Münafıkların 50 Alâmeti :4 Allah, Rasulü ve Müminler ile Alay Etmek !

بسم الله الرحمن الرحيم 1- Dini yalanlayanı gördün mü? 2- O ki yetimi sert bir şekilde kovar/kakar. 3- Miskini yedirmeye teşvik etmez. 4- Namaz kılanlara veyl olsun. 5- Onlar ki namazlarından gafildirler. 6- Onlar ki riyakârlık yaparlar. 7- Mâûn’u engellerler/vermezler. Mâûn Sûresi âlimlerin geneline göre Mekkî, kimisine göre Medenî, kimisine göre ise ilk üç ayeti Mekkî, geri kalan ayetleri ise münafıklardan bahsettiği için Medenî olan bir sûredir. Allah-u âlem doğru olan da üçüncü görüştür. 1. AYET İLE İLGİLİ MESELELER: a) “Din” kelimesi ıstılahta/şeriatta iki anlama gelir: 1) Hak olsun veya batıl olsun; tabi olunan yol, nizam, düzen. (Bkz: Âl-i İmran 19) 2) Hesap ve ceza (Bkz: Fatiha 4) Ayete her iki anlamın da verilmesi mümkündür; birinci anlama göre ayetin manası “Allah (azze ve celle)’nin hükümlerini, ümmet-i Muhammed için razı olduğu hayat nizamını yalanlayanı gördün mü?”, ikinci anlama göre ise ayetin manası, “Hesap ve ceza gününü yalanlayanı gördün mü?” şeklindedir. Ayetin ikinci manasından ve daha pek çok ayetten anlaşılıyor ki, Arap müşriklerinin büyük bir kısmı [1] öldükten sonra dirilişi inkâr ediyorlardı. (Bkz: Yasin 78, Saffat 16-17) b) Sûrenin “…gördün mü?” diye istifham (soru) cümlesiyle başlaması, kendisinden bahsedilecek kimsenin yaptıklarının taaccub edilecek, hayrete düşürecek çok çirkin eylemler olduğunu belirtmek ve bu sûreyi işitenin veya okuyanın dikkatini bundan sonra söylenecek olanlara çekmek içindir. Tıpkı, kötü bir eylemde bulunmuş bir kişinin ne yaptığını anlatmaya başlarken “falanca ne yaptı gördün mü?”, “biliyor musun falancanın ne yaptığını?” demek gibi. 2. AYET İLE İLGİLİ MESELELER: a) Yetim: Buluğ çağına ermeden önce babası vefat etmiş olan çocuğa denir. Yetimlerin kalpleri kırıktır, ilgilenilmeye ve neşelendirilmeye ihtiyaçları vardır. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) yetimi terbiye eden, onun ihtiyaçlarını karşılayan kimseler için şöyle buyurmuştur: “Ben ve yetime kefil olan kişi cennette şu ikisi gibiyiz.” (Rivayet eden); “Ve Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) şehadet ve orta parmağıyla işaret etti ve aralarını biraz ayırdı.” [2] b) Allah (azze ve celle)’nin dinini ve öldükten sonra dirilmeyi inkâr eden bu kimsenin en bariz kötü özelliklerinden biri yetimi sert/kaba bir şekilde kovması, kakması, terslemesidir. Ayette geçen يَدُعُّ (yedu’u) kelimesinin sertlik anlamını içermesi telaffuz edildiğinde de anlaşılmaktadır. Yetimi kabaca kovmak ya; 1) Yetimin malını alarak onu hakkından mahrum etmekle olur. Nitekim Arap müşrikleri yetimin, babasından kalmış olan miras malına el koyarlardı. 2) Veya kapısına gelip ihtiyacı olduğu bir şeyi isteyen yetimi aşağılayarak kapıdan kovmakla olur. 3) Veyahut kişinin yetim çocuğu evine alıp köle gibi kullanmasıyla olur. 4)  يَدُعُّ kelimesi يَدَعُ “yedeu” (bırakıyor, terk ediyor) şeklinde de okunmuştur. Buna göre yetimi kabaca kovmak ona iyilikte bulunmamak, onu gözetmemek, ‘ne yaparsa yapsın’ diyerek kendi haline bırakmak ile de olur. 3. AYET İLE İLGİLİ MESELELER: a) Allah (azze ve celle)’nin dinini ve öldükten sonra dirilmeyi inkâr eden bu kimsenin en bariz kötü özelliklerinden biri de, bizatihi yardımda bulunmaktan aciz olsun veya olmasın, yardım edebilecek güçte olanların miskini yedirmeye teşvik etmemesidir. b) Ayet “Miskinin yemeğini vermeye teşvik etmez.” şeklinde de manalandırılmıştır. Zira miskinin zenginler üzerinde hakkı yani malı vardır ve zenginin onu vermesi gerekir. c) “Miskini yedirmeye/yemeğini vermeye teşvik etmez” ifadesiyle bu kimsenin, gücü yettiği zaman bizatihi yardım da etmeyen biri olduğuna işaret edilmektedir. Zira mal kendi cebinden çıkmamasına rağmen miskinin ihtiyacının karşılanmasına teşvik etmeyen birinin, bizzat yardımda bulunması hayli hayli düşünülemez. Bu nedenle ayete şöyle de mana verilebilir: “Miskini yedirmeye teşvik dahi etmez.” 1-3. AYETLER İLE İLGİLİ MESELELER: a) Şayet bu kimse, insanların -iyi ve kötü- bütün amellerinden hesaba çekilip en ufak bir zulme uğramadan amellerinin karşılığının verileceği güne iman etmiş olsaydı yetimi kovmaz, miskini doyurur ve doyurulmasına teşvik ederdi. Fakat kıyameti yalanladığı için bu vicdansızca işler ondan sadır olmaktadır. Çünkü kötülüğü emreden nefis, karşılığı olmadan bir şey vermemek ve tehlike durumu bulunmadığında zarar vermek/eziyet etmek üzere yaratılmıştır. Yetimden ve miskinden kendilerine yapılan iyiliğe karşılık vermeleri beklenmez ve onlardan bir zarar gelebilme tehlikesi de bulunmamaktadır. Dolayısıyla kişiyi, yetime ve miskine rahmet etmeye itecek ve onlara kötü davranmaktan alıkoyacak tek bir etken vardır ki o da hesap ve ceza gününe iman etmektir. Keza kişiyi hırsızlık yapmaktan, zina etmekten, aldatmaktan vs. masiyetlerden alıkoyan da bu imandır. b) Allah (azze ve celle)’nin dinini ve öldükten sonra dirilmeyi inkâr eden kişinin birçok kötü fiilinden özellikle bu ikisinin zikredilmesi, bu fiillerin İslam’a aykırı olması bir tarafa, insani olmadığı için son derece çirkin ve kişiyi insanlar nezdinde seviyesiz kılan eylemler olduğuna ve ahirete iman etmeyen kişilerin genelinden bu tür insani olmayan eylemlerin sadır olabileceğine işaret etmek içindir. 