Münafıkların 50 Alâmeti : 10 – Yalan Haberler Yaymak !

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Günümüzün büyük muhaddislerinden Şeyh Ebu İshâk el-Huveynî anlatıyor; Kendisi bir arkadaşını ziyarete gitmiş ve onu üzgün görmüş. O’na bunun sebebini sorunca arkadaşı hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamış ve şöyle demiş: “Ey Şeyh! Hanımım hasta ve birkaç günden beri ona bakıyorum.” Şeyh Ebu İshak diyor ki: “Bu sebepten ötürü hıçkıra hıçkıra ağlamasını garip karşıladım. Adam benim garip karşıladığımı fark edince dedi ki: “Ey Şeyh! Hanımım nedeniyle böyle ağlamamı garip mi karşılıyorsun!? Şayet hanımım hakkında benim bildiklerimi bilseydin bu halimi normal karşılardın.” Ve adam anlatmaya başlamış; kendisi mütevazi/basit bir işte çalışarak ihtiyacını karşılayan fakir biriymiş. Zengin birisi, O’nun güvenilirliğini ve takvasını görünce O’na kızını verme teklifinde bulunmuş, kendisi de bu teklifi kabul etmiş ve evlenmişler. Adam sözlerine şöyle devam etmiş: “Bir gün hanımımın babası geldi ve bana dedi ki: “Allah’tan kork! Hanımına bazen peynir, felâfil, fûl1 gibi yiyecekler de al (ki bu yemekler şimdi zikredilecek olan yemeklere nisbeten basit yiyeceklerdir.) O’na çok et yedirme! Kadın et, yağda kızartma ve meyve yemekten usanmış!” Bu sözler üzerine ağzımı açtım, ama ne cevap vereceğimi bilemedim. Ne demek istediğini anlayamadım. Sonra hanımıma babasının söyledikleri hakkında sordum." Hanımı kendisine şunları anlatmış; Anne-babasının evine her gittiğinde O’na et, yağda kızartma, çeşitli meyveler ikram ediyorlarmış ve O da: “İstemiyorum. Kocam eve bunlardan o kadar çok getiriyor ki artık bunları yemekten usandım. Canım ekşi peynir, felâfil gibi şeyler yemek istiyor. Kocam bunlardan getirmiyor” deyip yemiyormuş. Halbuki kadın, kocası fakir olduğu için evde bir-iki ayda bir et görüyormuş, genelde yediği yiyecekler ekşi peynir, felâfil ve fûl yemekleriymiş. Ancak bu kadın ailesinin gözünde kocasının kıymetini yükseltmek, kimsenin O’nu fakirliği sebebiyle hakir görmemesi için o güzel yemeklerden yememiş, açlığa sabretmiş. Adam bunları anlattıktan sonra şöyle demiş: “Şimdi benim niçin ağladığımı anladın mı ey Şeyh! Bu anlattığım, hanımımın sadece bir hasleti. Eğer O’nun orucundan, gece kıyamından, takvasından, bana ve başkalarına karşı gösterdiği güzel ahlakından anlatsam tam hakkını veremem.” Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. 1- Felâfil ve fûl Araplar arasında meşhur yemeklerdir. Ömer Faruk

بسم الله الحمد لله والصلاة والسلام على رسول الله Bu kısa makaleden hedef şu iki şeydir: 1) Ümmetin güvenilir âlimlerinin anlayışıyla Kur’an, Sünnet ve icma’dan müziğin hükmünü açıklamak. 