Münafıkların 50 Alâmeti : 17 – Cimrilik !

بسم الله الرحمن الرحيم Yüce kemal sahibi, her güzelliğin kaynağı, yerlerin ve göklerin nuru olan O yüce Allah’ı hatırlamak, O’nu anmak ve O’nu konuşmak ne kadar güzel ve lezzetlidir. Bizlere iman nimeti veren Allah’a sonsuz hamd-u senalar olsun. Allah-u Teâlâ’nın ismini ve hayatımıza etkisini Allah’ın yardımı ve izniyle izah etmeye çalışacağım. “Allah” kelimesi, bu kainatın sahibi, yaratıcısı ve hâkimine verilen adıdır. Özel bir isimdir. “İlah” kelimesinden türemiştir. Sevgi, korku, boyun eğme, isteme, yüceltme ve ümit etme yönünden bağlanılan anlamına gelir. Bu ismi diğer Allah-u Teâlâ’nın isimlerinden ayıran özellikleri vardır: Kur’an-ı Kerim’de gelen ilk isimdir. Besmeleyle başlayan Alak Sûresi’nin ilk beş ayeti indiği vakit başında besmele vardı. O Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla, “Bismillah” ile başlıyordu. Esma-ul Husna içerisinde asıldır, toplayıcıdır. Diğer isimler O’na izafe edilir. Mesela Şafi (Şifa veren) Allah, Hâdi (Doğru yola ileten) Allah, Muhyi (Dirilten) Allah diyoruz. Bütün güzel isimleri ve yüce sıfatları içinde barındırır. “Allah” (celle celaluhu) hükmeden, rızık veren, yükselten, rahmet eden, koruyan, mülkün sahibidir deriz. Bu isim sadece Allah-u Teâlâ’ya aittir. Başka hiç kimseye kullanılmaz. Allah (azze ve celle) Kur’an’da şöyle buyurur: “Muhakkak ki Ben, yalnızca Ben Allah’ım. Benden başka ilâh yoktur. Bana kulluk et; Beni anmak için namaz kıl.” (Taha, 14) Firavun dahi ilahlık taslarken “Ben Allah’ım” demedi, “Ben Rabbinizim” dedi. Müşriklerin Kâbe etrafında 360 tane putları vardı. Hiçbirisine “Allah” demediler. Bu isim Allah (azze ve celle)’nin en güzel, telaffuzu en kolay ve en çok sevilen ismidir. Günde binlerce defa “Allah” diyen bir kul sıkılmaz, bıkmaz. Birçok âlime göre o isimle istendiğinde veren, sığınıldığında koruyan Allah’ın en büyük ismidir. Bu görüşü İmam Ebu Hanife, Tahavi, Şirbini ve birçok âlim savunmakta, gelen bir çok hadis buna işaret etmektedir. Bütün güzel isimlere sahip ve bütün yüce sıfatlarla muttasıf, eksiklik ve kusurlardan uzak olan Allah-u Teâlâ’ya iman etmek, O’nu tanıyıp sevmek, sadece O’na ibadet edip kulluğunu yapmak ve hayatımızda sadece O’nun kanunlarını benimsemenin ne kadar büyük bir nimet olduğunu idrak edebiliyor muyuz? İbn-i Kayyım (rahimehullah) der ki: Allah-u Teâlâ’yı en iyi tanıyan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şunu derdi: “Sen, kendini övdüğün gibisin; ben Seni övemem.” “Bütün kemali, bütün övgüyü, bütün yüceliği, bütün izzeti, bütün güzelliği, bütün hayrı, bütün cömertliği, bütün fazileti ve bütün iyiliği toplayan O ismin özellikleri nasıl sayılsın. Bu isim azın yanında anılırsa onu çoğaltır, korkunun yanında anılırsa onu giderir, sıkıntının yanında anılırsa onu kaldırır, üzüntü ve kederin yanında anılırsa yok eder. Darlıkta anılırsa onu genişletir. Zayıf O’na bağlanırsa ona kuvvet verir. Zelil O’nu anarsa ona izzet verir. Mağlup O’nu zikrederse ona galibiyet verir. Yuvasız kimseye sığınma yeri verir. O’nun ismiyle bereket iner, dualar kabul edilir. Hatalar affedilir. Günahlar def edilir. Sevaplar kazanılır. Yerler ve gökler O’nun ismiyle durur. O’nun için kitaplar indi, elçiler gönderildi, şeriatlar vaaz edildi, hadler kondu, O’nun sebebiyle canlılar mü’min ve kâfir diye ayrıldı, O’nun için cihad başladı, O’nunla kıyamet koptu ve onun için cennet ve cehennem pazarı kuruldu. O’nun adıyla adil mizanlar kondu, O’nun adıyla sırat köprüsü kuruldu ve O isimle âlemlerin Rabbine ibadet edildi.” Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

Yenilgi, hata anlamına gelmez. Nebi (s.a.v.) Uhud savaşında yenilmedi mi? Bu, cihadın bir hata olduğu anlamına mı gelir? Hata nerede? Uygulamada, idarede ya da hareket şeklinde olabilir, ancak cihadın bizzat kendisinde değildir. Maalesef birçok şeyhe gidip konuştuğunuzda size, ‘daha önce bu yolu denediniz ve yarar sağlamadı’ der. Bunu, yanlış bir yolla denedik, uygulama şeklinde hatalar vardı. Yeniden tekrar edilmesi gerekir, defalarca tekrarlanması gerekir; ancak doğru şekliyle ve önceki hatalardan sakınarak. Size bir soru soracağım: Batı bize karşı yürüttüğü savaşlarında kaç kez yenildi? İki yüz sene sürecinde sekiz haçlı seferi düzenlendi, usandılar mı? Müslümanların beldelerinden çıkarılmalarından sonra, ‘yeter, Müslümanları çözdük, bunlar yenilmeyen topluluklar. Ne zaman onlara karşı savaştıysak hepsinde mağlup olduk’ mu dediler. Bize karşı yürüttükleri saldırı hamleleri durdu mu? Yoksa tüm bu yenilgilerden sonra yeniden mi geldiler? Bu olanlardan sonra, Napolyon meşhur askeri hamlesini yapmadı mı? Napolyon hamlesinden sonra “sömürge” diye adlandırılan hamleler başlamadı mı? Niçin küfür her gün bize karşı savaşlarında yeni bir yol deniyor ve ümidini yitirmiyor? Niçin Müslümanlar olarak bizler, bir savaşta yenildiğimizde menhecimizi ve yolumuzu değiştirmek istiyoruz? Şeyh Ebu Katade El Filistini

Batı 11 Eylül'den sonra kendisine şunu sordu: Bizden neden nefret ediyorlar? Bu soruya verdikleri cevapla ise kendilerine yalan söylediler, insanlara hakikati öğretirken aldatmacada bulundular. Bugün kendimize şu soruyu sormalıyız: Neden Yahudiler ve Siyonistleşmiş Batı bizden nefret ediyor? Neden hatayla değil de kasten çocukları katledecek, ağaçları ve taşları bile parçalayacak, bizdeki her türlü hayat parıltısını yok edecek kadar bizden nefret ediyorlar? Cevapta hata yaparsak büyük musibetlere düçar olur ve bu milletin (İslam milletinin) gücünün kaynaklarına dikkat etmemiş, Batı'nın bizim ilerleme ve yükselmemizin nedenlerinden korkmasının sebebinin de cahili kalmış oluruz. Onlar, müminlerin dinleri savunurken boyun eğmeyen izzeti nefsinden nefret ederler. Batı şimdiye dek birçok milletle savaşmıştır. Bu milletlerin hepsi de onlara teslim olmuş ve zelil olmuştur. Bu ümmet hariç! Çünkü bu ümmet ne zaman "öldü" denildiyse daha da ileriye gitmiştir. Onlar bu ümmetin hayat enerjisi olan cihat ruhundan nefret ediyorlar. İslam dini gerçeğinden nefret ederler ki bu gerçek, müminin ruhunda İslam'a davet etme gücü oluşturmakta ve insanları kitleler halinde Allah'ın dinine getirmektedir. Ümmetin kalbinde cihat ruhunun alevlenmiş olduğunu biliyorlar. Bu onlar için hayatın her alanında kasvetli bir yaşam anlamına gelmektedir. Ne kadar büyük bir din üzere olduğunu anlamak için düşmanın sana olan acımasızlığına bak. Çünkü onlarla aramızdaki çatışmanın aslı, yeryüzünün ötesine geçen ve şeytanın ordusuyla savaşan Allah'ın ordusunu ilgilendiren varoluşsal bir çatışmadır. Eğer üzerinde olduğun hakkı ve sahip olduğun kuvveti bilmiyorsan, o halde düşmanının tüm bunları nasıl idrak etmekte olduğuna bir bak. Bu düşman yalnızca tek bir anlam üzere savaşıyor: "Olmak ya da olmamak." O zaman Yahudilerin ve Hıristiyan Siyonistlerin senden neden bu kadar nefret ettiğini anlayacaksın. Çünkü sen Allah'ın kulusun, onlar ise şeytanın kullarıdır. Bununla birlikte bir Müslüman'ın Rabbine yaptığı en büyük kulluğun, şeytanın da kerih gördüğü cihat ibadeti olduğunu anlayacaksın. O halde sadece dinini yücelt, onunla aziz ol ve ey Müslüman, yalnızca senin hayata önderlik etmeyi hak ettiğine inanarak yaşa!

بسم الله الرحمن الرحيم Yüceliğine yakışır şekilde en güzel övgüler âlemlerin Rabbi ve mü’minlerin velisi olan yüce Allah'a, salât ve selam efendimiz, önderimiz savaş ve rahmet peygamberi olan Rasûlullah'a, ehli beytine, ashabı kiramına ve kıyamete kadar izini takip eden mü’minlere olsun. Allah-u Teâlâ’nın bütün isimleri güzeldir. O güzel isimlerinden bir tanesi “El-Velî” ismidir. El Velî; Dost, yardımcı, koruyan, seven, arkadaş, antlaşmalı ve bir işi üstüne alıp onun gereğini yapan anlamlarına gelir. Bu isim Allah-u Teâlâ’ya izafe edildiğinde, anlamı; Mü’min kullarını seven, yardımcı olan, koruyan, işlerini üstlenip ihtiyaçlarını gideren anlamı taşır. Bu ismi daha iyi tanımak ve Allah-u Teâlâ’nın biz kulları üzerindeki iyilik ve nimetlerini daha iyi kavrayabilmemiz için birkaç misal vermek istiyorum. Okullarda bazen küçük çocukların velisi talep edilir. Çocuğa derler ki; “falan gün velin gelsin”. Yani senin annen, baban veya seninle ilgilenen bir yakının gelsin. Velisi gelir ve o çocuğun maslahatını konuşur. Eğer çocuk yetim veya öksüz veya yakınlarından hiç kimsesi yoksa boynu bükülür. Üzüntü bedenini sarar. Evlenecek bir kızın nikâhında ilk etapta bu kızın velisi kimdir? Nerede? Diye sorulur. Velisi varsa nikâh işlerini o üstlenir. Yoksa yakını, Müslümanların imamı veya yardımcısı veya yetkili birisi velisi olur ve nikâh kıyılır. Nikâhlanacak bir kızın nikâh gününde velisinin olmayışını ve onu bu mutlu gününde nasıl üzeceğini tasavvur etmeye çalışalım. Kaybolmuş küçük bir çocuk annesini yahut babasını göremediği zaman hıçkıra hıçkıra ağlar. Velisini görmediği müddetçe hiçbir kimse, hiçbir şey onu susturamaz. Ona mutluluk veremez. Çünkü veliye yani annesine veya babasına ihtiyacı vardır. Onlarsız hayat süremeyeceğini, onlarsız hayatın yaşanmaz olacağını tasavvur eder. Çünkü bilir ki onun dostu, yardımcısı, koruyanı, işlerini ve ihtiyaçlarını karşılıksız üstlenen, ona iyilik yapan, kötülüğü ondan savan bir büyüğü yani velisi vardır. İşte şekilden, benzerlikten münezzeh ve en güzel misallere layık olan Allah-u Teâlâ, mü’minlere ihtiyacı olmadığı halde, bütün günah ve kusurlarına rağmen onların velisidir. Yani onları sevip yardımcı olan, yakın olup koruyan, işlerini üstlenip ihtiyaçlarını giderendir. Tasavvur et ey mü’min kardeşim, Allah-u Teâlâ sana muhtaç değilken, seni seviyor, seni koruyor, sana sürekli iyilik yapıyor. Hâlbuki senin günahların çok ve kusurların sayısız. Allah-u Teâlâ bizlere velimiz olmasını talep etmeden, bizlere velilik yapacağını haber veriyor. Ey mü’min kardeşim, Allah-u Teâlâ milyarlarca kâfiri bırakıp sana veli olmuştur. Böyle bir Allah sevilmez mi? Böyle bir Rabbe ibadet edilmez mi? Böyle bir İlahın yolunda her şey feda edilmez mi? Böyle bir Rabbin üzerinde ne kadar iyilik ve minnetinin olduğunu tasavvur edebiliyor musun? Allah-u Teâlâ bir kimsenin velisi olursa ona üç şey verir: 1. O Müslüman hem ahirette korkmaz, hem de dünyalık kaybettiği şeylere üzülmez. Yani ona dünya ve ahiret mutluluğu verilir. Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: أَلا إِنَّ أَوْلِيَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ. الَّذِينَ آمَنُواْ وَكَانُواْ يَتَّقُونَ “Bilesiniz ki Allah'ın dostlarına korku yoktur; onlar üzülmeyeceklerdir de. Onlar iman edip takvâya ermiş olanlardır.”1 İman ve takva ehli olan her bir Müslüman, Allah-u Teâlâ’nın veli kulu yani sevdiği ve değer verdiği kuludur. Allah-u Teâlâ veli kullarını dünyanın ve ahiretin her türlü korkularından ve üzüntülerinden emin kılar. 2. Allah-u Teâlâ, mü’min kullarını küfrün, şirkin, günahların, yanlışların ve sapkınlıkların karanlıklarından İslam'a, hakka, doğruya ve hidayete ulaştırır. Allah-u Teâlâ kâfirlerin velisi olmadığı için onları küfür ve şirk bataklığında bırakır. Orada debelenip dururlar. Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: اللّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّوُرِ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ أَوْلِيَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ “Allah, inananların velisi (dostu)'dur. Onları karanlıklardan aydınlığa çıkarır. İnkâr edenlere gelince, onların dostları da tağuttur. Onları aydınlıktan alıp karanlığa götürür. İşte bunlar cehennemliklerdir. Onlar orada devamlı kalırlar.”2 3. Allah-u Teâlâ, mü’minlerin velisi olduğu için onlara yardım eder, zaferini indirir. Allah-u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: بَلِ اللّهُ مَوْلاَكُمْ وَهُوَ خَيْرُ النَّاصِرِينَ “Oysa sizin mevlânız Allah'tır ve O, yardımcıların en hayırlısıdır.”3 وَمَن يَتَوَلَّ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ فَإِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ “Kim Allah'ı, Rasûlünü ve iman edenleri dost edinirse, (bilsin ki) üstün gelecek olanlar şüphesiz Allah'ın tarafını tutanlardır.”4 Allah-u Teâlâ’yı veli edinmiş, takva üzere yaşayan mü’minleri, Rabbimiz (Celle Celaluhu) müdafaa eder, korur, kâfirlere ve zalimlere karşı ayaklarını sabit kılıp yardım ve zaferi üzerlerine indirir. إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا “Allah, iman edenleri savunur.”5 Allah-u Teâlâ’nın savunduğu, koruduğu ve yardımını