4. AYET İLE İLGİLİ MESELELER: a) Ayettekiوَيْلٌ  “Veyl” kelimesi, helak olmak, şiddetli bir azaba çarptırılmak anlamlarında beddua içerikli bir kelime olmakla birlikte cehennemdeki bir vadinin ismi olarak da anlamlandırılmıştır. Birinci anlama göre ayetin manası, “namaz kılanlar helak olsunlar, şiddetli bir azaba çarptırılsınlar” şeklinde olup ikinci anlama göre ise “namaz kılanlar için veyl vadisi vardır” manasına gelmektedir. Fakat ayetin “cehennemin veyl vadisine gidesiceler, orayı boylayasıcalar” diye her iki anlamın birleştirilerek manalandırılması da mümkündür. b) Nasıl ki sadece 4. ayet ile yetinmeyip onunla ilgili olan bir sonraki ayeti de okuyor ve buna göre 4. ayeti anlıyor isek, aynı şekilde bütün İslamî meselelerde de bunu yapmalı; herhangi bir meseleyle alakalı bir ya da birkaç delil ile yetinmeyip bütün delilleri ele alarak neticeye varmalıyız. Aksi hâlde haktan saparız. Nitekim Mürcie, Harici, Mu’tezile, Cehmiyye gibi Ehl-i Sünnet dışı fırkaların Kur’an’a iman etmelerine, onu okumalarına ve ayetlerini tefsir etmelerine rağmen sapıtmalarının bir sebebi de budur. 5. AYET İLE İLGİLİ BİR MESELE: “Onlar ki namazlarından gafildirler.” Yani namazlarını önemsemezler, namazlarına karşı gevşektirler. Namazdan gafil olmak şu şekillerden biriyle olur: [3] 1) Namazı beş vakit olarak kılmayıp ara sıra terk etmek. [4] 2) Namazı vakit içerisinde kılmamak. Bu kimseler kolaylarına gelince namazı vaktinde kılar, fakat dünyevi işlerinin yoğunluğu veya iş yorgunluğu veya normal bir hastalık sebebiyle veyahut sohbet bölünmesin, sohbet zamanı daralmasın, diziyi, filmi, haberleri, maçı kaçıracağım gibi bahanelerle vakit çıktıktan sonra namaz kılarlar. Sanki çok basit bir iş yapmışlar gibi namazlarını vaktinde kılamadıklarından ötürü üzülmezler, sinirleri gerilmez, moralleri bozulmaz. Aslında bir mü’minin, hiçbir şer’î özrü olmadan bir vakit namazı eda etmediğinde adeta şok geçirmesi, dışarıdan bakan birinin onun moralinin bozuk olduğunu anlaması gerekir. 3) Daima veya genelde namazı vaktin sonlarına ertelemek. Kişi vaktin çıkmasına takriben 10-15 dakika kala namaza duracağı zaman ya sünneti kılmadan farza başlar veya sünnetle birlikte farzı kılacak olsa da hızlı kılacağından ne okuduğunu anlayamayacak ve bir de abdesti yoksa namazını daha da hızlandıracaktır. İşte bu durum, kişinin namazına önem vermediğini göstermektedir. 4) Rükünlerini ve şartlarını tam olarak yerine getirmeden namaz kılmak. Örneğin rukû’ ve secde ederken ta’dîl-i erkâna uymamak, giydiği elbise şeffaf veya yırtık olduğu için kapatması gereken yerlerinin gözükmesi ama zahmet edip de elbisesini değiştirmemesi veya dikmemesi gibi. 5) Namazlarında daima veya çoğunlukla ya zahiri anlamda (görünürde) veya batıni olarak huşulu olmamak, tefekkür etmeden, düşünmeden namaz kılmak. Örneğin, kişinin çok kere bir yerini kaşıması, burnunu karıştırması, sakalıyla oynaması, saatine bakması, bir özür olmadığı hâlde namazda sağa sola bakması gibi işler zahiri huşuya terstir. Keza kişinin, zihninin dünyevi işlerle meşgul olması nedeniyle daima veya çoğunlukla iki mi yoksa üç mü kıldığında şüphe etmesi onun namazına önem vermediğini gösterir. İbn-i Kesîr (rahimehullah) şöyle demiştir: “(Namazlarından gafildirler) lafzı bunların hepsini (beş şekli de) kapsar. Bunlardan herhangi biriyle vasıflanan her bir kişinin bu ayetten bir payı vardır (tehdidin altına o oranda girer). Kim de bunların hepsiyle vasıflanırsa ayetten nasibi tamamlanmış ve amelî (dinden çıkarmayan) nifak onun için kâmil olmuş olur.” Namazdan gafil olmak namazı komple terk etmek olarak da açıklanmıştır. Ancak bu ayet, gafil olarak ‘namaz kılanlardan’ bahsettiği için bu görüş zayıftır. Bu görüş her ne kadar zayıf da olsa, eğer ki namazı vaktinden sonra kılanlar için böyle bir tehdit varsa, namazı komple terk edenler için ise hayli hayli bu tehdit geçerlidir. Kimi âlimler bu ayetle kastedilenleri bir sonraki ayetin tefsir ettiğini söylemişlerdir. Seleften kimileri şöyle demişlerdir: “الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ” demeyen Allah’a hamd olsun.” Zira Allah (azze ve celle) عَنْ harfi cerrinin yerine فِي harfi cerrini kullansaydı o hâlde mana “Onlar ki namazlarında gafildirler.” olurdu ki bu, mü’minlere çok ağır gelirdi. Zira bir mü’min -mesela- namazda kaçıncı rekâtta olduğu konusunda yanılabilir. Nitekim Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) de namaza en çok özen gösteren biri olmasına rağmen birkaç kere namazında yanılmış ve sonra sehiv secdesi yaparak bunu düzeltmiştir. 6. AYET İLE İLGİLİ BİR MESELE: “Onlar ki riyakârlık yaparlar.” Yani onlar ki namazı Allah (azze ve celle)’ye yakınlaşmak, sevap elde etmek amacıyla değil; insanlar görsünler, işitsinler, meclislerde haklarında güzel konuşsunlar, sevilsinler, dünyalık bir meta elde etsinler veya dünyalık bir meta ellerinden gitmesin diye namaz kılarlar. Onlar için önemli olan bu gayelerdir; Allah (azze ve celle)’nin görmesini ise umursamazlar. Yine onlar ki insanlar arasındayken namaz kılar fakat kendi başlarına kaldıklarında ise kılmazlar. Allah (azze ve celle) Nisa Sûresi 142. ayetinde böylelerinden şöyle bahsetmiştir: “…Onlar namaza kalktıkları zaman tembelce kalkarlar, insanlara gösteriş yaparlar ve Allah’ı pek az (nadiren) anarlar.”  7. AYET İLE İLGİLİ BİR MESELE: Mâûn: “Su, ateş, çakmak, tuz, kova, tabak, sini, sandalye, iğne, tencere, balta, kitap gibi insanların ihtiyaç duydukları, değeri basit olan şey” anlamındadır. Yani ayetin manası şöyledir: “İnsanlar (mesela komşu) ihtiyaçlarını görmeleri için kendilerinden, kullanıp tekrar geri vermek üzere veya böyle olmadan değeri az bir şey talep etseler, verdiklerinde hiçbir zarar etmeyecekleri, o anda ihtiyaçları olmadığı ve kullanmayacakları hâlde bunu dahi vermezler.” Cimrilikte had safhaya ulaşmış bu davranış, insanın şahsiyetini ciddi manada zedeler ve insanların gözünde sahibini değersiz kılar. Ali (radiyallahu anhu) Mâûn’u ‘zekât’ olarak tefsir etmiştir.  