Kadınların Cennetteki Halleri

Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, salât ve selam Rasûlullah’a, ehli beytine, ashab-ı kiramına ve yolunu takip eden bütün mü’minlere olsun. Günümüz insanı senelerce okul okumakla, üniversiteler bitirip doktora ve mastır yapmakla birlikte televizyon, radyo, internet, gazete, dergi ve kitap gibi iletişim ve kültürel araçları kullanmak suretiyle de kendini geliştirmektedir. İnsanoğlunun her gün artan bilimi kullanarak teknolojik icatlara bir yenisini ekleme suretiyle bugün geldiği nokta korkunç boyutlara ulaşmıştır. İnsanın başını döndürecek bu teknolojik gelişimle beraber ne yazık ki insanoğlu genel anlamda büyük bir cahiliyye içerisinde yaşamaktadır. Ancak bu durumdan Allah’a iman etmiş Müslümanları istisna ederim. Bilimde bu kadar ilerlemiş insana cahilliği nasıl ve niçin nispet etmekteyiz?(!) Cevabını Allah’ın izni ve yardımıyla izah etmeye çalışacağım. Cahiliyye tabiri cahillikten türemedir. Cahillik; bir şeyi yanlış bilmek ve ona hakikati dışında inanmak anlamını taşır. Cahilliğin iki çeşidi vardır: Basit cahillik ve Mürekkep (Kurulu) cahillik. Basit Cahillik: Bir kimsenin bir şeyi bilmemesi ve bilmediğini itiraf etmesine basit cahillik denir. Mürekkep (Kurulu) Cahillik: Bir kimsenin bir şeyi bilmemesi ve bilmediğini yani o konunun cahili olduğunu bilmemesine denir. Bu kimse cahilliğini itiraf etmez. Bilgiçlik taslar. Bu ikincisinin durumu birincisinin durumundan daha kötüdür. Allah’a iman etmeyen, Allah’ın emaneti olan İslam Dini’ni yaşamayan her bir kimse, zalim ve cahildir. Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Biz emaneti göklere, yere ve dağlara sunduk. Onu taşımaktan kaçındılar. Ondan korktular. Onu insan yüklendi. O, çok cahil ve çok zalimdir.”[1] Büyük müfessir Abdullah Bin Abbas (radiyallahu anhu) bu “emanet” ten kastın “itaat” olduğunu söylemektedir. Başka bir sözünde de “farzlar” olduğunu söylemiştir. İbn-i Cerir Abdullah Bin Abbas’tan nakleder: “Allah-u Teâlâ emaneti (itaat, teklif, farz, din) yerlere ve göklere taşımaları ve hakkını yerine getirirlerse sevap (mükâfat) alacaklarını, yerine getirmezlerse azaba müstahak olacaklarını teklif edince korkup almadılar. Bu Âdem’e arz edildi. “Onu al. Eğer itaat edersen seni bağışlarım. Ama isyan edersen sana azap ederim.” Dedi ki: “Tamam, kabul ettim.” Günün ikindiden akşama kadar olan bir vakti geçmeden günaha daldı. (Yani yasaklanmış ağaçtan yedi) demiştir.” Allah-u Teâlâ insanoğluna sayısız nimetler vermesine, yerlerdeki ve göklerdeki her şeyi hizmetine sunmasına rağmen Allah’a karşı asi olması, şükretmemesi gerçekten hem büyük bir zulüm ve hem de büyük bir cehalettir. Çünkü Allah-u Teâlâ isyan edilmeye değil itaat edilmeye, nankörlük yapmaya değil şükredilmeye layıktır. İslam’a ve Müslümanlara özellikle de Rasûl-ü Ekrem (sallallahu aleyhi ve sellem)’e büyük düşmanlık sergileyen ve küfründe inat edip Bedir Savaşı’nda öldürülen Ebu Cehil’e “Cehaletin Babası” isminin takılması bu sebepledir. Asıl ismi “Amr Bin Hişam” dır. Ama küfürde diretmesi, İslam yerine şirk dinini yani putperestliği tercih edip batıl inancında diretmesinden dolayı ona “Cahilliğin Babası” anlamında Ebu Cehil ismi takılmıştır. Bedir Savaşı’nda öldürülünce Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimiz “Bu ümmetin Firavun’u öldürülmüştür!”[2] buyurmuştur. İslam’ın dışındaki her türlü din, ideoloji ve yönetim biçimine cahiliyye yönetimi denir. Bu yönetimin ismi ister Laiklik ister Demokrasi ister Faşizm ister Komünizm ve ister Sosyalizm olsun, fark etmez. İslam’ın dışındaki bütün din, inanç ve ideolojilerin altında yatan etken Allah’ın vahyi değil, beşerin mahsulü olan düşünce ve tasavvurlardır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in gönderildiği Arap toplumu Allah’a inanıyordu. İbrahim (aleyhisselam)’dan kalma dine bağlılıkları vardı. Ancak o temiz dini bırakıp unutmuşlar, kendilerince ekleme ve çıkarmalarda bulunarak din üzerinde bir sürü tahrifatlar yapmışlardı. Allah-u Teâlâ’ya ağaçtan ve taştan yonttukları putları ortak koşmuşlar, melekleri de hâşâ Allah’ın kızları olarak isimlendirmişlerdi. Büyük bir kısmı ölümden sonra dirilmeye inanmazdı. Yaptıkları putların etrafında tavaf yapar, onlara dua eder, kurbanlar kesip adakta bulunurlardı. Bütün bunları yaparken Allah’a yaklaşma niyetiyle yaparlardı. Daru’n-Nedve adında bir evde toplanırlar, kabile reisleri kanun, yasa ve kurallar belirleyerek tabilerini o kanunlar çerçevesinde yönetirlerdi. Bunu Allah-u Teâlâ’nın emir ve yasaklarının yani vahyin ışığında değil, kendi görüş ve arzularına göre yaparlardı. O toplum ahlaki yönden yine büyük bir çöküntü içerisindeydi. Zina, içki, kumar, faiz, hile, cinayetler, akraba bağlarını koparmak, ırkçılık yapmak, zayıfları ezmek, ölü eti yemek, kız çocuklarını diri diri gömmek, kabilelere saldırıp mallarını talan etmek ve sonu gelmeyen kan davaları onlarda yaygın olan hastalıklardı. İşte o dönemin toplumu Allah-u Teâlâ’nın nuru yani İslam ile şereflenene, Allah’a ortak koşmayı ve beşeri yönetimi terk edip tek Allah’a ibadet ve teslim oluncaya dek yaşadıkları o döneme cahiliyye dönemi deniliyordu. Maalesef şu an içinde bulunduğumuz bu toplum da yine cahiliyye yaşantısına geri dönmüştür. İslam Dini’nden ve yönetimi olan şeriat ahkâmından uzaklaşıp Batının kendi akıllarından uydurarak çıkardığı Demokrasi yönetimine girdiği o günden bu yana maalesef yine cahiliyye dönemine girmiş bulunmaktayız. Arap müşriklerini cahiliyye toplumu yapan bütün unsurlar maalesef bizim toplumumuzda bir daha canlanmıştır. Yine bu toplum, değer verdikleri insanların heykellerini yontup meydanlara, okullara ve resmî kurumlara dikip saygı duruşunda bulunmaktadır. Salih olarak gördükleri zatların mezarlarını yükselterek ve süsleyerek, onlardan fayda umarak zararı def etme yönünde talepte bulunmaktadır. Millet Meclisi diye adlandırdıkları mekânlarda oturarak Kur’an’dan ve Sünnetten tek bir kanunu bile almadan tamamıyla beşer mahsulü olan kanunlar ve yasalar çıkarmaktadır. Düşünce özgürlüğü adı altında her türlü küfür söz ve düşünceleri edinmekte ve paylaşmaktadır. Ahlaki yönden Arap müşriklerini aşacak seviyeyedir. Uyuşturucu, içki, zina, eşcinsellik, kumar, faiz, rüşvet, hırsızlık, dolandırıcılık, akraba bağlarını koparmak, müstehcenlik, milliyetçilik ve ırkçılık, zayıfı ezme ve dolandırma had safhalara varmıştır. Bu toplum, kız çocuklarını diri diri gömmüyorlar lakin daha beterini yapmaktadır. İslam fıtratı üzere yaratılmış küçücük, temiz, masum yavruları alıp küfür ideoloji ve sistemi olan Laiklik ve Demokrasi kültürü üzere yetiştirip zehirlemeye ve onlara ahireti ebediyen kaybettirecek terbiye ve ahlakı aşılamaktadır. Maalesef bu toplumun kızları genel anlamda açık saçıklık, müstehcenlik ve hayâsızlık üzere büyütülmekte, örtüden arındırılarak kurtlara, sapkın insanlara yem edilmektedir. Neredeyse her gün tecavüz, öldürme ve intihar