indirdiği kimseye kim zarar verebilir ki? Yahut kim hezimete uğratabilir? Allah-u Teâlâ’nın yardımsız bıraktığı, korumadığı ve savunmadığı kimseyi kim koruyabilir? Kim savunabilir? Kim zafere ulaştırabilir? Allah-u Teâlâ veli edindiği yani dost edindiği, sevdiği kullarına çok değer verdiği için onlara yapılacak eziyet, Allah'a yapılacak eziyet olarak sayılmakta ve böylelerine Allah-u Teâlâ savaş ilan etmektedir. Güçlü bir imparator bir millete savaş ilan ettiğinde o milletin savaş sebebiyle yıkım, zarar ve felaketlerini tasavvur ediniz! Korkunç bir şey. Peki, Allah-u Teâlâ’nın savaş ilan ettiği kimsenin hali ne olur düşünebiliyor muyuz? Allah-u Teâlâ kutsi hadiste şöyle buyurmaktadır: من عادى لي وليا فقد آذنته بالحرب وما تقرب إلى عبدي بشئ أحب إلي مما افترضته عليه ولا يزال عبدي يتقرب إلي بالنوافل حتى أحبه فإذا أحببته كنت سمعه الذي يسمع به وبصره الذي يبصر به ويده التي يبطش بها ورجله التي يمشي بها ولئن سألني لأعطينه ولئن استعاذني لأعيذنه “Kim veli kuluma düşmanlık ederse, Ben de ona savaş ilan ederim. Kulumu Bana yaklaştıran şeyler arasında en çok hoşuma gideni, ona farz kıldığım şeyleri eda etmesidir. Kulum Bana nafile ibadetlerle yaklaşmaya devam eder, sonunda sevgime erer. Onu bir sevdim mi artık onun işittiği kulağı, gördüğü gözü, tuttuğu eli ve yürüdüğü ayağı olurum. Benden bir şey isteyince onu veririm. Benden sığınma talep etti mi onu himayeme alır, korurum.”6 Allah-u Teâlâ, kulunu sevdiği zaman, onun yanında olur, onu destekler, onu korur, yardımcı olur, felaketlerden kurtarır. Ona eziyet edenlere savaş ilan eder. O kul, Allah-u Teâlâ’nın himayesinde olduğu için, onun kulağı koruma altındadır. Haram dinlemez, duyacak olsa da kalbine işlemez. Gözü harama bakmaz. Eli Allah'ın razı olduğu yerlerde hizmet verir. Ayakları O'nun razı olduğu yerlerde yürür. O Allah'tan bir istekte bulunsa mutlaka ona isteğini veya daha fazlasını dünyada veya ahirette verir. Darda olup himaye ve sığınma talep edince onu himaye ve koruması altına alır. Davetçilerin, mücahidlerin ve umumen bütün Müslümanların şu asırda fitnelerin, sapıklıkların yayıldığı, küfür ve şirkin her tarafı kapladığı, insanlığın uçuruma doğru yol aldığı, kâfirlerin toptan Müslümanlara ve İslam'a savaş açıp diyarlarını yerle bir ettiği bu zamanda Allah-u Teâlâ’nın veliliğine ihtiyaçları yemekten ve sudan daha fazladır. Rabbim cümlemizin velisi olsun. Bizleri sevdiği ve razı olduğu veli kullarının zümresine katsın. Allahumme âmin. Davamızın sonu yüce Allah'a hamd etmektir. 1 - Yunus Sûresi 62, 63. Ayetler 2 - Bakara Sûresi 257. Ayet 3 - Âl-i İmrân Sûresi 15. Ayet 4 - Mâide Sûresi 5. Ayet 5 - Hacc Sûresi 3. Ayet 6 - Buhari Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين  Zilhicce ayının 9. günü olan Arefe günü, Allah katında senenin bütün günleri içerisinde en faziletli, en değerli gündür. Arefe günü, fecrin doğuşundan başlayıp güneşin batmasına kadar sürer. Zilhicce’nin ilk 10 günü içerisinde yapılan herhangi bir salih amel başka günlerde yapılan herhangi bir salih amelden daha üstün, ecri daha fazla olduğu için Arefe gününde de çokça ibadet edilmelidir. Ancak bu günde en çok DUA ve ZİKİR ibadetlerine önem verilmelidir. Nitekim hacılar Arafat’ta dururlarken dua ve zikirle meşgul olurlar. Bu günün bütün vakitlerinde Allah (azze ve celle) çokça zikredilir. (Kur’an okumak da bir zikirdir, hatta en faziletli zikirdir.) Allah’u Teâlâ şöyle buyurmuştur: “…ve bilinen günlerde Allah’ın ismini ansınlar.” (Hacc sûresi, 28. ayet meali) Nevevî (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “İbn Abbas, İmam Şafiî ve âlimlerin geneli: “Bilinen günler Zilhicce’nin ilk 10 günüdür” demişlerdir. Bil ki bu 10 günde diğer günlerden fazla olarak zikirleri çoğaltmak müstehabtır. Arefe gününde ise bu 10 günün geriye kalan günlerinden daha çok zikretmek müstehabtır.” Zikirler arasında çokça tehlil, tekbir ve tahmid etmek sünnettir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Bu 10 günde tehlil’i (La ilahe illallah), tekbir’i (Allah’u Ekber) ve tahmid’i (elhamdulillâh) çoğaltın.” (Ahmed) 2-3 defa "Allah’u Ekber" denilerek başlayan meşhur tekbir sigası söylendiğinde tehlil, tekbir ve tahmid edilmiş olunur. Ama Arefe günü daha çok “Kelime-i Tevhid” zikrinin en faziletli sigasıyla zikir yapılmalıdır. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle demiştir: ‘’Duanın en hayırlısı/en faziletlisi Arefe günü yapılan duadır. Benim ve benden önceki nebilerin söylediği en hayırlı/en faziletli söz: لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ، وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ sözüdür.’’ (Tirmizi, Muvatta. Şeyh Elbani “Hasen” demiştir.) İmam Ahmed’in (rahimehullah) bir rivayetine göre Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in Arefe günü en çok yaptığı dua bu dua idi. Yani bu tevhid zikri istenilen sayıda yapılıp ardından dua edilir, duaya bu zikirle başlanır. Şeyh Abdulaziz et-Tarîfî (hafizahullah) şöyle demiştir: ‘’Arafat’ta durmaktan ve oruçtan sonra Arefe günü amellerinin en faziletlisi, dua ve zikir ile meşgul olmaktır. Dua daha çok yapılır. Bu güne özel belli bir dua sabit olmayıp dünya ve ahiret hayırlarından kapsayıcı dualar seçilir.’’ Dua ve zikir, özellikle öğle namazı vaktinin girmesinden güneş batana kadar ki vakitte daha da artırılmalıdır. Bu vakit, Arefe gününün en faziletli vaktidir. Çünkü bu vakitte Allah (azze ve celle) dünya semasına inmektedir ve Arefe gününün dışında bir gündüz vaktinde indiği sabit olmamıştır. İbn Teymiyye (rahimehullah) şöyle demiştir: ‘’Allah kendisini birçok sahih hadiste Arefe’nin öğle ile akşam arası vaktinde inmekle vasıflamıştır.’’ (Mecmûu’l-Fetâvâ, 5/373) Nitekim hacıların Arafat’ta dua ve zikir için durma vakti, güneşin zevalinden (öğleden) itibaren başlar. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle demiştir: “Allah’ın Arefe gününde bir kulu cehennemden azat ettiği daha çok hiçbir gün yoktur.” (Müslim) Dualara icabet edildiği, kulların cehennemden azat edilmesinin en çok olduğu, günahların affedildiği bu büyük rahmet gününü en güzel şekilde değerlendirmeli, bol bol istiğfar ve dua etmeliyiz. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk