münafıkların 50 Alâmeti : 7-Müminlerin Namuslarını Lekelemek

بسم الله الرحمن الرحيم Kutlu doğumun habercisi olarak tanımlandığı ve ‘‘Mevlid-i Nebi’’ olarak da anılan Mevlid Kandili, tarihte ilk kez Mısır’da kutlandı, ‘‘doğum, doğum yeri ve doğum vakti’’ anlamlarına gelen mevlid kelimesi, Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’in doğumunu anlatmak için kullanılıyor. ‘‘Mevlid-i Nebi’’ olarak da anılan ve Türkiye’de Mevlid Kandili olarak anılan bir gecedir. Neler olduğu ile ilgili olarak Rasûlullah’ın doğduğu gece hakkında birçok rivayetler mevcuttur. Bazı kutsal sayılan ateşlerin sönmesi, yıldızların kaybolması, bazı doğa olaylarının meydana gelmiş olması, vs... gibi. İslam’ın mesajlarını halka sunan son peygamberimiz Hz. Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’in doğumunu anma ve kutlamak için düzenlenen törenler, tarihte ilk kez Mısır’da Fatımiler döneminde başladı. Çok geçmeden Eyyubiler tarafından da benimsenen kutlama programlarında çeşitli törenler ve şenlikler yapıldı. Osmanlılar döneminde “mevlid merasimi”ne ayrı bir ehemmiyet verildi. Osmanlı’nın ileri döneminde “Mevlid Alayı” diye anılan muhteşem merasimlerde şeyhülislâm, vezirler ve diğer askerî ve mülkî erkân, büyük müderrisler, belli bir düzen içinde Rebîulevvel ayının 12’sinde Sultan Ahmed Camii’nde yerlerini alırlardı. Padişahın gelmesinden sonra vaazlar verilir, mevlidhanlar tarafından Süleyman Çelebi’nin yazdığı Vesîletü’n-Necât’ı, bilinen yaygın adıyla Mevlid’i okunur ve bu esnada Medine’den getirtilen hurmalar cemaate ikram edilirdi. Mevlid törenleri daha sonra yaygınlık kazanarak günümüze kadar devam etti. Esasen Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in doğum yıl dönümünü kutlama maksadıyla başlayan mevlid töreni giderek, Kadir, Mi’rac, Regaib ve Beraat gecelerinde veya sünnet, evlenme, ölüm, deprem gibi önemli olaylar vesilesiyle yapılmaya başlandı ve toplumsal gelenekte yer alan önemli bir dini-kültürel öğe oldu. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in doğum gününü kutlamanın Kur’an ve Sünnet’ten hiçbir delili yoktur! Şeyh Muhammed bin Salih el-Useymîn kendisine Mevlid-i Nebevî’yi kutlamanın hükmü sorulduğunda, o şöyle cevap vermiştir: Birincisi: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in doğduğu gece kesin olarak bilinmemektedir. Aksine günümüzdeki bazı tarihçiler, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in doğduğu gecenin Rebîül-Evvel ayının 9. gecesi olduğu ve 12. gecesi olmadığı gerçeğine varmışlardır. O halde 12. gece yapılan kutlamanın tarihî yönden hiçbir dayanağı yoktur. İkincisi: Mevlid-i Nebevî’yi kutlamanın dînî yönden de hiçbir dayanağı yoktur. Çünkü Mevlid-i Nebevî’yi kutlamak Allah (azze ve celle)’nin dîninden olmuş olsaydı, Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) bunu yapardı veya ümmetine bunu bildirirdi. Eğer Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) bunu yapmış veya ümmetine bildirmiş olsaydı, bu kutlama günümüze kadar hadis kitaplarında korunmuş olurdu. Evet Şeyh Muhammed Bin Salih el Useymin (rhm)’ın dediği gibi mevlidi şerif okumanın sünnette bir dayanağı yoktur. Sünnette olmayan bir şeyi din adına yapmak bid’at kısmına girer. İmam Müslim’in Aişe validemizden aktardığı hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) efendimiz şöyle buyurmaktadır: “Kim, işimizde (dinimizde) olmayan şeyi ortaya çıkarırsa o reddedilir.” Ashabı kiramın imanı bizim imanımızdan daha kuvvetli idi. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’i bizlerden şüphesiz daha çok severlerdi. Bizlerden daha çok takva sahibi idiler. Eğer mevlid kandilini kutlamak güzel bir iş olsaydı şüphesiz onlar kutlarlardı. Ama ne onlar, ne onlara güzellikle tabi olanlar nede onlara güzellikle tabi olanlar yani ne sahabe, ne tabiin nede etbai tabiin mevlidi şerif kutlamadılar ve merasim şeklinde okumadılar. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’i sevmek vaciptir. Rasûlullah efendimizi sevmeyen kişinin din ile alakası yoktur. Allah’u Teâlâ, kendisini ve peygamberini sevme ölçüsü olarak ona tabi olmayı belirlemiştir. Ali İmran suresinin 31. Ayetinde şöyle buyurmaktadır: “Deki Allah’ı seviyorsanız bana tabi olun ki, Allah’u Teâlâ sizleri sevsin ve günahlarınızı bağışlasın!.” Bir insanı sevmek, sadece onu övmek, ona çiçek takdim etmek ile ifade edilmez. Onu sevmek demek; ona yardım etmek, onu korumak, zor zamanlarında yanında olmak ve onunla sevinip onunla üzülmek demektir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’i sevmek; ona benzemek, sünnetini taklit etmek, emirlerini yerine getirmek, yasaklarından sakınmak, şahsiyetini ehli beytini ve ashabını korumak demektir. Kufe’den tabiinden bir adam sahabe olan Huzeyfe İbni Yemana (r.anhu)’ya dedi ki: Sen Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’i gördün mü? Dedi ki: Evet gördüm. Dedi ki: Eğer bizler onun asrında yaşamış olsaydık onun yerde yürümesine izin vermezdik. Boyunlarımızın üzerinde taşırdık. Dedi ki: Yeğenim! Gerçekten böyle yapabilir miydin?!. Sonra ona Hendek savaşından bir kıssa anlattı. "Hendek savaşında müşrikler bir ittifaka girmiş, on bin kadar savaşçı gelip Medine’yi muhasara altına almışlardı. Müslümanlar onlara karşı koyacak sayıda değillerdi. Muhasara bir ay kadar sürmüştü. Müslümanlar açlık yaşıyor karınlarına taş bağlamışlardı. Arkadan Yahudi kabilesi anlaşmayı bozmuş müşriklerle ittifak kurup arkadan saldırma ihtimali vardı. İçeride ki münafıklar Müslümanlara her an bir ihanet etme tehlikesi içindeydiler. Kadınlar ve çocuklar evlere doldurulmuş, erkekler savaş hattında düşmanı püskürtmeyle uğraşıyorlardı. Dedi ki: “Hendek savaşında idik. Müşrikler bizleri muhasara altına almışlardı. O kadar soğuk bir geceydi ki bazıları yerde çukur açıyor ve soğuktan korunmak için içine giriyorlardı. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) dedi ki: “Müşriklerden kim bana haber getirecek? Ümit ederim cennette benimle beraber olacaktır.!” Bu sözü üç defa tekrarlamasına rağmen açlık, soğuk ve korku sebebiyle kimse kalkıp “Ben Ey Allah’ın elçisi” demedi. Sonra “Kalk ey Huzeyfe, git onlardan haber getir. Sakın onlara (kışkırtacak) bir şey yapma” dedi. Ben yere doğru pusmuştum. Ona itaat etmekten başka çarem yoktu. Sonra müşriklerin arasına girdim ve ……. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e haber getirdim…" Ashabı kiram Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’i annelerinden, babalarından, evlatlarından, eşlerinden ve herkesten daha çok seviyorlardı. Hatta kendi nefislerinden bile daha çok seviyorlardı. Her şeylerini İslam davası uğruna feda ettiler. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’i savaşlarda korumak için vücutlarını duvar yaptılar. Hedef oldular. Onlar kadar efendimizi seven yoktur. Onlar efendimizin sevgisini mevlüt okutarak göstermediler. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in getirdiği dine sahip çıkarak, sünnetini yaşayarak ve her şeyleriyle onu koruyarak sevgilerini ifade ettiler. Bizim dinimiz tamamlanmıştır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) vefat etmeden dinin bütün küçük büyük demeden meselelerini ve hükümlerini açıkladı. Kuran’a ve sünnete sıkı sıkıya bağlanmamızı ve sonradan din adına ortaya çıkacak olan bid’atlerden uzak durmayı tavsiye etti. Eğer mevlüt okumak ve Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in doğumunu kutlamak güzel bir ameldir dersek o zaman Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in haşa bu dini eksik bıraktığı gibi bir düşünceyi ortaya çıkarır ki buda Allah korusun çok tehlikeli bir düşünce olur. Mevlüt okutmada ve tören düzenlemede yapılan münkerler vardır ki bunlara da değinmek gerekmektedir. Bu merasimlerde ikramlarda bazen israfa ve gösterişe düşülmektedir ki buda dinimizde yasaklanmıştır. Kocası ölmüş bir kadının büyük bir mevlüt okutmak için bankadan faizli borç aldığını duydum. Bu merasimi yaptırmayanlar ölüye saygısız addedildiği için para bulamayan insanların bankadan faiz para almaları ne kadar felaket bir şey olduğunu düşünebiliyor musunuz? Dinimizde böyle bir şey olabilir mi? Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in sünnetine sıkı sıkı sarılmamız bize yeterlidir. Sonradan ortaya çıkan bidatlerden kendimizi korumalıyız. Dünya ve ahiret kurtuluşunu istiyorsak Kur’an ve Sünnet bizlere kafidir. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Enes bin Mâlik (radiyallahu anhu)’dan Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğu rivayet edilmiştir: “İlim talep etmek her Müslümana farzdır.” İmam Ahmed “El-İlel”de rivayet etmiştir. Yazar (rahimehullah) der ki: İnsanlar (âlimler) bu konuda ihtilaf etmiştir. Fukaha der ki: (Hadisten kast edilen ilim) Fıkıh ilmidir. Çünkü helal ve haram ancak bununla bilinir. Müfessir ve muhaddisler derler ki: Bu; kitap ve sünnet ilmidir. Çünkü bütün ilimlere ancak bu ikisi ile ulaşılır. Sofiler der ki: Bu ihlas ve nefsin afetleri ilmidir. Mütekellimler der ki: Bu kelam ilmidir. Ve daha bunun dışında, tam manasıyla razı eden bir sözün olmadığı daha çok görüş vardır. Ancak doğru olan; (hadiste kast edilen ilim) kulun Rabbi ile muamele ilmidir. Kulun öğrenmesi gereken bu muamele ilmi de üç kısımdır; itikad, fiil ve terk. Çocuk buluğ çağına eriştiği zaman öğrenmesi gereken ilk şey; (ilk etapta) Delili ile olmasa da Kelime-i Şehadeti öğrenmesi ve manasını bilmesidir. Çünkü Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) Arap bedevilerinin delilini öğrenmeden sadece tasdik etmeleri ile yetinmiştir. Anın farzı budur. Ancak sonrasında ise delilini öğrenmesi vacip olur. Namaz vakti gelince, taharet ve namazı öğrenmesi vacip olur. Ramazan ayına kadar yaşarsa, oruç tutmayı öğrenmesi vacip olur. Malı varsa ve üzerinden bir sene geçmişse (Havl olmuşsa), zekat hükümlerini öğrenmesi vacip olur. Gücü olduğu halde hacc mevsimi gelirse, hacc ibadetlerini öğrenmesi kendisine vacip olur. Terk etmesi farz olan gelince; bu orada gerçekleşen hallere göre belirlenir. Çünkü kör olan kişinin, bakmasının haram olduğu şeyleri öğrenmesi vacip değildir. Yine sağır olan kişinin, duyması haram olan şeyleri öğrenmesi vacip değildir. Şayet kendisinde içkinin çokça içildiği ve ipek elbiselerin giyildiği bir beldede yaşıyorsa, bunların haramlılığını bilmesi vacip olur. İtikad etmesi farz olan şeylere gelince; bu da aklına gelen şeylere bağlıdır. Şayet kelime-i şehadetin delalet ettiği manalar hakkında aklına bir şüphe gelirse, o şüpheyi gidermeye götürecek şeyleri öğrenmesi vacip olur. Şayet kendisinde bid’at’ların çok olduğu bir beldede ise, hakkı öğrenmesi vacip olur. Yine şayet faizin çok yaygın olduğu bir beldede tacir ise, ondan kaçınma yollarını öğrenmesi vaciptir. Diriliş, cennet ve cehenneme iman etmeyi öğrenmesi farzdır. Zikrettiğim şeylerden açıkça ortaya çıktı ki; farz-ı ayn olan ilim talebi, şahsın öğrenmesi zorunlu olan şeylerdir. Farz-u kifaye olan ilme gelince; Dünya işlerinin ayakta kalmasında kendisinden uzak kalamayacağız her ilimdir. Tıpkı; tıp ilmi gibi. Çünkü bu bedenlerin sıhhat üzere kalabilmesi için zorunludur. Yine hesap ilmi de bunun gibidir. Miraslar, vasiyetler ve benzerlerinin dağıtılmasında bu ilmi bilmek zorunludur. Şayet bir belde bu tür ilimleri yerine getirenlerden uzak kalsa, belde ehli sıkıntıya girecektir. Şayet aralarından bir kişi bunu yerine getirse, yeterli olur ve farz diğerlerinden düşer. Tıp ve hesap ilimlerinin farz-ı kifaye ilimlerden saymamız şaşırılmasın. Hatta çiftçilik, dokumacılık ve hacamat gibi fenlerin asıllarını öğrenmek de farz-ı kifayedir. Şayet bir belde hacamat yapanlardan boş olsa, helak o köye hızlı gelir. Şüphesiz ki, hastalığı indiren ilacını da indirmiştir ve onu kullanmaya irşat etmiştir. Hesap, tıp ve diğer ilimlerde derinleşmek ise, fazlalık olarak addedilir. Çünkü buna ihtiyaç yoktur. Bazı ilimler de mubahtır. İçinde boş sözlerin olmadığı şiirler ve olayların tarihleri hakkındaki ilimler gibi. Bazı ilimler de yerilmiştir. Sihir ve tılsım ilmi gibi. Şer’i ilimlere gelince; bunların hepsi övülmüştür. Bunlar da dört kısma ayrılır; asıllar, ferler, mukadddimeler ve tamamlayıcılar. Asıllar; Allah’ın kitabı, Rasûlü’nün sünneti, ümmetin icması ve sahabenin eserleridir. Ferler; Bu asıllardan akılların anladığı manalardır. Melfuz olan lafızdan anlaşılan şeyler gibi. Mesela; Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in; “Kadı, sinirli olduğu halde hükmetmesin.” Hadisinden, açken de hükmetmesin manasının anlaşıldığı gibi. Mukaddimeler; bunlar alet ilmi olanlardır. Luğat ve nahiv ilmi gibi. Bunlar Allah’ın kitabını ve Rasûlü’nün sünnetini öğrenmek için birer alettir. Tamamlayıcılar; kıraat, harflerin mahreçleri; hadisi ravilerinin isimlerini, adaletlerini ve durumlarını öğrenmek gibi. Şer’i ilimler bunlardır. Hepsi de övülmüştür. Mütercim: Abdullah bin Ravaha İmam İbnu Kudâme El-Makdisi

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, salât ve selam Efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ilk yıllarında belirli bir işi yoktu. Ancak rivayetler Sa’doğulları diyarında ve Mekke’de Kararit denen yerde koyun güttüğünü belirtmektedir. İleriki safhada ticaretle uğraşmıştır. Efendimizin çobanlık yapmakla ve ileride ticarete yönelip iş hayatına atılmasında şu derslere ulaşabiliriz: Şefkati ve güzel davranışını esirgemeyen amcasına yük olmamak ve hayatın zorluklarında ona yardımcı olmak için işe atılmıştır.  Ailesine yük olan, çalışabildiği hâlde tembellik yaparak, vaktini gezerek, uyuyarak ve boş şeylerle geçiren Müslümanlar yanlış yaptıklarının farkına varmalılar, bu kötü vaziyetten bir an önce vazgeçmeliler.  Allah-u Teâlâ dileseydi peygamberini zengin kılar, ona bolluk ve refah ortamını var edebilirdi. Ama şu bir gerçek; insanın harcadığı en hayırlı para, elinin kazandığı helal kazançtır. Çalışıp kazanan kişinin para harcama ve tasadduku, hazır para gören kimsenin harcama ve tasaddukundan daha güzel ve hayırlıdır.  Kendi ihtiyaçlarını çalışarak kazanan bir davetçinin daveti, başkalarından isteyerek ve yardım alarak davet yapanın davetinden daha etkin olduğu için, Allah-u Teâlâ peygamberine çalışıp kazanma ve başkalarına muhtaç olmama ortamı var etti. Çünkü ileride ona çok büyük bir görev verecek ve büyük bir davanın davetçisi konumuna getirecekti.  Allah-u Teâlâ, peygamberini helal kazanç yollarına sevk etti. Her bir Müslüman kazandığı paranın helal mi yoksa haram mı olduğunu kontrol etmesi gerekir. Haram lokmadan biten her bir et ateşe daha yakındır. Ve o kişinin duası merdud yani kabul olunmayandır.  Özellikle çobanlık yapmasında ayrıca bir hikmet vardır. Bu şahıs ileride ümmetin çobanı, komutanı ve kötülüklerden koruyucu konumuna getirilecekti. Çobanlık yapan kişi sürüsünü yönlendirir, korur ve hayvanlarına merhamet eder. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ileride peygamberlik ile görevlendirilince ümmetine sahip çıktı, onları hayra yönlendirdi ve şefkat edip kötülüklerden korudu. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Müslümanlara karşı çok merhametli ve şefkatliydi. Ümmetini korur, onlara zarar gelmesin diye savaşlarda en ön saflarda bulunurdu. Ümmetinin hâlini çok düşünür, onları arayıp sorardı. Sabah namazında göremediği bazı ashabını sorar, hastalandı mı veya başka bir sıkıntısı var mı yok mu diye araştırırdı. Hasta ise ziyaretine giderdi. Bir sıkıntısı varsa gidermeye çalışırdı. Hatta Tebük Savaşı’na otuz bin sahabi katılmasına rağmen savaş alanına ulaştığında Kâb Bin Malik’i sormuştu. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ticari hayatı ve Hatice validemiz ile olan evliliği şu şekilde gelişti: Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in doğru sözlü, emanete son derece riayet eden, yüksek ahlak sahibi biri olduğunu duyunca Hatice validemiz ona haber gönderdi ve Şam’a ticaret yapmak üzere giden kervanındaki mallarının başında bulunursa ona diğer tacirlerden daha fazla ücret vereceğini, yanına da Meysere ismindeki kölesini yardımcı olarak katacağını bildirdi. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) bu teklifi kabul ederek Hatice’nin malının başında, Meysere ile beraber Şam’a kadar gitti. Mekke’ye döndüklerinde, Hatice validemiz, malında hiç görmediği bereket ve emanete gösterilen hassasiyeti görünce ve ayrıca kölesi Meysere de Efendimizde gördüğü iyi huyları, güzel sıfatları, isabetli fikri, doğru sözlülüğü ve emin davranışları Hatice validemize haber verince aradığını bulduğunu hemen anladı. Kabile reisleri ve ileri gelenleri hatta Ebu Cehil (tüm lanet edicilerin laneti üzerine olsun) onunla evlenmek istiyor fakat o bütün teklifleri reddediyordu. Hatice validemiz içinden geçenleri arkadaşı Nefise’ye açıkladı. Nefise de Efendimize giderek Hatice validemizle evlenmesini ona teklif etti. Efendimiz de buna razı oldu ve onunla evlendi. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in Hatice validemizle evliliğinden şu dersleri alabiliriz. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), İslam düşmanları kâfirlerin tasvir etmeye çalıştıkları ve iftira attıkları gibi şehvetine düşkün bir insan değildi. Hatice validemizle evlenirken yaşı yirmi beş iken, Hatice validemizin yaşı kırk olmuştu. Aynı zamanda dul idi. Neredeyse yaşının bir misline ulaşmış dul bir kadını kabul etmesi ve Hatice validemiz vefat edinceye kadar başka bir kadınla evlenmemesi, cariye edinmemesi onun iffet ve temiz yapısına işaret eder. Mekke, cahiliye döneminde günah bataklığı haline gelmiş, isteyen gidip rahatlıkla zina edebiliyordu. Ama Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) kesinlikle bu pis işlere yanaşmamıştı. Hatice validemiz vefat edince Efendimizin yaşı neredeyse elli olmuştu. Kadınlara rağbetin azaldığı vakitte diğer kadınlarla evlenmesinin her birinde değişik hikmetler vardır. Davetçi şahsiyetin helali olmayan bayanlarla oturup kalkması, fısk-ı fücur gibi işlerden uzak durması, bu konuda iffet ve namusunu her zaman muhafaza etmesi önemlidir. Özellikle yaşı büyük olmasına rağmen Hatice validemizi evliliğe kabul etmesi, Hatice validemizin soylu, iffetli ve temiz bir kadın olmasından kaynaklanıyordu. Cahiliyede Hatice validemiz iffetli ve temiz kadın “Tâhire” diye tanınıyordu. Hatice validemizin evlilik teklifinde bulunmasından şu fayda çıkarılabilir: Evlenmek isteyen bir kadın temiz, namuslu ve dürüst bir Müslümana evlilik rağbetini bildirebilir. Bunun gibi bir kişi, dinini ve ahlakını beğendiği bir Müslümana kızını veya yakınını teklif edebilir. Çünkü temizler temiz olanlara ve pisler pis olanlara layıktır. Evlilikte seçim yapılırken güzellik, zenginlik ve soyluluk ön planda değil; din, ahlak ve takva ön planda olmalıdır. En hayırlı evlilik, din ve takva konusunda hanımına yardım edip teşvik eden erkeğin ve eşine yardım edip teşvik eden kadının evliliğidir. Geri kalan zenginlik, soyluluk ve güzellik geçici ve fani olan şeylerdir. “O gün, ne mal fayda verir ne de evlat. Ancak Allah'a kalb-i selîm (şüphelerden ve şirklerden arınmış ihlaslı temiz bir kalp) ile gelenler (o günde fayda bulur).” (Şuara Sûresi: 86, 87. Âyetler) Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Muhaddis İmam Affân b. Muslim (vefat tarihi: hicrî 220) anlatıyor: “İshak b. İbrahim et-Tâhirî beni çağırdı ve bana halife Me’mûn’un yazdığı mektubu okudu. Mektupta şunlar yazılıydı: “Affân’ı imtihan et; onu, Kur’ân’ın mahluk olduğunu söylemeye çağır (ki Affân bu konuda imtihana tabi tutulan ilk kişidir.) Şayet bunu derse O’nu hali üzere bırak. Ama kabul etmezse maaşını kes.” -Me’mûn Affân’a her ay 500 dirhem maaş veriyordu.- Mektubu bana okudu ve dedi ki: “Ne diyorsun?” O’na İhlas suresini okudum ve: “Şimdi bu mahluk mu?!” dedim. Şöyle dedi: “Ya Şeyh! Müminlerin emiri Kur’ân mahluktur demeyi kabul etmezsen senden maaşın kesileceğini söyledi.” Ben de O’na şu ayeti okudum: وَفِي السَّمَاءِ رِزْقُكُمْ وَمَا تُوعَدُونَ “Semada rızkınız ve size va’dedilen şeyler (hayır, şer, sevap, ceza v.s.) vardır (hepsi yazılıdır, takdir edilmiştir.)” (Zâriyât Sûresi 22. Ayet Meali) Bunun üzerine sustu ve ben de çıkıp gittim.” (Siyeru A’lâmi’n-Nubelâ; Zehebî, Affân b. Muslim’in hal tercümesi bölümünde.) Ve İmam Affân haktan taviz vermediği için maaşını kesmişler. Zehebî’nin devamında naklettiği rivayete göre; İmam evine dönünce hanımları ve evinde bulunan kimseler O’nu bu yaptığından ötürü azarlamışlar. Ve bir süre sonra birisi kapıyı çalmış. Bakmış ki bir adam, içerisinde 1.000 dirhem bulunan bir kese getirmiş. Adam şöyle demiş: “Ey Ebu Osman! Allah dini sabit kıldığı gibi seni de sabit kıldı. Bu para her ay sana verilecektir.” وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ “Kim (emirlerini yerine getirip nehyettiklerinden kaçınarak) Allah’tan sakınırsa onun için bir çıkış yolu kılar ve onu beklemediği bir yerden rızıklandırır. Kim Allah’a tevekkül ederse O ona yeter.” (Talâk 2-3) Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم Allah’a hamd olsun, salat ve selam onun Rasûlü’ne ashabına ve ailesine olsun. Bundan sonra; Rabbimizin hikmetidir ki mahlukatı değişmeye müsait olan farklı sıfatlarla yaratmıştır. Kimilerini fakir, kimilerini zengin, kimilerini zayıf, kimilerini güçlü, kimilerini yumuşak huylu, kimilerini de kaba yaratmıştır. Sonra Allah (azze ve celle) kullarına onlara peygamberler göndermiştir. Böylece onlar güzel bir ahlak üzere hayatlarına devam edecekler, masiyet ve günahlardan kalplerini arındıracaklar, şehvetlerin ve şüphelerin karanlığından imanın ve yakinin aydınlığına çıkaracaklar. Bu Rasûllerin gelmesi ile insanlar için fıtratlarına uygun olan, akıllara yol gösteren ve sınırı aşmayı yasaklayan yasalar indirildi. Bu yasalar kendisin dışında ancak batılın olduğu hakkı, yokluğuyla ancak karanlıkların oluşacağı nuru, kaybolması ile darlığın vuku bulacağı genişliği temsil etti. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “Kim benim zikrimden yüz çevirir ise onun için dar bir hayat vardır ve onu kıyamet günü kör olarak diriltiriz. Oda; Rabbim beni neden kör olarak dirilttin zira ben dünyada iken görüyordum. Allah; İşte böyle, bizim ayetlerimiz sana geldiğinde sen onları unuttun. Bugünde sen unutulacaksın.” (Taha, 124-126) Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “Andolsun ki Allah, mü'minlere, içlerinde kendilerinden onlara bir peygamber göndermekle lütufta bulunmuştur. (Ki O) Onlara ayetlerini okuyor, onları arındırıyor ve onlara Kitabı ve hikmeti öğretiyor. Ondan önce ise onlar apaçık bir sapıklık içindeydiler” (Ali imran, 164) Kim Allaha iman eder ve organları ile zahiren ve batînen teslimiyet gösterip halini düzeltirse Allah kendisini temizlenmek istediği şeylerden temizler ve kendisine takva mertebesini hediye eder. Muhakkak ki bu büyük bir fazilet ve her namazda istediğimiz müstakim yolda seyir etmektir. Nitekim bu isteklerin en hayırlısı ve hedeflenen gayelerin en yücesidir. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “Bizi doğru yola ilet. Kendilerine nimet verdiklerinin yoluna. Gazaba uğrayanların ve sapmışlarınkine değil.” (Fatiha, 5-7) Allah (azze ve celle) peygamberinin ve bizim üzerimizdeki bu büyük nimeti hakkında şöyle buyuruyor; “Eğer Allah'ın fazlı ve rahmeti senin üzerinde olmasaydı, onlardan bir grup, seni de saptırmak için tasarı kurmuştu. Oysa onlar, ancak kendi nefislerini saptırırlar ve sana hiç bir şeyle zarar veremezler. Allah, sana Kitabı ve hikmeti indirdi ve sana bilmediklerini öğretti. Allah'ın üzerinizdeki fazlı çok büyüktür.” (Nisa, 113) Başka bir ayette; “Allah'ın size verdiği nimeti ve size öğüt olarak indirdiği Kitab'ı ve hikmeti anın. Allah'tan korkup-sakının ve bilin ki, Allah her şeyi bilendir.” (Bakara, 231) Başka bir ayette; “Ve bilin ki Allah'ın Rasûlü içinizdedir. Eğer o, size birçok işlerde uysaydı, elbette sıkıntıya düşerdiniz. Ancak Allah size imanı sevdirdi, onu kalplerinizde süsleyip-çekici kıldı ve size inkârı, fıskı ve isyanı çirkin gösterdi. İşte onlar, doğru yolu bulmuş (irşad) olanlardır. Allah'tan bir ihsan ve nimet olarak. Allah bilendir hüküm ve hikmet sahibidir.” (Hucurat, 7-8) Mümin teslimiyet gösterdiği için Allah (azze ve celle)’nin ahkamının hikmetlerle dolu bir ahkam olduğu konusunda mutmaindir. Ve bilir ki bu ahkam beraberinde sadece hayır getiren bir lütuftur. Gene Allah (azze ve celle)’nin hikmetinin tecelli ettiği durumlardan bir taneside koyduğu kurallar farklı tabiatlar üzerine yaratılmış olan insanların tabiatlarına ve bulundukları hale uygun olması için o kuralları farklı zaman ve mekanlara taksim etmiştir. Ve her şeyi hak ettiği değerle değerlendirmiştir. Çünkü o insanoğlunun hacetlerini en iyi bilendir. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “O, yarattığını bilmez mi? O, çok lütuf sahibidir ve her şeyden haberdardır.” (Mülk, 14) Ve bizler rahmet yağmurlarının sağanak bir şekilde yağdığı bir aya kavuştuk. Bizler taatlerin yücediği, hasenatların karşılığının kat kat verildiği, duaların kabul edilmesi için göğün kapılarının açıldığı, şeytanların zincire vurulduğu, isyankarların pasifleştiği, yaklaşmasıyla fakirlerin ve miskinlerin yüzlerini güldüren bir aydayız. Bu Ay; Ramazan Ayı... “İnsanlar için hidayet olan ve doğru yolu ve (hak ile batılı birbirinden) ayıran apaçık belgeleri (kapsayan) Kur'an onda indirilmiştir. Öyleyse sizden kim bu aya şahit olursa artık onu tutsun. Kim hasta ya da yolculukta olursa, tutmadığı günler sayısınca diğer günlerde (tutsun). Allah, size kolaylık diler, zorluk dilemez. (Bu kolaylık) sayıyı tamamlamanız ve sizi doğru yola (hidayete) ulaştırmasına karşılık Allah'ı büyük tanımanız içindir. Umulur ki şükredersiniz.” (Bakara, 185) Allah bu ayda müminler için orucu farz kılmıştır. “Ve onlara uzun günleri kolaylaştırıp onlara kendilerinden önce yaşayan Salihlere tabi olmanın şerefini ikram ederek onları bu ayı değerlendirmeye teşvik etmiştir. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; Ey iman edenler, sizden öncekilere yazıldığı gibi, oruç, size de yazıldı (farz kılındı). Umulur ki sakınırsınız.” (Bakara, 183) Bu ayın azameti sebebiyle Peygamber Efendimiz ashabına bu ayın Allah katındaki değerini haber vermiş, onlara bu ayın faziletlerini açıklamış ve bu ayın gecelerini ve gündüzlerini nasıl değerlendirmelerin gerektiği konusunda kendisi onlara örnek olmuştur. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “And olsun, sizin için, Allah'ı ve ahiret gününü umanlar ve Allah'ı çokça zikredenler için Allah'ın Rasûlü'nde güzel bir örnek vardır.” (Ahzap, 21) Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “İşte Allah'ın hidayet verdikleri bunlardır; öyleyse sen de onların bu hidayetlerine uy.” (En’am, 90) Peygamber efendimizin bizleri bu mübarek ayın değerini bilip değerlendirmemiz için ve bu ayda ihlaslı bir şekilde diğer vakitlerde gösterdiğimiz ehemmiyetin daha fazlasını göstermemiz için bize bu mübarek ayın fazileti hakkında bazı şeylerden bahsetmiştir. Bu Faziletlerden Bazıları; • “Kim Ramazan ayını mümin ve ecrini Allahtan bekleyerek oruçlu geçirirse geçmiş günahları bağışlanır.” (Buhari ve Müslim) • “Kim Ramazan ayında mümin ve ecrini Allahtan bekleyerek kıyam ederse (Gecelerini ibadet ile geçirirse) geçmiş günahları affedilir.” (Buhari ve Müslim) • “Cennette sekiz tane kapı vardır. O kapılardan bir tanesinin ismi rayyan kapısıdır. Bu kapıdan sadece oruçlular girecektir.” (Buhari ve Müslim) • “Ademoğlunun yaptığı her amelin karşılı 10 katı ile yedi yüz katına kadar artar. Ancak oruç böyle değildir. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; Oruç benim içindir ve onun karşılığını ben vereceğim. Kulum benim için şehvetinden ve yemeğinden vazgeçiyor. Oruçlu için iki tane sevinç vardır. Birincisi; iftar vaktinde İkincisi; benimle karşılaştığı vakit.” (Buhari ve Müslim) • “Şüphesiz ki size mübarek bir ay gelmiştir. Allah bu ayda orucu farz kılmıştır. Bu ayda cennetin kapıları açılır, cehennemin kapıları kapatılır ve şeytanlar zincirlenir. Bu ayda bir gece vardır ki bu gece 1.000 aydan daha hayırlıdır. Kim bu geceden mahrum olursa çok şeyden mahrum olmuştur.” (Ahmet, Nesai, Beyhaki) Bizi Ramazan ayını değerlendirmeye ve bu ayı mağfiret için bir fırsat bilmeye teşvik eden hadisler sayılmayacak kadar çoktur. Ancak hayrı isteyenler için bu zikrettiklerimizi yeterli görüyoruz. Şüphesiz ki bunlar muvaffak kılınanların kazandığı ve mahrum olanların hüsrana uğrayacağı sayılı günlerdir. Ve hiçbirimiz bir daha ki Ramazanda yerin altında mı yoksa üstünde mi olacağımızı bilmiyoruz. İşte bu yüzden Peygamber Efendimiz kendisi bu ayı değerlendirmiş ve ümmetini hayırlara teşvik edip onları bu ayı zayi etmemeleri konusunda uyarmıştır. Bütün Müslümanların bu ay içerisinde cennetin en üst derecelerini önlerine hedef koyup çalışmaları gerekir. Çünkü bu ay nefislerin temizlendiği kalplerin aydınlandığı ve ecirlerin katlarıyla tedvin edildiği aydır. Müslümanların asla bu ayda hevasına uyduktan sonra gevşek davranarak Allah hakkında temennilerde bulunmaması gerekir. Ve bu ayda harekete geçmeyen insanların zamanı geldiğinde şu tablo ile karşı karşıya kalacağını bilmeleri gerekir; “Keşke bende onlar ile beraber olsaydım da büyük bir kazanç elde etseydim.” (Nisa, 73) Ancak bu iş işten geçtikten sonra bu ayı zayi edenlerin pişmanlıkları fayda vermeyecektir. Her müslümanın bu ayda hiçbir hayır amelini küçük görmeyerek kendisine kolaylaştırılan hayır amellerine sarılmalı ve bilmelidir ki bu ayda yapılan küçük ameller büyür, büyük ameller ise yücelir. Bu konuda bizlere şefkatli bir örnek olan Peygamber Efendimizi örnek almalıdır her müslüman. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır; “Andolsun size, içinizden sıkıntıya düşmeniz O'nun gücüne giden, size pek düşkün, mü'minlere şefkatli ve esirgeyici olan bir elçi gelmiştir.” (Tevbe, 128) Bu Mübarek Ayda Peygamber Efendimiz’den Örnek Almamız Gereken Bazı Noktalar; Her Müslüman’ın bu ayda sadakayı arttırmalı ve kuran tilavetine yönelmelidir. İbnu Abbas şöyle buyuruyor; Peygamber Efendimiz insanların en cömert idi. Özellikle de Cebrail Ramazan’da Kur’an’ı kendisine okuduğu zaman daha cömert oluyordu. Cebrail her Ramazan’da ona Kur’an’ı ilka ederdi. Ve o vakit Peygamber Efendimiz rüzgar gibi cömert olurdu. (Buhari ve Müslim) Gene gücü yeten Müslümanların oruçlu olan Müslümanların iftarlarına vesile olmaları ve bu sebeple onların kazandığı sevaba ortak olmaları bu ayda yapılacak faziletli amellerdendir. Zeyd bin Halid El-Cuheni Peygamber efendimizin şöyle söylediğini rivayet eder; “Kim bir oruçluya iftar ettirirse ona da oruçlunun sevabı gibi sevap yazılır ve oruçlunun sevabından bir şey eksilmez.” (Tirmizi hadis hasen sahihtir.) Gene oruç tutan ve geceleri kıyam ile geçiren Müslümanların ihlası elde edebilmeleri için sürekli Allaha yönelmeleri ve bu konuda nefisleri ile mücadele etmeleri gerekmektedir. Çünkü önceki hadislerde zikrettiğimiz gibi oruç ve gece ibadeti Ramazandan önce işlenmiş olan günahların silinmesi için bir sebeptir. Bu ayda oruç tutan Müslümanların gece ibadetlerine yoğunlaşmaları gerekir. Özelliklede son 10 geceyi değerlendirmeleri gerekir. Çünkü son on gecede kadir gecesi gizlenmiştir. Ve o geceden mahrum olan çok şeyden mahrum olmuştur. Müminlerin annesi Aişe (radiyallahu anhu) şöyle anlatıyor; Ramazan’ın son 10 gecesinde Peygamber efendimizi; Allah Rasûlü Ramazanın son 10 gecesini ihya eder ve Ehlini’de uyandırırdı. (Buhari ve Müslim) Bu aya ulaşan Müslümanların gücü yettiği şekilde cihad etmeleri faziletlidir. Bu ister asıl manası olarak savaş ile, ister hazırlık ile, ister mücahitlerin ailelerini hayırla gözetmek ile olabilir. Ve Müslümanın bilmelidir ki İslam tarihinin en büyük iki savaşı Ramazanda gerçekleşmiştir. Birincisi; Bedir savaşı İkincisi; Mekke’nin fethi. Birinci savaş ile Allah iki grubun karşılaşmasını murad etmiş ve müminlere furkanı nasip etmiştir. İkinci savaş ile Allah yeryüzünde ki en hayırlı toprak parçasını müşriklerin necasetinden temizledi. Bu ayda cihad eden mücahitlerin ecirleri gerçekten çok azimdir. Ve eğer mücahitlerin güçlerine tesir etmeyecek ise bunun fazileti çok büyüktür. Akaba ibnu Amir Peygamber Efendimiz’in şöyle söylediğini rivayet ediyor; “Kim Allah yolunda bir gün oruç tutarsa Allah onun yüzünü 100 sene cehennemden uzak tutar.” (Nesai rivayet etmiştir ve Elbani hasen demiştir.) Gene bu ayda Müslümanların duaya çokça yönelmeleri ve icabetin sebeplerine sarılmaları gerekir. Allaha bol bol dua etmeli onun huzurunda günahlarını itiraf edip istiğfar etmelidir. Duada ısrarcı olmalı ve istekleri hep ali olmalıdır. Ve yakinen bilmelidir ki Allah sözünde duranların en hayırlısıdır ve dualara icabet edecektir. Abdullah bin Ömer, Peygamber Efendimiz’in şöyle dediğini rivayet ediyor; “Oruçlu için iftar anında geri çevrilmeyecek bir dua vardır.” (İbnu Mace Tayalusi tahric etmiştir.) Aslında bizler bu gün ne kadarda Allaha dua etmeye muhtacız. İcabet saatlerini değerlendirerek onun önünde zelil ve ısrarcı bir şekilde istemeye ne kadarda ihtiyacımız var. Nitekim ümmetin evlatlarının halini gözü olan herkes görmüştür. Bu konuda Peygamber Efendimizi örnek almalıyız. Ömer bin Hattab, Bedir gününü şöyle anlatıyor; Peygamber Efendimiz bedir günü müşriklere baktı ve sonra ashabına baktı. Müşrikler 1.000 kişi Müslümanlar ise 319 kişilerdi. Sonra Peygamber Efendimiz kıbleye yöneldi ve ellerini kaldırıp şöyle dua etti; “Allahım bana vadini gerçekleştir. Allah’ım bana söz verdiğin şeyi ver. Allah’ım eğer bu İslam topluluğu bugün helak olursa yeryüzünde sana ibadet edilmeyecek.” O böyle dua ederken ellerini o kadar kaldırdı ki sırtındaki elbisesi yere düştü. Sonra Ebu Bekir gelip o elbiseyi onun omuzuna bıraktı ve şöyle söyledi; Ey Allah’ın Rasûlü bu kadar yetmez mi? Vallahi rabbin sana vaad ettiği şeyi gerçekleştirecektir.” (Müslim) Bizler bu ayda miskinlerin, fakirlerin, yaşlıların ve kadınların dualarına sarılalım. Muhakkak ki onların dualarının değeri Allah katında çok büyüktür. Peygamber Efendimiz şöyle buyuruyor; “Zaten Sizler fakirleriniz ve zayıflarınız yüzünden yardım görüp rızıklandırılmıyor musunuz” (Buhari) Bizler bu ayda aynı zamanda boş işlerden, ahlaki rezilliklerden ve kötü sözlerden arınmamız gerekir. Peygamber Efendimiz şöyle buyuruyor; “ Oruçlu olduğunuz zaman kötü söz söylemeyin, insanları kırmayın. Ve eğer ona birisi söverse ona “ Ben oruçluyum” diyin. (Buhari ve Müslim) Ve son olarak duyduğumuz zaman kalplerimizin titrediği, tüylerimizin diken diken olduğu ve sürekli zihnimizde canlı tutmamız gereken bir hadisi hatırlayalım. Ebu Hureyre (radıyallahu anhu) şöyle rivayet ediyor; Peygamber Efendimiz minbere çıktı ve üç defa “Amin” dedi. Ona şöyle söylendi; Ey Allah’ın Rasûlü sen minbere çıktın ve üç defa amin dedin bunun sebebi nedir? Oda şöyle cevap verdi; “Az önce Cebrail geldi ve şöyle dedi; “Ramazanı idrak ettiği halde bağışlanmayıp cennete giremeyenin burnu yerde sürtünsün” Bende amin dedim” buyurdular. Rabbimiz bu ayı bizim için mağfiret, mücahitler için zafer, esirler için kurtuluş ayı kılsın. Bizleri bu ay sebebi ile Cennet’in Rayyan kapısından ağırlasın. -Amin- Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Tercüme: Ebu Mervan El-Halili Şehid Şeyh Ebu Yahya el-Libi