Münafıkların 50 Alâmeti: 11 – Zelil,Korkak ve Zayıf Olmaları !

1 yıl önce

İmam Malik (Malik Bin Enes)

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Malik b. Enes. Künyesi: Ebu Abdillah. Hem kendi zamanındaki hem de sonraki asırlardaki lakabı: İmâmu Dâri’l-Hicre (Hicret Diyarının İmamı). Tebe-i tâbiînden. Yaş itibariyle meşhur 4 mezheb imamlarının ikincisi. Maliki mezhebinin başı. Hadis ve Fıkıh ilimlerinde zamanının imamı. Genel görüşe göre hicri 93 (miladi 711) senesinde Medine’de doğdu. Hac için Mekke’ye gitmesi dışında Medine’den hiç çıkmadı. İlim tahsilini de oradan yaptı. Günün birinde babası, O’na ve ilimle iştigal eden Nadr adındaki kardeşine bir mesele sormuş. Bu meselenin cevabını kardeşi bilip O bilemeyince babası: “Güvercinler seni ilim talebinden alıkoyuyor.” demiş. Bu olay karşısında üzülmüş, sinirlenmiş ve Medine’nin meşhur âlimlerinden İbn-i Hürmüz (rahimehullah)’ın yanında ilim talep etmeye koyulmuştur. İbn-i Hürmüz (rahimehullah)’ın önüne oturduğunda on iki yaşındaydı. Yedi yıl (bir rivayette sekiz yıl) boyunca hiç ayrılmadan O’ndan ilim öğrenmiş ve bu süre zarfında başkasından ilim tahsil etmemiştir. Bu esnada Kur’ân’ı hıfzetti. Hıfzını tamamladıktan sonra hadis ezberi ve fıkıh öğrenimine yöneldi. Sabahın erken vakitlerinde İbn-i Hürmüz (rahimehullah)’ın yanına gelir ve gece oluncaya kadar evinden çıkmazdı. Bu süre zarfından sonra yine ilk hocası İbn-i Hürmüz (rahimehullah)’dan ilim öğrenmeye devam etmekle beraber başka âlimlerden de ders almaya başladı. İbn-i Ömer (radıyallahu anhu)’nun azatlısı Nâfi’, Zeyd b. Eslem ve İbn-i Şihâb ez-Zührî (rahimehumullah) O’nun hocalarındandı. Bazı rivayetlerde Tâbiînden ve tebe-i tâbiînden -az ya da çok- ilim aldığı hocalarının sayısının dokuz yüz’ü aştığı geçmektedir. Talebelik sürecini tamamladıktan ve ilim ehlinden yetmiş kişinin ders ve fetva vermeye ehliyetli olduğuna şahitlik etmesinden sonra O’na Mescid-i Nebi’de bir yer tahsis edildi. Orada yıllarca ders okuttu, fetva verdi. Aynı zamanda bu yer, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in itikafa girdiği zaman kaldığı ve Ömer (radıyallahu anhu)’nun istişare etmek ve hüküm vermek için tayin ettiği mekandı. Daha sonra derslerini, vefat edeceği güne kadar insanlardan gizli tuttuğu ‘idrar tutamama’ hastalığı sebebiyle evinde devam ettirmişti. Şöyle demişti: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in mescidine abdestsiz gelmeyi kerih gördüm (bundan haya ettim.) Hastalığımı söyleyip Rabbime şikayette bulunmayı da kerih gördüm.” İlim öğretirken, ilme olan ihtiramından ötürü ağırbaşlı, ciddi ve sakindi, boş konuşmazdı. Faydasız gördüğü için “…olsa, …yapsa” diye faraziyat üzerine konuşmayı kabul etmez, sadece olmuş meselelere cevap verirdi. Heybetli birisiydi. Meclisinde gürültü, yaygara, ses yükselmesi, ileri geri konuşma ve tartışma olmazdı. Bu yüzden O’nun meclisi vakar ve edep meclisiydi. Öyle ki, biri O’nun