Süt Kardeşin Kızıyla Nikah Sahih midir?

SORU “Ey iman edenler, cuma günü namaz için çağrı yapıldığı zaman, hemen Allah'ı zikretmeye koşun ve alış-verişi bırakın. Eğer bilirseniz, bu sizin için daha hayırlıdır.” (Cum’a, 9) Sorum şu olacak, başlangıçta ey iman edenler deniyor buna göre cuma namazı bayanlara farzmı değil mi? Şimdiden Allah razı olsun. Selamun aleykum ve rahmetullah ve berekatuhu. CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Muhterem kardeşim, evet Ey iman edenler! Demekle kadınlarda işin içine girer. Ancak Cuma namazının sadece erkeklere farz olduğunu sünnetten öğreniyoruz. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Cuma namazı, her bir Müslümana cemaatle eda etmesi vacip olan bir haktır. Ancak dört kişi müstesnadır: Köle, kadın, çocuk ve hasta.” (Ebu Davud) İmam İbnil Münzir, Cuma namazının sadece erkeklere farz olduğuna dair ilim ehli arasında icma (görüş birliği) vardır demektedir. Yine şu konuda icma olduğunu söyler: Eğer bir kadın cumanın kılındığı camiye gider ve imamla beraber Cuma namazını eda ederse kıldığı namazı sahihtir ve öğle namazının yerine geçer. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) döneminde sahabe kadınlardan bazıları mescide gider Cuma namazını peygamberle (sallallahu aleyhi ve sellem) beraber eda ederlerdi. Bir erkeğin hanımını cumadan veya mescitten men etmesi caiz değildir. Kadın cumaya ve namazlara katılabilir ancak şeriata uygun davrandığı müddetçe. Ama evinde namazını kılması daha evladır. Bu konuda şöyle bir rivayet bulunmaktadır: “Peygambere (sallallahu aleyhi ve sellem) bir kadın geldi ve dedi ki: Ey Allah’ın Rasûlü, seninle beraber namazımı kılmam benim için daha sevimlidir. Dedi ki: “Benimle beraber namaz kılmanın sana daha sevimli olduğunu biliyorum. Ancak odanda kıldığın namazın evinde kıldığın namazından daha hayırlıdır. Evinde kıldığın namazın kavminin mescidinde kıldığın namazından daha hayırlıdır. Kavminin mescidinde kıldığın namazın mescidimde kıldığın namazından daha hayırlıdır.” Kadın emretti, evinin en ücra ve karanlık köşesinde ona bir mescit inşa ettiler. Ölene kadar orada namazını kıldı.” (Ahmed, İbni Huzeyme) Bu hadis şunu ifade ediyor, eğer Cuma namazı kadınlara farz olsaydı peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) ona beyan ederdi. Kadının evinde namazını kılması daha faziletlidir. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

SORU Selamun aleykum ve rahmetulah hocam, ticaret yaparken malın değerinin 2 kat fazlasına satmak doğru mu her hangi bir sakıncası var mı? CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Ticarette kârın şeriatta tayin edilmiş belli bir sınırı yoktur. Dolayısıyla müşteri ile karşılıklı rıza olduktan sonra kişi malını, değerinin iki kat fazla fiyatına veya dilediği kadar kâr koyarak satabilir, caizdir. Allah’u Teâlâ şöyle buyurmuştur: ‘’Ey iman edenler! Mallarınızı aranızda batıl yollarla yemeyin. Ancak sizden karşılıklı rıza ile yapılan bir ticaretle olması ise müstesna.’’ (Nisa sûresi, 29. ayet meali) Tirmizî, Ebu Davûd ve İbn Mace (rahimehumullah) Urve b. Ca’d el-Bârikî’den (radiyallahu anh) O’nun şunları anlattığını rivayet etmişlerdir: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) kendisine bir koyun satın almam için bana bir dinar verdi. Ben de bir dinara iki koyun satın aldım. Sonra iki koyundan birini karşılaştığım bir adama bir dinara sattım. Ve kalan bir koyun ve bir dinarı Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e getirdim.’’ Urve bu durumu anlatınca Efendimiz O’nun için bundan sonraki alışverişlerinde bereket (kâr etme) duasında bulunmuştur. Ancak, eğer müşteri malın piyasadaki fiyatını bilmiyorsa, satıcı bunu fırsat bilip müşterisini aldatır kandırırsa, ona fiyat konusunda yalan söylerse o halde bu caiz olmaz. Böyle bir müşteriye mal en fazla piyasadaki sınır fiyatına satılabilir. Yani piyasadaki tüccarların, orada geçerli olan örf ve adetin müsamaha göstereceği, garipsemeyeceği, aldatma olarak saymayacağı bir fazlalıkla/değerine yakın bir fiyata satılabilir. Bundan daha yüksek bir fiyata satması ise caiz olmaz. Şayet satmışsa müşteri muhayyer bırakılır; ister alışverişi feshedip aldığı malın hepsini geri verir ve verdiği parasını geri alır, çünkü aldatılmıştır, mazlumdur, isterse feshetmeyip haksız yere verdiği fazlalığı geri alır. Eğer müşteri malın piyasa fiyatını biliyorsa, ortada aldatma, yalan yoksa ve fiyata da razı ise o halde satıcının dilediği fiyata satıp büyük bir kâr etmesi caizdir. Bir de karaborsacılık yaparak yüksek bir kar elde etme şekli vardır ki Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) bunu açık bir şekilde yasaklamıştır. Ve’l-hamdu lillahi Rabbi’l-alemin. Ömer Faruk

