CIA’yı kandıran ajan ve Ekonomik Kayıplar (Bölüm 4 ve 5)

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين “Berat gecesi” diye isimlendirilen Şa’bân ayının 15. gecesinin faziletli bir gece olduğuna dair birtakım rivayetler gelmiştir. Kimi alimler bu rivayetlerin bazısının zayıf bazısının ise uydurma olduğu, bu konuda mutemed bir rivayetin bulunmadığı, bu gecenin diğer gecelerden bir üstünlüğünün sabit olmadığı görüşünde olup, kimi alimler ise bu rivayetlerden sadece Allah Teâlâ’nın bu gecede kafirler ve bir müslümana basit dünyalık bir sebepten ötürü kin besleyenler haricinde bütün kullarını affettiğini bildiren hadisin sahih olduğunu, diğerlerinin ise güvenilir olmadığını, bu gecenin faziletli bir gece olduğunu söylemişlerdir. Sahihliğine hükmedilen hadis şudur: Muâz b. Cebel (radiyallahu anh) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle dediğini rivayet etmiştir: يطلع الله إلى خلقه في ليلة النصف من شعبان فيغفر لجميع خلقه إلا لمشرك أو مشاحن “Allah Teâlâ Şa’bân'ın orta gecesinde mahlûkâtına nazar eder ve şirk koşan veya kin besleyen müstesna bütün mahlûkâtını affeder.” (Taberânî, İbn Hibbân, Beyhakî; Şuabu’l-Îmân) Heysemî (rahimehullah) “Mecmau’z-Zevâid”inde bu rivayet hakkında şunları kaydetmiştir: “Bunu Taberânî (rahimehullah) el-Kebîr ve el-Evsat’ta rivayet etmiştir. Her ikisinin de ravileri sikadır (güvenilirdir.)” Fakat bu rivayet zayıftır. (İzahı için bkz: et-Ta’lîku’l-Me’mûl alâ Kitâbi’n-Nuzûl, Ahmed es-Sekenderî, hadis no:110. Ehlince malumdur ki “ravileri sikadır” sözü hadisin sahih olduğunu göstermez. Çünkü bu, sadece ravilerin adaletli olduğunu ifade eden bir sözdür ki adaletli olmak, hadisin sahih kabul edilme şartlarından sadece bir tanesidir. Bu şartın dışında dört şart daha vardır.) Munzirî (rahimehullah) ise “et-Terğîb ve’t-Terhîb”de bu rivayet için “isnadında bir beis yoktur” demiştir. El-Elbânî (rahimehullah) “Silsiletu’l-Ehâdîsi’s-Sahîha” adlı eserinde Muâz b. Cebel hadisi hakkında şunları söylemiştir: “Sahih bir hadistir. Bazısı bazısını kuvvetlendiren çeşitli yollarla sahabeden bir gruptan rivayet edilmiştir. Bu sahabiler şunlardır: Muâz b. Cebel, Ebu Sa’lebe el-Huşenî, Abdullah b. Amr, Ebu Musa el-Eş’arî, Ebu Hureyre, Ebu Bekr es-Sıddîk, Avf b. Mâlik ve Âişe (radiyallahu anhum.)” Aynı şekilde Şeyh Şuayb el-Arnaût da (rahimehullah) “Sahîh İbn Hibbân”a yaptığı tahkikinde bu rivayetin “şahitleriyle birlikte sahih” olduğuna hükmetmiştir. El-Elbânî’nin “Zilâlu’l-Cenne fî Tahrîci Kitâbi’s-Sünne” (1/222) isimli kitabında söylediklerinden anlaşılıyor ki O, az evvel adları zikredilen sekiz sahabe yoluyla gelen rivayetlerin hepsine aslen zayıf demiş, fakat bu rivayetlerin birbirlerini güçlendirdiğini söyleyerek sahih derecesine yükseldiğini savunmuştur. Bu yollardan gelen rivayetlerden birkaçını nakledecek olursak; Ebu Sa’lebe (radiyallahu anh) rivayeti: “Muhakkak ki Allah Teâlâ Şa’bân'ın orta gecesinde kullarına nazar eder ve müminleri bağışlar, kâfirlere mühlet tanır ve kin sahibi olanları kinlerini terk edinceye kadar kinleriyle baş başa bırakır." (Taberânî, Beyhakî) Heysemî, Dârakutnî, İbnu’l-Cevzî (rahimehumullah) bu rivayetin zayıf olduğunu belirtmişlerdir. Ebu Bekr (radiyallahu anh) rivayeti: “Şa’bân'ın orta gecesi olduğunda Allah Teâlâ dünya semasına iner ve kullarını bağışlar. (Ara Not: Ebu Musa el-Eş’arî rivayetinde: “yeryüzündekileri bağışlar…” ifadesi geçmektedir.) Ancak şirk koşan veya kardeşine kin besleyen müstesna.” Heysemî şunları söylemiştir: “Bunu Bezzâr (rahimehullah) rivayet etmiştir. Ravileri arasında Abdulmelik b. Abdilmelik vardır. Bu kişiyi İbn Ebî Hâtim “el-Cerhu ve’t-Ta’dîl” kitabında zikretmiş ve O’nu zayıf olmakla vasıflamamıştır. Diğer ravileri ise sika’dır.” Ancak el-Elbânî, İbn Ebî Hâtim’in bizzat bu kitabında hadisin başka bir ravisi olan Mus’ab İbn Ebî Zi’b’den bahsederken hem O’nun hem de Abdulmelik b. Abdilmelik’in tanınmayan kişiler olduğunu belirttiğini söylemiştir. Nitekim Bezzâr da Abdulmelik b. Abdilmelik’in tanınmayan biri olduğunu söylemiştir. Buhârî (rahimehullah) bu ravi hakkında “hadisinde sorun vardır” demiştir. Âişe (radiyallahu anha) rivayetine göre; Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bir gece Bakî’ mezarlığına gitmiş ve oradayken kendisine şöyle söylemiştir: “Muhakkak ki Allah Teâlâ Şa’bân'ın orta gecesinde dünya semasına iner ve Kelb oğullarının koyunlarının kılları sayısından daha fazlasını affeder.” (Tirmizî, İbn Mâce, Ahmed, Beyhakî) Tirmizî (rahimehullah) bu hadisi aktardıktan sonra şöyle demiştir: “…Muhammed’i (yani İmam Buhârî’yi) bu hadisin zayıf olduğunu söylerken işittim…” Bu zamanın büyük muhaddislerinden Şeyh Süleyman el-Ulvân (Allah O’nu esaretten kurtarsın) Allah Teâlâ’nın bu gecede dünya semasına indiğini bildiren rivayetlerin hepsinin sorunlu olup hiçbirinin sahih olmadığını söylemiştir. Yine Âişe (radiyallahu anha)’dan rivayet edildiğine göre; bir gece Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) namaz kılarken secdeyi çok uzatmış, öyle ki Âişe (radiyallahu anha) O’nun vefat ettiğinden kuşkulanmış, namazını bitirdikten sonra O’na “bu gecenin hangi gece olduğunu biliyor musun?” diye sormuş, O da “Allah ve Rasûlü daha iyi bilir” deyince şöyle demiştir: “Bu gece Şa’bân'ın orta gecesidir. Muhakkak ki Allah Teâlâ Şa’bân'ın orta gecesinde kullarına nazar eder ve bağışlanmak isteyenleri bağışlar, merhamet isteyenlere merhamet eder ve kin sahiplerini ise bulundukları hal üzere erteler” (Beyhakî) El-Elbânî bu rivayetin zayıf olduğuna hükmetmiştir. Tirmizî şerhi meşhur “Tuhfetu’l-Ahvezî” isimli kitabın sahibi Mübârekfûrî (rahimehullah) bu kitabında, bu gecenin faziletli olduğunu gösteren birkaç rivayet aktardıktan sonra şöyle demiştir: “Dolayısıyla bu hadisler (her biri zayıf olmakla beraber) toplamıyla Şa’bân’ın orta gecesinin fazileti hakkında hiçbir şeyin sabit olmadığını iddia edenlere karşı bir hüccettir. Allahu Teâlâ en iyi bilendir.” Allah Teâlâ’nın bu gecede kullarını affetmesinin hikmeti, Ramazân’ın güzel bir halde karşılanması olarak açıklanmıştır. Muasır muhaddislerden Ahmed es-Sekenderî “et-Ta’lîku’l-Me’mûl alâ Kitâbi’n-Nuzûl” adlı kitabında 108 ve 109. numaralı hadisler üzerinde dururken el-Elbânî’nin bu geceyle ilgili rivayetler hakkındaki görüşünü kabul etmemiş ve güçlü tenkitler yöneltmiştir. Malikî mezhebi ulemasından Kâdı Ebubekr İbnu’l-Arabî (rahimehullah, vefatı: hicrî 543) “Ahkâmu’l-Kurân”ında Duhân suresi 3. ayetin tefsirinde şunları söylemiştir: “Şa’bân’ın orta gecesi hakkında; ne fazileti ne de bu gecede ecellerin yazılması ile ilgili güvenilir bir hadis yoktur. Bu sebeple bu geceye yönelmeyin/özen göstermeyin.” İmam İbn Vaddâh (rahimehullah, vefatı: hicrî 287) Abdurrahman b. Zeyd b. Eslem’in (rahimehullah) şöyle dediğini aktarmıştır: “Şeylerimizden, fakihlerimizden hiç birinin Şa’bân’ın orta gecesine yöneldiklerine ulaşmadım. Onlardan hiçbirinin Mekhûl hadisini (yani Muâz b. Cebel hadisini) zikrettiklerine ve bu gecenin diğer gecelere bir üstünlüğünün olduğuna inandıklarına ulaşmadık.” (Kitâbun fîhi ma Câe fi’l-Bida’, sy:100, rakam:119) İmam Ebubekr et-Tartûşî (rahimehullah, vefatı: hicrî 474) şöyle demiştir: “Ebu Muhammed el-Makdisî bana şunu haber verdi: “Beyt-i Makdis’te bizde Receb ve Şa’bân aylarında kılınan şu Regâib namazı hiç yoktu. Bizde bu namazın ilk olarak meydana gelmesi hicrî 448 senesindedir. Şöyle ki; Beyt-i Makdis’te bize Nablus ehlinden İbn Ebi’l-Hamrâ diye bilinen bir adam geldi. Tilaveti güzel biriydi. Kaktı ve Mescid-i Aksâ’da Şa’bân’ın orta gecesinde namaz kılmaya başladı. Bir adam da ihram tekbiri getirip arkasında durdu. Sonra onlara üçüncü ve dördüncü kişiler de eklendi. Namazı bitirmemişti ki sonunda büyük bir cemaat olmuşlardı. Sonra bu adam bir sonraki sene yine geldi ve onunla birlikte birçok kimse namaz kıldı. Bir sonraki sene bir daha geldi ve onunla birlikte birçok kimse namaz kıldı. Bu namaz Mescid-i Aksâ’da ve insanların evlerinde yayıldı. Sonra bu namaz sanki sünnetmiş gibi (insanlar arasında) şu günümüze kadar yer etti.” (Kitâbu’l-Havâdisi ve’l-Bida’, sy:266, rakam:238) İbn Vaddâh senediyle şunu rivayet etmiştir: “İbn Ebî Mulekye’ye (rahimehullah) şöyle denildi: “Ziyâd en-Nemîrî: ‘Şa’bân’ın orta gecesinin ecri kadir gecesinin ecri gibidir’ diyor.” Bunun üzerine İbn Ebî Mulekye şöyle dedi: “Eğer elimde sopa olduğu bir halde bu sözü ondan işitseydim bununla O’na vururdum.” Ziyâd o zaman kâdı idi.” (A.g.e, sy:101, rakam 120) Nevevî (rahimehullah) şunları kaydetmiştir: “Regâib namazı diye bilinen namaz -ki bu namaz 12 rek’attır, Receb’in ilk Cuma gecesinde akşam ile yatsı arasında kılınır- ve 100 rek’atlık Şa’bân’ın orta gecesi namazı, bu iki namaz bid’attır, çirkin birer bid’at ve münkerdir. Bu iki namazın “Kûtu’l-Kulûb” ve “İhyâu Ulûmi’d-Dîn” kitaplarında zikredilmesine ve bu namazlar hakkında zikredilen hadise aldanılmaz. Çünkü bunların hepsi batıldır.” (el-Mecmû, 3/548) İbn Receb el-Hanbelî (rahimehullah) bu gece hakkında şu önemli bilgileri kaydetmiştir: “Hâlid b. Ma’dân, Mekhûl, Lukmân b. Âmir gibi Şam ehlinden olan tâbiîn bu geceyi tazim ederler, bu gecede ibadet ederlerdi. İnsanlar bunun faziletini ve tazim edilmesini onlardan aldılar (öğrendiler)… Atâ, İbn Ebî Muleyke gibi Hicaz âlimlerinin çoğu ise bunu kabul etmemişlerdir. Bu görüşü Abdurrahman b. Zeyd b. Eslem Medine fakihlerinden aktarmıştır. Bu, İmam Malik’in ashabının ve başkalarının da görüşüdür. Bunlar: “Bütün bunlar bid’attır” demişlerdir. (Bunun bid’at olmadığını söyleyen) Şam âlimleri bu gecenin nasıl ihya edileceği konusunda iki görüş üzerinde ihtilaf etmişlerdir: 1) Bu geceyi mescidlerde topluca ihya etmek müstehabtır. Hâlid b. Ma’dân, Lukmân b. Âmir ve başkaları bu gecede en güzel elbiselerini giyerlerdi, kokulanırlardı, gözlerine sürme çekerlerdi ve bu gecelerinde mescitte kıyam ederlerdi. İshak b. Râheveyh de onlara bu konuda muvafakat etmiş ve bu geceyi mescidlerde kıyamla geçirmek hakkında: “Bu bid’at değildir” demiştir… 2) Bu gecede namaz, sohbet ve dua için için mescidlerde toplanmak mekruh olup kişinin kendi başına namaz kılması ise mekruh değildir. Bu, Şam ehlinin imamı, fakihi, âlimi olan Evzâî’nin görüşüdür. İnşâallah doğruya en yakın görüş de budur.” (Letâifu’l-Meârif, sy:263) İbn Teymiyye (rahimehullah) şöyle demiştir: “Şa’bân’ın orta gecesine gelince, bu gecede fazilet vardır. Selef arasında bu gecede namaz kılanlar vardı. Lakin bu geceyi ihya etmek için mescidlerde toplanmak ise bid’attır.” (el-İhtiyârâtu’l-İlmiyye li Şeyhi’l-İslam İbn Teymiyye, 1/58) Görüldüğü gibi İbn Teymiyye de bu gecenin faziletli olduğuna inanmaktadır. Bütün bu aktardıklarımızdan anlaşılmaktadır ki, kimi alimler bu gecenin faziletli olduğunu söylerken kimi alimler ise bu gecenin diğer gecelerden bir üstünlüğünün olmadığına kail olmuşlardır. Yine kimi alimler bu gecenin mağfiret (affolunma) gecesi olduğunu kabul ederek Allah’ın mağfiretine mazhar olmak için bu geceye özel olarak bir takım ibadetlerde bulunmanın/bu geceyi ihya etmenin müstehab olduğuna inanırken kimi âlimler ise bunun bid’at olduğunu savunmuşlardır. Ancak bu gecenin faziletli bir gece olduğunu kabul edilse bile bu, bu gecenin kıyamla, gündüzünün de oruçla geçirilebileceğini, daha genel bir ifadeyle bu geceye özel bir ibadette bulunulabileceğini göstermeyip, sadece bu gecenin mağfiret gecesi olduğuna delalet etmektedir. Çünkü Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) ve ashabının (radiyallahu anhum) bu geceye özel herhangi bir ibadet yaptıklarına dair hiçbir şey sabit olmamıştır. İbn Mâce’nin Süneninde geçen: “Şaban’ın orta gecesi olduğu zaman gecesinde kıyam edin, gündüzünde oruç tutun…” hadisinin muhaddisler çok zayıf olduğunu ifade etmişlerdir. (Bkz: Tuhfetu’l-Ahvezî, 3/366) Hatta el-Elbânî “Daîfu’t-Terğîb ve’t-Terhîb”de bunun uydurma olduğunu söylemiştir. Ancak Şa’bân’ın 15. günü diye değil de ayın 13, 14 ve 15. günleri olan “eyyâm-ı bîd”den olduğu için bu günde oruç tutulması ise sünnettir. “5 gece vardır ki o gecelerde dua reddolunmaz; Receb’in ilk gecesi, Şa’bân’ın orta gecesi, Cuma gecesi, Ramazan bayramı gecesi ve Kurban bayramı gecesi” hadisi uydurmadır. Sonuç olarak; doğru olan, bu geceye özel olarak ibadet kastıyla, sevap elde etmek için herhangi bir söz ve fiilde bulunmamaktır. Allahu A’lem. Seleften bazıları Allah Teâlâ’nın: “Apaçık olan Kitab'a andolsun ki, biz onu (Kur'ân'ı) mübarek