Münafıkların 50 Alâmeti : 18 – Riya ( Gösteriş)

Hamd âlemlerin Rabbi, sahibi ve hâkimi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz, önderimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Hâkimiyet; Egemenlik, yasama ve kanun çıkarma gibi manalara gelir. Türkiye Büyük Millet Meclisinde büyük harflerle şu ibare yazılıdır: “EGEMENLİK (HÂKİMİYET) KAYITSIZ ŞARTSIZ MİLLETİNDİR” Bu yazının ne anlama geldiğini, doğru olup olmadığını ve ne zamandan beri asıldığını hiç düşündünüz mü? Bu yazının manası şudur: İtiraz edilmeksizin ve irdelenmeksizin kanun koymak, haram (yasak) ve helal (serbest) vaaz etmek ve yönetim; Âlemlerin Rabbi olan Allah’ın değil, tamamıyla milletindir. Milletin helal dediği helal, haram dediği haramdır. Serbest bıraktığı serbest yasakladığı yasaktır.! Millet isterse içkiyi, faizi, kumarı, zinayı, eşcinselliği ve daha başka rezillikleri serbest kılabilir. Bu kararlara hiç kimse itiraz edemez! Ve karşı duramaz!. Osmanlı Devletinin çöküşü sonrasında 1923’te Laik Demokrat Türkiye Cumhuriyeti kurulurken bu temel üzerine kurulmuştur. Bu söz sizce bu kainatın sahibi ve hâkimi olan Allah-u Teâlâ’ya başkaldırı ve savaş ilanı değil midir.? Halbuki biz Müslümanlar Allah-u Teâlâ’nın mesajı olan Kur’an’ı Kerim’den şunu öğreniyoruz: “Hüküm sadece Allah'a aittir. O size kendisinden başkasına ibadet etmemenizi emretmiştir. İşte dosdoğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler.” (Yusuf Sûresi, 40) İmam Taberi (rahimehullah) bu ayetle alakalı olarak şöyle demektedir. “Allah (celle celaluhu) yarattığı hiçbir varlığı hükmünde kendisine ortak kabul etmez. Bilakis kulları arasında tek başına hüküm verecek, onların işlerini düzenleyecek ve dilediği gibi tasarrufta bulunacak olan ancak O’dur.” (Taberi Tefsiri 8/212) Yani kısacası “Egemenlik Kayıtsız Şartsız Allah’ındır.” Çünkü yaratan O’dur, sahip olan O’dur, ibadete tek layık olan O’dur. Nasıl ki demokraside egemenlik, hakimiyet hakkının beşere ait olduğu noktasında hiçbir ihtilaf, şek ve şüphe yok ise, İslam’da da bu yetkinin ancak ve ancak Allah-u Teâlâ’ya ait olduğu hususunda hiçbir şek ve şüphe yoktur. İslam’da en yüksek otorite, kendisinden başka hiçbir otoritenin bulunmadığı tek sulta sahibi Allah-u Teâlâ’nın bizzat kendisidir. O’nun hükmünü bozacak hiçbir merci, O’nun sözünün üzerinde hiçbir söz sahibi yoktur. Bu tevhid kelimesine şahitlik eden her Müslümanın zihninde güneş gibi açık olan bir meseledir. Allah-u Teâlâ şöyle buyuruyor: "Dikkat edin! Hem yaratmak, hem de emretmek sadece O’na mahsustur. Âlemlerin Rabbi Allah ne yücedir." (A'râf Sûresi, 54) Allah-u Teâlâ, hükmün ve otoritenin tek sahibi olması dolayısıyla, kullar arasında ancak kendi hükümleri ile hükmedilmesini emretmekte, buna karşılık Allah’ın hükümleriyle hükmetmeyenlerin kâfirler, zalimler ve fâsıklar olduklarını bildirmektedir: “Allah’ın indirdiği hükümlerle hükmetmeyenler, kâfirlerin… zalimlerin… fâsıkların ta kendileridir.” (Maide Sûresi, 44-45-47) Allah-u Teâlâ kulların arasında meydana gelebilecek bütün ihtilaflara dair yetkinin sadece Kendisine ait olduğunu bildirmiş, hakkında ihtilafa düşülen bütün meselelerde O’nun hakemliğini tanımayı emretmiştir: "Eğer bir şey hakkında ihtilafa düşerseniz, onun çözümünü Allah’a ve Rasûlüne götürün." (Nisa Sûresi, 59) Bununla beraber Allah-uu Teâlâ, ihtilafların ve anlaşmazlıkların çözümünü Allah’tan başkasının hükümlerine götüren kimselerin iman iddialarını ise reddetmektedir: "Sana indirdiğimize ve senden önce indirdiklerimize iman ettiğini iddia edenleri görmedin mi? Tağuta muhakeme olmak istiyorlar. Ancak onun hükmünü inkâr etmekle emir olunmuşlardı. Şeytan onları derin bir sapıklığa düşürmek istemektedir." (Nisa Sûresi, 60) Ve nihai olarak Allah-u Teâlâ hükmüne hiç kimseyi ortak tanımadığını beyan ederek, kendi hükmü dışında kalan bütün hükümlerin cahiliye hükümleri ya da Tağutun otoritesi olarak isimlendirmiştir. "O hiçbir kimseyi hükmünde ortak kabul etmez." (Kehf Sûresi, 26)  “Onlar cahiliyenin hükmünü mü istiyorlar. Gerçekten inanan bir topluluk için Allah’tan daha iyi hüküm veren kim vardır." (Maide Sûresi, 50) Sonuç: Egemenlik hakkını yüce Allah’a değilde millete veren, Allah-u Teâlâ’nın kanunlarıyla değil de demokrasi ürünü kanunlarla yönetilmek isteyen toplulukların İslam dini ile hiçbir bağları kalmaz. Bu topluluklar La ilahe illallah deseler de, namaz kılıp zekat verseler de, her sene hacca gitseler de durum değişmez, ahirette ibadetleri onlara fayda vermeyecektir. Allah’ın affına mazhar olamazlar. Çünkü egemenliği millete vermek küfür ve şirktir. Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: “Allah, kendisine ortak koşulmasını asla bağışlamaz; bundan başkasını, (günahları) dilediği kimse için bağışlar. Allah'a ortak koşan kimse büyük bir günah (ile) iftira etmiş olur.” (Nisa Sûresi, 48) Davamızın sonu Allah-u Teâlâ’ya hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi, hâkimi ve düzene koyucusu olan yüce Allah'a, salât ve selam efendimiz, önderimiz, rahmet ve savaş peygamberi olan Rasûlullah'a, ehli beytine, ashabı kiramına ve yolunu kıyamete kadar takip edecek mü’minlere olsun. Kemalizm'i iyi kavrayabilmek için kısaca bu ismin kendisine nispet edilen şahsiyeti, yani Mustafa Kemal Atatürk'ü, inancını, kültür ve karakterini ve yaşadığı dönemde geçirdiği olayları ve bulunduğu coğrafyayı iyi analiz etmemiz gerekmektedir. Kemal Atatürk'ü değerlendirirken İslam dinine göre ve hayatını en son geçirdiği ve tamamladığı hal üzere değerlendireceğiz. Çünkü bizler her insana iman ve takvasına göre değer vermek zorundayız. İkinci olarak esas olan kişinin hayatını ne ile tamamladığıdır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Şüphesiz İslam'ın en sağlam halkası Allah için sevmen ve Allah için nefret etmendir.”[1] Mustafa Kemal, Osmanlı İmparatorluğu döneminde orduda subay görevini üstlenmiş bir şahsiyetti. Küçüklüğünden beri İslam dinine değer verdiği, namazında niyazında ve dinine bağlı olduğu ile ilgili herhangi bir malumat yoktur. Tam tersine abdest almadığı, namaz kılmadığı, içki içtiği, kadınlara düşkün olduğu, batıya hayran olduğu, haram veya helal dinlemediği özellikle hayatının son büyük bir bölümünü içki masalarında, müzikli kadın erkeğin karışık olduğu eğlence partilerinde geçirdiği bilinen, ileride geleceği gibi hatta Allah’a ve İslam’a inanmadığı, şeriatı şiddetle reddettiği dostları ve düşmanları tarafından itiraf edilen bir gerçektir. Soyunun hakikati hakkında da doğrulukları ispatlanmamış olsa da bir sürü şaibeli bilgi bulunmaktadır. Hatta hayattayken ve gerçek yüzü ve niyetinin ortaya çıkmadığı 1921-1922 yıllarında yayınlanmış çeşitli Amerikan gazetelerinde Mustafa Kemal’in Türk olmadığı, Selânikli bir sefarad (sephardic) yahudisi olduğu türünden çokça haber yer almıştır. Yine Mustafa Kemal’in uşağı olan Cemal Granda’nın ‘sansürlenmemiş’ anılara göre de Mustafa Kemal yahudidir.[2] Koyu bir Türkçü olan Dr. Rıza Nur’a göre yani Selanik asliye hukuk mahkemesi ilam karar numarası: Adet/451 verilerine göre ise Mustafa Kemal Sırp asıllıdır.[3] Mustafa Kemal’in yaşadığı dönemde, Osmanlı İmparatorluğu, iki yüz yıldan beri batının tabiriyle hasta adam dönemini yaşıyordu. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'in gelişinden, Osmanlının yıkılışına kadar Yahudiler, Haçlılar ve genel manada küfür milletleri mürted ve münafıklarla el ele vermiş gece gündüz, İslam'ın otoritesini yıkmaya ve İslam dinini yok etmeye çalışıyorlardı. Osmanlı son iki yüz senesinde çok kötü dönemler geçirdi. Osmanlıda maalesef ciddi itikadı, menheci ve ameli bozulmalar olsa da birçok asır İslam sancağını taşımış, İslam topraklarını genişletmiş, İslam âlemini kâfirlerin saldırılarından korumuş ve özellikle Yahudilere, Filistin'de devlet kurma fırsatı vermemişti. Müslümanların halifeliğini elinde tuttuğu için Siyonist Haçlı ittifakı devletleri Osmanlıyı içeriden ve dışarıdan yıkmaya çalışıyorlardı. Dünyayı parsellemeye ve sömürmede yarışa giren batılı güçler 1. Dünya Savaşı’na Osmanlı İmparatorluğu’nu da soktular. Savaş bildiğiniz üzere Osmanlı ve müttefiklerinin hezimetiyle son buldu. Osmanlı Devleti, zalim maddeler içeren Mondros Ateşkes Antlaşması’nı imzalamasıyla hâkimiyetini kaybetti. Osmanlı topraklarının bazı bölümleri Fransa, İngiltere ve Rusya arasında bölüştürüldü ve işgal edildi. Bu pastadan Yunanistan da payını aldı. Osmanlı çok kötü ekonomik, siyasi ve askeri sıkıntılara girdi. Topraklarının büyük bir bölümü işgal altındaydı. Müslümanlar zulüm görüyor, kadınlarının örtüsüne el uzatılıyor, İslami değerlere dil uzatılıyordu. Bu kötü şartlar altında âlimler, salihler ve hassas Müslümanlar bu duruma çok uzun süre sessiz kalamayacaklardı. Bir uyanış, bir silkinme bu ümmeti kaplayacaktı. Çünkü Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'in ümmeti gaflet ve günahlara dalsa da; güzel âlimler, basiretli liderler, ümmeti harekete geçirebilirdi. Batılı kâfirler, başkaldırmayı durdurmak için, sözde Osmanlı halkını düşmandan kurtaracak, kaybettikleri izzeti kendilerine geri getirecek ve maddi manevi gerilemeyi onaracak bir adamı seçip onu desteklemeli ve bütün ümmete en büyük kurtarıcı ve kahraman olarak lanse etmeliydiler. Bu misyonu yüklenecek adamı bulmuşlardı. Subay olan bu şahsiyete yükselme yolunu açtılar ve bir anda Mustafa Kemal yükselişe geçti. Mustafa Kemal, milletine düşkün, vatan topraklarını düşmandan kurtaracak, kahramanlıklar sergileyecek ve vatanı girdiği maddi ve manevi buhrandan çıkaracak bir rol almalıydı ki halk onu sevsin ve ona inansın. Planladıkları gibi oldu. Osmanlı halkı samimi niyetlerle, sahip oldukları değerli şeylerini feda ederek Mustafa Kemal komutanlığında kurtuluş savaşına girdiler. Batılı ülkeler halkı inandırmak ve kendisini lider görmeleri için Mustafa Kemal’i vatanı sözde batı haçlı istilasından kurtardı fikrini kazandırmak için planlı olarak Türkiye’nin topraklarından çıktılar. Mustafa Kemal’e gizliden destek vererek laikler yardımıyla güçlendirdiler. Güçlenince Osmanlıdan kalan hâkimiyet ve devlet adamlarını devre dışı bıraktı. Son Osmanlı padişahının padişahlığını ilga etti ve Osmanlının başkenti olan İstanbul'dan yetkileri alarak Türkiye’ye yeni başkent tayin ettiği Ankara'ya devretti. Sonra İslam adına ne kalmışsa hepsini devre dışı bırakmak için devrimlere başladı. Tabi bu güçlü duruma gelebilmek için bir müddet İslam dinine saygı görünümü sergiledi. Tekbir ve ayetlerle meclisi açtı. Kurbanlar kestirdi. Halka hutbe verdi. Bazı sakallı din adamlarıyla fotoğraflar çektirdi. Yapmış olduğu devrimler ve İslam’a aykırı devrimleri yaparken itiraz eden muhalifleri hapislere atması, bir kısmını idam etmesi, aslen onun İslam diniyle bir alakasının olmadığını çok açık bir şekilde göstermektedir. Yapmış olduğu devrimlere şöyle bir göz atacak olursak: 01: 23 Nisan 1920 Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı 23 Nisan 1920’de “Egemenliğin Kayıtsız Şartsız Ulusa Ait Olduğu!” belirtilmiş ardından bu yeni düzenin kurulması için hızla çalışmalar başlatılmıştır. Bu düzenlemeye göre yasalarda, İslam’ın hükümlerinin iptali ve hüküm vaaz etme hakkının millete verilmesi söz konusudur. 02: 1921 Teşkilatı Esasiye Kanunu Bu kanun bir sürü madde ihtiva eder. En önemli maddeler: Yasama, yürütme ve yargı meclise aittir. Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir! Savaşa ve barışa TBMM karar verir. Bu kanuna göre Allah’u Teâlâ’ya ait olan kanun koyma özelliği Allah’tan alınıp millete yani millet meclisine verilmiştir. 03: 29 Ekim 1923 Cumhuriyetin İlanı Cumhuriyetin Manası: Halkın egemenliğini kendi elinde bulundurduğu ve bunu, arasından seçtiği milletvekili aracıyla kullandığı bir yönetim şeklidir. İslam’da egemenlik hakkı sadece Allah’u Teâlâ’ya aittir. Müslümanların devleti Kur’an ve Sünnete göre şekillenir. 04: 3 Mart 1924 Halifeliğin Kaldırılması Müslümanların yönetim şekli halifeliktir. Yani Müslümanların hem dini işleri hem de dünyevi işlerine Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in varisleri olan halifeleri bakarlar. Müslümanların dinlerini ve dünyalarını ıslah etmeyle mükellef olan bu halifelik müessesesi Müslümanların başkanlığı konumundadır. Mustafa Kemal, İslam’ı tamamıyla yürürlükten kaldırmak için Hilafeti kaldırmış yerine Batı tarzı başkanlık getirmiştir. 05: 20 Nisan 1924 Anayasanın Kabul Edilmesi Bu anayasada şu belli başlı maddeler vardı: Madde 1: Devletin Yönetim şekli Cumhuriyettir. Madde 2: Türk Devleti'nin dili Türkçe, başkenti Ankara'dır. Madde 3:Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir. Bu egemenliğin tek temsilcisi TBMM'dir. Hükümet sistemi yerine kabine sistemi getirilmiştir.1928 yılında “Devletin dini İslamdır.” ibaresi çıkarılmıştır. 1930 yılında kadınlara da seçme ve seçilme hakkı verilmiştir. 1937 yılında laiklik ilkesi anayasaya girmiştir. 06: 1924-1937 Mecellenin Kaldırılması Mecelle-i Ahkâm-ı Adliye veya kısaca Mecelle, 1868-1876 yılları arasında Ahmet Cevdet Paşa başkanlığındaki bir komisyon tarafından derlenen İslami özel hukuk (medeni hukuk) kurallarını içeren kanunlar manzumesidir. Osmanlı İmparatorluğu'nun son yarım yüzyılında şer'i mahkemelerde hukuki dayanak olarak kullanılmıştır. Bu kanunlar Kur’an ve Sünnetten alınmıştır. 07: 1924 Şeriyye Mahkemelerinin Kapatılması Osmanlı İmparatorluğu kurulduğundan beri yönetimini ve mahkemelerdeki kanunlarını İslam ahkâmına göre düzenlemiş ve adli mercilerde İslam hukukunu geçerli kılmıştı. Mustafa Kemal 1924’te Şeriatla hükmeden mahkemeleri kaldırmış, yerine Batı Hrıstiyanlarının belirlediği beşeri hukuka dayalı olan günümüz mahkemelerini getirmiştir. 08: 3 Mart 1924 Öğretimin Birleştirilmesi Türkiye’de eğitim alanında reform yapabilmek; millilik, laiklik, modernlik esaslarını uygulayabilmek için eğitim kurumlarının birleştirilmesine karar verildi. Böylelikle asırlardır süre gelen İslami eğitime dayalı medreselere son vermek için zemin hazırlanmıştır. Yerini, laiklik ve demokrasi esasına dayanan müfredatını Avrupalılardan almış okullar açılmıştır. 9: 1924 Medreselerin Kapatılması Yüzyıllardır İslami ilimler öğreten medreseleri kapatmaktan amaç Müslüman halkı İslam’dan bihaber kılmak ve toplumu âlimsiz bırakmaktı. 10: 17 Şubat 1925 (Öşür) Vergisinin Kaldırılması İslam hukukuna göre zengin konumunda olan her bir Müslüman mallarının zekâtını fakirlere ödenmesi için zekâtını devlete ödemek zorundadır. Ödenen zekâtlardan biri de araziden elde edilen mahsulün onda birini ödemesidir. Buna arazi zekâtı yani Öşür denir. Bu zekât çeşidi kaldırılmış yerine devlete ödenecek olan değişik şekillerde belirlenmiş halkı sömüren ağır vergiler getirilmiştir. 11: 25 Kasım 1925 Şapka Kanunu Müslümanların başlarına giydikleri sarık takke gibi başlıklar yasaklanmış Batı kültürü ve Yahudi geleneği ürünü olan şapka getirilmiş, herkes satın almaya ve giymeye mecbur kılınmış, giymeyenler hakkında cezalar uygulanmış, hatta İskilipli Atıf Hoca gibi âlim ve Müslümanlar şapka devrimine başkaldırdıklarından dolayı hapsedilmiş sonra idam edilmişlerdir. 12: 30 Kasım 1925 Tekke ve Zaviyelerin Kapatılması Aslen İslam’a göre Tekke ve Zaviye yoktur. Onun yerine cami ve medrese vardır. Ancak tasavvufçular yapabilecekleri bazı bid’at olan ibadetleri rahatlıkla yapabilmek için Tekke ve Zaviye inşa ediyorlardı. Mustafa Kemal bu binaları bid’at oluşlarından dolayı değil, İslam dinine nispet edildiklerinden dolayı kaldırıp yasaklamıştır. 13: 1925-1935 Takvim, Saat ve Ölçülerde Yapılan Değişiklikler Var olan takvim iptal edilmiş, özellikle Hristiyan dünyasının kullandığı miladi takvim seçilmiş, Müslümanların tatil yaptıkları Cuma günü iptal edilmiş, Yahudi ve Hristiyanların tatil yaptıkları Cumartesi ve Pazar günleri tatil olarak belirlenmiştir. 14: 1926-1934 Türk Kadınının Medeni ve Siyasi Haklarına kavuşması Osmanlı döneminde kadın İslami kurallara tabi idi. Örtülü olmak zorundaydı. Onurunu ve namusunu korumak için erkeklerle karışmasına sebebiyet veren her türlü ortamlarda çalışmasına müsaade edilmezdi. Mirasta şeriata göre erkeğin yarı hakkını alır, şahitlikte erkeğin yarısı olarak görülür bir erkekle beraber şahitlikte iki kadın istenirdi. Bu uygulama Allah’u Teâlâ tarafından belirlenmiştir. Mustafa Kemal bu anlayışı yıktı. Kadınların batı kıyafetler giyip kamu alanlarına girmesine, erkeklerle aynı meslekleri paylaşması ve siyasi alanlara girip yönetici olmasını teşvik etmiştir. Mirasta ve şahitlikte erkek gibi kılınmıştır. 15: 17 Şubat 1926 Medeni Kanunun Kabulü İlan edilen Türk Medeni Kanunu ile birden çok kadınla evlenme kaldırıldı. (Hâlbuki Allah’u Teâlâ erkeğe adalet yapma şartıyla dört eşe kadar izin vermiştir.) Küçük yaşta evlenmeler yasaklandı. (İslam’da caiz olan şeyler yasaklanmıştır!) Boşanma konusunda erkeğe tanınan haklar, kadına da tanındı. (İslam’a göre boşama erkeğin elindedir. Geçimsizlik esnasında kadı yani hâkim uygun görürse kadını boşayabilir.) Miras konusunda kadın-erkek eşitliği sağlandı (Hâlbuki İslam’a göre erkek kadının iki katını alır.) 16: 1926 Türk Ceza Kanunu Türk Ceza Kanunu 1926 yılında, 1889 tarihli İtalyan Zanardelli Yasası esas alınarak hazırlanan ve TBMM'de kabul edilen yeni ceza kanunudur. Türk Ceza Kanunu yürürlüğe girdiği tarihten itibaren çeşitli tarihlerde toplam 54 kez değişikliğe uğradı. Bunlardan en önemlisi 1936'daki değişikliktir.(Bu kanun beşeri sistem olduğu için bir asırdan kısa bir süre içinde onlarca defa değiştirilmiştir. Hâlbuki Allah’u Teâlâ’nın kanunu 1400 senedir aynıdır ve Kıyamet kopana kadar değişmeden kalacaktır.) 17: 1926 Maarif Teşkilatı Hakkında Kanun 2 Mart 1926 tarihinde Türkiye'de, ilkokul, lise ve yükseköğretimin belli esaslara göre düzenlenmesi için Maarif Teşkilatı Kanunu kabul edildi. Devletin izni olmadan okul açılamayacağı belirtilerek okullarda hangi derslerin ne şekilde okutulacağı belirlendi. Eğitim sistemi düzenlendi. Bugünkü eğitim sistemi ana çizgileri ile kuruldu. Okul açma yetkisi Milli Eğitim Bakanlığına verildi. Yabancı okullarda Türkçe Tarih Coğrafya ve Felsefe derslerinin Türk öğretmenler tarafından okutulması karara bağlandı. Tefsir ve Tefsir Tarihi, Hadis ve Hadis Tarihi, Fıkıh Tarihi, Kelâm Tarihi gibi dersler, müfredattan kaldırılmıştır. İlköğretimin ücretsiz ve mecburî olduğu belirtildi. Karma eğitim ilkesi kabul edildi. 