Allah Yolunda Cihada Çıkın !

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, salât ve selam Efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Irk kelimesi Arapçada “kök, nesep” gibi manaya gelir. Günümüzde, aralarında kan bağı bulunan, aynı soydan gelen büyük insan toplulukları ırk kelimesiyle ifade edilmektedir. Maddi ve manevi açılardan milletinin ve ülkesinin çıkarlarını her şeyin üstünde tutma anlayışına ırkçılık denir. Irkçılık kavim birlikteliği üzerine kurulu olan bir dostluktur. Kavim bağları; ırk, tarih, dil, ortak maslahatlar ve toprak unsurları üzerine kurulmuştur. Din, ırkçı kesimlerde beraberlik ve bağlılık için esas değildir. Veya en azından din bağlantıları ve dostlukları ikinci derecede veya üçüncü derecede gelir. Veyahut din bağlantısının hiçbir değeri yoktur. Türk kavmiyetçiliği, Kürt kavmiyetçiliği, Arap kavmiyetçiliği vs. kavmiyetçilikler bu kabildendir. Dostluk, ırkçılık üzerine kurulduğu için bir ateist Türk ile inançlı bir Türk arasında rahatlıkla dostluk ve sevgi bağları kurulabilir. Aynı şekilde İslam’a intisap eden bir Kürt ile şeytana tapan bir Kürt arasında dostluk güçlü olabilir. Irkçılarda dostluk, savaş, sevgi ve dayanışma din üzere değil, ırk ve kan üzere kuruludur. Buna binaen ırkçı bir Türk için müşrik, facir bir Türk, muvahhid, müttaki bir Kürt’ten daha üstündür. Aynı şekilde ırkçı bir Kürt için şeytana tapan bir Ezidi Kürt, Rahman’a tapan bir Türk’ten daha üstün ve daha fazla haklara sahip olmalıdır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) döneminde peygamberlik iddiasında bulunun yalancı Müseyleme’ye kavminden birçok kişi tabi olmuştu. Peygamberliğin Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’de son bulduğunu, Müseyleme’nin yalancı bir insan olduğunu bilmelerine rağmen sırf ırkçılıktan dolayı ona tabi olmuşlar ve onunla beraber İslam ordusuna karşı savaşıp küfür safında helak olup gitmişlerdi. Irkçılık, cahiliyeden gelen ve şeytanın insanlar arasına soktuğu en kötü hasletlerden biridir. Özellikle Yahudiler Müslümanları dağıtmak, güçlerini birbirlerine karşı kullanmak ve onları kendi emellerine alet etmek için bu pis hastalığı Müslümanlar arasında yaymışlardır. Bir insan kavmiyetçilikten dolayı dinini, inancını ve ahiretini rahatlıkla kaybedebilir. Günümüzde yapılan savaşların bir kısmının temelinde ırkçılığın yatmakta olduğunu unutmamamız gerekir. Kendini ırkından dolayı üstün gören bir şahıs, diğer farklı ırklara sahip olan insanlara küçümseyerek bakar. Bu kötü haslet onu helake götürür. Halbuki ırk, renk ve dil seçimi insanlar arasında ihtiyari (seçme) değil, takdiri (Allah’ın yaratması)’dır. Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Ey insanlar! Doğrusu biz sizi bir erkekle bir dişiden yarattık. Ve birbirinizle tanışmanız için sizi kavimlere ve kabilelere ayırdık. Muhakkak ki Allah yanında en değerli olanınız, O'ndan en çok korkanınızdır. Şüphesiz Allah bilendir, her şeyden haberdardır.” (Hucurat Sûresi 13) Bu ayette Allah-u Teâlâ insanoğlunun değer kazanmasını imanına ve takvasına bağlamaktadır. Bir kimsenin ırkı ne olursa olsun, şekli ve tipi ne olursa olsun, toplum arasındaki statüsü ve makamı ne olursa olsun eğer iman ehlinden ve takvalı kullardan değilse Allah-u Teâlâ’nın yanında sivrisinek kanadı kadar değer kazanmayacağını, değerin ancak iman ve takva ile olacağını belirtmektedir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bir hadisinde şöyle buyurmaktadır: “Allah, sizden cahiliyyenin kirini ve atalarla övünmeyi giderdi. Artık o sakınan bir mü’min ya da bedbaht bir günahkârdır. Hepiniz Âdem’in çocuklarısınız, Âdem de topraktan yaratılmıştır. Kavimleriyle övünen kimseleri bırakınız, onlar ancak cehennem kömürüdür.” (İmam Ahmed) Müslüman, İslam nuru ile aydınlandıktan sonra eski cahili kötü örf ve âdetlerine dönmemelidir. Hangi ırktan olursak olalım neticede atamız Âdem (aleyhisselam)’da birleşiyoruz. Atamız Âdem (aleyhisselam) tevazuyu simgeleyen topraktan yaratılmıştır. Bütün insanların kökü bir yerde birleşiyorsa bu ırkçılığın anlamı nedir? Kavimlerle övünen kimselerin akıbetlerinin cehennem kömürüne dönüşmesi söz konusu ise bu batıl övünmeler neyin nesi? Bugün Türkiye’de otuz yıldan beri süregelen DEVLET-PKK çatışmaları, binlerce insanın ölüp binlercesinin yaralanmasına sebep olan, binlerce vatandaşın memleketini bırakıp göç etmesine ve binlercesinin hapishanelerde çürütülmeye bırakılmasının altında yatan etken devletin gayri İslami bir yönetime sahip olması ve ırk üstünlüğü taslamasındandır. Eğer bu sistemin yerini İslam adalet ve kanunları alsa ve de Türk milliyetçiliği diğer ırklara dayandırılmamış olsaydı bu acı tabloyu yaşamayacaktık. Kürtlerin ve Arapların yaşadığı bölgelerde büyük harflerle dağlarına ve meydanlarına “Ne Mutlu Türküm Diyene” yazmanın anlamı nedir? Veyahut her sabah Türk olmayan öğrencilere “Türküm, doğruyum, çalışkanım. Varlığım Türk varlığına armağan olsun!” gibi cahili sözleri dayatmanın manası nedir? Bu yanlış siyaset ve uygulama hâliyle Kürt kökenli olan bir insanın tepki vermesine ve Türk ırkına düşman olmasına sebep olacaktır. Bu vaziyeti gören provokatörler Türk-Kürt çatışmasını alevlendirdiler ve bölgemizde Siyonist-Haçlı hâkimiyetini güçlendirdiler. Allah-u Teâlâ bizleri cahiliyenin karanlık ve zulmünden kurtarmak, hak yolun nur ve saadetine ulaştırmak için İslam’ı göndermiştir. Biz Müslümanların kardeşlik, bağlılık ve dayanışma unsurumuz İslam kardeşliğidir. Hangi renk ve ırktan olursa olsun Müslüman kişi bizim kardeşimizdir. Onu Allah için severiz. En yakın akrabamız Allah ve Rasûlü’ne düşmanlık ediyor ve küfür üzere yaşıyorsa babamız, kardeşimiz ve çocuğumuz dahi olsa onu sevmeyiz. O bizim düşmanımızdır. Bedir Savaşı’nda Mus’ab Bin Umeyr (radiyallahu anhu)’nun müşrik kardeşi Ebu Aziz Bin Umeyr Müslümanların eline esir düşmüştü. Ebu Aziz dedi ki: “Yanımdan kardeşim Mus’ab geçti. Beni Ensar’dan bir Müslüman esir etmişti. Kardeşim Mus’ab Ensar’a dedi ki: ‘Bu adama dikkat et. Onu elinden kaçırma! Annesi zengin bir kadındır. Umulur ki sana fidye ödeyerek onu kurtarır!’” Ebu Aziz, abisi Mus’ab (radiyallahu anhu)’ya dedi ki: “Ey kardeşim! Bana olan iyiliğin bu mudur?” Mus’ab Bin Umeyr dedi ki: “Sen değil, şu seni esir eden kişi benim kardeşimdir!” (Siyer-i İbn-i Hişam) İşte böyle, iman ve teslimiyete sahip olan kişiler hakkında Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: “Allah'a ve ahiret gününe inanan bir toplumun -babaları, oğulları, kardeşleri yahut akrabaları da olsa- Allah'a ve Rasûlü’ne düşman olanlarla dostluk ettiğini göremezsin. İşte onların kalbine Allah iman yazmış ve katından bir ruh ile onları desteklemiştir. Onları içlerinden ırmaklar akan cennetlere sokacak, orada ebedî kalacaklardır. Allah onlardan razı olmuş, onlar da Allah'tan hoşnut olmuşlardır. İşte onlar, Allah'ın tarafında olanlardır. İyi bilin ki, kurtuluşa erecekler de sadece Allah'ın tarafında olanlardır.” (Mücadele Sûresi 22) Rabbim cümlemizden ırkçılık cahiliyesini gidersin. Bizleri İslam boyası ile boyasın. Mus’ab Bin Umeyr gibi Allah için seven ve Allah için buğz eden kullarından eylesin. Allahumme âmin. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin yaratıcısı, hâkimi ve düzene koyucusu olan Allah’a, salât ve selam Efendimiz, önderimiz ve âlemlere rahmet olarak gönderilmiş Rasûlullah’a, ehli beytine, ashab-ı kiramına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Allah-u Teâlâ’yı anmak, dinlemek ve O’nu anlatmak kalplerin şifası ve hastalıkların devasıdır. O’ndan uzaklaşan kalpler hastalanır ve ölür. O’nun zikriyle yaşayan kalpler ise sağlık bulur. Allah-u Teâlâ’nın güzel olan isimlerinden bir ismi, El-Azîm’dir. Azîm; yüce, büyük, ulu, değerli, kuvvetli, üstün ve ileri gelen anlamlarına gelir. Istılahtaki anlamı ise, Allah-u Teâlâ’nın birçok sıfatına işaret eden ve birçok anlam barındıran manalar ihtiva eder. Yüceliğinde, ululuğunda, büyüklüğünde, kudretinde, kuvvetinde, merhametinde, işitmesinde, görmesinde, cömertliğinde, affedişinde, yaratışında, kaza ve kaderinde vs. güzel sıfatlarında yücelik sahibidir. Allah-u Teâlâ’nın azametini gören melekler gece gündüz Allah (azze ve celle)’ye ibadet eder, O’nu tesbih eder ve O’na isyan etmeden itaat ederler. Ebu Zerr el-Gıfari (radiyallahu anhu)’nun rivayet ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Ben sizin görmediğinizi görürüm. İşitmediğinizi işitirim. Gökyüzü (ağırlıktan dolayı) ıhladı. Ve ıhlamasında haklıdır. Canımı elinde tutan Allah’a yemin olsun ki orada dört parmak aralığı yer olmasın ki illa orada bir melek alnını secdeye koymuştur. Vallahi bildiğimi bilmiş olsaydınız az güler çok ağlar ve kadınlarla yataklar üzerinde eğlenmez, çöllere çıkar Allah’a yalvarırdınız.” (İmam Ahmed, Tirmizi, İbn-i Mace) Meleklerin bu davranışına mukabil insanların çoğu Allah-u Teâlâ’nın azametini anlamamaktadır. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor: وَمَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ وَالْأَرْضُ جَمِيعاً قَبْضَتُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَالسَّماوَاتُ مَطْوِيَّاتٌ بِيَمِينِهِ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا يُشْرِكُون “Onlar Allah'ı hakkıyla tanıyıp bilemediler. Kıyamet günü bütün yeryüzü O'nun tasarrufundadır. Gökler O'nun elinde dürülmüş olacaktır. O, müşriklerin ortak koşmalarından yüce ve münezzehtir.” (Zümer Sûresi 67) Bu ayet yüce Rabbimizin ne kadar büyük, ulu ve üstün olduğunu gösteriyor. Dünyanın büyüklüğünü her insan müşahede etmektedir. Bu büyüklüğe mukabil, güneş dünyamızdan bir milyon üç yüz bin kat daha büyüktür. Güneşten milyarlarca kat büyük yıldızların var olduğunu bilim adamları haber vermektedirler ve uzayın sonu insanoğlu tarafından keşfedilememiştir. Patlamış veya devasa ateş kıvılcımları çıkarmış bazı yıldızların ışınlarının milyonlarca sene sonra dünyaya ulaştığı haberi verilmektedir. Düşünün ki bu denli muazzam kâinat kıyamet gününde Allah-u Teâlâ’nın elinde bir hardal tanesi gibi olacaktır. Hadislerde geçtiği üzere her bir gök ile diğer gök arasında beş yüz senelik mesafe vardır. Gökyüzü (kâinat), kürsünün yanında koca bir çöldeki yüzük gibidir. O muazzam kürsü yine arşın yanında koca çöldeki bir yüzük misalidir. O muazzam arşın üstünde Rabbimiz (subhanehu ve teâlâ) vardır. Müslüman kişinin Allah-u Teâlâ’nın sonsuz büyüklüğü, azameti ve yüceliği karşısında aciz bir şekilde teslim olmaktan başka bir yolu yoktur. İnsanın yaratılışında büyük bir azamet vardır. İnsanoğlunun her bir organın yapısında, işleyişinde ve korunmasında başları döndürecek muazzam bir yaratılış, muazzam bir sanat ve muazzam bir güzellik vardır. Beyin, duyu organları, görme, konuşma, koklama, tat alma, mide, bağırsak, kalp, ciğer, böbrek, sinir sistemi, kaslar vs. vücudun her bir zerresinde Allah-u Teâlâ’nın ilminin, kudretinin, merhametinin, faziletinin ve hikmetinin azametini görüyoruz. İnsanoğluna kıyasla denizler, nehirler, bitkiler, ağaçlar, çiçekler, hayvanlar vs. mahlûkatında muazzam bir sanat ve üstün bir güç görmekteyiz. Bu da Allah-u Teâlâ’nın azametini gösterir. Kur’an-ı Kerim’in en önemli ayeti olan Ayetü’l-Kürsi, Allah-u Teâlâ’yı anlattığı için büyük öneme haiz olmuştur. İşte o büyük ayetin sonu El-Azîm ile bitmektedir. “Allah, O'ndan başka ilah yoktur; O, Hayy’dır, Kayyûm’dur. Kendisine ne uyku gelir ne de uyuklama. Göklerde ve yerdekilerin hepsi O'nundur. İzni olmadan O'nun katında kim şefaat edebilir? O, kullarının yaptıklarını ve yapacaklarını bilir. (O'na hiçbir şey gizli kalmaz.) O'nun bildirdiklerinin dışında insanlar O'nun ilminden hiçbir şeyi tam olarak bilemezler. O'nun kürsüsü gökleri ve yeri içine alır, onları koruyup gözetmek Kendisine zor gelmez. O yücedir, büyüktür.” (Bakara Sûresi 255) İnsanoğlunun en zayıf hâli, yatağına uzandığı ve uyuduğu hâlidir. Korunmaya ihtiyacı vardır. Müslüman yatağına uzandığı vakit ne uyuyan ne de uyuklayan o yüce Allah’a sığınır. O, diridir. Her şeyi elinde tutandır. Yerlerin ve göklerin korunması O’na ağır gelmez. O Allah, yüce ve Azîm yani zatında ve sıfatlarında büyüktür. Namazda rükûya varıp Allah-u Teâlâ’nın azameti karşısında eğildiğimiz zaman “Subhane Rabbiyel-Azîm” “O büyük ve ulu olan Rabbim bütün kusur ve ayıplardan münezzehtir” demekteyiz. Müslüman Allah-u Teâlâ’nın azametini, yüceliğini, kuvvetini ve hikmetini her zaman rükûda misali hissetmeli, tefekkür etmeli ve Allah-u Teâlâ’nın bu sıfatlarına yakışır şekilde yaşamalıdır. Davetçi Müslüman, davetinin önündeki zorlukları, çileleri ve tağutların otorite ve kuvvetlerini gördükçe El-Azîm olan yüce Allah’a yönelmeli ve O’ndan yardım istemelidir. Mücahid Müslüman cihad ederken, küfrün büyük kuvvetlerini, uçaklarını, tanklarını, roketlerini ve envaî çeşit silahlarını gördükçe El-Azîm olan yüce Allah’a yönelmeli, O’na sığınıp O’ndan yardım dilemelidir. Allah-u Teâlâ’nın azameti, büyüklüğü ve yüceliği karşısında küfrün büyük kuvvetlerinin hiçbir şey olmadığı günümüz vakıasında mücahidin yakinen bildiği ve iman ettiği bir şeydir. Eğer bu böyle olmasaydı başta kendilerini süper(!) güç diye tanımlayan ABD ve Rusya olmak üzere tüm kâfirlerin Suriye üzerine yağdırdıkları bombalar karşısında sarsılmadan dimdik duran bir avuç mücahidin durumu neyle izah edilebilirdi? Esaret altında olan Müslüman El-Azîm olan Allah’a yönelmeli ve O’ndan kurtuluş istemelidir. Rızık darlığına düşmüş olan Müslüman El-Azîm olan yüce Allah’a dua etmeli ve O’ndan istemelidir. Allah-u Teâlâ’nın azametini idrak eden kişi sadece O’na tevekkül eder. Çünkü en güçlü, en merhametli ve kullarına en çok şefkatli davranan O’dur. Allah-u Teâlâ’nın azametini düşünen Müslüman, günahlardan uzak durur ve isyan etmekten korkar. İnsanoğlu bu aciz, zayıf, muhtaç hâliyle en kuvvetli, en büyük, gazabı şiddetli, kimsenin hesap soramayacağı, dilediğini yapan o Azîm olan Allah’a isyan etmekten korkar, çekinir. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) Allah-u Teâlâ’yı en çok tanıyan kişi olması hasebiyle Allah-u Teâlâ’yı en çok seven ve Allah-u Teâlâ’dan en çok korkan kimse idi. Azamet yani büyüklük ve yücelik ancak yüce Allah’a yakışır. Ve azametin gerçek sahibi O’dur. Aciz ve miskin olan kul kibirlenecek, büyüklenecek ve adeta Allah-u Teâlâ’ya Firavun ve tağutların yaptıkları gibi rekabete girecek olsa Allah-u Teâlâ ona azap eder, onun belini kırar. Bir kudsi hadiste Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: “Kibir (Büyüklük) kıyafetimdir. Azamet (Ululuk) peştemalimdir. İkisinden biriyle Benimle çekişene azap ederim.” (Müslim) Kibirlenen Firavun’u, Allah-u Teâlâ’ suda boğduğu gibi büyüklenen Nemrut’u bir sinekle helak etmiştir. Bilelim ki kibir, Allah-u Teâlâ’nın gazap ettiği en kötü sıfatlardandır. Allah-u Teâlâ’yı El-Azîm olarak bilen bir Müslüman, Azîm olan Allah’ı bırakıp kabirdeki ölülerden veya dirilerden medet isteyemez. Allah’tan başkasını, Allah’ı tazim ettiğimiz gibi tazim etmemeli, Allah-u Teâlâ’yı kalplerimizle, dilimizle ve amellerimizle yüceltmeli, O’ndan korkmalı, O’na dayanmalı, kalbimizi O’nun sevgisi ve tazimiyle doldurmalıyız. O’na boyun eğmeli ve hayatımızı ubudiyet ile geçirmeliyiz. Allah-u Teâlâ’nın tazim ettiği Rasûlü’nü, Kitabını, evini (Kâbe), şeriatını ve değerli kıldığı şeyleri de tazim etmeliyiz. Rabbim cümlemizi hakkıyla Kendisini tazim edip ubudiyetinde boyun eğen kullarından eylesin. Âmin. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْعَلَاءِ حَدَّثَنَا أَبُو أُسَامَةَ عَنْ بُرَيْدٍ عَنْ أَبِي بُرْدَةَ عَنْ أَبِي مُوسَى رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ عَنْ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ الْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ كَالْبُنْيَانِ يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا وَشَبَّكَ بَيْنَ أَصَابِعِهِ İmam el-Buhari (rahimehullah) şöyle diyor: “Bize Muhammed bin el-Alâi tahdis etti, dedi ki: bize Ebu Usame tahdis etti, dedi ki: Bureyd’den, o da Ebu Burde’den, o da Ebu Musa (radiyallahu anhu)’dan dedi ki: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Mü’min için mü’min, birbirini perçinleyen bir yapı gibidir.” (Bunu söylerken) parmaklarını birbirine geçirip sımsıkı kilitledi.” Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e, ehl-i beytine ve ashabına salât ve selam olsun. Bir: Hadisin Senedi ve Hükmü: Muhammed bin el-Alâi: Muhammed bin el-Alâi bin Kureyb el-Hamdani. Ebu Kureyb el-Kufi (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “saduktur” demiştir. İmam en-Nesei (rahimehullah) “sikadır” demiştir. Ve bir keresinde “onda bir beis yoktur” demiştir. İmam ez-Zehebi ve Hafız İbn-i Hacer (rahimehumallah) “hafız, sikadır” demişlerdir. Muhammed bin el-Alâi (rahimehullah) hicrî 248’de vefat etmiştir. Ebu Usame: Hammad bin Usame bin Zeyd el-Kureyşi. Ebu Usame el-Kufi (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “saduktur” demiştir. İmam Ahmed, İmam Yahya bin Maîn ve İmam ed-Derakutni (rahimehumullah) “sikadır” demişlerdir. Ebu Usame el-Kufi (rahimehullah) hicrî 201’de vefat etmiştir. Bureyd: Bureyd bin Abdullah bin Ebi Burde bin Ebi Musa el-Eş’âri. Ebu Burde el-Kufi (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “çok sağlam değildir, hadisleri yazılır” der. İmam Yahya bin Maîn, İmam Ebu Davud ve İmam et-Tirmizi (rahimehumullah) “sikadır” demişlerdir. İmam ez-Zehebi (rahimehullah) “saduktur” der ve Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) “sikadır, az hata yapar” demiştir. Ebu Burde: Haris veya Âmir veya Ebu Burde bin Abdullah bin Kays el-Eş’âri (rahimehullah). Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu)’nun oğlu ve Kufe’nin fakihlerindendir. İmam ez-Zehebi (rahimehullah) “ulemanın seçkinlerindendir” der. Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) “sikadır” demiştir. Ebu Burde bin Ebi Musa (rahimehullah) hicrî 104’de vefat emiştir. Ebu Musa: Abdullah bin Kays bin Suleym el-Eş’âri et-Temimi. Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu). Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in seçkin sahabesindendir. Sahabenin karilerinden ve fakihlerindendir. Mekke’de İslam’a girmiştir. Habeşistan’a hicret edenlerdendir. Ömer ve Osman (radiyallahu anhuma)’nın dönemlerinde Basra valisiydi. Sonra Kufe’de valilik yapmıştır. Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu) hicrî 50 civarında vefat etmiştir. Hadis sahihtir. Bu hadisi ayrıca İmam Müslim (rahimehullah) Sahih’inde, İmam Ahmed, İmam en-Nesei, İmam et-Tirmizi, İmam İbn-i Hibban, İmam el-Bezzar (rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmain), hepsi Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu) yoluyla tahric etmişlerdir. İki: Hadisten Çıkarılacak Bazı Faydalar: Bir: الْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ (Mü’min mü’min için): Mü’min isminin başındaki elif-lam cins içindir. Yani mü’minler mü’minler için vardır. Aralarındaki hakları gözetirler. Birbirilerine dost olurlar. Kâfirlere dost olmazlar. Çünkü kâfirler mü’minlerin hemcinsi değildir. Kâfirin hemcinsi kâfirdir. Allah (subhanehu ve teâlâ) insanları yaratmıştır. İçlerinden bir kısmı Rabbine şükreder ve bir kısmı da nankördür. “Sizi yaratan O’dur. Böyle iken kiminiz kâfir, kiminiz mü’mindir.”[1] Üçüncü bir sınıf ise yoktur. İmam İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’ın dediği gibi: “Allah’a ibadet etmeyen muhakkak başkasına kuldur, başkasına ibadet eder ve bundan dolayı müşrik olur. Âdemoğlu ya muvahhiddir ya da müşriktir. Üçüncü bir sınıf yoktur. Veyahut da bunu diğerine karıştırmıştır.”[2] Rabbini ikrar edenler, kulluklarını itiraf eden ve nimetlere şükredenler tek bir millettir. İslam milleti. Rabbini inkâr edenler veyahut kulluklarında kibirlenenler veyahut da kulluklarını Allah'tan başkasına sarf edenler de tek bir millettir. Şirk ve küfür milleti. Bunun için Allah (subhanehu ve teâlâ) sadece Kendisine kul olan mü’min kullarını Kendisine ve birbirlerine yaklaştırmıştır, dünya ve sema ehli arasında aziz ve dost kılmıştır. “Haberiniz olsun ki Allah’ın dostlarına hiçbir korku yoktur, onlar kederlenecek de değillerdir. Onlar iman edip takvalı davrananlardır.”[3] “Mü’min erkeklerle mü’min kadınlar birbirlerinin dostlarıdır.”[4] O’ndan başkasına kul olan kâfirlere gelince, onlar necistir; Rabbimiz onları da birbirine dost olmakla alçaltmıştır. “Müşrikler ancak bir pisliktir.”[5] “Kâfir olanlar da birbirlerinin dostlarıdır.”[6] Elbette aziz ve temiz ile zelil ve pis olan birbirine karışmaz. “Pis kadınlar pis erkeklere, pis erkekler ise pis kadınlara; temiz kadınlar temiz erkeklere, temiz erkekler de temiz kadınlara yaraşır.”[7] Aralarını ayırmak için Allah (subhanehu ve teâlâ) aralarında dost ve düşmanlığı var etmiştir. İmam İbn-i Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: “Dostluğun aslı muhabbet olduğu gibi, düşmanlığın aslı da buğzdur. Bunun için karşılıklı sevgi, yakınlığı ve birliği gerektirir. Karşılıklı buğz da uzaklığı ve ayrılığı gerektirir.”[8] Bunun için muhabbet, merhamet ve tevazu emredilmiştir ki birlik ve yardımlaşma oluşsun. İmam Müslim (rahimehullah)'ın Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan tahric ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: "Siz iman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olmazsınız.” İmanın nefyini sağlayan bir şeyin imanın varlığı için vacip olması açıktır. Nitekim “en sağlam iman bağı, Allah için sevmen ve Allah için buğz etmendir.”[9] Pislere gelince, onlar da muhakkak birbirlerine dost ve destekçi olacaklardır. “Şüphesiz ki inkâr edenler mallarını Allah yolundan alıkoymak için harcıyorlar. Daha da harcayacaklar. Ama sonunda bu onlara yürek acısı olacak ve en sonunda mağlûp olacaklardır. Kâfirlikte ısrar edenler ise cehenneme toplanacaklardır.”[10] Evet, böylece her bir millet kendi cinsine dost olur ki sadık olan yalancıdan ve temiz olan pisten, yani mü’min kâfirden ayrılsın. “Bu, Allah'ın pisi temizden ayıklaması ve bütün pislerin bir kısmını diğer bir kısmının üstüne koyup hepsini yığarak cehenneme atması içindir. İşte onlar ziyana uğrayanların kendileridir.”[11] İslam dostluğu, İslam cemaati ve vahdet için şarttır. Kalpleri bir olmayan bir topluluğun ülfeti oluşturmaları imkânsızdır. Zira beden beraberliği hakiki değildir; ancak kalp beraberliği hakikidir. Kalp beraberliğinden kastettiğim, karşılıklı sevgidir. Sevgi, kalp amellerin ilk mertebesidir. Diğer kalp ve beden amelleri sevgiden neşet eder. Birbirini sevenler merhamet ederler, ihtiram ederler, tevazu gösterir ve affederler, bağışlarlar. Kalben bir oldukları için birbirlerine sahip çıkarlar, kollarlar, desteklerler ve yardım ederler, birbirlerinin derdine derman olurlar, seni kendine terk etmezler. İşte İslam dostluğu budur. İslam cemaati de budur. Fakat beden beraberlikleri selin önünde topladığı çer çöp gibidir, kuru kalabalıktır, hiçbir hakikati yoktur. İki: كَالْبُنْيَانِ (bir yapı gibidir): Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) mü’minin mü’min için hâlini açıklamak için bu teşbihi (benzetmeyi) yapıyor. Bina, birbirinden bağımsız değişik parçalardan oluşur. Kimisi topraktan, kimisi çimentodan, kimisi demirden, kimisi Pvc'den vs. maddelerdendir. Bu parçaların kimisi güçlü ve rükün mahiyetinde parçalardır, kimisi daha zayıf ve tamamlayıcı mahiyette parçalardır. Fakat her biri binanın oluşması ve fayda sağlaması için bir araya gelmeleri ve birbirlerini tutmaları elzemdir. Aksi hâlde binanın cüzleri çözülür ve bina yıkılır. İşte mü’minler bu bina misalidir. Ebu Abdullah el-Kurtubi (rahimehullah) şöyle diyor: “Bir mü’min, kardeşinin yardımı, desteği ve eli olmadan ne dünya ne de din işlerini yürütebilir. Kardeşinin yardımı ve desteği olmazsa maslahatını korumaktan ve zararları def etmekten aciz kalır ve işte o zaman ne dünya ne de din düzenini tamamlayamaz ve helak olanlardan olur.”[12] İşte bu sebepten ötürü Müslümanların cemaat olmaları ilahi bir emirdir. “Hep birlikte Allah'ın ipine sımsıkı sarılın ve dağılıp ayrılmayın.”[13] Ebu Abdullah el-Kurtubi (rahimehullah) ayetin tefsirinde şöyle diyor: “Allah-u Teâlâ birliği emretmiştir ve ayrılığı nehyetmiştir. Muhakkak tefrika helak olmaktır, cemaat ise kurtuluştur. Şöyle diyen İbnu'l-Mubarek’e Allah rahmet etsin: “Şüphesiz cemaat Allah’ın ipidir. Ona yapışın, onun sapasağlam kulpuna yapışarak korunun.”[14] Üç: Biz ile Allah (azze ve celle)'nin arasındaki vuslat sadece O’nun rahmetidir. Vahdet ve cemaat Allah'ın emridir. Gökleri direksiz olarak yükselten, güneşi ve ayı emrine boyun eğdiren Allah'ın emridir. Yeri döşeyen ve onda oturaklı dağlar yaratan Allah'ın emridir. Güneşi körelten, ayı karartan, yıldızları döken, dağları yürüten, yeri kabzasında tutan, gökleri sağ elinde yazılı kâğıtların tomarını dürer gibi göğü dürüp büken, yeri başka bir yer ve gökleri başka gökler yapan Aziz ve Kahhar olan Allah'ın emridir. Biz Müslümanlara emridir. Allah (azze ve celle)'nin emirlerinde kullara bir ihtiyar hakkı yoktur. “Allah ve Rasûlü bir konu hakkında hüküm verince, inanmış bir erkek ve kadının kendiliklerinden seçme hakkı yoktur. Her kim Allah ve Rasûlü’ne karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur.”[15] “Onun (Rasûlullah sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in emrine aykırı davrananlar, başlarına bir bela gelmesinden veya kendilerine çok elemli bir azap isabet etmesinden sakınsınlar.”[16] Âlemlerin Rabbi buyruklarına karşı gelenleri böyle tehdit ediyor. O’nun ve Rasûlü (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in hükmü dışında yollar arayanlar “apaçık bir sapıklığa düşmüş olur”. Böyleleri “kendilerine çok elemli bir azap isabet etmesinden sakınsınlar”. Bizi âlemlerin Rabbi tarafından gelen bu büyük tehditten emin kılan nedir? Sadece O’nun engin merhameti. Şu hâlde en büyük arzumuz, gayemiz O’nun merhameti olmalıdır. Takiyuddin el-Makrizi (rahimehullah)’ın dediği gibi: “Kullar ile O (azze ve celle)’nin arasındaki vuslat sadece rahmettir.”[17] Yani Allah (subhanehu ve teâlâ) ile bizim aramızdaki ilişki sadece O’nun bize gösterdiği merhametidir. Bizim Rabbimizle ilişkimiz tamamıyla tek taraflıdır. Biz sadece alıyoruz ve O (azze ve celle) sadece veriyor. Biz mutlak fakiriz, O mutlak zengindir. Biz her şeyden aciziz, O her şeye kadirdir. Biz hiçbir şeyi bilmiyoruz, O her şeyi biliyor. Biz kusurlu, O kâmildir. Biz yaratılmış, O yaratandır. Biz boyun eğen ve itaat edeniz, O boyun eğdiren ve emredendir. O, boyun eğip itaat edenlere merhamet eder, karşı gelenler ise O’nun rahmetinden mahrum olurlar. İtaatkâr “kullarıma Benim çok bağışlayan, çok merhamet eden olduğumu” ve asi kullarıma “azabımın da can yakıcı bir azap olduğunu haber ver.”[18] İmam el-Buhari (rahimehullah)’ın Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan tahric ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: “Ümmetimin hepsi cennete girecektir. Ancak karşı gelenler girmeyecektir.” Dediler ki: “Ya Rasûlullah! Kimler karşı gelecek?” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “Her kim bana itaat ederse cennete girecektir. Her kim de bana asi olursa o da karşı çıkmış olur (ve cennete giremez)” buyurdu. “Her kim bana itaat ederse cennete girecektir” yani itaatinden dolayı Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın rahmetini hak edecek ve ona merhamet edecek ve cennete girecek. Lakin “kim de bana asi olursa” ona merhamet etmeyecek ve o azabı hak edecek. Bizim itaatimizin de isyanımızın da es-Samed olan Allah üzerinde hiçbir etkisi yoktur. Bununla beraber, hepimizin kulluğunda günahlar var ve her itaatimiz muhakkak kusurlu ve O’na layık değildir. Buna rağmen O bize merhamet ediyor, bizi nefsimize ve şeytana terk etmiyor. Bizi gözetiyor ve bize hidayet ediyor. Hamd edilmeye sadece Allah (azze ve celle) layıktır. “Ey iman edenler, Allah'tan korkup sakının ve (sizi) O’na (yaklaştıracak) vesile arayın; O’nun yolunda cihad edin, umulur ki kurtuluşa erersiniz.”[19] “(Sizi) O’na (yaklaştıracak) vesile arayın” yani O’nu razı edecek amellerle O’na yakınlığı arayın. İbn-u Zeyd (rahimehullah) “vesile sevgidir, kendinizi Allah'a sevdirin” demiştir.[20] Allah (subhanehu ve teâlâ)’yı razı kılan, O’nun sevgisini ve merhametini celp eden en büyük amellerden biri muhakkak İslam dostluğu olan vahdettir. Katade (rahimehullah) “Hep birlikte Allah'ın ipine sımsıkı sarılın ve dağılıp ayrılmayın” ayet-i kerimesinde şöyle diyor: “Ayrılığa düşmeyin ve Allah’ın üzerinizdeki nimetini hatırlayın. Allah (azze ve celle) sizin ayrılığa düşmenizden hoşlanmaz, sizi bu hususta uyarmıştır ve ayrılıktan nehyetmiştir. Ve işitip itaat etmenizden, birlik ve cemaat olmanızdan razı olmuştur. O hâlde, Allah’ın sizin için razı olduğuna siz de kendiniz için razı olun.”