2) Müzik dinleyen kimseyi reddetme/kabul etmeme ve kötüleme meselesinin üzerine bina edildiği ‘müziğin hükmü hakkında var olduğu zannedilen ihtilafın derecesi’ni (hangi seviyede olduğunu) açıklamak. İlk Olarak: Müziğin hükmü Müzik aletleri veya müzik, İslam’da Kur’an, Sünnet ve icma ile haram kılınmıştır. Kur’an’dan delili, Allah Teâlâ’nın şu sözüdür: ‘’İnsanlardan öyleleri vardır ki, ilimsizce Allah'ın yolundan saptırmak ve onu bir alay konusu edinmek için boş/eğlencelik sözleri satın alırlar. İşte onlar için aşağılayıcı bir azap vardır.’’ (Lokman sûresi, 6. ayet meali) Ebu’s-Sahbâ, İbn Mes’ûd (radiyallahu anh)’a Allah’ın: ‘’İnsanlardan öyleleri vardır ki… boş/eğlencelik sözleri satın alırlar’’ sözü hakkında sormuş, O da: ‘’şarkı söylemek’’ demiştir. Keza İbn Abbâs (radiyallahu anhuma), İkrime, Mücahid… de böyle demişlerdir. Hasan Basrî şöyle demiştir: ‘’Bu ayet, şarkı söylemek ve nefesli sazlar hakkında inmiştir.’’ (Tefsîru İbn Kesîr, 6/331) Sünnetten bir delili, Buhârî’nin, Sahîh’inde kesinliği bildiren bir lafızla rivayet ettiği ve İbn Hacer, İbnu’s-Salâh, İbnu’l-Kayyim, Elbânî gibi pek çok sayıda âlimin sahih olduğunu kesin bir şekilde ifade ettikleri Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şu sözüdür: ‘’Ümmetimden, zinayı, ipeği, içkiyi ve meâzif’i helal gören topluluklar olacaktır.’’ Şeyhu’l-İslam İbn Teymiyye (rahimehullah) şöyle demiştir: ‘’Bu hadis, meâzif’in haram olduğuna delalet etmektedir. Meâzif, lügat ehlinin yanında; müzik aletleridir. Bu, bu aletlerin hepsini kapsayan bir isimdir.’’ (Mecmûu’l-Fetâvâ, 11/535) İcma’ya gelince; âlimlerden büyük bir topluluk icma’yı nakletmiştir. Zorlama yorum yapan/inatçı kimsenin: ‘’bu, sadece mezheb içindeki bir icmadır’’ veya ‘’icmayı nakleden kimse, muhalifin görüşünden haberdar olmamıştır’’ diye zannetmemesi için bu âlimlerden 4 mezheb içerisinde meşhur/önemli olanları seçeceğim. Şâfiîlerin imamlarından İmam Beğavî şöyle demiştir: ‘’Âlimler, nefesli sazların, çalgı ve müzik aletlerinin haram olduğunda ittifak etmişlerdir.’’ (Şerhu’s-Sünne, 12/382) İmam Nevevî (Şâfiî) şöyle demiştir: ‘’Irak nefesli sazı ve kendisiyle tellere vurulan telli çalgılar ihtilafsız haramdır.’’ (Ravdatu’t-Tâlibîn, 8/205) Şihâbuddîn İbn Hacer el-Heytemî (Şâfiî) şöyle demiştir: ‘’Tanbur, ut, telli halile gibi ve bunların dışında başka telli çalgılar ve müzik aletleri, bunların hepsi ihtilafsız olarak haram kılınmıştır. Kim bunlar hakkında bir muhalefet naklederse, hevası onu yanlış yapmaya sürüklemiş, öyle ki onu sağır yapmış, kör etmiş, hidayetten engellemiş ve takva yollarından kaydırmıştır.’’(Keffu’r-Raâ’ an Muharramâti’l-Lehvi ve’s-Semâ’, sy:124) Hafız İbn Hacer (Şâfiî) şöyle demiştir: ‘’Acemlerden alınmış eğlendirici/neşelendirici müzik aletlerini dinlemek haram kılınmış, haramlığı üzerinde icma edilmiştir. Âlimlerden hiç kimseden, müzik aletlerinden biri hakkında ruhsat verdikleri bilinmemektedir. Kim bu konuda güvenilir bir imamdan ruhsat naklederse o kimse yalan söylemiş ve iftira atmıştır.’’ (Fethu’l-Bârî, 8/853) İbn Kudâme (Hanbelî) şöyle demiştir: ‘’Tanbur, nefesli saz, üflemeli bir çalgı… gibi müzik aletleri icma ile masiyet aletleridir.’’ (el-Muğnî, 20/260) İbn Receb (Hanbelî) şöyle demiştir: ‘’Müzik aletleri dinlemek… bunun hakkında geçmiş âlimlerden hiç kimseden ruhsat verdikleri bilinmemektedir. Ruhsat, sadece bazı müteahhirlerden, yani kendilerine itimad edilmeyen Zâhirîlerden ve Sofilerden biliniyor.’’ (Mecmûu Rasâil İbn Receb, 2/458) İmam Ebu’l-Abbâs Kurtubî (Mâlikî) şöyle demiştir: ‘’Nefesli sazlar, telli çalgılar ve darbukaya gelince, bunların dinlenilmesinin haram olduğunda ihtiilaf edilmez. Seleften ve halef imamlarından sözüne itibar edilen hiç kimseden bunu mübah kılan birini işitmedim.’’ (ez-Zevâcir an İktirâfi’l-Kebâir; İbn Hacer el-Heysemî) Hanefî fukahâsının büyüklerinden İmam İbn Nuceym şöyle demiştir: ‘’Bezzâzî ‘’el-Menâkib’’ adlı eserinde, ut gibi bir müzik aleti eşliğinde olduğu zaman şarkı söylemenin haram olduğunda icma nakletmiştir.’’ (el-Bahru’r-Râik, 7/15) Şeyhu’l-İslam İbn Teymiyye şöyle demiştir: ‘’4 imamın mezhebi şudur ki; müzik aletlerinin hepsi haramdır… Bu imamların tabilerinden hiçbiri müzik aletleri hakkında bir tartışma zikretmemişlerdir. Ancak İmam Şâfiî’nin talebelerinden bazı müteahhirler, üflemeli bir çalgı hakkında iki görüş zikretmişlerdir. Ama telli çalgılar ve benzerleri hakkında ise hiçbir tartışma zikretmemişlerdir. İmam Şâfiî’nin mezhebini en iyi bilen ve O’na en çok tabi olan Iraklılar ise ne bunda ne de diğerinde hiçbir tartışma zikretmemişlerdir… Lakin âlimler, içerisinde müzik aletlerinin bulunmadığı şarkı söyleme hakkında ise haram mı, mekruh mu yoksa mübah mı diye konuşmuşlardır.’’ (Mecmûu’l-Fetâvâ, 11/577) Elbânî (rahimehullah) şöyle demiştir: ‘’4 mezheb, müzik aletlerinin hepsinin haram olduğunda ittifak etmişlerdir.’’ (es-Sahîha, 1/145) Derim ki (Ebu’l-Feth): Bu nakiller, ilim ehlinin genel olarak müzik aletlerinin haram olduğu üzerinde icma ettiklerini açıklamaktadır. Ancak ilim ehli, müzik aletlerinden istisna edilen şey hakkında ise ihtilaf etmişlerdir. Şöyle ki; onların bazısı, düğünlerde veya bayramlarda veya bir zamandır göz önünde hazır bulunmayan kimse geldiğinde veya cihaddan gelen kimse için def’e vurmayı istisna etmişlerdir. Diğer ilim ehli ise defin de haramlığına hükmetmişlerdir. Yine onların bazısı davulu istisna etmişlerdir, ancak âlimlerin geneli ise bunun da haram olduğu görüşündedir. İkinci olarak: Bu meselede muhalefet eden kimsenin hükmü Bilinmektedir ki, şaz bir ihtilafın bulunduğu meselelerde muhalefet eden kimse, reddetme derecelerinin tamamıyla reddedilir ve yerilir/kötülenir. Ama kabul edilebilir ihtilafın bulunduğu meseleler ise böyle değildir. İbn Hazm (rahimehullah) gibi haleften bazılarından ve bazı muasır ilim ehlinden müziğin helalliği hakkında sözler gelmişse de bu konuda onlara tabi olmak veya onları taklit etmek caiz değildir. Çünkü onların bu muhalefeti zelledir (kayma, yanlıştır) ve şazlıktır, sayılmaz/kabul edilmez, yukarıda geçen icma’ya aykırıdır. Âlimler, ilim ehlinin zellelerini araştırmaktan sakındırmış ve bunu yapan kimseyi yermişlerdir: Zehebî şöyle demektedir: ‘’Kim, mezheblerin ruhsatlarını ve müctehitlerin zellelerini araştırırsa, onun dini incelmiş/yumuşamış demektir.’’ Evzâî şöyle demektedir: ‘’Kim, âlimlerin az bulunan/ilginç görüşlerini alırsa İslam’dan çıkar.’’ Dolayısıyla kimin hasta aklı veya kendisine galip gelmiş şehveti, yukarıda geçen delillere ve âlimlerin sözlerine boyun eğmeyi reddederse, bu kimse, Allah’ın haklarında: ‘’ boş/eğlencelik sözleri satın alırlar’’ dediği, Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in kendilerinden: ‘’müzik aletlerini helal görecekler’’ diye bahsettiği ve hem seleften hem de haleften pek çok sayıda ilim ehlinin yerdiği ve kabul etmediği kimselerden olmaktan razı olmalıdır! Önemli Bir Uyarı: Bazen kimi kitaplarda, semâ’’ın (dinlemenin) ihtilaflı olduğu zikredilir veyahut bir âlim semâ’’ın helal olduğundan konuşur da cahiller ya da kalplerinde hastalık bulunanlar sema’ ile kastedilenin müzik aletleri olduğunu anlar. Bu, kusur ortaya çıkaran bir cehalettir. Hakkında ihtilaf edilen semâ’ ile kastedilen, müzik aletleri olmaksızın şarkı söylemektir ki, bunun hakkında hem selef hem de halef arasında muteber bir ihtilaf meydana gelmiştir. Müzik aletleri ve müziğe gelince ise, naklettiğimiz icmalar sana yeter. Son olarak da şunu vurgulayalım ki, şeriatta ve ilim ehlinin icmasında gelen müzik aletlerinin haram oluşu şayet gelmeseydi bile, akıllı olan kimseye ancak müzik aletlerini dinlemekten geri durması mümkün olurdu (sadece bunu yapabilirdi.) Çünkü müzik dinleme tutkunu olan herkesin ahlaksızlığı, kalbine giren kaygılar, hüzünler ve şehvetler, ahlakına isabet eden erime/çözülme, murûetin ve erkekliğin eksilmesi malum bir şeydir. Yine Kur’an ehlinin yanında zorunlu olarak malumdur ki, Kur’an dinlemekten alıkoyan ve Kur’an’dan tat almayı nefese zor kılan en çok şey müzik dinlemektir. Ve lâ havle ve lâ kuvvete illâ billâh. Tercüme: Ömer Faruk Şeyh Ebu’l-Feth el-Ferğalî Yazının aslı: https://justpaste.it/2ul74

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Talha b. Ubeydillah (radiyallahu anh) şöyle anlatmıştır: أن رجلين من بلي قدما على رسول الله صلى الله عليه و سلم وكان إسلامهما جميعا فكان أحدهما أشد اجتهادا من الآخر فغزا المجتهد منهما فاستشهد ثم مكث الآخر بعده سنة ثم توفي قال طلحة فرأيت في المنام بينا أنا عند باب الجنة إذا أنا بهما فخرج خارج من الجنة فأذن للذي توفي الآخر منهما ثم خرج فأذن للذي استشهد ثم رجع إلي فقال ارجع فإنك لم يأن لك بعد فأصبح طلحة يحدث به الناس فعجبوا لذلك فبلغ ذلك رسول الله صلى الله عليه و سلم وحدثوه الحديث فقال (من أي ذلك تعجبون؟) فقالوا يا رسول الله هذا كان أشد الرجلين اجتهادا ثم استشهد ودخل هذا الآخر الجنة قبله فقال رسول الله صلى الله عليه و سلم (أليس قد مكث هذا بعده سنة؟) قالوا بلى قال (وأدرك رمان فصام وصلى كذا وكذا من سجدة في السنة؟) قالوا بلى قال رسول الله صلى الله عليه و سلم (فما بينهما أبعد مما بين السماء والأرض) “(Kudâa kabilelerinden biri olan) Beliyy’den iki adam Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yanına geldiler (hicret ettiler.) Bunlar beraber Müslüman olmuşlardı. Onlardan birisi diğerinden daha çok ibadet ederdi. Sonra daha çok ibadet eden kişi savaştı ve şehid oldu. Diğer adam O’ndan sonra bir sene daha yaşadı (İbn Hibbân’ın rivayetinde: حتى صام رمضان …ta ki Ramazân orucunu tuttu) ve sonra (şehit olmayarak) vefat etti. Talha diyor ki: “Rüyamda gördüm ki; ben cennet kapısının yanında iken baktım ki o ikisiyle beraberim. Cennetten birisi çıktı ve o ikisinden en son ölen kişiye (cennete girmesi için) izin verdi. Sonra (tekrar) çıktı ve şehid olana izin verdi. Sonra bana döndü ve dedi ki: “Dön! Senin zamanın daha gelmedi.” Talha sabahlayınca rüyasını insanlara anlattı ve insanlar buna şaşırdılar. Ve rüya Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e ulaştı. İnsanlar rüyayı O’na anlattılar. Şöyle dedi: “Neyden dolayı şaşırıyorsunuz?” Onlar da: “Ey Allah’ın Rasûlü! Bu adam diğerinden daha çok ibadet ederdi ve sonra şehid oldu. Ancak bu son ölen O’ndan önce cennete girdi!” dediler. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem): “Bu adam O’ndan sonra bir sene daha yaşamadı mı?” dedi. Onlar da: “evet” dediler. “Ve RAMAZÂN’A YETİŞİP ORUÇ TUTMADI MI ve bu bir sene içinde (İbn Hibbân’ın rivayetinde: في المسجد mescitte) şu kadar rek’at (farz ve nafile) namaz kılmadı mı?” dedi. Onlar da: “evet” deyince Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle dedi: “O ikisi arasındaki (derece farkı) gök ve yer arasındakinden daha uzaktır.” (İbn Mâce -lafız O’na aittir-, Ahmed, İbn Hibbân) El-Elbânî (rahimehullah) bu hadisin “sahih” olduğunu belirtmiştir. İmam Ahmed’in (rahimehullah) Talha b. Ubeydillah’tan gelen rivayetin yanı sıra bir de bu manada farklı lafızlarla Ebu Hureyre ve Ebu Seleme’den gelmiş rivayeti vardır. Şuayb el-Arnaût (rahimehullah) Ebu Hureyre rivayetinin isnadının “hasen” olduğunu, Talha ve Ebu Seleme rivayetlerinin ise aslen zayıf olup bu manadaki diğer rivayetler sebebiyle “hasen li ğayrih” derecesine yükseldiğini ifade etmiştir. Ahmed Şâkir (rahimehullah) ise Talha ve Ebu Hureyre rivayetlerinin “sahih”, Ebu Seleme rivayetinin ise “zayıf” olduğuna hükmetmiştir. Heysemî (rahimehullah) Ebu Hureyre rivayeti için “isnadı hasendir” demiştir. İbn Hibbân (rahimehullah) bu hadisi: ذكر البيان بأن من طال عمره وحسن عمله قد يفوق الشهيد في سبيل الله تبارك وتعالى “Ömrü uzun olup ameli de güzel olan (salih ameller işleyen) kimsenin Allah Teâlâ yolunda şehid olanı geçebileceği beyanının zikredilmesi” başlığı altında rivayet etmiştir. İbn Abdilberr (rahimehullah) “et-Temhîd” (24/226) adlı şerhinde bu kıssayı anlatan başka bir rivayeti zikrettikten hemen sonra şöyle demiştir: “Hadisin ifade ettiği bu manayı Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şu sözü açıklar: “İnsanların en hayırlısı ömrü uzun olup ameli de güzel olandır.” Molla Ali el-Kârî (rahimehullah) “Mirkâtu’l-Mefâtîh” (9/468) isimli eserinde İbn Abdilberr’in zikrettiği rivayeti şerh ederken şunları söylemiştir: “Şehid olmadan ölmüş kişi aynı zamanda Allah yolunda ribat tutan biriydi. Bu sebeple hükmen ve şehadete giden yolda bulunması açısından O’nun şehadete ortaklığı vardır… (Böyle anlaşılması gerekir) aksi takdirde bilinmektedir ki Allah yolunda cihad ederek ve O’nun dinini izhar ederek elde edilmiş şehadetten daha fazla ecirli hiçbir amel yoktur. Özellikle de Müslümanlardan bu dinin yardımcıları az olduğunda bu böyledir.” Ali el-Kârî bu açıklamasıyla şu hadise işaret etmiştir: “Kim Allah’tan şehadeti gerçekten/samimiyetle isterse, yatağında ölse bile Allah onu şehidlerin derecelerine ulaştırır.” (Muslim) Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذ۪ينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذ۪ينَ لَا يَعْلَمُونَۜ اِنَّمَا يَتَذَكَّرُ اُو۬لُوا الْاَلْبَابِ۟ “De ki: "Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu!" Doğrusu ancak akıl iz‘an sahipleri bunu anlar.” (Zümer sûresi, 9. ayet meali) Yine Allah Teâlâ şöyle buyurur: يَرْفَعِ اللّٰهُ الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا مِنْكُمْۙ وَالَّذ۪ينَ اُو۫تُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍۜ “Allah içinizden (gerçekten) iman etmiş olanları ve ilme kavuşmuş olanları yüksek derecelere çıkarır.” (Mücadele sûresi, 11. ayet meali) İbnu Abbas (radiyallahu anhu) der ki: Âlimlerin, diğer müminlerin üzerinde yediyüz derecesi vardır. Her iki derece arası da, beşyüz sene yürüme mesafesi kadardır. Yine Allah Teâlâ şöyle buyurur: اِنَّمَا يَخْشَى اللّٰهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمٰٓؤُ۬اۜ “Kulları içinde Allah’tan ancak âlim olanlar (hakkıyla) korkar.” (Fatır sûresi, 28. ayet meali) Ebu Umâme (radiyallahu anhu)’dan rivayet edilir: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e; biri abid diğeri de âlim olan iki kişi soruldu. Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Âlimin abide olan üstünlüğü, benim en aşağıda olanınıza üstünlüğüm gibidir.” Sonra Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) sözlerine şöyle devam etti: “Allah ve melekleri, yer ve gök halkı ve hatta yuvasındaki karınca ve denizdeki balık dahi, insanlara hayır öğretenlere salat ederler.” Tirmizi rivayet etmiş ve Hasen sahih hadistir, demiştir. Başka bir hadiste de şöyle geçmektedir: “Âlimin abide üstünlüğü, dolunay gecesinde ayın diğer yıldızlara üstünlüğü gibidir. Âlimler nebilerin mirasçılarıdır. Nebiler arkalarında dinar ve dirhem bırakmazlar, bilakis ilim bırakırlar. Kim bunu alırsa büyük bir pay almıştır.” Tirmizi, Ebu Dâvud ve İbnu Mâceh rivayet etmiştir. Safvân bin Assâl (radiyallahu anhu)’dan rivayet edilir: Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Melekler, yaptığı amelden razı oldukları için ilim talebelerine kanat gererler.” İmam Ahmed, Tirmizi ve İbnu Mâceh rivayet etmiştir. Hattâbi der ki: “Meleklerin kanatlarını germesi” manasında üç görüş vardır: Bir: Yani kanatlarını açar ve gererler. İki: İlim talebesine yüceltmek için tevazu göstermektir. Üç: İnip ilim meclislerinde otururlar ve uçmayı bırakırlar. Ebu Hureyre (radiyallahu anhu) der ki: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Kim ilim tahsil etmek için bir yol tutarsa, Allah o kişiye cennetin yolunu kolaylaştırır.” Müslim rivayet etmiştir. İbnu Abbas der ki: Denizdeki balıklar dahil her canlı, insanlara hayır öğreten kişiye bağışlanma talebinde bulunur. Şöyle denilecek olsa: Balığın, öğreten kişiye bağışlanma dilemesindeki yönü nedir? Cevap olarak deriz ki: İlmin faydası, balıklar dahil her şeyi kapsar. Âlimler ilimleri ile helal ve haramları bilirler ve insanlara da, kestikleri hayvan veya balığa güzel davranmalarını tavsiye ederler. Allah’u Teâlâ da onların yaptığı bu güzel amel karşılığında her şeye onlar için istiğfarda bulunmayı ilham eder. Ebu Musa (radiyallahu anhu) der ki: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Allah'ın benimle gönderdiği ilim ve hidayetin misali, bir araziye düşen yağmur gibidir. (Bilindiği üzere), Bazı araziler var, tabiatı güzeldir, suyu kabul eder, bol bitki ve ot yetiştirir. Bir kısım arazi var münbit değildir, ot bitirmez, ama suyu tutar. Onun tuttuğu su ile Cenab-ı Hakk insanları yararlandırır: Bu sudan kendileri içerler, hayvanlarını sularlar ve ziraat yaparlar. Diğer bir araziye daha isabet eder ki, bu ne su tutar ne ot bitirir. Bu temsilin biri Allah'ın dininde ilim sahibi kılınana delalet eder, böylesini Allah benimle göndermiş olduğu hidayetten yararlandırır; yani hem öğrenir, hem öğretir. Temsilden biri de, buna iltifat etmeyen Allah'ın benimle gönderdiği hidayeti hiç kabul etmeyen kimseye delalet eder.” Sahihayn’de tahriç edilmiştir. Allah sana rahmet etsin! Bak bu hadis ne kadar da kullar üzerine oturuyor. Fehim sahibi fakihler, suyu kabul eden ve ot bitiren yer gibidir. Çünkü onlar öğrenmiş, fehmetmiş, dallandırmış ve öğretmişlerdir. Fıkıh ve fehim rızkına ulaşmamış nakilci muhaddisler de, suyu tutup yanındakileri faydalandıran münbit olmayan toprak gibidir. İşiten, öğrenmeyen ve ezberlemeyenler ise, cahil olan avamdır. Hasan (rahimehullah) der ki: Şayet âlimler olmasaydı, insanlar tıpkı hayvanlar gibi olurdu. Muaz bin Cebel (radiyallahu anhu) der ki: İlmi öğrenin. Çünkü onu Allah için öğrenmek haşyet, talep etmek ibadet, ders olarak işlemek tesbih, araştırma yapmak cihad, bilmeyene öğretmek sadaka ve ehline vermek Allah’a yakınlıktır. Yine o yalnızlıktaki arkadaş ve halvetteki dosttur. Kab (rahimehullah) der ki: Allah Teâlâ Musa (aleyhisselam)’a şöyle vayhetti: Ey Musa! Hayrı öğren ve insanlara öğret. Çünkü ben mekanlarında yalnızlık hissetmesinler diye hayrı öğrenen ve öğretenlerin kabirlerini nurlandıracağım. İlim ile alakalı diğer konular devam edecek inşêallâh…[1] Mütercim: Abdullah bin Ravaha [1]İmam İbnu Kudâme El-Makdisi (rahimehullah), Muhtasaru Minhâcul Kâsidin kitabı 13-17 sayfalar arası. İmam İbnu Kudâme El-Makdisi