18: 1 Kasım 1928 Harf Devrimi Osmanlı döneminde kitaplar, yazışmalar ve genel anlamda yazı Arapça harfleriyle yapılırdı. Türklerin İslam’a girmesiyle Arapça harflerde hayatlarına girmişti. Hiçbir sıkıntı duymadan bu harfler kullanılarak Türkçe yazılıyordu. Tıpkı Pakistan, Afganistan ve İran gibi birçok devlet Arapça konuşmamasına birinin dili Urdu, birinin Peştu ve diğerinin Farsça olmasına rağmen Arapça harfler ile istediklerini yazabiliyorlar. Amaç İslam’ı kalplerden kazımak olduğu için Mustafa Kemal yüzlerce yıldır halkın kullandığı Arapça harfleri kaldırıp yerine kâfirlerin kullandığı Latin harflerini getirmiş, bir gecede bütün Osmanlı kitapları büyük ilmi hazine çöpe atılmıştır. Şuanda Türk halkı Arapça karakterleri bilmediğinden dolayı Osmanlıdan kalma ilmi hazinelerden istifade edememektedir. 19: 21 Haziran 1934 Soyadı Kanunu Daha evvel çocuk babasına nispet edilerek tanınırdı. Mustafa Kemal, İslam’dan gelme bu kültürü kaldırıp yerine soyadı kanunu getirildi. Birçok aileye saçma sapan isimler kullanılarak soyadı yapıldı. 20: 3 Aralık 1934 Kılık ve Kıyafette Değişiklik Erkeklere ait başlıkları düzenleyen Şapka Kanunu'nun çıkmasından sonra toplumun bir kesiminde kadın kıyafeti konusunda da bir yasa çıkması için beklenti oluşmuş ve kimi basın organları bu konuda hükümeti teşvik edici yayın yapmışlardı. Ancak hükümet bu yönde bir karar almadı. Ne var ki birçok yerel yönetim, 1925-1934 tarihlerinde kadınların çarşaf ve peçeyi bırakıp batı kültürü kıyafetler giymesi için yasak ve cezalar getirdi. Örneğin Tirebolu Belediyesi 7 Ekim 1926’da aldığı kararla ilçede peçe takılmasını yasakladı ve peçesini 48 saat içinde çıkarmayan kadınların cezalandırılacağını ilan etti; Trabzon Vilayet Meclisi Aralık 1926’da aldığı bir kararla peçeyi yasakladı, peçe takmaya devam edenlerin karakola sevk edileceğini açıkladı. 1934 yılı sonunda Bodrum Kent Konseyi kadınların çarşaf ve peçe takmasının yasaklanmasına, yasağa uymayanların belediyece cezalandırılmasına karar verdi. Devlet memurlarına şapka giyme zorunluluğu getiren bakanlar kurulu kararnamesinin çıktığı 2 Eylül 1925 günü çıkarılan din adamı dışındaki kişilerin cübbe ve sarık giymeleri yasaklanmıştı. Buna aykırı davranışlar, bir yıla kadar hapisle cezalandırılacaktı. 1934 yılında ise din adamlarının dini kıyafetlerini sadece ibadet yerlerinde giymelerine dair bir yasa çıkarıldı. Hükümetin meclise sunduğu yasa önerisinin gerekçesi şöyleydi: “Din ile devletin ayrılığını ve dini değerlerin devlet hayatı dışında sırf vicdani bir nitelikte kalıp memleketin devlet hayatında dinin hiçbir etkisi olmamasını, yani laiklik esasını devrimin ve rejimin ana ilkesi tanımış olan Cumhuriyet hükümeti bu yolda attığı adımların doğal bir sonucu ve gereği olarak ruhanilerin dini kıyafetlerini ancak ayinler sırasında taşıyıp, ayinler dışında herhangi bir bireyin taşıyabileceği kıyafetlerde bulunması konusunu gerekli görmüştür.” Mustafa Kemal’in Müslüman olduğu, İslam dinine çok saygılı olduğu, namaz kılıp Kur’an okuduğu, Kur’an-ı Kerim’i Türkçe’ye tercüme ettirdiği, hutbe okuduğu gibi yazılar çok olsa da bir insanın söylemleri değil faaliyeti doğruluğunu gösterir. Bir çocuk anne-babasına “Ben sizi çok seviyorum” dese de eğer anne babasına küfredip dövüyorsa ve onlara zulmediyorsa istediği kadar sevdiğini söylese de hiç bir akıl sahibi onun doğru sözlü olduğunu kabul etmez.      Buna binaen Mustafa Kemal’in yapmış olduğu bu devrimler onun İslam ile alakasının olmadığını açık bir şekilde göstermektedir. Buna ek olarak bazı ileri gelen kimselerin ve bizzat kendisinin konuşması yine bu gerçeği teyit etmektedir. “Kazım Karabekir'in belirttiğine göre, Atatürk ona din ile ilgili olarak “dini olanların kazanamayacağını” ve “fakir kalmaya mahkûm olduklarını” söyleyip netice olarak önce din anlayışını kaldırmak gerektiğini söylemiştir. Ayrıca İslam dinine ilişkin olumsuz sözleri de bulunmaktadır. Kazım Karabekir'in anlattığı üzere, Atatürk Balıkesir'de hutbe okumasına karşın daha sonra Kur'an ve Muhammed ile ilgili olumsuz sözler etmiştir.”[4] Farklı bir görüşe göre, 1926-27 yılları arasında Atatürk ile röportaj yapan Grace Ellison, 1928 yılında yayımlanan “Turkey Today” adlı kitabının 24. sayfasında Atatürk'ün kendisine şunları söylediğini yazmıştır: “Benim bir dinim yok ve bazen bütün dinlerin denizin dibini boylamasını istiyorum. Hükümetini ayakta tutmak için dini kullanmaya gerek duyanlar zayıf yöneticilerdir. Adeta halkı bir kapana kıstırırlar. Benim halkım demokrasi ilkelerini, gerçeğin emirlerini ve bilimin öğretilerini öğrenecektir. Batıl inançlardan vazgeçilmelidir. İsteyen istediği gibi ibadet edebilir. Herkes kendi vicdanının sesini dinler. Ama bu davranış ne sağduyulu mantıkla çelişmeli ne de başkalarının özgürlüğüne karşı çıkmasına yol açmalıdır.” Öte yandan 1937 yılında yaptığı Meclis konuşmasında şu sözleri söylemiştir: “Bizim devlet idaresindeki ana programımız Cumhuriyet Halk Partisi programıdır. Bunun kapsadığı prensipler bizi idarede ve siyasette aydınlatıcı ana hatlardır. Fakat bu prensipleri gökten indiği sanılan kitapların dogmaları ile asla bir tutmamalıdır.” [5] Konumuza dönecek olursak gerek Mustafa Kemal döneminde ve gerekse akabinde İsmet İnönü döneminde Şeriat elden gidiyor söylemiyle kıyam etmiş, başkaldırmış ve isyan etmiş çok sayıda grup ve fertler çıksa da bütün bu cemaat ve fertlerin kıyamı kanla bastırılmış. Bir kısmı idam edilmiş, bir kısmı cezaevlerinde uzun yıllar tutulmuş ve bir kısmı yurt dışına kaçmak mecburiyetinde kalmıştır. Şeyh Said kıyamı buna en açık örnektir. Mustafa Kemal’den bu yana Müslümanlar, Kemalistlerden çok zulüm ve baskılar gördüler. Halen görmekteler. Maalesef Osmanlı’nın yıkılmasından sonra Türkiye Cumhuriyeti öyle hallere geldi ki, neredeyse ne siyasi alanda ne kültürel alanda ne eğitim alanında ne askeri alanda ne de sosyal alanda Almanya’dan veya İngiltere’den veya Fransa’dan bir farkı kalmıştır. Hayatın her alanından İslam, Kemalistler tarafından uzaklaştırılmış, yerine batı kanun ve modeli getirilip hâkim kılınmıştır. Türkiye’nin her tarafı şirk ve küfür bataklığına dönüşmüştür. Basın yayın kanalları gece gündüz küfür içeren hatta İslam dini ile alay eden program ve filmler yayınlamaktadır. Her yerde faiz, içki, zina, kumar, çıplaklık kol geziyor. İnna lillah ve inna ileyhi raciun. Atatürkçülük ya da Kemalizm, kelime anlamı olarak Mustafa Kemal Atatürk'ün düşüncelerinin ve görüşlerinin takipçisi olmak, Atatürk milliyetçiliğine bağlı, belirli bir sınıf desteğine dayanmayan; geri kalmış safsata ve batıl itikatlardan güç alan kurumlar yerine akla ve bilime dayanan kurumları getirmeyi amaç edinen, anti-emperyalist ideoloji olduğunu, Atatürkçüler beyan ederler. Tabi ki biz de uydurmalara, hurafelere ve İslam itikadını bozan oluşumlara karşıyız. Ancak bu hurafelere karşı olmak farklı bir şey, Atatürkçü olup bu hurafelere karşıyız etiketiyle İslam’ı kötülemek, İslam’a karşı olmak ve toplum olarak İslam’dan yüz çevirmek farklı bir şey. Yani Osmanlı Devletinde İslam itikadına aykırı oluşumlar, safsata ve hurafeler yer edindiyse, bunun çözümü Halifeliği kaldırmak, İslam’ı geri plana atmak değil, Halifeyi ve Devleti ıslah etmektir. Halifeyi denetlemek, toplumu eğitmek, Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yöntemlerini kullanmaktır. Kur’an ve Sünnete geri dönüş sağlayarak, yöneticileri ve toplumu ıslah etmektir. Kemalistler devlet anlayışlarını Atatürk’ün ilkeleri; yani Cumhuriyetçilik, Milliyetçilik, Halkçılık, Devletçilik, Laiklik ve İnkılapçılık üzerine temellendirirler. Şüphesiz böyle bir temellendirme İslam’a aykırı olduğundan dolayı bu görüşü benimseyen bir kişinin İslam ile bir alakasının kalmayacağını dinini azıcık bilen her aklıselim anlar. Türkiye’de yaşayan halkın bir kısmı gerçek Kemalist’tir. Mustafa Kemal’in görüşlerini tamamıyla benimser, din ile hiçbir alakaları yoktur. Hatta ibadetlerden ve Müslümanlardan nefret ederler. Bir kısmı ise namaz kılar, oruç tutar ancak Mustafa Kemal’in görüşlerine saygı ve sevgileri vardır. Bir kısmının din ile hiçbir alakaları yoktur. Ancak Atatürkçü takınırlar. Böylece Atatürkçülükten nemalanıp kendilerine bir dayanak ve menfaat sebebi edinirler. Bir kısım hoca ve dindar geçinen kesim vardır ki; yine bunlarda nemalanıp fayda elde etmek ve otoritede bir pay sahibi olmak için Atatürkçü takınırlar, Mustafa Kemal’i çok sevdiklerini, ona ve görüşlerine saygı duyduklarını söylerler. Bir kısmı ilimden ve vakıadan habersiz oldukları için ne Mustafa Kemal’i tanırlar ne de ilkelerini bilirler. Sadece büyük bir devlet adamı ve kurtarıcı olarak zannederler. Maalesef Türkiye’de ismen Müslüman Atatürkçüler yayılıp çoğaldı. Fakat son dönemlerde Atatürk sevgi ve kutsallığının gün geçtikçe azaldığı görülmektedir. Kemalistler eskisi kadar güçlü değiller. Sesleri eskisi kadar çıkmamaktadır. İslam’a yöneliş Allah’a şükür artmakta ve gençlik Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e daha çok yönelmeye başlamıştır. Elhamdulillah. Her hâlukarda şu bir gerçektir; Atatürkçülük ideolojisi, ilke ve inkılapları tamamıyla İslam’a aykırıdır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in getirdiği dinle çelişmektedir. Bir Müslüman hem Müslüman hem de laik, kemalist olamaz. Ya Müslümandır egemenliği Allah’a ve Rasûlü’ne verir. İslam dinine göre yönetilmeyi ister. Ya da egemenliği millete verir. Laiktir. Dinin siyasi hayata müdahale etmesini kabul etmez. Bu kimsenin İslam ile bağı kalkar. Bir ayette Allah’u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: وَمَن يَبْتَغِ غَيْرَ الإِسْلاَمِ دِينًا فَلَن يُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِي الآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ “Kim İslam’dan başka bir din (sistem, ideoloji, yönetim) isterse ondan kesinlikle kabul edilmeyecek ve ahirette hüsrana uğrayanlardan olacaktır.” [6] Şeriatın dışındaki her “…izm” ve ideoloji cahiliyedir, batıldır ve küfürdür. Rabbim hakkıyla dinimize dönüp İslam’a sarılmayı, Rabb olarak Allah’ı, anayasa olarak Kur’an ve Sünneti, lider olarak Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’i kabul etmeyi cümlemize nasibi müyesser eylesin. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. [1] İmam Ahmed [2] Cemal Granda, Atatürk’ün Uşağı [3] Dr. Rıza Nur, Hayat ve Hatıratım [4] Kâzım Karabekir Anlatıyor, Uğur Mumcu, Tekin Yayınevi, 5. Basım, s.40, 1993 [5] tbmm.gov.tr [6] Âl-i İmrân Sûresi 85. Ayet Meali Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Türkiye halkının dini kişiliğini şekillendirmiş olan en önemli etkenler özellikle Millî Mücadele Dönemi, akabinde Kemalistlerin kanlı diktatörlüğü ve sonrası bugüne kadar uzanan laikliğin hâkimiyetidir. Özellikle, şu günlerde, AKP hâkimiyeti Türkiyeli Müslümanlar için çok büyük bir tehlike arz etmektedir. Lakin bu tehlikeyi fark edebilmek için Kemalizm’in Türkiye halkı üzerindeki etkisini ve hali hazırda bu etkinin zayıflaması akabinde meydana gelmiş olan yeni halin iyi fehmedilmesi lazımdır. Bu meselenin hususen şu zamanda Türkiyeli Müslümanlar için hayati bir ehemmiyeti vardır. Bunun için bu yazıda Allah’ın inayetiyle Kemalizm ve etkilerinden bahsetmeye çalışacağım inşaAllah. Birinci kısım Türkiye’yi Kemalizm’e götüren süreci ve ikinci kısım Kemalizm’in Türkiye Müslümanları üzerindeki etkisini ve bu husus şu günlerde en önemeli etkiyi konu edecektir inşaAllah. Bir: Türkiye’yi Kemalizm’e Götüren Süreç Türkiye’yi Kemalizm’e götüren süreçten kast ettiğim tarihi akışın dâhilinde vaki olan hâdiseler silsileleri değildir. Bilakis 1920’de Sevr’de teklif edilen Yeni Dünya Düzeninden sonra Osmanlı İmparatorluğunun yıkılmasını ve bugün olduğu hal üzere laik bir Anadolu Türkiye’sinin teşkil edilmesini bilinçli hedef ve gaye edinmiş olan süreci kast ediyorum. Bu sürecin en mühim unsuru ve gayenin tahakkuk etmesini sağlayan sebebi mucibi Kemal Atatürk ve onun tesis ettiği Kemalist ideoloji olmuştur. Bahse girmeden evvel şunu söylemek isterim. Bu mevzular hakkında konuşan herkesin şunun farkında olması lazımdır. Bu mevzular bir milletin (Türkiye halkının/milletinin) kimliğini oluşturmuş olan ve milli duygularla dokunmuş olan hassas mevzulardır. Lakin şu bir gerçektir ki bugünümüz geçmiş günlerin neticesidir. Kendimizi tanımak istiyorsak ve halimizi anlamak istiyorsak geçmişimizi bilmeliyiz. Ancak geçmişini bilen halini anlar. Geçmiş günleri zapt eden ise hissiyat ve temenniler değildir. Bilakis geçmiş günde olmuş olanı zapt etmiş olan vesikalardır.[1] Bu vesikalar Kemalistlerin kilitleri altındaydı. Millî Mücadele, Cumhuriyet’e geçiş süreci ve sonrasında Tek Parti Dönemi’nin tarihsel vesikalarına ulaşım mümkün değildi. Bir şekilde ulaşabilmiş olanları da neşrettikleri takdirde ağır cezalar bekliyordu. Kadir Mısıroğlu gibi tarihçiler o dönemin canlı şahitleridir. Ancak son senelerde bazı gizli devlet arşivlerinin tarihçilere açılmasıyla beraber zamanında vaki olmuş olan hadiselere şahitlik eden belgeler ve fotoğraflar gerçekten olmuş olanları anlatmaya başlamıştır. Yeni Türkiye (Kemalist Türkiye) tarihi için çok önemli, belki en önemli olay Ağustos 1920 de gerçekleşmiş olan Sevr toplantısıdır. Zira Osmanlı geçmişinden yüz çeviren ve hiçbir yönüyle mirasçısı olmayı istemeyen bilakis, batıya mukallit, ladini ve ulusçu bir Türkiye’yi oluşturma süreci fiilen bu toplantıyla başlamıştır. Sevr Antlaşması Kemalist Türkiye’nin adeta esasıdır. Meşruiyetini ve davasının doğruluğunu ve gerekliliğini hep bu antlaşmaya dayandırmıştır ve bugün de hala dayandırmaktadır. Kemalistlerin tarihine göre Sevr’in mahiyeti şöyledir: “Sevr Antlaşması, Birinci Dünya Savaşı’na son veren antlaşmadır. Birinci Dünya Savaşı’nı kazanan İtilaf Devletleri, yenilgiye uğrattıkları Almanya, Avusturya, Macaristan ve Bulgaristan ile derhal barış antlaşması imzaladıkları halde, Osmanlı Devleti ile yapacakları antlaşmayı Osmanlının nasıl paylaşılacağı konusunda kendi aralarında çıkan anlaşmazlıklar nedeniyle geciktirmişlerdir. İtilaf Devletleri, San Remo Konferansı’nda (24 Nisan 1920) belirlenen antlaşma koşullarını Osmanlı Devleti’ne duyurmak için Osmanlı Devleti’nden Paris’e bir temsilci göndermesini istediler. Tevfik Paşa başkanlığında Paris’e gönderilen heyete İtilaf Devletleri antlaşma koşullarını bildirdi. Tevfik Paşa, önerilen antlaşma şartlarının, bağımsızlığı tehlikeye düşürücü niteliklere sahip olduğu düşüncesini bildirerek tekrar geri döndü. Ancak, antlaşmanın biran evvel imzalanması için İngiliz destekli Yunan kuvvetleri 22 Haziran 1920’de Balıkesir, Bursa, Uşak ve Nazilli’yi işgal ettiler. Aynı zamanda Yunanlılar, Trakya’dan saldırıya geçerek Tekirdağ’a kadar olan toprakları da işgal ettiler. Bunun üzerine İstanbul Hükümeti antlaşmanın kabul edilmesine karar verdi. Anayasaya göre barış koşullarının Mebusan Meclisi’nde görüşülerek kabul edilmesi gerekiyordu. Ancak Mebusan Meclisi kapatılıp dağıtıldığı için Padişah ve Sadrazam tarafından barış görüşmelerinin başlatılması ve kabul edilmesi için 22 Temmuz 1920’de Saltanat Şurası’nın toplanması sağlandı. Üyelerden bir tek Rıza Paşa antlaşmanın kabul edilmemesi yönünde oy kullandı. Bunun üzerine antlaşmanın imzalanması için Bağdatlı Hadi Paşa, Rıza Tevfik Bey ve Reşat Halis Bey’den oluşan şura, Fransa’ya giderek Paris yakınlarındaki Sevr kasabasındaki bir porselen fabrikasının salonunda Sevr Antlaşması’nı imzaladılar (10 Ağustos 1920). Sevr Antlaşması’na imza atan devletler Osmanlı Devleti, İngiltere, Fransa, İtalya, Japonya, Belçika, Ermenistan, Yunanistan, Polonya, Hicaz, Romanya, Çekoslovakya ve Sırp-Hırvat-Sloven Devleti. Sevr Antlaşması, birçok devlet tarafından imzalanmasına rağmen hiçbir zaman Türk Milleti tarafından kabul görmemiş ve uygulamaya konulamamış bir antlaşmadır.”[2] Kemalistlere göre Sevr’de vaki olmuş olan gerçek bir muahededir ve Osmanlı Devleti bu muahedeyi kabul etmiş ve imzalamıştır. Bu antlaşma ile Osmanlı Devleti; Osmanlı halkını ve topraklarını itilaf devletlerine satmıştır. Atatürk yedi düvele karşı destansı mücadelesini vermeseydi ve İnönü’nün Lozan’da kahramanlığı olmasaydı bugün ne bir Türk ve ne de Türkiye olacaktı. Osmanlı Devleti ise millete ve vatana ihanet etmiştir. Atatürk ve silah arkadaşları hem ihaneti ve hem de istilacı düşmanları vatan topraklarından def etmişlerdir. Atatürkçülüğün ve Kemalizm’in bina ettiği temel esas budur. Türk halkı Osmanlı’nın ihanetiyle yok olacaktı, insanlık tarihinden silinecekti ama Atatürk Türk halkını kurtardı. Bundan ötürü Türkiye halkı Atatürk’e ebediyete dek borçludur. Varlığı yokluğu ona bağlıdır. Ona yüz çevirmek en büyük cerimedir. Muzaffer Eryılmaz[3] şöyle der: “Sevr; bir çöküş, bir bozulma, bir yok oluş belgesi olarak tarihimizin acı, en acı sayfaları içinde lekeli bir yer edinmiştir… Çünkü Sevr bizim tarihimizin en öğretici belgelerinden biri olmayı, tarihimizin en karanlık metni unvanını kazanarak hak etmiştir. Bu metin öyle maddeler içermekteydi ki, topraklarımızda kurulan her devlete ve topluma bizi yok etme hakkını vermekteydi. Evet, Sevr bir bitişin belgesidir. Bir iflasın ve korkunç bir ihanetin belgesidir. Ama daha da vahimi Sevr, Türkleri yok etmenin haritasıdır. Bu yüzden Türklerin güçlerinin bittiği, tükendikleri bir noktada yeniden doğuşu müjdeleyen o büyük çıkış ve sonrasında verilen Ulusal Kurtuluş Mücadelesi tarihin bu en inanılmaz ve şaşırtıcı zaferi; Sevr’e itirazın tek ve silinmez abidesi oldu…20. yüzyılın ilk çeyreğinde Trablusgarp, Balkan, Birinci Dünya Savaşı, Çanakkale ve ardında gelen Mondros’un boyun eğdiren mütarekesine karşı bir ulus, yeniden şaha kalkmış, kendisini bu topraklarda boğmak isteyenlere karşı Ulusal Kurtuluşla yeniden dirilişe, kendisine atılan boyunduruğu redde ve trajedisine başkaldırıya yönelmiştir… Anadolu, Mustafa Kemal’in onuru ve azmi öğreten, köleliğe ‘hayır’ diyen büyük bayrağı etrafında isyan ateşi yaktı… Şairin dediği gibi dünyaya seslendi; Mazlumların intikamını almak için doğmuşum. Volkan söner, lâkin benim alevlerim eksilmez; Bora geçer, lâkin benim köpüklerim kesilmez. Yakılan ateşin kalpleri tutuşturan alevine aldırmadan, ülkeyi kendi ikballerinin derdine düşerek, düşmana peşkeş çekmeye çalışanların trajedinin zorunluluk içeren âlemine dahi uymayan ve aslında sadece gaflet, delalet ve hatta hıyanet içeren tutumlarının sonucu olarak; Sevr’i imzalayanlar, ulusumuzun tarihinde hainliğin puslu havasını solumayı ve hazin yazgısını taşımayı hak ettiler. Tümüyle intikam üzerine kurulu duygular ve yok etme şiarıyla hazırlanan bu belge gerekli karşılığı görmeseydi bugün kuşkusuz bu belgeden daha farklı bahsederdik, ya da daha doğrusu bahsedebilir miydik? Çünkü ‘Sevr’ bir toplumu bütünüyle köleleştirmeye, gözbebeği yurdu üstünde iki ve hatta üç devletin kurulmasına yol veren bir utanç belgesidir…”[4] Böylece Kemalistler tüm varlıklarını milletine ihanet etmiş ve vatanı satmış olan Osmanlı’nın ihaneti üzerine bina etmişlerdir. Osmanlı vatanı düşmana satmıştır. Onu kurtaran kahraman Gazi Paşa ve İsmet Paşa olmuştur. Lütfü Kırayoğlu[5] şöyle der: “Unutmayalım. Sevr ihanettir. Sevr Osmanlı’dır. Osmanlı’nın son ihanet belgesidir. Lozan ise cumhuriyettir. Cumhuriyetin en büyük diplomatik zaferinin belgesidir. Bu belgeye ve bu belgeyi bize armağan edenlere sahip çıkacağız.”[6] Hâlbuki gerçekler başkadır. Şöyle ki… Birincisi, Osmanlı Devleti Sevr’i imzalamamıştır. Hatta Yunanistan hariç hiçbir devlet Sevr’i imzalamamıştır. Sevr toplantısında, antlaşmaya imza atan katılımcı devletler tarafından irsal edilen heyetlerdir. Ancak heyetlerin imzalamaları sözleşme metninin yürürlüğe girmesini sağlamamıştır. Zira devletlerarası sözleşmeler ancak devletlerin yasama meclisleri sözleşmeyi onaylamasıyla resmiyet kazanır. Kemalist tarihçi Prof. Dr. Sina Akşin dahi Sevr’in hiçbir devlet tarafından onaylanmadığını ve resmiyet kazanmadığını söyler: “ABD 1919 sonunda Avrupa siyasetinden elini eteğini çekme kararını aldı. İngiltere, Müslüman sömürgelerine ibret olsun diye Yunanistan’ı kendi uydusu yapıp Türkiye’yi ezmek kararındaydı. Fransa ve İtalya, onun müttefiki olarak bu karara katılıyor görünüyorlardı. Nitekim Sevr Antlaşması’nı birlikte yaptılar. Fakat anlaşılan, kimse Sevr’i ciddiye almıyordu ki hiçbir devlet bu antlaşmayı onaylamadı. Sevr’i, garip bir şekilde, bile bile ölü doğurdular.”[7] Ve tarihçi Murat Bardakçı Sevr için şöyle der: “Milletlerarası bir anlaşmanın imzalanmış olması, bugün olduğu gibi, o zamanlarda da metnin yürürlüğe girmesi için kâfi değildi. Metin imzalanır ve devletler kendi kanunlarının öngördüğü şekilde onayladıktan sonra ‘teati ederler’, yani onay belgelerini karşılıklı olarak birbirlerine verirler ve anlaşma ancak bundan sonra yürürlüğe girerdi. Sevr’in 433. maddesinde, ‘Onay belgelerinin Türkiye ve üç müttefik devlet tarafından en kısa süre içinde Paris’e gönderilip bir tutanak hazırlanmasından sonra yürürlüğe gireceği’ yazılıydı. Türkiye ise anlaşmayı onaylamadı, onay belgelerinin gönderilmesi ve teatisi diye bir şey söz konusu olmadı, dolayısıyla da Sevr, bizim açımızdan hiçbir şekilde resmiyet kazanmadı.”[8] Ateist tarihçi Ayşe Hür Sevr Antlaşmasının zaten fiilen uygulanmasının mümkün olmadığını ve resmiyet kazanmamış olduğuna şöyle dikkat çekmiştir: “Antlaşmaya göre, Çatalca’ya kadar bütün Trakya, Ege Adaları ve İzmir, Yunanistan’a; Suriye ve Çukurova, Fransa’ya; Irak ve Filistin, İngiltere’ye; Antalya ve havalisi İtalya’ya veriliyor; İstanbul ve Boğazlar İngiltere ile müttefiklerinin işgali altına giriyor, Boğazlar’ın yönetim ve denetimi milletlerarası bir komisyona devrediliyordu. Doğuda bağımsız bir Ermenistan, güneydoğuda Kürdistan kurulması planlanıyordu. Britanya’nın Anadolu’da değil, Ortadoğu coğrafyasında gözü vardı. Ancak bu coğrafyanın paylaşımı Sevr’e kalmadan, daha 1918’de bitmişti. Fransa daha 1919 Aralığında Türk tarafına, uzlaşmaya hazır olduğunu bildirmiş, 30 Mayıs 1919’da ise (geride beş uçak ve önemlice mühimmat bırakarak) Kilikya (Adana) yöresine çekilmişti. (Fransa 1921 yılının ocak ayında Kilikya’dan tamamen çekilerek sahneden çıkacaktı.) İtalya, Sevr süreci boyunca ‘barış koşullarını’ uygulamak için gireceği açık olan ‘ölümcül bir savaşta’ kesinlikle yer almayacağını defalarca belirtmişti. Çünkü o tarihlerde Sevr’in ancak ‘silah zoruyla’ kabul ettirilebileceğinin herkes farkındaydı. Örneğin Fransız Mareşali Foch’un Mart 1920’de yaptığı hesaba göre, Türkleri yenmek için en az 27 tümene ve 400 bin askere ihtiyaç vardı. Oysa o tarihlerde İstanbul’daki Müttefik askerî varlığı yedi bin, Yunan ordusunun toplamı ise 80-100 bin civarındaydı. Sevr sürecinde, aslan payını almayı uman Yunanistan ise o tarihlerde Bursa’ya kadar gelmişti. Hâlbuki Sevr ile Yunanistan’ın kazancı değil kaybı olacaktı. Çünkü o güne kadar işgal ettiği yerleri Sevr’e göre tahliye etmek zorunda kalacaktı. Müttefikler Rusya’ya karşı tampon olarak düşündükleri Kürt ve Ermeni mandasını sürdürecek durumda olmadıklarından sorumluluğu ABD’ye yıkmak istiyorlardı. Ancak o yıllarda izolasyonist bir politika izleyen ABD, Türkiye ile savaşa girmediği için ne antlaşmanın hazırlanmasında rol aldı, ne de nihai belgeyi imzaladı. Sevr’de kurulması düşünülen ‘Büyük Ermenistan’ın hamiliğini üstlenmeyeceğini daha 1920 Martı’nda ilan etti. Bunu izleyen aylarda Britanya, Fransa, İtalya ve Norveç, Ermenistan’ın savunmasıyla ilgili herhangi bir askerî yükümlülük üstlenmeyeceklerini açıkladılar. (Bunun üzerine Erivan’daki Taşnak Hükümeti Ankara ile uzlaşmak zorunda kalacak, 2–3 Aralık 1920 tarihli Gümrü Anlaşması ile Ermeni tarafı Sevr Antlaşması’nda kendisine tanınan haklardan feragat ettiğini açıklayacaktı.) Kürtlerin büyük bir bölümü, Erzurum ve Sivas kongrelerine ve Büyük Millet Meclsi’ne katılmışlar, Sevr’de Ermenilerle ortak bir Kürt devleti kurmak için kulis yapan Şerif Paşa, doğudaki bazı Kürt aşiret liderlerinin protesto telgrafları üzerine 5 Mayıs 1920’de Paris Barış Konferansı masasından çekildiğini açıklamak zorunda kalmıştı. Başta da belirttiğim gibi Sevr’in fiilen uygulanamaz oluşu bir yana hukuki olarak da hiçbir zaman yürürlüğe girmedi. Antlaşma, Osmanlı Meclis-i Mebusan’ı 11 Nisan 1920’de Padişah tarafından kapatıldığı için görüşülmedi bile. Ankara Hükümeti ise Sevr’i hiçbir zaman kabul etmedi. Ancak antlaşma, Yunanistan dışında İtilaf Devletleri ve müttefiklerinin parlamentoları tarafından da onaylanmadı.”[9] İkincisi ve çok daha önemlisi, Sevr Antlaşması baştan beri yürürlüğe sokmak için hazırlanılmış ve imzalatılmış olan bir sözleşme metni değildir. Bilakis Osmanlı Devleti’nin yıkılışından sonra Yeni Dünya Düzenini hazırlayacak ve belirleyecek olan bir projedir. İngiltere başta olmak üzere batı devletleri tarafından Osmanlı’ya nihai olarak son vermek ve topraklarına sahip olmak üzere hazırlanılmış olan bir projedir. Bu proje Türkleri tamamıyla yok etmek, ülkesiz bırakıp, köleleştirmek istemiyordu bilakis kendisini idare eden bir millet olarak bekasını istiyordu. Ama bu milletin; Osmanlı’nın varisleri olma fikrini terk etmesi ve Batıyı Osmanlı coğrafyasında var olan doğal zenginlikleri çalarken rahat bırakması gerekiyordu. Dolayısıyla gerçek şu ki İtilaf Devletleri Türkleri ve Türkiye’yi yok etmek istemiyordu, Sevr’de bunun için toplanmadılar bilakis Osmanlı sonrasında sınırları yeniden çizilecek olan Yeni Dünyayı yeniden inşa etmek için toplandılar. Sevr İtilaf Devletleri ve Osmanlı Devleti arasında bir muahede değildir bilakis Yeni Dünya Düzeni’nin inşası için ibtida ettiği bir yol haritasıdır. Bu yenidünyada Türkler için de bir devlet vardı. Anadolu’yla sınırlandırılmış, ulusçu ve laik bir Türk Devleti. Bu devleti birden oluşturmak mümkün değildi. Çünkü bir milleti tarihinden koparmak ve hak ettiği mirasından vazgeçirmek birden olacak bir şey değildir. Bu ancak uzun ve etkileyici bir sürecin neticesinde vücut bulmasıyla mümkün olacaktı. İşte burada Kemal Atatürk’ün başına tam manasıyla bir devlet kuşu kondu. Ona beklenmedik bir fırsat sunuldu ve o bu fırsatı değerlendirdi. Yeni Dünya Düzeni’ni oluşturacak büyük projenin içerisinde yeni Türkiye’yi oluşturma görevini o üstlendi. Sevr’in alakadar olduğu sadece Türkiye olmamıştır bilakis bütün dünya olmuştur. Nitekim Birleşmiş Milletlerin (BM) ilk nüvesi olan Milletler Cemiyeti Sevr ile hayat kazanmıştır. Sözde Osmanlı Devleti ile İtilaf Devletleri arasında barış sözleşmesi olan bu metnin ilk bölümünün tamamını oluşturan 26 madde sırf Milletler Cemiyetinin misakını oluşturmaktadır. Bu misakın 22.maddesi Yeni Dünyanın yeniden inşasını Milletler Cemiyetinin hâkimiyeti altına vermektedir. Sevr Antlaşması’nın 22. Maddesi zamanımız Türkçesiyle şöyle diyor: “Savaştan sonra, daha önce kendilerini yöneten Devletlerin egemenliğine bağlı olmaktan çıkmış ve çağdaş dünyanın özellikle güç koşulları altında kendi kendilerini yönetme yeteneğinden henüz yoksun halkların oturduğu sömürgelere ve ülkelere şu ilkeler uygulanır: Bu hakların gönençleri ve gelişmeleri kutsal bir uygarlık görevidir ve bu görevin yerine getirilmesi için işbu Misak’a güvenceler konulması gerekir. Bu ilkenin uygulamada gerçekleştirilmesi için en iyi yöntem, bu halkların korunmanlığı (vesayetini), kaynakları, görgüleri ya da coğrafya durumları bakımından, bu sorumluluğu yüklenmeye en elverişli bulunan ve bunu kabule razı olan uluslara emanet etmektir. Bunlar Mandat’yı, Mandataire sıfatıyla ve cemiyet adına yapacaklardır. Mandataire’liğin niteliği, halkın gelişme derecesine, ülkenin coğrafya durumuna, ekonomik koşullarına ve buna benzer bütün öteki durumlara göre değişik olmasını gerektirmektedir. Eskiden Osmanlı İmparatorluğu’na bağlı bulunan kimi topluluklar, kendi kendilerini yönetmeye yetenekli olacakları zamana kadar, yönetimlerine bir Mandataire’in öğütleri ve yardımı kılavuz olmak koşuluyla, bağımsız uluslar olarak varlıkları geçici nitelikte tanınabilecek bir gelişme düzeyine erişmişlerdir. Mandataire’in seçilmesinde, her şeyden önce, bu toplulukların dilekleri göz önünde tutulmalıdır. Öteki halkların, özellikle Orta Afrika halklarının, içinde bulundukları gelişme derecesi, Mandataire’in, buralarda ülkenin yönetimini, köle ticareti, silah ve alkol alım-satımı gibi kötüye kullanmaları yasaklamayı; kamu düzeniyle ahlak kurallarının süre götürülmesinin gerektirdiklerinden başka kısıtlamalara bağlı olmaksızın, inanç ve din özgürlüğünü sağlamayı; berkitilmiş yerler (tahkimat) ya da kara ve deniz üsleri kurmayı ve yerli halka ülkenin kolluk (zabıta) düzenini ve savunmasını sağlamak amacı dışında, askerlik eğitimini yasaklamayı güvence altına alacak ve aynı zamanda, cemiyetin öteki üyelerine de alışveriş ve ticaret konularında eşit olanaklar sağlayacak koşullar içinde, üstüne almasını gerektirmektedir. Son olarak, Afrika’nın Güney Batısı ve kimi Güney Pasifik Adaları gibi ülkeler vardır ki, bunlar, nüfus yoğunluğunun azlığı, yüzölçümünün küçüklüğü, uygarlık merkezlerinden uzaklığı, Mandataire’in ülkesine bitişikliği ya da birtakım başka durumlar yüzünden, yerli halkın yararına, yukarıda sözü edilen güvenceler saklı kalmak koşuluyla, en iyi biçimde ancak Mandataire’in yasaları ile ve sanki kendi ülkesinin bir parçasıymış gibi yönetebilirler. Her bir durumda, Mandataire, yönetimini üzerine aldığı ülkeye ilişkin olarak, konseye yıllık bir rapor gönderecektir. Mandataire’in kullanacağı yetkinin(otoritenin), denetimin ya da yönetimin derecesi, cemiyet üyeleri arasında önceden yapılmış bir sözleşmeye konu olmamışsa, bunlar, her bir durumda, konseyce kesin olarak saptanacaktır. Mandataire’lerin yıllık raporlarını almak, incelemek ve Mandat’ların yürütülmesine ilişkin bütün sorunlar üzerinde konseye görüş bildirmekle görevli, bir sürekli komisyon kurulacaktır.” Görüldüğü gibi Sevr sadece İtilaf Devletleri ve Osmanlı Devleti arasında bir barış teklifi değil bilakis “öteki halkların, özellikle Orta Afrika halklarının, Afrika’nın Güney Batısı ve kimi Güney Pasifik Adaları gibi ülkelere” manda yönetimleri atayan ve kontrol eden hâkim bir cemiyetin vücut bulmasıdır. Bu cemiyet bugünkü Birleşmiş Milletlerin ilk nüvesi olan Cemiyeti Akvam yani Milletler Cemiyetidir. El mühim, Sevr projesinin dile gelmesi gereken çok yönleri vardır. Ancak bizim için burada önemli olan Sevr’in iki taraf arasında imza edilmiş olan bir barış muahedesi değil bilakis Osmanlı Devletinin ve Hilafetin yıkılmasını başlatan yeni bir dünya düzeni projesi olmasıdır. Elbette bu proje özellikle Türkiye ile alakadar olmuştur. Çünkü Türkiye Dünya İmparatorluğu olan Osmanlı İmparatorluğu’nun meşru varisiydi. Sevr ile dile getirdikleri projeyi uygulamaya geçirmeleriyle iki senelik bir süreç içerisinde Osmanlı milletini Osmanlı olmaktan çıkardılar ve nihayet 1922 de Türkiye devletlerarası bir sözleşmeyle, Lozan muahedesiyle Osmanlı’dan kalan bütün mirasından vazgeçtiğini resmen kabul etti. Evet! Mustafa Kemal Atatürk’ün önünü açmış olanlar ve onu Türkiye halkına musallat etmiş olanlar Osmanlı İmparatorluğu’nun çöküşünü hazırlamış olanların aynılarıdır. Millî Mücadele yıllarında vaki olan hadiselere tanıklık etmiş olan belgeler hala devlet tarafından gizli tutulmaktadır ve Atatürk koruma kanunu hala yürürlüktedir. Ama gerçek daima bir yol bulur ve kendisini gösterir. Mevzu çok büyük ve önemlidir. Mevzunun gerçek yüzüyle görünür olması için Devlet arşivlerine ve zamana tanıklık etmiş vesikalara ulaşabilen dürüst tarihçiler tarihe karşı mesuliyetlerini yerine getirmelidirler ve bugünün Türkiye halkının kişiliğini tesis etmiş olan ve Kemalistlerin egemenliklerini üzerine bina ettikleri bu yalanlarını ifşa etmelidirler. Bu sadece Türkiyeli Müslümanlara karşı bir mesuliyet değil bilakis bütün Osmanlı halkına karşı ve hakka karşı bir mesuliyettir. Dediğim gibi, her ne kadar hususen Millî Mücadele yıllarına ve sonrası Kemalist dikta yıllarına tanıklık eden vesikalar gizli tutulsa da büyük oyunu görmek için Mustafa Kemal’in Osmanlı ordusunda subaylıktan 23 Nisan 1920’de kurulan Ankara Meclisi’nin meclis başkanlığına kadar giden yoluna bakılması ve Millî Mücadele döneminde sarf ettiği sözlere bakmak yeterli olacaktır. İlkine gelince, 30 Ekim 1918 de Osmanlı Devleti İtilaf Devletleriyle Mondros Mütarekesini imzaladılar. 25 maddeden oluşan bu ateşkes antlaşmasının hükümlerine dayanarak 1 Kasım 1918 tarihinden itibaren Musul, İskenderun, İstanbul ve Çanakkale Boğazları ve daha sonra Trakya ve Anadolu’nun değişik bölgelerini işgal ettiler. Anadolu’nun işgalini özellikle mütarekenin 7. Maddesine dayandırdılar. Bu maddeye göre “Müttefikler emniyetlerini tehdit edecek vaziyet zuhurunda herhangi sevkul çeyşi noktasını işgal hakkına haiz olacaklardır.” Yani İtilaf devletleri güvenliklerini tehdit edecek bir durum ortaya çıkarsa, herhangi bir stratejik noktayı işgal edebileceklerdi. Bu ecnebi işgaline karşı Anadolu’nun birçok yerinde halk direnişe kalktı. Mondros Mütarekesinin imza edilmesiyle nihayet bulan bu günlerde Mustafa Kemal Paşa Osmanlı Devletinin doğu sınırlarında 7. Ordu Komutanıydı. İngilizlere karşı art arda alınan mağlubiyetler sonrasında Osmanlı ordusu geri çekilmiştir. Zamanın Sadrazamı olan İzzet Paşa’ya göre Osmanlı ordusunun Filistin-Irak cephesinden geri çekilmesi Mondros Mütarekesini imza etmeyi mecbur kılmıştır.[10] Osmanlı’nın doğu sınırlarında yenilgi yaşadığı bu günlerde Mustafa Kemal “çok gizli” ile notaladığı telgrafında padişaha İngilizlerle barış yapmayı zorunlu gördüğü gibi bu barışı sağlayacak olan hükümet kabinesini de öneriyor. Önerdiği kabinenin içerisinde kendisini de harp nazırı olarak tavsiye ediyor. Telgraf şöyle: “Padişahın Başyaveri Naci Beyefendiye,Çok gizli, Talat Paşa kabinesinin felç olmuş bir halde olduğunu, Tevfik Paşa hazretlerinin bir kabine oluşturmakta zorluklarla karşılaştığını haber alıyorum. Ordular muharebe gücünden yoksun ve zaten mevcut kuvvetler müdafaadan aciz bir hale getirilmiştir. Düşman her gün daha elverişli ve ezici şartlar kazanmaktadır. Müttefiklerle olmadığı takdirde ayrı olarak ve mutlaka barışı sağlamak lazımdır ve bunun için kaybedecek bir an bile kalmamıştır. Aksi takdirde memleketin tamamen elden çıkması ve devletimizin telafi edilemez tehlikelere uğraması ihtimal dışı değildir. Muhterem padişahımıza olan sadakat ve bağlılığım ve vatanımın selametini sağlamak itibariyle arz ederim ki, Tevfik Paşa hazretleri hakikaten zorluklarla karşılaşmışlarsa, sadaretin (sadrazamlık görevi) derhal İzzet Paşa hazretlerine verilmesi ve onun da esası Fethi, Tahsin, Rauf, Canbulat, Azmi, Şeyhülislam Hayri ve benden mürekkep bir kabine teşkil etmesi zaruridir. Adı geçen kişilerin oluşturacağı kabinenin vaziyete hâkim olacağı düşüncesindeyim. Tevfik Paşa hazretleri size isimlerini saydığım kişilere müracaat ettiği takdirde kolaylık sağlayabilir zannederim. Uygun ise bu kişilerin şevketmeab efendimize arzını rica ederim. Ekim 1918Padişahın Fahri YaveriMustafa Kemal[11] Osmanlı Devleti için ölüm fermanı olan Mondros Mütarekesi’ni imzalayan; Mustafa Kemal’in “bu insanı muhakkak Bahriye nazırı (Denizcilik bakanı) yapın” dediği Rauf Orbay’dır. Gariptir ki bu kişi daha sonra Mustafa Kemal’in reislik ettiği TBMM’de ikinci meclis başkanı ve sonra da Başbakan olmuştur. Mustafa Kemal’in tavsiye ettiği bu kabine sadarete geçti. Ama Mustafa Kemal çok istemesine rağmen bu hükümette harp nazırı olamamıştır. Onun tavsiyesiyle sadrazam olan İzzet Paşa ona cephede ihtiyaç duyduğunu gerekçe göstererek harp nazırlığına tayin etmemiştir. Rauf Orbay Mondros Mütarekesi’ni imzaladığında Mustafa Kemal cepheden ayrılmış ve İstanbul’un yolunu tutmuştu bile. Padişah Vahdettin imzadan dolayı İzzet Paşa kabinesini görevden almasından sonra Mustafa Kemal yeni hükümette harp nazırı olabilmek için değişik girişimlerde bulunmuş olsa da padişahın Tevfik Paşa’yı sadrazam olarak tayin etmesiyle Mustafa Kemal’in nazırlık hayalleri nihai olarak bitmiştir. Şimdi, Ahmet İzzet Paşa 14 Ekim 1918'de sadarete gelmiştir. Sadrazamlığı sadece 25 gün sürdükten sonra 11 Kasım 1918’de Tevfik Paşa sadarete gelmiştir. Mustafa Kemal Samsun’a 16 Mayıs 1919’da hareket etmiştir. Pekâlâ, Mustafa Kemal 6 ay boyunca İstanbul’da ne yaptı? Bu soruyu özetle ve 5816 numaralı Atatürk’ü koruma kanununa ilişmeden Prof. Dr. Osman Akandere’nin şu sözleriyle cevaplayabiliriz: “Mustafa Kemal Paşa, ülkenin içinde bulunduğu kötü şartlardan kurtarılabilmesi için siyasî yollardan çözüm aramanın faydalı olduğuna inanıyordu. Bu nedenle İstanbul’a geldiği 13 Kasım 1918 tarihi ile 9. Ordu Müfettişi olarak Samsun’a gitmek amacıyla İstanbul’dan ayrıldığı 16 Mayıs 1919 tarihleri arasında çeşitli temaslar ve faaliyetlerde bulunmuştu. Onun bu temas ve faaliyetleri; “kurulacak hükümetlerde Harbiye Nazırı olarak görev almak, siyasî yönden iktidara gelme ümidi tükendiğinde ihtilalcı bir yöntemle çalışarak-gerekirse padişahı bile değiştirerek- iktidarı ele geçirmek ve Anadolu’ya geçerek orduya ve millete dayanan bir kurtuluş mücadelesi başlatmak” gibi gayelere yönelik olmuştur diyebiliriz. Mustafa Kemal Paşa’nın İstanbul’da bulunduğu süre içerisinde yukarıda da belirttiğimiz gibi öncelikle kendisinin ve diğer bazı yakın arkadaş çevresinin de içinde bulunacağı bir hükümeti mevki-i iktidara getirmek olmuştur. Bunun için istifa etmiş olan Ahmet İzzet Paşa başkanlığında yeni bir hükümet kurulması konusunda girişimlerde bulunmuştu Ancak bu girişimleri olumlu sonuç vermemiş ve padişahın da desteklediği Tevfik Paşa Hükümeti kurulmuş ve bilahare de Meclis-i Mebusan’dan güvenoyu almıştı. Padişah Mehmet Vahdettin’le yaptığı görüşmeler de, ne onun ne de arkadaşlarının kurulan hükümetlerde görev alması için sonuç getirmişti. Siyasî yollardan iktidara gelmek düşüncesinin bu şekilde sonuçsuz kalması, aralarında Ali Fethi, Rauf ve İsmail(Canbulat) Beylerin bulunduğu yakın arkadaş çevresinde diğer bazı düşünceler ele alınmış ve tartışılmıştı. Bu düşünceler daha ziyade gizli bir ihtilâl örgütü oluşturmak, bir hükümet değişikliğine gitmek ve hatta gerekirse padişahı bile hal etmek şeklinde özetlenebilir.”[12] Mustafa Kemal’in bu “temaslarını” başkaları biraz daha yakından anlatıyorlar. Rauf Orbay şöyle diyor: “M. Kemal Paşa’nın İstanbul’da asker arkadaşlarından başka sivillerden ve bilhassa yabancılardan pek tanıdığı yoktu. Yalnız İsmail Canbulat Bey’i vaktiyle hapishaneden kaçırmış olan İtalyan uyruklu müteahhit Dinari vasıtasıyla İstanbul’daki İtalyan fevkalade murahhası -sonraları Dışişleri Bakanı olan- Kont Sforza ile birkaç defa temas etti. Pera Palas Oteli’nde bulunurken de bu otelin müdürü Mösyö Martin delaletiyle İngilizlerin sonradan yaman bir entelijans servis elemanı olduğu anlaşılan Papaz Frew ile de iki-üç defa görüştü.”[13] Mustafa Kemal’in yaveri Cevat Abbas Gürer hatıralarında şunları yazıyor: “Atatürk, İstanbul’da bulunduğu ayların sonlarına doğru İtalya mümessili Kont Sforza ve Papaz Mister Frew ile de ayrı ayrı ve fasılalı tarihlerde görüşmüştü.”[14] Zamanında Dâhiliye Nazırı (İçişleri bakanı) olan Ahmet Reşid Bey İngilizlerin oyunu ve İngiliz papazı Frew’in göreviyle alakalı şunları söylüyor: “Türkiye’nin harbe girmekteki acelesi düşmanlığını kamçılamış olan (İngiliz Başvekili) Lloyd George, harpten sonra Hind Müslümanlarının, hilafete sahip olan Türkiye saltanatı lehindeki ısrarlı teşebbüslerinden korkarak hilafetin Osmanlı soyundan alınmasını ve Osmanlı saltanatının imhasını iyice kurmuştu. Fakat müttefiklerinin bu amaca katılmamalarından endişe ediyordu. Bunun için gayrimeşru yollara müracaatta tereddüt etmiyordu. Bu yollardan biri Venizelos, diğeri de Frew isminde Hint hizmetinden İstanbul hizmetine aldığı casus bir papazdı. Böylece Yunanlıları Anadolu’ya saldırttı. Rahip Frew vasıtasıyla, birbirlerinden haberdar olmayarak hem Damat Ferit Paşa’yı kontrol altında tuttu, hem de M. Kemal’i yönlendirdi. M. Kemal’in Anadolu’ya gönderilmesi işini Damat Ferit’e yaptırttı. Sonra ikisini birbirine düşman ederek, saltanatı yıpratmaya çalıştı. Damat Ferit Paşa, bu oyundan habersiz olduğu için, zaman zaman işleri karıştırırdı. Lloyd George, Frew ile bu işin bitmeyeceğini anlayıp, İstanbul’u işgal ederek, Sevr’i tasdik etmeyeceği kati olan meclisi dağıtarak bunun Anadolu’da (M. Kemal’in emri altında) toplanmasını sağladı. Bir yandan da İstanbul hükümetinden, Anadolu hareketini kınamasını istedi. Kınasa, ‘öyleyse bastırın’ diyecek; kınamasa, mesul tutacak ve Yunanlıları içeri sürecekti. O sırada Kuvayı Millîye, buna cevap verebilecek seviyede değildi. Bu sebeple İstanbul hükümeti İngilizleri oyalamak maksadıyla, Kuvayı İnzibatiye’yi kurarak göstermelik bir tavır aldıysa da, Lloyd George’u ikna edemedi. Zira İngilizler, bir yandan Ankara ile de temas halindeydi.”[15] Meşhur Alman tarihçi ve Türkolog Gotthard Jaeschke “Kurtuluş Savaşı ile ilgili İngiliz Belgeleri” adlı çalışmasında zamanında İstanbul’da bulunan İngiliz Daily Mail gazetesinin muhabiri olan G. Ward Price’ın kitabından aldığı şu bilgileri aktarır: “(Mustafa Kemal) Pera Palas'ta oturduğu sırada, Daily Mail habercisi G. Ward Price ile bir konuşma yapmıştı. Price bu konuşma konusunda şunları bildiriyor: “Pera Palas müdürü bana bir çağrı getirdi... Mustafa Kemal Paşa ile kahve içmek için...” Yüksek İstihbarat Subayı Albay T. G. G. Heywood, Price'ın, bunun bir sakıncası olup olmadığı konusundaki sorusuna “Onun ne istediğini öğrenmekte hiçbir sakınca yoktur” diye yanıt vermişti. Price, sözünü sürdürerek “M. Kemal, yapmak istediği bir öneri için Britanya resmî makamlarıyla nasıl bağlantı kuracağını” bildirmemi benden rica etti. “Bu savaşta yanlış cephede savaştık” dedi. “Eski dostumuz Britanyalılarla asla savaşmak istemezdik; bu istenmeyen savaş Enver Paşa gibi Alman dostlarınca yapılan baskının sonucu oldu. Biliyoruz, partiyi yitirdik. Yanlış yönlere götüren siyasetimizin bedelini ağır ödemeye hazırlanmalıyız. Anadolu'nun Müttefik Devletlerce bölünerek paylaşılacağını pekiyi biliyorum. Fransızların, Anadolu'nun dışında tutulmasından özellikle kaygı duyuyoruz. Orada, bu topraklar üzerindeki bir Britanya yönetiminden pek öyle hoşnutsuzluk gösterilmemesi gerekir. İngilizler Anadolu için sorumluluk kabul edecek olurlarsa, Britanya yönetiminde bulunan deneyimli Türk valileriyle işbirliği yaparak çalışma gereğini duyacaklardır. Böyle bir yetki içinde hizmetlerimi sunabileceğim uygun bir yerin bulunup bulunmayacağını bilmek isterim...” dedi.”[16] Osmanlı tarihi ve yakın tarih uzmanı Amerikalı tarihçi Stanford Shaw, Mustafa Kemal’in Osmanlı Harp Nazırlığında İngiliz Kontrol Subayı olarak görev yapan ve aynı zamanda İngiliz İstihbaratının İstanbul’daki başı olan J. G. Bennett’e “İngiliz subayların kontrolü altında Türk bir ordu kurmayı” teklif ettiğini yazar.[17] Belki bazıları “bunlar sadece falanın filanın sözleridir. Belgeleri nerede?” diyeceklerdir. Bunlara derim ki: Belgeler devletlerin gizli arşivlerindedir. Bunlar açılıncaya kadar hadiselere tanıklık etmiş olan şahısların hatıratları en güçlü kanıtlardır. Buna ilaveten yukarıda isimleri geçen tarihçiler söz konusu olan zaman diliminde uzmandırlar ve İngilizce, Almanca, Fransızca kaynakları da mütalaa etmişlerdir. Hepsi bu hususta hemfikirdirler: Mustafa Kemal’in Samsun’a çıkmadan evvel İngilizlerle gizli temasları olmuştur. Bunu Atatürk hayranı olan ve onunla defalarca görüşmüş olan Alman müsteşrik ve yazar Dagobert von Mikusch da “Mustafa Kemal’in İngilizlerle gizli bir anlaşma yapmakta olduğunu ve bu anlaşmanın daima da gizli kalacağını” diyerek teyit etmektedir.[18] Nitekim yukarıda ismi geçen Alman tarihçi Gotthard Jaeschke bahsi geçen çalışmasına yaptığı mukaddimede şunları yazıyor: “Sir Anthony Eden, 29 Mart 1944'te, 2. Dünya Savaşı'nın ortasında, Foreign Office'in 1919-1939 yıllarıyla ilgili dosyalarının iki dizi olarak (I-1919-1929, II 1929-1939) yayınlanacağını duyurdu… Böylece, 30 Ekim 1918 (Mondros Ateşkesi) tarihindeki Britanya politikasının 27 Haziran 1919 tarihine dek olan bölümleriyle 1921-1922 tarihine dek olan bölümlerinin araştırılması olanağı ortaya çıkmış oluyor… Ulusal Kurtuluş tarihine yeni bir ışık getirebilmek için yapılan bu denemede, yazar Foreign Office'in dosyalarında üzüntü verici bir eksikliğin bulunduğunu saptamış bulunmaktadır… Yazar bu kitabı hazırlarken, Majeste İngiltere Kralının Atina elçiliğinin hazırladığı ve bir istisna olarak 1919 için kullanılabilen belgeliklerinde bulunmayan önemli belgeleri kapsamadığı anlaşıldığından, bu kaynaktan hiçbir belge basılmamıştır”. 1918-1922 tarihlerinde görev almış olan Yüksek Komiserlerin dosyalarının bulunması olasılığı bulunan Ankara Britanya Büyükelçiliği dosyalarından yararlanamadığım gibi, İngiltere Savunma Bakanlığı Karadeniz Britanya Ordusunun Başkomutanlık dosyalarına da bakamadım. Bu makam, doğrudan doğruya Osmanlı Harbiye Nezareti ile sırf askerî konularda ilişki kurabildiği ve bu konuda Yüksek Komiserle ilişki kurmak zorunda olmadığı için, Mustafa Kemal'in 9. Ordu Genel Müfettişliğine atanması gibi önemli olan bir sorun konusunda tam bir açıklığa kavuşamadım. Ancak, bunun dışında Ulusal Kurtuluş'la ilgili birçok konu, tarih olarak tam bir aydınlığa kavuşmuştur. Britanya politikasının eğiliminin ve özellikle Londra, Paris ve Roma'da kaleme alınan ülkeyi bölme planlarına karşı Türk savunma savaşının haklılığını erkenden kabul eden Yüksek Komiserliğin, Türkiye’ye o zamana dek sanıldığından çok daha az düşmanca baktığı da, aynı zamanda ortaya çıkmıştır.”[19] Zamanın diğer meşhur şahitlerinden biri olan Kazım Karabekir Paşa hatıratında “İngilizlerin bize açıkça Cumhuriyet teklifi” başlığını atarak İngilizlerin asıl meramını şöyle anlatıyor: “Bayburt civarındaki Mehdi’yi tenkil ettiğimizin ertesi günü İngiliz kaymakamı Rawlinson İstanbul’dan Erzurum’a geldi ve hemen de beni makamımda ziyaret etti. (27.11.1335/1919). Tam iki saat konuştuk. Lord Gürzon diyor ki: (anlattıklarının hülâsası şunlardır): Şimdiye kadar sulh yapmamamızın sebebi, Türkiye’de şimdiye kadar kuvvetli bir hükümet görmediğimizdendir. Hakiki İngiliz dostu olacak simalarla anlaşmak istiyoruz. Mustafa Kemal Paşa sulh konferansında bulunsun ve yahut sulh mukarreratına mutabık kalsın. Endişemiz Türkiye’nin yine bir gün İngiltere’nin düşmanları tarafına geçivermesidir. Padişah hükümeti bunu yapabilir. Artık krallık ve imparatorluk modası geçmiştir. Birçok debdebe ve masraf yerine millet kendi işini kendi gören Cumhuriyete kendisi taraftardır. Bizim de padişahı, hükümet ve siyasete karıştırmayıp halife olarak istediği yerde oturmasına taraftar olmalıyız. Gerçi İstanbul bir Türk şehri olarak kabul olunmuştur. Ancak Çanakkale itilaf devletleri tarafından işgal olunacak, ihtimal İstanbul etrafında da itilaf askeri bulunur. Zaten Türkiye bir Asya devleti demektir. İstanbul bir köşedir. Anadolu'nun idaresi ve terakkiye şevki İstanbul'dan gayri mümkündür. Bu hususta ne düşünüyorsunuz? Meselâ Bursa’da olacak bir hükümet serbesttir.”[20] Kazım Karabekir bazı itirazlar ve endişeler dile getirdikten sonra Rawlinson’un sözüne şöyle devam ettiğini yazıyor: “Rawlinson, harbe iştirak eden devletlerin hallerinin kötülüğünü ve bu arada İtalyanlarla Yunanlıların anlaştığını fakat İtalyanların parasızlığını, Yunanlıların şarlatanlıklarını, Bolşeviklerin on yıldan önce kendilerine gelemeyeceklerini, Amerikalıların, Vilson’un ortaya attığı “Cemiyet-i Akvam” ve milliyet prensiplerini beğenmediklerini anlattı. Ben de Ona: “Ya İzmir, Antalya, Adana ne olacak? Ermeni hükümeti teşekkül edecek mi?” dedim. Şu cevabı verdi: “İzmir için ısrar edenler çıksa da Yunanlıların ne parası, ne adamı var. Biz de bütün kuvvetlerimizi çektik, İngiliz efkârı, Yunanlıların aleyhine dönmüştür. Nasıl olsa İzmir’den çıkartılacaktır. İzmir’in tahliyesiyle beraber Antalya ve Adana da kolaylıkla tahliye olunur. Ermenilerin kendi taraflarında dahi hükümet teşkil etmeleri zordur. Ben hududun Aras nehrinden geçmesini teklif ettim. Pontus falan da yoktur. Bunların ne şarlatan millet olduklarını bilirsiniz. Başvekilimizin bir mülakatta söylediği “Türkiye’de zayıf hükümetin nihayet bulmasını görmek isteriz” sözünü bazı gazetelerinizde “Zayıf Türkiye’nin nihayet bulması gibi” yazdılar. Başvekil, maksadının bu olmadığını hasseten söyledi. İngilizler, iktisaden de size büyük yardımlar yapacaklardır.” Uzun görüşmemizi aynen 29.12.1335'de Mustafa Kemal Paşa'ya bildirdim ve Rawlinson’un kendileriyle de görüşmek arzusunda olduğunu, hilâfet, Cumhuriyet, hükümet merkezleri meselelerindeki cevaplarımı diğer görüşmelerinde dahi kendisine iyice anlatacağımı, Rawlingson’un son emre kadar Erzurum’da beklemek emrini aldığını ve cevap beklediğini de ilâve ettim.”[21] İşte İngilizlerin baştan beri sundukları teklif ve vaatleri: Hilafetin kaldırılması, yerine laik bir Cumhuriyetin tesisi ve karşılığında siyasi ve iktisadi destek ve bağımsızlık. Mustafa Kemal de kendisine sunulan bu imkânı kaçırmamıştır. Dagobert von Mikusch’un ifadesiyle “(İngilizler) Mustafa Kemal’i öyle bir neticeye isal ettiler (ulaştırdılar) ki; Mustafa Kemal bizzat kendi dostları vasıtasıyla böyle bir neticeye vasıl olamazdı (ulaşamazdı).”[22] Mustafa Kemal’in Samsun’a çıkışında da İngiliz yardımını en açık suretiyle görmek mümkündür. Kendisi için sözde tevkif emri çıkmış olmasına rağmen İstanbul’dan İngiliz vizesiyle ayrılmıştır.[23] Samsun İngilizler tarafından tutulmasına rağmen Samsun’a indiğinde İngilizler tarafından tevkif edilmiş olmayı bırak onlarla görüşmüştür. 22 Mayıs 1919 (yani Samsun’a inmesinden 3 gün sonra) tarihli raporunda Mustafa Kemal şöyle yazıyor: “Bugün Erkânı Harbiye’mden birkaç zatı, suret-i mahsusa da Samsun İngiliz siyasi mümessili Yzb. Horst, askeri kontrol memuru Yzb. Zolther ve siyasi kontrol memuru Yzb. Mili ile temas ve mülakat ettirdim. Bu mülakat neticesinde aşağıdaki hususlar arza şayan görülmüştür.”[24] Mustafa Kemal Samsun’da birkaç gün kaldıktan sonra Havza’ya geçiyor. Havza da 22 gün kaldıktan sonra 12 Haziran’da Amasya’ya varıyor. Burada meşhur Amasya Tamimini yayımlayarak ilk kez halkı mücadeleye çağırıyor. Sonra Tokat’a ve 3 Temmuz’da nihayet Erzurum’a ulaşıyor. Burada Millî Mücadelenin esasını oluşturan Erzurum Kongresi başlamadan evvel İngiliz albay ve gizli ilişkiler subayı Rawlinson ile defalarca görüşüyor. Tarihçi Doç. Dr. Rahmi Doğanay bu görüşmelerden bahsederken şöyle der: “28 Temmuz’da Mustafa Kemal ile yararlı bir görüşme yaptığını söyleyen İngiliz subayı görüşme ile ilgili ayrıntı vermemiştir. Ancak Mustafa Kemal’in Konferans’ta son ve resmi kararları kendisine bildireceğini söz verdiğine” işaret etmiştir.”[25] Prof. Dr. Mehmet Çelik Erzurum Kongresinden evvel Mustafa Kemal’in bir Amerikan heyetiyle de gizli görüşmeler yaptığını söyler ve bu kongreden üzerinden nerdeyse 100 sene geçmiş olmasına rağmen hala görüşmenin tutanakları gizli tutulduğunu ilave eder. Erzurum Kongresi 23 Temmuz ile 7 Ağustos arasında bir araya geldi. Sonra 4 ile 11 Eylül arasında Sivas Kongresi yapıldı. 16 Mart 1920 de İngilizler İstanbul’u işgal ettiler. 11 Nisan da Osmanlı Devleti Meclis-i Mebusan’ı İngilizlerin baskısıyla resmen kapatıldı. 23 Nisan 1920 de Ankara’da Mustafa Kemal’in reisliği altında Türkiye Büyük Millet Meclisi açıldı. Şimdi burada Dagobert von Mikusch’un sözünü hatırlatmak isterim: “(İngilizler) Mustafa Kemal’i öyle bir neticeye isal ettiler (ulaştırdılar) ki; Mustafa Kemal bizzat kendi dostları vasıtasıyla böyle bir neticeye vasıl olamazdı (ulaşamazdı).”[26] Nasıl mı? Mütareke sonrası vatanın vaziyetini görüşmek üzere Doğu Anadolu vilayetlerinden 54 murahhas (delege) Erzurum’da bir araya geldiler. Bu toplantıyı düzenleyen Vilayat-ı Şarkiye Müdafaa-ı Hukuk-u Millîye Cemiyeti (Doğu İllerinin Millî Haklarını Savunma Derneği) idi. Bu cemiyetin, bugünün tabiriyle derneğin, siyasi ve uluslararası resmi hukukta hiçbir kıymeti yoktu. Mustafa Kemal Erzurum Kongresine davet edilenlerin arasında dahi değildi. Hatta ilkin kongreye kabul edilmemiştir bile. Ancak Kazım Karabekir’in geçici kongre başkanı olan Kadı Raif beye baskı yapması neticesinde iki Erzurum murahhasını istifa ettirerek onların yerine Mustafa Kemal ve Rauf Orbay Erzurum delegeleri olarak Kongreye katılabilmişlerdir. Buna rağmen Mustafa Kemal Kongrenin ilk gününde başkan seçilmiştir. Solcu yazar Murat Ceyişakar şöyle yazıyor: “Son derece ilginç bir görüşme idi ve üç buçuk saat sürdü. Biz gelecek ile ilgili bütün ihtimaller üzerinde tartıştık. Milliyetçi Partinin nihai kararlarını müzakere ettik. Mustafa Kemal Paşa bana o gün kabul edilen Millî Paktı anlattı. Bu Pakt ilk defa burada ileri sürülmüştü ve milliyetçilerin ana esası olarak ele alınmıştı”. Bu görüşmede, Mustafa Kemal Paşa, Rawlinson’a kongrenin nihai metnini ertesi gün sınıra telgrafla bildireceğini vaat etmiş ve ertesi gün de “bunu büyük bir özenle” yerine getirmiştir. Bu görüşmede Kazım Karabekir’in “dışarı çıkartıldığını” ancak daha sonra Kazım Karabekir ve Ömer Fevzi gibi Erzurum Kongresine katılan birçok delegenin Rawlinson’la gizli görüşmeler yaptığını gene Rawlinson’un anılarından biliyoruz. Kongre için söylenebilecek ve en az üzerinde durulan konulardan biri de kongreye katılan ve Mustafa Kemal gibi düşünmeyenlerin tehdit edilmeleri ve korkutulmalarıdır. Atatürkçü düşünceye yakınlığı kuşku götürmez tarihçi Mahmut Goloğlu’nun kongreye katılan ve araştırma yapıldığında yaşayan birçok delege Mustafa Kemal gibi düşünmedikleri için Topal Osman tarafından tehdit edildiklerini ve korktuklarını söylemiş olmalarıdır. Kongrede Mustafa Kemal ve arkadaşlarının düşüncelerine karşı çıkan Ömer Fevzi, Hüseyin Abanozoğlu, İbrahim Hamdi ve Selahaddin Abanozoğlu grubundan Ali Naci Duyduk, kongreden dönünce“ben hemen gazetemi kapattım. Fakat asıl tehlike Giresun’daydı. Topal Osman birden bire değişmiş, bize hasım olmuştu” derken; İbrahim Hamdi gibi bazı delegeler de kongreye katıldıkları halde Nutuk’ta ve diğer kitaplarda kendilerinden bahsedilmediğinden şikâyet etmektedir. İbrahim Hamdi aynı mektupta Giresun’da silahla dolaşan Topal Osman’ın tehditlerinden korkarak İngiltere’ye gittiğini söylemektedir. Kongrenin tutanaklarını tutan Abdullah Hasip Ataman,“7 Ağustosta memleketin kurtuluşuna ait bilinen temel kararlar alındıktan sonra Heyeti Temsiliye’ye (8 kişilik) dağılma kararı verdi. Bu kararnameyi bütün üyelere imzalattırdım. Beş kişi imzalamamıştı. Bunlar: Hüseyin Abanoz, Ömer Fevzi Eyüpoğlu, Yusuf Ziya, Dr. Ali Naci, Duyduk, İbrahim Kitapçı.” Kongreye elli delege katılıyor 8 delege Heyeti Temsiliye’ye ve Sivas’a gitmek üzere seçiliyorlar ancak bu 8 delegenin sadece üçü kararları imzalıyor. Alevi ve Zaza bölgelerinden çağrı yapılmadığı için gelmeyenler, farklı düşündüğü için Topal Osman’a tehdit ettirilen delegeler, 8 kişilik Heyeti Temsiliye’nin sadece üçüne imzalatılabilen kararlar... İnsan, temsil niteliği neredeyse İttihat Terakki’nin Karakol adlı gizli örgütünün üç elemanı ile sınırlı kalan Erzurum Kongresi’nin hangi amaçla Erzurum’da toplandığı sorusunu sormadan edemiyor doğrusu.”[27] Pekâlâ, Erzurum Kongresinden özetle çıkan kararlar nedir? Bir: İşgale karşı ulusal mücadele verilecek. İki: Vatanın bağımsızlığını Osmanlı hükümeti sağlayamazsa geçici bir hükümet kurulacak. Üç: Hükümeti ulusal kongre seçecek. Kongrenin toplanmaması durumunda hükümeti Heyet-i Temsiliye seçecek. Dört: İstanbul’daki Meclis-i Mebusan hemen toplanacak. Yani işin gerçeği şu ki Erzurum’da toplanmış olan bu dernek İstanbul’dan bağımsız bir hükümet kurma kararını almıştır. Hükümeti kurma yetkisini de heyete vermiştir. Heyetin başına da Mustafa Kemal’i koymuştur. Sonra takriben bir ay sonra Mustafa Kemal, Sivas’ta göstermelik ikinci bir kongre yapıyor: Sivas Kongresi. Göstermelik, zira Sivas Kongresine sadece 37 kişi katılmıştır. Bu 37 kişinin biri kendisidir, 19’u da yaverleridir. 4’ü de Sivas delegeleridir. Diğer 13 delege ise Kadir Mısıroğlu’nun ifadesiyle Erzurum Kongresinden evlerine dönerken güzergâh üstü olduğu için orda bulunanlardır. Yine ilginçtir ki Sivas’ta da Mustafa Kemal’in İngilizlerle ve Amerikalı General Harbord ile gizli görüşmesi olmuştur. Bu görüşmenin de içeriyi bugüne kadar bilinmiyor. Diğer çok ilginç bir malumat da şudur: Prof. Dr. Mehmet Çelik bu toplantıda sadece bir konunun konuşulduğunu söyler. Mektep kitaplarında sayılan kongre kararların seneler sonra Ankara’da uydurulduğunu ve kitaplara yazıldığını açıkça ifade eder. Sivas Kongresinde görüşülmüş olan tek konu yeni teşekkül edecek olan Türkiye, Amerikan mandası altına mı girsin veya İngiliz mandası altına mı girsin konusudur. Sadece bu tartışılmıştır der. Şimdi burada anlaşılması gereken önemli olan husus şudur: Mustafa Kemal Erzurum ve Sivas’ta hal itibariyle hiçbir resmi mahiyeti kalmamıştı. Erzurum’da 3. Ordu Komutanlığı’ndan istifa etti ve ordudan ayrıldı. Padişahın yaveriydi. Onu da bıraktı. Yani hal itibariyle Mustafa Kemal hiçbir resmiyeti olmayan sıradan bir dernek başkanıydı. Halen İstanbul’da resmiyeti mahfuz olan, işleyen ve uluslararası siyasette muhatap olan bir hükümet vardı. Pekâlâ, İngilizlerin ve Amerikalıların bu dernek başkanına iltifatları nedendir acep? Üstelik bu dernek başkanı bir asidir. En azından kendi uydurdukları tarihe göre böyledir. Nitekim resmiyette muhatap kabul ettikleri Osmanlı Devleti kendilerinin dayattıkları Mondros Mütarekesine bağlı kalarak Mustafa Kemal’i Anadolu’da baş göstermiş olan isyan hareketlerini bastırması için göndermiştir. O ise bunun tam zıddını yaparak halkı İtilaf Devletlerine karşı örgütlemeye başlamıştır. Üstelik bir de İngilizler onun için tevkif emri çıkarmışlardır. Şimdi hali bu olan bir adamla Türkiye’nin geleceğini görüşmeleri nedendir? Bu tür görüşmelerin muhatabı resmiyeti olan ve mütareke şartlarına bağlı kalan İstanbul olması gerekmez miydi? Bitmedi! İngiliz projesi devam ediyor. 16 Mart 1920’de İstanbul’u işgal ettiler. 11 Nisan’da o zamanın meşru ve Osmanlı halkını temsil eden Meclis-i Mebusan İngilizlerin baskısıyla kapatıldı. Ama evvelinde tüm üst düzey subayları tevkif ettiler. İkisi hariç: Mustafa Kemal ve Fevzi Çakmak. Bunun akabinde dağıtılmış olan meclis 23 Nisan’da Ankara’da toplandı. Hiçbir yasal dayanağı olmayan dernek başkanı Mustafa Kemal Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin başkanı oluverdi. Çok kurnaz bir hileyle ve İngiliz desteğiyle hem meclisi Ankara’ya çekti ve hem de Millî Mücadelenin başına geçti. Şöyle ki: eğer Osmanlı hükümeti vatanın bağımsızlığını sağlayamazsa, Erzurum Kongresinde geçici bir hükümetin kurulması kararlaştırılmıştı. Bunun için de Meclis-i Mebusan’ın derhal toplanması kararı alındı. İngilizlerin baskısıyla meclis lağvedilince mebusanlar (milletvekilleri) Ankara’da toplandılar. Böylece temsil gücü doğrudan Ankara’da toplanan başlarında Mustafa Kemal olan meclise geçti. Böylece Mustafa Kemal Türkiye halkının siyasi temsilcisi olarak öne çık(arıl)dı. Belki bazıları tesadüf diyeceklerdir. Derim ki: bütün o gizli görüşmelerden sonra mı? Ayrıca İstanbul meclisinin Mustafa Kemal ve Rauf Orbay’la anlaşmalı dağıtıldığını gösteren kanıtlar da vardır. Mesela bazı mebusları İngilizler kendileri Anadolu’ya götürmüşlerdir. Nutuk’ta geçtiği üzere Miralay (Albay) Selahaddin Bey’i bir İngiliz gemisi Anadolu’ya götürmüştür.[28] Meclis-i Mebusan üyesi Yunus Nadi, hatıratında, Rauf Orbay’ın kaçıp kurtulmasını telkin edenlere şu cevabı verdiğini yazıyor: “Kararımız karar. Ancak biz hadisenin bu kadarını kâfi görerek savuşursak meclisin alt tarafı panik yaparak dağılır gider. Ben istiyorum ki meclis dağılmasın, fakat dağıtılsın. Bunu bilhassa kendim için vazife görüyorum.”[29] Rauf Orbay anlaşmayı adeta ifşa ederek şöyle diyor: “İngilizlerin meclisi basmalarını sağlamak için burada kalacağım.” Ve daha açık bir ifadeyle şöyle diyor: “İstanbul’a, meclise gideceğim ve dediğiniz olmazsa Anadolu’da milli bir hükümet kurmanız için meclisin ortasında bomba patlatarak kendimi feda edeceğim!”[30] Evet! Mustafa Kemal ve taifesi bitmek bilmeyen sahtekârlık ve kahpeliklerle Türkiye halkının başına böyle musallat oldular. İlkin gayet Müslüman ve padişahçı görünmeye çalışan Mustafa Kemal hâkimiyetini güçlendirdikçe asıl emelini izhar etmeye başladı. 1922’nin son çeyreğinde Saltanatın kaldırılmasını mecliste müzakereye açtı ve nihayet 1 Kasım 1922′de, Atatürk “Osmanlı Devleti münkarizdir (yıkılmıştır)” diyerek Osmanlı Devletinin saltanatını resmen sona erdirdi.[31] Böylece hâkimiyet resmiyette de İstanbul’dan Ankara’ya, Türkiye Büyük Millet Meclisi’ne intikal etti. Atatürk’ün mutlak iktidarı altına giren meclis 24 Temmuz 1923’te yapılan Lozan Sulh Antlaşmasını kabul etti. 13 Ekim’de Ankara yeni Türkiye’nin başkenti oldu ve 29 Ekim 1923’te cumhuriyet resmen ilan edildi. Cumhuriyetin ilan edilmesiyle laik devlete ve Hilafetin kaldırılmasına doğru son adımlar atıldı ve 3 Mart 1924’te nihayet Hilafet resmen kaldırıldı. Aynı kararla Şeriye ve Evkâf Vekâleti sona erdirerek şer’i mahkemeler ve Tevhid-i Tedrisat kanunuyla medreseler kapatıldı. Sonra “sırasıyla 25 Kasım 1925 de “Şapka İktisası” kanunlaştı. Eskiden giyilen başlık türlerini bırakın giymeyi, hakkında yazı yazmak bile yasaklandı. 30 Kasım 1925’te tekke, zaviye ve türbeler kapatıldı. 26 Aralık 1925’te Takvim ve Saat devrimi yapıldı. Hicri ve Rumi takvim kullanmak her şekliyle yasaklanıp, yerine 3. Papa Gregorius adına nispetle “Gregoryan Takvimi” adı verilen Hristiyan takvimine geçildi. 17 Şubat 1926’da İsviçre Medeni Kanunu Türkçe’ye tercüme edilerek “Türk Medeni Kanunu” adı verildi. 1 Mart 1926 da İtalyan Ceza Kanunu tercüme edilerek “Türk Ceza Kanunu” adı verildi. Yine aynı tarihte bütün orta dereceli okullardan din dersleri kaldırıldı. 28 Mayıs 1927’de binalar üzerindeki tarihi kitabe ve tuğraların kazınması hakkında kanun çıkarıldı. Dünyada görülmemiş bir tarihi eser katliamı başlatıldı. İstanbul Üniversitesi merkez binasının kazınmış olan tuğrası buna mühim bir örnektir. 10 Nisan 1928’de lâiklik kabul edildi. Anayasadan “Devletin dini, din-i İslâm’dır” ibaresi kaldırıldı. Milletvekili yeminlerinde “vallahi” yerine, “Namusum üzerine” lafı getirildi. 24 Mayıs 1928’de Rakam devrimi yapıldı. 3 Ekim 1928’de Harf devrimi yapıldı. İslâm harfleri atılıp Latin harfleri alındı. 1 Ocak 1929’de Arapça harflerle dilekçe ve kitap yazılması yasaklandı. 1 Nisan 1931’de ölçü ve tartı devrimi yapıldı. Bin yıl boyunca kullanılan ölçüler atılıp, yerine Avrupa’da kullanılan ölçü ve tartı birimleri getirildi.”[32] Tüm bu icraatların elbette tek bir gayesi vardı: Halkı dinsizleştirmek. Dinsizleştirmek derken Mustafa Kemal ve avaneleri için ehemmiyetli olan İslam dininden dinsizleştirmekti. Yoksa diğer dinler makbuldü. Bakın durumun ne kadar vahim olduğunu Kazım Karabekir’in şu hatırasından görebilirsiniz. O, 1923 senesinde mecliste yaşadığı bir olayı şöyle anlatıyor: “Tevfik Rüştü Bey konuşuyordu: “Ben kanaatimi millet kürsüsünden de haykırırım… Kimseden korkmam... Teşkilâtı Esasiye’mizde dinimiz apaçık yazılmalıdır...” diyordu. Ben söz aldım ve sordum: “Teşkilâtı Esasiye’de dinimizin İslam olduğu yazılıdır. Tevfik Rüştü Bey? Hangi kanaati haykıracaksın? Teşkilâtı Esasiye’ye hangi dini yazdıracaksın? Hristiyanlığı mı? Mahmut Esat Bey söz aldı ve sertçe cevap verdi: “Evet Hristiyanlığı… Çünkü İslamlık terakkiye (ilerlemeye) manidir. Bu dinle yürünmez mahvoluruz. Ve bize kimse de ehemmiyeti vermez...” dedi. Ben söz alarak dedim ki: “İslamlığın terakkiye mani olduğu Avrupalıların uydurmasıdır. Bu meseleyi istediğiniz kadar münakaşa edebiliriz. Fakat münakaşaya tahammülü olmayan bir mesele varsa, din değiştirme gayretidir. Netice İslam kalırsak mahvolmayız, fakat din değiştirme oyunuyla bizi, kolay mahvedebilirler…” Fethi Bey söz alarak bana gayet sert, katı cevap verdi: “Evet Karabekir… Türkler İslamlığı kabul ettiklerinden böyle kaldılar. Ve İslam kaldıkça da bu halde kalmaya mahkûmdurlar… Bunun için İslam kalmayacağız” dedi. Ben de aynı sertlikle şu cevabı verdim: “Fethi bey bu yabancı fikri şiddetle reddederim… Ben İddia ediyorum ki Türk milleti ne Hristiyan olur, ne de dinsiz kalır. Hakikat budur… Bir milletin asırlardan beri, en mukaddes duygularını bir hamlede atabileceğine inanışınız objektif bir görüş değil, hayalinizdir. Böyle bir harekete cüret, memlekette kanlı bir istibdat ile başlar ve İstiklal Harbinin birliğini de birbirine katar. Nasıl bitebileceğini de söyleyebilirim. Düşmanlarından kanı pahasına İstiklalini kurtaran Türk milleti, hürriyetini kendi evlatlarına boğdurmayacak... Buna cüret edeceklerin de hakkından gelecektir Fethi Bey…” Mustafa Kemal Paşa’ya hitaben sözlerime şöyle devam ettim: “Paşam, maddî cephemiz zaten zayıftır, güvenebileceğimiz manevî cephemizi de düşmanlarımızın yaldızlı propagandasına kurban edersek, dayanabileceğimiz ne kalır? Bizi silah kuvvetiyle parçalayamayan düşmanlarımız, görüyorum ki, bizi fikir kuvvetiyle mahvedecekler. Buna müsaade edecek misiniz? Siz ki millete karşı, bizi bu hale getiren belânın istibdat olduğunu, zaferden sonra milletin tamamıyla iradesine sahip olarak yürüyeceğini millet kürsüsünden dahi defalarca haykırdınız. Millet Meclisi’ni tekbirler, salâtlar arasında açtınız. İslamlığın en yüksek bir din olduğunu hutbelerle ilân ettiniz. Hepimiz aynı iman ve kanaatle aynı yolda yürüdük. Şimdi ne yüzle ve ne hakla bir kanlı maceraya atılacağız…” dedim. Mustafa Kemal Paşa sözümü burada keserek dedi ki: “Müzakereler çok hararetlendi. Burada kesiyorum.”[33] Evet! Mustafa Kemal’in subaylıktan put Atatürk’e “yükselişi” ihtisar ve ihmal ile böyle olmuştur. İhtisar ve ihmal ile diyorum çünkü o kadar çok yalan dolan, kahpece işleri var ki ancak kitaplara sığar. Şunu yazmaktan da kendimi alıkoyamayacağım. Bu yazıyı yazabilmek için Atatürk ve yaptıklarıyla alakalı epeyce bir kitap ve yazı okudum. Şaşkınlıkla şunu gördüm: Bunun kadar doymaz, menfaatperest, ikiyüzlü ve kalleş bir adam görmedim. “Başarısının” sırrı da tam buradadır. Menfaati için arkadaş olmayacağı kişi ve yapmayacağı bir iş yoktur. Herkesi kendi menfaati için kullanmıştır ve sonra satmıştır. Silah arkadaşlarının hatıratları ortadadır. Dileyenler okusunlar. Bu birinci husustu. İkinci hususa gelince, Atatürkçülüğün ve Kemalizm’in Türkiye’ye hâkim olmasını sağlayan en önemli sebep Mustafa Kemal’in Millî Mücadelenin başına geçmesidir. Millî Mücadelenin başına İngilizlerin yardımıyla nasıl geçtiğini yukarıda yazdım. Millî Mücadele yıllarını ve Kemalistlerin Millî Mücadeleyi nasıl tahrif ettiklerini ve kendi emelleri için nasıl suiistimal ettiklerini burada yazmayacağım. Bu çok uzun gidecek. Ama bütün topraklarını kaybetmiş ve Anavatan’a sıkışmış olan Osmanlı halkının milli hassasiyetini istismar ederek Mustafa Kemal nasıl kendi ideolojisini tesis etti? Bunu çok ihmal ile kısa yazmaya çalışacağım inşaAllah. Evvela şunu diyeyim. Millî Mücadeleyi Mustafa Kemal başlatmadı. Mondros Mütarekesi akabinde İtilaf güçleri Anadolu’yu işgal etmeye başlayınca muhtelif bölgelerde halk kıyam etti ve bunun için tanzimleşti. Ecnebi gâvurun işgalini kabul etmemesi ve buna karşı mücadele vermesi halkın dini milli iradesiydi. Mustafa Kemal kendi (ve İngilizlerin) gizli emellerini işte bu milli iradenin üzerine kurdu. Mustafa Kemal’in yaverlerinden olan Mazhar Müfit Bey, Mustafa Kemal’in Erzurum Kongresi’ninin açılış konuşmasını şu sözlerle bitirdiğini yazıyor: “En son olarak niyazım şudur ki, Cenab-ı Vacibu'l-amal Hazretleri Habib-i Ekremi hürmetine bu mübarek vatanın sahip ve müdafii ve diyanet-i celile-i Ahmediyye'nin ila-yevmi'l-kıyame haris-i asdakı olan millet-i necibemizi ve makam-ı saltanat ve hilafeti kübrayı masun ve düşünmekle mükellef heyetinizi muvaffak buyursun.” Sonra bu konuşmayı yadırgayarak Mustafa Kemal’e şöyle dediğini anlatıyor: “Erzurum nutkunuzun sonunu müftü efendinin duası gibi bitirdiniz”. Bu tarz konuşmamı hoş gördüğü için sadece güldü ve “Maksadını anlıyorum, anlıyorum amma şimdi vazifemiz halkı, vatanı ve esir padişahı kurtarmaya inandırmaktan ibarettir.” dedi.”[34] Bu durumu Atatürk yıllar sonra Nutuk’ta şöyle itiraf ediyor: “Gerçek, Osmanlı Saltanatı’nın ve Hilâfetin yıkılmış ve ortadan kalkmış olduğunu düşünerek yeni temellere dayanan, yeni bir devlet kurmaktan ibaretti. Fakat durumu olduğu gibi dile getirmek amacın büsbütün kaybedilmesine yol açabilirdi.”[35] Sivas Kongresinde de halkın önünde “Makam-ı Celil-i Hilâfet ve Saltanata, İslamiyete, Devlete, Millete ve Memlekete manen ve maddeten hizmetten başka bir gaye takip etmeyerek… Çalışacağıma… Namusum ve bilcümle mukaddesatım namına vallah, billâh” diyerek kasem etmiştir.[36] Mustafa Kemal uygun vakti gözleyen bir virüs gibi milli iradede gizlendi, millet onun hakiki emellerinden gafil, güçlendi ve şartlar lehine döndüğünde kendisini gösterdi. Zuhur ettiğinde iş çoktan bitmişti. İdarenin ve toplumun bütün alanlarında hâkimiyeti ele geçirmişti. Doç. Dr. Serdar Sakin şöyle yazıyor: “Türk milleti tepki göstermek konusunda iradesini ortaya koymuştur ki bu, milli irade demektir. Milli irade ise Millî Mücadele’nin orijinini teşkil etmektedir. Türk milletinin bu eğilimini fark eden Atatürk, Millî Mücadeleyi bu mefkûre çerçevesinde gerçekleştirdi… Amasya Genelgesi’nde vatanın bütünlüğünün, milletin bağımsızlığının tehlikede olduğu vurgulanarak bu durumu milletin azim ve kararının kurtaracağı ifade edildi. Millî bir heyetin kurulmasının zorunlu olduğu belirtilerek demokratik rejimlerin vazgeçilmezlerinden olan ve milleti temsil eden meclis kavramının varlığı gündeme geldi. İşte Atatürk, halk temeline dayandıktan sonra bunun siyasal ayağı olan meclisi gündeme getirmiştir. Erzurum Kongresi’nde aynı doğrultuda milli iradeye dayanan bir Millet Meclisi’nin meydana getirilmesini ve gücünü milli iradeden alacak bir hükümetin kurulmasını, kongre çalışmalarının ilk hedefi olarak gösterdi. Arkasından düzenlenen Sivas Kongresi’nde ise milli iradenin Saltanat ve Halifeliği kurtaracağı görüşü ortaya atıldı. Bu çok önemli bir adım oldu. Böylece milli irade, Osmanlı saltanatının üstüne çıkarılmıştır. Kısacası Genelge ve Kongreler döneminde Atatürk, milli iradenin hâkim güç olmasına yönelik çalışmalar yaptı. Çünkü zihnindeki meşru iktidar sadece millet egemenliğine dayanan bir iktidardır. Milli irade kavramının halk nezdinde anlaşılması ve benimsenmesinden sonra da bunun yönetim sistemi haline getirilmesine yöneldi…”[37] Nitekim Mustafa Kemal’in kurduğu TBMM’nin kabul ettiği ilk anayasa, yani 1921 Anayasası şu maddeler ile başlamıştır: Madde 1- Hâkimiyet bilâ kaydü şart milletindir. İdare usulü halkın mukadderatını bizzat ve bilfiil idare etmesi esasına müstenittir. (Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir. Yönetim şekli, halkın mukadderatını bizzat ve fiili olarak yönetmesi ilkesine dayanır.) Madde 2- İcra kudreti ve teşri salahiyeti milletin yegâne ve hakiki mümessili olan Büyük Millet Meclisi’nde tecelli ve temerküz eder. (Yürütme kuvveti ve yasama yetkisi, milletin tek ve gerçek temsilcisi olan Büyük Millet Meclisi’nde belirir ve toplanır.) Madde 3- Türkiye Devleti Büyük Millet Meclisi tarafından idare olunur ve hükümeti “Büyük Millet Meclisi Hükûmeti” ünvanını taşır. (Türkiye Devleti, Büyük Millet Meclisi tarafından idare edilir ve hükümeti «Türkiye Büyük Millet Meclisi Hükümeti» adını taşır.) Evet! Millî Mücadele Atatürk için bulunmaz bir fırsattı. O da bu fırsatı ihmal etmedi. Millî Mücadele ona bir taraftan adam kazandırıyordu ve diğer taraftan da ona muhalif olanları susturuyordu. Böylece Millî Mücadele onun hâkimiyetini inşa eden en önemli unsur olmuştur. Ama bu yeterli değildi. Arzuladığı hedefe ulaşabilmek için siyasi ve askeri hâkimiyeti ele geçirdiği gibi milli iradeyi de dini menşeinden tecrit etmesi gerekiyordu. Bunu da iki adımda başardı: Birinci adımda padişah ve saltanatı milli iradeye düşman gösterdi. Bu hususta İngilizlerden çok yardım aldı. İkinci adımda “Arap” İslam dinini terakkiye münafi gerici bir din olarak çağdaş Türk’ün milli iradesine düşman gösterdi. Türk’ün milli iradesine uygun olan Kemalist ideologların yeniden tasmim (dizayn) ettikleri çağdaş Türk İslam’ıydı. Böylece Mustafa Kemal baştan beri arzuladığına nihayet vasıl oldu. 1922’de Saltanatı kaldırdı. 1923’de cumhuriyeti ilan etti ve 1924’de Hilafeti kaldırdı. 1938’de ölünceye dek Türkiye’nin tek ve mutlak lideri oldu. Uşakları onu ölümünden sonra “ebedi şef” ilan ettiler. Rabbim bu kâfirin ateşini kat ve kat ve ebedi kılsın. Âmin. İki: Kemalizm’in Türkiye Müslümanları Üzerindeki Etkileri Kemalizm’in Türkiye Müslümanları üzerindeki etkileri şüphesiz pek çoktur. Hepsini burada konu etmek elbette mümkün değildir. Bunun için burada en önemli gördüğüm iki etkiden bahsetmekle iktifa edeceğim. Daha doğrusu sadece birinden bahsedeceğim. Diğer etkiyi gelecek sayıya bırakmak istiyorum. Zira bu yazı zaten çok fazla uzadı ve söz konusu etki gelecek sayının mevzusuna münasip olacak. Bahsettiğim iki etki laiklik ve borçluluk akidesidir. Laiklik mevzusunu gelecek sayıya bırakacağım inşaAllah. Borçluluk akidesine gelince, Kemalistler öyle bir tarih uydurdular ki Mustafa Kemal olmasaydı Türkiye diye ve Türkiyeliler diye bir şey kalmayacaktı. Türkiye milleti insanlık tarihinden silinecekti. Hepimizin anaları, babaları Yunan, İngiliz veya Fransız olacaktı. Bunun için Türkiyeli herkes ebediyete dek Mustafa Kemal’e karşı borçludur. Bunun için onu sevme, ona uyma ve onu herkesten üstün tutma mecburiyetindedir. Onun için dost olma ve onun için düşman olma mecburiyetindedir. Bütün ömrünü ona boyun eğerek ve ona kul olarak geçirme mecburiyetindedir. Ancak böyle ona karşı borcunu ödeyebilir. Doğru dini de ondan alma mecburiyetindedir. Zira gerici dinin sahipleri olan Osmanlı vatanı sattı. Halkına ihanet etti. Mustafa Kemal olmasaydı hepimiz Hristiyan olacaktık, ismimiz John, Alexandre veya Dimitri olacaktı. O kadar azmışlardır ki bundan ötürü Mustafa Kemal’e ilah olarak ibadet etmeyi dahi hakkı olarak ikrar etmişlerdir. Atatürk’ün gazetesi olan “Hâkimiyet-i Millîye” matbaasında Ağustos 1928’de “Türk’ün Yeni Amentüsü” basılmıştır. Şöyle diyor: “Kahramanlık örneği olan ve vatanın istiklalini yoktan var eden Mustafa Kemal’e, onun cengâver ordusuna, yüce kanunlarına, mücahid analarına ve Türkiye için ahiret olmadığına iman ederim. İyilik ve fenalığın insanlardan geldiğine, büyük milletimin medeni cihanda en büyük mevki kazanacağına, hamaset destanlarıyla tarihi dolduran kudretli Türk ordusunun birliğine ve gazinin Allah’ın en sevgili kulu olduğuna kalbimin bütün hulusuyla şahadet eylerim.” Uşaklarından Ali Hadi şöyle diyor: “Atatürk senin için ölüm yoktur. Olamaz! Sen Türk’ün Tanrısısın! Tanrı hiç ölür mü?”[38] Kemalist şair İlhami Bekir şöyle diyor: “İlk adam, mavi gözlerle baktı toprağa, Toprağın haritasını çizdi bayrağa; Allah değil, o yazdı alın yazımızı.”[39] Buna benzer nice şirk ve küfür dolu zındıklıklar. Hepsi yalan dolan ile uydurdukları bir tarihin neticesidir. Kemalizm’in Türkiye halkına bıraktığı en büyük etki muhakkak bu borçluluk akidesidir. Bu böyle bir borç ki, hiç kimsenin hakkı buna denk değildir. Hatta âlemlerin Rabbi olan Allah (celle ve âlâ)’nın hakkı dahi. Allah ve Rasûlünü inkâr edebilirsin, alay edebilirsin, hakaret edebilirsin. Ama Atatürk’e… Asla. Türkiye halkının ekserine bu akide o kadar derin yerleşmiştir ki kendileri dahi farkına varamıyorlar. Vatandaşla her şeyi tartışabilirsin ama tartışma konusu Atatürk olduğunda asla tartışma kabul etmez. Onun hakkında konuştuğun en basit tenkide dahi tahammül edemez. Onun için bir anda yeryüzünde dolaşan en şerli varlık oluverirsin. Şüphesiz ki bu borçluluk akidesi Türkiye halkının umumuna isabet etmiş olan en büyük beladır. Bu belanın en büyük sebebi devlet okullarıdır. Zira bu borçluluk akidesini aşılayan en etkili kurumlar muhakkak devlet okullarıdır. Küçük yaştan başlayarak çocuklara Atatürk’ün “kahramanlıklarını” anlatıyorlar ve ders olarak okutup ezberlettiriyorlar. Buna ilaveten her kitapta, her derste ve her yerde ya onun resmi veya ismi veya sözü veya heykeli oluyor. Böylece ona karşı borçluluk hissini çocukların hücrelerine kadar işliyorlar. Her daim ve her yerde “bu adam olmasaydı biz olmazdık” akidesini zihinlere kazıyorlar. Hiçbir Müslüman devlet okullarının Kemalizm’i ve Atatürkçülüğü aşıladığını tartışmaz. Okul meselesine sadece bu cihetten baktığın zaman dahi terkinin vacip olduğu vazıh ve zahir olur. Ama maalesef gerçek şu ki bu borçluluk akidesi halkta çok yaygındır. Nüfuz etmediği kalpler pek azdır. Bu durum da bizi bu itibar ile Türkiye halkının durumu nedir sualine götürüyor. Bu sualin cevabını verip bu yazıyı bitirelim inşaAllah. Derim ki: Türkiye halkını bu bağlamda iki kısımda değerlendirmek mümkündür. Bir taraf sadece âlemlerin Rabbi olan Allah (celle ve âlâ)’ya iman edenler, O’na teslim olmuş ve sadece Rasûlü Muhammed (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’i imam edinmiş olanlardır. Kemalizm’i, Atatürk’ü ve bu akideyi inkâr etmiş olanlardır. Bunlar Müslümanlardır. Diğer taraf ise bu akideye sahip olanlardır. Bu taraf için de iki tabir kullanılmalıdır. Birincisi Kemalistlerdir. İkincisi, manası ilkinden daha geniş olan Atatürkçüler tabiridir. Bir: Kemalistler. Kemalistler, Kemalizm diye tesmiye edilen Kemal Atatürk’ün tesis ettiği ideolojiyi tasdik eden ve yol edinenlerdir. Kemalistlerin kendi tariflerine göre Kemalizm ulusal bir modernleşme ideolojisidir. Milliyetçilik dışında pragmatizm (yararcılık), laiklik, ulusal egemenlik ve ampirik (deneysel) devletçilik gibi ilkelere dayanan sürekli bir dinamizmi oluşturmaktadır. Bazıları da Kemalizm sağ ve sol evrensel değerleri aynı anda kapsayan ve her iki değerler kümesini tek bir ulusal devlet potasında içselleştiren, antiemperyalist (bağımsız) yeni bir paradigmanın (modelin) adıdır derler. Kemalizm “akılcı”(pozitivist) paradigmayı da içeren bir “üst bilinç” devrimidir. Kemalizm, bir ideoloji olmasının yanında, yurttaşlık bilincini de içeren, düşünsel bir paradigmanın bütüncül (holistik) adıdır derler. Ama en isabetli tarifi müessisi yapıyor. Kemal Atatürk şöyle diyor: “Biz, ilhamlarımızı, gökten ve gaipten değil, doğrudan doğruya yaşamdan almış bulunuyoruz. Bizim yolumuzu çizen, içinde yaşadığımız yurt; bağrından çıktığımız Türk ulusu ve bir de, uluslar tarihinin bin bir acıklı olay ve sıkıntı ile dolu yapraklarından çıkardığımız sonuçlardır.” Bu ideoloji benimseyenler İslam’dan gayri bir din edinmişlerdir ve muayyen kâfirdirler. Yani her bir Kemalist kâfirdir. İki: Atatürkçüler. Bu tabir ilkinden daha geniştir. Bunun için Atatürkçüleri birkaç kısma ayırmak mümkündür. Bir kısım Kemalist ile eş manada olan Atatürkçülerdir. Bunlar manada aynı oldukları gibi hükümde de aynı olurlar. Kâfirdirler. Diğer bir kısım ise ideoloji itibariyle Kemalist olmayan ama Atatürk’ü ve yaptıklarını bilen ve ikrar eden, onu seven ve müdafaa edendir. Bunlar da muayyen kâfirdirler. Çünkü küfrün ikrarı ve müdafaası küfürdür. Bir de bir kesim Atatürkçü vardır bunlar ne Atatürk’ü ve ne de yaptıklarını hakikatte bilmezler. Ne sahih olan ve ne de uydurulmuş olan tarihi de bilmezler. Sadece dilden dile dolaşan “Atatürk olmasaydı baban belli olmazdı”, “Atatürk olmasaydı ismin Yorgi olurdu”, “Atatürk yedi düvele karşı savaştı, vatanı, milleti kurtardı”, “Bu ülkede ezan okunuyorsa Atatürk sayesindedir” gibi sözlerle büyümüş olan ve bundan ötürü Atatürk’ü kurtarıcı olarak seven ve yeri geldiğinde müdafaa eden cahiller. Böyle bir kişide İslam’ını bozacak başka nakızlar yoksa o zaman bu tür bir cehalet küfür hükmüne mani olur. Bu kişiye haline münasip bir dille gerçekler beyan edilmesi lazım gelir. Üzerinde hüccet kaim oluncaya kadar tekfir edilmesi caiz olmaz. Allah-u Âlem. Hülasa Bu yazıda gücüm ve imkânlarım dâhilinde bu zor konuya ışık tutmaya çalıştım. Birçok şey dile gelmedi. Bütünün anlaşılması için elzem olan mevzuları ihmal etme mecburiyetinde kaldım. Nasıl zor olmaz ki Kemalizm bu milleti geçmişinden kopardı, onu kimliğinden etti. Onun köklerini kurutmaya çalıştı. “Senin varlığın 19 Mayıs 1919’da ilk insan Atatürk’ün Samsun’a ayak basmasıyla başladı” dedi ve “istesen de istemesen de sen de buna inanacaksın” dedi. Hicretin ilk asrında İslam’a girdikten beri hep İslam’a hizmet etmiş ve diniyle aziz olmuş olan bir milleti dininden uzaklaştırdı ve batı âlemine uşak kıldı. Yukarıda Kemalistlerin Kemalizm tarifini zikretmekle iktifa ettim. Zira maksut onların küfrünü onların sözleriyle ispat etmektir. Ama Kemalizm’in bir de hakikati vardır. Ona yer yetmediği için hiç girmedim. Ama Kemalizm’in gerçeği için Şalcı Bacı’nın ismini zikretmek yeterli olacaktır. Şapka giymediği için asılan üç çocuk annesi Şalcı Bacı. İşte Kemalizm’in gerçeği budur. Son olarak bu yazıyı çok ehemmiyetli bir tembih ile bitirmek istiyorum. Kişinin kimliğini doğrudan tabir eden dilidir. Dil tasavvurun tercümanıdır aynı zamanda da masdarıdır. Yani insan kullandığı dile göre düşünür. Düşüncesi de dilinde zahir olur. Toplulukları, inançlarını ve icraatlarını dil inşa eder ve kıymetini dil gösterir. Binaenaleyh kişinin kullandığı dilin ferdi ve içtimai kişiliğinin binasında esasi bir ehemmiyeti vardır. Biz Müslümanız ve İslam’ın dili Arapçadır. Dikkat edin! Modern Türkçe Atatürkçüdür. Cumhuriyet döneminde kasıtlı olarak Arapça kelimeler kök Türkçe veya Fransızca gibi ecnebi dillerle tebdil edildi. Sebep? İslami kimliğini yıkmak için. O zaman sen buna karşı koymalısın. Gerçek geçmişini, İslam’ı temsil eden eski dilden, Arapçası zengin olan Osmanlı Türkçesiyle konuşmalısın. [1] Vesika bir gerçeğe tanıklık eden yazı, fotoğraf, resim, film ve benzeridir. [2] Hafif ihtisar ile “Sevr Antlaşması” başlıklı yazı, ataturkdevrimleri.com [3] Atatürkçü Düşünce Derneği (ADD) Bilim Danışma Kurulu üyesidir [4] “Sevr, Teslimiyetin Hikâyesi” adlı yazıdan alıntıdır, add.org.tr [5] Atatürkçü Düşünce Derneği (ADD) Genel Yönetim Kurul üyesidir [6] “Sevr Osmanlıdır, Lozan Cumhuriyet” adlı yazıdan alıntıdır, add.org.tr [7] “Türkiye’nin Önünde Üç Model, Telos Yayınları, 1997, sayfa 42 [8] Padişah Vahdettin Sevr’i imzaladı yalanı, belgelerlegercektarih.com; “Hiç endişelenmeyin, Sevr’i biz zaten onaylamamıştık”, Hürriyet gazetesi, 31 Ağustos 2003 [9] Padişah Vahdettin Sevr’i imzaladı yalanı, belgelerlegercektarih.com; Ayşe Hür, Öteki Tarih, cild 2, 5. baskı, Profil Yayıncılık, İstanbul 2013, sayfa 88 ve devamı. [10] Feryadım, 27/28. İstanbul 1993 baskısı [11] Atatürk’ün Bütün Eserleri, 2/232. Kaynak Yayınları, Üçüncü baskı 2003 [12] “Millî Mücadele’nin Başlarında Mustafa Kemal Paşa’da Sine-i Millet Düşüncesi İle Askerlikten İstifası Öncesi ve Sonrası Kendisine Gösterilen Bağlılıklar” başlıklı yazı. Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Türkiyat Araştırmaları Dergisi, Sayı 11. Sayfa 249,250. [13] Hatıraları ve Söylemedikleriyle Rauf Orbay, 31,32. Yakın Tarihimiz Yayınları baskısı 1965 [14] Cepheden Meclise Büyük Önder ile 24 Yıl, 214. Gürer Yayınları, 6.baskı 2008 [15] Gördüklerim Yaptıklarım, 341,342. 2.baskı 2014 [16] Kurtuluş Savaşı ile ilgili İngiliz Belgeleri, 2/10,11. Yeni Gün Yayıncılık 2001 [17] From Empire to Republic, 1/358,359. Türk Tarih Kurumu baskısı 2000 [18] Aktaran Kadir Mısıroğlu, Geçmişi ve Geleceği İle Hilafet, 232. Sebil Yayınevi 4.Baskı 2010 [19] Kurtuluş Savaşı ile ilgili İngiliz Belgeleri, 1/11,12,13 Yeni Gün Yayıncılık 2001 [20] Paşaların Kavgası, 66,67. www.e-kitaparşivi.com [21] Paşaların Kavgası, 68. www.e-kitaparşivi.com [22] Dagobert Von Mikusch, Ghazi Mustapha Kemal (la Résurrection d’un peuple), Gallimard, Paris 1931, sayfa 273. (Kaynak: belgelerlegercektarih.wordpress.com) [23] Belgenin aslı için : Sultan Vahdettin M.Kemal’i niye Anadolu’ya gönderdi? İngilizler niçin izin verdi? Oyun içinde oyun, belgelerlegercektarih.wordpress.com [24] Atatürk Anadolu’da, 49. (Kaynak: turkcetarih.com) [25] İngiltere’nin Ankara ile İlişki Kurma Çabaları ve Rawlinson’un Rolü, 63. Ankara Üniversitesi Türk İnkılâp Tarihi Enstitüsü Atatürk Yolu Dergisi, Mayıs-Kasım sayısı 2002 [26] Dagobert Von Mikusch, Ghazi Mustapha Kemal (la Résurrection d’un peuple), Gallimard, Paris 1931, sayfa 273. (Kaynak: belgelerlegercektarih.wordpress.com) [27] Erzurum Kongresi ve “Türklüğün arkadan hançerlenmesi” başlıklı yazı. politikagazetesi.org [28] Nutuk, 1/51. Türk Devrim Tarihi Enstitüsü, 9. Baskı 1969 [29] Kurtuluş Savaşı Anıları,179,180. Çağdaş Yayınları 1978 [30] Cehennem Değirmeni – Siyasi Hatıralarım, 303,304 ve 334-340. Truva Yayınları 2004 [31]Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin Hukuk-i Hâkimiyet ve Hükümranînin Mümessil-i Hakikisi olduğuna dair Heyet-i Umumiye kararı. No. 308, 1/2 Kasım 1922. Bk: Düstur, III. Tertip, 3. Cilt/152, 153.(Kaynak: belgelerlegercektarih.wordpress.com) [32] Ahmet Anapalı, Şapka Takmayanı Mezardan Çıkartıp Asarlar. Ağustos 2010. (Kaynak: dunyagerceklerim.blogspot.com.tr) [33] Yeni İstanbul gazetesi, 1970. (Kaynak: belgelerlegercektarih.com) [34] Erzurum’dan Ölümüne Kadar Atatürk ile Beraber, 1/85.Türk Tarih Kurumu yayınları 1986 [35] Nutuk, 6. Bölüm: Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin Toplanması, 3. Konu: Hükümetin Kurulması. [36] Sivas Kongresi Tutanakları, sayfa 5. Haz: Uluğ Iğdemir, 1969 (Kaynak: belgelerlegercektarih.wordpress.com) [37] Atatürk’ün Yönetim Sistemi, beyaztarih.com [38] Kasım 1938 tarihli ve 11 sayılı Yarım Ay dergisinden aktaran: Doç. Dr. Fikret Başkaya Paradigmanın İflası, Doz Yay., İstanbul 1991, sayfa 89.(Kaynak: belgelerlegercektarih.wordpress.com) [39]Kaynak: belgelerlegercektarih.wordpress.com Tarık Ebu Abdullah

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين 1) Kureyş’i alıştırdığı için, 2) Onları kış ve yaz yolculuğuna alıştırdığı için, 3) Bu sebeple şu beyt’in (ev’in) Rabbine ibadet etsinler. 4) O ki, onları açlık içinde iken yedirmiş ve korku içinde iken emin kılmıştır. Kureyş sûresi âlimlerin geneline göre Medine’ye hicretten önce inmiş Mekkî surelerdendir. İbn Atiyye (rahimehullah) ise bunda bir ihtilafın bulunmadığını ifade etmiştir. 1 ve 2. AYETLER İLE İLGİLİ MESELELER: a) Allah (celle celâluh) ilk ayetinde Kureyş’i neye alıştırdığını belirtmeyip kapalı bırakmış, ikinci ayetinde bu kapalılığı kaldırmıştır. Böyle bir üslubu kullanmasının sebebi, onlara bahşettiği “kış ve yaz yolculuğuna alıştırma” nimetinin bu sureyi dinleyecek olan Kureyş’in zihninde iyice yerleşmesini sağlamaktır. Nitekim anlatılmak istenen bir husus ilk olarak icmâlî/genel bir şekilde ifade edildiğinde dinleyenin zihni bundan sonraki tafsîlî/ayrıntılı açıklamaya kilitlenir ve söylenileni sağlam bir şekilde zihnine oturtur. Böylece bu söylenilen şey zihinden kolayca gitmez. b) Ayetlerin kısaca manası şöyledir: “Kış ve yaz yolculuğunu nadiren değil de her sene ve kolay bir şekilde yapmalarını sağladığı, bu yolculukları onlara kolaylaştırdığı için.” Şöyle ki; Kureyş’in içinde yaşamış olduğu Mekke, ekimi-dikimi olmayan, çorak, verimsiz bir yerdi. Bu sebeple Kureyş, geçimini sadece ticaretle sağlıyordu. Ticaret amacıyla her sene yaptıkları iki yolculukları vardı; kışın Yemen’e gidiyorlardı. Zira Yemen sıcak bir bölge olduğu için kış’ın soğuğundan etkilenmiyorlardı. Yaz’ın ise Şam’a yolculuk ediyorlardı. Böylelikle Şam’ın soğuk havasıyla yaz’ın sıcağını kendilerinden def edebiliyorlardı. Yemen ve Şam’dan getirdikleri meyve, sebze ve giyecekleri hem Mekke halkına satıp kar elde ediyorlar, hem de bunlardan kendileri faydalanıyorlardı. İşte bu iki yolculuk olmasaydı Mekke’de yaşayamaz veya çok zor şartlar altında yaşarlardı. Ayrıca Kureyş Yemen ve Şam’a giderken ve buralardan dönerken güven içinde idiler. Aslen dört haram ayı (Muharrem, Receb, Zü’l-Ka’de ve Zü’l-Hicce ayları) dışında Arap kabilelerden biri diğerine saldırırdı. Hangisi güçlüyse diğerine gidiyor, alıp, çalıp, çırpıyor, çocuklarını esir alıp köleleştiriyor, kadınlarının ırzlarına geçiyorlardı. Yine bir kabile bir yerden başka bir yere sefer edeceği zaman güvende değillerdi. Ama Kureyş bundan müstesnaydı, ne Mekke’de, ne de sefer ederlerken hiç kimse onlara saldıramıyordu. Sefer ettikleri zaman insanlar onları görüp Kureyş’ten olduklarını anladıklarında hürmet ediyorlardı. Çünkü insanlar şöyle diyorlardı: “Bunlar Allah’ın evinin komşuları ve idarecisidirler. Onlara zarar vermeyin.” Bir de Allah (celle celâluh) Ebrehe’nin ordusunu helak edince Kureyş’in konumu insanların kalbinde daha da bir yer etmişti. c) Kureyş kabilesi tercih edilen görüşe göre Nadr b. Kinâne’nin çocuklarıdır. Nadr b. Kinâne Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in 13. dedesidir. Kureyş, bir takım üstünlükleri bulunan bir kabiledir. Bunlardan birini Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle belirtmiştir: “Muhakkak ki Allah Kinâne’yi İsmail’in çocuklarından seçmiştir. Kureyş’i Kinâne’den seçmiştir. Kureyş’ten Haşim oğullarını seçmiştir. 1 Haşim oğullarından da beni seçmiştir.” 2 Kureyş’in bir başka üstünlüğü de, kıyamete kadar hilafetin kendilerinde olmasıdır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “İmamlar Kureyştendir.” 3 Hâkim’in (rahimehullah) rivayet ettiği sahih bir hadiste de şöyle buyrulmuştur: “Emirler Kureyştendir.” Hilafetin Kureyş’te olduğunu gösteren daha başka rivayetler de vardır. Dolayısıyla halife’de bulunması gereken şartlardan biri de Kureyşli olmasıdır. İmam Nevevî (rahimehullah) şunları kaydetmiştir: “Bu ve benzeri hadisler, hilafetin Kureyş’e has olduğunu, onlardan başka hiç kimseye verilmesinin caiz olmadığına dair açık bir delildir. Sahabe zamanında bunun (yani hilafetin Kureyş’e ait olduğunun) üzerinde icma sabit olmuştur. Aynı şekilde sahabeden sonra gelenler de bunda ittifak etmişlerdir. Bu hususta bidat ehlinden her kim muhalefet eder veya onlardan (sahabe ve ondan sonra gelenlerden) başkasından aykırı bir görüş aktarırsa bu kimse, sahabe, tâbiîn ve onlardan sonra gelenlerin sahih hadislerle sabit olmuş icması ile susturulur. Kâdı İyâd (rahimehullah) şöyle demiştir: “Halifenin kureyşli olmasının şart koşulması bütün âlimlerin görüşüdür. Ebubekir ve Ömer (radiyallahuanhuma) da Sakîfe günü 4 Ensar’a bunu delil olarak getirmiş ve kimse de bunu inkâr etmemiştir. Âlimler bunu icma meseleleri arasında saymış olup bu konuda seleften hiçbirinden bu söylediğimize aykırı bir söz ve bir fiil aktarılmamıştır. Aynı şekilde seleften sonra gelen bütün asırlardaki kimseler için de bu durum söz konusudur (onlardan da buna aykırı bir şey nakledilmemiştir)…” 5 6 3. AYET İLE İLGİLİ BİR MESELE: فَلْيَعْبُدُوا kelimesindeki فَ harfinden yola çıkarak müfessirler ayeti şöyle tefsir etmişlerdir: “Eğer Allah’a (celle celâluh) diğer nimetlerinden ötürü ibadet etmiyorlarsa o halde kendilerini bu iki yolculuğa alıştırdığı için ibadet etsinler!” 4. AYET İLE İLGİLİ MESELELER: a)جُوعٍ (açlık) ve خَوْفٍ (korku) kelimelerinin nekre olarak gelmesi ta’zîm içindir. Buna göre mana şöyle olmaktadır: “O ki, onları şiddetli bir açlık içinde iken yedirmiş ve şiddetli bir korku içinde iken emin kılmıştır.” b) Allahu Teâlâ’nın onları açken yedirmesi şu şekillerde açıklanmıştır: 1) Yaz-kış insanlar çeşitli bölgelerden hac ve umre için Mekke’ye geliyorlardı. Böylece Kureyşliler bundan iyi bir kazanç elde ediyorlardı. 2) Denildiğine göre cahiliyye döneminde Kureyş’e açlık isabet etmişti ve kazanç elde etmek için sefere çıkmak da onlara zor geliyordu. Onlar böyle bir durumdayken Allah (celle celâluh) Habeşistanlıların kalplerine Kureyş’e erzak ulaştırmaları düşüncesini attı. Habeşliler, yükledikleri erzaklarla Mekke’ye geldiklerinde Kureyş onların kendileriyle savaşmak için geldiklerini zannetmiş, fakat sonra kendilerine yardım etmek istediklerini anlamışlardı. 3) Yemen ve Şam’a yolculuk yapmak suretiyle çorak bir yer olan Mekke’de açlıklarını giderecek yiyecekler getiriyorlardı. Korku içinde iken onlara güven vermesi ise; 1) Arap kabilelerin, onlara olan saygısı nedeniyle onlara saldırmaktan geri durmaları, 2) Ebrehe ordusunu helak ederek korkularını güvene çevirmesi olarak açıklanmıştır. Yani bu ayetinde Allah (celle celâluh) Kureyş’e verdiği birçok nimetinden özellikle ikisini hatırlatıyor: 1) Zenginlik, bolluk nimeti. 2) Emniyet, huzur nimeti: Öyle ki, yeryüzündeki en güvenli yer Mekke’dir; orada ağaçlar kesilemez, avlanılmaz, oranın otu yolunamaz, orada kan dökülemez. Kişi Mekke’de babasının katiliyle karşılaşırdı da ona bir şey yapamazdı… İşte bu iki nimet bir yerde bulunduğunda orada dünya rahatlığı bulunuyor demektir. SÛRENİN ANLATTIKLARI Surenin tümünde Allah (celle celâluh) Kureyş’e verdiği; ticaret amacıyla her sene ve hiçbir saldırıya maruz kalmadan havası mevsimine uygun olan Yemen ve Şam’a yolculuklarını kolaylaştırması, -az evvel zikrettiğimiz şekillerle- açlık içinde iken onları rızıklandırması, korku içinde iken onları emin kılması nimetlerini hatırlatmakta ve bu nimetlere şükrün gereği olarak kendisiyle övündükleri, değer verdikleri Kâbe’nin Rabbine ibadet etmeleri gerektiğini bildirmektedir. Buradan da anlıyoruz ki, Allah’ın (celle celâluh) bizlere verdiği her bir nimet, O’nun katında şükrü; sadece kendisine ibadet etmeyi, ibadeti çoğaltmayı, O’na karşı mütevazi olmayı ve şımarmamayı gerektirmektedir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn 1 - Buna göre her bir hâşimî kureyşlidir. Fakat her kureyşli hâşimî değildir. Yine anlaşılıyor ki Kureyş İbrahim (aleyhisselam)’ın soyundandır. 2 - Muslim, Tirmizî. 3 - Ahmed, Nesâî. 4 - Yani Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)‘in vefatından sonra halifenin kim olacağının belirlenmesi için Sâide oğullarının çardağında toplandıkları gün. 5 - Şerhu’n-Nevevî alâ Sahîhi Muslim, 12/200. 6 - Hemen şunu belirtelim ki; kureyşli olma şartı sadece hilafet (el-İmâmetu’l-Uzmâ/en büyük imamlık) için geçerli bir şarttır. Namaz imamlığı, kadılık imamlığı, cihad imamlığı gibi diğer imamlık birimleri için ise alimlerin ittifakıyla geçerli değildir. Hilafetin kureyşe ait olması ile ilgili başka ayrıntılar da vardır. Fakat asıl konumuz bu olmadığı için bunlara değinmedik. Ömer Faruk

Bismillahirrahmanirrahim Hamd alemlerin rabbi olan Allah’u Teâlâ’ya, salat ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabı kiramına ve yolunu takip eden tüm mü’minlere olsun. Muhterem kardeşlerim, Allah’u Teâlâ’nın, Kur’an-ı Kerim’de bahsettiği her bir Peygamberde ve kıssalarında bizlere çok büyük dersler ve bizlere öğretilecek çok önemli âdaplar bulunmaktadır. Zaten hayat rehberimiz Kur’an-ı Kerim’de anlatılmalarının sebebi de budur. Sizlere Kur’an-ı Kerim’de uzunca anlatılmış çok değerli olan Yusuf (aleyhisselam)’ın kıssasından bazı dersler ve adaplar sunacağım. Bu büyük Peygamber, acılarla ve sıkıntılarla yoğrulmuş, takva, ihlas, sabır, tahammül, iffet, affedicilik, ihsan, kadere rıza ve yüksek ahlak sergilemede zirve yapmış bir Peygamberdir. Salat ve selam ona ve diğer Peygamberlere olsun. Bu değerli Peygamber, küçüklüğünde hased eden kardeşlerinin hışmına uğramış, kuyuya atılmış, anne ve babasından uzaklaştırmak için Mısır’a köle diye satılmış, sonra Mısır azizinin karısının iftirasına maruz kalarak hapiste senelerce yatmış, sonra beraati ortaya çıktıktan sonra cezaevinden çıkarılarak Mısır azizliğine yükseltilmiş, bunca eziyet etmiş olan kardeşlerini ve Mısır azizinin hanımını affetmiş, uzun yıllar gurbet ve hasretten sonra babasına kavuşmuş olan bir Peygamberdir. Yusuf (aleyhisselam) değişik zor imtihanlarla sınanmıştır. Küçücük yaşında kardeşleri tarafından eziyet görmesi, kuyuya atılması. Arkasından Köle diye satılıp gurbet diyarına götürülmesi. Kuyu felaketinden daha büyük olan tecavüze yeltenme iftirasına maruz kalması ve arkasından uzun yıllar hapiste kalmıştır. Acılarla yoğrulmuş, bu acılara sabretmiş ve imtihanı başarıyla kazanmış bir Peygamberdir!. Günümüzde müslümanlar Yusuf (aleyhisselam)’dan sabır, tahammül, edep, iffet, haya, ihlas, fedakarlık, tahammül, ihsan ve kısacası güzel ahlak öğrenmeleri gerekmektedir. Yusuf Sûresinden Alınacak Bazı Dersler Şunlardır: Allah’u Teâlâ ona güzelliğin yarısını vermiştir. Ona rağmen Allah’u Teâlâ güzelliğini övmemiş, güzel ahlakını övmüştür. Buna binaen sen Ey Kardeşim! görünüşün değil, kalbin ve amellerin ile değer kazanırsın!. Güzellik, Yusuf (aleyhisselam)’ı hapse soktu. Hapisten çıkaran ilmi oldu. Hatta ilmi, Mısır’ın maliye bakanı olmasına sebep oldu. Yusuf’un kardeşleri babalarına yüzlerini görmemek ve yalanlarını anlamamak için “Akşamleyin babalarına ağlayarak geldiler.” Buna binaen yanında gözyaşı dökenler seni aldatmasın. Nice zalimler, zulümlerini göz yaşları ile gizlerler!. “Artık (bana düşen) hakkıyla sabretmektir. Anlattığınız karşısında (bana) yardım edecek olan, ancak Allah'tır.” Bu söz Yakup (aleyhisselam)’ın imtihanında ki şiarıydı. İmtihanı onun güzelliğini arttırmıştı. Salihlerde böyleler. Bela ateşi, onların parıltılarını arttırır. “Bir kervan geldi ve sucularını (kuyuya) gönderdiler.” Yusuf (aleyhisselam)’ı kuyunun karanlığından kurtarmak için kervan çabucak gelmişti. Ey sıkıntıda olan kardeşim. Ümidini kesme. Zira kurtuluş kervanı sana yakında gelecektir!. “(Kafile Mısır'a vardığında) onu değersiz bir pahaya, sayılı birkaç dirheme sattılar. Onlar zaten ona değer vermemişlerdi.” Halbuki o çok değerliydi. Yusuf, Yakub’un, o da İshak’ın, oda İbrahim (Hepsine salat ve selam olsun) oğluydu. İnsanlar senin değerini bilmezlerse üzülme!. “Onu bir ticaret malı olarak sakladılar.” Onu ticaret malı olarak gördüler. Halbuki o Peygamberdi. Ve bir Peygamberin oğluydu. Ona değer vermeyişleri onun hakikatini değiştirmedi. İnsanların sana bakışı senin hakikatini değiştirmez. Bu konuda şüphen olmasın!. “Evinde bulunduğu kadın, onun nefsinden murat almak istedi, kapıları iyice kapattı ve "Haydi gel!" dedi.” Bilgisayarında, telefonunda ve tek başına kaldığında fitne sana “Haydi gel!” der. Sen Yusuf (aleyhisselam)’ın dediği gibi; “Allah’a sığınırım!” dersen Allah’u Teâlâ seni haramlardan koruyacaktır. “Eğer Rabbinin işaret ve ikazını görmeseydi o da kadına meyletmişti.” İşte bu iman nuruydu. Allah’u Teâlâ Yusuf (aleyhisselam)’ı fahişelikten korumak için bu nuru, kalbine attı. Sende imanını arttırırsan, imanın seni günahlara ve isyanlara düşmekten koruyacaktır!. “İşte böylece biz, kötülük ve fuhşu ondan uzaklaştırmak için (delilimizi gösterdik). Şüphesiz o ihlaslı kullarımızdandı.” İhlas sana iffet elbisesi giydirir ve fitnelerden korur. “Şehirdeki bazı kadınlar dediler ki: Azizin karısı, delikanlısının nefsinden murat almak istiyormuş;” İşte hasta şahsiyetler böyleler. İnsanların onurlarını umursamadan müstehcen haberleri toplumda yayarlar. Böyle olmaktan Allah’a sığınmak gerekir. Zindanda ki iki mahkum Yusuf (aleyhisselam)’a “Bizler seni muhsinlerden (güzel davrananlardan) görüyoruz” dediler. Buda Yusuf (aleyhisselam)’ın sözlerinden önce davranışlarıyla tebliğ yaptığının işaretidir. İşte davetçilerde böyle olmalılar. Davetlerinden önce ahlaklarıyla örnek şahsiyetler olmalılar. “(Yusufun yanına gelerek dedi ki:) Ey Yusuf, ey doğru sözlü kişi! bize yorum yap.” Yusuf (aleyhisselam)’ın zindan arkadaşı yıllarca bekledi. Yusuf’un durumunu krala bahsedecekti. Ama unutmuştu. Yine de Yusuf (aleyhisselam) onu kınamadı ve azarlamadı. Sorusuna cevap verdi. Ahlak böyle olmalıdır. Yusuf (aleyhisselam) sadece rüyanın tabiri ile iktifa etmedi. İnsanların önünde büyük bir tehlike duruyordu. Açlık tehlikesi vardı. Yiyecek krizine karşı alınacak tedbir ve çözümleri de anlattı!. Yusuf (aleyhisselam) fırsat kollayan biri değildi. Rüya tabirini menfaat karşılığında da yorumlayabilirdi. Kralla karşılaşmayı veya af istemeyi talep etmedi!. “Elçi, Yusuf’a geldiği zaman, (Yusuf) dedi ki: "Efendine dön de ona: Ellerini kesen o kadınların zoru neydi? diye sor.” Azizin karısını ifşa etmedi. Yeltendiği kötü eylemini bahsetmedi. Buna karşı azizin karısı da mükafat olarak doğruyu itiraf etti. Kendisinin suçlu olduğunu ve Yusuf’a iftira attığını söyledi. “Azizin karısı da dedi ki: "Şimdi gerçek ortaya çıktı. Ben onun nefsinden murat almak istemiştim. Şüphesiz ki o doğru söyleyenlerdendir." Yusuf (aleyhisselam) bakanlığını isterken “Çünkü ben (onları) çok iyi korurum ve bu işi bilirim" dedi.” Ben soylu veya iyi veya değerli birisiyim demedi. Çünkü devletin işi ilim ve doğruluk üzere kuruludur. İşte bu sözü Yusuf (aleyhisselam) içine gizledi ve anlatmadı. Kendisine iftira atıldığı için acı çekti. İftira acısına hiç bir acı benzemez. Güzel ahlakından dolayı onlarla kötü konuşmadı. Evinde bulunduğu kadın, onun nefsinden murat almak istedi, kapıları iyice kapattı ve "Haydi gel!" dedi. O da" (Haşa), Allah'a sığınırım! Zira kocanız benim velinimetimdir, bana güzel davrandı. Gerçek şu ki, zalimler iflah olmaz!" dedi. Yusuf (aleyhisselam) haya, takva, iffet ve ihlasta zirve yaptığı için zinanın bütün imkanları kolaylaşmasına rağmen böyle kötü bir fiile yanaşmadı. Zina etmesi için şartlar bir hayli oluşmuştu. Kısaca oluşan şartlar şunlardır: 1. Erkeklerin yapısında kadınlara ilgi duyma ve meyletme vardır. Yusuf (aleyhisselam) erkek ve sağlıklı olduğu için her bir erkek gibi kadınlara meyli vardı. 2. Yusuf (aleyhisselam) genç idi. Gençlerin çocuklara ve yaşlılara oranla şehvetlerinin daha fazla olduğu malum olan bir şeydir. 3. Yusuf (aleyhisselam) bekardı. Bekarların evlilere nazaran zinaya düşmeleri daha kolaydır. 4. Yusuf (aleyhisselam) ailesinden ve milletinden uzakta yani gurbet diyarında idi. Gurbette olan kişinin tanınmaması sebebiyle zinaya düşme olasılığı gurbette olmayana nazaran daha yüksektir. 5. Zinaya çağıran kendisi değil, kadın idi. Kadın, erkekten ilişki talep ederse, zinanın düşme durumu daha kuvvetli olur. 6. Kadın güzel idi. Güzel, boylu poslu kadına meyletmek, güzel olmayan veya normal bir kadına meyletmekten daha fazla olur. 7. Kadın makam sahibi biri idi. Mısır azizinin eşi olması sebebiyle elit tabakadan idi. Normalde erkek, makam sahibi kadına daha çok meyleder. 8. Kadın onun efendisi idi. Yani Yusuf (aleyhisselam) kadının yanında köle konumunda olması sebebiyle itaat etmesi gerekiyordu. İtaat etmediği zaman cezaya çarptırılma durumu vardı. 9. Kadın, iffetini koruyan ve muhafaza eden biri değildi. Zaten istek ondan gelmişti. Kendisini korumayan kadınla zinaya düşmek daha kolaydır. 10. İstek kadından geldiği için, zina hadisesi kapalı kalacaktı. Yusuf (aleyhisselam)’ın bu konuda şikayet edilme endişesi yoktu. Efendi kadının, köle ile zina etmesi o zamanlar yadırgandığı için, kadın bu durumu anlatmayacaktı. 11. Kapılar kapandığı için insanlardan kimse bu olayı görmeyecekti. 12. Şayet Yusuf (aleyhisselam) kadının yanından çıktığı görülse dahi yadırganmayacaktı. Çünkü kölesi olması sebebiyle rahatça yanına girme ve çıkma hakkına sahipti. 13. Kadının kocası çok kıskanç biri değildi. Bu hadiseyi görünce Yusuf (aleyhisselam)’a; “Bu olayı anlatma!” Kadına da; “Günahın için bağışlanma dile. Sen hata yapanlardansın!” dedi. Bütün bu sayılan sebepler, zinayı kolaylaştırıcı unsurlardı. Bütün bu kolaylık ve isteğe rağmen Yusuf (aleyhisselam)’ın zinaya düşmemesi, onun ne denli takva, iffet, haya ve ihlas sahibi oluşunun alametleri idi. (Yusuf) dedi ki: "Ey babacığım! İşte bu, daha önce (gördüğüm) rüyanın yorumudur. Rabbim onu gerçekleştirdi. Doğrusu Rabbim bana (çok şey) lütfetti. Çünkü beni zindandan çıkardı ve şeytan benimle kardeşlerimin arasını bozduktan sonra sizi çölden getirdi. Şüphesiz ki Rabbim dilediğine lütfedicidir. Kuşkusuz O çok iyi bilendir, hikmet sahibidir." Yusuf (aleyhisselam) çok güzel ahlak sahip olması sebebiyle kendisine zulmetmiş, kendisini öldürmeye yeltenmiş sonrasında Mısır’a köle diye satmış olan kardeşlerini yaptıkları günah sebebiyle utandırmadı. “Şeytan benim ile kardeşlerimin arasını bozdu” diyerek onları utandırmamıştır. Bununla beraber çok büyük edep sahibi idi. Babasına ve kardeşlerine “Sizler kıtlık sebebiyle perişan ve sefil durumdayken sizleri Mısır’a getirdim!” demedi. “Doğrusu Rabbim bana (çok şey) lütfetti. Çünkü beni zindandan çıkardı ve ... sonra sizi çölden getirdi.” Çölden çıkıp gelmelerini kendisine Allah’u Teâlâ’nın lutfü ve nimeti olarak gördü. Yusuf (aleyhisselam)’ın yanında iki tutuklu vardı. Bu iki kişi rüya görmüşlerdi. Yusuf (aleyhisselam)’ın rüyaların tabirini çok iyi bilmesi ve sadık muhsin kişiliğe sahip oluşunu görünce rüyalarının tabirini ona sordular. Oda rüya tabirine geçmeden önce en önemli tebliği ve ulaştırılması gereken en büyük nasihatı yaptı. “(Yusuf) dedi ki: Size yedirilecek yemek gelmeden önce onun yorumunu mutlaka size haber vereceğim. Bu, Rabbimin bana öğrettiklerindendir. Şüphesiz ben Allah'a inanmayan bir kavmin dininden uzaklaştım. Onlar ahireti inkar edenlerin kendileridir. Atalarım İbrahim, İshak ve Ya'kub'un dinine uydum. Allah'a herhangi bir şeyi ortak koşmamız bize yaraşmaz. Bu, Allah'ın bize ve insanlara olan lütfundandır. Fakat insanların çoğu şükretmezler. Ey zindan arkadaşlarım! Çeşitli tanrılar mı daha iyi, yoksa gücüne karşı durulamaz olan bir tek Allah mı? Allah'ı bırakıp da taptıklarınız, sizin ve atalarınızın taktığı birtakım isimlerden başka bir şey değildir. Allah onlar hakkında herhangi bir delil indirmemiştir. Hüküm sadece Allah'a aittir. O size kendisinden başkasına ibadet etmemenizi emretmiştir. İşte dosdoğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler. Ey zindan arkadaşlarım! (Rüyalarınıza gelince)...” Yusuf (aleyhisselam) zindan arkadaşlarına tevhidi, Allah’a ubudiyeti, tağutlardan ve tağutların saçma sistemlerinden teberri olmayı, Allah’u Teâlâ’ya rububiyette, uluhiyette, isim ve sıfatlarda şirk koşmamayı, egemenlikte Allah’u Teâlâ’yı birlemeyi ve devlet adamlarını Allah’a şirk koşmamayı, kulluğun sadece Allah’u Teâlâ’ya yapılmasını ve kullukta O’na hiç bir şeyi ortak koşmamayı anlattı. Sonra rüyalarının tevilini yaptı. Bu davranışı bizlere derstir. İnsanları her şeyden önce Tevhide, Allah’a kul olmaya, Allah’u Teâlâ’ya hiçbir şeyi ortak koşmamaya, tağutlardan ve tağutların sistemlerini inkar ederek uzaklaşmaya, Hakimiyette Allah’u Teâlâ’yı birlemeye, Allah için sevip Allah için buğzetmeye ve bu sayılanlar kabul edildikten sonra namaz, oruç, haramlar ve helaller gibi dinimizin diğer kısımlarını öğretmeye yönelmeliyiz. Yusuf (aleyhisselam)’ın bu sözlerini, günümüzde o değerli Peygambere iftira atan particiler iyice düşünmeli ve iftiradan tevbe etmeliler. Zira particiler şunu iddia ederler: "Yusuf (aleyhisselam) kâfir bir devletin bünyesine girip görev almış, memurları olmuş ve o mevkisini Allah’ın dinini yaymada kullanmıştır. Buna binaen bizlerde tağuti devletlerde memur olabiliriz. Parti yoluyla seçimlere girip kazanırsak başkan ve yönetici konumuna gelebiliriz. Bu devlet işlerinde maslahat icabı küfür söz ve amellerde bulunabiliriz!..." Particiler bu konuda büyük bir yanılgıya düşmekteler. Yusuf (aleyhisselam)’a iftira atmaktalar. Çünkü Yusuf (aleyhisselam)’ın konumu günümüzün devlet memurlarının konumu gibi değildi. Yusuf (aleyhisselam) temkin yani otorite sahibiydi. Görevinde tamamıyla şeriata uygun davranabiliyordu. Bu görevi alırken ve icra ederken hiçbir zaman küfür söz ve davranışta bulunmamıştır. Tevhid dininin dışında kanun koyma, kanunu uygulama, kâfirleri dost edinme, kâfirlere küfürlerinde yardımcı olma gibi görevler yapmamıştır. Temkin sahibi yani otorite sahibi olduğunu şu ayette görmekteyiz: “Ve böylece Yusuf'a orada dilediği gibi hareket etmek üzere ülke içinde yetki verdik.” Şunuda unutmamak gerekir. Her bir Peygamberin ilk daveti şuydu: Yusuf (aleyhisselam) hem halka tağuttan uzak durun deyip hemde tağutun koyduğu yasalarla hükmetmesi düşünülemez!. Rabbim bu kıssayı ve Kur’an-ı Kerim’i hakkıyla okuyup öğrenmeyi sonra öğrendiklerimizi amele dökmeyi cümlemize nasibi müyesser eylesin. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْعَلَاءِ حَدَّثَنَا أَبُو أُسَامَةَ عَنْ بُرَيْدٍ عَنْ أَبِي بُرْدَةَ عَنْ أَبِي مُوسَى رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ عَنْ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ الْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ كَالْبُنْيَانِ يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا وَشَبَّكَ بَيْنَ أَصَابِعِهِ İmam el-Buhari (rahimehullah) şöyle diyor: “Bize Muhammed bin el-Alâi tahdis etti, dedi ki: bize Ebu Usame tahdis etti, dedi ki: Bureyd’den, o da Ebu Burde’den, o da Ebu Musa (radiyallahu anhu)’dan dedi ki: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Mü’min için mü’min, birbirini perçinleyen bir yapı gibidir.” (Bunu söylerken) parmaklarını birbirine geçirip sımsıkı kilitledi.” Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e, ehl-i beytine ve ashabına salât ve selam olsun. Bir: Hadisin Senedi ve Hükmü: Muhammed bin el-Alâi: Muhammed bin el-Alâi bin Kureyb el-Hamdani. Ebu Kureyb el-Kufi (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “saduktur” demiştir. İmam en-Nesei (rahimehullah) “sikadır” demiştir. Ve bir keresinde “onda bir beis yoktur” demiştir. İmam ez-Zehebi ve Hafız İbn-i Hacer (rahimehumallah) “hafız, sikadır” demişlerdir. Muhammed bin el-Alâi (rahimehullah) hicrî 248’de vefat etmiştir. Ebu Usame: Hammad bin Usame bin Zeyd el-Kureyşi. Ebu Usame el-Kufi (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “saduktur” demiştir. İmam Ahmed, İmam Yahya bin Maîn ve İmam ed-Derakutni (rahimehumullah) “sikadır” demişlerdir. Ebu Usame el-Kufi (rahimehullah) hicrî 201’de vefat etmiştir. Bureyd: Bureyd bin Abdullah bin Ebi Burde bin Ebi Musa el-Eş’âri. Ebu Burde el-Kufi (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “çok sağlam değildir, hadisleri yazılır” der. İmam Yahya bin Maîn, İmam Ebu Davud ve İmam et-Tirmizi (rahimehumullah) “sikadır” demişlerdir. İmam ez-Zehebi (rahimehullah) “saduktur” der ve Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) “sikadır, az hata yapar” demiştir. Ebu Burde: Haris veya Âmir veya Ebu Burde bin Abdullah bin Kays el-Eş’âri (rahimehullah). Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu)’nun oğlu ve Kufe’nin fakihlerindendir. İmam ez-Zehebi (rahimehullah) “ulemanın seçkinlerindendir” der. Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) “sikadır” demiştir. Ebu Burde bin Ebi Musa (rahimehullah) hicrî 104’de vefat emiştir. Ebu Musa: Abdullah bin Kays bin Suleym el-Eş’âri et-Temimi. Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu). Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in seçkin sahabesindendir. Sahabenin karilerinden ve fakihlerindendir. Mekke’de İslam’a girmiştir. Habeşistan’a hicret edenlerdendir. Ömer ve Osman (radiyallahu anhuma)’nın dönemlerinde Basra valisiydi. Sonra Kufe’de valilik yapmıştır. Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu) hicrî 50 civarında vefat etmiştir. Hadis sahihtir. Bu hadisi ayrıca İmam Müslim (rahimehullah) Sahih’inde, İmam Ahmed, İmam en-Nesei, İmam et-Tirmizi, İmam İbn-i Hibban, İmam el-Bezzar (rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmain), hepsi Ebu Musa el-Eş’âri (radiyallahu anhu) yoluyla tahric etmişlerdir. İki: Hadisten Çıkarılacak Bazı Faydalar: Bir: الْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ (Mü’min mü’min için): Mü’min isminin başındaki elif-lam cins içindir. Yani mü’minler mü’minler için vardır. Aralarındaki hakları gözetirler. Birbirilerine dost olurlar. Kâfirlere dost olmazlar. Çünkü kâfirler mü’minlerin hemcinsi değildir. Kâfirin hemcinsi kâfirdir. Allah (subhanehu ve teâlâ) insanları yaratmıştır. İçlerinden bir kısmı Rabbine şükreder ve bir kısmı da nankördür. “Sizi yaratan O’dur. Böyle iken kiminiz kâfir, kiminiz mü’mindir.”[1] Üçüncü bir sınıf ise yoktur. İmam İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’ın dediği gibi: “Allah’a ibadet etmeyen muhakkak başkasına kuldur, başkasına ibadet eder ve bundan dolayı müşrik olur. Âdemoğlu ya muvahhiddir ya da müşriktir. Üçüncü bir sınıf yoktur. Veyahut da bunu diğerine karıştırmıştır.”[2] Rabbini ikrar edenler, kulluklarını itiraf eden ve nimetlere şükredenler tek bir millettir. İslam milleti. Rabbini inkâr edenler veyahut kulluklarında kibirlenenler veyahut da kulluklarını Allah'tan başkasına sarf edenler de tek bir millettir. Şirk ve küfür milleti. Bunun için Allah (subhanehu ve teâlâ) sadece Kendisine kul olan mü’min kullarını Kendisine ve birbirlerine yaklaştırmıştır, dünya ve sema ehli arasında aziz ve dost kılmıştır. “Haberiniz olsun ki Allah’ın dostlarına hiçbir korku yoktur, onlar kederlenecek de değillerdir. Onlar iman edip takvalı davrananlardır.”[3] “Mü’min erkeklerle mü’min kadınlar birbirlerinin dostlarıdır.”[4] O’ndan başkasına kul olan kâfirlere gelince, onlar necistir; Rabbimiz onları da birbirine dost olmakla alçaltmıştır. “Müşrikler ancak bir pisliktir.”[5] “Kâfir olanlar da birbirlerinin dostlarıdır.”[6] Elbette aziz ve temiz ile zelil ve pis olan birbirine karışmaz. “Pis kadınlar pis erkeklere, pis erkekler ise pis kadınlara; temiz kadınlar temiz erkeklere, temiz erkekler de temiz kadınlara yaraşır.”[7] Aralarını ayırmak için Allah (subhanehu ve teâlâ) aralarında dost ve düşmanlığı var etmiştir. İmam İbn-i Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: “Dostluğun aslı muhabbet olduğu gibi, düşmanlığın aslı da buğzdur. Bunun için karşılıklı sevgi, yakınlığı ve birliği gerektirir. Karşılıklı buğz da uzaklığı ve ayrılığı gerektirir.”[8] Bunun için muhabbet, merhamet ve tevazu emredilmiştir ki birlik ve yardımlaşma oluşsun. İmam Müslim (rahimehullah)'ın Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan tahric ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: "Siz iman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olmazsınız.” İmanın nefyini sağlayan bir şeyin imanın varlığı için vacip olması açıktır. Nitekim “en sağlam iman bağı, Allah için sevmen ve Allah için buğz etmendir.”[9] Pislere gelince, onlar da muhakkak birbirlerine dost ve destekçi olacaklardır. “Şüphesiz ki inkâr edenler mallarını Allah yolundan alıkoymak için harcıyorlar. Daha da harcayacaklar. Ama sonunda bu onlara yürek acısı olacak ve en sonunda mağlûp olacaklardır. Kâfirlikte ısrar edenler ise cehenneme toplanacaklardır.”[10] Evet, böylece her bir millet kendi cinsine dost olur ki sadık olan yalancıdan ve temiz olan pisten, yani mü’min kâfirden ayrılsın. “Bu, Allah'ın pisi temizden ayıklaması ve bütün pislerin bir kısmını diğer bir kısmının üstüne koyup hepsini yığarak cehenneme atması içindir. İşte onlar ziyana uğrayanların kendileridir.”[11] İslam dostluğu, İslam cemaati ve vahdet için şarttır. Kalpleri bir olmayan bir topluluğun ülfeti oluşturmaları imkânsızdır. Zira beden beraberliği hakiki değildir; ancak kalp beraberliği hakikidir. Kalp beraberliğinden kastettiğim, karşılıklı sevgidir. Sevgi, kalp amellerin ilk mertebesidir. Diğer kalp ve beden amelleri sevgiden neşet eder. Birbirini sevenler merhamet ederler, ihtiram ederler, tevazu gösterir ve affederler, bağışlarlar. Kalben bir oldukları için birbirlerine sahip çıkarlar, kollarlar, desteklerler ve yardım ederler, birbirlerinin derdine derman olurlar, seni kendine terk etmezler. İşte İslam dostluğu budur. İslam cemaati de budur. Fakat beden beraberlikleri selin önünde topladığı çer çöp gibidir, kuru kalabalıktır, hiçbir hakikati yoktur. İki: كَالْبُنْيَانِ (bir yapı gibidir): Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) mü’minin mü’min için hâlini açıklamak için bu teşbihi (benzetmeyi) yapıyor. Bina, birbirinden bağımsız değişik parçalardan oluşur. Kimisi topraktan, kimisi çimentodan, kimisi demirden, kimisi Pvc'den vs. maddelerdendir. Bu parçaların kimisi güçlü ve rükün mahiyetinde parçalardır, kimisi daha zayıf ve tamamlayıcı mahiyette parçalardır. Fakat her biri binanın oluşması ve fayda sağlaması için bir araya gelmeleri ve birbirlerini tutmaları elzemdir. Aksi hâlde binanın cüzleri çözülür ve bina yıkılır. İşte mü’minler bu bina misalidir. Ebu Abdullah el-Kurtubi (rahimehullah) şöyle diyor: “Bir mü’min, kardeşinin yardımı, desteği ve eli olmadan ne dünya ne de din işlerini yürütebilir. Kardeşinin yardımı ve desteği olmazsa maslahatını korumaktan ve zararları def etmekten aciz kalır ve işte o zaman ne dünya ne de din düzenini tamamlayamaz ve helak olanlardan olur.”[12] İşte bu sebepten ötürü Müslümanların cemaat olmaları ilahi bir emirdir. “Hep birlikte Allah'ın ipine sımsıkı sarılın ve dağılıp ayrılmayın.”[13] Ebu Abdullah el-Kurtubi (rahimehullah) ayetin tefsirinde şöyle diyor: “Allah-u Teâlâ birliği emretmiştir ve ayrılığı nehyetmiştir. Muhakkak tefrika helak olmaktır, cemaat ise kurtuluştur. Şöyle diyen İbnu'l-Mubarek’e Allah rahmet etsin: “Şüphesiz cemaat Allah’ın ipidir. Ona yapışın, onun sapasağlam kulpuna yapışarak korunun.”[14] Üç: Biz ile Allah (azze ve celle)'nin arasındaki vuslat sadece O’nun rahmetidir. Vahdet ve cemaat Allah'ın emridir. Gökleri direksiz olarak yükselten, güneşi ve ayı emrine boyun eğdiren Allah'ın emridir. Yeri döşeyen ve onda oturaklı dağlar yaratan Allah'ın emridir. Güneşi körelten, ayı karartan, yıldızları döken, dağları yürüten, yeri kabzasında tutan, gökleri sağ elinde yazılı kâğıtların tomarını dürer gibi göğü dürüp büken, yeri başka bir yer ve gökleri başka gökler yapan Aziz ve Kahhar olan Allah'ın emridir. Biz Müslümanlara emridir. Allah (azze ve celle)'nin emirlerinde kullara bir ihtiyar hakkı yoktur. “Allah ve Rasûlü bir konu hakkında hüküm verince, inanmış bir erkek ve kadının kendiliklerinden seçme hakkı yoktur. Her kim Allah ve Rasûlü’ne karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur.”[15] “Onun (Rasûlullah sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in emrine aykırı davrananlar, başlarına bir bela gelmesinden veya kendilerine çok elemli bir azap isabet etmesinden sakınsınlar.”[16] Âlemlerin Rabbi buyruklarına karşı gelenleri böyle tehdit ediyor. O’nun ve Rasûlü (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in hükmü dışında yollar arayanlar “apaçık bir sapıklığa düşmüş olur”. Böyleleri “kendilerine çok elemli bir azap isabet etmesinden sakınsınlar”. Bizi âlemlerin Rabbi tarafından gelen bu büyük tehditten emin kılan nedir? Sadece O’nun engin merhameti. Şu hâlde en büyük arzumuz, gayemiz O’nun merhameti olmalıdır. Takiyuddin el-Makrizi (rahimehullah)’ın dediği gibi: “Kullar ile O (azze ve celle)’nin arasındaki vuslat sadece rahmettir.”[17] Yani Allah (subhanehu ve teâlâ) ile bizim aramızdaki ilişki sadece O’nun bize gösterdiği merhametidir. Bizim Rabbimizle ilişkimiz tamamıyla tek taraflıdır. Biz sadece alıyoruz ve O (azze ve celle) sadece veriyor. Biz mutlak fakiriz, O mutlak zengindir. Biz her şeyden aciziz, O her şeye kadirdir. Biz hiçbir şeyi bilmiyoruz, O her şeyi biliyor. Biz kusurlu, O kâmildir. Biz yaratılmış, O yaratandır. Biz boyun eğen ve itaat edeniz, O boyun eğdiren ve emredendir. O, boyun eğip itaat edenlere merhamet eder, karşı gelenler ise O’nun rahmetinden mahrum olurlar. İtaatkâr “kullarıma Benim çok bağışlayan, çok merhamet eden olduğumu” ve asi kullarıma “azabımın da can yakıcı bir azap olduğunu haber ver.”[18] İmam el-Buhari (rahimehullah)’ın Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan tahric ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: “Ümmetimin hepsi cennete girecektir. Ancak karşı gelenler girmeyecektir.” Dediler ki: “Ya Rasûlullah! Kimler karşı gelecek?” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) “Her kim bana itaat ederse cennete girecektir. Her kim de bana asi olursa o da karşı çıkmış olur (ve cennete giremez)” buyurdu. “Her kim bana itaat ederse cennete girecektir” yani itaatinden dolayı Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın rahmetini hak edecek ve ona merhamet edecek ve cennete girecek. Lakin “kim de bana asi olursa” ona merhamet etmeyecek ve o azabı hak edecek. Bizim itaatimizin de isyanımızın da es-Samed olan Allah üzerinde hiçbir etkisi yoktur. Bununla beraber, hepimizin kulluğunda günahlar var ve her itaatimiz muhakkak kusurlu ve O’na layık değildir. Buna rağmen O bize merhamet ediyor, bizi nefsimize ve şeytana terk etmiyor. Bizi gözetiyor ve bize hidayet ediyor. Hamd edilmeye sadece Allah (azze ve celle) layıktır. “Ey iman edenler, Allah'tan korkup sakının ve (sizi) O’na (yaklaştıracak) vesile arayın; O’nun yolunda cihad edin, umulur ki kurtuluşa erersiniz.”[19] “(Sizi) O’na (yaklaştıracak) vesile arayın” yani O’nu razı edecek amellerle O’na yakınlığı arayın. İbn-u Zeyd (rahimehullah) “vesile sevgidir, kendinizi Allah'a sevdirin” demiştir.[20] Allah (subhanehu ve teâlâ)’yı razı kılan, O’nun sevgisini ve merhametini celp eden en büyük amellerden biri muhakkak İslam dostluğu olan vahdettir. Katade (rahimehullah) “Hep birlikte Allah'ın ipine sımsıkı sarılın ve dağılıp ayrılmayın” ayet-i kerimesinde şöyle diyor: “Ayrılığa düşmeyin ve Allah’ın üzerinizdeki nimetini hatırlayın. Allah (azze ve celle) sizin ayrılığa düşmenizden hoşlanmaz, sizi bu hususta uyarmıştır ve ayrılıktan nehyetmiştir. Ve işitip itaat etmenizden, birlik ve cemaat olmanızdan razı olmuştur. O hâlde, Allah’ın sizin için razı olduğuna siz de kendiniz için razı olun.”[21] “Allah, Kendi yolunda kenetlenmiş bir yapı gibi saf bağlayarak savaşanları sever.”[22] Allah’ın sizi sevmesini, size merhamet etmesini istemez misiniz? Şu hâlde safınızı sık tutun, yaklaşın, birbirinizi tutun, kollayın, birbirinize sahip çıkın! Birbirini perçinleyen bir yapı olun! Safta şeytana yer olacak açıklar bırakmayın! Dört: يَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا (birbirini perçinler): Yani sağlamlaştırır, sıklaştırır, güçlendirir ve destekler. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) Müslümanların beraberliğini binaya benzettikten sonra parmaklarını birbirine geçirip sımsıkı kilitleyerek keyfiyetini de fiilen göstererek açıklıyor. Bu teşbihten şu anlaşılıyor ki; parmaklar ne kadar iç içe ve sıkı olursa, parmakları ve iki eli açmak ve ayırmak bir o kadar da zor olur. Müslümanlar da birbirine ne kadar yakın ve sıkı olursa onları ayırmak da o kadar imkânsız olur. Dolayısıyla Müslümanların yakınlığı dinin en yüce gayelerindendir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: “Hiçbiriniz, kendiniz için sevdiğinizi kardeşiniz için de sevmedikçe iman etmiş olmazsınız.”[23] “Mü’minler birbirlerine merhamette, sevgide, lütuf ve yardımlaşma hususlarında bir vücut misalidirler. O vücudun bir organı hastalanınca, vücudun sair kısımları birbirlerini hasta organın elemine humme[24] ve uykusuzlukla ortak olmaya çağırırlar.”[25] “Müslümanlar bir adam gibidir. Gözü hastalandığında bütün vücudu hastalanır. Başı hastalanırsa bütün vücudu hastalanır.”[26] “Mü’min mü’minin aynasıdır ve mü’min mü’minin kardeşidir. Onu zararlardan kollar ve onu arkadan kuşatıp (tehlikelere karşı) korur.”[27] “Allah için veren ve Allah için men eden, Allah için seven ve Allah için buğz eden ve Allah için nikâhlayan muhakkak imanını tamamlamıştır.”[28] Beş: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yaptığı teşbih şunu da anlatıyor: Bir elin parmaklarının hepsi değişiktir, farklı boylarda ve yerine göre farklı görevleri olur. Fakat hepsinin kökü birdir. Müslümanlar da böyledir. Hepsi değişiktir fakat hepsinin aslı birdir. O da iman kardeşliğidir. Bizi bize bağlayan Rabbimizi sevmemizdir. Bil ki senin karşında duran kardeşin Allah ve Rasûlü’nü seviyor. Bunun için onu sevmelisin, onu saymalısın, kendinden üstün bilmelisin, ona merhamet etmeli olmalı, onu kollamalısın. Onu koruyan, ona sırt dayayabileceği bir duvar olmalısın. Ancak böyle Rabbimiz bize merhamet eder. Ancak böyle dünya ve hayat fitnelerinin içinde boğulup gitmeyiz. Ancak böyle düşmana karşı güçlü oluruz. Ancak böyle domuzları ve köpeklerini topraklarımızdan temizler ve şanlı tevhid bayrağını kaldırıp göğe doğru dikebiliriz. Allah’a hamd ve Rasûlü’ne salât ve selam olsun. [1] Et-Teğabun Sûresi 2 [2] Mecmuu’l-Fetava 14/282, 284. Daru’l-Vefa, üçüncü baskı h.1426 [3] Yunus Sûresi 62, 63 [4] Et-Tevbe Sûresi 71 [5] Et-Tevbe Sûresi 28 [6] El-Enfâl Sûresi 73 [7] En-Nur Sûresi26 [8]Camiu'r-Resâil, üçüncü risale. Daru’l-Atâ. Birinci baskı h.1422 [9] Hadisi İmam Ahmed (rahimehullah) Bera bin Azib (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [10] El-Enfâl Sûresi 36 [11] El-Enfâl Sûresi 37 [12] Delilu'l-Fâlihîn li Turuki Riyadi's-Salihin, 2/266. El-Mektebetu’ş-Şamile [13] Âl-i İmran Sûresi 103 [14] El-Camiu li Ahkâmi’l-Kur’an, Âl-i İmran 103.ayetin tefsiri [15] El-Ahzab Sûresi 36 [16] En-Nur Sûresi 63 [17]Tecridu't-Tevhidi'l-Mufid, 20. Dar-u Ömer bin Hattab baskısı h.1428 [18] El-Hicr  Sûresi 49, 50 [19] El-Maide Sûresi 35 [20] Camiu’l-Beyan fi Te’vili’l-Kur’an, ayetin tefsirinde [21] Camiu’l-Beyan fi Te’vili’l-Kur’an, Al-i İmran 103.ayetin tefsiri [22] Es-Saff Sûresi4 [23] İmam el-Buhari (rahimehullah) Enes bin Malik (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [24] Humme, sıtmadır veya el-Kirmani'ye göre, kalpte yanmaya başlayan ve bedenin her tarafına yayılarak zararlı bir şekilde alevlenen ateştir. [25] İmam el-Buhari (rahimehullah) Numan bin Beşir (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [26] İmam Müslim (rahimehullah) Numan bin Beşir (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. [27] İmam Ebu Davud (rahimehullah) Ebu Hureyre (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. El-İraki (rahimehullah) “isnadı hasendir” der. El-Menavi (rahimehullah) da ona katılmıştır. [28] İmam et-Tirmizi (rahimehullah) Muaz bin Enes (radiyallahu anhu)’dan tahric etmiştir. Et-Tirmizi (rahimehullah) “bu hadis hasendir” der. Tarık Ebu Abdullah