Münafıkların 50 Alâmeti : 14 – Yalan !

بسم الله الرحمن الرحيم Talebeye gelince; Öncelikle kendi nefsini yerilmiş sıfatlardan ve kötü ahlaklardan temizlemesi gerekir. Çünkü ilim; bir kalp ibadetidir. Aynı zamanda aklını meşgul eden şeyleri de bitirmesi gerekir. Çünkü düşünce ne kadar çok dağınık olursa, hakikatleri idrak etmekten o kadar eksik kalır. Selef, ilmi her şeye tercih ederlerdi. İmam Ahmed (rahimehullah)’ın ancak kırk yaşına kadar evlenmediği rivayet edilir. Ebu Bekir El-Enbâri’ye bir cariye hediye edildi. Cariye içeri girdiği zaman, imam bir meseleyi çözme ile meşguldü. Cariye girince mesele imamın aklından gitti. Dedi ki: Bu cariyeyi kölelerin satıldığı pazara götürün. Cariye: Benim bir günahım var mı, diye sordu. İmam: Hayır, lakin benim kalbim senle meşgul oldu ve senin gibi biri de beni ilimden engelleyemez, dedi. Yine talebe, tıpkı hastanın iplerini doktora teslim ettiği gibi iplerini hocasına teslim etmesi, ona karşı mütevazi olması ve hizmetinde çokça çalışması gerekir. İbu Abbas (radiyallahu anh), Zeyd bin Sabit (radiyallahu anh)’ın bineğinin yularını tutar ve “Âlimlere böyle davranmak ile emrolunduk.” derdi. Bir talebe ne zaman meşhur olmayan bir kimseden ilim almaktan kibirlenirse, o halde bu talebe cahil biridir. “Çünkü hikmet (ilim) mü’min’in yitiğidir, onu nerede bulursa alır.”[1] Kendi görüşünü terk edip hocasının görüşünü alsın. Zira hocanın hata yapması, talebenin kendi nefsini doğru görmesinden daha hayırlıdır. Ali (radiyallahu anh) der ki: Âlimin senin üzerindeki hakları şunlardır: Bir topluma genel olarak selam verir, lakin ona özel selam verirsin, önünde oturursun, onun yanında elinle işaret etme ve gözün ile göz hareketleri yapma. Ona çokça soru sorma ve cevap verdiği zamanda cevabında ona yardım etme.[2] Yorulduğu zaman üzerine çok gitme, bir şeyi yapmak istemediği zaman onu çok sıkma ve kalkmak istediği zaman elbisesinden tutup çekme. Onun sırrını yayma, yanında kimsenin gıybetini yapma ve hatalarını araştırma. Hata yaptığı zamanda özrünü kabul eyle. Falancanın şöyle dediğini ve filancanın senin görüşünden başka görüşü söylediğini işittim, deme. Onun yanında başka âlimi özellikleri ile zikretme.[3] Uzun sohbetinden yüz çevirme ve ona hizmet etmekten başını kaldırma. Bir ihtiyacı olduğu zaman, herkesten önce sen koş. Zira âlim; bir hurma ağacı menzilesindedir. Altında durur ve sana bir şeyler düşürmesini beklersin. [4] İlmin başında olan bir talebenin, insanların ihtilafını dinlemekten sakınması gerekir. Zira bu aklı şaşırtır ve zihni yorar.[5] Her şeyin içinden en güzel olanlarını seçip alması gerekir. Çünkü ömür, bütün ilimleri almaya yetmez. Sonrasında vaktinin büyük çoğunluğunu ilimleri en şereflisine verir. O da; Ebu Bekir es-Sıddık’ın kendisi ile yakîni kazandığı ahiret ile alakalı olan ilimlerdir. Hatta Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) bu konuda kendisi için şahitlik yapmıştır. Nebi der ki: “Ebu Bekir sizi, namazının ve orucunun çokluğu ile geçmedi. Bilakis göğsünde olan şey ile sizi geçti.” Bunlar talebenin görevleriydi. Hocanın da yerine getirmesi gereken bazı görevleri vardır. Bunlardan biri; öğrencilerine karşı şefkatli olması, onları oğulları yerine koyması ve verdiği ilim karşılığında da bir karşılık, şükür veya ücret beklememeli. Bilakis Allah rızası için öğretmesi gerekir. Kendi nefsinin öğrencileri üzerinde minnetinin olduğunu düşünmez. Bilakis bu fazileti onlarda görür. Zira onlar ilim yolu ile Allah’a yakınlaşmak için kalplerini açmışlardır. Onlar tıpkı ekin yapmak için arazisini hazırlayan kişi gibidirler. Hocanın ecrini ancak Allah (subhanehu ve teâlâ)’dan beklemesi gerekir. Hatta selef, öğrencinin hediyesini kabul etmekten kaçınırlardı. Yine bu görevlerden biri; talebeye nasihat etmekten geri durmaması ve imkanı oldukça isim vermeden genelleme yolu ile kötü ahlaklarından ötürü onları uyarmalıdır. Bunu azarlama yolu ile yapmamalıdır. Zira azarlamak, heybet örtüsünü yırtar. Yine görevlerinden biri; talebenin aklı ve fehiminin ölçücüsüne bakmasıdır. Fehiminin idrak edemeyeceği ve aklının anlamayacağı şeyleri talebeye vermemelidir. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle dediği rivayet edilir: “İnsanlara akılları miktarınca hitap etmek ile emrolundum.”[6] Ali (radiyallahu anh) der ki: Şu göğsümde birçok ilim var. Şayet bunu taşıyacak kimse bulabilsem, veririm. İmam Şafii (rahimehullah) der ki: İnci mi şaçayım, deve sürüsü içinde Koyun çobanlarına şiir mi düzeyim Cahillere ilmi veren onu zayi etmiştir Kimde esirgerse ilmi hak edenden, zulmetmiştir. Yine görevlerinden biri; ilmi ile amel etmesi ve sözlerinin amellerini yalanlamamasıdır. Allah’u Teâlâ şöyle buyurur: “Sizler kitabı okuduğunuz halde insanlara iyiliği emredip kendinizi unutuyor musunuz?” (Bakara sûresi, 44. ayet meali) Ali (radiyallahu anh) der ki: Benim sırtımı şu iki adam büktü: Facir/fasık âlim ve cahil abid/zahit. Mütercim: Abdullah bin Ravaha [1] İsnadı zayıftır. [2] Maalesef günümüzde bu haslet ile çok karşılaşmaktayız. Bir hoca soruya cevap verirken dışardan başka kimselerin bu hocaya yardım etmesi ve onun yerine cevap vermesi, talebeye yakışmayan adaplardandır. [3] Ta ki; bunun sebebiyle diğer alime karşı kalbinde kötü şeyler türemesin. [4] İbnu Abdilber, Câmiu Beyâni’l İlm 1/129 [5] İnsanların ihtilaflarını ve sıkıntılarını çokça dinlemek, gerçekten zihni çok yorar ve talebeyi asıl maksadından uzak tutar. Bu ihtilafları; hocalarına, hakimlere ve kâdılara bırakması gerekir. [6] İsnadı zayıftır. İmam İbnu Kudâme El-Makdisi

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden Müminlere olsun. Allah-u Teâlâ biz Müslümanlara, kâfirlere benzememeyi emretmektedir. Bir Müslüman kesinlikle onlar gibi hayat süremez, onları taklit edemez. Kâfirleri taklit etmemekle emrolunduğumuz gibi onlara dostta olamayız. Zira İman ile küfrün en sağlam bağı kâfirlere karşı düşman, Müslümanlara karşı dost olmaktır. Allah-u Teâlâ bizleri birçok ayette müşrikleri dost edinmekten nehyediyor. “Ey iman edenler! Yahudileri ve Hristiyanları dost edinmeyin. Onlar birbirlerinin dostudurlar. Sizden kim onları dost edinirse, şüphesiz o onlardan olur. Şüphesiz Allah, zalim kavmi doğru yola iletmez.” (Maide, 51) “Yılbaşı bayramı” veya “Noel bayramı” denilen kutlama; asıl itibariyle İslam’da olmayan ve İslam’ın reddettiği, Hristiyanların kutladığı bayramıdır. Hatta Hristiyan kaynaklarında da yeri olmayan Noel ve Noel baba figürü, Hz. İsa’nın doğumundan yaklaşık 350 sene sonra Roma’da ortaya çıkmıştır. Roma güneşe tapıyordu. İmparator, Güneşperestlikle Hristiyanlığı birleştirerek Güneş tanrısının doğum günü olan 25 Aralık’ı Hz. İsa’nın doğum günü olarak kabul etti, buna Noel, doğum ya da halk arasında bilinen ismiyle de Mevlüt denilebilir. Güneşe tapanlar, güneşin 25 Aralıktan itibaren daha geç batmasının tanrılarının kendilerini daha çok sevmesine bir işaret olarak sayarlar ve yeniden doğduğuna inanarak bayram yaparlar. Dans, içki, zina, çam ağaçları ışıklandırma, hindi kesme, domuz başı kaz kızartması yemeyi gelenek haline getirmişler. 25 Aralık ve 1 Ocak arasını eğlence ve tatil günleri kabul etmişlerdir. Yani bu “Noel/Doğum/Mevlüt” hurafesi güneşe tapanlardan Hristiyanlara geçmiştir. Pazar (Sunday/Güneş günü) putperestlerce kutsal sayıldığından aynen geçmiştir. Tanrının oğlu gibi birçok inanç, adet, gelenek, Pagan putperestlerinden Hristiyanlığa geçmiştir. Ağaca tapma Avrupalı putperestler arasında yaygınıdır. Bizim ana amacımız ise onlara özenmemek, onları taklit etmemek, İslam çizgisi doğrultusunda hayatımıza yön vermektir. Gayri Müslimlerin bayramlarını kutlamak bazen küfür, bazen de haram olabilir. Şayet onların bayramlarını tazim (kâfirlerin bayramı diye yüceltmek) ederek kutlanırsa kişi dinden çıkmakla karşı karşıya kalır. Böyle zamanlarda tazim olmadan, sırf eğlenmek maksadıyla katılmak veya kutlamak haram olur. Bu hükümlere dair Kur’an ve Sünnette birçok delil mevcuttur. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) “Kim bir kavme özenirse, benzemeye çalışırsa onlardan olur" şeklindeki buyruğu gibi. Bu hadis kâfirlere benzemenin mutlak anlamda haram olmasını gerektirir. Yemede, içmede, giyinişte vs. hayatın tüm alanlarında onlar gibi olmamayı gerektirir. Başka bir delil de Peygamberimizin “Müşriklere ters düşünüz, muhalefet ediniz” şeklindeki buyruğudur. Bu deliller sayıca çoktur. Gerek Kur’an’da ve gerekse Sünnette “gazaba uğramışların (Yahudilerin)” ve “sapıkların (Hristiyanların)” yollarından gitmenin haram olduğunu gösteren çok sayıda delil vardır. Hiç şüphesiz kâfirlerin bayramları, onların yollarının, hayat tarzlarının bir parçasıdır. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyurur: “Onlar ki, yalan konuşulan yerlerde bulunmazlar ve boş laf edenlerle karşılaştıklarında vakarla geçip giderler.” (Furkan, 72) Tabiinden Mücahid (rahimehullah), bu ayetle ilgili; “Burada müşriklerin bayramları kastediliyor” demiştir. Yine tabiinden Rabii b. Enes’de aynı görüşü paylaşıyor. Öte yandan Kadı Ebu Ya’la (rahimehullah); “Müşriklerin bayramlarına katılmayı yasaklayan bir çağrıdır” diye ifade etmiştir. Hz. İsa’nın doğum yıldönümü olduğu sanılarak yapılan bu kutlamalar dinimize aykırı adetlerdir. İslam’dan başka dinlerin bayramlarını kutlamak dinimizde yasaklanmış bir amel olup, Rabbimiz (azze ve celle) onların yerine bizlere Ramazan ve Kurban bayramlarını meşru kılmıştır. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine’ye geldiği zaman yerli halkın eğlenerek kutladığı iki bayram gününün olduğunu gördü. Medinelilere “Bu günlerin anlamı nedir?” diye sorunca onlardan “Biz cahiliye döneminde bu günlerde eğleniyorduk” cevabını aldı. Bunun üzerine Medinelilere şöyle buyurdu; “Allah sizin iki eğlence gününüzü, onlardan daha hayırlı olan şu iki günle değiştirdi. Bu iki gün Kurban ve Ramazan bayramı günleridir.” (Ebu Davud) Bir şeyi değiştirmek değiştirilen şeyi bırakmayı gerektirir. Çünkü değiştirilen şeyle yerine konan şey bir arada bulunamaz. Buna göre bu ifade tarzı, ancak bir arada bulunamayacak, birbirleri ile bağdaşamayacak nitelikteki şeyler ve durumlar için kullanılabilir. Hz. Ömer (radiyallahu anh) “Allah düşmanlarının bayramlarından sakınınız” diye buyurmaktadır. Günümüzde Müslüman toplumların başına gelen büyük musibetlerden biri de Yahudi, Hristiyan ve diğer kâfir toplumlardan oluşan cehennem ehline uymaları ve onlara benzemeleridir. Öyle ki onların birçoğu hakkında Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şu sözü gerçekleşti: “Sizden öncekilerin yoluna tıpatıp uyacaksınız. Onlar, kertenkele deliğine girse siz de peşlerinden gireceksiniz.” Sahabîler: “Ey Allah’ın Rasûlü, Yahudi ve Hristiyanları mı kastediyorsun?” diye sorunca Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem): “Ya kim olacak?” diye buyurmuştur. (Buhârî, Müslim) Yani “Elbette ki onları kastediyorum” demek istemiştir. Diğer bir rivayette de: “Onlardan biri, sokakta annesiyle zina etse siz de aynısını yapacaksınız” buyrulmuştur. (Hâkim) Gerçekten de Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in dediği gibi oldu; artık Müslümanların pek çoğunu küfür ehlinden ayıramaz olduk. Hristiyanlar, İslam beldelerine haçlı seferleri düzenleyerek savaş ilan ederlerdi. İslamiyet’i ve Müslümanları böyle yok etmek arzularındaydılar. Son asırlarda ise haçlı seferlerinin yerini televizyon, internet ve basın yayın kuruluşları almıştır. Amaçları Müslümanları kendilerine benzeterek, İslamiyet’in ruhunu ve maneviyatını ortadan kaldırıp kendileri gibi Müslümanları da dünya ehli yapmaktır. Müslümanlar ise basiretli olup bu tür oyunlara gelmemelidirler. Yılbaşı gecesi yapılan ameller veya kutlamalar daha çok din, ırz, namus, ahlak ve aile kavramlarını yıkmak için özenle tasarlanmış eylemlerden ibarettir. Aynı zamanda bu yapılan kutlamalarda Allah (azze ve celle)’nin diniyle alay veya emirlerine isyan mahiyetinde fiiller varsa durumun ciddiyeti de o kadar büyük ve tehlikelidir. Yılbaşı gecesinde yapılan amellerden uzak durmak gerekir. Hindi alıp kesmek, çam ağacı satın almak, Noel baba kostümü ve oyuncakları almak/satmak, piyango bileti almak, parti düzenlemek ve parti şapkaları almak gibi eylemler Müslümanların amellerinden olmayıp, kâfirlere benzemek olur. Allah düşmanlarının bayramları Noel ile sınırlı olmayıp, Müslümanlar bu tür bayramları bilmeli ve onlardan uzak olmalıdırlar. Bunlar Paskalya, Hıdrellez, Nevruz gibileri olup, günümüzde bu tarz bayramlar bir hayli çoğalmıştır. Cumhuriyet, gençlik ve spor bayramı, zafer bayramı, çocuk bayramı, anneler günü bayramı, sevgililer (Aziz Valentin) günü vs. bayramlar da İslamiyet’in iki bayramından başka bayramlardır. Allah ise bunları daha hayırlı olan Kurban ve Ramazan bayramları ile değiştirmiştir. Biz Müslümanlar, yaşantımızda ve eğlencelerimizde bizden olmayanlara muhalefet etmekle emrolundu isek, Allah (azze ve celle)’nin hükümleri konusunda, kâfirlere nasıl muhalefet etmemiz gerekir! Bilakis Allah’ın hükümlerini baş tacı yapıp beşer ürünü olan, şeriat dışındaki bütün sistemleri (Laiklik, Demokrasi, Sosyalizm, Kapitalizm, Kemalizm, Marksizm, vs…) inkar etmemiz ve onlardan uzak olduğumuzu her daim yinelememiz gerekmektedir. İşte Allah’ın dininden olmayan bu sistemler küfür fabrikalarıdır. Bunların içerisinden her gün Allah’ın Kuran’da zikrettiği necis müşrikler ortaya çıkıp insanları ifsat etmektedirler. Bize düşen görev ise; Allah’ın gerçek İlahlığını ve Rabliğini yakinen bilmek ve bunlara zıt olan şirki temelinden reddetmektir. Ancak bu şekilde cennetinin varisleri oluruz. Hemen belirtelim ki, sözü geçen cahiliye kaynaklı iki bayram günü İslam döneminde unutulmuş, ne Peygamberimiz zamanında ne de halifeler döneminde bu günlerden iz kalmamıştı. Eğer halk bu günlerde eğlenmekten alıkonmamış olsaydı, bu geleneği devam ettirirdi. Çünkü gelenekler, değişmeyi sağlayıcı bir motif olmadıkça değişmezler. Özellikle kadınlar, çocuklar ve halk çoğunluğu tatil ve oyun bayramı olarak kutladıkları günleri büyük bir heyecanla gözlerler. Nitekim çoğu krallar ve devlet başkanları idare ettikleri halkın geleneksel bayramlarını değiştirmeyi başaramamışlardır. Çünkü halk vicdanında bu bayramlarla ilgili motifler kuvvetli ve kalabalıkların bu bayramları kutlama arzuları güçlü olagelmiştir. Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) söz konusu cahiliye bayramlarına güçlü bir şekilde karşı çıkmasaydı, bu bayramlar, sönük bir biçimde de olsa, varlıklarını devam ettireceklerdi. Demek ki, Peygamberimizin güçlü bir şekilde karşı çıktığı ve engellediği adet ve davranış haramdır. Unutmamalıyız ki; Müslümanın Takvimi ve yılının ilk günü 622 yılında Peygamberimizin hicretiyle başlayan 1 Muharrem’dir. Hicret; Şirkten tevhide, küfürden imana, esaretten özgürlüğe, kabilecilikten İslam kardeşliğine yürümenin adıdır. Dolaysı ile Müslüman bu gecede geçen bir senenin içinde, ne kadar hayırlı amellerim oldu ya da şerli amellerim oldu diye muhasebesini yapar. Allah (azze ve celle)’nin, yüce ve büyük bazı hikmetlerden dolayı cehennem ehli olan kâfirlere muhalefet etmemizi bizlere emretmiştir. Bu hikmetlerden biri, kâfirlerin muhabbetinin Müslümanların kalplerine girmesini engellemektir. Zira onlar, Allah’ın ve Müslümanların düşmanlarıdır. Birtakım işlerde onlara uymak ve benzemek, beraberinde yakınlaşmayı getirir, buradan da sevgi ve muhabbet doğar. Ey kardeşim! Unutmamalıyız ki Yahudi ve Hristiyanlar Kurban bayramında kurban kesmez, Ramazan bayramını tebrik etmez ve Hicretin başlangıcı olan 1 Muharrem’i kabul etmez. Öyle ise inancımızın kâfirlerle bir olmaması, dış görünüşümüzde de onları taklit etmememizi gerektirir. Kişinin dış görünüşünde onları taklit etmesi, istemese de inancında da onlara benzemeyi beraberinde getirir. Hz. Ömer (radiyallahu anh)’ın “İnandıkları gibi yaşamayanlar, yaşadıkları gibi inanırlar” nasihatini aklımızdan çıkarmamamız gerekir. Allah-u Teâlâ, şeriatından yüz çeviren din düşmanlarına sevgi besleyen kimselerin iman etmiş olamayacaklarını bildirmiş ve şöyle buyurmuştur: “Allah’a ve ahiret gününe iman eden bir toplumun -babaları, oğulları, kardeşleri yahut akrabaları dahi olsa- Allah’a ve Rasûlü’ne düşman olanlara sevgi beslediklerini göremezsin.” (Mücadele, 22) “…Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hristiyanlar da asla senden razı olmayacaklardır. (Bakara, 120) Şimdi seninle beraber Kâfirler ile Dostluğun neticelerini maddeler halinde inceleyelim; 1- Kâfirleri Dost Edinmede Nehyin Sebebi Allah (azze ve celle) bir şeyi emrettiği veya nehyettiği zaman onun asıl gayesi itaattir. İslam’ın anlamı da budur. “Kâfirler birbirlerinin dostudurlar eğer siz onları dost edinirseniz yeryüzünde fitne ve büyük bir fesat olur.” buyrulur. (Enfal, 73) Allah (azze ve celle) insanlara bir şeriat belirlediği zaman fıtratlarına en uygun kanunlarını indirmiştir. Allah’ın bizden teslimiyet istemesinin sebebi de budur. “Müşrikler ve ehli kitaptan kâfirler size hiçbir hayrın indirilmesini istemezler.” (Bakara, 105) buyurulmuştur. Kâfirin dostluğu her zaman yalandır. Hiçbir zaman Müslümanlar için hayır istemezler ve istememişlerdir. Bu ayeti kerime bunun en büyük delilidir. Eğer bir yerde kâfirler Müslümanlara iyi davranıyorsa -istisnalar hariç- mutlaka orada bir hile vardır. Bunun en güzel delili de tarihte kâfirlerle ittifak yapan İslam devletlerinin akıbetidir. Sonları hep aynıdır. Hüsran! 2- Kâfirleri Dost Edinmeye İten Sebepler Kur’an’da kâfirleri dost tutanlar genelde münafık karakterli insanlardır. Münafık, iman etmediği için sürekli kendi menfaatini düşünür. Bunun için de hem iman ehlinden yana hem küfür ehlinden yana olmak suretiyle kendini sağlama almaya çalışır. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: “Onlar ikisi arasında bocalayan kararsız kimselerdir. Ne bunlara nede onlara taraf olurlar. Allah’ın şaşırttığı kimseye sen asla yol bulamazsın.” (Nisa, 143) Tarih boyunca dünya hayatını ahirete tercih eden menfaatperest insanlar, kâfirleri dost edinmişlerdir. Hem dünyalarını hem de ahiretlerini heba etmişlerdir. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: “Kalplerinde hastalık bulunan kimselerin ‘devrin aleyhimize dönmesinden korkuyoruz’ diye (kâfirleri dost edinmek için) koşuştuklarını görürsün.” (Maide, 52) Bu ayette Allah (subhanehu ve teâlâ) onların, kâfirleri korkuları sebebiyle dost edindiklerini belirtir. Kalbe Allah korkusu yerleşmediği zaman kalp kâinattaki her şeyden korkmaya başlar. Bu korku da insanı cinsine göre, Allah’ın nehyettiklerini işlemeye sevk eder. “Allah, münafıkların kâfirleri dost edindiklerini bildirdikten sonra “İzzeti onların yanında mı arıyorlar?” diye buyurur. (Nisa, 138) Birçok sahabe sözlerinde “Biz zelildik, Allah bizi İslam’la aziz kıldı. Biz ne zaman izzeti Allah’ın bizi aziz kıldığı İslam dışında ararsak Allah bizi tekrar zelil kılar” demişlerdir. Münafık ve kâfir ise iman edemediği için bu izzeti hissetmez ve kendine izzet kaynağı arar. Bugün bu ayeti ve particilik zihniyetini düşünürsek, particiler Müslümanların söz sahibi olabilmesi için kendilerinin de küfür kabul ettiği sisteme dost gibi görünürler. Bunun sebebi de aziz olan Allah’a teslim olmayışlarıdır. 3- Dinler Arası Diyalog Bir fikrin başka bir fikirle diyaloga geçebilmesi için, önce onun meşruluğunu kabul etmesi gerekir. Sahibine kâfir dediğimiz, ateş ehli diye nitelendirdiğimiz insanlarla diyaloga geçmemiz mümkün değildir. Yahudi ve Hristiyanların hükmü Kuranda şöyle belirtilmiştir. “Muhakkak ki: “Allah, Meryem oğlu Mesih’tir” diyenler kâfir oldular.” (Maide, 17) “Muhakkak ki: “Allah, üçün üçüncüsüdür” diyenler kâfir oldular.” (Maide, 73) “Yahudiler “Allah’ın eli bağlıdır” dediler. Söylediklerinden ötürü kendi elleri bağlandı ve onlara lanet edildi.” buyrulmaktadır (Maide, 64). Kur’an-ı Kerim ehli kitabın lanete duçar olduğu, Allah’ın gazabına müstahak olduğu ve kâfir oldukları ile ilgili ayetlerle doludur. “Şüphesiz din Allah’ın yanında İslam’dır.” (Ali İmran, 19) “Kim İslam’dan başka din ararsa ondan asla kabul olunmaz. Ve o ahirette zarara uğrayanlardan olur.” (Ali İmran, 85) Bu ayetler, açıkça son peygamberden sonra bu dinlerin hiçbir şekilde insanı kurtaramayacağını ifade eder. Öyleyse ehli kitap da kâfirler zümresindendir. Diyalog yapabilmek için bu ayetleri görmezden gelmek gerekir. Bu, pratikte vuku bulan bir gerçektir. Diyalogcular Müslüman olduklarını iddia etseler de sırf diyaloglarını gerçekleştirmek için Kur’an’daki bunca ayeti hiçbir zaman zikretmezler. 