4-7. AYETLER İLE İLGİLİ MESELELER: a) Bilindiği üzere Allah (azze ve celle) Kur’an’da namaz kılmaktan/kılanlardan bahsederken ‘namazı ikame etmek’ ifadesini kullanır. Yine namaz kılanlardan bahseden bu ayetinde ise Rabbimiz (azze ve celle) bu ifadeyi kullanmamıştır. Çünkü namazı ikame etmek, yani namazı dosdoğru kılmak ile namazdan gafil olmak, namazda gösteriş yapmak ve değeri basit bir şeyi vermemek yan yana gelemezler. Zira namazı dosdoğru kılan birinden bu işler sadır olmaz. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: “…Namazı ikamet et. Çünkü namaz hayâsızlıktan ve münkerden alıkor…” (Ankebût Sûresi 45) b) İşte bu üç sıfat münafıkların özellikleridir ve bunları kendisinde bulunduran kimseler için ‘veyl’ tehdidi vardır. Bu üç sıfattan biriyle vasıflanmış kişi ise münafıkların bir özelliğini kendisinde bulunduran ve bu tehditten Allah (azze ve celle)’nin bileceği kadar nasibini alacak biridir. Ve’l-Hamdu lillâhi Rabbi’l-Âlemîn. [1] Hepsi değil. Zira cahiliyye dönemine ait bazı şiirler onlardan kimisinin ahirete, amellerin karşılığının verileceğine inandıklarını göstermektedir. (Bkz: Gençlerle Tevhid Dersleri, 12.Ders: Arap Müşriklerinin Allah İnancı) Ancak kimi ilim ehline göre ise bu müşriklerin hepsi öldükten sonra dirilişi inkâr ediyorlardı. [2] Buhari, Tirmizî, Ebu Dâvud. [3] Bkz: Tefsîru’l-Kur’ani’l-Azîm, İbn-i Kesîr. [4] Tenbih: “Mâûn Sûresi 4-7. ayetler” başlıklı tefsir dersimizde İbn-i Kesîr (rahimehullah)’ın tefsirinden bu birinci şekli aktarırken, dikkatsizlikten yanlış tercüme ederek bu şekli, namazı külliyyen terk etmek olarak aktardık. Birazdan da ifade edeceğimiz üzere külliyyen namazı terk eden kişi de bu ayete muhatap olmakla beraber, İbn-i Kesîr’in bahsettiği bu şekil gafil olmanın doğru tercümesi, bazen kılıp bazen ise terk etmektir.  Ömer Faruk

Bismillâh ve'l-Hamdu lillâh ve's-Salâtu ve's-Selâmu alâ Rasûlillâh. Künyesi; Ebu Abdillah. Hicrî 1346 (miladi 1927) senesinde Suudi Arabistan’ın Bureyde şehrinin bölgelerinden biri olan Şukka’da doğmuş ve büyümüştür. 6 yaşına geldiğinde okuma, yazma ve hesap işlemlerini öğrenmiştir. Bu eğitimini pekiştirdikten sonra Kur’an okumaya başlamıştır. 7 yaşına gelince o zamanda birçok bölgeye yayılmış olan çiçek hastalığı sebebiyle gözlerini kaybetmiş fakat buna rağmen babasının teşvik etmesiyle Kur’an’ı ezberlemeye azmetmiş ve 13 yaşında iken hafız olmuştur. Kur’an’ı ezberledikten sonra bir çiftçi olan babasıyla birlikte gözlerini kaybetmiş olmasına rağmen güç yetirebildiği kadar tarlada çalışmıştır. [1] Şeyh yine babasının teşvikiyle ilim talep etmek için hicrî 1367 senesinde Riyad’a gitti. Riyad’a gittiğinde Şeyh Abdullatîf b. İbrahim Âlu’ş-Şeyh (rahimehullah)’ın [2] yanında ilim talebine başladı. Onun yanında Nahiv ilminden “el-Âcurrûmiyye”, Akide ilminden “el-Usûlü’s-Selâse” ve “el-Kavâidu’l-Erbaa” ve Miras ilminden “er-Rahabiyye” kitaplarını okumuş ve ezberlemiştir. Yaklaşık bir sene sonra; hicrî 1368 senesinde Şeyh Muhammed b. İbrahim Âlu’ş-Şeyh (rahimehullah)’tan ders almaya başlamıştı. Onda ilk olarak Hanbeli fıkhından “Zâdu’l-Mustakni”i; sonra akide kitaplarından “Kitâbu’t-Tevhîd”, “Keşfu’ş-Şubuhât”, “el-Akîdetu’l-Vasitıyye”, “el-Akîdetu’t-Tahâviyye”, “ed-Durretu’l-Mudîe” ve “el-Fetva’l-Hameviyyetu’l-Kubrâ” yı; hadisten “el-Erbaûne’n-Neveviyye” ve “Bulûğu’l-Merâm”ı ve nahivden meşhur bin beyitlik “Elfiyyetu İbn-i Mâlik”i okumuştur. [3] Normalüstü bir zekâya sahipti. Şeyh Hamûd (rahimehullah) aynen şöyle demiştir: “(Az evvel zikredilen) Bu kitapların hepsini Fatiha’yı ezberlediğim gibi ezberliyordum.” Talebelerinden Abdurrahman b. Abdilaziz el-Cifn şunları söylemiştir: “…Hatta neredeyse bu metin kitaplarının şerhlerini ezberliyordu… Ona bu metinlerden bazılarını şerhleriyle birlikte okuyordum, çoğu zaman bu metinlerin şerhlerini biz demeden tamamlıyordu. Hatta bu kitapların elimizde olan nüshalarındaki hataları belirtiyordu… Bize şöyle diyordu: “Bazen yatsı namazından sonra Şeyh Muhammed b. İbrahim’in misafirhanesinde oturur ve bu iki metni (yani Zâdu’l-Mustakni’ ve Elfiyyetu İbn-i Mâlik’i) bitirinceye kadar yerimden kalkmazdım.” Biri onu dinlediği zaman onda gördüğü üstün zekâdan ötürü tebessüm ederdi. Şeyh Muhammed b. İbrahim (rahimehullah) dersini bitirdiği zaman talebeler -ki şu anda yaşayan bazı âlimler de bunların içindeydi- Şeyh Hamûd’un yanına gider ve ondan Şeyh Muhammed’in dersini kendileri için tekrar anlatmasını isterlerdi. O da onlarla şakalaşmak için ilk başta bu taleplerini kabul etmez, sonra kalkıp Şeyh’in verdiği dersi tam bir şekilde onlara tekrar anlatırdı. Şeyh Hamûd hocası Şeyh Muhammed b. İbrahim’in yanında okumaya devam ederken hicrî 1371 senesinde ilk, orta ve lise merhalelerinden oluşan ilk ilmî okul açılmıştı. Bundan sonra Şeyh öğrenimini burada devam ettirdi. Okula başladığında lise 2’ye yerleştirilmişti. 10 gün geçtikten sonra okul müdürünün talimatıyla lise 3’e nakledildi. Muhammed Emîn eş-Şankîtî [4] ve Abdulaziz b. Bâz (rahimehumullah) bu okulda ders aldığı âlimlerdendir. Ve 1374 senesinde 4 sene süren üniversiteye başladı. Böylelikle Şeyh ilim tahsilinin tamamını Riyad’da yapmış oldu. Kendisinin belirttiğine göre birçok hocası arasında en çok etkilendiği kişi zamanın Suud müftüsü Şeyh Muhammed b. İbrahim (rahimehullah)’tır. Üniversiteden mezun olduktan sonra Şeyh Muhammed b. İbrahim tarafından kadı olarak tayin edilmişti. Fakat Şeyh Şankîtî Şeyh Muhammed’e, onun müderrislik makamına getirilmeyi hak ettiğini, buna ehil olduğunu belirtti ve bunun üzerine hicrî 1376 senesinde ilmî okulda bir sene hocalık yaptı. 1377 senesinde ise üniversitede öğretime başladı ve bu zamandan 1407 senesine kadar müderris olarak devam etti. Bu süre içinde sadece ders vermekle meşgul olmuştur. Şu müstesna ki Şeyh Muhammed onu 1380-1384 yılları arasında Mekke’de hac zamanlarında fetva ve ders vermesi için görevlendirmiştir. Üniversitede; akide, tefsir, fıkıh, ferâiz (miras), hadis, usûl, belağat, nahiv, kısacası bütün ilim alanlarında ders vermiştir. Abdullah el-Ğuneymân, Salih b. Fevzân ve Selman el-Avde onun talebeliğini yapmış olan meşhur âlimlerdendir. İbn-i Useymîn ve Salih el-Luhaydân’(rahimehumullah)’ın üniversitede aslen ders aldıkları hocaları olmadığı zaman çok kere derslerine Şeyh Hamûd girmiştir. Şeyh Ali b. Hudayr el-Hudayr onun yakın talebelerinden olup, onu çokça övmüş ve ilim talebelerini onun yanında okumaya teşvik etmiştir. Ve daha birçok tanınmış ilim ehli Şeyh Hamûd’un öğrenciliğini yapmıştır. Medine İslam Üniversitesi’nin talebi üzerine İbn-i Useymîn, Ebubekr el-Cezâirî, Muhammed Emân el-Câmî, Rabî’ el-Medhalî ve daha başka meşhurların üstad derecesine yükselmeleri için hazırladıkları ilmî kitaplarını kontrol edip düzeltmiştir. Yine Şeyh birçok doktora ve mastır kitaplarını kontrol etmiştir. Şeyh, talebelerinin yetişmesine önem gösteren biriydi. Bunun sadece bir göstergesi, şiddetli sıcağın olduğu zamanlarda ders verirken bazen yüzünden terler akmasına, yorgun, bitkin bir vaziyette olup uykuya ihtiyacı olmasına rağmen sabretmesi ve dersine devam etmesidir. Onu bu hâlde gören bazı talebeleri “Dersimizi gelecek güne de erteleyebiliriz ey Şeyh” der ve o da “Oku! Sen uzaktan geldin” diye karşılık verirdi. Şeyh âmâ olduğu için okurken ve yazarken bazı kızları ve oğulları ona yardımcı oluyorlardı. Keza bu konuda bazı dostları da ona yardım ediyordu. Şeyh’in birtakım kitapları, risaleleri, şerhleri, ta’likleri, reddiyeleri ve 100’e ulaşan fetvası bulunmaktadır. Şeyh Muhammed Emin eş-Şankîtî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Karşılaştığım şeyhlerin en iyisi Şeyh Muhammed b. İbrahim’dir. Karşılaştığım talebelerden en iyisi Hamûd Uklâ’dır.” Önceden büyük âlimler heyeti üyelerinden Abdullah b. Kuûd (rahimehullah) Şeyh Hamûd’u “tevhid topu/silahı” diye lakaplandırmıştır. Mütevazı biriydi. Misafirlerine karşı eli açık biriydi. Fakirlere çokça yardımda bulunur ve bu amelini kendisine en yakın olan kişinin dahi bilmesini istemezdi. Dertliydi, Müslümanların çektiği sıkıntılar sebebiyle çok kere hastalanmıştır. 1417 senesinde 40 günden fazla hapsedilmiştir. [5] Yaşarken ve vefatından sonra ona iftiralar atıldı; tekfirci, aşırı gibi hak etmediği vasıflarla vasıflandırıldı. Allah’a hamdolsun ki talebeleri ve onu sevenler bu karalamalara karşı Şeyhi savunmuşlardır. Şeyh küçüklüğünden beri çok cesur, korkusuz ve soğukkanlı biriydi. Oğlunun anlattığına göre Şeyh küçükken âmâ olmasına rağmen elini keler deliğine sokar, akrep var mı yok mu diye yoklar ve parmağıyla bir veya iki kerede akrebin iğnesini koparıp atardı. Bir başka oğlu da şöyle anlatır: “Tarlada babamın arkasındaydım, onun tarafına doğru yönelmiş olan bir yılan gördüm ve “yılan!” diye bağırdım. Bana, "hareket etme, yerinde sabit kal” dedi. Ve yılan ona hiçbir zarar vermeden ayaklarının arasından geçip gitti.” [6] Nitekim birazdan birkaçını aktaracağımız fetvaları da ve özellikle de meşhur 11 Eylül saldırılarının şer’an caiz olduğunu delilleriyle izah ettiği, bunun caiz olmadığına dair öne sürülen gerekçeleri çürüttüğü ve herkesin gücünün yettiği kadarıyla Taliban hükümetine her türlü yardım çeşidiyle yardım etmesinin vacip olduğunu vurguladığı 26/8/1422 tarihinde yayınlanan 6 sayfalık fetvası da onun cesurluk ve korkusuzluk özelliğini öne çıkarmaktadır. Keza, Taliban’a karşı Amerika’ya yardım edenlerin kâfir olduğunu söylemesi de böyledir. Yine o çok kere fetva vermekten engellenmiş, tehdit edilmiş fakat buna rağmen hiçbir zaman hak olduğuna inandığı bir şeyi söylemekten geri durmamıştır. Ve ilim ehlini de Maide 78-79. ayetlerde bahsedilen İsrailoğulları’nın lanetlendiği gibi lanetlenmemeleri için, bir sıkıntıyla karşılaşacak olsalar dahi hakkı söylemeye teşvik ederdi. Şeyh Ebu Muhammed el-Makdisî’nin (Allah onu korusun) anlattığına göre Şeyh Hamûd kendisiyle yaptığı bir telefon görüşmesinde onun günümüz tağut yöneticileri ve onların yardımcıları hakkındaki akidesini savunması ve bu uğurda girdiği hapiste sebat etmesi nedeniyle ona, “Sen Selefilerin başını yukarı kaldırdın.” demiş ve bu itikad üzerinde sebat etmesi için dua etmiştir. Yine Makdisî’nin anlattığına göre Şeyh Hamûd’un talebelerinden birçok kişi kendisini ziyarete gelir ve ona şunu aktarırlarmış: Sınamak amacıyla Şeyh Hamûd’a, sizin Suud Devleti’nin kâfir bir devlet olduğunu ispatladığınız “el-Kevâşifu’l-Celiyye fî Kufri’d-Devleti’s-Suûdiyye” isimli kitabınız hakkında sorduk, O da “güzel bir kitap, onu okuyun” dedi. Buna karşılık biz de “fakat ey Şeyh, bu kişi Suud Devleti’ni tekfir ediyor” dedik. Bunun üzerine o da “Bu devlet Müslüman bir devlet mi!” cevabını verdi.  16/4/1423 tarihi esasınca; Şeyhin 23 çocuğu vardır. Bunlardan 11’i erkek 12’si kız’dır. Ve bu çocuklarının dışında Şeyh’in vefat etmiş olan 5 çocuğu daha vardı. Şeyh Hamûd (rahimehullah) Cumayı Cumartesiye bağlayan gecenin yarısında, 4.11.1422/2002 tarihinde vefat etmiştir. Şeyhin bazı talebeleri onun, götürüldüğü hastanede yoğun bakımda olduğu bir sırada zehirli iğne vurularak öldürüldüğünü iddia etmişlerdir. Ebu Muhammed el-Makdisî bu iddianın uzak bir iddia olmadığını söylemektedir. Abdurrahman b. Abdilaziz el-Cifn şöyle demiştir: “Vefatından sonra Şeyh Ali b. Hudayr ile birlikte Şeyhi görmek için odaya girdik ve onu tebessüm eder bir hâlde bulduk.” Şeyhi yıkayıp kefenleyenlerden biri de Şeyh Ali b. Hudayr el-Hudayr’dır. Yine el-Cifn, Şeyhi yıkadıktan sonra sedyeye koyacaklarında azalarının sanki o anda ölmüş gibi hareket edip donuk olmadığını söylemiştir. Cenaze namazı Kasîm’de kılınmış ve burada defnedilmiştir. Birçok âlim ve ilim talebesinin katıldığı cenazesine denildiğine göre yirmi bine yakın veya bundan daha fazla kişi iştirak etmiştir. Hatta cenaze namazına katılamayanlar, defnedildikten sonra bir aya yakın veya daha fazla bir zaman kabri başında namazını kılmışlardır. [7] Hicrî 1421 senesinin Zilhicce ayında Şeyh Hamûd ile röportaj yapmış olan Abdurrahman b. Muhammed el-Herefî’nin kendisine yönelttiği sorulardan bazılarını ve Şeyhin bunlara verdiği cevapları aktarmak istiyorum: Soru: Bazı hayır ve salâh ehli kimseler parlamentolara giriyorlar, ta ki bu yerleri terk ettikleri/bıraktıkları zaman meydana gelebilecek şerri hafifletsinler. Parlamentolara girme konusunda görüşünüz nedir? Islah niyetiyle giren bir kimse bu gerekçesi sebebiyle mazur görülür ve ictihad mı etmiş olur? Cevap: Malum olduğu üzere parlamentolar beşeri kanunlar üzere kuruludur. Beşeri kanunlara göre iş yapmak yasaklanmıştır, caiz değildir. Bu kanunları hakem seçen kimse kâfirdir.[8] Benim görüşüm parlamentolara girmenin caiz olmadığıdır. Lakin bazı âlimler şöyle demişlerdir: “Şayet parlamentoda çoğunluğun İslamî parlamenterlerde olması mümkünse ve onların bulunması tesir edecek ve laik kanunları iptal edecekse bu caizdir.” Soru: Bazı İslam devletleri hükümetleri (kendilerini İslam’a nisbet eden hükümetler) şöyle diyorlar: “Eğer şeriatı tatbik edersek öldürülmekten veya savaşmaktan korkuyoruz.” Bu, şeriatı tatbik etmeyi terk etme ve onun yerine başka kanunlarla hükmetme konusunda bir mazeret midir? Cevap: Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: ““Ey iman edenler! Yahudi ve Hristiyanları dost edinmeyin. Onların bazısı bazısının dostlarıdır. İçinizden kim onları dost edinirse muhakkak o da onlardandır. Şüphesiz Allah, zalimler topluluğunu hidayete erdirmez. Kalplerinde hastalık bulunan kimselerin “Bize bir felaketin gelmesinden korkuyoruz” diyerek, onların arasında koşuştuklarını (kafirleri dost edindiklerini) görürsün. Umulur ki Allah bir zafer ihsan eder veya katından bir emir (azap) getirir de içlerinde gizlediklerine pişman olurlar.”(Maide 51-52) Ayette bahsedilenler şöyle diyerek özür beyan ettiler: “Bize bir felaketin gelmesinden korkuyoruz” Şayet bu hükümetler Allah’ın (azze ve celle) dininin yanında dursalardı, kâfir devletleri terk etselerdi, onlarla muamelede bulunmayı, onlarla alaka kurmayı bıraksalar ve Allah’tan ve Allah’ın onlara verdiği mal, şehir ve insanlardan yardım isteselerdi Allah’ın düşmanları kâfirlere karşı zafer elde ederlerdi. Elimizde bunu bize gösteren bir örnek vardır; İşte Sovyetler Birliği, Afganistan’la savaştı. Onlarla savaşanlar, malları ve silahları az olan insanlardı. Ama buna rağmen Sovyetler Birliği’ni zelil ve hakir bir hâlde çıkarttılar, hatta devletlerinin parçalanmasına sebep oldular ve devletleri tamamen harap oldu/yıkıldı. O zaman Afganlar kendilerini İslam’a nispet eden devletlerden daha mı çok ve güçlüydü? Hayır. Fakat korku, bitkinlik/isteksizlik, dünya sevgisi ve zevkleri onların (kendilerini İslam’a nispet eden hükümetlerin), beşeri kanunları hakem seçip şeriatı hakem seçmeyi terk etmelerine sebep olmuştur.” Yine bir soruyu cevaplarken şunları söylemiştir: “…Dolayısıyla beşeri kanunları hakem kılan, sonra da bizler Müslümanız diyenler, işte bunlar (Nisa 60-61. ayetlerde bahsedilen) münafıkların iddiası gibi Müslümanlık iddiasında bulunmaktadırlar. Hâsılı kelam, Allah’ın ve Rasûlü’nün hükmünü, hükmüne müracaat edilmekten ve hukuk mahkemelerinden kaldırıp bunun yerine kâfirlerin koyduğu beşeri kanunları getiren biri kâfirdir, küfründe şüphe yoktur. Kim olursa olsun ve beşeri kanunları hakem seçen bu yönetici tağutları hoşnut etmek isteyen (onların Müslüman olduklarını savunarak tahtlarını koruyan) mürcie ve onların takipçileri (s(t)elefîler) ne derse desin kâfirdir. Bu mürcie kimseler bu yöneticilerin yaptıklarının küfür olmadığını söyleyerek onları hoşnut etmek istiyorlar. Bu kanunları hakem seçen biri nasıl Müslüman olabilir…” Kendisine yöneltilen; “Şu zamanda gördüğümüz cihadı terk etmenin ve mücahidleri terörist olarak itham etmenin hükmü nedir?” sorusunu cevaplarken şunları söylemiştir: “…Ümmet cihadı terk ettiği, ondan yüz çevirdiği zaman ve düşmanların Müslümanların beldelerinde fesad çıkartmalarına sessiz kalıp ayaklanmadıkları ve cihad etmedikleri zaman -Rasûlullah’ın şiddetli bir tehdit gayesiyle söylediği ifadesiyle- dinlerinden çıkarlar. Çünkü Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “(Bir faiz çeşidi olan) “Îyne” yöntemi ile alışveriş yaptığınız, ziraat işiyle meşgul olduğunuz, bu işi gaye edindiğiniz ve (böylece) cihadı terk ettiğiniz zaman Allah size çıkarmayacağı bir zillet musallat eder, ta ki dininize (başta cihad olmak üzere dininizin emirlerine) dönünceye kadar.” (Ebu Davud) Şeyh Hamûd (rahimehullah)’ın hâkimiyet ve cihad meseleleriyle ilgili makale ve fetvaları için dileyenler www.al-oglaa.com isimli resmi sitesine bakabilirler. [1] Daha sonraki zamanlarda da tarla işleriyle meşgul olmuştur. [2] Şeyh Abdullatîf, zamanın Suud müftüsü Şeyh Muhammed b. İbrahim (rahimehullah)’ın kardeşidir. -Şeyh Hamûd’un deyimiyle- Şeyh Abdullatîf özellikle Ferâiz (miras) ilminde âlimdi ve bu ilimde eşi yoktu. Gözleri zayıf görüyordu.  [3] Şeyh Hamûd (rahimehullah) “el-Akîdetu’t-Tahâviyye”, “ed-Durretu’l-Mudîe” ve “el-Fetva’l-Hameviyyetu’l-Kubrâ” kitaplarını bu hocasında tek olarak okumuştur. Diğer kitapları ise program dâhilinde okutulan kitaplar arasında olduğu için başka talebelerle birlikte okumuştur. [4] Şeyh Hamûd Şeyh Şankîtî’den üniversitede ders almasının yanı sıra evde de ondan tek başına Usûl ve Mantık ilimlerinde günlük özel dersler alıyordu. Kendi ifadesiyle Şeyh Şankîtî onu çocuğu olarak görüyor ve ona kendi çocukları gibi muamele ediyordu. [5] Şöyle demiştir: “Hapiste iken Kur’an’ı kırk kere hatmettim.” [6] Ayrıca Şeyh, bir âmânın yapması anormal karşılanacak işlere kalkışırdı. Yazının uzamaması için bunları burada zikretmedik. Merak edenler Abdurrahman b. Abdilaziz el-Cifn’in “İnâsu’n-Nubelâ fî Sîrati Şeyhina’l-Uklâ” (sy:19-21) isimli kitabına bakabilirler. Bu kitapta Şeyhin hayatının anlatılmasının dışında onun hakkında yazılmış övgü içerikli yazılar ve kasideler/şiirler de bulunmaktadır. [7] Bunun caiz olduğuna dair fıkıh kitaplarına müracaat ediniz. [8] Şeyh Hamûd (rahimehullah) “Fetvâ fi’t-Tehâkumi ilâ’l-Kavânîni’l-Vad’iyye” başlıklı fetvasında şöyle demiştir: “…Bu söylediklerimizle ortaya çıkıyor ki Allah’ın indirdiğinin dışında başka bir hükümle hükmeden kimse bir veya iki yönden küfre girer: 1) Eğer kanun koymuşsa kanun koyma yönünden. 2) Eğer hükmetmişse hükmetme yönünden.” Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Şeyh’in biri Mısır’a gidip piramitleri ziyaret etmiş. Firavunun mumyasını ziyareti esnasında ziyaretçilerden birisi o şeyhin mumyayla konuştuğunu işitmiş. Oturup onu dinlemeye başlamış. Şunları söylemiş: “Ey Firavun! Senden öğrendim! Ey Firavun! Sen bana 10 hikmet öğrettin: 1) Kıssandan öğrendim ki, Allah’ın kaderi hiç şüphesiz yerine gelmektedir. Sen bir Musa gelmesin diye binlerce çocuğu boğazladın, ama Musa geldiğinde O’nu kendi evinde büyüttün. 2) Kıssandan öğrendim ki, kalpler Allah’ın elindedir, insanların elinde değil! Musa’yı annesinin kalbinden mahrum bıraktığında Allah O’na karşı eşinin kalbini yumuşattı. Sen O’nu annesinden mahrum bırakmak istedin, ama Allah O’na annesinin yanında başka bir anne daha verdi. 3) Kıssandan öğrendim ki, birini bozması kimsenin imkanı dahilinde değildir. İçerisinde: “Ene Rabbukumu’l-A’lâ (Ben sizin en yüce Rabbinizim!)” dediğin sarayda Âsiye yan odada: “Subhâne Rabbiye’l-A’lâ (En yüce olan Rabbimi bütün noksanlıklardan tenzih ederim)” diyordu. 4) Kıssandan öğrendim ki, evler birer sırdır. Bir kadın ve kocasının bir çatı altında yaşayıp birbirlerine yabancı olmaları mümkündür. Eşler arasını toplayan kalbin kendisidir, çatı değildir! 5) Kıssandan öğrendim ki, bir ordu mü’min birini imanından geri çevirmekten aciz kalabilir. Ne ordun sihirbazları ürkütebildi, ne de kaynar yağın, kızının saçlarını tarayan kadını korkutabildi. 6) Kıssandan öğrendim ki, kan suya dönüşmez. Küçük bir kız kardeş: “Size… göstereyim mi?” dediği zaman kardeşini annesine geri döndürmüştü. Yine bir kardeş (Musa -aleyhisselam-), kardeşinin (Harun -aleyhisselam-) kendisinden daha iyi konuştuğunu itiraf etmeyi sıkıntı yapmayacak kadar asil/şerefli idi. 7) Kıssandan öğrendim ki, köleler cellatlarını kendi elleriyle yaparlar. Şayet kavmin çöküp seni bindirmeselerdi sırtlarına binmen mümkün olmazdı. 8) Kıssandan öğrendim ki, Allah bir kuluna yardım etmek istediğinde ona, önceden sadece üzerine dayanmaya ve koyunlarının yemesi için yaprak dökmeye yarayan bir asa ile de yardım edebilir. Ve Allah bir kulunu hezimete uğratmak istediğinde onu ordusunun içindeyken de hezimete uğratabilir. 9) Kıssandan öğrendim ki, yeryüzündeki her şey insanlar üzerinde işleyen, Allah üzerinde ise işlemeyen birer sebeptir. Normalde çocukları boğabilen o nehir bir postacı oldu ve içerisinde senin kendisini aradığın bir çocuğun olduğu sandığı sürerek sana taşıdı. Musa (aleyhisselam)’ın kavmi ancak gemilerle geçilebilecek denizi kuru bir yol olduktan sonra yürüyerek geçtiler. 10) Kıssandan öğrendim ki, yeryüzündeki her şey Allah’ın askerlerinden bir askerdir ve savaşın silahını seçen O’dur (subhânehû ve teâlâ).Sen ordunla geldiğin zaman Allah karşına o ordun gibi bir ordu getirmeye kadirdi, ama sen Allah’a bundan daha kolaysın. O seni, her canlıyı kendisinden yarattığı su ile öldürdü. Bir ve Kahhâr olan Allah’ı bütün noksanlıklardan tenzih ederim.” Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, salât ve selam Efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashab-ı kiramına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. El-Hafîz, Allah-u Teâlâ’nın güzel isimlerinden bir isimdir. “F” harfinin uzatılmasıyla yani “El-Hafîz” olarak telaffuz edilir. El-Hafîz ismi korumak, hatırda tutmak anlamlarına gelen “hıfz” kökünden türemiştir. Şeriat ıstılahında “El-Hafîz” iki manada kullanılmıştır: 1) İyi olsun kötü olsun, itaat olsun isyan olsun kulların yapmış oldukları amelleri koruyan, unutmadan ilminde tutan, yok olmamaları için muhafaza eden anlamını taşır. 2) Genelde kullarını ve özelde dostlarını her türlü kötülüklerden ve zararlardan koruyan anlamındadır. Biz kullar iyi olsun kötü olsun, açık olsun gizli olsun zerre miktarı bile olsa yaptığımız her türlü ameli Allah-u Teâlâ görmektedir. O’nun yanında yaptıklarımız kayıt altına alınmaktadır. Üzerinden binlerce sene geçse dahi bu kayıtlar kaybolmazlar. Kulların kalpleriyle, gözleriyle, dilleriyle ve organlarıyla yaptıkları bütün amellerini Allah-u Teâlâ kâinatı yaratmadan elli bin sene önce Levh-i Mahfuz’da kaydetmiştir. Bu kayıt işleriyle güvenilir, değerli (kâtip) melekler görevlendirilmiştir. Allah-u Teâlâ bu hakikati Yasin Sûresi’nde dile getirmiştir: إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ “Şüphesiz Biz ölüleri diriltiriz. Ve onların yaptıkları her işi ve bıraktıkları izleri yazarız. Hepsi ana kitapta (Levh-i Mahfuz’da) kaydederiz.”[1] Allah-u Teâlâ niyetlerimizi, eylemlerimizi, yürüyüp de gidip geldiğimiz, konuştuğumuz vs. yaptığımız her şeyi kaydetmektedir. Başka bir ayette Rabbimiz yine bu gerçeği bize haber veriyor: وَوُضِعَ الْكِتَابُ فَتَرَى الْمُجْرِمِينَ مُشْفِقِينَ مِمَّا فِيهِ وَيَقُولُونَ يَا وَيْلَتَنَا مَالِ هَذَا الْكِتَابِ لَا يُغَادِرُ صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصَاهَا وَوَجَدُوا مَا عَمِلُوا حَاضِراً وَلَا يَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَداً “Kitap ortaya konmuştur; suçluların, onda yazılı olanlardan korkmuş olduklarını görürsün. ‘Vay halimize!’ derler, ‘Bu nasıl kitapmış! Küçük büyük hiçbir şey bırakmaksızın (yaptıklarımızın) hepsini sayıp dökmüş!’”[2] El-Hafîz’ın ikinci manası; genelde kullarını ve özelde muttaki olan mü’minleri her türlü kötülüklerden ve zararlardan koruyan anlamındadır. Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: قَالَ هَلْ آمَنُكُمْ عَلَيْهِ إِلاَّ كَمَا أَمِنتُكُمْ عَلَى أَخِيهِ مِن قَبْلُ فَاللّهُ خَيْرٌ حَافِظاً وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ “Yakub dedi ki: Daha önce kardeşi (Yusuf) hakkında size ne kadar güvendiysem, bunun hakkında da size ancak o kadar güvenirim! (Ben onu sadece Allah'a emanet ediyorum) Allah en hayırlı koruyucudur. O, acıyanların en merhametlisidir.”[3] Allah-u Teâlâ’nın bu koruması ikiye ayrılır: 1-) İyi olsun kötü olsun bütün kullarını zararlı şeylerden, yaşantılarını yok edecek unsurlardan koruyandır. Her canlıya yeme, içme, giyinme, barınma ve evlenme gibi ihtiyacı olan şeylerin yollarını açmış ve kolaylaştırmıştır. Allah-u Teâlâ yerleri ve gökleri tutmasaydı onlar yıkılır, hayat sona ererdi. Keza güneşi tutmasa ışınları biter, yağmur indirmese canlılar susuzluktan helak olurlardı. İnsanoğluna melekleri görevlendirmiş, onu korumaktadırlar. Bir ayette Rabbimiz şöyle buyurur: لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِّن بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ وَإِذَا أَرَادَ اللّهُ بِقَوْمٍ سُوءاً فَلاَ مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُم مِّن دُونِهِ مِن وَالٍ “Onun önünde ve arkasında Allah'ın emriyle onu koruyan takipçiler vardır. Bir toplum kendilerindeki özellikleri değiştirinceye kadar Allah, onlarda bulunanı değiştirmez. Allah bir topluma kötülük diledi mi artık onun için geri çevrilme diye bir şey yoktur. Onların Allah'tan başka yardımcıları da yoktur.”[4] Buradaki “takipçiler” den kasıt, koruyucu meleklerdir. Hadislerde geçtiği üzere, her bir insana dördü gündüz ve dördü gece değişmeli olarak melekler görevlendirilmiş, onlar gelip insanoğlunu korurlar. Sağında ve solundaki melekler sevap ve günahlarını yazarlar. Önünde ve ortasındaki melekler, uyurken, uyanıkken cinlerin, hayvanların ve zararlı nesnelerin zararından korurlar. Ancak Allah-u Teâlâ’nın belirlediği kaderi gelirse çekilirler. Kaderinde yazılmış olan şey ona isabet eder. Ama kaderinde yoksa isabet edecek şeyi melekler engellerler. 2-) İkinci çeşit koruma; Allah-u Teâlâ’nın sevdiği kullarını maddi ve manevi yönden korumasıdır. Buna özel koruma denir. Allah-u Teâlâ sevdiği kullarının imanlarına ve kulluklarına zarar verebilecek fitneleri, şüpheleri, şehvetleri ve günahları def ederek onları korur. Buna ek olarak, o kullarını düşmanları olan insan ve cinlerden de korur. Düşmanlarının tuzak ve saldırılarını boşa çıkarır. Muttaki kullarını kâfirlere karşı muzaffer kılar. Bir ayette Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ “Allah iman edenleri korur. Şu da muhakkak ki Allah, hain ve nankör olan herkesi sevgisinden mahrum eder.”[5] Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimiz, amcası oğlu, Abdullah bin Abbas’a önemli bir tavsiyede bulunarak şöyle buyurmuşlardı: “Allah’ı (hudutlarını, dinini) koru ki Allah da seni korusun. Allah’ı koru ki karşında (yanında, destekçi) bulasın.”[6] Eğer hayatını Allah’ın emir ve yasaklarına göre düzenlersen, Allah’ın çizdiği yasak sınırları geçmezsen, Allah-u Teâlâ seni her türlü maddi ve manevi kötülüklerden koruyacaktır. Allah-u Teâlâ El-Hafîz (koruyan) olduğu için, Nuh (aleyhisselam)’ı tufandan, İbrahim (aleyhisselam)’ı ateşten, Yunus (aleyhisselam)’ı balığın karnında kalmaktan, İsmail (aleyhisselam)’ı boğazlanmaktan, Musa (aleyhisselam)’ı Firavun’dan, İsa (aleyhisselam)’ı öldürmeye gelen düşmanlarından, Yusuf (aleyhisselam)’ı zinaya düşmekten ve hicrette Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimizi Sevr mağarasında müşriklerden korumuştur. Biz mü’minler istikamet sahibi olursak Allah-u Teâlâ bizleri her türlü maddi ve manevi şerlerden koruyacaktır. Cabir (radiyallahu anhu) dedi ki: “Peygamber (sallallahu aleyhi ve selllem) ile beraber Necd tarafına savaşa gitmiştik. Geri dönerken dikenli ağaçların olduğu bir bölgede kaylule (öğle uykusu) vakti gelmişti. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve selllem) istirahat için indi; insanlar da gölgelenmek üzere dağıldılar. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve selllem) bir ağacın altına indi. Kılıcını ağaca astı. Biraz uyuduk. Derken Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve selllem) bizlere seslendi. Baktık ki yanında bir bedevi var. Dedi ki: “Ben uyurken bu (adam) bana kılıcımı çekti. Uyanınca kılıcımın kınından çekilmiş ve elinde olduğunu gördüm. Dedi ki: ‘Seni benden kim engelleyebilir (koruyabilir)?’ Ben de üç defa ‘Allah’ cevabını verdim.” Rasûlullah adamı cezalandırmamıştı, yanında oturuyordu.”[7] Bir başka rivayette: “‘Seni benden kim koruyabilir?’ deyince ‘Allah’ dedim. Kılıç elinden düştü!” Peygamber (sallallahu aleyhi ve selllem) kılıcı eline aldı ve “Peki, seni benden kim koruyabilir?” deyince adam dedi ki: “Bana iyi davran!” Dedi ki: “Allah’tan başka ilah olmadığına ve Muhammed’in Allah’ın kulu ve Rasûlü olduğuna şahitlik eder misin?” Adam “Hayır” dedi. “Ancak sana karşı savaşmayacağıma ve sana karşı savaşanlarla beraber olmayacağıma dair söz veririm.” Onu serbest bıraktı. Adam, arkadaşlarına dönünce şunu söyledi: “Size insanların en hayırlısıyla geldim!” Bu güzel ismi öğrenen ve iman eden mü’minin hayatında bu ismin etkisi ne olur? Bir Müslüman, Allah-u Teâlâ’nın isimlerinden birinin “El-Hafîz” olduğunu yani bütün mahlûkatı Allah’ın yarattığını, onları rızıklandırdığını, gelişmelerini ve hayat sürdürmelerini kolaylaştırdığını ve yok olmamaları için onları koruduğunu bilince Allah’a olan güveni artar. Nefsinde huzur bulur. Allah-u Teâlâ’ya tevekkül eder ve daha çok itaat etmeye başlar. Allah-u Teâlâ’nın bedenlerimizi (canlarımızı), organlarımızı, ailemizi, malımızı ve sahip olduğumuz her şeyi koruması çok büyük bir nimettir. Çünkü insanoğlu korumasız (güvensiz) yaşayamaz. Dikkat ederseniz devlet başkanları, makam ve servet sahibi kimseler güven içinde yaşayabilmek için kendilerine korumalar edinirler ve koruma mekanizması için çok korkunç paralar harcarlar. Yine de yüzde yüz güven içinde değillerdir. Suikast, hırsızlık, saldırı ve değişik eziyetlere maruz kalabilmektedirler. Eğer bir kulun korumasını Allah-u Teâlâ üstlenmişse, bütün insanlar ve bütün cinler kuvvetleriyle beraber bir araya gelseler ve o mü’mine zarar vermek isteseler zerre kadar zarar veremezler! Bu sebeple gerçek dayanağımız, gerçek güvencemiz, gerçek sığınağımız El-Hafîz olan Allah-u Teâlâ olmalıdır. Yine Allah-u Teâlâ’nın bütün amellerimizi bildiğini, koruduğunu, kaydettiğini, yok olmayacağını ve kıyamet gününde karşımıza çıkarılacağını bildiğimiz zaman kötü amellerden sakınır, iyi amel işlemeye yöneliriz. Allah-u Teâlâ’nın manen bizleri koruması, madden korumasından çok daha önemlidir. Bugün insanların çoğunluğu küfür içinde yaşıyor. Bizleri küfre, şirke ve haramlara sürükleyecek binlerce hatta milyonlarca insi ve cinsi şeytanlar vardır. Haramlara götüren yollar sayılamayacak kadar çoktur. Şeytanımız nefsimizi de etkileyerek ve ittifak kurarak o haramlara, o bataklıklara sokmaya çalışmaktadır. Bununla beraber hak yoldan sapmış İslami fırkalar bir hayli fazla. Her bir grup, her bir cemaat, her bir lider kendi safına çağırıyor. Kalplerimiz Rahman’ın iki parmağı arasındadır. Dilerse çevirir. Kalbimiz her an hak yoldan dönebilir. Hiçbir garantimiz yok. Durum bu kadar vahim olunca bizlerin El-Hafîz olan Allah’a çok ihtiyacımız vardır. Allah’ın korumasına tüm Müslümanlar olarak çok büyük ihtiyacımız vardır. Özellikle bu korumaya ilk olarak âlimlerin, davetçilerin, mücahidlerin, liderlerin, kadıların ve geri kalan bütün mü’minlerin çok büyük ihtiyacı vardır. Eğer Allah-u Teâlâ âlimi korumazsa, âlim ilmiyle sapar ve saptırır. Davetçiyi korumazsa cennete değil, cehenneme davet etmeye başlar. Mücahidi korumazsa Allah’ın dini için savaşan değil, katil, yol kesici ve eşkıya olur. Liderleri korumazsa peşlerinden sürükledikleri mü’minleri helake götürürler. Kadıları korumazsa zulüm hatta küfür kadısı olurlar. Allah-u Teâlâ korumayı hak etmeyen Bel’âm bin Baura’yı korumadı. Musa (aleyhisselam)’a düşman oldu ve Allah’ın gazabına maruz kaldı. Karun’u korumadı. Karun, malı ile beraber yerin dibine battı. El-Hafîz olan yüce Rabbimize yönelerek ve bu güzel ismi O’na vesile ederek kalbimizi, gözümüzü, kulağımızı, dilimizi, karnımızı, fercimizi, elimizi, ayağımızı, niyetlerimizi, ihlâsımızı, dinimizi, imanımızı, küfürlerden, şirklerden, haramlardan, şüphelerden ve bid’atlerden korumasını çokça talep etmeliyiz. Rabbim bizleri ve cümle mü’minleri El-Hafîz olan ismiyle bütün şerlerden muhafaza eylesin. Müslümanları ve İslam beldelerini saldırgan kâfirlerden, mürtedlerden ve şerli insanlardan korusun. Âmin. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. [1] Yasin Sûresi 12 [2] Kehf Sûresi 49 [3] Yusuf Sûresi 64 [4] Ra’d Sûresi 11 [5] Hac Sûresi 38 [6] Tirmizi, Ahmed [7] Buhari, Cihad 84, 87, Meğazî 31, 32; Müslim, Fezail 13, 14 Musa Ebu Cafer