Kudüs Fethinin Başı Şamdır !

Bir gün Fudayl, Kâdı Şurayh'a: Evinde durumun nasıldır, diye sorar? Kâdı: Yirmi senedir eşimden mutluluğumu bozacak hiçbir şey görmedim. Fudayl: Bu nasıl oldu Ey Şurayh? Kâdı: Salih aileden, salih bir kadın ile nişanlandım. Onunla evlenince kendisinin hem din hem de yaratılış bakımından güzel olduğunu gördüm. Saliha eş nimetinden ötürü şükrünü eda etmek için Allah'a iki rekat namaz kıldım. Selam verdiğim zaman eşimin de benimle beraber namaz kılıp şükrettiğini gördüm. Ev boşalınca eşime yaklaştım. Bana dedi ki: Acele etme Ey Ebu Ümeyye! Sonra kalktı ve şöyle konuştu: Ey Ebu Ümeyye! Ben sana garip bir kadınım. Neleri sevip sevmediğini bilmem. Sevdiğin şeyleri söyle yerine getireyim ve sevmediklerini de söyle, onlardan kaçınayım. Ey Ebu Ümeyye! Senin kavminin kızlarından sana denk olacak kızlar vardı. Benim kavmimin erkeklerinden bana denk olacak erkekler vardı. Ancak yazılan şeyin yerine gelmesi üzere Allah'ın kitabı ve Nebi'nin sünneti üzere ben senin eşin oldum. Benim hakkımda Allah'tan kork ve şu ayeti uygula: "Sonrası ya iyilikle geçinmek, ya da güzellikle bırakmaktır." Sonra yerine oturdu. Bu sözleri ile beni konuşmaya mecbur bıraktı. Dedim ki: Öyle sözler söyledin ki, bunlar hakkında doğru sözlü olur ve sebat edersen sana ecir ve sevap olurlar. Ancak dediklerini bırakırsan senin aleyhine hüccet olurlar. Bunları, bunları severim ve şunları da sevmem. Benden gördüklerin iyilikleri yay. Kötülükleri ise ört. Eşi: Benim ve senin aileni ne kadar da bir ziyaret edeceğiz? Kâdı: Bizden sıkılmamaları için zaman zaman ziyaret edeceğiz. Eşi: Hangi komşularının evine girmesini istersin ve hangi komşularının evine girmesini istemezsin? Kâdı: Falancanın oğulları salih kimselerdir. Falancanın ise değildir. Kâdı anlatmaya devam eder: Bu halde üzerimizden bir sene geçti. Sonra evime gittiğimde eşimin annesinin evde olduğunu gördüm. Ona çok güzel şekilde selam verdim. Annesi kızının çok güzel bir hayat içinde yaşadığını biliyordu. Annesi dedi ki: Ey Ebu Ümeyye! Eşini nasıl buldun? Dedim ki: Vallahi o çok güzel bir eştir. Dedi ki: Ey Ebu Ümeyye! "ERKEĞE, HADDİNDEN FAZLA ŞIMARTILMIŞ KADINDAN DAHA ŞERLİ BİR ŞEY VERİLMEMİŞTİR." Edeplendirmek istediğin kadar edeplendir. Arındırmak istediğin kadar arındır. Sonra kızına yöneldi ve güzel bir şekilde itaat etmesini emretti. Bu hal üzere yirmi sene yaşadım. Mutluluğumu bozan sadece bir gece geçirdim. O günde de zalim olan bendim. (Muhammed Râtip En-Nâbulsi'nin anlatımıyla!) Subhanallah! Kız edebini annesinden alır. Derler ya; Annesine bak, kızını al. Bu söz gerçekten doğrudur. Rabbim bütün Bekar kardeşlerimize Saliha eşler nasip etsin ve evli olanların eşlerini saliha'ya çevirsin Amin. Tercüme: Abdullâh Bin Ravâha Muhammed Râtip en-Nâblusi