[21] “Allah, Kendi yolunda kenetlenmiş bir yapı gibi saf bağlayarak savaşanları sever.”[22] Allah’ın sizi sevmesini, size merhamet etmesini istemez misiniz? Şu hâlde safınızı sık tutun, yaklaşın, birbirinizi tutun, kollayın, birbirinize sahip çıkın! Birbirini perçinleyen bir yapı olun! Safta şeytana yer olacak açıklar bırakmayın! Dört: يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا (birbirini perçinler): Yani sağlamlaştırır, sıklaştırır, güçlendirir ve destekler. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) Müslümanların beraberliğini binaya benzettikten sonra parmaklarını birbirine geçirip sımsıkı kilitleyerek keyfiyetini de fiilen göstererek açıklıyor. Bu teşbihten şu anlaşılıyor ki; parmaklar ne kadar iç içe ve sıkı olursa, parmakları ve iki eli açmak ve ayırmak bir o kadar da zor olur. Müslümanlar da birbirine ne kadar yakın ve sıkı olursa onları ayırmak da o kadar imkânsız olur. Dolayısıyla Müslümanların yakınlığı dinin en yüce gayelerindendir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: “Hiçbiriniz, kendiniz için sevdiğinizi kardeşiniz için de sevmedikçe iman etmiş olmazsınız.”[23] “Mü’minler birbirlerine merhamette, sevgide, lütuf ve yardımlaşma hususlarında bir vücut misalidirler. O vücudun bir organı hastalanınca, vücudun sair kısımları birbirlerini hasta organın elemine humme[24] ve uykusuzlukla ortak olmaya çağırırlar.”[25] “Müslümanlar bir adam gibidir. Gözü hastalandığında bütün vücudu hastalanır. Başı hastalanırsa bütün vücudu hastalanır.”[26] “Mü’min mü’minin aynasıdır ve mü’min mü’minin kardeşidir. Onu zararlardan kollar ve onu arkadan kuşatıp (tehlikelere karşı) korur.”[27] “Allah için veren ve Allah için men eden, Allah için seven ve Allah için buğz eden ve Allah için nikâhlayan muhakkak imanını tamamlamıştır.”[28] Beş: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yaptığı teşbih şunu da anlatıyor: Bir elin parmaklarının hepsi değişiktir, farklı boylarda ve yerine göre farklı görevleri olur. Fakat hepsinin kökü birdir. Müslümanlar da böyledir. Hepsi değişiktir fakat hepsinin aslı birdir. O da iman kardeşliğidir. Bizi bize bağlayan Rabbimizi sevmemizdir. Bil ki senin karşında duran kardeşin Allah ve Rasûlü’nü seviyor. Bunun için onu sevmelisin, onu saymalısın, kendinden üstün bilmelisin, ona merhamet etmeli olmalı, onu kollamalısın. Onu koruyan, ona sırt dayayabileceği bir duvar olmalısın. Ancak böyle Rabbimiz bize merhamet eder. Ancak böyle dünya ve hayat fitnelerinin içinde boğulup gitmeyiz. Ancak böyle düşmana karşı güçlü oluruz. Ancak böyle domuzları ve köpeklerini topraklarımızdan temizler ve şanlı tevhid bayrağını kaldırıp göğe doğru dikebiliriz. Allah’a hamd ve Rasûlü’ne salât ve selam olsun. [1] Et-Teğabun Sûresi 2 [2] Mecmuu’l-Fetava 14/282, 284. Daru’l-Vefa, üçüncü baskı h.1426 [3] Yunus Sûresi 62, 63 [4] Et-Tevbe Sûresi 71 [5] Et-Tevbe Sûresi 28 [6] El-Enfâl Sûresi 73 [7] En-Nur Sûresi26 [8]Camiu'r-Resâil, üçüncü risale. Daru’l-Atâ. Birinci baskı h.1422 [9] Hadisi İmam Ahmed (rahimehullah) Bera bin Azib (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [10] El-Enfâl Sûresi 36 [11] El-Enfâl Sûresi 37 [12] Delilu'l-Fâlihîn li Turuki Riyadi's-Salihin, 2/266. El-Mektebetu’ş-Şamile [13] Âl-i İmran Sûresi 103 [14] El-Camiu li Ahkâmi’l-Kur’an, Âl-i İmran 103.ayetin tefsiri [15] El-Ahzab Sûresi 36 [16] En-Nur Sûresi 63 [17]Tecridu't-Tevhidi'l-Mufid, 20. Dar-u Ömer bin Hattab baskısı h.1428 [18] El-Hicr  Sûresi 49, 50 [19] El-Maide Sûresi 35 [20] Camiu’l-Beyan fi Te’vili’l-Kur’an, ayetin tefsirinde [21] Camiu’l-Beyan fi Te’vili’l-Kur’an, Al-i İmran 103.ayetin tefsiri [22] Es-Saff Sûresi4 [23] İmam el-Buhari (rahimehullah) Enes bin Malik (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [24] Humme, sıtmadır veya el-Kirmani'ye göre, kalpte yanmaya başlayan ve bedenin her tarafına yayılarak zararlı bir şekilde alevlenen ateştir. [25] İmam el-Buhari (rahimehullah) Numan bin Beşir (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [26] İmam Müslim (rahimehullah) Numan bin Beşir (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [27] İmam Ebu Davud (rahimehullah) Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. El-İraki (rahimehullah) “isnadı hasendir” der. El-Menavi (rahimehullah) da ona katılmıştır. [28] İmam et-Tirmizi (rahimehullah) Muaz bin Enes (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. Et-Tirmizi (rahimehullah) “bu hadis hasendir” der. Tarık Ebu Abdullah

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Muhaddis İmam Affân b. Muslim (vefat tarihi: hicrî 220) anlatıyor: “İshak b. İbrahim et-Tâhirî beni çağırdı ve bana halife Me’mûn’un yazdığı mektubu okudu. Mektupta şunlar yazılıydı: “Affân’ı imtihan et; onu, Kur’ân’ın mahluk olduğunu söylemeye çağır (ki Affân bu konuda imtihana tabi tutulan ilk kişidir.) Şayet bunu derse O’nu hali üzere bırak. Ama kabul etmezse maaşını kes.” -Me’mûn Affân’a her ay 500 dirhem maaş veriyordu.- Mektubu bana okudu ve dedi ki: “Ne diyorsun?” O’na İhlas suresini okudum ve: “Şimdi bu mahluk mu?!” dedim. Şöyle dedi: “Ya Şeyh! Müminlerin emiri Kur’ân mahluktur demeyi kabul etmezsen senden maaşın kesileceğini söyledi.” Ben de O’na şu ayeti okudum: وَفِي السَّمَاءِ رِزْقُكُمْ وَمَا تُوعَدُونَ “Semada rızkınız ve size va’dedilen şeyler (hayır, şer, sevap, ceza v.s.) vardır (hepsi yazılıdır, takdir edilmiştir.)” (Zâriyât Sûresi 22. Ayet Meali) Bunun üzerine sustu ve ben de çıkıp gittim.” (Siyeru A’lâmi’n-Nubelâ; Zehebî, Affân b. Muslim’in hal tercümesi bölümünde.) Ve İmam Affân haktan taviz vermediği için maaşını kesmişler. Zehebî’nin devamında naklettiği rivayete göre; İmam evine dönünce hanımları ve evinde bulunan kimseler O’nu bu yaptığından ötürü azarlamışlar. Ve bir süre sonra birisi kapıyı çalmış. Bakmış ki bir adam, içerisinde 1.000 dirhem bulunan bir kese getirmiş. Adam şöyle demiş: “Ey Ebu Osman! Allah dini sabit kıldığı gibi seni de sabit kıldı. Bu para her ay sana verilecektir.” وَمَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ “Kim (emirlerini yerine getirip nehyettiklerinden kaçınarak) Allah’tan sakınırsa onun için bir çıkış yolu kılar ve onu beklemediği bir yerden rızıklandırır. Kim Allah’a tevekkül ederse O ona yeter.” (Talâk 2-3) Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd alemlerin yaratıcısı, Rabbi, hakimi ve düzene koyucusu olan Allah’a, salat ve selam alemlere rahmet olarak gönderilmiş Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabı kiramına ve kıyamete kadar yolunu takip eden müminlere olsun. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in buyurduğu gibi, “İslam garip olarak başladı. Garip olarak sona erecek.” Gerçekten de hakkıyla dinini anlamış ve hakkıyla dinini yaşayan müslümanlar çok azdırlar. Müslümanların çoğu taklidi bir İslam ile hayat sürmekteler. Halkı müslüman olan bir ülkede bir gurup insanın maaşı verilmese, yahut ekmek ve akar yakıtın fiyatı yükseltilse yahut vergiler çoğaltılacak olursa halk, sokak ve caddelere dökülüp protestolar yapmakta, ortalığı döküp emniyet güçleriyle çatışmalara girmekteler. Bu müslümanlar neden dünyalıklarına biraz zarar geldiğinde tepki koyup arslanlar kesiliyorlarda, dünyalarından binlerce kat daha önemli olan dinlerine zarar verildiği zaman meydanlara dökülmüyorlar, ebedi hayatlarına fayda verecek haklarını talep etmiyorlar? Millet meclisinde İslam’a aykırı kanunlar konulurken halk tepki koymuyor da, zamlar çoğaltıldığında her yerden tepkiler yağmaya başlar?! Maalesef insanların çoğu dünyaya köle olmuşlar. Din, onların yanında ikinci veya üçüncü planda gelmektedir. Hatta bazılarına göre dinlerinin hiçbir değeri yoktur. Dünyada rahatı olsun. Parası olsun. İşleri iyi gitsin. Varsın dini yok olsun umurunda değil.!! Ne kadar acı bir dönemde yaşıyoruz. Allah’u Teâlâ bizlere dört mefhumu öğretmek için kitaplarını indirmiş ve elçilerini göndermiştir. Bunlar; İlah, Rab, Din ve İbadet mefhumlarıdır. İbadet mefhumu üzerinde durmak istiyorum. Bugün müslümanların çoğu ibadet mefhumunda gafildirler. Çoğu manasını ve hakikatini idrak etmemişlerdir. Müslümanların geneline; “İbadet nedir?” soracak olursan, alacağın cevap: İbadet; Namaz, kılmak oruç tutmak ve kuran okumaktır. Halbuki ibadetin çok daha geniş mefhumu vardır. İbadetin lügat manası: Boyun eğmek ve itaat etmek demektir. Şer’i manası ise: Allah’u Teâlâ’nın sevdiği ve beğendiği, görünen ve görünmeyen bütün söz ve amelleri Allah için yapmak demektir. Daha kısaltılacak olursa; “(Allah’a) Kamil bir sevgi ve kamil bir itaat demektir.” Kalbin ibadeti vardır: Allah’ı sevmek, Allah için sevmek, Allah için buğzetmek, Allah’tan korkmak,  İbadetleri sadece O’nun için yapmak, O’na dayanmak, O’na saygı duymak, O’nu her şeyden üstün tutmak, O’na teslim olmak vs... Dilin ibadeti vardır: Zikir, dua, kuran okumak, ilim okumak, iyiliği emretmek, kötülükten sakındırmak, nasihat etmek, irşad etmek, İslam’ı tebliğ etmek, hakkı haykırmak vs... Organların ibadeti vardır: Namaz, oruç, zekat, hac, hicret, cihad, ribat, ana babaya iyi davranmak, rahim akrabalığını gözetmek, hasta ziyareti yapmak, şeriatı uygulamak, şeriat için mücadele vermek vs... Bizim ubudiyetimiz hayatımızın her alanını kapsar. Yemek yeme adabından tutun ta devlet yönetimine kadar, İslamın bizlere belirlediği ubudiyet vardır. Yahudinin biri, Ömer (radiyallahu anh)’ya diyorki; “Sizin dininiz, tuvalete çıkma adabı bile öğretmiştir!”. Tanımın başına dönecek olursak ibadet; İtaat etmek ve tabi olmak demektir. Peki hayatımıza bakalım. Bizim boyun eğdiğimiz ve tabi olduğumuz zat Allah (subhanehu ve teâlâ) mıdır? Yoksa Allah’ın dışında insanları yöneten devlet yöneticileri midir? Biri çıkıp, ubudiyetin devlet yöneticisiyle ne alakası var?! Diyebilir. Cevaben ona Adiy bin Hatib (radiyallahu anh)’ın kıssasını anlatmamız lazım. İmam Tirmizi süneninde ve muteber tefsir kitaplarında bu kıssa nakledilir. Adiy bin Hatib, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yanına gelince, boynunda altından haçı vardı. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem): “Ey Adiy! Şu boynunda ki putu at! buyurdu. Adiy dedi ki: Bende attım. Yanına yaklaştığım zaman Tevbe suresinden şu ayeti okuyordu; (Yahudiler) Allah'ı bırakıp bilginlerini (hahamlarını); (hıristiyanlar) da rahiplerini ve Meryem oğlu Mesih'i (İsa'yı) rabler edindiler. Halbuki onlara ancak tek ilaha kulluk etmeleri emrolundu. O'ndan başka tanrı yoktur. O, bunların ortak koştukları şeylerden uzaktır. (Tevbe, 31) Dedim ki: Ey Allah’ın Rasûlü, bizler onlara ibadet etmiyoruz. Dedi ki: “Onlar Allah’ın helal kıldığını haram ediyorlar. Sizlerde haram kılıyorsunuz. Ve yine Allah’ın haram kıldığı şeyleri helal kılıyorlar. Sizlerde helal sayıyorsunuz. Evet dedim. “İşte budur onlara ibadet” buyurdu. Bugün millet meclislerinde kararlar alınıyor. Allah’ın haram kıldığı şeyler serbest bırakılıyor. Allah’ın helal kıldığı bazı şeyler yasaklanıyor. Sonra bu kararlar yürürlüğe sokuluyor. İnsanlar bu küfre, bu şirke ses çıkarmıyor? Niçin sessiz kalıyorlar? Çünkü insanların çoğu dinlerinden bihaberler. Dinlerini öğrenmiyorlar. Laiklerden ve sahtekar hocalardan din anlayışlarını telakki ediyorlar. İkinci sebebi din onlarda, dünya maslahatından sonra gelir. Önce dünyaları iyi olsun. İkinci derecede vakit olursa biraz dinede vakit ayırırlar.  Maalesef, müslümanların bir kısmı, yanlış öğretilen ve duyulan din anlayışından dolayı farkına varmadan laik olmuşlardır. İbadeti sadece namaz ve oruçtan ibaret görmekteler. Halbuki din hayatımızın her alanını kaplamaktadır. Dinimizin şiarları vardır; Bunlar namaz, oruç, zekat, hac, kurban kesmek, dua etmek, Allah’a sığınmak ve değişik ibadetlerdir. Bunlara din denir. Şeriat kanunları vardır; Bunlar kısas, iftira cezası, zina cezası, hırsızlık cezası, cinayetler, evlilik, boşanma, miras vs ahkamı kapsar. Bütün bunlar dindir. Siyasi kanunlar vardır; Ayette geçtiği gibi: “Ey iman edenler! Yahudileri ve hıristiyanları dost edinmeyin. Zira onlar birbirinin dostudurlar (birbirinin tarafını tutarlar). İçinizden onları dost tutanlar, onlardandır. Şüphesiz Allah, zalimler topluluğuna yol göstermez.” (Maide, 51) Dost edinmek, düşman edinmek, antlaşmalar, ehli kitaba karşı muamele, mürtedlere karşı muamele, içerideki ve dışarıdaki düşmanlara karşı tavır vs… gibi ahkamlar dindir. İktisadi kurallar vardır; Faiz, akitler, alış-veriş ahkamı, taksitli alış-verişler, rehin, kiralama vs. kurallar dindir. Sosyal kurallar vardır; Ferdin ailesi ile olan alakası, karı-koca arasındaki haklar, çocuklara karşı muamele, komşuluk hakları, kadın hakları hatta hayvan hakları gibi kurallar vardır. Bütün bunlar yine dindir. Cihad ahkamı vardır; Esirlere karşı muamele ahkamı, ganimetler, fey, askeri faaliyet ve ahkamları yine bütün bunlar dindir. Allah’u Teâlâ “Daha önceki ümmetlere oruç farz kılındığı gibi sizlere de farz kılınmıştır” buyururken, “Sizlere kerih olsa da savaş farz kılınmıştır” buyurmaktadır. Görüldüğü üzere din bir bütündür. Ancak ümmeti dininden kopardılar. Bütün derdi tasası çocuklarının istikbali olan, daha fazla para kazanıp daha rahat yaşamak, mal mülk edinip para peşinde sürekli koşturmak hedefine bürünen ümmet bu acıklı hale getirildi. Mürtetler bizleri daha ne kadar yönetecek? Kafirler daha ne kadar bizleri sömürecek? Dünya genelinde müslümanların kanları ne zamana kadar akıtılacak? Gerçek dinimizi öğrenmedikçe ve öğrendiklerimizle amel etmedikçe bu acıklı durumdan hiç bir zaman kurtulamayacağız. Sahabeyi kiramın dinlerine verdikleri ehemmiyeti dinimize vermediğimiz müddetçe bu zilletten hiçbir zaman kurtulamayacağız. Rabbim bizleri dinine geri çevirsin. Tevhid üzere yaşamayı ve tevhid üzere can vermeyi cümlemize nasibi müyesser eylesin. Davamızın sona yüce Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Allah’a hamd olsun, salat ve selam onun Rasûlü’ne ashabına ve ailesine olsun. Bundan sonra; Rabbimizin hikmetidir ki mahlukatı değişmeye müsait olan farklı sıfatlarla yaratmıştır. Kimilerini fakir, kimilerini zengin, kimilerini zayıf, kimilerini güçlü, kimilerini yumuşak huylu, kimilerini de kaba yaratmıştır. Sonra Allah (azze ve celle) kullarına onlara peygamberler göndermiştir. Böylece onlar güzel bir ahlak üzere hayatlarına devam edecekler, masiyet ve günahlardan kalplerini arındıracaklar, şehvetlerin ve şüphelerin karanlığından imanın ve yakinin aydınlığına çıkaracaklar. Bu Rasûllerin gelmesi ile insanlar için fıtratlarına uygun olan, akıllara yol gösteren ve sınırı aşmayı yasaklayan yasalar indirildi. Bu yasalar kendisin dışında ancak batılın olduğu hakkı, yokluğuyla ancak karanlıkların oluşacağı nuru, kaybolması ile darlığın vuku bulacağı genişliği temsil etti. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “Kim benim zikrimden yüz çevirir ise onun için dar bir hayat vardır ve onu kıyamet günü kör olarak diriltiriz. Oda; Rabbim beni neden kör olarak dirilttin zira ben dünyada iken görüyordum. Allah; İşte böyle, bizim ayetlerimiz sana geldiğinde sen onları unuttun. Bugünde sen unutulacaksın.” (Taha, 124-126) Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “Andolsun ki Allah, mü'minlere, içlerinde kendilerinden onlara bir peygamber göndermekle lütufta bulunmuştur. (Ki O) Onlara ayetlerini okuyor, onları arındırıyor ve onlara Kitabı ve hikmeti öğretiyor. Ondan önce ise onlar apaçık bir sapıklık içindeydiler” (Ali imran, 164) Kim Allaha iman eder ve organları ile zahiren ve batînen teslimiyet gösterip halini düzeltirse Allah kendisini temizlenmek istediği şeylerden temizler ve kendisine takva mertebesini hediye eder. Muhakkak ki bu büyük bir fazilet ve her namazda istediğimiz müstakim yolda seyir etmektir. Nitekim bu isteklerin en hayırlısı ve hedeflenen gayelerin en yücesidir. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “Bizi doğru yola ilet. Kendilerine nimet verdiklerinin yoluna. Gazaba uğrayanların ve sapmışlarınkine değil.” (Fatiha, 5-7) Allah (azze ve celle) peygamberinin ve bizim üzerimizdeki bu büyük nimeti hakkında şöyle buyuruyor; “Eğer Allah'ın fazlı ve rahmeti senin üzerinde olmasaydı, onlardan bir grup, seni de saptırmak için tasarı kurmuştu. Oysa onlar, ancak kendi nefislerini saptırırlar ve sana hiç bir şeyle zarar veremezler. Allah, sana Kitabı ve hikmeti indirdi ve sana bilmediklerini öğretti. Allah'ın üzerinizdeki fazlı çok büyüktür.” (Nisa, 113) Başka bir ayette; “Allah'ın size verdiği nimeti ve size öğüt olarak indirdiği Kitab'ı ve hikmeti anın. Allah'tan korkup-sakının ve bilin ki, Allah her şeyi bilendir.” (Bakara, 231) Başka bir ayette; “Ve bilin ki Allah'ın Rasûlü içinizdedir. Eğer o, size birçok işlerde uysaydı, elbette sıkıntıya düşerdiniz. Ancak Allah size imanı sevdirdi, onu kalplerinizde süsleyip-çekici kıldı ve size inkârı, fıskı ve isyanı çirkin gösterdi. İşte onlar, doğru yolu bulmuş (irşad) olanlardır. Allah'tan bir ihsan ve nimet olarak. Allah bilendir hüküm ve hikmet sahibidir.” (Hucurat, 7-8) Mümin teslimiyet gösterdiği için Allah (azze ve celle)’nin ahkamının hikmetlerle dolu bir ahkam olduğu konusunda mutmaindir. Ve bilir ki bu ahkam beraberinde sadece hayır getiren bir lütuftur. Gene Allah (azze ve celle)’nin hikmetinin tecelli ettiği durumlardan bir taneside koyduğu kurallar farklı tabiatlar üzerine yaratılmış olan insanların tabiatlarına ve bulundukları hale uygun olması için o kuralları farklı zaman ve mekanlara taksim etmiştir. Ve her şeyi hak ettiği değerle değerlendirmiştir. Çünkü o insanoğlunun hacetlerini en iyi bilendir. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “O, yarattığını bilmez mi? O, çok lütuf sahibidir ve her şeyden haberdardır.” (Mülk, 14) Ve bizler rahmet yağmurlarının sağanak bir şekilde yağdığı bir aya kavuştuk. Bizler taatlerin yücediği, hasenatların karşılığının kat kat verildiği, duaların kabul edilmesi için göğün kapılarının açıldığı, şeytanların zincire vurulduğu, isyankarların pasifleştiği, yaklaşmasıyla fakirlerin ve miskinlerin yüzlerini güldüren bir aydayız. Bu Ay; Ramazan Ayı... “İnsanlar için hidayet olan ve doğru yolu ve (hak ile batılı birbirinden) ayıran apaçık belgeleri (kapsayan) Kur'an onda indirilmiştir. Öyleyse sizden kim bu aya şahit olursa artık onu tutsun. Kim hasta ya da yolculukta olursa, tutmadığı günler sayısınca diğer günlerde (tutsun). Allah, size kolaylık diler, zorluk dilemez. (Bu kolaylık) sayıyı tamamlamanız ve sizi doğru yola (hidayete) ulaştırmasına karşılık Allah'ı büyük tanımanız içindir. Umulur ki şükredersiniz.” (Bakara, 185) Allah bu ayda müminler için orucu farz kılmıştır. “Ve onlara uzun günleri kolaylaştırıp onlara kendilerinden önce yaşayan Salihlere tabi olmanın şerefini ikram ederek onları bu ayı değerlendirmeye teşvik etmiştir. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; Ey iman edenler, sizden öncekilere yazıldığı gibi, oruç, size de yazıldı (farz kılındı). Umulur ki sakınırsınız.” (Bakara, 183) Bu ayın azameti sebebiyle Peygamber Efendimiz ashabına bu ayın Allah katındaki değerini haber vermiş, onlara bu ayın faziletlerini açıklamış ve bu ayın gecelerini ve gündüzlerini nasıl değerlendirmelerin gerektiği konusunda kendisi onlara örnek olmuştur. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “And olsun, sizin için, Allah'ı ve ahiret gününü umanlar ve Allah'ı çokça zikredenler için Allah'ın Rasûlü'nde güzel bir örnek vardır.” (Ahzap, 21) Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; “İşte Allah'ın hidayet verdikleri bunlardır; öyleyse sen de onların bu hidayetlerine uy.” (En’am, 90) Peygamber efendimizin bizleri bu mübarek ayın değerini bilip değerlendirmemiz için ve bu ayda ihlaslı bir şekilde diğer vakitlerde gösterdiğimiz ehemmiyetin daha fazlasını göstermemiz için bize bu mübarek ayın fazileti hakkında bazı şeylerden bahsetmiştir. Bu Faziletlerden Bazıları; • “Kim Ramazan ayını mümin ve ecrini Allahtan bekleyerek oruçlu geçirirse geçmiş günahları bağışlanır.” (Buhari ve Müslim) • “Kim Ramazan ayında mümin ve ecrini Allahtan bekleyerek kıyam ederse (Gecelerini ibadet ile geçirirse) geçmiş günahları affedilir.” (Buhari ve Müslim) • “Cennette sekiz tane kapı vardır. O kapılardan bir tanesinin ismi rayyan kapısıdır. Bu kapıdan sadece oruçlular girecektir.” (Buhari ve Müslim) • “Ademoğlunun yaptığı her amelin karşılı 10 katı ile yedi yüz katına kadar artar. Ancak oruç böyle değildir. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor; Oruç benim içindir ve onun karşılığını ben vereceğim. Kulum benim için şehvetinden ve yemeğinden vazgeçiyor. Oruçlu için iki tane sevinç vardır. Birincisi; iftar vaktinde İkincisi; benimle karşılaştığı vakit.” (Buhari ve Müslim) • “Şüphesiz ki size mübarek bir ay gelmiştir. Allah bu ayda orucu farz kılmıştır. Bu ayda cennetin kapıları açılır, cehennemin kapıları kapatılır ve şeytanlar zincirlenir. Bu ayda bir gece vardır ki bu gece 1.000 aydan daha hayırlıdır. Kim bu geceden mahrum olursa çok şeyden mahrum olmuştur.” (Ahmet, Nesai, Beyhaki) Bizi Ramazan ayını değerlendirmeye ve bu ayı mağfiret için bir fırsat bilmeye teşvik eden hadisler sayılmayacak kadar çoktur. Ancak hayrı isteyenler için bu zikrettiklerimizi yeterli görüyoruz. Şüphesiz ki bunlar muvaffak kılınanların kazandığı ve mahrum olanların hüsrana uğrayacağı sayılı günlerdir. Ve hiçbirimiz bir daha ki Ramazanda yerin altında mı yoksa üstünde mi olacağımızı bilmiyoruz. İşte bu yüzden Peygamber Efendimiz kendisi bu ayı değerlendirmiş ve ümmetini hayırlara teşvik edip onları bu ayı zayi etmemeleri konusunda uyarmıştır. Bütün Müslümanların bu ay içerisinde cennetin en üst derecelerini önlerine hedef koyup çalışmaları gerekir. Çünkü bu ay nefislerin temizlendiği kalplerin aydınlandığı ve ecirlerin katlarıyla tedvin edildiği aydır. Müslümanların asla bu ayda hevasına uyduktan sonra gevşek davranarak Allah hakkında temennilerde bulunmaması gerekir. Ve bu ayda harekete geçmeyen insanların zamanı geldiğinde şu tablo ile karşı karşıya kalacağını bilmeleri gerekir; “Keşke bende onlar ile beraber olsaydım da büyük bir kazanç elde etseydim.” (Nisa, 73) Ancak bu iş işten geçtikten sonra bu ayı zayi edenlerin pişmanlıkları fayda vermeyecektir. Her müslümanın bu ayda hiçbir hayır amelini küçük görmeyerek kendisine kolaylaştırılan hayır amellerine sarılmalı ve bilmelidir ki bu ayda yapılan küçük ameller büyür, büyük ameller ise yücelir. Bu konuda bizlere şefkatli bir örnek olan Peygamber Efendimizi örnek almalıdır her müslüman. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır; “Andolsun size, içinizden sıkıntıya düşmeniz O'nun gücüne giden, size pek düşkün, mü'minlere şefkatli ve esirgeyici olan bir elçi gelmiştir.” (Tevbe, 128) Bu Mübarek Ayda Peygamber Efendimiz’den Örnek Almamız Gereken Bazı Noktalar; Her Müslüman’ın bu ayda sadakayı arttırmalı ve kuran tilavetine yönelmelidir. İbnu Abbas şöyle buyuruyor; Peygamber Efendimiz insanların en cömert idi. Özellikle de Cebrail Ramazan’da Kur’an’ı kendisine okuduğu zaman daha cömert oluyordu. Cebrail her Ramazan’da ona Kur’an’ı ilka ederdi. Ve o vakit Peygamber Efendimiz rüzgar gibi cömert olurdu. (Buhari ve Müslim) Gene gücü yeten Müslümanların oruçlu olan Müslümanların iftarlarına vesile olmaları ve bu sebeple onların kazandığı sevaba ortak olmaları bu ayda yapılacak faziletli amellerdendir. Zeyd bin Halid El-Cuheni Peygamber efendimizin şöyle söylediğini rivayet eder; “Kim bir oruçluya iftar ettirirse ona da oruçlunun sevabı gibi sevap yazılır ve oruçlunun sevabından bir şey eksilmez.” (Tirmizi hadis hasen sahihtir.) Gene oruç tutan ve geceleri kıyam ile geçiren Müslümanların ihlası elde edebilmeleri için sürekli Allaha yönelmeleri ve bu konuda nefisleri ile mücadele etmeleri gerekmektedir. Çünkü önceki hadislerde zikrettiğimiz gibi oruç ve gece ibadeti Ramazandan önce işlenmiş olan günahların silinmesi için bir sebeptir. Bu ayda oruç tutan Müslümanların gece ibadetlerine yoğunlaşmaları gerekir. Özelliklede son 10 geceyi değerlendirmeleri gerekir. Çünkü son on gecede kadir gecesi gizlenmiştir. Ve o geceden mahrum olan çok şeyden mahrum olmuştur. Müminlerin annesi Aişe (radiyallahu anhu) şöyle anlatıyor; Ramazan’ın son 10 gecesinde Peygamber efendimizi; Allah Rasûlü Ramazanın son 10 gecesini ihya eder ve Ehlini’de uyandırırdı. (Buhari ve Müslim) Bu aya ulaşan Müslümanların gücü yettiği şekilde cihad etmeleri faziletlidir. Bu ister asıl manası olarak savaş ile, ister hazırlık ile, ister mücahitlerin ailelerini hayırla gözetmek ile olabilir. Ve Müslümanın bilmelidir ki İslam tarihinin en büyük iki savaşı Ramazanda gerçekleşmiştir. Birincisi; Bedir savaşı İkincisi; Mekke’nin fethi. Birinci savaş ile Allah iki grubun karşılaşmasını murad etmiş ve müminlere furkanı nasip etmiştir. İkinci savaş ile Allah yeryüzünde ki en hayırlı toprak parçasını müşriklerin necasetinden temizledi. Bu ayda cihad eden mücahitlerin ecirleri gerçekten çok azimdir. Ve eğer mücahitlerin güçlerine tesir etmeyecek ise bunun fazileti çok büyüktür. Akaba ibnu Amir Peygamber Efendimiz’in şöyle söylediğini rivayet ediyor; “Kim Allah yolunda bir gün oruç tutarsa Allah onun yüzünü 100 sene cehennemden uzak tutar.” (Nesai rivayet etmiştir ve Elbani hasen demiştir.) Gene bu ayda Müslümanların duaya çokça yönelmeleri ve icabetin sebeplerine sarılmaları gerekir. Allaha bol bol dua etmeli onun huzurunda günahlarını itiraf edip istiğfar etmelidir. Duada ısrarcı olmalı ve istekleri hep ali olmalıdır. Ve yakinen bilmelidir ki Allah sözünde duranların en hayırlısıdır ve dualara icabet edecektir. Abdullah bin Ömer, Peygamber Efendimiz’in şöyle dediğini rivayet ediyor; “Oruçlu için iftar anında geri çevrilmeyecek bir dua vardır.” (İbnu Mace Tayalusi tahric etmiştir.) Aslında bizler bu gün ne kadarda Allaha dua etmeye muhtacız. İcabet saatlerini değerlendirerek onun önünde zelil ve ısrarcı bir şekilde istemeye ne kadarda ihtiyacımız var. Nitekim ümmetin evlatlarının halini gözü olan herkes görmüştür. Bu konuda Peygamber Efendimizi örnek almalıyız. Ömer bin Hattab, Bedir gününü şöyle anlatıyor; Peygamber Efendimiz bedir günü müşriklere baktı ve sonra ashabına baktı. Müşrikler 1.000 kişi Müslümanlar ise 319 kişilerdi. Sonra Peygamber Efendimiz kıbleye yöneldi ve ellerini kaldırıp şöyle dua etti; “Allahım bana vadini gerçekleştir. Allah’ım bana söz verdiğin şeyi ver. Allah’ım eğer bu İslam topluluğu bugün helak olursa yeryüzünde sana ibadet edilmeyecek.” O böyle dua ederken ellerini o kadar kaldırdı ki sırtındaki elbisesi yere düştü. Sonra Ebu Bekir gelip o elbiseyi onun omuzuna bıraktı ve şöyle söyledi; Ey Allah’ın Rasûlü bu kadar yetmez mi? Vallahi rabbin sana vaad ettiği şeyi gerçekleştirecektir.” (Müslim) Bizler bu ayda miskinlerin, fakirlerin, yaşlıların ve kadınların dualarına sarılalım. Muhakkak ki onların dualarının değeri Allah katında çok büyüktür. Peygamber Efendimiz şöyle buyuruyor; “Zaten Sizler fakirleriniz ve zayıflarınız yüzünden yardım görüp rızıklandırılmıyor musunuz” (Buhari) Bizler bu ayda aynı zamanda boş işlerden, ahlaki rezilliklerden ve kötü sözlerden arınmamız gerekir. Peygamber Efendimiz şöyle buyuruyor; “ Oruçlu olduğunuz zaman kötü söz söylemeyin, insanları kırmayın. Ve eğer ona birisi söverse ona “ Ben oruçluyum” diyin. (Buhari ve Müslim) Ve son olarak duyduğumuz zaman kalplerimizin titrediği, tüylerimizin diken diken olduğu ve sürekli zihnimizde canlı tutmamız gereken bir hadisi hatırlayalım. Ebu Hureyre (radıyallahu anhu) şöyle rivayet ediyor; Peygamber Efendimiz minbere çıktı ve üç defa “Amin” dedi. Ona şöyle söylendi; Ey Allah’ın Rasûlü sen minbere çıktın ve üç defa amin dedin bunun sebebi nedir? Oda şöyle cevap verdi; “Az önce Cebrail geldi ve şöyle dedi; “Ramazanı idrak ettiği halde bağışlanmayıp cennete giremeyenin burnu yerde sürtünsün” Bende amin dedim” buyurdular. Rabbimiz bu ayı bizim için mağfiret, mücahitler için zafer, esirler için kurtuluş ayı kılsın. Bizleri bu ay sebebi ile Cennet’in Rayyan kapısından ağırlasın. -Amin- Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Tercüme: Ebu Mervan El-Halili Şehid Şeyh Ebu Yahya el-Libi