4- Kâfirlere Benzemek Kâfirlere benzemek onları dost edinmenin türlerindendir. İslam’da asıl olan kâfirlere muhalefet etmektir. Bunun en başlıca sebeplerinden biri, dıştaki benzeme ve taklidin içte sevgiye ve hayranlığa yol açmasıdır. Bu da yasaklanmıştır. Sahih bir hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Kim bir kavme benzerse o da onlardandır.” İbn-i Kesir (rahimehullah) bu hadisi açıklarken şöyle demiştir: “Bu hadis; konuşmalarında, fiillerinde, giyim kuşamlarında, bayramlarında, ibadetlerinde ve bunların dışında bize meşrû kılınmamış ve bizim de kabul etmeyeceğimiz işlerinde kâfirlere benzemeye çalışma konusunda çok sert bir yasak ve ağır bir tehdit içermektedir.” (Tefsiru İbn-i Kesir) Bu hadis kâfirlere benzemenin mutlak anlamda haram olmasını gerektirir. Benzeme çeşidine göre -Allah korusun- küfre kadar ulaştırır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Adiy b. Hatem’in boynunda hac görmüş ve “Bu putu boynundan at” demiştir. Başka bir sahabede de bir elbise görmüş ve “Bu kâfirlerin elbisesidir bunu giyme” buyurmuştur. İslam, geldiği günden itibaren kâfirlere muhalefeti (özellikle dinin şiarlarında) teşri kılmıştır. Peygamberimiz Medine’ye geldiğinde Medinelilerin bayram yaptıkları iki günleri vardı. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “Şüphesiz Allah sizi ondan daha hayırlı iki günle değiştirmiştir; bunlar Kurban ve Ramazan bayramıdır.” demiştir. “Müşriklere muhalefet ediniz; sakalları uzatıp bıyıkları kısaltınız.” “Ehli kitap sakallarına kına yakmaz, onlara muhalefet ediniz ve sakallarınıza kına yakınız.” buyurmuştur. Peygamberimizin muhalefeti emrettiği hadisler o kadar çoktur ki, Medine’deki ehli kitap “Bu adam bizde olan hiçbir şey bırakmadı, mutlaka ona muhalefet etti” dediler. 5- Kâfir Olanlara Uyanların Cezası Allah’u Teâlâ Yahudi ve Hristiyanları kastederek Peygamberine şöyle vahyetmiştir. “Eğer sana gelen bu ilimden sonra onların hevalarına uyarsan, (Allah’ın cezasından seni koruyacak) ne bir dostun ne de bir koruyucun olur.” (Ra’d, 37) İbn-i Kesir (rahimehullah) bu ayetin tefsirinde şöyle demiştir: “Bu ayet, Peygamber’in Sünnetine ve Muhammedî yola -salat ve selamın en üstünü ona olsun- tâbi olan ilim sahiplerinin, dalalet ehlinin yoluna uymamaları gerektiği konusunda büyük bir tehdit içermektedir.” 6- Kâfirlerin Bayramlarını Tebrik Etme Ve Hediye Alma İle İlgili Âlimlerden Nakiller İbnu’l-Kayyım zimmet ehli kitabında şöyle demektedir: “Kâfirlerin, kendilerine has olan küfür içerikli dinî törenlerini tebrik etmek, âlimlerin ittifakıyla haramdır, (küfür olarak ta olur) onların bayramlarını tebrik ederek: “Bayramın mübarek olsun” veya “Bayramın kutlu olsun” vb. demek gibi. Bu sözü söyleyen kişi, küfre düşmekten kurtulsa dahi bu yaptığı yine de haramdır. Zira bu, bir Hristiyan’ın Haça secde etmesini kutlamakla aynı konumdadır. Hatta bu, Allah katında, bir kimseyi içki içmek, adam öldürmek, zina etmek vb. gibi bir günahtan dolayı tebrik etmekten daha büyük bir günahtır ve Allah’ı bunlardan daha çok gazlandırır. Dine değer vermeyenlerin çoğu, bu hataya düşer ve yaptığı işin ne kadar çirkin olduğunu da kavrayamaz. Zira kim, bir kulu işlediği günah, bidat veya küfür sebebiyle kutlarsa Allah’ın gazap ve öfkesiyle karşı karşıya kalır.” Hanefî mezhebinin değerli âlimlerinden Molla Ali el-Kâri, bu konuyla ilgili olarak şunları söylemektedir: “El-Hulasa adlı eserde zikredildiğine göre: “Kim, Nevruz günü bir Mecusi’ye yumurta hediye ederse kâfir olur. Çünkü o, bu yaptığıyla küfür ve sapıklığında o Mecusi’ye yardım etmiş veya hediye verme hususunda onlara benzemiş olur. ” Yılbaşını kutlamak haramdan başlayıp, çeşidine göre küfre kadar götürür. Mecmeu’n-Nevâzil adlı kitapta şöyle denmektedir: “Mecusîler, Nevruz gününde toplansa ve bir Müslüman da onlar için: “Ne güzel âdetleri var!” dese kâfir olur. Çünkü onun bu sözü, küfür âdetlerinden hoşlandığı, bununla birlikte İslâmî âdet ve gelenekleri beğenmediği anlamına gelir.” Fetâvâ es-Suğrâ adlı eserde de şöyle denmiştir: “Bir kimse, daha önce sa­tın almadığı halde özellikle Nevruz gününe saygı amacıyla birtakım şeyler satın alırsa kâfir olur. Çünkü bu hareketiyle o, kâfirlerin bayramına saygı göstermiş olur.” Diğer bir meselede Yılbaşı günü düzenlenen Milli piyango çekilişidir. Millî Piyangoya “dinî piyango, dinî kumar” da denilebilir. Halkın h iç de haram diye umursamadığı “para gelsin de, nasıl gelirse gelsin” diye 80 milyonluk ülkede 50 milyondan fazla piyango bileti satılıyorsa ve Milli Piyangonun haram olduğunu bile bilmeyen Müslümanlar var” deniliyorsa Allah’ın gazabını hak etmiş bir topluluğun var olduğunu görebilmeliyiz. Milli Piyango’dan para kazananların çok kısa süre sonra sadece o parayı değil, çoğu zaman ailelerini, mutluluklarını, sağlıklarını ve hatta hayatlarını da kaybettikleri ortaya çıkaran belgelere internetten ulaşabilirsiniz. Evet, kardeşim; İslam’ın kesin olarak yasakladığı içki, kumar, fuhuş vb. gibi büyük günahların tamamının bir gecede yapıldığı başka bir gece var mıdır? Gençlerin alkol ve uyuşturucu bataklığına düştüğü, Milli piyango bileti ile kumar ve kolay kazanma alışkanlığının başladığı gece. Rabbim neslimizi korusun. Âmin. “Sözlerimi bitirirken Rabbime şöyle dua ediyorum. Ey kalpleri evirip çeviren Allah’ım kalplerimizi dinin üzere sabit kıl. Ey Rabbim, bizleri anlattıklarımızdan gafil kılma, Allah’ım Akidemizi kendi basit sorunlarımızın elinden kurtar ve koru. Rabbim, bize sorumluluktan kaçan inanç ucuzluğuna karşı dayanma gücü ver. Ey Rabbim bugün insanlar İslam’ı bilmiyorlar bilmedikleri gibi öğrenmek de istemiyorlar. Hayatlarında hep senin razı olmadığın haram ve şirk dolu ameller var ya rab. Şenin şeriatından, yasalarından, kanunlarından, yüz çevirdikleri gibi anlattığımızda Kur’an ayetlerini ve Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadislerini duyduklarında kulaklarını tıkayıp, gözlerini kapatıyorlar. Bizi onların hidayetlerine vesile kıl. Bizi şirk ehlinden ve onların yolarından uzak eyle. Biz biliyoruz ki, onlar Allah üçün üçüncüsüdür demişler ve kâfir olmuşlar. Ve biz hahamları, papazları helali haram, haramı da helal yapan anlayışı reddetmeyenlerin onları ilah edindiklerini ve kâfir olduklarını biliyoruz. Bizler peygamberden önce ve sonra başka bir dinin batıl, geçersiz, hükmü kalkmış olduğuna iman ediyoruz. Kim İslam’dan başka bir din ararsa ondan kabul olmayacağını söylemişsin yarabbi. Bizler Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ile 23 senede inzal buyurduğun şeriatından razıyız. Asrımızda senin hükümlerin ile hükmedilmiyor ya rabbi. Biz onlardan ve sistemlerinden beriyiz. İslam’ın adaletine Senin ve Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yoluna tutunmak istiyoruz. Bizleri Yahudi ve Hristiyanlara karşı güçlendirip izzet ve şeref ver. Yahudi ve Hristiyanları koruyan onları cennete sokan batıl ve kâfirce anlayıştan bizi uzak tut. Allah’ım bizi İslam’la şereflenmeyen, Senin kölen olmaktan şeref duymayan izzetsizlerden eyleme. Âmin Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Muhammed Fatih

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi, sahibi, hâkimi olan Allah (azze ve celle)’ye, salât ve selam Efendimiz, önderimiz Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e, onun ehl-i beytine, ashabına ve kıyamet gününe kadar yolunu takip eden mü’minlere olsun. Bundan sonra; Rabbimizin mesajını bizlere ulaştıran, yüce bir ahlak üzere olan, Allah’ın habibi, mü’minlerin önderi Muhammed (aleyhissalatu vesselama)’a, onun ehli beytine ve ashabına salât ve selam ederiz. Yazımıza hayat önderimiz Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şu hadisiyle başlayalım: “Mü’min, bir günah işlediği zaman kalbinde siyah bir nokta meydana gelir. Eğer o günahı hemen terk edip tevbe ve istiğfar ederse kalbi cilâlanır, eski parlaklığına kavuşur. Böyle yapmaz da günah işlemeye devam ederse, siyah noktalar gittikçe çoğalır ve neticede kalbini büsbütün kaplar.” (Tirmizî, Tefsîr, 83) Dünya ve ahiretteki her türlü şer ve hastalığın sebebi kişinin işlediği günahlardır. Öyle ki, ebeveynimiz Âdem ve Havva (aleyhimesselam)’ın mutluluk, huzur ve nimet diyarı olan cennetten kovulup hüzün, sıkıntı ve musibet diyarına göçmelerine sebep olan işledikleri tek bir günahtı. İblis (aleyhilla’ne)’yi meleklerin arasından çıkarıp, onun kıyamete kadar Allah’ın lanetine maruz kalmasına sebep olan şey işlediği günahıydı. Nuh (aleyhisselam)’ın kavminin suda boğularak helak olmasına; Âd kavminin üzerine kasırganın gönderilip boş hurma kütükleri gibi cansız halde oracıkta kalakalmasına; dağları oyup kendilerine güvenli, sapasağlam evler yapan Semud kavminin üzerine kalpleri parçalayacak şiddette ses gönderilip oldukları yerden ayağa bile kalkamamalarına; Lût kavminin alt üst edilip üzerlerine taşlar yağdırılmasına; Şuayb (aleyhisselam)’ın kavminin büyük bir sarsıntı ile diz çökmüş vaziyette helak olmasına; “Ben sizin en büyük Rabbinizim” deme cür’etini gösterecek kadar kibir sahibi olan Fir’avun’un çaresiz bir şekilde denizde boğulmasına; hazinelerinin anahtarlarını bile bir topluluğun güçlükle taşıdığı mal mülk sahibi Karun’un malıyla birlikte yerin dibine geçmesine; kendilerine gökten pişmiş bıldırcın eti indirilen İsrailoğullarının aşağılık maymunlara dönüşmesine ve Allah’ın onlar için, “Elbette ta kıyamet gününe kadar onlara azabın en kötüsünü yapacak kimseler gönderilecektir” (A’raf Sûresi, 167) demesine ve daha nice kavimlerin helak olmalarına sebep olan şey; kendi işledikleri GÜNAHLARIYDI! SubhanAllah! Bu siyah nokta nice milletleri helak etti, nice nimetleri yok etti, nice belalara davetiye çıkardı. Bırakın cahil insanları, buna aldanan nice âlimler ve faziletli insanlar vardır. Aldanmış kişi, zehrin ve öldürücü yaranın eninde sonunda etkisini gösterdiği gibi günahın da etkisini gösterdiğini bilmez. Günahların dünya ve ahirette kalbe ve bedene verdiği kötü ve çirkin sonuçları ancak âlemlerin Rabbi olan Allah (azze ve celle) bilir. Şimdi bunlardan bildiklerimizi genel hatlarıyla sıralayalım. Rabbim bizleri bunlardan muhafaza eylesin! Günahların zararlarından biri ilimden mahrum kalmaktır. Çünkü ilim Allah’ın kalplere attığı bir nurdur. Günah ise bu nuru söndürür. İmam Malik talebesi İmam Şafii’ye şöyle demiştir: “Ben, Allah (azze ve celle)’nin senin kalbine bir nur atmış olduğunu görüyorum. Onu günah karanlığıyla söndürme.” İmam Şafii şöyle demiştir: “Hocam Vekî'a ezberleme kabiliyetimin (hâfızamın) zayıflığından şikâyet ettim. O da beni, masiyetleri/günahları terk etmem yönünde uyardı (çarenin bu olduğunu gösterip günahlardan kaçınmamı tavsiye etti). Ve dedi ki: ‘İlim, (Allah'ın lütfu olan) bir nurdur. Allah’ın nuru da, devamlı günahlara dalan kimselere / isyankârlara verilmez.’” Günahların bir başka etkisi de rızıktan mahrum kalmadır. Müsned’de geçen bir hadis-i şerifte Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Hakikaten bir kul yaptığı bir günahtan dolayı rızıktan mahrum edilir.” Takva ise rızkı celbeder. Öyle ki kişi takvalı olduğu zaman Allah (azze ve celle) kişiyi hiç beklemediği yerden rızıklandıracaktır: “…Kim Allah'tan korkarsa, Allah ona bir çıkış yolu ihsan eder. Ve ona beklemediği yerden rızık verir…” (Talak Sûresi 2-3) Günah işleyen kişinin kalbinde kendisiyle Rabbi arasında büyük bir soğukluk oluşur ve aynı zamanda kul kendisini yapayalnız hisseder. Bütün lezzetleri kendinde toplasa da kalbindeki bu soğukluğu ve yapayalnızlığı bir türlü gideremez. Kalp için, işlenen günahlardan ötürü yalnızlık ve mutsuzluk hissetmesi kadar acı bir durum yoktur. Bu soğukluk ne kadar güçlenirse kul o oranda salih insanlardan ve Allah’ı zikreden meclislerden o kadar uzak kalır. Rahman’ın taraftarlarından uzak kalan insan şeytanın taraftarlarına yakın olur; şeytanın sevdiği meclislere gönlünü bağlar. Bu soğukluk o kadar güçlenir ki sonunda iyice kalbe yerleşir ve onunla hanımı, çocukları, akrabaları arasında, onunla kendi nefsi arasında da olmaya başlar. Artık onu kendisine dahi yabancı görürsün. Seleften bir zat şöyle demiştir: “Ben Allah (azze ve celle)’ye karşı bir günah işliyorum da onun etkisini bineğimin huysuzluğunda ve hanımımın itaatsizliğinde görüyorum.” Her işin zor gelmesi günahların kişiye verdiği zararlardan bir diğeridir. Hangi ameli yapmaya kalksa bundan bir ecir beklemek değil de o işin kendisine bir külfet olduğunu düşünür. Yapması gereken işleri de zorla yapar ve o amelin bereketini ve hayrını elde edemez. Her kim Allah’tan sakınırsa Allah (azze ve celle) ona işleri kolaylaştırır. Allah’tan sakınmayan, günahları terk etmeyen kişiye ise işlerini zorlaştırır. İnsanın gözü için karanlık ne ise, kalbi için de günahın karanlığı odur. Çünkü itaat nur, masiyet ise karanlıktır. Bu masiyetler ne kadar artarsa karanlıklar da o oranda etrafını kuşatır ve kişiyi hak yoldan daha fazla saptırır. Kalp gözü kapalı bir insanın bid’atlere, sapıklıklara düşmesi an meselesidir. Çünkü o insan zifiri karanlıkta yürüyen yol yordam bilmez birisidir. Kalpteki karanlık –eğer önlemi alınmazsao kadar güçlenir ki artık o insanın yüzünde beliren bir karartıya dönüşür. Çünkü Allah ondan nuru almıştır. Abdullah b. Abbas (radiyallahu anhu) şöyle demiştir: “İyi amel yüze parlaklık, kalbe nur, rızka bolluk/bereket, bedene güç, insanların kalbine muhabbet verir. Günah ise yüzde siyahlık, kalpte karanlık, bedende zayıflık, rızıkta kıtlık ve insanların kalbinde nefret oluşturur.” Takvasıyla, ilmiyle meşhur olmuş büyük selef âlimimiz Abdullah b. Mübarek’in şu dizelerini hatırlayalım: Günahın kalpleri öldürdüğünü gördüm Onlara devamlı zillet bırakır Günahların terki kalplerin hayatıdır Kendin için en hayırlısı günaha asi olmandır. Abdullah b. Mübarek’in de dediği gibi günahlar kalplere zillet bırakır. Çünkü Allah’a itaat kula izzet getirir. Rabbimiz bir ayetinde şöyle buyurmuştur: “Her kim izzet istiyorsa izzetin hepsi sadece Allah’ındır.” (Fatır Sûresi, 10) İbn-i Kesir bu ayetin tefsirinde şöyle demiştir: “Kim dünya ve ahirette aziz olmak istiyorsa, Allah'a itaat etmeye koyulsun. Çünkü Allah, kendisine itaat eden kişinin istediğini elde etmesini sağlar. Zira Allah, dünya ve ahiretin sahibidir. Hem dünyada hem de ahirette izzet bütünüyle Allah'ındır. Nitekim Allah-u Teâlâ Nisa Sûresi’nde şöyle buyurur: “Onlar ki mü’minleri bırakıp kâfirleri dost ediniyorlar. Onların tarafında izzet mi arıyorlar? Doğrusu izzet bütünüyle Allah'ındır.” (Nisa, 139)” Seleften bir zat şöyle dua ederdi: “Allah’ım! Beni Sana itaatle aziz kıl, Sana isyanla zelil kılma!” Bugün Müslümanların yeryüzünde zillet içerisinde olmasının sebebi de işte budur. Hangi toprak parçası üzerinde izzetimiz var? Hangi ülkede rahatça dinimizi yaşayabiliyoruz? Hangi ülkede Müslümanlara zulmedilmiyor? Ancak bu sorular bize kendi halimizi sorgulatmak yerine sadece kâfirlere duyulan kin ve nefreti artırmaktadır. Hâlbuki bu zilletin asıl sebebi bizden kaynaklanmaktadır. Terk edemediğimiz günahlarımızdan… Bu zilletten kurtulup izzete kavuşmanın yolu da masiyetlerin terkidir. Rabbim bizleri Kendisine itaat edip günahları terk eden ve bu zillet halinden kurtulan kullarından eylesin. Günahların bir başka zararı da aklın ifsad olmasıdır. Seleften bir zat şöyle demiştir: “Aklı yardımına koşan hiç kimse günah işlemez.” Akl-ı selim insan günaha bulaşacağı zaman Allah’ın kendisini gördüğünü, sağında ve solunda bulunan meleklerin hazır beklemekte olduğunu hatırına getirir. Bu masiyeti işlerse neler kaybedeceğini, bu masiyetin kalbini nasıl karartacağını ve amellerini nasıl etkileyeceğini, eğer buna karşı sabrederse bundan ecir alacağını düşünür. Durum böyle olunca selim akıl sahibi bir insan bunların hesabını yaparak o masiyetten uzaklaşır. Günahlar, kulu Allah’ın ve Rasûlü’nün lanetine maruz bırakır. Çünkü bazı günahların sahiplerine Allah ve Rasûlü lanet etmiştir. Bir kul için de Allah ve Rasûlü’nün lanetine maruz kalmaktan daha büyük bir bela olamaz. Rabbimiz Kur’an-ı Kerim’de yeryüzünde bozgunculuk yapana, akrabalık bağını koparana, Kendisine ve Rasûlü’ne eziyet edene, Yüce Allah’ın indirdiği açık delilleri ve doğru yolu gizleyene, iffetli kadınlara fuhuş isnad edip iftira atana, kâfirlerin yolunu Müslümanların yolundan daha doğru bulana, bir yalanı Allah’a iftira edene, bir mü’mini kasten öldürene ve bunun gibi birçok ayet-i kerimede çeşitli masiyet sahiplerine lanet etmiştir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) de kadın elbisesi giyen erkeğe, erkek elbisesi giyen kadına, rüşvet alana, verene ve aracılık yapana, faizi yiyene, yedirene, kâtibine ve şahidine, dövme yapana ve yaptırana, saça saç ilave edene ve ettirene, dişlerini birbirinden ayırıp inceltene ve bunu yaptırana, içkiyi içene, dağıtıcısına, satana, alana, parasını yiyene, meyvesinden çıkarana, ebeveynine lanet edene, kadınımsı erkeklere ve erkeğimsi kadınlara, suret yapana, babasına ve annesine sövene, Lût kavminin yaptığı pis işi yapana, kadına arka organından yaklaşana, hayvanla cinsel ilişki yapana, sahabelerine sövene, bir Müslüman kardeşine öldürücü demir (silah) doğrultana ve daha bunun gibi çeşitli masiyet sahiplerine lanet etmiştir. Günahların zararlarından bir diğeri de yeryüzünde fesadın ortaya çıkmasıdır. Yüce Rabbimiz şöyle buyurmuştur: “İnsanların bizzat kendi işledikleri yüzünden karada ve denizde düzen bozuldu ki Allah yaptıklarının bir kısmını onlara tattırsın; belki de (tuttukları kötü yoldan) dönerler.” (Rum Sûresi, 41) Ebu'l-Âliye der ki: Kim yeryüzünde Allah'a asi gelmişse şüphesiz yeryüzünde bozgunculuk yapmıştır. Zira yeryüzü ve göğün düzeni Allah'a itaat iledir. Bu sebepledir ki Ebu Davud'un rivayet etmiş olduğu bir hadiste şöyle buyrulur: “Muhakkak ki yeryüzünde yerine getirilen, uygulanan bir had cezası, yeryüzü ehli için onlara kırk sabah yağmur yağdırılmasından daha sevimlidir.” Bunun sebebi, cezalar uygulandığı zaman insanların veya çoğunluğunun veya onlardan birçoğunun haramları işlemekten kendilerini alıkoymalarıdır. Allah'a isyan olan ameller işlendiği zaman bu, gökten ve yerden bereketlerin sona ermesine sebep olur. Bu ayet-i kerime üzerinde düşünüldüğü zaman, bugün insanlığın üzerinde olan fitne ve fesadın bu denli çok olması, Allah’a isyanın ne derece büyük olduğunu göstermektedir. Yeryüzünde bereketin kalmaması, öldürülmelerin çoğalması, büyük felaketlerin zuhur etmesi, yeni yeni hastalıkların ortaya çıkması, zalim ve facir yöneticilerin halklarına zulmetmeleri ve daha nice fitne ve fesadı bugün yaşadığımız bu dünya üzerinde müşahede etmekteyiz. Sebep; kendi ellerimizle kazandıklarımız yüzünden… Her insanda gayret manasında kıskançlık mevcuttur. Bu da dinin aslında müsbet olan bir kıskançlıktır. Nitekim sahih bir hadiste Verrâd de el-Muğire İbn Şu'be'den söyledi ki: Sa'd İbn-u Ubâde (radiyallahu anhu) şöyle demiştir: "Eğer karımın yanında (yabancı) bir erkek görsem muhakkak onu kılıcımın geniş yüzü ile değil, keskin tarafı ile vurur öldürürüm." Bunun üzerine Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) "Sizler Sa'd İbn Ubâde'nin bu gayret ve hamiyyetine taaccub mu ediyorsunuz? (Şaşmayınız) Çünkü ben Sa'd'dan daha kıskancım, Allah da benden kıskançtır" buyurmuştur. (Buhari) Yine başka sahih bir hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Allah (celle celaluhu)’dan daha kıskancı (gayur) yoktur. Bu yüzden açık gizli tüm çirkinlikleri haram kıldı. Mazeret beyanını O’ndan çok kimse sevmez. O yüzden müjdeleyici ve uyarıcılar olarak peygamberler gönderdi.” Kişi günahlarla içli dışlı olduğu zaman kalbinde, en başta kendisine, daha sonra ailesi ve diğer insanlara karşı kıskançlık duygusu azalır. İşlediği masiyetler ona güzel görünmeye başladığında kendisi için güzel gördüğü o masiyetleri artık en yakın çevresinin işlemesinden de rahatsız olmaz. Bu öyle bir hâle gelir ki artık o masiyetleri yakınındakilere süslü gösterir ve onları masiyetlere teşvik eder. Bu ise helak kapısının o kişi için sonuna kadar aralanması demektir. Bu yüzden Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “deyyusa cennetin haram olduğunu” söylemiştir. Bugün nice insanlar vardır ki işledikleri masiyetler yüzünden kalplerinde kıskançlık duygusu kalmamış, hanımlarının etlerini yabancı insanlara teşhir etmeleri kocalarının gurur kaynağı olmuş. Çocuklarının haram ilişkilere girmeleri anne-babaları için övünç kaynağı hâline gelmiş. İnna lillahi ve inna ileyhi raciun. İşte bakınız, kıskançsızlık insanı nereye götürmektedir. Buradan şu anlaşılmaktadır ki kıskançlık her zaman kötü bir şey değildir. Kıskançlığın bu müsbet yönü insanda olması lazımdır. Çünkü kıskançlık kalbi muhafaza eder, kalp muhafaza altında olduğu zaman masiyetlerden uzak kalır. Ancak kul masiyetlere bulaştığında bu kalbine etki eder ve kalpte kıskançlık duygusu azalır. Bu hem kendisine hem de yakınındakilere zarar verir. Günahın zararlarından bir diğeri de kulda hayânın kalkmasıdır. Hayânın insandan kalkması ise direkt olarak imanına etki eder. Çünkü hayâ da imandandır. Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan rivayet edildiğine göre Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “İman yetmiş küsur–veya altmış küsur şubedir. En faziletlisi, “La ilahe illallah” sözüdür. En alt derecesi de yoldan eziyet veren şeyleri kaldırmaktır. Hayâ da imandan bir şubedir.” (Buhari) Hayâ, insanların güzel görmediği bir şeyi işlemekten dolayı kalpteki huzursuzluk ve utançtır. Hem Allah (azze ve celle)’den hem de kullardan hayâ etmek imandandır. Allah (azze ve celle)’den hayâ etmek, kulun Allah (azze ve celle)’ye itaat etmesini ve yasaklarından sakınmasını gerektirir. İnsanlardan hayâ etmek ise, kulun şahsiyetli ve güzel karakterli olmasını, insanların güzel gördüğü fiilleri işlemesini, onların çirkin ve rezil gördükleri fiillerden de uzak durmasını gerektirir. Bir insan hayâlı olursa yürüyüşünde, oturmasında-kalkmasında, konuşmasında, insanlarla muamelesinde yumuşak ve edepli olur. Ancak hayâlı değilse, canı nasıl isterse öyle davranır. Nitekim başka bir hadis-i şerifte Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “İlk peygamberlerden insanlara ulaşan bir öğüt şudur: Utanmıyorsan dilediğini yap!” (Buhari) “Hayânın tamamı hayırdır” diye buyuran Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) özel odasında bulunan genç bir kızdan daha hayâlıydı. Evet, günahlar kuldaki hayâ duygularını zayıflatır. Hayâ duygusu zayıflayan bir kul da hayırlardan mahrum kalır. İmanı zayıflar. Bazen hayâ ondan tamamen sıyrılır ve insanların onun kötü hâllerini bilmelerinden ve onu o hâllerde görmelerinden rahatsız olmaz. Hayâ duygusu kendisinden tamamen kalkmış bir kul artık işlediği masiyetleri bile anlatmaktan utanmaz. Masiyetlerini anlatırken övünç içerisinde kibirlenerek anlatır. İşte günahların kula verdiği en önemli zararlardan biri de kuldan bu hayâ duygusunun kalkmasıdır. Günahların bir başka zararı da kulun kalbinde Rabbine karşı saygınlığın azalmasıdır. Kul günah işlediği sürece Rabbine karşı isyan üzere olduğundan, kalbinde O’na karşı saygının olması imkânsızdır. Bu iki şeyin (isyan ve saygının) bir kalpte olması zaten bir çelişkidir. Rabbinin emirlerini hafife alan, O’na karşı isyan üzere olan bir kulun “Ben Rabbimden korkarım, O’na karşı saygım sonsuzdur” demesi boş bir sözden ibarettir. Rabbinden korkmuş olsaydı zaten masiyetlerden yüz çevirirdi. Rabbine saygı duymuş olsaydı zaten masiyetlerden nefret ederdi. Allah (azze ve celle)’nin insanların kalbinden günahkâr kulun heybetini kaldırması, insanların onu küçümsemesi ve onu önemsememesi günahların doğurduğu sonuçlardan bir diğeridir. Kul, Allah (azze ve celle)’den ne kadar korkarsa insanlar da ondan o oranda korkar; ne kadar Allah (azze ve celle)’yi severse insanlar da onu o oranda sever; ne kadar Allah (azze ve celle)’ye saygı gösterirse insanlar da ona o oranda saygı gösterir; ne kadar Allah (azze ve celle)’nin sınırlarını önemserse insanlar da onu o oranda önemser. Günahlarla hemhal olmuş bir kul insanların nazarında basittir, insanların saygısından mahrumdur ve insanlardan korkar. Yaratılmışlardan korkan bir insan kâfirlere karşı duramaz, onlara karşı hakkı haykıramaz ve onlara karşı cihad edemez. Çünkü kalbi masiyetlerle dolmuştur. Masiyetlerle dolmuş kalp sahibi bir insanda heybet, vakar, cesaret görmek mümkünatı olmayan bir durumdur. Rabbimizin şu ayetine dikkat kesilelim: “Ey iman edenler! Allah’tan korkun; herkes yarın için ne hazırladığına bir baksın. Allah’tan korkun. Şüphesiz ki Allah yaptıklarınızdan haberdardır. Allah'ı unutan ve bu yüzden Allah'ın da onlara kendilerini unutturduğu kimseler gibi olmayın. İşte onlar fasıkların ta kendileridir.” (Haşr Sûresi, 18-19) Rabbimiz (celle celaluhu) bu ayet-i kerimede kendisinden sakınmamızı yani takvayı bize emretmekte ve Kendisini unutanlardan olmamamızı istemektedir. Takvayı terk edenin, kendilerine fayda verecek, onları azaptan kurtaracak ve onlara ebedi mutluluğu kazandıracak şeyleri unutarak cezalandırılacağını bize haber vermektedir. Buradan anlıyoruz ki günahlar Allah’ın, kulunu unutmasına, onu terk etmesine, onunla nefsini ve şeytanını baş başa bırakmasına yol açar. Bu da aslında kul için büyük bir cezadır. Çünkü kul her zaman Rabbine muhtaçtır. Rabbi onu yalnız bıraktığında nefsi ve şeytanı onun haramlara bulaşması için onu dört bir yandan saracak ve vesveselerle onu güçsüz hâle sokacaktır. Yardımsız kalan kul ise bunlara direnemeyip yenik düşecektir. Çünkü o Allah’tan korkmadı, Allah’ı unuttu ve Allah da (azze ve celle) ona kendisini unutturdu. Yani kendi hayrına olan şeyleri unutturdu, onu kurtuluşa götürecek amelleri unutturdu, onu helake sürükleyecek amellerden sakınması gerektiğini ona unutturdu. Böylece o şeytanın yoluna tabi oldu ve helak olanlardan oldu. İşte bu, cezanın ne derece büyük olduğunun kanıtıdır. Cezaların en büyüğü; kulun Allah’ı unutarak yaşamasıdır. Bu ise; kulun bu dünyadaki amacının ne olduğunu, ne yapması gerektiği ve nelerden sakınması gerektiğini yani kısacası varlık sebebinden gafil bir şekilde yaşamasına vesile olur. İşte bu da onu büyük bir helake doğru götürür. Bunların sebebi ise, kulun masiyetler üzerinde ısrar etmesidir. Çünkü masiyetler üzerinde ısrar eden kul Allah’tan korkmaz. Rabbimizden kopuk bir hâlde yaşamak; O’nu anmaktan gafil olmak, O’nun yüceliğini tefekkür etmemek, O’na sığınmadan, O’ndan yardım istemeden, O’na tevekkül etmeden bir hayat sürmek daima bir boşluk içerisinde yaşamaktır. Çünkü O’nun kaybı hiçbir şeyle doldurulamaz. Günahlar kulu ihsan mertebesinden çıkarır ve onu muhsinlerin kazandıkları sevaplardan mahrum bırakır. Zira ihsan, Allah’ı görüyormuşçasına O’na ibadet etmektir. Her daim ihsan üzere olan bir kul, bırakın günah işlemeyi buna niyetlenmeyi dahi düşünmez. Günahlardan kaçınmanın yollarını arar, mubah olan işleri bile masiyetlere yaklaşırım korkusuyla terk eder. Ancak günahlar, kulu bu mertebeden uzaklaştırır ve Allah’ın kendisini gördüğünü unutmasına yol açar. Günahlar kalbin Allah’a ve ahiret yurduna doğru seyrini yavaşlatır ve günahlar arttıkça bu seyir tamamen durma noktasına gelir. Hatta ve hatta kişiyi bu yoldan gerisin geriye döndürecek duruma getirir. Kalp Allah’a doğru ancak kendi gücüyle yol alır. Günahlarla hastalanınca Allah’a ulaşacağı o yolda zayıf bir şekilde yol almaya çalışır. Ve gücü yavaş yavaş zayıflar. Bu gücü tamamen kaybedince yolun ortasında pes eder. Eğer yardımına birileri koşarsa belki tekrar kendisini toparlamaya çalışır. Ancak tek başına kalırsa o yoldan gerisin geriye döner ve telafisi imkânsız bir şekilde Rabbinin yolundan uzaklaşır. Biz biliyoruz ki günahlar kalbi ya öldürür ya da iyice zayıflatır. Zayıflığı sonunda ise Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in onlardan Allah (azze ve celle)’ye sığındığı sekiz şey kulun üzerinde belirmeye başlar: “Tasa, hüzün, acizlik, tembellik, korkaklık, cimrilik, borç altında kalma ve insanların galebesi (yani zillet).” Tasa ile hüzün birbirine yakındır. Kalbin hoşlanmadığı şey, kişinin gelecekte olmasını beklediği şey ise tasa meydana gelir; geçmişte vuku bulmuş bir şey ise hüzün meydana gelir. Acizlik ve tembellik de birbirine yakındır. Çünkü kulun hayır ve kurtuluş sebeplerini yapamaması eğer gücünün bulunmamasından ise bu acizlik, iradesinin bulunmamasından ise bu da tembelliktir. Aynı şekilde korkaklık ve cimriliği de birlikte değerlendirebiliriz. Çünkü ‘fayda vermeme’ kulun bedeniyle ise bu korkaklık, malıyla ise bu da cimriliktir. Borçların altında kalma ve insanların galebesi de birbirine yakındır. Bunun sebebi ise, eğer başkasının onun üzerine istilası haklı olarak gerçekleşmişse borçların onu bükmesi, eğer haksız yere gerçekleşmişse bu insanların galebesidir. İşte günahlar bu sekiz şeyi celbeden en güçlü sebeplerdir. Yine Buhari ve Müslim’de geçen Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’nun rivayet ettiği hadise göre günahlar “tahammül edilemeyecek belaya, insanı ölüme kadar sürükleyecek sorunlarla karşılaşmasına ve düşmanlarını sevindirecek kedere” yol açmaya sebep olmaktadır. Çünkü Rabbimiz (celle celaluhu) şöyle buyurmaktadır: “Başınıza gelen herhangi bir musibet, kendi ellerinizle işledikleriniz yüzündendir. (Bununla beraber) Allah çoğunu affeder.” (Şura Sûresi, 30) Günahların zararlarından bir diğeri de nimetlerin yok olması ve yerine musibetlerin gelmesidir. Kuldan bir nimet ancak bir günahtan dolayı gider ve ona bir bela ancak bir günah sebebiyle gelir. Yukarıdaki Şura Sûresi’nin 30. ayet-i kerimesi de bu söylediklerimize delildir. Hz. Ali (radiyallahu anhu) şöyle demiştir: “Her bela ancak bir günahtan dolayı gelir ve ancak tevbeyle ortadan kalkar.” Yine başka bir ayet-i kerimede Rabbimiz (celle celaluhu) şöyle buyurur: “Bu, Allah’ın bir topluluğa verdiği nimeti, onlar kendilerindekini değiştirmedikçe değiştirmeyeceğinden dolayıdır.” (Enfâl Sûresi, 53) Allah (azze ve celle) bu ayet-i kerimede bir topluluğun kendilerinde var olan itaati isyana, şükrü nankörlüğe, rızasının vesilelelerini gazabının vesilelerine dönüştürmedikçe onlardan nimetlerini kaldırmayacağını haber vermektedir. Eğer onlar değiştirirlerse Allah da onlara uygun ceza olarak onları değiştirecektir. Aynı şekilde tam tersi de söz konusudur. Eğer ki masiyet itaat ile değişirse, nankörlük kalkıp yerine şükür gelirse ve gazabına vesile olacak ameller rızasına vesile olacak amellere dönüşürse o hâlde Rabbimiz de onlara mükâfat olarak onları güzelliklerle değiştirecek ve nimetlerini onlara verecektir. Dolayısıyla bir topluluk hangi hâl üzere olursa Allah (azze ve celle) de o topluluğa ona göre muamele edecek ve nimetlerini de ona göre verecek veya onlardan alacaktır. Bir Müslümanın öncelikli olarak önem vereceği azası kalbidir. Çünkü ameller kalpten neş’et eder. İnsanın kalbinde ne kadar güzel hasletler var ise amelleri de o oranda güzel olur ve ne kadar kötü hasletler var ise amelleri de o oranda kötü olur. Bu bakımdan bir Müslümanın ilk önce yapması gereken, kalbinden kötü hasletleri atmasıdır. Bunların başında da kişinin işlemiş olduğu günahların zararlarını bilmesi gerekir. Şurası bir gerçektir ki bu bölümü hakkıyla işlemeye ne ilmimiz yeter ne de tecrübemiz. Biz de geçmişten günümüze kadar gelen selefimizin ilminden ve tecrübelerinden faydalanıyoruz. Belki günahların, onların da bilmediği ne zararları vardır. Onlar da bildiklerini bizlere aktarmış, hayatlarında bu aktardıklarını yaşamaya çalışmışlar. Onlar bu meseleleri yazıya dökme, gelecek nesillere aktarma telaşına düştüler ise bilin ki burada dikkat edilmesi gereken bir durum vardır. Bir şey hakkında ne kadar çok tafsilat var ise, o şey o kadar ince detaylarıyla biliniyor demektir. Ve bu şey, insanın kaçınması, korunması gereken şey ise bu durumda bunu en ince detaylarıyla bilmek insana fayda getirir. Günahların zararlarını ne kadar çok bilir isek, ondan o kadar kaçınırız; gelecek olan zararı önceden kestirip tedbirimizi ona göre alırız. En az zararla bu durumdan kurtuluruz. Bu bakımdan bu ve diğer bölümlerin uzun tutulması bizi bıkkınlığa sevk etmemeli, aksine bunun bizim için önemli bir kalkan olacağını hatırımızdan çıkarmamalıyız. Günahların bir cezası da; yüce Rabbimizin günahkârların kalbine koyduğu korku ve dehşettir. Günahkâr insanları hep bir korku içerisinde, bir kaygı içerisinde görürsün. Zira itaat, Allah’ın en büyük kalesidir. İtaate giren insan dünya ve ahiret cezalarından güvencede olur, isyan üzere olanı ise korkular dört bir yandan kuşatır. Selefimiz, asi olan insanın kalbini bir kuşun iki kanadı arasında uçmasına benzetmişlerdir. Çünkü asi insan, beklenmedik bir gıcırtı duysa buna “bela geldi” der, yolda yürürken ayağı takılsa dünya helak oluyor zanneder. Her ufak bir imtihan onun için helak olmanın kendisi, her ufak bir ses onun için dünyanın en büyük korkusudur. Kalbinde hastalık olan insan, huzursuz insandır. Hayat onun için, sürekli kaygılanması gereken işlerle doludur. İç dünyasında sürekli bir tedirginlik, karşı koyamadığı bir huzursuzluk hâkimdir. Aynı şekilde, başına gelecek musibetlerden de çok korkar. Onları kendi dünyasında çok büyütür. Hâlbuki gelecek olan musibet ona hiçbir zarar vermeyecektir. Belki sadece malında bir eksilme olacaktır ama kalp hasta olduğu için bu musibetin kendisini helak edeceğini, bir daha asla düzelemeyeceğini düşünür. İşte bu onun zindanıdır. Bunun sebebi de tabi ki işlediği günahlardandır. Kalbi salim olan bir insan, gelecek olanın kaderde varsa zaten olacağını, yoksa da ne olursa olsun başına gelmeyeceğini idrak etmiş, kalbine bunu hâkim kılmış insandır. Bilir ki tüm insanlık ona zarar vermek için bir araya gelse Allah dilemedikçe kılına bile zarar veremezler ve yine bilir ki tüm insanlık ona gelecek olan zararı def etmek için bir araya gelse Allah dilemedikçe ondan bu zararı def edemezler. Bunu idrak etmek ne güzel bir nimettir! İşte tam bu kısım yaşadığımız toplumdaki insanları ne kadar da açık bir şekilde yansıtmaktadır. İnsanlar bir gün işsiz kalacakları zaman helak olacaklarına, çocuklarının okuyup tahsil sahibi olmadıklarında aç, susuz, perişan bir vaziyette yaşayacaklarına, sigortalı bir işe giremediklerinde yaşlanınca kimsenin ona bakmayacağından açlıktan ölüp gideceklerine, sağlık sigortası olmadığında hastalanınca hastane masraflarının altında ezilip kalacağına vs. gibi kaygı ve korkular içerisinde hayatlarını sürdürmektedirler. İşte bu insanlar biraz önce bahsettiğimiz günahlarla kalpleri kararan ve bu sebepten ötürü sürekli kaygı ve korku içerisinde olan zavallılardır. Hem dünyaları hem de ahiretleri hüsran içerisinde olan miskinlerdir. Hâlbuki bilmiyorlar Rezzak olan Allah’tır, mülkü dilediğine genişletip dilediğine daraltan Allah’tır, işleri düzene koyup takdir eden Allah’tır, ecelleri geldiğinde onları alacak olan Allah’tır (celle celaluhu)… Bu kısımda özel olarak belirtmek istediğim bir nokta var ki o da şudur: malumunuz odur ki bugün Müslümanlar çok çok ciddi imtihanlarla sınanmaktadır. Küffar, ordularıyla her bir taraftan Müslümanlara saldırmaktadır. Bu saldırılarını yaparken kullandığı silahlardan biri de Müslümanların kalplerine korku salmaktır. Bunu da en iyi medyayı kullanarak yapmaktadır. Özellikle askerî alandaki gücünü tüm dünyaya göstererek gövde gösterisi yapıp adeta kendisinin yenilmez bir güce sahip olduğunu insanlar üzerinde hissettirmektedir. Son teknoloji savunma sistemlerini reklam yapıp sanki bu sistemleri asıl yaratanın kendisi olduğunu insanların beyinlerine işlemektedir. Bazen öyle kaliteli reklam yapmaktadırlar ki insanlar artık onlar için ‘Bunları kimse yenemez’ ‘Bunlarla zıt gitmemek lazım, yoksa bizi bir tükürükte boğarlar’ gibi algılara kapılmaktadırlar. İşte Müslüman böyle zamanlarda şu ayetleri hatırlamalıdır: “Onların içlerinde size karşı duydukları korku, Allah'a olan korkularından daha şiddetlidir. Böyledir, çünkü onlar anlamayan bir topluluktur. Onlar müstahkem şehirlerde veya siperler arkasında bulunmaksızın sizinle toplu halde savaşamazlar. Kendi aralarındaki savaşları ise çetindir. Sen onları derli toplu sanırsın, hâlbuki kalpleri darmadağınıktır. Böyledir, çünkü onlar aklını kullanmayan bir topluluktur.”[1] Müslüman bilir ki onların kalpleri paramparçadır. Bilir ki onlar çok korktuklarından ötürü bu teknolojiyle kendilerini savunma ihtiyacı duymaktadırlar. Bilir ki onları da onların teknolojilerini de yaratan Allah’tır (celle celaluhu). Bu yüzden biz Müslümanların, kâfirlerin insanların kalplerine korku salmaya çalıştıkları bu zamanda kalplerimizi günahlardan arındırmalıyız. Herkesin mazluma karşı arkasını dönüp kaçtığı bu zamanda onlara yardım edebilmek ve bu küffar ordusuna kafa tutabilmemiz için takva sahibi olmalıyız. Eğer günahlara dalar ve tevbe de etmez isek kalplerimize Vehn hastalığı (dünya sevgisi ve ölüm korkusu) girer ve suyun üzerindeki çerçöp hâline döneriz. Kâfirlerden korkar, onlarla uzlaşmaya yollarını aramaya başlar, cihadı kerih görüp kendimizi cihaddan koparacak bahanelere sarılırız. Rabbim muhafaza etsin. Son olarak Şeyhülislam İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’ın şu meşhur sözüyle bu bölüme nokta koymak istiyorum: “Yaratılmışlardan korkanlar, kalplerinde hastalık bulunan kimselerdir.” Günahların zararlarından bir diğeri de kalpte büyük bir yalnızlığın olmasıdır. Günahkâr insan kendisini yapayalnız hisseder. Bu yalnızlık hem kendisiyle Rabbi arasında hem de insanlarla kendisi arasında olur. Bu meselenin sırrı da şuradadır: İtaat ve ibadet Rabbe yaklaştırır. Kişi O’na ne kadar yaklaşırsa ünsiyet de o kadar güçlenir. Masiyet de Rabb’den uzaklaştırır. Bu uzaklık ne kadar artarsa yalnızlık ve yabancılık hissi o oranda artar. Bu yüzden kul, aralarındaki uzaklık nedeniyle düşmanıyla arasında soğukluk ve yabancılık hisseder. Velev ki onunla içli dışlı olsa bile. Aynı şekilde sevdiği kimse ile kendisi arasında bir yakınlık ve muhabbet hisseder. Velev ki ondan çok uzakta olsa bile. Nefsini heva ve hevesine uymaktan men eden kimse Rabbiyle barışıktır. O’na karşı muhabbet besler ve gereği gibi O’ndan korkar. Böyle bir kul hiçbir zaman yalnızlık hissetmez. Etrafında kimsecikler olmasa da bilir ki Rabbi onunla beraberdir. Başına bir imtihan geldiğinde yalnız olsa da bilir ki yardımcısı Rabbidir. Kimseye muhtaç değildir. Onun muhtaç olduğu tek mercii Rabbidir. O’ndan yardım ister, O’na yalvarır. Böyle bir kulun kalbi her zaman sekinet hâlindedir. Ancak günah bataklığına saplanmış olan kul ise böyle değildir. O, her zaman kendisini yapayalnız hisseder; etrafında dostları, akrabaları bile olsa yalnızdır. Onun kalbinde büyük bir yalnızlık hissi vardır. Çünkü o Rabbi’nden uzaklaşmış, Rabbi de onu kendi hâline bırakmıştır. Bu ise insan için dünyadayken yaşayabileceği en büyük ıstıraplardan biridir. Bahtı açık kullardan birisi, “Dünyanın zavallıları dünyadan, oradaki yaşam zevkini tatmadan, oradaki en tatlı şeyi tatmadan ayrıldılar.” bir başkası ise, “Hükümdarlar ve prensler içinde bulunduğumuz huzuru bilselerdi bizlerle savaşırlardı.” demiştir. Allah’a seyr-i sülûk etmiş herkes şunda ittifak etmiştir: Kalpler Mevlalarına ulaşmadıkça huzur bulmazlar ve düzgün olmadıkça Mevlalarına ulaşamazlar, hastalığı ilaca dönüşmedikçe sağlıklı ve düzgün olamazlar. Bu da ancak heva ve hevese muhalefetle olur. Hevaya muhalefet şifadır. Günahların cezalarından birisi de kalp gözünü körleştirmesi, nurunu söndürmesi, ilim yollarını tıkaması, hidayete götüren şeyleri perdelemesidir. Nitekim İmam Mâlik, İmam Şafii’yle karşılaşıp ondaki üstün zekâ ve tasavvur gücünü görünce “Ben, Allah’ın sana bir nur bıraktığını görüyorum. Onu masiyet karanlığıyla söndürme!” demiştir. Selefimizin hayatlarına baktığımızda şunu çok net bir şekilde söyleyebiliriz: Onların ömürlerindeki bereket hiç kimsenin ömründe yoktu. Kısa bir ömür yaşamış olmalarına rağmen ilmin her alanında ihtisas yaptıklarını görmekteyiz. SubhanAllah! Bu nasıl bir berekettir ki bizim şu zamanda okuyamadığımız on ciltlik bir kitabı bir kenara bırakın, o insanların diyar diyar gezerek ilim elde ettiklerini, yüzlerce ciltlik külliyatları okuyup müzakerelerde bulunduklarını ve daha sonra da yüzlerce ciltlik kitaplar yazarak bu ilimlerini sadaka-ı cariye olarak bıraktıklarını görüyoruz. Bu süre zarfında da cihad amelinden de geri durmadıklarını, cihad meydanlarında en ön saflarda yıllarca mücadele ettiklerini kitaplardan öğreniyoruz. Peki, bu bereketin kaynağı ne idi? Çünkü onlar masiyetlerin birer karanlık olduğunu yakinen biliyorlardı. Onlar için bir masiyet işlemek helak olmak gibiydi. Aynı zamanda onlar Rabblerine karşı samimiydiler. Takva onların elbiseleriydi. Bu elbise onları hem âlim hem zahid hem de mücahid yapmak için yeterliydi. Bu elbiseye büründükleri için onlara bir hadis öğrenmek için yüzlerce kilometre kat etmek ve günlerce yol gitmek zor gelmedi. Bu elbiseye büründükleri için günde birkaç saat uyku onların dinlenmesine yetti. Bu elbiseye büründükleri için cennetlerini göğüslerinde taşıdılar, esaret onlara halvet oldu, sürülmek onlara hicret oldu, öldürülmek de onların şehadeti oldu. Rabbim onlardan razı olsun… Peki ya bizler! Teknolojinin hayatımızı kolaylaştırdığını düşündüğümüz, en uzak diyardaki bir insana bile 5-6 saniyede ulaşabildiğimiz, en uzak ülkelere birkaç saatte gidebildiğimiz bu çağımızda bırakalım ilim öğrenmeyi, ilmî kitapları bile okumakta güçlük çekiyoruz. Rabbimizin bizlere gönderdiği Kur’an-ı Kerim’in yüzünü acaba günde kaç kere açıyoruz? Kur’an-ı Kerim’den ezberlediğimiz sûre sayısı acaba kaç tane? Önderimiz Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadislerinin sadece metinlerini bile ezberlemekten aciziz maalesef. Kaldı ki hadislerle amel etmek nerede biz nerede. Üzerimize vacip olan ilimleri öğrenme ihtiyacı duymuyoruz. Hâlbuki bilgisayarımızda iki tıkla ulaşabileceğimiz yüzlerce ciltlerden oluşmuş külliyatlar mevcut iken. Neden öğrendiğimiz ilmî bir şeyi çok kısa zamanda unutuyoruz? Neden ezberleyemiyoruz, anlayamıyoruz, aktaramıyoruz, amel edemiyoruz? Ve daha nice şikâyet edebileceğimiz sorunlar… Peki, nedir bunların sebebi? İşte bunların en büyük sebebi, masiyetlerin hayatımızda yer etmiş olmasıdır. Allah (azze ve celle) masiyet sahibi insana ilim öğrenmede bereket vermez. Çünkü ilim bir nurdur ve masiyetler o nuru söndürür. Rabbim bizleri ıslah eylesin… Günahları terk etmediğimiz müddetçe Rabbimiz bize hakkı batıldan ayırt edeceğimiz furkanı nasip etmez. Haktır dediğimiz bir yolu bir sene sonra batıl diye terk ederiz, batıl dediğimiz yola, hakmış meğerse diyerek gireriz. Bir sene sonra da, bu yol da batılmış, deyip başka yollar ararız… Hayatımızda ne bir süreklilik ne bir sebat ve ne de bir bereket olur. O daldan o dala konar, iki arada bir derede bocalar dururuz. Ancak günahları terk edip Rabbimize karşı samimi bir şekilde takva sahibi olmaya çalışırsak Rabbimiz bize bir furkan nasip eder, bu yolda sebat verir ve ayaklarımızı sabit kılar. Şöyle buyuruyor Rabbimiz (celle celaluhu): “Ey iman edenler! Eğer Allah'tan korkarsanız O, size furkan (iyi ile kötüyü ayırt edecek bir anlayış) verir, suçlarınızı örter ve sizi bağışlar. Çünkü Allah büyük lütuf sahibidir.” (Enfâl Sûresi, 29) Yüce Allah’ın kula en büyük nimetlerinden birisi de onun kıymetini yüceltmesidir; buna en çok layık olanlar da hiç şüphesiz Peygamberlerdir. Rabbimiz (celle celaluhu) Peygamberlerini diğer kullarından ayrı tutmuş, onların kıymetini yüceltmiştir. Mesela, bunlardan biri İbrahim (aleyhisselam)’dır. Nitekim o, “Rabbim, bana hüküm (ve hikmet) bağışla ve beni salih olanlara kat; sonra gelecekler arasında bana bir doğruluk dili (lisan-ı sıdk) ver.” (Şuarâ Sûresi, 83-84) demiş, yüce Allah o ve oğulları hakkında “Onlara rahmetimizden armağan(lar) bağışladık ve onlar için yüce bir doğruluk dili verdik (yani bütün din mensuplarınca onların, övülüp hayır ile yâd edilmelerini sağladık).” (Meryem Sûresi, 50) buyurmuştur. Yüce Rabbimiz Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) için de şöyle buyurmuştur: “Senin şanını yüceltmedik mi?” (İnşirâh Sûresi, 4) İşte kul, Peygamberlerin yolunu takip ettiği oranda bundan nasiplenecektir. Günahlar, kul ile Rabbi arasındaki ilişkinin kopmasına yol açar. Bu hayır bağı kopunca da her türlü şer bağları onunla bağlantı kurmaya başlar. Bir göz açıp kapama süresinde dahi onsuz edemeyeceği Mevlası ile ilişkileri kopmuş olan kul aslında en büyük düşman ile dost olmaya başlamış, asıl dostundan uzaklaşmıştır. Seleften bir zat şöyle der: “Kulu yüce Allah ile şeytan arasında bırakılmış hâlde görüyorum; yüce Allah yüz çevirince ona şeytan dost olur. Allah onu dost edinip himayesi altına alınca da şeytan ona güç yetiremez.” Nitekim Rabbimiz (celle celaluhu) şöyle buyurmuştur: “Hani biz meleklere: Âdem’e secde edin, demiştik; İblis hariç olmak üzere, onlar hemen secde ettiler. İblis cinlerdendi; Rabbinin emrinden dışarı çıktı. Şimdi siz, Beni bırakıp da onu ve onun soyunu mu dost ediniyorsunuz? Oysa onlar sizin düşmanınızdır. Zalimler için bu ne fena bir değişmedir!” (Kehf Sûresi, 50) Yüce Rabbimiz (celle celaluhu) bu ayette şöyle demektedir: Ben, atanıza ikramda bulundum, onun değerini yükselttim, onu başkasından üstün kıldım. Ona ikram ve şereflendirme olarak tüm meleklerime ona secde etmelerini emrettim. Hepsi Bana itaat ettiler; ancak onun da Benim de düşmanım olan İblis bunu kabul etmedi. Emrime karşı geldi, Bana itaati bıraktı. Tüm bunlardan sonra Beni bırakıp onu ve neslini dost edinmeniz, hoşnutsuzluğuma yol açacak hususlarda onu dost edinmeniz size hiç yakışır mı? Ona düşmanlığı emrettiğim hâlde siz düşmanımı dost edindiniz. Bir hükümdarın düşmanlarını dost edinen kimse, hükümdar nezdinde düşmanla aynıdır. Çünkü sevgi ve itaat ancak itaat edilenin düşmanlarını düşman, dostlarını dost edinmekle olur. Hükümdarın düşmanlarını dost edinip sonra da onun dostu olduğunu iddia etmen saçmadır. Bu, eğer hükümdarın düşmanı sizin düşmanınız değilse böyledir. Peki, o aynı zamanda sizin hakiki düşmanınızsa ve sizinle onun arasındaki düşmanlık koyun ile kurt arasındaki düşmanlıktan büyükse... Yüce Allah böylesi bir dostluğun çirkinliğini “Oysa onlar sizin düşmanınızdır” ve “Rabbinin buyruğu dışına çıktı” sözleriyle vurgulamıştır. Zalimlerin cezası ne kötüdür! Günahların zararlarından birisi de onun için güzel isimlerin kalkması, ona yerilen ve alçaltıcı isimlerin kullanılmasıdır. İtaatkâr kul; mü’min, muhsin, itaatkâr, salih... gibi isimlerle anılır. İsyan üzere olan kul ise; facir, asi, zinakâr, yalancı, hain... gibi isimlerle anılır. Bunlar ise fısk isimleridir. “İmandan sonra fasıklık ne kötü bir isimdir.” (Hucurat Sûresi, 11) Günahların bir cezası da kişinin Allah katındaki ve insanlar katındaki şan, değer ve makamının düşmesidir. Çünkü Allah (azze ve celle)’nin katında en değerli olan kullar, en takvalı ve en itaatkâr olan kullardır. Dolayısıyla kul Allah (azze ve celle)’ye ne kadar itaat ederse o oranda Rabbinin yanındaki değeri artar. Aynı zamanda Allah (azze ve celle) itaatkâr kulu insanların kalbinde de sevdirir; başkalarının yanındaki şan ve değeri de artar. Bunun tam zıddı olarak, kul isyan üzere olduğu sürece hem Allah’ın gözünden düşer hem de insanların yanında onun bir değeri olmaz, insanlar tarafından kötü muameleye maruz kalır ve onların arasında en kötü şartlarda yaşamını sürdürmeye devam eder. Günahlar, ömrün bereketini, rızkın bereketini, ilmin bereketini, amelin bereketini, ibadet ve taatin bereketini özetle din ve dünyanın bereketini götürür. Allah’a isyan üzere olan bir kulun hayatında hiçbir berekete rastlayamazsın. Yeryüzündeki bereketin kalkmasının sebebi insanların isyanlarından başka ne olabilir ki? Yüce Rabbimiz şöyle buyurmaktadır: “Eğer o ülkeler halkı inansalardı ve korkup-sakınsalardı, gerçekten üzerlerine hem gökten hem de yerden (sayısız) bolluklar (bereketler) açardık; ancak onlar yalanladılar, Biz de onları kazanageldikleri nedeniyle yakalayıverdik.” (A’raf Sûresi 96) “Eğer onlar (insanlar ve cinler), yol üzerinde ‘dosdoğru bir istikamet tuttursalardı’, mutlaka Biz onlara bol miktarda su içirir (tükenmez bir rızık ve nimet verir) dik.” (Cin Sûresi, 16) Allah’a asi olmanın rızık ve ömrün bereketini gidermesinin sebebi şudur: Şeytan masiyetlere ve masiyet ehline bırakılmıştır. Onun hükümranlığı onlar üzerindedir. Şeytanın bitiştiği, yanında olduğu her şeyin bereketi ortadan kalkar. Bu sebeple, Allah’ın isminin olduğu yerde bereket olacağından dolayı yerken, içerken, binerken, giyerken ve cima ederken Allah’ın adının anılması tavsiye edilmiştir. O’nun adının anılması şeytanı kovar ve ortada sadece Allah’ın adı bulunduğundan bereket hâsıl olur. Bereketi verecek olan sadece Allah’tır, bereketin tümü O’ndandır. O’na nispet edilen her şey bereketlidir. O’nun kelamı bereketlidir. Rasûlü bereketlidir, yarattıklarına faydalı kulu bereketlidir. Beytu’l-Haram’ı bereketlidir. Bereket sahibi ancak O’dur ve O’na nispet edilen şeyde bereket vardır. Yüce Allah’ın kendinden uzaklaştığı her şahıs, söz ve harekette ise hiçbir bereket yoktur. Yeri gelmişken burada önemli bir parantez açmak gerekir. Bugün yaşadığımız bu dünyada insanların her daim Rabblerine isyan üzere olduklarını, buna rağmen dünyalık nice nimetler içerisinde müreffeh bir hayat sürdürdüklerini müşahede etmekteyiz. Peki, bu durum bir çelişki midir? Tabii ki hayır. Sebebine gelince, isyankâr olan kullar için bu mallar kıyamet günü onların boyunlarına dolanacak ve onların cehenneme sürüklenmelerine vesile olacaktır. Rabbimiz onlara ahirette bir pay bırakmamak istemektedir. Dünyada yesinler, içsinler, eğlensinler; azıcık bir geçimliktir o, varacakları yer ne kötüdür! “Onları bırak; yesinler, yararlansınlar ve onları (boş) emel oyalayadursun. İlerde bileceklerdir!” (Hicr Sûresi, 3) “İnkârcıların (refah içinde) diyar diyar dolaşması sakın seni aldatmasın! Azıcık bir menfaattir o. Sonra onların varacakları yer cehennemdir. O ne kötü varış yeridir!” (Âl-i İmran Sûresi, 196-197) Nice itaatkâr kullar vardır ki dışarıdan bakıldığında yokluk içerisinde görürsün. Hâlbuki onun hayatında öyle bereketler vardır ki bu sayede dünyası huzur içerisindedir. Çünkü o rızkın-nimetin kulu değildir. O, bu nimetleri Allah’a ulaşmak için birer vesile olarak görür. Hem Allah’ın rızasını kazanır hem de kalbi, gönlü huzur içerisinde dertsiz, tasasız bir hayat sürer. Nice isyankâr kullar vardır ki dışarıdan bakıldığında onu her türlü bolluk ve bereket içerisinde, huzur ve mutluluk içerisinde zannedersin. Ancak o öyle bir yokluk ve sefalet içerisindedir ki hem dünyada hem de ahirette zindan gibi bir hayat sürdürmektedir. Çünkü o, eşyanın kuludur. Eşya ona hükmeder, onu istediği gibi yönlendirir. Elindeki ile yetinmez ve daha iyisini alabilmek için günlerce, yıllarca çalışır; sonunda onu elde ettiğinde onu kaybetmemek için ayrıca ona ehemmiyet gösterir. İşte bu insanlar kendilerine mühlet verilenlerdendirler. O mühlet bittiğinde onlar için asıl ızdırap o zaman başlayacaktır. Rabbimiz (celle celaluhu), insanları yüceler ve alçaklar olmak üzere iki kısımda yaratmıştır. İlliyyin’i yüce insanların, Esfel-i Safilin’i de alçalmışların mekânı kılmıştır. Kendine itaat eden kulları dünya ve ahirette en yükseklerde, isyan edenleri de en alçaklarda kılmıştır. İzzeti itaatkârlara, zilleti de isyankârlara vermiştir. İmam Ahmed (rahimehullah)’ın Abdullah bin Amr kanalıyla rivayet ettiği bir hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Kıyametin biraz öncesinde kılıçla gönderildim. Rızkım mızrağımın altında kılındı. Zillet ve alçaklık, emrime muhalefet edenlere verildi!” Kul her masiyet işlediğinde Allah katındaki derecesi düşer. Bu iniş devam ettikçe en alta doğru yol alır. Kul tâat işlediğinde de Allah katındaki derecesi yükselir ve tâatler de devam ettikçe en yükseğe doğru yol alır. Kulun düşüşü ya gaflet ile olur ya da büyük veya küçük bir günah işlemek ile olur. Gaflete düşen kul bu gafletten uyandığında uyanıklığının derecesine göre önceki hâline geri döner hatta daha da yükselir. Büyük ya da küçük günah işleyen kulun ise samimi bir tevbeye ihtiyacı vardır. Rabbimiz birçok ayetin de bize tevbeyi nasihat etmiştir: “Gerçek şu ki sizden kim bilmeyerek bir kötülük yapar, sonra ardından tevbe edip de kendini ıslah ederse, bilsin ki Allah çok bağışlayan, çok esirgeyendir.” (En’âm Sûresi, 54) “Ancak tevbe edip durumlarını düzeltenler ve gerçeği açıkça ortaya koyanlar başkadır. Zira Ben onların tevbelerini kabul ederim. Ben, tevbeyi çokça kabul eden ve çokça esirgeyenim.” (Bakara Sûresi, 160) “Ancak tevbe eden, iman eden ve salih amellerde bulunup davranan başka; işte onların günahlarını Allah iyiliklere çevirir. Allah çok bağışlayandır, çok esirgeyendir.” (Furkan Sûresi, 70) Tevbe de insanı bulunmuş olduğu eski hâline ya geri döndürür ya eskisinden daha iyi bir dereceye yükseltir ya da eski hâline döndüremez. Burada kulun tevbe ederken gösterdiği samimiyet, tevbenin gücüne ve kemâline inanması, Allah’a karşı zillet, mahcupluk, O’na yönelme duygusu, O’ndan sakınma vs. çok önemlidir. Bunlar ne kadar yüksek derecede olursa kulun da tevbesi onu o kadar yükseltecektir. Aynı zamanda tevbe ettikten sonra hayırlı ameller işlemek de kulun o masiyetini silecek ve onu düştüğü derecelerden üste doğru çıkaracaktır. Bu Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in tavsiyesidir: “Nerede olursan ol Allah’a karşı gelmekten sakın; yaptığın kötülüğün arkasından bir iyilik yap ki bu onu yok etsin. İnsanlara karşı güzel ahlakın gereğine göre davran.” (Tirmizi) Burada insanların yanlış anladıkları önemli bir hususu açıklamak gerekir. Kul bazen öyle bir derin bataklığa düşer ki bundan sonra işleyeceği ameller onu yüzlerce derece yükseltse dahi eski durumuna geri getirmez. Bu yüzden kul işlemiş olduğu masiyetleri önemsemeli, onları basit görmemelidir. Nitekim Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’nun rivayet ettiği sahih bir hadiste Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Kul hiç önemsemediği bir laf söyler ve onunla cehennemin batıyla doğu arası uzaklığından daha derinine düşer.” (Buhari) Günahların büyük zararlarından bir tanesi de günah işleyen kula karşı düşmanın cesaretlenmesidir. Günah işleyen kula karşı düşman saldırma cesareti bulmaya başlar. Şeytanlar ona eziyet etme, aldatma, vesvese verme, korkutma, üzme gibi konularda kula karşı cesaret bulurlar. Onu zayıf gördüklerinden ötürü kendilerine güvenirler ve kulu günaha iterler. İnsî şeytanlar ise masiyet işlemiş olan kula karşı yapabildikleri her türlü eziyeti ona yapma konusunda cüretkâr davranmaya başlarlar. Ailesi, hizmetçisi, evlatları, komşuları, akrabaları ve hatta hayvanlar bile ona karşı cesur ve küstah olurlar. Seleften bir zat şöyle demiştir: “Vallahi, ben Allah’a karşı bir günah işliyorum ve bunu hanımımdan ve bineğimin huyundan hissediyorum.” SubhanAllah! Aynı şekilde masiyet işleyen kula karşı zalim yöneticiler de ceza vermede katı olurlar. Onu önemsemezler; ailesine, akrabalarına eziyet etmekle onu tehdit ederler. Her türlü hakaretlerde bulunurlar. Çünkü bu kul Allah’ın kalesine sığınmamıştır. Allah’ın kalesine sığınmak, O’nun emirlerine itaat etmek ve nehiylerinden kaçınmaktır. Bu kişi Allah’a karşı masiyet üzere olduğundan Allah da onu yardımsız bırakmıştır. Genelde tüm Müslümanların özelde de mücahidlerin masiyetler konusunda çok hassas olması gerekir. Çünkü bugün Müslümanlar güç ve kuvvet bakımından kâfirlerden çok geridedirler. Bizi kâfirlere karşı galip kılan ise Rabbimizin yardımından başkası değildir. Biz samimi olduğumuz oranda Rabbimiz bizlere yardım edecek, kâfirlerin kalplerine korku salacaktır. Yoksa maddi bir kıyaslama ile bu mücadeleden Müslümanların galip gelmesi mümkün değildir. İşte bu açıdan bizlerin masiyetleri artarsa kâfirlerin de bize karşı cesareti artacak ve yenilgi kaçınılmaz olacaktır. Rabbimize karşı itaatkâr olursak Allah’ın izniyle karşımızda hiçbir güç duramayacak ve kâfirler kilometrelerce öteden korkuya kapılacaklardır. Bedir gününde Rabbimiz (celle celaluhu) kâfirlerin kalplerine saldığı korkuyu ve Müslümanlara meleklerle nasıl yardım ettiğini şu ayetiyle açıklamıştır: “Hani Rabbin meleklere, ‘Muhakkak Ben sizinle beraberim. Haydi, iman edenlere destek olun! Ben kâfirlerin yüreğine korku salacağım. Vurun boyunlarına! Vurun onların bütün parmaklarına!’ diye vahyediyordu.” (Enfâl Sûresi, 12) Kul masiyet işledikçe kendi nefsi de ona karşı cesaret kazanır, inatçı olur. Kulu helake sürüklemeye çalışır, ona itaat etmek istemez. Çünkü itaat yüce Allah’ın kalesidir; ona giren güvencede olur, onu terk eden de güvenden mahrum kalır. Güvencesi olmayanın önüne zalimler, yol kesiciler çıkar. Ona eziyet etmeye başlarlar. Kul da kendisini onlara karşı koruyacak hiçbir şey bulamaz. Allah Kendisine iman etmiş kimseleri korur. İman ise, söz ve ameldir. İman ne kadar güçlü ise Allah’ın koruması da o derece güçlü olur. Allah’tan yardım dileriz... Rabbim yazıya döktüğümüz bu nasihatlerden faydalanmayı ve amel etmeyi bizlere, siz değerli okuyuculara ve tüm Müslümanlara nasip etsin. Âmin. [1] Haşr Sûresi 13-14 Zekeriya Ahmed

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين 11) وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا “İşte böylece sizi vasat (orta, yani en hayırlı ve adil) bir ümmet kıldık.” (Bakara sûresi, 143. ayet meali) Bu ayet, Bakara sûresi ayet sayısının tam ortasında bulunmaktadır. Çünkü Bakara sûresi 286 ayetten oluşmaktadır. 286’nın yarısı 143’tür! Aynı zamanda bu ayette, bilimsel olarak kanıtlanmış olan Kâbe’nin dünyanın ortasında/merkezinde bulunduğu gerçeğine işaret vardır. Şöyle ki; bu ayetin bir öncesindeki ayette Kâbe’nin kıble edinilmesinden söz edilmiştir. Sonra bu ayet “وَكَذَلِكَ (İşte böylece)” diye başlayarak öncesindeki ayetle irtibatlandırıldıktan sonra “sizi vasat bir ümmet kıldık” denilmiştir. Yani mana şöyle olabilmektedir: “Kâbe’nin yeryüzünün ortasında/merkezinde bulunması gibi aynı şekilde sizi de vasat bir ümmet kıldık.” (Bkz: el-Câmiu li Ahkâmi’l-Kur’ân, Kurtubî. Bu manadan başka manalar da verilmiştir.) Vasat ümmet olan ümmet-i Muhammed vasatta bulunan Kâbe’ye yönelmektedir.  Allah Teâlâ Kur’ân’da iki ayette Mekke’yi “Ummu’l-Kurâ (şehirlerin anası)” diye isimlendirmiştir. Çünkü -İbn Abbâs (radiyallahu anhuma)’nın dediği gibi- yeryüzü Mekke’den yaratılmış, Mekke’nin altından yayılıp hazır bir hale getirilmiştir. Bu yüzden Mekke şehirlerin aslı, başlangıcı ve merkezidir.  12) وَإِذِ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ كُلُوا وَاشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ “Hani Musa kavmi için su istemişti. Biz de: ‘Asanla taşa vur’ dedik de ondan (kabileleri sayısınca) on iki pınar fışkırdı. Her bir topluluk (12 kabileden her biri kendilerine özel) içecekleri yeri bildi. (Onlara:) ‘Allah’ın rızkından yiyin, için, (ama) fesad yaparak yeryüzünde taşkınlık yapmayın’ (dedik.)” (Bakara sûresi, 60. ayet meali) وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ “Kavmi kendisinden su istediği zaman Musa’ya: ‘Asanla taşa vur’ diye vahyettik de ondan on iki pınar fışkırdı. Her bir topluluk içecekleri yeri bildi.” (A’râf sûresi, 160. ayet meali) İsrailoğulları Allah Teâlâ’dan bir ceza olarak Sina (Tîh) çölünde kalıyorlarken çölde suyun az olması sebebiyle susamışlar ve Allah da onlar için taştan on iki pınar fışkırtmıştı.  Allah’ın onlara verdiği bu nimetinin anlatıldığı Bakara sûresinin 60. ayetinde suyun fışkırması “فَانْفَجَرَتْ (fışkırdı)” kelimesiyle ifade edilmişken, A’râf sûresinin 160. ayetinde ise “فَانْبَجَسَتْ” kelimesiyle ifade edilmiştir! انْفَجَرَتْ kelimesinin kendisinden türediği “إنفجار (inficâr)” kelimesi, suyun şiddetle/kuvvetle çıkması, çokça/bolca gelmesi manasına gelir. انْبَجَسَتْ kelimesinin kendisinden türediği  “إنبجاس (inbicâs)” kelimesi ise suyun az çıkması anlamındadır. Binaen aleyh bu iki ayetten, taştan çıkan suyun bir zaman çok, bir zaman ise az geldiği anlaşılmaktadır. Şöyle ki, taştan pınarların fışkırdığı ilk zamanlarda İsrailoğulları Allah’a ve Rasûlü Musa (aleyhisselam)’a itaat ediyorlardı. Allah Teâlâ da onlara ilk başta bolca su çıkardı. Sonra İsrailoğulları itaatsizlik ettiler, isyanda bulundular, günahlar işlemeye başladılar, buzağıya ibadet ettiler. Ve masiyetleri, kendilerine verilen bu ve başka nimetlere karşı şükretmemeleri sebebiyle bol gelen suları az akmaya başladı, bereket gitti. Nitekim Bakara ayetinin son kısmında: “Allah’ın rızkından yiyin, için” denilip A’râf ayetinde ise böyle denilmemesi ve yine Bakara ayetinde “Musa kavmi için su istemişti” diye anlatılırken, A’râf ayetinde ise kavminin gelip Musa (aleyhisselam)’dan su istedikleri şeklinde geçmesi de yukarıda açıkladığımız farklı zamanlara işaret etmektedir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

Bir kişi Ebu Katade el-Filistini’ye bir yazı göndermiştir ve demiştir ki sizin ümitvarlığınıza çok şaşırıyorum. Bunun üzerine Ebu Katade şunları yazmıştır: "Beni iyi dinleyin. Yeryüzünde şurayı mücahidler gibi yerine getiren başka kimse bilmiyorum; ne Amerika’da, ne İngiltere’de ne de başka yerlerde. Frenklerin saldırılarından bu yana tarihte sizden daha üstün bir topluluk tanımıyorum. Bu çağda İslam ümmeti arasında ahlakı ve güzel davranışlarıyla sizden daha güzel olanını bilmiyorum. Cahiliyenin battığını İslam’ın ise yücelmekte olduğunu görüyorum. Din düşmanlarının parçalandıklarını, bizim ise iyi niyetle birlikte bilgisizliğimizi görüyorum… Bunlardan ötürü Allah’ın izniyle kazanacağız! Bugün sizler sadece mücahidlerin kötü yanlarını görmektesiniz. İsrail’deki çekişmeleri görmemekte, düşman arasındaki problemleri, fesadı ve bozukluğu görmemektesiniz. Sadece oturup -Allah’tan bir nimet olmasına rağmen- Bağdadi devletinin ihtilaflarını saymaktasını Ahraru'ş Şam ve Nusret Cephesi'nin ihtilafından başka bir şey görmemektesiniz. Oysaki Selahaddin ve Nureddin Zenki’nin ihtilafı da böyleydi. Cihadın, problemlerinden başka veçhesini görmemektesiniz. Allah için, eğer Hizbullah mücahidlere karşı bir başarı elde edebilseydi, Rusya tüm gücünü toplayıp gelir miydi? Perişan oldular kardeşimin oğulları, vallahi! Sizden başka kimse kalmadı. Husilerin karşısında perişan olan Suudi Arabistan, ne durumda olduğunu gördü. Harap bir ordu, hatta harap ordular. Filistin’i ve orada bulunan insanlardaki psikolojik değişimi görmüyor musunuz? Tağutların hallerini… Libya harap, Irak harap, Yemen harap, Suriye’de aynı. Harap olmaları, cahiliye merkezinin düştüğü anlamına gelmektedir. Artık cihad bir polis merkezinin patlatılmasından ibaret değil! Cihad Şam kapılarında, Kuneytıra’da… Tüm bunlarla birlikte benim ümitvar oluşumu mu kınıyorsunuz? La ilahe illallah. Ben Allah’ın yardım elini görmekteyim, bazıları ise beşerin günahkar elini görmekte! Bu el bize gelecek olsa, Tora bora sonrası Afganistan’da biterdik. Ben, yirmi sene geriye gideceğimizi söylüyordum. Bu, beşer elinin görüşüdür. Irak geldi, bu da Allah’ın elidir. Suriye geldi, bu da Allah’ın elidir. Artık Allah’ın izniyle silinmesi mümkün olmayan bir sayıya ulaştık. Artık bir barınak arayan cemaatlerden ya da kaçaklardan değiliz… Selam ile ey efendiler." Ebu Katade el Filistini