bulunduğu meclise girer, selam verir, oradakiler imam’a karşı olan saygılarından ötürü selamını mırıltı ve işaret ile alırlardı. Saîd b. Ebî Meryem (rahimehullah) şöyle demiştir: “O’nun heybeti, sultanın heybetinden daha şiddetliydi.” Malik (rahimehullah) şöyle derdi: “İlim ehlinin şakadan kendisini soyutlaması gerekir. Özellikle de ilim öğrettikleri zaman. Âlimin adabından biri, ancak tebessüm ederek gülmesidir.” Din meseleleri hakkında tartışmaya girmekten sakınır ve sakındırırdı, şöyle derdi: “Din hususlarında tartışmak, kulun kalbinden ilmin nurunu siler.” Bir defasında yanında birbirleriyle tartışan kimseleri görünce kalkmış, dış elbisesinin tozunu silkmiş ve: “siz ancak savaş içindesiniz” demiştir. Yanında Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ismi anıldığında yüzünün rengi değişir, boynu bükülürdü. Meclisinde bulunanlar da zor durumda kalırlardı. Fetva vermenin Allah (celle celaluhu) adına konuşmak olduğunu vurgular ve yanlış yapmaktan çekinirdi. Fetvasını verdikten sonra çoğu zaman: “Biz sadece zannediyoruz, kesin bir şekilde bilenler değiliz.” derdi. Yine bu konuda çok titiz olduğu için sık sık “lâ edrî (bilmiyorum)” dediği görülmüştür. Kendisine sorulan bir soruya “lâ edrî” cevabını verdiğinde soru sahibi, basit bir meseleyi neden bilemediğini merak ettiğini belirtince hiddetlenmiş ve ona şu cevabı vermişti: “Basit mesele ha! İlmin basiti olur mu? Kıyamet günü sorulacağımız hiçbir şey basit değildir.” Talebelerinden biri, O’nun bu endişesini şöyle tarif etmiştir: “Malik’e bir soru sorulduğunda sanki cennetle cehennemin arasına konmuş da bekletiliyor gibi olurdu. O’na bir soru sorulduğunda, meseleye yüzde yüz vakıfsa cevap verir, yoksa “lâ edrî” derdi.” Bir adam, kendisine bir mesele hakkında soru sormuş ve bu meseleyi öğrenmek için altı aylık mesafeden, Mağrib’ten gönderildiğini söylemiş. İmam da ona şöyle demiştir: “Seni gönderene benim bu konuda bir bilgimin olmadığını söyle.” Talebelerinden İbn-i Vehb şöyle demiştir: “Biz, Malik’in ilminden çok edebinden faydalandık.” Firâseti güçlü biriydi. Öğrencilerinden biri şöyle demiştir: “Malik’te hata etmeyen bir firâset vardı.” Zehebî (rahimehullah) O’ndan şöyle söz etmiştir: “Malik için ittifak edilen menkıbelerin O’ndan başkası için toplandığını duymadım: 1) Uzun bir ömür ve hadis rivayeti. 2) Keskin bir zeka, derin anlayış ve geniş ilim. 3) âlimlerin, O’nun hüccet (ilmi muteber) ve rivayeti sahih olduğunda ittifakı. 4) âlimlerin, dindarlığı, takvası ve sünnetlere uyması hususunda ittifakı. 5) Fıkıh ve fetva’da önde oluşu ve belirlediği kaidelerinin doğruluğu.” Dört çocuğu vardı. Kendisini sadece ilim talebine verdiği için bir ara maddi olarak çok zor duruma düşmüş ve bu durumdan kurtulmak ve ilim talebi uğruna evinin çatısının tahtalarını dahi satmıştır. Hatta bazen kızı açlıktan ağlıyordu. Ancak daha sonra Allah (azze ve celle) O’na rızık kapılarını açtı, kolaylık ihsan etti; elbisenin en güzelini giyiyor, yemeğin en iyisini yiyor, hatta günlük olarak et yiyordu. Evindeki ev eşyaları tabiri caizse şıktı. Şöyle diyordu: “Allah’ın kendisine nimet verdiği bir kimsenin üzerinde nimetinin eserinin görülmemesini sevmem.” Bu rahat yaşantısını eleştirip “bu, âlimlerin yaşantısı değil, yöneticilerin yaşantısı” diyenlere şu ayetle cevap veriyordu: “De ki: Allah’ın kulları için çıkarttığı süsü ve temiz rızıkları kim haram kıldı? De ki: Bunlar, dünya hayatında müminler içindir, kıyamet gününde sadece müminlere ait olacaktır. İşte bilen bir topluluk için ayetleri böyle açıklıyoruz.”[1] Uzun ve iriydi. Teni kumrala çalan beyazdı. Kel idi. Mavi gözlüydü. Sakalı uzun ve enliydi. Giyimine, sarığına, sakalına çok dikkat ederdi, en güzel ve en pahalı elbiseler giyerdi ve bunu ilmin gereği görürdü. Hicrî 146 senesinde Abbasiler döneminde bir musibet ile karşılaştı; verdiği hak bir fetva sebebiyle zamanın Medine valisi tarafından kırbaçlandı, kolları gerildi, öyle ki omuzları yerinden çıkmıştı. Bundan ötürü namazda ellerini birbirine bağlayamıyordu. “Muvatta” isimli meşhur hadis kitabı, fıkhın hadislere göre tertiplendiği ilk kitaptır. Bu kitabını kırk senede telif etmiştir. İmam Şafiî (rahimehullah) bu kitabı hakkında şöyle demiştir: “Allah (azze ve celle)’nin kitabından sonra Malik’in Muvatta’sından daha doğru bir kitap yoktur.” (Not: İmam Şafîi hayattayken Sahih-i Buhari ve Sahih-i Müslim kaynakları mevcut değildi!) Hanefi mezhebinin imamlarından İmam Muhammed (rahimehullah)’da İmam Malik’ den Muvatta dersi almıştır. Keza küçük yaşında İmam Şafiî (rahimehullah)’da bu kitabı O’ndan okumuştur. Birçok âlim Muvatta’yı şerh etmiştir. Bu şerhlerin en meşhuru İbn-i Abdilberr (rahimehullah)’ın “et-Temhîd” ve “el-İstizkâr” isimli kitaplarıdır. Birçok kimsenin bildiğinin aksine İmam Malik (rahimehullah)’ın muvatta dışında bu eseri kadar meşhur olmamakla birlikte başka telifleri de olmuştur. Genel görüşe göre hicri 179 (Miladi 795) senesinde yirmi iki gün hasta kaldıktan sonra Medine’de vefat etti. Böylelikle kırk sene Emeviler döneminde, kırk altı sene de Abbasiler döneminde yaşamış oldu. Bakî mezarlığına defnedildi. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “İlim talep etmek için insanların, develerin ciğerine vurmaları (yani ilim yolculuğu için develere binip ayaklarıyla ciğerlerine vurarak develerini yormaları) yakındır. Medine âliminden daha âlim hiçbir kimse bulamazlar.”[2] İshak b. Musa şöyle demiştir: “Bana İbn-i Cüreyc’in şöyle dediği ulaştı: “Biz, bu kimsenin Malik b. Enes olduğunu görürüz.” Yahya b. Maîn şöyle demiştir: “Süfyan b. Uyeyne’yi şöyle derken işittim: “Bu kimsenin Malik b. Enes olduğunu zannederiz.” Allah (azze ve celle)’den âlimlerimizin bıraktığı mirastan en faydalı şekilde yararlanmayı bizlere kolay kılmasını talep ediyorum. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. 1 - A’râf, 32 2 - Tirmizî Ömer Faruk

1 yıl önce

Tebbet Sûresi

1 yıl önce

Kuzuların Sessizliği: Gazze, Büyük Cihad Ve Küçük Cihad !

4 ay önce

İbn-i Kayyim El-Cevziyye

بسم الله الرحمن الرحيم Muhammed bin Ebî Bekr. Künyesi Ebu Abdillah. Lakabı Şemsu’d-dîn (dinin güneşi). İbn-i Kayyim el-Cevziyye ya da kısaltılmış ifadesiyle İbnu’l-Kayyim diye meşhurdur. [1] Hanbelî’dir. Hicri 691 (Miladi 1292) senesinde Safer ayının yedinci gününde doğmuştur. [2] Kendisine İbn-i Kayyim el-Cevziyye (Cevziyye’nin Kayyimi’nin oğlu) denmesi, babasının [3] bir müddet Hanbelîlerin Dimeşk’teki en büyük medresesi olan “Cevziyye medresesi”nin “kayyim”i, yani “müfettişi, yönetici”si olması sebebiyledir. [4] İlim talebine yedi yaşında başladı. Talebesi İbn-i Kesir (rahimehullah)’ın dediği gibi “gece gündüz ilimle uğraşan” biriydi. Tefsir, Hadis, Fıkıh, Usûl, Nahiv gibi birçok ilim dalında mahir oldu. Bir başka talebesi İbn-i Receb el-Hanbelî (rahimehullah) Ondan bahsederken şunları söylemiştir: “İlim bakımından ondan daha geniş olanını, Kur’an ve sünnetin manalarını, iman hakikatlerini, ondan daha çok bilenini görmedim.” İbnu’l-Kayyim (rahimehullah) “el-Kasîdetu’n-Nûniyye” isimli eserinde ifade ettiği üzere hayatının ilk zamanlarında bazı bid’at görüşleri benimsemişti. Ta ki Allah (subhanehu ve teâlâ) ona, hicri 712 senesinde Şeyhülİslam Takiyyuddin Ahmed İbn-i Teymiyye (rahimehullah) ile tanışmayı nasip etti. Bu tanışma İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’ın Mısır’dan Dimeşk’e dönüp oraya yerleşmesinden sonra olmuştu. Onun vesilesiyle bu görüşlerini terk etti. Bu tanışmadan sonra İbn-i Teymiyye (rahimehullah) vefat edene kadar (hicrî 728) ondan hiç ayrılmadı, ondan çok şey öğrendi ve ondan çok etkilendi. Evet İbnu’l-Kayyim’in birçok hocası vardı, fakat kalbinde sevgisinin en çok yer ettiği kişi İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’idi. İbn-i Teymiyye (rahimehullah) ondan yaklaşık otuz yaş büyük olduğu için ona karşı şefkatli bir baba gibiydi. İbn-i Kesir (rahimehullah) onun hakkında şunları kaydetmiştir: “Kıraati ve ahlakı güzel idi. Sıcakkanlı/cana yakın idi. Kimseye hased etmez, eziyet etmez, kimseyi ayıplamaz, kimseye kin beslemezdi. Ben insanların kendisine -arkadaşlık bakımından- en yakın ve en sevimli olanlarındanım. Bu zamanımızda şu âlemde ondan daha çok ibadet eden bilmiyorum. Onun namaz kılarken edindiği bir adeti vardı; şöyle ki namazı çok uzatırdı, rukûsunu ve secdelerini uzatırdı. Bazen dostlarından birçoğu (bu yaptığından ötürü) onu kınardı, fakat o bundan dönmedi, ayrılmadı.” (İbn-i Kesir’in sözü burada bitti.) Zira o, kalbinin mutmain olmasını/huzura kavuşmasını Allah (azze ve celle)’nin huzurunda uzunca kıyam etmekte, rukû’da, secdede, zikirde ve O’na çokça yalvarmakta buluyordu. Yine İbn-i Kesir’in dediği gibi “Allah’a çokça dua eden” biriydi. İbn-i Receb el-Hanbelî (rahimehullah) onun âbidliğinden şöyle bahsetmiştir: “İbadet ve teheccüd sahibi, en son haddine kadar namazı uzun olan, zikre çok düşkün, Allah’a karşı muhabbet, O’na yönelmek, O’ndan bağışlanma dilemek, O’nun önünde eksikliğini hissetmek ve mütevazi olmak… ile yanıp tutuşan biriydi. Bu konuda onun gibisine şahit olmadım… O masum değildir, fakat onun gibisini görmedim.” İbn-i Hacer el-Askalânî (rahimehullah) şunları söylemiştir: “Sabah namazını kıldıktan sonra yerinden ayrılmayıp gündüz tam olarak belirinceye kadar Allah (subhanehu ve teâlâ)’yı zikrederdi. Şöyle derdi: “Bu benim (manevi) yemeğimdir. Şayet bu yemeğe oturmazsam kuvvetim düşer.” Yine İbn-i Receb (rahimehullah) şöyle demiştir: “Çok kere haccetti, Mekke’de kaldı. İbadetinin fazla oluşundan ve çok tavaf etmesinden ötürü Mekke ehli onun hakkında şaşılacak şeyler zikrederlerdi.” (İbn-i Receb’in sözü burada bitti.) Nitekim İbnu’l-Kayyim’in kitaplarını -özellikle de Medâricu’s-Sâlikîn’i- okuyanlar, onun ibadete, zikre, kalp amellerine ne kadar düşkün, zühd sahibi biri olduğunu, bu konulara ne kadar çok önem verdiğini açıkça görürler. Çeşitli konularda birçok kitabı bulunmaktadır. Şeyh Bekr Ebu Zeyd (rahimehullah) 98 kitabını zikretmiştir. Ancak şu zaman itibariyle bu kitaplarından basılmış olanlar üçte birine ulaşmaz. Bazı kitaplarını seferî iken telif etmiştir; Miftâhu Dâri’s-Seâde, Zâdu’l-Meâd, Ravdatu’l-Muhibbîn, Bedâiu’l Fevâid isimli büyük kitapları bunlardandır. Kıymetli eserlerinden biri olan “ed-Dâu ve’d-Devâ” (başka bir isimle “el-Cevâbu’l-Kâfî”) kitabını kendisine sorulan bir soruya cevap olarak yazmıştır. Onun kitaplarında göze çarpan özelliklerden biri, ele alacağı konuları veya reddedeceği görüşleri tertipli/düzenli bir şekilde beyan etmesidir. Şeyh Salih Âlu’ş-Şeyh hocası Şeyh Abdurrezzak Afîfî’nin şöyle dediğini nakleder: “Şeyhülİslam batıl duvarına gelir ve onu bir vuruşla yıkar. İbnu’l-Kayyim ise bu duvarı taş taş bozar.” Yine İbnu’l-Kayyim’ın kitaplarında gözettiği bir husus da, muhaliflerine karşı insaflı olması, onların ileri sürdüğü bütün delilleri ve yaklaşımları göz önünde bulundurarak reddiye vermesidir. Şu çok önemli olan sözleri de onun insaflı olmayı menhec edindiğini göstermektedir: “Hak mı batıl mı diye bir mananın künhünü (aslını, özünü) incelemeyi istediğin zaman, bu manayı ibare (cümle) elbisesinden çıkart ve kalbini nefretten ve meyletmekten soyutla. Sonra insaf gözüyle bakarak (manaya) bakışının hakkını ver. Beraber olduğu kimselerin sözlerine bütün kalbiyle tam bir bakışla bakıp, onlara karşı hüsnü zan edip sonra da hasımlarının sözlerine göz ucu bakışıyla bakan, onlara karşı sûi zan eden kimselerden olma. Zira düşmanlık bakışıyla bakan kişi güzellikleri kötü görür. Sevgi bakışıyla bakan kişi de aksini görür. Bundan ancak, Allah’ın (azze ve celle)’nin şerefini istediği ve hakkı kabul etmesi için kendilerinden razı olduğu kimseler kurtulmuştur.” [5] İbnu’l-Kayyim (rahimehullah) usta bir şairdi. El-Kasîdet’n-Nûniyye diye de bilinen “el-Kâfiyetu’ş-Şâfiye” adında sonu “nûn” harfiyle biten 6000 beyitlik kasidesi vardır. (Subhanallah!) İbn-i Receb (rahimehullah) şöyle demiştir: “Defalarca musibete uğratıldı, eziyet edildi. (Bu sıkıntıların) sonuncusunda Şeyh Takiyyuddîn (İbn Teymiyye) ile birlikte Dimeşk kalesinde ondan ayrı olarak hapsedildi ve Şeyhin (hapiste) vefat etmesinden (bir ay) sonra serbest bırakıldı. Hapsedildiği süre içerisinde Kur’ân’ı, düşünerek, tefekkür ederek okumakla meşguldü. Ve böylelikle Kur’an’dan ona birçok hayır açıldı. (Kur’ân’dan birçok ince manalar öğrenmiş oldu)” İbn-i Receb’in ifade ettiği sıkıntılara maruz kalmasının sebebi, bir müçtehid olarak ehl-i sünnetin asılları çerçevesinde ele aldığı meselelerde doğru gördüğü ve beyan ettiği bazı fetvalarıdır. Bunlar; İbrahim (aleyhi selam)’ın kabrini ziyaret etmek gayesiyle yolculuğa çıkmanın caiz olmaması, bir cümleyle üç defa boşamanın bir talak olarak sayılması, örneğin iki atı karşılıklı olarak (yani bir at sahibi kazanırsa diğer at sahibine ödül verecek şekilde) yarıştırmanın caiz olabilmesi için yarışa -eğer kazanırsa ödülü almak, kaybederse bir şey vermemek şeklinde- katılan üçüncü bir atın (muhallil’in) şart olmaması, Peygamberlerin yüzü suyu hürmetiyle (tevessül yaparak) istemenin ve onlardan şefaat talebinde bulunmanın caiz olmaması fetvalarıdır. İbn-i Receb (rahimehullah) şöyle der: “Halîl’in (İbrahim aleyhi selam’ın) kabrini ziyaret etmek gayesiyle yolculuğa çıkmayı kabul etmediği için bir müddet hapsedilmiştir.” İbn-i Receb’in burada kastettiği hapsedilme, -az evvel değinilen- İbnu’l-Kayyim’in İbn-i Teymiyye ile birlikte hapsedilmesidir. İbn Teymiyye de aynı fetvadan; peygamberlerin kabrini ziyaret amacıyla yolculuğa çıkmanın caiz olmadığı fetvasından ötürü hapsedilmişti. Ve İbnu’l-Kayyim hapsedilmeden önce darp edilmiş ve Dimeşk’te bir eşek üzerinde teşhir edilerek itibarı zedelenmiştir. Fakat talak ve at yarıştırma meselelerinden ötürü ise hapsedilmemiş, sadece bu fetvalarına karşı çıkan zamanın kadıları (ki bu kadılardan biri de Takiyyuddîn es-Subkî rahimehullah’tır) sebebiyle sıkıntılar yaşamıştır. Şeyh Bekr Ebu Zeyd’e göre ise bu fetvaların her biri sebebiyle ayrıca hapsedilmiştir. İbn-i Kesir, İbn-i Receb el-Hanbeli, İbnu Abdi’l-Hâdî, Fîrûzâbâdî (rahimehumullah) onun talebeliğini yapmış olanlardandır. Hicri 751 (Miladi 1349) senesinde Receb ayının onüçüncü günü Perşembe gecesi yatsı ezanı vaktinde 60 senelik ömrü sona ermiştir. İbn-i Receb (rahimehullah)’ın “Zeylu Tabakâti’l-Hanâbile”de ve İbn-i Hacer el-Askalânî (rahimehullah)’ın “ed-Dureru’l-Kâmine”de zikrettiklerine göre İbnu’l-Kayyim (rahimehullah) vefat ettikten sonra onun hakkında güzel rüyalar görülmüştür. Ve yine bu iki öğrencisinin kitaplarında aktardıklarına göre vefat etmeden bir müddet önce rüyasında şeyhi İbn-i Teymiyye (rahimehullahı)’ı görmüş ve ona bulunduğu yeri sormuş, o da bazı büyük insanların isimlerini sayarak bunların üstünde bir mertebede olduğunu söylemiş ve sonra ona şunları söylemiş: “Neredeyse sen de bu mertebeye ulaşacaksın. Fakat şu anda İbn-i Huzeyme (rahimehullah)’ın tabakasındasın.” Son olarak İbn-i Hacer el-Askalânî (rahimehullah)’ın şu söylediklerini naklederek yazımızı bitirelim: “Şeyh Takiyyuddîn İbn-i Teymiyye’nin menkıbelerinden (güzel hallerinden) sadece, kendisine muvafakat edenin de etmeyenin de istifade ettiği, faydalı ve meşhur kitapların sahibi, talebesi Şeyh Şemsu’d-dîn İbn-i Kayyim el-Cevziyye (rahimehullah) olsaydı bu onun (İbn-i Teymiyye) konumunun büyüklüğünü çok açıkça gösterirdi.” Rabbim bu dünyada birbirlerine büyük bir muhabbetle bağlı olan hoca ve öğrencisini İnşaAllah ahiret yurdunda da birbirine komşu kılar. Kimseyi temize çıkarmamakla birlikte bu gönlümüzden onlar için geçen bir temennidir. Hamd-u sena Allah-u Teâlâ’ya, salât ve selam’da Rasûlü’nün üzerine olsun. 1- İbn-i Kayyim el-Cevziyye ile İbnu’l-Cevzî aynı kimseler değildir. İbnu’l-Cevzî (rahimehullah) İbnu’l-Kayyim’den daha önce yaşamış ve hicrî 597 senesinde vefat etmiş büyük bir İslam âlimidir. 2- İbnu’l-Kayyim (rahimehullah) ya Suriye’nin Havrân (ki burası bugün Der’â ve Süveydâ olarak bilinen bölgelerin adıydı) şehrinin Züra’ (bugün bilinen ismiyle İzra’) kasabasında ya da Dimeşk’te (Suriye’nin başkenti Şam’da) doğmuştur. Bu iki bölgeden hangisinde doğduğu konusunda net bir bilgi yoktur. 3- Babası, kardeşi, kardeşinin oğlu ve iki oğlu Abdullah ve İbrahim yaşadıkları asırlarda tanınmış âlimlerdendi. 4- Bu medresede İbnu’l-Kayyim’in babasının dışında idarecilik yapmış başka kimseler de vardı. Fakat anlaşılmaktadır ki, İbnu’l-Kayyim’in babası bu görevi üstlenmiş en bilinen idareciydi. Bu yüzden “Kayyim el-Cevziyye (Cevziyye’nin kayyim’i)” dendiğinde akla ilk o geliyordu. Dolayısıyla oğluna da İbn-i Kayyim el-Cevziyye denile geldi. 5- Miftâhu Dâri’s-Seâde, 1/141. Ömer Faruk

1 yıl önce

TEBLİĞ EMANETİNİ TAŞIYANLARA !

5 ay önce