bir gecede indirdik. Şüphesiz ki biz uyarıcıyızdır. Tarafımızdan bir emirle her hikmetli işe o gecede hükmedilir (kulların rızıkları, ecelleri, bütün işleri o gecede ayrılır, yazılır.) (Duhân 2-5) ayetindeki mübarek gece ile kastedilenin Şa’bân’ın orta gecesi olduğunu söylemişlerdir. Ancak bu, İbn Kesîr’in de (rahimehullah) belirttiği gibi uzak bir yorum olup doğru olan kadir gecesi olduğudur ki müfessirlerin geneli bu görüştedir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم Yüceliğine yakışır şekilde en güzel övgüler âlemlerin Rabbi ve mü’minlerin velisi olan yüce Allah'a, salât ve selam efendimiz, önderimiz savaş ve rahmet peygamberi olan Rasûlullah'a, ehli beytine, ashabı kiramına ve kıyamete kadar izini takip eden mü’minlere olsun. Allah-u Teâlâ’nın bütün isimleri güzeldir. O güzel isimlerinden bir tanesi “El-Velî” ismidir. El Velî; Dost, yardımcı, koruyan, seven, arkadaş, antlaşmalı ve bir işi üstüne alıp onun gereğini yapan anlamlarına gelir. Bu isim Allah-u Teâlâ’ya izafe edildiğinde, anlamı; Mü’min kullarını seven, yardımcı olan, koruyan, işlerini üstlenip ihtiyaçlarını gideren anlamı taşır. Bu ismi daha iyi tanımak ve Allah-u Teâlâ’nın biz kulları üzerindeki iyilik ve nimetlerini daha iyi kavrayabilmemiz için birkaç misal vermek istiyorum. Okullarda bazen küçük çocukların velisi talep edilir. Çocuğa derler ki; “falan gün velin gelsin”. Yani senin annen, baban veya seninle ilgilenen bir yakının gelsin. Velisi gelir ve o çocuğun maslahatını konuşur. Eğer çocuk yetim veya öksüz veya yakınlarından hiç kimsesi yoksa boynu bükülür. Üzüntü bedenini sarar. Evlenecek bir kızın nikâhında ilk etapta bu kızın velisi kimdir? Nerede? Diye sorulur. Velisi varsa nikâh işlerini o üstlenir. Yoksa yakını, Müslümanların imamı veya yardımcısı veya yetkili birisi velisi olur ve nikâh kıyılır. Nikâhlanacak bir kızın nikâh gününde velisinin olmayışını ve onu bu mutlu gününde nasıl üzeceğini tasavvur etmeye çalışalım. Kaybolmuş küçük bir çocuk annesini yahut babasını göremediği zaman hıçkıra hıçkıra ağlar. Velisini görmediği müddetçe hiçbir kimse, hiçbir şey onu susturamaz. Ona mutluluk veremez. Çünkü veliye yani annesine veya babasına ihtiyacı vardır. Onlarsız hayat süremeyeceğini, onlarsız hayatın yaşanmaz olacağını tasavvur eder. Çünkü bilir ki onun dostu, yardımcısı, koruyanı, işlerini ve ihtiyaçlarını karşılıksız üstlenen, ona iyilik yapan, kötülüğü ondan savan bir büyüğü yani velisi vardır. İşte şekilden, benzerlikten münezzeh ve en güzel misallere layık olan Allah-u Teâlâ, mü’minlere ihtiyacı olmadığı halde, bütün günah ve kusurlarına rağmen onların velisidir. Yani onları sevip yardımcı olan, yakın olup koruyan, işlerini üstlenip ihtiyaçlarını giderendir. Tasavvur et ey mü’min kardeşim, Allah-u Teâlâ sana muhtaç değilken, seni seviyor, seni koruyor, sana sürekli iyilik yapıyor. Hâlbuki senin günahların çok ve kusurların sayısız. Allah-u Teâlâ bizlere velimiz olmasını talep etmeden, bizlere velilik yapacağını haber veriyor. Ey mü’min kardeşim, Allah-u Teâlâ milyarlarca kâfiri bırakıp sana veli olmuştur. Böyle bir Allah sevilmez mi? Böyle bir Rabbe ibadet edilmez mi? Böyle bir İlahın yolunda her şey feda edilmez mi? Böyle bir Rabbin üzerinde ne kadar iyilik ve minnetinin olduğunu tasavvur edebiliyor musun? Allah-u Teâlâ bir kimsenin velisi olursa ona üç şey verir: 1. O Müslüman hem ahirette korkmaz, hem de dünyalık kaybettiği şeylere üzülmez. Yani ona dünya ve ahiret mutluluğu verilir. Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: أَلا إِنَّ أَوْلِيَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ. الَّذِينَ آمَنُواْ وَكَانُواْ يَتَّقُونَ “Bilesiniz ki Allah'ın dostlarına korku yoktur; onlar üzülmeyeceklerdir de. Onlar iman edip takvâya ermiş olanlardır.”1 İman ve takva ehli olan her bir Müslüman, Allah-u Teâlâ’nın veli kulu yani sevdiği ve değer verdiği kuludur. Allah-u Teâlâ veli kullarını dünyanın ve ahiretin her türlü korkularından ve üzüntülerinden emin kılar. 2. Allah-u Teâlâ, mü’min kullarını küfrün, şirkin, günahların, yanlışların ve sapkınlıkların karanlıklarından İslam'a, hakka, doğruya ve hidayete ulaştırır. Allah-u Teâlâ kâfirlerin velisi olmadığı için onları küfür ve şirk bataklığında bırakır. Orada debelenip dururlar. Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: اللّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّوُرِ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ أَوْلِيَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ “Allah, inananların velisi (dostu)'dur. Onları karanlıklardan aydınlığa çıkarır. İnkâr edenlere gelince, onların dostları da tağuttur. Onları aydınlıktan alıp karanlığa götürür. İşte bunlar cehennemliklerdir. Onlar orada devamlı kalırlar.”2 3. Allah-u Teâlâ, mü’minlerin velisi olduğu için onlara yardım eder, zaferini indirir. Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: بَلِ اللّهُ مَوْلاَكُمْ وَهُوَ خَيْرُ النَّاصِرِينَ “Oysa sizin mevlânız Allah'tır ve O, yardımcıların en hayırlısıdır.”3 وَمَن يَتَوَلَّ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ فَإِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ “Kim Allah'ı, Rasûlünü ve iman edenleri dost edinirse, (bilsin ki) üstün gelecek olanlar şüphesiz Allah'ın tarafını tutanlardır.”4 Allah-u Teâlâ’yı veli edinmiş, takva üzere yaşayan mü’minleri, Rabbimiz (Celle Celaluhu) müdafaa eder, korur, kâfirlere ve zalimlere karşı ayaklarını sabit kılıp yardım ve zaferi üzerlerine indirir. إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا “Allah, iman edenleri savunur.”5 Allah-u Teâlâ’nın savunduğu, koruduğu ve yardımını indirdiği kimseye kim zarar verebilir ki? Yahut kim hezimete uğratabilir? Allah-u Teâlâ’nın yardımsız bıraktığı, korumadığı ve savunmadığı kimseyi kim koruyabilir? Kim savunabilir? Kim zafere ulaştırabilir? Allah-u Teâlâ veli edindiği yani dost edindiği, sevdiği kullarına çok değer verdiği için onlara yapılacak eziyet, Allah'a yapılacak eziyet olarak sayılmakta ve böylelerine Allah-u Teâlâ savaş ilan etmektedir. Güçlü bir imparator bir millete savaş ilan ettiğinde o milletin savaş sebebiyle yıkım, zarar ve felaketlerini tasavvur ediniz! Korkunç bir şey. Peki, Allah-u Teâlâ’nın savaş ilan ettiği kimsenin hali ne olur düşünebiliyor muyuz? Allah-u Teâlâ kutsi hadiste şöyle buyurmaktadır: من عادى لي وليا فقد آذنته بالحرب وما تقرب إلى عبدي بشئ أحب إلي مما افترضته عليه ولا يزال عبدي يتقرب إلي بالنوافل حتى أحبه فإذا أحببته كنت سمعه الذي يسمع به وبصره الذي يبصر به ويده التي يبطش بها ورجله التي يمشي بها ولئن سألني لأعطينه ولئن استعاذني لأعيذنه “Kim veli kuluma düşmanlık ederse, Ben de ona savaş ilan ederim. Kulumu Bana yaklaştıran şeyler arasında en çok hoşuma gideni, ona farz kıldığım şeyleri eda etmesidir. Kulum Bana nafile ibadetlerle yaklaşmaya devam eder, sonunda sevgime erer. Onu bir sevdim mi artık onun işittiği kulağı, gördüğü gözü, tuttuğu eli ve yürüdüğü ayağı olurum. Benden bir şey isteyince onu veririm. Benden sığınma talep etti mi onu himayeme alır, korurum.”6 Allah-u Teâlâ, kulunu sevdiği zaman, onun yanında olur, onu destekler, onu korur, yardımcı olur, felaketlerden kurtarır. Ona eziyet edenlere savaş ilan eder. O kul, Allah-u Teâlâ’nın himayesinde olduğu için, onun kulağı koruma altındadır. Haram dinlemez, duyacak olsa da kalbine işlemez. Gözü harama bakmaz. Eli Allah'ın razı olduğu yerlerde hizmet verir. Ayakları O'nun razı olduğu yerlerde yürür. O Allah'tan bir istekte bulunsa mutlaka ona isteğini veya daha fazlasını dünyada veya ahirette verir. Darda olup himaye ve sığınma talep edince onu himaye ve koruması altına alır. Davetçilerin, mücahidlerin ve umumen bütün Müslümanların şu asırda fitnelerin, sapıklıkların yayıldığı, küfür ve şirkin her tarafı kapladığı, insanlığın uçuruma doğru yol aldığı, kâfirlerin toptan Müslümanlara ve İslam'a savaş açıp diyarlarını yerle bir ettiği bu zamanda Allah-u Teâlâ’nın veliliğine ihtiyaçları yemekten ve sudan daha fazladır. Rabbim cümlemizin velisi olsun. Bizleri sevdiği ve razı olduğu veli kullarının zümresine katsın. Allahumme âmin. Davamızın sonu yüce Allah'a hamd etmektir. 1 - Yunus Sûresi 62, 63. Ayetler 2 - Bakara Sûresi 257. Ayet 3 - Âl-i İmrân Sûresi 15. Ayet 4 - Mâide Sûresi 5. Ayet 5 - Hacc Sûresi 3. Ayet 6 - Buhari Musa Ebu Cafer

Hamd alemlerin rabbi olan Allah'a, salat ve selam efendimiz, önderimiz ve komutanımız olan Rasûlullah'a, ehli beytine ve ashabı kiramına olsun. Değerli kardeşlerim, dünya üzerinde özellikle son dönemde İslam’a ve Müslümanlara yönelik asli kafirlerin saldırıları bir o kadar özellikle Rafizi Şii fırkasının saldırıları artmıştır. Asli Kafirlerin İslam’a ve Müslümanlara kin ve düşmanlıkları rahatlıkla bilinebilmektedir. Fakat Rafizi Şiilerin, neredeyse asli kafirlerden daha fazla Müslümanlara saldırmaları ve zulmetmelerinin altında yatan sebebi bir çok Müslüman bilmemektedir. Bu satırlarımı hala İran ve Şiiler hakkında hüsnü zanda bulunan ve hakkı hala görememiş samimi kimselere ve Şiiliği tanımış ama daha fazla bilgiye ihtiyaç duyan kardeşlerime nasihat babından yazıyorum. Şunuda itiraf edeyim; Bende birçok samimi kardeşlerimiz gibi hidayete erdiğim vakitte Humeyni ve Hizbullah örgütü hakkında hüsnü zanda bulunur, onları sever ve müdafaa ederdim. Çünkü özellikle 1979'da İran'da Humeyni devrim yapınca, takiyye sanatını kullanarak dünyaya bu devrimin İslami bir devrim olduğunu, Ehli sünnete iyi baktığını, onlara yardım ve destek vereceğini, "ABD En Büyük Şeytandır" sloganını atarak ABD işgalinin her zaman karşısında olacağını, Filistin ve Aksa'yı Yahudilerden kurtaracağını, Rusya'nın başkanı Gorbaçov'a mektup yazarak İslam'a davet etmesi gibi bizlere hoş gelen söylemlerle bir çok samimi Müslümanı kandırmışlardır. Hatta İhvanül müslimin cemaati devrimden sonra İran'a gidip Humeyni ve arkadaşlarını kutlamışlar, Hafız Esad'ın Suriye'de yaptığı zulme karşı İran’dan destek istemişler ama daha sonra işin iç yüzünü ve ihanetleri öğrendikten sonra aldandıklarını öğrenmişler ve Suriye ihvanı âlimlerinden Said Havva, Humeyniciliğin iç yüzünü anlatan küçük bir risale yazmıştır. Konuya baştan başlarsam bu mesele daha iyi anlaşılacak. Yani öncelikle ehli beyt sevgisi adı ile çıkmış bu Şiiler'in, çıkışları ve İslam'a muhalif inançları nelerdir? Onu iyice özetleyip tanımaya çalışalım. Çünkü gerek Humeyni ve gerekse şuan ki Lübnan'da bulunan Hizbullah örgütü, Rafizilik, başka bir deyimle İmamiyye İsna Aşeriyya (Oniki İmam) mezhebine mensupturlar. ve bu mezhebin kuvvetlenmesi ve yayılması için çok büyük emekler vermişlerdir. Binaen aleyh önce bu mezhebin çıkışını ve itikadını tanımamız gerekmektedir. Şiilik, Osman (radiyallahu anh) hilafeti döneminde Yahudi asıllı Abdullah Bin Sebe adında bir münafığın İslamı iddia ederek Müslümanlar arasında fitne tohumları ekmesiyle ortaya çıkmıştır. Bu facir adam Yahudiliği incelemiş ve Yahudilikte her bir peygamberin vasisinin olduğunu görünce, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’inde vasisi bulunduğunu ve onun Ali (radiyallahu anh) ve soyundan gelen onbir imam olduğunu, bu imamların masum olduklarını, din imameti ve halifeliğe bunların daha layık olduğunu başta Ebu Bekir, Ömer, Osman ve diğer sahabelerin ehli bayt hakkını çiğnediklerini, ehli beyte zulmettiklerini iddia etmiştir. Daha sonra fitnesini büyütmüş ve Ali (radiyallahu anh)’ya ilahlık vasıfları vermiştir. Şiilerin en büyük fırkası olan Rafizilik kolu, Pakistan, Afganistan, İran, Irak, Kuveyt, Bahreyn, Yemen ve Lübnan gibi devletlerde yayılmış bir fırkadır. Şuan bu gurup Pakistan, Suriye ve Irak'ta en çok mücahitlerle savaşan fırkadır. Suriye'nin Nusayri yani Hz. Ali'ye ilah diyen, elli senedir Allah'ın dinine savaş açmış, Müslümanları katledip Sünni kadınlara tecavüz eden Beşşar Esad güçlerine en çok destek veren İran, Irak hükümeti ve Hizbullah'tır. Nusayrilik fırkası Rafizilere göre kafir bir fırka sayılmasına rağmen, Sünnilere karşı bu fırkaya ciddi destekler veren Rafiziler bunu aşıp onlarla aynı safta Sünnilere karşı savaşmaktadırlar. Bu durumlarını garip karşılamamak gerekir. Çünkü tarih ilmini okuyanlar, Rafizilerin, Müslüman Sünnilere karşı Tatarlara ve haçlı seferlerinde Haçlılara yardım ettiklerini görecektir. Şiilerin aslen kinlerinin sebebi şudur; Farslıların imparatorluğu vardı. Binlerce sene ayakta kalmıştı. Çok güçlüydü. Dünyanın iki süper gücünden