SORU Selamun aleykum, hocam. Ben yeni namaza başladım şeytan benimle çok uğraşıyor, namaz kılarken abdestim kaçmış gibi oluyor ne yapmalıyım? Bir de durduk yere zevk suyu geliyor cünüp yaparmı? CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Değerli kardeşim Muzaffer. Rabbim seni hayra muvaffak kılsın, ayaklarına sebat versin ve itaatini daim kılsın. Değerli kardeşim hırsız boş eve girmez. İnsan şeytanın kendisiyle uğraştığını ancak iman ettikten sonra anlayabilir. Çünkü imansız batıl üzeredir. Hak olanı bimediği için şeytanın kendisiyle nasıl oynadığını fark edemez. Ama iman edip hakkı tanıdıktan sonra hakkı batıl olandan ayırt edebilecek duruma gelir ve şeytanın vesveselerini görmeye başlar. Değerli kardeşim şeytanın seninle uğraşması ve seninde bunu fark etmen sende var olan imanı gösterir. Bunun için endişelenme şeytandan daha büyük olan senin iman ettiğin Allah (celle ve âlâ)’dır. Sen Ona samimi, sadık ve itaatkar olursan, O sana dost olur. O dostlarını asla terk etmez. Soruna gelince: İmam Buhari ve İmam Muslim (rahimehumallah)’ın tahriç ettikleri hadiste İbad bin Temim (radıyallahu anhu) şöyle anlatıyor: "Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e abdestinin bozulduğu vehmine kapılan bir adam şikayet edildi. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) "Ses işitinceye veya koku alıncaya kadar (namazdan) çıkmasın" buyurdu. Yani abdestin bozulduğunu kesin bilmiyorsan abdestin bozulmamıştır. Abdestim bozuldu mu, bozulmadı mı şeklinde sadece şüpheleniyorsan, şüpheyi terk edip abdestim bozulmadı diyerek namazından çıkmamalısın. Bunun şeytanın sana namazı bir külfete dönüştürmek için verdiği vesvese olduğunu bilmelisin. İkinci soruna gelince: Zevk suyuyla kastettiğin mezi ise, hayır mezinin gelmesi cünüp yapmaz. Ama abdesti bozar. İmam Buhari ve İmam Muslim (rahimehumallah)’ın tahriç ettikleri hadiste Ali (radıyallahu anhu) şöyle diyor: "Ben çok mezi gören bir adamdım. Kızının bende olması sebebiyle Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e sormaya utanıyordum. Bunun için Mikdad bin el-Esved’i gönderdim ve ona sordurdum. Ona Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) "Zekerini yıkar ve abdest alır" dedi. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum hocam, tağutun mahkemesine boşanma davası açma ile ilgili olacak bazı kardeşler bunun küfür olduğunu ve bunu yapan kişilerin kâfir olacağını söylüyor, bu durum devletin memurları karşısında nikah kıymayla aynı değil midir? Nasıl ki bazı maslahatlardan dolayı resmi nikah kıymak zorunda kalıyorsak boşanma da aynı mesele değil midir? İlminizle aydınlatın inşaAllah. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. Hamd Allah’a mahsustur. Muhterem kardeşim hakikat şudur ki zamanımızda Müslümanların nerdeyse hepsi İslam şeriatının değil bilakis beşer tarafından vaz edilmiş kanunların hâkimiyeti altında yaşamaya icbar ediliyorlar. Muhakkak ki her Müslüman gücü nispetinde kâfirlerin bu baskısına karşı koymalıdır. En azından kâfir nizamı ve avanelerini inkâr etmelidir ve her surette nizamdan, kurumlarından ve taşıyıcılarından uzaklaşmalıdır. Bu üzerine vacip olandır. Müslümanlar için Halilullah (aleyhissalatu vesselam)’da güzel bir önek vardır. O içinde yaşadığı cahiliye topluluğuna şöyle demişti: وَأَعْتَزِلُكُمْ وَمَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَأَدْعُو رَبِّي عَسَى أَلَّا أَكُونَ بِدُعَاءِ رَبِّي شَقِيًّا. “Ben, sizi de sizin Allah’tan başka ibadet ettiklerinizi de terk ediyorum. Yalnız Rabbime dua ediyorum. Rabbime dua etmekle bedbaht olmayacağımı ümit ederim. Ve Allah (celle ve âlâ) onu şöyle ödüllendirdi: فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَمَا يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَكُلًّا جَعَلْنَا نَبِيًّا İbrahim onları ve onların Allah’tan başka ibadet ettiklerini terk edince Biz ona İshak’ı ve Yakub’u bağışladık. Onların hepsine nübüvvet verdik” (Meryem 48,49) Bununla beraber zamanımızda Müslümanların acizliği de ortadadır. Müslümanlar da bu cahiliye toplulukların birer fertleri oldukları için kâfir hükümetler tam manasıyla Müslümanların hayatına hükmediyorlar. Günlük ihtiyaç duydukları her alana müdâhele ediyorlar. Kâfir idarenin varlığını göstermediği nerdeyse hiçbir alan yoktur. Din, eğitim, sağlık, ticaret, aile, iletişim vs. her alanda hâkimiyetini kurmuştur. Dolayısıyla bu cahiliye topluluklarında yaşayan bir Müslüman zorunlu olarak bir surette kâfir nizam ve kanunlarıyla karşılıklı bir ilişkiye girme mecburiyetindedir. Bu zorunlu temaslardan biri umumen vatandaşlık işleri, nüfus kayıt işleri ve sorunun konusu olan evlilik işleridir. Nikâh ve boşanma dinimizde bir hükme bağlanılmıştır. Bunun için dinde teşri edildiği suret haricinde nikâh akdetmek veya nikâh akdini iptal etmek (boşanmak) caiz değildir. Dinde teşri edildiği suretten gayri bir surete yönelmek İslam şeriatını inkâr etmek ve yöneldiği hüküm nizamının meşruiyetini ikrar etmektir. Yani bir kişi T.C. Medeni Kanununa göre evlenmek, boşanmakla yetinirse veya onunda meşruiyetini ikrar ederse veya onu İslam şeriatından daha doğru, daha üstün kabul ederse İslam şeriatını ve onu teşri etmiş olanı inkâr etmiştir. Lakin bir kişi İslam şeriatında düzenlenildiği üzere nikâhını yapar veya talakını verir ve akabinde bir zaruretten veya racih bir maslahattan ötürü evliliğini veya evlilik halinin sona ermiş olmasını resmi kayıtlara geçirmek için veya resmi kayıtlardan düşürmek için gerekli resmi kurumlara başvurursa, ne tağuta muhakeme olmuş olur ve ne de tağuti kurumların ve dolayısıyla tağutun meşruiyetini kabul etmiş our. Tehaküm bir husumetin, anlaşmazlığın giderilmesi için muayyen bir taraftan hüküm istemektir. Bu muayyen taraf İslam şeriatından gayrisi olduğu durumda tağuta muhakeme olunmuş olur. Ama bunun dışındaki haller aslen tağuta muhakeme mevzusuna dâhil değildir. Mesela, dinen sahih bir nikâhla evli olan Müslüman erkek ve kadının aralarında bir anlaşmazlık vaki olsa ve bu çift bu anlaşmazlığın çözülmesi için (boşanmak mı? Evliliğin devamı mı?) beşeri mahkemelere bir karar için başvursa tağuta muhakeme olmuş olur. Lakin bu çift aralarındaki anlaşmazlığı şeran muteber