Başkası Adına Fıtır Sadakası Vermek

SORU Selamun aleykum hocam, eşim namaz kılmıyor ve de tesettürümü istemiyor. Ailesiyle birlikte baskı yapıyorlar tesettürüm için. Aylardır uğraşsam da hiç yol alamadım. Eşim tebliği kabul etmiyor. Ve de tağuta hizmet eden bir mesleği var. Nikâh bu durumda var mı? Şer’i hüküm nedir? CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Eşinizin namaz kılmaması meselesinde tercih ettiğim ve kuvvetli olan görüşe göre namazı tembellikten dolayı terk eden kimse kâfir olur. İmam İshak bin Rahaveyhi bu konuda sahabenin icmasının olduğunu nakleder. Bu konuda bir hayli delil vardır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Kişi ile küfür arasında namazın terki vardır. Kim namazını terk ederse kâfir olmuştur!” (Tirmizi, İbni Mace, Ebu Davud) “Bizim ile onların (kâfirlerin) arasında ki ahit (fark, ayırım) namazdır. Kim namazını terk ederse küfre girmiş olur!” (İmam Ahmed, Nesai, Ebu Davud) Buna binaen eşiniz külliyen namazını kılmıyorsa kâfir hükmündedir. İkinci mesele örtü meselesi; Örtü Allah-u Teâlâ’nın kadınlara farz kıldığı ibadetlerdendir. Kim örtünün farziyetini inkâr ederse veya hafife aldığından dolayı veya örtüye nefretten dolayı engellerse küfre girmiş olur. Allah-u Teâlâ örtüyle ilgili şöyle buyurmaktadır: “Ey Peygamber! Hanımlarına, kızlarına ve müminlerin kadınlarına (bir ihtiyaç için dışarı çıktıkları zaman) dış örtülerini üstlerine almalarını söyle. Onların tanınması ve incitilmemesi için en elverişli olan budur. Allah bağışlayandır, esirgeyendir.” (Ahzap, 59) Üçüncü mesele tağuta hizmetten kastınız polis, subay, gardiyan, savcı, vs. gibi bir meslek ise evet bu meslekten dolayı küfür içindedir. Ama başka meslek ise onu beyan ederseniz ona göre hükmü belli olur. Eşinizin bu yukarıda anlatılan üç hasleti varsa veya bunlardan biri varsa beraber yaşamanız helal değildir. Tevbe ederse nikâhınızı yenilemeden devam edebilirsiniz. Tevbe etmezse ona eşlik etmeniz helal değildir. Ondan ayrılıp tevbesini bekleyebilirsiniz. Tevbe ederse ona dönebilirsiniz. Tevbe etmezse nikâhınızı (fesh) iptal edebilirsiniz. Allah-u Teâlâ en doğrusunu bilendir. Rabbim yar ve yardımcınız olsun. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

SORU Selamun aleykum hocam. Erkek çocuklara "Muhammed Zeyd" ismi konulabilir mi? CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Soruya genel bir şekilde cevap vermek istiyorum. Öncelikle; Muslim’in (rahimehulllah) rivayetine göre “Abdullah” ve “Abdurrahman” isimleri Allah Teâlâ’ya en sevimli olan isimlerdir. Sahabe’den yaklaşık 300 kişinin ismi “Abdullah” idi. Çocuğa şu isimleri koymak müstehabtır: - “Abdulkadir”, “Abdulaziz” gibi Allah Teâlâ’nın isimlerinden birinin başında “abd (kul)” kelimesinin bulunduğu isimler. - Peygamber isimleri. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) oğullarından birine “İbrahim”, Abdullah b. Selâm (radiyallahu anh)’ın oğluna da “Yusuf” ismini vermiştir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Benim ismimle isimlenin.” (Buhârî, Muslim) İmam Malik (rahimehullah) şöyle demiştir: “Mekke ehlini şöyle derlerken işittim: “İçlerinde “Muhammed” ismi bulunan hiçbir ev halkı yoktur ki muhakkak hayırla rızıklandırılmıştır.” (el-Mesâlik; İbnu’l-Arabî) - Sahabe (radiyallahu anhum) ve kıyamete kadar onların yolunu takip eden ümmetin alim ve salihlerinin isimleri. Zübeyr b. Avvâm (radiyallahu anh) 9 çocuğunu Bedir şehitlerinden olanların isimleriyle isimlendirmiştir. Şu isimleri koymak haramdır: - “el-Azîz”, “er-Rahîm”, “el-Kerîm” gibi başında “el” takısı bulunan Allah Teâlâ’nın isimleri. - “Samed”, “Rahmân”, “Hâlık”, “Cebbâr” gibi başında “el” takısı bulunmamakla beraber sadece Allah Teâlâ’ya has olan isimler. - “Abdualiyy”, “Abdulhuseyn”, “Abdulhâris” gibi Allah Teâlâ’dan başkasının kulu anlamına gelen isimler. - Sadece kafirlerin kullandığı isimler. - Şeyh Bekr Ebu Zeyd (rahimehullah) “Tesmiyetu’l-Mevlûd” isimli kitabında “Neriman”, “Şadi” gibi Arapça olmayan isimler koymanın haram olduğunu belirtmiştir. Kimi ilim ehli ise kötü bir mana taşımadığı veya güzel bir manaya geldiği takdirde Arapça olmayan isimler koymakta bir sakınca görmemişlerdir. - Kız çocuğu için melek isimleri ve “Melek” ismi. Zira bunda, meleklerin Allah Teâlâ’nın kızları olduğuna inanmış bazı Arap müşriklerine benzeme söz konusudur. (Bkz: Şeyh Bekr Ebu Zeyd, a.g.e.) Şu isimleri koymak mekruhtur: -Manası veya lafzı nedeniyle hoş karşılanmayan ve bu sebeple de alay konusu yapılabilecek isimler. - Şarkıcı, artist, aktör, futbolcu isimleri. - Bir günahı ifade eden isimler. - Zorba ve kafir yönetici isimleri. - Kimi alimlere göre “Cebrail”, “Mikail”, “İsrafil” gibi melek isimleri. - “Muhsin”, “Halis”, “Muhlis” gibi nefsi tezkiye (temize çıkarma) anlamı ifade eden isimler. Zeynep bint Cahş (radiyallahu anhâ)’nın ilk ismi “Berra (sadık, doğru dürüst)” idi. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem): “Kendinizi temize çıkarmayın. Allah içinizden sadık olanları en iyi bilendir” (Muslim) diyerek O’nun bu ismini Zeynep ismi ile değiştirmiştir. - Yine Şeyh Bekr Ebu Zeyd adı geçen eserinde, “İzzeddin”, “Nureddin”, “Alaeddin”, “Seyfulislam” gibi sonunda “din” veya “İslam” kelimelerinin bulunduğu isimleri koymayı mekruh görmüştür. - Kimi ilim ehline göre “Taha”, “Yasin” gibi sure isimleri. (Taha ve Yasin isimlerinin Rasûlullah -sallallahu aleyhi ve sellem-’in isimlerinden olduğu bilgisi sahih değildir. Bkz: Tuhfetu’l-Mevdûd bi Ahkâmi’l-Mevlûd, İbnu’l-Kayyim, sy: 109) Yukarıda geçen türden olmayan isimleri koymak ise caizdir. Yine “Aliyy (Ali)”, “Rahim”, “Kerim”, “Latif”, “Rauf”, “Halim”, “Kadir” gibi hem Allah Teâlâ hem de başkaları için kullanılan isimleri Allah’a kullanıldığı anlamları kastetmeksizin koymak caizdir. (Bkz: Tuhfetu’l-Mevdûd, sy: 88. Nitekim Hakîm b. Hizâm isminde bir sahabi vardı.) Haram isimlerin değiştirilmesi vacip, mekruh isimlerin değiştirilmesi müstehabtır. Bu isimler ya müstehap ya da caiz olan bir isimle değiştirilir. Nitekim Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bazı sahabilerin isimlerini değiştirmiştir. Alimlerin ittifakıyla çocuğa isim koymada en hak sahibi olan babadır. Dolayısıyla baba ve anne isim konusunda anlaşmazlığa düşerlerse hak babanındır. Çünkü çocuk anneye değil babaya nisbet edilir, çağırılırken -örneğin- “Abdullah oğlu (veya kızı)…” diye çağrılır, ama -örneğin- "Âişe oğlu (veya kızı)…” diye çağrılmaz. Nitekim Ahzâb suresinin 5. ayetinde de buna işaret edilmiştir. Yine hadisle sabit olmuştur ki insanlar kıyamet gününde -az önceki örnekte olduğu gibi- babalarının isimleriyle çağrılacaklardır. Çocuğa babasının isminin konulmasında bir beis yoktur. Nitekim seleften bazıları çocuklarını kendi isimleriyle isimlendirmişlerdir. Çocuğa iki isim koymak birçok kimsenin zannettiği gibi sünnet değildir, sadece caizdir. Dolayısıyla ibadet/sevap diye çocuğa iki isim koymak bid’attır. İbn Kayyim el-Cevziyye (rahimehullah) şöyle demiştir: “8. Bölüm: Tek isimden fazla isimle isimlendirmenin caiz oluşu hakkındadır: İsim koymak ile kastedilen tanıtmak ve başkalarından ayırt etmek olunca ve bu gayenin gerçekleşmesi için tek isim koymak yeterli geldiği için tek isim koymak ile yetinmek evla olandır. Ve tıpkı bir kimseye hem isim hem künye ve hem de lakap konulabildiği gibi tek isimden fazla isimle isimlendirmek de caizdir.” (A.g.e. sy: 144) Nitekim Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yedi çocuğu ve iki de torunu olmuş ve her birine tek isim koymuştur. Sanırım “Muhammed Zeyd ismi konulabilir mi” diye sormanızın sebebi Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in Zeyd b. Hârise (radiyallahu anh)’ı evlat edinmesine matuf. Evet, Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) Zeyd b. Hârise’yi evlat edinince Zeyd’e “Zeyd b. Muhammed (Muhammed’in oğlu Zeyd)” denmeye başlanmıştı. İslam’ın başında caiz olan miras, neseb, halvet/mahremler noktasında evlat edinme sonradan Ahzâb 5. ve 40. ayetlerle haram kılınınca yine önceki gibi O’na “Zeyd b. Hârise” denildi. Evvela Muhammed Zeyd ismi Muhammed’in oğlu Zeyd anlamına gelmeyip sadece bir çocuğa verilen iki isimdir. Sonra, bunun “Muhammed’in oğlu Zeyd” anlamını çağrıştırdığını varsaysak bile yine bu ismi vermede bir sakınca olmaz. Bunun da ötesinde Muhammed isminde babası olan Zeyd isimli birisine “Zeyd b. Muhammed” denilebilir. Çünkü bunun ne Efendimizin evlat edinmesiyle alakası vardır, ne de bunu nehyeden bir delil mevcut değildir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

SORU Esselamu aleykum ve rahmetullahi ve berakatuh hocam. Rabbim sizlerin ilminizi arttırsın. Ben sorumu Tarık hocaya sormak istiyorum. Rabbim sizleri İslam üzere sabit kılsın. Hocam benim sorum, Türkiye’de kalıp, Halis Bayuncuk, Murat Gezenler ve yeni çıkan bu kişilerin talebeleri ile bizlerin akidesi aynımıdır? İnsanları Tevhidi anlattıklarını söylüyorlar lakin Cihad etmiyorlar. Onların İslam anlayışı çok kolay hocam. Cihad yok ve Emri bil maruf nehyi anil münker yok. Tevhidi onlarla öğrenen bir kişiye sizin nasihatiniz ne olurdu? Bizlere bu konuda yardımcı olursanız çok seviniriz. Rabbim sizlerin ve medyacılarınızın amellerini kabul eylesin. CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullahi ve beraketuhu. Hamd Allah’a mahsustur. Muhterem kardeşim bir Müslüman için mutlak surette en önemli şey tevhiddir. Zira sahih tevhid onu sahih din sahibi yapar. Ve sahih din sahibi olması insanın dünya ve ahiret saadeti için şarttır. Bunun için tevhid ilmi şüphesiz en önemli ilimdir. Allah (subhanehu ve Teâlâ) şöyle buyurmuştur: فَاعْلَمْ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنْبِكَ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ “Onun için bil ki Allah’tan başka ilah yoktur. Hem kendi günahın hem de mümin erkekler ve kadınlar için mağfiret dile.” (Muhammed 19) Bu ayeti kerime Medine’de inmiştir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem)’in senelerce verdiği tevhid davasından sonra yine Allah (azze ve celle) ona tevhidi bilmeyi emretmiştir. Bu da tevhid ilminin ve onu tedris etmenin ehemmiyetine delalet eder. Ayrıca Allah (azze ve celle) bu ayeti kerimede amelden önce ilmi emrediyor ve hususen tevhid ilmini emrediyor. Zira amelin kabul şartı şüphesiz tevhittir. Ve başka birçok delilde tevhidin ve ilminin ehemmiyetini görmek mümkündür. Dolayısıyla bir Müslüman her daim tevhidi öğrenmesi gerekir. Özellikle insanların ve ahvalin değişmesiyle zamana ve mekâna göre tevhide taalluk eden meselelerin de değiştiğini görürüz. Eskiler indinde çok konu olmayan ama bugün bizim için çok önemli olan mevzular vardır. Mesela hâkimiyet meselesi, vela ve bera meselesi veya şirku’l-ekber’de cehaletin mazeret olup olmaması meselesi gibi meseleler. Sürekli yeni nazil meseleler vaki olduğu için bu meselelerde sahih tevhidin neler gerektirdiğini bilmek lazımdır. Bu da sürekli ve daimi surette tevhid ilminin tedrisini gerektirir. Türkiye halkının ve Türkiyeli Müslümanların bu bapta eksiklikleri kesindir. Dolayısıyla elbette Türkiye’de bir tevhid daveti lazımdır. Bu manada soruda zikrettiğin kardeşlerin emeğini takdir ediyorum. Kendilerini takip etmiyorum ama değişik vesilelerle Türkiye halkına kendi doğrularına göre tevhid anlatmaya çalıştıklarını biliyorum. Şu var ki kendileriyle tevhidi genelde tahdid etmekte değil ama tevhidin kısımlarında ve muhtevasında ve bu kısımlara bina eden teferruatta ve bunlarla alakalı olan hükümlerde ihtilaflarımız kesin mevcuttur. Özellikle tekfir bahsinde ihtilaflarımız çoktur. Buna ilaveten davetin üslubu ve siyasetiyle alakalı da ihtilaflarımız vardır. Onlar bizi Müslüman kabul ediyorlar mı bilmiyorum ama biz onları Müslüman kardeşlerimiz olarak kabul ediyoruz. Bana göre ilim olarak ortaya koyduklarının arasında yanlışlar veya eksikler çoktur, bazısı da doğrudur. Ama görüşlerinin birçoğu aşırıdır, sahabe (radıyallahu anh)’un mezhebine uygun değildir. Bunun için ben bu kişilerden tevhid öğrenmeyi tavsiye etmiyorum. Bunu daha önce de yazmıştım. Bunun esasta sebebi kendileri eserci olmaktan çok akılcı oldukları içindir. Bundan ötürü selefleri bulunmayan çok muhdes görüşlere sahiptirler. Bunun da temelde sebebi Arap dilinde yetersizlikleridir. Semavi nassları şari’nin muradına uygun anlayamıyorlar ve neticesinde kendi zanlarına göre yorumluyorlar. Buna ilaveten umumen usuli ilimlerdeki eksiklikleri ve hususen Hadis Ehli’nin usuli ilimlerdeki eksiklikleri sebebiyle de nassları mahalli dışında uyguluyorlar. Onları takip eden Müslümanlar bu kişileri selefin yolunda zannediyorlar ama değiller. İmam el-Buhari (rahimehullah) İmam Veki’ ibnu’l-Cerrah (rahimehullah)’ın şöyle dediğini aktarmıştır: “Kim hadisi olduğu gibi alırsa o sünnet sahibidir. Ve kim hadisi kendi hevasını (görüşünü) güçlendirmek için alırsa o bidat sahibidir.”[1] Dikkat et! Her ikisi de hadisi almıştır. Zahirde her ikisi de hadise tabidir. Lakin biri sünnet sahibidir diğeri ise bidat sahibidir. Görüşünde hadise tabi olan o sünnet sahibidir. Görüşüne göre hadisi alan veya reddeden veya kendi ihdas ettiği ölçülere göre tevil eden ise o bidat sahibidir. İmam ibni Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: “Ümmette tefrika ve ihtilaflar ortaya çıkınca tefrika ve ihtilaf ehli fırkalara bölündü. Tevhitte, sıfatlarda, kaderde, Rasûle imanda ve diğer mevzularda dayanakları bâtında, hakikatte Kur’an ve iman değil kendi şeyhlerinin ihdas ettikleri asıllar olmuştur. Kur’an’dan bu asıllara uygun olduğunu düşündükleriyle ihticac ettiler. Kendi asıllarına ters düşenleri ise kendi asıllarına uygun tevil ettiler.”[2] Mutezilenin büyüklerinden olan Amr ibnu Ubeyd tabiinden olan İmam Ebu Amr ibnu’l-Ala (rahimehullah)’a geldi ve şöyle dedi: “Ey Ebu Amr! Allah vadinden döner mi?” Ebu Amr (rahimehullah) “Hayır!” dedi. Amr ibnu Ubeyd “Pekâlâ, Allah bir amele bir cezayı vaat ettiğinde bu vadinden döner mi?” diye sordu. Bunun üzerine Ebu Amr (rahimehullah) ona şöyle cevap verdi: “Ey Ebu Osman![3] Bu (bozuk görüş) sana acemlikten (fasih Arapça sahibi olmamaktan) gelmiştir. Arabın dilinde الوَعْد (vaat) ile الوَعِيدّ (vaît) aynı değildir. Arap bir cezayı vaat ettikten sonra (vaît ettikten sonra) cezalandırmamayı bir ayıp olarak veya vaatten dönmek olarak görmez. Bilakis bunu cömertlik ve fazilet kabul eder. Ama bir iyiliği vaat ettikten sonra onu yerine getirmemeyi bir ayıp kabul eder.” Amr “Arabın dilinde bunu bana gösterebilir misin?” deyince Ebu Amr (rahimehullah) “Evet” dedi ve Âmir ibnu Tufeyl’in şu beytini okudu: وَإنِّي وإنْ أوْعَدْتُهُ أو وَعَدْتُهُ  لَمُخْلِفُ إيعَادِي ومُنْجِزُ مَوْعِدِي Muhakkak ben vaît veya vaat ettiğimde… Vaîdimden dönerim ama vaadimi kesinlikle yaparım Mutezile Allah (azze ve celle)’nin büyük günahları affedeceğini kabul etmiyordu. Allah vaadinden dönmez diyorlardı. Çünkü bu Allah (celle celaluhu) için bir kusur olurdu. Bu görüşlerine delil olarak da لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ “Allah vaadinden dönmez” gibi ayetler getiriyorlardı. İmam ibnu’l-Ala (rahimehullah) da ona Arabın yanında vaat edilmiş cezayı (وَعِيد) vermemek ayıp ve kusur değil bilakis büyüklük ve fazilet olduğunu, vaat edilmiş iyilikten (وَعْد)  dönmenin kusur ve ayıp olduğunu izah etmiştir. Yani Allah (celle celaluhu) vaadinden asla dönmez ama vaîdinden dönmesi O’nun büyüklüğünden ve merhametindendir. İşte bu kardeşlerimiz de arabın dilindeki yetersizliklerinden dolayı ve kendi akıllarıyla ihdas ettikleri bazı kaideleri nassların üzerinde hakem kıldıklarından dolayı selefi olmayan muhdes görüşlere varmışlardır. Dolayısıyla Müslümanlara bu kardeşlerin yolunu izlememeyi tavsiye ediyorum. Allah yolunda cihadı terk etmelerine gelince bu daha da büyük bir fesattır. “Nasıl? Tevhidi yanlış anlatmaktan daha fasit ne olabilir ki?” denilebilir. Doğru! Tevhid bahsinde hatanın ve eksikliğin fesadından daha büyük bir fesat yoktur. Bu mutlaka böyledir. Ancak bazı şeyler, velev ki kendi zatlarında daha önemsiz olsalar da, muayyen hallerde daha önemli konuma gelebilirler.  Şüphesiz sahih iman cihad fi sebilillah’tan daha değerli ve önemlidir. Zira imansız cihadın hiçbir zaman faydası yoktur. Ama imanın her zaman cihada ihtiyacı yoktur. Bununla beraber bazı haller vardır cihad imana mukaddemdir. Zira o halde cihad olmadan iman olmaz. Bu halde cihadın imandan önce gelmesi onun imandan daha üstün olduğundan ötürü değildir. Ama imanın varlığı için şart olduğu içindir. Bunun için bazı nasslarda cihad imandan evvel zikredilmiştir. Mesela İmam Muslim (rahimehullah)’ın Ebu Katade (radıyallahu anhu)’dan ihraç ettiği hadiste olduğu gibi: أن رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَامَ فِيهِمْ فَذَكَرَ لَهُمْ أَنَّ الْجِهَادَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْإِيمَانَ بِاللَّهِ أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ “Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) aralarında kalkıp Allah yolunda cihadın ve Allah’a iman etmenin en faziletli amel olduğunu zikretmiştir.” Burada cihadın imandan evvel zikredilmesi cihadın imandan daha değerli ve önemli olduğu için değildir ama imanın varlığı ve muhafazası için şart olduğu içindir. Bu aynı Allah (subhanehu ve Teâlâ)’nın şu kavli gibidir: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَاذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيرًا لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ. وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ وَاصْبِرُوا إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ “Ey iman edenler! Bir topluluk ile karşılaştığınızda sebat edin. Ve Allah’ı çokça zikredin ki felah bulasınız. Ve Allah ve Rasûlüne itaat edin. Birbirinizle çekişmeyin. Sonra feşele uğrar ve gücünüz gider. Ve sabredin! Muhakkak ki Allah sabredenlerle beraberdir.” (el-Enfal 45,46) Şüphesiz ki sebat etmek zatında Allah ve Rasûlüne itaat etmekten daha önemli ve değerli değildir. Ama düşmanla karşılaştığın zaman ilkin lazım gelen sebat etmektir. Ancak bundan sonra Allah ve Rasûlüne itaat etmen mümkündür. Veya can şüphesiz Allah’ı ispat etmekten daha önemli ve değerli değildir. Ama sahih ikrah halinde canı korumak için Allah (azze ve celle)’yi kalben değil, ama dil veya bedenle inkâr etmek caizdir. Zira dilin veya bedenin Allah (azze ve celle)’yi ispat edebilmesi için hayatta olması şarttır. Bu mesele ruhsat babındandır ve kıyasa açık değildir. İşte cihadın bazı nasslarda imana takdim edilmesinin sebebi de bu baptandır. Bu hususen bizim zamanız için geçerlidir. Fitnelerin, fesadın ve küfrün çoğaldığı şu zamanda cihad sahibi olmayan dinini asla muhafaza edemez. Ne yaparsa yapsın muhafaza edemez. Buna hem vaka şahittir hem de nass delalet etmektedir. Vakaya gelince, cihad sahibi olmayanların nasıl Tevhid davasından döküldüklerini, zamanla yeni tavizler verdiklerini herkes müşahede ediyor. Cihad ederken oy kullanmayan, çocuklarını okula göndermeyen, askere gitmeyenler artık bunları yapmaya başladılar. Bunun kapısını da kendilerine yaptıkları İslam daveti açtı. İçinde yaşadıkları topluma İslam’ı anlatmak için topluma asimile olmayı kabul ettiler. Sorduğun kişiler ve tebaaların çoğu henüz bu durumda değiller ama onlar da zamanla benzer bir hale geleceklerdir. Allah’u A’lem. Nassa gelince İmam Ebu Davud (rahimehullah)’ın ibni Ömer (radıyallahu anhu)’dan ihraç ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) şöyle buyurmuştur: إِذَا تَبَايَعْتُمْ بِالْعِينَةِ وَأَخَذْتُمْ أَذْنَابَ الْبَقَرِ وَرَضِيتُمْ بِالزَّرْعِ وَتَرَكْتُمُ الْجِهَادَ سَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ ذُلاًّ لاَ يَنْزِعُهُ حَتَّى تَرْجِعُوا إِلَى دِينِكُمْ “Iyne yoluyla alışveriş yaptığınız, öküzlerin kuyruğuna yapıştığınız, tarım işlerinden razı olduğunuz ve cihadı terk ettiğiniz zaman Allah size öyle bir zillet musallat eder ki dininize dönünceye kadar onu üzerinizden almaz.” حَتَّى (hatta) burada إلى أن (ila en) manasında gaye harfidir ve gaye olanın ancak onun için matlup olanın vaki olmasıyla tahakkuk edeceğine delalet eder. Gaye zilletin üzerimizden alınmasıdır. Bunun için Allah (azze ve celle)’nin bizde emrettiği dinimize dönmektir. دِينِكُم (dinikum) mufret marifeye izafet edilmiştir, bu da umum ifade eder. Yani bütün dininize, dininizin tamamına dönün manasındadır. Dinimizi kaybetmemizin sebebi ise dünyaya yerleşmiş olmamız ve hilelerle haramları murad etmemiz ve cihadı terk etmiş olmamızdır. Yaşadığımız zilletin sebebi budur. Dolayısıyla Müslümanlar fesada uğradığı zaman dinin tümü cihattan ibarettir. Dini muhafaza edecek olan ancak cihattır. Cihad ederseniz dininizi koruyabilirsiniz. Ama cihadı terk ederseniz ifsad olacaksınız. Bu kardeşlerin de içinde bulundukları büyük fesat budur. Cihadı terk etmeleri ve Müslümanları cihattan men etmeleri. Cihad cemaatlerine karşı düşmanlıkları gün geçtikçe daha da arttığın görüyoruz. Cihad cemaatlerine yönelttikleri asılsız suçlamalarla kendi cihatsızlıklarını meşrulaştırmaya çalışıyorlar. Ama hususen şu zamanda cihad dinin ta kendisidir. Ve onlar bu gidişatlarıyla dinlerini koruyamayacaklardır. Allah’u A’lem. Onlar bunu kabul etmeseler de biz yine şöyle diyoruz: وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ “Uğrumuzda cihad edenleri elbette ki yollarımıza hidayet edeceğiz. Şüphesiz ki Allah muhsinlerle beraberdir.” (el-Ankebut 69) İmam ibni Teymiyye (rahimehullah) şöyle demiştir: “İşte bunun için cihad hidayete muciptir. Bunun delili Allah (subhanehu ve Teâlâ)’nın “Uğrumuzda cihad edenleri elbette ki yollarımıza hidayet edeceğiz” kavlidir. Böylece Allahu Teâlâ cihadı tüm yollarına hidayet kılmıştır. Bunun için iki imam Abdullah bin Mubarek ve Ahmed bin Hanbel ve başkaları şöyle demişlerdir: “İnsanlar bir şeyde ihtilaf ettikleri zaman Hendek ehline (yani savaş ve ribat ehline) bakın. Zira hak onlarla beraberdir. Çünkü Allah “Uğrumuzda cihad edenleri elbette ki yollarımıza hidayet edeceğiz” buyurmaktadır.” Bu durum Allah yolunda savaşanlar için söz konusudur. Önderlik için veya mal için veya taassuptan ötürü savaşanlar için değil. Bilakis bu durum sadece din tümüyle Allah’ın olsun diye ve Allah’ın kelimesi en yüce olsun diye savaşanlar için geçerlidir.”[4] Bizi cihad’a hidayet eden ve canımızı dini uğruna feda etmekle onurlandıran Allah’a hamd olsun. 1 - Kitabu Rafi’l-Yedeyn Fi’s-Saleti, 105. Daru ibni Hazm, 1.baskı h.1416 2 - Mecmuu’l-Fetava, 13/58. Daru’l-Vefa, 3.baskı h.1426 3 - Amr ibnu Ubeyd’in künyesidir 4 - Mecmuu’l-Fetava, 28/442. Daru’l-Vefa, 3. baskı h.1426 Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum hocam, Namazı tamamen sadece tembellikten dolayı kılmayan kişinin hükmü hakkında âlimlerimiz ihtilaf etmişlerdir. İmam Ebu Hanife, Malik, Şafii ve İmam Ahmed’in (radiyallahu aleyhim) bir görüşüne göre kâfir olmaz. Namazını kılmayan kimse tevbeye çağırılır ve kılmazsa Ebu Hanife’ye göre hapse atılır ve tazir cezası verilir. Öbür imamlara göre had cezası olarak öldürülür, bu nakli sitenizden kopyaladım, bu âlimlerin bu görüşleri hakkında senet, delil varmı ve bu sözlerin kaynağı sahih mi? CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Yukarıda bahsedilen âlimlerin bu görüşlerinin dayanağı vardır. Bu görüşlerini her bir mezhebin muteber fıkıh kitaplarında bulabilirsin. Namazını tembellikten dolayı terk edenin tevbe etmemesi sebebiyle öldürülmesinin delilleri vardır. O delillerden bir tanesi Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in rivayet ettiği şu hadistir: “İnsanlarla Allah’tan başka ilah olmadığına, Muhammed’in Allah’ın elçisi olduğuna şahitlik edene, namaz kılıp zekât verene kadar savaşmakla emrolundum. Eğer bunları yaparlarsa benden kanlarını ve mallarını korumuş olurlar, ancak İslam’ın hakkı müstesnadır. Onların hesapları Allah’a kalmıştır.” (Buhari ve Müslim) İmam Hattabi (rahimehullah) derki: İsmet (korunma) bu unsurları tam olarak yerine getirmeye bağlıdır. Bu hadis şunu işaret eder: Eğer bir kişi bu sayılan unsurlardan birini çiğnerse, tevbe edene kadar onun kanı ve malı helal olur. Hz. Ebubekir kendi zamanında zekâtı vermeyenlere karşı savaşıp kanlarını dökmesi bu hadise binaendi. Başka bir delil şudur: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Ali (radiyallahu anhum)’yu Yemen’e zekâtı toplayıp dağıtmak üzere göndermişti. Ali (radiyallahu anhum) bir kısım zekatı Medine’ye göndermiş, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) gelen altın parçalarını dört fakir sahabeye dağıtmıştı. Adamın biri itirazda bulunarak şunu demişti: “Allah’tan kork! Vallahi bu paylaştırmada Allah’ın rızası gözetilmemiştir.” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) öfkelenmiş ve ona şunu demişti: “Sana yazıklar olsun! Yeryüzü mahlukatı arasında Allah’tan en çok korkan ben değil miyim!” sonra adam çekip gitmiştir. Arkasından Halid Bin Velid: “Ya Rasûlallah bu adamın boynunu vurayım mı?” deyince Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem): “Hayır, umulur ki bu adam namaz kılıyordur!” buyurmuştur. (Buhari, Müslim) Bu rivayet şunu gösteriyor; adamın ölümden kurtulması kıldığı namazına binaendi. Eğer bu adam namaz kılmıyor olsaydı, kanı dökülecekti. Birçok rivayetlerde münafık tipli adamların öldürülmemelerinin sebebi kıldıkları namaz olmuştur. İşte bu rivayetlere dayanan imamlarımız, namazını terkeden kişinin tevbe etmemesi halinde ölürüleceği hükmünü çıkarmışlardır. Ebu Hanife (rahimehullah)’ın içtihadı farklıdır. Ona göre namaz kılmayan kişi tazir cezasına çarptırılır. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

SORU Selamun aleykum hocam, Allah (azze ve celle) sizler gibi İslam’ı hakkıyla yaşayıp, tağutlardan korkmadan hakkı her zaman haykıran âlimleri aramızdan eksik etmesin. Hocam, İslam’da bıyık bırakmak var mıdır? Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) zamanında bıyık bırakılmış mıdır? Eğer varsa sakala jilet vurup bıyık bırakmak caiz midir? CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Dinimizde bıyık bırakıp sakal kesmek yoktur. İbni Hazım (rahimehullah) bıyıkların kısaltılması ve sakalların uzatılmasının gerekliliği konusunda âlimler arasında icmanın yani görüş birliğinin olduğunu söylemektedir. Sakal erkeklerin süsüdür. Bırakmakla hem kadınlara hem de kâfirlere benzemekten uzaklaşmış olmaktayız. Sakalı kesmek haramdır. Sakalı bırakmak bütün peygamberlerin sünnetidir. Ne peygamberimiz nede ashabı kiramı bıyıkları uzatmamış ve sakallarını kısaltmamışlardır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) sakalla ilgili olarak şöyle buyurmaktadır: “Müşriklere muhalefet ediniz! Bıyıklarınızı kesiniz, sakallarınızı bırakınız.” (Buhari ve Müslim) Başka bir hadiste “Bıyıklarınızı kesiniz! Sakallarınızı bırakınız ve Mecusilere muhalefet ediniz.” (Müslim) Bıyıkların kesilmesi yani kısaltılması konusunda Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in emri vardır, şöyle buyurmaktadır: “Bıyıklarından almayan (kısaltmayan) bizden değildir.” (Tirmizi) Bu hadisten yola çıkarak bazı âlimler, bıyık kısaltmamanın büyük günahlardan olduğunu savunmuşlardır. Çünkü hadiste “Bizden değildir” buyurmaktadır. İbni hazım (rahimehullah) onlardan biridir. Bıyığı kesmek fıtrattandır. Kırk günden fazla uzatmamak gerekir. Bıyıkların kesilmesi veya kısaltılması konusunda âlimler arasında ihtilaf vardır. Hanefi mezhebinin eski âlimleri ve Hanbeli mezhebi, bıyıkların tam kesilmelerini (Jilet vurulması)’nı doğru görmüşlerdir. Ama Maliki ve Şafii mezhebi ve zahiren kuvvetli olan görüşte budur; Bıyıkların dudak görünecek şekilde kısaltılmasını doğru görmüşlerdir. Hatta İmam Malik, tam kesilmesine şiddetle karşı çıkmış, kesenin cezalandırılması gerektiğini savunmuştur. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bir adamın bıyıklarının uzun olduğunu görünce bıyıklarının altına misvak koymuş, dudaktan uzun olan bölümünü kesmiş, ümmete pratik bir malumat vermiştir. Davamızın sonu Allah-u Teâlâ’ya hamd etmektir. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

SORU Selamun aleykum hocam, ben Türkiye'de yaşamak istiyorum, ailem ise buna karşı çıkıyor ve Almanya'da kalmamı istiyor, bu emir masiyet türünden midir yoksa itaat etmem vacip midir? İmanımın bu ortamda zayıfladığını düşünüyorum. Ne yapmam doğru olur? CEVAP Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. İmam Ahmed ve başkaların tahriç ettikleri sahih hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: لاَ طَاعَةَ لِمَخْلُوقٍ فِي مَعْصِيَةِ اللهِ عَزَّ وَجَلَّ “Allah (azze ve celle)’ye masiyette mahlûka itaat yoktur.” Bu nefiy umumidir ve anne ve babaya da şamildir. Özellikle imanını koruyamayacak durumda isen bulunduğun ülkeyi terk etmen ve Allah’a itaat edebileceğin bir ülkeye hicret etmen vacip olmuştur. Allah (celle ve âlâ) şöyle buyuruyor: إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا فَأُولَئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَسَاءَتْ مَصِيرًا. إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ لَا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلَا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا. فَأُولَئِكَ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَعْفُوَ عَنْهُمْ وَكَانَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُورًا. وَمَنْ يُهَاجِرْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَجِدْ فِي الْأَرْضِ مُرَاغَمًا كَثِيرًا وَسَعَةً وَمَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا “Melekler, kendilerine zulmeden kişilerin canlarını aldıklarında, onlara, "Ne işte idiniz?" derler. Onlar da: "Biz yeryüzünde zayıf kimselerdik." derler. Melekler: "Allah'ın yeryüzü geniş değil miydi, siz de orada hicret etseydiniz ya?" derler. İşte bunların varacakları yer cehennemdir. O ne kötü gidiş yeridir. Ancak gerçekten aciz ve zayıf olan, çaresiz kalan ve hicret etmeye yol bulamayan erkekler, kadınlar ve çocuklar hariç. Umulur ki, Allah bu kimseleri affeder. Allah çok affedici, çok bağışlayıcıdır. Her kim Allah yolunda hicret ederse, yeryüzünde gidecek çok yer de bulur, genişlik de bulur. Her kim Allah'a ve Peygamberine hicret etmek maksadıyla evinden çıkar da sonra kendisine ölüm yetişirse, kuşkusuz onun mükâfatı Allah'a düşer. Allah çok bağışlayıcıdır, çok merhamet edicidir.” (Nisa, 97-100) Bu hususta annen ve baban seni Rabbine itaat etmekten engelliyorlarsa onlara itaat etmen caiz değildir. Mahlûka sadece marufta, yani Allah (celle ve âlâ)’ya itaat cinsinden olan şeylerde itaat etmek caizdir. Emredilen masiyete itaat edildiği takdirde şahıs yaptığından mükelleftir. İmam Buhari (rahimehullah)’ın tahriç ettiği hadiste Ali (radıyallahu anhu) şöyle demektedir: عَنْ عَلِيٍّ ، رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ ، أَنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم بَعَثَ جَيْشًا وَأَمَّرَ عَلَيْهِمْ رَجُلاً فَأَوْقَدَ نَارًا وَقَالَ ادْخُلُوهَا فَأَرَادُوا أَنْ يَدْخُلُوهَا وَقَالَ آخَرُونَ إِنَّمَا فَرَرْنَا مِنْهَا فَذَكَرُوا لِلنَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم فَقَالَ لِلَّذِينَ أَرَادُوا أَنْ يَدْخُلُوهَا لَوْ دَخَلُوهَا لَمْ يَزَالُوا فِيهَا إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَقَالَ لِلآخَرِينَ لاَ طَاعَةَ فِي مَعْصِيَةٍ إِنَّمَا الطَّاعَةُ فِي الْمَعْرُوفِ “Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) bir ordu gönderdi ve başına bir adamı emir tayin etti. Adam bir ateş yakıp “ateşe girin” dedi. (Ordunun) bir kısmı ona girmek istediler. Diğerleri ise “Biz zaten ondan kaçtık” dediler (ve ateşe girmeye itiraz ettiler). Bu durumu Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e haber verdiklerinde ateşe girmek isteyenler için şöyle buyurdu: “Eğer ona girselerdi kıyamet gününe kadar ateşte kalırlardı.” Ve diğerleri için de: “Masiyette itaat yoktur. İtaat sadece maruf olanadır” buyurdu. Muhakkak ki Almanya gibi asli kâfir olan bir ülkede ikametini idame etmen masiyettir. Özellikle Allah’ın dinine açıktan savaş açtığı ve sadece Almanya’da değil tüm dünyada Müslümanlara her alanda zulüm etmekten geri durmadığı bu günlerde. Böyle bir ülkede ikamet etmemelisin. Şirk ve küfrün hâkim olduğu ülkelerde imamlarımız iki şartla ikameti caiz kılmışlardır. Bir: Dini izhar etmek. Ve iki: Kâfirlere yardımda bulunmamak, onlara dost olmamak. İmam Muhammed bin Abdulvehhab (rahimehullah)’ın torunu Şeyh Süleyman bin Abdullah (rahimehumallah)’a Müslüman’ın ticaret için küfür beldesine