biriydi. Farslılar eskiden ateşe tapan Mecusiler idiler. Irkçılık benlerine işlemiş, Arapları küçümserlerdi. Ömer (radiyallahu anh) hilafeti döneminde Fars imparatorluğunun Müslümanlar karşısında büyük bir hezimete uğraması neticesinde koca imparatorluk Müslümanların eliyle yıkılıp tarihin çöplüğüne atılması çok ağır bir durumdu. Kendilerini müslüman gösteren Mecusiler sürekli islam devletini parçalama ve yıkma teşebbüslerinde bulunmuşlar bu yolla intikam almaya çalışmışlardır. Müslümanlara muhalefetlerini ehli Beyt sevgisi ve müdafaası adı altında tarih boyunca sürdürmüşlerdir. İran şuan, bu üstü kapalı mecusiliğin uzantısı olduğunu söylesek abartmış olmayız. Sözde Mecusiliği bırakıp İslam’a girdiklerini söyleselerde mecusilikten gelme kinleri hala göğüslerinde saklıdır. ŞİRK VE BİD'ATLERE BULAŞMIŞ RAFİZİ FIRKASININ İSLAM'A MUHALİF İNANÇLARI ŞUNLARDIR: 1. Kur’an’ı Kerim'in sahabeler tarafından tahrif edildiğine inanırlar. Bazı ayetlerin tefsir ve anlamlarını tahrif ederler. a. Kur’an’ın tahrif edildiğine dair söyledikleri sözler: Bizim mezhebimizde Buhari (rahimehullah), çok güvenilen ve hadis konusunda en sahih hadis yazarı olarak nasıl kabul edilmişse, Şiilerdede en çok itimat edilen ve sahih kabul edilen hadis imamı Kuleyni adında bir muhaddistir. Elkafi adlı hadis kitabında 1.Cild 228. Sayfada şu ibareler yer alır. Kuleyni derki: " Ebu Cafer (radiyallahu anh) dedi ki: "Kur’an’ı Kerimi aynen indiği gibi topladığını iddia eden yalan söylemiştir.!! Aynen indiği gibi toplayan ve ezberleyen Ali Bin Ebutalip (aleyhisselam), ve ondan sonra ki gelen imamlardır.!" Aynı sayfada devamla der ki: "Vasiler (Ehli Beyt İmamları) haricinde hiç kimse, zahiri ve batıni olarak Kur’an’ın tamamının yanında olduğunu iddia edemez.!!" Bu sözler küfre sokan sözlerdir. Çünkü Kur’an’ı Kerim bizlere tevatür yoluyla gelmiştir. Allah'u Teala şöyle buyurur: "Kur’an'ı kesinlikle biz indirdik; elbette onu yine biz koruyacağız." (Hicr 9) Rafizilerin Kur’an’ı tahrif edişlerinin misali şudur: Cabir dedi ki: Ebu Cafer'e sordum. Ali Bin Ebu Talip neden "Emirül Müminin" ismiyle anılır? Dedi ki: Allah onu böyle isimlendirmiştir. Kitabında şöyle indirmiştir: "Kıyamet gününde, biz bundan habersizdik demeyesiniz diye Rabbin Adem oğullarından, onların bellerinden zürriyetlerini çıkardı, onları kendilerine şahit tuttu ve dedi ki: Ben sizin Rabbiniz değil miyim? Muhammed benim Rasûlüm ve Ali müminlerin emiri değil midir? (Onlar da), Evet (buna) şâhit olduk, dediler." (Araf 179) (Elkafi c1, shf 412) Görüldüğü gibi ayeti tahrif edip araya Muhammed benim Rasûlüm ve Ali müminlerin emiri değil midir? Sözünü eklemişlerdir. Başka bir misal: Ebu Cafer dedi ki: "Kim Ali'nin ve ondan sonraki imamların velayetinde Allah ve Rasûlüne itaat ederse büyük bir kurtuluşa ermiş olur." (Ahzap, 71) Ayeti bu şekilde inmiştir! Demiştir. (Elkafi c1, shf 412) Görüldüğü gibi ayet tahrif edilmiş ve ayetin içerisine Ali'nin ve ondan sonraki imamların velayetinde sözü eklenmiştir. Humeyni keşfül esrar kitabının 149. Sayfasında şöyle der: "Peygamber kendisinden sonra Kur’an’ın tahrife uğrayacağından korktuğu için yada Müslümanlar arasında ihtilafların şiddetlenmemesi ve İslam'a tesir etmemesi için Kur’an’da imamete değinmekten çekindiğini bu sözlerimizle ispatladık.! Açıkça belli oldu ki eğer Peygamber, Allah'ın emrettiği şekilde imameti tebliğ etmiş olsaydı ve bu uğurda çaba harcamış olsaydı! İslam beldelerinde bütün bu çekişmeler, sorunlar ve savaşlar vuku bulmazdı. Aynı şekilde dinin temellerinde ve teferruatında bu ihtilaflar yaşanmazdı!." Dikkat edilirse Humeyni bu sözleriyle haşa Rasûlullah'ın (sallallahu aleyhi ve sellem) imameti tebliğ etmediğini ve bu yaşanan sorunların müsebbibi olduğunu ima etmektedir. Böyle bir iftira kişiyi küfre sokar. b. Kur’an’ın Tefsir ve Anlamını Tahrif Etmeleri: Bazı ayetler hakkında yaptıkları tefsir ve anlam tahrifleri ne lügata göre, ne akla ve nede şeriata göre uygun değildir. Mesela Kuleyni Elkafi'de 1.Cildte rivayet eder: Ebu Hamza, Ebu Cafer (radiyallahu anh)'ya dedi ki: Sana feda olayım. Şiiler sana şu ayetin tefsirini soruyorlar. "Birbirlerine neyi soruyorlar? Ayrılığa düştükleri büyük haberi mi?" (Nebe 1,2) Dedi ki: "Birbirlerine neyi soruyorlar? Ayrılığa düştükleri büyük haberi mi?" sözü Müminlerin Emiri (Allah’ın salavatları üzerine olsun) hakkındadır. Müminlerin emiri derdi ki: Allah'ın benden daha büyük ayeti yoktur. ve yine Allah'ın benden daha büyük haberi yoktur."!! Halbuki bu ayetteki büyük haberden kasıt müfessirlerin görüş birliğiyle kıyamet kastedilmiştir. Ama Şiiler anlamını tahrif etmişlerdir. Başka bir misal şudur: Elkafi kitabının 1. Cild 214. Sayfasında şu geçer: Salim dedi ki: Ebu Cafer (radiyallahu anh)'ya şu ayet hakkında sordum: "Sonra Kitab'ı, kullarımız arasından seçtiklerimize verdik. Onlardan (insanlardan) kimi kendisine zulmeder, kimi ortadadır, kimi de Allah'ın izniyle hayırlarda öne geçmek için yarışır. İşte büyük fazilet budur." (Fatır, 33) Dedi ki: Hayırlarda öne geçen imamdır. Ortada olan imamı tanıyandır. Kendisine zulmedende imamı tanımayandır.!! Böyle bir tefsir ne şeriata uygundur, ne dile uygundur nede akla uygundur. Bunun gibi tefsirde yaptıkları tahrifata yüzlerce misal verilebilir. Elkafi kitabını okuyan bu tipten yüzlerce felaketi görecektir. Humeyni, Keşfül Esrar kitabının 151. Sayfasında derki: "Şunu kesin olarak belirtiriz ki, Kur’an’da yüzlerce ayet açıkça belirtmeden (işaret yoluyla) imam ve imamet hakkında gelmiştir."!! Rafizi Şiiler, Fatıma (aleyhesselam)'e ait Kur’an’a ve Ona Vahi Geldiğine İnanırlar Bizim elimizde bulunan Kur’an’dan başka bir Kur’an’ın olduğunu, içinde değişik ilimlerin bulunduğuna inanırlar. Kuleyni Elkafi kitabının 1. Cildinin 239. Sayfasında derki: "Ebu Ebdullah (Hüseyin) (aleyhisselam) dedi ki: "Yanımızda Fatıma (aleyhesselam)'ın Kur’an’ı vardır. Onlar Fatıma (aleyhesselam)'ın Kur’an’ını ne bilsinler.? Dedim ki: Fatıma (aleyhesselam)'ın Kur’an’ı nedir? Dedi ki: Sizin Kur’an’ınızın üç katı kadar olan Kur’an’dır. Vallahi içinde sizin Kur’an’ınızdan bir harf dahi yoktur."!! Dikkat edilirse hem bizim Kur’an’ın üç katıymış, hemde içinde aynı olan bir harfi dahi yokmuş! Sizce nedir bu Kur’an’?! Humeyni, (İnternette Ali Hamaney sitesinde yayınlanmış) ölüm vasiyetinde derki: "Bizler, imamlarımızın şaban ayı münacatlarıyla, Hüseyin (aleyhisselam)'ın Arafat duasıyla, Muhammed ailesinin Zeburu olan Seccadiye sayfasıyla ve rızai bariye ulaşmış Zehran'ın kendisine Allah tarafından ilham edilmiş Fatımi sayfalarıyla iftihar ederiz!. İmamlar Hakkında Aşırı Giderler ve Masum Olduklarına İnanırlar Rafiziler imamlar hakkında o kadar aşırıya gittiler ki onları peygamberlerin üzerine çıkardılar hatta Allah muhafaza etsin onlara ilahlık vasıfları verdiler. İnançlarına göre bu on iki imam, kainatta ve zerrelerinde tasarruf ederler!. Olanları ve olacakları bilirler!. Elkafi kitabının 1. Cildin 223. Sayfasında şu ibareler geçer: İmam Rıza dedi ki: "Bizler Allah'ın yeryüzündeki emin kişileriyiz. Yanımızda ölümlerin ve belaların ilmi vardır!. Bizler bir adamı gördüğümüzde gerçek iman sahibi veya gerçek nifak sahibi olduğunu biliriz!." Ammar Sabati derki: Ebu Abdullah'a (Hüseyin (radıyallahu anh) sordum. Hükmettiğinizde ne ile hükmedersiniz? Dedi ki: Allah'ın hükmü ve Davudun hükmü ile hükmederiz.! Eğer bizlere bilmediğimiz bir şey gelirse Ruhul Kudüs (Cebrail) ilmini bize getirir.! (Elkafi 1 cild 398. Sayfa) Humeyni derki: "İmamın övülmüş makamı ve yüksek derecesi vardır. Bizim mezhebimizin zaruri inançlarından biride şudur: İmamlarımızın öyle makamı vardır ki o makama ne yaklaştırılmış melek nede gönderilmiş peygamber ulaşamaz!.. (Elhukume El İslamiyye) 4. Rafizi Şiiler Sahabenin Genelini ve Şii Olmayan Müslümanların Hepsini Tekfir Ederler Kitapları, parmak sayısınca sahabeler hariç geri kalan sahabeleri tekfir etme, onlara kin ve nefret duyma konusunda batıl sözlerle doludur. Rafiziler, Sahabeyi kiram ve sonradan gelen Müslümanlar imameti Hz. Ali ve torunlarından 11 kişiye imameti ve halifeliği vermedikleri için, dine ihanet edip haşa küfre girdiklerine inanırlar. Ubu Cafer dedi ki: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) buyurdu: Ben bütün insanlığa gönderilmiş Allah'ın elçisiyim. Benden sonra insanlar üzerinde Allah tarafından tayin edilmiş ehli beytimden imamlar gelecektir. Ancak onlar yalanlanacak, küfür ve sapkınlık yöneticileri ve onların tabileri onlara zulmedeceklerdir." (Elkafi c1, syf 215) Onların iddiasına göre Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'den sonra Hz. Ali'ye imameti, Hz. Ebubekir, Ömer, Osman ve geri kalan sahabeler vermemiş ve haşa ona zulmetmişlerdir. Ebu Abdullah'a adamın biri sordu: Beklenen Mehdiye "Müminleri Emiri" lakabı ile selam verebilir miyiz? Dedi ki: Hayır. O ismi Allah, Ali Bin Ebutalib'e vermiştir. Ondan önce isimlendirilmiş ve ondan sonra isimlendirilmiş kişiler kafirdirler!. (Elkafi cild 1, syf 411) Bu sözün manası Hz. Ali'den önce "Emirül Müminin" diye isimlendirilmiş Ebu bekir, Ömer ve Osman (radıyallahu anhum) ve Hz. Ali'den sonra günümüze kadar gelen bütün Müslümanların yöneticileri kafirdirler. Kuleyni derki: İbni Ezine dedi ki: Bize birden fazla kişi İmamlardan (aleyhimselam) birinden! rivayet ettiler. Dedi ki: "Kişi Allah'ı, Rasûlünü, bütün imamları ve zamanın imamını tanımadıkça ve ihtilafı onların hükmüne götürmedikçe ve ona teslim olmadıkça mümin olamaz!" (Elkafi cild1, syf 180) (MaşaAllah bu kadar kuvvetli senet başka kitaplarda bulunmaz! Hangi imamdan kim ne rivayet ettiği belli değil) Bu sözün manası sahabeler ve ondan sonra gelen Müslümanlar mümin değildir. Çünkü sahabe ve sonraki gelen Müslümanlar bu imamları masum görüp anlaşmazlıklarını onlara götürmezlerdi. Anlaşmazlıklar Allah ve Rasûlüne götürülür. Humeyni derki: "Bizim iki şeyh (Ebubekir ve Ömer)'in Kur’an’a olan muhalefetleriyle, Allah'ın hükümleriyle oynamalarıyla, kendi nefislerinden haram ve helal ettikleriyle, Hz. Fatıma ve evlatlarına yaptıkları zulümlerle işimiz yoktur!. Biz sadece onların bu din hakkında cahilliklerine işaret edeceğiz!... Peygamber onları irşad etmek ve hidayete ulaştırmak için çok emek harcamıştı. İbni Hattab'ın küfür ve zındıklık amellerinden türeyen ve Kur’an’ ayetleriyle çelişen iftiralarının sözleri, peygamber gözlerini hayata kaparken kulağında çınlıyordu!." (Keşfül esrar 123, 137) Humeyni sahabeyi kiramı o kadar çok küçümsedi ki, içki ve uyuşturucu içen, muta nikahı adı altında gece gündüz zina eden, homosexliğin ve ahlaksızlığın çok yayıldığı sapık halkını, ömrünü cihad ve davette geçirmiş sahabeden daha üstün görmüştür. Meşhur vasiyyetinde derki: "Ben cesurca şunu iddia ederim: İran halkı ve asrımızda milyonlarca olan topluluğu, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)'in sahabesinden daha faziletlidir. O hicaz halkı Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)'e itaat etmezdi. Cepheye gitmemek için değişik bahaneler uydururlardı. Allah'u Teala onları tevbe suresinde azarlamış, azap ile onları uyarmıştır. Gelen rivayetlere göre peygamber onları minberin üzerinde azarlamıştır.!" 5. Rafiziler Sabit Sünneti Reddedip İnkar Ederler Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)'den sabit olarak gelmiş Buhari, Müslim ve diğer hadis kitaplarını red ederler. Onlarda en yalancı kişilerin bile söz ve şiirleri Buhari ve Müslim'den daha makbul durumdadır. Onların hadis kitapları peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ve sahabesi hakkında yalan ve iftiralarla doludur. İbni Teymiye (rahimehullah) derki: "Şiiler bu ümmet içinde en yalancı fırkadandırlar. Kıbleye müntesip olan fırkalar arasında onlardan daha yalancı veya yalanı tasdik eden başka bir fırka yoktur." (Mecmuul Fetava 28 / 479) Sünni âlimlere o kadar çok kin ve nefret beslediler ki onların yanında eşeğin rivayeti Buhari ve Müslim'in rivayetinden daha doğru sayılmıştır. Onların en sahih hadis kitabı olan Elkafi'de, Kuleyni şu rivayeti getirir: Müminlerin emiri Ali Bin Ebi Talip derki: Bu eşek, peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ile konuştu. Dedi ki: Anam babam sana feda olsun ey Allah'ın Rasûlü, bana babam oda babasından oda dedesinden oda babasından rivayet ederek anlattı dedi ki: Nuh'un gemisinde bulunuyordu. Nuh (aleyhisselam) kalktı ve eşeğin belini sıvazladı. Dedi ki: Bu eşeğin soyundan, peygamberlerin efendisi ve sonuncularının bineceği, Peygamberi taşıyacak bir eşek gelecektir. Beni, o anlatılan eşek kılan Allah'a hamdolsun." (Elkafi 1 / 237) Dikkat edilirse bu rivayet zincirinde eşekler var.! Bu hale güler misin? Yoksa ağlar mısın?Eşekten başka onlarda Rasûlullah'a (sallallahu aleyhi ve sellem) anası babası feda olacak kimse kalmadı mı? Bu peygamberimizin ihtiramına aykırıdır. Birde bu rivayetin şu yalanı ortaya çıkıyor. Her bir eşek yüz sene yaşayacak olsa aradaki ravi zinciri 4 tür. Bunun manası Nuh (aleyhisselam) ile Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) arasında 400 sene bulunmaktadır! Bu saçmalık kabul edilir mi? 6. Rafizi Şiiler Tarih Boyunca Müslümanlara Karşı Kafirlere Yardım Etmişlerdir Sünni Müslümanlara o kadar kin ve nefret duyarlar ki tarih boyunca Müslümanlara zulmeden, savaşan ve kanlarını döken kafirlere ve müşriklere yardımda bulunmuşlardır. Bu her zaman görülen ve duyulan bir gerçektir. Tatarların İslam diyarlarına girip yaptıkları katliamlarda, haçlıların Müslümanlara yaptıkları saldırılarda, son yüzyılda İran'ın dünyanın değişik yerlerinde Müslüman katliamlarına sessiz kalması hatta bazı küfür milletlerini gizli ve açık desteklemesi bunun ispatıdır. Rusya, Çeçenistan da Müslümanları katlederken İran Rusya ile değişik antlaşmalara giriyor, Çeçenistan için: "O mesele Rusya'nın iç meselesidir. Biz karışmayız!" diyorlardı. " ABD ve NATO güçleri Irak'ı işgal ettiğinde İran, Irak'taki Şiilere destek vermiş, Şiilerin yaptıkları Sünni katliamlarına silah ve adam yardımı yapmıştır. ABD ve NATO güçleri Afganistan'a saldırıp İslami İmaratı yıkarken İran sessiz kalmış hatta İran üzerinden geçiş yapan yüzlerce mücahidi yakalamış ve senelerce hapiste yatırmıştır. Buna ek olarak Taliban hükümetinin yıkılmasında önemli rolleri olmuştur. Bu gerçeği eski Cumhur Başkanı Ahmedi Necat şu sözleriyle dile getirmiştir: “Eğer İran olmasaydı ABD, Taliban Hükümetini yıkamazdı!”. Humeyni, Hafız Esad'ın zulmüne ve Hama katliamına sessiz kalmakla beraber ikili devlet ilişkilerini en iyi seviyeye çıkarmıştır. İran, şuan dünyanın gözü önünde Suriye'nin kafir Nusayrilerinden olan Beşşar Esad ve rejiminin yaptığı katliam ve zulmüne açıkça yardım etmektedir. Hizbullah, Beşşar Esad'la beraber olduğunu, ona destek verdiğini açıkça bildirmektedir. Şu an Hizbullah'ın bir kısım elemanları mücahitlere karşı savaşmakta, hatta Müslüman kadınlara tecavüz etme eylemlerine de iştirak etmektedirler. Bu saklanacak bir durum değildir!.. Hasan Nasrullah bir televizyon konuşmasında 20.000’den fazla füzeye sahip olduklarını söylemektedir. Neden onlardan bir tanesini dahi İsrail'e 2006 yılından itibaren atmadı? Hani Filistin ve Aksa'nın hürriyeti onun hedeflerinden di?! Hepsi yalan hepsi takiyye. Hizbullah'ın eski ismi “Emel” hareketiydi. Sünnilere yaptıkları zulüm ve katliamları unutulmuş değildir. Humeyni, Emel'in kana bulanmış pis çehresini değiştirmek ve unutturmak için ismini değiştirip Hizbullah yapmıştır. Tatarlar Abbasi hilafeti devrinde Bağdat'a girmiş, Müslümanları katletmiş, Halifeyi öldürerek her yeri yakıp yıkmışlardır. İbni Kesir (rahimehullah) derki: "Tatarlar, Bağdat'ta bir milyon Müslüman katlettiler." âlimlerin kitaplarını bir kısmını yakmış, bir kısmını Fırat nehrine atmışlardı. Yaptıkları bu işgal ve katliamlarda Şii asıllı olan Nasiruddin Ettusi adında ki vezirin parmağıda vardı. Onun hakkında İbni Kayyım (rahimehullah) şöyle der: "Nasiruddin Ettusi, Rafiziliğe ve ehli beyte kendini nispet etti. Küfrünü ve sapkınlığını gizledi. Küfrün yardımcısı ve sapkınların veziri olan, Holako'nun veziri Nasir Ettusi'ye hakimiyet kozları geçince Peygambere tabi olanlardan ve dinine bağlı olanlardan intikam almıştır. Müslümanları kılıçtan geçirmiş, halifeyi, kadıları, âlimleri ve muhaddisleri öldürtmüş, felsefecileri, müneccimleri (Yıldız işleriyle uğraşan) ve sihirbazları hayatta bırakmıştır. Camilerin ve medreselerin idare işlerini Tatarların eline vermiş, onları kendine sırdaşlar ve dostlar edinmiş, kitaplarında alemin kadimliğini, dirilişin batıl olduğunu yazmış ve Allah'ın sıfatlarını inkar etmiştir." (İğasatül lehefan c.1 shf 287) Bu zındık adam hakkında Humeyni şunu demektedir: "Bu gibi boşluk benim gibi evinin bir köşesinde oturanlarla oluşmaz. Bu boşluk imam Hüseyin ve diğer imamları yitirince oluşur. Yine insanlar İslam'a büyük hizmetlerde bulunmuş! Nasiruddin Ettusi ve emsallerini yitirince kayıpta olduklarını anlarlar... Eğer takiyye durumları bizden birinin sultanların yanında olmayı gerekli kılıyorsa, ölüm pahasına olsa bundan uzak durmalıyız. Ancak sadece şeklen girip İslam'a ve Müslümanlara yardım edecekse bu durum müstesnadır. Tıpkı Ali Bin Yaktin ve Nasıruddin Ettusi (rahimehullah) girdikleri gibi." Elhüküme El islamiyye shf 108) 7. Rafizi Şiiler, Dua ve İbadetin Bazı Çeşitlerini İnsanlara Yapmakla Şirk İşlemektedirler Namazlarda kabirlere yönelmek, ölülerden yardım ve medet istemek, kabirleri tavaf edip sürtünmek, emekleyerek huzuruna gidip secdeye kapanmak Şiilerde var olan ve mukaddes saydıkları mezarlarda çok görülen bir durumdur. Fırkalar arasında en çok kabir ziyaretine önem gösteren, kabirleri tazim edip oralarda şirk koşan fırka Şiilerdir. Humeyni derki: "İhtiyaçları taşlardan ve kayalardan istemek batıl olmasıyla beraber şirk değildir! Sonra bizler peygamberlerden ve onlardan sonra Allah'ın kendilerine kudret verdiği imamlarımızın mukaddes ruhlarından yardım isteriz!." (Keşfül Esrar shf 49) Değerli kardeşler, bu getirmeye çalıştığım rivayetler, devede kulak misalidir. Şiilerin o kadar batıl inanç ve mezhepleri vardır ki ciltlerle ancak anlatılır. Yaptıkları muta nikahı, zekat yerine zenginlerden humus yani beşte bir almaları, sahabelere iftiralar atıp lanet etmeleri, Müminlerin anası ve peygamberimizin (sallallahu aleyhi ve sellem)'in pak eşlerinden Aişe ve Hafsa validelerimize lanet edip onlara dil uzatmaları, işledikleri bidatler hurafeler, muharrem ayında zincirlerle dövünmeleri ve daha neler... İran'da yaşayanlar, Rafizilerin Ehli Sünnete düşmanlıklarını ve zulümlerini çok iyi bilir. Tahran'da bir tane dahi Ehli Sünnetin camisi yoktur. Hz. Ömer'i öldüren Mecusi Ebu Lü'lüe'nin İran'da büyük ve muhteşem mezarı vardır. Bir sürü Rafizi mezarını günlük ziyaret eder, Hz. Ömer'e olan kinlerini soğutmaktadırlar. Aslen Şii'lik, Abdullah Bin Sebe adında Yahudinin Hz. Osman döneminde çıkardığı fitnelerle başlayıp büyümüştür. Şiiler, Yahudilere bazı noktalarda benzemektedirler. Ehli Sünnet İmamlarından Lelekai (rahimehullah) ehli Sünnetin itikat usulü adlı kitabında bu benzetmeyi getirmektedir: Yahudiler dediler ki: Krallık ancak Davut soyunda olur. Rafiziler dediler ki: Emirlik ancak Ali'nin soyunda olur! Yahudiler dediler ki: Mesih Deccal çıkmadan yada İsa gökyüzünden inmeden cihad olmaz. Rafiziler dediler ki: Mehdi çıkmadan ve biri gökyüzünden seslenmeden cihad olmaz! Yahudiler akşam namazını yıldızlar belli olana kadar geciktirirler. Rafizilerde aynı şeyi yaparlar! Yahudiler biraz kıbleden yan dönerler. Rafizilerde aynı yaparlar! Yahudiler elbiselerini alttan uzun tutarlar. Rafizilerde aynısını yapar. Yahudiler Tevrat'ı tahrif ettiler. Rafizilerde Kur’an’ı. Yahudiler her Müslümanın kanını helal saydılar. Rafiizilerde helal saydılar. Yahudiler ard arda üç boşamayı hiç saydılar. Rafizilerde hiç saydılar. Yahudiler, Cebrail (aleyhisselam)'a buğzederler. Rafizilerden bir gurup: Cebrail Kur’an’ı hata ile Muhammed'e indirdi diyerek ona buğzederler. Yahudi ve Hristiyanlar iki özellikte Rafızilerden daha hayırlı olmuşlardır: Yahudilere soruldu: Sizin en hayırlılarınız kimdir? Dediler ki: Musa'nın ashabı. Rafizilere soruldu: sizin en şerlileriniz kimdir? Dediler ki: Muhammedîn ashabıdır!. Hristiyanlara soruldu: Sizin en hayırlılarınız kimdir? Dediler ki: İsa'nın havarileridir.Rafizilere soruldu: sizin en şerlileriniz kimdir? Dediler ki: Muhammedîn havarileridir!. Humeyni Keşfül Esrar kitabında shf 148 derki: "Azıcık aklı olan bilir ki takiyye, kesin belirlenmiş ilahi hükümlerdendir. Bizlere şu rivayet gelmiştir: "takiyyesi olmayanın dinide yoktur!." Yukarıda getirdiğim 7 madde sahibini şirke ve küfre sokan maddelerdir. İtikadını anlamış, dinine önem gösteren bir Müslüman Rafizileri dost edinemez. Çünkü kişi kıyamette sevdikleriyle beraber olacaktır. Rabbim cümlemize hakkı hak olarak görüp tabi olmayı, batılıda batıl görüp ondan içtinab etmeyi cümlemize nasip ve müyesser eylesin. Davamızın sonu Yüce Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Receb ayının 27. gecesi olan “Miraç kandili”ni tazim edip kutlamak/ihya etmek; bu geceye özel olarak ibadet kastıyla, sevap elde etmek için yapılan herbir iş (örneğin; namaz kılmak, zikretmek, Kur’ân okumak, tevbe-istiğfar etmek, bu geceye has toplanıp dini bir konuda sohbet/ders yapmak, mevlütler, kasideler okumak, konferanslar, seminerler, programlar düzenlemek, ziyaretleşmek, sözlü veya yazılı tebrik gibi) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in meşru kılmadığı ve ashabı’nın (radiyallahu anhum) yapmadıkları onlardan sonra ortaya çıkmış bir bid’attır. İsra ve Miraç gecesi Rasûlullah (sallallahu aleyh ve sellem)’in doğruluğunu, Allah katındaki konumunun büyüklüğünü, Allah Teâlâ’nın kudretinin azametini ve O’nun bütün mahlûkların -ki mahlûkâtın en son noktası arştır, bundan sonra hiçbir mahlûk yoktur, boşluk bile yoktur- üstünde olduğunu gösteren ayetlerden biridir. Bu gecede Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) Mescid-i Aksâ’ya götürülmüş, orada Nebilere (aleyhimusselam) namaz kıldırmış, oradan semaya çıkartılmış, O’nun için yedi kat semanın kapıları açılmış, her semada bir peygamber ile karşılaşmış, yedinci katı da geçerek Allah (azze ve celle)’ye doğru O’nun dilediği yere kadar yükseltilmiş ve Allah Teâlâ O’nunla konuşmuş, bu şekilde arada hiçbir vasıta olmaksızın O’na beş vakit namazı farz kılmıştır. Ancak bu hadisenin tam olarak ne zaman gerçekleştiği, Receb ayında mı yoksa başka bir ayda mı olduğu konusunda sahih bir rivayet gelmemiştir. (Bkz: Zâdu’l-Meâd, İbnu’l-Kayyim, 1/57) Bu sebeple ilim ehli bu olayın hangi senede ve hangi ayda vuku bulduğunda ihtilaf etmiş, birçok görüş ileri sürülmüştür. (Bkz: Fethu’l-Bârî, İbn Hacer, 8/201 ve 280. sayfalar, Tefsîru’l-Kurtubî, 10/210, el-Bidâye ve’n-Nihâye, İbn Kesîr, 3/107) İbn Dihye el-Kelbî (rahimehullah, vefatı: hicrî 633) şöyle demiştir: “Bazı kıssacılar İsra’nın Receb ayında olduğunu söylemişlerdir. Bu, cerh ve ta’dîl ehli (ravilerin güvenilirliğini tespit edenler) yanında yalanın ta kendisidir. İmam Ebu İshâk el-Harbî şöyle demiştir: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Rabîu’l-Evvel ayının 27. gecesinde (Mescid-i Aksâ’ya) götürülmüştür.” (Edâu Mâ Veceb min Beyâni Vad’il-Vaddâîne fî Receb, sy: 53) İbn Receb el-Hanbelî (rahimehullah) şunları kaydetmiştir: “Receb ayında büyük hadiselerin olduğu rivayet edilmiştir. Ancak bunlardan hiçbir şey sahih değildir… Sahih olmayan bir isnadla Kâsım b. Muhammed’den İsra olayının Receb’in 27’sinde olduğu rivayet edilmiştir. İbrahim el-Harbî ve başkaları bunu kabul etmemişlerdir. Kays b. Ubâd’tan ise Receb’in 10. gününde olduğunu söylediği rivayet edilmiştir.” (Letâifu’l-Meârif, sy:233) Dolayısıyla Receb ayının 27. gecesinde gerçekleştiği bilgisi sabit değildir. Sabit olmayan herbir şey batıldır ve batıl üzerine bina edilen şey de batıldır. Bu hadisenin vaktinin belli olduğu farz edilse bile -ki topluma göre bu gece bellidir, Receb ayının yirmi yedinci gecesidir- az evvel de belirttiğimiz gibi yine de bu geceyi tazim edip kutlamak, bu geceye özel bir ibadette bulunmak bid’at olan bir davranıştır. Şayet bu gerçekten güzel, dinde meşru olsaydı, dünya ve ahirette insanlar için hayır olan herbir şeyi, Allah’ın sevip razı olduğu farz/vacib-müstehab bütün ibadet çeşitlerini gösterip şer olan her şeyden de sakındırmış olan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) muhakkak bunu da ümmetine bildirir ve O’ndan öğrendikleri her bir ibadeti bize aktarmış ve hayırlı işler yapmada en önde/en hırslı olan sahabe (radiyallahu anhum) bunu da bize aktarır ve bu geceyi kutlarlardı. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

Hamd âlemlerin Rabbi, hâkimi ve ilahı olan Allah'a olsun. Salât ve selam efendimiz, önderimiz ve rehberimiz olan Rasûlullah'a, ehli beytine, ashabı kiramına ve yolunu takip eden tüm mü’minlere olsun. Keramet sözü maalesef uzun asırlar boyunca saf ve basit Müslümanları kandırma, hakkı çarpıtma ve belki bazı yalancıları tezkiye etme uğrunda kullanılmış bir tabirdir. İlimsiz basit Müslümanlar “Falan şeyhin kerametleri vardır” sözünü işittiklerinde akıllarına şu gelir: Bu şeyh, Allah-u Teâlâ’nın en sevdiği ermiş kullardan olduğu için o evliya tabakasındandır. Mucize gibi alışılmışın dışında harikulade şeyleri yapar. Mesela ölmüş bir kuşu diriltebilir yahut yaz meyvesini kışın, kış meyvesini yazın ikram edebilir. Suyun üzerinde yürüyebildiği gibi binlerce km uzaktaki cihad sahalarına anında gidip çatışmalara katılabilir, gelen mermileri eliyle savabilir. Namazlarını Kâbe’de eda edebilir! Cennet bahçelerinde gezebildiği gibi manevi âlemde Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ile görüşüp bazı hadislerin doğruluğunu sorup ondan talimatlar alabilir! Uzun yıllar özellikle tasavvufçular bu sözlerle çok aldatıldılar. Saptırıcı, cehennem kapısı üzerinde oturmuş bazı davetçilere kapılıp onlardan yanlış ve hatta içinde şirk ve hurafelerin barındığı bir din anlayışı aldılar. Bu din anlayışını haklı göstermek için şeytanlaşmış cinlerin yardımıyla garip halleri keramet olarak tanıttılar ve müritleri üzerinde hegemonyalarını kurup birçoğunu sömürdüler.  İnna lillah ve inna ileyhi raciun. Peki dinimizde keramet nedir? Var mıdır? Nasıl olur? Kimlere verilir? Keramet: Kerametin tanımını şöyle yapar âlimlerimiz: “Peygamberlik iddiası veya meydan okumaksızın Allah-u Teâlâ’nın dostlarına verdiği ve elleri üzere gerçekleştirdiği olağanüstü durumlara “keramet” denir.” Mutezile gibi fırkalar kerameti inkâr etseler de gerçekte Ehl-i Sünnet Ve’l Cemaat Fırkası’nın inancına göre keramet vardır. Keramet Kur’an, Sünnet ve Ehl-i Sünnet ulemasının ittifakıyla sabittir. Keramet tipinden olan bazı durumlar Kur’an-ı Kerim’de bahsedilmiştir. Mesela: Meryem validemiz Kudüs’te mâbette ibadete çekildiği vakit, Zekeriyya (aleyhisselam) yanına girdiği zaman, orada yiyecek görmesi. “Zekeriyya, onun yanına, mâbede her girişinde orada bir rızık bulur ve "Ey Meryem, bu sana nereden geliyor?" der; o da: Bu, Allah tarafındandır. Allah, dilediğine sayısız rızık verir, derdi.”[1] İbn-i Abbas (radiyallahu anhu) bu ayetin tefsirinde, “bazı meyveleri, mevsimi olmadığı halde yanında taze haliyle görürdü” demiştir. İbrahim (aleyhisselam)’ın kısır ve yaşlanmış olan hanımı Sare validemize doğacak çocuk müjdesinin verilmesi. İshak (aleyhisselam)’ın verilmesi… Süleyman (aleyhisselam)’ın yanındaki ilim ehli bir insanın Belkıs’ın tahtını Yemen’den Şam’a kadar bir göz kırpmasından önce getirmesi gibi Kur’an-ı Kerim’den deliller getirilebilir. Hadisi şeriflerde de kerametten bahsedilmiştir. Mesela Buhari ve Müslim (rahimehumallah)’ın naklettikleri hadiste üç kişinin yolculuğa çıktıkları bir vakitte yağmur sebebiyle bir mağaraya girdikleri ve bir kayanın yuvarlanıp mağaranın ağzını kapatıp çıkamadıkları, ancak salih amellerini Allah’a vesile edipte dualarıyla oradan kurtuldukları hadisi… Buhari (rahimehullah)’ın rivayet ettiği başka bir hadiste, Cüreyc adında bir abidin iftiraya tabi tutulması ve beraatını kanıtlamak için bebek yaşta olan çocuğu konuşturması gibi… Sünnetten deliller getirilebilir. Sahabeyi kiramın eliyle bazı kerametler vuku bulmuştur. Mesela Ebubekir (radiyallahu anhu)’nun evine Ashab-ı Suffa’dan misafirler gelmiş, bir kaptan yemek yemişler, ancak kalabalık olmalarına rağmen o kaptaki yemek bitmemiştir. Ömer (radiyallahu anhu)’nun yüzlerce kilometre uzakta savaşan İslam ordusunun başındaki Sâriye komutanına, ta Medine’den minberin üstünden “Ey Sâriye! Dağa dağa” (Yani dağa dikkat edin oradan düşman saldırabilir yahut sırtınızı dağa verin o şekilde savaşın) demiş ve komutan sesini işitmiştir. Mekke’de esir edilmiş ve idamını bekleyen Hubeyb (radiyallahu anhu)’nun üzüm mevsimi değilken üzüm yemesi gibi onlarca kerametten bahsedilebilir. Allah-u Teâlâ dilediği veli kuluna keramet bahşeder. Ancak büyük sorun, insanların Rahmanın dostları ile şeytanın dostlarını birbirlerine karıştırmalarıdır. Bazı anormal haller; şeytanın dostları olan deccallar, sihirbazlar, şarlatanlar ve sapıtmış bazı tarikat şeyhlerinde zuhur edebilir. Mesela adam kendine kılıç vurur, çekince bir damla bile kan akmaz. Ateşe girer, çıkar ama yanmaz. Suyun üstünde yürür. Bu gibi şeyler, şeytanlar kullanılarak yapılır. Şeytanlar; izleyen kimselere kılıç girip çıkmış gibi gösterirler veya ateşin yakmasını engellerler. Sonra insanlar, bu deccalları, sihirbazları, şarlatanları ve sapıtmış bazı tarikat şeyhlerini Allah'ın velisi olduklarını zannetmeye başlarlar. Hâlbuki onlar şeytanın velileridirler. Şöyle bir soru yöneltilebilir; Allah dostlarının anormal halleri var, bu yalancıların da anormal halleri vardır. Peki, bu iki sınıfı birbirinden nasıl ayırabiliriz? Cevap: Her birinin yaşantısı ve halleri onun gerçek durumunu ortaya çıkarır. Eğer adam abid, salah ehli, takvalı, sünnete sarılan ve bid’atlerden uzak duran kimselerden ise, ondan zuhur eden harikulade şeyin, keramet olduğunu anlarız. Ama bu adamın bid’at ehli, insanların mallarını yiyen, istikamet ehli olmadığını görürsek onun harikulade yaptığı şeyler, kerametten sayılmaz. Ebu Hanife (rahimehullah) “Bir adamı suyun üstünde yürüdüğünü veya havada uçtuğunu görürsen, sen onun şeriata tabi olup olmadığına bak!” demiştir.[2] Keramet, Allah’ın ikramı olup kalpleri sağlamlaştırmak ve mü’min kullarına ihsanda bulunmak içindir. Özellikle cihad ehlinden faziletli kimselerde kerametler daha çok vuku bulmaktadır. Çünkü mücahidler, en zor ve en ulvi ibadetlerden birini yerine getirdikleri için kalplerinin sabitleşmesine ve kâfirlere galip gelmeleri için yardıma çokça ihtiyaç duyarlar. Bu sebeple cihad topraklarında sayılamayacak derecede çok kerametler görülür. Mesela Hattab (rahimehullah)’ın kardeşi, abisinin Afganistan, Tacikistan ve Çeçenistan’da geçirdiği 14 senelik cihad hayatından bahsederken, bir kerametini şöyle anmaktadır: Afganistan’dayken komutanlığı zamanında bir grup mücahidle birlikte dağda bir yerde dinlenmeye çekilirler. Malzemelerini dinlenecek ve kalacak yere koyduktan sonra, Hattab (rahimehullah) o yeri beğenmez ve daha ileride başka bir yere gidip orada dinlenmek için harekete geçilmesini emreder. Ancak mücahidler yoruldukları için oldukları yerde kalmak için ısrar ederler ancak Hattab (rahimehullah) diretince isteksiz ve sıkıntı içinde kalkıp yer değiştirirler. Yeni yere gelip tam otururlarken az önce bıraktıkları yere büyük bir roket düşer! Subhanallah! O mekândan ayrıldıkları için de kimseye bir şey olmaz. Elhamdulillah. Başka bir keramet şöyle vuku bulur: Ebu Enes Eş Şâmî (rahimehullah) İslam ilimleri okumuş, âlim mücahidlerden olup, 2003’te ABD Irak’ı işgal ettiğinde ABD’ye karşı kahramanca savaşmış ve Ebu Gureyb hapishanesindeki esir kardeşlerimizi ve namusu kirletilen bacılarımızı kurtarmak için gittiği operasyonda şehid düşmüştür (Allah şehadetini kabul etsin). Hayatını anlatan bir komutan onun şu kerametinden bahseder: ABD kuvvetleri ve mürted askerler, Felluce kentini ablukaya alır ve bütün mücahidleri orada yok edip kentin kontrolünü ellerine geçirmek için harekete geçerler. O zamanlar Felluce kenti, mücahidlerin barınağı ve kalesi mesabesindedir. Mücahidler günlerce kenti müdafaa ederler. Kent, muhasara altında olduğu için mücahidlere yiyecek, içecek, tıbbi malzeme, mühimmat ve destek kuvvet gelmediği için çok zor anlar yaşarlar. Bir aya yakın zaman geçince fırka komutanları Ebu Enes’in yanına gelir ve derler ki: “Şu an atacak bir mermimiz dahi kalmamıştır! Ne yapacağız?” Diye sorunca der ki: “Bana mücahidleri toplayın.” Mücahidler gelip toplanınca Ebu Enes iki rekât namaz kılar ve dua için ellerini açar, mücahidlerde ellerini açıp âmin demeye başlar. Duasında der ki: “Allah’ım! Bizler Senin dininin hamileriyiz. Bu topraklarda senin misafirleriniz. Bizler Senin sözünü yüceltmek, şeriatını hâkim kılmak, zulme uğramış Müslüman kardeş ve bacılarımıza yardım etmek için geldik. Allah’ım eğer bizleri helak edersen bu toprakları kim savunacak? Bizleri helak edersen bu toprakta Sana kim ibadet edecek?” Duasını bitirdikten sonra mücahidlere, yerlerine gitmelerini emreder. Ertesi gün ABD kuvvetleri tanklarıyla ve araçlarıyla çekilmeye başlarlar. Sebep olarak haberlerde: Felluce kentinde çok şiddetli bir mukavemet ile karşılaştıkları ve daha çok zayiat vermemek için çekildiklerini beyan ederler. Hâlbuki kente girmiş olsalardı, mücahidlerin atacak bir mermileri dahi kalmadığı için mukavemet göremeyeceklerdi. İslam Şeyhi İbn-i Teymiyye (rahimehullah) Kerametten bahsederken, “İstikamet üzere olmak, en büyük keramettir.” demiştir. Keramet madem Allah’ın veli kullarına bir ikramı ise, o halde bizim küfürden uzaklaşıp iman etmemiz, delalet karanlığından İslam aydınlığına çıkmamız, şeytana ve kullarına kul olmaktan kurtulup Allah’a kul olmamız büyük bir keramet yani Allah’ın büyük bir ikramı değil midir? İman nimetlerin en büyüğü olduğuna göre Rabbimize çokça hamdı senalarda bulunmamız gerekir. İman ve istikamet üzere geçirdiğimiz her bir anımız Rabbimizin bize ikramı olduğu için ona keramet diyebiliriz. Bunun haricinde anormal güzel şeylerle karşılaşırsak Allah-u Teâlâ’ya nimetlerinden dolayı daha fazla şükretmemiz gerekir. Davamızın sonu yüce Allah'a hamd etmektir. [1] Âl-i İmrân Sûresi 37 [2] Aynı rivayetin veya benzerinin İmam Şafii dende geldiği söylenmiştir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: 1) أفضل العبادة الدعاء “İbadetin en faziletli olanı duadır.” (Hâkim) Hâkim, Zehebî, Suyûtî: Sahih. El-Elbânî: Hasen. 2) ليس شيء أكرم على الله تعالى من الدعاء “Hiçbir şey (hiçbir zikir, hiçbir ibadet) Allah Teâlâ katında duadan daha değerli değildir.” (Tirmizî, İbn Mâce, Ahmed) Tirmizi, el-Elbânî, Şuayb el-Arnaût: Hasen. İbn Hibbân, Hâkim Zehebî: Sahih. En üstün ibadet duadır, duadan daha değerli hiç bir ibadet yoktur. Çünkü duada acziyetin, muhtaçlığın, zelilliğin, boyun eğmenin en son noktasını izhar ve Allah Teâlâ’nın kudretini, ğaniyy (zengin) ve her şeye sahip olduğunu, rahmetini, cömertliğini, ihsanını itiraf vardır ki, ibadet; “boyun eğmenin, alçalmanın en son sınırı” anlamına gelmektedir. Yani dua, ibadeti/kulluğu tam anlamıyla ifade etmektedir. İşte Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in meşhur hadisindeki: “Dua ibadetin ta kendisidir (duadan başkası böyle değildir.)” sözüyle kastettiği budur. 3) إِنه من لم يسأل الله يغضب عليه “Kim Allah’tan istemezse (dua etmezse) Allah ona gazap eder.” (Tirmizî, Ahmed, İbn Mâce) İbn Kesîr: “İsnadında hiçbir beis yoktur.” El-Elbânî: Hasen. Şuayb el-Arnaût, Ebu İshâk el-Huveynî: Zayıf. Allah Teâlâ ancak bir vacibi/farzı terk etme veya haram bir iş yapma nedeniyle gazab eder. Münâvî (rahimehullah) Allah Teâlâ’nın, kendisinden dünya ve ahiret ihtiyaçlarını istemeyen kimseye gazap etmesinin sebebini şöyle açıklamıştır: “Çünkü bu kimse ya ümidini kesmiş biridir ya da kibirlidir (kendisini yeterli görür, Rabbisine ihtiyaç duymaz.) Bu ikisinden her biri gazabı gerektirir.” (et-Teysîr bi Şerhi’l-Câmii’s-Sağîr) Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ “Rabbiniz dedi ki: “Bana dua edin size icabet edeyim. Şüphesiz ki bana ibadet etmekten (yani dua etmekten) kibirlenenler zelil bir halde cehenneme gireceklerdir.”" (Mu’min/Ğâfir 60) Şair ne güzel söylemiş: الله يغضب إن تركت سؤاله ... و بُنَيّ آدم حين يسأل يغضب “Allah’tan istemeyi terk edersen Allah gazap eder. Âdemoğlu ise istenildiği zaman kızar.” Süfyân es-Sevrî şöyle dermiş: يا من أحب عباده إليه من سأله فأكثر سؤاله ويا من أبغض عباده إليه من لم يسأله وليس أحد كذلك غيرك يا رب “Ey kullarının kendisine en sevimli olanının, kendisinden isteyen ve istemeyi çokça yapan olduğu kimse! Ey kullarının kendisine en sevimsiz olanının, kendisinden istemeyen olduğu kimse! Senin dışında kimse böyle değil Yâ Rab!” Şeyh Muhammed Hassân: “Bir kral, bir başkan veya bir bakan ile karşılaşıp ondan bir şey talep etmek istesen senin için karşılaşma zamanı, görüşme süresi ve bir mekan belirlenir. Ama Allah Teâlâ’dan bir şey talep etmek istesen bunun zamanını, süresini ve yerini belirleyen sensin. Onunla buluşmayı başlatan sensin, bitiren de sensin. Ve Ondan istemenin bir sınırı da yok!” 4) إِن ربكم حييّ كريم يستحي من عبده إِذا رفع يديه إليه أن يردهما صفرا “Şüphesiz ki Rabbiniz Hayiyy’dir (çok hayâ edendir), Kerîm’dir. Kulu ellerini kendisine kaldırdığı zaman ellerini boş çevirmekten hayâ eder.” (Tirmizî, Ebu Dâvûd, İbn Mâce) İbn Hibbân, Hâkim, Zehebî, el-Elbânî: Sahih. İbn Hacer: “Senedi ceyyid’tir.” Tirmizî: Hasen. 