yollarla, mesela hakem tayin ederek, çözmeye çalışırsa ve anlaşmazlık giderilemez ve erkek dinen sahih talak verirse boşanma dinen gerçekleşmiş olur. Bunun akabinde evliliği resmi kayıtlardan düşürmek için bu işlemi icra eden resmi kurum olan mahkemeye giderler ve evlilik halinin kaldırılması için başvuruda bulunurlarsa söz konusu beşeri mahkemeden boşanma hükmünü istemiş olmazlar. Bilakis zorunlu olarak ilgili kanun makamlarına resmi ve idari bir işlem için başvurmuş olurlar ki bu şu zamanda Müslümanları umumen kuşatmış olan ve nerdeyse kaçışı olmayan bir beladır. Bu tür idari işlemler insanı İslam’dan çıkarmasa da Müslümanlar mümkün olduğu kadar bu tür resmi ilişkilerden itizal etmelidirler. Çünkü asıl olan Müslümanın küfürden teberi etmesidir ve çünkü bu tür resmi işlemlerin bundan başka zararları da olabilir. Ama anlattığım surette resmi kayıtın kütükten düşmesi için (bu manada boşanmak için) mahkemeye gitmek tağuta muhakeme olmak değildir. Tağuta muhakeme olmanın hükmünü “Beşeri mahkemelere muhakeme olmak caiz midir” adlı cevapta izah etmeye çalıştım. Dilersen oraya müracaat edebilirsin. “Resmi dairelere bu ve buna benzer başvurularda bulunmak bu kâfir kurumların meşruiyetini kabul etmektir. Bu ise küfürdür” denilse, derim ki: Bir makamın meşruiyetini kabul etmekle bir makamın vakıada sultasını kabul etmek arasında fark vardır. Hangi akıl sahibi T.C. Devletinin Türkiye sınırları dâhilinde hâkimiyetini inkâr eder? Vakıada ancak ahmağın inkâr edeceği bu gerçeği kabul etmek T.C.nin meşruiyetini kabul etmek demek değildir. Aynı Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in Hudeybiye anlaşmasında Mekke müşriklerin şartlarını bir sonraki senede Müslümanlar umre yapabilmeleri için kabul etmesi gibi. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) Mekke müşrikleriyle bu anlaşmayı onların meşruiyetini ikrar ettiği için değil onların vakıada Mekke’ye hükmedenler oldukları için yapmıştır. Velhasıl, Müslümanlara âcizane tavsiyem resmi nikâhı gerekli kılan bir sebep yoksa resmi nikâhtan uzak durmalarıdır. Ama bir zorunluluk veya racih bir maslahat varsa dinen sahih bir nikâhtan sonra resmi nikâh yapmakta şeran bir beis yoktur. Aynısı resmi boşanmak için de geçerlidir. Allah-u Âlem. Bitirmeden bir tenbih: Bizim için resmi nikâh bazı maslahatlardan ötürü evliliğimizin resmi defterlerde tescil olmasından ibarettir dersek o zaman amelimiz sözüme mutabık olması lazımdır. Yani hem böyle denilir ve hem de topluca, erkek damatlıkla ve kız gelinlik içinde ve bir tören havasında Belediye’ye veya evlenme dairesine veya resmi nikâhın yapılacağı her hangi bir yere gidiler, orada hakiki nikâh yapılırcasına coşku ve heyecan içerisinde nikâh memurunun soruları cevaplandırılır ve mahiyetleri tarafından tebrik edilirler ve kutlanırlarsa o zaman davranışları sözlerini yalanlıyor deriz. Bunun için Müslüman resmi işlemi resmi işlem olarak bırakıp onu imza atmaktan ibaret bir işlem olarak uygulamalıdır. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum hocam; Ali İmran 7’de bahsedilen Muhkem Ayetler ve Müteşabih Ayetler bir yerde liste şeklinde hazırlandımı yani âlimlerimizin böyle bir çalışması varmı? CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. Hamd Allah’a mahsustur. Muhterem kardeşim, elbette İslam uleması Kuran’ın muhkem ve müteşabihlerine son derece ehemmiyet vermişlerdir ve bu konuda telif de bulunmuşlardır. Ancak senin sual ettiğin surette listelememişlerdir. Listelemeleri de zaten mümkün değildir. Zira Allah (celle ve âlâ)’nın kelamı ancak Onun celaline layık olan bir icaz ve belağat ile mevsuftur. Ayeti kerimeler mücerret muhkem de olabilir ve mücerret müteşabih de olabilir. Veya bir ayet bazı yönleriyle muhkem ve bazı yönleriyle müteşabih olabilir. Ya lafız itibariyle veya mana itibariyle veya hem lafız ve hem mana itibariyle müteşabih olabilir. Mesela İbadet Tevhidi ile alakalı ayetler mücerret muhkem ayetlerdir ve bazı surelerin başında gelen harfler mücerret müteşabih ayetlerdir. Ama sıfat ayetleri sıfatın sübutu cihetinden muhkemdirler ama keyfiyeti cihetinden müteşabihtirler. Veya bazı ahkâm ayetleri hükmün sübutu açısından muhkemdirler lakin mahiyeti, delaleti ve tafsilatı cihetinden müteşabihtirler. Evet, bazı muayyen ayetlerin muhkem veya müteşabih oldukları yönde rivayetler vardır. Mesela İmam el-Hâkim (rahimehullah) ibni Abbas (radıyallahu anhuma)’nın şöyle dediğini tahriç etmiştir: “El-Enam suresinin sonlarındaki şu üç ayet muhkemdir. “De ki: Gelin Rabbinizin size neleri haram kıldığını okuyayım…” ve sonrasındaki iki ayet.” (el-Enam 151-153) Ve İmam ibnu Ebi Hatim (rahimehumallah) ibni Abbas (radıyallahu anhuma)’nın “onun bazı ayetleri muhkemdir” ayeti için şöyle dediğini tahriç etmiştir: “Buradan “De ki: Gelin Rabbinizin size neleri haram kıldığını okuyayım…” üç ayet muhkemdir ve buradan “Rabbin sadece Kendine ibadet etmenizi...” (el-İsra 23)sonrası üç ayete kadar muhkemdir.” Veya müteşabihlere misal olarak İmam ibnu Ebi Hatim (rahimehumallah) Mukatil bin Hayyan (rahimehullah)’ın şöyle dediğini tahriç etmiştir: “Bize ulaştığına göre şunlar müteşabihtir: “Elif.Lâm.Mîm.” “Elif.Lâm.Mîm.Sâd.” “Elif.Mîm.Lâm.Râ.” “Elif.Lâm.Râ.” Ama yukarıda dediğim gibi ayetleri mutlak surette muhkem ve müteşabih olarak ayırmak zor bir işitir. Bunun için ulema Kuran’da muhkemin ve müteşabihin tariflerini yapmıştır. İmam ibnu Ebi Hatim (rahimehumallah) ibni Abbas (radıyallahu anhuma)’nın