Münafıkların 50 Alâmeti : 2 – Müminlere Değil de Kafirlere Dostluk

بسم الله الرحمن الرحيم Muhammed bin Ebî Bekr. Künyesi Ebu Abdillah. Lakabı Şemsu’d-dîn (dinin güneşi). İbn-i Kayyim el-Cevziyye ya da kısaltılmış ifadesiyle İbnu’l-Kayyim diye meşhurdur. [1] Hanbelî’dir. Hicri 691 (Miladi 1292) senesinde Safer ayının yedinci gününde doğmuştur. [2] Kendisine İbn-i Kayyim el-Cevziyye (Cevziyye’nin Kayyimi’nin oğlu) denmesi, babasının [3] bir müddet Hanbelîlerin Dimeşk’teki en büyük medresesi olan “Cevziyye medresesi”nin “kayyim”i, yani “müfettişi, yönetici”si olması sebebiyledir. [4] İlim talebine yedi yaşında başladı. Talebesi İbn-i Kesir (rahimehullah)’ın dediği gibi “gece gündüz ilimle uğraşan” biriydi. Tefsir, Hadis, Fıkıh, Usûl, Nahiv gibi birçok ilim dalında mahir oldu. Bir başka talebesi İbn-i Receb el-Hanbelî (rahimehullah) Ondan bahsederken şunları söylemiştir: “İlim bakımından ondan daha geniş olanını, Kur’an ve sünnetin manalarını, iman hakikatlerini, ondan daha çok bilenini görmedim.” İbnu’l-Kayyim (rahimehullah) “el-Kasîdetu’n-Nûniyye” isimli eserinde ifade ettiği üzere hayatının ilk zamanlarında bazı bid’at görüşleri benimsemişti. Ta ki Allah (subhanehu ve teâlâ) ona, hicri 712 senesinde Şeyhülİslam Takiyyuddin Ahmed İbn-i Teymiyye (rahimehullah) ile tanışmayı nasip etti. Bu tanışma İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’ın Mısır’dan Dimeşk’e dönüp oraya yerleşmesinden sonra olmuştu. Onun vesilesiyle bu görüşlerini terk etti. Bu tanışmadan sonra İbn-i Teymiyye (rahimehullah) vefat edene kadar (hicrî 728) ondan hiç ayrılmadı, ondan çok şey öğrendi ve ondan çok etkilendi. Evet İbnu’l-Kayyim’in birçok hocası vardı, fakat kalbinde sevgisinin en çok yer ettiği kişi İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’idi. İbn-i Teymiyye (rahimehullah) ondan yaklaşık otuz yaş büyük olduğu için ona karşı şefkatli bir baba gibiydi. İbn-i Kesir (rahimehullah) onun hakkında şunları kaydetmiştir: “Kıraati ve ahlakı güzel idi. Sıcakkanlı/cana yakın idi. Kimseye hased etmez, eziyet etmez, kimseyi ayıplamaz, kimseye kin beslemezdi. Ben insanların kendisine -arkadaşlık bakımından- en yakın ve en sevimli olanlarındanım. Bu zamanımızda şu âlemde ondan daha çok ibadet eden bilmiyorum. Onun namaz kılarken edindiği bir adeti vardı; şöyle ki namazı çok uzatırdı, rukûsunu ve secdelerini uzatırdı. Bazen dostlarından birçoğu (bu yaptığından ötürü) onu kınardı, fakat o bundan dönmedi, ayrılmadı.” (İbn-i Kesir’in sözü burada bitti.) Zira o, kalbinin mutmain olmasını/huzura kavuşmasını Allah (azze ve celle)’nin huzurunda uzunca kıyam etmekte, rukû’da, secdede, zikirde ve O’na çokça yalvarmakta buluyordu. Yine İbn-i Kesir’in dediği gibi “Allah’a çokça dua eden” biriydi. İbn-i Receb el-Hanbelî (rahimehullah) onun âbidliğinden şöyle bahsetmiştir: “İbadet ve teheccüd sahibi, en son haddine kadar namazı uzun olan, zikre çok düşkün, Allah’a karşı muhabbet, O’na yönelmek, O’ndan bağışlanma dilemek, O’nun önünde eksikliğini hissetmek ve mütevazi olmak… ile yanıp tutuşan biriydi. Bu konuda onun gibisine şahit olmadım… O masum değildir, fakat onun gibisini görmedim.” İbn-i Hacer el-Askalânî (rahimehullah) şunları söylemiştir: “Sabah namazını kıldıktan sonra yerinden ayrılmayıp gündüz tam olarak belirinceye kadar Allah (subhanehu ve teâlâ)’yı zikrederdi. Şöyle derdi: “Bu benim (manevi) yemeğimdir. Şayet bu yemeğe oturmazsam kuvvetim düşer.” Yine İbn-i Receb (rahimehullah) şöyle demiştir: “Çok kere haccetti, Mekke’de kaldı. İbadetinin fazla oluşundan ve çok tavaf etmesinden ötürü Mekke ehli onun hakkında şaşılacak şeyler zikrederlerdi.” (İbn-i Receb’in sözü burada bitti.) Nitekim İbnu’l-Kayyim’in kitaplarını -özellikle de Medâricu’s-Sâlikîn’i- okuyanlar, onun ibadete, zikre, kalp amellerine ne kadar düşkün, zühd sahibi biri olduğunu, bu konulara ne kadar çok önem verdiğini açıkça görürler. Çeşitli konularda birçok kitabı bulunmaktadır. Şeyh Bekr Ebu Zeyd (rahimehullah) 98 kitabını zikretmiştir. Ancak şu zaman itibariyle bu kitaplarından basılmış olanlar üçte birine ulaşmaz. Bazı kitaplarını seferî iken telif etmiştir; Miftâhu Dâri’s-Seâde, Zâdu’l-Meâd, Ravdatu’l-Muhibbîn, Bedâiu’l Fevâid isimli büyük kitapları bunlardandır. Kıymetli eserlerinden biri olan “ed-Dâu ve’d-Devâ” (başka bir isimle “el-Cevâbu’l-Kâfî”) kitabını kendisine sorulan bir soruya cevap olarak yazmıştır. Onun kitaplarında göze çarpan özelliklerden biri, ele alacağı konuları veya reddedeceği görüşleri tertipli/düzenli bir şekilde beyan etmesidir. Şeyh Salih Âlu’ş-Şeyh hocası Şeyh Abdurrezzak Afîfî’nin şöyle dediğini nakleder: “Şeyhülİslam batıl duvarına gelir ve onu bir vuruşla yıkar. İbnu’l-Kayyim ise bu duvarı taş taş bozar.” Yine İbnu’l-Kayyim’ın kitaplarında gözettiği bir husus da, muhaliflerine karşı insaflı olması, onların ileri sürdüğü bütün delilleri ve yaklaşımları göz önünde bulundurarak reddiye vermesidir. Şu çok önemli olan sözleri de onun insaflı olmayı menhec edindiğini göstermektedir: “Hak mı batıl mı diye bir mananın künhünü (aslını, özünü) incelemeyi istediğin zaman, bu manayı ibare (cümle) elbisesinden çıkart ve kalbini nefretten ve meyletmekten soyutla. Sonra insaf gözüyle bakarak (manaya) bakışının hakkını ver. Beraber olduğu kimselerin sözlerine bütün kalbiyle tam bir bakışla bakıp, onlara karşı hüsnü zan edip sonra da hasımlarının sözlerine göz ucu bakışıyla bakan, onlara karşı sûi zan eden kimselerden olma. Zira düşmanlık bakışıyla bakan kişi güzellikleri kötü görür. Sevgi bakışıyla bakan kişi de aksini görür. Bundan ancak, Allah’ın (azze ve celle)’nin şerefini istediği ve hakkı kabul etmesi için kendilerinden razı olduğu kimseler kurtulmuştur.” [5] İbnu’l-Kayyim (rahimehullah) usta bir şairdi. El-Kasîdet’n-Nûniyye diye de bilinen “el-Kâfiyetu’ş-Şâfiye” adında sonu “nûn” harfiyle biten 6000 beyitlik kasidesi vardır. (Subhanallah!) İbn-i Receb (rahimehullah) şöyle demiştir: “Defalarca musibete uğratıldı, eziyet edildi. (Bu sıkıntıların) sonuncusunda Şeyh Takiyyuddîn (İbn Teymiyye) ile birlikte Dimeşk kalesinde ondan ayrı olarak hapsedildi ve Şeyhin (hapiste) vefat etmesinden (bir ay) sonra serbest bırakıldı. Hapsedildiği süre içerisinde Kur’ân’ı, düşünerek, tefekkür ederek okumakla meşguldü. Ve böylelikle Kur’an’dan ona birçok hayır açıldı. (Kur’ân’dan birçok ince manalar öğrenmiş oldu)” İbn-i Receb’in ifade ettiği sıkıntılara maruz kalmasının sebebi, bir müçtehid olarak ehl-i sünnetin asılları çerçevesinde ele aldığı meselelerde doğru gördüğü ve beyan ettiği bazı fetvalarıdır. Bunlar; İbrahim (aleyhi selam)’ın kabrini ziyaret etmek gayesiyle yolculuğa çıkmanın caiz olmaması, bir cümleyle üç defa boşamanın bir talak olarak sayılması, örneğin iki atı karşılıklı olarak (yani bir at sahibi kazanırsa diğer at sahibine ödül verecek şekilde) yarıştırmanın caiz olabilmesi için yarışa -eğer kazanırsa ödülü almak, kaybederse bir şey vermemek şeklinde- katılan üçüncü bir atın (muhallil’in) şart olmaması, Peygamberlerin yüzü suyu hürmetiyle (tevessül yaparak) istemenin ve onlardan şefaat talebinde bulunmanın caiz olmaması fetvalarıdır. İbn-i Receb (rahimehullah) şöyle der: “Halîl’in (İbrahim aleyhi selam’ın) kabrini ziyaret etmek gayesiyle yolculuğa çıkmayı kabul etmediği için bir müddet hapsedilmiştir.” İbn-i Receb’in burada kastettiği hapsedilme, -az evvel değinilen- İbnu’l-Kayyim’in İbn-i Teymiyye ile birlikte hapsedilmesidir. İbn Teymiyye de aynı fetvadan; peygamberlerin kabrini ziyaret amacıyla yolculuğa çıkmanın caiz olmadığı fetvasından ötürü hapsedilmişti. Ve İbnu’l-Kayyim hapsedilmeden önce darp edilmiş ve Dimeşk’te bir eşek üzerinde teşhir edilerek itibarı zedelenmiştir. Fakat talak ve at yarıştırma meselelerinden ötürü ise hapsedilmemiş, sadece bu fetvalarına karşı çıkan zamanın kadıları (ki bu kadılardan biri de Takiyyuddîn es-Subkî rahimehullah’tır) sebebiyle sıkıntılar yaşamıştır. Şeyh Bekr Ebu Zeyd’e göre ise bu fetvaların her biri sebebiyle ayrıca hapsedilmiştir. İbn-i Kesir, İbn-i Receb el-Hanbeli, İbnu Abdi’l-Hâdî, Fîrûzâbâdî (rahimehumullah) onun talebeliğini yapmış olanlardandır. Hicri 751 (Miladi 1349) senesinde Receb ayının onüçüncü günü Perşembe gecesi yatsı ezanı vaktinde 60 senelik ömrü sona ermiştir. İbn-i Receb (rahimehullah)’ın “Zeylu Tabakâti’l-Hanâbile”de ve İbn-i Hacer el-Askalânî (rahimehullah)’ın “ed-Dureru’l-Kâmine”de zikrettiklerine göre İbnu’l-Kayyim (rahimehullah) vefat ettikten sonra onun hakkında güzel rüyalar görülmüştür. Ve yine bu iki öğrencisinin kitaplarında aktardıklarına göre vefat etmeden bir müddet önce rüyasında şeyhi İbn-i Teymiyye (rahimehullahı)’ı görmüş ve ona bulunduğu yeri sormuş, o da bazı büyük insanların isimlerini sayarak bunların üstünde bir mertebede olduğunu söylemiş ve sonra ona şunları söylemiş: “Neredeyse sen de bu mertebeye ulaşacaksın. Fakat şu anda İbn-i Huzeyme (rahimehullah)’ın tabakasındasın.” Son olarak İbn-i Hacer el-Askalânî (rahimehullah)’ın şu söylediklerini naklederek yazımızı bitirelim: “Şeyh Takiyyuddîn İbn-i Teymiyye’nin menkıbelerinden (güzel hallerinden) sadece, kendisine muvafakat edenin de etmeyenin de istifade ettiği, faydalı ve meşhur kitapların sahibi, talebesi Şeyh Şemsu’d-dîn İbn-i Kayyim el-Cevziyye (rahimehullah) olsaydı bu onun (İbn-i Teymiyye) konumunun büyüklüğünü çok açıkça gösterirdi.” Rabbim bu dünyada birbirlerine büyük bir muhabbetle bağlı olan hoca ve öğrencisini İnşaAllah ahiret yurdunda da birbirine komşu kılar. Kimseyi temize çıkarmamakla birlikte bu gönlümüzden onlar için geçen bir temennidir. Hamd-u sena Allah-u Teâlâ’ya, salât ve selam’da Rasûlü’nün üzerine olsun. 1- İbn-i Kayyim el-Cevziyye ile İbnu’l-Cevzî aynı kimseler değildir. İbnu’l-Cevzî (rahimehullah) İbnu’l-Kayyim’den daha önce yaşamış ve hicrî 597 senesinde vefat etmiş büyük bir İslam âlimidir. 2- İbnu’l-Kayyim (rahimehullah) ya Suriye’nin Havrân (ki burası bugün Der’â ve Süveydâ olarak bilinen bölgelerin adıydı) şehrinin Züra’ (bugün bilinen ismiyle İzra’) kasabasında ya da Dimeşk’te (Suriye’nin başkenti Şam’da) doğmuştur. Bu iki bölgeden hangisinde doğduğu konusunda net bir bilgi yoktur. 3- Babası, kardeşi, kardeşinin oğlu ve iki oğlu Abdullah ve İbrahim yaşadıkları asırlarda tanınmış âlimlerdendi. 4- Bu medresede İbnu’l-Kayyim’in babasının dışında idarecilik yapmış başka kimseler de vardı. Fakat anlaşılmaktadır ki, İbnu’l-Kayyim’in babası bu görevi üstlenmiş en bilinen idareciydi. Bu yüzden “Kayyim el-Cevziyye (Cevziyye’nin kayyim’i)” dendiğinde akla ilk o geliyordu. Dolayısıyla oğluna da İbn-i Kayyim el-Cevziyye denile geldi. 5- Miftâhu Dâri’s-Seâde, 1/141. Ömer Faruk

El Kaide Örgütü lideri Usame bin Ladin'in bir ABD saldırısında yaşamını yitirmesiyle tekrar dünya gündemine oturan 11 Eylül saldırıları hakkında, haftalar süren geniş bir çalışma sonucu hazırladığımız dosyamızı ilginize sunuyoruz. Bu çalışma, 11 Eylül öncesi dünyanın nasıl olduğuna dair geniş bir projeksiyon tutuyor. Çalışmanın ilerleyen bölümlerinde ise saldırının El Kaide tarafından hangi gerekçelerle yapıldığı, saldırıya katılanlar, saldırı hakkında üretilmiş çeşitli komplo teorileri, Usame bin Ladin'in hayatından çarpıcı kesitler videolar eşliğinde dikkatlerinize sunuluyor. Bu çalışma International Pressmedya Araştırma Masası tarafından hazırlanmıştır. Kaynak vermek kaydıyla yayınlanabilir. 11 Eylül: Bir Başlangıç Değil ama Dönüm Noktası 11 Eylül saldırıları dünya tarihinde bir milat özelliği taşımaktadır. Saldırılar sonrasında dünya iki ana kampa ayrılmıştır. Dönemin ABD Başkanı George W. Bush saldırıların hemen akabinde yaptığı açıklamada tüm dünya liderlerine saflarını seçmeleri çağrısı yaparak “Ya bizdensiniz ya da onlardan” demiştir. Burada sorulması gereken soru şudur. Tarihin en büyük saldırısı olarak bilinen 11 Eylül saldırılarının arkasındaki sebepler nelerdir? Zira sebepleri incelemeden olayların 11 Eylül’de bir terörist grubun ABD’ye saldırmasıyla başladığını düşünüp bütün gelişmeleri bu ön kabulle yorumlamak büyük bir yanılgı olur. Bu çalışma saldırıların sebeplerini, saldırganların amaçlarını, saldırıların ekonomik sonuçlarını, siyasi ve sosyal etkilerini ortaya koymayı hedeflemektedir. 11 Eylül Öncesi Dünya 11 Eylül öncesinde soğuk savaştan galip olarak ayrılan ABD, bütün dünyanın tek süper gücü konumuna gelmişti. Ekonomik anlamda dünya servetinin büyük bir kısmını elinde tutan ABD artık dünya siyasetini belirleyen, ekonomik faaliyetleri yönlendiren tek başat güçtü. George Soros gibi spekülatörler sırtını bu büyük güce dayayıp dilediği ülkede devrimler gerçekleştirebiliyordu; yakın zamanda bile 2003 yılında Orta Asya’da Gürcistan, Kırgızistan ve Ukrayna’da meydana gelen renkli devrimleri finanse eden ve oluşturduğu devasa medya gücü ve ekonomik spekülasyonlarla George Soros devrimlerin mimarı olarak adlandırılıyordu.[1] ABD dünyada ilk defa atom bombası kullanarak yaklaşık 250 bin insanın ölümüne neden olan tek devletti. Kuruluşundan 11 Eylül’e kadar ABD 120 ülkeye küçük ya da büyük askeri müdahale yapmış ve onlarca ülkeyi de işgal etmişti. Bazı düşünürler 20. yüzyıla ‘‘Amerikan Savaşları Yüzyılı’’ ismini vermişlerdir.[2] ABD’nin savaşlarını gösteren listeyi indirmek için linki tıklayınız. [3] Dünyanın büyük bir kısmı açlıktan kırılırken ABD’de yetişkinlerin  % 74’ü ya obez ya da aşırı kiloludur.