Haktan Taviz Verme! Rızık Allah’tandır! (İbretlik Bir Kıssa)

Anneler Günü

بسم الله الرحمن الرحيم Hamdın tamamı, "Erkekler, kadın üzerine idareci ve hakimdirler. Çünkü Allah birini (cihad, imamet, miras gibi işlerde) diğerinden üstün yaratmıştır. Bir de erkekler mallarından (aile fertlerine) harcamaktadırlar. İyi kadınlar, itaatkar olanlar ve Allah'ın korunmasını emrettiği şeyleri kocalarının bulunmadığı zamanlarda da koruyanlardır" (Nisa, 34) diye buyuran Âlemlerin Rabbi Allah (azze ve celle) yedir. Sadece O’na ibadet eder, sadece O’ndan yardım isteriz. Salât ve selam’da “Hanımlarınızı üzmeyin. Onlar, Allah-u Teâlâ'nın size emanetidir. Onlara yumuşak olun, iyilik edin!" (Müslim) diye buyuran Muhammed Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem)’in üzerine, onun temiz pak ailesine, âl ve ashabına ve onlara doğruluk ve güzellik üzere tabi olan Müslümanlara olsun. İlk çıkış nedeni olarak kulağa hoş gelen bir sebep zikredilse de günümüzde gelinen nokta itibariyle insanların samimi duygularının sömürüldüğü, adeta bir alış veriş günü olarak hayatımızda yer alan “Anneler Günü”nün arifesindeyiz. İlk olarak akıllarda yer alan bir şüpheye cevap verelim. İnsanların geneli şöyle düşünmekte: İnsanın annesine hediye almasının, ona kendisini sevdiğini söylemesinin, o günü annesine ayırmasının ne gibi bir zararı olabilir ki? Evet, doğrudur bunlar güzel şeyler, lakin o zamanda böyle düşünenlere şöyle söylemek icap eder. Bu güzel ameller senenin her günü her daim yapılamaz mı, bu amelleri tek güne hapsetmek, amellerin kendisine sunulduğu annelerimize bir haksızlık değil midir? Yoksa annelerimiz bu güzellikleri her daim hak etmiyorlar mı? Sahabeden meşhur Abdullah b. Mes’ûd (radıyallahu anhu) diyor ki: Bir gün, Peygamber Efendimiz’e sordum: “Yüce Allah katında hangi iş en sevgili ve sevimlidir?” Buyurdu ki: “Vaktinde kılınan namaz en sevimlidir.” “Bundan sonra hangi iş gelir?” diye sordum, “Ana babaya saygılı ve iyi davranmak.” cevabını verdi. “Bundan sonra hangisi?” dedim, “Allah yolunda savaşmak.” diye buyurdu. (Buhârî, “Tevhîd”, 48; Müslim, “Îmân”, 137) Yine Kabeyi tavaf esnasında yaşlı annesini sırtına alıp onu tavaf ettiren ve sonrada gelip Ya Rasûlullah annemin hakkını ödeyebildim mi? diye soran adama: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle cevap vermiştir "Hayır! Seni karnında taşırken çektiği bir sancının, seni doğururken duyduğu tek bir acının karşılığını bile ödemiş değilsin." (Mecma’ul Adab) Evet, kendilerini her gün hediyeye boğsak, yılın tamamını kendilerine adasak da haklarını ödeyemeyeceğimiz annelerimiz için tahsis ettiklerini iddia ettikleri “Anneler Günü” koca bir yalandan başka bir şey değildir. Peki, günümüzde anneler gününü kutlatmak için çalışanlar, kadınların haklarına sahip çıktıklarını iddia edenler gerçekten bu iddialarında samimiler mi? Yoksa bu her zaman ki gibi büyük bir aldatmaca mı? Kadınların çalışma hayatlarında ki iyileştirmeler, anne olmaları durumunda verilen haklar (süt parası, doğum izni vb.) ne kadar gerçekçi? Ve ne kadar samimi? Kadınları özgürleştirme adına çalışma hayatına çeken, insanları kapitalist düzenin çarkları arasına iten ve de eşitlik adı altında gücünün ötesinde çalışma şartları sunan, kadın olmaları hasebiyle aslen farklılıklar olması gerekirken giyim, kuşam hal ve davranışlarda erkeklere benzetilen ve tüm bunların neticesinde psikolojilerinin ve fıtratlarının bozulmasına sebep olan, onları adeta duygusuz, hoşgörüsüz, merhametsiz ve acımasız insanlara dönüştüren bir sistemin; kadınlara “anne olun” demesi sizce ne kadar inandırıcı? Anne olmaları neticesinde kazanacakları haklar, sadece onları çalışma hayatının insan öğüten çarklarına çekmekten başka bir amaç taşımamaktadır. Gerçekten samimi olsalar kadınları bu gayri İslami ortamlara davet etmezler ve onları tamamıyla evlerinde tutup İslam’ı yeryüzüne hâkim kılacak o hayırlı neslin yetiştirilmesi için desteklerlerdi. Evet amaç kadınları evden çıkartıp, çocukları kreşlere mahkum etmek ve neticesinde beşeri sistemlere hizmet edecek İslami bir aile terbiyesinden uzak yeni nesiller var etmek. Evet, bu, kadınların asli görevlerinden olan annelik vazifesini ifa ettirmemenin arkasında yatan sebeplerden sadece biridir. Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuşlardır. "Müslüman bir kadın beş vakit namazını kılar, Ramazan orucunu tutar kocasına itaat edip namusunu muhafaza ederse, Cennete istediği kapıdan girer." (İbni Hibban) Evet, kadınların cenneti hak etmesi bu kadar basit, ya peki sistemin çarkları arasında kalmış bir kadın bu basit amelleri yapabilir mi? Tabi ki hayır. Hatta bırakın kendisini cennete götürecek bu amelleri yapmayı, dünya hayatını dahi heba etmektedir. Anne olmayı öteleyen çalışma hayatının içinde kariyer peşinde koşan kadınların aile düzenleri yerini düzensizliklere bırakmış ve neticesinde ülkemizde boşanmaların rakamı evliliklerin önüne geçmiştir. Zaten bu gerçeği örtmek için “kariyerde yaparım, çocukta yaparım” sloganı icat edilmedi mi? Evet değerli okuyucular özelliklede kadınlar yukarıdan okuya geldikleriniz bir kenara sadece şu örnek bile bu sömürü düzeninin gerçek yüzünü göstermede sanırım yeterli olacaktır. Annelik gibi ulvi bir değerin kaynağı olan, cennetlerin ayağı altına serildiği bir kadının kendi vücudunu para karşılığı satması ve bunu devletin bilgisi, izni ve gözetimi altında yapması onların samimiyetsizliğinin ve riyakârlıklarının bir göstergesi değil midir? Kadınları bu kadar düşünen bir sistemin buna izin vermesi hangi akılla izah edilebilir. Birde “vergi kutsaldır” nutukları atıp zinadan vergi almak, kadınları devletin işçisi konumuna getiren karneye bağlamak hangi vicdan sahibi insanın kabul edeceği bir durumdur. Evet, anneler (kadınlar) hak ettiğiniz izzet ve şerefi âlemlerin Rabbi Allah (azze ve celle)’nin hanif dini İslam dininden başkası veremez. Gelin tüm ideolojilere, sistemlere, izimlere ve sizleri ve bizleri kandırmaktan başka amaç gütmeyen tüm günlere (Anneler günü. Sevgililer günü, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü, 1 Mayıs, Nevroz, Hıdırellez günü vb.) HAYIR! deyin, Allah (azze ve celle)’nin tertemiz dinine teslim olun ve ayaklarınızın altına serilmiş olan cennetlere koşun. Hamd Âlemlerin Rabbi Allah (azze ve celle) yedir. Salât ve selam’da Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in üzerine olsun. Zekeriya Ahmed

1 yıl önce

Ebu Garib Hapishanesi’den Nur’un Mektubu

4 ay önce

Karar Alma Yetkisi

Siyasi bir karar almak, savaş kararı almaktan elli kez daha zordur. Komutan sulh yapmak isterken, ordunun hepsi savaşmayı ister! Önünde Hudeybiye örneği var: Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ateşkes anlaşması yaptı ve sulh kararı aldı. Ateşkes kararından dolayı herkes kızgın ve dargındı. Fitne günü birisi durdu ve şöyle dedi: "Ey insanlar, sahabe hakkındaki görüşlerinizi itham edin. Ben Hudeybiye günü kendimi gördüm: Eğer Resulullah'ın kararını reddetme olanağım olsaydı, reddederdim." Lakin geri çekilme kararın da böyle olması gerekir; bir savaştan geri çekilme kararının. Herkes ilerlemeyi ister, komutan ise noktaların bırakılması gerektiği görüşündedir. Yermuk günü Halib b. Velid Şam cephesini gözlemledi. Fetihler Haleb yakınlarına varmış bulunmaktaydı. Humus ehlinden ve diğer bölgelerdeki insanlardan cizye alınmış, bölgenin büyük bir kısmı ele geçirilmişti. Bunun üzerine Rumlar büyük ordularla geldiler. Halid durumu değerlendirmeye aldı ve Güney Suriye haricinde ordusunu sığındırabileceği ve savaşabileceği uygun bir mevki bulamadı. Bu günün açıklamasıyla, 320-340 km. bölgeyi Rumlara bıraktı. Oysaki bu bölgeleri ele geçirmiş, kontrol sağlamış ve buralar Darul-islam olmuştu. Askeri olarak buraları terk etmesi, geriye çekilmesi ve savaşı geriden idare etmesi gerekiyordu. Humus ehline gitti ve onlara şöyle dedi: "Sizden cizye aldık, şimdi o bölgeleri bırakıp cizyelerinizi size geri vermemiz gerekiyor. Bu cizyeler sizin, çünkü sizi koruyamıyoruz." Bu tutum, Humus Hristiyanlarından birçoklarının İslam’a girmesinin nedeni olmuştur. Geri çekildi ve savaş yerini seçti. Güzel, şimdi bir düşün: Herkes muvafık mıydı? Şehidler verdik. Davamıza ne oldu? Geri çekil ve tüm beldeler gitsin! Ancak Halid savaşın orada olmasını seçti, zafer kazandı ve İstanbul'a kadar tüm Rum bölgelerini fethetti. Rumların ordusu kırıldı, geri döndü ve bıraktığı bölgelerin hepsini ve daha ileri bölgeleri aldı. Halid b. Velid'in her bedeviye, her ârabiye, fethe katılan her bir Müslümana, gelip bağıran herkese, her doktora, her eczacıya ve elektronik diploması bulunan herkese "Vallahi geri çekilmemiz gerekiyordu" demesi mi gerekirdi?! Bu musibet nerede son bulacak? Sonra, şuranın sınırları neresi, karar mekanizmasının sınırları nerede? Sakife günü Ömer b. Hattab bir gürültü üzerine dışarı çıktı. Muhacir ve Ensar Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'dan sonraki halifeyi seçiyorlardı. Kalabalığa geldi ve şöyle dedi: "Nedir mesele?" Orada bulunanlar: "Meseleye iştirak etmek için geldik." dediler. Tabi insanlar arasında heyetler, kabile başkanları ve büyük kimseler de bulunuyor. Onlara şöyle dedi: (bu şahsiyeti görünce hayran kalıyorsunuz) "Meslek sahipleri mesleklerine dönsün, sanatkârlar sanatına dönsün. Görüş, Medine ehlinden olan muhacir ve ensara aittir. Bundan sonrasında, insanlar onlara tabidir." İnsanlar seçkinlere tabidir, seçkinler komutanlara, komutanlar da emire tabidir. Eğer yol almak istiyorsak! Tabi emir, din ve önceliği üzerine seçilmiş; ortalığı harap etmesi için sokaktan getirilmemişse. Tercüme: Muhammed Atta Şeyh Ebu Mus’ab es-Suri

1 yıl önce

Ümitvar Olmak !

3 ay önce

Rabbinin Emri Yaklaştığında

1 yıl önce

Müslümanlar İçin Gerçek Mağlubiyet Nedir?

7 ay önce

Kandil Simidi

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Mevlid, Regaib, Miraç ve -selef arasındaki ihtilaftan sahih olan görüşe göre- Berat kandili diye adlandırılan geceleri tazim edip kutlamak/ihya etmek; bu gecelere özel olarak ‘ibadettir, sevaptır’ diye yapılan herbir iş (örneğin; namaz kılmak, zikretmek, Kur’ân okumak, tevbe-istiğfar etmek, bu gecelere has toplanıp dini bir konuda sohbet/ders yapmak, mevlütler, kasideler okumak, konferanslar, seminerler, programlar düzenlemek, ziyaretleşmek, sözlü veya yazılı tebrik gibi) bid’at olduğu için -velev ki sevaptır niyeti olmayıp sadece adet diye olsa bile- bu gecelerin sembollerinden biri olan, bu geceler münasebetiyle yapılan kandil simidini ikram/hediye olarak kabul etmek, satın almak, iş/meslek icabı imal etmek ve satmak -ki bazıları kandil simidi yemenin sevap olduğuna inanmaktadır!-, bütün bunlar bu geceleri tazim edip kutlama bid’atının yaşamına ve yayılmasına yardımcı olmak/katkı sağlamak, bu bid’ata rıza göstermek ve bu günleri kutlayanlara benzemek anlamına geldiği için sakınılması gereken işlerdir. Dolayısıyla birisi bu gecelerden birinde bize bu simidi ikram veya hediye etse bunu yumuşak bir üslupla kabul etmemeli, yememeli ve fırsat varsa kabul etmeme nedenini güzel bir şekilde anlatmalıyız. Ancak ikramı kabul etmediğimiz takdirde daha büyük bir mefsedetin meydana gelmesinden korkuyorsak, mesela ikram sahibinin bizden soğumasından ve böylece davete zarar gelmesinden endişe edersek bu geceleri kutlamanın bid’at olduğunu belirtmek kaydıyla kabul edebilir, yiyebiliriz. Kabul edip bu kimseden ayrıldıktan sonra ise evla olan bunu yemememiz, ailemize ve çocuklarımıza yedirmememiz ve bir ihtiyaç sahibine vererek elden çıkarmamızdır. Aynı şekilde kabul etmediğimiz halde bir şekilde bu simit bize ulaşmış ise de (mesela hükmünü bilmediği için çocuğumuz kabul edip veya satın alıp getirmişse de) evla olan yememek, yedirmemek ve elden çıkarmaktır. Ta ki bu günleri kutlayanlara benzeme durumu söz konusu olmasın. Lakin simit elden çıkarılamayıp heba olacaksa o halde elbette ki yenmelidir. İbn Bâz (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “…Eğer yemeklerini daha büyük bir mefsedeti engellemek için kabul etmişsen onu yeme, yedirmek gayesiyle fakirlere ver, lakin onlara bu yemek şu şu münasebet sebebiyledir veya falancanın yanından diye haber verme.” Bu söylediklerimiz sadece kandil simidi için geçerli olmayıp bid’at olan herhangi bir kutlamaya özel olarak dağıtılan, ikram veya hediye edilen bütün mübah yemekler, içecekler, tatlılar ve her türlü eşya için de geçerlidir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

1 yıl önce