5) أعجز الناس من عجز عن الدعاء “İnsanların en acizi (Münâvî: yani aklı en zayıf olanı) duadan aciz olan kimsedir.” (Taberânî, Beyhakî; Şuabu’l-Îmân) Munzirî, el-Elbânî: Sahih. Çünkü ihtiyacı olmasına ve hiçbir meşakkati bulunmamasına rağmen dua etmemektedir. San’ânî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Zira bu kimse amellerin en kolayı ile (kendisine) en faydalı şeyden aciz olmuştur.” (Et-Tenvîr Şerhu’l-Câmii’s-Sağîr) Bu sözü Ebu Ya’lâ, İbn Hibbân ve yine Beyhakî, Ebu Hureyre’ye (radiyallahu anh) nisbet ederek rivayet etmişlerdir. Bu rivayet için İbn Hacer, Heysemî, Şuayb el-Arnaût: Sahih. 6) إذا دعا أحدكم... وليعظم الرغبة فإن اللّه لا يتعاظمه شيء أعطاه “Sizden biriniz dua ettiği zaman… isteği büyütsün (büyük şeyler ve birçok ihtiyaç istesin.) Çünkü Allah’a, verdiği hiçbir şey büyük/zor gelmez.” (Müslim) Her şey O’nun emrindedir. O sadece “ol” der, hemen oluverir. O her şeye kadirdir ve çok cömerttir. Kullarının hepsine istedikleri her şeyi verse mülkünden hiçbir şey eksilmez. Zekeriyya (aleyhisselam) 100 yaşında ve kemikleri zayıflamış, karısı ise 90 yaşında ve kısır iken çocuğunun olması için dua etmişti! Çok büyük bir istek! إذا سأل أحدكم فليكثر فإنه يسأل ربه “Sizden biriniz istediği zaman (istekleri) çoğaltsın. Çünkü o Rabbisinden istiyor.” (İbn Hibbân, Taberânî) Heysemî, el-Elbânî, Şuayb el-Arnaût: Sahih. 7) Âişe (radiyallahu anhâ) şöyle demiştir: سلوا الله كل شيء حتى الشِّسْعَ، فإن الله عز وجل إِن لم ييسّره لم يتيسّر “Allah’tan (istenilmesi meşru olan dünyevi ve uhrevi) her şeyi (bütün ihtiyaçlarınızı) isteyin, hatta ayakkabı bağı bile! Çünkü Allah onu(n gerçekleşmesini) kolaylaştırmazsa kolay/mümkün olmaz.” (Ebu Ya’lâ) Münâvî, Ahmed el-Ğumârî: Sahih. El-Elbânî: Hasen. Yani ne kadar küçük/basit olursa olsun -başka bir rivayette geçtiği üzere bu “tuz” bile olsa- mümin kendisini yeterli görmeden ve utanmadan Allah’tan bütün ihtiyaçlarını istesin ve her işi O’na havale etsin. Çünkü bütün mülk O’nun elindedir, veren O’dur. Kul her anında O’na muhtaçtır. Mümin O’na tevekkül eder, kendine güvenip de O’ndan yardım istemeyi unutmaz. İnanır ki O’nun izni ve yardımı, kolaylaştırması olmasa istediği hiçbir şey gerçekleşmez. Müslim’in (rahimehullah) rivayet ettiği meşhur kudsî bir hadiste de ifade edildiği gibi; O’nun hidayet ettikleri müstesna bütün kullar dalâlettedir. O’nun yedirdikleri müstesna bütün kullar açtır. O’nun giydirdikleri müstesna kulların hepsi çıplaktır. - Allah Teâlâ Kur’ân’a dua ile başlamış ve yine dua ile bitirmiştir. Bu da duanın ne kadar büyük bir öneme sahip olduğunu göstermektedir. - Bir Nükte: Kur’ân’da ne kadar “sana sorarlar” denmişse sorunun cevabının en başında “قُلْ (de ki)” kelimesi gelmiştir. Örneğin Bakara suresinden: “Sana hilallerden sorarlar, de ki…”, “Sana içki ve kumardan sorarlar, de ki…”, “Sana yetimlerden sorarlar, deki…” Ve bu ve başka surelerde bulunan diğer ayetler… Ancak Bakara 186. ayetinde ise Allah Teâlâ: “Kullarım sana benden sordukları zaman” dedikten sonra “قُلْ ” ifadesini kullanmadan: “şüphesiz ki ben yakınım, bana dua ettiği zaman dua edenin duasına icabet ederim.” demiştir! Burada şuna işaret vardır; Duada Allah Teâlâ ile kulları arasında hiçbir aracı yoktur. O, kullarına arada hiçbir vasıtaya ihtiyaç duyulmayacak kadar yakındır. Kul Rabbine dua ettiği zaman direk Ondan istemeli, araya hiçbir vasıta koymamalıdır, velev ki bu vasıta Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) dahi olsa! DUA ÂDÂBI (İcabetin Gerçekleşmesine Yardımcı Olan Sebepler) 1) Abdestli Olmak 2) Kıbleye Yönelmek 3) Elleri Kaldırmak Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle demiştir: إِن ربكم حييّ كريم يستحي من عبده إِذا رفع يديه إليه أن يردهما صفرا “Şüphesiz ki Rabbiniz Hayiyy’dir (çok hayâ edendir), Kerîm’dir. Kulu ellerini kendisine kaldırdığı zaman ellerini boş çevirmekten hayâ eder.” (Tirmizî, Ebu Dâvûd, İbn Mâce) İbn Hibbân, Hâkim, Zehebî, el-Elbânî: Sahih. İbn Hacer: “Senedi ceyyid’tir.” Tirmizî: Hasen. 4) Dua’dan Önce Başta Allah Teâlâ’yı Övmek, Sonra Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e Salât Etmek İbn Mes’ûd (radiyallahu anh) şunları anlatmıştır: كنت أصلي والنبي صلى الله عليه وسلم وأبو بكر وعمر معه، فلما جلست بدأت بالثناء على الله ثم الصلاة على النبي صلى الله عليه وسلم ثم دعوت لنفسي، فقال النبي صلى الله عليه وسلم: سل تعطه، سل تعطه “Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in bulunduğu bir yerde namaz kılıyordum. Ebubekr ve Ömer de (radiyallahu anhuma) O’nunla beraberdi. (Son teşehhüd için) oturduğum zaman Allah’ı (celle celâluh) övmek (yani “tahiyyât”ı okumak) sonra Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e salât etmek ile başladım. Sonra kendim için dua ettim. Bunun üzerine Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) dedi ki: “İste, sana verilsin. İste, sana verilsin.” (Tirmizî, Ahmed) Tirmizî: Hasen Sahih. El-Elbâni: Hasen. Fadâle b. Ubeyd (radiyallahu anh) anlatıyor: سمع النبي صلى الله عليه و سلم رجلا يدعو في صلاته فلم يصل على النبي صلى الله عليه و سلم فقال النبي صلى الله عليه و سلم عجل هذا ثم دعاه فقال له ولغيره إذا صلى أحدكم فليبدأ بتحميد الله والثناء عليه ثم ليصل على النبي صلى الله عليه و سلم ثم ليدع بعد بما يشاء “Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem), namazında (yani son teşehhüd’te veya namaz bittikten sonra) dua eden bir adamı işitti. Adam (Ebu Dâvûd’un rivayetinde: لم يمجد الله تعالى “Allah Teâlâ’yı yüceltmemiş” ve) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e salât etmemişti. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) dedi ki: “Bu (adam) acele etti.” Sonra onu çağırdı ve ona ve başkasına/başkalarına dedi ki: “Sizden biriniz namaz kıldığı (yani son teşehhüde oturduğu) zaman (başka bir manaya göre: “Sizden biriniz namazını bitirdikten sonra dua edeceği zaman”) Allah’ı övmek ile başlasın, sonra Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e salât etsin, bundan sonra istediği şeyle dua etsin.” (Tirmizî, Ebu Dâvûd, Ahmed) Tirmizî: Hasen Sahih. İbn Hacer, İbn Huzeyme, İbn Hibbân, Hâkim, Zehebî, Şuayb el-Arnaût: Sahih. El-Elbânî: Hasen. Ömer (radiyallahu anh) şöyle demiştir: إن الدعاء موقوف بين السماء والأرض لا يصعد منه شيء حتى تصلي على نبيك صلى الله عليه و سلم “Dua gök ve yer arasında durdurulmuştur. Nebi’ne (sallallahu aleyhi ve sellem) salât edinceye kadar (Allah’a) ondan (duadan) hiçbir şey yükselmez.” (Tirmizî) İbn Kesîr: Ceyyid bir isnad. El-Elbânî bir yerde zayıf, başka bir yerde ise hasen olduğuna hükmetmiştir. Ali (radiyallahu anh) şöyle söylemiştir: كل دعاء محجوب حتى يصلى على النبي صلى الله عليه وسلم “Her dua engellenmiştir (sema’ya/Allah’a yükselmez), ta ki Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e salât edilinceye kadar.” (Taberânî, Beyhakî) Ebu Süleyman ed-Dârânî (vefat tarihi: hicrî 215) şöyle söylemiştir: من أراد أن يسأل الله حاجة فليبدأ بالصلاة على النبي صلى الله عليه وسلم ثم يسأل حاجته ثم يختم بالصلاة على النبي صلى الله عليه وسلم فإن الله عزّ وجل يقبل الصلاتين، وهو أكرم من أن يدع ما بينهما “Kim Allah’tan bir ihtiyaç istemeyi dilerse Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e salât ile başlasın, sonra ihtiyacını istesin, sonra Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e salât ile bitirsin. Zira Allah (azze ve celle) bu iki salâtı (genel ifadeyle: “Nebi’ye salâtı” kesinlikle) kabul eder. O, bu ikisinin arasındakini bırakmaktan (geri çevirmekten) çok cömerttir.” İbn Mes’ûd (radiyallahu anh) şöyle demiştir: إذا أراد أحدكم أن يسأل فليبدأ بالمدحة والثناء على اللّه بما هو أهله ثم ليصل على النبي صلى الله عليه و سلم ثم ليسأل بعد فإنه أجدر أن ينجح “Sizden biriniz (Allah’tan) istemeyi dilediği zaman Allah’ı, O’na layık olan şeylerle övmek ile başlasın, sonra Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e salât etsin, bundan sonra istesin. Zira bu, başarılı/muvaffak olmaya daha layıktır.” (Taberânî) Heysemî, el-Elbânî: Ceyyid bir hadistir. Suyûtî: Sahih. Nevevî (rahimehullah) “El-Ezkâr” isimli eserinde şunları kaydetmiştir: أجمع العلماء على استحباب ابتداء الدعاء بالحمد لله تعالى، والثناء عليه، ثم الصلاة على رسول الله صلى الله عليه وسلم، وكذلك يختم الدعاء بهما، والآثار في هذا الباب كثيرة معروفة “Alimler, duaya Allah Teâlâ’ya hamd ve O’nu övmek, sonra Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e salât etmek ile başlamanın müstehap olduğunda icma etmişlerdir. Keza dua bu ikisiyle (hamd ve salât ile) bitirilir. Bu konuda rivayetler çoktur, marûftur.” Kâdı Huseyn el-Mağribî (rahimehullah) şöyle demiştir: “İsteyen kimse dilediği şeyi elde etmek için nezaket göstermesi gerekir.” (el-Bedru’t-Temâm Şerhu Bulûği’l-Merâm) Nitekim cenaze namazında ölüye dua etmeden evvel birinci tekbirden sonra Fâtiha sûresi okunur ki, bu sureyi okumak Allah Teâlâ’ya hamd etmek, O’nu övmektir. Hanefîlere göre ise “Subhâneke” okunur ki, bunu okumak da Allah Teâlâ’yı övmektir. İkinci tekbirden sonra ise İbrâhîmî salâtlar (salli barikler) okunur. Ve üçüncü tekbirden sonra ölü için dua edilir. Binâen aleyh; namaz içerisinde (yani secdelerde, iki secde aralarında ve selam vermeden önce ve vitir kunutlarında) veya namaz dışında herhangi meşru bir isteğimizi Rabbimize arz etmeden önce evvela O’na hamd edelim, O’nu övelim, ta’zîm ve tenzîh edelim, zikredelim. Sonra Nebimize (sallallahu aleyhi ve sellem) salât edelim. Ve sonra Rabbimize taleplerimizi sunalım. 5) İcabet Edilmiyor Diye Usanıp Dua’yı Bırakmamak, Allah Teâlâ’ya Kızmayıp, Darılmayıp Duada Israrcı Olmak, Devam Ettirmek Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: يستجاب لاحدكم ما لم يعجل، يقول: دعوت فلم يستجب لي “Sizden birinize acele etmediği sürece icabet edilir. (Şöyle ki; diliyle veya içinden) der ki: “Dua ettim, ama bana icabet edilmedi.” (Buhârî, Muslim, Tirmizî, Ebu Dâvûd, İbn Mâce) Muslim’in başka bir rivayetine göre Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e: “Acele etmek nasıl olur?” diye sorulunca şöyle demiştir: يقول: قد دعوت وقد دعوت فلم أر يستجب لي فيستحسر عند ذلك ويدع الدعاء “Der ki: ‘Dua ettim, dua ettim, ama bana icabet ettiğini görmedim.’ Ve icabet edilmeyince bitkin düşer ve duayı bırakır.” Evet, Allah Teâlâ kesinlikle dualara icabet eder. Çünkü Rabbimiz: أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ “Bana dua ettiği zaman dua edenin duasına icabet ederim” (Bakara 186) وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ “Rabbiniz dedi ki: “Bana dua edin size icabet edeyim.” (Mu’min/Ğâfir 60) diye buyurarak bunun sözünü vermiştir. Şüphesiz ki O, va’dinden dönmez. Ancak icabet etmesi, sadece dua eden kimsenin istediği zamanda icabet etmesi anlamında değildir. İlgili mutemed rivayetlerden öğreniyoruz ki, Allah Teâlâ şu şekillerden biri ile icabet eder: a) Ya dua edenin icabet edilmesini istediği zamanda ona talep ettiği şeyi verir. b) Ya -dua eden dua’nın şartlarını ve âdâbını yerine getirmesine rağmen- bundan kısa veya uzun bir müddet geçtikten sonra icabet eder. Zira icabetin ertelenmesi daha hayırlı olabilir veya istediği şeyi istediği zamanda vermekte maslahat olmayıp bilakis mefsedet/zarar/şer vardır veya ecri artsın diye icabet etmeyerek duaya ve sabretmeye devam etmesini ister. Yani bir hikmetinden ötürü erteler. Nitekim Musa (aleyhisselam) Firavun ve kavminin ileri gelenlerine Yûnus 88’de geçen bedduasını yapmış ve Harun (aleyhisselam) da âmîn demiş, ancak bu iki büyük peygamberin beddualarına -rivayet edildiğine göre- 40 sene sonra icabet edilmişti. Eyyûb (aleyhisselam)’a şiddetli bir hastalık isabet etmişti. Hastalığının gitmesi için dua etti, dua etti, çok dua etti, ümidini kesmedi, sabretti ve -Ebu Ya’lâ’nın sahih bir isnadla rivayet ettiğine göre- tam 18 sene sonra Allah Teâlâ O’ndan bu sıkıntıyı kaldırdı. Zekeriyya (aleyhisselam) evlendiğinden beri çocuğunun olması için dua etmişti. Ama yaşı 100’e varınca çocuğu olmuş, bu zamana kadar duası icabet görmemişti. Ya’kûb (aleyhisselam) oğlu Yûsuf (aleyhisselam)’ı kaybetmesinin üzerinden onlarca sene geçmesine rağmen yine de ümidini kesmemiş, şöyle demişti: يَا بَنِيَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ يُوسُفَ وَأَخِيهِ وَلَا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لَا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ “Ey oğullarım! (Mısıra tekrar) gidip Yûsuf ve kardeşi hakkında dikkat ve sabırla araştırma yapın ve Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin. Şüphesiz ki Allah’ın rahmetinden ancak kâfirler ümit keser.” (Yûsuf 87) Ve sonunda birbirlerine kavuştular. c) Ya talep ettiği şeyi değil de daha hayırlı onun cinsinden başka bir şey verir. Bunu da ya dua edenin istediği vakitte ya da bundan kısa veya uzun bir zaman geçtikten sonra verir. İşte hadiste açıklandığı anlamıyla duada acele etmek, bu şekillerden biriyle icabet edilmemesine neden olur. O halde müddet ne kadar uzarsa uzasın, mümin, talebine icabet edilmesinden ümidini kesmeyip, Rabbine hüsn-ü zan edip duaya devam etmelidir. Meşhur kudsî bir hadiste ifade edildiği üzere; kul Allah Teâlâ hakkında hayır veya şer hangi zanda bulunursa Allah da o zannına göre muamelede bulunur. Nasıl ki bir çocuk annesinden bir şey istiyor, bunda ısrar ediyor, usanmıyor, bunun için ağlıyorsa mümin de duasında böyle ısrarcı olmalıdır. Nitekim birinden ısrarla bir şey istendiğinde sonunda kabul eder. Kapıyı ısrarla çalan kimseye kapının açılması yakındır. İcabet edilmiyor diye bir zaman sonra duayı bırakmak adeta duayla Allah Teâlâ’ya minnet edip cimrilik yapmaktır. “Dua bir çeşit ilaçtır. Hastanın iyileşmesi için dünya ilacından bile -Allah’ın dilemesi müstesna- bir yudum/doz, iki yudum, üç yudum, hatta on yudum yetmeyebiliyor, işte dua da böyledir, tekrar etmesi gerekir.” (Mustafa İbnu’l-Adevî) d) Ya talep ettiği şeyi vermeyip yerine kemiyet ve keyfiyet olarak duası gibi/kadar olan inecek bir kötülüğün/musibetin inmesini engeller. Örneğin; Allah’ın takdiri gereği sağlıklı birine bir hastalık inecekken dua sebebiyle Allah bu hastalığı ondan geri çevirir. Veya hasta olan birine bir musibet inip hastalığı daha da artacak ve ölecek iken dua bu musibetin inmesine engel olur. O yüzden “çok dua ettim ama bir faydası olmadı” diye düşünülmemelidir. e) Ya kemiyet ve keyfiyet olarak duası gibi/kadar olan inmiş bir kötülüğü/musibeti kaldırır. f) Ya duası sebebiyle işlediği bir günahı affeder. g) Ya da dünyada icabet etmeyip talep ettiği şeyin kendisini veya onun benzerini veya ondan daha güzelini veya sevabını ahirete saklar/erteler. (Bkz: Mirkâtu’l-Mefâtîh, Ali el-Kârî) Öyleyse dua eden kardeşim! Rabbine hüsn-ü zan ederek duana devam et. İsteğin verilmese bile her hâlükârda kârdasın. Ettiğin hiçbir dua boşa gitmiyor. Senin dua etmendeki asıl gayen Allah’a ibadet/ecir, “bana dua edin” emrine icabet olsun. Seleften bazıları şöyle demiştir: لأنا أشد خشية أن أحرم الدعاء من أن أحرم الإجابة “Ben icabetten mahrum olmaktan daha çok duadan mahrum olmaktan korkuyorum.” Tirmizî ve Ahmed’in (rahimehumallah) rivayetlerine göre Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) Allah Teâlâ’nın bir müslümanın duasına muhakkak bir şekilde icabet ettiğini söyleyince: “o zaman (duayı) çokça yapalım” denilmiş, O da: اللّه أكثر “Allah daha çoktur” buyurmuştur. (Tirmizî: Hasen Sahih. Şuayb el-Arnaût: Ceyyid.) Et-Tîbî (rahimehullah) bunu şöyle açıklamıştır: “Yani Allah duanızdan daha çok icabet edendir.” Molla Ali el-Kârî (rahimehullah) şu manayı tercih etmiştir: “Allah’ın fazlı daha çoktur. Yani fazlından ve kereminin genişlinden verdiği şeyler duanızın karşılığında size verdiği şeylerden daha çoktur. Veya: Allah çokluk noktasında daha ğalip olandır, yani çok isteyerek O’nu aciz bırakamazsınız. Çünkü O’nun hazineleri bitmez.” 6) Allah Teâlâ’dan İsimleriyle İstemek Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا -İki manadan birine göre-: “En güzel isimler sadece Allah’a aittir. O halde O’ndan bunlarla isteyin.” (A’râf 180) Ancak en doğrusu, istenecek şeye münasib isimleri seçmektir. Mağfiret istendiğinde “Ğafûr”, “Ğaffâr”, “Tevvâb”, ilim istendiğinde “Fettâh”, şifa istendiğinde “Şâfî” isimleriyle istemek gibi. Bunun Kur’ân ve sünnetten çok delili vardır. Örneğin: قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا أَنْزِلْ عَلَيْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ تَكُونُ لَنَا عِيدًا لِأَوَّلِنَا وَآخِرِنَا وَآيَةً مِنْكَ وَارْزُقْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ “Meryem oğlu İsa dedi ki: “Yâ Allâh! Rabbimiz! Bize semadan, evvelimize (bize) ve sonumuza (bizden sonrakilere) bayram ve senden bir ayet olacak bir sofra indir. Bizi rızıklandır. Sen rızık verenlerin en hayırlısısın.” (Mâide 114) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle dua ederdi: يا مقلّب القلوب ثبت قلبي على دينك “Ey kalpleri evirip çeviren! Kalbimi dinin üzere sabit kıl.” İbnu’l-Arabî (rahimehullah) A'râf 180. ayetin tefsirinde şunları kaydetmiştir: “Her bir isimle o isme uyan şey istenilir. Dersin ki: “Yâ Rahîm! Bana rahmet et”, “Yâ Hakîm! Benim lehime hüküm ver”, “Yâ Rezzâk! Beni rızıklandır”, “Yâ Hâdî! Beni hidayet et.” Şayet genel (kapsayıcı) bir isimle dua edersen dersin ki: “Yâ Mâlik! Bana rahmet et”, “Yâ Azîz! Benim lehime hüküm ver”, “Yâ Latîf! Beni rızıklandır.” Şayet en büyük (en genel) isimle dua edersen: “Yâ Allâh!” dersin. Zira bu her bir ismi içermektedir. Ama “Yâ Rezzâk! Bana hidayet et” deme, ancak (bununla) “Yâ Rezzâk! Beni hidayetle rızıklandır” demeyi kastetmen hariç.” Allâme Muhammed Emîn eş-Şankîtî (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “Bazı âlimler şöyle demişlerdir: “Dersin ki: “Yâ Rahîm! Bana rahmet et”, “Yâ Râzik! Beni rızıklandır”, “Yâ Hakîm! Benim lehime hüküm ver.” Ama: “Yâ Hakîm! Beni bağışla” veya “Yâ Rezzâk! Bana rahmet et” ise demezsin. Ancak tahkik şudur ki; bunların hepsi caizdir. Çünkü Allah’ın isimleri birbirlerini gerektirirler; bu isimlerde bulunan herbir sıfat (mesela “el-Kadîr” ismindeki kudret sıfatı), sıfatlarının azametinden ötürü diğer sıfatların hepsini gerekli kılar.” (el-Azbu’n-Nemîr) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: ألِظّوا بياذا الجلال والإكرام “(Dualarınızda) Yâ Ze’l-Celâli ve’l-İkrâm’ı bırakmayın/çokça söyleyin.” (Nesâî; es-Sunenu’l-Kubrâ, Ahmed, Tirmizî) Hâkim, Zehebî, el-Elbânî, Şuayb el-Arnaût: Sahih. Tirmizî ve Ahmed’in (rahimehumallah) rivayet ettiklerine göre Muâz b. Cebel (radiyallahu anh) anlatıyor: “Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) “Yâ Ze’l-Celâli ve’l-İkrâm” diyen bir adamı işitti. Dedi ki: استجيب لك فسل “Sana icabet edildi. (İsteğini) iste.” (Tirmizî, Şuayb el-Arnaût: Hasen. El-Elbânî: Zayıf.) “Yâ Ze’l-Celâli ve’l-İkrâm”ın manası: Ey celâl (azamet) ve (veli kullarına) ikrâm sahibi! Kimi alimlere göre bu isim ism-i a’zam (Allah’ın en büyük ismi)’dir. 7) Dua’dan Önce Allah Teâlâ’nın Yaptığı İyilikleri, İhsânını Zikretmek Zekeriyya (aleyhisselam)’ın çocuk istemeden evvel söylediklerinden biri şöyleydi: وَلَمْ أَكُنْ بِدُعَائِكَ رَبِّ شَقِيًّا “Sana dua etmekle Rabbim hiç şakiyy olmadım (kabul etmeyerek hiçbir zaman beni mutsuz/mahrum etmedin, hep dualarıma icabet ettin.)” (Meryem 4) Yûsuf (aleyhisselam) şöyle dua etmişti: رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي مِنَ الْمُلْكِ وَعَلَّمْتَنِي مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَنْتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ تَوَفَّنِي مُسْلِمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ “Rabbim! Bana mülk (hükümdarlık) verdin ve bana rüya tabirini öğrettin. Ey göklerin ve yerin benzersiz yaratıcısı! Sen dünya ve ahirette benim velîmsin. Müslüman olarak canımı al ve beni salihlere kat.” (Yûsuf 101) İbrâhîm (aleyhisselam): الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعَاءِ “Hamd, yaşlılığ(ım)a rağmen bana İsmâîl’i ve İshâk’ı bahşeden Allah’a mahsustur. Şüphesiz ki Rabbim duayı işitendir.” (İbrâhîm 39) demiş, sonra dua etmiştir. 8) Yaptığımız ve Yapıyor Olduğumuz Salih Amellerimizle Tevessül رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ “Rabbimiz! Biz, “Rabbinize iman edin” diye imana çağıran bir münâdiyi işittik ve hemen iman ettik. Rabbimiz! Günahlarımızı bağışla, kötülüklerimizi sil ve canımızı iyilerle beraber al (vefatımızdan sonra bizi salihlerle kıl.)” (Âli İmrân 193) Mağaraya sığınıp orada mahsur kalmış meşhur üç kişi, sıdk ile yaptıkları salih amellerini vesile kılarak dua etmiş ve kurtulmuşlardı. Namaz, sadaka, tilavet, zikir gibi herhangi bir salih amelin ardından dua etmek de bu kabildendir, icabete sebeptir. Allah Teâlâ Bakara 127-129. ayetlerinde, İbrahim ve İsmâîl (aleyhimesselam)’ın Kâbe’nin temellerini yükseltirlerken yaptıkları duayı haber vermiştir. 9) Dua Etmeden Evvel Tevbe ve İstiğfâr’da Bulunmak İstiğfâr, yağmura, bol rızka, çocuk sahibi olmaya, huzurlu bir hayata, maddî-manevî-bedenî (her manasıyla) kuvvetin artıp sıkıntıların gitmesine, duaya icabete sebeptir. Bir gün Hasan Basrî’nin (rahimehullah) yanına biri gelmiş ve O’na yağmur yağmaması sebebiyle tarlasının meyve-sebze vermediğini şikâyet etmiş. O da ona: “çokça istiğfâr et” diye tavsiyede bulunmuş. Sonra bir başkası gelmiş ve fakirliğini şikâyet etmiş, ona da: “çokça istiğfâr et” diye nasihat etmiş. Sonra başka birisi daha gelmiş ve çocuğunun olmamasını şikâyet etmiş, ona da yine: “çokça istiğfâr et” demiş. Bunun üzerine yanındaki birisi O’na: “Gelen üç kişi farklı şikâyetlerde bulundu, ama her birine istiğfârı tavsiye ettin!” deyince ona şöyle cevap vermiş: “Allah Teâlâ’nın şu sözünü işitmedin mi?: فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهَارًا “Dedim ki (Nûh): “Rabbinize istiğfâr edin, çünkü O çok mağfiret edicidir. (İstiğfâr edin ki) üzerinize bol bol yağmur indirsin. Mallarınızı ve oğullarınızı çoğaltsın, size bağlar/bahçeler versin ve sizin için nehirler akıtsın.” (Nûh 10-12)” Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: وَأَنِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ يُمَتِّعْكُمْ مَتَاعًا حَسَنًا إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى وَيُؤْتِ كُلَّ ذِي فَضْلٍ فَضْلَهُ “Rabbinize istiğfâr edin, sonra da (taatle) O’na tevbe edin (dönün) ki sizi belli bir süreye (ölüm vaktinize) kadar güzel bir faydayla (bol rızık ve mutlu bir yaşamla) faydalandırsın ve (ahirette) her fazilet (salih amel) sahibine fazlını (lütfunu) versin.” (Hûd 3) وَيَا قَوْمِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا وَيَزِدْكُمْ قُوَّةً إِلَى قُوَّتِكُمْ “(Hûd): “Ey kavmim! Rabbinize istiğfâr edin, sonra da (taatle) O’na tevbe edin (dönün) ki üzerinize bol bol yağmur indirsin ve kuvvetinize kuvvet katsın.” (Hûd 52) Ebu Dâvûd, Nesâî ve İbn Mâce’nin (rahimehumullah) rivayet ettikleri, seneden zayıf, lakin manası şüphesiz doğru olan bir hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle dediği geçmektedir: من لزم الاستغفار جعل الله له من كل ضيق مخرجا ومن كل هم فرجا ورزقه من حيث لا يحتسب “Kim istiğfâra devam ederse/çokça yaparsa Allah onun için her darlıktan/sıkıntıdan bir çıkış yolu, her tasadan/dertten bir kurtuluş kılar ve ona ummadığı bir yerden rızık verir.” Rivayet edildiğine göre; bir gün İmam Ahmed b. Hanbel (rahimehullah) bir beldeye doğru sefere çıkmış. Gece olmuş ve yolda yürürken küçük bir mescid görmüş. Mescide girmiş, orada namaz kılmış ve sonra uyumak istemiş. İmam yatmış ve ardından mescidin bekçisi gelip demiş ki: “Ey adam ne yapıyorsun.” O da: “uyuyorum” deyince, “burası uyuma yeri değil” demiş. Adam O’nun İmam Ahmed olduğunu bilmiyordu ve İmam da kendisinin İmam Ahmed olduğunu ona söylememişti, eğer bilseydi ona hürmet eder, izin verirdi. İmam: “bana izin ver de biraz uyuyayım” deyince bekçi: “hayır, olmaz. Böyle yapacaksan çık buradan” demiş. İmam Ahmed ne kadar da onu ikna etmeye çalışmışsa da bunu başaramamış ve mescidden çıkmış. Ve mescidin kapısının eşiğinde uyumaya başlamış. Ama bekçi bir daha yanına gelmiş ve mescidin kapısının önünde de olsa uyuyamayacağını söylemiş, O’nu buradan uzaklaştırmış. İmam yolun ortasında yorgun bir haldeyken bir fırıncı O’nu görmüş, O’na acımış ve demiş ki (tabi bilmiyor kim olduğunu!): “Benimle dükkânıma gel, bu gece seni misafir olarak ağırlayayım.” İmam da bunu kabul etmiş ve onunla birlikte fırına gitmiş. İmam oturmuş ve bir süre adamı seyretmeye başlamış. Bakmış ki fırıncı her hamur yoğurduğunda çok defa “Estağfirullâh” diyor. İmam ona demiş ki: “Sen ne zamandan beri bu hal üzeresin.” O da: “Uzun zamandan beri” demiş. İmam sormuş: “Peki bu istiğfârının semeresini gördün mü?” Adam: “Evet, Allah Teâlâ’dan her ne istemişsem bana icabet etti. Ama tek bir dua hariç, henüz ona icabet etmedi; Rabbime dua ettim ki İmam Ahmed b. Hanbel ile karşılaşayım!” Bunun üzerine İmam şöyle demiş: “Allâhu Ekber! Allah duana icabet etti. Ben Ahmed b. Hanbel’im. Allah beni senin yanına kadar getirdi.” İstiğfâr, kilitleri/sorunları/çıkmazları açan bir anahtardır. Şeyhu’l-İslam İbn Teymiyye (rahimehullah) şöyle demiştir: “Bir mesele bana kapalı gelir, bunun üzerine 1000 kere veya daha fazla veya daha az Allah’a istiğfâr ederim, ta ki Allah bana o meseleyi açar.” İstiğfâr, azaba ve musibetlere karşı kalkandır. Ebu Musa el-Eş’arî (radiyallahu anh) şöyle söylemiştir: إنه كان قبلُ أمانان، قوله: "وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنْتَ فِيهِمْ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ" أما النبي صلى الله عليه وسلم فقد مضى وأما الاستغفار فهو دائر فيكم إلى يوم القيامة “Önceden iki eman vardı. Allah Teâlâ şöyle demiştir: “Sen içlerinde iken Allah onlara azap edecek değildir. Ve onlar istiğfâr ederlerken de Allah onlara azap edici değildir.” (Enfâl 33) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) ayrıldı. İstiğfâr ise kıyamet gününe kadar aranızda dolaşıcıdır.” 10) Yalvararak, Ağlayarak ve Sessiz Bir Şekilde Dua Etmek ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً “Rabbinize yalvararak/boyun eğerek/zelil bir şekilde/huşû’ ile ve gizlice dua edin.” (A’râf 55) إِذْ نَادَى رَبَّهُ نِدَاءً خَفِيًّا “(Zekeriyya) Rabbine gizli bir nida (ses) ile nida etmişti.” (Meryem 3) 11) Zayıflığı/Acziyeti İzhar Etmek قَالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي وَاشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْبًا... وَكَانَتِ امْرَأَتِي “(Zekeriyya) dedi ki: “Rabbim! Gerçekten (yaşlılıktan) kemiklerim zayıfladı (kuvvetim gitti) ve baş(ım)da beyazlık tutuştu (yayıldı.)… Karım da kısırdır.” (Meryem 4) Yûsuf (aleyhisselam): وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّي كَيْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيْهِنَّ وَأَكُنْ مِنَ الْجَاهِلِينَ “…Şayet benden onların tuzağını (şerrini) defetmezsen onlara meyleder ve cahillerden olurum.” (Yûsuf 33) قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ “(Âdem ve zevcesi) dediler ki: “Rabbimiz! Nefislerimize zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz ve bize rahmet etmezsen kesinlikle kaybedenlerden oluruz.” (A’râf 23) Nuh (aleyhisselam) kavminden ümit kesince: فَدَعَا رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ “Bunun üzerine Rabbine şöyle dua etti: “Gerçekten ben yenik düşmüş durumdayım, yardım et.” (Kamer 10) 12) Korkarak ve Umarak Dua Etmek Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: “O’na (azabından) korkarak ve (rahmetini, sevabını, icabet edeceğini) umarak dua edin.” (A’râf 56) 13) İcabet Edileceğine Kesin Olarak İnanmak ve Kalbin Hâzır Olması, Tamamen İstenilen Şeye Yönelmesi/Talepte Ciddi Olmak Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: ادعوا الله وأنتم موقنون بالإجابة واعلموا أن الله لا يستجيب دعاء من قلب غافل لاه “(İcabet şekillerinden biriyle) icabet edileceğine yakînen inanarak (Allah’a hüsn-ü zan ederek) dua edin. Bilin ki Allah (ne dediğinden) ğâfil, (manasından başka şeylerle) oyalanan bir kalpten (çıkan) dua’ya icabet etmez.” (Tirmizî) Hâkim (rahimehullah): “İsnâdı mustakîm bir hadistir” demiştir. Ancak bu doğru bir hüküm olmayıp hadis zayıftır. Lakin hadis bundan başka farklı lafızlarla 3 yolla daha gelmiştir. Bunlardan birini İmam Ahmed (rahimehullah) rivayet etmiştir. Bu rivayet için Ahmed Şâkir (rahimehullah) “sahih”, Munzirî, Heysemî, Abdulkâdir el-Arnaût (rahimehumullah) ise “hasen” hükmü vermişlerdir. Kimi muhaddisler ise buna da zayıf demişlerdir ki doğru olan da budur. Diğer iki rivayet ise zayıftır. Böylelikle naklettiğimiz hadis bu 3 rivayetin desteği ile “hasen li ğayrih” derecesine çıkmaktadır. Nitekim el-Elbânî de (rahimehullah) bu sebeple hadise “hasen” hükmü vermiştir. 14) İsteği Kesin Bir Şekilde İfade Etmek, Allah’ın Dilemesine Bağlamamak Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: لا يقولنّ أحدكم: اللّهم اغفر لي إن شئت، اللّهم ارحمني إن شئت، ليعزم المسألة فإنه لا مكره له “Sizden biriniz (dua ettiği zaman): “Yâ Allâh! Şayet dilersen beni bağışla”, “Yâ Allâh! Şayet dilersen bana rahmet et” (başka bir rivayette: “Yâ Allâh! Şayet dilersen bana ver”, başka bir rivayette: “Yâ Allâh! Şayet dilersen beni rızıklandır” gibi) demesin, isteğe azmetsin/istekte kararlı olsun. Zira O’nu (Allah)’ı zorlayan hiçbir kimse yoktur.” (Buhârî, Muslim) Yani Allah’ın dilemesine bağlayarak istemek sanki; “ama şayet dilemezsen, yani zorla yaparsan/verirsen bunu istemiyorum, sadece rızan varsa istiyorum” demek gibidir ki, Allah Teâlâ’yı kimse zorlayamaz, O zaten sadece dilediğini yapandır. Ayrıca; bu şekilde istemek “bağışlamasan da olur…” anlamını da taşımakta; yani bunda Allah’a ve istenilen şeye ihtiyaç duymama vardır. Yine bunda istemede bir zayıflık vardır. Keza Allah Teâlâ’nın isteğine icabet edeceğinde şüpheli olma, O’na hüsn-ü zan etmeme vardır. 15) Dua’yı 3 Kere Tekrarlamak İbn Mes’ûd (radiyallahu anh) şöyle demiştir: وكان إذا دعا دعا ثلاثا وإذا سأل سأل ثلاثا “(Nebi sallallahu aleyhi ve sellem -beddua da dahil-) dua ettiği zaman (genelde) 3 defa dua eder, istediği zaman 3 defa isterdi.” (Müslim) 16) Dua’nın Sebebini Açıklamak: وَقَالَ نُوحٌ رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبَادَكَ وَلَا يَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا كَفَّارًا “Nûh dedi ki: “Rabbim! Yeryüzünde kâfirlerden hiçbir kimseyi bırakma (helak et). Çünkü sen şayet onları bırakırsan kullarını saptırır ve sadece fâcir kafir doğururlar.” (Nûh 26-27) وَإِنِّي خِفْتُ الْمَوَالِيَ مِنْ وَرَائِي وَكَانَتِ امْرَأَتِي عَاقِرًا فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا يَرِثُنِي وَيَرِثُ مِنْ آلِ يَعْقُوبَ وَاجْعَلْهُ رَبِّ رَضِيًّا “(Zekeriyya): “Ve ben arkamdan (vefatımdan sonra) yakınlar(ımın bu dini zayi edeceklerin)den korkuyorum. Ve karım da kısırdır. O halde bana katından bana ve Ya’kûb hanedanına (ilim ve nübüvvette) mirasçı olacak (olması için) bir veli (yardım edecek bir çocuk) bahşet.” (Meryem 5-6) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) Bedir günü zafer isterken şöyle demiştir: اللهم إن تهلك هذه العصابة من أهل الإسلام لا تعبد في الأرض “Yâ Allâh! Şayet bu Müslüman topluluğu helak edersen yeryüzünde sana ibadet edilmez.” (Muslim) 17) Dua’da Sadece Dünyevi Şeyler İstememek Allah Teâlâ şu ayetinde duasında sadece dünyevi şeyler isteyenleri kınamıştır: فَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا وَمَا لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ خَلَاقٍ “İnsanlardan kimisi vardır ki: “Rabbimiz! Bize dünyada (sıhhat, mal-mülk v.s) ver” der. Bu kimse için ahirette hiçbir nasib yoktur.” (Bakara 200) Bir sonraki ayette ise duasında hem dünya hem de ahiret güzelliğini istemeyi toplayan kimseleri övmüştür: وَمِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ أُولَئِكَ لَهُمْ نَصِيبٌ مِمَّا كَسَبُوا وَاللَّهُ سَرِيعُ الْحِسَابِ “Onlardan kimisi de vardır ki: “Rabbimiz! Bize dünyada da güzellik ver, ahirette de güzellik (ver.) Ve bizi ateş (cehennem) azabından koru” der. İşte bu kimseler için yaptıklarından nasib vardır. Allah hesabı hızlı görendir.” Bu dua, dünya ve ahiret hayırlarının hepsini kapsamaktadır. Enes (radiyallahu anh)’ın naklettiğine göre Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in en çok yaptığı duası bu idi. (Buhârî, Muslim) 18) Namaz Haricinde Dua Ederken Sema'ya Bakmak Allah Teâlâ şöyle demiştir: قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّمَاءِ “(Kıblenin değişmesi için) yüzünün semaya doğru çevrildiğini görüyoruz.” (Bakara 144) Muslim’in (rahimehullah) rivayet ettiğine göre Mikdâd (radiyallahu anh) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in sütünü içmesi kıssasını anlatırken şunu nakletmiştir: فرفع رأسه إلى السماء فقلت: الآن يدعو علي فأهلك فقال في دعائه: اللهم أطعم من أطعمني وأسق من أسقاني “…Bunun üzerine (Nebi) başını semaya doğru kaldırdı. (Kendi kendime) dedim ki: “Şu anda bana beddua ediyor, bu sebeple helak olacağım.” Şöyle dedi: “Yâ Allâh! Beni yedireni yedir ve beni içireni içir.” Allâme Abdulaziz et-Tarîfî (hafizahullah ve fekke esrah) şöyle demiştir: “Dua ederken ta’zîmen semaya (yukarıya) bakmak terkedilmiş sünnetlerdendir.” 19) Sıkıntılı Durumlarda İcabet Edilmesi İçin Rahatlık Zamanlarında Özelde Çokça Dua Etmek Genelde Taatlerle Yakınlaşmak Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: من سرّه أن يستجيب اللّه له عند الشدائد والكُرَب فليكثر الدعاء في الرّخاء “Kim Allah’ın kendisine zor durumlarda ve keder hallerinde icabet etmesini isterse o halde rahatlıkta duayı çokça yapsın.” (Tirmizî, Hâkim) Hâkim, Zehebî, Suyûtî: Sahih. Tirmizî, El-Elbânî: Hasen. Meşhur İbn Abbâs hadisinde şöyle buyurmuştur: تعرف إلى الله في الرخاء يعرفك في الشدة “Rahatlıkta Allah’ı (salih amellerle) tanı (yakınlaş) ki O da seni zorlukta tanısın.” (Ahmed) Yûnus (aleyhisselam) Rabbisini rahatlık zamanlarında tanıdı, Allah da O’nu balığın karnında: لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ “Senden başka hiçbir ilah yoktur. Seni bütün noksanlıklardan tenzih ederim. Ben (nefsine) zulmedenlerden oldum.” (Enbiyâ 87) diye dua ettiğinde tanıdı. Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُسَبِّحِينَ لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ “Şayet O (Yûnus) tesbîh edenlerden olmasaydı büyük balığın karnında diriltilecekleri güne kadar kalırdı.” (Sâffât 143-144) Tîbî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Şükreden, basiretli bir müminin mizacından biri, atmadan önce oka tüy yapıştırması, zorunluluk halinden önce Allah’a sığınmasıdır.” 20) “Âmîn” Diyerek Bitirmek “Âmîn” kelimesi “icabet et” anlamına gelir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم Bil ki; bazı lafızlar tahrif edilmiş, değiştirilmiş ve salih selefin irade etmediği manalara nakledilmiştir. Bu lafızlardan bazıları şunlardır: Birinci Lafız: Fıkıh. Bazıları bu lafız hakkında tahsis yapmışlar ve bunu feri meseleleri ve illetleri bilmeye has kılmışlardır. Lakin fıkıh ismi ilk asırda; ahiret yolu ilmine, nefis afetlerinin inceliklerini ve amelleri ifsad eden şeyleri bilmeye, dünyanın hakir oluşunu tam manası ile ihata etmeye, ahiret nimetleri için gayret etmeye ve kalbe korkunun istila etmesi manalarında kullanılıyordu.  Bundan ötürü Hasan el-Basri (rahimehullah) der ki: Asıl fakih; dünyadan zahid, ahirete istekli, dininde basiretli, Rabbine ibadette müdavim, takvalı, Müslümanların ırzlarından kendini uzak tutan, onların mallarına karşı iffetli olan ve onlara nasihat eden kimsedir.  Selefin fıkıh ismini ahiret ilimleri için kullanmaları daha çoktu. Çünkü bu ilim fetvaları kapsamıyordu. Bunu sadece genelleme yolu ile içine alıyordu. Bu tahsis sebebi ile bir karışıklık meydana geldi ve insanları; ahiret ile muamele ilminden yüz çevirip sadece zahir fetvalar ilmine soyutlanmaya sevk etti.  İkinci Lafız: İlim. Bu isim, Allah’u Teâlâ’yı ve ayetlerini -yani Allah’ın nimetleri ve kulları üzerindeki fiillerini- bilmek için kullanılıyordu. Bunu da tahsis edip, genel olarak tefsir ve hadis ilminden cahil olsa da fıkıh meselelerindeki münazaralara isim olarak koymuşlardır.  Üçüncü Lafız: Tevhid. Selef zamanında bu, sebeplere ve vasıtalara bakmaksızın her şeyin Allah’tan olduğunu görmeye işaretti. Bu da kişide tevekkül ve rızayı var ederdi. Lakin şu an asıllarda kelam üretmekten ibaret hale gelmiştir. Bu da selef indinde kötü görülen şeylerdendi.  Dördüncü lafız: Hatırlatma ve zikir. Allah’u Teâlâ şöyle buyurmuştur: “Ama (alanlar için) öğüt vermeye devam et, zira öğüt inananlara fayda verir.” (Zariyat sûresi, 55. ayet meali) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) de şöyle buyurur: “Cennet bahçelerine uğrarsanız, oradan faydalanın.” Dediler ki: Cennet bahçeleri nelerdir? Dedi ki: “Zikir meclisleridir.”1 Lakin bu lafızları, kıssalara ve günümüzde kıssacıların meclislerinin kapsadığı felaketler ve önemsiz şeyler için kullanılmıştır. Vaazlarında, eskilerin kıssaları ile çok iştigal olan kimse bilsin ki, bu konuda hikaye edilenlerin ekseri sabit değildir.  Beşinci Lafız: Hikmet. Hikmet; ilim ve onunla amel etmektir. İbnu Kuteybe der ki: Bir adam ilim ve ameli toplamadıkça hikmetli olamaz. Bu zamanımızda ise bu lafız, doktor ve kahin(müneccimlere) kullanılmaya başlanmıştır. Tercüme: Abdullah bin Ravaha 1- Bu hadisin isnadı zayıftır. İmam İbnu Kudâme El-Makdisi