[4] Yeni Dünya Düzeni’nin tek süper gücü olan ABD kontrolünde tuttuğu IMF, Dünya Bankası gibi kurumlar aracılığıyla yüksek faizlerle borçlar vererek birçok ülkeyi sömürmekteydi. NATO ve BM gibi Yeni Dünya Düzeni’nin en önemli kurumları aracılığıyla bütün dünyaya gözdağı veriyor, istediği ülkeye bu uluslar arası güçleri de arkasına alıp saldırabiliyordu. ABD bütün dünyaya demokrasiyi önerip, insan hakları raporları hazırlayarak birçok ülkeyi eleştirirken küresel sistemin tek hegemonik gücü olma avantajını kullanarak kendisini eleştirilerden soyutlamaktaydı. ABD’nin İslam dünyasıyla da arası pekiyi değildi. 11 Eylül’e kadar birçok İslam ülkesinde meydana gelen İslamcı kazanımlar ABD ve müttefiki devletler tarafından daima baltalanmıştı. Irak’a Körfez Savaşı’nda saldıran ABD, binlerce sivili acımasızca bombalamış, birçok zehirli bomba kullanarak nesiller boyunca sakat doğumlara neden olmuş, Irak’a uyguladığı ekonomik ambargo ve gıda ve ilaç kısıtlamalarıyla 500 bin çocuğun ölümüne yol açmıştı. Colombia Üniversitesi beslenme profesörü Richard Garfield sadece ambargoların başladığı 1991-2002 tarihleri arasında ambargolardan dolayı ölen 5 yaş ve altı çocukların sayısını 345,000-530,000 olarak hesaplamıştır.[5] 1999’a kadar Unicef’e göre 500 bin[6] çocuk ambargolar nedeniyle yaşamını yitirmiştir. Irak Sağlık Bakanlığı’na göre ise uranyum bombaları, savaşın neden olduğu hastalıklar ve ambargoların tümü 1,7 milyon kişinin ölümüne neden olmuştur.[7] ABD İslam ülkelerindeki diktatör rejimlere destek sağlayan en önemli devletti. Mısır, Libya, Tunus ve Suudi Arabistan gibi birçok ülkenin polis ve istihbarat güçlerinin elit kesimi ABD’de Fort Bragg askeri üssünde eğitiliyordu. Ekonomik olarak çökme tehlikesi yaşayan İslam ülkelerinin diktatör liderlerine ABD cömert yardımlar sunuyordu. ABD İsrail ile Enver Sedat döneminde yapılan Camp David anlaşmasına bağlı kalması ve ABD çıkarlarına uygun davranması karşılığında Mısır ordusu’na Mübarek’in devrilmesinden önceye kadar her yıl 1.5 milyar dolar yardım ve büyük oranda askeri mühimmat desteği sağlamaktaydı.[8] Amerika Suudi Arabistan’dan 9 dolara aldığı petrolü dünyanın değişik ülkelerinde 100 dolara satıyor, bu yolla, İslam ülkelerinin birçok zenginliğini değişik yöntemlerle sömürdüğü iddia ediliyordu. Uluslarası Kamuoyu adı verilen, bilinmeyen bir olgu ülkeleri yola getiriyor, dünyanın Uluslararası Ceza Mahkemesi, Uluslararası Para Fonu, Uluslararası Askeri Güçler, Uluslararası Ekonomik İşbirliği Örgütleri, Uluslararası Yasalar, İnsan Hakları standartları gibi birçok araçla ABD bütün dünyaya kendi dünya görüşünü dayatmaktaydı. Ancak bazı kesimler ABD’nin bu emperyal dayatmalarından hoşnut değillerdi. Özellikle Müslümanlar arasında ciddi bir çoğunluk bu dayatmaları hem dini, hem sosyal hem de ekonomik açıdan kabul edilemez bulmaktaydı. Çünkü bu kesim ABD’nin sunduğu Yeni Dünya düzeninde Müslümanların temsil edilmediğinin farkındaydılar. El Kaide’nin Kuruluş Serüveni 1924 yılında İslam hilafetinin kaldırılmasıyla dünya Müslümanları bütüncül bir siyasi liderlikten yoksun kaldılar. Son hilafet merkezi olan Osmanlı Devleti, tüm İslam coğrafyasının ihtiyaçlarına yeterince cevap verememesine rağmen siyasal olarak Müslümanların hamisi konumundaydı. Hilafetin tekrar kurulması için Mısır ve Hindistan gibi ülkelerde bir dizi hilafet konferansı yapıldıysa da bir sonuç alınamadı. Osmanlı hilafeti sonrası siyasal himayeden yoksun kalan İslam coğrafyası dönemin emperyal batılı güçleri tarafından gelecekte bölgesel çatışmalara neden olabilecek şekilde etnik ve mezhep merkezli ve bölgelerin sosyolojik ve coğrafi gerçeklerine aykırı bir şekilde çizilmiştir. Bunun sonucunda İslam coğrafyası özellikle de Ortadoğu bölgesi bir çatışma ve savaş coğrafyası haline gelmiştir. Bölgeyi sadece coğrafi sınırlarla bölmekle yetinmeyen batılı güçler İslam coğrafyasındaki sosyal ve kültürel kodları da değiştirmek için birçok projeyi hayata geçirmiştir. Bunun sonucunda başta Türkiye olmak üzere bölgede kurulan ulus devletler laik rejimler benimseyerek yüzlerini batıya dönmüşlerdir. Bu süreç İslam ülkelerinde halkın giyim tarzına müdahaleden eğitim müfredatlarındaki İslami kodları değiştirmeye varacak kadar ileri gitmiştir. Nitekim İslam dünyasının en eski ve büyük üniversitesi olan El Ezher’in eğitim müfredatlarının İngiltere tarafından değiştirildiği bilinmektedir. İslam ülkelerinde birçok âlim ve entelektüel, ortaya çıkan problemlerin temelinde İslam’dan uzaklaşmak olduğu sonucuna varmış ve halkları tekrar İslami çizgiye davet etmek için çeşitli cemaatler kurmuşlardır. Mısır’da İhvan-ı Müslimin hareketi, Pakistan’da Cemaati İslami ve Tebliğ Cemaati, Filistin’de Hizbut-Tahrir ve daha birçok örgütlenmeler ortaya çıkmıştır. Bu cemaatler uzun bir süre diktatör rejimlerle karşı karşıya gelmemiş ve sadece eğitim çalışmalarıyla halkları İslami değerlere yeniden sarılmaya davet etmişlerdir. Oldukça başarılı olan hareketler kimi zaman engellenmeye çalışılmışsa da mesajlarının geniş kitlelere ulaşması engellenememiştir. Bu cemaatlerin önlenemeyen yükselişi karşısında devletler güç kullanma yoluna gitmiş ve bunun sonucunda örneğin Müslüman Kardeşler Cemaati’nin kurucusu Hasan El Benna ve birçok lideri çeşitli şekillerde ortadan kaldırılmıştır. Devletlerin cemaatlere karşı şiddete başvurması karşısında Seyyid Kutub gibi bazı önderler, zamanı geldiğinde kendi terimleriyle “küfürle” karşı karşıya gelmenin kaçınılmaz olduğunu, bu sebeple cemaatlerin “cihad” için hazırlık yapması, uzun vadeli projeler hazırlaması ve üyelerini buna motive etmesi gerektiğini ileri sürmüşlerdir. Zamanla davet hareketleri silahlı mücadeleye girişmiş silahlı mücadeleyi benimsemeyen hareketler ise mensupları tarafından ağır davranmakla suçlanmış, birçok grup bu hareketlerden ayrılıp silahlı cemaatler oluşturmuştur. Bu silahlı hareketlerin başında Mısır’da Cihad Cemaati, Cezayir’de Davet ve Cihad Hareketi, Libya’da Cemaatul Mukatele, Suriye’de Said Havva’nın başında bulunduğu İslami Cephe, Filistin’de Hamas, ve daha bir çok hareket gelmektedir.  Bu hareketler ülkelerindeki diktatör rejimlerle hesaplaşma yoluna girmiş ancak genelde başarısız olmuşlardır. 