vakıalarını duymaktayız. Evet, bilimde, teknolojide, icatlarda ilerlemekteyiz. Ama maalesef dinî ve ahlaki boyutta sürekli gerilemekteyiz. Cahiliyyenin bilimle alakasının olmadığını, tamamıyla Allah’tan ve O’nun dininden yüz çevirme sebebiyle oluştuğunun bir misalini daha vermek istiyorum. Mesela bugün ABD halkı geliri en yüksek, maddi refahı, sosyal hizmetleri ve imkânları en geniş halklardan biri sayılmaktadır. Allah-u Teâlâ’nın sayılamayacak kadar nimetlerini bir taraftan kullanıp faydalanırken diğer taraftan inançta, kültürde, küfürde, fuhuşta, ahlaksızlıkta, zulümde ve zayıfları ezip sömürmede en ön sırada yer almaktadır. Bu toplumda cinayetler, fuhuş, eşcinsellik, hırsızlık, uyuşturucu bağımlılığı, intihar vakıaları en yüksek seviyelere çıkmış durumdadır. Kaldırımlarda evsiz yaşayan insanlar milyonlarla ifade edilmektedir. Değişik suçlardan hapse atılan insan sayısı 2,5 milyondur. Günlük binlerce ölüm, gasp, hırsızlık, tecavüz vakıası yaşanmaktadır. Yere düşen insana merhamet edilmez. Aile bağları tamamıyla kopuktur. Hatta hâlâ birçoğunun düşüncesinde beyaz insanın siyahî insana üstün olduğu inancı yatmaktadır. Kendi ülkelerinde durum bu hâl üzereyken; sahip oldukları sözde bu adalet düzenini (Demokrasiyi) tüm dünyaya götürmek üzere (sanki insanların böyle bir talebi varmış gibi) var olan tüm savaş gemileri ve uçaklarıyla mazlum, fakir ve miskin Müslümanları öldürmekten, yuvalarını başlarına yıkmaktan başka bir iş yapmıyorlar. Bütün savaş araç ve gereçlerini adeta Müslümanları ezme yönünde kullanmaktadırlar. ABD’nin bu karanlık hâlinin, bu buhranlı durumunun sebebi ilimsizlik midir yoksa Allah’ın dininden yüz çevirme midir? Hiç şüphesiz ki bu durum İslam dışı yaşamdan kaynaklıdır. Buna binaen şunu söyleyebiliriz: Gerçek mutluluk, gerçek huzur İslam’da ve de Allah-u Teâlâ’ya kul olup dini ile yönetilmekte saklıdır. Rabbim bizleri bu cahiliyye karanlığından çıkarıp İslam’ın nuruna ulaştırsın. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. [1] Ahzab Sûresi 72 [2] Ahmed Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Yüce kemal sahibi, her güzelliğin kaynağı, yerlerin ve göklerin nuru olan O yüce Allah’ı hatırlamak, O’nu anmak ve O’nu konuşmak ne kadar güzel ve lezzetlidir. Bizlere iman nimeti veren Allah’a sonsuz hamd-u senalar olsun. Allah-u Teâlâ’nın ismini ve hayatımıza etkisini Allah’ın yardımı ve izniyle izah etmeye çalışacağım. “Allah” kelimesi, bu kainatın sahibi, yaratıcısı ve hâkimine verilen adıdır. Özel bir isimdir. “İlah” kelimesinden türemiştir. Sevgi, korku, boyun eğme, isteme, yüceltme ve ümit etme yönünden bağlanılan anlamına gelir. Bu ismi diğer Allah-u Teâlâ’nın isimlerinden ayıran özellikleri vardır: Kur’an-ı Kerim’de gelen ilk isimdir. Besmeleyle başlayan Alak Sûresi’nin ilk beş ayeti indiği vakit başında besmele vardı. O Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla, “Bismillah” ile başlıyordu. Esma-ul Husna içerisinde asıldır, toplayıcıdır. Diğer isimler O’na izafe edilir. Mesela Şafi (Şifa veren) Allah, Hâdi (Doğru yola ileten) Allah, Muhyi (Dirilten) Allah diyoruz. Bütün güzel isimleri ve yüce sıfatları içinde barındırır. “Allah” (celle celaluhu) hükmeden, rızık veren, yükselten, rahmet eden, koruyan, mülkün sahibidir deriz. Bu isim sadece Allah-u Teâlâ’ya aittir. Başka hiç kimseye kullanılmaz. Allah (azze ve celle) Kur’an’da şöyle buyurur: “Muhakkak ki Ben, yalnızca Ben Allah’ım. Benden başka ilâh yoktur. Bana kulluk et; Beni anmak için namaz kıl.” (Taha, 14) Firavun dahi ilahlık taslarken “Ben Allah’ım” demedi, “Ben Rabbinizim” dedi. Müşriklerin Kâbe etrafında 360 tane putları vardı. Hiçbirisine “Allah” demediler. Bu isim Allah (azze ve celle)’nin en güzel, telaffuzu en kolay ve en çok sevilen ismidir. Günde binlerce defa “Allah” diyen bir kul sıkılmaz, bıkmaz. Birçok âlime göre o isimle istendiğinde veren, sığınıldığında koruyan Allah’ın en büyük ismidir. Bu görüşü İmam Ebu Hanife, Tahavi, Şirbini ve birçok âlim savunmakta, gelen bir çok hadis buna işaret etmektedir. Bütün güzel isimlere sahip ve bütün yüce sıfatlarla muttasıf, eksiklik ve kusurlardan uzak olan Allah-u Teâlâ’ya iman etmek, O’nu tanıyıp sevmek, sadece O’na ibadet edip kulluğunu yapmak ve hayatımızda sadece O’nun kanunlarını benimsemenin ne kadar büyük bir nimet olduğunu idrak edebiliyor muyuz? İbn-i Kayyım (rahimehullah) der ki: Allah-u Teâlâ’yı en iyi tanıyan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şunu derdi: “Sen, kendini övdüğün gibisin; ben Seni övemem.” “Bütün kemali, bütün övgüyü, bütün yüceliği, bütün izzeti, bütün güzelliği, bütün hayrı, bütün cömertliği, bütün fazileti ve bütün iyiliği toplayan O ismin özellikleri nasıl sayılsın. Bu isim azın yanında anılırsa onu çoğaltır, korkunun yanında anılırsa onu giderir, sıkıntının yanında anılırsa onu kaldırır, üzüntü ve kederin yanında anılırsa yok eder. Darlıkta anılırsa onu genişletir. Zayıf O’na bağlanırsa ona kuvvet verir. Zelil O’nu anarsa ona izzet verir. Mağlup O’nu zikrederse ona galibiyet verir. Yuvasız kimseye sığınma yeri verir. O’nun ismiyle bereket iner, dualar kabul edilir. Hatalar affedilir. Günahlar def edilir. Sevaplar kazanılır. Yerler ve gökler O’nun ismiyle durur. O’nun için kitaplar indi, elçiler gönderildi, şeriatlar vaaz edildi, hadler kondu, O’nun sebebiyle canlılar mü’min ve kâfir diye ayrıldı, O’nun için cihad başladı, O’nunla kıyamet koptu ve onun için cennet ve cehennem pazarı kuruldu. O’nun adıyla adil mizanlar kondu, O’nun adıyla sırat köprüsü kuruldu ve O isimle âlemlerin Rabbine ibadet edildi.” Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi, hâkimi ve düzene koyucusu olan yüce Allah’a, sevdiği ve razı olduğu gibi olsun. O’nu över, O’ndan yardım talep eder ve O’ndan bağışlanma isteriz. Nefislerimizin şerlerinden ve amellerimizin kötülüklerinden O’na sığınırız. Salât ve selam efendimiz, önderimiz, mücahidlerin komutanı, rahmet ve savaş peygamberi olan, Allah’ın mesajını taşıyan, taşıdığı emaneti yerine getiren, ümmete nasihatte bulunan ve hakkıyla Allah yolunda cihad eden Rasûlullah’a, ehl-i beytine ve ashab-ı kiram’ına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Allah-u Teâlâ’nın bizlere sayılamayacak kadar verdiği nimetlerden bir tanesi de akıl nimetidir. Allah-u Teâlâ’ya gece gündüz durmadan ibadet etmiş olsak bu büyük nimetin hakkını ödeyemeyiz. Özellikle Ruh ve Sinir Hastalıkları hastanelerini ziyaret ettiğimizde veya akıl hastası birinin konuşurken saçmalamasını, davranırken kötü hareketler sergilemesini ve özellikle kendine ve başkalarına zarar verdiğini gözlemlediğimizde akıl nimetinin insanoğlu için ne kadar mükemmel bir otokontrol mekanizması olduğunu anlarız. Düzgün davranmak, hikmetli olmak, her şeyi yerli yerine koymak, konuşulması gereken yerde doğru konuşmak, konuşulmaması gereken yerde susmak, davranılması gereken yerde doğru davranmak, davranılmaması gereken yerlerde davranmamak akıldandır. Bunun aksine davranışlar sergilemek akılsızlıktır. Akıl ile doğru ve yanlışı, iyi ve kötüyü, güzel ve çirkini, düzgün ve eğriyi, faydalı ve zararlıyı ayırt edebiliyoruz. Akıl nimetine birçok ayeti kerimelerde işaret edilmiştir: إن فى خلق السموات و الأرض و اختلاف الليل و النهار لآيات لأولى الألباب. “Göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün birbiri ardınca gelip gidişinde aklıselim sahipleri için gerçekten açık ibretler vardır.” [1] و قالوا لو كنا نسمع أو نعلق ما كنا فى أصحاب السعير “Ve: Şayet kulak vermiş veya aklımızı kullanmış olsaydık, (şimdi) şu alevli cehennemin mahkûmları arasında olmazdık! diye ilave ederler.” [2] Akıl, mükellef olma sebebidir. Akıl olmadığı yerde teklif olmaz. Kişi unutarak veya uyuyarak veya hata ederek veya deli iken veya çocuk iken yaptığı şeylerden sorumlu değildir. Çünkü bu hallerde akıl devre dışıdır veya yetersizdir. Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: رفع القلم عن ثلاث، عن المجنون حتى يفيق و عن النائم حتى يستيقظ و عن الصبي حتى يحتلم “Kalem üç kişiden; Akıllanana kadar deliden, uyanana kadar uyuyandan ve ergenlik çağına ulaşana kadar çocuktan kaldırılmıştır.” [3] İnsanın aklı olgunlaşınca şahsiyeti de olgunlaşır. Akıl zayıflayınca kişinin şahsiyeti de zayıflar. İnsan elindeki var olan gücünü iyi yönde kullanabildiği gibi kötü yönde de kullanabilir. Malını iyi yönde kullanabildiği gibi kötü yönde de kullanabilir. Aynı şekilde aklını iyi yönde kullanabildiği gibi kötü yönde de kullanabilir. Aklını kötü yönde kullanırsa, insana inanılmaz surette zarar verebilir. Eğer akıl Allah-u Teâlâ’nın Nuru olan vahiy ile kontrol altına alınırsa ve vahye yani Kur’an ve Sünnete teslim edilirse, akıl kişinin dünya ve ahiret mutluluğuna ulaşmasına sebep olur. İnsanların akılları, İslam dini ile zapturapt altına alınmazsa, başıboş bırakılacak olursa çok sapık tasavvur ve fiillere yönelir. Örnek vermek gerekirse; Başta Amerika olmak üzere kendilerini “medeni” olarak tanımlayan ülkelerde akıl vahiy ile zapt edilmediğinden dolayı kadının kadınla, erkeğin erkekle evlenme sapkınlığını çok tabii karşılanmıştır. Bu davranış onlarda doğal bir olay haline gelmiştir. Amerikan aklı, ırkçılığın önünü alamadığı için siyah ile beyaz insan arasında sürekli devam eden çekişme ve kavgayı önleyememektedir. Yunan aklı, fuhuş yapmanın doğal bir şey olduğunu savunur. Roma aklı boğaları güreştirir. Hint aklı ineklere taptırır. Cahili Arap aklı, fakirlik ve utanma kaygılarıyla küçücük masum kız çocuklarını diri diri toprağa gömdürür. Mecusi aklı, Allah yerine ateşe taptırır. Müşrik aklı taştan ve ağaçtan yontulmuş putlara taptırır. Satanistlerin aklı şeytana taptırmakla beraber kızları, kedi ve köpekleri şeytanlara kurban ettirir. İngilizler “Titanic” adında yaptıkları o gemi için akıl ve kuvvetlerine dayanarak Hâşâ! “Bunu Tanrı bile batıramaz!” demişlerdi. Lakin Allah-u Teâlâ, o muazzam gemiyi ilk seferinde yolcularıyla beraber batırmıştı. Elhamdulillah. Allah-u Teâlâ, aklı belli hudutlar içinde yaratmış, akla sınırlı kabiliyetler vermiştir. Aklın kaldırabileceği bir yükü vardır. Kaldıramayacağı yükü akıllarına yükleyenler, yanlış düşünce ve davranış sergilemeye mahkûmdurlar. Örneğin insan aklı gaibi şeyleri bilmez. Akıldan, gaipten haber verme işi istenirse muhakkak ki yanlışa düşecektir. İnsan, kendi varlığının birçok sırrını keşfedememiştir. Hatta keşfetmekte aciz kalmıştır. İnsanın yapısında mevcut olan mucizevî düzen, intizam, harikulade donanım ve kabiliyet insanın aklını döndürür. İnsanoğlu kendi yapısını ve benliğini henüz tanımamışken tutup aklını esas alarak Allah-u Teâlâ’nın Zatından ve fiillerinden haber verecek olursa mutlaka büyük yanlışlara düşecektir. Çünkü bu, sınırlı olan akla sınırsız yük taşıttırma işine benzer. Bu durumda aklın vazifesi nakle yani naklin geldiği, anlatıldığı ve beyan edildiği üzere iman edip teslim olmasıdır. Aklını naklin önüne geçirmemeli, nakli akıl ışığında anlamaya çalışmalıdır. Bir aklın keşfedemediği hakikati, başka bir akıl keşfeder. Bir aklın idrak edemediği bir malumatı başka bir akıl idrak edebilir. Her bir aklın üstünde başka akıllar olduğunu unutmamamız gerekmektedir. Aklını en üstün akıllardan görenler, aklıyla her şeyi yapabileceğini yahut her sorunu çözebileceğini sananlar, aklıyla her şeyi anlayabileceklerini zannedenler büyük bir yanılgı içine düşmüş olurlar. Bazı insanlar kendilerini İslam’a nispet ederler. Kendilerine Kur’an’dan bir ayet veya Sünnetten bir hadis okuyacak olursan o ayet ve hadisi akıllarına ve mantıklarına arz ederler. Eğer mantıklı görürlerse kabul ederler. Akıllarına uymazsa reddederler. Mesela miras konusunda Allah-u Teâlâ’nın erkeğe iki kadına bir pay verdiğini haber verince itiraz eder ve kabullenmezler. O bozuk ve eksik akıllarınca yanlış gördüklerinden dolayı itiraz eder ve bu durumu kabullenmezler. Bazı kimselere İslam’da hırsızlık yapan kimsenin eli kesileceği, zina eden kişi evli olursa recm edileceği bekâr olursa yüz sopa vurulacağı, erkeğin adil olması şartıyla dört kadın ile evlenebileceği bahsedilince, bu kimselerin bozuk akıl ve mantıklarına göre Allah-u Teâlâ’nın bu hükümlerini reddetme yoluna girdiklerini görürsünüz. Bu kimseler akıllarını ilah edinmiş ve tağutlaştırmış kimselerdir. Allah-u Teâlâ bir ayeti kerimede şöyle buyurmaktadır: أفرأيت من اتخذ إلهه هواه وأضله الله على علم وختم على سمعه وقلبه وجعل على بصره غشاوة فمن يهديه من بعد الله أفلا تذكرون “Hevâ ve hevesini tanrı edinen ve Allah'ın (kendi katındaki) bir bilgiye göre saptırdığı, kulağını ve kalbini mühürlediği, gözünün üstüne de perde çektiği kimseyi gördün mü? Şimdi onu Allah'tan başka kim doğru yola eriştirebilir? Hâlâ ibret almayacak mısınız?” [4] Bazı tür insanlar İslam dinini akıllarıyla yorumlama yoluna giderler. Akıllarını esas alarak dini yorumlamaya çalışan insanlarda farklı yorumlar görmekteyiz. Eğer aklı naklin önüne geçirirsek neredeyse her akıl sayısınca farklı bir din anlayışıyla karşılaşmış olacağız. Bugün dünya üzerinde aklını, naklin önüne çıkaran ve Kur’an ve Sünnet nasslarına karşı aklını hakem yapanların sapıtmalarını bir kenara koyarsak her birinin farklı bir din anlayışına sahip olduklarını müşahede edebiliriz. Gerek yaşadığımız coğrafya olan Türkiye’de ve gerekse dünya üzerinde bazı tip insanlar akıllarını Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisleri üzerinde hakem kılıyorlar, akıllarına uyan hadisleri kabulleniyorlar, akıllarının kabul etmediği hadisleri ise reddediyorlar. Bu davranışlarının sebebi hadis ilmi, cerh tadil, sened, metin tenkidi gibi hadis usulü hakkında bilgi sahibi olduklarından kaynaklanmamaktadır. Tamamıyla akıllarını naklin ve vahyin önüne geçirmeleri ve de hakem kabul etmeleri ve farkına varmadan akıllarını tağutlaştırmalarından kaynaklanmaktadır. Bu davranış; dünya ve ahiret akıbeti bakımından çok tehlikeli bir davranıştır. Bazı hadisleri bazı âlimler reddetmişlerdir. Reddetme işi hâşâ! Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e ait olan sözü reddetme anlamında olmamıştır. O gelen hadisin gerçekten Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisi olmadığına kanaat getirdiklerinden dolayı reddetmişlerdir. Yani o hadisi mevzu (uydurma) gördükleri yahut zayıf olduğu için o hadisle amel etmemişlerdir. Bu muhaddis âlimlerin böyle tavır sergilemeleri doğrudur. Mesela İmam Buhari yahut İmam Müslim yahut İmam Ahmed yahut İmam Malik (rahimehumullah) gibi Sünnete son derece bağlı ve saygılı olan selef âlimlerimiz belirli kural ve ölçüler dâhilinde hadis tenkidi yapmışlardır. İnşaAllah isabet ettikleri konuda iki ecir hata yaptıkları konuda bir ecir alacaklardır. Ben bu âlimlerden bahsetmiyorum. Benim bahsettiğim başka bir grup insan tipi vardır ki bunlar iki kısımdır; Bir kısmı mütevatir hadisler dışında gelen hadisleri tamamıyla reddetmektedirler. Diğer kısmı ise hadisleri Kur’an’a ve akıllarına arz ederler. Kur’an’a zıt zannettikleri hadislerle akıllarına muhalif gelen hadisleri reddetmektedirler. Hâlbuki bu insanlar hadis ilminin “H”sini bile bilmezler. Hadisleri akıllarıyla reddeden bu kimseler ateşle oynadıklarının farkında bile değiller. İmam İshak Bin Rahaveyh (rahimehullah) der ki: “Kime Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisi ulaşırsa ve onun hadisi olduğunu ikrar ettikten sonra reddederse kâfir olur!” İmam Süyûtî (rahimehullah) (Miftahul Cenne Fi İhticac Bissunne) kitabında der ki: “Usulde hüccet olan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in gerek sözlü ve gerekse fiili sünnetini reddeden kişi İslam dairesinden çıkmış ve kâfir olmuş olur.” İmam İbn-i Vezir, El-Avasım ve’l Kavasım kitabında der ki: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisi olduğunu bildiği halde inkâr etmek açık küfürdür.” Âlimlerin bu sözleri gelen hadisin gerçek olarak Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisi olduğunu bildiği halde reddeden kişiler içindir. Ancak bazı hadisleri aklına uymadığı için ve Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e ait olmadığını zannetmesinden dolayı reddediyorsa onun hakkında da bazı âlimlerimiz şunu söylemişlerdir: İmam Ahmed (rahimehullah) der ki: “Kim Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisini reddederse, o kimse helak olma durumuyla karşı karşıyadır.” [5] İmam Hasan Bin Ali el-Berbehârî (rahimehullah) der ki: “Bir adamın hadisleri eleştirdiğini yahut o hadisleri reddettiğini yahut hadislerin dışında başka şeyler istediğini görürsen onun İslam’ından şüphelen. O kimsenin arzularına tabi ve bid’atçı olduğunu unutma! Bir adama hadis getirdiğin zaman hadisi istemeyip Kur’an’ı istediğini duyarsan o adamın içinde zındıklık barındırdığını unutma! Onun yanından kalk ve ayrıl!” [6] Bazı İslam fırkalarının doğru yoldan yani Ehl-i Sünnet ve’l-Cemaat yolundan sapma sebepleri arasında akıllarını ön plana çıkarma, bazen farkına varmadan akıllarını ve görüşlerini Kur’an ve Sünnetin önüne geçirme eylemlerinden kaynaklandığını müşahede edebilirsin. Bu sapma gerek fıkıh konularında, gerek İslami tasavvurlarda ve gerek ahkâm konularında kendini göstermektedir. Mutezile fırkasının çıkışı, Kur’an mahlûktur fitnesini çıkarıp İslam âlemini boş tasavvurlarla uzun müddet meşgul edip kargaşa çıkarmaları ve bazı âlimlerin bu fitne sebebiyle işkencelere maruz kalmaları bu kabildendi. Şiiler, Mürcieler, Cehmîler, Cebriyeciler, Kaderiyeciler, Hariciler, Sofular, Eş’arîler ve Mâturîdi’lerin Ehl-i Sünnet ve’l-Cemaat’ten ayrıldıkları bazı yönlerin temelinde akılcılık yatmaktadır. Akıl çok tehlikeli bir silahtır. Doğru yolda kullanıldığında faydaları büyük olduğu gibi yanlış yolda kullanılınca zararı da bir o kadar büyük olmaktadır. Maalesef günümüzde bazı Müslümanların görüşlerini veya hocalarının ve cemaatlerinin görüşlerini ayet veya hadisin önüne geçirdiklerini müşahede ediyoruz. Tekfir bataklığına saplanmış ölçüsüz bazı Müslümanların da, tekfir ahkâmında mantık ve akıl yürüttüklerini sıkça görmekteyiz. Ayet ve hadisleri ashab-ı kiram ve tabiin metodu üzere değil de kendi akıl ve kıyaslarıyla açıklamaktadırlar. Yine bid’at ehli fırkalar, bid’atlarını doğru göstermek amacıyla Kur’an ve Sünnet üzerinde akıl ve mantık yürütürler. Ayrıca belamların; tağutları kızdırmamak veya onların yanında makam ve dünyalık elde etmek için ayet ve hadisleri akıl ve görüşleriyle yorumlayarak mana tahrifine gittiklerini görüyoruz. Ve de toplum nezdinde kendilerine aydın denen karanlıklar içinde yüzen bir kesim var ki, Avrupa kâfirlerine şirin görünmek amacıyla ayet ve hadislerin manalarını tahrif ederler. Hülasa: Akıl; Allah’ın dışında ibadet edilen, insanlara kanun ve tasavvur veren bir tağut haline getirilmemelidir. Ayet ve hadisleri aklın değil, aklı ayet ve hadislerin hizmetine sokmalı, aklımızı nakle göre şekillendirmeliyiz. Allah-u Teâlâ’nın doğru dediği doğru ve yanlış dediği yanlıştır. Bizlere, bilmediğimizi öğreten Allah-u Teâlâ’ya karşı bilgiçlik taslamaktan yine Allah’a sığınmalıyız. Allah-u Teâlâ kimleri doğru yola ilettiyse onu saptıracak yoktur. Kimi de saptırdıysa onu doğru yola iletecek yoktur. Ashab-ı kiram teslimiyetçi bir milletti. Bizler de maalesef akılcı ve bir o kadar da ukala bir milletiz. Bir kavim kendi nefislerindeki kötülükleri düzeltmedikleri müddetçe Allah-u Teâlâ onları düzeltmez. Rabbim cümlemizi aklımızın kötülüklerinden muhafaza eylesin. Aklımızı sürekli doğru yerde kullanmayı nasip eylesin. Âmin. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah-u Teâlâ’ya hamd etmektir. 1 - Âl-i İmran Sûresi 190 2 - Mülk Sûresi 10 3 - Ebu Davud 4 - Casiye Sûresi 23 5 - Müsned 6 - Şerh Es-Sünneh (shf 113) Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Bil ki; bazı lafızlar tahrif edilmiş, değiştirilmiş ve salih selefin irade etmediği manalara nakledilmiştir. Bu lafızlardan bazıları şunlardır: Birinci Lafız: Fıkıh. Bazıları bu lafız hakkında tahsis yapmışlar ve bunu feri meseleleri ve illetleri bilmeye has kılmışlardır. Lakin fıkıh ismi ilk asırda; ahiret yolu ilmine, nefis afetlerinin inceliklerini ve amelleri ifsad eden şeyleri bilmeye, dünyanın hakir oluşunu tam manası ile ihata etmeye, ahiret nimetleri için gayret etmeye ve kalbe korkunun istila etmesi manalarında kullanılıyordu.  Bundan ötürü Hasan el-Basri (rahimehullah) der ki: Asıl fakih; dünyadan zahid, ahirete istekli, dininde basiretli, Rabbine ibadette müdavim, takvalı, Müslümanların ırzlarından kendini uzak tutan, onların mallarına karşı iffetli olan ve onlara nasihat eden kimsedir.  Selefin fıkıh ismini ahiret ilimleri için kullanmaları daha çoktu. Çünkü bu ilim fetvaları kapsamıyordu. Bunu sadece genelleme yolu ile içine alıyordu. Bu tahsis sebebi ile bir karışıklık meydana geldi ve insanları; ahiret ile muamele ilminden yüz çevirip sadece zahir fetvalar ilmine soyutlanmaya sevk etti.  