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Mevlid, Regaib, Miraç ve -selef arasındaki ihtilaftan sahih olan görüşe göre- Berat kandili diye adlandırılan geceleri tazim edip kutlamak/ihya etmek; bu gecelere özel olarak ‘ibadettir, sevaptır’ diye yapılan herbir iş (örneğin; namaz kılmak, zikretmek, Kur’ân okumak, tevbe-istiğfar etmek, bu gecelere has toplanıp dini bir konuda sohbet/ders yapmak, mevlütler, kasideler okumak, konferanslar, seminerler, programlar düzenlemek, ziyaretleşmek, sözlü veya yazılı tebrik gibi) bid’at olduğu için -velev ki sevaptır niyeti olmayıp sadece adet diye olsa bile- bu gecelerin sembollerinden biri olan, bu geceler münasebetiyle yapılan kandil simidini ikram/hediye olarak kabul etmek, satın almak, iş/meslek icabı imal etmek ve satmak -ki bazıları kandil simidi yemenin sevap olduğuna inanmaktadır!-, bütün bunlar bu geceleri tazim edip kutlama bid’atının yaşamına ve yayılmasına yardımcı olmak/katkı sağlamak, bu bid’ata rıza göstermek ve bu günleri kutlayanlara benzemek anlamına geldiği için sakınılması gereken işlerdir. Dolayısıyla birisi bu gecelerden birinde bize bu simidi ikram veya hediye etse bunu yumuşak bir üslupla kabul etmemeli, yememeli ve fırsat varsa kabul etmeme nedenini güzel bir şekilde anlatmalıyız. Ancak ikramı kabul etmediğimiz takdirde daha büyük bir mefsedetin meydana gelmesinden korkuyorsak, mesela ikram sahibinin bizden soğumasından ve böylece davete zarar gelmesinden endişe edersek bu geceleri kutlamanın bid’at olduğunu belirtmek kaydıyla kabul edebilir, yiyebiliriz. Kabul edip bu kimseden ayrıldıktan sonra ise evla olan bunu yemememiz, ailemize ve çocuklarımıza yedirmememiz ve bir ihtiyaç sahibine vererek elden çıkarmamızdır. Aynı şekilde kabul etmediğimiz halde bir şekilde bu simit bize ulaşmış ise de (mesela hükmünü bilmediği için çocuğumuz kabul edip veya satın alıp getirmişse de) evla olan yememek, yedirmemek ve elden çıkarmaktır. Ta ki bu günleri kutlayanlara benzeme durumu söz konusu olmasın. Lakin simit elden çıkarılamayıp heba olacaksa o halde elbette ki yenmelidir. İbn Bâz (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “…Eğer yemeklerini daha büyük bir mefsedeti engellemek için kabul etmişsen onu yeme, yedirmek gayesiyle fakirlere ver, lakin onlara bu yemek şu şu münasebet sebebiyledir veya falancanın yanından diye haber verme.” Bu söylediklerimiz sadece kandil simidi için geçerli olmayıp bid’at olan herhangi bir kutlamaya özel olarak dağıtılan, ikram veya hediye edilen bütün mübah yemekler, içecekler, tatlılar ve her türlü eşya için de geçerlidir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذ۪ينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذ۪ينَ لَا يَعْلَمُونَۜ اِنَّمَا يَتَذَكَّرُ اُو۬لُوا الْاَلْبَابِ۟ “De ki: "Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu!" Doğrusu ancak akıl iz‘an sahipleri bunu anlar.” (Zümer sûresi, 9. ayet meali) Yine Allah Teâlâ şöyle buyurur: يَرْفَعِ اللّٰهُ الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا مِنْكُمْۙ وَالَّذ۪ينَ اُو۫تُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍۜ “Allah içinizden (gerçekten) iman etmiş olanları ve ilme kavuşmuş olanları yüksek derecelere çıkarır.” (Mücadele sûresi, 11. ayet meali) İbnu Abbas (radiyallahu anhu) der ki: Âlimlerin, diğer müminlerin üzerinde yediyüz derecesi vardır. Her iki derece arası da, beşyüz sene yürüme mesafesi kadardır. Yine Allah Teâlâ şöyle buyurur: اِنَّمَا يَخْشَى اللّٰهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمٰٓؤُ۬اۜ “Kulları içinde Allah’tan ancak âlim olanlar (hakkıyla) korkar.” (Fatır sûresi, 28. ayet meali) Ebu Umâme (radiyallahu anhu)’dan rivayet edilir: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e; biri abid diğeri de âlim olan iki kişi soruldu. Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Âlimin abide olan üstünlüğü, benim en aşağıda olanınıza üstünlüğüm gibidir.” Sonra Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) sözlerine şöyle devam etti: “Allah ve melekleri, yer ve gök halkı ve hatta yuvasındaki karınca ve denizdeki balık dahi, insanlara hayır öğretenlere salat ederler.” Tirmizi rivayet etmiş ve Hasen sahih hadistir, demiştir. Başka bir hadiste de şöyle geçmektedir: “Âlimin abide üstünlüğü, dolunay gecesinde ayın diğer yıldızlara üstünlüğü gibidir. Âlimler nebilerin mirasçılarıdır. Nebiler arkalarında dinar ve dirhem bırakmazlar, bilakis ilim bırakırlar. Kim bunu alırsa büyük bir pay almıştır.” Tirmizi, Ebu Dâvud ve İbnu Mâceh rivayet etmiştir. Safvân bin Assâl (radiyallahu anhu)’dan rivayet edilir: Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Melekler, yaptığı amelden razı oldukları için ilim talebelerine kanat gererler.” İmam Ahmed, Tirmizi ve İbnu Mâceh rivayet etmiştir. Hattâbi der ki: “Meleklerin kanatlarını germesi” manasında üç görüş vardır: Bir: Yani kanatlarını açar ve gererler. İki: İlim talebesine yüceltmek için tevazu göstermektir. Üç: İnip ilim meclislerinde otururlar ve uçmayı bırakırlar. Ebu Hureyre (radiyallahu anhu) der ki: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Kim ilim tahsil etmek için bir yol tutarsa, Allah o kişiye cennetin yolunu kolaylaştırır.” Müslim rivayet etmiştir. İbnu Abbas der ki: Denizdeki balıklar dahil her canlı, insanlara hayır öğreten kişiye bağışlanma talebinde bulunur. Şöyle denilecek olsa: Balığın, öğreten kişiye bağışlanma dilemesindeki yönü nedir? Cevap olarak deriz ki: İlmin faydası, balıklar dahil her şeyi kapsar. Âlimler ilimleri ile helal ve haramları bilirler ve insanlara da, kestikleri hayvan veya balığa güzel davranmalarını tavsiye ederler. Allah’u Teâlâ da onların yaptığı bu güzel amel karşılığında her şeye onlar için istiğfarda bulunmayı ilham eder. Ebu Musa (radiyallahu anhu) der ki: Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Allah'ın benimle gönderdiği ilim ve hidayetin misali, bir araziye düşen yağmur gibidir. (Bilindiği üzere), Bazı araziler var, tabiatı güzeldir, suyu kabul eder, bol bitki ve ot yetiştirir. Bir kısım arazi var münbit değildir, ot bitirmez, ama suyu tutar. Onun tuttuğu su ile Cenab-ı Hakk insanları yararlandırır: Bu sudan kendileri içerler, hayvanlarını sularlar ve ziraat yaparlar. Diğer bir araziye daha isabet eder ki, bu ne su tutar ne ot bitirir. Bu temsilin biri Allah'ın dininde ilim sahibi kılınana