Münafıkların 50 Alâmeti: 12 – İki Yüzlüdürler !

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Çin’de ortaya çıkıp Amr b. Âs (radiyallahu anh)’ın deyimiyle ‘insandan insana geçerek tutuşan bir ateş gibi’ neredeyse bütün dünyaya yayılan Koronavirüs, yeryüzü ehline işledikleri günahlara karşılık Allah Teâlâ’dan bir ceza mıdır? Evet, Allah Teâlâ bu virüsü ancak insanların işledikleri günahlar sebebiyle var edip yaydı. Bu çok açık bir şekilde şu naslardan anlaşılmaktadır: وَمَا أَصَابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَنْ كَثِيرٍ “Size isabet eden herhangi bir musibet, ellerinizin kazandıkları (işlediğiniz günahlar) sebebiyledir. (Bununla beraber Allah) birçoğunu da affeder (de onların cezasını vermez.)” (Şûrâ sûresi, 30. âyet) ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ “İnsanların kendi ellerinin kazandığı şeyler sebebiyle karada ve denizde fesad (musibetler, afetler) ortaya çıktı ki (Allah) yaptıklarının bir kısmını onlara tattırsın, umulur ki (günahlarından) dönerler.” (Rûm sûresi, 41. âyet) Evet, bu, kulların işledikleri günahların bir kısmına karşılık verilen cezadır. -Fâtır 45. ayetinde bildirdiği üzere- şayet Allah Teâlâ, günahlarının tamamının cezasını dünyada verseydi, mükellef olmayan hayvanlar bile dahil yeryüzünde hiçbir canlı bırakmazdı! Yine Allah Teâlâ şöyle demiştir: قُلْتُمْ أَنَّى هَذَا قُلْ هُوَ مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِكُمْ “Bu (musibet) nereden (geldi)” dediniz. De ki: “O, sizin kendinizdendir.” (Âli İmrân sûresi, 165. âyet) Yani Uhud savaşı hezimeti bize nereden geldi diyenlere de ki: “Bu musibetin sebebi sizsiniz, benim emrime muhalefet etmenizdir.” Yine şöyle buyurmuştur: ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّرًا نِعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ “(Allah’ın onlara indirdiği azabın) nedeni şu: Bir toplum, kendilerinde olanı (Allah’a itaat halini küfür ve masiyetle) değiştirinceye kadar Allah, onlara ihsan ettiği bir nimeti değiştirici değildir (bilakis şükrederlerse nimetini artırır) ve şüphesiz Allah işitendir, bilendir.” (Enfâl sûresi, 53. âyet) Yani, Allah ancak işledikleri günahlar sebebiyle ihsan ettiği sıhhat, selamet, genişlik, toprak verimliliği, bolluk, güven nimetlerini alır ve bunları gönderdiği bir ceza ile değiştirir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle söylemiştir: لم تظهر الفاحشة في قوم قطّ حتى يعلنوا بها إلا فشا فيهم الطاعون والأوجاع التي لم تكن في أسلافهم الذين مضوا “Herhangi bir toplum arasında zina ortaya çıkar, öyle ki bunu aleni bir şekilde işlerlerse, muhakkak aralarında, kendilerinden önce geçenlerde olmayan veba (öldürücü salgın hastalık) ve (bazı uzuvlarda beliren) acılar yayılır.” (İbn Mâce) Efendimizin amcası Abbas (radiyallahu anh)’ın şöyle dediği rivayet edilmiştir: ما نزل بلاء إلا بذنب ولا رفع إلا بتوبة “Herhangi bir bela/musibet ancak bir günah sebebiyle iner ve ancak tevbeyle kaldırılır.” Binaen aleyh; bugün bir topluma deprem, sel, kuraklık, salgın hastalıklar gibi herhangi genel bir musibet inmişse, bunun sebebi sadece o toplum içerisinde açıkça ve yaygın olarak işlenen her türlü küfür, şirk, masiyetler, zulümler, azgınlıklar, ahlaki bozukluklar, Allah Teâlâ’ya ve O’nun şeriatına/emir ve yasaklarına muhalefet etmek ve başkaldırmak, farzlarını yerine getirmemek ve bunda ihmalkar davranmaktır. Türkiye’de koronavirüsün yayılmasının sebebi de bundan başkası değildir. Allah (azze ve celle) insanlığa gazaplanmıştır! Evet, musibetlerin doğal sebepleri de vardır, ancak iman ediyoruz ki bu sebepleri var edip yönlendiren, hiç şüphesiz her şeyi elinde bulunduran Allah (subhânehû ve teâlâ)’dır. Kim bu musibetlerin günahlarla bir ilgisi olmadığını söylüyorsa bilerek veya bilmeyerek Allah’ın ayetlerini inkar ediyor demektir! Kimilerinin iddia ettiği gibi koronavirüsünü, bilim adamlarının laboratuvarlarda üzerinde çalışıp ürettikleri biyolojik bir silah olarak kabul etsek bile, imanımız gereği bunun da Allah’tan bağımsız olmadığını söyleriz. Kainatta meydana gelen hiçbir şeyin kendi izni, dilemesi ve yaratması olmadan vücut bulamayacağı Rabbu’l-âlemîn şöyle demiştir: وَكَذَلِكَ نُوَلِّي بَعْضَ الظَّالِمِينَ بَعْضًا بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ “İşte böylece kazandıkları (günahlar) sebebiyle zalimlerin kimini kimine musallat ederiz.” (En’âm sûresi, 129. âyet) Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: وَاتَّقُوا فِتْنَةً لَا تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ “Öyle bir fitneden sakının ki o, içinizden sadece zulmeden kimselere isabet etmez (size de isabet eder.) Biliniz ki, Allah azabı pek şiddetli olandır.” (Enfâl sûresi, 25. âyet) Ayetteki fitneden kasıt, hastalıklar, kuraklık gibi günahları sebebiyle insanların başına gelen dünyevi musibetlerdir. Bu ayetinde Allah Teâlâ, bir topluma dünyevi bir musibet indirdiğinde bunun sadece günahlar işlemek suretiyle kendilerine zulmedenlere inmeyeceğini, bilakis hayırlı ve salih insanları da kapsayacağını bildirmektedir. Peki bu musibet niçin günahkar olmayanlara da isabet ediyor? Çünkü onlar, içinde yaşadıkları toplumda açıktan işlenen günahları gördüklerinde bunlardan alıkoymamakta, münkerler karşısında sukut etmektedirler. Onların münker’den alıkoymayıp sukut etmeleri ise başlı başına bir günahtır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle haber vermiştir: إن الله -تعالى- لا يعذب العامة بعمل الخاصة حتى يروا المنكر بين ظهرانيهم وهم قادرون على أن ينكروه فلا ينكروه ، فإذا فعلوا ذلك عذب الله الخاصة والعامة “Allah Teâlâ, bir topluluğun azınlığının işlediği günah sebebiyle çoğunluğa azap etmez. Ta ki topluluğun çoğunluğu münkeri aralarında (açıktan işlenir olarak) görürler, ama bu münkeri inkar etmeye güç yetirdikleri halde inkar etmezler. İşte onlar bunu yaptıkları zaman Allah hem azınlığa hem de çoğunluğa (hepsine) azap eder.” (Ahmed) Selef-i salihin’den Bilal b. Sa’d (rahimehullah) şöyle demiştir: “Günah gizli olduğu zaman sadece sahibine zarar verir. Açıktan yapıldığı ve değiştirilmediği (engellenmediği) zaman ise genele zarar verir.” (ez-Zühd, İbnu’l-Mubarek, no:1350, Şuabul’Îmân, no:7601) Emri bil maruf ve nehyi anil münker sorumluluğunu güçleri yettiğince yerine getirmeye çalışan, ancak münkerlerin önüne geçemeyen salih kimselerin, açık ve yaygın olarak münkerlerin işlenmeye devam ettiği beldelerini terk etmeleri gerekir. Nitekim Ömer (radiyallahu anh)’ın hilafeti döneminde Medine’de deprem olmuş, bunun üzerine Ömer (radiyallahu anh) depremi Medine ehlinin taksiratına bağlayarak şöyle demiştir: والله لئن عادت لأخرجن من بين أظهركم “Vallahi, şayet tekrar deprem olursa aranızdan çıkacağım.” (Musannef İbn Ebî Şeybe, es-Sunenu’l-Kubrâ; Beyhakî, et-Temhîd; İbn Abdilberr) Şayet salih kimseler böyle bir toplum arasında kalmaya devam ederlerse, o topluma gelecek musibetten onlar da Allah’ın dilediği kadar paylarını alırlar. Müminlerin annesi Zeyneb bint Cahş (radiyallahu anhâ) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e “Ey Allah’ın Rasûlü! İçimizde salihler olduğu halde helak olur muyuz?” diye sorunca şöyle cevap vermiştir: نعم إذا كثر الخبث “Evet, pislikler (küfür, şirk, masiyet, ahlaksızlık, rezalet) çoğaldığı zaman (salihler de helak olurlar, kıyamet günü ise niyetleri üzere diriltilirler.)” (Buhârî, Muslim) Günahları sebebiyle bir topluma inen “genel bir musibet” şayet o toplumdaki hayır üzere olan bir mümine isabet etmişse, bu mümin için musibetin Allah’tan bir ceza olduğuna hükmedilmez. Şayet bu mümin Allah’ın kendisi için yazdığı kaderine teslim olup sabreder, isyanda bulunmaz ve ecrini sadece Allah’tan beklerse, Allah Teâlâ bu musibeti onun günahlarına keffaret kılar, ecrini artırıp derecesini yükseltir ve bu mümin Rabbine daha çok yaklaşır. Eğer musibet şer üzere olan kimselere isabet etmişse, bu musibet onlar için Allah’tan bir ceza; bir tehdid, korkutma, uyarı, kendisine karşı yerine getirmeleri gerekenleri hatırlatma ve muhalefet etmekten sakındırmadır. Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: وَمَا نُرْسِلُ بِالْآيَاتِ إِلَّا تَخْوِيفًا “Biz (kevnî) ayetleri ancak korkutmak için göndeririz.” (İsrâ sûresi, 59. âyet) Dünyayı kasıp kavuran koronavirüs hiç şüphesiz Allah’ın bir ayetidir, bununla kullarını korkutmaktadır. Bu musibetin şer üzere olanlara gönderilmesindeki gaye ise ibret almaları ve tevbe edip Allah’ı tevhid etmeye ve O’na itaate dönmeleridir. Şöyle demiştir: وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَى أُمَمٍ مِنْ قَبْلِكَ فَأَخَذْنَاهُمْ بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ فَلَوْلَا إِذْ جَاءَهُمْ بَأْسُنَا تَضَرَّعُوا وَلَكِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ “Andolsun ki, senden önceki ümmetlere de (Rasûller) gönderdik. Ve (Rasûlleri yalanladıkları için) onları yoksulluk ve sıkıntılarla yakaladık, umulur ki yalvarırlar/bana sığınırlar diye. Onlara azabımız geldiği zaman yalvarsalardı ya? Fakat kalpleri iyice katılaştı ve şeytan onlara yapmakta olduklarını (masiyetleri) süslü gösterdi.” (En’âm sûresi, 42-43. âyet) Şayet musibet şer üzere olanları ibret almaya, günahlarını terk etmelerine sebep olursa o halde bu musibet onlar için ceza olmaktan hayra, bir rahmete dönüşür. Ama yine de küfürleri veya fıskları üzere kalmaya devam ederlerse, bu musibet onlar için ilahi bir cezadır. Mesela Allah (azze ve celle), ordularından bir ordu olan koronavirüsü böylelerine musallat ederek onlardan intikam almaktadır. “İşte (dünya) azab(ı) böyledir. Ahiret azabı ise elbette daha büyüktür. Keşke bilselerdi!” (Kalem sûresi, 33. âyet) Âişe (radiyallahu anhâ) şöyle demiştir: سألت رسول الله ﷺ عن الطاعون، فأخبرني أنه كان عذابا يبعثه الله على من يشاء، فجعله رحمة للمؤمنين “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e veba hakkında sordum, şöyle dedi: “O, Allah'ın dilediği kimselere musallat ettiği bir azaptır. Allah O’nu müminler için bir rahmet kılmıştır.” (Buhârî, Nesâî, Ahmed) Aynı şekilde fertlere isabet eden “özel musibetler” için de bu ayrım yapılır. Yukarıda açıkladığımız gibi genel bir hüküm verilmeyip kişiden kişiye göre durum değişir… Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi, hâkimi ve düzene koyucusu olan yüce Allah'a, salât ve selam efendimiz, önderimiz, rahmet ve savaş peygamberi olan Rasûlullah'a, ehli beytine, ashabı kiramına ve yolunu kıyamete kadar takip edecek mü’minlere olsun. Kemalizm'i iyi kavrayabilmek için kısaca bu ismin kendisine nispet edilen şahsiyeti, yani Mustafa Kemal Atatürk'ü, inancını, kültür ve karakterini ve yaşadığı dönemde geçirdiği olayları ve bulunduğu coğrafyayı iyi analiz etmemiz gerekmektedir. Kemal Atatürk'ü değerlendirirken İslam dinine göre ve hayatını en son geçirdiği ve tamamladığı hal üzere değerlendireceğiz. Çünkü bizler her insana iman ve takvasına göre değer vermek zorundayız. İkinci olarak esas olan kişinin hayatını ne ile tamamladığıdır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Şüphesiz İslam'ın en sağlam halkası Allah için sevmen ve Allah için nefret etmendir.”[1] Mustafa Kemal, Osmanlı İmparatorluğu döneminde orduda subay görevini üstlenmiş bir şahsiyetti. Küçüklüğünden beri İslam dinine değer verdiği, namazında niyazında ve dinine bağlı olduğu ile ilgili herhangi bir malumat yoktur. Tam tersine abdest almadığı, namaz kılmadığı, içki içtiği, kadınlara düşkün olduğu, batıya hayran olduğu, haram veya helal dinlemediği özellikle hayatının son büyük bir bölümünü içki masalarında, müzikli kadın erkeğin karışık olduğu eğlence partilerinde geçirdiği bilinen, ileride geleceği gibi hatta Allah’a ve İslam’a inanmadığı, şeriatı şiddetle reddettiği dostları ve düşmanları tarafından itiraf edilen bir gerçektir. Soyunun hakikati hakkında da doğrulukları ispatlanmamış olsa da bir sürü şaibeli bilgi bulunmaktadır. Hatta hayattayken ve gerçek yüzü ve niyetinin ortaya çıkmadığı 1921-1922 yıllarında yayınlanmış çeşitli Amerikan gazetelerinde Mustafa Kemal’in Türk olmadığı, Selânikli bir sefarad (sephardic) yahudisi olduğu türünden çokça haber yer almıştır. Yine Mustafa Kemal’in uşağı olan Cemal Granda’nın ‘sansürlenmemiş’ anılara göre de Mustafa Kemal yahudidir.