şöyle dediğini tahriç etmiştir: “Nâsihler, helaller, haramlar, hadler, ferâiz (miras paylaşımı) ve iman edilip amel edilenler bunlar muhkem olanlardır. Mensûhlar, takdimler, tahirler, misaller, kasemler ve iman edilip amel edilmeyenler bunlar müteşabih olanlardır.” Ve İmam el-Firyâbi (rahimehullah) Mucahid (rahimehullah)’ın şöyle dediğini tahriç etmiştir: “Muhkemler helaller ve haramları konu edenlerdir. Bunun haricindekiler müteşabihtirler. Hakta birbirilerine benzerler ve birbirilerini tasdik ederler. Mesela Allah-u Teâlâ’nın şu kavli gibi “bunlarla Allah ancak fâsıkları saptırır” (el-Bakara, 26) veya şu kavli gibi “Ricsi akıl etmeyenlerin üzerine bırakır” Yunus 100)” Ve el-Beğavi (rahimehullah) Katade, Dahhak ve es-Suddi rahimehumullah’tan şöyle nakletmiştir: “Muhkemler amel edilen nâsihlerdir. Müteşabihler iman edilip amel edilmeyen mensûhlardır.” Ve Muhammed bin Cafer bin Zubeyr (rahimehullah)’tan şöyle nakletmiştir: “Muhkem birden başka mana ihtimali olmayandır ve müteşabih birden çok mana ihtimali olandır.” Bu mevzuda ulemanın telif ettiği kitaplara gelince eskiler muhkem ve müteşabih olma mahiyetiyle ayetleri daha ziyade şu iki konuda toplamaya çalışmışlardır. Bir muhkem olma mahiyetiyle ahkâm ayetlerini tefsir eden eserler. İki müteşabih olma mahiyetiyle sıfat ayetlerini ve lafzî müteşabih olan ayetleri konu eden eserler. Lafzî müteşabih’ten maksut olan belirli ayetlerin ve kıssaların değişik surelerde tekrar edilmeleri veya farklı tekrar edilmeleridir. Veya benzer ayetlerde farklı kelimelerin kullanılması veya benzer ayetlerin cümle yapısında kelimeler takdim ve tahir olunması veya benzer ayetlerde kelimelerin nekire ve maruf gelmeleri veya tekil veya çoğul gelmeleri ve buna benzer konulardır. Bunun dışında ayetteki elfâzdan, ayetlerin siyakından veya tabir üslubundan kaynaklanan mana ihtimallerini, yani delaleti itibariyle müteşabih (izafî müteşabih) olan ayeti kerimeleri ulema muhtelif kitaplarda konu etmişlerdir. Genel olarak tefsirler, kelime manalarını izah eden “Ğaribu’l-Kuran” dalında, mana kapalılıklarını halleden “Muşkilu’l-Kuran” dalında veya “Nâsih-Mensûh” dalında yazılmış kitaplar. Veya muhkem ve müteşabih bahsini tarif etmek, izah etmek veya muhaliflere reddiye vermek için Kuran ilimlerini konu eden kitapların dâhilinde bap olarak işlemişlerdir. Mesela ez-Zerkeşi (rahimeullah)’ın Burhan’ı veya es-Suyuti (rahimehullah)’ın İtkan’ı gibi. Ama müstakil kitap olarak daha ziyade sıfat ayetleri ve lafzî müteşabih ayetler hakkında telif etmişlerdir. İlkine misal ibnu’l-Munadi (rahimehullah)’ın Müteşabihu’l-Kuran’ı ve ikincisine el-Kermâni (rahimehullah)’ın Burhan’ını veya Hatîb el-Esbahâni (rahimehullah)’a nispet edilen Durretu’t-Tenzil’i gösterebiliriz. Muasır ulemanın da Kuran’da muhkem ve müteşabihin izahı için epeyce bir çabası vardır. Mesela Allame Muhammed Emin eş-Şenkîti (rahimehullah)’ın Edvâu’l-Beyan’ı veya Allame Sıddîk Hasan Hân el-Kannûci (rahimehullah)’ın Nuru’l-Merâm’ı muasır ahkâm tefsirleri arasında çok faydalıdır. Şeyh Muhammed bin Ahmed Eddah eş-Şenkîti’nin El-Ayâtu’l-Muhkemâtu fi’t-Tevhidi ve’l-İbedâti ve’l-Muamelât’ı da babında faydalıdır. Ancak müellif tasavvuf ehlinden ve akidede eşâridir. Son olarak, Kuran’da muhkem ve müteşabih mevzusunda Türkçe yazılmış veya Türkçeye çevrilmiş kitaplardan maalesef çok fazla haberim yoktur. Lakin es-Suyuti (rahimehullah)’ın İtkan’ı Türkçeye çevrildiğini biliyorum. Bu kitabı iyi tedris eden için de bu bapta yeterince fayda hâsıl olacaktır. Allah-u Âlem. Tarık Ebu Abdullah

SORU Sizin hakkınızda oy kullanmaya delil getiriyor diyorlar belli şartlarda doğrumu doğruysa deliliniz nedir? CEVAP Hamd Allah’a mahsustur. Hayır, ben oy kullanmaya delil getirmiyorum ve ikrah hali müstesna hiçbir durumda caiz olduğunu da söylemiyorum. Kimin böyle bir iddiası varsa ispat etsin. Bu cahillerin böyle bir zanna kapılmaların sebebi bir şeye cevaz vermekle, hükmün faile inzal edilmesine mevcut manilerin ispat edilmesini ayırt edememeleridir. Sana bir misal vereyim. Farz edelim bir kişi Kuran olduğu belli olan bir kitabı ayaklarıyla çiğnese. Bu fiil küfürdür, insanı kayıtsız şartsız İslam milletinden ihraç eder deriz. Ancak mecnun, kör ve buna benzer özür sahipleri veya ikrah altında olan bu hükümden istisna edilir. Lakin bu kitabın dışından Kuran olduğu belli değilse o zaman bu fiil küfürdür lakin üstüne basan kişinin bu kitabın Kuran olduğunu biliyor muydu, bilmiyor muydu? Bunu tahkik etmemiz lazımdır deriz. Şimdi misal verdiğim durumda fiilin hükmünü ispat ettik lakin hükmün failine inzal edilmesine mani var dedik. Bu durumda mani yaptığı şeyi kasıtlı mı yaptı, yoksa onu herhangi bir kitap mı zannediyordu olmasıdır. Bu tahkikin ardından maninin kalkmasıyla hüküm vaki olur. Yani ya bilerek yaptı. Bu durumda istitabesiz tekfir edilir. Veyahut sıradan bir kitap zannediyordu. Bu durumda tekfir edilmez. Şimdi bu sözlerimden birileri Kuran’ı çiğnemeye cevaz verdiğimi çıkarıyorsa Allah ıslah etsin derim. Türkiye’de demokratik seçimlerde oy verenlerin hali de verdiğim bu misale benzerdir. Hâkim olma ve hüküm koyma salahiyetini Allah’tan başkası için iddia etmek ittifak-i ulema ile şirk billâh’tır. Lakin oy vermek zorunlu olarak hâkimiyeti Allah’tan başka için iddia etmek midir? Derim ki: Hayır! Oy kullanma eylemi ile hâkimiyeti Allah’tan başkası için iddia etmek arasında masum semavi nasslar (Kur’an ve Sünnet) doğrudan ve zorunlu bir ilişki