delalet eder, böylesini Allah benimle göndermiş olduğu hidayetten yararlandırır; yani hem öğrenir, hem öğretir. Temsilden biri de, buna iltifat etmeyen Allah'ın benimle gönderdiği hidayeti hiç kabul etmeyen kimseye delalet eder.” Sahihayn’de tahriç edilmiştir. Allah sana rahmet etsin! Bak bu hadis ne kadar da kullar üzerine oturuyor. Fehim sahibi fakihler, suyu kabul eden ve ot bitiren yer gibidir. Çünkü onlar öğrenmiş, fehmetmiş, dallandırmış ve öğretmişlerdir. Fıkıh ve fehim rızkına ulaşmamış nakilci muhaddisler de, suyu tutup yanındakileri faydalandıran münbit olmayan toprak gibidir. İşiten, öğrenmeyen ve ezberlemeyenler ise, cahil olan avamdır. Hasan (rahimehullah) der ki: Şayet âlimler olmasaydı, insanlar tıpkı hayvanlar gibi olurdu. Muaz bin Cebel (radiyallahu anhu) der ki: İlmi öğrenin. Çünkü onu Allah için öğrenmek haşyet, talep etmek ibadet, ders olarak işlemek tesbih, araştırma yapmak cihad, bilmeyene öğretmek sadaka ve ehline vermek Allah’a yakınlıktır. Yine o yalnızlıktaki arkadaş ve halvetteki dosttur. Kab (rahimehullah) der ki: Allah Teâlâ Musa (aleyhisselam)’a şöyle vayhetti: Ey Musa! Hayrı öğren ve insanlara öğret. Çünkü ben mekanlarında yalnızlık hissetmesinler diye hayrı öğrenen ve öğretenlerin kabirlerini nurlandıracağım. İlim ile alakalı diğer konular devam edecek inşêallâh…[1] Mütercim: Abdullah bin Ravaha [1]İmam İbnu Kudâme El-Makdisi (rahimehullah), Muhtasaru Minhâcul Kâsidin kitabı 13-17 sayfalar arası. İmam İbnu Kudâme El-Makdisi

بسم الله الرحمن الرحيم Allah’a hamd olsun. O’ndan yardım diler ve yalnızca O’na ibadet ederiz. Salât ve Selam kıyametten önce yalnızca Allah’a ibadet edilsin ve O’na şirk koşulmasın diye kalemle değil de kılıçla gönderilen Muhammed Mustafa (sallallahu aleyhi ve sellem)’e olsun. Bundan sonra: Hali hazırda içerisinde yaşamış olduğumuz vakıaya birçoğumuz için diğerlerinden çok daha şiddetli ve tehlikeli bir fitne eşlik ediyor. Bu fitnenin diğerlerinden daha tehlikeli ve şiddetli olmasının sebebi ise bu fitnenin hakkı bilen veya bazısı ile daha önceleri amel etmiş olan insanlardan sadır olmasıydı. Ancak bu adamlar şu veya bu sebepten dolayı arifi oldukları hak ile tam anlamıyla veyahut Allah’ın istediği vecih üzere amel edemediler. Bunun ardından kendileri ve kazançları güvende kalsın diye Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın emirlerini Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın razı olacağı şekilde yerine getirmek için çalışanları alıkoymak için ortaya şüpheler atmaya başladılar. Bu fitne, hakkı gizleme ve insanları bu haktan alıkoyma yolunda hile ve dolandırıcılık içerdiği için ayrı bir tehlike arz etti. Şeyhülislam İbn-i Teymiyye (rahimehullah) Allah (subhanehu ve teâlâ) ona rahmet etsin! Ne güzel de söylemiş: “Batıl, hakkı ifsad etmekten başka bir vucudiyyet (varlık) sergileyemez.” Bu garip uyum ve sert kombinasyon şairin bahsettiği gibi bir hâl aldı: Sen her yerde fitneler göreceksin Oralarda din cömertçe satılacak Güçlüler oralarda altınları ve sopaları ile Bencil arzuların ve kötü niyetli Eğilimlerine göre fetvalar verdirecek! Hâl böyle olunca, vakıa Allah’ın emirlerini yerine getirmek isteyenlere baskı uygulamaya başlar. Çünkü onlar etraflarındaki herkesin, kendilerine içerisinde bulundukları durum nedeniyle muhalefet ettiklerini ve tüm güçlerini kullanarak kendileriyle mücadele ettiklerini fark ederler. Ancak onlar yardımcı ve sırdaşların yokluğuna aldırmadan bu korku dolu yolda yürümeye devam ederler. Onlar yürümeye devam ederken onların etrafında bulunan herkes onları teslim olmaya veya pazarlık yapmaya veyahut orta yolu bulmaya davet eder. Tabi bu davetler çok meşhur ve bilindik sloganlar eşliğinde arz edilir. Bu fitne fıkhi yollarla tahric edilip, şer’i boyalar ile boyandığında Allah’ın emrini yerine getirmek isteyenlerin hissettiği baskı çok daha tehlikeli boyutlara ulaşır. Çünkü bu fitne artık “Vasat olmaya çağrıya ve aşırıcılığı ve abartıyı izale etmeye” dayanır. Baskı devam eder ve Allah’ın emirlerini yerine getirmek isteyenlerin aleyhine çeşitli düzeylerde töhmetler sıralanmaya başlar. Onların etrafındaki herkes onları; Abartmak, aşırıcılık hatta haricilik şöyle dursun, terörizmle suçlarlar. Kul kendisini bir anda hiçbir şer’i dayanağı olmayan ve artık kulaklarını sağır edecek dereceye varan bir düzüne itham ve kınamalarla kuşatılmış hâlde bulur. Kendisine her taraftan, “İçerisinde bulunduğu durumun batıllığı, doğru yoldan çıktığı, dinden yavaş yavaş uzaklaştığı ve bütün herkese muhalefet ettiği” söylenir. Hedef; Kulu baskı altına almak ve insanları hakka davet etmek şöyle dursun, kendi nefsinde bile hakka intisap etmekten ictinab etmesini sağlamaktır. Ardından, Allah’ın emirlerini yerine getirirken tavizler, geriye dönmeler, sakınmalar ve caymalar baş gösterir. Ve kişi artık düzene uyum sağlamaya çalışır. İmam Fudayl bin İyad (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “İnsanların hak ile batıl, mü’min ile kâfir, maruf ile münker arasında ayrım yapmadıkları bir güne yetişirsen hâlin nice olur…” İmam İbn-u Batta (rahimehullah) Fudayl bin İyad (rahimehullah)’ın bü sözlerine dipnot düşerken şöyle söyledi: “Bizler Allah’tan geldik, Allah’a döneceğiz! Vallahi biz bu güne ulaştık ve gördük. Çok daha fazlasını öğrendik ve müşahede ettik. Allah’ın kendisine sağlıklı bir akıl ve görebilen iki göz ihsan ettiği biri, eğer en doğru en kısa yolu takip ederek İslam’ın ve Müslümanların hâlini tefekkür edip bu hususta kafa yorarsa, insanların genelinin ve en meşhurlarının dinlerini bırakıp gerisin geriye döndüklerini ve böylece amaçlarından uzaklaşıp doğru delili terk ettiklerini görecektir. Artık insanların çoğu eskiden çirkin gördükleri şeyleri güzel, bir zamanlar haram gördükleri şeyleri artık helal ve önceleri kınadıkları ve reddettikleri şeyleri artık kabul eder hâle geldiler.” İbn-u Batta’nın bu sözleri “Statüko Baskısı Fitnesi”ne[1] çok açık bir işarettir. Zamanımızda insanların çoğu, statüko baskısının kendilerini bileziğin bileği çevrelediği gibi her taraftan kuşatmasıyla beraber bu baskıya yenik