sefer etmesi sorulduğunda şöyle cevap vermiştir: “Hamd Allah’a mahsustur. Dinini izhar etmeye ve müşriklere dost olmamaya kudreti varsa caiz olur. Nitekim Ahmed Müsned’inde ve başkaları Ebu Bekir ve sahabeden başkalarının ticaret sebebiyle müşriklerin ülkelerine sefere çıktıklarını rivayet etmişlerdir ve Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) onları bundan men etmemiştir. Ama dinini izhar etmeye ve onlara dost olmamaya muktedir değilse, bu durumda ulema ülkelerine sefer etmenin caiz olmadığını söylemiştir. Nehye delalet eden hadisler buna hamledilir. Çünkü Allah insana Tevhid üzere amel etmeyi emretmiştir ve müşriklere karşı düşmanlığı farz kılmıştır. Bunun yok olmasına yol açan ve sebep olan her neyse caiz değildir. Ayrıca ülkelerine sefer etmeleri onlara uymalarını ve onlardan razı olmalarını da sağlıyor. Müşriklerin ülkelerine sefer etmiş fasık Müslümanların çoğunda bunu müşahede ettik. Böyle bir durumdan Allah’a sığınırız.” Sonra “İnsana küfür şiarların zahir olduğu küfür beldesinde ticaret sebebiyle oturmak caiz midir?” sorusuna (rahimehullah) şöyle cevap vermiştir: “Bu sorunun cevabı bir önceki sorunun cevabının aynısıdır.” Sonra “Bir ay iki ay gibi kısa zaman kalmak ile uzun zaman kalmak arasında fark var mıdır?” sorusuna da (rahimehullah) şöyle cevap vermiştir: “Uzun ve kısa zaman arasında fark yoktur. Dinini izhar edemediği ve müşriklere düşmanlık gösteremediği bir ülkede, o ülkeden çıkmaya gücü varsa bir günde olsa ikamet etmesi caiz değildir.” Binaen aleyh sana Allah için tavsiyem bir an evvel Almanya’yı terk etmendir. Allah-u Âlem. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Tarık Ebu Abdullah

SORU Selamun aleykum ve rahmetullahi ve beraketuhu hocam, abdest hususunda boyna mesh var mıdır? Çorapların üzerine mesh etmek caiz midir? Rabbim razı olsun. CEVAP Abdest alırken boynu mesh etmek Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi vesellem)’in sünnetinde yoktur. Bu mevzuda gelen bazı rivayetlere binaen Hanefiler ve Şafiilerden bazıları boynu mesh etmeyi meşru kabul etmişlerdir. Lakin bu rivayetler zayıf ve batıldır. Ebu Zekeriyya en-Nevevi (rahimehullah) şöyle der: “(Şafii ulemasının abdest esnasında boynu mesh etmesi hususunda varit olan ihtilaf) muhtasar olarak şöyledir. Birinci görüş: Yeniden elleri ıslatarak mesh etmek sünnettir. İkinci görüş: Müstehaptır ama sünnettir denilmez. Üçüncü görüş: Baş ve kulakların mesh edildiği suyun artığıyla mesh etmek müstehaptır. Dördüncü görüş: Boyunu mesh etmek ne müstehaptır ve ne de sünnettir. Bu görüşlerin içinde doğru olan dördüncü görüştür. Bunun için eş-Şafii (radıyallahu anhu)’dan ve eskilerden bu hususta bir şey gelmemiştir. Fıkıhta tasnif sahibi olanların ekseri de bu konuda bir şey zikretmemişlerdir. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’den bu hususta hiç bir şey sabit değildir. Sahihu Muslim’de ve başka kitaplarda (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğu sabittir: “En şerli şeyler sonradan ihdas edilenlerdir. Ve her bidat dalalettir.” Ve Sahihayn’da şöyle sabittir: “Kişinin dinimizde ondan olmayanı ihdas ettiği merduttur.” Ve Muslim’in rivayetinde şöyle sabit olmuştur: “Emrimize uygun olmayan amel edenin ameli merduttur.” Talha bin Musarrif’in babasından o da dedesinden ananeyle rivayet ettiği “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’i boynunun sonuna kadar başını mesh ettiğini gördüm” hadisine gelince ittifak ile zayıftır. El-Ğazzali’nin boyunu (sallallahu aleyhi ve sellem)’in “Boynu mesh etmek bukağıdan emin kılar” sözüne binaen mesh etmek sünnettir sözü yanlıştır. Çünkü bu Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in sözü değil bilakis uydurmadır.” (el-Mecmuu 1/489) En-Nevevi (rahimehullah)’ın söz ettiği hadisi İmam Ebu Davud, İmam Ahmed, İmam et-Taberani, el-Beyhaki rahimehumullah, hepsi Leys bin Ebu Suleym yoluyla Talha bin Musarrif’ten, babasından dedesinden tahriç etmişlerdir. Leys bin Ebu Suleym zayıftır ve Talha bin Musarrif’in babası meçhuldur. Diğer rivayeti Ebu Nuaym (rahimehullah) ibni Ömer (radıyallahu anhuma)’dan “Kim abdest alır ve boynunu mesh ederse kıyamet günü boynuna bukağı takılmasından emin olur” lafzıyla Tarihu Esbehan adlı kitabında rivayet etmiştir. Hafız en-Nevevi (rahimehullah) “uydurma” der. Ebu Amr ibnu’s-Salah (rahimehullah) “(böyle bir haber) merfu olarak maruf değildir” der. Velhasıl, abdest alırken boynu mesh etmek nebevi sünnette yoktur ve bidattir. Çoraplara mesh etme mevzusuna gelince şu cevaba müracaat edebilirsin: #90 Allah senden de razı olsun muhterem kardeşim. Tarık Ebu Abdullah