İkinci Lafız: İlim. Bu isim, Allah’u Teâlâ’yı ve ayetlerini -yani Allah’ın nimetleri ve kulları üzerindeki fiillerini- bilmek için kullanılıyordu. Bunu da tahsis edip, genel olarak tefsir ve hadis ilminden cahil olsa da fıkıh meselelerindeki münazaralara isim olarak koymuşlardır.  Üçüncü Lafız: Tevhid. Selef zamanında bu, sebeplere ve vasıtalara bakmaksızın her şeyin Allah’tan olduğunu görmeye işaretti. Bu da kişide tevekkül ve rızayı var ederdi. Lakin şu an asıllarda kelam üretmekten ibaret hale gelmiştir. Bu da selef indinde kötü görülen şeylerdendi.  Dördüncü lafız: Hatırlatma ve zikir. Allah’u Teâlâ şöyle buyurmuştur: “Ama (alanlar için) öğüt vermeye devam et, zira öğüt inananlara fayda verir.” (Zariyat sûresi, 55. ayet meali) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) de şöyle buyurur: “Cennet bahçelerine uğrarsanız, oradan faydalanın.” Dediler ki: Cennet bahçeleri nelerdir? Dedi ki: “Zikir meclisleridir.”1 Lakin bu lafızları, kıssalara ve günümüzde kıssacıların meclislerinin kapsadığı felaketler ve önemsiz şeyler için kullanılmıştır. Vaazlarında, eskilerin kıssaları ile çok iştigal olan kimse bilsin ki, bu konuda hikaye edilenlerin ekseri sabit değildir.  Beşinci Lafız: Hikmet. Hikmet; ilim ve onunla amel etmektir. İbnu Kuteybe der ki: Bir adam ilim ve ameli toplamadıkça hikmetli olamaz. Bu zamanımızda ise bu lafız, doktor ve kahin(müneccimlere) kullanılmaya başlanmıştır. Tercüme: Abdullah bin Ravaha 1- Bu hadisin isnadı zayıftır. İmam İbnu Kudâme El-Makdisi

بسم الله الرحمن الرحيم Hamdın tamamı "(Ey Muhammed), Allah'a ve Ahiret gününe inanan bir toplumun, -babaları, oğulları, kardeşleri yahut akrabaları da olsa- Allah’a ve Rasûlüne düşman olanlarla dostluk ettiğini göremezsin..." (Mücadele Sûresi, 22. Ayet) diye buyuran Allah (azze ve celle)’yedir. Sadece O’na ibadet eder sadece O’ndan yardım dileriz. Salât ve selâmda "Kim bizden başkasının sünnetiyle amel ederse bizden değildir." (Sahihu’l Cami, 5439) diye buyuran Muhammed Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem)’in üzerine, o’nun temiz pak ailesine, al ve ashabına ve onlara doğruluk ve güzellik üzere tabi olan Müslümanlara olsun. Müslümanlar Yahudi ve Hristiyanlara muhalefet etmek, onları sevmemek, onları dost edinmemek, onlara düşman olup buğz etmekle emr olunmuşlardır. Yine Müslümanlar gerek Yahudi ve Hristiyanlığın gerekse tüm beşeri ideolojilerin kutladığı ve kendilerince çeşitli batıl değerler atfettikleri bayramlardan gün ve gecelerden de beri olmakla emr olunmuşlardır. Bu durum Kur’an ve sünnette çok açık bir meseledir. Allah (azze ve celle) şöyle buyurur. “Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hristiyanlar da asla senden razı olmayacaklardır.” (Bakara Sûresi, 120. Ayet) “Ey iman edenler! Yahudileri ve Hristiyanları dost edinmeyin. Zira onlar birbirinin dostudurlar (birbirinin tarafını tutarlar). İçinizden onları dost tutanlar, onlardandır.” (Maide Sûresi, 51. Ayet) Önderimiz Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’de şöyle buyurmuştur. “Bizden başkasına benzeyen bizden değildir. Yahudilere ve Hristiyanlara benzemeyin.” (Sahihu’l Cami, 5434) Enes (radıyallahu anh) anlatıyor: "Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine'ye geldiğinde Medinelilerin iki (bayram) günleri vardı. O günlerde oynayıp eğlenirlerdi. "Bu iki gün(ün mana ve mahiyeti) nedir?" diye sordu. "Biz cahiliye devrinde bu günlerde eğlenirdik!" dediler. Aleyhissalatu vesselam: "Allah, bu iki bayramınızı onlardan daha hayırlı diğer iki günle değiştirdi: Kurban bayramı, Fıtır bayramı" buyurdu..." (Ebu Davud, Salat 245, (1134); Nesai, Iydeyn 1, (3, 179) Evet yukarıda zikredilen tüm ayet ve hadislerin tefsir ve yorumlarına bakıldığında açıkça görülecek ki kâfirlere benzemek onları dost edinmek çeşitli vesilelerle gerçekleşmekte hatta kişi bu fiilin farkına dahi varamamaktadır. İşte kâfirlere benzeme onların bayramlarına iştirak etme günlerinden birinin arifesindeyiz. 14 Şubat Sevgililer Günü. Bu günün geçmişi hakkında çeşitli rivayetler mevcut olsa da değişmeyen tek hakikat bu günün İslâm’dan olmadığı gerçeğidir. Tamamen Hristiyanlara has bir gün olmasına karşın içlerindeki İslâm’a olan, bitmek bilmeyecek kinlerinden ötürü Müslümanların arasına da soktukları, onları kendilerine benzettikleri, İslâmî kimliklerinden uzaklaştırdıkları, israfa sürükleyip bu bağlamda sömürdükleri, aile yapısının bozulduğu, toplumun ahlâk değerlerinin hiçe sayılıp bir kenara atıldığı günün adıdır 14 Şubat. Evet, 14 Şubat sevginin sevgiliye gösterilmesi adına her türlü rezilliğin ve ahlâksızlığın işlendiği, İslâm’ın haram kıldığı içki ve zinanın alenen sergilendiği günün adıdır. Öncelikle İslâm aralarında nikah akdi bulunmayan iki karşı cinsi bir arada tutmaz, dolayısıyla İslâm’da sevgili kavramı sadece evli çiftler için kullanılabilir. Hal böyle olunca da eşlerin birbirlerine sevgilerini göstermek veyahut hediyeleşmek için özel bir güne ihtiyaçları yoktur. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hediyeleşmek üzerine sözlerine baktığımızda bu eylemin yıl içinde sürekli yapılabileceği, hediyeleşmek için özel bir günün sünnetede muhalefet olucağı açıkça görülecektir. -Musâfaha edin, musâfaha kini, kırgınlığı giderir. Hediyeleşin, çünkü hediye, sevgiyi artırır, düşmanlığı giderir. [İbn-i Asakir] -Hediyeleşin, çünkü hediye, aradaki muhabbeti artırır. [Beyhaki] -Hediyeleşin, çünkü hediye, dostluğu artırır, kini, düşmanlığı giderir. [Taberani, Ebu Nuaym] -Davete icabet edin, hediyeyi reddetmeyin! [Buhari] -Hediye, Allah-u Teâlâ’nın gönderdiği güzel bir rızktır. Hediyeyi kabul edin ve karşılığında daha güzelini verin! [Tirmizi] Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Biriniz kardeşini (Allah için) seviyorsa ona sevdiğini söylesin.” (Ebû Dâvud, Edeb (5124); Tirmizî, Zühd 54, (2393) Evet sevdiğimiz ister eşimiz ister anne ve babamız veya çocuklarımız olsun yılın herhangi bir gününde hediyede alabilir istediğimiz andada onlara olan sevgimizi cümlelere dökebiliriz. İslâm dini esasında sevgi dinidir. Allah ve Rasûlü’nü seviyoruz, tabi oluyoruz emirlerini yapıyor nehyettiklerinide terk ediyoruz. Müslümanları harekete geçiren şey Allah ve Rasûlü’ne olan sevgileridir. Sevgisinde kim ne kadar samimiyse Allah katındaki değeri o kadar yüksek olur. Evet sevgi bizim imanımızın hakikatininde bir ölçüsüdür. Allah (azze ve celle) şöyle buyurur; “(Rasûlüm!) De ki: Eğer Allah'ı seviyorsanız bana uyunuz ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın.” (Al-i İmran Sûresi, 31. Ayet) Bir başka ayette de şöyle buyurur: “Peygamber, müminlere kendi canlarından daha yakındır.” (Ahzab Sûresi, 6. Ayet) Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuşlardır; “Sizden biriniz, beni anasından babasından, evlatlarından ve bütün insanlardan daha fazla sevmedikçe, tam anlamıyla iman etmiş olmaz.” (Buharî, iman 8; Müslim, iman 70) Evet imanımız Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e olan