kurmamıştır. Ehli Sünnet’e göre hüküm ya fiile veya kasta terettüp eder. Daha doğrusu, aslında her hüküm kasta terettüp eder. Ancak bazı fiiller vardır zorunlu ve apaçık kastı tabir ederler. Ve bazıları vardır böyle değildir. Mesela Allah (celle ve âlâ)’ya, Rasûlü (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’e veya İslam’a küfredenin kastına bakılmasına ihtiyaç yoktur. Çünkü fiili kastını apaçık ve zorunlu olarak ortaya koymaktadır. Veya namazı terk edenin de kastına bakmaya ihtiyaç yoktur. Zira sahih nasslar onun kastında inkârın varlığını ispat etmektedir. Bunun gibi hüküm koyma yetkisini Allah (celle ve âlâ)’dan başkası için iddia etmek kastın muteber olmadığı bir eylemdir. Bunu şu cevapta izah etmeye çalıştım. Oraya müracaat edebilirsin: #290 Lakin oy verme eylemi kendi zatında kastı apaçık ve zorunlu olarak ortaya koymadığı gibi zorunlu fiil kasıt ilişkisi sahih nasslar tarafından da beyan edilmemiştir. Zira birincisi: Oy kullanmanın hükmü şeri nasslarda tasrih edilmemiştir. İkincisi: Oy kullanmanın hükmü hakkında ilme nispet edilenler tarafından bir kapalılık oluşturulmuştur. Üçüncüsü: Oy kullanılacak şahısların hakkında kapalılık vardır. Bu durum Türkiye vakıasında oy kullanmayı hafi (kapalı) mevzulardan yapıyor. Binaen aleyh dinde kati surette beyan edilmemiş mevzular için geçerli olan maniler oy kullanma mevzusunda da manidir. Ama her vakıa aynı değildir. Bazı vakıalar bazı manilere kabildir. Ve bazıları da değildir. Hangi maniler hangi ölçüde Türkiye vakıası için geçerlidir veya değildir? Bunu şeri hükme ve şeri hükmü vakıaya inzal etmeye ehil olanlar takdir eder. Âcizane kanaatime göre Türkiye vakıasında şu maniler işleyebilir: Bir: Tevil. İki zararın veya iki şerrin daha hafifi tercih edilmesi gerekir gibi fıkhı kaidelerin işletilmesi gibi veya “İslam ehlinin umumi maslahatını korumak için” gibi teviller. İki: Taklid. İstiftânın (fetva sormanın) şeran caiz olduğu ilim ehlini taklid etmek. Bu yabancı veya yerli bir ilim ehli olabilir. Yabancı olduğu takdirde vakıalarda ihtilaftan kaynaklanan kapalılıkta mani olabilir. Üç: Murcie tarafından tahrif edilmiş olan muharref iman mefhumundan kaynaklanan yanlış tasavvur. Amel iman değildir veya maslahat için küfür izhar etmek caizdir gibi görüşlerin sahibi olan murcie ilim ehlinin oluşturduğu kapalılık gibi. Dört: Sırf iktisadi, sosyal veya idari vb. bir maslahattan ötürü oy kullanmakta mani olabilir. Beş: Cehalet. Hükümde ve vakıada şeran muteber bir cehalette mani olabilir. Bundan sonra, Türkiye’de demokratik seçimlerde oy kullananları iki kısımda değerlendirebiliriz: Birinci kısım: Laiklik, Liberalizm, Komünizm, Demokrasi veya Kemalizm gibi İslam’dan gayri dinlerin hâkimiyeti için oy kullananlar. İkinci kısım: İslam’ın hâkimiyeti için veya sosyal, iktisadi, idari bir maslahattan ötürü oy kullananlar. Birinci kısımdan olanlar ister oy kullansınlar ister kullanmasınlar kâfirdirler. İkinci kısımdan olanlara gelince yine iki kısımdırlar: Bir: Seçime katılan hiziplerin (AKP, SP, CHP, HDP, MHP ve Türkiye vakıasında seçime katılan diğer hizipler) esas ve asıllarını (Parti programını, yol haritasını, hedeflerini vs.) tasdik ve ikrar edenler. Bu kısımdan olanlar tasdik ettikleri ve destekledikleri hizbin hükmüne tabidirler. Türkiye vakıasında ise tüm hizipler küfür hizipleridir. Binaen aleyh bu kısım oy kullananlar da kâfirdirler. İki: Mevcut tağutu ve tağuti yönetim sistemini inkâr edenler, seçime katılan hizipleri (CHP, HDP, MHP, AKP, SP vs.) ve destekçilerini inkâr edenler lakin zannına göre İslam’ın hâkimiyeti için veya iktisadi, sosyal vb. maslahatlardan dolayı oy kullananlar. Bu kesimden olan oy kullananlar için maniler işleyebilir. Şöyle ki kanun koyma yetkisini Allah’tan başkası için kabul etmeyen, kabul edenlere de tabii olmayan, onları ve izledikleri yollarını inkâr eden birisi yukarıda zikri geçen sebeplerden (yukarıda zikri geçen maniler) ötürü oy kullanırsa o zaman bu durum Türkiye de oy kullanmak için ispat ettiğimiz mutlak şirk ve küfür hükmünü bu kişiye inzal etmeye mani olur. Her bir maninin, hükmü sual edilen muayyen kişi için muteber midir değil midir bu ilim ehlinden tahkik edilmesi lazımdır. Tahkik ve teybinden sonra mani kalkarsa hüküm vaki olur. Şimdi oy kullanan için manilerin işlediğini ispat ettiğim için oy kullanmaya cevaz mı vermiş oldum. Bu hangi cümlede geçiyor veya hangi ifademden çıkardılar? Bunu söyleyenin sadece dini bozuk değil bilakis aklı da kıttır. Oy kullanmanın hükmü üçün şu cevaba da müracaat edebilirsin: #287 Tarık Ebu Abdullah

SORU Es-selamu aleykum 1- Bizler akide olarak, oy kullanmayı küfür ameli olarak görüyor fakat oy kullanan halkı umumen tekfir etmiyoruz yani cehaletlerini mazur görüyoruz. Fakat meclisteki yada kolluk kuvvetlerindeki insanları umumi olarak tekfir ediyor ve onların cehaletlerini mazur görmüyoruz. Bunun sebebi nedir oy kullanan halkı umumen tekfir etmemiz gerekmez mi? Cehaletleri mazur ise meclistekilerin de cehaleti mazur olmaz mı? 2- Demokrasi için silahlanıp savaşan bir grup ile Şeriat için savaşan bir grup fiziki olarak -daha azılı kafire karşı- birlikte hareket edebilir mi? 3- Şeriatı savunan guruplar siyaseten Demokratik ülkelere yada demokratik diğer gruplara "kardeş, dost, yanınızdayız, destekliyoruz" gibi lafızlar kullanması caiz midir? Saygılarım ile Allah sizlerden razı olsun. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. Hamd Allah’a mahsustur. Son olarak muhterem kardeşim “Şeriatı savunan gruplar siyaseten demokratik ülkelere ya da demokratik diğer gruplara "kardeş, dost, yanınızdayız, destekliyoruz" gibi lafızlar kullanması caiz midir?” şeklinde gelen üçüncü soruna cevaben derim ki: Evvela siyaseten sözünü biraz açmamız lazımdır. Siyaset yönetmek demektir. Ve yönetimi Allah (celle ve âlâ) sadece Kendisine tahsis etmiştir. Mutlak idari nizam olarak İslam şeriatını emretmiştir ve Rasûlü Muhammed (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) vesilesiyle İslam şeriatını beyan etmiştir. İslam şeriatında her faydayı ve maslahatı beyan etmiştir. İslam şeriatı hiçbir maslahatı asla zayi etmemiştir. Kendi zatında maslahatı zayi etmediği gibi iki maslahat arasında racih olanı veya zarara mukabil racih olan maslahatı da asla zayi etmemiştir. Dolayısıyla genel olarak ihtimalli lafızları kullanmak şer’an muteber maslahat veya racih maslahat ise o zaman kullanılması şer’i siyaset ve caiz, hatta belki vacip olabilir diyebiliriz. Sonra, lafızların hakikatleri vardır. Şer’i, lugavi ve örfi hakikati. Yani bir lafzın lügatte kullanıldığı değişik manaları vardır. Bu manaları şeriat veya örf olduğu gibi almış olabilir de veya daraltmış olabilir de. Eğer şeriat bir lafzın manasını beyan etmişse o zaman lügavi manası o lafzın hakikati olmaktan çıkmıştır. O lafzın vücutta hakikatini tabir eden şeriatın yüklediği mana olur. Evet, şer’i mana muhakkak lügavi manaya bina eder lakin lügavi mana artık o lafzın hakikatini belirlemekten aciz olur. Bu meseleden şöyle bir mesele tevellüt eder: Şari bir eşyayı isimlendirmişse o zaman o eşyanın hakikatini de beyan etmiştir. Ve bu hakikate şer’i hükümler bağlamıştır. Lafzın hakikati Şari’nin tarif ettiği batın manadır ve şer’i hükmü alan hakikatte bu manadır lakin zahirde şer’i hüküm o lafzın manasını zahirde tabir eden zahir isme terettüp eder. Bu şeriatın en önemli bahislerinden biridir ve ulema arasında isimler ve hükümler bahsi olarak malumdur. Bu konumuzla bağlantılı şu demektir: Birincisi, bir şeyi şeriat isimlendirmiş ise o zaman onun hakikatini de tayin etmiştir. Bu durumda o şey şeriatın koyduğu isimden başka bir isimle adlandırılırsa o zaman o şeyin hakikatinden sapılmış olunur ve o şeyin tasavvurunda hatalar meydana gelecektir. İkincisi, şer’i isme şer’i hüküm terettüp ediyor. Şu halde bir şeyin hakikatine Şari’nin verdiği isimden başka bir isim verilirse o zaman Şari’nin o şeye verdiği hüküm de atıl kılınmış olunur. Birinci durumun da ikinci durumun da ne kadar büyük bir fesat olduğu açıktır. Eşyayı Şari’nin isimlendirdiğinden gayri bir isim ile adlandırmanın maslahatı bu mefsedetten daha büyük olması gerekir ki siyaseten böyle davranmak caiz olsun. Bu maslahatın varlığını (muteber oluşunu) ya Şari Kur’an ve(ya) Sünnette beyan etmiştir veya ama şer’i maksatların tahkiki açısından zahirdir. Meselenin daha iyi anlaşılması için birkaç misal vereyim: Mesela ikrahı bu babta değerlendirebilirsin. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ “Kalbi imanla dolu olduğu halde zorlananlar müstesna olmak üzere imandan sonra Allah’ı inkâr eden…” (en-Nahl Sûresi 106) Bu ayeti kerimenin delaletiyle Allah (subhanehu ve teâlâ) ikrah altında küfrü farklı bir isimle isimlendirmeyi ve zahiren inkâr etmemeyi muteber bir maslahat olarak beyan etmiştir. Mesela Kur’an mahlûktur fitnesi zamanında ulema dâhil olmak üzere birçok Müslüman Kur2an’ı mahlûk olarak isimlendirdi. Kur’an mahlûk değil bilakis Allah’ın konuştuğu kelâmıdır ve O’ndan’dır. Dolayısıyla Şari’nin Kur’an ismi verdiği kelamın hakikati O’ndan olmasıdır. Ona mahlûk diyen Kur’an’ın hakikatini saptırmıştır. Bu davranışı Şari küfür olarak hükme bağlamıştır. Lakin canını korumak için kalbi iman da sabit olması şartıyla beraber küfür sözünü söylemesini muteber bir maslahat olarak kabul etmiştir. Veya zamanımızdan bir örnek olarak Nusayrilerin Sünni halka yaptığı işkenceler altında melun Esed’e “Rabbim Esed’tir” demeğe icbar ettiklerine herkes şahit oldu. Esed rab değil bilakis merbubtur. Ve Esed’e rab diyenler Yahudilerden ve Hıristiyanlardan daha kâfirdirler. Lakin bir Müslümanın ikrah altında melun Esed’i böyle isimlendirmesi Şari’nin onun için itibar ettiği canını koruma maslahatından ötürü caizdir. Veya takiyye’yi de bu babta değerlendirebilirsin. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: لَا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً “Mü’minler mü’minleri bırakıp kâfirleri veliler edinmesin. Kim bunu yaparsa onun Allah’la hiçbir ilişkisi kalmaz. Onlardan gelecek bir zarardan korunmaya çalışmanız müstesna” (Âl-i İmran Sûresi 28) Bu ayeti kerimede Allah (subhanehu ve teâlâ) kâfirden gelecek mümkün bir zarardan korunmak için eşyayı Şari’nin beyan ettiği isimden farklı bir isimle adlandırmayı muteber bir maslahat olarak beyan etmiştir. Mesela küfür diyarında dinini izhar etmekten aciz olan ve Müslümanların arasına hicret etme imkânına sahip olmayan mustezaf bir Müslümanın tağutun kolluk kuvvetleri tarafından sorgulandığında baştaki tağutu açıktan tağut ve kâfir olarak isimlendirmeyip de cumhurbaşkanımız veya başbakanımız gibi isimlerle adlandırması gibi. Ve savaş hiledir kaidesinin de bu babtan nasibi vardır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: الْحَرْبُ خُدْعَةٌ “Harp hiledir.” İmam el-Buhari ve İmam Müslim (rahimehumallah) Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan tahriç etmişlerdir. Hadisi şerif düşmana zarar vermek için hileye başvurmanın bir maslahat olduğuna delalet ediyor. Elbette bu mevzunun tafsilatı var. Benim burada sadece gayem şer’an caiz olan durumlarda eşyayı hak ettiği isimden gayri isimlerle isimlendirmenin caiz olduğunu ifade etmektir. Mesela İmam el-Buhari (rahimehullah)’ın ve başkaların rivayet ettikleri Kab bin Eşref’in öldürülmesi olayında Muhammed bin Mesleme (radiyallahu anhu) Kab bin Eşref’e yaklaşabilmesi için şöyle diyor: إِنَّ هَذَا (يَعْنِي النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) قَدْ عَنَّانَا وَسَأَلَنَا الصَّدَقَةَ “Şu (yani Nebi sallallahu aleyhi ve sellem) bizi yordu ve bizden sadaka istedi.” Bunun üzerine Kab bin Eşref Muhammed bin Mesleme’nin söylediklerini tasdik edip “Vallahi o sizin usancınızı daha da arttıracak” dedikten sonra Muhammed bin Mesleme (radiyallahu anhu) şöyle diyor: فَإِنَّا قَدْ اتَّبَعْنَاهُ فَنَكْرَهُ أَنْ نَدَعَهُ حَتَّى نَنْظُرَ إِلَى مَا يَصِيرُ أَمْرُهُ “Biz ona uymuş bulunduk. Bu işin nereye kadar varacağını görünceye kadar onu bırakmak istemiyoruz.” Hadisin ravisi Cabir bin Abdullah (radiyallahu anhuma) der ki: “Muhammed bin Mesleme böyle Kab’la konuşurken onu yakaladı ve öldürdü.” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’i “şu” olarak isimlendirmesi elbette o insanın hakikatine uygun isim değildir. Onun hakikatini karşılayan isim Allah’ın Rasûlü ismidir. Ancak Kab bin Eşref’in öldürülmesindeki maslahat Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’e “şu” ismiyle tabir etmekteki mefsedetten daha büyük ki Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) buna izin vermiştir. Diğer bir rivayette Muhammed bin Mesleme (radiyallahu anhu) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’e “Öyleyse bana izin ver ona bazı sözler söyleyeyim” demiştir ve Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) “verdim” buyurmuştur. Bundan sonra senin sual ettiğin lafızların durumuna gelince derim ki: Evvela, demokrasi küfürdür. Demokratik ülkeler veya demokratik gruplarda kâfir ülkeler veya gruplardır. Zira demokrasi hâkimiyeti halk için tahsis etmektir. Bunu tasdik ve ikrar etmek büyük küfürdür. Dolayısıyla Müslüman bir kişi veya taife demokrat bir ülkeyi veya grubu kardeş veya dost olarak tabir etmesi caiz değildir. Bu tevhide münakızdır. Zira kardeş ve dost isimleri manası şeriat tarafından tarif edilmiş olan şer’i isimlerdir. Şer’i hakikatiyle kardeş din kardeşliğidir ve dostluk din dostluğudur. Şeriat din farkıyla beraber dostluğu nefyetmiştir. Kardeşliğe gelince nesep ve sütkardeşliğini iptal etmemiştir ama velayet, miras ve başka hukuklarda kardeşliğe itibar etmemiştir. El mühim, kardeş ve dost isimleri şer’i isimlerdir ve Müslümanlar arasında kullanılan isimlerdir. Dolayısıyla kâfire kardeşim veya dostum denilmesi aslen caiz değildir. Bu ismi şeriatın tayin ettiği sınırlarından çıkarıp lügavi hakikatine döndürmek için şer’an muteber bir maslahat olması lazımdır. Şüphesiz ki kardeş ve dost isimleri lügavi hakikatleriyle daha geniş manalara sahip isimlerdir. Kardeş, yani din kardeşi olduğu gibi, nesepten kardeş, süt yolundan kardeş de olabilir veya ama Adem’den kardeş veya söz gelimi arkadaş manasında kardeş veya halkın dilinde kullandığı bir hitap şekli olarak kardeş manasında da kullanılabilir. Lügatte dost ismi de böyledir. Dost, yani din dostluğu veya arkadaş manasında dost veya şu zamanda örfen erkek-kadın ilişkisi manasında dost. Kardeş veya dost kelimesi lugavi hakikatiyle kullanıldığı zaman bu manaların hepsine şamildir. Lakin bu isimlerin şer’i hakikatleri daha dardır. Şu halde bir Müslüman ikrah sebebiyle veya takiyye yapma mecburiyetinde olduğu için veya şeriatın itibar ettiği bir maslahattan ötürü demokratik, yani kâfir bir devlete veya gruba arkadaş veya dost isimlerini kullanırsa şer’i siyasetin ikrar ettiği ve caiz olan bir şey yapmış olur. Ama öylesine veya şeriatın itibar etmediği, kendisinin maslahat ve siyaset zannettiği bir sebepten ötürü kardeş veya dost derse küfür konuşmuştur. Yanındayız veya destekliyoruz gibi ifadeler kullanmasına gelince, bunlar için de yukarıda söylediklerim geçerlidir. Zira bu davranışlar kardeşliğin ve dostluğun tabileridir. Ancak bu iki ismin kullanımına kardeş ve dost isimlerin kullanımından daha çok müsamaha edilir. Çünkü kâfire kardeş veya dost demek şer’an caiz olmazken ve şer’an muteber bir gerekçesi yoksa küfürken, bir kâfire yanındayız veya destekliyoruz sözleri durumuna göre şer’an caiz olabilir. Mesela kâfiri bir doğrusundan ötürü desteklemek veya ona yapılan bir haksızlıkta onun yanında olmak İslam’ın emrettiği insaftandır. Veya bir kâfiri daha azılı ve Müslümanlara karşı daha çok düşman ve şiddetli olan diğer bir kâfire karşı desteklemek de şer’i siyasetin ikrar ettiği bir maslahattır. Dolayısıyla İslam şeriatının ikrar ettiği ve güzel bulduğu bir durumda Müslüman bir taife demokratik bir devlet veya grup için yanındayız veya destekliyoruz derse ve bu daha büyük bir mefsedete sebep olmayacak ise o zaman bunu söylemekte bir beis olmaz. Lakin bunun için kâfir olanı kâfir olarak ilan etmek şarttır. Bunu başka yerlerde izah etmeye çalıştım. Dilersen oralara müracaat edebilirsin.   Velhasıl muhterem kardeşim, Allah hakkı isimlendirmiştir ve gerçeğini beyan etmiştir. Allah (celle ve âlâ) hakkın hak ettiği ismiyle isimlendirilmesini sever. Zira o adaleti ve ihsanı emretmiştir. Dolayısıyla şeriatın daima murad ettiği eşyayı hak ettiği isimle isimlendirmektir. Ancak vakıa buna bazen uygun olmaz ve vakıanın maslahatı eşyayı hak ettiği isimden gayrisiyle isimlendirilmeyi zorunlu kılar. Aksi takdirde daha büyük fesatlar vaki olabilir. Faydayı zarardan temyiz etmek hikmet değildir. Hikmet iki fayda arasında daha büyük olanı veya iki zarar arasında daha hafif olanı tercih edebilmektir. Mesela bugün cihaddan mazeretsiz geri kalan hocalar ve ilim talebeleri… Bunların dinimizde hak ettikleri isim fasıktır. Bunlar Allah (celle ve âlâ)’nın emrine itaat etmeyen asilerdir. كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ كُرْهٌ لَكُمْ “Savaş, hoşunuzu gitmediği halde, size farz kılındı” (el-Bakara Sûresi 216) Evet! Savaş nefsin hoşuna gitmez. Savaş meşakkat, eziyet, elem ve çok sabır isteyen bir ameldir. Elbette nefis bundan hoşlanmıyor. Allah (celle ve âlâ)’da bunu ikrar ediyor. Evet! Evet! Savaş hoş olmayan bir şeydir. Ama bize farz kılındı. Muttaki, Allah’ın emrine teslim olmuş kullar nefislerin hoşuna gitmese dahi Rabbine itaat eder. Ama nefsi azgın kullar kadınlarla beraber arkada kalabilmeleri için mazeretler üretirler. سَيَقُولُ لَكَ الْمُخَلَّفُونَ مِنَ الْاَعْرَابِ شَغَلَتْنَا اَمْوَالُنَا وَاَهْلُونَا فَاسْتَغْفِرْ لَنَا يَقُولُونَ بِاَلْسِنَتِهِمْ مَا لَيْسَ فى قُلُوبِهِمْ “Bedevîlerden savaştan geri kalanlar sana “Bizi mallarımız ve ailelerimiz alıkoydu. Allah'tan bizim için af dile” diyecekler. Onlar kalplerinde olmayanı dilleriyle söylerler.” (el-Fetih Sûresi 11) قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ “De ki: Eğer babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, aşiretiniz, kazandığınız mallar, kesada uğramasından korktuğunuz bir ticaret ve beğendiğiniz meskenler size Allah'tan, Rasûlünden ve O'nun yolunda cihaddan daha sevgili ise, artık Allah'ın emri gelinceye kadar bekleyin! Allah, fasıklar topluluğunu hidayet etmez.” (et-Tevbe Sûresi 24) Bu hocalar samimi ve muttaki gençleri mücahidlerin safına katılmaktan alıkoyan engellerdir. Kendileri geride kalabilmeleri için ve cemaatlerini taşıyan samimi Müslümanları kaybetmemek için günümüz mübarek cihad hareketi hakkında şüpheler üretme çabasında olan müfsitlerdir. Cehalet çok var, ilim okumak lazım. Şimdi savaş zamanı değil, şimdi davet zamanıdır. Cihad edeceğiz ama hazırda yeryüzünde hakkıyla cihad eden bir taife yok. Cihad edenler ya aşırı tekfirci veya hariciler veya akidesi bozuk mürcieler. Mücahidler girdikleri yeri ifsat ediyorlar ne cihadları var ne tevhidleri. Hazırda bütün mücahidler örgütlerin maşaları olmuş. Sakın kendinizi örgütlere kaptırmayın. Bu ve buna benzer yalan, iftira, değersiz, boş ve batıl laflar. İlim ehli olduğunu zanneden ama hali hazırda cihadın farzı ayn olduğunu inkâr edebilecek kadar haktan uzak olan bu hocaların marazı cehalet mi? Asla! يَا اَيُّهَا الَّذينَ اٰمَنُوا مَا لَكُمْ اِذَا قيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فى سَبيلِ اللّٰهِ اثَّاقَلْتُمْ اِلَى الْاَرْضِ اَرَضيتُمْ بِالْحَيٰوةِ الدُّنْيَا مِنَ الْاٰخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَيٰوةِ الدُّنْيَا فِى الْاٰخِرَةِ اِلَّا قَليلٌ “Ey iman edenler! Ne oldu ki size Allah yolunda sefere çıkın denilince, yere çakılıp kaldınız. Yoksa ahiretten vazgeçip dünya hayatından mı razı oldunuz? Oysa ahirete göre dünya hayatının yararı, pek az bir şeydir.” (et-Tevbe Sûresi 38) وَلَوْ اَرَادُوا الْخُرُوجَ لَاَعَدُّوا لَهُ عُدَّةً وَلٰكِنْ كَرِهَ اللّٰهُ انْبِعَاثَهُمْ فَثَبَّطَهُمْ وَقيلَ اقْعُدُوا مَعَ الْقَاعِدينَ “Onlar eğer savaşa çıkmak isteselerdi, elbette bunun için bir hazırlık yaparlardı. Lâkin davranmalarını Allah istemedi de onları alıkoydu ve oturun oturanlarla beraber denildi.” (et-Tevbe Sûresi 46) رَضُوا بِاَنْ يَكُونُوا مَعَ الْخَوَالِفِ وَطُبِعَ عَلٰى قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا يَفْقَهُونَ “Onlar geride kalan (kadın ve çocuk)larla birlikte olmaya razı oldular ve kalpleri mühürlendi. Artık onlar anlamazlar.” (et-Tevbe 87) Bilakis! Bu hocalar dünya hayatından ve metaından razı olmuşlardır. Bunun için cihada çıkmak onlara zor geliyor. Cemaatleri veya talebeleri arasındaki hürmetleri ve mevkileri, medreseleri, mescidleri, davet çalışmaları, ticari imkânları, güzel ve rahat evleri, sözünü iki etmeyen hizmetkâr elemanları… Bunları cihadın zorluğuna tercih ediyorlar. Evet! Cihad zordur. Ve nefise kerih gelir. Lâkin Allah’ın yardımıyla hiçbir zor, zor olmaz. Her bir mücahid Allah (celle ve âlâ)’nın zorun içinde nasıl kolaylığı yarattığını, darın içini nasıl genişlettiğini iyi bilir. Bunun için asla cihaddan vaz geçemez. Ama bu hocalar geride kalanlarla beraber kalmaktan razı oldukları için kalpleri mühürlenmiştir. Artık onlar anlamaz. Ne desen de anlamazlar. Allah (celle ve âlâ) hakkı söylemeyi sever. Ve hak her şeyden daha değerlidir. Bunun için diyorum ki Türkiye’de oturan ve mazereti olmadan cihaddan geri duran, Allah’ın emrine itaat etmeyen, Muhammed (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in yolunu terk eden, mücahidlerden uzaklaşan, cihad ve mücahidler hakkında şüpheler oluşturmaktan başka işleri olmayan, samimi Müslümanları cihada çıkmaktan alıkoyan bu hocaların dinimizde hak ettikleri isim fasıktır. Velhasıl, muhterem kardeşim geride oturan bu hocalar seni aldatmasın. Kendisi geride kalabilmesi için seni de masiyetinde kendisine ortak etmek istiyor. Allah’tan kork ve senin Rabbin ve Sahibin olanın emrine itaat et! O itaat edenden lütfunu asla esirgemez. Tarık Ebu Abdullah