[2] Koyu bir Türkçü olan Dr. Rıza Nur’a göre yani Selanik asliye hukuk mahkemesi ilam karar numarası: Adet/451 verilerine göre ise Mustafa Kemal Sırp asıllıdır.[3] Mustafa Kemal’in yaşadığı dönemde, Osmanlı İmparatorluğu, iki yüz yıldan beri batının tabiriyle hasta adam dönemini yaşıyordu. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'in gelişinden, Osmanlının yıkılışına kadar Yahudiler, Haçlılar ve genel manada küfür milletleri mürted ve münafıklarla el ele vermiş gece gündüz, İslam'ın otoritesini yıkmaya ve İslam dinini yok etmeye çalışıyorlardı. Osmanlı son iki yüz senesinde çok kötü dönemler geçirdi. Osmanlıda maalesef ciddi itikadı, menheci ve ameli bozulmalar olsa da birçok asır İslam sancağını taşımış, İslam topraklarını genişletmiş, İslam âlemini kâfirlerin saldırılarından korumuş ve özellikle Yahudilere, Filistin'de devlet kurma fırsatı vermemişti. Müslümanların halifeliğini elinde tuttuğu için Siyonist Haçlı ittifakı devletleri Osmanlıyı içeriden ve dışarıdan yıkmaya çalışıyorlardı. Dünyayı parsellemeye ve sömürmede yarışa giren batılı güçler 1. Dünya Savaşı’na Osmanlı İmparatorluğu’nu da soktular. Savaş bildiğiniz üzere Osmanlı ve müttefiklerinin hezimetiyle son buldu. Osmanlı Devleti, zalim maddeler içeren Mondros Ateşkes Antlaşması’nı imzalamasıyla hâkimiyetini kaybetti. Osmanlı topraklarının bazı bölümleri Fransa, İngiltere ve Rusya arasında bölüştürüldü ve işgal edildi. Bu pastadan Yunanistan da payını aldı. Osmanlı çok kötü ekonomik, siyasi ve askeri sıkıntılara girdi. Topraklarının büyük bir bölümü işgal altındaydı. Müslümanlar zulüm görüyor, kadınlarının örtüsüne el uzatılıyor, İslami değerlere dil uzatılıyordu. Bu kötü şartlar altında âlimler, salihler ve hassas Müslümanlar bu duruma çok uzun süre sessiz kalamayacaklardı. Bir uyanış, bir silkinme bu ümmeti kaplayacaktı. Çünkü Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'in ümmeti gaflet ve günahlara dalsa da; güzel âlimler, basiretli liderler, ümmeti harekete geçirebilirdi. Batılı kâfirler, başkaldırmayı durdurmak için, sözde Osmanlı halkını düşmandan kurtaracak, kaybettikleri izzeti kendilerine geri getirecek ve maddi manevi gerilemeyi onaracak bir adamı seçip onu desteklemeli ve bütün ümmete en büyük kurtarıcı ve kahraman olarak lanse etmeliydiler. Bu misyonu yüklenecek adamı bulmuşlardı. Subay olan bu şahsiyete yükselme yolunu açtılar ve bir anda Mustafa Kemal yükselişe geçti. Mustafa Kemal, milletine düşkün, vatan topraklarını düşmandan kurtaracak, kahramanlıklar sergileyecek ve vatanı girdiği maddi ve manevi buhrandan çıkaracak bir rol almalıydı ki halk onu sevsin ve ona inansın. Planladıkları gibi oldu. Osmanlı halkı samimi niyetlerle, sahip oldukları değerli şeylerini feda ederek Mustafa Kemal komutanlığında kurtuluş savaşına girdiler. Batılı ülkeler halkı inandırmak ve kendisini lider görmeleri için Mustafa Kemal’i vatanı sözde batı haçlı istilasından kurtardı fikrini kazandırmak için planlı olarak Türkiye’nin topraklarından çıktılar. Mustafa Kemal’e gizliden destek vererek laikler yardımıyla güçlendirdiler. Güçlenince Osmanlıdan kalan hâkimiyet ve devlet adamlarını devre dışı bıraktı. Son Osmanlı padişahının padişahlığını ilga etti ve Osmanlının başkenti olan İstanbul'dan yetkileri alarak Türkiye’ye yeni başkent tayin ettiği Ankara'ya devretti. Sonra İslam adına ne kalmışsa hepsini devre dışı bırakmak için devrimlere başladı. Tabi bu güçlü duruma gelebilmek için bir müddet İslam dinine saygı görünümü sergiledi. Tekbir ve ayetlerle meclisi açtı. Kurbanlar kestirdi. Halka hutbe verdi. Bazı sakallı din adamlarıyla fotoğraflar çektirdi. Yapmış olduğu devrimler ve İslam’a aykırı devrimleri yaparken itiraz eden muhalifleri hapislere atması, bir kısmını idam etmesi, aslen onun İslam diniyle bir alakasının olmadığını çok açık bir şekilde göstermektedir. Yapmış olduğu devrimlere şöyle bir göz atacak olursak: 01: 23 Nisan 1920 Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı 23 Nisan 1920’de “Egemenliğin Kayıtsız Şartsız Ulusa Ait Olduğu!” belirtilmiş ardından bu yeni düzenin kurulması için hızla çalışmalar başlatılmıştır. Bu düzenlemeye göre yasalarda, İslam’ın hükümlerinin iptali ve hüküm vaaz etme hakkının millete verilmesi söz konusudur. 02: 1921 Teşkilatı Esasiye Kanunu Bu kanun bir sürü madde ihtiva eder. En önemli maddeler: Yasama, yürütme ve yargı meclise aittir. Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir! Savaşa ve barışa TBMM karar verir. Bu kanuna göre Allah’u Teâlâ’ya ait olan kanun koyma özelliği Allah’tan alınıp millete yani millet meclisine verilmiştir. 03: 29 Ekim 1923 Cumhuriyetin İlanı Cumhuriyetin Manası: Halkın egemenliğini kendi elinde bulundurduğu ve bunu, arasından seçtiği milletvekili aracıyla kullandığı bir yönetim şeklidir. İslam’da egemenlik hakkı sadece Allah’u Teâlâ’ya aittir. Müslümanların devleti Kur’an ve Sünnete göre şekillenir. 04: 3 Mart 1924 Halifeliğin Kaldırılması Müslümanların yönetim şekli halifeliktir. Yani Müslümanların hem dini işleri hem de dünyevi işlerine Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in varisleri olan halifeleri bakarlar. Müslümanların dinlerini ve dünyalarını ıslah etmeyle mükellef olan bu halifelik müessesesi Müslümanların başkanlığı konumundadır. Mustafa Kemal, İslam’ı tamamıyla yürürlükten kaldırmak için Hilafeti kaldırmış yerine Batı tarzı başkanlık getirmiştir. 05: 20 Nisan 1924 Anayasanın Kabul Edilmesi Bu anayasada şu belli başlı maddeler vardı: Madde 1: Devletin Yönetim şekli Cumhuriyettir. Madde 2: Türk Devleti'nin dili Türkçe, başkenti Ankara'dır. Madde 3:Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir. Bu egemenliğin tek temsilcisi TBMM'dir. Hükümet sistemi yerine kabine sistemi getirilmiştir.1928 yılında “Devletin dini İslamdır.” ibaresi çıkarılmıştır. 1930 yılında kadınlara da seçme ve seçilme hakkı verilmiştir. 1937 yılında laiklik ilkesi anayasaya girmiştir. 06: 1924-1937 Mecellenin Kaldırılması Mecelle-i Ahkâm-ı Adliye veya kısaca Mecelle, 1868-1876 yılları arasında Ahmet Cevdet Paşa başkanlığındaki bir komisyon tarafından derlenen İslami özel hukuk (medeni hukuk) kurallarını içeren kanunlar manzumesidir. Osmanlı İmparatorluğu'nun son yarım yüzyılında şer'i mahkemelerde hukuki dayanak olarak kullanılmıştır. Bu kanunlar Kur’an ve Sünnetten alınmıştır. 07: 1924 Şeriyye Mahkemelerinin Kapatılması Osmanlı İmparatorluğu kurulduğundan beri yönetimini ve mahkemelerdeki kanunlarını İslam ahkâmına göre düzenlemiş ve adli mercilerde İslam hukukunu geçerli kılmıştı. Mustafa Kemal 1924’te Şeriatla hükmeden mahkemeleri kaldırmış, yerine Batı Hrıstiyanlarının belirlediği beşeri hukuka dayalı olan günümüz mahkemelerini getirmiştir. 08: 3 Mart 1924 Öğretimin Birleştirilmesi Türkiye’de eğitim alanında reform yapabilmek; millilik, laiklik, modernlik esaslarını uygulayabilmek için eğitim kurumlarının birleştirilmesine karar verildi. Böylelikle asırlardır süre gelen İslami eğitime dayalı medreselere son vermek için zemin hazırlanmıştır. Yerini, laiklik ve demokrasi esasına dayanan müfredatını Avrupalılardan almış okullar açılmıştır. 9: 1924 Medreselerin Kapatılması Yüzyıllardır İslami ilimler öğreten medreseleri kapatmaktan amaç Müslüman halkı İslam’dan bihaber kılmak ve toplumu âlimsiz bırakmaktı. 10: 17 Şubat 1925 (Öşür) Vergisinin Kaldırılması İslam hukukuna göre zengin konumunda olan her bir Müslüman mallarının zekâtını fakirlere ödenmesi için zekâtını devlete ödemek zorundadır. Ödenen zekâtlardan biri de araziden elde edilen mahsulün onda birini ödemesidir. Buna arazi zekâtı yani Öşür denir. Bu zekât çeşidi kaldırılmış yerine devlete ödenecek olan değişik şekillerde belirlenmiş halkı sömüren ağır vergiler getirilmiştir. 11: 25 Kasım 1925 Şapka Kanunu Müslümanların başlarına giydikleri sarık takke gibi başlıklar yasaklanmış Batı kültürü ve Yahudi geleneği ürünü olan şapka getirilmiş, herkes satın almaya ve giymeye mecbur kılınmış, giymeyenler hakkında cezalar uygulanmış, hatta İskilipli Atıf Hoca gibi âlim ve Müslümanlar şapka devrimine başkaldırdıklarından dolayı hapsedilmiş sonra idam edilmişlerdir. 12: 30 Kasım 1925 Tekke ve Zaviyelerin Kapatılması Aslen İslam’a göre Tekke ve Zaviye yoktur. Onun yerine cami ve medrese vardır. Ancak tasavvufçular yapabilecekleri bazı bid’at olan ibadetleri rahatlıkla yapabilmek için Tekke ve Zaviye inşa ediyorlardı. Mustafa Kemal bu binaları bid’at oluşlarından dolayı değil, İslam dinine nispet edildiklerinden dolayı kaldırıp yasaklamıştır. 13: 1925-1935 Takvim, Saat ve Ölçülerde Yapılan Değişiklikler Var olan takvim iptal edilmiş, özellikle Hristiyan dünyasının kullandığı miladi takvim seçilmiş, Müslümanların tatil yaptıkları Cuma günü iptal edilmiş, Yahudi ve Hristiyanların tatil yaptıkları Cumartesi ve Pazar günleri tatil olarak belirlenmiştir. 14: 1926-1934 Türk Kadınının Medeni ve Siyasi Haklarına kavuşması Osmanlı döneminde kadın İslami kurallara tabi idi. Örtülü olmak zorundaydı. Onurunu ve namusunu korumak için erkeklerle karışmasına sebebiyet veren her türlü ortamlarda çalışmasına müsaade edilmezdi. Mirasta şeriata göre erkeğin yarı hakkını alır, şahitlikte erkeğin yarısı olarak görülür bir erkekle beraber şahitlikte iki kadın istenirdi. Bu uygulama Allah’u Teâlâ tarafından belirlenmiştir. Mustafa Kemal bu anlayışı yıktı. Kadınların batı kıyafetler giyip kamu alanlarına girmesine, erkeklerle aynı meslekleri paylaşması ve siyasi alanlara girip yönetici olmasını teşvik etmiştir. Mirasta ve şahitlikte erkek gibi kılınmıştır. 15: 17 Şubat 1926 Medeni Kanunun Kabulü İlan edilen Türk Medeni Kanunu ile birden çok kadınla evlenme kaldırıldı. (Hâlbuki Allah’u Teâlâ erkeğe adalet yapma şartıyla dört eşe kadar izin vermiştir.) Küçük yaşta evlenmeler yasaklandı. (İslam’da caiz olan şeyler yasaklanmıştır!) Boşanma konusunda erkeğe tanınan haklar, kadına da tanındı. (İslam’a göre boşama erkeğin elindedir. Geçimsizlik esnasında kadı yani hâkim uygun görürse kadını boşayabilir.) Miras konusunda kadın-erkek eşitliği sağlandı (Hâlbuki İslam’a göre erkek kadının iki katını alır.) 16: 1926 Türk Ceza Kanunu Türk Ceza Kanunu 1926 yılında, 1889 tarihli İtalyan Zanardelli Yasası esas alınarak hazırlanan ve TBMM'de kabul edilen yeni ceza kanunudur. Türk Ceza Kanunu yürürlüğe girdiği tarihten itibaren çeşitli tarihlerde toplam 54 kez değişikliğe uğradı. Bunlardan en önemlisi 1936'daki değişikliktir.(Bu kanun beşeri sistem olduğu için bir asırdan kısa bir süre içinde onlarca defa değiştirilmiştir. Hâlbuki Allah’u Teâlâ’nın kanunu 1400 senedir aynıdır ve Kıyamet kopana kadar değişmeden kalacaktır.) 17: 1926 Maarif Teşkilatı Hakkında Kanun 2 Mart 1926 tarihinde Türkiye'de, ilkokul, lise ve yükseköğretimin belli esaslara göre düzenlenmesi için Maarif Teşkilatı Kanunu kabul edildi. Devletin izni olmadan okul açılamayacağı belirtilerek okullarda hangi derslerin ne şekilde okutulacağı belirlendi. Eğitim sistemi düzenlendi. Bugünkü eğitim sistemi ana çizgileri ile kuruldu. Okul açma yetkisi Milli Eğitim Bakanlığına verildi. Yabancı okullarda Türkçe Tarih Coğrafya ve Felsefe derslerinin Türk öğretmenler tarafından okutulması karara bağlandı. Tefsir ve Tefsir Tarihi, Hadis ve Hadis Tarihi, Fıkıh Tarihi, Kelâm Tarihi gibi dersler, müfredattan kaldırılmıştır. İlköğretimin ücretsiz ve mecburî olduğu belirtildi. Karma eğitim ilkesi kabul edildi. 18: 1 Kasım 1928 Harf Devrimi Osmanlı döneminde kitaplar, yazışmalar ve genel anlamda yazı Arapça harfleriyle yapılırdı. Türklerin İslam’a girmesiyle Arapça harflerde hayatlarına girmişti. Hiçbir sıkıntı duymadan bu harfler kullanılarak Türkçe yazılıyordu. Tıpkı Pakistan, Afganistan ve İran gibi birçok devlet Arapça konuşmamasına birinin dili Urdu, birinin Peştu ve diğerinin Farsça olmasına rağmen Arapça harfler ile istediklerini yazabiliyorlar. Amaç İslam’ı kalplerden kazımak olduğu için Mustafa Kemal yüzlerce yıldır halkın kullandığı Arapça harfleri kaldırıp yerine kâfirlerin kullandığı Latin harflerini getirmiş, bir gecede bütün Osmanlı kitapları büyük ilmi hazine çöpe atılmıştır. Şuanda Türk halkı Arapça karakterleri bilmediğinden dolayı Osmanlıdan kalma ilmi hazinelerden istifade edememektedir. 19: 21 Haziran 1934 Soyadı Kanunu Daha evvel çocuk babasına nispet edilerek tanınırdı. Mustafa Kemal, İslam’dan gelme bu kültürü kaldırıp yerine soyadı kanunu getirildi. Birçok aileye saçma sapan isimler kullanılarak soyadı yapıldı. 20: 3 Aralık 1934 Kılık ve Kıyafette Değişiklik Erkeklere ait başlıkları düzenleyen Şapka Kanunu'nun çıkmasından sonra toplumun bir kesiminde kadın kıyafeti konusunda da bir yasa çıkması için beklenti oluşmuş ve kimi basın organları bu konuda hükümeti teşvik edici yayın yapmışlardı. Ancak hükümet bu yönde bir karar almadı. Ne var ki birçok yerel yönetim, 1925-1934 tarihlerinde kadınların çarşaf ve peçeyi bırakıp batı kültürü kıyafetler giymesi için yasak ve cezalar getirdi. Örneğin Tirebolu Belediyesi 7 Ekim 1926’da aldığı kararla ilçede peçe takılmasını yasakladı ve peçesini 48 saat içinde çıkarmayan kadınların cezalandırılacağını ilan etti; Trabzon Vilayet Meclisi Aralık 1926’da aldığı bir kararla peçeyi yasakladı, peçe takmaya devam edenlerin karakola sevk edileceğini açıkladı. 1934 yılı sonunda Bodrum Kent Konseyi kadınların çarşaf ve peçe takmasının yasaklanmasına, yasağa uymayanların belediyece cezalandırılmasına karar verdi. Devlet memurlarına şapka giyme zorunluluğu getiren bakanlar kurulu kararnamesinin çıktığı 2 Eylül 1925 günü çıkarılan din adamı dışındaki kişilerin cübbe ve sarık giymeleri yasaklanmıştı. Buna aykırı davranışlar, bir yıla kadar hapisle cezalandırılacaktı. 1934 yılında ise din adamlarının dini kıyafetlerini sadece ibadet yerlerinde giymelerine dair bir yasa çıkarıldı. Hükümetin meclise sunduğu yasa önerisinin gerekçesi şöyleydi: “Din ile devletin ayrılığını ve dini değerlerin devlet hayatı dışında sırf vicdani bir nitelikte kalıp memleketin devlet hayatında dinin hiçbir etkisi olmamasını, yani laiklik esasını devrimin ve rejimin ana ilkesi tanımış olan Cumhuriyet hükümeti bu yolda attığı adımların doğal bir sonucu ve gereği olarak ruhanilerin dini kıyafetlerini ancak ayinler sırasında taşıyıp, ayinler dışında herhangi bir bireyin taşıyabileceği kıyafetlerde bulunması konusunu gerekli görmüştür.” Mustafa Kemal’in Müslüman olduğu, İslam dinine çok saygılı olduğu, namaz kılıp Kur’an okuduğu, Kur’an-ı Kerim’i Türkçe’ye tercüme ettirdiği, hutbe okuduğu gibi yazılar çok olsa da bir insanın söylemleri değil faaliyeti doğruluğunu gösterir. Bir çocuk anne-babasına “Ben sizi çok seviyorum” dese de eğer anne babasına küfredip dövüyorsa ve onlara zulmediyorsa istediği kadar sevdiğini söylese de hiç bir akıl sahibi onun doğru sözlü olduğunu kabul etmez.      Buna binaen Mustafa Kemal’in yapmış olduğu bu devrimler onun İslam ile alakasının olmadığını açık bir şekilde göstermektedir. Buna ek olarak bazı ileri gelen kimselerin ve bizzat kendisinin konuşması yine bu gerçeği teyit etmektedir. “Kazım Karabekir'in belirttiğine göre, Atatürk ona din ile ilgili olarak “dini olanların kazanamayacağını” ve “fakir kalmaya mahkûm olduklarını” söyleyip netice olarak önce din anlayışını kaldırmak gerektiğini söylemiştir. Ayrıca İslam dinine ilişkin olumsuz sözleri de bulunmaktadır. Kazım Karabekir'in anlattığı üzere, Atatürk Balıkesir'de hutbe okumasına karşın daha sonra Kur'an ve Muhammed ile ilgili olumsuz sözler etmiştir.”[4] Farklı bir görüşe göre, 1926-27 yılları arasında Atatürk ile röportaj yapan Grace Ellison, 1928 yılında yayımlanan “Turkey Today” adlı kitabının 24. sayfasında Atatürk'ün kendisine şunları söylediğini yazmıştır: “Benim bir dinim yok ve bazen bütün dinlerin denizin dibini boylamasını istiyorum. Hükümetini ayakta tutmak için dini kullanmaya gerek duyanlar zayıf yöneticilerdir. Adeta halkı bir kapana kıstırırlar. Benim halkım demokrasi ilkelerini, gerçeğin emirlerini ve bilimin öğretilerini öğrenecektir. Batıl inançlardan vazgeçilmelidir. İsteyen istediği gibi ibadet edebilir. Herkes kendi vicdanının sesini dinler. Ama bu davranış ne sağduyulu mantıkla çelişmeli ne de başkalarının özgürlüğüne karşı çıkmasına yol açmalıdır.” Öte yandan 1937 yılında yaptığı Meclis konuşmasında şu sözleri söylemiştir: “Bizim devlet idaresindeki ana programımız Cumhuriyet Halk Partisi programıdır. Bunun kapsadığı prensipler bizi idarede ve siyasette aydınlatıcı ana hatlardır. Fakat bu prensipleri gökten indiği sanılan kitapların dogmaları ile asla bir tutmamalıdır.” [5] Konumuza dönecek olursak gerek Mustafa Kemal döneminde ve gerekse akabinde İsmet İnönü döneminde Şeriat elden gidiyor söylemiyle kıyam etmiş, başkaldırmış ve isyan etmiş çok sayıda grup ve fertler çıksa da bütün bu cemaat ve fertlerin kıyamı kanla bastırılmış. Bir kısmı idam edilmiş, bir kısmı cezaevlerinde uzun yıllar tutulmuş ve bir kısmı yurt dışına kaçmak mecburiyetinde kalmıştır. Şeyh Said kıyamı buna en açık örnektir. Mustafa Kemal’den bu yana Müslümanlar, Kemalistlerden çok zulüm ve baskılar gördüler. Halen görmekteler. Maalesef Osmanlı’nın yıkılmasından sonra Türkiye Cumhuriyeti öyle hallere geldi ki, neredeyse ne siyasi alanda ne kültürel alanda ne eğitim alanında ne askeri alanda ne de sosyal alanda Almanya’dan veya İngiltere’den veya Fransa’dan bir farkı kalmıştır. Hayatın her alanından İslam, Kemalistler tarafından uzaklaştırılmış, yerine batı kanun ve modeli getirilip hâkim kılınmıştır. Türkiye’nin her tarafı şirk ve küfür bataklığına dönüşmüştür. Basın yayın kanalları gece gündüz küfür içeren hatta İslam dini ile alay eden program ve filmler yayınlamaktadır. Her yerde faiz, içki, zina, kumar, çıplaklık kol geziyor. İnna lillah ve inna ileyhi raciun. Atatürkçülük ya da Kemalizm, kelime anlamı olarak Mustafa Kemal Atatürk'ün düşüncelerinin ve görüşlerinin takipçisi olmak, Atatürk milliyetçiliğine bağlı, belirli bir sınıf desteğine dayanmayan; geri kalmış safsata ve batıl itikatlardan güç alan kurumlar yerine akla ve bilime dayanan kurumları getirmeyi amaç edinen, anti-emperyalist ideoloji olduğunu, Atatürkçüler beyan ederler. Tabi ki biz de uydurmalara, hurafelere ve İslam itikadını bozan oluşumlara karşıyız. Ancak bu hurafelere karşı olmak farklı bir şey, Atatürkçü olup bu hurafelere karşıyız etiketiyle İslam’ı kötülemek, İslam’a karşı olmak ve toplum olarak İslam’dan yüz çevirmek farklı bir şey. Yani Osmanlı Devletinde İslam itikadına aykırı oluşumlar, safsata ve hurafeler yer edindiyse, bunun çözümü Halifeliği kaldırmak, İslam’ı geri plana atmak değil, Halifeyi ve Devleti ıslah etmektir. Halifeyi denetlemek, toplumu eğitmek, Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yöntemlerini kullanmaktır. Kur’an ve Sünnete geri dönüş sağlayarak, yöneticileri ve toplumu ıslah etmektir. Kemalistler devlet anlayışlarını Atatürk’ün ilkeleri; yani Cumhuriyetçilik, Milliyetçilik, Halkçılık, Devletçilik, Laiklik ve İnkılapçılık üzerine temellendirirler. Şüphesiz böyle bir temellendirme İslam’a aykırı olduğundan dolayı bu görüşü benimseyen bir kişinin İslam ile bir alakasının kalmayacağını dinini azıcık bilen her aklıselim anlar. Türkiye’de yaşayan halkın bir kısmı gerçek Kemalist’tir. Mustafa Kemal’in görüşlerini tamamıyla benimser, din ile hiçbir alakaları yoktur. Hatta ibadetlerden ve Müslümanlardan nefret ederler. Bir kısmı ise namaz kılar, oruç tutar ancak Mustafa Kemal’in görüşlerine saygı ve sevgileri vardır. Bir kısmının din ile hiçbir alakaları yoktur. Ancak Atatürkçü takınırlar. Böylece Atatürkçülükten nemalanıp kendilerine bir dayanak ve menfaat sebebi edinirler. Bir kısım hoca ve dindar geçinen kesim vardır ki; yine bunlarda nemalanıp fayda elde etmek ve otoritede bir pay sahibi olmak için Atatürkçü takınırlar, Mustafa Kemal’i çok sevdiklerini, ona ve görüşlerine saygı duyduklarını söylerler. Bir kısmı ilimden ve vakıadan habersiz oldukları için ne Mustafa Kemal’i tanırlar ne de ilkelerini bilirler. Sadece büyük bir devlet adamı ve kurtarıcı olarak zannederler. Maalesef Türkiye’de ismen Müslüman Atatürkçüler yayılıp çoğaldı. Fakat son dönemlerde Atatürk sevgi ve kutsallığının gün geçtikçe azaldığı görülmektedir. Kemalistler eskisi kadar güçlü değiller. Sesleri eskisi kadar çıkmamaktadır. İslam’a yöneliş Allah’a şükür artmakta ve gençlik Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e daha çok yönelmeye başlamıştır. Elhamdulillah. Her hâlukarda şu bir gerçektir; Atatürkçülük ideolojisi, ilke ve inkılapları tamamıyla İslam’a aykırıdır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in getirdiği dinle çelişmektedir. Bir Müslüman hem Müslüman hem de laik, kemalist olamaz. Ya Müslümandır egemenliği Allah’a ve Rasûlü’ne verir. İslam dinine göre yönetilmeyi ister. Ya da egemenliği millete verir. Laiktir. Dinin siyasi hayata müdahale etmesini kabul etmez. Bu kimsenin İslam ile bağı kalkar. Bir ayette Allah’u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: وَمَن يَبْتَغِ غَيْرَ الإِسْلاَمِ دِينًا فَلَن يُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِي الآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ “Kim İslam’dan başka bir din (sistem, ideoloji, yönetim) isterse ondan kesinlikle kabul edilmeyecek ve ahirette hüsrana uğrayanlardan olacaktır.” [6] Şeriatın dışındaki her “…izm” ve ideoloji cahiliyedir, batıldır ve küfürdür. Rabbim hakkıyla dinimize dönüp İslam’a sarılmayı, Rabb olarak Allah’ı, anayasa olarak Kur’an ve Sünneti, lider olarak Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’i kabul etmeyi cümlemize nasibi müyesser eylesin. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. [1] İmam Ahmed [2] Cemal Granda, Atatürk’ün Uşağı [3] Dr. Rıza Nur, Hayat ve Hatıratım [4] Kâzım Karabekir Anlatıyor, Uğur Mumcu, Tekin Yayınevi, 5. Basım, s.40, 1993 [5] tbmm.gov.tr [6] Âl-i İmrân Sûresi 85. Ayet Meali Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd alemlerin rabbi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam nebilerin ve resullerin en şereflisi olan peygamberimiz Muhammed’e, ailesine ve tüm ashabı üzerine olsun. Kadınların, cennetteki halleri ve onları orada neler beklediği hakkında çokça sorular geldiğini görünce bu faideleri toplamayı uygun gördüm. 1. Faide: Kadınların, cennetteki sevapları ve nimetlerinin türleri hakkındaki soruları garip değildir. Çünkü beşer nefsi, geleceği ve varış yeri hakkında düşünmeye çok meyillidir. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), sahabelerinin cennet hakkındaki bu türden sorularını reddetmemiştir. Örneğin sahabeler Resulullah’a (sallallahu aleyhi ve sellem), cenneti ve neden yapıldığını sorduklarında “Bir taşı altından diğeri ise gümüştendir...” buyurmuştur. Bir keresinde de “Ey Allah’ın resulü, cennette eşlerimize kavuşacak mıyız?” diye sorduklarında, bunun gerçekleşeceğini haber vermiştir. 2. Faide: Kuşkusuz -ister erkek olsun ister kadın- beşer nefsi cennet ve türlü lezzetleri bahsedildiğinde bunlara özlem duyar ve sevinir. Bu, ardında salih amel olmayan kuru batıl emellere dönüşmemesi şartıyla güzeldir. Zira Allahu Teala müminlere hitaben şöyle buyurmaktadır: "İşte, yaptıklarınız dolayısıyla mirasçı kılındığınız cennet budur."1 Nefsi cennetin haberleri ile şevklendirin ve bunu amelle tasdik edin. 3. Faide: Cennet ve nimetleri erkeklere mahsus değildir. Cennet ancak her iki cinsten olan “Muttakiler için hazırlanmıştır.”2 Bunu Allahu Teala bizlere şu buyruğu ile haber vermektedir: “Erkek olsun, kadın olsun inanmış olarak kim salih bir amelde bulunursa, onlar cennete girecek ve onlar, bir 'çekirdeğin sırtındaki tomurcuk kadar' bile haksızlığa uğramayacaklardır.”3 4. Faide: Kadınların, cennete nasıl gireceklerinin tafsilatlarını araştırıp çokça sorularla kendilerini meşgul etmemeleri gerekir. Orada ne yapacak? Nereye gidecek? vb. adeta ardı olmayan bir çöle gidiyormuşçasına sonu olmayan sorular! Yalnızca cennete girmekle geçirmiş olduğu tüm sıkıntıların ve mutsuzlukların yok olacağını ve tüm bunların ebedi bir mutluluğa dönüşeceğini bilmesi yeterli olacaktır. Allahu Teala’nın cennet hakkındaki şu buyruğu onun için yeterli olacaktır: “Orda onlara hiç bir yorgunluk dokunmaz ve onlar ordan çıkarılacak değildirler.”4 Yine Allahu teala’nın şu buyruğu: “Orada nefislerin arzu ettiği ve gözlerin lezzet (zevk) aldığı her şey var. Ve siz orada süresiz kalacaksınız."5 Tüm bunların ötesinde Allahu Teala’nın cennet ehli hakkındaki şu buyruğu yeterlidir: “Allah onlardan razı olmuştur onlarda Allah’tan razı olmuşlardır.”6 5. Faide: Allahu Teala, cennetteki şevklendirici yemeklerden, güzel manzaralardan, meskenlerden ve elbiselerden bahsederken bunları erkek ve kadın olarak her iki cins içinde genel tutar. Bu nimetlerden her iki cinste faydalanır. Allahu Teala erkekleri, cennete teşvik ederken oradaki Huril-iyn ve güzel kadınlardan bahsetmiştir. Oysa bu durum kadınlar için gelmemiştir. Belki bazı kadınlar bunun nedenini sorabilir. Cevap olarak şöyle söylenilebilir: Kuşkusuz Allahu Teala “Yaptıklarından sorulmaz onlar ise sorulurlar.”7 Ancak bu uygulamanın hikmetini şer’i naslardan ve islamın asıllarından faydalanarak çıkarmamızda bir beis yoktur.  Kuşkusuz kadınların yapısı haya üzerinedir. Bu bilinen bir durumdur. Bu nedenle Allahu Teala onları haya edecekleri birşeyle cennete teşvik etmemiştir.  Kadınların erkeklere olan istekleri, erkeklerin kadınlara olan istekleri gibi değildir. Buda bilinen bir şeydir. Bu nedenle Allahu Teala erkekleri cennete kadınların zikri ile teşvik etmiştir. Resulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) şu buyruğu da bunu tasdik etmektedir: “Benden sonra erkeklere kadınlardan daha zararlı bir fitne bırakmadım.”8Kadının ise elbise ve takılardan türü zinetlere olan isteği, erkeklere olan isteklerini aşmaktadır. Çünkü fıtratı bunun üzerine yartatılmıştır. Allahu Teala’nın şu buyruğunda olduğu gibi: “Onlar, süs içinde büyütülüp de...”9  İbn Useymin şöyle der: “Allahu Teala’nın kocalar için eşlerini zikretmesi, kocanın talip olan ve kadına rağbet eden olmasındandır. Bu nedenle cennette erkekler için kadınlar zikredilmiş kadınlar için ise kocalardan suküt edilmiştir. Ancak bunun gereği, onların kocaları olmayacağı değildir. Bilakis onlar için de Adem oğullarından kocaları olacaktır." 6. Faide: Kadın dünyada iken şu altı durumun dışında değildir: Hiç evlenmeden ölür.  Boşandıktan sonra başka birisiyle evlenmeden ölür.  Evli olur ancak kocası onunla birlikte cennete giremez. Bundan Allah’a sığınırız.  Evlendikten sonra ölür.  Kocası ölür ve ondan sonra ölene kadar evlenmez.  Kocası ölür ve ondan sonra başka birisi ile evlenir. Bunlar kadının dünyadaki halleridir ve her durumun cennette bir karşılığı olacaktır. Hiç evlenmeden ölen bir kadını Allahu Teala cennette dünya ehlinden bir erkek ile evlendirir. Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: “Cennette bekar yoktur.”10  İbn Useymin şöyle der: “Eğer bir kadın dünyadayken evlenmezse, Allahu Teala onu cennette kendisini mutlu edecek bir erkekle evlendirir. Cennet nimetleri erkeklere mahsus değildir, bilakis hem erkekler hemde kadınlar için geçerlidir. Evlenmede nimetlerin türlerindendir."  Boşandıktan sonra ölen kadının durumu da yukardaki kısım gibidir.  Kocası cennete girmeyen kadının durumu da böyledir. İbn Useymin şöyle der: “Daha önce evlenmemiş veya kocası cennet ehlinden olmayan kadınlar cennete girdiklerinde orada evlenmeyen erkekler olacaktır ve onlarla evleneceklerdir."  Evlendikten sonra ölen bir kadın ise cennette ölmüş olduğu kocasına ait olacaktır.  Kocası ölen ve ondan sonra başka birisiyle evlenen kadınlar ise, -kocaları ne kadar çok olsalarda- en son kocalarına ait olurlar. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Kadın son kocasına aittir.”11 Yine Huzeyfe’nin (radiyallahu anh) hanımına söylemiş olduğu şu sözlerinden ötürü bu böyledir: “Eğer cennette benim eşim olmayı istersen benden sonra evlenme. Zira kadın cennette dünyadaki son kocasına ait olacaktır. Bu nedenle Allahu Teala Nebi’nin (sallallahu aleyhi ve sellem) zevcelerinin Ondan sonra evlenmelerini haram kılmıştır. Zira onlar cennettede Onun zevceleri olacaklardır.”12 7. Faide: Kadın cennete girdiğinde Allahu Teala ona gençliğini ve bakireliğini geri verecektir. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Cennete yaşlılar girmeyecektir... Kuşkusuz Allahu teala onları cennete koyduğunda onları bakirelere çevirecektir.” 8. Faide: Bazı rivayetlerde, dünya kadınlarının, -Allah’a olan ibadetleri derecesinde- cennette, huril-iynlerden kat kat daha güzel olacakları gelmiştir. Cennet erkekler için süslendiği gibi kadınlar içinde süslenmiştir. “Doğru bir yerde ve her şeye gücü yeten Melik’in katında...” Fırsatı kaçırmayın. Zira ömür hızlı bir şekilde geçmekte ve geride kalan ebedi yaşantı olacaktır. Buda inşaallah cennette ebedi kalmanız olur. Şunu iyi bilin ki, cennetin mehri, iman ve salih amellerdir. Gevşeklikle birlikte olan kuru emeller değil. Ve Resulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) şu buyruğunu unutmayın: “Kadın beş vakit namazını kılar, Ramazan orucunu tutar ve kocasına da itaat ederse ona şöyle denilir: ‘Cennetin hangi kapılarından girmek istiyorsan cennete oradan gir.” Tercüme: Muhammed Atta 1 - Zuhruf Sûresi: 72. Âyet 2 - Âli İmran Sûresi: 133. Âyet 3 - Nisa Sûresi: 124. Âyet 4 - Hicr Sûresi: 48. Âyet 5 - Zuhruf Sûresi: 71. Âyet 6 - Maide Sûresi: 119. Âyet 7 - Enbiya Sûresi: 23. Âyet 8 - Buhari. 9 - Zuhruf Sûresi: 18. Âyet 10 - Muslim tahriç etmiştir. 11 - Silsiletu’l-Ehadisus-sahiha; Elbani 12 - Kurtubi Şeyh Süleyman b. Salih El-Haraşi

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd, âlemlerin rabbi olan Allah’a aittir. Onun tek olduğuna, ortağı olmadığına ve kendisinden başka ilah olmadığına şahitlik ederim. Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’inde onun kulu ve elçisi olduğuna şahitlik ederim. Ey Allah’ım, Muhammed’e ve O'nun âline salat et. Hz. İbrahim (aleyhisselam)'a ve âline salat ettiğin gibi. Şüphe yok ki, sen Hamidsin, (Öğülmüş yalnız sensin), Mecidsin (Şan ve şeref sahibi yalnız sensin.) Ey Allah’ım, Muhammed’e ve O'nun âline mübarek eyle. Hz. İbrahim (aleyhisselam)'a ve âline mübarek eylediğin gibi. Şüphe yok ki, sen Hamidsin, (Öğülmüş yalnız sensin), Mecidsin. (Şan ve şeref sahibi yalnız sensin) Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır; Hatırla ki İbrahim şöyle demişti: "Rabbim! Bu şehri (Mekke'yi) emniyetli kıl, beni ve oğullarımı putlara tapmaktan uzak tut! Çünkü onlar (putlar), insanlardan birçoğunun sapmasına sebep oldular, Rabbim. Şimdi kim bana uyarsa o bendendir. Kim de bana karşı gelirse, artık sen gerçekten çok bağışlayan, pek esirgeyensin. Ey Rabbimiz! Ey sahibimiz! Namazı dosdoğru kılmaları için ben, neslimden bir kısmını senin Beyt-i Harem'inin (Kâbe'nin) yanında, ziraat yapılmayan bir vadiye yerleştirdim. Artık sen de insanlardan bir kısmının gönüllerini onlara meyledici kıl ve meyvelerden bunlara rızık ver! Umulur ki bu nimetlere şükrederler. Ey Rabbimiz! Şüphesiz ki sen bizim gizleyeceğimizi de açıklayacağımızı da bilirsin. Çünkü ne yerde ne de gökte hiçbir şey Allah'a gizli kalmaz. İhtiyar halimde bana İsmail'i ve İshak'ı lütfeden Allah'a hamdolsun! Şüphesiz Rabbim duayı işitendir. Ey Rabbim! Beni ve soyumdan gelecekleri namazı devamlı kılanlardan eyle; ey Rabbimiz! Duamı kabul et! Ey Rabbimiz! (Amellerin) hesap olunacağı gün beni, ana-babamı ve müminleri bağışla!" Peygamberler beşeriyetin önderleri ve insanlar için Allah (azze ve celle)’nin rızasını elde etme yollarını aydınlatan kandillerdir. Onların hayatlarının her anı Müslümanlar için örnek timsalidir. Onlar insanların doğru yolu dalalet yolundan ayırabilmeleri ve bulundukları topluluklardan sonra var olacak topluluklar için bir örnek var olsun diye Allah (azze ve celle)’nin gönderdiği elçilerdir. Bu yüzden peygamberlerin Allah (azze ve celle) ile olan diyalogları diğer insanlarınkine nazaren çok farklıydı. Onların Allah (azze ve celle) ile olan alakaları çok daha kuvvetli, çok daha sağlamdır. Nitekim peygamberler bu alakanın farkında oldukları için Rabb teâlâ’nın rahmet kapılarının önünde sıkıntılarını Allah (azze ve celle)’ye zikreder, yalvar yakar Allah (azze ve celle)’ye dua ederlerdi. Peygamberlerin dualarına ve Allah (azze ve celle)’ye yönelişlerini inceleyen birisi birçok şeyi görecektir, ancak burada en bariz olan şu iki meseleye değinmek istiyorum; Bu dualar peygamberleri meşgul eden şeylerin ne olduğunu ve onların en çok neye ihtiyaç duyduklarını ortaya çıkarıyor. Kişinin talepleri onun nelere ihtiyacı olduğunu ve neye rağbet ettiğini ortaya koyar. Peygamberler ise Allah (azze ve celle)’nin kudretinin büyüklüğünü ve anahtarlarına yalnızca Allah (azze ve celle)’nin sahip olduğu gaybın ne kadar geniş olduğunu bildikleri için onlar Allah (azze ve celle)’den bir şey talep ettikleri zaman yalnızca talep ettikleri şeye rağbet ettikleri için talep etmezler. Bunun sebebi Allah (azze ve celle)’nin onların isteklerini yerine getiremeyecek olması değildir asla! Peygamberler Allah (azze ve celle)’nin gücünün ne kadar kapsamlı olduğunu en iyi bilen kimselerdir. Bu dualarda istemenin ve dua etmenin edebi mevcuttur. Çünkü peygamberler rablerini mahlûkat arasında en iyi tanıyan kişilerdir. Onlar Allah (azze ve celle)’nin zenginliğinin keyfiyetini, insanoğlunun da acziyetinin ve fakirliğinin ne safhada olduğunu en iyi bilen insanlardır. Durumu böyle olan birisi tabi ki de yaratıcısına karşı zahiren ve batınen nasıl bir edep takınması gerektiğini iyi bilir. Durumu böyle olan bir kişi tabii olarak yaratıcısına karşı taleplerini iletirken daha üsluplu ve daha edepli olacaktır. Peygamberler de bu noktada en bilgin ve en maharetli kimselerdir. Onların Rabb’leri ile aralarındaki muamele aslında mahlûkat ile yaratıcının, arasında olması gereken muamelenin iskeletidir. Haydi bu iki noktayı biraz açalım ve peygamberlerin babası İbrahim (aleyhisselam)’ın Allah (azze ve celle)’ye nasıl nida ettiğini biraz inceleyelim. İbrahim (aleyhisselam) Kur’an ve Sünnette birçok dua ile dua etmiştir. Fakat bu duaların hepsi, bizim hali ağlanacak durumda olan ümmetimiz ile doğrudan alakalıdır. Baktığımız zaman İbrahim (aleyhisselam)’ın Muhammedi ümmetin hayrı için ne kadar istekli olduğunu göreceğiz. Bu durum Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) geldikten ve dedesi İbrahim (aleyhisselam) vefat ettikten sonra bile son bulmamıştır. Nitekim Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’den İsra hadisesinde İbrahim (aleyhisselam) ile karşılaştı ve o karşılaşmada İbrahim (aleyhisselam)’ın şöyle dediği sahih rivayetlerde nakledilir; “Ey Muhammed! Ümmetine benden selam söyle ve onlara deki; Cennetin toprağı temiz, suyu tatlıdır. Burası (suyu tutacak şekilde) düz ve boştur. Oraya atılacak tohum da subhanallah, velhamdülillah, ve lailahe illallah, vallahu ekber cümlesidir." Ey Allah’ım! Peygamberler ne kadar yüce! İnsanlığın hidayeti için ne kadar da istekli! Şimdi Allah (azze ve celle)’nin İbrahim (aleyhisselam)’dan bahsettiği şu ayetleri biraz inceleyelim. “Hatırla ki İbrahim şöyle demişti: "Rabbim! Bu şehri (Mekke'yi) emniyetli kıl, beni ve oğullarımı putlara tapmaktan uzak tut!” Eman yani güvenlik, insanın dünya ve ahiret hayatında hayrı elde edebilmesi için ihtiyacı olan önemli unsurlardan bir tanesidir. Emanın zevali ile insan elde etmek istediği ve hayatında zaruret olan birçok şeyden mahrum kalır. Bu nedenle İbrahim (aleyhisselam) Allah (azze ve celle)’den ilk olarak ehlinin yaşadığı toplarda emniyet ve istikrar var etmesini rica etmiştir. Eman, insanın elde ettiği zaman dünyanın kendisine sunulduğu üç şeyden bir tanesidir. Nitekim Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur; “Kim; korkusuz, bedeni afiyette, karnını doyurabilecek bir şekilde sabaha kavuşursa dünyanın tamamını elde etmiş gibidir.” (Tirmizi, Buhari) Ancak eman mefhumu insanların bazılarının yanında Allah (azze ve celle)’nin zikrettiği mananın tam tersi. Kur’an eman mefhumundan bahsederken şöyle buyuruyor; “İnanıp da imanlarına herhangi bir haksızlık bulaştırmayanlar var ya, işte güven onlarındır ve onlar doğru yolu bulanlardır.” (En’am, 82) İlahi bir ahd olan rabbani güvenlik ve istikrar yalnızca zulmün karanlığından arınmış selim olan bir kalpte hissedilir. İşte bu, bizim elimizde olan ayetlerin işaret ettiği manadır. İbrahim (aleyhisselam), bir kalbin Allah (azze ve celle)’yi birlemeden asla güvenlik ve istikrarı hissedemeyeceğini bildiği için, Allah (azze ve celle)’den yaşadığı memleketi güvenli kılmasını istedikten hemen sonra kendisini ve ehlini şirk koşmaktan muhafaza etmesini talep ediyor. Kimileri, muhafaza edilmesi gereken ve asla zail olmaması gereken güvenliği ve istikrarı, bir belde de Allah (azze ve celle)’nin şeriat’ı hakim olmamasına, fıskın ve fucürun her yerde kol gezmesine rağmen, mücerret olarak düzenli rızık elde edebilmek ve o belde de kargaşa yaşanmaması olarak yorumluyor. Hatta basireti ve kalp gözü kör olmuş olan bazıları, bir belde de istikrarın bulunması ve kargaşa olmamasını Allah (azze ve celle)’nin şeriatının tatbik edilmesinin önüne geçiriyor. Bazen bu iddia da bulunanlar Diyanet tarafından kendilerine Hoca, İmam gibi lakapların ve nişanların hediye edildiği insanlar olabiliyor. Bu ve buna benzer cümleler, öğretmenler, hocalar, imamlar arasında git gide yaygınlaşıyor. Hatta artık şunu duymaya başladık; “Ne şeriatı! İnsanların arasına fitne sokmayın. Bakın demokrasinin gölgesinde gül gibi yaşıyoruz. Bırakın artık bu hayalleri. Bakın insanlar şeriat için birbirlerini öldürüyorlar.” Bu İnsanların Düşünceleri Şu Sebeplerden Dolayı Batıldır; Bu insanların birinci hataları öncelikle güvenliğin ve istikrarın sadece iyi yiyecekten, iyi içecekten, iyi maaştan, iyi giyecekten ve kendilerine bir zararın dokunmamasından ibaret zannettiler. Ancak bu insanlar, zamanı gelince iman ile bu nimetler arasında seçim yapmak zorunda kalacaklarını ve bu nimetlerin birer imtihan aracı olduğunu anlayamadılar. Eğer İman, bu insanlara arz edildiği zaman Allah (azze ve celle)’ye teslim olup İslam dininin emrettiği gibi yaşamaya karar verirlerse o zaman işte bu nimetler tamamlanır ve istikrar gerçekleşir. Aksi takdirde nimetin varlığı ne kadar uzun sürerse sürsün akıbetinin hayır olmadığı bize Kur’an-ı Kerim’in birçok ayetinde uzun uzun anlatılmıştır. Allah (azze ve celle) bu konuda Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ümmetine iki yanında kendisinden istifade ettikleri bahçeler bulunan Sebe’ halkını örnek veriyor; “Andolsun ki, Sebe' kavmi için oturduğu yerlerde büyük bir ibret vardır. Biri sağda, diğeri solda iki bahçeleri vardı. (Onlara şöyle dedik:) Rabbinizin rızkından yeyin ve O'na şükredin. İşte güzel bir memleket ve çok bağışlayan bir Rab! Ama onlar yüz çevirdiler. Bu yüzden üzerlerine Arim selini gönderdik. Onların iki bahçesini, buruk yemişli, acı ılgınlı ve içinde biraz da sedir ağacı bulunan iki (harap) bahçeye çevirdik. Nankörlük ettikleri için onları böyle cezalandırdık. Biz nankörden başkasını cezalandırır mıyız!” (Sebe’, 15-17) Allah (azze ve celle)’nin nimetleri her zaman azabından önce gelir. Bu sıfatlarda olan insanlar, Allah (azze ve celle)’nin dininden yüz çevirdikleri halde nimetlerin devamına aldanıp bu nimetlerin ebedi ve baki olacağı zannına kapılırlar. İşte bu musibet Allah (azze ve celle)’nin dini için bir şey takdim etmedikleri halde sürekli bir reca duygusu ile yaşayanların musibetidir. İkinci problem ise, deyimi yerindeyse bu insanların gözünde istikrar, yalnızca Allah (azze ve celle)’nin şeriatının olmadığı yerlerde gerçeklik kazanır. Fitne ise, Müslümanların kâfirlere düşmanlık beslediği durumlarda vaki olur. Ancak Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in sireti bu insanların bu düşüncelerinin batıl ve fasid olduğunu bizlere gösteriyor. Nitekim Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) İslam dinini yaymaya başladığı zaman, baba ile oğul, karı ile koca ve abi ile kardeşin ayrılmasına sebep oldu. Hatta bu ayrılık, insanları karşılıklı saflarda birbirleri ile savaşmaya mecbur kıldı. Oysa bu insanlar Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) gelmeden önce sakin bir hayata sahiplerdi ve aileleri ve kabileleri ile aralarında en ufak bir sıkıntı bile yoktu. Peki kalbinde zerre miktarınca iman olan bir insan, küfrü boyunduruğu altında yaşamak İslam’ın boyunduruğu altında yaşamaktan daha hayırlıdır diyebilir mi? Hayır! Vallahi Allah (azze ve celle)’nin dinini bilen bir insanın böyle bir şey iddia etmesi tasavvur edilemez. İstikrar ve güvenlik yalnızca iman ile tahakkuk eder. Tevhid Müslümanın dünyada ve ahirette güven içerisinde yaşamasını garanti altına alır. Ancak şirk, küfür, zülüm ve masiyetler, arkasında korkunç bir azabın beklediği amellerdir. Bunlar sebebi ile topluluklar parçalanır ve insanlar gerisin geriye dönerler. İbrahim (aleyhisselam) bu nimetin insan hayatında ne kadar önemli olduğunu bildiği için öncelikle Allah (azze ve celle)’den bugün ki Mekke topraklarının kendisi, ehli ve Allah (azze ve celle)’ye yönelenler için güvenli bir belde kılması için dua ediyor. Allah bize yeter! O ne güzel vekildir! İnsanlar Allah (azze ve celle)’ye verdikleri sözleri bozma hususunda ve Allah (azze ve celle)’nin emirlerine muhalefet etme konsunda ne kadar da hızlılar! Nitekim günümüzde o toprakların hakimleri, o beldenin insanlarına yani Allah (azze ve celle)’ye iltica etmiş olan miskinlere zulümde sınır tanımıyorlar. Allah (azze ve celle)’den korkmayan, kuldan haya etmeyen bu insanlar, Allah (azze ve celle)’nin Harem’i olan Kabe’yi Müslümanları tutuklamak için bir avlanma alanı olarak kullandılar. Sonra bu Müslümanlar işkence ve aşağılanmanın en alçakça olanına maruz kaldılar. Tutuklanan bu Müslümanlar eğer o beldenin insanlarından değil ise, kendi beldesinde ki cellatlara teslim edildiler, neticesinde işkence, aşağılanma ve son durağı ölüm olan iğrenç bir yolculuğa çıkarıldılar. Ey Allah’ım! Bu insanlar ne kadar zalim, ne kadar lanetli ne kadarda alçak varlıklardır. Vallahi! Onların Müslümanlara yaptıkları, Kabe’nin eski sahipleri olan Kureyş müşriklerinin aklından bile geçmedi. O müşrikler Haram bölge olan Kabe ve çevresinde avlanmaktan utanır ve imtina ederlerdi. Hatta o bölgede haşareleri bile öldürürken tereddüt ederlerdi. La ilahe illallah! Hala bazı insanların farkında olmamasına rağmen, Suud ailesinin küfrü ne kadarda barizdir! Evet, İbrahim (aleyhisselam) Allah (azze ve celle)’ye talepleri arz etmeye devam etti ve şöyle dua etti; “Beni ve oğullarımı putlara tapmaktan uzak tut! Çünkü, onlar (putlar), insanlardan birçoğunun sapmasına sebep oldular.” Hiç şüphesiz ki tarih boyunca Allah (azze ve celle)’yi birlemek, şirkten ve müşriklerden beri olmak peygamberlerin en büyük gayesi olmuştur. Allah (azze ve celle)’yi birlemek, şirkten ve müşriklerden beri olmak, peygamberlerin isteklerinin yörüngesi etrafında döndüğü yüce gayedir. Peygamberler (aleyhimusselam) tarih boyunca hem kendi hayatlarında hem de etrafında ki insanların hayatlarında bu yüce gayenin gerçekleşmesi için çabaladılar. Nitekim İbrahim aleyisselam’da kavmini buna çağırmış ve ölmeden önce ki son anlarında oğullarına da bunu vasiyet etmiştir. “O zaman oğullarına: Benden sonra kime kulluk edeceksiniz? demişti. Onlar: Senin ve ataların ilâhı olan tek Allah'a kulluk edeceğiz.” (Bakara, 133) Çünkü yeryüzünde var olmuş en büyük hayır tevhid inancının tahakkuk etmesi ve gelmiş geçmiş en büyük şer kaynağı ise şirkin yayılması ve meşru görülmesidir. İnsan bu gerçeği idrak ettiği zaman peygamberlerin asıl isteklerinin ne olduğunu idrak edebilir. Böylece günümüz davetçilerinin neye davet ettiklerini bu süzgeçten geçirerek onların ne kadar hakka isabet ettiklerini idrak edebilir. Sonra şunu bil ki ey kardeşim! Yalnızca tevhid inancından bihaber yaşayan insanlar şirke düşmekten korkmazlar. Kim bu konuda kendini güvende hissederse kendini ve kendisini yaratan rabbini tanıyamamıştır. İşte İbrahim (aleyhisselam) insanların gözü önünde Allah (azze ve celle)’den kendisini ve zürriyetini şirkten koruması için dua ediyor. Zaten Allah’ı hakkıyla tanıyan salihlerin ve âlimlerin durumu her zaman böyledir. İbnu Teymiyye (rahimehullah)’ın şöyle dediği rivayet edilir; “Vallahi ben sürekli İslamımı yeniliyorum. Hala kendimi bu konuda eksik hissediyorum.” Şu hakikatı biraz düşün! Sonra insanların kendi halleri konusunda ve ümmetin durumu hakkında ne kadar rahat olduklarına bir bak. İnsanlar tevhid inancını hatırlanmaya ihtiyacı olmayan ve kalplerden zail olması imkansızmış gibi nasılda ihmalkar davranıyorlar. Hatta artık tevhid inancını insanlara hatırlatanlar dışlanıyor ve aşırıcı olarak görülüyor. Rabbimiz bizi aramızda ki sefihlerin yaptıklarından muhasebe etme! Sonra İbrahim (aleyhisselam) kendisine ne kadar yakın olursa olsun tevhid inancını inanç edinmeyen insanlardan beraatini ilan etti. Böylece insanlar ile arasındaki yakınlığın, sevginin ve dostluğun sınırını tevhid inancı olarak belirledi. O, kan ve akrabalık bağını bir kenara bırakarak, yalnızca din kardeşliğini esas aldı ve Müslüman olmayanlar ile arasına, yakınlıkları ne derece olursa olsun bir mesafe koydu. Çünkü İslam dininde insanları birbirine dost ve yakın kılan tek unsur imandır. Sonra İbrahim (aleyhisselam) insanlar için Allah (azze ve celle)’nin rahmetinden ümitsizliğe kapılmadı. Çünkü Allah (azze ve celle) rahmetinin kapılarını kendisine yönelmek isteyenler için sürekli açık bırakır. “Kim de bana karşı gelirse, artık sen gerçekten çok bağışlayan, pek esirgeyensin.” Bunu İbrahim (aleyhisselam)’a Allah (azze ve celle) öğretmişti. Düşün kardeşim Allah (azze ve celle) sana bereket versin! Allah (azze ve celle) Ashab-ı Uhdud kıssasını Kur’an-ı Kerim’de nasıl sonlandırdı? Ashab-ı Uhdud kıssasındaki kâfirler Mü’minleri ateş çukurlarında yakmalarına rağmen Allah (azze ve celle) onlar için tövbe kapılarını kapatmadı! Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır; “Şüphesiz inanmış erkeklerle inanmış kadınlara işkence edip sonra tevbe de etmeyenlere cehennem azabı ve (orada) yanma cezası vardır.” Evet kardeşim doğru okudun! “sonra tevbe de etmeyenlere” Allah (azze ve celle) Müslümanları diri diri yakan o topluluk için tövbe kapısını açık bırakmıştı. İsa (aleyhisselam)’da kavmi için böyle dua etmişti; “Eğer kendilerine azap edersen şüphesiz onlar senin kullarındır (dilediğini yaparsın). Eğer onları bağışlarsan şüphesiz sen izzet ve hikmet sahibisin" dedi.” (Maide, 118) Sonra İbrahim (aleyhisselam) Allah (azze ve celle)’ye, Mekke topraklarını meyve ve bitkilerin yetiştiği bir toprak haline getirmesi için dua etti. Çünkü o zamanlar Mekke toprakları bitki bitmeyen bir çölden ibaretti. Öyle zannediyorum ki bunun hikmeti, (Allah (azze ve celle) daha iyi bilir) insanların o toprak parçasını güllük gülistanlık olduğu için değil, ubudiyetin merkezi olduğu için sevmelerini sağlamaktı. Allah (azze ve celle) o toprak parçasını fazlu keremi ile seçti ve üstün kıldı. Böylece orada insanlar ibadet etsinler diye ilk defa bir mescit inşa edildi. Evet, Allah (azze ve celle) o toprak parçasını fazlu keremi ile seçti ve üstün kıldı. Böylece orada yapılan ibadetler, başka mescitlerde yapılan ibadetlere kıyasla daha faziletli kılındı. Ey kardeşim Halilullah’ın şu sözüne dikkat et; “Ey Rabbimiz! Ey sahibimiz! Namazı dosdoğru kılmaları için” Çünkü o mescitte bulunan insanlar ne kadar fiyakalı görünürlerse görünsünler eğer hayatlarında ubudiyet yok ise o mescit onlara asla bir değer katmayacak ve namaz, bir mescitte yapılabilecek en faziletli amel olduğu için, İbrahim (aleyhisselam) burada namazı zikretmiştir. İman istikrar ile beraber, nimet ve ikram ise ubudiyet ile beraber zikredildi. İbrahim (aleyhisselam) bu ikramın, istikrarın ve nimetin yalnızca bir şey ile daim olacağını bildiği için “Umulur ki bu nimetlere şükrederler.” buyurdu. Allah (azze ve celle) şöyle buyurdu; “Hatırlayın ki Rabbiniz size: Eğer şükrederseniz, elbette size (nimetimi) artıracağım ve eğer nankörlük ederseniz hiç şüphesiz azabım çok şiddetlidir! diye bildirmişti.” (İbrahim, 7) Evet, İbrahim (aleyhisselam)’ın duasının devamı da bu çizgi üzerinde devam ediyor. Önce mahlukatın ıslahı ve Allah (azze ve celle)’ye yakın olabilmek için imana ve kulluğa taalluk eden taleplerde bulunuyor. Sonra kendisi için ve ailesi için gerekli olan ihtiyaçlarını Allah (azze ve celle)’den talep ediyor. Tüm bunlarla beraber, Allah (azze ve celle)’nin nimetlerinin karşısında zilletini ibraz edebilmek için sürekli “Ey Rabbimiz” diye nida ediyor. “Rabbim! Bu şehri (Mekke'yi) emniyetli kı…” “Rabbim. Şimdi kim bana uyarsa o bendendir...” “Ey Rabbimiz! Ey sahibimiz! Namazı dosdoğru kılmaları için…” “Ey Rabbimiz! Şüphesiz ki sen bizim gizleyeceğimizi de açıklayacağımızı da bilirsin…” “Ey Rabbim! Beni ve soyumdan gelecekleri…” “Ey Rabbimiz! Duamı kabul et!” “Ey Rabbimiz! (Amellerin) hesap olunacağı gün beni, ana-babamı ve müminleri bağışla!" İbrahim (aleyhisselam) duasının sonunda Allah (azze ve celle)’nin hoşuna gittiği için onun vasıflarını ona nispet ederek dua ediyor. ““Ey Rabbimiz! Şüphesiz ki sen bizim gizleyeceğimizi de açıklayacağımızı da bilirsin…” Ayrıca dünya için isteklerde bulunurken ahiret hayatını da unutmuyor; “Rabbim! Bu şehri (Mekke'yi) emniyetli kıl…” “Ey Rabbimiz! (Amellerin) hesap olunacağı gün beni, ana-babamı ve müminleri bağışla!" İbrahim (aleyhisselam) duasının sonunda yalnızca kendi nefsi ve ailesi için değil bütün Müslüman kardeşleri için de dua ediyor ve duasına son veriyor. “Ey Rabbimiz! (Amellerin) hesap olunacağı gün beni, ana-babamı ve müminleri bağışla!" Allah’ım İbrahim’e salat ve selam eylesin. Vallahi o tek başına bir ümmetti! Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Tercüme: Ebu Mervan El-Halili Şeyh Ebu Katade el-Filistini

Muhammed Ebu Zehra | 663 sayfa | PDF’yi Aç & İndir

Hamd İslâm'ı zaferleri ile izzetlendiren, galibiyeti ile müşrikleri zelil kılan, işleri evirip çeviren, tuzağı gereği kâfirlere mühlet veren, günleri (zaferi) adaleti ile iki taraf arasında döndüren ve fazileti ile güzel sonucu müttakilere veren Allah'a (azze ve celle) olsun. Salat ve selam Allah'ın islam meşalesini kendi kılıcı ile yücelttiği (Muhammed'in) üzerine olsun. Bundan sonra; Şüphesiz içinde yaşamış olduğumuz vakıa kendisinde bütün şekilleri ve sınıfları ile şüphe ve şehvet imtihanlarının bulunduğu bir kap gibidir. Bu imtihanlar hak yolda olan kişileri cihad, davet, amel ve ilimi terk etme ve Allah'ın emirlerini yerine getirme konusunda fitneye düşürmek için vardır. Şüphesiz bu fitneler sadece sabır ve güven ile def edilir. Allah'a kulluk etme temeli üzere kurulu olmayan bu cahil vakıanın, Allah'ın emrini yerine getirmek isteyen herkesin üzerinde bir baskısı olduğu ve kendisinde tartışmanın olmadığı gerçeklerden biridir. Nitekim günümüz vakıası ile Allah'ın emirleri arasında geniş mesafe ve büyük uçurumlar vardır. Bu söylediklerimiz ile beraber aynı zamanda, Câhiliyye unsurları ve bu konuda onlar ile ortak olan kişiler tarafından, bu değerli görevi üstlenmek isteyenlere karşı açılmış olan şiddetli savaşlar da vardır. Bunlardan (Câhiliyye temellerine ortak olanlardan) bazıları; İlk olarak; Yeryüzü Tâğutları: Bunlar günümüzde hükmün kendi ellerinde olduğu kişilerdir. Bunların elinde ümit ve korku arasında insanları fitneye düşürmek için kullanacakları imkânları ve yolları vardır. İkinci Olarak; Kötü Âlimler: Bunlar, dünyasına karşılık Ahiretini satanlardır. Değersiz bir paya ve Tâğutların, insanları Allah'ın emrinden çevirmek için sofralarında verdiği alçak ve zillet dolu bir kaç lokmaya razı oldular. Dini Bozanlar Sadece Krallar... Kötü İlim Adamı ve Rahiplerdir... Üçüncü Olarak; Sapık Bidat ve Heva Sahipleri: Bunlar çeşitli bidatler ve arzulara sahip olanlardır. Tam anlamı ile (Hak yola) tabi olmak onların sahteliklerini, sapıklıklarını ve insanları nasıl saptırdıklarını ortaya çıkaracaktır. Bundan dolayı insanları asıl yola davet eden herkese karşı savaş ilan etmişlerdir. İnsanları hak yoldan saptırma ve fitneye düşürme konusunda, Tâğutlar ve kötü âlimler ile aynı safta ve aynı cephede olmaktan kesinlikle çekinmiyorlar. Dördüncü Olarak; Avam Halk: Bunlar insanların ayaktakımı olanları, bütün herkese tabii olanlar ve fitneyi tutuşturan kimselerdir. İlmin aydınlığından faydalanamamış ve sağlam bir temele yapışmamışlardır. Bunların tek arzuları içgüdülerini tatmin edebilmek, arzularını dindirmek ve hayatın lezzetlerine ulaşmaktır. Bunun dışında yaşamaya bir mana bulamıyorlar. Yaşadıkları hayat da ne kötüdür! Böyle insanların Tâğutların saflarında olmaları, Tâğutların istediği yöne sürebildiği bir sürü olmaları ve kendisi ile Allah'ın emrini yerine getirmek isteyenleri tutacağı bastonlar olmaları çok da şaşırılacak bir durum değildir. Bunlar çeşitli sınıflardır. Ancak bunların hepsini dünya sevgisi toplamıştır. Yemek, içmek, kadın, makam ve mevki gibi dünyanın geçici lezzetleri onları birbirlerine sevdirmiştir. Allah (azze ve celle) İmam İbnu Batta’ya rahmet etsin. Ne güzel söylemiştir: "Günümüzdeki insanlar aynı kuş sürüleri gibidirler. Bazısı diğer bazısını takip ediyor. Peygamberimizin son peygamber olduğunu bilmelerine rağmen peygamberlik iddia eden veya Rabb olduğunu iddia eden birileri çıksa kesinlikle kendilerine tabi olacak kişi ve gurupları bulacaktır." İmam kendi zamanı hakkında böyle diyorsa günümüz insanlarının hak yola ve ona tabi olanlara karşı batıl yolda ve ona tabi olanların safında bulunması hiç garip karşılanabilir mi? Az önce zikri geçen şeylerden daha da şiddetli bir fitne günümüzde ortaya çıkmış bulunmaktadır. Şöyle ki, bazıları doğruyu bilmelerine ve hatta ondan bir bölümü yerine getirmelerine rağmen bunu iddia ettiği bazı sebeplerden dolayı, Allah'ın istediği ve razı olduğu şekilde tam anlamı ile yerine getirememişlerdir. Bununla yetinmeyip kendi hali ortaya çıkmasın ve kazandığı şeyler kaybolmasın diyerek, Allah'ın emrini onun istediği ve razı olduğu şekilde yerine getirmek isteyenlerin azmini uydurduğu bazı iftiralar ve şüpheler ile kırmak istiyor. Bu fitne daha ağır ve zararı daha da büyüktür. Çünkü burada hakkı gizlemek ve insanları ondan saptırmak için hile ve sahtekârlık vardır. Allah (azze ve celle) Şeyh’ul İslâm İbnu Teymiyye'ye Rahmet etsin. Ne güzel söylemiştir. "Vakıada Batıl, kendisine hak karıştırılmadığı müddetçe yaygınlık kazanmaz." Bu şiddetli karışım ve düzen üzerine günümüzde durum aynı şu şairin dediği hale geldi; Bütün Yerlerde Fitneye Şahit Olacaksın Orada Din Hoşgörü İle Satılacaktır İzzetin ve Kılıcın Giderilmesine İzin Verilecek Nefsin Arzuları ve Israrcı Öfke Üzerine İşte böylelikle günümüz vakıasının Allah'ın emrini yerine getirmek isteyenler üzerinde baskısı vardır. Şöyle ki, bu insanlar yanındakilerin hepsinin kendilerine ters olduklarını ve hatta güçleri yettikçe bu konuda onlara karşı çıktıklarını hissederler. Böylelikle kendilerini yanlarında yardımcıları ve dostları olmadıkları ıssız bir yolda yürüdüklerini zannederler. Yanlarındaki insanların çoğu belirli sloganlar ile bunları orta yolu tutmaya, cahiliye ile yolun ortasında buluşmaya, yağcılık yapmaya ve barışçıl olmaya davet ediyorlar. Musibet ve fitne özelliklede bu iddialar şeri boyalar ile boyandığında, fıkhi bakımdan şerh edildiğinde ve bu yolun aşırılığa karşı olduğunu, orta yolu tuttuğunu iddia ettiğinde daha büyük olur. Farklı alanlardan Allah'ın emrini yerine getirmek isteyen kişilere karşı ithamlar çoğalır. O kişiyi aşırıcı olarak, sert olarak ve hatta terörist olarak isimlendirir, böyle itham ederler. Böylelikle kişi kendini bütün yönlerden muhasara altında hisseder. Bununla beraber buna şeri delil getirmeyi de terk etmiyorlar. Kişi bunlara kulaklarını kapatmak ister ancak her taraftan onun üzerinde olduğu şeyin yanlış olduğunu, doğru yoldan çıktığını, Sırat-ı müstakim’den saptığını, dinden uzaklaştığını ve bütün âlimlere muhalefet ettiğini söylerler. Bundan amaçladıkları hedef ise, kişinin üzerine baskı kurarak insanları davet etmeyi geçin bilakis kendi nefsini dahi hakka nispet etmekten alıkoymaktır. Böylelikle kişide inişler, çöküşler, gerilemeler, Allah'ın emrinden caymalar ve son olarak da vakıaya uyumlu gitme iddiaları başlar. İmam Fudayl Bin İyâd'dan (rahimehullah) şöyle dediği nakledilmiştir; "Kendisinde hak ile bâtılı, mümin ile kâfiri, hain ile güveniliri ve âlim ile cahili ayırt etmeyen iyiliği iyi ve kötülüğü de kötü görmeyen insanlara şahit olduğun bir zamana kadar yaşarsan durumun nasıl olur acaba?" İmam İbnu Batta, Fudayl'ın sözüne binaen diyor ki; "Allah'tan geldik tekrardan ona döndürüleceğiz. Biz bu dediği şeye ulaştık, bunu gördük, şahit olduk ve duyduk. Şayet Allah'ın kendisine sağlam bir akıl ve iyi bir göz verdiği kişi dikkatlice İslâm'a ve ehline baksa onlar hakkında orta yolu tutsa ve düşünse görecektir ki; İnsanların çoğu, geneli ve en meşhurları topukları üzerine caydılar ve dinlerinden döndüler. Sahih delillerden yüz çevirdi ve asıl sevgiden saptılar. Hatta insanlardan çoğu onların (selefin) kötü gördüğünü iyi gördü. Onların haram gördüğünü helal gördü ve onların münker olarak gördüğü şeyleri maruf gördüler." İbnu Batta'nın son cümlesi açık bir şekilde vakıanın baskı yapma fitnesine işaret ediyor. Birçok kişi vakıanın baskısı, cahiliyenin alanı ve cahiliyenin kulu aynı bir bileziğin bileği kapladığı gibi kaplaması üzerine bu baskılar altında kalıyorlar. Bu baskılar neticesinde kalpleri kırılmış ve nefislerine yenik düşmüş bir halde kendileri hakkında getirilen ithamları inkâr etmeye hatta onlardan ve ehlinden beri olduklarını göstermeye çalışıyorlar. Kendi yolunun diğerlerinin yolundan farklı olduğunu, aşırılıktan ve gericilikten uzak orta yolu ve gündemi takip ettiğini, vakıa ile beraber yaşadığını ve bütün işlerinde vakıaya döndüğünü insanlara izhar etmeye çalışıyor. Bununla beraber bu insanlar, bütün bu yapılan baskıların altında kalıyor, bunu kabul ediyor ve her yerde eğlencelerini sürdürüyorlar. Bu teslimiyetçi ve barışçıl menhecin, acı verici belirtiler ve ifadeler silsilesi vardır. Bunların her biri birer vakıa baskısıdır. Bu vakıa ile uyum ve ahenk içinde olma ve onlara karşı çıkıyormuş gibi durmamaya çalışmak, bu silsilelerin ana kaynağı ve dönüş noktasıdır. Velev ki, bu yumuşama sonunda o kişiyi, dinde Kuran, Sünnet ve İcma ile sabit olan muhkem nasları küçük görme ve hatta bunların nesh olduğuna dair saygısızlık yapmaya onu itse bile (bunları baskı neticesinde yapacaktır). Günümüzde Allah'ın dinine karşı cüretkâr ve saygısız bazı kişilerin iddia ettiği ve sağlıklı akıl sahiplerinin kendisinden dolayı hayrete düşeceği şeylerden biri de; Zimmet ehlinin hükümlerinin İslam dininde nesh edilmiş, hükmü kaldırılmış olan emirlerden olduğunu iddia etmektir. Günümüzde vatandaşlık ahkâmı diye bilinen şey ile bu hükümler kaldırılıyor. Bu sözü söyleyenler ne kadar kendilerini açıklamak ve temize çıkarmak için konuşsalar da bu kişiler kesinlikle hak taife safında değillerdir. Bu fitneye düşmenin en tehlikeli neticelerinden biri de; kişinin kötü olan şeylere alışması ve artık onları kolay bir şekilde sindirebilmesidir. Hatta öyle bir duruma gelir ki kalbinde münkere karşı olan inkâr biter, ona alışır ve bu vakıa ile uyum içinde olma fitneyi gereği artık ona razı olmaya başlar. Çünkü vakıanın baskısı altında kalıp bir adım geriye çekilen kimse ileriki günlerde daha fazla baskılar sebebi ile daha çok geriye doğru adım atacaktır. Bu gerileme o kadar devam eder ki adam sonunda gerilemeyi ve tâviz vermeyi kendine bir din ve ahlak edinmiş hale gelir. Yanında olan sebat etme isteği gittikçe azalır ve en sonunda da en ufak baskıdan ötürü çok kolay bir şekilde geri adımlar atabilir ve tâvizler verebilir hale gelir. Seyyid (Kutup) Şöyle der: "Yolun başında yapılacak en ufak bir kayma, yolun sonunda tamamıyla bir sapma haline gelecektir. Çok ufak meseleler dahi olsa kendini başkalarına teslim etmeyi ve tâviz vermeyi kabul eden davetçi kendisine ilk başta teslim olduğu kişinin karşısında artık duramaz. Çünkü onun tâviz vermeye hazırlanması geriye doğru her bir adım attıkça daha da artacaktır." Bazı kimselerin nefislerinde toplumun baskısı o kadar büyür ki kişiyi açık küfür ve şirk olan şeylere kadar sokar. Nitekim Allah (azze ve celle) bize bu fitnenin birçok kişiyi Nebilerin getirdiklerinin doğru olduğu konusunda kesin bilgi sahibi olmalarına rağmen küfre düşüren sebep olduğunu bildirmiştir. Allah (azze ve celle) Nuh kavminin, Nuh'a (aleyhisselam) karşı cevaplarını kuranda şöyle bildiriyor; "Biz İlk atalarımızdan böyle bir şey işitmedik." [1] Ve yine Hud kavminin ona karşı şöyle dediğini Allah bize zikrediyor; "Dediler ki: Bize yalnız Allah'a ibadet etmemizi ve babalarımızın taptıklarını bırakmamızı söylemek için mi geldin?" [2] Allah, Salih kavminden de şunları bize hikâye eder; "Ey Salih! Sen bundan önce, aramızda kendisinde iyilik beklenir biriydin; Şimdi bizi babalarımızın taptıklarına tapmaktan mı engelliyorsun?" [3] Buna benzer ayetler Kur’an’da çoktur ve bilinir. Ayetler açıkça bildirir ki, bazen kişi toplum baskısında ve insanların üzerinde bulunmuş olduğu durumun baskısından doğru yoldan çıkıp yanlış yola girebilir. Şöyle ki atalarından bu yana miras olarak gelmiş, insanlar tarafından âdetleştirilmiş ve birçok insanın kendisi ile amel ettiği şeylerin, insanların kalbinde çok büyük etkisi vardır. Bu etki onları doğru yoldan çıkarır, yanlış yola sokar ve ona boyun eğdirir. Sanki Nebi'nin sırdaşı ve sürekli (kendisine isabet etme korkusundan dolayı) kötü olaylardan Nebi'ye soran Huzeyfe (radiyallahu anhu) şu sözleri ile vakıa baskısına işaret etmektedir: "İnsanlar hakkında en çok korktuğum şey İki şeydir. Gördükleri şeyleri bildiklerine tercih etmeleri ve farkında olmadan dalalete düşmeleridir." Hak Taifeye Gelince… Bunlar kesinlikle vakıa baskısı altında kalmaz ve ezilmezler. Çünkü bunlar asıl ve temel işleri, bütün vakıaları Allah’ın emrine uygun hale getirmek ve ona göre vakıaları düzeltmektir. Bunlar bu sayılan şeyleri evvela Allah'ın fazileti sonrada kendi yakinleri (kesin bilgi) ve sabırları ile yerine getiriyorlar. Çünkü günümüzde vakıa baskısı olarak bilinen şey hak taifenin, Allah'ın emrini yerine getirirken yolda çektikleri yalnızlık ve sürgünün ta kendisidir. Hasan (rahimehullah) şöyle demiştir: "Allah ve Rasûlü doğru söylemiştir. Yakin (kesin bilgi, inanç) ile Cennet istenilir. Yakin ile ateşten kaçılır. Yakin ile farzlar yerine getirilir. Yakin ile hak yol üzerinde sabredilir. Allah'ın kulları afiyette kılmasında birçok güzellik vardır. Vallahi onları afiyet vakitlerinde birbirlerine yakınlaştıklarını gördük. Musibetler geldiği zaman da dağılmaya başladılar." Hak taife yolun sessizliğine ve yolda gidenlerin azlığına sabrederler. Onların bu konuda örnekleri Allah'ın seçkin olan ve ne hayırlı olan kulları Nebiler ve Rasûllerdir. İbnu Abbas rivayet ediyor ve diyor ki: Bir gün Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) yanımıza geldi ve bize şunları haber verdi; "(Geçmiş) Ümmetler bana gösterildi. Peygamber gördüm, yanında üç-beş kişilik bir grup vardı. Peygamber gördüm, yanında bir iki kişi bulunuyordu. ve Peygamber gördüm, yanında kimsecikler yoktu." Yolda yürüyenlerin azlığı, yolun yanlızlığı ve yürüyüşün eşsiz olması Allah'ın emrilerini yerine getirme konusuda, Nebiler ve Rasûllerin yoludur. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: "İslam garip olarak başladı ve tekrar başladığı gibi garip haline dönecektir. Gariplere müjdeler olsun.!" Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) bizim dinimizin aslının, kendisine döndüğü yerin ve temelinin "Gariplik" olduğuna burada vurgu yapmıştır. Tartûşi (rahimehullah) şöyle der: "Bu hadisin manası şudur: Allah (azze ve celle) İslam dinini getirince kişi müslüman olduğu zaman kabilesi ve mahalleli tarafından garip karşılanırdı. Müslümanlığını gizlerdi. Kabilesi ve aşireti kendisine karşı sert davranırlardı. Bu adam onlar içinde hakir, alçak ve korkulu bir halde kabalığı ve eziyeti yavaş yavaş yudumluyordu. İslam güçlendikten sonra farklı mezheplerin ve sapık arzuların çokluğundan dolayı tekrardan garipliğine geri dönecektir. Böylelikle hak taife insanlar arasında azınlıklarından dolayı hep "Garip" olarak kalacaklardır. Kurtubi (rahimehullah) şöyle der: "Peygamber'in (sallallahu aleyhi ve sellem) asrı en faziletli asırdı. Çünkü onlar imanları konusunda garip kalmış olanlardı. Onlar zamanında kâfirler çoktu. Buna rağmen bunlara sabredip dinlerine bağlı kaldılar. Eğer bu ümmetin ahirleri de imanına sağlam bir şekilde yapışır, Rabblerine itaat konusunda sabrederlerse fitnelerin çoğaldığı, masiyetlerin ve büyük günahların zuhur ettiği vakitlerde Tekrardan garipliğe döneceklerdir. İlklerin amellerinin paklığı gibi bunların da amelleri pak ve temiz olacaktır. Bu söylediğimiz şeylere Peygamber'in şu sözleri işaret eder; 'İslam garip olarak başladı ve tekrar başladığı gibi garip haline dönecektir. Gariplere müjdeler olsun.!' " İslam’ın onu davet, cihad, ilim ve amel bakımından yerine getirmeye çalışan insanların en gariplik dönemleri, kendi içindeki insanların bu dinden döndüğü, yüz çevirdiği dönemlerdir. Allah (azze ve celle) şöyle der: "Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse, bilsin ki Allah yakında öyle bir toplum getirir ki, Allah onları sever, onlar da Allah'ı severler; müminlere karşı yumuşak, kâfirlere karşı da onurlu ve şiddetlidirler; Allah yolunda mücahede eder, hiçbir kınayıcının kınamasından da korkmazlar." [4] İnsanlar dinden döndüğü zaman onların yerine bu ayette zikredilen insanlar Allah'ın emrini yerine getirirler. Şeyhu-l İslam İbnu Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: "Bazen bu gariplik şeriatın bazı kanunlarında olabilir. Bazende bazı mekânlarda şeriata karşı gariplik olabilir. Birçok yerde şeriatın hükümleri gizli ve kapalı kalmıştır bundan dolayı da garip olabilir. Bu hükümleri belki sadece tek tük insanlar bilebilir. Bunca şeye rağmen şeriata Allah'ın ve Elçisinin emrettiği şekilde sahip çıkan, sarılan kimselere müjdeler olsun. Bu şeriatı ortaya çıkarmak, insanlara bunu emretmek ve buna muhalefet edenleri inkâr etmek kişinin yanında olan yardımcılarına ve gücüne bağlıdır." Şemsu-l Hak el-Abadi (rahimehullah)’da şöyle der: "Ümmetimden garip olanlara müjdeler olsun. Burada kast edilen kendi zamanındaki insanlardan (hak yol için) ayrı olanlara müjdeler olsun." Şâri (Allah Rasûlü) [5] Bu garipleri belirli özellikler ile nitelendirmiştir. Onlardan biri Bunların insanlara karşı yabancı olmalarıdır. Veya kabilelerden uzak kalan insanlar olmalarıdır. Arapçada bu mana نزاع kelimesinden gelir. Bunun da tekili نزيع ve نزاع olarak gelir. O da luğatta ailesinden ve aşiretinden soyutlanan tek kalan kişi anlamındadır. Develerden ayrılanlar tek kalanlardır. Heravi (rahimehullah) şöyle der: "Nebi bu gariplerden, Allah için vatanlarını terk eden muhacirleri kast etmiştir." Gariplerin sıfatlarından biri de; Dinleri hususunda fitnelerden kaçanlar olmalarıdır. Onlar birçok kötü insanlar arasındaki salih insanlardır. Onlara karşı çıkanlar onları kabul edenlerden daha çoktur. Onlar insanlar bozulduğu zamanlarda düzelenlerdir. Onlar Allah’ın kitabı terk edildiğinde ona sarılan ve sünnet söndürüldüğünde sünnet ile amel edenlerdir. İnsanlar Allah Rasûlü’nün sünnetini öldürdükleri zamanlarda onlar sünneti tekrardan dirilttiler. Bunlar garipler hakkında Nebi’den gelen bazı özelliklerdir. Bu sıfatlar, garip insanların o gurbet zamanlarında Allah’ın emrini yerine getirdiklerini ve onun üzerinde nasıl sebat ettiğini gösterdiği gibi aynı zamanda bu insanların ne kadar garip kalacaklarını ve buna sabrın ne kadar büyük olduğunu da bize gösteriyor. Sahabeden sonra İbadet edenlerin efendisi olan Uveys el-Karni’nin [6] şöyle dediği nakledilir: “Güzelliği emretmek ve kötülükten insanları menetmek kişinin yanında dost bırakmaz. Onlara iyliği emrederiz. ırzımıza söverler. Aynı zamanda bu konuda kendilerine günahkâr yardımcılar da bulurlar. Hatta vallahi beni ağır suçlar ile itham ettiler. Ancak Allah’a and olsun ki onların arasında bunu hakkı ile yerine getirmekten de vazgeçmeyeceğim.” İşte bu baptan İslam yine ilk başladığı gibi garipliğine dönecektir. Çünkü az önce sayılan sıfatları kapsayan dostlar azdır. Buna karşı çıkanlar ise dolayısıyla daha çoktur. Sünnetin işaretleri kaybolması ile bidatler çok yayıldı ve sonunda bidatlerin hedefi insanların geneli oldu. Böylelikle -İmam Şatibi’nin de açıkladığı üzere- sahih hadisin doğruluğu ortaya çıkmış oldu. Doğrulanmış olan ve sürekli doğru söyleyen (Muhammed) bize, Allah’ım emrini yerine getirmek ve bunun üzerinde sebat etmek isteyen kimselere karşı yalnızlığın daha da şiddetleneceğini ve hatta o vakitte gariplerin durumunun aynı kor ateşi elinde tutan kimseler gibi olacağını zikretmişti. Ebu Salebe el-Huşani (radiyallahu anhu) Nebi’nin (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle dediğini rivayet eder: “Zira önünüzde sabır günleri vardır. O günlerde sabretmek kor ateşi elde tutmak gibidir. O günde amel işleyenlere onlar gibi amel edenlerden elli kat daha fazla ecir vardır.” Dediler ki: Bu onlardan elli amelin ecri mi? Nebi dedi ki: “Sizin amellerinizden elli kat fazla ecirdir.” Nebi’nin dinin sarılan ve onun üzerinde sabreden kişiyi kor ateşi elinde tutan kimseye benzetmesinde bazı önemli işaretler vardır. Bir: O zamanda dinin ve din ehlinin garipliğinin şiddetlenmesi. İki: Allah’ın emrini yerine getirmek isteyenleri bundan engellemek ve fitneye düşürmek için toplum baskısının çoğalması ve şiddetli hale gelmesi. Üç: Allah’ın emrini yerine getirenlerin sabrının büyüklüğü ve bu kapkara gurbet içinde sebatlarının yüceliği. Dört: Dine ve Ehline karşı olan bu gurbetin katılığı ve hatta bunun kor ateşi elde tutmak kadar zor olması, Allah’ın emrini yerine getirmekten kaçmak, geri durmak veya bu konuda gevşeklik göstermeye doğru bir gerekçe değildir. Bu konuda kor ateşi elde tutmaya devam etmekten başka bir yol yoktur. Fitne günlerinde insanlar İmam Ahmed’e: Ey Ebu Abdullah! Şuan batılın hakka nasıl galip geldiğini görmüyor musun? Dedikleri zaman İmam Ahmed onlara karşılık olarak şöyle dedi; “Asla! Batılın hak üzerine galip gelmesi insanların kalbinin hidayetten sapıklığa nakletmesi ile olur. Ancak bizim kalplerimiz hala hak üzerine bağlı.” Beş: Bu yaygın gurbette bulunan vakıa baskısı sadece sabır ile def edilebilir. Bu asıl yoldan çıkıp başka zayıf yolları tutarak gerçekleşmez. Bu saydığımız sebeplerden ötürü Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) bu günleri sabır günleri olarak isimlendirmiştir. Bu günlerin böyle isimlendirmesinin sebebi o günlerde sabır üzere olan hatta kor ateşi elinde tutan kimse gibi sabırlı olan kişi dahi her taraftan insanları kapsayan bu fitnelerden ötürü dini korumaktan aciz kalacaktır. Huzeyfe’den (radiyallahu anhu) nakledildiğine göre o, iki taşı alıp birini diğerinin üzerine koymuş ve Yanındakilere: “Bu iki taş arasındaki aydınlığı görebiliyor musunuz?” diye sormuş. Onlar da dediler ki: Ey Ebu Abdullah! İki taş arasında sadece az bir aydınlık görüyoruz. Bunun üzerine Huzeyfe şöyle der: “Nefsimi elinde tutana yemin olsun ki, bidatler o kadar yayılacak ki hakkın aydınlığı sadece bu iki taşın arasında görülen aydınlık kadar kalacak. Yine bidatler o kadar yayılacak ki, o bidatlerden bir şey terkedildiğinde “Sünnet terkedildi” denilecek.” Sehl bin Abdullah şöyle der: “Size sünnete ve sahabenin yoluna tabi olmanızı tavsiye ediyorum. Çünkü ben yakın zamanda bir kişinin, Nebi’nin adını ve bütün fiillerinde ona tabi olmayı zikrettiğinde, insanların onu yermelerinden, nefret etmelerinden, ondan uzaklaşmalarından ve onu küçük düşürmelerinden korkuyorum.” Hişam bin Hassan şöyle derken ne kadar da güzel söylemiştir: “İnsanlar üzerine batıl ile hakkın karıştırıldığı günler gelecek. O gün geldiğinde aynı boğulan kimsenin ettiği dua gibi dua etmeyen kimsenin duası kabul edilmeyecek.” İbnul Kayyim şöyle der: “Allah’ın kendisine dininde basiret, Rasûlü’nün sünneti ve kendi kitabı hakkında fehmetme rızkını verdiği, insanların Allah Rasûlü’nün yolundan saptıklarını, dalalet ve arzuları peşine düştüğünü gören kimse, bu yolu tutmak isterse kendi nefsini cahillerin ve bidat ehlinin kötülemelerine, onu küçük görmelerine ve insanları onlardan uzaklaştırmalarına hazırlasın. Aynı kâfir seleflerinin (öncülerinin) Nebi’ye ve ona tabi olanlara yaptıkları gibi. Eğer o, kâfirleri hak yola davet eder ve üzerinde oldukları yolu kötülerse, işte o zaman onların kıyameti kopmuş demektir. O adam için her türlü kötülükleri arzular, ona tuzaklar hazırlar ve onları atlarının ayakları ile sürüklemeyi isterler.” Bundan dolayı herkim bu karanlık gurbet arasında hak taifeden olmayı arzularsa -İbnul Kayyim’in de dediği- gibi bu tür şeylerde başı çekmesi gerekir. Bu kişinin atılgan, cesur, hayallerine hâkim, başkalarının hükümranlığı altında ezilmeyen, istediği şeye ulaşma konusunda âşık, onun dışındakilere karşı da zahit olan, istediğine ulaşma yolunu bilen, onu kesen yolları bilen, himmeti yüksek, sıkıntı anlarında dayanıklı, hiçbir kınayıcının kınamasının ve azar edenin azarının kendisini yolundan engelleyemediği, sakin, çok düşünen, övülme lezzeti ile yerilme acısına yönelmeyen, kendisine yardımcı olan şeyleri yerine getiren ve kendisini itirazların yıldıramadığı bir kişi olmaya ihtiyacı vardır. Şiarının sabır ve rahatlığının ise zorluk olması gerekir. Hak taifenin kendisiyle vakıa baskısının fitnesi ve gurbet fitnesini def ettikleri en büyük şey kalplerinde imanın üstünlük kazanmasıdır. Şöyle ki onların kalpleri, göğüsleri ve nefisleri Allah’ın kendi dinine yardım edenlerin verdiği izzet ile doludur. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: “İman edenleri bırakıp da kâfirleri dost edinenler; onlar tarafından bir izzet mi arıyorlar? Doğrusu izzet bütünü ile Allah’ındır.” [7] Yine şöyle buyurmaktadır: “Onların sözleri seni üzmesin, Çünkü izzet Allah’ındır. O işiten ve bilendir.” [8] İzzet tamamıyla Allah’ındır. Allah’ı, Rasûlünü ve onların dinini düşman edinenler yerlerin ve göklerin yollarına sahip olsalar bile bunda onların hiçbir payı yoktur. Allah dinini yerine getiren evliyaların özelliğini şöyle açıklıyor: “Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse (bilsin ki) Allah, sevdiği ve kendisini seven, müminlere karşı alçak gönüllü kâfirlere karşı onurlu ve zorlu bir toplum getirecektir. (Bunlar) Allah yolunda cihad ederler ve hiçbir kınayıcının kınamasından da korkmazlar. Bu Allah’ın dilediğine verdiği lütfudur. Allah’ın lütfu geniş olan ve bilendir.” [9] Bundan dolayı her ne kadar da galebe ve maddi güç onlarda olsa dahi Müslümanlar kâfirlere karşı onurludurlar. Çünkü izzet sadece İslam iledir başkası ile değil. Allah iman edenleri izzet vasfı ile zikretmesine karşı O’nu ve Rasûlünü düşman edinenler hakkında da şöyle demiştir: “Allah’a ve Rasûlüne düşman olanlar; işte onlar, en alçak kimselerle beraberdirler.” [10] Allah Rasûlü de şöyle buyurmuştur: “İslam yücedir. Onun üzerine çıkılmaz. (mağlup olunmaz.)" Bu hadisin önemli bir anlama sahip bir kıssası vardır. A’iz bin Amr rivayet ettiği üzere; Nebi ashabı ile oturmuşken, A’iz bin Amr ile Ebu Süfyan bin Harb Mekke’nin fethi gününde onların yanına gelirler. Ashap derler ki: İşte bu Ebu Süfyan ile A’iz bin Amr’dır. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) ise şöyle der: “Bu A’iz bin Amr ile Ebu Süfyan’dır. İslam ondan daha izzetlidir. İslam yücedir. Mağlup olunmaz.” Sadece kâfirin ismini Müslümanın isminin önüne geçirmek bile İslam’ın izzetine terstir. Hatta sadece yer bakımından üstünlük dahi İslam ehlinden başkasına yaraşmaz. Güç ve devlet her ne kadar da karşı tarafta olsa da izzet İslam’ındır. Uhud gazvesinde Müslümanlar yenilgiye uğradıktan sonra kâfirlerden birileri dağın üzerine çıkarlar. Bunun üzerine Nebi şöyle der: “Allahım! Onların bizim üstümüze geçmeleri yaraşmaz.” Sonra Ömer bin Hattab ve yanında muhacirlerden oluşan bir gurup onlarla savaşır ve onları dağdan indirirler. Yine güzel nüktelerden biri de şu ayetin tefsirinde gelmiştir: “Allah sizi kederden kedere uğrattı.” [11] İbnu Abbas (radiyallahu anhu) şöyle der: “Birinci keder; hezimetten ötürü ve “Muhammed öldürüldü” fitnesinden ötürü olan kederdir. İkincisi ise; müşrikler dağın üzerine yükseldikleri ve Peygamber: “Allahım! Onların bizim üstümüze geçmeleri yaraşmaz.” dediği vakitte gerçekleşen kederdir.” Hezimete uğramaları ve savaşın aleyhlerine dönmeleri ile birlikte onları üzen ve kederlendiren şey kâfirlerin sadece yer bakımından Müslümanlardan üstün olmalarıydı. Gerçek Müslümanın kalbi Allah’ın diğer insanlardan hariç kendine verdiği izzetten dolayı yüceliği tam anlamı ile yaşar ve gönlü bununla dolup taşar. Velev ki zaferden ve yer sahibi olmadan en uzak halde de olsalar durum böyledir. İşte Sahabenin nefsinde oturan ve karar sağlayan şey buydu. Tarık bin Şihab’dan nakledilir: Ebu Ubeyde bin Cerrah bizimle beraber iken Ömer (radiyallahu anhu) Şam’a doğru yola çıktı. Onlar yayan, Ömer ise devesinin üzerinde geliyordu. Devesinden indi. Çarıklarını çıkarttı ve omuzuna attı. Devesinin ipini tutu ve yürüyenlerle beraber yürümeye başladı. Ubeyde (radiyallahu anhu) dedi ki: “Ey Müminlerin Emiri! Sen böyle mi yapıyorsun? Çarıklarını çıkartıyor, omuzuna atıyor, devenin ipini tutuyor ve yürüyenlerle beraber yürüyorsun. Sen bu şekilde iken bu belde halkının sana bakmaları beni sevindirmez.” Bunun üzerine Ömer (radiyallahu anhu) şöyle der: “Vah! Ey Ebu Ubeyde! Eğer bu sözü senden başkası söyleseydi onu Muhammed’in ümmetine ibret kılardım. Biz çok alçak bir toplumduk. Allah bizi İslam ile izzetlendirdi. Ne zaman izzeti Allah’ın bizi kendisi ile izzetlendirdiği şeyden başka bir yerde ararsak Allah bizi zelil kılar.” Allah, müminlere belanın düştüğü ve düşmanların müminlere galip gelmelerini anlatırken müminlere şöyle hitap ediyor: “Üzülmeyin, gevşemeyin. Eğer iman etmişseniz üstün gelecek olanlar sizlersiniz. Eğer siz bir acıya uğradıysanız, o kavim de benzer bir acıya uğramıştır. O günleri biz insanlar arasında döndürürüz. Ta ki Allah, iman edenleri ortaya çıkarsın ve aranızdan şahitler edinsin. Allah zalimleri sevmez. Bir de Allah, iman edenleri günahlardan temize çıkarmak, kâfirleri de helak etmek ister. Yoksa Allah içinizden cihad edenleri belli etmeden, sabredenleri ortaya çıkarmadan cennete gireceğinizi mi sandınız?” [12] Allah (azze ve celle), Müslümanları kendilerine gelen bütün sıkıntılar, musibetler ve savaşın aleyhlerine dönmelerine rağmen üzülmekten ve gevşemekten menetmiştir. Çünkü onlar dinlerine ve imanlarına bağlı kaldıkları sürece izzet ve yücelik ehli olarak kalacaklardır. Yüceliğin asıl sebebi Allah’ın kendilerine ikram ettiği bu izzetin kendisidir. Bu konuda onların maddi zayıflığının veya gücün ve devletin düşmanlarının olmasının hiçbir bir önemi yoktur. Sadi (rahimehullah) şöyle der: “Allah (azze ve celle) mümin kullarının isteklerini ve himmetlerini yükselterek ve onları cesaretlendirerek şöyle der: “Üzülmeyin, gevşemeyin.” yani size gelen musibetler ve bu imtihanlar sizin kalplerinizi hüzün ile doldurup bedenlerinizi zayıflatıp gevşekliğe kapılmayın. Çünkü kalplerinizin üzülmesi ve bedenlerinizin gevşekliğe kapılması sizin üzerinize musibeti çoğaltır ve düşmanınıza daha çok yardımcı olur. Bilakis kalplerinizi cesaretlendirin. Ondaki üzüntüleri def edin ve onu sabretmeye itin. Düşmanlarınıza karşı savaşırken sağlam olun. Müminler imanları, Allah’tan istedikleri zafer ve sevapları ile üstün oldukları halde üzülmelerini ve gevşemelerinin onlara yakışmadığını Allah bize zikretmiştir. Allah’ın kendisine vaat ettiği dünyevi ve uhrevi sevapları arzulayan Müslüman kişiye bu yaraşmaz. Bundan dolayı Allah (azze ve celle): “Eğer iman etmişseniz üstün gelecek olanlar sizlersiniz.” demiştir.” İman ehlinin üstün gelmelerinin gerektirdiklerinden ve lazımlarından biri de; Gücün ve devletin kâfirlerde olması ile Müslümanlar üzerine yapılan vakıa baskısı ne kadar da şiddetlense kâfirlerle savaşırken üzülmemek, gevşememek ve kırılıp dökülmemektir. Bu baskı altında kalarak tavizler ve gerilemeler yapan kimselerin hali nasıl olur? Bu hakikatin bir müminin kalbinde ve nefsinde oturması, vakıa baskısı ne kadar da büyük olursa olsun ona karşı durmada sebat verecektir. Mümin, bütün kuvvet sebeplerinden soyutlanmış ve maddi bakımdan zayıf kalmış olmasına rağmen etrafındaki herkesten daha izzetli ve daha yüce olduğunu hissedecektir. Aynı zamanda cahil vakıanın izzet ve yücelik olarak gösterdiği, birçok insanın kalbinde tesirini bırakan o şey sadece boş bir vehim ve seraptan ibaret olduğunu bunların yalancı, yanlış belirtiler olduğunu ve vakıada bir hakikatinin olmadığını anlayacaktır. Son olarak şunu deriz: Vakıayı birkaç kitaptan veya medya yollarından birinden ve buna benzer başka yollardan yaşamak isteyen kimse Mücahitlerin yaşadıkları vakıayı tam bir şekilde yaşayamazlar. Bilakis onların içinde yaşayıp onların dertlerini, üzüntülü ve sevinçli anlarını bilmesi gerekir. Zira Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) bu şekil üzereydi. Bir bedevi mescide girer ve “Hanginiz Muhammed” diye sorardı. Çünkü Peygamber’in hayatı ashabının arasındaydı. Bir gece Medine halkı (düşmanın saldırma) korkusundan dolayı sese doğru gitmek için dışarı çıktılar. Peygamber’in onlardan önce sese gitmişti. Ebu Talha’dan ödünç aldığı üzerinde semerinin de olmadığı bir atın sırtında ve boynunda bir kılıç ile Peygamber’i gördüler. O şöyle diyordu: “Ey İnsanlar! Korkmayın!”. Vakıayı uzaktan yaşayan, olayın inceliklerini yaşamayan, orada gelen imtihanlar ve güncel meseleler ile karşı karşıya gelmeyen kimse şüphesiz kâfirlerin oklarından ve tenkitlerinden güvende olacaktır. Hayat kıssası temiz ve yüzü de pak kalacaktır. Ancak Mücahitlere gelince onlar düşmanlarına karşı savaşın şiddetli olanlarına dalıyorlar. Mücahitlerin yolundaki hedefler ve işaretler açıktır. Onlar Rabblerine giden yolda yürümektedirler. Onun sevdiklerini sever buğz ettiklerine buğz ederler. Onun için sever ve Onun için düşman edinirler. Allah’ım sen razı oluncaya kadar seni razı etmeye çalışacağım. Mücahitler Hayat kıssalarında ayıplardan ve hatalardan soyutlanmış değillerdir. Onlara herhangi bir yaralanma, imtihan veya hezimet isabet ederse cihaddan geri durup oturanlar onları keskin dilleri ile yaralayacaklardır. Keşke o insanlar da ön saflarda bulunup, şiddetli savaşlara dalsalardı. Cihadı acısı ve tatlısı ile yaşasa ve mücahitler üzerine yapılan, dağların dahi taşımaktan çekindiği baskıları görselerdi. İşte o zaman yaptıkları analiz ve nasihatler kabul görürdü. Allah’ım! Bu ümmete olgunluğunu geri çevir. Kendisinde itaat ehli yücelsin, günah ehli zelil olsun, güzellik emredilsin ve kötülükten de menedilsin. Allah’ım! Bu ümmetten zilleti ve zulmü kaldır. Her vadi ve çölde (her yerde) Cihad bayrağını yükselt. “Allah, emrini yerine getirmeye kadirdir. Fakat insanların çoğu bunu bilmezler.” [13] Hamd, Alemlerin Rabbbi olan Allah’a aittir. Tercüme: Abdullâh Bin Ravâha [1] Muminun, 24 [2] Arâf, 70 [3] Hûd, 62 [4] Maide, 54 [5] Bu kelime arap luğatında شرع mâdi fiilinin ismu failidir. Yani luğat anlamı: "kanun ve yasa koyucu" anlamındadır. Dinimizde aslen kanun koyan tek kişi ve ona sahip olan tek kişi Allah'dır (azze ve celle). Onun elçisi olan Muhammed ise ondan nakleden, bütün hükümlerini onun vahyinden alandır. Bu kelime kullanıldığında bundan Allah da Rasûlü de kast edilmiş olabilir. Bu kelamın siyakından anlaşılır. [6] Bu O salih insanın asıl ismidir. Günümüzde ise bu salih insanın ismi Veysel karani olarak bilinir. Bu da bir hatadır. [7] Nisa, 139 [8] Yunus, 65 [9] Maide, 54 [10] Mücadele, 20 [11] Ali İmran, 153 [12] Ali İmran, 139-140-141-142 [13] Yusuf, 21 Şehid Şeyh Ebu Mus’ab ez-Zerkavi