sevgimizle vardır yada yoktur. Çok yakın bir zamanda bildiğiniz üzere Peygamberimizin karikatürünü yapmak suretiyle Adem oğullarının en şereflisine hakaret etti kâfirler. Allah (azze ve celle)’ye hamd olsun ki ümmetin iki korkusuz yiğiti sevgilerini canlarını feda etmekle gösterdiler.1 Rabbim onları Firdevs cennetiyle mükafatlandırsın. Evet en sevdiğimize hakaret edenlere buğz etmeli onlara düşmanlık beslemeliyiz. Ebû Zerr (radıyallahu anhu)’dan rivayetle, Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyorlar: “Amellerin en üstünü Allah için sevmek ve Allah için buğz etmektir.” Heyhat! Gel gör ki bu olayın akabinde Peygamberimize sahip çıkmak için sokaklara düşen bu halk yarın da kâfirlere has olan “Sevgililer Günü”nü kutlamak için sokağa dökülecek. Çeşitli eğlencelerle uğraşların peşinde koşacak, maddi harcamalar yaparak kendini zora sokacak ve hertürlü rezillik ve kepazeliğin kaynağı olacak. Rabbim bizi bu tür pisliklerden muhafaza buyursun. Hakkı hak olarak görmeyi ve tabi olmayı batılıda batıl olarak görüp içtinap etmeyi nasip etsin. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. 1- Yazı sahibi 7 Ocak 2015 Charlie Hebdo saldırısından bahsediyor. Zekeriya Ahmed

بسم الله الرحمن الرحيم Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذ۪ينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذ۪ينَ لَا يَعْلَمُونَۜ اِنَّمَا يَتَذَكَّرُ اُو۬لُوا الْاَلْبَابِ۟ “De ki: "Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu!" Doğrusu ancak akıl iz‘an sahipleri bunu anlar.” (Zümer sûresi, 9. ayet meali) Yine Allah Teâlâ şöyle buyurur: يَرْفَعِ اللّٰهُ الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا مِنْكُمْۙ وَالَّذ۪ينَ اُو۫تُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍۜ “Allah içinizden (gerçekten) iman etmiş olanları ve ilme kavuşmuş olanları yüksek derecelere çıkarır.” (Mücadele sûresi, 11. ayet meali) İbnu Abbas (radiyallahu anhu) der ki: Âlimlerin, diğer müminlerin üzerinde yediyüz derecesi vardır. Her iki derece arası da, beşyüz sene yürüme mesafesi kadardır. Yine Allah Teâlâ şöyle buyurur: اِنَّمَا يَخْشَى اللّٰهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمٰٓؤُ۬اۜ “Kulları içinde Allah’tan ancak âlim olanlar (hakkıyla) korkar.” (Fatır sûresi, 28. ayet meali) Ebu Umâme (radiyallahu anhu)’dan rivayet edilir: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e; biri abid diğeri de âlim olan iki kişi soruldu. Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Âlimin abide olan üstünlüğü, benim en aşağıda olanınıza üstünlüğüm gibidir.” Sonra Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) sözlerine şöyle devam etti: “Allah ve melekleri, yer ve gök halkı ve hatta yuvasındaki karınca ve denizdeki balık dahi, insanlara hayır öğretenlere salat ederler.” Tirmizi rivayet etmiş ve Hasen sahih hadistir, demiştir. Başka bir hadiste de şöyle geçmektedir: “Âlimin abide üstünlüğü, dolunay gecesinde ayın diğer yıldızlara üstünlüğü gibidir. Âlimler nebilerin mirasçılarıdır. Nebiler arkalarında dinar ve dirhem bırakmazlar, bilakis ilim bırakırlar. Kim bunu alırsa büyük bir pay almıştır.” Tirmizi, Ebu Dâvud ve İbnu Mâceh rivayet etmiştir. Safvân bin Assâl (radiyallahu anhu)’dan rivayet edilir: Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Melekler, yaptığı amelden razı oldukları için ilim talebelerine kanat gererler.” İmam Ahmed, Tirmizi ve İbnu Mâceh rivayet etmiştir. Hattâbi der ki: “Meleklerin kanatlarını germesi” manasında üç görüş vardır: Bir: Yani kanatlarını açar ve gererler. İki: İlim talebesine yüceltmek için tevazu göstermektir. Üç: İnip ilim meclislerinde otururlar ve uçmayı bırakırlar. Ebu Hureyre (radiyallahu anhu) der ki: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Kim ilim tahsil etmek için bir yol tutarsa, Allah o kişiye cennetin yolunu kolaylaştırır.” Müslim rivayet etmiştir. İbnu Abbas der ki: Denizdeki balıklar dahil her canlı, insanlara hayır öğreten kişiye bağışlanma talebinde bulunur. Şöyle denilecek olsa: Balığın, öğreten kişiye bağışlanma dilemesindeki yönü nedir? Cevap olarak deriz ki: İlmin faydası, balıklar dahil her şeyi kapsar. Âlimler ilimleri ile helal ve haramları bilirler ve insanlara da, kestikleri hayvan veya balığa güzel davranmalarını tavsiye ederler. Allah’u Teâlâ da onların yaptığı bu güzel amel karşılığında her şeye onlar için istiğfarda bulunmayı ilham eder. Ebu Musa (radiyallahu anhu) der ki: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Allah'ın benimle gönderdiği ilim ve hidayetin misali, bir araziye düşen yağmur gibidir. (Bilindiği üzere), Bazı araziler var, tabiatı güzeldir, suyu kabul eder, bol bitki ve ot yetiştirir. Bir kısım arazi var münbit değildir, ot bitirmez, ama suyu tutar. Onun tuttuğu su ile Cenab-ı Hakk insanları yararlandırır: Bu sudan kendileri içerler, hayvanlarını sularlar ve ziraat yaparlar. Diğer bir araziye daha isabet eder ki, bu ne su tutar ne ot bitirir. Bu temsilin biri Allah'ın dininde ilim sahibi kılınana delalet eder, böylesini Allah benimle göndermiş olduğu hidayetten yararlandırır; yani hem öğrenir, hem öğretir. Temsilden biri de, buna iltifat etmeyen Allah'ın benimle gönderdiği hidayeti hiç kabul etmeyen kimseye delalet eder.” Sahihayn’de tahriç edilmiştir. Allah sana rahmet etsin! Bak bu hadis ne kadar da kullar üzerine oturuyor. Fehim sahibi fakihler, suyu kabul eden ve ot bitiren yer gibidir. Çünkü onlar öğrenmiş, fehmetmiş, dallandırmış ve öğretmişlerdir. Fıkıh ve fehim rızkına ulaşmamış nakilci muhaddisler de, suyu tutup yanındakileri faydalandıran münbit olmayan toprak gibidir. İşiten, öğrenmeyen ve ezberlemeyenler ise, cahil olan avamdır. Hasan (rahimehullah) der ki: Şayet âlimler olmasaydı, insanlar tıpkı hayvanlar gibi olurdu. Muaz bin Cebel (radiyallahu anhu) der ki: İlmi öğrenin. Çünkü onu Allah için öğrenmek haşyet, talep etmek ibadet, ders olarak işlemek tesbih, araştırma yapmak cihad, bilmeyene öğretmek sadaka ve ehline vermek Allah’a yakınlıktır. Yine o yalnızlıktaki arkadaş ve halvetteki dosttur. Kab (rahimehullah) der ki: Allah Teâlâ Musa (aleyhisselam)’a şöyle vayhetti: Ey Musa! Hayrı öğren ve insanlara öğret. Çünkü ben mekanlarında yalnızlık hissetmesinler diye hayrı öğrenen ve öğretenlerin kabirlerini nurlandıracağım. İlim ile alakalı diğer konular devam edecek inşêallâh…[1] Mütercim: Abdullah bin Ravaha [1]İmam İbnu Kudâme El-Makdisi (rahimehullah), Muhtasaru Minhâcul Kâsidin kitabı 13-17 sayfalar arası. İmam İbnu Kudâme El-Makdisi

Bu yazı, Kudüs’ün İstanbul’dan önce fethedileceğini ispatlamak için kaleme alınmıştır. بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين İhsan Şenocak’ın twitter hesabından 28 Haziran 2018 tarihinde: “İstanbul'un Fethini Müjdeleyen Peygamberi Ekber'in(sav) Müjdesi Var, Kudüs'ü Fethedecek Ordu İstanbul'dan Gidecek” diye bir tweet atılmış ve Kaside-i Bürde şerhi derslerinin birinden 1:30 dakikalık bir kesit yayınlanmıştır. Yine bundan bir sene önce 20 Temmuz 2017 tarihli: “Kudüsü Fethedecek Ordu İstanbul'dan Gidecek!” başlıklı bir tweet atılmış ve Kayseri’de düzenlenen Diriliş Buluşması programındaki konuşmasından 2:20 dakikalık bir kısım paylaşılmıştır. Bu konuşmalarında İhsan Şenocak, Melhame-i Kubrâ’da Hristiyanları mağlup edecek kalan üçte birlik ordunun, bu zaferin akabinde İstanbul’a gidip orayı fethedeceğini, sonra İstanbul’dan Kudüs’e gideceğini, Kudus’ü kurtaracak, ittihad-ı İslam’ı yeniden tesis edecek ordunun İstanbul’dan gideceğini ifade etmiştir. Şenocak bunları ifade ederken Müslim’in (rahimehullah) rivayet ettiği 7105 nolu hadise dayanmıştır. 14 Mayıs 2018 tarihli ilgili tweetinde bunu şöyle belirtmiştir: “Allah Rasulünün(sallallahu aleyhi ve sellem) işaret buyurduğu gibi İstanbul’dan Şama/Kudüse ordu gidecek (Müslim,H.No:7105); Yahudiyle Müslümanlar arasındaki savaşta ağaçlar ve taşlar dile gelip, ‘Ey Müslüman! Ey Allahın kulu Arkamda saklanan Yahudidir; Gel, onu öldür.’ diyecek (Müslim,2922).” Hadisin metni şudur: لا تقوم الساعة حتى ينزل الروم بالأعماق أو بدابق فيخرج إليهم جيش من المدينة من خيار أهل الأرض يومئذ فإذا تصافوا قالت الروم خلوا بيننا وبين الذين سبوا منا نقاتلهم فيقول المسلمون لا والله لا نخلي بينكم وبين إخواننا فيقاتلونهم فينهزم ثلث لا يتوب الله عليهم أبدا ويقتل ثلثهم أفضل الشهداء عند الله ويفتتح الثلث لا يفتنون أبدا فيفتتحون قسطنطينية فبينما هم يقتسمون الغنائم قد علقوا سيوفهم بالزيتون إذ صاح فيهم الشيطان إن المسيح قد خلفكم في أهليكم فيخرجون وذلك باطل فإذا جاءوا الشام خرج فبينما هم يعدون للقتال يسوون الصفوف إذ أقيمت الصلاة فينزل عيسى ابن مريم صلى الله عليه و سلم فأمهم فإذا رآه عدو الله ذاب كما يذوب الملح في الماء فلو تركه لانذاب حتى يهلك ولكن يقتله الله بيده فيريهم دمه في حربته Bu hadisinde Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) tarihin en büyük savaşı anlamına gelen, Rumların yani Hristiyanların Müslümanlara karşı 80 sancakla (devletle veya bölükle) geleceği ve her bir sancak altında 12.000 askerin olacağı “el-Melhametu’l-Kubrâ” için Hristiyanlar’ın Halep yakınlarında bulunan A’mâk veya (ravinin şekki) Dâbık’a ineceklerini/karargâh kuracaklarını ve karşılarına Medine’den, o vakitte yeryüzünün en hayırlılarından bir ordunun جيش من المدينة çıkacağını bildirmiştir. “Medine” şehir anlamına gelmektedir ve burada kastedilen Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in bulunduğu şehir olmayıp (bkz: Mirkâtu’l-Mefâtîh, Molla Ali el-Kârî) kimi şârihler A’mâk ve Dâbık Halep yakınlarında bulunduğu için bundan maksadın “Halep” kimileri ise “Dimeşk (bugünkü Suriye’nin başkenti olarak bilinen Şam)” şehri olduğunu ifade etmişlerdir. (Bkz: Şerhu Mesâbîhis’Sunne, İbnu’l-Melek.) Bu şehrin Dimeşk olduğunu destekleyen bir delil, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in Melhame-i Kubrâ günü Müslümanların çadırı/şehri/kalesinin Dimeşk/Ğûta olacağını haber verdiği meşhur hadisidir. Başka bir delil ise Hâkim ve İbn Mâce’nin rivayet ettikleri ve Hâkim ve Zehebî’nin sahih, Bûsîrî ve el-Elbânî’nin hasen, Şuayb el-Arnaût’un ise (rahimehumullah) zayıf olduğuna hükmettikleri şu hadistir: إذا وقعت الملاحم خرج بعث من الموالي من دمشق هم أكرم العرب فرسا و أجوده سلاحا يؤيد الله بهم الدين “Melhameler (savaşlar, yani Melhame-i Kubrâ) vuku bulduğunda Dimeşk’ten olan Mevâlî (kabilesin)’den bir ordu çıkar. Onlar Arapların atları en değerli (ya da en değerli süvarileri) ve silahları en iyi olanlarıdır. Allah onlarla dini destekler.” İlgili rivayetlerden anlaşılmaktadır ki Mehdi (aleyhisselam) bu savaşta Müslümanların komutanı olacaktır. -Açıklayacağımız üzere- hadisimizin son kısmı da buna delalet etmektedir. Örneğin Hâkim (rahimehullah) gibi (Müstedrek, 4/476) birçok alim de bu ordunun Mehdi’nin ordusu olduğunu açıkça belirtmişlerdir. İbn Kesîr’in (rahimehullah) “en-Nihâye fi’l-Fiteni ve’l-Melâhim” isimli kitabında Mehdi ile ilgili açtığı bölümden sonra bu savaş hakkında bölüm açması O’nun da böyle düşündüğünü göstermektedir. Dolayısıyla Melhame-i Kubrâ zamanında raşid hilafet kurulu bir durumda olacaktır. Tekrar hadisimize dönelim: Sonra Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) Mehdi (aleyhisselam)’ın ordusunun üçte birinin savaş başlamadan önce düşman ordusunu gördüklerinde hezimete uğrayıp savaş meydanından kaçacaklarını ve Allah Teâlâ’nın onların tevbelerini asla kabul etmeyeceğini (yani onlara savaştan kaçma günahlarından tevbe etmelerini ilham etmeyeceğini, bu günahlarında ısrarcı olup bundan pişman olmayacaklarını ve bu günahla öleceklerini [1]) diğer üçte birinin şehit olacağını, onların Allah katında şehitlerin en üstünleri olduklarını ve geriye kalan üçte birin ise kafirlere galip geleceğini ve üçte birlik bu ordunun Melhame-i Kubrâ zaferinin hemen ardından Kostantiniyye’ye yani İstanbul’a yönelip orayı fethedeceklerini söylemiştir. Yine Müslim’in rivayet ettiği bir hadisinde İstanbul’un hiçbir silah kullanılmadan savaşsız bir şekilde tehlîl ve tekbîrlerle düşeceğini bildirmiştir, çünkü Allah Teâlâ kafirlerin kalplerine korku atacaktır. Ahmed, Dârimî ve Hâkim’in rivayet ettikleri ve Hâkim, Zehebî ve el-Elbânî’nin sahih olduğuna hükmettikleri bir hadisinde ise İstanbul’un fethinden sonra İtalya’nın başkenti ve Hristiyanların merkezi olan Roma’nın fethedileceğini haber vermiştir. Bu haberlerden, İstanbul’un fethedilmeden önce Hristiyanların veya onların emir kullarının hakimiyetinde olacağı anlaşılmaktadır! (Bkz: el-Esâs fi’s-Sunne, Saîd Havvâ, 2/994) Sonra Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) mücahitler İstanbul’u fethettikten sonra kılıçlarını zeytin ağaçlarına asmış İstanbul ganimetlerini bölüşürlerken şeytan’ın içlerine gelip: “Deccal çıktı! Ailenizin, çocuklarınızın arasına girdi” diye bağıracağını söylemiştir. Bundan hemen sonra şöyle demiştir: فيخرجون وذلك باطل فإذا جاءوا الشام خرج “Bunun üzerine (ganimetleri bırakıp İstanbul’dan Kudüs’e doğru) çıkarlar, halbuki şeytan’ın bu haberi yalandır. Ve Şam’a (yani Kudüs’e) geldiklerinde (Deccal gerçekten) çıkar.” Hadisimize devam etmeden önce şu iki noktaya dikkat çekelim: Bir: Bu söylediklerimizden ortaya çıkıyor ki İstanbul’u fethedecek ve sonra Kudüs’e dönecek olanlar Mehdi’nin ordusu “Araplar”dır. Bunu gösteren bir delil de İbn Hibbân’ın (rahimehullah) isnadı sahih olan bir rivayetindeki şu ifadelerdir: فتقول الروم لصاحب الروم: كفيناك العرب فيجتمعون للملحمة “…Rumlar meliklerine diyecekler ki: “Araplara karşı sana yeteriz.” Bunun üzerine melhame için toplanacaklar…” Yani Melhame-i Kubrâ Araplarla Hristiyanlar arasında olacaktır. İstanbul’u fethedecek olanlar ise Melhame’de savaşanlardır. Elbette ki bu, Melhame’de ve İstanbul fethinde Arapların dışında başka Müslüman olmayacağı anlamına gelmez. Başka bir görüşe göre ise İstanbul’u fethedenler İshâk (aleyhisselam)’ın soyundan gelenlerdir. (Bkz: Müslim, hadis no:2920) Her hâlükârda İstanbul’dan Kudüs’e gidenler Türkler değildir! Her ne kadar Şenocak da ilk olarak linkini verdiğimiz