Müslümanlar Ve Amerika Arasında Olan Savaş !

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi, sahibi, hâkimi olan Allah (azze ve celle)’ye, salât ve selam Efendimiz, önderimiz Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e, onun ehl-i beytine, ashabına ve kıyamet gününe kadar yolunu takip eden mü’minlere olsun. Bundan sonra; Rabbimizin mesajını bizlere ulaştıran, yüce bir ahlak üzere olan, Allah’ın habibi, mü’minlerin önderi Muhammed (aleyhissalatu vesselama)’a, onun ehli beytine ve ashabına salât ve selam ederiz. Yazımıza hayat önderimiz Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şu hadisiyle başlayalım: “Mü’min, bir günah işlediği zaman kalbinde siyah bir nokta meydana gelir. Eğer o günahı hemen terk edip tevbe ve istiğfar ederse kalbi cilâlanır, eski parlaklığına kavuşur. Böyle yapmaz da günah işlemeye devam ederse, siyah noktalar gittikçe çoğalır ve neticede kalbini büsbütün kaplar.” (Tirmizî, Tefsîr, 83) Dünya ve ahiretteki her türlü şer ve hastalığın sebebi kişinin işlediği günahlardır. Öyle ki, ebeveynimiz Âdem ve Havva (aleyhimesselam)’ın mutluluk, huzur ve nimet diyarı olan cennetten kovulup hüzün, sıkıntı ve musibet diyarına göçmelerine sebep olan işledikleri tek bir günahtı. İblis (aleyhilla’ne)’yi meleklerin arasından çıkarıp, onun kıyamete kadar Allah’ın lanetine maruz kalmasına sebep olan şey işlediği günahıydı. Nuh (aleyhisselam)’ın kavminin suda boğularak helak olmasına; Âd kavminin üzerine kasırganın gönderilip boş hurma kütükleri gibi cansız halde oracıkta kalakalmasına; dağları oyup kendilerine güvenli, sapasağlam evler yapan Semud kavminin üzerine kalpleri parçalayacak şiddette ses gönderilip oldukları yerden ayağa bile kalkamamalarına; Lût kavminin alt üst edilip üzerlerine taşlar yağdırılmasına; Şuayb (aleyhisselam)’ın kavminin büyük bir sarsıntı ile diz çökmüş vaziyette helak olmasına; “Ben sizin en büyük Rabbinizim” deme cür’etini gösterecek kadar kibir sahibi olan Fir’avun’un çaresiz bir şekilde denizde boğulmasına; hazinelerinin anahtarlarını bile bir topluluğun güçlükle taşıdığı mal mülk sahibi Karun’un malıyla birlikte yerin dibine geçmesine; kendilerine gökten pişmiş bıldırcın eti indirilen İsrailoğullarının aşağılık maymunlara dönüşmesine ve Allah’ın onlar için, “Elbette ta kıyamet gününe kadar onlara azabın en kötüsünü yapacak kimseler gönderilecektir” (A’raf Sûresi, 167) demesine ve daha nice kavimlerin helak olmalarına sebep olan şey; kendi işledikleri GÜNAHLARIYDI! SubhanAllah! Bu siyah nokta nice milletleri helak etti, nice nimetleri yok etti, nice belalara davetiye çıkardı. Bırakın cahil insanları, buna aldanan nice âlimler ve faziletli insanlar vardır. Aldanmış kişi, zehrin ve öldürücü yaranın eninde sonunda etkisini gösterdiği gibi günahın da etkisini gösterdiğini bilmez. Günahların dünya ve ahirette kalbe ve bedene verdiği kötü ve çirkin sonuçları ancak âlemlerin Rabbi olan Allah (azze ve celle) bilir. Şimdi bunlardan bildiklerimizi genel hatlarıyla sıralayalım. Rabbim bizleri bunlardan muhafaza eylesin! Günahların zararlarından biri ilimden mahrum kalmaktır. Çünkü ilim Allah’ın kalplere attığı bir nurdur. Günah ise bu nuru söndürür. İmam Malik talebesi İmam Şafii’ye şöyle demiştir: “Ben, Allah (azze ve celle)’nin senin kalbine bir nur atmış olduğunu görüyorum. Onu günah karanlığıyla söndürme.” İmam Şafii şöyle demiştir: “Hocam Vekî'a ezberleme kabiliyetimin (hâfızamın) zayıflığından şikâyet ettim. O da beni, masiyetleri/günahları terk etmem yönünde uyardı (çarenin bu olduğunu gösterip günahlardan kaçınmamı tavsiye etti). Ve dedi ki: ‘İlim, (Allah'ın lütfu olan) bir nurdur. Allah’ın nuru da, devamlı günahlara dalan kimselere / isyankârlara verilmez.’” Günahların bir başka etkisi de rızıktan mahrum kalmadır. Müsned’de geçen bir hadis-i şerifte Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Hakikaten bir kul yaptığı bir günahtan dolayı rızıktan mahrum edilir.” Takva ise rızkı celbeder. Öyle ki kişi takvalı olduğu zaman Allah (azze ve celle) kişiyi hiç beklemediği yerden rızıklandıracaktır: “…Kim Allah'tan korkarsa, Allah ona bir çıkış yolu ihsan eder. Ve ona beklemediği yerden rızık verir…” (Talak Sûresi 2-3) Günah işleyen kişinin kalbinde kendisiyle Rabbi arasında büyük bir soğukluk oluşur ve aynı zamanda kul kendisini yapayalnız hisseder. Bütün lezzetleri kendinde toplasa da kalbindeki bu soğukluğu ve yapayalnızlığı bir türlü gideremez. Kalp için, işlenen günahlardan ötürü yalnızlık ve mutsuzluk hissetmesi kadar acı bir durum yoktur. Bu soğukluk ne kadar güçlenirse kul o oranda salih insanlardan ve Allah’ı zikreden meclislerden o kadar uzak kalır. Rahman’ın taraftarlarından uzak kalan insan şeytanın taraftarlarına yakın olur; şeytanın sevdiği meclislere gönlünü bağlar. Bu soğukluk o kadar güçlenir ki sonunda iyice kalbe yerleşir ve onunla hanımı, çocukları, akrabaları arasında, onunla kendi nefsi arasında da olmaya başlar. Artık onu kendisine dahi yabancı görürsün. Seleften bir zat şöyle demiştir: “Ben Allah (azze ve celle)’ye karşı bir günah işliyorum da onun etkisini bineğimin huysuzluğunda ve hanımımın itaatsizliğinde görüyorum.” Her işin zor gelmesi günahların kişiye verdiği zararlardan bir diğeridir. Hangi ameli yapmaya kalksa bundan bir ecir beklemek değil de o işin kendisine bir külfet olduğunu düşünür. Yapması gereken işleri de zorla yapar ve o amelin bereketini ve hayrını elde edemez. Her kim Allah’tan sakınırsa Allah (azze ve celle) ona işleri kolaylaştırır. Allah’tan sakınmayan, günahları terk etmeyen kişiye ise işlerini zorlaştırır. İnsanın gözü için karanlık ne ise, kalbi için de günahın karanlığı odur. Çünkü itaat nur, masiyet ise karanlıktır. Bu masiyetler ne kadar artarsa karanlıklar da o oranda etrafını kuşatır ve kişiyi hak yoldan daha fazla saptırır. Kalp gözü kapalı bir insanın bid’atlere, sapıklıklara düşmesi an meselesidir. Çünkü o insan zifiri karanlıkta yürüyen yol yordam bilmez birisidir. Kalpteki karanlık –eğer önlemi alınmazsao kadar güçlenir ki artık o insanın yüzünde beliren bir karartıya dönüşür. Çünkü Allah ondan nuru almıştır. Abdullah b. Abbas (radiyallahu anhu) şöyle demiştir: “İyi amel yüze parlaklık, kalbe nur, rızka bolluk/bereket, bedene güç, insanların kalbine muhabbet verir. Günah ise yüzde siyahlık, kalpte karanlık, bedende zayıflık, rızıkta kıtlık ve insanların kalbinde nefret oluşturur.” Takvasıyla, ilmiyle meşhur olmuş büyük selef âlimimiz Abdullah b. Mübarek’in şu dizelerini hatırlayalım: Günahın kalpleri öldürdüğünü gördüm Onlara devamlı zillet bırakır Günahların terki kalplerin hayatıdır Kendin için en hayırlısı günaha asi olmandır. Abdullah b. Mübarek’in de dediği gibi günahlar kalplere zillet bırakır. Çünkü Allah’a itaat kula izzet getirir. Rabbimiz bir ayetinde şöyle buyurmuştur: “Her kim izzet istiyorsa izzetin hepsi sadece Allah’ındır.” (Fatır Sûresi, 10) İbn-i Kesir bu ayetin tefsirinde şöyle demiştir: “Kim dünya ve ahirette aziz olmak istiyorsa, Allah'a itaat etmeye koyulsun. Çünkü Allah, kendisine itaat eden kişinin istediğini elde etmesini sağlar. Zira Allah, dünya ve ahiretin sahibidir. Hem dünyada hem de ahirette izzet bütünüyle Allah'ındır. Nitekim Allah-u Teâlâ Nisa Sûresi’nde şöyle buyurur: “Onlar ki mü’minleri bırakıp kâfirleri dost ediniyorlar. Onların tarafında izzet mi arıyorlar? Doğrusu izzet bütünüyle Allah'ındır.” (Nisa, 139)” Seleften bir zat şöyle dua ederdi: “Allah’ım! Beni Sana itaatle aziz kıl, Sana isyanla zelil kılma!” Bugün Müslümanların yeryüzünde zillet içerisinde olmasının sebebi de işte budur. Hangi toprak parçası üzerinde izzetimiz var? Hangi ülkede rahatça dinimizi yaşayabiliyoruz? Hangi ülkede Müslümanlara zulmedilmiyor? Ancak bu sorular bize kendi halimizi sorgulatmak yerine sadece kâfirlere duyulan kin ve nefreti artırmaktadır. Hâlbuki bu zilletin asıl sebebi bizden kaynaklanmaktadır. Terk edemediğimiz günahlarımızdan… Bu zilletten kurtulup izzete kavuşmanın yolu da masiyetlerin terkidir. Rabbim bizleri Kendisine itaat edip günahları terk eden ve bu zillet halinden kurtulan kullarından eylesin. Günahların bir başka zararı da aklın ifsad olmasıdır. Seleften bir zat şöyle demiştir: “Aklı yardımına koşan hiç kimse günah işlemez.” Akl-ı selim insan günaha bulaşacağı zaman Allah’ın kendisini gördüğünü, sağında ve solunda bulunan meleklerin hazır beklemekte olduğunu hatırına getirir. Bu masiyeti işlerse neler kaybedeceğini, bu masiyetin kalbini nasıl karartacağını ve amellerini nasıl etkileyeceğini, eğer buna karşı sabrederse bundan ecir alacağını düşünür. Durum böyle olunca selim akıl sahibi bir insan bunların hesabını yaparak o masiyetten uzaklaşır. Günahlar, kulu Allah’ın ve Rasûlü’nün lanetine maruz bırakır. Çünkü bazı günahların sahiplerine Allah ve Rasûlü lanet etmiştir. Bir kul için de Allah ve Rasûlü’nün lanetine maruz kalmaktan daha büyük bir bela olamaz. Rabbimiz Kur’an-ı Kerim’de yeryüzünde bozgunculuk yapana, akrabalık bağını koparana, Kendisine ve Rasûlü’ne eziyet edene, Yüce Allah’ın indirdiği açık delilleri ve doğru yolu gizleyene, iffetli kadınlara fuhuş isnad edip iftira atana, kâfirlerin yolunu Müslümanların yolundan daha doğru bulana, bir yalanı Allah’a iftira edene, bir mü’mini kasten öldürene ve bunun gibi birçok ayet-i kerimede çeşitli masiyet sahiplerine lanet etmiştir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) de kadın elbisesi giyen erkeğe, erkek elbisesi giyen kadına, rüşvet alana, verene ve aracılık yapana, faizi yiyene, yedirene, kâtibine ve şahidine, dövme yapana ve yaptırana, saça saç ilave edene ve ettirene, dişlerini birbirinden ayırıp inceltene ve bunu yaptırana, içkiyi içene, dağıtıcısına, satana, alana, parasını yiyene, meyvesinden çıkarana, ebeveynine lanet edene, kadınımsı erkeklere ve erkeğimsi kadınlara, suret yapana, babasına ve annesine sövene, Lût kavminin yaptığı pis işi yapana, kadına arka organından yaklaşana, hayvanla cinsel ilişki yapana, sahabelerine sövene, bir Müslüman kardeşine öldürücü demir (silah) doğrultana ve daha bunun gibi çeşitli masiyet sahiplerine lanet etmiştir. Günahların zararlarından bir diğeri de yeryüzünde fesadın ortaya çıkmasıdır. Yüce Rabbimiz şöyle buyurmuştur: “İnsanların bizzat kendi işledikleri yüzünden karada ve denizde düzen bozuldu ki Allah yaptıklarının bir kısmını onlara tattırsın; belki de (tuttukları kötü yoldan) dönerler.” (Rum Sûresi, 41) Ebu'l-Âliye der ki: Kim yeryüzünde Allah'a asi gelmişse şüphesiz yeryüzünde bozgunculuk yapmıştır. Zira yeryüzü ve göğün düzeni Allah'a itaat iledir. Bu sebepledir ki Ebu Davud'un rivayet etmiş olduğu bir hadiste şöyle buyrulur: “Muhakkak ki yeryüzünde yerine getirilen, uygulanan bir had cezası, yeryüzü ehli için onlara kırk sabah yağmur yağdırılmasından daha sevimlidir.” Bunun sebebi, cezalar uygulandığı zaman insanların veya çoğunluğunun veya onlardan birçoğunun haramları işlemekten kendilerini alıkoymalarıdır. Allah'a isyan olan ameller işlendiği zaman bu, gökten ve yerden bereketlerin sona ermesine sebep olur. Bu ayet-i kerime üzerinde düşünüldüğü zaman, bugün insanlığın üzerinde olan fitne ve fesadın bu denli çok olması, Allah’a isyanın ne derece büyük olduğunu göstermektedir. Yeryüzünde bereketin kalmaması, öldürülmelerin çoğalması, büyük felaketlerin zuhur etmesi, yeni yeni hastalıkların ortaya çıkması, zalim ve facir yöneticilerin halklarına zulmetmeleri ve daha nice fitne ve fesadı bugün yaşadığımız bu dünya üzerinde müşahede etmekteyiz. Sebep; kendi ellerimizle kazandıklarımız yüzünden… Her insanda gayret manasında kıskançlık mevcuttur. Bu da dinin aslında müsbet olan bir kıskançlıktır. Nitekim sahih bir hadiste Verrâd de el-Muğire İbn Şu'be'den söyledi ki: Sa'd İbn-u Ubâde (radiyallahu anhu) şöyle demiştir: "Eğer karımın yanında (yabancı) bir erkek görsem muhakkak onu kılıcımın geniş yüzü ile değil, keskin tarafı ile vurur öldürürüm." Bunun üzerine Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) "Sizler Sa'd İbn Ubâde'nin bu gayret ve hamiyyetine taaccub mu ediyorsunuz? (Şaşmayınız) Çünkü ben Sa'd'dan daha kıskancım, Allah da benden kıskançtır" buyurmuştur. (Buhari) Yine başka sahih bir hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Allah (celle celaluhu)’dan daha kıskancı (gayur) yoktur. Bu yüzden açık gizli tüm çirkinlikleri haram kıldı. Mazeret beyanını O’ndan çok kimse sevmez. O yüzden müjdeleyici ve uyarıcılar olarak peygamberler gönderdi.” Kişi günahlarla içli dışlı olduğu zaman kalbinde, en başta kendisine, daha sonra ailesi ve diğer insanlara karşı kıskançlık duygusu azalır. İşlediği masiyetler ona güzel görünmeye başladığında kendisi için güzel gördüğü o masiyetleri artık en yakın çevresinin işlemesinden de rahatsız olmaz. Bu öyle bir hâle gelir ki artık o masiyetleri yakınındakilere süslü gösterir ve onları masiyetlere teşvik eder. Bu ise helak kapısının o kişi için sonuna kadar aralanması demektir. Bu yüzden Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “deyyusa cennetin haram olduğunu” söylemiştir. Bugün nice insanlar vardır ki işledikleri masiyetler yüzünden kalplerinde kıskançlık duygusu kalmamış, hanımlarının etlerini yabancı insanlara teşhir etmeleri kocalarının gurur kaynağı olmuş. Çocuklarının haram ilişkilere girmeleri anne-babaları için övünç kaynağı hâline gelmiş. İnna lillahi ve inna ileyhi raciun. İşte bakınız, kıskançsızlık insanı nereye götürmektedir. Buradan şu anlaşılmaktadır ki kıskançlık her zaman kötü bir şey değildir. Kıskançlığın bu müsbet yönü insanda olması lazımdır. Çünkü kıskançlık kalbi muhafaza eder, kalp muhafaza altında olduğu zaman masiyetlerden uzak kalır. Ancak kul masiyetlere bulaştığında bu kalbine etki eder ve kalpte kıskançlık duygusu azalır. Bu hem kendisine hem de yakınındakilere zarar verir. Günahın zararlarından bir diğeri de kulda hayânın kalkmasıdır. Hayânın insandan kalkması ise direkt olarak imanına etki eder. Çünkü hayâ da imandandır. Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan rivayet edildiğine göre Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “İman yetmiş küsur–veya altmış küsur şubedir. En faziletlisi, “La ilahe illallah” sözüdür. En alt derecesi de yoldan eziyet veren şeyleri kaldırmaktır. Hayâ da imandan bir şubedir.” (Buhari) Hayâ, insanların güzel görmediği bir şeyi işlemekten dolayı kalpteki huzursuzluk ve utançtır. Hem Allah (azze ve celle)’den hem de kullardan hayâ etmek imandandır. Allah (azze ve celle)’den hayâ etmek, kulun Allah (azze ve celle)’ye itaat etmesini ve yasaklarından sakınmasını gerektirir. İnsanlardan hayâ etmek ise, kulun şahsiyetli ve güzel karakterli olmasını, insanların güzel gördüğü fiilleri işlemesini, onların çirkin ve rezil gördükleri fiillerden de uzak durmasını gerektirir. Bir insan hayâlı olursa yürüyüşünde, oturmasında-kalkmasında, konuşmasında, insanlarla muamelesinde yumuşak ve edepli olur. Ancak hayâlı değilse, canı nasıl isterse öyle davranır. Nitekim başka bir hadis-i şerifte Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “İlk peygamberlerden insanlara ulaşan bir öğüt şudur: Utanmıyorsan dilediğini yap!” (Buhari) “Hayânın tamamı hayırdır” diye buyuran Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) özel odasında bulunan genç bir kızdan daha hayâlıydı. Evet, günahlar kuldaki hayâ duygularını zayıflatır. Hayâ duygusu zayıflayan bir kul da hayırlardan mahrum kalır. İmanı zayıflar. Bazen hayâ ondan tamamen sıyrılır ve insanların onun kötü hâllerini bilmelerinden ve onu o hâllerde görmelerinden rahatsız olmaz. Hayâ duygusu kendisinden tamamen kalkmış bir kul artık işlediği masiyetleri bile anlatmaktan utanmaz. Masiyetlerini anlatırken övünç içerisinde kibirlenerek anlatır. İşte günahların kula verdiği en önemli zararlardan biri de kuldan bu hayâ duygusunun kalkmasıdır. Günahların bir başka zararı da kulun kalbinde Rabbine karşı saygınlığın azalmasıdır. Kul günah işlediği sürece Rabbine karşı isyan üzere olduğundan, kalbinde O’na karşı saygının olması imkânsızdır. Bu iki şeyin (isyan ve saygının) bir kalpte olması zaten bir çelişkidir. Rabbinin emirlerini hafife alan, O’na karşı isyan üzere olan bir kulun “Ben Rabbimden korkarım, O’na karşı saygım sonsuzdur” demesi boş bir sözden ibarettir. Rabbinden korkmuş olsaydı zaten masiyetlerden yüz çevirirdi. Rabbine saygı duymuş olsaydı zaten masiyetlerden nefret ederdi. Allah (azze ve celle)’nin insanların kalbinden günahkâr kulun heybetini kaldırması, insanların onu küçümsemesi ve onu önemsememesi günahların doğurduğu sonuçlardan bir diğeridir. Kul, Allah (azze ve celle)’den ne kadar korkarsa insanlar da ondan o oranda korkar; ne kadar Allah (azze ve celle)’yi severse insanlar da onu o oranda sever; ne kadar Allah (azze ve celle)’ye saygı gösterirse insanlar da ona o oranda saygı gösterir; ne kadar Allah (azze ve celle)’nin sınırlarını önemserse insanlar da onu o oranda önemser. Günahlarla hemhal olmuş bir kul insanların nazarında basittir, insanların saygısından mahrumdur ve insanlardan korkar. Yaratılmışlardan korkan bir insan kâfirlere karşı duramaz, onlara karşı hakkı haykıramaz ve onlara karşı cihad edemez. Çünkü kalbi masiyetlerle dolmuştur. Masiyetlerle dolmuş kalp sahibi bir insanda heybet, vakar, cesaret görmek mümkünatı olmayan bir durumdur. Rabbimizin şu ayetine dikkat kesilelim: “Ey iman edenler! Allah’tan korkun; herkes yarın için ne hazırladığına bir baksın. Allah’tan korkun. Şüphesiz ki Allah yaptıklarınızdan haberdardır. Allah'ı unutan ve bu yüzden Allah'ın da onlara kendilerini unutturduğu kimseler gibi olmayın. İşte onlar fasıkların ta kendileridir.” (Haşr Sûresi, 18-19) Rabbimiz (celle celaluhu) bu ayet-i kerimede kendisinden sakınmamızı yani takvayı bize emretmekte ve Kendisini unutanlardan olmamamızı istemektedir. Takvayı terk edenin, kendilerine fayda verecek, onları azaptan kurtaracak ve onlara ebedi mutluluğu kazandıracak şeyleri unutarak cezalandırılacağını bize haber vermektedir. Buradan anlıyoruz ki günahlar Allah’ın, kulunu unutmasına, onu terk etmesine, onunla nefsini ve şeytanını baş başa bırakmasına yol açar. Bu da aslında kul için büyük bir cezadır. Çünkü kul her zaman Rabbine muhtaçtır. Rabbi onu yalnız bıraktığında nefsi ve şeytanı onun haramlara bulaşması için onu dört bir yandan saracak ve vesveselerle onu güçsüz hâle sokacaktır. Yardımsız kalan kul ise bunlara direnemeyip yenik düşecektir. Çünkü o Allah’tan korkmadı, Allah’ı unuttu ve Allah da (azze ve celle) ona kendisini unutturdu. Yani kendi hayrına olan şeyleri unutturdu, onu kurtuluşa götürecek amelleri unutturdu, onu helake sürükleyecek amellerden sakınması gerektiğini ona unutturdu. Böylece o şeytanın yoluna tabi oldu ve helak olanlardan oldu. İşte bu, cezanın ne derece büyük olduğunun kanıtıdır. Cezaların en büyüğü; kulun Allah’ı unutarak yaşamasıdır. Bu ise; kulun bu dünyadaki amacının ne olduğunu, ne yapması gerektiği ve nelerden sakınması gerektiğini yani kısacası varlık sebebinden gafil bir şekilde yaşamasına vesile olur. İşte bu da onu büyük bir helake doğru götürür. Bunların sebebi ise, kulun masiyetler üzerinde ısrar etmesidir. Çünkü masiyetler üzerinde ısrar eden kul Allah’tan korkmaz. Rabbimizden kopuk bir hâlde yaşamak; O’nu anmaktan gafil olmak, O’nun yüceliğini tefekkür etmemek, O’na sığınmadan, O’ndan yardım istemeden, O’na tevekkül etmeden bir hayat sürmek daima bir boşluk içerisinde yaşamaktır. Çünkü O’nun kaybı hiçbir şeyle doldurulamaz. Günahlar kulu ihsan mertebesinden çıkarır ve onu muhsinlerin kazandıkları sevaplardan mahrum bırakır. Zira ihsan, Allah’ı görüyormuşçasına O’na ibadet etmektir. Her daim ihsan üzere olan bir kul, bırakın günah işlemeyi buna niyetlenmeyi dahi düşünmez. Günahlardan kaçınmanın yollarını arar, mubah olan işleri bile masiyetlere yaklaşırım korkusuyla terk eder. Ancak günahlar, kulu bu mertebeden uzaklaştırır ve Allah’ın kendisini gördüğünü unutmasına yol açar. Günahlar kalbin Allah’a ve ahiret yurduna doğru seyrini yavaşlatır ve günahlar arttıkça bu seyir tamamen durma noktasına gelir. Hatta ve hatta kişiyi bu yoldan gerisin geriye döndürecek duruma getirir. Kalp Allah’a doğru ancak kendi gücüyle yol alır. Günahlarla hastalanınca Allah’a ulaşacağı o yolda zayıf bir şekilde yol almaya çalışır. Ve gücü yavaş yavaş zayıflar. Bu gücü tamamen kaybedince yolun ortasında pes eder. Eğer yardımına birileri koşarsa belki tekrar kendisini toparlamaya çalışır. Ancak tek başına kalırsa o yoldan gerisin geriye döner ve telafisi imkânsız bir şekilde Rabbinin yolundan uzaklaşır. Biz biliyoruz ki günahlar kalbi ya öldürür ya da iyice zayıflatır. Zayıflığı sonunda ise Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in onlardan Allah (azze ve celle)’ye sığındığı sekiz şey kulun üzerinde belirmeye başlar: “Tasa, hüzün, acizlik, tembellik, korkaklık, cimrilik, borç altında kalma ve insanların galebesi (yani zillet).” Tasa ile hüzün birbirine yakındır. Kalbin hoşlanmadığı şey, kişinin gelecekte olmasını beklediği şey ise tasa meydana gelir; geçmişte vuku bulmuş bir şey ise hüzün meydana gelir. Acizlik ve tembellik de birbirine yakındır. Çünkü kulun hayır ve kurtuluş sebeplerini yapamaması eğer gücünün bulunmamasından ise bu acizlik, iradesinin bulunmamasından ise bu da tembelliktir. Aynı şekilde korkaklık ve cimriliği de birlikte değerlendirebiliriz. Çünkü ‘fayda vermeme’ kulun bedeniyle ise bu korkaklık, malıyla ise bu da cimriliktir. Borçların altında kalma ve insanların galebesi de birbirine yakındır. Bunun sebebi ise, eğer başkasının onun üzerine istilası haklı olarak gerçekleşmişse borçların onu bükmesi, eğer haksız yere gerçekleşmişse bu insanların galebesidir. İşte günahlar bu sekiz şeyi celbeden en güçlü sebeplerdir. Yine Buhari ve Müslim’de geçen Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’nun rivayet ettiği hadise göre günahlar “tahammül edilemeyecek belaya, insanı ölüme kadar sürükleyecek sorunlarla karşılaşmasına ve düşmanlarını sevindirecek kedere” yol açmaya sebep olmaktadır. Çünkü Rabbimiz (celle celaluhu) şöyle buyurmaktadır: “Başınıza gelen herhangi bir musibet, kendi ellerinizle işledikleriniz yüzündendir. (Bununla beraber) Allah çoğunu affeder.” (Şura Sûresi, 30) Günahların zararlarından bir diğeri de nimetlerin yok olması ve yerine musibetlerin gelmesidir. Kuldan bir nimet ancak bir günahtan dolayı gider ve ona bir bela ancak bir günah sebebiyle gelir. Yukarıdaki Şura Sûresi’nin 30. ayet-i kerimesi de bu söylediklerimize delildir. Hz. Ali (radiyallahu anhu) şöyle demiştir: “Her bela ancak bir günahtan dolayı gelir ve ancak tevbeyle ortadan kalkar.” Yine başka bir ayet-i kerimede Rabbimiz (celle celaluhu) şöyle buyurur: “Bu, Allah’ın bir topluluğa verdiği nimeti, onlar kendilerindekini değiştirmedikçe değiştirmeyeceğinden dolayıdır.” (Enfâl Sûresi, 53) Allah (azze ve celle) bu ayet-i kerimede bir topluluğun kendilerinde var olan itaati isyana, şükrü nankörlüğe, rızasının vesilelelerini gazabının vesilelerine dönüştürmedikçe onlardan nimetlerini kaldırmayacağını haber vermektedir. Eğer onlar değiştirirlerse Allah da onlara uygun ceza olarak onları değiştirecektir. Aynı şekilde tam tersi de söz konusudur. Eğer ki masiyet itaat ile değişirse, nankörlük kalkıp yerine şükür gelirse ve gazabına vesile olacak ameller rızasına vesile olacak amellere dönüşürse o hâlde Rabbimiz de onlara mükâfat olarak onları güzelliklerle değiştirecek ve nimetlerini onlara verecektir. Dolayısıyla bir topluluk hangi hâl üzere olursa Allah (azze ve celle) de o topluluğa ona göre muamele edecek ve nimetlerini de ona göre verecek veya onlardan alacaktır. Bir Müslümanın öncelikli olarak önem vereceği azası kalbidir. Çünkü ameller kalpten neş’et eder. İnsanın kalbinde ne kadar güzel hasletler var ise amelleri de o oranda güzel olur ve ne kadar kötü hasletler var ise amelleri de o oranda kötü olur. Bu bakımdan bir Müslümanın ilk önce yapması gereken, kalbinden kötü hasletleri atmasıdır. Bunların başında da kişinin işlemiş olduğu günahların zararlarını bilmesi gerekir. Şurası bir gerçektir ki bu bölümü hakkıyla işlemeye ne ilmimiz yeter ne de tecrübemiz. Biz de geçmişten günümüze kadar gelen selefimizin ilminden ve tecrübelerinden faydalanıyoruz. Belki günahların, onların da bilmediği ne zararları vardır. Onlar da bildiklerini bizlere aktarmış, hayatlarında bu aktardıklarını yaşamaya çalışmışlar. Onlar bu meseleleri yazıya dökme, gelecek nesillere aktarma telaşına düştüler ise bilin ki burada dikkat edilmesi gereken bir durum vardır. Bir şey hakkında ne kadar çok tafsilat var ise, o şey o kadar ince detaylarıyla biliniyor demektir. Ve bu şey, insanın kaçınması, korunması gereken şey ise bu durumda bunu en ince detaylarıyla bilmek insana fayda getirir. Günahların zararlarını ne kadar çok bilir isek, ondan o kadar kaçınırız; gelecek olan zararı önceden kestirip tedbirimizi ona göre alırız. En az zararla bu durumdan kurtuluruz. Bu bakımdan bu ve diğer bölümlerin uzun tutulması bizi bıkkınlığa sevk etmemeli, aksine bunun bizim için önemli bir kalkan olacağını hatırımızdan çıkarmamalıyız. Günahların bir cezası da; yüce Rabbimizin günahkârların kalbine koyduğu korku ve dehşettir. Günahkâr insanları hep bir korku içerisinde, bir kaygı içerisinde görürsün. Zira itaat, Allah’ın en büyük kalesidir. İtaate giren insan dünya ve ahiret cezalarından güvencede olur, isyan üzere olanı ise korkular dört bir yandan kuşatır. Selefimiz, asi olan insanın kalbini bir kuşun iki kanadı arasında uçmasına benzetmişlerdir. Çünkü asi insan, beklenmedik bir gıcırtı duysa buna “bela geldi” der, yolda yürürken ayağı takılsa dünya helak oluyor zanneder. Her ufak bir imtihan onun için helak olmanın kendisi, her ufak bir ses onun için dünyanın en büyük korkusudur. Kalbinde hastalık olan insan, huzursuz insandır. Hayat onun için, sürekli kaygılanması gereken işlerle doludur. İç dünyasında sürekli bir tedirginlik, karşı koyamadığı bir huzursuzluk hâkimdir. Aynı şekilde, başına gelecek musibetlerden de çok korkar. Onları kendi dünyasında çok büyütür. Hâlbuki gelecek olan musibet ona hiçbir zarar vermeyecektir. Belki sadece malında bir eksilme olacaktır ama kalp hasta olduğu için bu musibetin kendisini helak edeceğini, bir daha asla düzelemeyeceğini düşünür. İşte bu onun zindanıdır. Bunun sebebi de tabi ki işlediği günahlardandır. Kalbi salim olan bir insan, gelecek olanın kaderde varsa zaten olacağını, yoksa da ne olursa olsun başına gelmeyeceğini idrak etmiş, kalbine bunu hâkim kılmış insandır. Bilir ki tüm insanlık ona zarar vermek için bir araya gelse Allah dilemedikçe kılına bile zarar veremezler ve yine bilir ki tüm insanlık ona gelecek olan zararı def etmek için bir araya gelse Allah dilemedikçe ondan bu zararı def edemezler. Bunu idrak etmek ne güzel bir nimettir! İşte tam bu kısım yaşadığımız toplumdaki insanları ne kadar da açık bir şekilde yansıtmaktadır. İnsanlar bir gün işsiz kalacakları zaman helak olacaklarına, çocuklarının okuyup tahsil sahibi olmadıklarında aç, susuz, perişan bir vaziyette yaşayacaklarına, sigortalı bir işe giremediklerinde yaşlanınca kimsenin ona bakmayacağından açlıktan ölüp gideceklerine, sağlık sigortası olmadığında hastalanınca hastane masraflarının altında ezilip kalacağına vs. gibi kaygı ve korkular içerisinde hayatlarını sürdürmektedirler. İşte bu insanlar biraz önce bahsettiğimiz günahlarla kalpleri kararan ve bu sebepten ötürü sürekli kaygı ve korku içerisinde olan zavallılardır. Hem dünyaları hem de ahiretleri hüsran içerisinde olan miskinlerdir. Hâlbuki bilmiyorlar Rezzak olan Allah’tır, mülkü dilediğine genişletip dilediğine daraltan Allah’tır, işleri düzene koyup takdir eden Allah’tır, ecelleri geldiğinde onları alacak olan Allah’tır (celle celaluhu)… Bu kısımda özel olarak belirtmek istediğim bir nokta var ki o da şudur: malumunuz odur ki bugün Müslümanlar çok çok ciddi imtihanlarla sınanmaktadır. Küffar, ordularıyla her bir taraftan Müslümanlara saldırmaktadır. Bu saldırılarını yaparken kullandığı silahlardan biri de Müslümanların kalplerine korku salmaktır. Bunu da en iyi medyayı kullanarak yapmaktadır. Özellikle askerî alandaki gücünü tüm dünyaya göstererek gövde gösterisi yapıp adeta kendisinin yenilmez bir güce sahip olduğunu insanlar üzerinde hissettirmektedir. Son teknoloji savunma sistemlerini reklam yapıp sanki bu sistemleri asıl yaratanın kendisi olduğunu insanların beyinlerine işlemektedir. Bazen öyle kaliteli reklam yapmaktadırlar ki insanlar artık onlar için ‘Bunları kimse yenemez’ ‘Bunlarla zıt gitmemek lazım, yoksa bizi bir tükürükte boğarlar’ gibi algılara kapılmaktadırlar. İşte Müslüman böyle zamanlarda şu ayetleri hatırlamalıdır: “Onların içlerinde size karşı duydukları korku, Allah'a olan korkularından daha şiddetlidir. Böyledir, çünkü onlar anlamayan bir topluluktur. Onlar müstahkem şehirlerde veya siperler arkasında bulunmaksızın sizinle toplu halde savaşamazlar. Kendi aralarındaki savaşları ise çetindir. Sen onları derli toplu sanırsın, hâlbuki kalpleri darmadağınıktır. Böyledir, çünkü onlar aklını kullanmayan bir topluluktur.”[1] Müslüman bilir ki onların kalpleri paramparçadır. Bilir ki onlar çok korktuklarından ötürü bu teknolojiyle kendilerini savunma ihtiyacı duymaktadırlar. Bilir ki onları da onların teknolojilerini de yaratan Allah’tır (celle celaluhu). Bu yüzden biz Müslümanların, kâfirlerin insanların kalplerine korku salmaya çalıştıkları bu zamanda kalplerimizi günahlardan arındırmalıyız. Herkesin mazluma karşı arkasını dönüp kaçtığı bu zamanda onlara yardım edebilmek ve bu küffar ordusuna kafa tutabilmemiz için takva sahibi olmalıyız. Eğer günahlara dalar ve tevbe de etmez isek kalplerimize Vehn hastalığı (dünya sevgisi ve ölüm korkusu) girer ve suyun üzerindeki çerçöp hâline döneriz. Kâfirlerden korkar, onlarla uzlaşmaya yollarını aramaya başlar, cihadı kerih görüp kendimizi cihaddan koparacak bahanelere sarılırız. Rabbim muhafaza etsin. Son olarak Şeyhülislam İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’ın şu meşhur sözüyle bu bölüme nokta koymak istiyorum: “Yaratılmışlardan korkanlar, kalplerinde hastalık bulunan kimselerdir.” Günahların zararlarından bir diğeri de kalpte büyük bir yalnızlığın olmasıdır. Günahkâr insan kendisini yapayalnız hisseder. Bu yalnızlık hem kendisiyle Rabbi arasında hem de insanlarla kendisi arasında olur. Bu meselenin sırrı da şuradadır: İtaat ve ibadet Rabbe yaklaştırır. Kişi O’na ne kadar yaklaşırsa ünsiyet de o kadar güçlenir. Masiyet de Rabb’den uzaklaştırır. Bu uzaklık ne kadar artarsa yalnızlık ve yabancılık hissi o oranda artar. Bu yüzden kul, aralarındaki uzaklık nedeniyle düşmanıyla arasında soğukluk ve yabancılık hisseder. Velev ki onunla içli dışlı olsa bile. Aynı şekilde sevdiği kimse ile kendisi arasında bir yakınlık ve muhabbet hisseder. Velev ki ondan çok uzakta olsa bile. Nefsini heva ve hevesine uymaktan men eden kimse Rabbiyle barışıktır. O’na karşı muhabbet besler ve gereği gibi O’ndan korkar. Böyle bir kul hiçbir zaman yalnızlık hissetmez. Etrafında kimsecikler olmasa da bilir ki Rabbi onunla beraberdir. Başına bir imtihan geldiğinde yalnız olsa da bilir ki yardımcısı Rabbidir. Kimseye muhtaç değildir. Onun muhtaç olduğu tek mercii Rabbidir. O’ndan yardım ister, O’na yalvarır. Böyle bir kulun kalbi her zaman sekinet hâlindedir. Ancak günah bataklığına saplanmış olan kul ise böyle değildir. O, her zaman kendisini yapayalnız hisseder; etrafında dostları, akrabaları bile olsa yalnızdır. Onun kalbinde büyük bir yalnızlık hissi vardır. Çünkü o Rabbi’nden uzaklaşmış, Rabbi de onu kendi hâline bırakmıştır. Bu ise insan için dünyadayken yaşayabileceği en büyük ıstıraplardan biridir. Bahtı açık kullardan birisi, “Dünyanın zavallıları dünyadan, oradaki yaşam zevkini tatmadan, oradaki en tatlı şeyi tatmadan ayrıldılar.” bir başkası ise, “Hükümdarlar ve prensler içinde bulunduğumuz huzuru bilselerdi bizlerle savaşırlardı.” demiştir. Allah’a seyr-i sülûk etmiş herkes şunda ittifak etmiştir: Kalpler Mevlalarına ulaşmadıkça huzur bulmazlar ve düzgün olmadıkça Mevlalarına ulaşamazlar, hastalığı ilaca dönüşmedikçe sağlıklı ve düzgün olamazlar. Bu da ancak heva ve hevese muhalefetle olur. Hevaya muhalefet şifadır. Günahların cezalarından birisi de kalp gözünü körleştirmesi, nurunu söndürmesi, ilim yollarını tıkaması, hidayete götüren şeyleri perdelemesidir. Nitekim İmam Mâlik, İmam Şafii’yle karşılaşıp ondaki üstün zekâ ve tasavvur gücünü görünce “Ben, Allah’ın sana bir nur bıraktığını görüyorum. Onu masiyet karanlığıyla söndürme!” demiştir. Selefimizin hayatlarına baktığımızda şunu çok net bir şekilde söyleyebiliriz: Onların ömürlerindeki bereket hiç kimsenin ömründe yoktu. Kısa bir ömür yaşamış olmalarına rağmen ilmin her alanında ihtisas yaptıklarını görmekteyiz. SubhanAllah! Bu nasıl bir berekettir ki bizim şu zamanda okuyamadığımız on ciltlik bir kitabı bir kenara bırakın, o insanların diyar diyar gezerek ilim elde ettiklerini, yüzlerce ciltlik külliyatları okuyup müzakerelerde bulunduklarını ve daha sonra da yüzlerce ciltlik kitaplar yazarak bu ilimlerini sadaka-ı cariye olarak bıraktıklarını görüyoruz. Bu süre zarfında da cihad amelinden de geri durmadıklarını, cihad meydanlarında en ön saflarda yıllarca mücadele ettiklerini kitaplardan öğreniyoruz. Peki, bu bereketin kaynağı ne idi? Çünkü onlar masiyetlerin birer karanlık olduğunu yakinen biliyorlardı. Onlar için bir masiyet işlemek helak olmak gibiydi. Aynı zamanda onlar Rabblerine karşı samimiydiler. Takva onların elbiseleriydi. Bu elbise onları hem âlim hem zahid hem de mücahid yapmak için yeterliydi. Bu elbiseye büründükleri için onlara bir hadis öğrenmek için yüzlerce kilometre kat etmek ve günlerce yol gitmek zor gelmedi. Bu elbiseye büründükleri için günde birkaç saat uyku onların dinlenmesine yetti. Bu elbiseye büründükleri için cennetlerini göğüslerinde taşıdılar, esaret onlara halvet oldu, sürülmek onlara hicret oldu, öldürülmek de onların şehadeti oldu. Rabbim onlardan razı olsun… Peki ya bizler! Teknolojinin hayatımızı kolaylaştırdığını düşündüğümüz, en uzak diyardaki bir insana bile 5-6 saniyede ulaşabildiğimiz, en uzak ülkelere birkaç saatte gidebildiğimiz bu çağımızda bırakalım ilim öğrenmeyi, ilmî kitapları bile okumakta güçlük çekiyoruz. Rabbimizin bizlere gönderdiği Kur’an-ı Kerim’in yüzünü acaba günde kaç kere açıyoruz? Kur’an-ı Kerim’den ezberlediğimiz sûre sayısı acaba kaç tane? Önderimiz Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadislerinin sadece metinlerini bile ezberlemekten aciziz maalesef. Kaldı ki hadislerle amel etmek nerede biz nerede. Üzerimize vacip olan ilimleri öğrenme ihtiyacı duymuyoruz. Hâlbuki bilgisayarımızda iki tıkla ulaşabileceğimiz yüzlerce ciltlerden oluşmuş külliyatlar mevcut iken. Neden öğrendiğimiz ilmî bir şeyi çok kısa zamanda unutuyoruz? Neden ezberleyemiyoruz, anlayamıyoruz, aktaramıyoruz, amel edemiyoruz? Ve daha nice şikâyet edebileceğimiz sorunlar… Peki, nedir bunların sebebi? İşte bunların en büyük sebebi, masiyetlerin hayatımızda yer etmiş olmasıdır. Allah (azze ve celle) masiyet sahibi insana ilim öğrenmede bereket vermez. Çünkü ilim bir nurdur ve masiyetler o nuru söndürür. Rabbim bizleri ıslah eylesin… Günahları terk etmediğimiz müddetçe Rabbimiz bize hakkı batıldan ayırt edeceğimiz furkanı nasip etmez. Haktır dediğimiz bir yolu bir sene sonra batıl diye terk ederiz, batıl dediğimiz yola, hakmış meğerse diyerek gireriz. Bir sene sonra da, bu yol da batılmış, deyip başka yollar ararız… Hayatımızda ne bir süreklilik ne bir sebat ve ne de bir bereket olur. O daldan o dala konar, iki arada bir derede bocalar dururuz. Ancak günahları terk edip Rabbimize karşı samimi bir şekilde takva sahibi olmaya çalışırsak Rabbimiz bize bir furkan nasip eder, bu yolda sebat verir ve ayaklarımızı sabit kılar. Şöyle buyuruyor Rabbimiz (celle celaluhu): “Ey iman edenler! Eğer Allah'tan korkarsanız O, size furkan (iyi ile kötüyü ayırt edecek bir anlayış) verir, suçlarınızı örter ve sizi bağışlar. Çünkü Allah büyük lütuf sahibidir.” (Enfâl Sûresi, 29) Yüce Allah’ın kula en büyük nimetlerinden birisi de onun kıymetini yüceltmesidir; buna en çok layık olanlar da hiç şüphesiz Peygamberlerdir. Rabbimiz (celle celaluhu) Peygamberlerini diğer kullarından ayrı tutmuş, onların kıymetini yüceltmiştir. Mesela, bunlardan biri İbrahim (aleyhisselam)’dır. Nitekim o, “Rabbim, bana hüküm (ve hikmet) bağışla ve beni salih olanlara kat; sonra gelecekler arasında bana bir doğruluk dili (lisan-ı sıdk) ver.” (Şuarâ Sûresi, 83-84) demiş, yüce Allah o ve oğulları hakkında “Onlara rahmetimizden armağan(lar) bağışladık ve onlar için yüce bir doğruluk dili verdik (yani bütün din mensuplarınca onların, övülüp hayır ile yâd edilmelerini sağladık).” (Meryem Sûresi, 50) buyurmuştur. Yüce Rabbimiz Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) için de şöyle buyurmuştur: “Senin şanını yüceltmedik mi?” (İnşirâh Sûresi, 4) İşte kul, Peygamberlerin yolunu takip ettiği oranda bundan nasiplenecektir. Günahlar, kul ile Rabbi arasındaki ilişkinin kopmasına yol açar. Bu hayır bağı kopunca da her türlü şer bağları onunla bağlantı kurmaya başlar. Bir göz açıp kapama süresinde dahi onsuz edemeyeceği Mevlası ile ilişkileri kopmuş olan kul aslında en büyük düşman ile dost olmaya başlamış, asıl dostundan uzaklaşmıştır. Seleften bir zat şöyle der: “Kulu yüce Allah ile şeytan arasında bırakılmış hâlde görüyorum; yüce Allah yüz çevirince ona şeytan dost olur. Allah onu dost edinip himayesi altına alınca da şeytan ona güç yetiremez.” Nitekim Rabbimiz (celle celaluhu) şöyle buyurmuştur: “Hani biz meleklere: Âdem’e secde edin, demiştik; İblis hariç olmak üzere, onlar hemen secde ettiler. İblis cinlerdendi; Rabbinin emrinden dışarı çıktı. Şimdi siz, Beni bırakıp da onu ve onun soyunu mu dost ediniyorsunuz? Oysa onlar sizin düşmanınızdır. Zalimler için bu ne fena bir değişmedir!” (Kehf Sûresi, 50) Yüce Rabbimiz (celle celaluhu) bu ayette şöyle demektedir: Ben, atanıza ikramda bulundum, onun değerini yükselttim, onu başkasından üstün kıldım. Ona ikram ve şereflendirme olarak tüm meleklerime ona secde etmelerini emrettim. Hepsi Bana itaat ettiler; ancak onun da Benim de düşmanım olan İblis bunu kabul etmedi. Emrime karşı geldi, Bana itaati bıraktı. Tüm bunlardan sonra Beni bırakıp onu ve neslini dost edinmeniz, hoşnutsuzluğuma yol açacak hususlarda onu dost edinmeniz size hiç yakışır mı? Ona düşmanlığı emrettiğim hâlde siz düşmanımı dost edindiniz. Bir hükümdarın düşmanlarını dost edinen kimse, hükümdar nezdinde düşmanla aynıdır. Çünkü sevgi ve itaat ancak itaat edilenin düşmanlarını düşman, dostlarını dost edinmekle olur. Hükümdarın düşmanlarını dost edinip sonra da onun dostu olduğunu iddia etmen saçmadır. Bu, eğer hükümdarın düşmanı sizin düşmanınız değilse böyledir. Peki, o aynı zamanda sizin hakiki düşmanınızsa ve sizinle onun arasındaki düşmanlık koyun ile kurt arasındaki düşmanlıktan büyükse... Yüce Allah böylesi bir dostluğun çirkinliğini “Oysa onlar sizin düşmanınızdır” ve “Rabbinin buyruğu dışına çıktı” sözleriyle vurgulamıştır. Zalimlerin cezası ne kötüdür! Günahların zararlarından birisi de onun için güzel isimlerin kalkması, ona yerilen ve alçaltıcı isimlerin kullanılmasıdır. İtaatkâr kul; mü’min, muhsin, itaatkâr, salih... gibi isimlerle anılır. İsyan üzere olan kul ise; facir, asi, zinakâr, yalancı, hain... gibi isimlerle anılır. Bunlar ise fısk isimleridir. “İmandan sonra fasıklık ne kötü bir isimdir.” (Hucurat Sûresi, 11) Günahların bir cezası da kişinin Allah katındaki ve insanlar katındaki şan, değer ve makamının düşmesidir. Çünkü Allah (azze ve celle)’nin katında en değerli olan kullar, en takvalı ve en itaatkâr olan kullardır. Dolayısıyla kul Allah (azze ve celle)’ye ne kadar itaat ederse o oranda Rabbinin yanındaki değeri artar. Aynı zamanda Allah (azze ve celle) itaatkâr kulu insanların kalbinde de sevdirir; başkalarının yanındaki şan ve değeri de artar. Bunun tam zıddı olarak, kul isyan üzere olduğu sürece hem Allah’ın gözünden düşer hem de insanların yanında onun bir değeri olmaz, insanlar tarafından kötü muameleye maruz kalır ve onların arasında en kötü şartlarda yaşamını sürdürmeye devam eder. Günahlar, ömrün bereketini, rızkın bereketini, ilmin bereketini, amelin bereketini, ibadet ve taatin bereketini özetle din ve dünyanın bereketini götürür. Allah’a isyan üzere olan bir kulun hayatında hiçbir berekete rastlayamazsın. Yeryüzündeki bereketin kalkmasının sebebi insanların isyanlarından başka ne olabilir ki? Yüce Rabbimiz şöyle buyurmaktadır: “Eğer o ülkeler halkı inansalardı ve korkup-sakınsalardı, gerçekten üzerlerine hem gökten hem de yerden (sayısız) bolluklar (bereketler) açardık; ancak onlar yalanladılar, Biz de onları kazanageldikleri nedeniyle yakalayıverdik.” (A’raf Sûresi 96) “Eğer onlar (insanlar ve cinler), yol üzerinde ‘dosdoğru bir istikamet tuttursalardı’, mutlaka Biz onlara bol miktarda su içirir (tükenmez bir rızık ve nimet verir) dik.” (Cin Sûresi, 16) Allah’a asi olmanın rızık ve ömrün bereketini gidermesinin sebebi şudur: Şeytan masiyetlere ve masiyet ehline bırakılmıştır. Onun hükümranlığı onlar üzerindedir. Şeytanın bitiştiği, yanında olduğu her şeyin bereketi ortadan kalkar. Bu sebeple, Allah’ın isminin olduğu yerde bereket olacağından dolayı yerken, içerken, binerken, giyerken ve cima ederken Allah’ın adının anılması tavsiye edilmiştir. O’nun adının anılması şeytanı kovar ve ortada sadece Allah’ın adı bulunduğundan bereket hâsıl olur. Bereketi verecek olan sadece Allah’tır, bereketin tümü O’ndandır. O’na nispet edilen her şey bereketlidir. O’nun kelamı bereketlidir. Rasûlü bereketlidir, yarattıklarına faydalı kulu bereketlidir. Beytu’l-Haram’ı bereketlidir. Bereket sahibi ancak O’dur ve O’na nispet edilen şeyde bereket vardır. Yüce Allah’ın kendinden uzaklaştığı her şahıs, söz ve harekette ise hiçbir bereket yoktur. Yeri gelmişken burada önemli bir parantez açmak gerekir. Bugün yaşadığımız bu dünyada insanların her daim Rabblerine isyan üzere olduklarını, buna rağmen dünyalık nice nimetler içerisinde müreffeh bir hayat sürdürdüklerini müşahede etmekteyiz. Peki, bu durum bir çelişki midir? Tabii ki hayır. Sebebine gelince, isyankâr olan kullar için bu mallar kıyamet günü onların boyunlarına dolanacak ve onların cehenneme sürüklenmelerine vesile olacaktır. Rabbimiz onlara ahirette bir pay bırakmamak istemektedir. Dünyada yesinler, içsinler, eğlensinler; azıcık bir geçimliktir o, varacakları yer ne kötüdür! “Onları bırak; yesinler, yararlansınlar ve onları (boş) emel oyalayadursun. İlerde bileceklerdir!” (Hicr Sûresi, 3) “İnkârcıların (refah içinde) diyar diyar dolaşması sakın seni aldatmasın! Azıcık bir menfaattir o. Sonra onların varacakları yer cehennemdir. O ne kötü varış yeridir!” (Âl-i İmran Sûresi, 196-197) Nice itaatkâr kullar vardır ki dışarıdan bakıldığında yokluk içerisinde görürsün. Hâlbuki onun hayatında öyle bereketler vardır ki bu sayede dünyası huzur içerisindedir. Çünkü o rızkın-nimetin kulu değildir. O, bu nimetleri Allah’a ulaşmak için birer vesile olarak görür. Hem Allah’ın rızasını kazanır hem de kalbi, gönlü huzur içerisinde dertsiz, tasasız bir hayat sürer. Nice isyankâr kullar vardır ki dışarıdan bakıldığında onu her türlü bolluk ve bereket içerisinde, huzur ve mutluluk içerisinde zannedersin. Ancak o öyle bir yokluk ve sefalet içerisindedir ki hem dünyada hem de ahirette zindan gibi bir hayat sürdürmektedir. Çünkü o, eşyanın kuludur. Eşya ona hükmeder, onu istediği gibi yönlendirir. Elindeki ile yetinmez ve daha iyisini alabilmek için günlerce, yıllarca çalışır; sonunda onu elde ettiğinde onu kaybetmemek için ayrıca ona ehemmiyet gösterir. İşte bu insanlar kendilerine mühlet verilenlerdendirler. O mühlet bittiğinde onlar için asıl ızdırap o zaman başlayacaktır. Rabbimiz (celle celaluhu), insanları yüceler ve alçaklar olmak üzere iki kısımda yaratmıştır. İlliyyin’i yüce insanların, Esfel-i Safilin’i de alçalmışların mekânı kılmıştır. Kendine itaat eden kulları dünya ve ahirette en yükseklerde, isyan edenleri de en alçaklarda kılmıştır. İzzeti itaatkârlara, zilleti de isyankârlara vermiştir. İmam Ahmed (rahimehullah)’ın Abdullah bin Amr kanalıyla rivayet ettiği bir hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Kıyametin biraz öncesinde kılıçla gönderildim. Rızkım mızrağımın altında kılındı. Zillet ve alçaklık, emrime muhalefet edenlere verildi!” Kul her masiyet işlediğinde Allah katındaki derecesi düşer. Bu iniş devam ettikçe en alta doğru yol alır. Kul tâat işlediğinde de Allah katındaki derecesi yükselir ve tâatler de devam ettikçe en yükseğe doğru yol alır. Kulun düşüşü ya gaflet ile olur ya da büyük veya küçük bir günah işlemek ile olur. Gaflete düşen kul bu gafletten uyandığında uyanıklığının derecesine göre önceki hâline geri döner hatta daha da yükselir. Büyük ya da küçük günah işleyen kulun ise samimi bir tevbeye ihtiyacı vardır. Rabbimiz birçok ayetin de bize tevbeyi nasihat etmiştir: “Gerçek şu ki sizden kim bilmeyerek bir kötülük yapar, sonra ardından tevbe edip de kendini ıslah ederse, bilsin ki Allah çok bağışlayan, çok esirgeyendir.” (En’âm Sûresi, 54) “Ancak tevbe edip durumlarını düzeltenler ve gerçeği açıkça ortaya koyanlar başkadır. Zira Ben onların tevbelerini kabul ederim. Ben, tevbeyi çokça kabul eden ve çokça esirgeyenim.” (Bakara Sûresi, 160) “Ancak tevbe eden, iman eden ve salih amellerde bulunup davranan başka; işte onların günahlarını Allah iyiliklere çevirir. Allah çok bağışlayandır, çok esirgeyendir.” (Furkan Sûresi, 70) Tevbe de insanı bulunmuş olduğu eski hâline ya geri döndürür ya eskisinden daha iyi bir dereceye yükseltir ya da eski hâline döndüremez. Burada kulun tevbe ederken gösterdiği samimiyet, tevbenin gücüne ve kemâline inanması, Allah’a karşı zillet, mahcupluk, O’na yönelme duygusu, O’ndan sakınma vs. çok önemlidir. Bunlar ne kadar yüksek derecede olursa kulun da tevbesi onu o kadar yükseltecektir. Aynı zamanda tevbe ettikten sonra hayırlı ameller işlemek de kulun o masiyetini silecek ve onu düştüğü derecelerden üste doğru çıkaracaktır. Bu Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in tavsiyesidir: “Nerede olursan ol Allah’a karşı gelmekten sakın; yaptığın kötülüğün arkasından bir iyilik yap ki bu onu yok etsin. İnsanlara karşı güzel ahlakın gereğine göre davran.” (Tirmizi) Burada insanların yanlış anladıkları önemli bir hususu açıklamak gerekir. Kul bazen öyle bir derin bataklığa düşer ki bundan sonra işleyeceği ameller onu yüzlerce derece yükseltse dahi eski durumuna geri getirmez. Bu yüzden kul işlemiş olduğu masiyetleri önemsemeli, onları basit görmemelidir. Nitekim Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’nun rivayet ettiği sahih bir hadiste Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Kul hiç önemsemediği bir laf söyler ve onunla cehennemin batıyla doğu arası uzaklığından daha derinine düşer.” (Buhari) Günahların büyük zararlarından bir tanesi de günah işleyen kula karşı düşmanın cesaretlenmesidir. Günah işleyen kula karşı düşman saldırma cesareti bulmaya başlar. Şeytanlar ona eziyet etme, aldatma, vesvese verme, korkutma, üzme gibi konularda kula karşı cesaret bulurlar. Onu zayıf gördüklerinden ötürü kendilerine güvenirler ve kulu günaha iterler. İnsî şeytanlar ise masiyet işlemiş olan kula karşı yapabildikleri her türlü eziyeti ona yapma konusunda cüretkâr davranmaya başlarlar. Ailesi, hizmetçisi, evlatları, komşuları, akrabaları ve hatta hayvanlar bile ona karşı cesur ve küstah olurlar. Seleften bir zat şöyle demiştir: “Vallahi, ben Allah’a karşı bir günah işliyorum ve bunu hanımımdan ve bineğimin huyundan hissediyorum.” SubhanAllah! Aynı şekilde masiyet işleyen kula karşı zalim yöneticiler de ceza vermede katı olurlar. Onu önemsemezler; ailesine, akrabalarına eziyet etmekle onu tehdit ederler. Her türlü hakaretlerde bulunurlar. Çünkü bu kul Allah’ın kalesine sığınmamıştır. Allah’ın kalesine sığınmak, O’nun emirlerine itaat etmek ve nehiylerinden kaçınmaktır. Bu kişi Allah’a karşı masiyet üzere olduğundan Allah da onu yardımsız bırakmıştır. Genelde tüm Müslümanların özelde de mücahidlerin masiyetler konusunda çok hassas olması gerekir. Çünkü bugün Müslümanlar güç ve kuvvet bakımından kâfirlerden çok geridedirler. Bizi kâfirlere karşı galip kılan ise Rabbimizin yardımından başkası değildir. Biz samimi olduğumuz oranda Rabbimiz bizlere yardım edecek, kâfirlerin kalplerine korku salacaktır. Yoksa maddi bir kıyaslama ile bu mücadeleden Müslümanların galip gelmesi mümkün değildir. İşte bu açıdan bizlerin masiyetleri artarsa kâfirlerin de bize karşı cesareti artacak ve yenilgi kaçınılmaz olacaktır. Rabbimize karşı itaatkâr olursak Allah’ın izniyle karşımızda hiçbir güç duramayacak ve kâfirler kilometrelerce öteden korkuya kapılacaklardır. Bedir gününde Rabbimiz (celle celaluhu) kâfirlerin kalplerine saldığı korkuyu ve Müslümanlara meleklerle nasıl yardım ettiğini şu ayetiyle açıklamıştır: “Hani Rabbin meleklere, ‘Muhakkak Ben sizinle beraberim. Haydi, iman edenlere destek olun! Ben kâfirlerin yüreğine korku salacağım. Vurun boyunlarına! Vurun onların bütün parmaklarına!’ diye vahyediyordu.” (Enfâl Sûresi, 12) Kul masiyet işledikçe kendi nefsi de ona karşı cesaret kazanır, inatçı olur. Kulu helake sürüklemeye çalışır, ona itaat etmek istemez. Çünkü itaat yüce Allah’ın kalesidir; ona giren güvencede olur, onu terk eden de güvenden mahrum kalır. Güvencesi olmayanın önüne zalimler, yol kesiciler çıkar. Ona eziyet etmeye başlarlar. Kul da kendisini onlara karşı koruyacak hiçbir şey bulamaz. Allah Kendisine iman etmiş kimseleri korur. İman ise, söz ve ameldir. İman ne kadar güçlü ise Allah’ın koruması da o derece güçlü olur. Allah’tan yardım dileriz... Rabbim yazıya döktüğümüz bu nasihatlerden faydalanmayı ve amel etmeyi bizlere, siz değerli okuyuculara ve tüm Müslümanlara nasip etsin. Âmin. [1] Haşr Sûresi 13-14 Zekeriya Ahmed

بسم الله الرحمن الرحيم Allah’a hamdolsun. Salât ve selam nebilerin ve gönderilmiş Rasûllerin en şereflisine, Peygamberimiz Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’e olsun. Â’line, ashabına ve ona ihsan ile tabi olanlara olsun. Bundan sonra; Bu sözler, sana tahsis ettiğim sözlerdir ey mücahid! Sınırlarda nöbet tutan nöbetçi! Allah yolundaki fedakâr asker! Bu sözler bir zamanlar zayıf düşürülmüş erkeklerden iken kafamda dolaşan sözlerdir. Ta ki Allah bana bir yol gösterdi de kurtuldum. O zamanlar sana gıpta ederdim. Seni seviyorum. Lakin seni yalnızca Allah için seviyorum. İçinde bulunduğun durumu seviyorum çünkü bu durum Allah’ı razı ediyor. Ekranlardan dahi olsa seni izlemeyi seviyorum. Seni izlerken içimde sana kavuşmanın özlemi alevleniyor ve dudaklarımdan şu dua dökülüyor: “Allah’ım! Onların karşılaştıklarının ve musibetlerinin ecirlerinden bizi mahrum etme.” Allah senin için benim kalbimde öyle bir kabul yaratmış ki senden, kahramanlıklarından ve mü’minlerin gönlüne şifa veren zaferlerinden konuşmak bana huzur veriyor. Kısa veya tekrar tekrar olsa da senden konuşmak güzel. Senden konuşurken hâlim, şairin vasfettiği bir hâle dönüşüyor: Ey bana sevdiklerimin anılarını hatırlatan Onlar hakkında muhabbet güzeldir, muhabbet onlarla güzelleşir. Onların cenabından konuşmayı benim için tekrar et Şüphesiz sevgiliden konuşmak da sevimlidir. Senin yolundaki zorlukları ve sıkıntıları düşünüyorum. Yol ki akıbetin ölüm ve sürgün. Tabi bu, esaretten ve sakat kalmaktan afiyette olursan. Delilleri biraz irdeledim. Gördüm ki Allah (azze ve celle) cihad ibadetini diğer ibadetlerden hiçbirini nitelendirmediği bir sıfat ile nitelendirmiş: “Hoşunuza gitmediği hâlde cihad üzerinize farz kılındı.”[1] Doğrusu Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şu sözünü bilmemiş olsaydım senin hâline üzülecektim: “Cennet hoşa gitmeyen şeylerle, cehennem ise nefse hoş gelen şeylerle kuşatılmıştır.”[2] Sonra anladım ki Allah’ın senin gibilere has kıldığı bu yol cennete giden en kısa ve en faziletli yol. Sonra Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şu sözünü de okuyunca bu hususta yakinim daha da arttı: “Muhakkak ki cennetin kapıları kılıçların gölgesi altındadır.”[3] Senin göğüs gerdiğin zorlukları birazcık tahmin edebiliyorum. Doğrusu bazen dağın başında bir mağaraya sığınıyorsun, kimi zaman da çöllerin en sote yerlerinde konaklıyorsun. Hatta öyle oluyor ki bu sıkıntılar seni Cuma ve cemaat namazlarından alıkoyuyor. Lakin tüm bunlara rağmen sana gıpta ediyorum! Çünkü bu dinin düşmanları ibadette ve ilimde hangi menzilede olursa olsun hiçbir Müslümandan senden korktukları kadar korkmuyorlar. Onlar kimi zaman senin yüzünden insanların karşısında ağlıyorlar. Allah’ın sana has kıldığı şu haslet mübarek olsun ey kardeşim! “İşte onların Allah yolunda bir susuzluğa, bir yorgunluğa ve bir açlığa duçar olmaları, kâfirleri öfkelendirecek bir yere (ayak) basmaları ve düşmana karşı bir başarı kazanmaları, ancak bunların karşılığında kendilerine salih bir amel yazılması içindir. Çünkü Allah iyilik yapanların mükâfatını zayi etmez.”[4] Allah içindekini daha iyi bilir ancak ben inanıyorum ki sen tüm bunları bu dinin kalbindeki yüce makamından dolayı yapıyorsun. İbn-u Ukayl şöyle söyledi: “Eğer yaşadığın zamanda insanların arasında İslam’ın makamını öğrenmek istiyorsan, cami kapılarındaki izdihamlarına aldırma. “Lebbeyk! Lebbeyk!” diye bağırmaları da seni yanıltmasın. Bunu görmek istiyorsan şeriat düşmanlarına ne yaptıklarına bak.” Kabir azabını düşünüyorum. Oradaki fitneyi… Öyle büyük bir imtihan ki Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) her namazında bundan Allah’a sığınırmış. Çünkü kabir ya cennet bahçelerinden bir bahçe olacak ya da cehennem çukurlarından bir çukur. Sana gelecek olursak ey kardeşim, müjdelen! “Allah Rasûlü’ne soruldu: ‘Neden tüm Müslümanlar kabirlerinde imtihan edilirken şehidler fitneye düşmüyorlar?’ Allah Rasûlü de şöyle cevap verdi: ‘Kılıçların parıltıları onların başlarının üzerinde fitne olarak yeter.’”[5] Şeklini düşünüyorum. Toz toprak içindesin. Kâfirleri kızdırmak için uzattığın saçların toza toprağa bulanmış. Her seferinde o toz ağzına ve burnuna giriyor. Kimi zaman yediğin yemeği ifsad ediyor. Fakat bunların hepsi senin müjdenin bir parçasıdır ey kardeşim! Tirmizi’nin rivayet ettiği bir hadiste Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Allah yolundaki toz, toprak ile cehennem dumanı bir araya gelmeyecektir.” Özellikle istinfar (dağılma) olduğu sıralardaki hâline ne kadar şaşırıyorum bir bilsen! Günler uzuyor ama sen hâlâ aynı durumda oluyorsun. Bazen güneş o kadar şiddetli oluyor ki tenin bronzlaşıyor. Kimi zaman günler geçmesine rağmen sen içeceğinin dışında su bulamıyorsun. Sıcağın kavuruculuğuna ve susuzluğun verdiği yorgunluğa sabrediyorsun. Senin bu hâlinle kanepesinde uzanmış, kahvesini yudumlayan ve erkeklerin yapabildiği hiçbir şeyi beceremeyen insanların hâlini düşünüyorum ki onlar seni düşündüklerinde şöyle söylüyorlar: “Şu sıcakta sefere çıkmayın!” O miskin keşke cehennemin daha sıcak olduğunu anlayabilse… Biliyorum, bütün dünya sana düşman ama sakın sıkılma çünkü sen Peygamberin Sünnetiyle insanların en mutlu olanısın. O, risalet görevini teslim aldıktan sonra ilk tembihlendiği husus işte buydu. Nitekim Varaka bin Nevfel ona şöyle söylemişti: “Senin getirdiğini getirmiş insanlara elbette düşmanlık edildi.” Kardeşim! Vallahi sana olan gıptam öyle bir seviyede duracak gibi değil. Çünkü senin gecen ve gündüzün abidlerin aylarından daha faziletli. Hem neden olmasın ki? Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuyor mu? “Bir gün ve bir gece sınırda nöbet tutmak, gündüzü oruçlu, gecesi ibadetli geçirilen bir aydan daha hayırlıdır. Şayet kişi bu nöbet esnasında ölürse, yapmakta olduğu işin ecri ve sevabı kıyamete kadar devam eder, şehid olarak rızkı da devam eder ve kabirdeki sorgu meleklerinden güven içinde olur.”[6] Bundan daha yüce olanı ise, mücahidin cihad hayatında geçirmiş olduğu her dakika, oturanların namazından ve orucundan daha faziletlidir. Zira Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e soruldu: ---“Cihada ne denktir, ey Allah’ın Rasûlü?” ---“Siz ona güç yetiremezsiniz.” Soru tekrar sorulunca şöyle cevap verdi: ---“Allah yolundaki mücahidin misali, (gündüzleri ve geceleri) hiç ara vermeden oruç tutup namaz kılan, Allah'ın ayetlerine de itaatkâr olan ve Allah yolundaki mücahid, cihaddan dönünceye kadar namaz ve oruçtan hiç gevşemeyen kimse gibidir.”[7] Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) atını Allah yoluna tahsis eden kişinin atının bevline, tozuna ve pisliğine karşılık ecir alacağını haber veriyor. Düşün ki bu atını Allah yoluna tahsis eden kişinin hâli. Kim bilir nefsini bu yola tahsis edenlerin hâli nicedir! Ekranlarda suretini görüyorum. Kalbindeki mutluluğu hakiki manada tabir eden bir tebessüm ile nazar ediyorsun. Doğrusu şöyle sormadan edemiyorum: “Bu adamlar dünya âlem kendilerine düşman iken, korku ve zayıflık kendilerinden ayrılmayan bir olgu iken, nasıl bu kadar mutlu ve huzurlu olabiliyorlar?” Sonra Allah Rasûlü’nün şu hadisini hatırladım: “Allah yolunda cihad edin! O, cennetin kapılarından bir kapıdır. Allah onunla sıkıntıyı ve kederi giderir.”[8] Mü’minler, mağfireti elde edebilmek için hummalı bir çalışma içerisindeler. Lakin sen öyle bir yol seçmişsin ki o, hataları siliyor. Hatta Allah seni muvaffak kılarsa seni arşın altında Allah (azze ve celle)’nin misafirliğine ulaştıracak. Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Ölüler üç çeşittir: 1- Mü’min bir insan Allah yolunda evinden çıkmıştır. Düşmanla karşılaşmış ve öldürülene kadar savaşmıştır. İşte bu, imtihana uğramıştır. Bu kişi arşın altında, Allah (azze ve celle)’nin misafirliğindedir. Nebiler ancak Nebi oldukları için bu kimselerden üstündür. 2- Mü’min bir insan da salih ameller işlemiştir ve günahlar irtikâp etmiştir. Düşmanla karşılaşmış ve öldürülene kadar savaşmıştır. Bu ölüm onun için günahlarını ve hatalarını döken bir gargara gibidir. Çünkü kılıç günahları siler. Bu adama cennetin hangi kapısından girmek istiyorsan oradan gir denilir. Cennetin sekiz kapısı vardır, her birisi diğerinden daha güzeldir. Cehennemin ise yedi kapısı vardır. 3- Münafık bir insan malıyla ve canıyla çıkmıştır. Ölene kadar savaşmıştır. Bu ise cehennemdedir. Çünkü kılıç nifakı silemez.”[9] Allah (azze ve celle)’nin veli kullarını övdüğünü, onları sevdiğini ve onlar tarafından da sevildiğini haber verdiğini gördüm. Ayrıca onları mü’minlere karşı alçakgönüllü, kâfirlere karşı izzetli olarak nitelendirdiğini gördüm. Doğrusu senden başka kimseyi bu sıfatlara layık göremedim. Hiç kâfirlerin boyunlarında kılıcı istihdam etmekten daha büyük bir azizlik var mıdır onlara karşı? Veya mü’minler için canını ortaya koyan kimseden daha fazla kim onlara karşı alçak gönüllü olabilir? İnsanların çoğunun sana düşmanlık ettiğinin farkındayım. Hatta kendileri için kıyam ettiğin din kardeşlerin dâhil sana düşmanlık ediyorlar. Bazıları seni sırtından vuruyor ve seni ayıplıyor. Kimileri minberlerden adını karalıyor. Onlardan kimileri sana suratını asıyor, selamını almıyor. Hatta bazıları senin başına gelen musibetlerden dolayı sevinç duyacak duruma gelmiş. Senin onlarla durumun şairin dediği gibi bir hâl almış: “Ben onun hayatını kurtarmaya çalışıyorum, o ise beni öldürmeye…” Tüm bunlara rağmen sen yoluna devam ediyorsun ve acılara süzme bal gibi katlanıyorsun. Bu nedenle sen bu ümmet içerisinde Allah’ın velisi olmaya en layık olansın: “Allah yolunda cihad ederler ve kınayıcının kınamasından korkmazlar.” Bu nedenle sen Taifetu-l Mansura’dan olmaya en layık kişisin: “Onlara muhalefet edenler ve onları yüzüstü bırakanlar onlara zarar veremezler.” Kardeşim, müsaadenle sana bazı nasihatlerde bulunmak isterim. Kimi zaman faziletli olan efdal olana nasihat edebilir. Nitekim aramızda nasihat almayacak derecede kimse yok. Hamdolsun ki aramızda nasihat edemeyecek durumda da kimse yok. Kardeşim, öncelikle sürekli niyetini kontrol et. Çünkü niyet sabit olmaz. Sana amelinden ancak niyet ettiğin kadarı kalacak. Aç kurtlar insanın dinini ifsad edinceye kadar ona musallat olurlar. Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Kişinin dininde mala ve şöhrete olan düşkünlüğü sürü içerisine yollanmış iki aç kurttan daha tehlikelidir.”[10] Zaten bu husus kimilerinin sapmasındaki en büyük faktör oldu. Baktığımız zaman kişi önce Allah için cihad ediyor. Ondan sonra işin içine nefis karışıyor. Ondan sonra kişinin bir ganimete bir de emirliğe gözünü diktiğini fark ediyorsun. Sonra kişi artık sadece kendisine isabet edecek mal ve emirlik uğrunda savaşmaya başlıyor. Ve devamında sadece nefsinin tatmin olduğu zamanlarda cihada iştirak eder hâle geliyor. Artık ganimetin olmadığı ve yönetilen konumda olduğu durumlarda ise mücahidleri sırtından vurmak ve onların ayıplarını dillendirmekle uğraşır. Kimi zaman bunu takva ve şefkat elbisesinin arkasına gizlenerek yapar; böylelikle yaptığı gayrimeşru olan amellerine şer’î bir kılıf bulur. Bu insanların durumu; kalbinde bu cümleleri gizleyen lakin sıtmayı cihaddan geri durmak için bahane eden bedevinin durumu gibidir. “Biz hükümdarlığa, ona göre daha çok hak sahibiyken ve ona bir mal (servet) bolluğu verilmemişken, nasıl bizi (yönetmek üzere) hükümdarlık (mülk) onun olabilir?”[11] Düşmanla karşılaşmadan önce imkân dâhilindeki bütün tedbirleri al. Askerlerini ve mühimmatlarını bu hâller için devamlı hazır tut. Yorgunluğun derecesinde başarı gerçekleşir. Allah’tan alenen yardım gören Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) bile bu hususta elinden gelen bütün imkânları kullanmıştır. Kendisi bir kere bile kendi ihmalinden dolayı yara almadı. Bunların hepsi bütün ordularda olabilecek ferdî hatalardı. Lakin o, yapılan hatalardan ders alır ve tekrarlanmaması için gayret ederdi. Sakın ola ki Allah’ın sana müyesser kıldığı maddi imkânlarla gururlanma! Bunlar zaferi yakınlaştırmaz. Unutma! Dilediğine yardım eden Allah (azze ve celle)’dir. Kalbini Allah’a bağla ve O’na tevekkül et! “Kim de Allah'a tevekkül ederse O, ona yeter. Elbette Allah, Kendi emrini yerine getirip gerçekleştirendir.”[12] Amerika’yı görmüyor musun? Dünya üzerinde var olan bütün harp imkânlarını elinde bulundurmasına rağmen Allah onlar için hezimeti murad etti. Bugün onlar hezimetten hezimete doğru sürükleniyorlar. Önce Irak, sonra Afganistan… Allah’a tevekkül ettikten sonra imkânları istihdam et. Unutma! Onlar Allah’ın senin için murad ettiğini senden alıkoyamazlar. Tevekkülün kalbinde yer etmesi için sebeplerin Rabbine dua et. Duada ısrarcı ol. Tevekkülü kalbe bunlar gibi kazıyan başka bir şey yoktur. Çünkü bu ameller senin gücünden ve kuvvetinden beri olup gücün ve kuvvetin Rabbine sığınmanı sağlar. Duada yalnızca Allah hakkında hüsn-ü zan besleyenler ısrarcı olurlar. Ki bu nedenle dua ibadetin ta kendisidir. Sakın ha sakın, başın dara düştüğünde en son Allah’a yönelme! Sıkıntın sırasında çaldığın ilk kapı Allah’ın kapısı olsun. Kim ihtiyacını Allah’tan önce mahlûktan talep ederse Allah onu onlara bırakır. Kim de ihtiyacını Allah’tan isterse Allah ona muhtaç olduğu şeyi musahhar kılar. Allah’ın gücüne ve kuvvetine olan imanının artmasını sağlayacak olan hususlardan bir diğeri ise, kararlarında istihare yapmayı sakın ihmal etme. İstihare, âlemlerin Rabbi ile istişare yapmaktır. O, gizliyi ve açık olanı bilir. Askerlerini bir amele süreceğin zaman muhakkak istihare yapmış ol. Kardeşim! Yolun uzun ve meşakkatlidir. Bu yolda azığa ihtiyaç duyacaksın! “Azık edinin, şüphesiz azığın en hayırlısı takvadır.”[13] Salih amellere yoğunluk göster. Hedefin cennetin sekiz kapısından da çağırılmak olsun. Nafile ibadetlere ve düzenli Kur’an kıraatine vakit ayır. Eğer buna gücün yetmez ise en azından ayda üç gün nafile oruç tutmayı ihmal etme. Unutma! Yemek yemeyi terk etmek vücudu zayıf düşürür. Salih amellerin terki ise ıslah olmanın merkezi olan kalbi fesada uğratır. Sakın ha, cihad ibadetinin ecrinin yüceliğine aldanıp salih amellerde gevşeklik gösterme! Bu, insanı kendini beğenmeye iter. Hem nereden biliyorsun Allah’ın cihad ibadetini senden kabul ettiğini? Kimi zaman kısa saniyelerde kalbe sirayet eden bir böbürlenme cihad içerisinde geçirilmiş uzun seneleri tarumar eder. Allah temizdir ve ancak temiz olanı kabul eder. Bilemezsin, belki de senin cennete girmene sebep olacak olan amel Müslümanların yolundan kaldırdığın bir eziyet veya kediye yahut köpeğe içirdiğin bir avuç su olabilir. Kardeşlerine tebessüm etmen dahi olsa hayır olan hiçbir ameli hakir görme! Sakın savaş bulduğu zaman savaşan, bunun dışındaki vakitlerde Kîl-u Kâl (dedikodu) ile geçiren insanlardan olma. Doğrudur, cihadın ve ribatın ecri büyüktür. Ancak iki ameli cem etmeye kadir olduğu hâlde biri ile meşgul olan kişi aldanmıştır. Münker olan hiçbir ameli hakir görme, ey din kardeşim! Senin gözünde küçük olan şey Allah’ın yanında yüce olabilir. Kimi zaman günahlar küçük görüldüğü için büyür. Unutma! Sen bir nöbet bölgesindesin. Senin işlediğin bir günah bu nöbet bölgesini tarumar edebilir. Sen farkında değilken ümmet senin cenabından yara alabilir. Malumdur ki Huneyn günü ordunun büyük bir kısmı arkalarını dönüp kaçtılar. Onların kaçmasının sebebi aralarından bazılarının güçleri ile böbürlenmeleriydi. Maazallah, bu böbürlenme Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den veya onun değerli sahabesinden sadır olmamıştı. Ancak bazı fertlerin kalbine sirayet eden bir böbürlenmeydi. Lakin neredeyse bunun akıbetini bütün bir ordu çekecekti. Sakın şeytan seni şehadet ile ve günahlarının bağışlanacağı rahatlığı ile günahlara sürüklemesin! Hem nereden biliyorsun Allah yolunda öleceğini? Kimi zaman seneler uzar ve yatağında ölebilirsin! Velev ki savaş meydanında öldün. Kim sana kabul garantisi verebilir? Malumdur, Allah Rasûlü ile birlikte cihad edip cenk meydanında ölen bir insan ganimetten çaldığı bir meta yüzünden cennetten mahrum oldu. Sakın Allah’ın tuzağından emin olma! Allah’tan ancak hüsrana uğrayanlar emin olur. Olur da münker işlersen tevbe etmekte acele davran! “Ve ‘çirkin bir hayâsızlık’ işledikleri ya da nefislerine zulmettikleri zaman, Allah'ı hatırlayıp hemen günahlarından dolayı bağışlanma isteyenlerdir. Allah'tan başka günahları bağışlayan kimdir? Bir de onlar yaptıkları (kötü şeylerde) bile bile ısrar etmeyenlerdir.”[14] Mü’minlerin kalplerine kimi zaman bıkkınlık ve sıkkınlık sirayet eder. Bu problemin izale edilmesi de elzemdir. Hiç şüphesiz kalplere sirayet eden sıkkınlık hissiyatını zikir halkalarından daha hızlı hiçbir şey izale edemez. Bu oturumları melekler kuşatır, Allah bu meclislere iştirak edenleri yanındakilere övgüyle anlatır ve o meclislere iştirak edenlere mağfiret edilir, velev ki mecliste onlardan olmayanlar bulunsa bile. Sakın şöyle bir zanna kapılma; “Zikir halkaları sadece âlimler veya ilim talebelerinin varlığında oluşur.” Her mü’min, içerisinde Allah’ın anıldığı, haramların sakındırıldığı ve vaciplerin emredildiği, salih amellere teşvik edildiği zikir meclisleri oluşturabilir. Sakın ha meclislerimiz içerisinde Allah’ın anılmadığı eşek leşinin üzerinden kalkılan meclislere dönüşmesin! Ebu Hureyre (radiyallahu anhu) şöyle rivayet ediyor: “Her hangi bir kavmin Allah’ı anmadan kalktıkları meclisler sanki eşek leşinin üzerinden kalkmış insanların meclisleri gibidir. Ve bu onlar için kıyamet günü hüsran olacaktır.”[15] Kardeşim! Kardeşlerinle güzel muaşeret içinde ol. Onlara karşı alçak gönüllü ve ahlaklı davran. Bu, onlara karşı zillettir. Ki bu zillete en çok sen layıksın. Eğer sende kâfirlere karşı bir sertlik zikrediliyorsa sakın bu ahlakın sana galip gelmesin! Ola ki mü’minlere böyle davranmayasın. Allah sana bir zafer nasip ettiğinde sakın ola ki Allah’ın senin üzerindeki nimetini unutup onun kullarına karşı cebbarlaşma! Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: “İşte ahiret yurdu; Biz onu, yeryüzünde büyüklenmeyenlere ve bozgunculuk yapmak istemeyenlere (armağan) kılarız. (Güzel) Sonuç takva sahiplerinindir.”[16] Allah Rasûlü’nün yaptığı gibi yap. O, Mekke’yi fethettiğinde başı eğik girdi. Neredeyse çenesi boynuna değecekti. O, nefsini rahatlatmak için zafer kazanmadı. Sadece Allah’a savaş açanlardan intikam aldı. İslam’ını umduğu kimselere eman verdi. Zafer, ancak takvanı ve tevazunu arttırsın. Çünkü bu yalnızca Allah’ın fazlıdır. Fazlı Allah’a nispet et. Mütevazı davran. Kim Allah’a karşı mütevazı davranırsa Allah onun derecesini yükseltir. İslam kardeşim! Dinle ve itaat et! Bununla cemaat olmanın bereketi ortaya çıkar. Senin bakış açına muhalefet etse bile dinle ve itaat et. Toplulukta bereket, parçalanma ve bölünmede ise şer ve kırılganlık vardır. Bununla güç dağılır ve mağlubiyet kaçınılmaz olur. Sakın ha sevdiği şey emredildiği zaman itaatkâr bir duruş sergileyen, sevmediği bir durum emredildiğinde yapmayan veya sıkıla sıkıla yapan insanlardan olma. Bu sıfat nefsini Allah’ın rızasını elde etmek için satan insanların sıfatlarından değildir. Şehadeti çok istesen bile emre itaatten zerre miktarınca uzaklaşma. Hiçbir nefis nerede öleceğini bilemez. Sen nefsini sattın kardeşim, sakın ha bu ticarette yanlış yapma! Boyun eğ! Sen şartsız bir şekilde sattın nefsini. Unutma! Senin emirinin sırtında zaten yeterince yük var. Ki o bu taşıdıkları sebebiyle insanlardan ne bir karşılık ne de bir şükür bekliyor. Sen taşıdıklarına yardımcı ol. Sakın ha taşıdığı şeylerden bir tanesi de sen olma! Unutma! Sen elini emirinin eline bey’at etmek için koyduğunda ona itaat etmeyi Allah’a itaat etmek olarak gördüğün için koydun. Allah’a emire itaat ederek ibadet et ki kıyamet günü karşılığını göresin. Sakın ola ki itaatin iplerini hevanın ellerine teslim etme! Allah Rasûlü’nün anlattığı köle gibi ol. Sulama emredildiğinde sular. Koruma emredildiğinde korur. Hangi mekânda olduğunu çok önemsemez. Buna rağmen insanlar onu kale almaz. İzin istese izin vermezler. Aracı olmak istese aracılığı kabul edilmez. Kimse de onun için aracı olmaz ve ihtiyacı giderilmez. Lakin buna rağmen o itaat eder. Kalbini Allah’a bağla! Sürekli korku içerisinde ol. Sonunun kötü olabileceği ihtimalinden kork. Bu yolda düşenler çoktur. Yolda yürüyen şerefli ve heybetli insanların sapkınlıkları senin bu husustaki korkunu arttırsın. Baksana, ilimde ve ibadette müthiş derecelere ulaşanlar sapıttılar. Kimileri Allah için cihad ederken bir ömür harcadılar. Peki, bunun sebebi ve sırrı nedir? Tek sırrı, kalpler Rahman’ın iki parmağı arasındadır. Onları dilediği gibi çevirir. Belki de bu insanlar kalplerinde ihmal ettikleri bir hastalık sebebiyle bu hâle geldiler. “Ne zaman ki saptılar Allah da onların kalplerini saptırdı.”[17] Kalplerde olanı ancak görünmeyenleri gören Allah bilir. Rabbimiz, bizim üzerimize sabır yağdır. Ayaklarımızı sabit kıl. Kâfir topluluğa karşı bizlere yardım et. Allah’ım, bizlere hakkı hak olarak göster ve ona tabi olmayı kolaylaştır. Batılı da batıl olarak göster ve ondan uzaklaşmayı nasip et. Rabbimiz, bizlere dünyada ve ahirette güzellikler ihsan eyle ve bizleri ateşin azabından muhafaza et. Davamızın sonu âlemlerin Rabbine hamd etmektir. Tercüme: Ebu Mervan El-Halili [1] Bakara Sûresi 216 [2] Buhari, Müslim [3] Buhari, Müslim [4] Tevbe Sûresi 120 [5] Nesai; El-Elbani tahsis etti. [6] Müslim [7] Müslim [8] Ahmed [9] Ahmed; El-Elbani sahihledi. [10] Tirmizi [11] Bakara Sûresi 247 [12] Talak Sûresi 3 [13] Bakara Sûresi 197 [14] Al-i İmran Sûresi 135 [15] Ebu Davud [16] Kasas Sûresi 28 [17] Saff Sûresi 5 Şehid Şeyh İbrahim Er-Rubeyş

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ “Andolsun ki biz her ümmete, Allah’a ibadet edin ve tâğut’tan kaçının diye (tebliğ etmeleri için) bir rasul göndermişizdir…” (Nahl 36) فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى لَا انْفِصَامَ لَهَا وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ. اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِيَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ “…Kim tâğut’u reddeder ve Allah’a iman ederse, o kopması mümkün olmayan sapasağlam bir kulpa (İslam’a, tevhide) [1] yapışmış olur. Allah işitendir, bilendir. Allah iman edenlerin dostudur. Onları karanlıklardan aydınlığa (imana) çıkarır. Kafirlerin dostları ise tâğut’tur. Onlar da onları aydınlıktan karanlıklara (küfre) çıkarırlar. [2] İşte onlar cehennemliklerdir. Onlar orada ebedî kalacaklardır.” (Bakara 256-257) وَالَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ يَعْبُدُوهَا وَأَنَابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَى فَبَشِّرْ عِبَادِ “Tâğut’a ibadet etmekten kaçınıp Allah’a yönelenlere, işte onlara müjde (cennet müjdesi) vardır. Kullarımı müjdele!” (Zümer 17) İlk olarak zikrettiğimiz ayette, tüm Rasullerin ortak çağrısının “Allah’a ibadet etmek ve tâğut’tan kaçınmak” olduğu, ikinci ayetlerde ise, İslam’a yapışmanın/girmenin şartının “tâğut’u red ve Allah’a iman” olduğu ve tâğut’u reddetmeyenlerin küfür içinde bulundukları ve onların ebedi azaba çarptırılacağı belirtilmiştir. Bu Nahl 36 ve Bakara 256. ayetler, “Allah’tan başka hak olarak ibadet edilen hiçbir ilah yoktur” anlamına gelen kelime-i tevhid’in (Lâ ilâhe illallâh’ın) tefsiridir. Zira bu ayetler, tevhid’in olmazsa olmaz iki parçası olan “nefy” (olumsuz kılmak, yani “hiçbir ilah yoktur” anlamındaki “lâ ilâhe” kısmı) ve “ispat”ı (“ilah sadece Allah’tır” demek olan “illallâh” kısmı) içermektedir. Nahl 36. ayetteki “Allah’a ibadet edin” ifadesi ispat, “tâğut’tan kaçının” ifadesi ise nefy cümlesidir. Diğer ayette geçen “Kim tâğut’u reddeder” ifadesi nefy, “Allah’a iman ederse” ifadesi de ispat cümlesidir. Dolayısıyla kelime-i tevhid’i söyleyen biri: “Allah’tan başka kendilerine ibadet edilen hiçbir tâğut’a ibadet etmem, ibadetin tümünü sadece Allah’a yönlendiririm.” demiş olmaktadır. Son olarak zikrettiğimiz ayette de, cennet müjdesini hak edecek kimselerin “tâğut’a ibadet etmekten kaçınıp Allah’a yönelenler” oldukları vurgulanmıştır. Yani bu ayetlerde İslam’ın en temel konularına değiniliyor; Tüm Rasullerin ortak çağrısı, nasıl Müslüman olunur/tevhid dairesine girilir ve cennete kimler girecek! Ve bu hayâtî öneme sahip olan konular anlatılırken kilit noktayı “tâğut’u reddetmek ve Allah’a iman etmek/sadece Allah’a ibadet etmek” ilkesi oluşturuyor. İşte burada dikkatlerimizi çeken bir şey var: “TÂĞÛT!”. Nedir tâğut!? Reddedilmesi gerekli olan tâğût kimdir!? (Ara Not/Bir Fâide: Bazı naslarda tâğut’u reddetmeyi ifade eden cümle, Allah’a iman’dan/sadece Allah’a ibadetten söz eden cümleden önce zikredilmiştir. Bakara 256 ve Zümer 17. ayetler bunun örnekleridir. Bunun nedeni, Allah’a iman etmenin kabul edilen bir iman olması için tâğut’u reddetmenin gerekli bir şart olmasıdır. Yani tâğut’u reddetmeden Allah’a imanın gerçekleşmeyeceğine dikkat çekilmektedir. Ayriyeten burada, boşaltmanın/arındırmanın süslemekten (bir şeyler dâhil etmekten) önce geldiği kuralına, yani Allah’a imanın kalbe girmesi için en başta kalbin pisliklerden (batıllardan) temizlenmesinin gerekliliğine işaret vardır. Kişi ilk olarak tâğut’u reddederek şirk elbisesini çıkarır ve sonra iman kalbine tertemiz bir şekilde girer. Ancak -Nahl 36. ayet gibi- bazı naslarda ise bunun tam aksi söz konusu olup Allah’a ibadet/Allah’a iman, tâğut’u reddetmekten önce zikredilmiştir. Bu meyanda ise şuna işaret vardır; Allah’a iman etmek iman esaslarının en başındadır. Tağut’u reddetmek ise bu esasın şartıdır. Esas ise şarttan önceliklidir.) Tâğût Nedir? Tâğut kelimesi luğatta/sözlükte, azgınlaşan, haddi aşan manasındadır. Istılahtaki/şeriattaki anlamına gelince; İslam alimleri tâğut’un tanımında farklı tarifler ileri sürmüşlerdir. Bu tariflerin hepsi de doğrudur. Ancak bu tarifler, tâğut’u sadece tanımda söylenilenlerle sınırlamak manasında ya da birinin tâğut dediğine diğeri demiyor anlamında olmayıp, -ilim ehli arasında malum olduğu üzere- önemine vurgu yapmak/dikkatleri çekmek için “bir şeyi, fertlerinden/kapsamı altına giren şeylerden bazıyla (bir veya birkaçıyla) tarif etmek” kabilindendir. Ancak -birazdan da görüleceği üzere- kimi alimler, tâğut kavramını efrâdına câmi’, ağyârına mâni’ (bütün fertlerini/çeşitlerini kapsayacak ve dışındakileri içerisine almayacak) şekilde tarif etmişlerdir. Şimdi bu tariflerden bir kaçını zikredelim: a) Şeytan. (Hz. Ömer, Şa’bî, Atâ, Dahhâk, Katâde, Süddî v.s’in tarifidir.) b) İnsanların kendisine muhakeme oldukları (kendisinden hüküm vermesini istedikleri), işlerinin idarecisi olan insan suretindeki şeytandır. (İbn Abbâs’ın talebesi Mücahid. Yani insanlar arasındaki anlaşmazlıklar hakkında ve başka konularda hüküm verme makamında olup da Allah’ın hükümlerine bağlı kalmadan hüküm veren.) c) Allah’ın dışında ibadet edilen her şeydir. (Tâğut’un bu tarifini; Leys, Ebû Ubeyde, Kisâî ve luğat âlimlerinin geneli yapmıştır. Bkz: Şerhu Sahîhi Muslim; İmam Nevevî, 3/18. Keza İmam Malik de bu tarifi yapanlar arasındadır. Bkz: Tefsîru İbn-i Kesîr 2/294.) Bu tarif, tâğut’un bütün çeşitlerini kapsayan bir tariftir. d) Kâhin. (Örneğin: Saîd b. Cübeyr.) e) Sihirbaz. (Örneğin: Ebu’l-Âliye, İbn Sîrîn.) f) Sapıklıkta baş olan. (Şa’bî, Atâ ve Mücahid, tâğut’u tarif ederlerken bu anlamını da zikretmişlerdir. Bkz: Lisânu’l-Arab; İbnu’l-Manzûr. Ayrıca bkz: el-Kâmûsu’l-Muhît; Fîrûzâbâdî.) g) İbn Cerîr et-Taberî: “Benim yanımda Tâğut’un doğru manası şudur: Allah’a karşı haddini aşıp Allah’ın dışında ister kendi zorlamasıyla ister insanların kendi isteğiyle ibadet edilen her şeydir. Allah’ın dışında ibadet edilen bu varlığın insan veya şeytan veya put veya herhangi bir şey olması hiç fark etmez.” (Câmiu’l-Beyân an Te’vîli Âyi’l-Kur’ân, Bakara 256. ayet’in tefsiri.) Taberî’nin (rahimehullah) bu tarifi, tâğut’un bütün çeşitlerini kapsayan tariflerdendir. h) İbnu’l-Kayyim: “Kendisine ibadet edilmede, tabi olunmada ve itaat edilmede haddi aşan her kul demektir. Her kavmin tâğut’u, Allah Teâlâ’nın ve Rasûlü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) dışında kendisine muhakeme oldukları veya ibadet ettikleri veya Allah’tan bir delil olmadığı halde tabi oldukları veya Allah’a itaat olduğunu bilmedikleri bir hususta itaat ettikleri kimse/şeydir…” (İ’lâmu’l-Muvakkiîn, 1/50.) Bu tarif de tâğut’un bütün çeşitlerini kapsayan bir tariftir. ı) Muhammed b. Abdilvehhâb: “Tâğutlar çoktur. Onların başları 5’tir: 1) İblis. 2) Razı olduğu halde Allah’ın dışında ibadet edilen. 3) İnsanları kendisine ibadete çağıran. [3] 4) Ğayb’tan (gelecekten) bir şey bildiğini iddia eden. 5) Allah’ın indirdiğinin dışındakiyle hükmeden.” [4] i) Şeyhu’l-İslam İbn Teymiyye: “…Bu nedenle Allah Teâlâ, kitabının dışındaki ile hüküm verene muhakeme olunan kimseyi tâğut diye isimlendirmiştir.” (Mecmûu’l-Fetâvâ, 28/200. Şeyhu’l-İslam’ın burada kastettiği ayet -birazdan kısa izahı yapılacak olan- Nisâ 60. ayettir.) Bütün bunlardan sonra tâğut’un, hem bu zikrettiğimiz tarifleri, hem de bunların dışında zikretmediğimiz diğer tarifleri kapsayan 2 tanımı olduğunu söyleyebiliriz: 1) “Razı olduğu halde ibadet çeşitlerinden biri dahi olsa Allah’ın dışında ibadetin kendisine yöneltildiği her kimsedir.” Buna göre Allah’tan başka ibadet edilen peygamberler, melekler ve salihler tağut kavramının kapsamına girmezler. Çünkü bu kimseler kendilerine yapılan ibadetten razı değildirler. 2) “Tâğutların imamı olan Şeytan’dır.” Çünkü görünürde Allah’tan başkasına ibadet eden aslında/hakikatte şeytana ibadet etmiş olur. Nitekim Allah Teâlâ şöyle buyurmaktadır: أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ ”Ey Âdemoğulları! Size, “şeytana ibadet etmeyin, çünkü o sizin apaçık bir düşmanınızdır” demedim mi?” (Yâsîn 60) Halbuki -eski ve yeni- Ademoğlundan çok az bir kesim hariç müslüman veya gayr-i müslim hiç kimse şeytanı sevmez, Ona ibadet etmeyi kastetmez. يَا أَبَتِ لَا تَعْبُدِ الشَّيْطَانَ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلرَّحْمَنِ عَصِيًّا “Ey babacığım, Şeytana ibadet etme! Muhakkak ki şeytan Rahmân’a âsi oldu.” (Meryem 44) Tâğût Kavramına İlişkin 4 Husus 1) Tâğut’un luğat anlamı itibariyle ‘haddi aşan’ anlamına geldiğini söylemiştik. Bir kelimenin luğat ve ıstılah manası arasında muhakkak bir tür ilişki olduğu için ilim ehli, tâğut kavramının bu manaları arasında şöyle bir bağlantı olduğunu belirtmişlerdir: Razı olduğu halde kendisine ibadet edilen kimse haddini aşmış biridir. Zira bir çok şeyden aciz, mahluk olan birinin haddi, ma’bûd (ibadet edilen) makamına geçmesi değil, Allah Teâlâ’ya kul olmasıdır. 2) Şayet tâğut, Allah Teâlâ’nın dışında kendisine ibadet edilen anlamına geliyorsa, o halde Allah’tan başkasına ibadet eden, yani şirk koşan herkes tâğut’a ibadet ediyor, onu reddetmiyor demektir. Yani tâğut’a ibadet ile şirk koşmak aynı şeylerdir. Buna göre, yalnızca Allah’a sarfedilmesi gereken bir ibadeti salih birine veya bir peygambere yönelterek Allah’a şirk koşan kimse de tâğut’a ibadet etmiş demektir. Ancak, salihler ve peygamberler tâğut olmadığına göre böyle biri tâğut olan şeytan’a ibadet etmiş olur. 3) Üç tür tâğut vardır: a) Ruh’u olmayan cansız varlıklar: Ağaç, taş, güneş, ay, put gibi. b) Ruh’u olan canlı varlıklar: Bunlar insan, cin, şeytan ve hayvanlardır. c) Hissi olmayan manevi şeyler: Yani görülebilen veya dokunulabilen olmayan şeyler. Heva/nefis gibi. Allah Teâlâ şöyle demiştir: أَفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ “Hevasını ilah edineni görmedin mi!?...” (Câsiye 23) İlah kelimesi luğatta ve ıstılah’ta: “Hak olarak (Allah) veya batıl olarak kendisine ibadet edilen varlık, yani ma’bûd (kendisine ibadet edilen)” anlamına gelir. İlah kelimesi ‘ma’bûd’ anlamına geldiğine göre ve tâğut ‘Allah’ın dışında kendisine ibadet edilen’ anlamında olduğu için heva da tâğut olabilir. Şöyle ki; eğer kişi hevasını hak ve batılın, doğru ve yanlışın ölçüsü kılmışsa, yani Allah Teâlâ’nın açık bir hükmüne aykırı olduğunu görse bile hevasının hak gördüğünü hak, batıl gördüğünü de batıl addediyorsa, işte bu kimse hevasına ibadet ediyor, dolayısıyla hevası onun tâğut’u olmuş oluyor demektir. Zira hak, Allah’ın hak dediği, batıl Allah’ın batıl dediğidir. Bu özellik yalnızca Allah’a ait olup heva’ya verildiği takdirde şirk/tâğut’a ibadet etme meydana gelir. Ayetin ifadesiyle eğer ki nefis bu anlamda tâğut olabiliyorsa, onun gibi hissi olmayan manevi şeylerden biri olan akıl ve mantık da bu anlamda tâğut olabilir. Keza bu tür tâğut’a, Allah Teâlâ’nın hükümlerine aykırı beşeri kanunlar ve örf-adetler de dahildir. (Bunun açıklaması birazdan gelecektir.) 4) Kur’ân’da tâğut kavramı 8 yerde geçer. 8 ayetin 3’ü, dinin aslından bahseder. Bunlar; Bakara 256, Zümer 17 ve Nahl 36. ayetlerdir. Diğer 5 ayet ise, küfür ve tâğut’a ibadet edenlerle alakalıdır. Bunlar da; Bakara 257, Nisâ 51, Nisâ 60, Nisâ 76 ve Mâide 60. ayetlerdir. Tâğut kavramı bazı hadislerde de zikredilmiştir. Bu hadislerinden birinde Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle haber vermiştir: يجمع الله الناس يوم القيامة فيقول من كان يعبد شيئاً فليتبعه فيتبع من كان يعبد الشمس الشمس ويتبع من كان يعبد القمر القمر ويتبع من كان يعبد الطواغيت الطواغيت... “…Kıyamet günü Allah insanları toplar ve der ki: “Kim hangi şeye ibadet ediyordu ise ona tabi olsun.” Böylece güneşe ibadet eden güneşe tabi olur, aya ibadet eden aya tabi olur, tâğutlara ibadet eden de tâğutlara tabi olur…” (Buhârî) Kur’ân Ayetleri ve Tarifler Bağlamında Günümüz Tâğûtlarından Bazıları a) Allah Teâlâ şöyle buyurmaktadır: أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَحَاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلَالًا بَعِيدًا “Sana indirilene (Kur’ân’a) ve senden önce indirilenlere iman ettiklerini iddia edenleri görmedin mi? Tâğut’u reddetmeleri kendilerine emrolunduğu halde, hüküm vermesi için tâğut’a başvurmak istiyorlar. Halbuki şeytan onları iyice saptırmak istiyor.” (Nisâ 60) Bu ayet de dahil olmak üzere Nisâ 59’dan 65. ayet’e kadar ki ayetlerin nuzül sebebini İbn Hacer el-Askalânî (rahimehullah) şöyle aktarmıştır: “İshâk b. Râheveyh (rahimehullah) tefsirinde sahih bir senetle Şa’bî’den (rahimehullah) şunu rivayet etmiştir: “Yahudilerden bir adamla münafıklardan bir adam arasında bir husumet vardı. Yahudi münafığı Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e çağırdı. Çünkü yahudi Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in rüşvet kabul etmediğini biliyordu. Münafık da yahudi’yi onun hakimlerine çağırdı. Çünkü onun hakimlerinin rüşvet aldıklarını biliyordu. Bunun üzerine Allah Teâlâ bu ayetleri indirdi.” (Fethu’l-Bârî, 5/37) Kısacası bu ayet, Müslüman olduğunu söyleyen birinden bahsetmekte ve bu kimsenin, yahudiyle yaşadığı bir ihtilafı Allah Teâlâ'nın şeriatına taşıma imkanı varken, ona aykırı hükümler ile hükmeden bir hakim’e taşıyarak halletmek istemesi sebebiyle iman iddiasının boş bir laftan öteye gitmeyeceğini, Müslüman olmadığını beyan etmektedir. Dolayısıyla, Allah’ın şeriatına başvurma imkanı varken, ihtilafı çözüme kavuşturması için şeriata aykırı hükümlerle hüküm veren bir mercîye müracaat etmek, başlı başına dinden çıkartan bir eylemdir. Bu ayetten şunlar çok açık bir şekilde anlaşılmaktadır: 1) Herhangi bir anlaşmazlık halinde Allah Teâlâ’nın hükümlerine başvurmak bir ibadettir. Zira ayette, herhangi bir konuda Allah’ın hükmüne değil de başkasının hükmüne başvuranların iman iddiaları boşa sayılmakta, mümin olmadıkları vurgulanmaktadır. Dolayısıyla Allah’ın hükümlerine başvurmak imanın bir şartıdır. İmanın şartı olan bir şeyin ibadet olduğu ise gayet açıktır. 2) Allah Teâlâ’nın indirdiğinin dışında başka hükümlerle hükmeden, insanların anlaşmazlık halinde Allah’ın hükümlerine değil de kendisine başvurdukları, kendisinden hüküm talep ettikleri her bir merci tâğut’tur. Çünkü herhangi bir anlaşmazlık halinde Allah’ın hükümlerine müracaat etmek bir ibadet olduğuna göre, bu ibadetin Allah’tan başka kendisine yöneltildiği her bir mercî tâğut’tur. İbn Kesîr (rahimehullah) tefsirinde şöyle demiştir: “Ayet, bütün bunların hepsinden daha geneldir (yani imanı zandan ibaret sayılanlar sadece iniş sebeplerinde bahsedilen ile sınırlı değildir.) Ayet, kitap ve sünnetten dönüp de bu ikisinin dışında herhangi bir batıla başvuran herkesi yermektedir. Burada tâğut ile kastedilen budur.” O halde; Allah Teâlâ’nın hükümleri esas alınmaksızın, O’nun hükümlerine temelden aykırı Atatürk ilke ve inkılapları, demokrasi ve insan özgürlükleri baz alınarak çıkartılmış olan ve insanların önünde yargılandıkları ve her hangi bir anlaşmazlık halinde müracaat ettikleri beşerî kanunlar, Bu kanunlarla hüküm veren mahkeme hâkimleri, Bu kanunları çıkarma makamında olan parlamenterler/milletvekilleri; yani her türlü konuda; hem Allah’ın haklarında açık hükümler belirlediği konularda, hem de idari konularda, ‘Allah bu konu hakkında ne diyor’ buna bakmaksızın/O’nun hükümlerine bağlı kalmadan, Atatürk ilke ve inkılaplarına, demokrasiye ve insan özgürlüklerine uygun olması şartıyla kanun çıkarma yetkisini üstlenmiş, başka bir ifadeyle Allah Teâlâ’nın kayıtsız şartsız/mutlak kanun koyma hakkını gasp etmiş parlamenterler/milletvekilleri, (Ara Not: Eğer ki insanların ihtilaf halinde müracaat ettikleri tâğûtî mahkeme hâkimleri ayetin ifadesiyle tâğut iseler, o halde bu hakimlerin kendisiyle insanlar arasında hüküm verdikleri kanunları çıkaranlar evleviyetle tâğutturlar. Ayrıca parlamenterler, demokratik seçimlerde milletin Allah Teâlâ’nın bu hakkını kendilerine vermesi sebebiyle Allah’tan başka ibadet edilenler zümresine dahil olmakta, yani tâğut olmaktadırlar. Zira kayıtsız şartsız egemenlik yetkisi hiç şüphesiz yalnızca Allah’a ait olan bir yetkiyse, o zaman bu yetkiyi başkalarına vermek sadece Allah’a sarfedilmesi gereken bir ibadeti Allah’tan başkalarına sarfetmektir.) Parlamenterlerin kanun çıkarırlarken bağlı oldukları, esas edindikleri, kendisine müracaat ettikleri Atatürk ilke ve inkılapları, Allah Teâlâ’yı kayıtsız şartsız egemen/mutlak kanun koyucu olarak kabul etmeyen demokrasi, laiklik gibi günümüz toplumların kendisiyle yönetildiği bütün beşerî sistemler, Allah Teâlâ’nın hükümlerine apaçık zıt, insanlar üzerinde hükmedici konumunda olan örf-adetler ve töreler, Bunlarla hüküm veren aşiret reisleri, Allah Teâlâ’nın ve bütün peygamberlerin bizlerden reddetmemizi istedikleri tâğut sınıfından değiller midir? b) Bir başka ayetinde Rabbimiz Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Allah iman edenlerin dostudur. Onları karanlıklardan aydınlığa (imana) çıkarır. Kafirlerin dostları ise tâğut’tur. Onlar da onları aydınlıktan karanlıklara (küfre) çıkarırlar. İşte onlar cehennemliklerdir. Onlar orada ebedî kalacaklardır.” (Bakara 257) Ayetten açıkça anlaşılıyor ki, insanları aydınlıktan (imandan/tevhid’ten) karanlıklara (küfre/şirke) çıkaran, bunun baş davetçiliğini yaparak insanların kendisine itaat ettiği her kimse tâğut’tur. Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: ”Ey Âdemoğulları! Size, “şeytana ibadet etmeyin, çünkü o sizin apaçık bir düşmanınızdır” demedim mi?” (Yâsîn 60) Önceden de söylediğimiz üzere insanların az bir kısmı dışında hiç kimse şeytanı sevmez, ona ibadet etmeyi kastetmez. O halde ayette ifade edilen şeytan’a ibadet etmekten maksat, küfre, şirke çağıran şeytana bu noktada (küfürde, şirkte) itaat etmektir. (Bkz: Tefsîru’t-Taberi, Zâdu’l-Mesîr; İbnu’l-Cevzî.) Dolayısıyla, tâğut; “Allah’ın dışında kendisine ibadet edilen” anlamında olduğuna ve küfrün, şirkin davetçiliğini yapanlara bu noktada itaat etmek onlara ibadet etmek anlamına geldiğine göre, o halde küfre, şirke çağıran her kimse şeytan gibi tâğuttur. Saptırıcı âlimler ve liderler, sihirbazlar ve kahinler, söyledikleri, yaptıkları ve davet ettikleri küfrî, şirkî şeylerde tabi olundukları için tâğut zümresine girmektedirler. Tâğut Nasıl Reddedilir? Yazının baş taraflarında belirtmiştik ki, Allah Teâlâ imanımızın katında kabul olabilmesi, bizlerin İslam/tevhid dairesine girebilmesi için tâğut’u reddetmemizi şart koşmuştur. Peki tâğut nasıl reddedilir? Bunun cevabını Rabbimiz Teâlâ şöyle vermektedir: “Andolsun ki biz her ümmete, Allah’a ibadet edin ve tâğut’tan kaçının diye (tebliğ etmeleri için) bir rasul göndermişizdir…” (Nahl 36) “Tâğut’a ibadet etmekten kaçınıp Allah’a yönelenlere, işte onlara müjde vardır.” (Zümer 17) Dikkat edilirse ilk ayette Allah Teâlâ, Rasulleri göndermesindeki gayenin kendisine ibadet etmek ve tâğut’tan kaçınmak olduğunu belirtmektedir. İkinci ayette ise tâğut’tan kaçınmanın nasıl gerçekleşeceğini ifade etmiştir ki, o da tâğut’a ibadet çeşitlerinden hiçbirini sarf etmemektir. Yani tâğut’u reddetmek demek, sadece Allah’a yapılması gereken ibadetlerden hiçbirini tâğut’a yöneltmemek demektir. Buna göre, günümüzde tâğut’u reddetmemenin en belirgin şekillerinden bazılarını şöylece sıralayabiliriz: İslam şeriatıyla değil de yalnızca Allah Teâlâ’ya ait olan kayıtsız şartsız egemenlik yetkisinin millet’e ait olduğu ilkesine dayanan demokrasi sistemiyle, Allah’ın belirlediği hükümlere aykırı kanunlarla yönetilmeyi istemek, Demokrasinin olmazsa olmaz bir parçası olan, Kur’ân ve sünneti değil de Atatürk ilke ve inkılaplarını ve insan özgürlüklerini esas alarak her türlü konuda kanun koyma yetkisini (yani Allah’ın hakkını) parlamenterlere vermek anlamına gelen demokratik seçimlere katılmak, Allah’ı Teâlâ’yı hiçe sayan demokrasi sistemini ve bu sistemin gölgesinde çıkarılmış olan kanunları dış güçlerden korumak için yaptırılan askerlik görevini ve iç güçlerden korumak anlamına gelen polislik görevini yapmak, Beşerî bir kanunu Allah’ın hükmünden daha üstün, kanunen yürürlükte olmaya daha elverişli görmek, Herhangi bir anlaşmazlığın çözümü için İslam şeriatına göre hüküm veren bir hakeme müracaat etme imkanı varken Allah’ın hükümlerine bağlı kalmadan, O’nun kanunlarına zıt kanunlarla hüküm veren hakimlere/mahkemelere başvurmak, Bir tür sıkıntı anında Allah’tan başka hali hazırda olmayan kimselere dua etmek/meded ummak/onlardan yardım istemek gibi açık bir küfre/şirke davet edenlerin bu çağrılarına icabet etmek… Evet, bunlardan herhangi birini yapmak tâğut’u reddetmemek, bütün bunlardan kaçınmak ise tâğut’u reddetmek demektir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. 1- “Kopması mümkün olmayan sapasağlam bir kulp” ile neyin kastedildiğine dair, İman, İslam, Kur’ân, Lâ ilâhe illallah ve Allah için sevmek-Allah için buğzetmek yorumları yapılmıştır. (Örneğin bkz: Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, İbn Kesîr.) İbni Kesîr ve Kurtubî’nin de dediği gibi aslında bu yorumların hepsi tek bir manaya dönmekte, aralarında bir çelişki bulunmamaktadır. Yani sağlam kulp, “dinin aslı/esası” demektir. 2- El-Vâkidî (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “Kur’ân’da geçen karanlıklar ve aydınlık ifadelerinin hepsiyle kastedilen küfür ve imandır.” (Tefsîru’l-Beğavî, Bakara 257. ayetin tefsiri.) 3- 3. sırada zikredilen tâğut 2. olarak zikredilen tâğut’tan daha fazla haddi aşmış olandır. Zira 2. olarak zikredilen tâğut, insanları kendisine ibadete çağırmaksızın kendisine yöneltilen ibadetten razı olup, diğeri ise bu cürme insanları kendisine ibadete çağırma cürmünü de ekleyen bir tâğut’tur. 4- Şeyh Muhammed’in (rahimehullah) bu söyledikleri, “el-Usûlü’s-Selâse” adlı risalesinde geçmektedir. Şeyh “et-Tâğût” adlı risalesinde ise burada 3. olarak saydığı baş tâğut’u zikretmeyip, yukarıda geçenlerin dışında “Allah’ın hükümlerini değiştiren zalim hakim”i zikretmiştir. O halde Şeyh toplam 6 baş tâğut saymış olmaktadır. Şeyh Muhammed bu maddelerin her birini delillendirmiştir. Uzatmamak için buraya almadık. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Ramazan’da, öncesinde bilmediğimiz gücümüzü keşfediyoruz! Ramazan’da her gün oruç tuttuğumuzda her aydan üç gün oruç tutmanın kolay bir iş olduğunu keşfediyoruz. Ramazan’ın her gecesinde Teravihi kıldığımızda diğer aylarda gece namazının bizim için imkansız olmadığını anlıyoruz. Sahur için her gecenin sonunda uyandığımızda diğer aylarda sabah namazı için uyanmanın bu zorlukta olmadığını öğreniyoruz. Bu ayda Kur’ân’ı birkaç defa hatmettiğimizde her ay bir defa hatmetmenin, gerçekleşmesi mümkün olan bir hedef olduğunu anlıyoruz. Bu ayda kötü alışkanlıklarımıza baskın gelip sigarayı, uyuşturucu maddelerini bıraktığımız ve günahları ve kötülükleri terk ettiğimiz zaman diğer aylarda nefislerimizin arzuladığı birçok günahı bırakmaya ne kadar gücümüzün olduğu ortaya çıkıyor. Ramazan, gayretleri yükselten ve sahiplerini zirvelere ulaştıran bir medresedir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Tercüme: Ömer Faruk Ebu Hafs el-Moritânî

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Günümüzün büyük muhaddislerinden Şeyh Ebu İshâk el-Huveynî anlatıyor; Kendisi bir arkadaşını ziyarete gitmiş ve onu üzgün görmüş. O’na bunun sebebini sorunca arkadaşı hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamış ve şöyle demiş: “Ey Şeyh! Hanımım hasta ve birkaç günden beri ona bakıyorum.” Şeyh Ebu İshak diyor ki: “Bu sebepten ötürü hıçkıra hıçkıra ağlamasını garip karşıladım. Adam benim garip karşıladığımı fark edince dedi ki: “Ey Şeyh! Hanımım nedeniyle böyle ağlamamı garip mi karşılıyorsun!? Şayet hanımım hakkında benim bildiklerimi bilseydin bu halimi normal karşılardın.” Ve adam anlatmaya başlamış; kendisi mütevazi/basit bir işte çalışarak ihtiyacını karşılayan fakir biriymiş. Zengin birisi, O’nun güvenilirliğini ve takvasını görünce O’na kızını verme teklifinde bulunmuş, kendisi de bu teklifi kabul etmiş ve evlenmişler. Adam sözlerine şöyle devam etmiş: “Bir gün hanımımın babası geldi ve bana dedi ki: “Allah’tan kork! Hanımına bazen peynir, felâfil, fûl1 gibi yiyecekler de al (ki bu yemekler şimdi zikredilecek olan yemeklere nisbeten basit yiyeceklerdir.) O’na çok et yedirme! Kadın et, yağda kızartma ve meyve yemekten usanmış!” Bu sözler üzerine ağzımı açtım, ama ne cevap vereceğimi bilemedim. Ne demek istediğini anlayamadım. Sonra hanımıma babasının söyledikleri hakkında sordum." Hanımı kendisine şunları anlatmış; Anne-babasının evine her gittiğinde O’na et, yağda kızartma, çeşitli meyveler ikram ediyorlarmış ve O da: “İstemiyorum. Kocam eve bunlardan o kadar çok getiriyor ki artık bunları yemekten usandım. Canım ekşi peynir, felâfil gibi şeyler yemek istiyor. Kocam bunlardan getirmiyor” deyip yemiyormuş. Halbuki kadın, kocası fakir olduğu için evde bir-iki ayda bir et görüyormuş, genelde yediği yiyecekler ekşi peynir, felâfil ve fûl yemekleriymiş. Ancak bu kadın ailesinin gözünde kocasının kıymetini yükseltmek, kimsenin O’nu fakirliği sebebiyle hakir görmemesi için o güzel yemeklerden yememiş, açlığa sabretmiş. Adam bunları anlattıktan sonra şöyle demiş: “Şimdi benim niçin ağladığımı anladın mı ey Şeyh! Bu anlattığım, hanımımın sadece bir hasleti. Eğer O’nun orucundan, gece kıyamından, takvasından, bana ve başkalarına karşı gösterdiği güzel ahlakından anlatsam tam hakkını veremem.” Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. 1- Felâfil ve fûl Araplar arasında meşhur yemeklerdir. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين 6) وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ “(Yeryüzünde) hiçbir fitne (şirk) kalmayıp din yalnızca Allah’a ait oluncaya (O’nun dini diğer dinlere üstün gelinceye, sadece Allah’a ibadet edilinceye) kadar onlarla savaşın.” (Bakara sûresi, 193. ayet meali) وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ “(Yeryüzünde) hiçbir fitne (şirk) kalmayıp dinin tamamı yalnızca Allah’a ait oluncaya (O’nun dini diğer dinlere üstün gelinceye, sadece Allah’a ibadet edilinceye) kadar onlarla savaşın.” (Enfâl sûresi, 39. ayet meali) Bu iki ayet arasındaki tek fark, Enfâl ayetinde “tamamı” diye tercüme ettiğimiz كُلُّهُ ifadesinin zikredilmiş olması, Bakara ayetinde ise bu ifadenin olmayışıdır. Evet, Bakara ayetindeki din ile de elbette ki dinin tamamı kastedilmektedir ve Enfâl ayetinde كُلُّهُ ifadesi zikredilmeseydi bile yine kastın dinin tamamı olduğu anlaşılırdı. Ancak Enfâl ayetinde bu manayı tekit etmek için كُلُّهُ ifadesi zikredilmişken, Bakara ayetinde ise bulunmamaktadır! Bunun nedeni şöyledir: Enfâl ayetinde, kıyamete kadar her zaman ve mekanda İslam dinine girinceye ya da cizye verme karşılığında belli şartlarla müslümanların hakimiyeti altında yaşamayı kabul edinceye kadar (ki cumhura göre cizye sadece Yahudi, Hristiyan ve Mecusilerden kabul edilir, bunun dışındaki kâfirler için ise sadece İslam’a girme seçeneği vardır) kâfirlerle savaşmaya devam edilmesi emredilmiştir. Yani bu emir genel olup bütün kâfirler için geçerlidir. Ayet genel kâfirler hakkında olunca genelliği/kapsayıcılığı ifade eden كُلُّهُ ifadesinin zikredilmesi münasib olmuştur. Bakara ayetindeki savaş emri ise bütün kâfirler için söz konusu olmayıp Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) zamanındaki Mekke/Kureyş kâfirlerine özel bir hükümdür. Zira ayetin hemen öncesindeki 191 ve 192. ayetler okunduğunda bu açık bir şekilde anlaşılmaktadır. Hüküm özele yönelik olunca geneli ifade eden lafız zikredilmemiştir. 7) فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَ “Bunun üzerine onları şiddetli sarsıntı yakaladı da oldukları yurtta dizleri üzere çöke kaldılar.” (A’râf sûresi, 78. ayet meali) وَأَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ “O zulmedenleri çığlık yakaladı da yurtlarında dizleri üzere çöke kaldılar.” (Hûd sûresi, 67. ayet meali) İlk ayette Allah Teâlâ Salih (aleyhisselam)’ın kavmi Semûd kavmine الرَّجْفَة (racfe) ile, diğer ayette ise الصَّيْحَة (sayha) ile azap ettiğini ve bu azap sonucu dizleri ve yüzleri üzere devrilerek öldüklerini haber vermiştir. الرَّجْفَة yeryüzünde meydana gelen sert ve şiddetli sarsıntı, الصَّيْحَة ise semada bağırdığı/çığlık attığı zaman melekten çıkan yüksek/güçlü, kalbi yerinden çıkaran ses anlamındadır. Dikkat edilirse الرَّجْفَة‘nin zikredildiği ilk ayette دَارِهِمْ (oldukları yurt) deniliyorken الصَّيْحَة‘nın geçtiği ikinci ayette ise دِيَارِهِمْ (yurtları) olarak gelmiştir. Yani ilk ayette “yurt” anlamında دَار olarak tekil kalıpta gelmiş, ikinci ayette ise “yurtlar” anlamında دِيَار olarak çoğul kalıpta gelmiştir! Bunun sebebi şudur: الرَّجْفَة sarsıntının olduğu o azabın indiği yer ile sınırlıdır, bu yüzden tekil gelmiştir. Kur’ân’da الرَّجْفَةnin kullanıldığı diğer ayetler olan A’râf 91 ve Ankebût 37. ayetlerde de دَارِهِمْ olarak gelmiştir. الصَّيْحَة ise, sesin verildiği yerin dışında başka bölgelere de ulaşabilip azap edilmeyen kimseler de sesi işitebilirler. Bu nedenle الصَّيْحَة zikredilince دِيَارِهِمْ diye çoğul gelmiştir. Bunun aynısı Hûd 94. ayette de görülmektedir. 8) لَوِ اطَّلَعْتَ عَلَيْهِمْ لَوَلَّيْتَ مِنْهُمْ فِرَارًا وَلَمُلِئْتَ مِنْهُمْ رُعْبًا “…Eğer onlara muttali olsaydın, mutlaka geri dönüp onlardan kaçardın ve onlardan kalbin korku ile dolardı.” (Kehf sûresi, 18. ayet meali) Yani derin ve uzun bir uykuya dalmış olan Ashâb-ı Kehf kıssasındaki gençleri o hallerinde görseydin onlardan korkup kaçardın. Ayette önce “onlardan kaçardın” denilmekte, sonra “kalbin korku ile dolardı” denilmektedir. Normal bir bakışla bakıldığında önce “kalbin korku ile dolardı”, sonra “onlardan kaçardın” denilmesi uygun gözükmektedir. Zira kişi ilk başta korkar ve bunun neticesinde kaçar. Ancak durum tam tersidir! Ayette söz edilen korku, korkutan şeyden kaçtıktan sonra giden bir korku değil, bilakis kaçtıktan sonra da kalpte kalmaya devam eden bir korkudur. Çünkü -ayetin en başında geçen: “Sen onları uyanık sanırsın, halbuki onlar uykudadırlar” cümlesinden anlaşıldığı üzere- o gençler gözleri açık bir şekilde uyudukları için çok korkunç bir görünüşleri vardı ve Allah Teâlâ onlara büyük bir heybet giydirmişti. Öyle ki şayet birisi onları görseydi, görünüşleri zihnine yerleşir ve kalbindeki korku onlardan kaçtıktan sonra da devam ederdi. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk