İlim ve Fazileti

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Tevbe suresinin şu açık, net ve kendilerine karşı zafer vadiyle sonlandırılmış ayetlerinde Allah (celle zikruhû) şöyle diyor: كَيْفَ يَكُونُ لِلْمُشْرِكِينَ عَهْدٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعِنْدَ رَسُولِهِ إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ فَمَا اسْتَقَامُوا لَكُمْ فَاسْتَقِيمُوا لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ (7) كَيْفَ وَإِنْ يَظْهَرُوا عَلَيْكُمْ لَا يَرْقُبُوا فِيكُمْ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً يُرْضُونَكُمْ بِأَفْوَاهِهِمْ وَتَأْبَى قُلُوبُهُمْ وَأَكْثَرُهُمْ فَاسِقُونَ (8) اشْتَرَوْا بِآيَاتِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِهِ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (9) لَا يَرْقُبُونَ فِي مُؤْمِنٍ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُعْتَدُونَ (10) فَإِنْ تَابُوا وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ فَإِخْوَانُكُمْ فِي الدِّينِ وَنُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ (11) وَإِنْ نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقَاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَا أَيْمَانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ (12) أَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّوا بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُمْ بَدَءُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (13) قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَيْدِيكُمْ وَيُخْزِهِمْ وَيَنْصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَيَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ (14) وَيُذْهِبْ غَيْظَ قُلُوبِهِمْ وَيَتُوبُ اللَّهُ عَلَى مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ (15) أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تُتْرَكُوا وَلَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِينَ جَاهَدُوا مِنْكُمْ وَلَمْ يَتَّخِذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَا رَسُولِهِ وَلَا الْمُؤْمِنِينَ وَلِيجَةً وَاللَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (16) Müşriklerin Allah’ın ve Rasûlü’nün katında nasıl (güvenilir) bir ahdi olabilir!? Lakin Mescid-i Harâm’ın yanında ahitleştiğiniz (ve ahdi bozmamış) müşrikler ise müstesnadır. Şu halde (o anlaşmalı olanlar) size karşı (ahitleri üzere) doğru oldukları müddetçe sizde onlara karşı doğru olun. Şüphesiz ki Allah (ahdi bozmaktan) sakınanları sever. Nasıl (ahitleri) olabilir ki! Şayet size üstün gelseler hakkınızda ne bir yakınlık ne de bir ahit gözetirler. Ağızlarıyla (güzel konuşmayla) sizi razı ederler, halbuki kalpleri ise (söylediklerini yerine getirmeyi) reddeder. Onların çoğu yoldan çıkmış (ahdi bozan) kimselerdir. Allah'ın ayetlerine karşılık az bir değeri (dünya metaını) satın aldılar da (insanları) O'nun yolundan alıkoydular. Gerçekten onların yapıyor oldukları şey ne kötüdür! Bir mümin hakkında ne bir yakınlık ne de bir ahit gözetirler. Onlar haddi aşanların ta kendileridir. Şayet (küfürden) tevbe eder, namazı kılar ve zekatı verirlerse artık onlar dinde kardeşlerinizdir. Biz ayetleri bilen bir topluma açıklıyoruz. Eğer ahitlerinden sonra yeminler(le sağlamlaştırılmış ahitler)ini bozarlar ve dininizi kötülerlerse bu durumda küfrün önderlerine karşı savaşın. Çünkü onlar hiçbir yeminleri (ahitleri) olmayanlardır. (Onlara karşı savaşın ki) umulur ki (dininizi kötülemeyi) bırakırlar. (Ey müminler!) Yeminlerini (ahitlerini) bozmuş, Rasûlü (yurdundan) çıkarmaya azmetmiş ve size karşı (savaşa) ilk önce başlamış bir topluma karşı savaşmayacak mısınız? Yoksa onlardan korkuyor musunuz? Eğer (gerçek) müminler iseniz bilin ki Allah kendisinden korkmanıza daha layıktır. Onlarla savaşın ki, Allah sizin ellerinizle onlara azab etsin, onları rezil etsin, onlara karşı size yardım etsin ve mümin bir toplumun kalplerine şifa versin. Ve kalplerindeki öfkeyi gidersin. Allah dilediğine tevbe etmeyi nasib eder. Allah bilendir, her işinde bir hikmet olandır. Yoksa siz, Allah sizden cihad eden ve Allah, Rasûlü ve müminlerin dışında (müşriklerden) bir dost/sırdaş edinmeyenleri bilmeden (bildiklerini ortaya çıkarmadan musibetsiz ve imtihansız) bırakılacağınızı mı sandınız? Allah yaptıklarınızdan haberdardır. (Tevbe 7-16) 1) “Müşriklerin nasıl bir ahdi olabilir!?” Bu kafirler ve özellikle de çok büyük tuzakların sahibi Amerika’nın bir ahdinin olması nasıl mümkün olabilir!? Halbuki bunlar ahdi bozan kimselerdir. Allah (subhânehû)’nun dediği gibi: “Allah katında canlıların en şerlisi kafirlerdir. Onlar ki artık iman etmezler. Onlar, kendileriyle ahitleştiğin, sonra her defasında (Allah’tan) korkmadan ahitlerini bozan kimselerdir.” (Enfâl 55-56) 2) “Nasıl (ahitleri) olabilir ki! Şayet size üstün gelseler hakkınızda ne bir yakınlık ne de bir ahit gözetirler.” Amerika’nın ve Amerika ile beraber olan haçlı ve kindar batının durumu da böyledir. Şayet Müslümanlara karşı üstünlük sağlasalar, onlara galib gelseler vallahi onlar hakkında asla ne bir yakınlık ne de bir ahit gözeteceklerdir. (Ayetteki “yakınlık” diye tercüme ettiğimiz) الإلّ kelimesi bir görüşe göre “Allah Teâlâ’nın bir ismi”dir, başka bir görüşe göre bunun manası “ahit”tir, diğer bir görüşe göre ise manası “yakınlık”tır. İbn Cerîr et-Taberî (rahimehullah) kelimenin bu manaların hepsini kapsadığını tercih etmiştir. İşte Amerika da böyledir. Allah Teâlâ’ya iman etmez, O’nu ve kutsallarını gözetmez. Hatta tahrif edilmiş şeriatlarına karşı bile böyle davranır. Yine Amerika, ne Müslümanların ahdini ne de kendisine en yakın olanları gözetir. Amerika şayet -Allah takdir etmesin- üstünlük sağlasa, galip gelse vallahi dost devletlerle olan anlaşmalarını bile gözetmeyecektir. Yine bu devletlerin kendisine yaptıkları hizmetleri gözetmeyecektir, hatta mazeretlerini bile! Niçin bunu anlamıyorlar ki! Onlara ne oluyor ki Amerika’ya yardım etmede hızlı davranıyor ve ecellerine doğru acelece gidiyorlar (kendi mezarlarını kazıyorlar)!? 3) “Ağızlarıyla (güzel konuşmayla) sizi razı ederler, halbuki kalpleri ise (söylediklerini yerine getirmeyi) reddeder. Onları çoğu yoldan çıkmış (ahdi bozan) kimselerdir.” Amerika İslam’a karşı savaşmadığı ve İslam’a saygı duyduğu gösterişinde bulunmuştur. Keza batı devletleri de böyledir. Lakin kalpleri ise bunu en şiddetli şekilde reddetmektedir. Onlar fısk ve fücur erbabıdır. 4) “Allah'ın ayetlerine karşılık az bir değeri (dünya metaını) satın aldılar da (insanları) O'nun yolundan alıkoydular. Gerçekten onların yapıyor oldukları şey ne kötüdür!” Taberî (rahimehullah) tefsirinde şöyle demiştir: “Allah (celle senâuh) diyor ki: Allah’ın size -ey müminler- kendilerini nerede bulursanız öldürmeyi emrettiği bu müşrikler, Allah’ın kendilerine karşı delil olarak getirdiği hüccetlerine tabi olmayı terketmelerine mukabil basit bir karşılığı, az bir dünya metaını satın aldılar.” Hakeza Amerika da Allah’ın menhecinden yüz çevirdi ve tahrif edilmiş olmasına rağmen Hristiyanlıkla bile oynadı. Ne kadar da tahrif etmiş olsalar da Hristiyanlık, dinsizliği, suçları ve eş cinselliği kabul etmemektedir. (Sadece Amerika’da 20 milyondan fazla eş cinsel bulunmaktadır. Şeyh Nâsır el-Fehd’in التبيان في كفر من أعان الأمريكان isimli kitabına bak. O, Amerika’nın fesadından ve ifsadından belgeli birçok örnek toplamıştır.) “O'nun yolundan alıkoydular.” Amerika ancak maslahatları ile uyum içinde olan Amerikan bir İslam ister. Kim Amerika’daki İslam’a davet özgürlüğünün Amerika’nın Allah’ın yolundan alıkoymadığını gösterdiğini zannederse, o kimse alıkoymayı tek bir surette sınırlandırmış demektir. Gerçek anlamda alıkoyma, güç yetirdiği her şeyle; tuzağıyla, müttefikleriyle, silahıyla her bir İslami güce karşı savaştığı zamandır. Bosna örneği ancak bu kabildendir. Bu konuda örnekler çoktur. 5) “Bir mümin hakkında ne bir yakınlık ne de bir ahit gözetirler. Onlar haddi aşanların ta kendileridir.” İbn Cerîr (rahimehullah) şöyle demiştir: “Allah Teâlâ diyor ki: Size -ey müminler- kendilerini nerede bulursanız öldürmeyi emrettiğim bu müşrikler şayet güçleri yetse bir müminin öldürülmesi hususunda ne bir bir yakınlık ne de bir ahitten sakınırlar. Diyor ki: Şu halde şayet size üstün gelseler ahdinizi korumayacakları/bağlı kalmayacakları gibi siz de ey müminler onların ahdini korumayın. “Onlar haddi aşanların ta kendileridir” Yani diyor ki: Onlar zulmederek ve saldırıda bulunarak hakkınızda kendilerinin olmayan şeylere geçenlerdir.” İşte -önceden geçtiği gibi- ahitlere, anlaşmalara, sözleşmelere riayet etmemesi hususunda Amerika da böyledir. Onlar daima saldırganlıkta başta bulunanlar listesindedir. “Onlar haddi aşanların ta kendileridir” 6) “Şayet (küfürden) tevbe eder, namazı kılar ve zekatı verirlerse artık onlar dinde kardeşlerinizdir. Biz ayetleri bilen bir topluma açıklıyoruz.” Müminler ve mücahiler böyledirler. Onlar herhangi bir devletten veya vatandan veya ırktan Müslüman olan kimseye sevinir ve onu kardeşleri olarak görürler. Birçok bölgede nice Amerikalı Müslüman cihad etmiştir. Hatta bu savaşta (Afgan cihadında) bile cihad etmişlerdir. Elhamdulillah hala bulunmaktadırlar. Dolayısıyla mücahidlerin meselesi intikam almak ve belli bir kafir taifeyi/taifeleri seçip onlarla savaşmak değildir. Onlar iddia ettikleri gibi bir sulta veya nefsin arzularını isteyenler değildir. Hiç dünyayı isteyen biri dünyayı boşar ve ölümü satın alır mı!? Mücahidler, amellerinin sadece Allah için, dinin yücelmesi ve ehlinin aziz kılınması için olmasına ve dinin tamamı Allah’a ait olsun (sadece İslam hakim olsun), Allah’ın kelimesi en yüce olsun diye çalışıyor/gayret ediyorlar. Şayet bu gaye cihadsız bir şekilde gerçekleşseydi buna razı olurlardı ki razı olmaları ve sevinmeleri de gerekir. Onlar bir kafir İslam’a girdiğinde onu kalplerine sokarlar ve onun için ruhlarını feda ederler. 7) “Eğer ahitlerinden sonra yeminler(le sağlamlaştırılmış ahitler)ini bozarlar ve dininizi kötülerlerse bu durumda küfrün önderlerine karşı savaşın. Çünkü onlar hiçbir yeminleri (ahitleri) olmayanlardır. (Onlara karşı savaşın ki) umulur ki (dininizi kötülemeyi) bırakırlar.” Burada Allah Teâlâ’dan ahdi bozanlara karşı savaşma emri vardır. Amerika’nın ahidleri bozduğunu ispatlayan birçok örnek zikretmiştik. “ve dininizi kötülerlerse” Amerika ne kadar da çok İslam’ı kötülüyor! Allah bunu onların dilleri üzerinden açığa çıkarmıştır. Nitekim onların günümüz medya araçları İslam’a ve Müslümanlara karşı kinlerini ve apaçık kötülemelerini dışarı vermektedir. “küfrün önderlerine karşı savaşın.” Küfrün hangi önderi Amerika’dan daha büyüktür!? “Çünkü onlar hiçbir yeminleri (ahitleri) olmayanlardır.” Vallahi Amerika’nın hiçbir ahdi yoktur. (Onlara karşı savaşın ki) umulur ki (dininizi kötülemeyi) bırakırlar.” Vallahi ancak cihad ile bırakacaklardır. Cihad edildiğinde Allah şerlerini engeller, batıllarını ve fikirlerini zayıflatır ve güçleri boşalır. Allah ihsanı ve cömertliğiyle bunu hızlandırsın. 8) “Yeminlerini (ahitlerini) bozmuş… bir topluma karşı savaşmayacak mısınız?” Geçtiği üzere Amerika’nın ahit bozması açıktır. Sonra onlar birçok bölgede bize karşı savaş başlatmışlardır. Bu bölgelerin en eskilerinden biri Filistin’dir. “Yoksa onlardan korkuyor musunuz? Eğer (gerçek) müminler iseniz bilin ki Allah kendisinden korkmanıza daha layıktır.” Bu Allah Teâlâ’dan, ‘nasıl kafirlerden korkarlar’ diye müminlere karşı bir kabul etmeyiştir. Niçin Amerka’dan korkuyoruz? Halbuki Kureyş, kuvvetinde, izzetinde, Araplara ve Arapların kendisine tabi olanlarına önderlik etmesinde ve diğer noktalarda günümüzde Amerika’ya benzetilebilecek bir durumdaydı. Ama buna rağmen Allah Teâlâ: “Yoksa onlardan korkuyor musunuz?” diyor! Bu reddediş, Amerika kafirinden korkmamaları için devletlere ve İslami halkalara da yöneliktir. “Eğer (gerçek) müminler iseniz bilin ki Allah kendisinden korkmanıza daha layıktır.” İbn Cerîr şöyle demiştir: “Allah, onlara karşı cihad etmeyi terketmeniz sebebiyle sizi cezalandırmasından korkmanıza ve size gazap etmesinden sakınmanıza -ancak Allah’ın izni ile olması müstesna- size ne bir zarar ne de bir fayda verebilecek bu müşriklerden daha layıktır.” 9) “Onlarla savaşın ki, Allah sizin ellerinizle onlara azab etsin, onları rezil etsin, onlara karşı size yardım etsin ve mümin bir toplumun kalplerine şifa versin.” İbn Cerîr şöyle demiştir: “Allah sizin ellerinizle onlara azab etsin” Yani diyor ki: Allah ellerinizle onları öldürsün. “onları rezil etsin” Diyor ki: Esaret ve mağlubiyet ile onları zelil kılsın. “onlara karşı size yardım etsin” Yani onlara karşı size zafer ve galibiyet versin. “ve mümin bir toplumun kalplerine şifa versin.” Diyor ki: Sizin ellerinizle bu müşrikleri öldürerek ve onları zelil kılmanız ve mağlup etmeniz ile Allah’a ve Rasûlune iman eden bir toplumun kalplerindeki hastalığı/derdi iyileştirsin. Bu hastalık, kafirlere karşı kalplerinde bulunan kızgınlıktır.” Vallahi Amerika da böyledir. Şayet ihlaslı bir şeklde, Allah Teâlâ’nın bize emrettiği cihad emrini alarak onlara karşı savaşırsak kesinlikle Allah bizim ellerimizle onlara azap edecek, onları rezil edecek, onlara karşı bize yardım edecek ve zulümlerinden, saldırılarından ve kibirlerinden tattıklarını tatmış mümin bir toplumun kalplerine şifa verecektir. 10) “Ve kalblerindeki öfkeyi gidersin.” Müminlerin kalplerindeki öfke koru, Amerika’nın kendini beğenme koru sönünceye, ateşleri dininceye kadar sönmeyecektir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. (Şeyh’in bu yazısı, “Tesâulât Havle’l-Harbi’s-Salîbiyyeti’l-Cedîde” isimli kitabından bir kesittir.) Tercüme: Ömer Faruk Şehid Şeyh Yusuf El-Uyeyrî

بسم الله الرحمن الرحيم Kıyametin küçük alametlerini bitirdikten sonra bundan sonraki yazılarda inşallah büyük alametleri tanıyacağız. Büyük alametlerden biri, bazı zamanlarda tartışmaya sebep olan ve bu konuda iki tarafın sapıtıp orta olanların doğruya muvaffak oldukları konu Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişidir. Felsefeci ve akılcı takınan kesime göre böyle bir insan olmayacaktır. Dalalet fırkası olan şiilere göre, bu şahsiyet 1170 sene önce doğmuş ve Irak’ın Samarra şehrinde yer altında bir odaya girip saklanmış hala yaşamakta olan bir şahsiyet. Ehl-i Sünnet ve’l Cemaat çizgisinde olan müslümanlar Mehdi (aleyhisselam)’ın anlatacağım sıfatlarıyla gelişine inanırlar. Küfrün ve zulmün kara bulutları her yeri kapladığı, Allah ve Rasûlüne isyan bayraklarının her yerde dalgalandığı, zavallı erkeklerin, kadınların ve çocukların “Rabbimiz! Bizi, halkı zalim olan bu şehirden çıkar, bize tarafından bir yardımcı gönder” diyecekleri bir zamanda, o büyük kurtarıcı mücahid gelecektir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) nasıl ki, küfrün ve her türlü kötülüğün işlendiği bir ortamda gelip, ıslah yoluna koyulduysa ve islam nurunun her tarafa hakim olması için mücadele verdiyse, Mehdi (aleyhisselam)’ın durumuda böyle olacaktır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Eğer dünyadan sadece bir gün kalacak olsa, o günü Allah-u Teâlâ uzatacak ve benim ehli beytimden, adı benim adım gibi, babasının adı babamın adı gibi olup yer yüzünü adalet ile dolduracak birini gönderecektir.” (Ebu Davud) Bizim inancımıza göre gelecek olan Mehdi (aleyhisselam)’ın durumunu anlatmadan önce, size dalalet fırkası olan Şii’lere göre durumunu anlatacağım. Bu Şii’lerin başını İmamiyye (Rafizi) fırkası çeker ki, günümüzde İran, Irak, Lübnan, Pakistan ve dünyanın bir çok yerinde mevcudiyetleri vardır. Şii’lerin İmamiyye fırkasının inancına göre Mehdi (aleyhisselam)’ın durumu, çocukları bile güldürecek hayali ve hurafelerden ibaret olan bir kıssadan başka birşey olmayan bir hale getirilmiştir. Bu sebeple Şii’lerden bir gurup bu inancı kabul etmemiş ve reddetmiştir. İşin başı şuna döner: Bu fırkaya göre Allah-u Teâlâ, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den sonra ehli beytinden, dinin otoritesini elinde tutacak, dini ve dünyevi konularda liderlik yapacak, beşeriyetin üstünde sıfatlara sahip olan, günah işlemekten ve hata yapmaktan men edilmiş masum on iki imam göndermiştir. On iki imam teorisini ortaya attıktan ve bu inancı dinlerinin mihenk taşı ve en önemli şartı haline getirdikten sonra onlara muhalefet eden ve bu inancı kabul etmeyen Ehl-i Sünnet fırkasını tekfir etmişlerdir. Allah-u Teâlânın hikmeti gereği, on birinci imam kabul ettikleri Hasan El-Askeri’nin kısır olması sebebiyle çocuğu olmaz. Bu olay bu fırkanın bu büyük inancını suya düşürünce, acilen bu felakete bir çözüm üretmek için, afet ve kurtarma masası kurulur. Sonra da şu inancı üretirler: “Hasan El-Askeri’nin bir oğlu doğmuş, adı Muhammed’dir. Ancak emni sıkıntılar sebebiyle oğlunu gizlemiş ve bu çocuk belli bir yaşına geldikten sonra Irak’ın Samarra kentinde yer altında bir odaya girip saklanmıştır. Şu anda yaşamakta, bizleri görmekte, neler yaptığımızı bilmektedir. Sıkıntıya düşeni kurtaran bir gavs ve imdat isteyene el uzatan bir yardımcıdır. Mucize ve olağan üstü halleri vardır. İşlerimizi idare eder, emir verir ve yönetim başındadır. Cinlerin ve insanların sığınma kapısıdır. Onunla dört kişi haricinde kimse görüşemez ve göremez. Güvenin sağlandığı bir günde gelecek, zulüm ve kötülükle dolan bu dünyayı, adalet ve iyilikle dolduracaktır.” Şii’lere Göre Gelecek Olan Bu İmamın İsmi Nedir? İsimleri çoktur. Din büyüklerinden hüccet kabul edilen Nuri El’tabresi, Mehdi’nin, “Esmaül Hüsna” sayısı kadar doksan dokuz adının var olduğunu söylemektedir. Bazı isimleri şunlardır: Elmehdi, Muhammed, Elkaim, Elğaib, Elhücce, Elhalef, Sahibüzzeman, Elgavs (İmdada yetişen), Elhaif (Korkan), Hisru mecus (Mecusilerin emiri), Şinas, Feyruz, Perviz, Zenderfiys, Ferhanda. Görüldüğü gibi bazı isimlerinde çelişkiler bulunmaktadır. Mesela Elgavs ile Elhaif arasında büyük bir çelişki vardır. Bir insan hem kurtarıcı hemde korkan olurmu? Kendisine bile faydası olmayan ve korktuğundan dolayı saklanmaya mecbur kalmış biri başkasına nasıl yardım etsin! İmdadına nasıl koşsun! Bildiğimiz kadarıyla ehli beyt imamları takva ve cesarette öncü kimselerdi. Böyle mübarek bir zata korkaklığı nisbet etmek çok küstahça bir davranıştır. Dikkat edilirse bazı isimler tamamiyle arapça değil farsçadır.. Mesela Hisru mecus (Mecusilerin emiri), Şinas, Feyruz, Perviz, Zenderfiys, Ferhanda gibi isimler. Aslen bu isimler Fars Mecusileri tarafından konduğu ve devletleri Ömer (radıyallahu anh) hilafeti zamanında sahabeyi kiramın eliyle yıkılması sebebiyle intikam almak için Şii’lerin inançlarına hurafeler sokmaya çalıştıkları sezilmektedir. Anası ise tam olarak bilinmemektedir. Şii bazı âlimlerin dediğine göre, annesi cariye asıllı olup adı “Sevsen” idi. Bazıları hayır adı “Nercis” idi derler. Bazıları hayır adı “Saykal”, yok adı “Hekime”, hayır adı “Reyhane” idi. Hayır anası zenci idi. Hayır anası hür olup adı “Meryem” idi! gibi tartışma konusu olduğu için ortak bir noktada birleşememişlerdir. Hamileliği ve doğumu konusunda da ihtilafa düşmüşlerdir. Normal kadınlar gibi hamile kalıp doğum yaptığını söyleyen âlimleriyle beraber, hayır o normal insanlara benzemez! Hamileliği annesinin bacağında olmuş ve ordan doğmuştur! Diyen âlimleri vardır. Tam olarak kaç yılında doğduğu konusunda ihtilaf vardır. Mesela Hicri 252, 255, 257, 259, 260 gibi rakamlar söylerler. Şu anda nerede saklanıyor? Bu konuda ihtilaf var. Bazıları Mekke’de, bazıları Medine ‘de, bazıları Yemen’de, bazıları ise Irak’ta saklandığını söylerler. Ne kadar saklı kalacaktır? Bu konuda çelişkili bir sürü rivayetler getirirler. Fakat hiç birisi tutmaz. Hz. Ali’ye nisbet ettikleri rivayette 6 gün yahut 6 hafta yahut 6 ay saklı kalacağını söylemişlerdir. Bazıları yetmiş sene saklı kalacağını söylerler. Yetmiş sene geçtikten sonra ortaya çıkmayınca, Allah-u Teâlâ Hz. Hüseyin’in öldürülmesine kızdığı için yüz kırkıncı seneye tecil etmiştir derler. Aradan yüz kırk sene geçipte ortaya çıkmayınca, bu sefer derler ki: Aslen bu konu sır tutulup anlatılmaması gerekiyordu. Fakat sizler bu sırrı açığa çıkardığınız için, Allah-u Teâlâ onu belirsiz bir vakte kadar saklı tutacaktır.!! Bu konuda yalanlar uydurup çelişkiler yaşayınca bu yalanlarına kılıf uydurmak için şöyle derler: Ebu Cafer dedi ki: “Sizlere bir haber veripte o haber çıkarsa “Allah doğru söylemiştir” deyiniz. Ama bu belirlenen vakitlerde vuku bulmazsa yine “Allah doğru söylemiştir” deyiniz ki iki kat ecir alırsınız.” Yer yüzünde ne kadar kalacaktır? Yine ihtilaf konusu. Bazılarına göre 19 sene, bazılarına göre 70 sene, bazılarına göre 120 sene, bazılarına göre de ashabı kehfin kaldığı kadar yani 309 sene kalacaktır demektedirler. Geldiği zaman kaç yaşında olacaktır? 1170 senedir yaşadığına inandıkları bu zatın yaşı, geldiği zaman otuz yaşında olacağını söylerler. Bazı âlimleride elli yaşında olacak derler.! Bu fırkanın yüzde doksanı Mehdi (aleyhisselam)’ın emni korku sebebiyle gelmediğini söylerler. Halbu ki Şii’lerin tarih boyunca devletleri olmuştur. Mesela Fatimi, Safevi gibi devletleri vardı. Günümüzün İran devleti yine Şii’lere ait. Bu devletlerin varlığında ortaya çıkmıyorsa ne zaman çıkacak?! Elhasıl Şii’lerin Rafızi fırkası Mehdi (aleyhisselam)’ın inancı konusunda karmakarışık ve hurafelerle dopdolu. Böyle mübarek bir zata yakışmayacak ve caiz olmayan sıfatları nisbet ederler. “Bir kimseye Allah nur vermemişse, artık o kimsenin aydınlıktan nasibi yoktur” (Nur, 40) Bu aktardığım inanç ve sözleri, Elkafi, El’imam El’mehdi ve Zuhuruhu, Keşfil Gumme ve Envar Numaniyye adındaki kitaplarında geçer. Ehl-i Sünnet vel cemaatin inancına göre Mehdi (aleyhisselam)’ın durumu şöyle: Allah-u Teâlâ bozulan bu ümmetin ıslahı ve kıyametin bir alameti olarak ahir zamanda, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in torunu olan Hasan (radıyallahu anh)’ın soyundan nur yüzlü, takva ehli, efendimizin sünnetini canlandıracak salih bir zat gönderecektir. Adı Muhammed, babasının adı Abdullah olacaktır. Müslümanlar ona Mescidi Haramda Kabe’nin yanında, Rükün ile Makam arasında bey’at edeceklerdir. Müslümanların liderliğini yedi sene yapacaktır. Allah-u Teâlâ dilerse sekize tamamlayacaktır. Sonra gökyüzünden İsa (aleyhisselam) inecek, onun arkasında namaz kılacak, Mehdi (aleyhisselam) emirliği ona bırakacaktır. İmam Ahmed’in rivayet ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Mehdi, biz ehli beyttendir. Allah onu bir gecede ıslah edecektir.” Alimlerimiz onun ıslahı konusunda şu açıklamayı yapar: “Allah onu bir gecede ıslah edecektir”sözü şu ihtimalleri taşır; Ya onu bir gecede halifeliğe, emir olmaya ve müslümanların başını çekip liderlik yapacak konuma getirir. Veya onu arındırıp güzel sıfatlarla süsleyip salih bir mü’min haline getirir. Yada etrafındaki müslümanların ve özellikle “ehlül hal vel akd” denen istişare heyeti olan âlimlerin, onu imam olarak görüp tabi olmaları ve böylece ümmetin onun imameti konusunda ittifak ederler. Onun zamanında insanlar müslüman olsun kâfir olsun bolluk içinde yaşayacak, zekat vermek isteyen müslümanlar zekatlarını verebilecekleri bir fakiri bulamayacaklardır. Müslümanların beytül malı hazinelerle dolacak, ihtiyaç sahibi olanlar gelip ihtiyaçlarını alsınlar diye seslenilince kimse gidip bir şey almayacaktır. İslam devletini kurması ve şeriatı tatbik etmesi sebebiyle her tarafta emniyet oluşacaktır. Onun hakkında gelen hadislere bakıldığında, oturdukları yerde, İslami devletin gök yüzünden inmeyeceği, tıpkı Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ve sahabesinin mücadele vererek, fedakarlık yaparak, hicret ederek ve cihad ederek nasıl devlet kurdularsa, Mehdi (aleyhisselam) ve etrafındaki sadık müslümanlarda aynı yolu takip edip devlet kuracakları anlaşılmaktadır. Çünkü bu dava samimi müslümanların davasıdır. Fedakar ve cefakar müslümanların davasıdır. Bu dava müslümanların temiz kanlarıyla sulanmadığı müddetçe yeşermeyecek ve semere vermeyecektir. Bu dava particilerin, karnı şişkin rahatlık ve lüksiyet içinde yaşayan, dünya karşılığında dinlerinden taviz veren kimselerin davası değildir. İmam Malik (rahimahullah)’ın dediği gibi: “Bu ümmetin başı nasıl ıslah olduysa, bu ümmetin sonuda ancak böyle ıslah olacaktır.” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bir hadisinde şöyle buyurur: “Horasan tarafından siyah sancaklıların geldiklerini görürseniz, karın üstünde sürünerekte olsa onlara gidip katılınız. Çünkü onların arasında Allah’ın halifesi Mehdi bulunmaktadır.” (İmam Ahmed. Hakim bu hadisin Buhari ve Müslimin şartlarına uygun olduğunu söylemiştir.) Mehdi (aleyhisselam)’ın içinde bulunduğu, Horasan tarafından gelecek olan siyah sancaklı mücahidleri haber veren epey hadis vardır. Bu hadisler Horasan bölgesinde cihad eden müslümanlara müjde vermektedir. Rabbim bizleri bu mübarek taifeden eylesin, Mehdi (aleyhisselam)’ın askerlerinden kılsın. Mehdi (aleyhisselam)’ı işaret eden başka bir hadiste şöyle buyurulur: “Kıyamet kopana kadar hak üzere olup savaşan bir gurup olacaktır. Meryem oğlu İsa indiği zaman, emirleri; “gel bizlere namaz kıldır” dediğinde, “hayır, Allah-u Teâlâ’nın bu ümmete ikramı olarak birinizi birinize emir kılmıştır.” (Müslim) Yine bu konuda Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den şöyle rivayet edilir: “Abdullah bin Mesud (radıyallahu anh) derki: Bizler Peygamber Zişanın yanında otururken, Haşim oğullarından bazı gençler çıkageldi. Peygamber Zişan onları gördüğünde gözleri doldu ve yüzü değişti. Dediler ki: Ya Rasûlallah! Hala yüzünde hoş olmayan bir ifade görüyoruz. Dedi ki: Allah-u Teâlâ biz Ehl-i Beyte, dünyaya karşı ahireti tercih etmiştir. Benden sonra ehli beytim bela, sıkıntı ve kovalamaca görecektir. Sonra doğu tarafından siyah sancaklı topluluk gelecektir. Hakkı talep edecekler fakat onlara verilmeyecektir. Bunun üzerine savaşacak, zafer kazanacak ve istekleri verilecektir. Fakat ehli beytimden bir adama onu takdim etmedikçe taleplerini almayacaklardır. Dünyayı zulüm ile doldurdukları gibi, oda adaletle dolduracaktır. “Sizden buna yetişenler, karın üstünde sürünerek dahi olsa onlara gitsinler.” (İbni Mace, Ebu Nuaym ve İbnu Ebi Şeybe) Zayıf bir hadiste, Mehdi (aleyhisselam)’ın Kostantiniyye (İstanbul)’u fethedeceği geçer. Mehdi (aleyhisselam) peygember değil, bizim gibi bir beşer ama hayırlı bir insandır. Kerametleri olacaktır. İslam dinini yayacak ve hakim kılacaktır. Görevini bitirdikten sonra vefat edecektir. Ama Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’inde buyurduğu gibi vefatından sonra hayatın bir hayır kalmayacaktır. Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi ile ilgili olarak İmam Şevkani (rahmetullahi aleyhi) derki: “Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi ile ilgili olarak elli hadis vardır. Bu hadisler sahih, hasen ve zayıf olarak üç kısımdır. Ancak şüphe yoktur ki bu hadisler tevatür derecesine varmaktadırlar.” Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi ile ilgili, Hafız Ubu Nuaym El-Esfahani’nin iki kitabı vardır. Birinde kırk hadis toplamış, ikinci büyük kitabında gelişi ile ilgili olarak yüzelli altı hadis toplamıştır. Gerek Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi, gerek İsa (aleyhisselam)’ın inişi ve gerekse Deccal’ın çıkışı, tevatür derecesine ulaşan hadislerle sabittir. Dinine ehemmiyet veren ve Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in sözlerinin değerini anlayan bir müslüman bu gerçekleri inkar edemez. İnkar eden kimse bu ayetin muhatabı olma durumunda kalır: “Kendisi için doğru yol belli olduktan sonra kim peygembere karşı çıkar ve müminlerin yolundan başka bir yola giderse onu o yönde bırakırız ve cehenneme sokarız. O ne kötü bir yerdir.” (Nisa, 115) İmam Ahmed (rahmetullahi aleyhi) derki: “Kim Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisini inkar ederse, o helak olmanın kenarındadır.” İshak Bin Rahaveyhi (rahmetullahi aleyhi) derki: “Kime Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hadisi ulaşıpta, sahih olduğunu tespit ettikten sonra, o hadisi reddederse küfre girer.” Yine Ehl-i Sünnet âlimlerinden Ebu Muhammed El-Berbehari (rahmetullahi aleyhi) derki: “Eğer adamın birini, gelen eserleri reddettiğini veyahut Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in haberlerinden bazısını kabullenmediğini görürsen onun müslümanlığını ittiham edebilirsin. Çünkü o adi sözlerin ve aşağılık mezhebin yolcusudur.” Mü’min ile kâfiri birbirinden ayıran en önemli unsurlardan biride gaybe imandır. Ehl-i Sünnet metoduna sahib olan müslümanlar, gelen nakilleri aklın önüne geçirirler. Bidat ehli fırkalar ise aklı naklin önüne geçirirler. Rafizi’lerin bir kısmına göre Mehdi (aleyhisselam) gelmedikçe cuma namazı kılınmaz, cihad edilmez inancı vardır. Bizlere bu yanlış inanç sızmamalı, dünyanın bu kötü gidişatına seyirci kalmamalı, Allah’ın dinini yükseltmek için ne gerekiyorsa yapmaktan geri kalmamalıyız. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