düştüler. Onlar bu güçlü basıncın altında kendilerine yöneltilen ithamları def etmeye çalışırken kalpleri kırıldı, belleri büküldü ve ruhları bu basınca dayanamayıp yenik düştü. Bu basınca yenik düşenler bir anda bu ithamların yöneltildiği insanlardan beraatlerini ve kendilerinin vasat, statükoya uygun ve mutedil bir menhec üzere olduklarını ilan etmeye yöneldiler. Statüko baskısı karşısında yenilgiye uğrayan bu insanların yol edindikleri bu menhec var olan statüko ile bir araya gelir ve asla ona savaş açmaz. Çünkü zaten bu yeni menhec statüko tarafından oluşturulmuştu ve tek mercii gene statükoydu. Bu nedenle bu yeni menhec nazikçe ıslah eder ve barışçıl yollarla değiştirmeye çalışır. Onlar, bu gaye uğrunda istenildiği gibi şekillenirler ve kendilerine uygulanan basınç oranında itaatkâr olurlar. Taifetu-l Mansura’ya gelecek olursak; Onlar statüko baskısını def ederler ve bu baskıya göre şekillenmezler. Çünkü onların birinci derecedeki amaçları düzeni Allah’ın emrine amade kılıp ona göre şekillenmesini sağlamaktır. Ve onlar öncelikle Allah’ın fazlı sonra da menheclerine olan sabırları ve yakinleri sebebiyle bunu başarıyorlar. Sabırları ve yakinleri ile başarıyorlar çünkü Allah’ın emirlerini Allah’ın istediği şekilde yerine getirmek isteyenlerin yaşadığı bu statüko baskısı çeşitli tezahürü ve farklı yönleri ile çok garip bir baskıdır. Rabbim bizleri fitnenin zahir ve batın olan her çeşidinden muhafaza etsin. Davamızın sonu Allah’a hamd etmektir. Tercüme: Ebu Mervan El-Halili 1 - Statüko: Bir yerde hüküm süren mevcut düzen. Not: Vakıa kelimesi statüko, mevcut düzen manasında kullanılmıştır. Şehid Şeyh Ebu Mus’ab ez-Zerkavi

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Bu dünyada insanın misali, tehlikesi çok olan; yırtıcı hayvanı, akrebi, yılanı çok olan bir yerden geçmek isteyen biri gibidir. Oraya hırsızlar ve yol kesiciler iner. Girişinde ise güvenilir bir nasihatçi durmuştur. Bu kimse oranın giriş ve çıkış yerlerini bilen, tehlikeli yerlerinden haberdar olan ve bunlardan kurtuluş ve selamet yolunu çok iyi bilen biridir. Oraya girmek isteyen birini gördüğünde ona yolu gösterir, onu irşad eder ve sakındırır, uyarır. Eğer öğüt verene icabet ederse geceleyin yürür ve kurtulur. Ama yol onu kapıp sağa sola sevk ederse patikalarında, vadilerinde helak olur. Bu kimse ancak kendini kınasın! İşte kul da bu dünyada böyledir. Onun için ancak Allah Teâlâ’nın hidayetine bağlı kalmak, emirlerine boyun eğmek ve nehyettiklerinden kaçınmak ile kurtuluş vardır. Bu yüzden kulun Allah Teâlâ’nın hidayetine olan ihtiyacı yemeğe ve içeceğe olan ihtiyacından daha büyüktür. Çünkü bunlar gün ve gece içerisinde ona bir-iki kere yeterli gelir. Ama Allah Teâlâ’nın hidayeti ve tevfîkinden bir göz açıp kapayıncaya kadar (bir an bile) müstağni değildir (buna ihtiyacı vardır.) Bu sebeple: “Göz açıp kapayıncaya kadar (bile) beni nefsimle baş başa bırakma” duası Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in duasındandı. Tercüme: Ömer Faruk Ebu'l-Velîd El-Ğazzî El-Ensârî