konuşmasında: “İstanbul’dan gidenin ırkı, soyu, boyu önemli değil. Selahaddin olur ümmet onun arkasından gider, Alparslan olur onun arkasından gider” demiş olsa da O’nun yukarıda naklettiğimiz açıklamaları birçok kimsenin Kudüs’ü Türkler’in fethedeceği anlamını çıkarmasına çok müsaittir. Örnek olarak Şenocak’ın o paylaşımlarındaki şu yorumları verebiliriz:  “Emir beklıyoruz, Cumhurbaşkanımızın tek emriyle her yere gidecegız her yeri fethedecegiz evel Allah” (Bkz) “Reis yol versin gidelim hep beraber. Paslandık 100 yıldır artık yeter. Afrinde yeni çınar ağacının kabuğu kırıldı...” (Bkz) “Zeytin dalı barış demek değil, Afrini aldık ve silahlarımızı afrindeki zeytin dallarına astık. İstanbul ordusu çoktan yola çıktı... Kudüs uzak değil.” (Bkz) “Bekle kudüs vefalı türk yine geliyor kudüse” (Bkz) “O Ordu biziz inşaasillah hocam” (Bkz) “He yani kudus Türkiye ye vadedilmiș oluyor dimi. O zaman araplarin bisey yapmasina gerek yok.” (Bkz) İki: Şeytan’ın bu yalan haberi ortaya atmasının nedeni mücahitlerin bu ilerleyişlerini, fetihlerini durdurmak içindir. Bu haberle mücahitler arkalarında bıraktıkları aileleri hakkında Deccal’den korkarlar ve Deccal ile savaşmak ve ailelerini Onun şerrinden korumak için ganimetleri bırakıp hemen yurtları Kudüs’e doğru yola çıkarlar. Müslim’in diğer bir rivayetine göre ise bu haberin doğru olup olmadığını tekid etmek için Mehdi Kudüs’e 10 süvari gönderir. İşte bu 10 süvari Kudüs’e geldiği zaman Deccal çıkar. Ve diğer mücahitlere Deccal’in çıktığı haberi ulaşır ve onlar da Kudüs’e dönerler. Yani İstanbul'dan Kudüs'e gidecek mücahitler, Kudüs'ü fethetmeye gitmeyecekler! Çünkü o zamanda Kudüs zaten müslümanların hakimiyeti altında, İttihad-ı İslam tesis edilmiş bir durumda olacaktır! Bu mücahitler İstanbul'dan önce fethedilmiş olan, ailelerin içinde bulunduğu yurtları/beldeleri Kudüs'e dönmektedirler. Nitekim hadiste: “Kudüs’e geldiklerinde Deccal çıkar” diyor. Abdulfettâh Ebu Ğudde (rahimehullah) burayı şöyle açıklamıştır: أي إذا جاءوا من قسطنطينية إلى بلاد الشام ودخلوا القدس خرج حينئذ المسيح الدجال "Yani İstanbul’dan Bilâd-ı Şam’a geldikleri ve Kudüs’e girdikleri zaman, işte o zaman Mesih Deccal çıkar.” (Hâmişu’t-Tasrîh bi mâ Tevâtera fî Nuzûli’l-Mesîh li Enver Şâh el-Keşmîrî) Kudüs’e girebilmeleri gösteriyor ki o zamanda Kudüs Müslümanların elinde olacaktır! Evet, hadisimizin bundan sonraki son kısmında Kudüs’e gelen müslümanların Deccal ile savaşacağı ifade ediliyor. Ancak bu mücahitler Deccal ilk çıktığı zamanlarda onunla savaşmayacaklardır. Müslim, Tirmizî ve Ebu Dâvûd’un rivayet ettikleri bir hadisinde Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Deccal’in çıkmasından sonra yeryüzünde 40 gün kalacağını, bunun bir gününün bir sene gibi (yani harikulade bir olay olarak bir günün bir senelik sürede tamamlanacağını) diğer bir gününün bir ay gibi, diğer bir gününün bir hafta gibi ve geriye kalan 37 gününün ise normal günler gibi olacağını bildirmiştir. Bu süre içerisinde Deccal yeryüzünde büyük bir fesad yapacak, Mekke, Medine, Mescid-i Aksa ve Mescid-i Tûr haricinde her yere girecektir. Evet, Deccal Mescid-i Aksa’ya giremeyecektir. Ahmed’in (rahimehullah) rivayet ettiği ve Şuayb el-Arnaût’un (rahimehullah) sahih olduğunu belirttiği hadisinde Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Deccal’in, Kabe’ye, kendi (Medine) mescidine, Mescid-i Aksa’ya ve Mescid-i Tûr’a (bu 4 mescide) ulaşamayacağını haber vermiştir. İşte Deccal’in Mescid-i Aksa’ya gelememesi de gösteriyor ki Kudüs Deccal’den önce Yahudilerden temizlenecektir! Ve Deccal hayatının son zamanına geldiğinde Müslümanlar O ve Yahudi ordusuyla savaşacaklar. Hadisimizde kaldığımız yerden bitimine kadar Deccal ile olan savaştan bahsedilmektedir. Hem bu hadisimizin son kısmına hem de ilgili diğer rivayetlere bakarak Deccal ile olan savaş sürecini özetle anlatalım: Deccal hayatının son zamanlarında beraberindeki Yahudilerle birlikte Kudüs’e yönelecek, bunun üzerine Kudüs’te bulunan Mehdi ve beraberindeki müslümanlar Kudüs’teki bir dağ’a kaçacak/sığınacaklar ve Deccal gelip onları muhasaraya alacak. Sonra İsa (aleyhisselam) Dimeşk’in doğusunda bulunan beyaz minare’ye inecek ve oradan Mehdi sabah namazını kıldırırken müslümanların yanına gelecektir. İşte burada İsa ve Mehdi (aleyhimesselam) buluşacaklardır. Bu demektir ki; Deccal ve İsa (aleyhisselam)’dan önce Yahudiler Kudüs’ten çıkartılacaktır. Mehdi geriye doğru çekilerek İsa (aleyhisselam)’dan kendilerine namaz kıldırması için öne geçmesini isteyecek, ancak İsa (aleyhisselam) bunu kabul etmeyecek ve Mehdi’nin arkasında namaz kılacaktır. Mehdi imamlığında sabah namazı eda edildikten sonra müslümanlar İsa (aleyhisselam) öncülüğünde Deccal ve Yahudi ordusuna karşı saldırıya geçecekler. İşte bu savaşta Ğargad ağacı müstesna taşlar ve ağaçlar konuşacak, “Ey Müslüman! Ey Allah’ın kulu! Arkamda Yahudi var, gel onu öldür” diyecek. Deccal İsa (aleyhisselam)’ı gördüğünde kaçacak ve tuzun suda eridiği gibi erimeye başlayacak. Ve İsa (aleyhisselam) Kudüs’e yakın bir yerde bulunan Filistin’in Lüdd şehrinin kapısında mızrağıyla Deccal’i öldürecek, kanını mızrağının ucunda Müslümanlara gösterecek, Yahudiler gebertilecek ve ehl-i İslam muzaffer olacaktır. O halde açıkça anlaşılıyor ki, İhsan Şenocak’a göre Kudüs Deccal çıkana ve İsa (aleyhisselam) inene kadar fethedilemeyecek, ancak Deccalle olan savaş ile fethedilecek! Kendi youtube kanalından yayınlanmış: “Kudüs'ün Kurtuluşu Bu Hadis -i Şerifte” başlıklı şu videosunda (Bkz) Deccal ile yapılacak savaşta gerçekleşecek taşlar ve ağaçların dile gelmesi hadisini nakledip bu hadis üzerinden konuşması da yine O’nun böyle düşündüğünü ortaya koymaktadır. Bir de İhsan hoca’ya bir sorum olacak: İkinci olarak verdiğim linkteki videoda: “Kılıçlarını zeytin dallarına asacaklar, yani 6 asır barış olacak buyuruyor Kudüs’te sallallahu aleyhi ve sellem” demiş. Peki neye dayanarak bu yorumu yapıyor? Hulasa-i kelam; İstanbul’un fethinden ve Deccal ile olacak savaştan önce Müslümanların Yahudilerle bir savaşı olacak ve bu savaşla Kudüs fethedilecektir biiznillâh! Burada şu mesele var ki; ilim ehli bu fethin Mehdi’nin zuhûrundan önce mi yoksa Mehdi zamanında mı olacağında ihtilaf etmişlerdir. Kimi ilim ehli Mehdi’den önce Yahudi devletinin son bulacağını söylerken kimi ilim ehli ise Kudüs’ün Mehdi ile fethedileceği görüşündedirler. Mehdi zamanında fethedileceği düşünülürse bu ya Melhame-i Kubrâ’dan önce ya da Melhame’den sonra İstanbul’un fethinden önce olacak. Allahu A’lem. Bu konuda geniş bilgi için bakınız: (Nübüvvet Menheci Üzere Olan Hilafetin Dönüşü) Ayrıca ilgili diğer yazılara ulaşmak için bakınız: (Ahir Zaman ve Blad-ı Şam Yazıları) Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. 1 - Bundan başka açıklamalar da vardır. Bkz: el-Kevkebu’l-Vehhâc ve’Ravdu’l-Behhâc fî Şerhi Sahîhi Muslim İbni’l-Haccâc, Muhammed Emin el-Alevî el-Hererî. Ömer Faruk