حَدَّثَنَا عَفَّانُ حَدَّثَنَا أَبُو خَلَفٍ مُوسَى بْنُ خَلَفٍ حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ أَبِي كَثِيرٍ عَنْ زَيْدِ بْنِ سَلَّامٍ عَنْ جَدِّهِ مَمْطُورٍ عَنِ الْحَارِثِ الْأَشْعَرِيِّ أنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: وَأَنَا آمُرُكُمْ بِخَمْسٍ اللهُ أَمَرَنِي بِهِنَّ. بِالْجَمَاعَةِ وَالسَّمْعِ وَالطَّاعَةِ وَالْهِجْرَةِ وَالْجِهَادِ فِي سَبِيلِ اللهِ İmam Ahmed (rahimehullah) şöyle der: Bize Affân tahdis etti, dedi ki: Bize Ebu Halef Musa bin Halef tahdis etti, dedi ki: Bize Yahya bin Ebu Kesir tahdis etti, o da Zeyd bin Sellâm’dan, o da dedesi Memtûr’dan, o da Haris el-Eş’âri (radiyallahu anhu)’dan, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Ve ben size Allah’ın bana emrettiği beş şeyi emrediyorum: Cemaat, işitmek ve itaat etmek, hicret ve Allah yolunda cihad.” Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e, ehl-i beytine ve ashabına salât ve selam olsun. Hadisten çıkarılacak bazı faydalar: Bir önceki yazıda cemaat, işitmek ve itaat etmekle alakalı bazı şeyler yazmıştım. Hadisin konu ettiği geriye kalan iki mevzu “Hicret” ve “Cihad” inşaAllah bu yazının konusu olacaktır. Bir: وَالْهِجْرَةِ (ve hicreti): Hadisi şerifte emredilen dördüncü kelime hicrettir. Hicretin hakikati: Hicret kalpte başlar. Hicret kalbin Allah’a ortak koşmasından ve isyan etmesinden Allah’ı birlemesine ve itaat etmesine intikalidir. Hicret kalbin hevaya ittibadan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in Sünnetine ittibaya intikal etmesidir. Bedenin şirkten tevhide ve masiyetten itaate hicret etmesi ancak kalbin Allah (azze ve celle)’ye teslimiyeti ve itaati sevmesiyle ve Rasûlü Muhammed (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’e itaati sevmesiyle gerçekleşir. Tebûkiyye Risalesi’nde İmam ibn-i Kayyim (rahimehullah) şöyle diyor: “Hicret iki çeşittir: Birinci hicret: Kişinin bedeniyle bir şehirden başka bir şehre hicret etmesidir. Bu çeşit hicret bilinen hicrettir ki konumuza asıl gaye edilen hicret türü bu değildir. İkinci hicret: Allah ve Rasûlüne kalp ile hicrettir. Konumuzun asıl mevzusu da budur. Bu hicret hakiki hicrettir. Ve asıl olan hicrettir. Beden ile olan hicret buna tabi kılınmıştır. Bu hicret مِنْ ( den ) ve إِلَى ( ye, …e doğru )’yı içine almıştır. Başlama noktası ve bitiş noktası olan bir hicrettir. Kul kalbiyle Allah’dan başkasına olan sevgisinden vazgeçip Allah’ı sevmeye hicret eder. Başkasına olan kulluktan Allah’a kulluk etmeye, başkasından korkmak ve ondan ümit etmek ve ona tevekkülünden vazgeçip, Allah’dan korkmaya, ümitlenip, O’na tevekkül etmeye, başkasına dua edip istemekten, boyun eğmekten ve ona sığınmaktan ve alçaklık göstermekten vazgeçip Allah’a dua etmeye ve O’ndan isteyip sığınmaya, alçaklık gösterip O’na boyun eğmeye hicret etmektir. İşte bu durum Allah’a firar etmenin ta kendisidir. Allah-u Teâlâ “Allah’a firar edin”[1] buyuruyor. Kuldan istenilen tevhid Allah’tan kaçıp Allah’a sığınmasıdır. مِنْ ve إِلَى harflerinin altında tevhide ait çok büyük sırlar gizlidir. Çünkü Allah’a firar Allah’tan istemeyi, O’na kulluk etmeyi ve bunlara benzer, sevgi, korku, inabe ve tevekkül gibi kulluk manasını ifade eden her şeyi yalnız ve yalnız Allah için yapmak ve O’nu birlemektir. Bu birleme bütün peygamberlerin çağrısına tam muvafakati içermektedir. Allah’ın salâtı ve selamı onların üzerinde olsun.”[2] Hicretin aslı: Hicretin aslı hakkında İmam ibn-i Kayyim (rahimehullah) şöyle diyor: “Hicretin aslı buğz etmek ve sevmektir. Çünkü bir şeyi terk edip başka bir şeye gidenin, gittiği şeyi bıraktığı şeyden daha fazla sevmesi gerekir. İki şeyden hangisini daha çok seviyorsa onu diğerine tercih eder. Kulun nefsi, hevası ve şeytanı -kul bu üç şeyle imtihan edilir- onu Allah’ın sevdiği ve razı olduğu şeyin zıddına çağırır. Bunlar Allah’ın razı olmadığı şeylere devamlı davet ederler. Ama her daim Rabbinin rızasına davet eden iman davetçisi ölene değin Allah’a hicret etmesine çağırır. Bu hicret kulun kalbindeki muhabbet sebebine göre kuvvetlenir ve zayıflar. Eğer muhabbetin sebebi daha kuvvetli ise bu hicret daha tam ve mükemmel olur. Eğer muhabbetin sebebi zayıf ise hicret duygusu zayıflar. Hatta hicreti ilmen hissetmez, iradesiyle de ona yönelmez.”[3] Buradan intikalen şöyle diyebiliriz: İman Allah (azze ve celle)’yi birlemek ve O’nun için sevmek ve O’nun için buğz etmektir. Bunun için imanın varlığı Allah (azze ve celle)’ye isyanı ve isyan edenleri terk etmeyi gerekli kılar. Bu terk etme onlara karşı savaşın aslıdır. Şu halde hicret Vela ve Bera’nın aslıdır. Cihad ise doruk noktasıdır. Bunun için Allah (subhanehu ve teâlâ) “İman edip hicret edenler ve malları ve canlarıyla Allah yolunda cihad edenler…” buyurarak imanı sonra hicreti sonra da Allah yolunda cihadı zikretmiştir. Kişinin Allah yolunda cihad edebilmesi için iman etmesi ve hicret etmesi zorunludur. Hicretin şer’i manası. Istılahta hicret Darü’l-Küfr’den Darü’l-İslam’a çıkmaktır [4] veya şirk ve isyan diyarından İslam ve itaat diyarına intikal etmektir. Bulunduğu yerde dinini izhar edemeyene, dinini izhar edebileceği bir yere intikal etmesi vacip olur. Bu intikale hicret denilir. Hicret edilen yere de hicret diyarı denilir. [5] Hicretin hedefi: Hicretin iki hedefi vardır: Birincisi, fitne, fesad ve şirkten kaçmaktır. İkincisi, İslam ehlini güçlendirmek ve destek olmak, İslam safını birleştirmek ve düşmana karşı cihad etmek, hak dini yayıp insanlara tebliğ etmektir. İmam Ahmed (rahimehullah)’ın Muaviye, Abdurrahman bin Avf ve Abdullah bin Amr (radiyallahu anhum)’dan tahriç ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: إِنَّ الْهِجْرَةَ خَصْلَتَانِ : إِحْدَاهُمَا أَنْ تَهْجُرَ السَّيِّئَاتِ، وَالْأُخْرَى أَنْ تُهَاجِرَ إِلَى اللهِ وَرَسُولِهِ “Hicretin iki hasleti vardır: Biri kötülükleri terk etmendir ve ikincisi Allah ve Rasûlüne hicret etmendir.” Hicretin hükmü: İlim ehlinin ekserine göre şirk ve masiyet diyarından İslam ve itaat diyarına hicret etmek kıyamete kadar baki olan bir hükümdür.[6] Hanefi ulemasının ekseri “Fetihten sonra hicret yoktur”[7] veya “Hicret muhakkak son bulmuştur, ancak cihad ve niyet vardır”[8] gibi hadislere dayanarak hicretin farziyeti mensuhtur derler. Lakin cumhurun görüşü muhakkak daha güçlüdür ve Nebevi Sünnetin şahitlik ettiğidir. İmam Ahmed (rahimehullah)’ın Muaviye, Abdurrahman bin Avf ve Abdullah bin Amr radıyallahu anhum’dan tahriç ettiği hadisin devamında Rasulullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: وَلا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ مَا تُقُبِّلَتِ التَّوْبَةُ، وَلا تَزَالُ التَّوْبَةُ مَقْبُولَةً حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِنَ المَغْرِبِ “Tevbe kabul edildiği sürece hicret sona ermez. Tevbe ise güneş batıdan doğuncaya kadar makbuldür.” Ve Cunade bin Ebu Umeyye (radiyallahu anhu)’dan tahriç ettiğine göre sahabeden bazıları hicretin sona erip ermediği konusunda tartıştıklarında Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) onlara şöyle buyurmuştur: إِنَّ الْهِجْرَةَ لَا تَنْقَطِعُ مَا كَانَ الْجِهَادُ “Cihad var olduğu sürece hicret sona ermez.” Ve Abdullah bin es-Sadi (radiyallahu anhu)’dan tahriç ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: لَا تَنْقَطِعُ الْهِجْرَةُ مَا دَامَ الْعَدُوُّ يُقَاتَلُ “Düşmana karşı savaşıldığı sürece hicret sona ermez.” Bunun için sona ermiş olan (mensuh olan) hicret, herhangi bir yerden Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in yanına hicret etmektir. Zira Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in zamanında her bir Müslümanın üzerine vatanını terk edip Medine’ye hicret etmek vacip idi, lakin bu emir Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in “Fetihten sonra (yani Mekke’nin fethinden sonra) hicret yoktur, lakin cihad ve niyet vardır. Savaşa çağrıldığınızda savaşa çıkın”[9] buyruğu ile sona ermiştir. Ancak kişinin cihad için veya başka bir salih niyet için vatanını terk etmesi hüküm olarak baki kalmıştır. Mesela küfür diyarından kaçması veya ilim öğrenmesi veya fitneden kaçması gibi, bütün bu hallerde niyete itibar edilir. Velhasıl, hicret asıl itibarıyla hüküm olarak kalkmamıştır bilakis bakidir. Fakat kişinin durumuna göre değişir. Kişinin hicret ile alakalı durumu üçtür: Birinci durum: Bulunduğu yerde dinini izhar etmeye gücü yetmeyen ve hicrete muktedir olan. Bunun üzerine hicret vaciptir. Böylesi hicret etme imkânına sahip olmasına rağmen kâfirlerin arasında kalıp acizliğinden ötürü dinin vaciplerini ikame etmekten geri durursa büyük günahlardan birini irtikâp etmiştir ve Allah (azze ve celle)’nin şu tehdidiyle muhatap olur: إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنْتُمْ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا فَأُولَئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَسَاءَتْ مَصِيرًا “Kendilerine zulüm eden kimselere melekler, canlarını alırken: "Ne işte idiniz!" dediler. Bunlar: "Biz yeryüzünde çaresizdik" diye cevap verdiler. Melekler de: "Allah'ın yeri geniş değil miydi? Hicret etseydiniz ya!" dediler. İşte onların barınağı cehennemdir. Orası ne kötü bir gidiş yeridir!” [10] İkinci durum: Dinini izhar edemeyen ve hicret etmeye de imkânı olmayan. Böylesi hicret etmediğinden dolayı mazeretlidir. Zira hicret etmeye kudreti yoktur. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ لَا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلَا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا فَأُولَئِكَ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَعْفُوَ عَنْهُمْ وَكَانَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُورًا “Erkekler, kadınlar ve çocuklardan aciz olup hiçbir çareye gücü yetmeyenler, hiçbir yol bulamayanlar müstesnadır. İşte bunları, umulur ki Allah affeder. Allah çok affedicidir, bağışlayıcıdır.” [11] Lakin küfür diyarını terk edebilmek için hazırlık yapması ve hicret için uygun fırsatı gözetleyip değerlendirmesi üzerine vacip olur. Üçüncü durum: Küfür diyarında dinini izhar eden ve hicret etme imkânına da sahip olan. Bunun için hicret etmek vacip değildir. Lakin fitne, fesad ve münkerlerden kurtulmak için, kâfirlerin arasından çıkıp Müslümanların sayısını artırmak için, Müslümanların gücünü arttırıp kâfirlere karşı cihada iştirak etmek için müstehap olur. [12] Bu noktada önemli bir sorunun cevabı lazım gelir: Pekâlâ, hicretin vacipliğini düşüren dini izhar etmek nasıl olur? Birçok insanın zannettiği gibi kâfirler arasında oturup namaz kılmak, Kur’an okumak veya sakal bırakıp şalvar giymek gibi amellerin ortaya koyulması dini izhar etmiş olmak için yeterli değildir. Hele hele kâfirlerin itirazına veya eziyetine maruz olmadıkları halde. Bilakis, dinin izhar edilmesi Müslümanın galip ve hâkim olan küfür nizamını inkâr etmesi ve bunu onlara izhar etmesidir. Küfür nizamını ve destekçilerini inkâr edip onlara karşı düşmanlığını tasrih (açıkça söyleme, belirtme) etmesidir. Dinin izharı sadece Allah (azze ve celle)’ye teslim olduğunu ortaya koyup Müslümanlarla dostluğunu tasrih etmesidir. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا بِكُمْ وَبَدَا بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاءُ أَبَدًا حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ “İbrahim'de ve onunla beraber olanlarda, sizin için gerçekten güzel bir örnek vardır. Onlar kavimlerine demişlerdi ki: "Biz sizden ve Allah'ı bırakıp ibadet ettiklerinizden beriyiz. Sizi inkâr ettik. Siz bir tek Allah'a iman edinceye kadar, sizinle bizim aramızda sürekli bir düşmanlık ve öfke belirmiştir." [13] İmam ibn-i Cerir (rahimehullah) ayetin tefsirinde şöyle der: “(Onlar kavimlerine demişlerdi ki: "Biz sizden ve Allah'ı bırakıp ibadet ettiklerinizden beriyiz). Onlar Allah’ı inkâr edip tağuta ibadet eden kavimlerine şöyle demişlerdi: “Ey kavim biz sizden ve sizin Allah’tan başka ibadet ettikleriniz ilahlardan ve putlardan beriyiz.” (Sizi inkâr ettik. Sizinle bizim aramızda sürekli bir düşmanlık ve öfke belirmiştir). Şanı yüce Allah Nebilerinin kâfir kavimlerine şöyle söylediklerini haber veriyor: (Sizi inkâr ettik) Allah’a küfrünüzü inkâr ettik, ibadetlerinizin ve Allah’dan başka ibadet ettiklerinizin hak olduğunu yalanladık. Allah (azze ve celle)’ye küfrünüzden ve O’ndan başkasına ibadetinizden dolayı sizinle bizim aramızda sürekli bir düşmanlık ve buğz belirmiştir. Aramızda sulh ve müsamaha yoktur. (Bir tek Allah'a iman edinceye kadar) bir tek Allah’ı tasdik edinceye, O’nu birleyip yalnız O’na ibadet edinceye kadar.” [14] Ve Şeyh Hamd bin Atik (rahimehullah) şöyle der: “Tüm Rasûllerin sahip olduğu dinin aslı şudur: Tevhidi kaim kılmak, tevhidi ve ehlini sevmek ve dost olmak, şirki inkâr etmek, ehlini tekfir etmek, onlara buğz etmek ve düşmanlığı izhar etmektir. Allah-u Teâlâ şöyle buyuruyor: “İbrahim'de ve onunla beraber olanlarda, sizin için gerçekten güzel bir örnek vardır. Onlar kavimlerine demişlerdi ki: "Biz sizden ve Allah'ı bırakıp ibadet ettiklerinizden beriyiz. Sizi inkâr ettik. Siz bir tek Allah'a iman edinceye kadar, sizinle bizim aramızda sürekli bir düşmanlık ve öfke belirmiştir.” بَدَا (bedê) nin manası yani zuhur etmiştir, belirmiştir. Burada murad olan Rabbini birlemeyene karşı sürekli olan bir düşmanlığı ve buğzu tasrih etmektir. Her kim bunu ilmiyle ve ameliyle gerçekleştirir ve bulunduğu beldenin ahalisine bunu izhar ederse, böylesine her hangi bir beldeden hicret etmek vacip olmaz. Ama kim böyle yapmaz ve kendi haline bırakılırsa ve namaz kılmasıyla, oruç tutup hac etmesiyle hicretin ondan düşeceğini zannederse dinini bilmeyen, Rasûllerin risaletinin özünden gafil olandır.” [15] İki: وَالْجِهَادِ فِي سَبِيلِ اللهِ (ve Allah yolunda cihadı): Allah yolunda cihad hadiste emredilen beşinci ve son kelimedir. Muhakkak ki Allah yolunda cihad bahsi geniş bir bahistir ve bu kısa yazı bu azim ameli her açıdan ele almaya kâfi gelmez, fakat burada kısa da olsa iki mevzuya değinmek istiyorum. Birincisi cihadın gayesi ve ikincisi hükmü olacaktır. Allah yolunda cihadın gayesi:  جِهَاد (cihad) جَاهَدَ (cêhede)’nin masdarıdır. جَهَدَ (cehede)’den gelmedir ve lügatte bir şeyi elde etmek için çaba sarf etmek, zahmet çekmek ve çok çalışmak manalarına gelir. Şer’i bir kavram olarak kâfire karşı canını, malını ortaya koyarak var gücüyle savaşmaktır. İbn-i Ruşd el-Cedd (rahimehullah) şöyle der: “Allah için kendini yoran herkes O’nun yolunda cihad edendir. Lakin mutlak manada Allah yolunda cihadın manası ancak İslam’a girinceye dek veya zelil olarak cizye verene dek kâfirlere karşı kılıçla savaşmaktır.” [16]  Her ne kadar lügat manasıyla her alanda ve her şey için cihad etmek mümkün olsa da şer’i bir isim olması hasebiyle cihadı sadece Şari’nin yüklediği manayla anlamak caiz olur. O da Cihadı Fi Sebilillah ile yani Allah yolunda ile takyit etmiştir. Şu halde cihad Allah yolunda, yani Allah (azze ve celle)’nin tayin ettiği gaye için ve O’nun belirlediği yol üzere olma zorundadır. Kavmiyetçilik, cemaatçilik, makam, mal, şöhret ve unvan için değil bilakis tevhidin ikamesi ve şirkin izalesi için olma zorundadır. Ve hizipçilerin, tekfircilerin ve bid’atçilerin yolunda değil bilakis Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in, sahabenin ve onlara tabi olanların yolu üzere olma zorundadır. Böyle olursa cihad ibadet olur bilakis ibadetlerin en üstünü olur, zira en üstün gayeye hizmet eder: O gaye Kelimetullah’ın en yüce olması ve yayılıp dünyanın her tarafında hâkim olmasıdır. Bunun için İmam el-Buhari (rahimehullah)’ın tahriç ettiği hadiste Ebu Zerr (radiyallahu anhu) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’e “hangi amel daha faziletlidir” diye sorduğunda “Allah’a iman ve O’nun yolunda cihaddır” buyuruyor. İzz bin Abdusselam (rahimehullah) şöyle der: “Allah’a imandan sonra en üstün amel Allah yolunda cihaddır. Zira onda Allah düşmanlarının yok edilmesi ve yeryüzünden temizlemesi, Müslüman esirlerin kâfirlerin ellerinden kurtarılması, Müslümanların kanlarının, mallarının, kadınlarının ve çocuklarının korunması ve Allah’ın Müslümanlara ihsan ettiği kâfirlerin topraklarından, mallarından ve köle aldıkları kadınlarından ve çocuklarından istifade edilmesi vardır.” Binaen aleyh şu muhakkak ki, tevhidin ve İslam şeriatının ikamesini gaye edinmemiş her cihad Allah yolunda cihad değildir. Bilakis neyi gaye edinmişse onun yolunda cihaddır. İmam Müslim (rahimehullah)’ın Ebu Musa (radiyallahu anhu) yoluyla rivayet ettiği bir hadiste bir adam Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’e “Allah yolunda cihad eden kimdir” diye sorduğunda Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) “Her kim Allah’ın kelimesi en yüce olsun diye savaşırsa, o kişi Allah yolundadır” buyurmuştur. İkinci mevzuya, Allah yolunda cihadın hükmüne gelince cumhur ulemaya göre asıl itibariyle farz-ı kifâyedir. Farz-ı kifâye, Şari'nin mükelleflerden fert fert yapılmasını değil, bir mükellef topluluktan bağlayıcı olarak yapılmasını istediğidir. İlahi teklifi kaldıracak yeterli sayıda bir topluluğun emri eda etmesiyle ilahi hitap diğerlerinden sakıt olur. Fakat ilahi teklifi kaldıracak yeterli sayıda bir topluluk emri eda etmez ise her fert ayrı ayrı emri eda etmemekten dolayı günahkâr olur. Farz-ı kifâye olan emir teklife kâfi gelecek bir topluluk tarafından eda edilmediği durumda, kifayet oluşuncaya dek Müslümanlara farz-ı ayn olur. Bu durumda önemli soru “kifâyeti belirleyen nedir?” olacaktır. Kifâyeti belirleyen Şari’nin açık beyanıdır veya şer’i maksattır. Allah (azze ve celle) veya Rasûlü (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) üç, beş veya on gibi bir rakamla kifâyeti tayin etmemiştir. Şu halde Cihad Fi Sebilillah’ın emrediliş olunmasındaki maksat nedir? Şeyh Atiyyetullah el-Lîbi (rahimehullah) cihadın gaye ve maksatlarından bahsederken şöyle der: “Cihadın birinci ve esası gayesi yaratılışın hidayetidir, gücümüz yettiği kadar onların İslam’a kavuşmaları için uğraşmaktır. Sonra dinin ve tevhidin himayesidir. Zira dini kılıçtan başkası korumaz. Ve şu da Kur’an’da ifade edilen cihadın gayelerindendir. Allah-u Teâlâ şöyle buyuruyor: وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ “Fitne olmayıncaya kadar onlara karşı savaşın” [17] حَتَّى (hatta) gaye içindir. Ve لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ (fitne olmayıncaya kadar)’da olmamaktan kasıt insanları fitneye düşürecek sultan sahibi ve güç ve şevket sahibi, galip ve hâkim olan küfrün olmamasıdır. Yoksa asıl itibariyle küfrün olmaması değil. Zira şeriat cizye verdikleri ve zimmet altına girdikleri takdirde kâfirlere dinlerinde kalmaya cevaz vermiştir. Bunlar cihadın en önemli maksatlarıdır. El-Bakara ve el-Enfâl sûrelerinde bunlar beyan edilmiştir: وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ “Fitne kalmayıncaya ve din tamamıyla Allah'ın oluncaya kadar onlara karşı savaşın.” [18] Burada ayetin manası şudur: Hüküm (din) tamamıyla Allah’ındır. Yani Allah’ın dinidir galip olan ve hâkim olan ve kontrol eden ve insanların boyun eğdiğidir. Mü’minler ona imanlarıyla boyun eğer ve kâfirler ona savaşla ve sultanla boyun eğer. Yani dinin sultası ve hükümlerinin altına girerler. Ve şunlar da cihadın gayeleri ve maksatlarındandır: Kendimizi, kavimlerimizi, halklarımızı, vatanlarımızı ve insanları kurtarmak. Allah-u Teâlâ şöyle buyuruyor: وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ  “Size ne oluyor ki Allah yolunda ve erkek, kadın ve çocuk mustazaflar uğrunda savaşmıyorsunuz?” [19] Bu mustazaflar uğrunda savaşmak şer’i bir maksattır. Ve genel olarak zulmün kaldırılması için savaşmak şer’i bir maksattır. Savaşın maksatlarından sayabileceğin takriben her biri genel olarak sahihtir. Lakin burada ayrıntılı olarak zikrettiğimiz maksatlar şu (ayeti kerimede zikredilen) genel maksada dâhildir: حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ “Fitne kalmayıncaya ve din tamamıyla Allah'ın oluncaya kadar” Mazlumlara yardım etmek ve boyun eğdirilmiş, mustazaf halkları kurtarmak bu maksadın altına girer.” [20] Evet! İşte bu gayeyi (hâkimiyetin yalnız Allah’a ait olması) ikame edecek yeterli sayıda Müslümanlar bulunduğu sürece cihad farz-ı kifâyedir. Lakin cihad edenlerin sayısı şer’i maksadın gerçekleşmesi için yeterli değil ise, kifayet oluşuncaya dek cihad her bir Müslümanın üzerine farz-ı ayndır. Şu zamanda olduğu gibi. Muhakkak ki şu zamanda cihad her Müslümanın üzerine farzdır. Bunu ancak kalbi imandan yoksun olan inkâr eder. Şu zamanda cihadın farz-ı ayn olması için aranan tüm şartlar var olmuştur. Birincisi kifâyet yoktur. Sonra saldırgan kâfir bütün İslam beldelerine saldırmıştır, hatta işgal etmiştir. Sonra her yerde Müslüman kâfir düşmanla karşı karşıya gelmiştir. Sonra evrensel cihadın kıyâdesini teşkil eden El-Kaide Müslümanları topyekûn cihada çağırmıştır. Bunlar her biri kendi zatında cihadın farz-ı ayn olması için kâfi gelirken ve de hepsi zamanımızda mevcut iken cihadın bu zamanda farz-ı kifâye olduğunu ancak satılmış hainler söyleyebilir. Hayır! Her bir Müslümana cihad farz-ı ayndır. İster erkek, ister kadın. İster hür, ister esir. İster sağlıklı, ister hasta. Her Müslüman kudreti hasebinde Allah’ın dini için cihad etmekle mükelleftir. İmam Ahmed, İmam Ebu Davud ve İmam ed-Darimi'nin, Enes (radiyallahu anhu) yoluyla tahriç ettikleri sahih hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) “Müşriklere karşı mallarınızla, canlarınızla ve dillerinizle cihad edin” buyuruyor. Buna binaen ulema cihadı üç kısma taksim etmişlerdir: Mal ile cihad, dil ile cihad ve beden ile cihad. Her Müslüman bu kısımlardan hangisinde cihad edebilirse onunla cihad etmekle mükellef olur. El-Maverdi (rahimehullah) şöyle der: “Kesinlikle doğru olan şu ki, kâfirlere karşı cihad etmek cins itibarıyla her Müslümana vaciptir, ya eliyle, ya diliyle, ya malıyla ve yahut kalbiyle.” Evet, fukaha cihaddan konuştuğu zaman kast ettikleri sadece bedensel cihad kısmı olur. Bir kişiye cihadın vacip olması için saydıkları bazı şartları da bu tür cihad için getirirler. Bu şartlar şunlardır: İslam, buluğ, akıl, hür olmak, erkek olmak ve kudret. Bu bedensel ve maddi kudrettir. Ayrıca nafile cihadda anne-babanın izni, borçlunun para sahibinden iznini de şart koşarlar. Bu şartlar kişinin bedensel cihad etmesinde aranır. Fakat mal ile veya dil ile veya kalp ile cihad etmek için erkek olmayı veya bedensel muktedir olmayı şart koşmazlar. Zengin olan bir kadına her ne kadar bedensel cihad farz olmasa da, cihad hareketini malıyla destekleyerek malıyla cihad etmesi pekâlâ vacip olur. Kör bir âlime her ne kadar bedensel cihad vacip olmasa da, mücahidleri destekleyerek, onlar hakkında var olan şüpheleri gidererek, onlara atılan iftiraları çürüterek, cihada davet ederek ve muasır nazil meseleleri çözerek ilmiyle cihad etmesi elbette vacip olur. Miskin veya mustazaf olma hasebiyle cihada yol bulamayan veya çıkamayana her ne kadar bedensel cihad vacip olmasa da, gücü nispetinde cihada davet etmesi, en azından mücahidler için dua etmesi, gece vakti kalkıp iki rekât namaz kılıp Allah'dan nusret ve zafer istemesi elbette vacip olur. En azından her Müslümana vacip olan, durumu ne olursa olsun, kalbiyle cihad etmektir. Yani Allah düşmanlarına buğz etmesi, kalbiyle düşmanlık yapması, Allah için sevmesi ve Allah için buğz etmesi, Allah'ın dostları olan mücahidleri sevmesi ve onlara düşman olanlara buğz etmesi. Bunun için İmam ibn-i Teymiyye (rahimehullah) şöyle demiştir: “Cihadın kimisi el iledir, kimisi kalp iledir, kimisi de davet, hüccet ve lisan iledir ve görüş, düzenleme ve el sanatı iledir. Cihad neyle mümkünse onunla vacip olur.” Ve şöyle der: “Kim bedeniyle cihad etmekten aciz lakin malıyla cihad etmeye kadir ise, ona malıyla cihad etmek vacip olur. Bu ibnu’l Hakem’in rivayetinde İmam Ahmed’in görüşüdür.” Farz edelim ki, Müslüman bir kadın felç ve fakir olsa, lakin bilgili ve tecrübeli olsa ve görüşüyle cihada iştirak edebilecek ve faydalı olabilecek bir durumda olsa, görüşüyle cihad etmesi vacip olur. Görüşünü mücahidlere ulaştıramasa da en azından bu kadına Allah düşmanlarına buğz edip, mücahidler için dua etmesi vacip olur. Velhasıl, her Müslüman Allah yolunda cihad etmek ile mükelleftir, herkes gücü ve imkânı nispetinde. Ulemanın cihadın vacip olması için zikrettikleri şartlar bedensel cihadın vacip olması için aranan şartlardır. Kalp, dil ve mal ile cihad için değil. Ey geride oturan Müslümanlar! Allah’dan korkun. İslam ve Müslümanların izzeti ve özgürlüğü için, sizin için canlarını feda etmiş olan mücahid kardeşlerinizi yalnız bırakmayın. Ahirette cevabını veremeyeceğiniz sualden korkun! Allah (subhanehu ve teâlâ) bizi oturanlarla beraber değil hendeklerde İslam ümmetini koruyan ve cephelerde Allah’ın kelimesini en yüce kılan ve kâfirleri mahv u perişan eden İslam yiğitleriyle beraber kılsın. Âmin. [1] ez-Zariyat Sûresi 50 [2] Zadu’l-Muhacir, 16,17. Mektebetu’l-Medeni baskısı [3] Zadu’l-Muhacir, 19,20. Mektebetu’l-Medeni baskısı [4] El-Muğni, 21/114. Daru’l-Fikr, birinci baskı h.1405 [5] Ed-Dureru’s-Seniyye, 8/496. Yayın evi yok, altıncı baskı h.1417 [6] El-Muğni, 21/114. Daru’l-Fikr, birinci baskı h.1405 [7] Sahihu’l-Buhari, 2575.hadis, Sahihu’l-Müslim, 3468.hadis [8] Mucemu’l-Evsat, 7158.hadis [9] Sahihu’l-Buhari, 2575.hadis [10] en-Nisa Sûresi 97 [11] en-Nisa Sûresi 98,99 [12] el-Muğni, 21/115,116. Daru’l-Fikr, birinci baskı h.1405 [13] el-Mümtehıne Sûresi 4 [14] Camiu’l-Beyan fi Tevili’l-Kur’an, 23/317. Muessesetu’r-Risale, birinci baskı h.1420 [15] Ed-Dureru’s-Seniyye, 8/418. Yayın evi yok, altıncı baskı h.1417 [16] El-Mukaddimâtu’l-Mumehhidât, 1/342. Daru’l-Ğarbi’l-İslami, birinci baskı h.1408 [17] el-Bakara Sûresi 193, el-Enfâl Sûresi 39 [18] el-Enfâl Sûresi 39 [19] en-Nisâ Sûresi 75 [20] El-Amalu’l-Kamile, 2/1610. Küresel kitap, birinci baskı h.1436 Tarık Ebu Abdullah

Hamd âlemlerin Rabbi, sahibi, hâkimi ve ilahı olan Allah’a, salât ve selam Efendimiz, önderimiz, rahmet ve savaş peygamberi Rasûlullah’a, ehl-i beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Hiç şüphe yoktur ki son peygamber Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’dir. Ondan sonra kıyamete kadar başka bir peygamber gelmeyecektir. Ancak kıyamete yakın İsa (aleyhisselam) gökyüzünden inecek ve vefat edene kadar Efendimiz Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şeriatıyla amel edecektir. İnsanlar, her asır ve mekânda onlara dini tebliğ edecek, yaşantısı ve amelleriyle kulluğu gösterecek, yanlış yaptıklarında doğruyu öğretip hakka tevcih edecek, şaşırdıklarında doğru yolu beyan edecek önderlere ihtiyaç duyarlar. Bu önderler ya Allah-u Teâlâ’nın peygamberleridir ya da peygamberlerin emanetlerini hakkıyla taşıyacak olan âlimlerdir. Âlimler peygamberlerin mirasçılarıdırlar. Peygamberler mal, mülk ve servet bırakmazlar. Onlar ilmi bırakırlar. Âlimler o ilmi öğrenir ve bilmeyen insanlara öğretirler. Dinimiz ilme ve âlimlere çok değer vermiş, ilmi ve âlimleri sevmeyi Allah'a yaklaşma vesilesi kılmış, âlimlerin Allah katında diğer mü’minlerden kat kat üstün olduklarını beyan etmiştir. Bir ayet-i kerimede Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: "(Rasûlüm!) De ki: Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu? Doğrusu ancak akıl sahipleri bunları hakkıyla düşünür." (Zümer Sûresi, 9) Âlim ile cahil ne dünyada ne de ahirette mertebeleri, faydaları ve sevapları bakımından kesinlikle bir olamazlar. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bir hadisinde şöyle buyurmaktadır: “Allah-u Teâlâ kime hayır dilerse onu dinde fakih kılar.” (Buhari) Bu ümmetin fakihlerine Allah-u Teâlâ ikramda bulunmuş, dini anlamak, kavramak ve bilmeyenlere yol göstermek gibi güzel hasletler vererek onları hidayete kavuşturmuştur. Kişinin hidayetten nasibi, İslami ilimlerden nasibi kadar olur. İlimden uzaklığı ve cahilliği kadarıyla da o oranda hidayetten uzak olur. Tabi bu söz, hakkıyla ilim okuyup amel eden ihlaslı salih âlimler için geçerlidir. Selefi Salihin döneminde “Fakih” ismi; İslami ilimler öğrenen, bu ilmi kavrayan, hayatında hidayet ve amel olarak tesiri görünen, ilim öğrendikçe huşu ve takvası artan, âlimlerin tezkiye ettikleri kimselere denirdi. Ama maalesef günümüzde İslami birçok kavramlara değişim ve bozukluk getirildiği gibi âlim ve fakih kavramlarına da bozukluklar getirilmiştir. Günümüzde amel etmese de ilim taşıyıcılarına âlim ismi kullanılmaktadır.  İmran Elkasir, tabiin büyüklerinden Hasan-i Basri’ye bir soru sorar. Hasan-i Basri (rahimehullah) cevap verir. İmran Elkasir der ki: “Ey Şeyh fakihler senin gibi söylemiyorlar!” Hasan-i Basri (rahimehullah) der ki: “Annen seni kaybetsin ey İmran! Sen hiç gözünle fakih gördün mü? Fakih, Dünyaya karşı zahid, ahirete karşı istekli, dininde basiretli ve Rabbine ibadette müdavim (sürekli) olandır!..” buyurdu. (İbn-i Mübarek, Zühd Kitabı) İmam Ebu Bekir Acurri (rahimehullah) âlimlerden şöyle bahseder: "Yüce Allah kullarından sevdiklerini seçmiş, onlara iman bahşetmiş, onlara lütufta bulunarak kitabı, hikmeti öğretip onları dinde fakih kılmıştır. Onlara tevili öğretmiş ve onları diğer mü’minlerden üstün tutmuştur. Her zaman ve mekânda ilim ile onları yükseltmiş, hilm (yumuşak huyluluk) ile süslemiştir. Helal ile haram, hak ile batıl, faydalı ile zararlı, güzel ile çirkin onlarla bilinir. Faziletleri büyük, değerleri yüksektir. Onlar peygamberlerin mirasçıları, velilerin göz bebeğidir. Denizdeki balıklar bile onlara bağışlanma dilerler. Melekler onlara kanatlarını gererler. Kıyamet gününde Nebilerden sonra âlimler şefaat ederler. Meclislerinde hikmet vardır. Amelleri ile gafil kimseleri uyandırırlar. Kullardan daha üstün, abidlerden daha yüksek derecededirler. Hayatları ganimet, ölümleri ise musibettir. Günahkârları uyarırlar, cahillere öğretirler. Bütün mahlûkat ilimlerine muhtaçtır. Onlara itaat vacip, isyan etmek haramdır. Onlara itaat eden doğru yolu bulur. İsyan eden sapar. Müslümanların halifesi bir şeyde şüpheye girerse onlara sorar, komutanlar bilmedikleri şeylerle karşılaşınca onların irşadıyla amel ederler. Hâkimler işin içinden çıkamadı mı onlara müracaat eder ve onların sözleriyle hükmederler. Onlar bu ümmetin kandilleri, hikmet pınarları ve şeytanların öfkelendikleri kimselerdir. Yerdeki misalleri gökyüzündeki yıldızlar misalidir. Kara ve deniz karanlıklarında onlarla yol bulunur.” İbn-i Kayyım (rahimehullah) âlimleri överken şunu söyler: “Onlar yeryüzünde, gökyüzündeki yıldızlar misalidirler. Karanlıkta şaşırmış adam onlarla yol bulur. İnsanların âlimlere ihtiyaçları, yemek ve içeceğe olan ihtiyacından daha fazladır. Kur’an-ı Kerim’in emriyle onlara itaat etmek, annelere ve babalara itaatten daha önemlidir. Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Ey iman edenler! Allah'a itaat edin. Peygambere ve sizden olan emir sahiplarine de itaat edin. Eğer bir hususta anlaşmazlığa düşerseniz Allah'a ve ahirete gerçekten inanıyorsanız onu Allah'a ve Rasûl'üne götürün (onların talimatına göre halledin). Bu hem hayırlı hem de netice bakımından daha güzeldir.”  (Nisa Sûresi, 59) İslam Şeyhi İbn-i Teymiyye (rahimehullah) der ki: “Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) ve Raşid Halifeler, insanları din ve dünya işlerinde idare ediyorlardı. Sonra işler paylaştırıldı. Savaş komutanları dünya işlerinde ve dinin açık işlerinde insanları idare etmeye başladı. Âlimler de kendilerine yönelik din ve ilim konusunda insanları yönetmeye başladı. İşte bunlar (emir sahipleri) âlimlerdir. Allah-u Teâlâ’nın emrini yerine getirmek için emrettikleri hususlarda onlara itaat etmek gerekir. “Emir Sahipleri” insanlara emreden sınıftır. Bu sınıfa güç ve kuvvet sahipleri iştirak ederken, ilim ve kelam sahipleri de bu işte ortaktırlar. Bu sebeple “Emir Sahipleri” iki sınıftır: Âlimler ve amirler. Bu iki sınıf düzgün olursa insanlar da düzgün olurlar. Bu iki sınıf bozulursa insanlar da bozulmuş olur.” (Fetava 28 / 170) Âlimlerin faziletleri ile ilgili ayet, hadis ve ilim ehlinin sözlerini nakletmek istersek bu derginin sayfaları yetersiz kalacaktır. Âlimlere karşı (edep) saygı konusunda bazı nakilleri getirerek bir hatırlatmada bulunmak istiyorum. İbn-i Kayyım (rahimehullah) der ki: “Kişinin edebi, mutluluk ve kurtuluşunun adresidir. Edebinin azlığı, bedbahtlığının ve helakının adresidir. Edep kadar dünya ve ahiret güzelliği kazanılmamış; edepsizlik kadar dünya ve ahiret iyiliklerinden mahrum kalınmamıştır.” (Medaricü’s Salikin 2 / 407) Edep kısım kısımdır. Dinimiz edep üzere kurulmuştur; Allah-u Teâlâ’ya karşı edep, Rasûlü’ne karşı edep, âlimlere karşı edep ve büyüklerimize karşı edep. Allah ve Rasûlü’ne karşı edepli olma konusunda Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Ey iman edenler! Allah'ın ve Rasûlü’nün önüne geçmeyin. Allah'tan korkun. Şüphesiz Allah işitendir, bilendir. Ey iman edenler! Seslerinizi Peygamberin sesinin üstüne yükseltmeyin. Birbirinize bağırdığınız gibi, Peygambere yüksek sesle bağırmayın; yoksa siz farkına varmadan amelleriniz boşa gidiverir.”  (Hucurat Sûresi, 1-2) Allah ve Rasûlü’nün önüne geçmek; söylenen söz ve yapılan fiil ve çıkarılan hüküm yönünden Allah ve Rasûlü’ne aykırı davranmak, Allah ve Rasûlü’nün söz ve emirlerine yeterince değer vermemek, düşünce ve kararlarımızla ayet ve hadise bakmadan acele ile davranmak anlamına gelmektedir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yanında yüksek sesle konuşmak, ona bağırmak amellerin boşa çıkmasına sebep oluyorsa, görüş ve düşüncelerimizi onun sünnetinin önüne geçirmemiz hayli hayli amellerimizin boşa çıkmasına sebep olmaz mı? Âlimlere saygı taşıdıkları ilme olan saygıdan kaynaklanır. Âlimlere ihtiram etmek, onlara hizmet etmek, onların gıybetlerini yapmamak, hatalarını bayraklaştırmamak, değerlerini bilmek, onları korumak dinimizdendir. Dinin şiarlarını yüceltmek kalplerin takvasını gösterir. Âlimlerimiz dinimizin şiarlarından sayılırlar. Kibirli ve edepsiz kişi istediği kadar ilim alsın, o ilim onun değerini yükseltmez. Bilakis ondan nefret edilir. Ama ilim talebesi edepli, mütevazı ve güzel ahlaklı olursa az olan ilmi bile onu çok yüceltir. Ali (radiyallahu anhu) âlime karşı ilim talebesinin edebini çok özlü ve güzel sözlerle şöyle ifade ediyor: “Âlimin senin üzerinde hakları şunlardır: İnsanlara genel olarak selam verirken ona özel olarak vermen, onun önünde oturman, yanında elinle işaret etmemen, kaş göz hareketi yapmaman, ona çok soru sormaman, cevap verirken ona yardımcı olmaman, tembellik yaptığında ve cevap vermek istemediğinde ona ısrar etmemen, kalkmak istediğinde elbisesini tutmaman, sırrını yaymaman, yanında kimsenin gıybetini etmemen, hatalarını araştırmaman, hata yapıp özür dilediğinde özrünü kabul etmen, “ama ben falan âlimden böyle işitmedim veya falan âlim senin gibi söylemiyor” dememen, yanında bir âlimi övmemen, konuşması uzun sürdüğünde sıkılmaman, kibrin ona hizmet etmekten alıkoymaması, bir ihtiyacı olduğunda herkesten önce senin koşmandır. O bir hurma ağacı misalidir. Altında beklersin, semere düşerse yersin.” (Muhtasar Minhacu’l Kasidin) Buraya kadar anlattığım konu ulemanın değeri ve onlara saygı gösterilmesinin ehemmiyeti ile ilgiliydi. Bu mukaddimeyi yazarken şu anlaşılmamalıdır: Ulema masumdur, hata yapmazlar, sözleri hüccettir, Kur’an ve Sünnet’in önüne geçirilir. Haşa! Masum olan Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’dir. Onun haricindeki herkesin sözü alınır ve terk edilir. Ancak şöyle bir gerçek vardır ki avam ve bilmeyen Müslümanlar âlimlere ihtiyaç duyarlar. Bilmediklerini onlara sormak zorundadırlar. Bir ayette Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Bilmiyorsanız zikir ehline sorunuz!.” (Nahl Sûresi, 43) Sahabe-i kiram bilmedikleri şeyleri Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’e gelip sorarlardı. Efendimiz vefat ettikten sonra sahabe ve tabiin bilmedikleri meseleleri Ebubekir, Ömer, Ali, İbn-i Mes’ud, İbn-i Abbas, Muaz bin Cebel ve Zeyd Bin Sabit (radiyallahu anhum) gibi sahabenin büyüklerine yani âlimlerine sorar ve ona göre amel ederlerdi. Bizler de aynı şekilde bilmediğimiz konuları ve meseleleri ilmine güvendiğimiz ehil ve takva sahibi ehl-i sünnet ulemamıza sormalı ve aldığımız cevaplar doğrultusunda amel etmeliyiz. İlmi ehil olmayanlarda aramak, bilmeyenlerden fetva almak helaka götürür. Nitekim ashab-ı kiramdan bazıları bu hataya düşmüş ve şiddetli bir şekilde kınanmışlardı. İmam Taberani, Ahmed ve başka muhaddislerin rivayet ettikleri bir hâdise şöyle meydana gelmiştir. Cabir (radiyallahu anhu) dedi ki: Bir sefere çıkmıştık. Adamın birinin kafasına taş değmiş ve kafasını yaralamıştı. Cenabet olan bu adam arkadaşlarına, “Bana teyemmüm etmem konusunda bir ruhsat verir misiniz?” (toprakla teyemmüm edebilir miyim?) diye sordu. Dediler ki: “Senin su kullanmaya gücün yeter. Sana ruhsat yoktur.” Adam yıkandı ve öldü. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) gelince ona olaydan haber verildi. Dedi ki: “Onu öldürdüler. Allah onları öldürsün! Bilmiyorlarsa niçin sormadılar? Bilmeyenin şifası sormaktır. Teyemmüm etmesi sonra da kafasına bir bez bağlaması ve geri kalan vücudunu yıkaması yeterliydi.” Dikkat edilirse bu hâdisede adam ehil olmayanlara soru sormuş, ilimsiz fetva vermişler ve adam ilimsizliğin acısını canıyla ödemiş. Bunun üzerine değerli olan o sahabeye Rasûlullah Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) beddua etmiştir. Ümmet arasında cehaletin yaygınlaştığı, takvanın azaldığı, kargaşa ve fitnelerin çoğaldığı ve cahillerin meydanları doldurup kitapları ve yanlış fetvalarıyla ortalığı birbirine kattıkları bu asırda Rabbani, güvenilir ehl-i sünnet ulemasına çokça ihtiyacımız vardır. Hatta bu ihtiyacımız İbn-i Kayyım (rahimehullah)’ın dediği gibi yemek ve içeceğe olan ihtiyacımızdan daha fazladır. Ehl-i sünnetin imamı Ahmed (rahimehullah)’ı bir düşünelim: Onun asrında Mutezile, Cehmiyye ve diğer batıl fırkalar güç kazanmış, başta Abbasi Halifesi Me’mun, devlet erkânı ve halkın çoğunluğu Cehmilerin batıl inançlarından olan Kur’an’ın mahluk oluşu inancını benimsemişler, başta âlimleri ve avam halkı bu batıl inanca zorlamışlardı. İslam ümmeti batıl bir inanca doğru kayarken önce Allah-u Teâlâ’nın fazlı sonra İmam Ahmed’in kararlı duruşuyla ümmet doğru olan inancına geri dönmüştür. İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’ın yaşadığı asırda İslam ümmeti çok acı bir durumdaydı. İslam hilafeti yıkılmış, suret olarak bir daha kurulmuş, ancak İslam ümmeti Moğolların saldırıları altında acılar çekiyordu. Şirk, hurafe, bid’at, günahlar her yeri kaplamış, Müslümanlar bölük pörçük olmuşlardı. İbn-i Teymiyye (rahimehullah) yılmadan, usanmadan ve korkmadan yanlışların karşısında durmuş, Müslümanların birliği için çok çalışmış, ümmeti cihada teşvik etmiş hatta bilfiil iştirak etmiş, senelerce savunduğu doğrularından dolayı hapislerde ömür geçirmişti. Batıl fırkalara karşı kitaplarıyla, risaleleriyle, münakaşa ve irşadıyla amansız mücadele vermiş, sünnetin ve hak yolun ihyasında çok büyük emeği geçmiştir. Bazı âlimler onu bu dinin müceddidi olarak görmektedirler. Allah-u Teâlâ her asırda ümmetin dinini yenileyecek müceddid âlimler gönderir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Allah-u Teâlâ her yüzyılın başında bu ümmetin dinini yenileyecek müceddidler gönderir.” (Ebu Davud) Muhammed Bin Abdulvahhab (rahimehullah) da birçok âlimin kanaatine göre bu dinin müceddidlerinden sayılır. Onun asrında özellikle kabir şirki çok yayılmış, sünnet unutulmuş, Hicaz bölgesi eski cahili devrine doğru yol almıştı. Şirk ve hurafelere karşı amansız mücadelesiyle özellikle Hicaz bölgesi şirklerden ve şirk unsurlarından iyice temizlenmiş, sünnet bir kez daha canlanıp tazelenmişti. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den bu yana her zaman ve mekânda Rabbani âlimler gelmiş, ümmete yol göstermişlerdir. Sahabeden bu zamana kadar İslam ilimlerine hizmet vermiş, hakkı beyan etmiş ve ümmete rehberlik etmiş binlerce âlim gelmiştir. Mesela sahabeden Ebubekir, Ömer, Osman, Ali, Zeyd Bin Sabit, Muaz Bin Cebel, Abdullah Bin Mes’ud, Abdullah Bin Ömer, Abdullah Bin Abbas, Ubey Bin Ka’b ve daha niceleri (Allah hepsinden razı olsun). Tabiinden Hasan El-Basri, Said Bin Cübeyr, Ömer Bin Abdülaziz, Said Bin Müseyyeb, Zühri, Mücahid, İkrime, Nafi, Tavus, İbrahim En-Nehai, Harice Bin Zeyd, Ebu Hanife ve daha niceleri. (Allah hepsinden razı olsun) Teba Tabiinden Malik Bin Enes, Şafii, Ahmed, Şu’be, Ali Bin Medini, Yahya Bin Main, İshak Bin Rahaveyhi ve daha niceleri. (Allah hepsinden razı olsun) Ve günümüze kadar tefsir, hadis, akaid, siyer, usûl, lügat, siyer ve daha başka ilim dallarında hem İslami ilimlere hizmet vermiş hem de ümmete yol göstermiş nice âlimler gelmiştir. Özellikle günümüzde menheci, mücadelesi, ameli ve takvasıyla itibar kazanmış âlimlerimiz de bu çeşittendir. Özellikle fitne, kargaşa ve ihtilafın çoğaldığı bu zamanda âlimlerimize ve bizlere bıraktıkları eserlerine sahip çıkmalı, ihtiram ve hizmetimizi onlardan esirgememeli ve onların irşadlarından azami derecede faydalanmalıyız. Rabbim ilim ehlini başımızdan esirgemesin. Haklarına vefa gösteren kullarından eylesin. Davamızın sonu âlemlerin Rabbine hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Kâmil Bir Din; İSLAM Hamd Allah'a, salât ve selam O'nun Rasûlü'ne, ashabına, ehline ve onun yolundan gidenlere olsun. Ve sonra; Rab olarak Allah'tan, peygamber olarak Muhammed'den ve din olarak da İslam'dan razı olmuş ve bu kelimelerin manalarını idrak etmiş ve hiçbir bocalama, karışıklık olmadan bu kelimeleri anlamış olan her Müslüman, Peygamber Efendimiz Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) getirdiği din olan İslam Dini'nin kendi içerisinde kâmil bir din olduğunu iyi bilir. Ve bu dinin hayatın her yönünü kapsadığını ve insanoğlunun istikameti için başkası ile birleşmeye ve bağdaşmaya muhtaç olmayan bir din olduğunu çok iyi bilir. Bu din inanç esaslarında, ritüellerinde, ibadetlerinde, muamelelerinde, siyasetlerinde, adaletinde, ahlak anlayışında, değerlerinde, maslahat gözetme hususunda ve tüm bunları hayata geçirme hususunda kâmil bir dindir. İslam dini bu saydıklarımızı veya bunun dışında islam dininden olan herhangi bir şeyi tamamlama hususunda asla harici etkenlere ihtiyaç duymaz. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor: "Bugün size dininizi kemale erdirdim; üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve İslam'ı sizin için uygun gördüm." (Maide, 3) Ve Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: "Size, sarıldığınız müddetçe asla sapıtmayacağınız iki tane esas bıraktım: Allah'ın kitabı ve O'nun gönderdiği peygamberin sünneti." (Hakim Müstedrek, 289) Hadis İbni Abbas’tan merfu olarak rivayet etmiştir. Hidayet, doğruluk, reform yollarının tamamlanması, ittifak ve birliğin sağlanması ve sadece Allah'ın kitabı ve peygamberinin sünneti ile yetinebilmek için ihtilaf ve anlaşmazlık durumunda bu ikisine (Kur’an ve Sünnet) başvurmakla emrolunduk. Eğer yeterlilik, menfaat ve hidayet bu ikisinde değil de başkasında olsaydı din bunlarla sınırlandırılmaz ve sorunlar da bu ikisine başvurarak çözülmezdi. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor: "Ey iman edenler! Allah'a itaat edin, peygambere itaat edin ve sizden olan emir sahiplerine itaat edin. Herhangi bir hususta anlaşmazlığa düştüğünüz takdirde, Allah’a ve ahiret gününe gerçekten iman etmiş iseniz, bu anlaşmazlığı Allah'a ve Rasûlü'ne arz edin. Bu daha iyidir; sonuç bakımından da daha güzeldir." (Nisa, 59) Âlimlerin de belirttiği gibi Allah'a arz etmek, kitabına arz etmektir. Peygambere arz etmek ise, sünnetine arz etmek demektir. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmuştur: "Hakkında ihtilafa düştüğünüz herhangi bir şeyin hükmü Allah'a aittir." (Şura, 10) Kendisine hangi isimler takılırsa takılsın, ne yenilikler ve cazibeli şeyler eklenirse eklensin eğer şeriata uyulmaz ise heva ve hevese uymaktan başka bir seçenek kalmaz. Allah şöyle buyurmaktadır: "Sonra, seni din konusunda bir şeriat ve düzen sahibi kıldık. Sen ona uy ve bilmeyenlerin arzularına uyma." (Casiye, 18) Ve yine Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "İşte bunun için sen tevhide davet et ve emrolunduğun gibi dosdoğru ol. Onların kötü arzularına uyma."(Şura, 10) Allah (azze ve celle) başka bir ayette şöyle buyurmaktadır: "Ve eğer seni yalanlayacak olurlarsa o zaman de ki: 'Benim amellerim bana ve sizin amelleriniz size ait. Siz benim yaptıklarımdan uzaksınız; ben de sizin yapmakta olduğunuz şeylerden uzağım (sorumlu değilim)' (Yunus, 41) Hak yolu birdir, açıktır, sabittir, kesindir ve o yol da, Allah’ın kulları için kendisinden başkasını kabul etmeyeceği İslam'dır. Çeşitli şekillerde ve farklı farklı isimler altında günden güne üretilmeye devam edilen, yenilenen ve çeşitlendirilen sapkınlık ve saptırıcı olan batıl yollar ne kadar da çoktur! Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "İşte bu benim dosdoğru yolum. Artık O'na uyun. Başka yollara uymayın. Yoksa o yollar sizi parça parça edip O’nun yolundan ayırır. İşte size bunları Allah, kendisinden sakınasınız diye emretti." (Enam, 153) “Abdullah bin Mes'ud (radıyallahu anhu) şöyle rivayet etmiştir: "Bir gün Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) bize bir çizgi çizdi. Ve “bu, insanı Allah-u Teâlâ'nın rızasına kavuşturacak olan doğru yoldur, dedi. Sonra, bu çizginin sağına ve soluna ayrı ayrı çizgiler çizdi ve bu yolların her birinin başında o yola çağıran bir şeytan durur, buyurdu. Sonra; “İşte bu benim dosdoğru yolum; artık ona uyun' âyetini okudu.” (İ. Ahmed müsnedinde 4142 ve 4437 nolu hadis.) İslam ümmeti bu büyük meseleyi kavradığı, tam olarak idrak ettiği, gerçek ve pratik anlamda bağlılık gösterdiği takdirde, zaferi daha yakın kılarak, hakimiyeti daha çabuk elde edebilir ve böylece düşmanlarının gözünde daha heybetli olur. Aksi takdirde ümmet asla geleceğe yönelik bir adım atamaz. Nitekim bu gerçeği bize şeriat, tarih ve vakıa söylemektedir. Dolayısıyla anlayış veya amel düzeyinde bu meseleyi kavramadaki en ufak bozukluğun ya da belirsizliğin sonu düzelemeyecek bir yamulma, arkasından hata üreten bir hata, sapma meydana getirecek bir sapıklık ve fitne doğuracak bir fitnedir. Başvurulması Gereken Kaynak Bu nedenle Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) hidayet yolu ile hidayet ehlinin yoluna bağlılığın önemi ile sapkınlıklara sürükleyen bid'at ve yenilikler hususunda öneriyi ve uyarıyı bir arada zikrederek şöyle buyurmaktadır: “Muhakkak ki sizin içinizde benden sonra yaşayacak olanlar birçok anlaşmazlığa şahit olacaklar. Bu durumda sizin üzerinize gerekli olan benim sünnetime ve hidayet ehli olan raşid halifelerimin sünnetine sarılmaktır. Onlara azı dişleriniz ile tutununuz. Ve işlerin sonradan çıkanlarından sakının, muhakkak ki her yenilik bid'attir. Her bid'at de sapıklıktır.” (Ebu Davud,73 nolu hadis) Bu nedenle her Müslümanın, kalbini şu âyet ile düğümlemesi gerekir: “Sana vahyedilene sımsıkı sarıl. Zira sen doğru yol üzeresin.” (Zuhruf, 43) Bir Müslüman buna davet etmeli, bununla gurur duymalı, bu uğurda fedakarlıkta bulunmalı ve bu daveti neşretme konusunda bütün sıkıntılara sabretmeli. Bütün bunlarla beraber hangi mazeret altında olursa olsun, onun dışındakilere en ufak bir temayülden elinden geldiğince sakınmalıdır. Çünkü iyi bilmelidir ki, hakkın gerisinde batıldan başka bir şey yoktur. Batıl davetçilerinin süslü sözleri ve devletlerin veya kurumların veya cemaatlerin bu batılın pazarlamasını yapması onun için önemli olmamalı ve onu saptırmamalıdır. Ki nitekim batıl her kim tarafından izlenirse izlensin ve her kim tarafından onun davetçiliği yapılırsa yapılsın bu, onun batıl olduğu gerçeğini değiştirmez. Aynı şekilde hak da, kim ona iman ederse etsin veya kim onu inkâr ederse etsin bu, onun hak olduğu gerçeğini değiştirmez. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Eğer onlar sizin iman ettiğiniz gibi iman ederlerse muhakkak ki doğru yolu bulmuşlardır. Ancak eğer yüz çevirirlerse muhakkak ki onlar derin bir ayrılığa düşmüş olurlar. Allah onlara karşı sana yeter. O, hakkıyla işiten ve hakkıyla bilendir." (Bakara, 137) Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Aralarında Allah'ın indirdiği ile hükmet; onların arzularına uyma ve seni Allah'ın sana indirdiği şeylerden uzaklaştırmalarından sakın. Eğer yüz çevirirlerse bil ki, Allah onları bazı günahlarından dolayı bir belaya çarptırmak istemektedir. Muhakkak ki insanların çoğu fasıktırlar." (Maide, 49) Her kim bu hakikati idrak eder, anlamak için kendini soyutlar ve arzularının tuzaklarından kurtulursa, kendisine arz edilen her türlü fikri, siyaseti ve rejimi hak ettiği mekâna koyması onun için kolaylaşır. Böylece bu fikir ve siyasetler hakkında hiç tereddüt etmeden, şaşkınlığa düşmeden, nezaket ya da ayak uydurmaya çalışmadan Allah (azze ve celle)'nin verdiği hükmü verir. Asrımızın Konuşan Putu Çağın felaketlerinden olan ve ortaya amaçsız bir batı toplumu çıkaran sistemlerin ürettiği en büyük sıkıntı ve zulüm, demokrasinin İslam ümmetine sızmasıdır. Nitekim demokrasi, İslam ümmetinin içerisine ümmet gaflet uykusunda iken, halkları mustazaf durumdayken, hakimleri mürted, evlatlarının cahil ve âlimlerinin büyük bir kısmının ihmalkarlık içinde olduğu bir vakitte sinsice nüfuz etmiştir. İslam ülkelerinde bayraklarını yükseltti; zehrini ümmetin eklemlerine saçtı; sapık ve batıl olan akide esaslarını onların arasında yaydı ve sapkınlığıyla ümmetin vatandaşlarını baş başa bıraktı. Cahiller buna aldandı; ancak düzenbazlar bunu bir fırsat olarak kullandılar. Halklarını helak edici bir yola sürüklediler. Zaten zayıf düşürülmüş olan ümmeti, ölüm sancıları ile baş başa bıraktılar. Şura adı altında en açık küfür amelleri pazarlandı. Özgürlük sloganları altında rezalet yayıldı. İnanç özgürlüğü adı altında inkarcılar üstün görüldü ve ümmetin evlatları arasında Ateizm kol gezmeye başladı. Düşünce özgürlüğü adı altında cahiller ve ahmaklar dine saldırma cüretinde bulundular. Görüş ayrılığı ve çoğulculuk adı altında ümmet fırkalara ve partilere bölündü. Bütün bu saydıklarımızla beraber hâlâ bu yeni dinin davetçilerinin minberleri salladığını görüyoruz. Bu yeni dine teşvik için kalemlerin sivriltilip mürekkepler harcandığına şahit oluyoruz. Ve insanları bu yeni dinin mensubu olmaları için yazılı, görsel ve işitsel medya yayın organları istihdam ediliyor. Yayılması, dayatılması ve hakim kılınması için insanî ve maddi imkânlarıyla dünyanın çeşitli yerlerine ordular seferber edildi. Kabe'nin Rabbine yemin olsun ki bu, İslam'ın muhteşem temiz görünümünü kirleten, saflığını ve şeffaflığını bulanıklaştıran muasır bir felakettir. Eğer ki yeryüzünde hala iyiliği emredip kötülükten nehyeden ilim ve iman ehli olmasaydı, bizzat kendini İslam'a nispet eden insanların elleri ile İslam'ın kökünü kazıyacaklardı. Lakin Allah, dini olan İslam'ı muhafaza edecektir. Ve bu din içinde bu dini elleri ve dilleri ile müdafaa edecek kullar var edecektir. Çünkü Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: "Ümmetimden bir grup Allah'ın emrini yerine getirmeye devam edecektir. Onları yüz üstü bırakanlar ve onlara muhalefet edenler onlara bir zarar veremeyecekler. Ve kıyamet gelene kadar onlar insanlara karşı muzaffer olacaktır." (Buhari 3405 no’lu hadis ve Müslim1920 no’lu hadis) Peki, batılı siyasetçilerin bize dayatmak istediği, bazı laiklerin pazarlamasını yaptığı ve kendini İslam'a nisbet eden cahillerin peşinden koştuğu bu yeni din nedir? Dahası, artık birçoğu bu garip, bozuk ve kokuşmuş sisteme meşruluk kazandırmaya ve onu asıllaştırmaya kalkıyor. Öyle ki artık şu sözleri duyar olduk: Demokratik İslam, Demokrat İslamcılar, İslam'ın Demokratlığı vs. Sanki İslam ve Demokrasi bir elin parmakları gibi biri diğeri olmadan yetersiz olacakmış gibi lanse ediliyor. Doğru bu ifadeler gibi daha başka bayatlamış ve önemsiz ifadeler ancak İslam Dini hakkında zır cahil olan insanlardan sadır olur. Velev ki bu ifadelerin sahipleri zekâdan veya politikadan veya da basiretli olmaktan söz etseler bile. Bizler, Demokrasi'yi incelediğimiz zaman onun mefhumları, akide esasları, kuralları, ritüelleri, usûlleri ve değerleri olan diğer dinlerden farklı olmayan bir din olduğunu göreceğiz. Çünkü bir dinin din olabilmesi için gereken bu esasların hepsi Demokrasi'de mevcut. Aslında bunun bir din olduğunu anladığımızda, günümüzde kendini İslam'a nisbet eden ve Demokrasi fitnesi ile kendini kandırmış olan insanların, Demokrasi ve İslam hakkında kullandıkları terimlerin ne kadar çirkin olduğunu fark edeceğiz. Zira bu ifadelerin aslı itibari ile şu ifadelerden farkı yoktur: Yahudi İslamcılar, Yahudi İslamcılık veya Mecusi İslamcılık veya Hıristiyan İslamcılık. Ve bizler istersek bu örnekleri çoğaltabiliriz. Peki, yeryüzünde cehaleti ne seviyede olursa olsun, müptela olduğu sapıklık nerelere ulaşırsa ulaşsın hiç böyle terimleri İslam Dininde kabul edebilecek bir Müslüman var mı? Hiç şüphe yok ki yeryüzünün en ücra çöllerinde yaşayan ve fıtratı uygarlık, çağa ayak uydurma ve Yunan Felsefeleri tarafından değişmemiş yaşlı bir adam bile bu terimleri duyduğu zaman reddeder ve bu fikirlerden Allah'a sığınır. Zira, denizde veya gökte ziraatın yapılabileceği konusunda onu ikna etmek, bu ifadelerin güvenilirliğine ikna etmekten daha kolaydır. İsterseniz deneyebilirsiniz. Peki, bütün bunlara rağmen neden Yahudiliğin İslamla bir arada zikredilemeyeceği konusunda hemfikir olduk da, Demokrasi'yi övgü dolu ifadelerle İslam'a yamamaya çalışıyoruz? Bu Yeni Dinin Hakikati Şüphesiz ki Demokrasi'nin hakikatini idrak etmek ve İslam'a olan zıt yönlerini bilmek, bu yeni dini İslam'a yamamaya çalışanların nasıl bir cürüm işlediklerini anlamamız için yeterlidir. Bu işledikleri cürüm sebebi ile İslam'ın saflığı Demokrasi'nin pisliği ile, adaleti zulmü ile, nuru karanlığı ile ve tevhidi Demokrasi'nin meşrû kıldığı şirk ile yer değiştirmiştir. Ta ki öyle bir hâl aldı ki, ortaya çok iğrenç bir terim attılar ve ‘Demokratik İslam’ dediler. Öncelikle Demokrasi Dininin davetçilerine şunu söylüyoruz: Bu Demokrasi kelimesinin manası nedir? Zira bu kelimenin bizim dilimizde bir aslı yok ve bu kelime dilimize sonradan dahil edilmiş kelimelerden bir tanesidir. Bu kelime Yunanca bir kelimedir. Bizim dilimizdeki manası ise ‘halkın otoritesi’, ‘halkın egemenlidir. .İşte bu, Demokrasi'nin üzerine bina edilmiş olduğu asıldır. Ve bu asıl olmadan asla Demokrasi'nin varlığından söz edilemez. Bu asıla ulaşma yolunda farklı menhecler izleseler de, Demokrasi ile yönetilen bütün rejimler bu asıl üzere kuruludur. Ve bu rejimler buna çağırmakta, bu uygulama ile övünmekte ve bu rejimi tanımayan insanları nakıs görmektedirler. Onların arasında bilinmesi zaruri olan asıllardan bir tanesi de, ister İslamcı olsun ister olmasın hiç kimse Demokrasi'den bu manayı çekip alamaz. Ya da, halkın mutlak manada ki egemenliğini kabul etmeden asla Demokrasi’yi uyguladığını ve bu ülkeyi rejimle yönettiğini iddia edemez. Böyle bir kimsenin hâli, ancak temel aldığı içeriği kendinden boşaltılmış bir Yahudiliğe davet ettiğini iddia eden kimsenin durumu gibidir. Peki, hiç Yahudiler bu adamı doğrularlar mı? Ya da insanlara arz ettiği daveti kabul ederler mi? Öyleyse Demokrasi Dini halka, kayıtsız şartsız egemenlik yetkisini sunmaktadır. Hakim olan otorite halkın otoritesidir. Yürürlükte olması gereken kanunları da halk koyar. Bağlayıcı olan onun yasalarıdır. Ve en yüce olan yine halkın egemenliğidir. Demokratik sistemlerde halkın hükmünü bozacak ve onun hükmünü engelleyebilecek kimse yoktur. Demokratik sistemlerde halk, asla yaptığından sorulmaz. Doğrusu bu yazdıklarımı garipsediğinizden hiç şüphem yok. Ki zaten bu yazdıklarım yerilmeyi hak eden cümleler. Ancak bu konuda yazarı değil, bizzat Demokrasi Dinindeki ilahları kınayın. Çünkü onlar bu yeni dini sürekli insanlara güzel gösterdiler ve ucuz, bayat felsefelerle bunun çirkin yüzünü örtmeye çalıştılar. Ve sonra insanlara, Demokratik İslam'a gelin, dediler. Vela havle vela kuvvete illa billah. Bu Yeni Dinin Mabetleri Bütün vatandaşları görüşünü belirtmeleri için bir yerde toplamak imkansız olduğu için halkın iradesinin daha kolay dile getirileceği bir çözüm yolu buldular. Ve sonuç olarak, içerisinde halkın seçtiği vekillerin bulunduğu parlamentoyu kurdular. Bu süreçte halkın üzerine düşen görev, kendisini temsil edecek vekilleri seçmek ve onu parlamentoya göndermektir. Parlamentonun görevi de, vekili olduğu halkın iradesini orada ifade etmektir. Yani parlamenterler halkın küçültülmüş sureti gibidir. Ve her milletvekili kendisini isteyen topluluğu temsil eder. Parlamento, Demokratik rejimlerde yüksek kanun koyma yetkisine yani yasama yetkisine ve Demokrasi Dininin çizdiği kırmızı çizgilerin dışına çıkmadığı sürece istediği yasayı kabul ve ret hakkına sahiptir. Bu şarta bağlı kaldığı müddetçe istediği yasayı teklif etmede ve Allah'ın indirdikleri ile örtüşsün veya örtüşmesin istediği şeyi onaylama konusunda kesinlikle herhangi bir kınama söz konusu değildir. Çünkü onu koyan, onaylayan ve ona uymayı gerekli kılan, halkın iradesini temsil eden, parlamentodur. Demokratik sistemlerin en bariz sloganı, egemenlik kayıtsız şartsız milletindir. Ancak, verdikleri hüküm ne kötüdür! Parlamento, ister halk meclisi, ister millet meclisi, ister de yasama meclisi ya da başka bir şekilde adlandırılsın, onun asıl görevi budur. Bunlar sadece isimde farklılıktır. Allah (azze ve celle) ne kadar doğru söylemiştir: "Sizin Allah dışındaki taptıklarınız, Allah'ın kendileri hakkında hiçbir delil indirmediği, sizin ve atalarınızın koyduğu isimlerden başka bir şey değildir. Hüküm yalnızca Allah'a aittir. O, yalnızca kendisine ibadet edilmesini emretmiştir. İşte dosdoğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler." (Yusuf, 40) Kalbine iman nurundan bir şey temas etmiş herkes şunu iyi bilir ki, bu din ile İslam Dini ne kalplerde ne de vakıada bir an bile bir araya gelemez. Ve bu ikisinden birini etkisiz hale getirmeden diğeri asla uygulamaya dökülemez. Bunu idrak eden etmiş; ancak kimileri hâlâ bu gerçekten habersizdir. Ancak, kişiyi bilmediği halde bu karanlıklara götüren cehalet ne kadar da kötüdür! İki Ayrı Din; Demokrasi ve İslam Bu gerçek cahilce inat etmeyen insanlar için her ne kadar da bariz olsa da, bizler yine de Demokrasi Dininin İslam Dini ile çatıştığı ve uyuşmadığı bazı noktalara işaret etmeye çalışacağız. Ta ki, Demokrat İslamcıların Müslümanları nasıl bir çıkmazın içine soktuğunu ve onları nasıl bir bataklığın içinde ölüme terk ettiğini daha iyi idrak edelim. İlk olarak bilmeliyiz ki; İslam Dininin kendisi üzerine bina edilmiş olduğu esaslardan bir tanesi de koyduğu bütün kurallara teslimiyet göstererek itaat etmek ve kapsamlı bir şekilde boyun eğmektir. Nitekim İslam, bizzat bu manayı içerdiği için İslam diye isimlendirilmiştir. Çünkü İslam demek; Allah'ın emirlerine teslim olmak ve bu emirlere herhangi bir şekilde muhalefet etmemek demektir. Ve bu yüzden kendini bu dine nispet eden Müslümanların Allah (azze ve celle)'nin hükümlerine boyun eğmeleri ve emirlerine tam bir teslimiyet ile itaat etmeleri gerekir. Ve kendisinde bu esas oturmamış bir insanın İslam'ı iddiadan öteye gidemez. Çünkü Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Muhsin bir şekilde Allah'a teslimiyet göstererek İbrahim'in şirkten arınmış dinine tabi olandan daha hayırlı kimdir? Allah İbrahim'i dost edinmiştir." (Nisa, 125) Eğer Allah ve Rasûlü bir konu hakkında son sözü söylemiş iseler, onların dışındakiler için herhangi bir seçim hakkı kalmaz. Aksine Müslümanların üzerine düşen görev, onların koyduğu kanunlara tam bir teslimiyet ile itaat etmektir. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Allah ve Rasûlü bir konu hakkında hüküm verdikleri zaman, mü'min bir erkeğin veya mü'min bir kadının seçme hakkı yoktur. Artık kim Allah'a ve Rasûlü'ne isyan ederse derin sapıklıkla sapıtmıştır." (Ahzâb, 36) İşte, İslam'ın söylediği ve onayladığı Allah (azze ve celle)'nin de kendisinin dışında bir şeyi din olarak kabul etmeyeceği İslam Dini bu esas üzerine kuruludur. Ancak Demokrasi Dini ise, tamamen muhayyerliklerle dolu bir dindir. Böylelikle Demokrasi Dini, İslam Dininin üzerine kurulmuş olduğu esası tamamen yıkmıştır. Demokrasi sistemi ile yönetilen rejimlerde ya da daha doğru bir ifade ile Demokrasi Dini ile yönetilen rejimlerde, parlamento heyeti tarafından kabul görülüp onaylanmadığı sürece hiçbir olgunun kutsallığı ve itibarı söz konusu değildir. Allah (azze ve celle)'nin, muhkem olan ve her Müslümana 'işittik ve itaat ettik' demesi gereken bağlayıcı hükümleri, Demokrasi Dininin kendilerine sınırsız yetki verdiği parlamenterler tarafından eklemeye, eksiltmeye, iptal edilmeye, onaylanmaya, silinmeye, tahrif edilmeye ve reddedilmeye açıktır. Eğer isterlerse kabul ederler, istemezlerse de reddederler.  Örneğin; Allah (azze ve celle) içkiyi muhkem âyetlerinde haram kılmıştır. İnsanlar ve cinlerden oluşan tüm milletler içkinin haramlığı onaylansın mı onaylanmasın mı diye toplansalar; haramlığını kabul etsinler veya etmesinler onlar bu fiilleri ile kâfir olurlar. Hâl böyle iken Demokrasi Dini, İslam Dininin koyduğu kuralları onaylama ve reddetme konusunda kapılarını sonuna kadar açıyor. Varın siz düşünün. Hatta ve hatta Demokrasi Dini tarafından İslam Dininin kabulü ve reddedilmesi bile halkın seçimine bırakılmış durumda. Eğer halk İslam Dinini muhterem kabul ederse İslam Dini saygıyı hak eden ve kutsal sayılan bir şey haline gelir. Ancak, eğer İslam Dini halk tarafından muhterem kabul edilmez ise, kendisine asla değer verilmez ve bütün saygınlığı ayaklar altına alınır. Ve artık Demokrat İslamcılar öyle bir hâl aldılar ki onlardan kimileri açık açık şunu söylemeye başladılar: "Eğer halkımız Allahsızlığı esas edinen Komünizm ile yönetilmeyi seçerlerse bizler de onların bu kararına saygı duyarız. Veya halk İslami hükümler ile hükmedilmeyi kabul etmez ise onların bu kararından hoşnut oluruz. Allah (azze ve celle) Kur'an-ı Kerim'de bize şöyle söylediğinde, “Allah hükmeder ve kimse O'nun verdiği hükme hesap soramaz.” (Rad, 41) Demokrasi Dininin mensupları bizlere şöyle cevap veriyorlar: "Hayır, millet bir konuda hüküm verdiği zaman kimse onların verdiği hükme hesap soramaz." Allah (azze ve celle) kitabında şöyle buyuruyor: “Allah ve Rasûlü bir konuda hüküm verdikleri zaman hiçbir mü'min erkeğin ve hiçbir mü'min kadının seçme hakkı kalmamıştır.” (Ahzâb, 36) Onlar ise şöyle cevap veriyorlar: "Aksine, tercih hakkı halkındır. Doğru onun doğru dediği, yanlış da halkın yanlış dediği şeydir. Halk, yasalardan dilediğini seçme konusunda tam bir hürriyet sahibidir." Onlara, Allah (azze ve celle) Kur'an'da; “Allah gökte de yerde de ilahtır” (Zuhrûf, 84) diye buyuruyor dediğimiz zaman, onlar bize şöyle cevap veriyorlar: "Göğe gelince; o Allah'ın olsun. Ancak Allah bize yeryüzünde karışmasın. Yeryüzünde söz sahibi olan halktır. Geçerli olması gereken yasalar halkın koyduğu yasalardır. Ve son kararı da halk verir." Allah (azze ve celle) doğru söylemiştir: “Onlardan çoğu şirk koşmadan Allah'a iman etmezler” (Yusuf, 106) Andolsun ki, İman Etmiş Olmazlar Herkes bilmelidir ki, Kur'an şunu çok açık bir şekilde belirtmiştir: “Hayır, Rabbine yemin olsun ki onlar, seni aralarında çıkan anlaşmazlıklarında seni hakem tayin edip, sonra da verdiğin hükme içlerinde bir sıkıntı duymadan tam bir teslimiyet ile teslim olmadıkça iman etmiş olmazlar.” (Nisa, 65) Bazı âlimler bu âyetin iniş sebebi olarak şu kıssayı kitaplarında zikrederler: "İki tane adam peygambere gelip, aralarında çıkan anlaşmazlığı ona arz ederler. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’de aralarında adaletli bir şekilde hüküm verir. Kendisi aleyhine hüküm verilmiş olan adam şöyle dedi: “Ben, verilen bu hükümden razı değilim.” Arkadaşı ona sordu: "Peki, peygamberin verdiği hükümden razı değilsen kime gidip muhakeme olalım?" O da “Ebu Bekir’e gidelim” dedi. Sonra beraber Ebu Bekir'e gittiler. Kendi lehine hüküm verilen adam Ebu Bekir'e şöyle söyledi: "Ey Ebu Bekir! Biz peygambere gittik ve bizim aramızda hüküm verdi; ancak bu adam razı olmadı. Sen bizim aramızda hüküm ver" Ebu Bekir ona şöyle cevap verdi: “Sizler Peygamberin verdiği hükme razı olun, ben onun sözünün üzerine söz söylemem.” Kendisi aleyhine hüküm verilen adam tekrar razı olmadı ve "Ömer’e gidelim" dedi. Ömer (radıyallahu anhu)'nın yanına geldiklerinde ona başlarından geçenleri anlattılar ve Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’e muhakeme olduklarını; ancak adamın razı olmadığını, sonra Ebu Bekir'in yanına gittiklerini ve onun onlara verdiği cevabı anlattıktan sonra Ömer, aleyhine hüküm verilen adama dönüp “Gerçekten böyle mi oldu?” diye sordu. Adam "Evet" deyince Ömer evine girdi ve kılıcıyla dışarı çıktı ve peygamberin verdiği hükümden razı olmayan adamı öldürdü. Bunun üzerine Allah (azze ve celle) bu ayeti indirdi: “Hayır, Rabbine yemin olsun ki onlar, aralarında çıkan anlaşmazlıklarında seni hakem tayin edip, sonra da verdiğin hükme içlerinde bir sıkıntı duymadan tam bir teslimiyet ile teslim olmadıkça iman etmiş olmazlar.” (Nisa, 65) (İbni kesir’in müsned ül-faruk 2.cild syf. 575.) Eğer ki bu tavizsiz hüküm Allah Rasûlü’nün bir konudaki hükmünü beğenmeyen bir adam hakkında icra edilmiş ise, İslam'ın tüm hükümlerini beğenilmeye ve beğenilmemeye müsait hale getiren Demokrasi Dininin durumu nedir sizce? Allah'ın hükümlerini beğenmeyen bu demokratlar da kim oluyorlar? Onlar Ebu Bekir veya Ömer veya sair sahabelerden mi? -Haşa- O Salihler asla böyle bir şeye yeltenmezler. Bilakis bu demokratlar insanların en alçak, en cahil ve en fasıklarıdır. Onların aralarındaki en olgunları ise şöyle söylerler: “Bizler ıslah etmeye çalışıyoruz.” “İyi bilin ki onlar bozguncuların ta kendileridirler; fakat bunu idrak edemiyorlar” (Bakara, 11-12) İslam Teslim Olmaktır İyi bilmeliyiz ki Allah (azze ve celle) bizden, sadece içkiden sakınmamızı, ahlaksızlıklardan kendimizi korumamızı ve finansı yerle bir eden faizden el etek çekmemizi istemiyor. Allah (azze ve celle) bizden bütün bunlardan kaçınmakla beraber, Allah'ın yasaklayıcı kanunlarına itaat etmemizi istiyor. Çünkü onlar Allah'ın kanunlarıdır. Ve asla tahrifi ve değişikliği kabul etmezler. Vallahi eğer, Allah'ın şeriatı herhangi bir beldede parlamenterler istediği için ve halk bundan razı olduğu için tatbik edilse bu Allah'ın şeriatı olmaz. Çünkü bu şeriatı insanlar arasında hâkim kılan şey Allah'ın emri olmayacak, halkın rızası olacak. Ve bundan razı olan halk yarın bundan sıkılınca, bu şeriat değişikliğe uğramak zorunda kalacak. Böylelikle bu şeriatın diğer kanunlardan hiçbir farkı kalmayacak. Zira bu şeriatı insanlar arasında saygıdeğer kılan Allah değil, aksine ismi parlamento olan, konuşan ve ilah edinilen bir puttur. Kendisi de koyduğu kanunlar da kahrolsun. Acaba Demokrasi Dininin mensubu olan İslam müntesipleri, ülkelerindeki Müslümanların hamasi duygularını sömürerek ve onları aldatarak sürükledikleri büyük felaketin farkında değiller mi? Eğer farkında değiller ise şunu bilmeliler ki bu, sonrasında normalleşmenin ve geriye dönmenin çok zor olduğu bir yol ayrımıdır. Çünkü artık ya azaların teslim olduğu ve kalplerin kendisi ile sekinet bulduğu ve razı olduğu saf bir İslam ya da egemenliğe dair ne varsa halka veren ve halkı ilahlaştıran bir Demokrasi. Ve kıyamet günü kendilerine sorulacak olan şu soru için bir cevap hazırlamaları gerekir: "Ey Ademoğulları! Ben size şeytana kulluk etmeyin; çünkü o sizin apaçık düşmanınızdır. Ve bana kulluk edin; bu benim dosdoğru yolumdur demedim mi?" (Yâsîn, 60) İmanın Birinci Şartı Her Müslüman bilir ki imanın ilk şartı, Âlemlerin Rabbi olan Allah (azze ve celle)'ye iman etmektir. Yani O'nun ezelden beri var olduğuna, O'nun tek ilah olduğuna, tek Rab olduğuna, isimlerine ve sıfatlarına iman etmektir. Bu başlık altında Müslümanın tartışmasız olarak iman etmesi gereken diğer bir husus ise, helal ve haram belirleme yetkisinin yalnızca Allah (azze ve celle)'ye ait oluşudur. Bu da İslam Dini'nde teşrî diye isimlendirilir. Hiç kimse küçük ya da büyük olsun, herhangi bir şeyi Allah'ın izni olmadan helal veya haram kılamaz. Çünkü Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Diliniz yalana alışageldiğinden dolayı, Allah'a karşı yalan uydurarak; şu helaldir veya şu haramdır, demeyin. Şüphesiz ki Allah'a iftira atanlar iflah olmazlar." (Nahl, 116) Başka bir ayette ise şöyle buyurmaktadır: "De ki: Allah'ın size indirdiği rızkın bir bölümünü helal kılıp bir bölümünü de haram kıldınız. De ki: Allah mı size izin verdi yoksa ona iftira mı atıyorsunuz?" (Yunus, 59) Ümmetin ittifakı ile, teşrî yetkisini Allah'tan başkasına vermek büyük küfürdür. Ve kişiyi İslam dairesinden çıkarır. Nitekim yeryüzü Allah'ın mülküdür. Ve Allah'ın mülkünde yasakları ve serbestlikleri o belirler; çünkü o âlemlerin Rabbidir. Bu, İslam Dininde kesin bir şey iken, Demokrasi Dini bu esasa tamamen zıt bir esas üzerine bina edilmiştir. Çünkü herkes tarafından malumdur ki Demokrasi Dini, helal ve haram belirleme yetkisini Allah (azze ve celle)’den gasp edip halka ve halkın eliyle de parlamenterlere sunmaktadır. Demokrasi Dininin hâkim olduğu sistemlerde helal ve haram belirleme yetkisi tamamen halka aittir. Çünkü onların en bariz sloganlarından bir tanesi de; "Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir" sloganıdır. Böylece, haram sadece parlamenterlerin haram kıldığıdır. Helal ise yalnızca onların serbest kıldığı şeydir. Güzel, onların güzel gördüğü; çirkin, onların çirkin gördüğüdür. Kanunlar onların razı olduğu, yasa onların onayladığı yasalardır. Parlamentoda kendisinin takdisi olmadan hiçbir din mukaddes değildir. Milletin Meclisi’mi? Rabblerin Meclisi’mi? Doğrusu bu parlamentoya verilecek en güzel isim Millet Meclisi değil Rabler Meclisi'dir. Çünkü o mecliste Allah'ın helallerini ve haramlarını değiştirenlerin insanların ilahlık tasladıklarını Rabbimiz kitabında bize şöyle anlatıyor: “Yahudiler Allah'ı bırakıp hahamlarını Rabler edindiler. Hıristiyanlar da rahipleri ve Meryem oğlu İsa'yı Rabler edindiler. Oysa onlar yalnızca tek olan Allah'a ibadet etmek ile emrolunmuşlardı. Allah'tan başka ilah yoktur. Allah, onların şirk koştuklarından münezzehtir." (Tevbe, 31) Bakın, sapıklık insana neler yapıyor. Âlimleri olan hahamlar ve abidleri olan rahipler, Allah'ın ismi ile konuştuklarını, kanunlarını din sloganı altında çıkarttıklarını ve Allah'ın sevip razı olacağı kuralların kendi koydukları kurallar olduğunu iddia ediyorlardı. Ancak Allah (azze ve celle) , kendi koyduğu helalleri yasakladıkları ve yasakladığı şeyleri serbest bıraktıkları için onları Rabler diye isimlendirdi. Peki, İsrail oğullarının yaptığı gibi; Allah'ın adı ile konuşmak yerine, her fırsatta İslam şeriatından beri olduklarını açıkça söyleyen demokratlardan, laiklerden, komünistlerden ve diğer ideolojileri benimseyen insanlardan oluşan ve asrımızda ismi Millet Meclisi olan Rabler Meclisi'nin durumunu varın siz düşünün. O hahamların ve rahiplerin yaptığı şeyler, bugün Rabler Meclisi'nde bulunan parlamenterlerin yaptığı şeylerin aynısıdır. Bu da; kendilerini o mevkiye getiren insanlar için yasaklar ve serbestlikler belirlemek. Böylelikle kurdukları düzen kendi koydukları haramlar ve helaller üzerinde devam edip bağlayıcı olsun, ihlal edenler cezalandırılsın, saygı duyup bağlı kalanlar da saygı değer olsun. Ancak bugünkü parlamenterler ile o zamanın hahamları ve rahipleri arasında es geçmememiz gereken bir fark var. İsrailoğulları bu yaptıkları küfür fiilini dînî sloganlar altında yaparak bu yaptıklarının aslında dinin ve dünyanın maslahatına uygun olduğu görüntüsünü vererek yapıyorlardı. Ancak günümüzün Rableri ise bunu hiçbir şer'î dayanakları olmadan yapıyorlar. Bu da, tam bir cehalet, Allah'ın şeriatına karşı kasıtlı bir muhalefettir. Peki, değerli okuyucu; sence hangi grup yerilmeye ve dışlanmaya daha layıktır. Adiyy bin Hatim'den rivayet edildiğine göre o şöyle söylüyor: "Bir gün peygamberin yanına gittim; o sırada peygamber Tevbe Suresi'ni okuyordu. 31. âyete gelince; 'Allah'ın dışında hahamları ve rahipleri Rabler edindiler.' dedi." Ben, “Ey Allah'ın Rasûlü, bizler onları Rabler edinmiyorduk.” dedim. Rasûlullah buyurdu ki: “Aksine! Onlar size Allah'ın haram kıldıklarını helal, helal kıldıklarını da haram kılarken sizler onlara itaat etmiyor muydunuz.” Ben de, “Evet” dedim. Sonra şöyle buyurdu: “İşte bu, sizin onları Rab edinmenizdir.” (Sünen Tirmizi 3095 no’lu hadis) Belki de bu hahamlar ve rahipler kendilerinde kanun koyma yetkisini sürekli olarak görmeyerek, sadece hayatın bazı alanlarında pratik olarak uyguluyorlardı. Ancak bugün yürürlükte olan parlamentolar tamamen bu yetkiyi kendilerinde görerek toplumları adına kanunlar çıkartıyorlar. Ve bu çıkardıkları kanunların Allah'ın koyduğu kanunlara ters düşüp düşmeyeceğini hiç hesaba katmıyorlar. Zaten yasaklar ve serbestlikler belirleme yetkisi parlamentoda yer alan parlamenterlerin başlıca görevlerindendir. Yani herhangi bir insan parlamento kubbesi altına girdiği andan itibaren kendisine, sadece âlemlerin Rabbi olan Allah'a has bir yetki, yani haram ve helal belirleme yetkisi takdim ediliyor ve Demokrasi dininin esaslarına göre, sunduğu yasa ve önergeler hususunda saygıdeğer, vazifesi mukaddes ve zatı itibarı ile dokunulmazlığı olan bir Rab haline geliyor. Ve bu aciz olan insan parlamentonun kubbesi altında bulunduğu sürece asla yaptıklarından hesaba çekilmez. İşte bu, İslam âlimlerinin şirk olduğu konusunda müttefik oldukları meselelerden bir tanesidir. Bu insan ister o kubbe altında kanun koysun veya koymasın, fark etmez. Çünkü Allah'ın koyduğu kanunlar dururken ona tamamen muhalif kanunlar çıkarmak bir şirk, kişinin kendisinde bu hakkı görmesi başka bir şirktir. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor: “Yoksa onların, Allah'ın dininde yasaklamış olduğu bir şeyi meşrû kılacak ortakları mı vardır” (Şura, 21) Allah’mı Size İzin Verdi Yoksa Ona İftiramı Atıyorsunuz? “Size bu hakkı kim verdi?” sorusuna cevap verebilirler mi acaba Demokrat İslamcılar? 'Helaller sadece Allah'ın serbest bıraktıklarıdır, haramlar da yalnızca Allah'ın yasakladıklarıdır' diyen İslam Dini ile bu hakkı tüm yönleri ile halka veren Demokrasi Dini'ni nasıl bir araya getirebildiler?! Vallahi bu yeni dinin davetçileri İslam maskesi ile insanları aldatıyorlar. Çünkü onlar konuşurken tamamen bir Müslüman gibi konuşuyorlar. Yürüdükleri yolu, sanki insanlara yol gösterici olarak gönderilen peygamberin yoluymuş gibi lanse ediyorlar. Ancak tüm bunlarla beraber, Allah (azze ve celle)'nin en mukaddes hakkı olan helal ve haram belirleme yetkisini insanlara veriyorlar. Bunların misali, bir apartmanı bir tarafından bina ederken diğer tarafından harabeye çeviren kişinin misali gibidir. Bunlar, iman müessesini yerle bir eden ameller işlerken bir taraftan da, bu müesseseyi tesis ettiklerini iddia ediyorlar. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Yoksa sizler insanlara iyiliği emrederken kendinizi unutuyor musunuz? Halbuki kitabı okuyorsunuz. Yoksa akletmiyor musunuz?" (Bakara, 44) Doğrusunu söylemek gerekirse, lafı fazla uzatmaya gerçekten gerek yok. Çünkü gerçekten din, Demokrat İslamcıların hâkim kılmaya çalıştıkları şekilde hâkim kılınsaydı, bunu herkesten önce peygamberler yapardı. Ve işleri gerçekten çok kolaylaşırdı. Ancak Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Senden önceki peygamberler de yalanlandılar. Ancak tüm eziyetlere ve yalanlamaya rağmen sabrettiler. Sonunda onlara yardımımız ulaştı. Rabbinin sözünü kimse değiştiremez. Nitekim peygamberlerin haberleri sana ulaştı." (En'âm, 34) Felaketin Boyutu Bakın, Rabbimiz bir âyetinde şöyle buyuruyor: "Kesilirken Allah'ın adı ile kesilmeyen hayvanlardan yemeyin; çünkü bu bir günahtır. Şeytanlar da dostlarına sizinle cedelleşmeleri için telkinde bulunurlar. Eğer onlara itaat ederseniz müşriklerden olursunuz." (En'âm, 121) Tefsir âlimleri kitaplarında bu âyetin iniş sebebine dair şöyle buyuruyorlar: "Kâfirler, Müslümanlar ile tartışmak ve onların kafalarında dinleri hakkında şüphe oluşturmak için Allah'ın haram kıldığı leş hayvan hakkında Müslümanlara gelip şöyle söylemişler: 'Sizler, Allah'ın rızasını elde etmeye çalıştığınızı iddia ediyorsunuz. Ama Allah'ın öldürdüğü hayvanı haram kılıp, kendi elleriniz ile kestiklerinizi helal kılıyorsunuz.' Sonra Allah (azze ve celle) bu ayeti indiriyor: "Eğer onlara itaat ederseniz (Yani artık leş hayvanları bu şüphe sebebi ile helal kılarsanız) müşriklerden olursunuz." "(Ebu Davud, İbnu Mace, Tabarani, Nehhas, Beyhaki İbnu Abbastan rivayet etmiştir.) Bu, o zamanın müşriklerinin sahabenin kafasını karıştırmak ve onları dinleri konusunda tereddüde düşürmek için attıkları bir şüphe. Buna karşın belki de günümüz çağdaşlarının önemsiz addedecekleri bu meselede Allah (azze ve celle) peygamberin ashabına bu üslûp ile cevap veriyor. Yani, eğer onlara itaat edip leş hayvanlarını helal kılarsanız müşriklerden olursunuz. Hâl böyle iken tamamen helal ve haram kılmak için kurulan ve anayasaya aykırı olmamak kaydı ile istediği herhangi bir şeyi serbest bırakmaya veya yasaklamaya kadir olan bu parlamentoların hâli ve onlara bu konuda destek çıkanların hâli nasıldır, varın siz düşünün. Hatta bu parlamenterler Allah'ın Dini'nde haram olan bir şeyi serbest kılarken veya helal olan bir şeyi yasaklarken herhangi bir sebebe ihtiyaç duymazlar. Bu hususta, onlar için yasakladıkları veya serbest bıraktıkları şeyin maslahat adı altında yapılması yeterlidir. Parlamenterler, insanların nefsanî istek ve arzularını toplumun menfaati başlıklı önergelerle parlamentoya sunarak onların hayatlarını şekillendiren kanunlar koyarlar. Örneğin, Allah'a ve Rasûlü'ne savaş açmak manasına gelen faiz, ekonomik sebeplerden dolayı serbestleştirildi. Zina ve ahlaksızlık kişisel özgürlükler başlığı altında meşrûlaştırıldı. Alkollü içecekler ve meyhaneler turizm ve müreffehlik adı altında mubah kılındı. Mesela, bizler kesin olarak biliyoruz ki İslam Dini'nin koyduğu yasalar çerçevesinde alkollü içecekler kat’î haramlardandır. Herhangi bir milletvekili ülkenin çökmüş olan finansının canlanması için veya turizm piyasasına can vermek için kısa bir süreliğine alkollü içeceklerin satışının serbest bırakılması için parlamentoya bir önerge sunmak istese bu önerge asla garip karşılanmaz. Bu büyük ekonomik projenin yürürlüğe girmesi için diğer milletvekillerinin onayı yeterlidir. Ne zaman ki parlamentodaki çoğunluk bu önergeyi onayladı, işte o zaman içkinin tüketimi ve ticareti mubah olur ve kimse bu karara itiraz edemez. Ve artık durum öyle bir hâl aldı ki, ülkemizdeki eşcinseller yaptıkları fiil sebebi ile ayıplanmamak için meclise önergeler sunmaya başladılar. Ve kendileri için korunma ve fiilleri için bir dokunulmazlık talep ediyorlar. Bu saydıklarımızın yasaklanması veya serbest bırakılması tamamen parlamentonun haklarındandır. Parlamentodaki Rabler kendilerine sunulan önergeler konusunda fikir alışverişinde bulunduktan sonra dilediklerini yasaklarlar, dilediklerini de serbest bırakırlar. Ve Rabler Meclisi'nden çıkacak olan karara bütün vatandaşların itibar etmesi ve saygı duyması beklenir. Herhangi birisi İslam Dini'nin kırmızı çizgilerine tecavüz eden bu kanunlara itiraz ederse kendisi hakkında soruşturma başlatılıp cezalandırılır. Demokrasi Dini ile yönetilen ülkelerde herhangi bir şeyin meşrû kılınması veya yasaklanması için sadece tek bir şart vardır. O da; o şeyin Rabler Meclisi'nin kubbesi altında bulunan parlamenterler tarafından onaylanması. Koydukları kanunun İslam Dini ile çatışması hiç önemli değildir. Zira Rabler Meclisi'ndeki parlamenterlerin rububiyyeti Demokrasi Dini'nde Allah (azze ve celle)'nin rububiyyetinden önce gelir. Ve o mecliste bulunan Rabler Demokrasi Dini'nin nazarında âlemlerin Rabbinden daha yüce ve daha değerlidir. Müslümanın Kırmızı Çizgilerini İslam Belirler İslam Dini'nde bir şeyin hak veya batıl, haram veya helal olduğuna karar vermek için yine İslam Dini'nden olan mercilere başvurulur. Bu merciler ise; Kur'an, Sünnet, icma ve var olan delillere kıyas yapabilme yetkisine sahip olan âlimlerin yapacağı kıyas. Bu gibi vasıflar akılla, zevkle ve istekle sabit olmaz. Soyut bir tecrübe veya derin bir deneyim de bu konuda söz sahibi değildir. Çünkü herhangi bir şeyi bu saydığımız vasıflar ile vasıflamak tamamen Rabbani bir haktır. Herhangi bir taifenin mesleğinin siyaset olması veya ırkının Arap veya Âcem olması veya bu taifenin çoğunluğu oluşturması onlara bu hakkı kazandırmaz. Eğer şeriat bir şeye hak veya batıl demiş ise tüm insanlar ve cinler toplansa da onun hak olduğu gerçeğini değiştiremezler. Bu, İslam Dini'nin onaylamış olduğu, Müslümanların da yakinen iman etmesi bir gerçektir. Ancak Demokrasi Dini'nde bir şeyin hak veya batıl olması, güzel veya çirkin olması, ilericilik veya gericilik diye vasıflanması tamamen Rabler Meclisi'ndeki çoğunluğa kalmıştır. Ve o mecliste çıkan herhangi bir kanun meşrûiyetini çoğunluğun kararı ile kazanmaktadır. Ancak buradaki başka bir problem; bu kanun çıkarken parlamentoda bulunan herkesin ismi ile çıkmasıdır. Yani parlamentoda çıkarılacak olan kanuna onay vermeyen insanlar bile kanun onaylandıktan sonra onay vermişler sayılır. Bu konuda herhangi bir önergenin kanunlaştırılması en azından 3 aşamadan geçer: 1. aşama; Önerge, Rabler Meclisi'ne sunulur ve tartışmaya açılır. Ve bu önerge sunulurken gözetilmesi gereken tek kural, sunulan önergenin Demokrasi Dini'nin kırmızı çizgilerine tecavüz etmemesi. 2. aşama; İşte bu bizim şu anda bahsetmiş olduğumuz aşamadır. O da bu yasa üzerinde oylama yapılması. Parlamenterlerin görüş alışverişi yaparak öneri ve düzeltmelerini sunduğu aşamadır. Önerge arz edildikten sonra oylamaya alınır. Herkes önergeye kendi penceresinden bakar. Dileyen itiraz eder, dileyen kabul eder; kimileri önergenin düzenlenmesini talep eder. Kimileri de bu konuda kararsız kalırlar. Eğer önerge çoğunluk tarafından onaylanırsa, yasa olmaya doğru yol alır. 3. aşama; Bu aşamada bu yasanın direkt olarak ya da devlet başkanının onayı ile kanunlaştırılması. Ancak bu önerge yasa olarak mecliste onaylandığı zaman çoğunluğun adı ile değil, parlamentonun tamamının adı ile kanunlaştırılıyor. Örneğin; Herhangi bir parlamenter Demokrasi Dini'nin kırmızı çizgilerine tecavüz etmeden hemcinslerin evliliği için bir yasa tasarısı önerse, o vakit parlamenterler bunun kabulü veya reddi için tartışmaya başlarlar. Her birisi fikrini belirtir. Herkes fikrini belirttikten sonra onaylayanlar çoğunluk mu azınlık mı bakılır. Eğer ki onaylayanlar onaylamayanlardan ve sessiz kalanlardan çok olursa, o vakit artık erkeklerin erkekler ile evlenebilmeleri çoğunluk tarafından kabul edilen bir yasa değil, parlamento tarafından kabul edilen bir yasa olarak kabul edilir. Resmî itiraz, önerge önerildiği zaman geçerlidir. Ancak önerge kabul gördükten sonra hiç kimse Rabler Meclisi'nin koyduğu bu kanuna itiraz edemez. Bu da İslamcı milletvekillerin içine düştükleri en rezil bataklıklardan sadece bir tanesidir. Ancak insanlarımızın çoğu bunu idrak edemiyorlar ve İslamcıların o meclislerde söz sahibi olmalarını sadece kötünün iyisi olarak yorumluyorlar. Bu nedenle kitabımızın başında zikrettiğimiz gibi, eğer ki parlamento İslam şeriatının tatbik edilmesini önerirse ve bu önerge kabul görürse, bu İslam şeriatı olmaz. Çünkü İslam Dini'ne göre, İslam şeriatı önerilmeye açık bir yasa tasarısı değildir. İslam şeriatı, kendisini İslam'a nisbet eden insanların hayatlarını kendisi ile tanzim etmeleri gereken bir hayat nizamıdır. Zira parlamentonun tatbik edeceği şeriat nizamı, parlamenterler değiştiği zaman değişmeye mahkûm bir şeriat olacaktır. Çünkü şeriatı parlamento yolu ile hakim kılan parlamenterler, parlamentoda bulunan çoğunluğun onayı ile şeriatı hâkim kılmış olacaklar. Ve gün geldiğinde başka bir çoğunluk bundan hoşnut olmayıp başka bir ideoloji ile yönetilmek istediğinde bu düzen yıkılıp yerine belki de İslam'a taban tabana zıt olan bir düzen kurulacak. Ve o mecliste bulunan İslamcıların itirazı itirazdan öteye geçmeyecektir. Onların Çoğu İman Etmezler Doğrusu, unutmamamız gereken çok önemli bir husus var. O da; İslam dini asla çoğunluğa bir ayrıcalık tanımamıştır. Hatta Kur'an-ı Kerim'e baktığımız zaman çoğunluğun genelde yerildiğini göreceğiz. Örneğin, "Sen çok arzu etsen de insanların çoğu iman etmezler." (Yusuf, 103) âyetinde olduğu gibi. Başka bir ayette; "Onların çoğu Allah'a şirk koşmadan iman etmezler" (Yusuf, 106) Ayrıca şöyle buyuruyor: "Eğer sen yeryüzünde bulunanların çoğuna uyarsan seni Allah'ın yolundan saptırırlar. Zira onlar zanna tabi oluyorlar ve yalan söyleyip duruyorlar." (En'am, 116) Ayrıca şöyle buyuruyor: "Muhakkak ki Biz, bu Kur'an'da her türlü misali çeşitli şekillerde anlattık. Yine de insanların çoğu inkârcılıktan başkasını kabullenmediler." (İsra, 89) Bu konuda varid olan âyetler gerçekten çoktur. Peki, asrımızda çoğunluğun mizanını düzgün bir mizan, doğru bir tercih, yerinde kanunlar koyan ve adaletli bir hâkim kılan nedir? "Yoksa sizin kâfirleriniz onlarınkinden daha mı hayırlı yoksa sizin için kutsal kitaplarda zikredilen bir beraat mi vardır?" (Kamer, 43) İşte böyle! Doğrusu bu yeni dinin gerçek yüzünü Müslümanlara göstermek için birçok düşünür ve ilim adamı yazdı, çizdi. Bizim bu mütevazı risalede açıklamaya çalıştığımız şey, Demokrasi Dininin İslam Dinine taban tabana zıt olduğudur. Ta ki insanlarımız, birçoğunun konuşurken ballandırdığı bu musibetin ne derece tehlikeli olduğunu anlasınlar. Zira bu konuda yapılacak bir hata Müslümanın elindeki en değerli şey olan dini konusunda çok ölümcül olabilir. Böylece kişi dünyasını da ahiretini de harap eder. Rabbim, sizleri de bizleri de şirkin her türlüsünden beri olan ve hanif din olan İslam Dini üzere can veren kullarından eylesin. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Tercüme: Ebu Mervan El-Halili Şehid Şeyh Ebu Yahya el-Libi