1970’lerin sonuna doğru dünya yeni bir sürece girmiş, dünyanın ikinci süper gücü olan Sovyetler Birliği Afganistan’a saldırmıştır. Bu saldırı İslam dünyasında halifelik kaldırıldığından beri hiç gerçekleşmeyen bir olayın ortaya çıkmasını sağlamıştır. Dünyanın dört bir yanından Müslümanlar, dilini ve kültürünü hiç bilmedikleri Afganistan’a gelerek kendi tanımlamalarıyla kardeşleri olarak gördükleri Afgan halkıyla aynı safta savaşmaya başlamışlardır. Multi-national Cihad Ordusu 50 farklı ülkeden Afganistan’a gelen binlerce İslamcı gönüllünün ortak adı “mücahitler”dir. 1. Dünya savaşında, Osmanlı ile İtilaf Devleri arasında cereyan eden Çanakkale Harbi’nden sonra ilk defa onlarca ayrı ülkeden Müslüman aynı dava için aynı safta savaşıyordu. Bu süreçte Afganistan’a gelen üç kişi savaşın seyri ve 11 Eylüle gelen süreci anlamak açısından çok önemlidir. Bunlardan biri Filistinli akademisyen Dr. Abdullah Azzam’dır. Azzam Afgan cihadının dünyaya tanıtılmasında ve İslami meşruiyet kazanmasında en etkin rol oynayan kişidir. Afganistan’da Mücahitlere Hizmet Bürosu isimli bir kurum açarak dünyanın dört bir yanından ulusal sınırları aşarak gelen binlerce genci organize etmiştir. Bu sırada Abdullah Azzam’ın yanında savaşa katılanlardan biri de Suudi bir milyarderin oğlu Usame Bin Ladin’dir. Suud’un en zengin ailelerinden birine mensup olan Bin Ladin o sırada ülkeler arası yatırımlar yapan zengin bir işadamıdır. Dünyanın 7. zengini olan ve prenslerle beraber büyümüş Usame bin Ladin’in bu göz kamaştırıcı serveti bırakıp Afganistan mağaralarında Afgan halkının özgürlüğü için savaşmayı tercih etmesi bölgede ve İslam coğrafyasının tamamında ciddi bir sempati toplamasına sebep olmuştur. Bu dönemde Afganistana’a gelen genç bir doktor ilerde El Kaide’nin oluşumunda ve küresel bir örgüt haline gelmesinde kilit rol oynayacaktır. Bu kişi varlıklı bir aileden gelen Eymen El Zevahiri’dir. Dr Eymen Mısır Cihad hareketi lideridir ve Rusya dağıldıktan sonra lideri olduğu cemaat El Kaide ile birleşir. Zevahiri’nin Usame Bin Ladin’in Amerikan güçleriyle girdiği çatışmada hayatını kaybetmesinden sonra örgütün yeni lideri olması beklenmektedir. Afgan cihadı bütün dünyada büyük etkilere neden olmuştur. Ruslarla savaş sürecinde askeri deneyimler elde eden binlerce mücahit savaştan sonra bu tecrübelerini ülkelerine uyarlamaya çalıştılar. Bir kısmı oldukça başarılı olurken, diğer birçok girişim başarısız oldu.  1989’a gelindiğinde dünya büyük bir olaya tanık oldu. Oldukça kısıtlı imkânlarla ve askeri, ekonomik ve teknik eşitsizliğe rağmen süper güce meydan okuyan bir avuç savaşçı göz alıcı bir zafer elde etmiştir. Doğudan batıya birçok Müslüman dini referanslarla hareket edildiğinde başarılı olabileceklerinin farkına vardılar. Sovyet iktidarı devrildiğinde birçok mücahidin ağzında aynı cümle dolaşıyordu “Evet başarabiliriz.” Afgan savaşı sonrası edinilen tecrübeler ve oluşan iyimser havanın bölgede oluşturacağı domino etkisi ve bunun batılı değerler karşısında oluşturacağı tehdit küresel sistemi harekete geçirmiştir. Küresel aktörlerin girişimleri sonucunda ülkedeki çeşitli gruplar birbirine düşürülmüş ve savaştan elde edilen kazanımların bölgesel aktörler, özellikle de Mücahit gruplar tarafından kullanılması engellenmiştir. Kısa vadeli çıkarların peşinde koşan yerel gruplar bölgesel çapta ve uzun vadede etkili olabilecek projeler üretememişlerdir. Bunun sonucunda Sovyet işgali sonrası beklentiler, özellikle de iç çatışmaların şiddetlenmesi ile yerini hayal kırıklığına bırakmıştır. İslami yönetim hayali yerini kaosa sürüklenmiş ve iç çatışmalarla zayıflayan bir yapıya bırakmıştır. Nihayetinde bu savaş sürecinde elde edilen kazanımlar batılı güçlerin müdahalesi ile kullanılamamıştır. Avrupa coğrafyasının tam ortasında yer alan Bosna’da savaşın patlak vermesi üzerine daha önce Afgan Savaşı tecrübesine sahip olan mücahit gruplar yönlerini Bosna’ya çevirmişlerdir. Müslüman Boşnakların safında yer alan Mücahit gruplar büyük başarılara imza atmış ve Sırpları yenilgiye uğratmışlardır. Ortadoğu haklarına kıyasla daha az dindar olan Bosna halkının yabancı mücahitlerin etkisiyle şeriat istemeleri Avrupa ülkeleri başta olmak üzere Amerika’yı harekete geçirmiş ve bu aktörlerin savaşa müdahalesini ortaya çıkarmıştır. Fakat 60 bin kişilik orduyla Bosna’ya müdahale eden batılı güçlerin savaşı durdurmaya karşılık Bosna’dan istedikleri ilk şart Bosna’da bulunan 600 yabancı mücahidin Bosna’yı terk etmesi olmuştur. Bosna savaşı neticesinde İslamcıların kazanımları da Batı tarafından bir kez daha engellenmişti. Mısır’da rejime karşı ayaklanan Müslüman Kardeşler Hareketi Batı tarafından desteklenen laik rejim tarafından güç kullanılarak şiddetli bir biçimde bastırılmıştır. Avrupa ve Amerika Mısır yönetimine İslamcı hareketlere karşı olan bu tavırlarından dolayı çok büyük miktarlarda parasal ve siyasi destekte bulunmuştur. Yani İslami hareketler Mısır’da da aslında karşılarında batılı aktörleri bulmuşlardır. Cezayir’de farklı bir metot deneyen İslami hareketler demokratik yöntemlerle iktidara talip oldular. Ali Bin El Hac ve Abbas Medeni önderliğindeki FIS seçimlerde yüzde 85 oy aldı. Fakat Fransa’nın desteğini arkasına alan laik ordu hemen darbe yaptı ve çıkan iç çatışmalarda 100 bin insan katledildi. Cezayir’de Müslümanların siyasi başarısı Batı tarafından baltalanmıştı. Aynı tecrübeyi Tunus’ta da NAHDA partisi yaşadı. Somali’de ise Amerika yıllarca işgalci güç olan Etiyopya’yı destekledi. Ogaden savaşında ABD, Etiyopya ordusuna hava desteği sağladı ve birçok İslamcı, Ogaden savaşında aslında herhangi bir zarar vermedikleri ABD tarafından hava saldırılarında öldürüldü. İslami Hareket’lerin her başarısı ABD öncülüğündeki Yeni Dünya Düzeni ülkeleri tarafından engellenmekteydi. Peki, çözüm neydi? Gerek Afganistan, Bosna, Somali gibi ülkelerde yaşanan işgal ve savaşlar gerekse de diğer ülkelerde yaşanan süreçler sonucunda elde ettikleri kazanımları sürekli bir şekilde Batı tarafından baltalanan İslami Hareketler mücadele ettikleri bölgesel aktörlerin aksine asıl düşmanın bu yerel güçleri destekleyen batılı devletler olduğu sonucuna vardılar. El Kaide ve Uzak Düşman Stratejisi Afganistan tecrübesi Bin Ladin’in tüm dünyadan mücahidler yetiştirip küresel ölçekli bir hareket kurma fikrini etkilemişti. 1988’de El Kaide isimli bir hareket kurdu. Mısır Cihad cemaati lideri Dr. Eymen El Zevahiri, Ömer Abdurahman ve daha birçok tecrübeli İslamcı bu harekete katıldı. El Kaide Afganistan’da birçok kamp açtı ve 11 Eylüle kadar bazı tahminlere göre 20 bin savaşçı eğitti. İslam ülkelerindeki halk desteklerine rağmen başarılı olamamalarını ABD’nin diktatör rejimlere verdiği askeri desteğe bağlayan İslamcılar Zevahiri’nin tabiriyle “Köpeklerle değil sahipleriyle muhatap olmayı” tercih ettiler. Bu görüşün diğer adı “Uzak Düşman Stratejisi”’idi. Dünyanın birçok ülkesinde İslami hareket liderleri ABD yok olmadan ya da çok zayıflamadan İslam ülkelerinde başarı elde edilemeyeceğini, ABD’nin 20 yıl boyunca Müslümanların her başarısını engellediğini düşünüyorlardı. Artık ABD ile Müslümanlar arasında bir hesaplaşma kaçınılmazdı. El Kaide ABD ile ilk defa Somali’de karşılaştı. Halka yardım götürme gerekçesiyle “Umut Operasyonu” isimli bir operasyon düzenleyen ABD, Somali’yi işgal etti. El Kaide lideri Bin Ladin en tecrübeli savaşçılarından bir timi ülkede halkı örgütlemesi için Somali’ye gönderdi. Bu kişiler 1993’de ABD Kara Şahin helikopterlerinin düşmesine neden olan ve birçok ABD askerinin öldüğü 17 saat süren çatışmalarda etkin rol oynadılar. ABD daha fazla dayanamayıp askerlerini Somali’den çekti. El Kaide o dönemde kamplarında eğitim gören birçok Somalilinin de desteğiyle Somali’yi üs edindi. Bu gün Somali’nin yüzde 85’ini kontrol eden Şebab hareketinin temelleri o dönemde atıldı. Afganistan’da 1996’da -ABD’den bir dönem destek alan- bazı grupların başını çektiği iç savaşa tepki gösteren medrese mollalarından oluşan bir hareket hızla güç kazandı ve süreç içinde yönetimi ele geçirdi. Bu hareketin ismi “Taliban Hareketi”ydi. Ülke yönetimini ele geçiren Taliban, El Kaide’ye yeniden İslam Hilafeti kurmak amacıyla büyük imkânlar tanıdı. Hareketin lideri Afganistan Devlet Başkanı Molla Muhammed Ömer tüm dünyadaki Müslümanlara bu genç İslam devletini geliştirmek için mühendisler, uzmanlar, doktorlar göndermeleri, ayrıca ülkelerindeki diktatör yönetimlerle arası bozuk olan herkesi misafir edecekleri açıklamasında bulundu. Binlerce İslami hareket üyesi Afganistan’a hareket etti. Sadece 5 bin Özbek Afganistan’da kamplar kurdu, birçok Çeçen o dönemde 2. Çeçen savaşına katılmadan önce Taliban tarafından onlara tahsis edilen ve El Kaide tarafından yönetilen kamplarda eğitim aldı. ABD ve Batılı güçler, 1979 İran devriminin mezhep merkezli anlayışı sebebiyle Sünni dünyada oluşturamadığı etkiyi Hanefi (Sünni) Taliban Hareketinin oluşturabileceğinden endişe ediyorlardı. ABD başta olmak üzere batılı devletler bu ülkeye ambargo uyguladı.[9] Artık ABD ile büyük bir savaşa hazırlanan El Kaide ilk hamleyi gerçekleştiriyordu. Nairobi ve Darusselam’daki ABD elçiliklerini havaya uçurdular.[10] ABD buna karşılık Sudan’da Bin Ladin tarafından kurulan Şifa ilaç fabrikasını vurdu ve Afganistan’ı bombaladı ve 250 sivili öldürdü.[11] Dünya basını ABD’nin terör kamplarını vurduğunu iddia etti. Gerçek ise çok sonraları ortaya çıktı. El Kaide Sudan saldırısının intikamını almak için 2000 yılında ABD’nin Aden körfezinde bulunan ve dünyanın en büyük uçak gemisi olan USS Cole savaş gemisini vurdu.[12] Onlarca ABD askeri yaşamını yitirdi. 23 Şubat 1998’de bir basın açıklaması yapan El Kaide liderleri “Haçlılara ve Siyonistlere Karşı Cihad Cephesi’ni” kurdular. Tüm Müslümanları Filistin’in yeniden özgürleşmesi için Afganistan’da kurulacak Hilafet Ordusu’na katılmaya davet ettiler. Molla Ömer bu ordunun lideriydi ve Emirul Muminun olarak isimlendiriliyordu. Hem Usame bin Ladin hem de örgütün tüm üst düzey yöneticileri Afganistan’ın tek meşru lideri olarak Molla Ömer’i gördüklerini ilan ettiler. Bu durum hala değişmemiştir. 2001 yılında ABD Pakistan aracılığıyla ve daha değişik yollarla defalarca Taliban rejimini tehdit etti. Taliban ve El Kaide geçmişte İslami hareketlerin her başarısını baltalayan ABD’nin saldırı hazırlığında olduğunu biliyordu. USS Cole gemisi Afganistan’a doğru muhtemel bir işgal için harekete geçtiğinde uzun zaman boyunca ABD’ye karşı kendi ifadeleriyle “kibrini, hegemonik gücünü ve ekonomisini” hedef alacak bir saldırının planını yapmış olan El Kaide neredeyse 15 yıllık bu planı Molla Ömer’den izin alıp uygulamaya soktu. Bir El Kaide lideri daha sonra bu kararı şöyle açıklayacaktı:  ‘‘Sorun şuydu: Ya arkamıza yaslanıp onların bize saldırmasını bekleyecektik, ya da onları beklemedikleri bir saldırıyla şaşırtacaktık. Biz ikincisini tercih ettik.’’ El Kaide’nin saldırı gerekçeleri: 11 Eylül’de El Kaide Örgütü, 1- Uzun yıllar boyunca İslam ülkelerinin zenginliklerini sömürdüğünü 2- Petrolünü çaldığını 3-Kutsal olan Mekke ve Medine’ye üsler yapıp mukaddes bölgeleri çiğnediğini 4- Birçok ülkeye savaş açıp yüz binlerce insanı öldürdüğünü 5- Irak’a saldırıp binlerce Müslüman’ı öldürdüğünü 6- Ambargolarla 500 bine yakın çocuğun ölümüne neden olduğunu 7- Her BM oylamasında İsrail’e karşı karar çıkmasını veto yetkisini kullanarak engellediğini 8- İsrail’e askeri ve ekonomik destek verdiğini 9- Japonya’ya atom bombası atarak binlerce kişiyi acımasızca öldürdüğünü 10- İslam ülkelerinin otoriter yöneticilerinin bir numaralı destekçisi olduğunu iddia ettiği ABD’de bazı ekonomik ve askeri hedeflere saldırdı. El Kaide’ye göre yukarıdaki sebeplerden herhangi biri ABD’nin vurulması için yeterli meşruiyeti ve İslami dayanağı sağlayacak kadar geçerli bir sebepti. Şayet Kapitalizm ABD’nin bel kemiğiyse ve eğer birçok adaletsizlik de bu sistemin ürünüyse, kapitalizmin temel karargâhı olan İkiz Kulelerin vurulması El Kaide’ye göre oldukça meşru ve stratejik bir eylemdir. El Kaide kendi ifadesi ile İkiz Kuleler ve Dünya Ticaret Merkezinde masum sivilleri değil fakir ülkeleri özellikle de İslam ülkelerini IMF, Dünya Bankası gibi kurumlar aracılığıyla çeşitli ekonomik oyunlar, spekülasyonlar ve dayatmalar yaparak büyük faizlere mahkûm edip sömüren ekonomik savaşın savaşçılarını vurduğunu kabul etmektedir. Bununla birlikte El Kaide savaşçıları bir uçakla Pentagon’a saldırmış, saldırıda 125 Pentagon görevlisi öldürülmüştür. Bin Ladin gönüllüler arasından 19 savaşçısını saldırıları düzenlemeleri için seçmiştir. Bu kişilerin tümü saldırıların gerekçelerini ve meşruiyetini anlattıkları görüntülü vasiyetler bırakmışlardır. Bu vasiyetleri siz Pressmedya.com okuyucularıyla paylaşıyoruz. Ayrıca 11 Eylül saldırganlarının eğitim ve hazırlık görüntülerini içeren bir belgesel olan Manhattan Raids belgeselini de DOSYA'mızın bu bölümünde bulacaksınız. [1] http://en.wikipedia.org/wiki/Rose_Revolution#Funding_from_Soros-related_organizations [2] http://academic.evergreen.edu/g/grossmaz/interventions.html [3] http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_wars_involving_the_United_States [4] http://en.wikipedia.org/wiki/Obesity_in_the_United_States [5] "Iraq criticizes US, UK at Baghdad Conference..." 10. May 2001 [6] Iraq surveys show 'humanitarian emergency' UNICEF Newsline August 12, 1999 [7]"Iraq criticizes US, UK at Baghdad Conference..." 10. May 2001 [8] http://www.telegraph.co.uk/finance/financetopics/8290133/Most-US-aid-to-Egypt-goes-to-military.html [9] http://www.sipri.org/databases/embargoes/un_arms_embargoes/afghanistan [10] http://en.wikipedia.org/wiki/1998_U.S._embassy_bombings [11] http://articles.cnn.com/1998-08-20/us/9808_20_us.strikes.01_1_sudanese-television-bin-mullah-abdullah?_s=PM:US [12] http://www.pianoladynancy.com/recovery_usscole.htm

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Tevbe suresinin şu açık, net ve kendilerine karşı zafer vadiyle sonlandırılmış ayetlerinde Allah (celle zikruhû) şöyle diyor: كَيْفَ يَكُونُ لِلْمُشْرِكِينَ عَهْدٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعِنْدَ رَسُولِهِ إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ فَمَا اسْتَقَامُوا لَكُمْ فَاسْتَقِيمُوا لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ (7) كَيْفَ وَإِنْ يَظْهَرُوا عَلَيْكُمْ لَا يَرْقُبُوا فِيكُمْ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً يُرْضُونَكُمْ بِأَفْوَاهِهِمْ وَتَأْبَى قُلُوبُهُمْ وَأَكْثَرُهُمْ فَاسِقُونَ (8) اشْتَرَوْا بِآيَاتِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِهِ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (9) لَا يَرْقُبُونَ فِي مُؤْمِنٍ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُعْتَدُونَ (10) فَإِنْ تَابُوا وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ فَإِخْوَانُكُمْ فِي الدِّينِ وَنُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ (11) وَإِنْ نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقَاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَا أَيْمَانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ (12) أَلَا تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَكَثُوا أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّوا بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُمْ بَدَءُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (13) قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَيْدِيكُمْ وَيُخْزِهِمْ وَيَنْصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَيَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ (14) وَيُذْهِبْ غَيْظَ قُلُوبِهِمْ وَيَتُوبُ اللَّهُ عَلَى مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ (15) أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تُتْرَكُوا وَلَمَّا يَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِينَ جَاهَدُوا مِنْكُمْ وَلَمْ يَتَّخِذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَا رَسُولِهِ وَلَا الْمُؤْمِنِينَ وَلِيجَةً وَاللَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (16) Müşriklerin Allah’ın ve Rasûlü’nün katında nasıl (güvenilir) bir ahdi olabilir!? Lakin Mescid-i Harâm’ın yanında ahitleştiğiniz (ve ahdi bozmamış) müşrikler ise müstesnadır. Şu halde (o anlaşmalı olanlar) size karşı (ahitleri üzere) doğru oldukları müddetçe sizde onlara karşı doğru olun. Şüphesiz ki Allah (ahdi bozmaktan) sakınanları sever. Nasıl (ahitleri) olabilir ki! Şayet size üstün gelseler hakkınızda ne bir yakınlık ne de bir ahit gözetirler. Ağızlarıyla (güzel konuşmayla) sizi razı ederler, halbuki kalpleri ise (söylediklerini yerine getirmeyi) reddeder. Onların çoğu yoldan çıkmış (ahdi bozan) kimselerdir. Allah'ın ayetlerine karşılık az bir değeri (dünya metaını) satın aldılar da (insanları) O'nun yolundan alıkoydular. Gerçekten onların yapıyor oldukları şey ne kötüdür! Bir mümin hakkında ne bir yakınlık ne de bir ahit gözetirler. Onlar haddi aşanların ta kendileridir. Şayet (küfürden) tevbe eder, namazı kılar ve zekatı verirlerse artık onlar dinde kardeşlerinizdir. Biz ayetleri bilen bir topluma açıklıyoruz. Eğer ahitlerinden sonra yeminler(le sağlamlaştırılmış ahitler)ini bozarlar ve dininizi kötülerlerse bu durumda küfrün önderlerine karşı savaşın. Çünkü onlar hiçbir yeminleri (ahitleri) olmayanlardır. (Onlara karşı savaşın ki) umulur ki (dininizi kötülemeyi) bırakırlar. (Ey müminler!) Yeminlerini (ahitlerini) bozmuş, Rasûlü (yurdundan) çıkarmaya azmetmiş ve size karşı (savaşa) ilk önce başlamış bir topluma karşı savaşmayacak mısınız? Yoksa onlardan korkuyor musunuz? Eğer (gerçek) müminler iseniz bilin ki Allah kendisinden korkmanıza daha layıktır. Onlarla savaşın ki, Allah sizin ellerinizle onlara azab etsin, onları rezil etsin, onlara karşı size yardım etsin ve mümin bir toplumun kalplerine şifa versin. Ve kalplerindeki öfkeyi gidersin. Allah dilediğine tevbe etmeyi nasib eder. Allah bilendir, her işinde bir hikmet olandır. Yoksa siz, Allah sizden cihad eden ve Allah, Rasûlü ve müminlerin dışında (müşriklerden) bir dost/sırdaş edinmeyenleri bilmeden (bildiklerini ortaya çıkarmadan musibetsiz ve imtihansız) bırakılacağınızı mı sandınız? Allah yaptıklarınızdan haberdardır. (Tevbe 7-16) 1) “Müşriklerin nasıl bir ahdi olabilir!?” Bu kafirler ve özellikle de çok büyük tuzakların sahibi Amerika’nın bir ahdinin olması nasıl mümkün olabilir!? Halbuki bunlar ahdi bozan kimselerdir. Allah (subhânehû)’nun dediği gibi: “Allah katında canlıların en şerlisi kafirlerdir. Onlar ki artık iman etmezler. Onlar, kendileriyle ahitleştiğin, sonra her defasında (Allah’tan) korkmadan ahitlerini bozan kimselerdir.” (Enfâl 55-56) 2) “Nasıl (ahitleri) olabilir ki! Şayet size üstün gelseler hakkınızda ne bir yakınlık ne de bir ahit gözetirler.” Amerika’nın ve Amerika ile beraber olan haçlı ve kindar batının durumu da böyledir. Şayet Müslümanlara karşı üstünlük sağlasalar, onlara galib gelseler vallahi onlar hakkında asla ne bir yakınlık ne de bir ahit gözeteceklerdir. (Ayetteki “yakınlık” diye tercüme ettiğimiz) الإلّ kelimesi bir görüşe göre “Allah Teâlâ’nın bir ismi”dir, başka bir görüşe göre bunun manası “ahit”tir, diğer bir görüşe göre ise manası “yakınlık”tır. İbn Cerîr et-Taberî (rahimehullah) kelimenin bu manaların hepsini kapsadığını tercih etmiştir. İşte Amerika da böyledir. Allah Teâlâ’ya iman etmez, O’nu ve kutsallarını gözetmez. Hatta tahrif edilmiş şeriatlarına karşı bile böyle davranır. Yine Amerika, ne Müslümanların ahdini ne de kendisine en yakın olanları gözetir. Amerika şayet -Allah takdir etmesin- üstünlük sağlasa, galip gelse vallahi dost devletlerle olan anlaşmalarını bile gözetmeyecektir. Yine bu devletlerin kendisine yaptıkları hizmetleri gözetmeyecektir, hatta mazeretlerini bile! Niçin bunu anlamıyorlar ki! Onlara ne oluyor ki Amerika’ya yardım etmede hızlı davranıyor ve ecellerine doğru acelece gidiyorlar (kendi mezarlarını kazıyorlar)!? 3) “Ağızlarıyla (güzel konuşmayla) sizi razı ederler, halbuki kalpleri ise (söylediklerini yerine getirmeyi) reddeder. Onları çoğu yoldan çıkmış (ahdi bozan) kimselerdir.” Amerika İslam’a karşı savaşmadığı ve İslam’a saygı duyduğu gösterişinde bulunmuştur. Keza batı devletleri de böyledir. Lakin kalpleri ise bunu en şiddetli şekilde reddetmektedir. Onlar fısk ve fücur erbabıdır. 4) “Allah'ın ayetlerine karşılık az bir değeri (dünya metaını) satın aldılar da (insanları) O'nun yolundan alıkoydular. Gerçekten onların yapıyor oldukları şey ne kötüdür!” Taberî (rahimehullah) tefsirinde şöyle demiştir: “Allah (celle senâuh) diyor ki: Allah’ın size -ey müminler- kendilerini nerede bulursanız öldürmeyi emrettiği bu müşrikler, Allah’ın kendilerine karşı delil olarak getirdiği hüccetlerine tabi olmayı terketmelerine mukabil basit bir karşılığı, az bir dünya metaını satın aldılar.” Hakeza Amerika da Allah’ın menhecinden yüz çevirdi ve tahrif edilmiş olmasına rağmen Hristiyanlıkla bile oynadı. Ne kadar da tahrif etmiş olsalar da Hristiyanlık, dinsizliği, suçları ve eş cinselliği kabul etmemektedir. (Sadece Amerika’da 20 milyondan fazla eş cinsel bulunmaktadır. Şeyh Nâsır el-Fehd’in التبيان في كفر من أعان الأمريكان isimli kitabına bak. O, Amerika’nın fesadından ve ifsadından belgeli birçok örnek toplamıştır.) “O'nun yolundan alıkoydular.” Amerika ancak maslahatları ile uyum içinde olan Amerikan bir İslam ister. Kim Amerika’daki İslam’a davet özgürlüğünün Amerika’nın Allah’ın yolundan alıkoymadığını gösterdiğini zannederse, o kimse alıkoymayı tek bir surette sınırlandırmış demektir. Gerçek anlamda alıkoyma, güç yetirdiği her şeyle; tuzağıyla, müttefikleriyle, silahıyla her bir İslami güce karşı savaştığı zamandır. Bosna örneği ancak bu kabildendir. Bu konuda örnekler çoktur. 5) “Bir mümin hakkında ne bir yakınlık ne de bir ahit gözetirler. Onlar haddi aşanların ta kendileridir.” İbn Cerîr (rahimehullah) şöyle demiştir: “Allah Teâlâ diyor ki: Size -ey müminler- kendilerini nerede bulursanız öldürmeyi emrettiğim bu müşrikler şayet güçleri yetse bir müminin öldürülmesi hususunda ne bir bir yakınlık ne de bir ahitten sakınırlar. Diyor ki: Şu halde şayet size üstün gelseler ahdinizi korumayacakları/bağlı kalmayacakları gibi siz de ey müminler onların ahdini korumayın. “Onlar haddi aşanların ta kendileridir” Yani diyor ki: Onlar zulmederek ve saldırıda bulunarak hakkınızda kendilerinin olmayan şeylere geçenlerdir.” İşte -önceden geçtiği gibi- ahitlere, anlaşmalara, sözleşmelere riayet etmemesi hususunda Amerika da böyledir. Onlar daima saldırganlıkta başta bulunanlar listesindedir. “Onlar haddi aşanların ta kendileridir” 6) “Şayet (küfürden) tevbe eder, namazı kılar ve zekatı verirlerse artık onlar dinde kardeşlerinizdir. Biz ayetleri bilen bir topluma açıklıyoruz.” Müminler ve mücahiler böyledirler. Onlar herhangi bir devletten veya vatandan veya ırktan Müslüman olan kimseye sevinir ve onu kardeşleri olarak görürler. Birçok bölgede nice Amerikalı Müslüman cihad etmiştir. Hatta bu savaşta (Afgan cihadında) bile cihad etmişlerdir. Elhamdulillah hala bulunmaktadırlar. Dolayısıyla mücahidlerin meselesi intikam almak ve belli bir kafir taifeyi/taifeleri seçip onlarla savaşmak değildir. Onlar iddia ettikleri gibi bir sulta veya nefsin arzularını isteyenler değildir. Hiç dünyayı isteyen biri dünyayı boşar ve ölümü satın alır mı!? Mücahidler, amellerinin sadece Allah için, dinin yücelmesi ve ehlinin aziz kılınması için olmasına ve dinin tamamı Allah’a ait olsun (sadece İslam hakim olsun), Allah’ın kelimesi en yüce olsun diye çalışıyor/gayret ediyorlar. Şayet bu gaye cihadsız bir şekilde gerçekleşseydi buna razı olurlardı ki razı olmaları ve sevinmeleri de gerekir. Onlar bir kafir İslam’a girdiğinde onu kalplerine sokarlar ve onun için ruhlarını feda ederler. 7) “Eğer ahitlerinden sonra yeminler(le sağlamlaştırılmış ahitler)ini bozarlar ve dininizi kötülerlerse bu durumda küfrün önderlerine karşı savaşın. Çünkü onlar hiçbir yeminleri (ahitleri) olmayanlardır. (Onlara karşı savaşın ki) umulur ki (dininizi kötülemeyi) bırakırlar.” Burada Allah Teâlâ’dan ahdi bozanlara karşı savaşma emri vardır. Amerika’nın ahidleri bozduğunu ispatlayan birçok örnek zikretmiştik. “ve dininizi kötülerlerse” Amerika ne kadar da çok İslam’ı kötülüyor! Allah bunu onların dilleri üzerinden açığa çıkarmıştır. Nitekim onların günümüz medya araçları İslam’a ve Müslümanlara karşı kinlerini ve apaçık kötülemelerini dışarı vermektedir. “küfrün önderlerine karşı savaşın.” Küfrün hangi önderi Amerika’dan daha büyüktür!? “Çünkü onlar hiçbir yeminleri (ahitleri) olmayanlardır.” Vallahi Amerika’nın hiçbir ahdi yoktur. (Onlara karşı savaşın ki) umulur ki (dininizi kötülemeyi) bırakırlar.” Vallahi ancak cihad ile bırakacaklardır. Cihad edildiğinde Allah şerlerini engeller, batıllarını ve fikirlerini zayıflatır ve güçleri boşalır. Allah ihsanı ve cömertliğiyle bunu hızlandırsın. 8) “Yeminlerini (ahitlerini) bozmuş… bir topluma karşı savaşmayacak mısınız?” Geçtiği üzere Amerika’nın ahit bozması açıktır. Sonra onlar birçok bölgede bize karşı savaş başlatmışlardır. Bu bölgelerin en eskilerinden biri Filistin’dir. “Yoksa onlardan korkuyor musunuz? Eğer (gerçek) müminler iseniz bilin ki Allah kendisinden korkmanıza daha layıktır.” Bu Allah Teâlâ’dan, ‘nasıl kafirlerden korkarlar’ diye müminlere karşı bir kabul etmeyiştir. Niçin Amerka’dan korkuyoruz? Halbuki Kureyş, kuvvetinde, izzetinde, Araplara ve Arapların kendisine tabi olanlarına önderlik etmesinde ve diğer noktalarda günümüzde Amerika’ya benzetilebilecek bir durumdaydı. Ama buna rağmen Allah Teâlâ: “Yoksa onlardan korkuyor musunuz?” diyor! Bu reddediş, Amerika kafirinden korkmamaları için devletlere ve İslami halkalara da yöneliktir. “Eğer (gerçek) müminler iseniz bilin ki Allah kendisinden korkmanıza daha layıktır.” İbn Cerîr şöyle demiştir: “Allah, onlara karşı cihad etmeyi terketmeniz sebebiyle sizi cezalandırmasından korkmanıza ve size gazap etmesinden sakınmanıza -ancak Allah’ın izni ile olması müstesna- size ne bir zarar ne de bir fayda verebilecek bu müşriklerden daha layıktır.” 9) “Onlarla savaşın ki, Allah sizin ellerinizle onlara azab etsin, onları rezil etsin, onlara karşı size yardım etsin ve mümin bir toplumun kalplerine şifa versin.” İbn Cerîr şöyle demiştir: “Allah sizin ellerinizle onlara azab etsin” Yani diyor ki: Allah ellerinizle onları öldürsün. “onları rezil etsin” Diyor ki: Esaret ve mağlubiyet ile onları zelil kılsın. “onlara karşı size yardım etsin” Yani onlara karşı size zafer ve galibiyet versin. “ve mümin bir toplumun kalplerine şifa versin.” Diyor ki: Sizin ellerinizle bu müşrikleri öldürerek ve onları zelil kılmanız ve mağlup etmeniz ile Allah’a ve Rasûlune iman eden bir toplumun kalplerindeki hastalığı/derdi iyileştirsin. Bu hastalık, kafirlere karşı kalplerinde bulunan kızgınlıktır.” Vallahi Amerika da böyledir. Şayet ihlaslı bir şeklde, Allah Teâlâ’nın bize emrettiği cihad emrini alarak onlara karşı savaşırsak kesinlikle Allah bizim ellerimizle onlara azap edecek, onları rezil edecek, onlara karşı bize yardım edecek ve zulümlerinden, saldırılarından ve kibirlerinden tattıklarını tatmış mümin bir toplumun kalplerine şifa verecektir. 10) “Ve kalblerindeki öfkeyi gidersin.” Müminlerin kalplerindeki öfke koru, Amerika’nın kendini beğenme koru sönünceye, ateşleri dininceye kadar sönmeyecektir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. (Şeyh’in bu yazısı, “Tesâulât Havle’l-Harbi’s-Salîbiyyeti’l-Cedîde” isimli kitabından bir kesittir.) Tercüme: Ömer Faruk Şehid Şeyh Yusuf El-Uyeyrî

بسم الله الرحمن الرحيم İsmail İbn Ömer İbn Kesîr. Künyesi: Ebu’l-Fidâ. Lakabı: İmâduddîn (dinin direği). Kureyşli’dir. Dedesine nisbet edilerek İbn Kesîr diye tanınmıştır. Müfessir, muhaddis, fakih ve tarihçi. Şafiî’dir. Hicrî 700 veya 701 (miladi 1300 veya 1301) senesinde Dimeşk’in (Suriye’nin başkenti Şam’ın) güneyinde bulunan Busrâ şehrinin Micyedil bölgesinde doğdu. Babası ilim ehli bir zat idi. Micyedil’de hatipti. Ona, ilimle iştigal etmiş, birçok ilmî metni şerhleriyle birlikte ezberlemiş olan İsmail adındaki vefat etmiş oğlunun ismini verdi. Babası 703 senesinde vefat etti, yetim oldu. Ve yine bir ilim ehli olan öz abisi Kemaluddîn Abdulvehhab ailenin bakımını üstlendi, ona ve ailesine karşı şefkatliydi. Onun ilk hocasıydı. Sonra 707 senesinde ailecek o zamanda ilmin merkezi olan Dimeşk’e taşındılar. Ve vefat edene kadar oradan ayrılmadı. 711 senesinde Kur’an’ı hıfzetti. Kıraat ilmini öğrendi. Şafiî fakihlerinden olan Burhânuddîn el-Fezârî ve Kemaluddîn İbn Kâdî Şuhbe (rahimehumallah)’dan fıkıh okudu. Sonra Şam muhaddisi Hafız Ebu’l-Haccâc el-Mizzî (rahimehullah)’ın yanında okumaya başladı. O vefat edene kadar ondan ayrılmadı. Ondan çok istifade etti. Kızıyla evlendi. Hadis ilmini onda okudu. İmam Zehebî, İbn Asâkir (rahimehumallah) ve daha birçok âlimden ilim aldı. Şeyhu’l-İslam Allâme İbn Teymiyye (rahimehullah)’a da öğrenci oldu. Ondan çok faydalandı ve çok etkilendi. Çok eleştirilen “bir defada üç kere boşamanın bir boşama olarak sayılacağı” fetvasında onun görüşünü benimsemiştir ve bu sebeple çok eziyete uğramıştır. İbn Hacer (rahimehullah) “ed-Dureru’l-Kâmine” (1/445) adlı kitabında İbn Kesîr’i anlatırken şunları kaydetmiştir: “İbn Teymiyye’den ilim aldı. Onu çok sevdi [1] ve onun sebebiyle eziyet gördü.” Özellikle de meşhur tefsirini okuyan biri onun -Allah’ın, arşının üzerinde olması gibi- İbn Teymiyye’nin akidesi (selefî akide) üzere olduğunu görür.[2] İbn Hacer’in adı geçen eserinde aktardığına göre, bir defasında İbn Kesîr ile İbnu’l-Kayyim (rahimehullah)’ın oğlu İbrahim arasında insanlara ders verme konusunda bir tartışma yaşanmış ve şöyle bir şakalaşma olmuştu: İbn Kesîr ona “Eş’ârî olduğum için beni kerih görüyorsun!” deyince İbrahim ona şöyle cevap vermiş: “Başından ayağına kadar kıl [3] olsa dahi, şeyhin İbn Teymiyye olduğu hâlde insanlar senin Eş’ârî olduğun sözünde seni tasdik etmezler.” Güçlü bir hafızaya sahipti. Talebesi İbn Hiccî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Karşılaştığımız kimselerden hadis ezberi en çok olandı.” Bu sebeple “Hafız” diye vasıflandırılmıştır. Birçok ilmî metin ezberlemişti. Unutması az olan, öğrendiği bilgileri zihnine getirebilen biriydi. Sened, ilel ve ricâl ilminde (yani rivayet senedlerini, illetlerini -yani rivayeti zayıf kılan gizli/kapalı nedenleri- ve ravilerini bilmede/tanımada), tefsir, tarih, fıkıh ve nahiv ilimlerinde uzmandı. Zamanın en gözde medreselerinin şeyhliğini yaptı. Emevi Camisi ve başka mescidlerde dersler verdi. Ümmetin meşhur ulemasından İbn Ebi’l-İzz, Zerkeşî, İbnu’l-Cezerî, Zeynuddîn el-İrâkî ve Nasbu’r-Râye kitabının sahibi Zeylaî (rahimehumullah) onun talebelerindendir. İbn Hacer (rahimehullah)’ın “İnbâu’l-Ğumr bi Ebnâi’l-Umr” isimli eserinde aktardığına göre, İbn Habîb (rahimehullah) onu “tesbîh ve tehlîl sahiplerinin imamı” diye nitelendirerek onun zikir ehli biri olduğunu vurgulamıştır. “Tefsîru’l-Kur’ani’l-Azîm” adlı, ümmetin kabul ve itibar ettiği tefsiri ve “el-Bidâye ve’n-Nihâye” ismini verdiği, arşın, kürsînin, göklerin, yerlerin, meleklerin yaratılışından Âdem (aleyhisselam)’ın yaratılışına, buradan 768 senesine kadar yaşanmış olayları ve son olarak kıyamet alametlerini, dirilişi ve kıyamet gününde yaşanacakları ele alan tarih kitabı onun en meşhur eserleridir. İbnu’s-Salâh’ın usûlü’l-hadîs dalında telif ettiği ve “Mukaddimetu İbni’s-Salâh” ismiyle meşhur olmuş “Ulûmu’l-Hadîs” adlı kitabın muhtasarı olan “el-Bâisu’l-Hasîs Şerh-u İhtisâri Ulûmi’l-Hadîs” isimli eseri ilim talebeleri arasında meşhurdur. Kitapları arasında “es-Sîratu’n-Nebeviyye” isimli Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in hayatını ele alan bir kitabı da vardır. İbn Hacer “ed-Dureru’l-Kâmine”de onun Sahih-i Buhari’yi şerh etmeye başladığını [4] belirtmiştir. Yine İbn Hacer adı geçen eserinde onun güzel şakalar yapan biri olduğunu söylemiştir. Hayatının son zamanlarında gözünü kaybetmiştir. 774 senesinde Şa’ban ayının 26’sında Perşembe günü Dimeşk’de vefat etmiştir. Ve kendi vasiyetiyle şeyhi İbn Teymiyye (rahimehullah)’ın yanına defnedilmiştir. [1] Onu çok övmüştür. el-Bidâye ve’n-Nihâye adlı kitabında ondan “Şeyh, Şeyhu’l-İslam, Şeyhimiz, İmam, Âlim, Allâme” vasıflarıyla bahsetmiştir. Bu eserinde (14/128-129), peygamberlerin ve salihlerin kabirlerini ziyaret etmek amacıyla (sırf bunun için) yolculuk yapma meselesindeki fetvasının çarpıtıldığını, onun bu fetvasıyla yolculuk etmeksizin yapılan kabir ziyaretini asla men etmediğini hatta bunu müstehap gördüğünü, ona bu konuda iftira atanların Allah (azze ve celle)’ye hesap vereceklerini belirterek şeyhini savunmuştur. [2] Örnek olarak, A’râf Sûresi 54. ayete yaptığı tefsirini verebiliriz. [3] Eş’ârî olmak ile kıllı olmak arasındaki münasebet şöyledir: Eş’ârî kelimesi “şın- ayn ve ra” maddesinden türemiştir. Arapçada شعر (şa’r) kelimesi “kıl” anlamına gelir. Arapça ibareden okuyabilenler için cevabın aslını nakletmek istiyorum: لو كان من رأسك إلى قدمك شعر ما صدقك الناس في قولك أنك أشعري وشيخك ابن تيمية [4] Fakat tamamlayamadı. Yazdığı kadarı ise mevcut değildir. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Ramazan’da, öncesinde bilmediğimiz gücümüzü keşfediyoruz! Ramazan’da her gün oruç tuttuğumuzda her aydan üç gün oruç tutmanın kolay bir iş olduğunu keşfediyoruz. Ramazan’ın her gecesinde Teravihi kıldığımızda diğer aylarda gece namazının bizim için imkansız olmadığını anlıyoruz. Sahur için her gecenin sonunda uyandığımızda diğer aylarda sabah namazı için uyanmanın bu zorlukta olmadığını öğreniyoruz. Bu ayda Kur’ân’ı birkaç defa hatmettiğimizde her ay bir defa hatmetmenin, gerçekleşmesi mümkün olan bir hedef olduğunu anlıyoruz. Bu ayda kötü alışkanlıklarımıza baskın gelip sigarayı, uyuşturucu maddelerini bıraktığımız ve günahları ve kötülükleri terk ettiğimiz zaman diğer aylarda nefislerimizin arzuladığı birçok günahı bırakmaya ne kadar gücümüzün olduğu ortaya çıkıyor. Ramazan, gayretleri yükselten ve sahiplerini zirvelere ulaştıran bir medresedir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Tercüme: Ömer Faruk Ebu Hafs el-Moritânî