemiz gerekmez mi? Cehaletleri mazur ise meclistekilerin de cehaleti mazur olmaz mı?” Oy kullanmak ne kelimesiyle şer’i nasslarda, yani ayeti kerimelerde ve sahih hadislerde zikredilmiştir ve ne de hükmü tasrih edilmiştir. Yani oy kullanmanın hükmünü Kur’an’ı açıp veya bir hadis kitabını açıp yüzünden okuyamazsın. Bilakis oy kullanmanın hükmünü verebilmen için önce şu iki şeyin yapılması elzemdir: Bir: Önce hüküm verilecek oy kullanmanın mahiyeti belirlenmesi gerekir. Zira oy kullanmanın vakıası zaman ve mekâna göre değişkendir. Oy kullanmanın mahiyeti Türkiye’de başka Pakistan’da başka. Ve oy kullanmanın mahiyeti 90’lı yılların Türkiye’sinde başkaydı bugün başkadır. Yani hüküm vereceğimiz oy kullanmanın vasıflarıın belirlenmesi gerekir. Bu vasıflardan kimisi hüküm üzerinde etkilidir kimisi de değildir. Şeriatın itibar ettiği ve hükmü icbar eden vasıflar vardır ve şeriatın itibar etmediği veya itibar ettiği ama bu meseledeki hükme etkili olmayan vasıflar vardır. El mühim vasıflar temyiz edilmesi ve hüküm alacak fiilin şer’i mahiyeti belirlenmesi lazımdır. İki: Belirlenmiş şer’i mahiyete taalluk eden şer’i hüküm konuda asıl olabilecek delillerden istinbat edilmesi gerekir. Yani başka bir tabirle, fiilden istihraç ettiğimiz etkili vasıfların şer’i delillerde hükümlerini aramaya koyulmalıyız. Mesela oy kullanmak desteklemektir diyeceğiz. Kim kimin adına oy kullanıyorsa onu destekliyor demektir diyeceğiz. Bu oy kullanmanın esasi ve oy kullanmanın hükmünü doğrudan etkileyen bir vasıftır. Bu durumda desteklemenin hükmü şer’i nasslarda nedir? Müslümanı desteklemek, kâfiri desteklemek, kâfiri Müslümana karşı desteklemek, kâfiri diğer bir kâfire karşı desteklemek vs. desteklemenin değişik hâlleri var. Bizim hüküm aradığımız oy kullanmakta desteğin mahiyeti nedir? Önce bu belirlenmesi gerekecek. Oy kullanarak Müslümanı desteklemenin hükmü başka, kâfiri desteklemenin hükmü başka, kâfiri Müslümana karşı desteklemenin hükmü başka ve kâfiri diğer bir kâfire karşı desteklemenin hükmü başkadır. Buna ilaveten belirlenmesi gereken hususlardan ve son derece önemli hususlardan birisi de oy kullanma fiilinin doğrudan destekleme iradesine delalet edip etmemesidir. Yani misal Erdoğan lehine oy kullanan birisi “ben Erdoğan’ı desteklemek için ona oy kullanmadım” dediği takdirde bu sözün kabul edilecek bir yönü var mıdır veya Allah ve Rasûlü ile istihza ettikten sonra biz sadece vakit öldürüp eğleniyorduk diyenler gibi bir kabul yönü yok mudur? Zahir fiil ile kalbi irade arasındaki ilişki zorunlu mu yoksa değil mi? Zira kişiyi tekfir ettiğin zaman hakikatte kalbini tekfir ediyorsun. Pekâlâ, kalbini görüyor musun ki küfür üzere olduğunu söylüyorsun. Kalp bizim için gayptır. Hakkında bilgi sahibi olabileceğimiz bir şey değildir. Şu halde kalbe nasıl hükmediyoruz? Kalpleri bilen ve hiçbir kalbin Kendisine gizli olmadığı Rab Teâlâ’nın haber vermesiyle hükmediyoruz. Bunun için muayyen bir fiil şer’i nasslarda hangi açıklıkla hangi hükme bağlanılmıştır bilinmesi lazım gelir. Mesela dinde nassla sabit olan her hangi bir şeyle alay edeni tekfir ederiz. Denilse ki “göğsünü açıp, kalbine bakıp kâfir olduğunu gördün mü ki tekfir ettin” derim: Hayır göğsünü açıp kalbini gözle görmedim lakin kalbini görenin haberiyle kalbini gördüm. “De ki: Allah, Rasûlü ve ayetleriyle mi alay ettiniz? Mazeret beyan etmeyin! Muhakkak ki siz iman ettikten sonra kâfir oldunuz.” Kalplerin halini bilen Allah (celle ve âlâ) zahir amel (söz) ile batın amel (Allah’ı inkâr) arasında zorunlu ilişkiyi kurmuştur. Veya amel için bir misal namazın terkidir. Namazın terki zahir bir ameldir. Pekâlâ, nasıl batın kalbin küfrüne delalet ediyor? Çünkü vahyin sahibi Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) o ameli işleyenin kalp halinden haber vermiştir ve “Kim namazı terk ederse kâfir olmuştur” buyurmuştur ve namazı terk etmekle kalbin inkârı arasında zorunlu ilişkiyi beyan etmiştir. Bütün söz ve ameller bunun gibidir. Şer’i nasslarda hangi mertebede beyan edilmiş olmaları bilinmesi lazım gelir. Görebildiğin gibi değerli kardeşim oy kullanmanın hükmünü verebilmek için birçok mesele araştırılması lazımdır. Bunun için ulema oy kullanmak hafi bir meseledir, araştırmaya muhtaç bir meseledir derler. Ve hafi meselelerde cehalet şer’an muteber bir mazerettir. Genel kaide budur. Lakin bölgenin vakıasına, ilim ehlinin varlığına ve fiilin mahiyetine göre o muayyen vakıada cehalet şer’an mani olmayabilir de. Sonra, cehalet bu mevzuda konu olacak manilerden sadece bir tanesidir. Diğer bir mani kasıtsızlıktır. Diğer biri tevildir. Diğer biri şeriatın itibar ettiği genel maslahattır. Ve başka maniler varit olabilir. Maniler sadece dörtle kayıtlı değildir. Evet, bunlar ulemanın en çok zikrettiği manilerdir. Ama her vakıa kendi dinamiklerine göre maniler oluşturabilir. El mühim, burada konumuz oy kullanmanın hükmü değildir. Bununla alakalı sitede çok cevaplar var. Burada konu oy kullanma fiilinin hükmü kapalı ve araştırmaya muhtaç bir hüküm olduğu ve bunun için her oy kullananın tekfir edilmemesi gerektiğini ifade etmektir. Milletvekillerin hükmü veya kolluk kuvvetlerin hükmü ise çok daha açık ve zahirdir. Milletvekillerine gelince, Türkiye de milletvekilliği yapanları muayyen tekfir ediyoruz. Şöyle denilebilir: “Onlar da kelimesiyle şer’i nasslarda zikri geçmiyor ve milletvekillik yapmanın hükmü de şer2i nasslarda beyan edilmemiştir. Şu halde neye göre oy kullanandaki genişliği burada işletmiyorsunuz?” Buna derim ki: Evet! Doğru milletvekilliğin hükmü şer’i nasslarda kelimesiyle beyan edilmemiştir. Bunun için Türkiye vakıasında milletvekillik yapmanın esasi ve lüzumi (ayrılmaz) vasıflarını araştırmamız gerekir. Araştırma sonucunda milletvekilliği amelinden ayrılmayan bazı vasıfları bulacağız. Bulacağımız en önemli ve ayrılmaz vasıf muhakkak milletvekillerin muşerri’ yani kanun koyucu olmaları olacaktır. Bu ise nass ve icma ile İslam’dan ihraç eden büyük şirktir. Allah (celle ve âlâ) şöyle buyuruyor: أَمْ لَهُمْ شُرَكَاءُ شَرَعُوا لَهُمْ مِنَ الدِّينِ مَا لَمْ يَأْذَنْ بِهِ اللَّهُ “Yoksa onların Allah’ın izin vermediği şeyleri kendilerine dinden teşri eden (kanun koyan) ortakları mı vardır?” (Eş-Şura Sûresi 21) Allah (celle ve âlâ) izin vermediği şeyleri, yani indirdiği dinin haricinde olan şeyleri kendilerine teşri edenleri (kanun olarak va’z edenleri) Kendisine ortak koşulanlar olarak isimlendirmiştir. Bu ayeti kerime kanun va’z etmenin şirk olduğunu ve kanun va’z edenlerin müşrik olduklarını tasrih ediyor. İcmaya gelince ibn- Hazm (rahimehullah) şöyle der: “İncil’in hükmüyle hükmedip İslam şeriatında vahyedilmemiş bir nass ile hükmedenin İslam milletinden çıkmış kâfir ve müşrik olduğu hususunda iki Müslüman dahi ihtilaf etmez.” Ve İmam ibn-i Kesir (rahimehullah) şöyle der: “Herkim Nebilerin sonuncusu Muhammed bin Abdullah’a inmiş olan şeriatı bırakıp neshedilmiş diğer şeriatlara tehaküm olursa kâfir olur. Şu halde Yasa’ya tehaküm olup onu İslam şeriatına tercih edenin hali ne olur acaba? Böyle yapan Müslümanların icmasıyla kâfir olur.” Ve İmam ibn-i Abdulber (rahimehullah) bu konuda İmam İshak bin Rahaveyh (rahimehullah)’tan icma nakleder. İmam İshak (rahimehullah)’ın şöyle dediğini nakleder: “Allah (azze ve celle)’ye dil uzatanın veya Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e dil uzatanın veya Allah’ın indirdiği bir şeyi def edenin veya Enbiyadan bir Nebiyi öldürenin kâfir olacağında ulema icma etmiştir. Velev ki Allah’ın indirdiğini ikrar eden olsa dahi.” Teşri (kanun koyma) hakkı ve yetkisi Allah (celle ve âlâ)’ya mahsustur. إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ “Hüküm sadece Allah’ındır. O Kendisinden başkasına ibadet etmemenizi emretmiştir. İşte dosdoğru din budur.” (Yusuf Sûresi 40) Binaen aleyh milletvekilleri kendilerini Allah (subhanehu ve teâlâ)’ya müsavi gören ve kendilerine ibadete çağıran tağutlardır. İster İslam dinini ikrar etsinler ister etmesinler, ister bunu kendilerine helal görsünler ister haram görsünler. Sonra, Türkiye vakıasında milletvekillerinden ayrılmayan zorunlu diğer bir vasıfta Allah (celle ve âlâ)’nın indirdikleriyle hükmetmemeleri bilakis Allah (celle ve âlâ)’nın haram kıldıklarını helal kılmaları ve helal kıldıklarını haram kılmalarıdır. İki amelde her biri kendi zatında İslam’dan ihraç eden büyük küfürdür. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولَئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ “Allah’ın indirdikleriyle hükmetmeyenler işte onlar kâfirlerin ta kendisidir.”(el-Maide Sûresi 44) Ve şöyle buyuruyor: إِنَّمَا النَّسِيءُ زِيَادَةٌ فِي الْكُفْرِ يُضَلُّ بِهِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُحِلُّونَهُ عَامًا وَيُحَرِّمُونَهُ عَامًا لِيُوَاطِئُوا عِدَّةَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ فَيُحِلُّوا مَا حَرَّمَ اللَّهُ زُيِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمَالِهِمْ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ “Nesi; (Haram aylarını ertelemek) ancak küfürde ileri gitmektir. Kâfirler onunla saptırılır. Onu bir yıl helal bir yıl haram kılarlar ki Allah’ın haram kıldığının sayısını bozsunlar ve Allah’ın haram kıldığını helal kılmış olsunlar. Amellerinin kötülüğü onlara güzel gösterildi. Allah kâfirler topluluğunu asla hidayet etmez.” (et-Tevbe Sûresi 37) Allah (celle ve âlâ)’nın teşri ettiğini değiştirip haram kıldığını helal kılmalarını ve helal kıldığını haram kılmalarını küfür olarak isimlendirmiştir. Bu vasıflar milletvekilinden asla ayrılmayan vasıflardır. Her bir milletvekili meclise girdiği zaman yasamayı kast ederek girmektedir. Yasamada laik ve Kemalist yasalara sadık kalacağını yemin etmektedir. Dolayısıyla bu konuda cahil olması asla mümkün değildir. “Biz orada hakkı ikame etmek için, iyiliği emretmek için, Müslümanlar için daha büyük zararı def etmek için bulunuyoruz” tevilleri de mani değildir. Zira bu iddianın gerçekte varlığı yoktur. Zira meclis “Egemenlik Kayıtsız Şartsız Milletindir” ilkesiyle yasama yapan bir meclistir. Dolayısıyla iyiliği emretse veya münkere mani olmuş olsa dahi bunu laik olan ve egemenliği sadece millet için ispat eden meclisin yetkisi, izni ve iradesiyle yapmaktadır. İkrah hali vardır denilse derim ki ikrah hür iradeye münafidir. Milletvekilleri ise kendi hür iradeleriyle yasama yapıyorlar. Takiyye yapıyorlar denilse derim ki takiyye sarih küfür sözünde ve fiilinde mazeret değildir. İslam şeriatını hâkim kılma niyetleri var ancak acizler denilse derim ki acizliğin milletvekilleri için muteber bir mazeret olabilmesi için haklarında İslam vasfı sabit olması gerekir. İslamlarını bozan apaçık küfür sözleri ve fiilleri olmasa o zaman niyetleri var ancak yapmaya güçleri yetmiyor, engelleniyorlar diyebilirdik. Ancak bugüne kadar Türkiye de hangi milletvekili yemin etmeyi reddetmiştir ve buna rağmen meclise kabul edilmiştir. Ve hangi milletvekili mecliste ben İslam şeriatının hâkim olmasını istiyorum, sizler birer tağutsunuz, yaptığınız küfürdür, sizi inkâr ediyorum, benim hüküm aldığım ve boyun eğdiğim sadece Allah’tır ve O’nun şeriatıdır demiştir? Böyle olmuş olsaydı o zaman yapmak istiyor(lar) ama yapamıyor(lar) diyebilirdik. Bu hâlde acizlikleri mazeret olurdu. Lakin durum böyle değildir. Kolluk kuvvetlerine gelince onların küfrü nassın zahiriyle sabittir. Allah (celle ve âlâ) şöyle buyuruyor: الَّذِينَ آمَنُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ الطَّاغُوتِ “İman edenler Allah yolunda savaşırlar. Ve kâfir olanlar tağutun yolunda savaşırlar.” (en-Nisa Sûresi 76) Ayeti kerimenin zahiriyle tağut yolunda savaşan herkes kâfirdir. Velhasıl muhterem kardeşim, gördüğün gibi oy kullanmak, milletvekili olmak veya polis veya asker olmak her biri kendi başına değerlendirilmesi gereken konulardır. Muhakkak kesiştikleri bazı noktalar vardır lakin bu amelleri birbirine kıyaslayarak yargı neticeleri çıkarmak doğru değildir. Böylece inşaAllah birinci sualine cevap vermiş olduğumu ümit ediyorum. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum, sorum Tarık Hoca’ya. Hani diyoruz ya yazı söz gibi değildir niyete bağlıdır. Aklıma şöyle bir şey takıldı. Şimdi bir insan yazıyla (Haşa) Allah'a küfür eden bir lafız yazdı (ikrah olmadan) ama niyeti o değil. Biz bu adamın niyetine bakarak onu tekfir etmeyecek miyiz. Yoksa bu olay ile küfür maddelerine imza atan kişi arasında fark var mıdır? Bir de haşa mesela içinde Allah’a küfür eder gibi maddeler var. Bunlara imza atmak caiz olur mu? Böyle şeyler yok ama kıyas yapayım derken aklım bulandı. Vesvese olduğunu da adım gibi biliyorum. Bana yardım et inşaAllah. Selamet. Allah ayağımızı sabit kılsın inşaAllah. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. Hamd Allah’a mahsustur. Muhterem kardeşim, “yazı söz gibi değildir niyete bağlıdır” sözün tam doğru değildir. Bilakis yazı da söz gibi kelamdır ve mana ifade eder. Bu hususta yazı yazanla söz söyleyen arasında fark yoktur. Yazı da söz gibi sahibinin kastını tabir eder. Eğer yazı yazan kişi ne yazdığını biliyorsa, yani yazdığı şeyin lugaten ne manaya geldiğini biliyorsa ve kendi ihtiyarı ile yazıyorsa o zaman yazdığını kast etmiştir velev ki yazılmış olana terettüp eden şeri hükmü kast etmiş olmasa da. Ama ne yazdığını bilmiyorsa ne söylediğini bilmeyen gibi mazeretlidir. Veya yazıya zorlanmışsa söze zorlanmış olan gibi mazeretlidir. Bu hususta söz ve yazı arasında fark yoktur. Binaen aleyh bir kişi ikrah altında olmadığı halde Allah (azze ve celle)’ye küfür mahiyetinde olan bir söz yazar ve ne yazdığını biliyorsa büyük küfür işlemiştir. Bu durumda niyetine bakılmaz. Ancak tekfirini engelleyen tevil veya taklid gibi başka maniler olabilir. Dolayısıyla doğrudan tekfir edilmez. Bilakis durum kendisine beyan edilmesi lazımdır. Fakat yazdığı söz ihtimalli ise o zaman niyetine bakılır. Bu durumda da yazı aynı söz gibidir. Ya sarih ve sahibinin kastını açık tabir eder veya ihtimallidir dolayısıyla sahibinin kastını açık tabir etmiyordur. Bu durumda yazı sahibinin niyetine itibar edilmesi lazımdır. Ulemanın “yazı söz gibi midir?” meselesini tartışmaları da bundan ötürürdür. Çünkü yazıda sözde olmayan bazı ihtimaller vardır, mesela yazı sahibinin tespiti gibi veya yazının muhatabının tespiti gibi veya yazının isnat edildiği şahsa ait olmasının tespiti gibi. Bu ihtimaller sözde bulunmadığı için ulema yazıyı şeri etkisinde sözle aynı mıdır değil midir diye tartışmışlardır. Buna ilaveten şahsın iradesini tabir eden aslında sözdür. Bunun için İslam şeriatı akitlerde ikrarın delili olarak sözü asıl almıştır sonra sözün makamını tutan diğer delilleri (yazı, işaret, sukut vb. gibi) söze şartlarla beraber tabi kılmıştır. Şu halde bir kişi açık küfür olan bir maddeyi okuduktan ve anladıktan sonra altına kendi eliyle “Ben falan kişi bu maddeyi kabul ettim veya ediyorum” şeklinde yazsa küfür işlemiş olur. Ancak tevil veya taklid gibi şeri manilerin varlığı mümkün olduğundan ötürü derhal tekfir edilmesi caiz değildir. Beyan (hüccet ikamesi) lazım gelir. Bu durum küfür maddeler içerikli bir metni imza edenden farklı mıdır? Evet farklıdır. Zira imza yazı gibi değildir. Bilakis imzada ihtimaller daha fazla ve daha etkilidir. Çünkü imza mana delaletleri olan kelimelerden mürekkep değildir ve dolayısıyla kendisi mana ifade etmez veya mana ifadesi noksandır. Ona mana kazandıran ancak harici sebeplerdir. Mesela imza sahibinin tasdik veya kabul ederek imza etmesi gibi veya insanların ittifakı gibi. Ama bu delaleti ârızıdır. Ve ârızı olan ancak illeti sabit olursa kabul edilir. Denilse ki: “Ama bugün imza kabulün makamını tutmaktadır. Kişinin herhangi bir akdin altına imza atması bugünün örfüne göre onu kabul ettiği manasına gelir. Hatta bu bağlamda imza bugün sözden daha güçlü olmuştur. Çünkü bugün artık akitler sözle değil imzayla geçerli oluyor.” Derim ki: Evet. Söylediğin doğrudur. Bugün imzanın gücü sözden fazladır. Ama bizim şeriatımızda değil. Zalim küfür sisteminde durum böyledir. Lakin bizim hükümlerimiz kâfirin hükümlerine değil İslam şeriatının hükümlerine mesnet olma mecburiyetindedir. Ve İslam şeriatında iradeyi tabir eden asılda sözdür, imza değil. Ama imzanın ikrara delalet gücünde insanların ittifak etmiş olmaları imzanın mana ifadesini güçlendiriyor. Bunun için haram veya küfür içerikli akitleri imza etmek haramdır diyoruz. Lakin bu durum imzanın asıl itibariyle ihtimalli olduğunu ve sahibinin kastına açık delalet etmediğini değiştirmiyor. Dolayısıyla imzanın sahibi imza ettiği metni kesin kabul etmiştir dememiz de mümkün değildir. Hususen bugün akitlerin mahiyetini dikkate aldığımız zaman durumun böyle olduğunu görebiliyoruz. Çünkü bugün imza edilen akitlerin ekseri iki tarafın ihtiyarına bina eden akitler değildir. Bilakis sadece bir tarafın içeriğini ve şartlarını belirlediği akitlerdir. Diğer tarafın ise içeriğini ve şartlarını ancak sunulduğu gibi cümleten kabul etme veya cümleten reddetme durumu vardır. Ama akdin şartlarında ve maddelerinde ayrıntılı bir kabul veya reddetme hakkı yoktur. Bu tür akitlere iz’ân akitleri denilir. Bugün su, elektrik, doğalgaz sözleşmelerinden al otobüs biletine kadar yapılan bütün akitler bu türdendir. Sözleşmenin içeriğini ve koşullarını belirleyen sadece sunucudur. Talibin seçenek hakkı sadece bu sözleşmeyi mevcut standart işlem koşullara göre cümleten kabul edip etmemektedir. Talip olan tarafın sözleşmeden bazı maddeleri çıkarmak veya değiştirmek gibi bir hakkı yoktur. Talip olan taraf bu tür akitleri yapma mecburiyetinde olursa, sözleşmeye konu olan haram veya küfür şart(ları) veya madde(leri) inkâr etmesi şartıyla, imza etmesi caizdir. Mesela elektrik, su ve doğalgaz sözleşmelerinde olduğu gibi. Bu ve buna benzer durumlarda muhakkak genelin yüzleştiği ve değiştirmekten aciz olduğu bir zorluk hali mevcuttur. Dolayısıyla Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın şu kavline dâhil olur: وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ “O size dinde zorluk vermedi.” (el-Hac, 78) Ama kabul ederek imza ederse veya haceti olmamasına rağmen isteyerek imza ederse haram işlemiştir veya akdin içeriği veya koşulları küfür ise küfür işlemiştir. Allahu A’lem. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum hocam, ben bir kamu kuruluşunda çalıştığım için maaşımı da mecburen bir bankadan alıyorum. Maaş bankalarımız iki yılda bir değişmektedir. Her değişiklikte bu bankalar promosyon verme yarışına girmektedirler. Promosyon almak caiz midir? CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Öğrendiğim kadarıyla promosyon şu demektir. Kelime anlamı “Özendirme” dir. Günümüzde kullanımı şu şekildedir: Kurum, çalışanına vereceği maaşı yasal yollarla veya çalışanın eline daha fazla para vermek ve benzeri sebeplerle bankalar aracılığıyla vermektedir. Bir kurumda çalışan eleman sayısı fazla oldukça, o oranda çok paranın erken vakitte yani maaş dağıtımına bir müddet kala yüklü miktarda paranın bankaya yatırılması anlamına gelir. Bankalar maaş verecekleri güne kadar o parayı çalıştırıp ondan faydalanır. Böyle bir işlem bankaların işine geldiği için maaşları verme konusunda rekabete girerler. Ve bir müddet sonra maaşlı adamlara o faydalandıkları paranın bir kısmından teşvik amacıyla ve daimi müşterisi olması amacıyla öderler. İşte bu ödedikleri paraya “Promosyon” denir. Hiçbir banka faydalanmadığı müddetçe kimseye bedava para vermez. Çünkü bankalar hayır kurumları değil, Allah ve Rasûlüne savaş açmış rahmet tanımayan kurumlardır. Verdikleri bu promosyon, faizden elde ettikleri karın ufak bir parçasıdır. Buna binaen; BİR: Müesseselerde çalışan Müslümanlar imkan varsa maaşlarını banka aracılığıyla değil, elden almalılar. Eğer elden alma imkanı yoksa bankadan alıp bir müddet sonra Promosyon veriyorlarsa, İKİ: Bu promosyonu alıp kullanmak caiz değildir. “Promosyon hediye mesabesindedir” denecek olursa da yine alıp kullanmak caiz değildir. Çünkü gelirinin tamamı veya çoğunluğu haramdan kaynaklanan kişinin hediyesi kabul edilmez. ÜÇ: Bu para bankaya bırakılmaz. Çünkü bu parayı yüksek ihtimalle faiz yolunda kullanıp faydalanacaklardır. DÖRT: Alınan bu para Müslümanların genel maslahatlarında mescid, medrese, mücahitlere malzeme alma vs. kullanılmalıdır. Halktan zulmen alınan bu faiz parası halkın faydasına dönecek yerlerde kullanılmasını daha doğru görüyorum. Fakirlere yedirilmesi taraftarı değilim. Allah’u Teâlâ en doğrusunu bilendir. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

SORU Selamun aleykum hocam, günümüzde bazı gençler haşa "Allah’ını", "Allah’sız", "dinini" gibi kelimeler kullanıyorlar. Bunların hali Allah’a küfür edenler gibi midir? Birde bunlara karşı tutumumuz nasıl olmalı? İlk başta uyaralım mı yoksa elimizden geldiği kadar bunlarla savaşalım mı? Birde mesela böyle bir amelin işlendiği bir ortamda uyarmadan karşı çıkmadan oturan kimse küfre rıza küfürdür kaidesinden dolayı küfre girer mi? CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Eğer ki, sadece “Allah’ını”, “Allah’sız”, “Dinini” gibi kelimeler kullanıp susuyorsa arkasını getirmiyorsa, iş kat’i olmaktan çıkıp ihtimale düşer. Böyleleri İslam’ın tatbik edildiği devlette sorgulanırlar ve neyi kastettiklerine bakılır. Eğer haşa Allah’a veya İslam dinine küfrediyorlarsa veya “Allah’sız” sözünden kastın Allah’ın olmadığını kastediyorsa haklarında küfür hükmü verilir. Bunların öldürülmelerinde ihtilaf vardır. Bazı âlimlere göre bunlar tevbe etseler de kabul edilmez ve öldürülürler. Bazı âlimlere göre bunlara tevbe ettirdikten sonra tazir cezası verilir. Hapse atma, sopa vurma (vs.) gibi. Eğer “Allah’a veya dine küfretmeyi kastetmedim”, “Allah’sız” sözünden kastım “Allah yoktur” değil “Allah tanımaz” kastettim derse, o zaman onun küfrüne hükmedilmez. Ama hakim, uygun gördüğü tazir cezasıyla böylelerini cezalandırır. Açık ibarelerle haşa Allah’a veya dinine küfreden kişi İslam dairesinden çıkar ve mürted olur. Böylelerinin boynu vurulur. Kanı muhterem değildir. Ancak hadlerin tatbiki âlimlerin icmasıyla otoritesi ve gücü olan Halife’ye veya onun yardımcısına düşer. İslam devletinde fertler had cezası veremezler. Çünkü böyle bir kapı açılırsa toplumda anarşi yayılır ve birçok aralarında düşmanlık olan insanlar birbirlerini öldürürler ve “Allah’a sövdüğü için öldürdüm!” diyerek kendisine bir çıkış kapısı oluşturur. Münafıklar, Müslümanları bu bahanelerle öldürebilirler. Bunun gibi belki konuştuğu söz muhtemeldir. Şüpheler oluştuğu zaman hadler düşer. İslam’ın tatbik edilmediği, küfrün hakim ve Müslümanların zayıf olduğu yerlerde münker gördüğümüz zaman gücümüz nisbetinde onu engellemek ve değiştirmekle mükellefiz. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Sizden kim bir münker görürse onu eliyle değiştirsin, eğer gücü yetmezse onu diliyle değiştirsin, eğer gücü yetmezse onu kalbiyle buğzetsin buda imanın en zayıf halidir.” (Müslim) Küfrü muhtemel sözler işittiğimiz zaman itiraz etmeli, kınamalı ve söyleyene nasihat edilmelidir. Hiç birini yapamayan o meclisi terk etmelidir. Haşa Allah’a veya Rasûlü’ne veya İslam dinine küfrederse, imkan ve güç nisbetinde böyle birine müdahale edilmeli, susturulmalı, kınanmalı, nasihat edilmeli, güce göre gerekirse dövülmeli, veya hiçbirini yapamayan kişi oradan uzaklaşmalıdır. Allah’u Teâlâ şöyle buyurur: “O (Allah), Kitap'ta size şöyle indirmiştir ki: Allah'ın âyetlerinin inkâr edildiğini yahut onlarla alay edildiğini işittiğiniz zaman, onlar bundan başka bir söze dalıncaya (konuya geçinceye) kadar kâfirlerle beraber oturmayın; yoksa siz de onlar gibi olursunuz. Elbette Allah, münafıkları ve kâfirleri cehennemde bir araya getirecektir.” (Nisa, 140) Küfrü işiten kişileri dört sınıfta toplayabiliriz: 1. Eğer orada gönül rahatlığıyla, rıza göstererek oturursa küfre girer. Çünkü küfre rıza küfürdür. 2. İtiraz eder, karşı çıkarsa veya o meclisi terk edip uzaklaşırsa bir sorumluluğu yoktur. Bu kişi ecir kazanır. 3. İkrah altında olursa ve kalbi ile inkar ederse bir günahı yoktur. 4. Eğer kalben buğzeder bununla beraber oturursa hükmüyle ilgili olarak âlimler arasında ihtilaf vardır. Bazıları küfrüne hükmederken, bir kısım ulema masiyet işlediğini ve büyük günaha girdiğini söylerler. Küfrüne hükmetmezler. Allah-u Teâlâ en iyisini bilendir. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer