Münafıkların 50 Alâmeti : 16 – Vaadi Ve Ahdi Bozmak !

بسم الله الرحمن الرحيم Talebeye gelince; Öncelikle kendi nefsini yerilmiş sıfatlardan ve kötü ahlaklardan temizlemesi gerekir. Çünkü ilim; bir kalp ibadetidir. Aynı zamanda aklını meşgul eden şeyleri de bitirmesi gerekir. Çünkü düşünce ne kadar çok dağınık olursa, hakikatleri idrak etmekten o kadar eksik kalır. Selef, ilmi her şeye tercih ederlerdi. İmam Ahmed (rahimehullah)’ın ancak kırk yaşına kadar evlenmediği rivayet edilir. Ebu Bekir El-Enbâri’ye bir cariye hediye edildi. Cariye içeri girdiği zaman, imam bir meseleyi çözme ile meşguldü. Cariye girince mesele imamın aklından gitti. Dedi ki: Bu cariyeyi kölelerin satıldığı pazara götürün. Cariye: Benim bir günahım var mı, diye sordu. İmam: Hayır, lakin benim kalbim senle meşgul oldu ve senin gibi biri de beni ilimden engelleyemez, dedi. Yine talebe, tıpkı hastanın iplerini doktora teslim ettiği gibi iplerini hocasına teslim etmesi, ona karşı mütevazi olması ve hizmetinde çokça çalışması gerekir. İbu Abbas (radiyallahu anh), Zeyd bin Sabit (radiyallahu anh)’ın bineğinin yularını tutar ve “Âlimlere böyle davranmak ile emrolunduk.” derdi. Bir talebe ne zaman meşhur olmayan bir kimseden ilim almaktan kibirlenirse, o halde bu talebe cahil biridir. “Çünkü hikmet (ilim) mü’min’in yitiğidir, onu nerede bulursa alır.”[1] Kendi görüşünü terk edip hocasının görüşünü alsın. Zira hocanın hata yapması, talebenin kendi nefsini doğru görmesinden daha hayırlıdır. Ali (radiyallahu anh) der ki: Âlimin senin üzerindeki hakları şunlardır: Bir topluma genel olarak selam verir, lakin ona özel selam verirsin, önünde oturursun, onun yanında elinle işaret etme ve gözün ile göz hareketleri yapma. Ona çokça soru sorma ve cevap verdiği zamanda cevabında ona yardım etme.[2] Yorulduğu zaman üzerine çok gitme, bir şeyi yapmak istemediği zaman onu çok sıkma ve kalkmak istediği zaman elbisesinden tutup çekme. Onun sırrını yayma, yanında kimsenin gıybetini yapma ve hatalarını araştırma. Hata yaptığı zamanda özrünü kabul eyle. Falancanın şöyle dediğini ve filancanın senin görüşünden başka görüşü söylediğini işittim, deme. Onun yanında başka âlimi özellikleri ile zikretme.[3] Uzun sohbetinden yüz çevirme ve ona hizmet etmekten başını kaldırma. Bir ihtiyacı olduğu zaman, herkesten önce sen koş. Zira âlim; bir hurma ağacı menzilesindedir. Altında durur ve sana bir şeyler düşürmesini beklersin. [4] İlmin başında olan bir talebenin, insanların ihtilafını dinlemekten sakınması gerekir. Zira bu aklı şaşırtır ve zihni yorar.[5] Her şeyin içinden en güzel olanlarını seçip alması gerekir. Çünkü ömür, bütün ilimleri almaya yetmez. Sonrasında vaktinin büyük çoğunluğunu ilimleri en şereflisine verir. O da; Ebu Bekir es-Sıddık’ın kendisi ile yakîni kazandığı ahiret ile alakalı olan ilimlerdir. Hatta Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) bu konuda kendisi için şahitlik yapmıştır. Nebi der ki: “Ebu Bekir sizi, namazının ve orucunun çokluğu ile geçmedi. Bilakis göğsünde olan şey ile sizi geçti.” Bunlar talebenin görevleriydi. Hocanın da yerine getirmesi gereken bazı görevleri vardır. Bunlardan biri; öğrencilerine karşı şefkatli olması, onları oğulları yerine koyması ve verdiği ilim karşılığında da bir karşılık, şükür veya ücret beklememeli. Bilakis Allah rızası için öğretmesi gerekir. Kendi nefsinin öğrencileri üzerinde minnetinin olduğunu düşünmez. Bilakis bu fazileti onlarda görür. Zira onlar ilim yolu ile Allah’a yakınlaşmak için kalplerini açmışlardır. Onlar tıpkı ekin yapmak için arazisini hazırlayan kişi gibidirler. Hocanın ecrini ancak Allah (subhanehu ve teâlâ)’dan beklemesi gerekir. Hatta selef, öğrencinin hediyesini kabul etmekten kaçınırlardı. Yine bu görevlerden biri; talebeye nasihat etmekten geri durmaması ve imkanı oldukça isim vermeden genelleme yolu ile kötü ahlaklarından ötürü onları uyarmalıdır. Bunu azarlama yolu ile yapmamalıdır. Zira azarlamak, heybet örtüsünü yırtar. Yine görevlerinden biri; talebenin aklı ve fehiminin ölçücüsüne bakmasıdır. Fehiminin idrak edemeyeceği ve aklının anlamayacağı şeyleri talebeye vermemelidir. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle dediği rivayet edilir: “İnsanlara akılları miktarınca hitap etmek ile emrolundum.”[6] Ali (radiyallahu anh) der ki: Şu göğsümde birçok ilim var. Şayet bunu taşıyacak kimse bulabilsem, veririm. İmam Şafii (rahimehullah) der ki: İnci mi şaçayım, deve sürüsü içinde Koyun çobanlarına şiir mi düzeyim Cahillere ilmi veren onu zayi etmiştir Kimde esirgerse ilmi hak edenden, zulmetmiştir. Yine görevlerinden biri; ilmi ile amel etmesi ve sözlerinin amellerini yalanlamamasıdır. Allah’u Teâlâ şöyle buyurur: “Sizler kitabı okuduğunuz halde insanlara iyiliği emredip kendinizi unutuyor musunuz?” (Bakara sûresi, 44. ayet meali) Ali (radiyallahu anh) der ki: Benim sırtımı şu iki adam büktü: Facir/fasık âlim ve cahil abid/zahit. Mütercim: Abdullah bin Ravaha [1] İsnadı zayıftır. [2] Maalesef günümüzde bu haslet ile çok karşılaşmaktayız. Bir hoca soruya cevap verirken dışardan başka kimselerin bu hocaya yardım etmesi ve onun yerine cevap vermesi, talebeye yakışmayan adaplardandır. [3] Ta ki; bunun sebebiyle diğer alime karşı kalbinde kötü şeyler türemesin. [4] İbnu Abdilber, Câmiu Beyâni’l İlm 1/129 [5] İnsanların ihtilaflarını ve sıkıntılarını çokça dinlemek, gerçekten zihni çok yorar ve talebeyi asıl maksadından uzak tutar. Bu ihtilafları; hocalarına, hakimlere ve kâdılara bırakması gerekir. [6] İsnadı zayıftır. İmam İbnu Kudâme El-Makdisi

Hamd âlemlerin Rabbi, sahibi, hâkimi olan Allah (azze ve celle)’ye salât ve selam, efendimiz, önderimiz Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e, O’nun ehl-i beytine, ashabına ve kıyamet gününe kadar yolunu takip eden müminlere olsun. Bundan sonra; “Zandan sakının. Çünkü zan, sözün en yalanıdır.”[1] Kardeşim; ümmet olarak en büyük hastalıklarımızdan birisi de; Mü’min’in Rabbine olan güvenini ve Mü’minler arasındaki güveni eriten "Sû-i zann" hastalığıdır. İyi bir kul olabilmemiz için Allah’a karşı hüsn-ü zanna ihtiyacımız var. Kardeşlerimize güvenip, o emaneti zayi etmez diyebilmemiz için hüsn-ü zanna ihtiyacımız var. "Zan" kelimesi  “farz etmek, tahmin etmek, ihtimâle göre hükmetmek, şüphe, vehim, hayal gibi anlamlara gelir Hüsn-ü zan hakkında kesin bir bilgi bulunmayan bir şeyi iyi niyetle yorumlamak, iyiye de kötüye de yorumlanabilecek bir işe, olumlu ve güzel yönünden bakmak” demektir. Sû-i zann; bir belgeye, kesin bilgiye dayanmadan, kendi yazdığını kendi okuyarak yürütülen olumsuz tahminlere denir. İki kısımda inceleyelim; Allah’a karşı ve mü’minlere karşı olan; ‘hüsn-ü zan ya da sû-i zann’ Allah (azze ve celle)’ye karşı Hüsn-ü zan ya da Sû-i zann Sahibi Olmak "Ben kulumun zannı üzereyim..." [2] Ey kardeşim! Allah'a kulluğun, ona güvenmen, ona itimat edip işlerinin neticesini gönül rahatlığıyla Allah'a bırakman Rabbini tanıdığın kadar olacaktır. Allah (celle celaluhu)’yu hakkıyla tanırsan ona karşı hüsn-ü zan içerisinde olursun. Rabbimiz (azze ve celle) şöyle buyurmuştur: “Kim Allah'a güvenirse O, ona yeter.” [3] Kul Rabbine duyduğu hüsn-ü zan miktarınca ümitvar olur ve O’na tevekkül eder. Çünkü Allah amel edenlerin amellerini boşa çıkarmadığı gibi, ümit bağlayanların da ümitlerini boşa çıkarmaz. “De ki: Ey haddi aşarak nefislerine karşı israf etmiş olan kullarım! Allah'ın rahmetinden ümid kesmeyin. Çünkü Allah, bütün günahları bağışlar. Şüphesiz ki O, çok bağışlayıcıdır, çok merhamet edicidir.”[4] Ey kardeşim! Bu ayet, âlimlerinde belirttiği gibi Allah’ın kitabındaki en ümit verici ayettir. Allah-u Teâlâ’nın, kendisine hüsn-ü zan ile iltica ederek yönelenleri bağışlaması, onların tevbelerini kabul etmesi, hiç şüphesiz nefs-i levvâme (kendini kınayan nefis) sahibi mü’minlerin kalplerine huzur ve güven verici bir müjdedir. Allah hakkında hüsn-ü zan, sevgi, ümit ve korku ile; O beni yardımsız bırakmaz, beni işlerimde muvaffak kılar, hakkımda en hayırlı neticeyi takdir eder, günahlarımı affeder diyerek umutla beklemektir ki, bu zan ancak selim kalplerde olur. Hastalıklı kalp sahipleri isteseler de; kendisiyle kalplerini kararttıkları günahlar, zor zamanlarda hüsn-ü zan etmelerine engeldir. İnsanların durumunu bir düşün... Nefisleri, nesilleri, meskenleri, ticaretleri kısaca herşeyleriyle ilgili endişeye düşmüşler… Bil ki, Allah kullarının her işini her an yönetir ve onları gözetir. Hamdedilmeye layık olan sadece O’dur. O’nun dışındaki bütün dostlar unutur, yanlış yapar, gaflete ve tefrite düşer. “Veli” ve “Hamid” Rabbimiz ise yanılmaz ve unutmaz. O’nu ne bir uyku, ne de uyuklama tutar. O diridir, Kayyumdur. O’nu dost edinen herkes -hiç şüphesiz- O’nu en güzel dost ve en güzel yardımcı olarak bulacaktır. Hemde; en sıkıntılı anlarda, en dar mekanlarda bile. Ey kardeşim! En büyük sû-i zann Rabbine şirk koşmandır. Allah düşmanlarının sistemlerinden ve kanunlarından uzak durup, yüz çevirdiğin müddetçe Rabbin ile yaptığın alışverişte terk edilmekten korkma. Düşün kardeşim! Kâinatta en çok sû-i zanna uğrayan zat Allah (azze ve celle) değil midir? İnsanların çoğu nasıl bir Allah’a inandıklarını bilmediklerinden Allah’ı bırakıp başkalarına yönelmiş, onlara dua etmiş, küfür kanunlarına hoşgörülü yaklaşmış, Allah ve Rasûlü’nün gösterdiği metodu bırakıp Şirk içerikli demokratik yöntemler ile İslam’ı getirme çabaları! ile Allah’ın dinine yardım ettiğini zanneden bu insanlar; Allah’a hüsn-ü zannını kaybetmiş insanlar değil midir? Çevrene bir bak! İnsanların rızık korkusundan; faize girmeleri, küfür sözleri söylemeleri, küfür fiilleri işlemeleri, çocuklarını haram ve küfür içerikli eğitim kurumlarında yetiştirmeleri… Allah’a karşı duydukları güvensizlik ve sû-i zandan kaynaklanmıyor mu? Gördüğün gibi, Rabbini tanımayan insanın cehaleti ne kadar büyükse o derece Rabbinden uzaklaşır ve sû-i zann etmeye başlar. Ey kardeşim! Rızkını temin etmek için helal yollara sarılarak elinden geleni ortaya koyduğun halde rızkın mı daraltıldı! Öyle ise; Allah'a güvenip, sabır ve tevekkülle çıkış beklemelisin. Allah'ın “El-Alim” ve “El-Habir” olduğunu yani sıkıntından haberdar olduğunu, O’nun “El-Kabit” ve “El-Basit” olduğunu yani rızkı, dilediğine genişletip, daralttığını, O'nun “El-Hakim” olduğunu yani daraltmasının bir hikmeti olduğunu bilirsen Rabbine hüsn-ü zan ile tevekkül edersin. Ey kardeşim! Allah’ın sana yaptığı muameleyi düşün, ne kadar günah işlesen de sana olan rızkını kesti mi? Hatta, kâfire de rızkını veren O değil mi? Ey kardeşim! Acziyet ve tembellik içinde salih amel etmeksizin, çalışmaktan yoksun bir şekilde Allah’tan bir şeyler bekleme. Bu O’na isyan edenlerin yoludur. Ey kardeşim! Ümit ve hüsn-ü zan ile istemek ise bütün gücünle çalışman, çaba harcaman ve sonrada Allah’a en güzel şekilde tevekkül etmendir. Ey kardeşim! “El-Kahhar” yani Allah’ın her şeye galip ve hâkim olduğunu ve bütün düşmanları kahreden olduğunu bildiğinde kâfirler sayıca fazla olsa da, savaş ve teknoloji alanında ne kadar ileride de olsa “Allah bize yardım eder, düşmanlarımızı kahreder” diyebilmelisin. “Allah-u Teâlâ’ya hüsn-ü zan ediniz!” [5] Bilmelisin ki, Allah kendisi hakkında beslenen hüsn-ü zanna uygun bir takdirde bulunur ve kendisine güvenenin güvenini boşa çıkarmaz. “Rabbiniz hakkında beslediğiniz zan var ya, işte sizi o mahvetti ve ziyana uğrayanlardan oldunuz.”[6] Genellikle Allah’a karşı sû-i zann Müslümanların zayıf olduğu ve Allah (azze ve celle)’nin vaatlerinin büyük olduğu yerlerde oluşur. İmtihan uzadıkça, yüreklerin ve ayakların kaydığı birçok olayda “Allah’ın yardımı ne zaman, hani zafer, hani sonuç? Vesvesesinin kaynağı işte bu zandır. Bu tip durumlarda insanlar iki gruba ayrılır. Birinci grup Allah’ı ve Rasûlünü her durumda gönülden tasdik edip inanan Mü’min’lerdir. İkinci grup ise Allah’a karşı sû-i zann besleyip vaad edilen şeyleri mümkün görmeyen münafıklardır. Hendek savaşı öncesini hatırla kardeşim; Medine’de insanlar zayıf ve açlıktan karınlarına taş bağlamış bir halde iken Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) onlara İran’ı, Roma’yı, Bizans’ı vaad ettiğinde bu iki grup yine ortaya çıkmıştı. Unutma ki düşmanlar yine var ve vaadler yine geçerli. Allah’ın vaadlerinden şüphe duyuyor ve hedefe ulaşma noktasında ‘Nasıl olacak, mümkün değil’ gibi bir anlayışa sahipsen, bu Allah’ın imkansızlıklar içerisinde imkan yaratacağını idrak etmediğini ve kalbinde nifak olduğunu gösterir. "Aslında siz Peygamberin ve Mü’minlerin ailelerine bir daha dönmeyeceklerini sanmıştınız. Bu sizin gönüllerinize güzel göründü de kötü zanda bulundunuz ve helaki hak etmiş bir topluluk oldunuz." [7] Ey kardeşim! Kutsi olan bir hadiste Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; "Sizden hiç biriniz Allah'a hüsn-ü zan beslemeden can vermesin."[8] Ölümünün yaklaştığını hissettiğinde Allah’a karşı hüsn-ü zanda bulunabilmen için kalbinin Allah’ın mü’minlere verdiği söze güvenmesi, seni asla yardımsız bırakmayacağını bilmen ve amellerinin zayi olmayacağına inanmanla gerçekleşir. “Allah-u Teâlâ’ya hüsn-ü zan etmek, ibadettir.” [9] Kardeşim bil ki; Kul, Rabbine karşı hüsn-ü zann beslerse, Allah (celle celaluhu)’da onun sıkıntılarını giderir. Allah (celle celaluhu)’ya karşı hüsn-ü zan beslemek en büyük ibadetlerden ve en güzel taatlerdendir. Hatırla ki, Peygamberler ve onlara tabi olan Allah dostları bununla güven ve emniyet içinde mutlu olmuştular. Kur’an’dan Peygamberlerin ve Salihlerin Allah’a olan Hüsn-ü zanlarına kısa misaller; Rabbimiz (celle ve âlâ) bize yüce kitabında kendisine “hüsn-ü zan”nın nasıl yapılacağını en güzel şekilde açıklamıştır: -Nuh (aleyhisselam)’ı hatırla. Kavminin karşısında yalnız olmasına rağmen rabbine karşı hüsn-ü zan ile onlara meydan okuyordu. “…Ey kavmim! Eğer benim aranızda duruşum ve Allah'ın ayetleriyle öğüt verişim size ağır geliyorsa, şunu bilin ki, ben yalnızca Allah'a dayanmışımdır, artık siz ve ortaklarınız her ne yapacaksanız toplanıp bütün gücünüzle karar veriniz. Sonra bu işiniz size dert olmasın. Sonra bana ne yapacaksanız yapın, bana mühlet de vermeyin.” [10] -İbrahim (aleyhisselam)‘ı hatırla. Kavmi etrafını sarmış, ilahlarını kırmakla suçluyor ve yaptığı suçu itiraf etmeye zorluyorlardı. O ise Rabbine kaşı hüsn-ü zan besleyen bir kişinin metaneti ile cevap vermişti. “Siz Allah’ın, size hakkında hiçbir delil indirmediği şeyleri O’na ortak koşmaktan korkmuyorsunuz da, ben sizin ortak koştuğunuz şeylerden ne diye korkayım? Öyle ise iki taraftan hangisi daha güvende olmaya layıktır. Eğer biliyorsanız söyleyin.”[11] -İbrahim (aleyhisselam)‘ın Ateşin tam ortasına atmak için götürüldüğünü hatırla. Onun kalbinde Mevlasına duyduğu güvenden hiçbir şey eksilmeden “El-Vekil” ve “El-Kafi” isimlerini hatırlayarak “Allah bize yeter, O ne güzel vekildir” diyordu. -İbrahim (aleyhisselam)‘ın zevcesi Hacer annemizi bebeği ile ekinsiz, susuz ve ıssız bir vadinin orta yerinde bırakışını hatırla. “İbrahim (aleyhisselam) Hacer'i ve kucağındaki küçük İsmail'i orada bırakıp, Filistin'e dönmek için hazırlanırken, Hacer: "Ey İbrahim! Bizi bu ıssız ve kimsesiz vadide bırakıpda nereye gidiyorsun?" dedi. İbrahim'in sustuğunu görünce, bu ferasetli ve ihlaslı kadın yeniden sordu: "Bizi burada bırakmanı Allah mı emretti?" İbrahim (aleyhisselam): "Evet Allah emretti", deyince, Hacer: "Öyleyse Allah bizi zayi etmez, diyerek Allah'a tevekkül etti." [12] Allah'ta ona güzel zannıyla muamelede bulundu. Issız ve susuz yer Hacer'in hüsn-ü zannına mukabil bereketli topraklara dönüştü. Eşinden ve ondan Allah razı olsun. -Sonra Hud (aleyhisselam)’ı hatırla... Allah'a tevekkülüyle güçlü ve zalim olan kavminin karşısına çıkıyor ve dostunun ona yardım edeceğine dair duyduğu hüsn-ü zan ile güven ve emniyet içinde onlara meydan okuyarak şöyle diyordu: "… (Hud) dedi ki: 'Ben Allah'ı şahit tutuyorum; siz de şahit olun ki ben sizin ortak koştuklarınızdan uzağım. O'ndan başka (taptıklarınızın hepsinden uzağım). Haydi hepiniz bana tuzak kurun; sonra da bana mühlet vermeyin! Ben, benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan Allah'a dayandım..."[13] -Ashab-ı Kehf‘i hatırla. Şirkten, fısktan ve isyandan Allahın rızası için müreffeh ve bolluk içinde bir hayata karşılık; daracık, karanlık bir mağarayı tercih etmişlerdi. Allah‘ın o grubun üzerine rahmetini indirdiğini ve o mağarayı olabildiğince geniş ve ferah bir hale çevirdiğini düşün. “(İçlerinden biri şöyle demişti:) “ Madem ki siz onlardan ve onların Allah'ın dışında tapmakta oldukları varlıklardan uzaklaştınız, o halde mağaraya sığının ki, Rabbiniz size rahmetini yaysın ve işinizde sizin için fayda ve kolaylık sağlasın” [14] İşte Rabbi’ni dost edinen fırkanın özelliği; “İman edip de imanlarına zulüm karıştırmayanlar var ya; işte güven onların hakkıdır. Doğru yolu bulmuş olanlar da onlardır.”[15] -Ashab‘ı Uhdud‘u hatırla; Ateşe atılmalarının Allah’ın mülkünde ve gözetiminde olduğunu biliyorlardı. “Onlardan, sırf, göklerin ve yerin mülkü kendisine ait olan, Azîz ve Hamîd olan Allah'a iman ettikleri için intikam aldılar. Oysaki Allah her şeyi görür.”[16] -Hatırla kardeşim, “Bir kısım insanlar, Mü’minlere: “Düşmanlarınız olan insanlar, size karşı asker topladılar; aman sakının onlardan!” dediklerinde bu, onların imanlarını bir kat daha arttırdı ve “Allah bize yeter. O ne güzel vekîldir!” dediler.”[17] Ey kardeşim! Rızık, ilim, davet, cihad alanında geleceğe dair endişeyi bırakıp "Allah bizi zayi etmez" “Allah bize yeter, O ne güzel vekildir” demenin zamanı gelmedi mi? Rabbimden beni ve seni ihsan mertebesine ulaştırmasını talep ediyorum. Bütün amellerinde Allah’ı gözetir, zihninde canlı tutarsan artık Allah’a isyan edebilir misin? Hata yapsan bile Allah’ın “Et-Tevvab” tövbeleri kabul eden olduğunu, “El-Halim” hemen ceza vermeyip mühlet verdiğini bilirsen hemen Allah’a yönelir tövbe eder ve bağışlanma dilersin. • Zorlukla beraber kolaylık geldiğini bilir, yakîn ile Rabbine yönelir, dua edebilirsin. • Zindanda olsan, Allah’a halvet içinde olur O’nu zikreder isyan etmezsin… • Hastalansan, ticaretin kesada uğrasa, bir azan kesilse, başına gelen musibetleri umursamazsın… • Cihadda mısın, sıkıntıya mı düştün? Allah’ın vadinin yakın olduğunu bilir ve dua edersin… • Allah’ın yanında her şeyin basit olduğunu ve Rabin ol dedi mi olacağını bilirsin… • Kendini müstağni görmez ve başına gelen musibetlerde Rabbini değil kendini suçlarsın… Allah’ım! Biz Senin hakkında; dostlarını kurtardığın gibi bizi de kurtaracağına dair hüsn-ü zanda bulunuyoruz. Allah’ım! Bizi rahmetinle dünya ve ahiretin meşakkatlerinden kurtar. -Amin- “…Allah'tan daha çok sözünü yerine getiren kim vardır!...” [18] Müslümanlara Karşı Hüsn-ü zan ya da Sû-i zan Sahibi Olmak “… Rabbimiz! Bizi ve bizden önce gelip geçmiş imanlı kardeşlerimizi bağışla; kalplerimizde, iman edenlere karşı hiçbir kin bırakma! Rabbimiz! Şüphesiz ki Sen çok şefkatli, çok merhametlisin!”[19] Şairin dediği gibi “Kardeşler arasında heyhat, sû-i zan düştü / Zedelendi sağduyu; körleşen iz’an düştü.” Ey kardeşim! Kardeşinin ihtimal taşıyan davranışını kötüye yorumluyor, hakkında duyduğun şüphe, ona karşı kalbindeki düşünceyi değiştiriyor ve seni ondan uzaklaştırıp onu sevmene, ona yardım etmene, ikramda bulunmana ve onun başına gelen kötü bir şeye üzülmene engel oluyor ise, kardeşine karşı “sû-i zan” besliyorsun demektir. Mü’minde asıl olan, kardeşinin ihtimal taşıyan söz ve fiillerinin iyiye yorulması/ona karşı hüsn-ü zan beslenilmesidir. Unutma ki insanların kalbini açıp bakmak gibi ne bir yeteneğin, ne de böyle bir görevin var. Şeytan, küçük şüphelerle kardeşlerinin hakkında seni kötü düşünmeye sevk eder ve bunu sana keskin zekân sayesinde keşfetmiş olduğunu hissettirir. “Ey iman edenler! Zannın çoğundan kaçının. Çünkü zannın bir kısmı günahtır. Birbirinizin kusurunu araştırmayın. Biriniz diğerinizi arkasından çekiştirmesin. Biriniz ölmüş kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı? İşte bundan tiksindiniz. O hâlde Allah'tan korkun. Şüphesiz Allah tevbeyi çok kabul edendir, çok esirgeyicidir.”[20] Bil ki, kardeşine sû-i zan ile bakarsan bununla yetinmeyip zannını doğru çıkarmak için, kardeşinin kusurlarını araştırabilir, eksiklerini bulup; hesapta ıslah etme gayesiyle, bunu başka bir kardeşinle konuşup, onun gıybetini yapabilirsin. İbn-i Hacer el-Heytemi sû-i zannın büyük günahlardan olduğunu söyleyip diyor ki: ‘Kişinin zina veya içki yoluyla kendisine vermiş olduğu zarar, sû-i zan ile vermiş olduğu zarardan çok daha azdır. Çünkü sû-i zan kalbî bir amel olup kimse görmediğinden kişi kınanmaktan korkup bunu terk etmez. Hem de kalbî bir amel olması hasebiyle kalbe bıraktığı tesir de çok fazladır. Bu yönden sû-i zan içki ve zinadan daha da şerlidir. Hasan el-Basri (rahimehullah) “Biz insanlar hakkında sû-i zan beslenmesinin haram olduğu bir zamanda yaşadık. Senin yaşadığın şu zamanın ölçüsü ise “Yap, sus ve insanlar hakkında dilediğin şekilde sû-i zanda bulun” olmuş. Seleften birisi şöyle der: “Sû-i zan, kişinin kendi kalbinin pisliğini gösterir. Kendi içindeki pislik başkalarında açığa çıkmıştır.” Bundan dolayı göz kalbin aynasıdır, denilmiştir. Kalbin ne kadar güzelse o kadar güzelliği görür. Ne kadar habisse o kadar olumsuzlukları görür. “Birbirinizle hasetleşmeyiniz… Birbirinize kin ve nefret beslemeyiniz… Birbirinize darılıp yüz çevirmeyiniz… Müslüman kardeşini hakir görmek, mü’mine şer olarak yeter…” Buhari, Müslim “Allah’a ve Peygamberine itaat edin ve birbirinizle çekişmeyin! Yoksa çözülüp yılgınlaşırsınız ve rüzgârınız (gücünüz, devletiniz) gider...” [21] İşte şaşmaz bir sünnetullah ve bizim için erken bir uyarı! Kardeşliği bilmeyen, mücadeleyi becerebilir mi? Allah ve Rasûlü’nün düşmanlarına karşı acziyetimizi, “düşman(!)” kardeşlere karşı olan heybetimizle mi örtmek istiyoruz? Subhanallah. Birisi, Ömer (radiyallahu anhu)’nun oğlu Abdullah (radiyallahu anhu)’ya Müslümanlar arasındaki Cemel ve Sıffin Savaşları sürecinde ‘niçin taraf olmadığını’ sorar. Abdullah (radiyallahu anhu) bu soruyu sorana “Allah Müslüman kanı dökmeyi haram kıldı” cevabını verir. Adam üsteler ve “Ama Allah ‘Fitne kalmayıncaya ve Din yalnız Allah’ın oluncaya kadar savaşın’[22] buyurdu” der. Bunun üzerine Abdullah b. Ömer ona şu cevabı verir: “Evet savaştık; ta ki Din yalnız Allah’ın oldu. Ama siz neredeyse Din Allah’tan başkalarının olsun diye birbirinizle savaşı sürdürüyorsunuz.” “Mü’minin mü’mine kanı, malı, ırzı ve sû-i zannı haramdır.”[23] “Sakın zanna yer vermeyin. Zira zan sözlerin en yalanıdır. Tecessüs etmeyin, haber koklamayın, rekabet etmeyin, hasedleşmeyin, birbirinize buğzetmeyin, birbirinize sırt çevirmeyin. Ey Allah'ın kulları! Allah'ın emrettiği şekilde kardeş olun." [24] İnsan haklarını tesis edip korumak iddiasında olan hangi demokrasi ve benzerleri olan beşeri düzenler bu ayet ve hadislerin insanlara seslendiği hükümlerin yerine ulaşabilir. Hâlbuki Müslüman topluluk fiilen bu gerçekler üzerine yükselmiş, önce kalplerde sonra hayatta bu prensipleri gerçekleştirmiştir. “Hüsn-ü zan kalbin duasıdır.” “Sû-i zan kalbin bedduasıdır.” “Sû-i zan yanlış karar vermeye sebep olur.”[25]  Kalbe gelen düşünce sû-i zan olmaz. Eğer kalp o tarafa meylederse sû-i zan olur. İslam, kendi toplumunu sürekli güvene ve kardeşler arası şüpheleri giderecek bir şeffaflığa sevkeder. Mü’minlerin annesi Safiyye (radiyallahu anha) şöyle anlatıyor: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) mescidde itikafta iken, onu geceleyin ziyarete gelmiştim. Onunla biraz konuştuktan sonra dönmek üzere ayağa kalkmıştım. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) de beni yerime göndermek üzere ayağa kalkmıştı. Ensardan iki kişi oradan geçiyordu. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’i görünce süratle yürüdüler. Bunun üzerine Rasûl-i Ekrem (sallallahu aleyhi ve sellem) onlara, “Acele etmeyiniz. Yanımdaki kadın, Safiyye bint-i Huyey’dir.” dedi. Onlar da “Subhanallah! Hakkınızda hayırdan, hüsn-ü zandan başka ne düşünebiliriz?” dediler. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) de “Şeytan insanın vücudunda dolaşan kan mesabesindedir. Ben sizin kalplerinize şeytanın kötü bir şüphe bırakmasından korkuyorum.” buyurdu.”[26] Ey Kardeşim! Ömer (radiyallahu anhu) şüphe ve sû-i zannı def etmek için vali tayin edeceği kişilerin mallarını işin başında ve sonunda kayıt altına alırmış. Sorulduğunda “İhanetleri değil ama ticaretleri arttı.” dermiş. Bir kişi, bir kadınla şüphe uyandıracak şekilde konuşuyordu. Ömer (radiyallahu anhu) onun yanına varıp, öfkeli şekilde bakınca o kişi, “Bu benim hanımım” dedi. Ömer (radiyallahu anhu) “Peki hanımın ise, ne diye üzerinize şüphe çekecek şekilde konuşuyorsunuz?” diye cevapladı. “Ben tanıdıklara sordum, onun akidesinde sorun var” deyip zanla hareket edenler; bu dava zan ile hareket eden insanlarla ayakta kalmayacaktır. Konuştuğun her kelimede ve verdiğin her hükümde şu ayeti hatırla: “Hakkında bilgin bulunmayan şeyin ardına düşme. Çünkü kulak, göz ve gönül, bunların hepsi ondan sorumludur.”[27] Ey kardeşim, yakinen bilmediğin bir meselenin iç yüzünü öğreninceye kadar o mesele hakkında kat’i bir söz söyleme. Zira konuştuğun her kelime bir melek tarafından kaydedilmektedir. “Sağında ve solunda onunla beraber oturan iki alıcı melek, yanında hazır birer gözcü olarak söylediği her sözü zapt eder.”[28] “Kişi Allah’ın rızasına uygun bir kelime konuşur da bu kelimenin kendisini Allah katında ulaştıracağı yüksek mertebeyi hiç ummaz. (Hâlbuki) Allah kendine kavuşacağı güne kadar ona rızasını yazar. Bir kişi de Allah’ın azabını celbeden bir kelime konuşur da bu kelimenin onu ne dereceye düşüreceğini tahmin edemez. (Hâlbuki) Allah bu kelimeye karşılık ona kıyamet gününe kadar gazabını yazar.”[29] Adalet ehli ol ki hem dünya hayatında hem öldükten sonra arkandan konuşan insanların yanında hem de Rabbinin huzurunda adaletle bahsedilesin. Enes İbn Malik (radiyallahu anhu)’dan gelen bir rivayette Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: Miraca çıkarıldığım vakit bakırdan tırnakları bulunan, onlarla yüzlerini ve göğüslerini yırtan bir kavme uğradım. Bunlar kimlerdir ey Cibril, diye sordum. Cibril, bunlar gıybet ederek insanların etini yiyen ve onların hatalarına kapılıp onlarla uğraşan kimselerdir, dedi.[30] Gıybet… Kardeşlik ülfetini ifsad edici illet… Zannı kendine yol edinirsen sonun dedikodu ve gıybet yolu olur. Akıllı insan, kardeşine karşı daima zilleti seçen ve hüsn-ü zanda bulunan insandır. Kardeşlik nimetini ufak sebeplere tercih etme. Rabbinle karşılaşacağın günü unutma. Unutma ki bizim gerçek vatanımız dünya değil, ahirettir. Ömer (radiyallahu anhu)’nun kardeşiniz için 70 özür arayın dediğini unutma! “Belki onu kastetmemiştir” deyip güzel yere hamletmelisin. Zannı hakikate çevirdiğinde davet ortamında tekfir, cihad ortamında kardeşkanı akar. Müslümanın temeli ilimdir. Ey Kardeşim! Kardeşine karşı sû-i zan besleyip sonrasında düşündüğün şeyin onda olmadığını anladığında kalbinde ona karşı üzüntü olmuyorsa, içinden ondan af dilemek gelmiyorsa kalbin hastalıklıdır. Ey Kardeşim! Kesin bir bilgin olmadan zan ve şüpheye dayanarak kardeşlerini suçlama. Çünkü zan, Rasûlullah’ın buyurduğu gibi sözlerin en yalanıdır. Açık ve tercihe şayan bir delilin olmadan benim hakkımda bir hüküm ve bana zanna göre davranma. Mü’min kimse kardeşi hakkında ancak hayrı düşünür ve ondan daima özür diler. Ey Kardeşim! Zan ve şüphelerine hâkim olamıyorsan en azından onları içinden atmaya çalış veya onları başkalarına kesinlikle anlatma. Eğer bunları yapamayacaksan hemen kardeşinin yanına git ve anlat ki gerçeği sana açıklayabilsin. Ey kardeşim! Duyduğun veya gördüğün bir haberi alırken, kulaklarını ana kaynak olarak görme. Bilakis aldığın haberin hakikatini bizzat kendin araştır ve o habere gözlerinle şahit ol. Çünkü insanlar kendilerine ulaşan haberi muhafaza etme noktasında bir değillerdir. “Ey iman edenler! Size bir fasık bir haber getirirse, bilmeyerek bir topluluğa zarar verip yaptığınıza pişman olmamak için o haberin doğruluğunu araştırın.”[31] Haberi nakleden kişi adil bile olsa ne tasdik ne de tekzip etmek gerekir. Durup bekle ve kendine şöyle sor: “Anlatılanlar bana kapalı konulardır. Meselenin aslı ortaya çıkana kadar duymamış gibi hareket etmeliyim.” “Haberlerin ziyan olması onu başkasına kendi zanlarıyla nakledenler sebebiyledir.” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “Kişiye duyduğu her şeyi söylemesi yalan (günah) olarak yeter.”[32] buyurmuşlardır. Hatırla, Allah (azze ve celle)’nin ifk hadisesinde haklarında şöyle buyurduğu mü’minlerin durumunu: “Bu iftirayı işittiğinizde erkek ve kadın mü’minlerin kendi vicdanları ile hüsn-ü zanda bulunup da: «Bu, apaçık bir iftiradır» demeleri gerekmez miydi?”[33] Çünkü siz bu iftirayı, dilden dile birbirinize aktarıyor, hakkında bilgi sahibi olmadığınız şeyi ağızlarınızda geveleyip duruyorsunuz. Bunun önemsiz olduğunu sanıyorsunuz. Hâlbuki bu Allah katında çok büyük (bir suç)tur.”[34] Ey kardeşim! Hakkımda sana bir bilgi ulaşır da duyduğun şey içinde bir sıkıntı meydana getirir, buna rağmen onu bana anlatmaktan çekinirsen duyduğun şeyi çevrendeki hiç kimseye anlatma. Büyük olaylar küçük alevlerle olur. Ufak meseleler konuştukça büyür. Şu ayeti hatırla: “Onlara güven veya korkuya dair bir haber gelince hemen onu yayarlar; hâlbuki onu, Rasûl’e veya aralarında yetki sahibi kimselere götürselerdi, onların arasından işin içyüzünü anlayanlar, onun ne olduğunu bilirlerdi…”[35] Bir mü’minin nazarında, sû-i zanda isabet etmektense hüsn-ü zanda yanılmak daha hayırlıdır. Nifak emareleri taşıyan insanlara hüsn-ü zan edebilirsin fakat onlara sırlarını da açmamalısın. Böylece onu utandırmamış, uzaklaştırmamış ve nifak sıfatlarından arınması için ona fırsat vermiş, hem de ona karşı tedbirli ve ihtiyatlı davranarak ondan gelebilecek tehlikelerin önünü kesmiş olursun. Ama Müslümanlara zarar veriyor ve fitne çıkarıyorsa bu durumu emir sahiplerine anlatmalısın. Peygamber Efendimiz şöyle buyuruyor: “Sahabelerimden hiç kimse bir kimseden bana (beni rahatsız edebilecek) bir şey iletmesin. Çünkü ben sizin yanınıza çıkınca (size karşı her türlü güvensizlikten tamamen) salim olan bir kalple çıkmayı arzu ederim.”[36] Kardeşlerim hakkında bana sadece güzel olan şeyleri ilet ki göğsümde onlara karşı kötü bir his taşıyarak önlerine çıkmayayım. Efendimiz şöyle buyuruyor: “Zandan sakının. Çünkü zan sözün en yalanıdır. İnsanların gizli ve eksik şeylerini araştırmayın, topluluğun konuşmasını işitmeye çalışmayın, birbirinizle öfke yarışına girişmeyin. Ey Allah’ın kulları birbirinizle kardeşler olunuz.”[37] Şair der ki: “İnsanların gizledikleri fenalıkları araştırma ki Allah da senin ayıplarını ortaya atmasın. İnsanların güzelliklerini anlat; ayıplarını anlatma! İhtimal ki senin de ayıpların vardır.” Peygamber Efendimiz şöyle buyuruyor: “Kendisini ilgilendirmeyen şeyleri terk etmesi, kişinin iyi bir Müslüman olduğunun işaretidir.”[38] Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor. “Kullarıma söyle, sözün en güzelini söylesinler. Sonra şeytan aralarını bozar.”[39] Konuşurken kullanacağın lafızları özenle seç. Zira yeri ve zamanında söylenmeyen bir söz, onu işiten kimsenin içinde kötü izler bırakabilir. Kendisinde gurur, kibir, riya ve haset olan insan, başkalarında da bunlar varmış gibi zanla hareket eder ve başkalarındaki kemalatları göremez. Sû-i zan temelsiz ve mesnetsiz olduğu için seni hikmet ve hakikatten uzaklaştırır. Gerçeklik alt yapısı olmadığı için hükmü zulümdür.   Elinde olmadan aklına ve hayaline gelen görüntülerden ve düşüncelerden sorumlu olmazsın. Sorumluluk ancak iradî fiiller içindir. Yani insan kendi isteğiyle, kendi iradesiyle bir iş yaptığında o işin getireceği sorumluluğu da yüklenmiş olur. Sû-i zandan kurtulabilmek için; -Mü’minlerin senin hakkında sû-i zan etmelerine sebep olabilecek töhmet noktalarından uzak dur ve gerekli olduğunda töhmeti ortadan kaldıracak beyanat getirmelisin. -Şüpheci, tartışmacı, yorumcu kişi ve ortamlardan uzak dur. -Açık bir beyan ve net bir belge görmedikçe kınama, ayıplama ve geçmişle yerme. -Seni kışkırtan, seni kardeşine karşı töhmet altında bırakan insanlardan uzak dur. Takvasına güvendiğin ilim ehli ve gördüğünde Allah’ı hatırlatan sadık kardeşlerinle beraber ol. Doğru ve isabetli olanlar Allah (azze ve celle)’dendir, hatalı olanlar ise nefsimden ve şeytandandır. Duamızın sonu Allah-u Teâlâ’ya hamd etmektir. [1] Buhari, Müslim, Ebu Davud [2] Buhari, Müslim [3] Talak, 3 [4] Zümer, 53 [5] Müslim [6] Fussilet, 23 [7] Fetih, 12 [8] Müslim [9] Ebu Davud [10] Yunus, 71 [11] En’am, 81 [12] İbnu'l-Esir [13] Hud, 54-56 [14] Kehf, 16 [15] En’am, 82 [16] Burûc, 8-9 [17] Al-i İmran, 173 [18] Tevbe, 111 [19] Haşr 10 [20] Hucurat 12 [21] Enfâl 46 [22] Al-i İmran 193 [23] Ebu Davud [24] Müslim [25] Müslim [26] Buhari, Müslim [27] İsra 36 [28] Kaf 17, 18 [29] Buhari [30] Ebu Davud [31] Hucurat 6 [32] Müslim [33] Nur 12 [34] Nur 15 [35] Nisa 83 [36] Ebu Davud ve Tirmizi [37] Buhari ve Müslim [38] Tirmizi, İbn-i Mace [39] İsra 53 Muhammed Fatih

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi, hâkimi ve düzene koyucusu olan yüce Allah'a, salât ve selam efendimiz, önderimiz, rahmet ve savaş peygamberi olan Rasûlullah'a, ehli beytine, ashabı kiramına ve yolunu kıyamete kadar takip edecek mü’minlere olsun. Kemalizm'i iyi kavrayabilmek için kısaca bu ismin kendisine nispet edilen şahsiyeti, yani Mustafa Kemal Atatürk'ü, inancını, kültür ve karakterini ve yaşadığı dönemde geçirdiği olayları ve bulunduğu coğrafyayı iyi analiz etmemiz gerekmektedir. Kemal Atatürk'ü değerlendirirken İslam dinine göre ve hayatını en son geçirdiği ve tamamladığı hal üzere değerlendireceğiz. Çünkü bizler her insana iman ve takvasına göre değer vermek zorundayız. İkinci olarak esas olan kişinin hayatını ne ile tamamladığıdır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Şüphesiz İslam'ın en sağlam halkası Allah için sevmen ve Allah için nefret etmendir.”[1] Mustafa Kemal, Osmanlı İmparatorluğu döneminde orduda subay görevini üstlenmiş bir şahsiyetti. Küçüklüğünden beri İslam dinine değer verdiği, namazında niyazında ve dinine bağlı olduğu ile ilgili herhangi bir malumat yoktur. Tam tersine abdest almadığı, namaz kılmadığı, içki içtiği, kadınlara düşkün olduğu, batıya hayran olduğu, haram veya helal dinlemediği özellikle hayatının son büyük bir bölümünü içki masalarında, müzikli kadın erkeğin karışık olduğu eğlence partilerinde geçirdiği bilinen, ileride geleceği gibi hatta Allah’a ve İslam’a inanmadığı, şeriatı şiddetle reddettiği dostları ve düşmanları tarafından itiraf edilen bir gerçektir. Soyunun hakikati hakkında da doğrulukları ispatlanmamış olsa da bir sürü şaibeli bilgi bulunmaktadır. Hatta hayattayken ve gerçek yüzü ve niyetinin ortaya çıkmadığı 1921-1922 yıllarında yayınlanmış çeşitli Amerikan gazetelerinde Mustafa Kemal’in Türk olmadığı, Selânikli bir sefarad (sephardic) yahudisi olduğu türünden çokça haber yer almıştır. Yine Mustafa Kemal’in uşağı olan Cemal Granda’nın ‘sansürlenmemiş’ anılara göre de Mustafa Kemal yahudidir.[2] Koyu bir Türkçü olan Dr. Rıza Nur’a göre yani Selanik asliye hukuk mahkemesi ilam karar numarası: Adet/451 verilerine göre ise Mustafa Kemal Sırp asıllıdır.[3] Mustafa Kemal’in yaşadığı dönemde, Osmanlı İmparatorluğu, iki yüz yıldan beri batının tabiriyle hasta adam dönemini yaşıyordu. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'in gelişinden, Osmanlının yıkılışına kadar Yahudiler, Haçlılar ve genel manada küfür milletleri mürted ve münafıklarla el ele vermiş gece gündüz, İslam'ın otoritesini yıkmaya ve İslam dinini yok etmeye çalışıyorlardı. Osmanlı son iki yüz senesinde çok kötü dönemler geçirdi. Osmanlıda maalesef ciddi itikadı, menheci ve ameli bozulmalar olsa da birçok asır İslam sancağını taşımış, İslam topraklarını genişletmiş, İslam âlemini kâfirlerin saldırılarından korumuş ve özellikle Yahudilere, Filistin'de devlet kurma fırsatı vermemişti. Müslümanların halifeliğini elinde tuttuğu için Siyonist Haçlı ittifakı devletleri Osmanlıyı içeriden ve dışarıdan yıkmaya çalışıyorlardı. Dünyayı parsellemeye ve sömürmede yarışa giren batılı güçler 1. Dünya Savaşı’na Osmanlı İmparatorluğu’nu da soktular. Savaş bildiğiniz üzere Osmanlı ve müttefiklerinin hezimetiyle son buldu. Osmanlı Devleti, zalim maddeler içeren Mondros Ateşkes Antlaşması’nı imzalamasıyla hâkimiyetini kaybetti. Osmanlı topraklarının bazı bölümleri Fransa, İngiltere ve Rusya arasında bölüştürüldü ve işgal edildi. Bu pastadan Yunanistan da payını aldı. Osmanlı çok kötü ekonomik, siyasi ve askeri sıkıntılara girdi. Topraklarının büyük bir bölümü işgal altındaydı. Müslümanlar zulüm görüyor, kadınlarının örtüsüne el uzatılıyor, İslami değerlere dil uzatılıyordu. Bu kötü şartlar altında âlimler, salihler ve hassas Müslümanlar bu duruma çok uzun süre sessiz kalamayacaklardı. Bir uyanış, bir silkinme bu ümmeti kaplayacaktı. Çünkü Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'in ümmeti gaflet ve günahlara dalsa da; güzel âlimler, basiretli liderler, ümmeti harekete geçirebilirdi. Batılı kâfirler, başkaldırmayı durdurmak için, sözde Osmanlı halkını düşmandan kurtaracak, kaybettikleri izzeti kendilerine geri getirecek ve maddi manevi gerilemeyi onaracak bir adamı seçip onu desteklemeli ve bütün ümmete en büyük kurtarıcı ve kahraman olarak lanse etmeliydiler. Bu misyonu yüklenecek adamı bulmuşlardı. Subay olan bu şahsiyete yükselme yolunu açtılar ve bir anda Mustafa Kemal yükselişe geçti. Mustafa Kemal, milletine düşkün, vatan topraklarını düşmandan kurtaracak, kahramanlıklar sergileyecek ve vatanı girdiği maddi ve manevi buhrandan çıkaracak bir rol almalıydı ki halk onu sevsin ve ona inansın. Planladıkları gibi oldu. Osmanlı halkı samimi niyetlerle, sahip oldukları değerli şeylerini feda ederek Mustafa Kemal komutanlığında kurtuluş savaşına girdiler. Batılı ülkeler halkı inandırmak ve kendisini lider görmeleri için Mustafa Kemal’i vatanı sözde batı haçlı istilasından kurtardı fikrini kazandırmak için planlı olarak Türkiye’nin topraklarından çıktılar. Mustafa Kemal’e gizliden destek vererek laikler yardımıyla güçlendirdiler. Güçlenince Osmanlıdan kalan hâkimiyet ve devlet adamlarını devre dışı bıraktı. Son Osmanlı padişahının padişahlığını ilga etti ve Osmanlının başkenti olan İstanbul'dan yetkileri alarak Türkiye’ye yeni başkent tayin ettiği Ankara'ya devretti. Sonra İslam adına ne kalmışsa hepsini devre dışı bırakmak için devrimlere başladı. Tabi bu güçlü duruma gelebilmek için bir müddet İslam dinine saygı görünümü sergiledi. Tekbir ve ayetlerle meclisi açtı. Kurbanlar kestirdi. Halka hutbe verdi. Bazı sakallı din adamlarıyla fotoğraflar çektirdi. Yapmış olduğu devrimler ve İslam’a aykırı devrimleri yaparken itiraz eden muhalifleri hapislere atması, bir kısmını idam etmesi, aslen onun İslam diniyle bir alakasının olmadığını çok açık bir şekilde göstermektedir. Yapmış olduğu devrimlere şöyle bir göz atacak olursak: 01: 23 Nisan 1920 Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı 23 Nisan 1920’de “Egemenliğin Kayıtsız Şartsız Ulusa Ait Olduğu!” belirtilmiş ardından bu yeni düzenin kurulması için hızla çalışmalar başlatılmıştır. Bu düzenlemeye göre yasalarda, İslam’ın hükümlerinin iptali ve hüküm vaaz etme hakkının millete verilmesi söz konusudur. 02: 1921 Teşkilatı Esasiye Kanunu Bu kanun bir sürü madde ihtiva eder. En önemli maddeler: Yasama, yürütme ve yargı meclise aittir. Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir! Savaşa ve barışa TBMM karar verir. Bu kanuna göre Allah’u Teâlâ’ya ait olan kanun koyma özelliği Allah’tan alınıp millete yani millet meclisine verilmiştir. 03: 29 Ekim 1923 Cumhuriyetin İlanı Cumhuriyetin Manası: Halkın egemenliğini kendi elinde bulundurduğu ve bunu, arasından seçtiği milletvekili aracıyla kullandığı bir yönetim şeklidir. İslam’da egemenlik hakkı sadece Allah’u Teâlâ’ya aittir. Müslümanların devleti Kur’an ve Sünnete göre şekillenir. 04: 3 Mart 1924 Halifeliğin Kaldırılması Müslümanların yönetim şekli halifeliktir. Yani Müslümanların hem dini işleri hem de dünyevi işlerine Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in varisleri olan halifeleri bakarlar. Müslümanların dinlerini ve dünyalarını ıslah etmeyle mükellef olan bu halifelik müessesesi Müslümanların başkanlığı konumundadır. Mustafa Kemal, İslam’ı tamamıyla yürürlükten kaldırmak için Hilafeti kaldırmış yerine Batı tarzı başkanlık getirmiştir. 05: 20 Nisan 1924 Anayasanın Kabul Edilmesi Bu anayasada şu belli başlı maddeler vardı: Madde 1: Devletin Yönetim şekli Cumhuriyettir. Madde 2: Türk Devleti'nin dili Türkçe, başkenti Ankara'dır. Madde 3:Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir. Bu egemenliğin tek temsilcisi TBMM'dir. Hükümet sistemi yerine kabine sistemi getirilmiştir.1928 yılında “Devletin dini İslamdır.” ibaresi çıkarılmıştır. 1930 yılında kadınlara da seçme ve seçilme hakkı verilmiştir. 1937 yılında laiklik ilkesi anayasaya girmiştir. 06: 1924-1937 Mecellenin Kaldırılması Mecelle-i Ahkâm-ı Adliye veya kısaca Mecelle, 1868-1876 yılları arasında Ahmet Cevdet Paşa başkanlığındaki bir komisyon tarafından derlenen İslami özel hukuk (medeni hukuk) kurallarını içeren kanunlar manzumesidir. Osmanlı İmparatorluğu'nun son yarım yüzyılında şer'i mahkemelerde hukuki dayanak olarak kullanılmıştır. Bu kanunlar Kur’an ve Sünnetten alınmıştır. 07: 1924 Şeriyye Mahkemelerinin Kapatılması Osmanlı İmparatorluğu kurulduğundan beri yönetimini ve mahkemelerdeki kanunlarını İslam ahkâmına göre düzenlemiş ve adli mercilerde İslam hukukunu geçerli kılmıştı. Mustafa Kemal 1924’te Şeriatla hükmeden mahkemeleri kaldırmış, yerine Batı Hrıstiyanlarının belirlediği beşeri hukuka dayalı olan günümüz mahkemelerini getirmiştir. 08: 3 Mart 1924 Öğretimin Birleştirilmesi Türkiye’de eğitim alanında reform yapabilmek; millilik, laiklik, modernlik esaslarını uygulayabilmek için eğitim kurumlarının birleştirilmesine karar verildi. Böylelikle asırlardır süre gelen İslami eğitime dayalı medreselere son vermek için zemin hazırlanmıştır. Yerini, laiklik ve demokrasi esasına dayanan müfredatını Avrupalılardan almış okullar açılmıştır. 9: 1924 Medreselerin Kapatılması Yüzyıllardır İslami ilimler öğreten medreseleri kapatmaktan amaç Müslüman halkı İslam’dan bihaber kılmak ve toplumu âlimsiz bırakmaktı. 10: 17 Şubat 1925 (Öşür) Vergisinin Kaldırılması İslam hukukuna göre zengin konumunda olan her bir Müslüman mallarının zekâtını fakirlere ödenmesi için zekâtını devlete ödemek zorundadır. Ödenen zekâtlardan biri de araziden elde edilen mahsulün onda birini ödemesidir. Buna arazi zekâtı yani Öşür denir. Bu zekât çeşidi kaldırılmış yerine devlete ödenecek olan değişik şekillerde belirlenmiş halkı sömüren ağır vergiler getirilmiştir. 11: 25 Kasım 1925 Şapka Kanunu Müslümanların başlarına giydikleri sarık takke gibi başlıklar yasaklanmış Batı kültürü ve Yahudi geleneği ürünü olan şapka getirilmiş, herkes satın almaya ve giymeye mecbur kılınmış, giymeyenler hakkında cezalar uygulanmış, hatta İskilipli Atıf Hoca gibi âlim ve Müslümanlar şapka devrimine başkaldırdıklarından dolayı hapsedilmiş sonra idam edilmişlerdir. 12: 30 Kasım 1925 Tekke ve Zaviyelerin Kapatılması Aslen İslam’a göre Tekke ve Zaviye yoktur. Onun yerine cami ve medrese vardır. Ancak tasavvufçular yapabilecekleri bazı bid’at olan ibadetleri rahatlıkla yapabilmek için Tekke ve Zaviye inşa ediyorlardı. Mustafa Kemal bu binaları bid’at oluşlarından dolayı değil, İslam dinine nispet edildiklerinden dolayı kaldırıp yasaklamıştır. 13: 1925-1935 Takvim, Saat ve Ölçülerde Yapılan Değişiklikler Var olan takvim iptal edilmiş, özellikle Hristiyan dünyasının kullandığı miladi takvim seçilmiş, Müslümanların tatil yaptıkları Cuma günü iptal edilmiş, Yahudi ve Hristiyanların tatil yaptıkları Cumartesi ve Pazar günleri tatil olarak belirlenmiştir. 14: 1926-1934 Türk Kadınının Medeni ve Siyasi Haklarına kavuşması Osmanlı döneminde kadın İslami kurallara tabi idi. Örtülü olmak zorundaydı. Onurunu ve namusunu korumak için erkeklerle karışmasına sebebiyet veren her türlü ortamlarda çalışmasına müsaade edilmezdi. Mirasta şeriata göre erkeğin yarı hakkını alır, şahitlikte erkeğin yarısı olarak görülür bir erkekle beraber şahitlikte iki kadın istenirdi. Bu uygulama Allah’u Teâlâ tarafından belirlenmiştir. Mustafa Kemal bu anlayışı yıktı. Kadınların batı kıyafetler giyip kamu alanlarına girmesine, erkeklerle aynı meslekleri paylaşması ve siyasi alanlara girip yönetici olmasını teşvik etmiştir. Mirasta ve şahitlikte erkek gibi kılınmıştır. 15: 17 Şubat 1926 Medeni Kanunun Kabulü İlan edilen Türk Medeni Kanunu ile birden çok kadınla evlenme kaldırıldı. (Hâlbuki Allah’u Teâlâ erkeğe adalet yapma şartıyla dört eşe kadar izin vermiştir.) Küçük yaşta evlenmeler yasaklandı. (İslam’da caiz olan şeyler yasaklanmıştır!) Boşanma konusunda erkeğe tanınan haklar, kadına da tanındı. (İslam’a göre boşama erkeğin elindedir. Geçimsizlik esnasında kadı yani hâkim uygun görürse kadını boşayabilir.) Miras konusunda kadın-erkek eşitliği sağlandı (Hâlbuki İslam’a göre erkek kadının iki katını alır.) 16: 1926 Türk Ceza Kanunu Türk Ceza Kanunu 1926 yılında, 1889 tarihli İtalyan Zanardelli Yasası esas alınarak hazırlanan ve TBMM'de kabul edilen yeni ceza kanunudur. Türk Ceza Kanunu yürürlüğe girdiği tarihten itibaren çeşitli tarihlerde toplam 54 kez değişikliğe uğradı. Bunlardan en önemlisi 1936'daki değişikliktir.(Bu kanun beşeri sistem olduğu için bir asırdan kısa bir süre içinde onlarca defa değiştirilmiştir. Hâlbuki Allah’u Teâlâ’nın kanunu 1400 senedir aynıdır ve Kıyamet kopana kadar değişmeden kalacaktır.) 17: 1926 Maarif Teşkilatı Hakkında Kanun 2 Mart 1926 tarihinde Türkiye'de, ilkokul, lise ve yükseköğretimin belli esaslara göre düzenlenmesi için Maarif Teşkilatı Kanunu kabul edildi. Devletin izni olmadan okul açılamayacağı belirtilerek okullarda hangi derslerin ne şekilde okutulacağı belirlendi. Eğitim sistemi düzenlendi. Bugünkü eğitim sistemi ana çizgileri ile kuruldu. Okul açma yetkisi Milli Eğitim Bakanlığına verildi. Yabancı okullarda Türkçe Tarih Coğrafya ve Felsefe derslerinin Türk öğretmenler tarafından okutulması karara bağlandı. Tefsir ve Tefsir Tarihi, Hadis ve Hadis Tarihi, Fıkıh Tarihi, Kelâm Tarihi gibi dersler, müfredattan kaldırılmıştır. İlköğretimin ücretsiz ve mecburî olduğu belirtildi. Karma eğitim ilkesi kabul edildi. 18: 1 Kasım 1928 Harf Devrimi Osmanlı döneminde kitaplar, yazışmalar ve genel anlamda yazı Arapça harfleriyle yapılırdı. Türklerin İslam’a girmesiyle Arapça harflerde hayatlarına girmişti. Hiçbir sıkıntı duymadan bu harfler kullanılarak Türkçe yazılıyordu. Tıpkı Pakistan, Afganistan ve İran gibi birçok devlet Arapça konuşmamasına birinin dili Urdu, birinin Peştu ve diğerinin Farsça olmasına rağmen Arapça harfler ile istediklerini yazabiliyorlar. Amaç İslam’ı kalplerden kazımak olduğu için Mustafa Kemal yüzlerce yıldır halkın kullandığı Arapça harfleri kaldırıp yerine kâfirlerin kullandığı Latin harflerini getirmiş, bir gecede bütün Osmanlı kitapları büyük ilmi hazine çöpe atılmıştır. Şuanda Türk halkı Arapça karakterleri bilmediğinden dolayı Osmanlıdan kalma ilmi hazinelerden istifade edememektedir. 19: 21 Haziran 1934 Soyadı Kanunu Daha evvel çocuk babasına nispet edilerek tanınırdı. Mustafa Kemal, İslam’dan gelme bu kültürü kaldırıp yerine soyadı kanunu getirildi. Birçok aileye saçma sapan isimler kullanılarak soyadı yapıldı. 20: 3 Aralık 1934 Kılık ve Kıyafette Değişiklik Erkeklere ait başlıkları düzenleyen Şapka Kanunu'nun çıkmasından sonra toplumun bir kesiminde kadın kıyafeti konusunda da bir yasa çıkması için beklenti oluşmuş ve kimi basın organları bu konuda hükümeti teşvik edici yayın yapmışlardı. Ancak hükümet bu yönde bir karar almadı. Ne var ki birçok yerel yönetim, 1925-1934 tarihlerinde kadınların çarşaf ve peçeyi bırakıp batı kültürü kıyafetler giymesi için yasak ve cezalar getirdi. Örneğin Tirebolu Belediyesi 7 Ekim 1926’da aldığı kararla ilçede peçe takılmasını yasakladı ve peçesini 48 saat içinde çıkarmayan kadınların cezalandırılacağını ilan etti; Trabzon Vilayet Meclisi Aralık 1926’da aldığı bir kararla peçeyi yasakladı, peçe takmaya devam edenlerin karakola sevk edileceğini açıkladı. 1934 yılı sonunda Bodrum Kent Konseyi kadınların çarşaf ve peçe takmasının yasaklanmasına, yasağa uymayanların belediyece cezalandırılmasına karar verdi. Devlet memurlarına şapka giyme zorunluluğu getiren bakanlar kurulu kararnamesinin çıktığı 2 Eylül 1925 günü çıkarılan din adamı dışındaki kişilerin cübbe ve sarık giymeleri yasaklanmıştı. Buna aykırı davranışlar, bir yıla kadar hapisle cezalandırılacaktı. 1934 yılında ise din adamlarının dini kıyafetlerini sadece ibadet yerlerinde giymelerine dair bir yasa çıkarıldı. Hükümetin meclise sunduğu yasa önerisinin gerekçesi şöyleydi: “Din ile devletin ayrılığını ve dini değerlerin devlet hayatı dışında sırf vicdani bir nitelikte kalıp memleketin devlet hayatında dinin hiçbir etkisi olmamasını, yani laiklik esasını devrimin ve rejimin ana ilkesi tanımış olan Cumhuriyet hükümeti bu yolda attığı adımların doğal bir sonucu ve gereği olarak ruhanilerin dini kıyafetlerini ancak ayinler sırasında taşıyıp, ayinler dışında herhangi bir bireyin taşıyabileceği kıyafetlerde bulunması konusunu gerekli görmüştür.” Mustafa Kemal’in Müslüman olduğu, İslam dinine çok saygılı olduğu, namaz kılıp Kur’an okuduğu, Kur’an-ı Kerim’i Türkçe’ye tercüme ettirdiği, hutbe okuduğu gibi yazılar çok olsa da bir insanın söylemleri değil faaliyeti doğruluğunu gösterir. Bir çocuk anne-babasına “Ben sizi çok seviyorum” dese de eğer anne babasına küfredip dövüyorsa ve onlara zulmediyorsa istediği kadar sevdiğini söylese de hiç bir akıl sahibi onun doğru sözlü olduğunu kabul etmez.      Buna binaen Mustafa Kemal’in yapmış olduğu bu devrimler onun İslam ile alakasının olmadığını açık bir şekilde göstermektedir. Buna ek olarak bazı ileri gelen kimselerin ve bizzat kendisinin konuşması yine bu gerçeği teyit etmektedir. “Kazım Karabekir'in belirttiğine göre, Atatürk ona din ile ilgili olarak “dini olanların kazanamayacağını” ve “fakir kalmaya mahkûm olduklarını” söyleyip netice olarak önce din anlayışını kaldırmak gerektiğini söylemiştir. Ayrıca İslam dinine ilişkin olumsuz sözleri de bulunmaktadır. Kazım Karabekir'in anlattığı üzere, Atatürk Balıkesir'de hutbe okumasına karşın daha sonra Kur'an ve Muhammed ile ilgili olumsuz sözler etmiştir.”[4] Farklı bir görüşe göre, 1926-27 yılları arasında Atatürk ile röportaj yapan Grace Ellison, 1928 yılında yayımlanan “Turkey Today” adlı kitabının 24. sayfasında Atatürk'ün kendisine şunları söylediğini yazmıştır: “Benim bir dinim yok ve bazen bütün dinlerin denizin dibini boylamasını istiyorum. Hükümetini ayakta tutmak için dini kullanmaya gerek duyanlar zayıf yöneticilerdir. Adeta halkı bir kapana kıstırırlar. Benim halkım demokrasi ilkelerini, gerçeğin emirlerini ve bilimin öğretilerini öğrenecektir. Batıl inançlardan vazgeçilmelidir. İsteyen istediği gibi ibadet edebilir. Herkes kendi vicdanının sesini dinler. Ama bu davranış ne sağduyulu mantıkla çelişmeli ne de başkalarının özgürlüğüne karşı çıkmasına yol açmalıdır.” Öte yandan 1937 yılında yaptığı Meclis konuşmasında şu sözleri söylemiştir: “Bizim devlet idaresindeki ana programımız Cumhuriyet Halk Partisi programıdır. Bunun kapsadığı prensipler bizi idarede ve siyasette aydınlatıcı ana hatlardır. Fakat bu prensipleri gökten indiği sanılan kitapların dogmaları ile asla bir tutmamalıdır.” [5] Konumuza dönecek olursak gerek Mustafa Kemal döneminde ve gerekse akabinde İsmet İnönü döneminde Şeriat elden gidiyor söylemiyle kıyam etmiş, başkaldırmış ve isyan etmiş çok sayıda grup ve fertler çıksa da bütün bu cemaat ve fertlerin kıyamı kanla bastırılmış. Bir kısmı idam edilmiş, bir kısmı cezaevlerinde uzun yıllar tutulmuş ve bir kısmı yurt dışına kaçmak mecburiyetinde kalmıştır. Şeyh Said kıyamı buna en açık örnektir. Mustafa Kemal’den bu yana Müslümanlar, Kemalistlerden çok zulüm ve baskılar gördüler. Halen görmekteler. Maalesef Osmanlı’nın yıkılmasından sonra Türkiye Cumhuriyeti öyle hallere geldi ki, neredeyse ne siyasi alanda ne kültürel alanda ne eğitim alanında ne askeri alanda ne de sosyal alanda Almanya’dan veya İngiltere’den veya Fransa’dan bir farkı kalmıştır. Hayatın her alanından İslam, Kemalistler tarafından uzaklaştırılmış, yerine batı kanun ve modeli getirilip hâkim kılınmıştır. Türkiye’nin her tarafı şirk ve küfür bataklığına dönüşmüştür. Basın yayın kanalları gece gündüz küfür içeren hatta İslam dini ile alay eden program ve filmler yayınlamaktadır. Her yerde faiz, içki, zina, kumar, çıplaklık kol geziyor. İnna lillah ve inna ileyhi raciun. Atatürkçülük ya da Kemalizm, kelime anlamı olarak Mustafa Kemal Atatürk'ün düşüncelerinin ve görüşlerinin takipçisi olmak, Atatürk milliyetçiliğine bağlı, belirli bir sınıf desteğine dayanmayan; geri kalmış safsata ve batıl itikatlardan güç alan kurumlar yerine akla ve bilime dayanan kurumları getirmeyi amaç edinen, anti-emperyalist ideoloji olduğunu, Atatürkçüler beyan ederler. Tabi ki biz de uydurmalara, hurafelere ve İslam itikadını bozan oluşumlara karşıyız. Ancak bu hurafelere karşı olmak farklı bir şey, Atatürkçü olup bu hurafelere karşıyız etiketiyle İslam’ı kötülemek, İslam’a karşı olmak ve toplum olarak İslam’dan yüz çevirmek farklı bir şey. Yani Osmanlı Devletinde İslam itikadına aykırı oluşumlar, safsata ve hurafeler yer edindiyse, bunun çözümü Halifeliği kaldırmak, İslam’ı geri plana atmak değil, Halifeyi ve Devleti ıslah etmektir. Halifeyi denetlemek, toplumu eğitmek, Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yöntemlerini kullanmaktır. Kur’an ve Sünnete geri dönüş sağlayarak, yöneticileri ve toplumu ıslah etmektir. Kemalistler devlet anlayışlarını Atatürk’ün ilkeleri; yani Cumhuriyetçilik, Milliyetçilik, Halkçılık, Devletçilik, Laiklik ve İnkılapçılık üzerine temellendirirler. Şüphesiz böyle bir temellendirme İslam’a aykırı olduğundan dolayı bu görüşü benimseyen bir kişinin İslam ile bir alakasının kalmayacağını dinini azıcık bilen her aklıselim anlar. Türkiye’de yaşayan halkın bir kısmı gerçek Kemalist’tir. Mustafa Kemal’in görüşlerini tamamıyla benimser, din ile hiçbir alakaları yoktur. Hatta ibadetlerden ve Müslümanlardan nefret ederler. Bir kısmı ise namaz kılar, oruç tutar ancak Mustafa Kemal’in görüşlerine saygı ve sevgileri vardır. Bir kısmının din ile hiçbir alakaları yoktur. Ancak Atatürkçü takınırlar. Böylece Atatürkçülükten nemalanıp kendilerine bir dayanak ve menfaat sebebi edinirler. Bir kısım hoca ve dindar geçinen kesim vardır ki; yine bunlarda nemalanıp fayda elde etmek ve otoritede bir pay sahibi olmak için Atatürkçü takınırlar, Mustafa Kemal’i çok sevdiklerini, ona ve görüşlerine saygı duyduklarını söylerler. Bir kısmı ilimden ve vakıadan habersiz oldukları için ne Mustafa Kemal’i tanırlar ne de ilkelerini bilirler. Sadece büyük bir devlet adamı ve kurtarıcı olarak zannederler. Maalesef Türkiye’de ismen Müslüman Atatürkçüler yayılıp çoğaldı. Fakat son dönemlerde Atatürk sevgi ve kutsallığının gün geçtikçe azaldığı görülmektedir. Kemalistler eskisi kadar güçlü değiller. Sesleri eskisi kadar çıkmamaktadır. İslam’a yöneliş Allah’a şükür artmakta ve gençlik Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e daha çok yönelmeye başlamıştır. Elhamdulillah. Her hâlukarda şu bir gerçektir; Atatürkçülük ideolojisi, ilke ve inkılapları tamamıyla İslam’a aykırıdır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in getirdiği dinle çelişmektedir. Bir Müslüman hem Müslüman hem de laik, kemalist olamaz. Ya Müslümandır egemenliği Allah’a ve Rasûlü’ne verir. İslam dinine göre yönetilmeyi ister. Ya da egemenliği millete verir. Laiktir. Dinin siyasi hayata müdahale etmesini kabul etmez. Bu kimsenin İslam ile bağı kalkar. Bir ayette Allah’u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: وَمَن يَبْتَغِ غَيْرَ الإِسْلاَمِ دِينًا فَلَن يُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِي الآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ “Kim İslam’dan başka bir din (sistem, ideoloji, yönetim) isterse ondan kesinlikle kabul edilmeyecek ve ahirette hüsrana uğrayanlardan olacaktır.” [6] Şeriatın dışındaki her “…izm” ve ideoloji cahiliyedir, batıldır ve küfürdür. Rabbim hakkıyla dinimize dönüp İslam’a sarılmayı, Rabb olarak Allah’ı, anayasa olarak Kur’an ve Sünneti, lider olarak Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’i kabul etmeyi cümlemize nasibi müyesser eylesin. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. [1] İmam Ahmed [2] Cemal Granda, Atatürk’ün Uşağı [3] Dr. Rıza Nur, Hayat ve Hatıratım [4] Kâzım Karabekir Anlatıyor, Uğur Mumcu, Tekin Yayınevi, 5. Basım, s.40, 1993 [5] tbmm.gov.tr [6] Âl-i İmrân Sûresi 85. Ayet Meali Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd, âlemlerin rabbi olan Allah’a aittir. Onun tek olduğuna, ortağı olmadığına ve kendisinden başka ilah olmadığına şahitlik ederim. Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’inde onun kulu ve elçisi olduğuna şahitlik ederim. Ey Allah’ım, Hz. Muhammed’e ve O'nun âline salat et. İbrahim (aleyhisselam)'a ve âline salat ettiğin gibi. Şüphe yok ki, sen Hamid’sin, (Öğülmüş yalnız sensin), Mecid’sin (Şan ve şeref sahibi yalnız sensin.) Ey Allah’ım, Hz. Muhammed’e ve O'nun âline mübarek eyle. Hz. İbrahim (aleyhisselam)'a ve âline mübarek eylediğin gibi. Şüphe yok ki, sen Hamid’sin, (Öğülmüş yalnız sensin), Mecid’sin. (Şan ve şeref sahibi yalnız sensin) Allah (azze ve celle)’nin üzerimizdeki nimetlerinden bir tanesi de; Asrımızda sahih akideyi, Suud hükümetinin destekçileri olan sultanın âlimlerinin insanlara güzel gösterdiği ircanın saldırılarından koruyan ve müdafaa eden gençler var etmesidir. Böylece dünyanın her yerinde vasat ümmetin hakiki müntesipleri var oldu ve onlar Abdullah’ın oğlu Muhammed (sallallahu aleyhi ve selllem)’in getirdiği dini neşrettiler. Şeytan bu ümmeti irca fitnesi ile saptırmayı başaramayınca onların arasında aşırılığın ve güncel tabir ile tekfirciliğin tohumlarını ekti. Bu husus bazı muhlis gençleri şaşırttı ve yanılttı. Onlar da Haricilerin inanç esaslarından neşvu nema bulan bu aşırı görüşleri, İslam’ın asıllarından zan ederek bu esasları asrımızda içi boşaltılmış terimler ve insanlara anlatılmayan hususlar babında görerek bu esaslara intisap ettiler. Bunun akabinde korkulan oldu ve kendisini İslam dinine nispet eden topluluklarda asıl küfürdür dediler. Bu bid’atın yayılmasının en bariz sebebi, insanların, iman meselelerinde ve muayyeni tekfirde ki tafsilattan cahil olmalarıydı. Asrımızın iman ve küfür meselelerinde kalemi güçlü olan ve basiret sahibi âlimlerin tavsiyelerine danışmadan, muayyen ile alakalı tafsilatlara vakıf olmadan bazı kitaplarını okudular ve bu bid’ata müptela oldular. Ki bu meseleler muayyenin canına ve malına taalluk eden meselelerdir. Bu meseleler hususunda yalnızca Allah (azze ve celle)’nin olgunluk ve basiret verdiği kalbini, gözünü ve kulaklarını hidayet ettiği insanlar gerekli ehemmiyeti gösterirler. Ancak asrımızda gençlerimizin vakitlerini, fayda vermeyen Facebook ve Twitter sayfalarında zayi ettiklerinden dolayı bu mesele onların gözünde önemini yitirmiş ve bu konuda gevşek davranmaya başlamışlardır. Şeytanın bu bid’atın ardından insanların hayatına soktuğu ikinci münker ise insanların durumu hakkında tevakkuf ve tebeyyün şartını getirmektir. Oysa insanlar bu bid’ata müptela olurken insanlara verilen İslam hükmünün hükmi İslam ve hakiki İslam diye ikiye ayrıldığını unuttular. Kim bu iki mefhumu iyi anlamayıp arasındaki farkı gözetmez ise birçok meselede yanılacak ve hem kendisi için hem de vakıa için ciddi bir zarar teşkil edecektir. Bu sebeple bu mefhumların iyi anlaşılması ve vakıada bu mefhumların gerektirdiği hükümlerin uygulamaya dökülmesi bir zarurettir. Hakiki İslam, kişiye Allah (azze ve celle) huzurunda fayda verecek olan İslam’dır. Hakiki İslam, yalnızca Allah (azze ve celle)’yi ubudiyyette birlemek, tağutları inkâr edip onlardan ve amellerinden beri olmak, kâfirlere düşmanlık beslemek, müminleri dost edinmek, İslam dininin zahirde ve batinde emrettiği bütün emirlere boyun eğmek ve İslam dininin ameli, kavli ve kalbi olan bütün rükünlerini yerine getirmek sureti ile gerçekleşir ve kişiye Allah (azze ve celle) huzurunda fayda verir. İşte bunu yapanlar başlangıç olarak İslam dininin aslını yerine getirmiş ve cennet ehli olmaya hak kazanmış kişilerdir. Kimileri de şefaat edilenlerden olur. Onlar ise vaciplerde taksirat göstermekle beraber veya haramlar konusunda gevşek davranmakla beraber İslam dininin aslını yerine getirenlerdir. İşte bu taife Allah’ın (azze ve celle) vadi ile ne kadar günahkâr olursalar olsunlar cennete girecekler ve orada ebedi kalacaklar. İslam Dininin Asıllarında Tefrite Gidenler İse İkiye Ayrılırlar; 1- Bunlar, İslam dininde küfür olan veya şirk olan bir fiili yaparak İslam dininde tefrite gitmiş insanlardır. Örneğin; Namazı terk etmek, hâkimiyet tevhidinde Allah (azze ve celle)’ye ortak koşmak, Müslümanların aleyhine kâfirlere yardım etmek vb. fiiller. Bu taife yaptıkları küfür ve şirk fiilleri esas alınarak tekfirin manileri ortadan kalktıktan ve şartları vaki olduktan sonra tekfir edilirler. 2- Bunlar ise, yaptıkları küfür ve şirk amelleri zahir olmamış veya yaptıkları bu cürümü gizleyenlerdir. Eğer bu insanlardan İslam alametleri sadır olmuş ise bu insanlara Müslüman muamelesi yapılır ve eğer küfrünü gizleyenlerden ise bunlar münafıktır ve cehennemin en alt tabakasında azap görecektir. Hükmi İslam, kendisinden henüz bir küfür fiili sadır olmamış muayyen bir şahsa Müslüman muamelesi yapılmasıdır. Bir kişi için hükmi İslam’ın sabit olabilmesi için, kendisini İslama nispet etmesi, adil bir şahidin şahitliği veya İslamın delaleti kat’i olan şiarlarından herhangi bir tanesini izhar etmesi yeterlidir. Kendisi hakkında hükmi İslam’ın sabit olduğu kimse Müslüman addedilir ve muamelatta Müslüman gibi muamele edilir. Bu konuda Buhari, Müslim ve diğer hadis kaynaklarında birçok hadis rivayet edilmiştir. Bunlardan bazıları; Usame bin Zeyd hadisi, Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) efendimizin Müslüman olduk demeyi beceremeyenleri öldürenlerden beri olması, Enes (radıyallahu anhu)’nun sabah namazı için ezan okuyan insanlara saldırmaması ve gene Enes (radıyallahu anhu)’nun Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) efendimizden rivayet ettiği şu hadis bu konuda delil teşkil eder; “Kim bizim namazımızı kılar, kıblemize yönelir ve kestiğimizi yerse o Müslümandır, Allah ve Rasûlünun zimmetindedir.” İşte bu zikrettiğim deliller ve diğer zikretmediklerim İslam’ın şiarlarından herhangi bir tanesini izhar eden bir insanın Müslüman sıfatını kazanması için yeterlidir. Hatta kendisini İslam’a nispet eden bir insanın İslam’ı bozan bir ameli izhar etmediği sürece canını, malını ve ırzını dokunulmaz kılacak manada hadisler rivayet edilmiştir. İmam Müslim iman kitabında şu hadisi rivayet etmiştir; “İmrân İbnu'l-Husayn radıyallahu anhümâ anlatıyor: "Sakif, Benî Ukayl'in müttefiki idi. Sakîfliler, Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ın ashabından iki kişiyi esir ettiler. Buna mukabil Müslümanlar da Benî Ukayl'dan bir kişiyi esir ettiler, adamla birlikte Adbâ adlı deveyi de ele geçirdiler. Adam bağlı halde iken Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) yanına geldi. Adam: "- Ey Muhammed!" dedi. Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): "- Ne istiyorsun?" diye sordu: "- Beni niye yakaladınız, hacıları geçene (yani Adbâ'ya) niye el koydunuz?" dedi: Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) meseleyi büyütmek için: "- Seni müttefiklerin olan Sakifin cinayetinden dolayı yakaladım!" cevabını verdi, sonra oradan ayrılıp gitti. Adam tekrar seslenerek: "- Ey Muhammed! Ey Muhammed" dedi. Rasûlulah (aleyhissalâtu vesselâm) merhametli ve nezâketli idi. Adama dönerek: "- Ne istiyorsun?" dedi. Adam: "- Ben Müslümanım!" dedi. Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): "- Sen bunu, daha önce, kendi durumuna sahip iken söylemiş olsaydın, tamamiyle kurtulurdun" dedi ve adamdan uzaklaştı…” Bu hadiste istidlal yapılan nokta Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “Sen bunu, daha önce, kendi durumuna sahip iken söylemiş olsaydın, tamamıyla kurtulurdun" buyurmasıdır. Yani esir olmadan önce eğer Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın ashabına ben Müslümanım deseydi o şu anda olduğu gibi esir olmayacaktı ve kendisine Müslüman muamelesi yapılacaktı. Gene İmam Ahmed’in ve Ebu Davud’un zikrettiği Furat ibnu Hayyan hadisi de buna delildir. Furat ibnu Hayyan şöyle rivayet ediyor; Rasûlullah (sallallahu aleyi ve sellem) Furat'ın öldürülmesini emretti. Bu adam zimmî (İslam ülkesinde yaşayan bir gayri müslim vatandaş) idi. Aynı zamanda Ebû Süfyan'ın casusu ve Ensardan da bir adamın ahit verdiği bir kimse olarak bulunuyordu. Derken bu adam Ensardan bir topluluğa uğradı ve: "Şüphesiz ki ben bir müslümanım" dedi. Bunun üzerine Ensar'dan bir adam: "Ya Rasûlullah! Bu adam ben müslümanım diyor" dedi. Rasûlullah (sallallahu aleyi ve sellem) Efendimiz: "Sizden öyle kimseler var ki biz onları imanlarıyla başbaşa bırakıyoruz ve onlardan biri de Furat b. Hayyan'dır!" buyurdu. Bu ve benzeri hadisler asrımızda kendini İslam’a nispet eden halkların durumu gibi, kendini İslam’a nisbet eden insanların hükmi olarak Müslüman olduklarına delalet eden kat’i delillerdir. Bu hadislerden ortaya çıkan başka bir gerçek ise, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem), insanlara Müslüman hükmü verilebilmesi için kendilerini İslam’a nispet etmelerini yeterli görmüş ve onların önüne başka şartlar sunmamıştır. İnsanların zahirine göre hüküm vermek İslam dininin yüce kaidelerinden bir tanesidir. Böylece onların üzerine İslam hükümlerini inzal etmek kolaylaşacak ve onlar İslam dininin kolaylığını, adaletini ve kendisine ait ayırıcı özelliklerini bizzat kendi gözleri ile müşahede edecekler netice itibari ile iman nuru kalplere doğru bir vesile bulacak. Hafız Şeyh el-Hakemi şöyle söyledi; “Sonra şunu bil ki ey kardeşim! Allah (azze ve celle) seni ve beni irşad etsin. İnsanlar dünyada ki rezillikten ve ahiretteki elem verici azaptan kurtulmak için İslam dinini emirlerine iltizam etmeli ve meşhur Cibril hadisinde ve benzeri hadislerde zikredilen amelleri hakiki manada yerine getirmelidir. Fakat kişi zahirde hali böyle olduğu halde insanlara izhar etmediği küfür amelleri işliyorsa o kişi üzerinde İslam ahkamı icra edilir. İzhar etmeyip gizlediği ameller ise Allah (azze ve celle) katında muhasebe edilir. Nitekim Allah (azze ve celle) bir ayetinde; “Eğer namazı kılıp zekatı verirlerse yollarını bırakın” başka bir ayette ise sizin dinde kardeşlerinizdir” buyumaktadır.” Mearic el-Kabul 2/608” Bizlere bu hadislerde ortaya çıkan başka bir mesele ise bu hadiselerin bazılarının İslam diyarında gerçekleşmemiş olmasıdır. Nitekim bu gerçek sayesinde İslam dininin zahir ve kat’i surette alamet olan şiarları küfür diyarında insanlar üzerinde icra edilmez diyen insanların bu sözleri batıllığı ortaya çıkıyor. Zaten “İslam alametleri küfür diyarında icra edilmez” diyenlerin bu kavli ümmetin selefi arasında hiç işitilmemiş ve sonradan uydurulmuş olan kavildir. Hadislerin zahirine de baktığımız zaman Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in bu şiarları izhar eden insanların İslam’ını kabul edip içlerinde gizlediklerini Allah (azze ve celle)’ye havale ettiğini göreceğiz. Kim bu konuda ümmete muhalefet edip tek kalırsa cehennemde de tek kalacaktır. Müsned’de ve başka hadis kaynaklarında rivayet edilen Zatı Envat hadisi, İslam dinini kabul etmiş ancak henüz yeni Müslüman olduğu için İslam dininin rükünlerinin tamamını idrak edememiş insanlara İslam hükmü verilmesi için yeterli bir delildir. Nitekim hadiste bahsi geçen sahabiler Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den şirk olan bir amel talep etmişlerdi ancak henüz İslam dinine yeni girdikleri için ayrıca islam dininin rükünlarının tamamını idrak etmedikleri için Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) tarafından tekfir edilmediler. Bu hadis, muteber cehaletin cahil için özür olacağı noktasında ve İslam dininin rükünlarının tamamını idrak edememiş insanların Müslüman olduğu noktasında delil olduğu için, asrımızın bidatçıları bu hadisin zayıf olduğu hususunda insanlar içi şüphe oluşturdular. Bununla beraber, hadisin birçok ilim ehli tarafından sahih kabul edilmesine rağmen İmam San’ani’nin bu hadisi mercuh kabul etmesini öne sürerek bu hadisi red ettiler. Bu da, bütün bidatçılarda olduğu gibi bu insanların da önce bir şeyi itikad edip ondan sonra bu itikad için delil edindiklerini gösteriyor vel iyazu billah! Bütün Bu Zikrettiklerimizden Ortaya Çıkan Sonuç İse Şudur; Biz, kendini İslam’a nispet eden ve İslam’ı bozan herhangi bir ameline şahit olmadığımız bir kimsenin Müslüman olduğuna hükmederiz. Bu o hakikatte de Müslümandır demek değildir. Gizledikleri ve İslam dininin hakikatleri hakkında bize izhar etmediği taksiratı ise Allah (azze ve celle)’ye bırakılır. Bu nedenle kendisini İslam’a nispet eden insanlara zulmetmek yerine, İslam dininin hakikatlerini onlara anlatmalı, bu konuda onlara yardımcı olup onların ellerinden tutmalıyız. Nitekim onların şeriatta ki durumu Müslüman addedilmeleridir. Ve Müslüman olan insanlara yardımcı olmak, onlara dinlerinin hakikatini öğretmek, bu konuda onlara yumuşak davranmak ve yaptıkları takdirde İslam dininden çıkacakları amelleri kendilerine beyan etmek vaciptir. Ümmetin şu anda bulunduğu durum maalesef yeni değildir. Bilakis İbnul Kayyim (rahimehullah)’ın zamanında bile durum böyleydi. İbnul Kayyim (rahimehullah) İ’lamul Muvakki’in kitabında bu durumu şöyle anlatıyor; “Dünyada ki tağutların ve insanların halini biraz tefekkür ettiğin zaman şunu göreceksin; İnsanlar Allah (azze ve celle)’ye ibadetten tağuta ibadete yönelmişler, Allah (azze ve celle)’ye itaat edip onun kanunlarına muhakeme olmayı bırakıp tağuta itaat edip onun kanunlarına muhakeme olmaya başlamışlar.” Ümmetin imamları olan İbnu Teymiyye, İmam zehebi, İbnul Kayyim, İbnu Kesir ve İbnu Recep (rahimehumullah) zamanında durum böyle ise sen bizim günümüzün insanlarının durumu hiç sorma! Ancak onlar buna rağmen kendi içinde yaşadıkları toplumları genel olarak küfür ile itham edip onlarda asıl kâfir olmalarıdır demediler. Onlardan sonra gelen imamlar bile sapkınlığın dozu ne kadar yüksek olursa olsun kendi içerisinde yaşadıkları toplumları kâfir olarak nitelendirmediler. Nitekim Allame Şeyh Muhammet bin Abdulvehhab bunun bir örneğidir. Şeyh Muhammet bin Abdulvehhab kendi zamanında bugün içerisinde yaşadığımız toplumun liderlerini şeriat kanunlarını tebdil ettikleri için tekfir etse de ve o darlar için Darul Küfür dese de, o toplumun insanlarına kâfir dememiş onların yaşadığı beldelere “Keşfuş-Şubuhat” kitabında “Müslüman Beldeler” demiştir. İşin garip kısmı ise, İslam beldelerinde yaşayan insanlarda asıl kâfir olmalarıdır düşüncesine sahip olanların durumudur. Çünkü onların içlerinde gizlediklerine muttlali olamadığımız için bu hüküm onları da kapsamaktadır. Bu bidatları sebebi ile insanlar onları yolda gördükleri zaman ırzlarını, canlarını ve mallarını helal görüp onların haklarına tecavüz edebilirler. Gene bu bidatları sebebi ile Müslüman beldelerde hedef gözetmeden saldırı yapmaları caizdir çünkü onlara göre herkes asli kâfirdir. Hatta onlara göre bunu yapanlar günahkar değil kâfirleri öldürdükleri için dinin yardımcılarından addedilir. Bir gün bu aşırıcılardan bir tanesine sordum; “Ben seni secde ederken görürsem sana ne hüküm vereyim?” O şöyle cevap verdi; “Bana kâfir hükmünü ver çünkü sen beni tanımıyorsun.” Ben; “Allah’ın selamı senin üzerine olsun ben cahiller ile muhatap olmak istemiyorum.” dedim ve onun yanından ayrıldım. Bu bidatçıların ortaya attıkları bu bidatın getirilerinden kurtulma şanları asla ve asla yok. Hatta onlardan bazıları bu sapık fikirleri sebebi ile hala Mekke döneminde olduklarını ve Allah (azze ve celle) yolunda her zaman bir taifenin cihad edeceğini açık bir şekilde haber veren hadisleri görmezden gelerek şu andaki cihad hareketlerine itibar etmediklerini açık açık söylüyorlar. Gene onlar Müslüman beldelerin avamına İslam hükmü verme konusunda tevakkuf eder yada herkesin asli kâfir olduğunu sadece kendi belirledikleri şartlar doğrultusunda İslam’ına şahit oldukları kişileri Müslüman kabul ederler. Bu bidatçılar, haricilere benzememek için “iki durum arasındaki durum” ıstılahı ile öne çıkan ve büyük günah Müslümanları ne Müslüman ne de kâfir diye nitelendirmeyen mutezile’yi bile geçtiler. Bunlar namaza devam eden ve herhangi küfür veya büyük günah işlemeyen insanlara bile kâfir gözü ile baktılar. Bu bidatın sahipleri, Kur’an’dan, Sünnetten ve ilim ehlinden gelen zahir naslar bize gösterdiği üzere sapık bir taifedirler. Ayrıca bu sapık taifenin bir insana Müslüman hükmü verilebilmesi için belirlemiş oldukları şartlar bir hocadan diğer hocaya değişebilecek olan, cami’ ve mani’ olmayan şartlardır. Bu sapıklardan bazıları sadece tağutları tekfir etmenin yeterli olmayacağını, onlara oy verenlerinde tekfir edilmesi gerektiğini, bir başkası cehaleti mazeret görenlerin de tekfir edilmesi gerektiğini, diğeri irca ehlinin şehlerini de tekfir etmek gerektiğini, başka birisi de çıkıp halkları tekfir etmesi gerektiğini, bir diğeri de çıkıp bu saydıklarımızı nerede bittiği konusunda hala bir sonuca varamadıkları silsile ile tekfir etmesi gerektiğini şart koşarlar. Nitekim bu sapıklar adetleri üzere şu anda bile birbirlerini sapıklık ve küfür ile itham etmektedirler. Asrımızda hali belli olmayan ve batılılar gibi giyinen insanların durumu ise bazı kardeşlerimize kapalı gelmektedir. Nitekim toplumuzda hali belli olmayan ve İslam alametlerini izhar etmeyen insanlar ile karşılaşabiliyoruz. Bu durum özellikle de Mısır, Lübnan ve Tunus gibi laikliğin ve demokrasinin hüküm sürdüğü beldelerde böyledir. Allah (azze ve celle) daha iyi bilmek le beraber benim bu konuda meylettiğim görüş; Bu insanların durumu yaşadıkları mıntıkaya göre değişir. Ancak şu anda bizim beldelerimizde avam kendisini İslam’a nispet ettiğinden dolayı onlara da Müslüman muamelesi yapılır ve Müslümanın Müslüman üzerindeki hakları onlar içinde geçerlidir özellikle de onların lehine karineler mevcut ise. Böylece kalpler ülfet bulur ve insanlar hoş bir şekilde İslam dininin hakikatine davet edilir. Bu insanların durumu, hata ile öldürmek, miras paylaştırmak ve kestiğinin yenmesi gibi başkalarının hakkına taalluk eden meselelerde ortaya çıkar. Eğer bir kişi veya bir topluluk hakkında şüphe güçlenirse o zaman onlar hakkında hüküm vermekten imtina etmek ve ihtiyaç anında onlara akidelerini sormak caiz olur. Nitekim Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) cemaat ile namaz kılmayan insan hakkında tevakkuf etmişti. Ancak zikrettiğimiz bu hususu, asrın sapıklarının yaptığı gibi İslam dininde delaleti kat’i olan şiarları izhar eden insanlar hakkında tevakkuf etmek demek değildir. Beyan ettiğimiz üzere bu şiarlardan herhangi bir tanesini izhar eden bir insan artık meçhul olmaz. Bu zikrettiğimiz tevakkuf kendisi hakkında şüphe edilen ve İslam’ın hiçbir şiarını izhar etmeyen insanlar için caizdir. Yahudi ve Hristiyan mahallelerde yaşayan insanlar gibi çoğunluğun kendisini küfre nispet ettiği ortamlarda bulunan insanlar, aksini izhar edinceye kadar çoğunluğun hükmünü alır. Ancak şirk ortamlarında bulunan insanlar veya küfrün davetçiliğinin yapıldığı meclislerde bulunan insanların sadece İslam şiarlarını izhar etmeleri yeterli olmaz. Bununla beraber yaptıkları cürümden tevbe etmelidirler. Çünkü bu alametler aksi bulunduğu zaman fayda vermez. Son olarak kendime ve kardeşlerime nasihatim; İnsanlara İslam dininin hakikatlerini anlatırken hikmetli ve nazik olun. Böylece mücrimlerin yolu Salihlerin yolundan ayrılsın. Böylece yaşayanlar delil üzere ölenler de delil üzere ölsünler. Bir insan İslam dinine olan düşmanlığını açık bir şekilde izhar etmiyorsa, küfrü itikad edinmesi ona davette hikmetli ve nazik davranmaktan bizi engellememelidir. Allah (azze ve celle) müminlere şunu hatırlatıyor; “Önceden siz de böyle iken Allah size lütfetti; o halde iyi anlayıp dinleyin. Şüphesiz Allah bütün yaptıklarınızdan haberdardır.” (Nisa, 94) Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) şöyle buyurmaktadır; “Allah’ın senin elinle bir kişiyi hidayet etmesi senin için kırmızı develerden daha hayırlıdır.” Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Tercüme: Ebu Mervan El-Halili Ebu Abdullah et-Tunusi

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Alemlerin Rabbi, her şeye gücü yeten, her işinde bir hikmet olan (el-Hakîm), bütün inceliklere vakıf olan (el-Latîf) Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın kelamı, O’nun Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in en büyük mucizesi olan Kur’ân-ı Kerîm, hiç şüphesiz devasa bir hazine, inci ve mercan dolu, nice acâib manalar barındıran bir okyanus, faideleri çıkarmakla tükenmeyen, her zamanda canlı ve dipdiri olan, sanki bu zamanda inmiş gibi taptaze olan bir kitaptır. O’nun hiçbir kelimesi ve cümlesi boşa kullanılmamış, hiçbir lafzı gelişigüzel seçilmemiş, hepsi bir hikmetle yerleştirilmiştir. O öyle bir kitaptır ki, -Haşr sûresindeki meşhur ayette ifade edildiği üzere- şayet Allah O’nu bir dağa indirseydi dağ Allah korkusundan başını eğer ve çatlar, paramparça olurdu. Sahabeden günümüze Allah Teâlâ’nın ilham etmesiyle Kur’ân’dan pek çok nükteler çıkarılmış, nice ince ve çok hoş manalar, işaretler tespit edilmiştir. Ve şu zamana kadar kimseye zahir olmamış Kur’ânî bir işareti, bir inceliği bu zamanda Allah Teâlâ dilediği bir kuluna ilham edip açabilir. Mümin bu incelikleri öğrendiği zaman imanı artar, kalbi canlanır, içi ferahlar ve Kur’ân’a karşı muhabbeti artar, O’nu okumaya, anlamaya ve üzerinde tefekkür etmeye şevki oluşur. İnşaallah arada bir olmak üzere “Kur’ân Deryasından İncelikler” başlığı altında, zorlama yapılmadan, hileye başvurulmadan, göz ardı edilmeden çıkarılmış ve Kur’ân’a, Sünnet’e ve selefin anlayışına aykırı düşmeyen, bildiğim, öğrendiğim Kur’ânî nükteler paylaşmak istiyorum. Bunu yaparken belli bir sıra gözetmeyeceğim. Rabbimden bu amelimi kabul etmesini, faydalı ve hayırlara vesile kılmasını niyaz ediyorum. 1) “Ey iman edenler! Zannın birçoğundan kaçının. Çünkü zannın bazısı günahtır. Tecessüs etmeyin. Bazınız bazınızın gıybetini yapmasın…” (Hucurât sûresi, 12. ayet meali) Bu ayetinde Allah Teâlâ ilk olarak sû-i zan’dan, sonra tecessüs’den yani kusur araştırmaktan, sonra da gıybetten nehyetmiştir. Çünkü kişi en başta sû-i zan yapar. Bu kapı açıldıktan sonra zannından emin olmak için tecessüs etmeye başlar. Zira sû-i zan yapmasaydı tecessüs etmezdi. Tecessüs ettikten sonra da gördüğü veya işittiği kusurları başkalarına anlatarak gıybet eder. 2) “Mücrim, o günün azabından (kurtulmak için) oğullarını, karısını, kardeşini, kendisini barındırıp koruyan aşiretini, (hatta) yeryüzündeki herkesi fidye olarak verip (feda edip) de sonra kendisini kurtarmayı ister.” (Meâric sûresi, 11-14. ayetler meali) Dikkat edilirse ayette anne ve baba zikredilmemektedir! Çünkü kendisini azaptan kurtarmak için anne ve babasını fidye olarak vermeyi istemesi Allah Teâlâ’yı gazaplandırır. Zira Allah katında anne ve babanın konumu büyüktür, Allah insana ana-babasına iyilik yapmasını emretmiştir. Bu yüzden mücrim bunu istemeye cüret edemez. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk