münafıkların 50 Alâmeti : 5 – Müminlerin Musibetlerine Sevinmeleri Ve Zaferlerinden Dolayı Üzülmeleri !

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, salât ve selam Efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashab-ı kiramına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. El-Hafîz, Allah-u Teâlâ’nın güzel isimlerinden bir isimdir. “F” harfinin uzatılmasıyla yani “El-Hafîz” olarak telaffuz edilir. El-Hafîz ismi korumak, hatırda tutmak anlamlarına gelen “hıfz” kökünden türemiştir. Şeriat ıstılahında “El-Hafîz” iki manada kullanılmıştır: 1) İyi olsun kötü olsun, itaat olsun isyan olsun kulların yapmış oldukları amelleri koruyan, unutmadan ilminde tutan, yok olmamaları için muhafaza eden anlamını taşır. 2) Genelde kullarını ve özelde dostlarını her türlü kötülüklerden ve zararlardan koruyan anlamındadır. Biz kullar iyi olsun kötü olsun, açık olsun gizli olsun zerre miktarı bile olsa yaptığımız her türlü ameli Allah-u Teâlâ görmektedir. O’nun yanında yaptıklarımız kayıt altına alınmaktadır. Üzerinden binlerce sene geçse dahi bu kayıtlar kaybolmazlar. Kulların kalpleriyle, gözleriyle, dilleriyle ve organlarıyla yaptıkları bütün amellerini Allah-u Teâlâ kâinatı yaratmadan elli bin sene önce Levh-i Mahfuz’da kaydetmiştir. Bu kayıt işleriyle güvenilir, değerli (kâtip) melekler görevlendirilmiştir. Allah-u Teâlâ bu hakikati Yasin Sûresi’nde dile getirmiştir: إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ “Şüphesiz Biz ölüleri diriltiriz. Ve onların yaptıkları her işi ve bıraktıkları izleri yazarız. Hepsi ana kitapta (Levh-i Mahfuz’da) kaydederiz.”[1] Allah-u Teâlâ niyetlerimizi, eylemlerimizi, yürüyüp de gidip geldiğimiz, konuştuğumuz vs. yaptığımız her şeyi kaydetmektedir. Başka bir ayette Rabbimiz yine bu gerçeği bize haber veriyor: وَوُضِعَ الْكِتَابُ فَتَرَى الْمُجْرِمِينَ مُشْفِقِينَ مِمَّا فِيهِ وَيَقُولُونَ يَا وَيْلَتَنَا مَالِ هَذَا الْكِتَابِ لَا يُغَادِرُ صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصَاهَا وَوَجَدُوا مَا عَمِلُوا حَاضِراً وَلَا يَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَداً “Kitap ortaya konmuştur; suçluların, onda yazılı olanlardan korkmuş olduklarını görürsün. ‘Vay halimize!’ derler, ‘Bu nasıl kitapmış! Küçük büyük hiçbir şey bırakmaksızın (yaptıklarımızın) hepsini sayıp dökmüş!’”[2] El-Hafîz’ın ikinci manası; genelde kullarını ve özelde muttaki olan mü’minleri her türlü kötülüklerden ve zararlardan koruyan anlamındadır. Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: قَالَ هَلْ آمَنُكُمْ عَلَيْهِ إِلاَّ كَمَا أَمِنتُكُمْ عَلَى أَخِيهِ مِن قَبْلُ فَاللّهُ خَيْرٌ حَافِظاً وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ “Yakub dedi ki: Daha önce kardeşi (Yusuf) hakkında size ne kadar güvendiysem, bunun hakkında da size ancak o kadar güvenirim! (Ben onu sadece Allah'a emanet ediyorum) Allah en hayırlı koruyucudur. O, acıyanların en merhametlisidir.”[3] Allah-u Teâlâ’nın bu koruması ikiye ayrılır: 1-) İyi olsun kötü olsun bütün kullarını zararlı şeylerden, yaşantılarını yok edecek unsurlardan koruyandır. Her canlıya yeme, içme, giyinme, barınma ve evlenme gibi ihtiyacı olan şeylerin yollarını açmış ve kolaylaştırmıştır. Allah-u Teâlâ yerleri ve gökleri tutmasaydı onlar yıkılır, hayat sona ererdi. Keza güneşi tutmasa ışınları biter, yağmur indirmese canlılar susuzluktan helak olurlardı. İnsanoğluna melekleri görevlendirmiş, onu korumaktadırlar. Bir ayette Rabbimiz şöyle buyurur: لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِّن بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ وَإِذَا أَرَادَ اللّهُ بِقَوْمٍ سُوءاً فَلاَ مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُم مِّن دُونِهِ مِن وَالٍ “Onun önünde ve arkasında Allah'ın emriyle onu koruyan takipçiler vardır. Bir toplum kendilerindeki özellikleri değiştirinceye kadar Allah, onlarda bulunanı değiştirmez. Allah bir topluma kötülük diledi mi artık onun için geri çevrilme diye bir şey yoktur. Onların Allah'tan başka yardımcıları da yoktur.”[4] Buradaki “takipçiler” den kasıt, koruyucu meleklerdir. Hadislerde geçtiği üzere, her bir insana dördü gündüz ve dördü gece değişmeli olarak melekler görevlendirilmiş, onlar gelip insanoğlunu korurlar. Sağında ve solundaki melekler sevap ve günahlarını yazarlar. Önünde ve ortasındaki melekler, uyurken, uyanıkken cinlerin, hayvanların ve zararlı nesnelerin zararından korurlar. Ancak Allah-u Teâlâ’nın belirlediği kaderi gelirse çekilirler. Kaderinde yazılmış olan şey ona isabet eder. Ama kaderinde yoksa isabet edecek şeyi melekler engellerler. 2-) İkinci çeşit koruma; Allah-u Teâlâ’nın sevdiği kullarını maddi ve manevi yönden korumasıdır. Buna özel koruma denir. Allah-u Teâlâ sevdiği kullarının imanlarına ve kulluklarına zarar verebilecek fitneleri, şüpheleri, şehvetleri ve günahları def ederek onları korur. Buna ek olarak, o kullarını düşmanları olan insan ve cinlerden de korur. Düşmanlarının tuzak ve saldırılarını boşa çıkarır. Muttaki kullarını kâfirlere karşı muzaffer kılar. Bir ayette Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ “Allah iman edenleri korur. Şu da muhakkak ki Allah, hain ve nankör olan herkesi sevgisinden mahrum eder.”[5] Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimiz, amcası oğlu, Abdullah bin Abbas’a önemli bir tavsiyede bulunarak şöyle buyurmuşlardı: “Allah’ı (hudutlarını, dinini) koru ki Allah da seni korusun. Allah’ı koru ki karşında (yanında, destekçi) bulasın.”[6] Eğer hayatını Allah’ın emir ve yasaklarına göre düzenlersen, Allah’ın çizdiği yasak sınırları geçmezsen, Allah-u Teâlâ seni her türlü maddi ve manevi kötülüklerden koruyacaktır. Allah-u Teâlâ El-Hafîz (koruyan) olduğu için, Nuh (aleyhisselam)’ı tufandan, İbrahim (aleyhisselam)’ı ateşten, Yunus (aleyhisselam)’ı balığın karnında kalmaktan, İsmail (aleyhisselam)’ı boğazlanmaktan, Musa (aleyhisselam)’ı Firavun’dan, İsa (aleyhisselam)’ı öldürmeye gelen düşmanlarından, Yusuf (aleyhisselam)’ı zinaya düşmekten ve hicrette Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimizi Sevr mağarasında müşriklerden korumuştur. Biz mü’minler istikamet sahibi olursak Allah-u Teâlâ bizleri her türlü maddi ve manevi şerlerden koruyacaktır. Cabir (radiyallahu anhu) dedi ki: “Peygamber (sallallahu aleyhi ve selllem) ile beraber Necd tarafına savaşa gitmiştik. Geri dönerken dikenli ağaçların olduğu bir bölgede kaylule (öğle uykusu) vakti gelmişti. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve selllem) istirahat için indi; insanlar da gölgelenmek üzere dağıldılar. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve selllem) bir ağacın altına indi. Kılıcını ağaca astı. Biraz uyuduk. Derken Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve selllem) bizlere seslendi. Baktık ki yanında bir bedevi var. Dedi ki: “Ben uyurken bu (adam) bana kılıcımı çekti. Uyanınca kılıcımın kınından çekilmiş ve elinde olduğunu gördüm. Dedi ki: ‘Seni benden kim engelleyebilir (koruyabilir)?’ Ben de üç defa ‘Allah’ cevabını verdim.” Rasûlullah adamı cezalandırmamıştı, yanında oturuyordu.”[7] Bir başka rivayette: “‘Seni benden kim koruyabilir?’ deyince ‘Allah’ dedim. Kılıç elinden düştü!” Peygamber (sallallahu aleyhi ve selllem) kılıcı eline aldı ve “Peki, seni benden kim koruyabilir?” deyince adam dedi ki: “Bana iyi davran!” Dedi ki: “Allah’tan başka ilah olmadığına ve Muhammed’in Allah’ın kulu ve Rasûlü olduğuna şahitlik eder misin?” Adam “Hayır” dedi. “Ancak sana karşı savaşmayacağıma ve sana karşı savaşanlarla beraber olmayacağıma dair söz veririm.” Onu serbest bıraktı. Adam, arkadaşlarına dönünce şunu söyledi: “Size insanların en hayırlısıyla geldim!” Bu güzel ismi öğrenen ve iman eden mü’minin hayatında bu ismin etkisi ne olur? Bir Müslüman, Allah-u Teâlâ’nın isimlerinden birinin “El-Hafîz” olduğunu yani bütün mahlûkatı Allah’ın yarattığını, onları rızıklandırdığını, gelişmelerini ve hayat sürdürmelerini kolaylaştırdığını ve yok olmamaları için onları koruduğunu bilince Allah’a olan güveni artar. Nefsinde huzur bulur. Allah-u Teâlâ’ya tevekkül eder ve daha çok itaat etmeye başlar. Allah-u Teâlâ’nın bedenlerimizi (canlarımızı), organlarımızı, ailemizi, malımızı ve sahip olduğumuz her şeyi koruması çok büyük bir nimettir. Çünkü insanoğlu korumasız (güvensiz) yaşayamaz. Dikkat ederseniz devlet başkanları, makam ve servet sahibi kimseler güven içinde yaşayabilmek için kendilerine korumalar edinirler ve koruma mekanizması için çok korkunç paralar harcarlar. Yine de yüzde yüz güven içinde değillerdir. Suikast, hırsızlık, saldırı ve değişik eziyetlere maruz kalabilmektedirler. Eğer bir kulun korumasını Allah-u Teâlâ üstlenmişse, bütün insanlar ve bütün cinler kuvvetleriyle beraber bir araya gelseler ve o mü’mine zarar vermek isteseler zerre kadar zarar veremezler! Bu sebeple gerçek dayanağımız, gerçek güvencemiz, gerçek sığınağımız El-Hafîz olan Allah-u Teâlâ olmalıdır. Yine Allah-u Teâlâ’nın bütün amellerimizi bildiğini, koruduğunu, kaydettiğini, yok olmayacağını ve kıyamet gününde karşımıza çıkarılacağını bildiğimiz zaman kötü amellerden sakınır, iyi amel işlemeye yöneliriz. Allah-u Teâlâ’nın manen bizleri koruması, madden korumasından çok daha önemlidir. Bugün insanların çoğunluğu küfür içinde yaşıyor. Bizleri küfre, şirke ve haramlara sürükleyecek binlerce hatta milyonlarca insi ve cinsi şeytanlar vardır. Haramlara götüren yollar sayılamayacak kadar çoktur. Şeytanımız nefsimizi de etkileyerek ve ittifak kurarak o haramlara, o bataklıklara sokmaya çalışmaktadır. Bununla beraber hak yoldan sapmış İslami fırkalar bir hayli fazla. Her bir grup, her bir cemaat, her bir lider kendi safına çağırıyor. Kalplerimiz Rahman’ın iki parmağı arasındadır. Dilerse çevirir. Kalbimiz her an hak yoldan dönebilir. Hiçbir garantimiz yok. Durum bu kadar vahim olunca bizlerin El-Hafîz olan Allah’a çok ihtiyacımız vardır. Allah’ın korumasına tüm Müslümanlar olarak çok büyük ihtiyacımız vardır. Özellikle bu korumaya ilk olarak âlimlerin, davetçilerin, mücahidlerin, liderlerin, kadıların ve geri kalan bütün mü’minlerin çok büyük ihtiyacı vardır. Eğer Allah-u Teâlâ âlimi korumazsa, âlim ilmiyle sapar ve saptırır. Davetçiyi korumazsa cennete değil, cehenneme davet etmeye başlar. Mücahidi korumazsa Allah’ın dini için savaşan değil, katil, yol kesici ve eşkıya olur. Liderleri korumazsa peşlerinden sürükledikleri mü’minleri helake götürürler. Kadıları korumazsa zulüm hatta küfür kadısı olurlar. Allah-u Teâlâ korumayı hak etmeyen Bel’âm bin Baura’yı korumadı. Musa (aleyhisselam)’a düşman oldu ve Allah’ın gazabına maruz kaldı. Karun’u korumadı. Karun, malı ile beraber yerin dibine battı. El-Hafîz olan yüce Rabbimize yönelerek ve bu güzel ismi O’na vesile ederek kalbimizi, gözümüzü, kulağımızı, dilimizi, karnımızı, fercimizi, elimizi, ayağımızı, niyetlerimizi, ihlâsımızı, dinimizi, imanımızı, küfürlerden, şirklerden, haramlardan, şüphelerden ve bid’atlerden korumasını çokça talep etmeliyiz. Rabbim bizleri ve cümle mü’minleri El-Hafîz olan ismiyle bütün şerlerden muhafaza eylesin. Müslümanları ve İslam beldelerini saldırgan kâfirlerden, mürtedlerden ve şerli insanlardan korusun. Âmin. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. [1] Yasin Sûresi 12 [2] Kehf Sûresi 49 [3] Yusuf Sûresi 64 [4] Ra’d Sûresi 11 [5] Hac Sûresi 38 [6] Tirmizi, Ahmed [7] Buhari, Cihad 84, 87, Meğazî 31, 32; Müslim, Fezail 13, 14 Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd alemlerin yaratıcısı, Rabbi, hakimi ve düzene koyucusu olan Allah’a, salat ve selam alemlere rahmet olarak gönderilmiş Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabı kiramına ve kıyamete kadar yolunu takip eden müminlere olsun. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in buyurduğu gibi, “İslam garip olarak başladı. Garip olarak sona erecek.” Gerçekten de hakkıyla dinini anlamış ve hakkıyla dinini yaşayan müslümanlar çok azdırlar. Müslümanların çoğu taklidi bir İslam ile hayat sürmekteler. Halkı müslüman olan bir ülkede bir gurup insanın maaşı verilmese, yahut ekmek ve akar yakıtın fiyatı yükseltilse yahut vergiler çoğaltılacak olursa halk, sokak ve caddelere dökülüp protestolar yapmakta, ortalığı döküp emniyet güçleriyle çatışmalara girmekteler. Bu müslümanlar neden dünyalıklarına biraz zarar geldiğinde tepki koyup arslanlar kesiliyorlarda, dünyalarından binlerce kat daha önemli olan dinlerine zarar verildiği zaman meydanlara dökülmüyorlar, ebedi hayatlarına fayda verecek haklarını talep etmiyorlar? Millet meclisinde İslam’a aykırı kanunlar konulurken halk tepki koymuyor da, zamlar çoğaltıldığında her yerden tepkiler yağmaya başlar?! Maalesef insanların çoğu dünyaya köle olmuşlar. Din, onların yanında ikinci veya üçüncü planda gelmektedir. Hatta bazılarına göre dinlerinin hiçbir değeri yoktur. Dünyada rahatı olsun. Parası olsun. İşleri iyi gitsin. Varsın dini yok olsun umurunda değil.!! Ne kadar acı bir dönemde yaşıyoruz. Allah’u Teâlâ bizlere dört mefhumu öğretmek için kitaplarını indirmiş ve elçilerini göndermiştir. Bunlar; İlah, Rab, Din ve İbadet mefhumlarıdır. İbadet mefhumu üzerinde durmak istiyorum. Bugün müslümanların çoğu ibadet mefhumunda gafildirler. Çoğu manasını ve hakikatini idrak etmemişlerdir. Müslümanların geneline; “İbadet nedir?” soracak olursan, alacağın cevap: İbadet; Namaz, kılmak oruç tutmak ve kuran okumaktır. Halbuki ibadetin çok daha geniş mefhumu vardır. İbadetin lügat manası: Boyun eğmek ve itaat etmek demektir. Şer’i manası ise: Allah’u Teâlâ’nın sevdiği ve beğendiği, görünen ve görünmeyen bütün söz ve amelleri Allah için yapmak demektir. Daha kısaltılacak olursa; “(Allah’a) Kamil bir sevgi ve kamil bir itaat demektir.” Kalbin ibadeti vardır: Allah’ı sevmek, Allah için sevmek, Allah için buğzetmek, Allah’tan korkmak,  İbadetleri sadece O’nun için yapmak, O’na dayanmak, O’na saygı duymak, O’nu her şeyden üstün tutmak, O’na teslim olmak vs... Dilin ibadeti vardır: Zikir, dua, kuran okumak, ilim okumak, iyiliği emretmek, kötülükten sakındırmak, nasihat etmek, irşad etmek, İslam’ı tebliğ etmek, hakkı haykırmak vs... Organların ibadeti vardır: Namaz, oruç, zekat, hac, hicret, cihad, ribat, ana babaya iyi davranmak, rahim akrabalığını gözetmek, hasta ziyareti yapmak, şeriatı uygulamak, şeriat için mücadele vermek vs... Bizim ubudiyetimiz hayatımızın her alanını kapsar. Yemek yeme adabından tutun ta devlet yönetimine kadar, İslamın bizlere belirlediği ubudiyet vardır. Yahudinin biri, Ömer (radiyallahu anh)’ya diyorki; “Sizin dininiz, tuvalete çıkma adabı bile öğretmiştir!”. Tanımın başına dönecek olursak ibadet; İtaat etmek ve tabi olmak demektir. Peki hayatımıza bakalım. Bizim boyun eğdiğimiz ve tabi olduğumuz zat Allah (subhanehu ve teâlâ) mıdır? Yoksa Allah’ın dışında insanları yöneten devlet yöneticileri midir? Biri çıkıp, ubudiyetin devlet yöneticisiyle ne alakası var?! Diyebilir. Cevaben ona Adiy bin Hatib (radiyallahu anh)’ın kıssasını anlatmamız lazım. İmam Tirmizi süneninde ve muteber tefsir kitaplarında bu kıssa nakledilir. Adiy bin Hatib, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yanına gelince, boynunda altından haçı vardı. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem): “Ey Adiy! Şu boynunda ki putu at! buyurdu. Adiy dedi ki: Bende attım. Yanına yaklaştığım zaman Tevbe suresinden şu ayeti okuyordu; (Yahudiler) Allah'ı bırakıp bilginlerini (hahamlarını); (hıristiyanlar) da rahiplerini ve Meryem oğlu Mesih'i (İsa'yı) rabler edindiler. Halbuki onlara ancak tek ilaha kulluk etmeleri emrolundu. O'ndan başka tanrı yoktur. O, bunların ortak koştukları şeylerden uzaktır. (Tevbe, 31) Dedim ki: Ey Allah’ın Rasûlü, bizler onlara ibadet etmiyoruz. Dedi ki: “Onlar Allah’ın helal kıldığını haram ediyorlar. Sizlerde haram kılıyorsunuz. Ve yine Allah’ın haram kıldığı şeyleri helal kılıyorlar. Sizlerde helal sayıyorsunuz. Evet dedim. “İşte budur onlara ibadet” buyurdu. Bugün millet meclislerinde kararlar alınıyor. Allah’ın haram kıldığı şeyler serbest bırakılıyor. Allah’ın helal kıldığı bazı şeyler yasaklanıyor. Sonra bu kararlar yürürlüğe sokuluyor. İnsanlar bu küfre, bu şirke ses çıkarmıyor? Niçin sessiz kalıyorlar? Çünkü insanların çoğu dinlerinden bihaberler. Dinlerini öğrenmiyorlar. Laiklerden ve sahtekar hocalardan din anlayışlarını telakki ediyorlar. İkinci sebebi din onlarda, dünya maslahatından sonra gelir. Önce dünyaları iyi olsun. İkinci derecede vakit olursa biraz dinede vakit ayırırlar.  Maalesef, müslümanların bir kısmı, yanlış öğretilen ve duyulan din anlayışından dolayı farkına varmadan laik olmuşlardır. İbadeti sadece namaz ve oruçtan ibaret görmekteler. Halbuki din hayatımızın her alanını kaplamaktadır. Dinimizin şiarları vardır; Bunlar namaz, oruç, zekat, hac, kurban kesmek, dua etmek, Allah’a sığınmak ve değişik ibadetlerdir. Bunlara din denir. Şeriat kanunları vardır; Bunlar kısas, iftira cezası, zina cezası, hırsızlık cezası, cinayetler, evlilik, boşanma, miras vs ahkamı kapsar. Bütün bunlar dindir. Siyasi kanunlar vardır; Ayette geçtiği gibi: “Ey iman edenler! Yahudileri ve hıristiyanları dost edinmeyin. Zira onlar birbirinin dostudurlar (birbirinin tarafını tutarlar). İçinizden onları dost tutanlar, onlardandır. Şüphesiz Allah, zalimler topluluğuna yol göstermez.” (Maide, 51) Dost edinmek, düşman edinmek, antlaşmalar, ehli kitaba karşı muamele, mürtedlere karşı muamele, içerideki ve dışarıdaki düşmanlara karşı tavır vs… gibi ahkamlar dindir. İktisadi kurallar vardır; Faiz, akitler, alış-veriş ahkamı, taksitli alış-verişler, rehin, kiralama vs. kurallar dindir. Sosyal kurallar vardır; Ferdin ailesi ile olan alakası, karı-koca arasındaki haklar, çocuklara karşı muamele, komşuluk hakları, kadın hakları hatta hayvan hakları gibi kurallar vardır. Bütün bunlar yine dindir. Cihad ahkamı vardır; Esirlere karşı muamele ahkamı, ganimetler, fey, askeri faaliyet ve ahkamları yine bütün bunlar dindir. Allah’u Teâlâ “Daha önceki ümmetlere oruç farz kılındığı gibi sizlere de farz kılınmıştır” buyururken, “Sizlere kerih olsa da savaş farz kılınmıştır” buyurmaktadır. Görüldüğü üzere din bir bütündür. Ancak ümmeti dininden kopardılar. Bütün derdi tasası çocuklarının istikbali olan, daha fazla para kazanıp daha rahat yaşamak, mal mülk edinip para peşinde sürekli koşturmak hedefine bürünen ümmet bu acıklı hale getirildi. Mürtetler bizleri daha ne kadar yönetecek? Kafirler daha ne kadar bizleri sömürecek? Dünya genelinde müslümanların kanları ne zamana kadar akıtılacak? Gerçek dinimizi öğrenmedikçe ve öğrendiklerimizle amel etmedikçe bu acıklı durumdan hiç bir zaman kurtulamayacağız. Sahabeyi kiramın dinlerine verdikleri ehemmiyeti dinimize vermediğimiz müddetçe bu zilletten hiçbir zaman kurtulamayacağız. Rabbim bizleri dinine geri çevirsin. Tevhid üzere yaşamayı ve tevhid üzere can vermeyi cümlemize nasibi müyesser eylesin. Davamızın sona yüce Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

Allah Gökten bir su indirdi de dereler kendi miktarınca çağlayıp aktı. Sel de yüze vuran bir köpük yüklendi. Bir süs veya bir meta sağlamak için ateşte üzerine yakıp-erittikleri şeylerde de bunun gibi bir köpük vardır. İşte Allah, hak ile batıla böyle örnekler verir. Köpüğe gelince, o atılır gider, insanlara yarar sağlayacak şey ise, yeryüzünde kalır. İşte Allah örnekleri böyle vermektedir. (Ra’d Sûresi, 17. Ayet Meali) Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a mahsustur. Rasûlullah’a salât ve selam olsun. Ra’d sûresi kâinatla ilgili ayetlerin zikriyle doludur. Sûrede, semanın yükseltilmesi, güneş ve ayın insanlara musahhar kılınması, yeryüzün yayılması zikredilmiştir. Yine, dağlar ve nehirlerden bahsedilmiş ve -kaynağı bir olmasına rağmen- yaratıklardaki türlülükle Allah’ın azametine dikkat çekilmiştir. Aynı su ile sulanmalarına rağmen farklı meyvelerin çıkması bunun örneklerindendir. İnsanın gözü önünde şimşek ve yıldırım gösterilmiş ve bunlarla korkutulmuştur. Bulutlarla minnette bulunulmuştur. Kâinatla ilgili bu ayetler, Allah’u Teâlâ’nın şu buyruğu ile son bulur: “Göklerde ve yerde her ne varsa -isteyerek de olsa, istemeyerek de olsa Allah'a secde eder. Sabah akşam gölgeleri de (O'na secde eder).”1 Yaratma ve oluşturmayla, yine yasaklama ve teşvikle ilgili olan şer’i emrin kader yönü tek bir merciden olunca -ki bu Allah’u Teâlâ’dır-, insan için gayp olan, bilmediği ya da düşmanı olduğu meselelerin; gördüğü, hissettiği ve şahidi olduğu örneklerle anlatılması gerekmiştir. Böylece sunum daha etkili olacak ve aynı zamanda bir şahit ve kendisi için bir hüccet olacaktır. İşte burada Kur’an’ın yüce misali gelmektedir: “Semadan su indirdi… Allah misallerini böyle verir.” Misal ve misaller: Misal, kelamın süsü, kelimelerin özü ve manaların güzelliğidir.2 İmam Cürcani (rahimehullah) şöyle der: “Bilmelisin ki, akıl sahibi kimselerin ittifak ettikleri konulardan birisi de şudur: Misallendirme, manaların akabinde geldiğinde veya sunumda kısa bir şekilde belirginleştiğinde, asıl şekli alıp kendi şekline sokabildiğinde; ona güzellik elbisesi giydirir, menkıbelik kazandırır, değerini artırır, ateşini çoğaltır, nefislerin harekete geçmesinde gücüne güç katar, kalpleri kendisine cezbeder, uzak ülkelerdeki zihinler ona akarak gelir, tabiatlar ona tutkuyla bağlanır… Eğer bu vaazsa, gönül için daha şifalı, düşünme için daha etkili, uyarı ve mende daha tesirli; perdenin kaldırılıp amacın görülmesine, hastanın iyileşmesi ve susuzun susuzluğunun giderilmesine daha uygundur.”3 Bu Kur’an ayeti, parlayan bir incidir. Neresinden gelirsen gel, onu bir nur ve ışık olarak bulursun. Allah’a yemin olsun ki, eğer bu dünyadaki bir mahlûk olarak belirecek olsa, insanlar onu, pürüzü olmayan bir mücevher olarak görürlerdi. Yüzü saf olduğu gibi içi de saf olan bir mücevher. Onun yüz yönü vardır, nasıl gelirsen ve hangi yönünden bakarsan, seni şaşırtacak yönleri… Bu ayetin misallendirmesi üzerinde durduğum kadar, başka manalı misaller üzerinde durduğumu hatırlamıyorum. O, tüm noksanlıklardan münezzehtir. Kelamı ne kadar yüce ve ne kadar güzeldir! Ayette, Rabbin mahlûkatını yaratmasındaki hikmetinin delili bulunmaktadır. Bu, mahlûkatın -türleriyle birlikte- imtihan ve fitne için yaratılmış olmalarıdır. Ayette, bu dünyada sünnetlerin/kanunların cereyan ettiğinin delili vardır. Bazen fiil rabbe isnat edilmiştir: “İndirdi”. Bazen de mahlûka isnat edilmiştir: “Yakıyorlar.” Meşhur olan diğer kıraatte ise: “Yakıyorsunuz” geçmektedir. Onun kanunları değişmez. Ayette, hayrın şer getirmeyeceği, ancak şerrin bu hayatın ondan ayrılamayacağı ve yaşamın onsuz düşünülemeyeceği bir kaderi olduğu ifade edilmektedir: “Gökten bir su indirdi de dereler kendi miktarınca çağlayıp aktı.” Ayette, insanlara faydalı olan bazı şeyler vardır ki bunlar, yaratılışın aslında olduğu gibi kaderi fıtrat üzerine kurulmamıştır. Bilakis bu maksatların gerçekleştirilebilmesi için insanın çalışması gerekmektedir. “Bir süs veya bir meta sağlamak için ateşte üzerine yakıp-erittikleri şeyler…” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) döneminde hurma ağaçlarının aşılanması olayı hatıralarımızdan çok uzak değildir. Ayette, -farklı ve türlü olsalar da- yaratıkların birliği ve yaratıcının tek olduğu ifade edilmektedir. Birinci misal, suludur. İkinci misal ise, ateşli. Yine bunların dışında birçok manalar bulunmaktadır. Ancak ayetteki en büyük mana: “Allah, hak ile batıla böyle örnekler verir” kısmındadır. Hakkın batıl karşısındaki konumu ve batılın hak karşısındaki konumu, hak ile batılın misali ve kimin galip geleceği… Batıl, üste çıkan köpüktür: İmtihan ve sınama için Allah’u Teâlâ’nın mahlûkatına koymuş olduğu kader ve fitnelerinden birisi de, köpüğün üste çıkması, kendisini büyük göstermesi, şekil olarak şişmesi ve başkalarına karşı büyüklenmesidir. Bununla birlikte onun içi, boş, değersiz, ruhsuz ve hayatsızdır. Bu konumuyla toplumları fitneye düşürmekte, gözlerini ve bakışlarını çelmektedir. İnsanlarda onunla birlikte zahiri bir yüceliğe ulaşmayı isteyerek ve onun yükselip büyüdüğü gibi yükselmeyi umarak ona boyun eğer ve onun karşısında alçalırlar. İşte bu köpük, eşyanın döküntüsü ve enkazıdır. Yerin pisliği ve çöpüdür. Eşyanın atık ve değersizidir. Bu köpük, ucuz kabuktur. Hiçbir faydası ve değeri olmayan fazlalıktır. İnsanların ihtiyaç duymayıp almadıkları ve onlardan kurtulmak için Allah’ın rahmetini bekleyerek yol kenarına attıklarıdır… Allah’a yemin olsun ki evet, batıl budur, bunlarda ehli ve adamları… Lakin bu cahil nefisler gerçekleri nasıl görebilecek, görüşleri bu aldatıcı perdeleri yırtıp varlığın hakikatine nasıl vakıf olabilecek? İnsanlar şöyle dememişler miydi: “Keşke, Karun'a verilenin bir benzeri bizim de olsaydı. Gerçekten o, büyük bir pay sahibidir.” Mahlûklar ne kadar da zayıf. Yalancı görüntüler karşısında düşüşleri ne kadar da hızlı. Zamanımızda, şer büyüdü ve şişti. Yeryüzündeki mekânları ve hayatın zamanını doldurmaya başladı. İnsanların gözlerini ve kalplerini onun çehreleri doldurmakta. Şer, kral ve yönetici oldu. Onun, yaptıklarını insanlara süslü gösteren, kalplerini korku ve sevgiyle dolduran sihirbazları vardır. Onlar şöyle derler: Yöneticimiz, Allah yöneticimizi korusun! O olmasaydı biz doğmazdık. Öyleyse yöneticimizin yolunda ölmeliyiz. Yöneticimiz, Allah yöneticimizi korusun! O olmasaydı, yiyemez, içemez, yemeklerimizin tadı olmaz, içeceklerimiz içilmez olurdu. Yöneticimiz, Allah yöneticimizi korusun! Bize şeref ve özgürlük veren odur. Yöneticimiz, Allah yöneticimizi korusun! Onun bereketiyle kadınlarımızın nesli çoğaldı. Yöneticimiz, yöneticimiz… Allah’ın laneti yöneticimiz üzerine olsun. Allah’a yemin olsun ki, o sadece üste çıkan köpüktür. Batıl, fahişe ve pezevengi oldu. Lakin yükseldi ve bir yıldız ve kahraman oldu. İnsanların hayatlarını ezberledikleri, şekil ve sıfatlarını inceledikleri, adım adım taklit ettikleri önder ve örnek oldu. Hatta köpek gibi havlayacak olsa, kulları da onun gibi havlar oldular. Gözünü çevir ve düşünceni gezdir. Ne görürsün garip kardeşim. Bunlar, her geçen gün daha da şişen hava kabarcıklarıdır. Müslümanlar bu köpüklere bağlanınca, onun hukukuna yönelince, halleri ne oldu, işleri ne ile son buldu? Selin önündeki çerçöp… Evet, onlar alçak ve ucuz köpüğe bağlanan çerçöptürler. Anlaşılmaz sözlerle bağırıyorlar: Biz daha yüksekteyiz… Biz daha yukarıda değil miyiz, her şeyin meyvelerinin bizim için devşirildiği konumda değil miyiz? Yeryüzünün kaynaklarını yiyor, mallarımız, petrolümüz ve altınlarımızla, istediğimiz yerden istediğimiz şeyi alabiliyoruz. İşte en kolay ulaşım araçlarına biniyor, en güzel yemekleri yiyor ve en kaliteli elbiseleri giyiyoruz! Bundan dolayı, cehennemde oldukları halde cennette olduklarını zanneden topluluklar arasında, İslam ehlinin bu günlerdeki hali gibisini göremezsin. Orada basın, zındık davetçiler ve sarıklı şeyhlerden oluşan sihirbazlar, saptırma ve akılları bozma işini yürütmektedirler. Onlar gece gündüz şöyle bağırırlar: Ülkemiz çok iyidir. Durumumuz, bu halinden daha iyi bir halde olamaz. Yöneticimiz iliklerine kadar bilinçle doludur. Ülkemiz güven içerisindedir. Bundan başka daha ne istiyorsunuz? Daha kalıcı ve daha güçlü olan haktır: Allah (azze ve celle) “Hak olan çağrı yalnızca O'nadır. Onların Allah'tan başka çağırdıkları ise, onlara hiç bir şeyle cevap veremezler. Onların durumu yalnızca, ağzına gelsin diye, iki avucunu suya uzatanın boşuna beklemesi gibidir. Oysa ona gelmez. İnkâr edenlerin duası, sapıklık içinde olmaktan başkası değildir.”4 Hakka tabi olan ve bağlanan ise “Yanında Allah’ı bulmuştur ve Oda onun hesabını tam olarak vermiştir.” Allah (azze ve celle) “Apaçık haktır.” İnsanların arasındaki cahillerin haktan yüz çevirip ona tabi olmamalarının sebeplerinden biriside, hakkın zayıf olduğunu, az faydası olduğunu, ona bağlananların ancak hüsran ve yok olduklarını zannederek bunu benimsemenin getireceklerini ve onun gerekliliklerine bağlamayı zor görmeleridir. Buna karşın, görünümü çokluk ve kuvvet, yükseklik ve yücelik olanı kabul etmektedirler. Çünkü nefislerin cahilliklerinden birisi de, yakın olana bağlanıp zahir ile aldanmaları, manalara ve gizli hakikatlere ise dalmamalarıdır. Sadece kısa bir süredir, sonra hakikat ortaya çıkacak ve batıllarının ruhu olmadığı, zayıf ve yok olacağı, çokluğunun ise sadece su köpükleri olduğunu anlayacaklardır. Ve hak, ezici gücüyle ortaya çıkıp batılın setlerini bir tufan gibi darmadağın edecektir. Allah’u Teâlâ’ya bağlanmanın izzetiyle ve müminlerin ona vefasıyla yücelecektir. Ehlinin kalplerinde kökleşmesiyle gücü daha da artacaktır. İnsanlar onlara karşı tek bir yaydan atsalar da, ondan vazgeçmeyeceklerdir. Kabirlerine gidene dek o kalplerinden gitmeyecektir. Ruhları bedenlerinden ayrılana kadar ondan ayrılmayacaklardır. O, onlara ve kalplerinin derinliklerine o derece karışmıştır ki, adeta onda, ruhun cesetteki konumunda olmuştur. O, onların kalplerinde ve akıllarında kökleşmiştir. Hak, hiçbir şeyin engel olarak duramayacağı şiddetli bir seldir. Yöneldiğinde, aydınlık bakımından fecrin kılıcı gibidir. Karanlığı yarıp boğazlar. Batılın sahip olduğu tek şey ise, elindeki kalburuyla nuru örtmeye çalışması olacaktır. “Onlar, Allah'ın nurunu ağızlarıyla söndürmek istiyorlar. Oysa Allah, kendi nurunu tamamlayıcıdır; kâfirler hoş görmese bile.” Hak, hayatı aydınlatan ışık, yeryüzünü sulayan sudur. Bununla yerin bereketleri çıkar, ruhlar hayat bulur, hastalıklar şifa bulur. Kalıcı olan haktır. “İnsanlara yarar sağlayacak şey ise, yeryüzünde kalır.” Tabilerinin azlığı ya da zayıflıkları sebebiyle hak ehlinin hakkı hakir ve küçük görmemeleri gerekir. Bilakis onunla izzetlenip batıldan üstün olmaları gerekir. Zira hak ile olan az, çoktur. Allah’u Teâlâ’nın şu buyruğunda olduğu gibi: “Az olan nice topluluklar Allah’ın izniyle çok topluluklara galip gelmişlerdir. Allah sabredenlerle beraberdir.” Yine şöyle buyurmaktadır: “Eğer sizden sabreden yüz kişi olursa, iki yüz kişiye galip gelir.” Burada basiret ashabının gafil olmaması gereken önemli bir nokta vardır. Bu, şeytan ve askerlerinin yalancı görünümlerini ve yükselen köpüklerini şişirmeye çalışmalarıdır. Bunu, basın mensuplarından olan hatip ve edebiyatçılarıyla, insanları ondan meşgul etmek için yaparlar. Böylece hak ehline hakları karmaşık bir hale gelecektir. İşte sende görmektesin ki yazılı ve görsel basın insanların gözlerini, kulaklarını, akıllarını ve kalplerini batıl ve hiçbir değeri olmayan olaylarla doldurmaktadırlar. Bir fahişenin ölümü, insanları meşgul edip dünyayı doldurmaktadır. Bir kedi ya da köpeğin doğması, gazete sayfalarına geçmektedir. Bir fahişenin kendisi gibi birisiyle evlenmesi haberi, insanların evlerine ve haremlerine kadar girmektedir… İster cihad ve mücahidlerin haberleri olsun, ister âlim ve salihlerin ölümü ya da davetçi mü’min’lerin hapsedilmesi olsun, bu türden büyük ve yüce haberlere ve yüce imanlarla ilgili olaylara gelince, onların haberlerini hisseden ya da onlar için sızlayanı çok az işitirsin. Hatta Müslümanların bu haberlerden yüz çevirdiklerini ve hatta onları küçük gördüklerini görürsün. Çünkü bu haberlerin dünya haberleri olmadığını ve batının gazete ve ekranlarının bunları benimsemediğini iddia ederler. Adeta küresellik ve gücün ölçüsü, zındık ve şirk ehlini meşgul eden şeyler olmuştur! Allah bize yeter O ne güzel vekildir. Müslümanın üzerine düşen, yalnızca hak ehli, onların amelleri ve haberleriyle meşgul olmaları ve herhangi bir Firavunun ölümüne değer vermemeleridir. “Onlar için ne gök, ne yer ağlamadı ve onlar mühlet verilenler de olmadı.”5 Allah için şu Firavun’un değerine bir bak! Tüm bunlar Kuran’ın edebiyatı ve iman yoludur. İbrahim (aleyhisselam) tek başına bir ümmetti. Yeryüzünde O ve zevcesinden başka mümin yoktu. Bununla birlikte o tek başına bir ümmet, diğer insanlar ise çerçöp ve hiçbir değeri ve kıymeti olmayan köpüklerdi. Allah’u Teâlâ’nın kaderi ve yolu budur. Kim hakka bağlanırsa, Allah’ın terazisinde ağır olur. Kimde onu terk ederse, hiçbir değeri olmayan bir ölü olur. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şu buyruğuyla ne kadar da doğru söylemiştir: “Rabbini zikredenle zikretmeyenin misali, ölüyle dirinin misali gibidir.” Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’adır. Mütercim: Muhammed Atta 1 - Ra’d: 15 2 - El-Akdu’l-Ferid; İbn Abdu Rabbeh: 3/63 3 - Esraru’l-Belağa: 92-96 4 - Ra’d: 14 5 - Duhan: 29 Şeyh Ebu Katade el-Filistini

Yenilgi, hata anlamına gelmez. Nebi (s.a.v.) Uhud savaşında yenilmedi mi? Bu, cihadın bir hata olduğu anlamına mı gelir? Hata nerede? Uygulamada, idarede ya da hareket şeklinde olabilir, ancak cihadın bizzat kendisinde değildir. Maalesef birçok şeyhe gidip konuştuğunuzda size, ‘daha önce bu yolu denediniz ve yarar sağlamadı’ der. Bunu, yanlış bir yolla denedik, uygulama şeklinde hatalar vardı. Yeniden tekrar edilmesi gerekir, defalarca tekrarlanması gerekir; ancak doğru şekliyle ve önceki hatalardan sakınarak. Size bir soru soracağım: Batı bize karşı yürüttüğü savaşlarında kaç kez yenildi? İki yüz sene sürecinde sekiz haçlı seferi düzenlendi, usandılar mı? Müslümanların beldelerinden çıkarılmalarından sonra, ‘yeter, Müslümanları çözdük, bunlar yenilmeyen topluluklar. Ne zaman onlara karşı savaştıysak hepsinde mağlup olduk’ mu dediler. Bize karşı yürüttükleri saldırı hamleleri durdu mu? Yoksa tüm bu yenilgilerden sonra yeniden mi geldiler? Bu olanlardan sonra, Napolyon meşhur askeri hamlesini yapmadı mı? Napolyon hamlesinden sonra “sömürge” diye adlandırılan hamleler başlamadı mı? Niçin küfür her gün bize karşı savaşlarında yeni bir yol deniyor ve ümidini yitirmiyor? Niçin Müslümanlar olarak bizler, bir savaşta yenildiğimizde menhecimizi ve yolumuzu değiştirmek istiyoruz? Şeyh Ebu Katade El Filistini

بسم الله الرحمن الرحيم Birinci Husus: İmamın (halifenin) tensibi icma-i ulema ile Müslümanlara farzdır. Bir topluluğun idaresi iktidar sahibi bir kişide toplanmazsa, topluluğun fertleri arasında anlaşmazlıklar ve bölünmeler kaçınılmazdır. Muhtelif ferdi maslahatları ve toplumun maslahatlarını kendi aralarında ve Allah (azze ve celle)’nin emriyle uyum içinde korumak için nihai söz sahibi bir idare zaruridir. Bu zaruretten ötürü sahabe (radıyallahu anhum) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in vefatından sonra ümmeti başsız bırakmamak için hemen toplumun imamını belirlemekte acele etmişlerdir. Sahabe (radıyallahu anhum) her ne kadar şahıs hakkında ihtilaf etmişlerse de bir imamın acilen tayin edilmesi gerektiğinde ihtilaf etmemişlerdir ve nihayet İmam Ebu Bekir es-Sıddîk (radıyallahu anhu)’nun imamlığında ittifak etmişlerdir. Bu daha sonra da Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ayak izlerinden çıkmayan beş Râşid Halifenin sünneti olmuştur. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in vefatından sonra üç asır (30 sene) hüküm süren Nebevî hilafette en önemli husus, Nebevî siyasetin korunması ve imamlığın belirlenmesi olmuştur. Bu, onların miras aldıkları Nebevî siyasetin lüzumuydu. Zira İmam Ahmed (rahimehullah)’ın tahriç ettiği hadiste Abdullah bin Amr (radıyallahu anhu) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğunu söyler: لَا يَحِلُّ لِثَلَاثَةِ نَفَرٍ يَكُونُونَ بِأَرْضِ فَلَاةٍ إِلَّا أَمَّرُوا عَلَيْهِمْ أَحَدَهُمْ “Yeryüzünün herhangi bir yerinde bulunan üç kişiye, başlarına bir emir tayin etmeden bulunmaları helal değildir.” Ve İmam Muslim (rahimehullah)’ın ibni Ömer (radıyallahu anhuma)’dan tahriç ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: مَنْ مَاتَ وَلَيْسَ فِى عُنُقِهِ بَيْعَةٌ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً “Biatsiz ölen cahiliye ölümlerden bir ölüm üzere ölmüştür.” Bunun için İslam uleması imamın tensip edilmesini icma ile farzı kifayettir demişlerdir. Ebu’l-Hasan el-Mâverdi (rahimehullah) şöyle der: “İmamı akdetmek icma ile vaciptir.” [1] Muhammed eş-Şirbini el-Hatib (rahimehullah) şöyle der: “İmametin (İmamu’l-Azam’ın) akdedilmesi farzı kifayettir. Nitekim ümmet için dini ikame eden, sünneti muzaffer kılan, mazlumun hakkını zalimden alan, herkes için tüm hakları hikmet ile koruyan bir imamın varlığı zorunludur.” [2] Ebu Abdullah İbnu’l-Ezrak el-Ğırnati (rahimehullah) şöyle der: “Bu şer’î vacibin, yani imamı tensip etmenin hakikati, dini ve din ile dünya siyasetini korumada imamın Şari’yi temsil etmesine döner. Bu niyabeti itibariyle hilafet ve imamlık olarak isimlendirilmiştir. Zira mahlûkatın varlığında maksut yalnız dünya değil dindir.” [3] Ve İmam İbni Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: “İslam’daki tüm vilayetlerin (yönetim unsurlarının) gayesi, dinin tamamıyla Allah’ın olması ve Kelimetullah’ın en yüce olmasıdır. Zira Allah (subhanehu ve teâlâ) yaratılışı sadece bunun için yaratmıştır ve kitapları ve Rasûlleri bununla göndermiştir ve Rasûl ve mü’minler bunun için cihad etmişlerdir.” [4] İkinci Husus: İmamın (halifenin) tensip edilmesi acilen vaciptir. Tehir edilmesi caiz değildir. Bunun delili sahabe (radıyallahu anhum) ecmain’in Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in tedfin işlerini tehir edip acilen imam tayin etme ve ona biat etme işlerine girişmiş olmalarıdır. Hafız en-Nevevi (rahimehullah) şöyle diyor: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in defin işlerini Pazartesi gününden Salı günün son vakitlerine kadar tehir etmelerin sebebi biat işleriyle meşgul olduklarından dolayıdır. Ta ki teçhiz ve defin işlerinde çıkacak ihtilafları arz edebilecekleri ve emrine itaat edecekleri bir imamları olsun ve böylece tartışmaların ve ihtilafların önüne geçmiş olsunlar. En önemlisi buydu. Allahu Alem.”[5] Ve Ebu Hamid el-Gazali (rahimehullah) şöyle diyor: “Dikkat et! İlk asırda Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in vefatında sahabe nasıl da imamın tensip edilmesinde ve ona biat etmekte acele etmişlerdir. Ve bunun nasıl kesin, hemen ve acilen yerine gelmesi gereken bir farz olduğunu kabul etmişlerdir. Dikkat et! Bu konuda hiç gevşek davranmamışlardır ve geciktirmemişlerdir. Öyle ki bunun için Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in tedfin işlerini dahi terk etmişlerdir. Çünkü onlar şunu iyi biliyorlardı: Bir anlık bile olsa belki imamsız kaldıkları zaman öyle bir felaketle karşılaşacaklar ki veya öyle büyük bir hâdisenin içine girecekler ki görüşler ayrılacak ve itaat ve tabi olunanlara karşı çıkılacak. Bundan ötürü nizam çökecek, birlik bozulacak ve ahkâm yıkılacak. Bunun için hemen bu işe koyuldular ve bunun haricinde hiç bir işin üstünde durmadılar.”[6] Üçüncü Husus: Hilafet emrinin illeti cemaattir. İllet Şari’nin teklifi hükmü irtibatlandırdığı alamettir. Usulcülerin ıstılahında illet Şari’nin hükmü bağladığı munzabıt zahir vasıftır denilir. Fıkıhta şeri hüküm illetle devran eder. İlletin yokluğu hükmün de yokluğunu iktiza eder. Lakin illetin varlığı kendi zatıyla hükmün varlığını veya yokluğunu iktiza etmez. Yani illetin varlığı zatıyla daima hükmün de varlığını gerektirmez. Bilakis şartların oluşması ve manilerin kalkmasıyla varlığı iktiza eder. Lakin illetin yokluğu doğrudan hükmün de yokluğunu gerektirir. Mesela vaktin girmesi namazın farz olmasına sebeptir (illettir). Vakit girmediği müddetçe namaz farz olmaz. Lakin vaktin girmesi kendi zatıyla zorunlu olarak her mükellefe vaktin namazını farz kılmaz. Çünkü bazı maniler vaktin namazını mükellefe farz olmaktan engelleyebilir. Mesela hayız gibi. Veya bazı şartların oluşmamış olması bazı fertlere namazı farz yapmaz. Mesela buluğa girmemiş olmak gibi. Konumuz olan imamlığa (hilafete) gelince teklifi hükmü farzı kifayedir ve Şari tarafından irtibatlandırılan alamet, yani illeti cemaatin varlığıdır. İmam Ahmed (rahimehullah)’ın tahriç ettiği hadiste Abdullah bin Amr (radıyallahu anhu) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şöyle buyurduğunu söylüyor: لَا يَحِلُّ لِثَلَاثَةِ نَفَرٍ يَكُونُونَ بِأَرْضِ فَلَاةٍ إِلَّا أَمَّرُوا عَلَيْهِمْ أَحَدَهُمْ “Yeryüzünün herhangi bir yerinde bulunan üç kişiye, başlarına bir emir tayin etmeden bulunmaları helal değildir.” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) emîr tayin etme emrini üç ve fazla kişinin beraberliğine, yani cemaatin varlığına bağlamıştır. Eş-Şevkani (rahimehullah) şöyle der: “Herhangi bir yerde veya seferde olan üç kişiye (emîrliğin) emredilmiş olması, köy ve şehir halkı gibi sayıları çok daha fazla olanlar ve aralarında zulümlerin def edilmesine ve husumetlerin giderilmesine çok daha fazla ihtiyaç olanlar için emredilmiş olmasını daha evlasıyla gerektirir. Bunun için burada Müslümanlara imamlar, valiler ve idareciler tensip etmek vaciptir diyenler için delil vardır.”[7] Binaen aleyh, İslam cemaatine imamlığı (halifeyi) tensip etmek elbette acilen vaciptir. Zira illeti (cemaat) mevcuttur. Lakin mücerret illetin varlığı zatıyla kayıtsız ve şartsız şeri hükmün de varlığını gerektirmez. Bilakis şartların oluşmuş olmaları ve manilerin kalkmış olmaları muhakkak muteberdir. Eğer şartlar oluşmamışsa veya maniler varsa o zaman İslam cemaati acilen şartları oluşturmakla veya manileri gidermekle mükelleftir. Dördüncü Husus: İslam devletinin (hilafetin) esasi vasfı temkin ve şevkettir. Devletin hakikati devlet sahibinin (halifenin) siyasete temkinidir, yani güç ve şevkete sahip olmasıdır. Bu temkini ya Müslüman halktan ve halkın önderlerinden aldığı destekle elde eder. Bu asıl olandır. Veya zorla elde eder. Bu ârızi ve ancak zaruret halinde muteberdir. Her haliyle şeriatın icrası için, topluluğun bütünlüğünü ve maslahatlarını korumak için ve düşmanları defetmek için temkin sahibi olma zorundadır. Bunun için imamlığın (hilafetin) tanımında aranan en esasi sıfat temkindir. Şu ayetler buna delildir: الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ “Onlar ki, eğer kendilerine yeryüzünde temkin verirsek (iktidar mevkiine getirirsek) namazı kılarlar, zekâtı verirler, iyiliği emrederler ve kötülüğü yasaklarlar.” [8] Bu ayet-i kerimede, yeryüzünde dinin aslına ve teferruatına ilişkin tüm hükümlerin infazı için güç ve otoritenin, yani temkinin şart olduğuna açık işaret vardır. Bunun için âlimlerden bazıları, “onlar” râşid halifelerden Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali’dir demişlerdir. Çünkü الذين “onlar” bir önceki ayete “Onlar “Rabbimiz Allah'tır” demelerinden başka bir sebep olmaksızın haksız yere yurtlarından çıkarıldılar”, yani muhacirlere dönüyor, demişlerdir. Muhacirlerin arasından da halife olmuş olan sadece dört tane vardır; bunlar da Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali (radıyallahu anhum)’durlar. وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لَا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ “Sizden iman edip salih ameller işleyenlere Allah şöyle va’d buyurdu: Kasem olsun ki onlardan evvelkileri istihlaf ettiği (hâkim kıldığı) gibi onları da yeryüzünde muhakkak istihlaf edecek (hâkim kılacak) ve elbette onlara kendileri için razı olduğu dinleri için temkin (icra kudreti) verecek ve elbette onları korkularının ardından güvene erdirecektir. Hakkımda hiç bir şeyi şerik koşmayarak hep Bana ibadet edecekler (etsinler). Kim de bundan sonra küfranda bulunursa artık onlar hep fasıklardır.” [9] Allah (subhanehu ve teâlâ) bu ayet-i kerimede yeryüzünde istihlafı (egemen olmayı) tanımlarken İslam Dini’ni icra edebilmek için temkin ile tanımlamıştır. Kendilerinde ve çevrelerinde tevhidi ikame ederek, şirki izale ederek ve İslam şiarlarını zahir kılarak güvene kavuşacaklarını va’d buyurmuştur. Lakin bunun için arza galip ve egemen olmak (istihlaf) elzemdir. Binaen aleyh devletin tanımında en esasi unsur, güç ve egemenliktir. Beşinci Husus: Hilafet zatında maksat değildir, maksada vesiledir. Şeri hükümler kendi zatında matlup olan maksatlar ve kendisinden gayrisi için matlup olan vesileler olarak taksim edilir. İmamlık (hilafet) icma-i ulema ile vacip olmasına rağmen ikâme edilmesi nasslarda emir sığasıyla tasrih edilmemiştir. Yani imam olun veya imamlığı oluşturun, hilafeti ikâme edin gibi açık bir emir Kur’an ve Sünnet’te geçmiyor. Ulema hilafetin vacipliğini yukarıda zikri geçen Abdullah bin Amr hadisinden ve emîre itaati emreden ayet ve hadislerden ve Nebevî siyasetten istinbât etmişlerdir. Hilafetin zatında açık emredilmemiş olması zatında maksud olmadığındandır. Bilakis maksuda vesile olmasındandır. Şüphesiz imamlığın (hilafetin) önemi çok büyüktür. Bundan ötürü onu en önemli vesile olarak kabul etmemiz muhakkak mümkündür. Lakin bu durum onu yine de zatında gaye olmayan bilakis kendisi haricinde maksatların tahakkuk etmesine hizmet eden bir vesile olmaktan çıkarmaz. Bazı bidat fırkaların hilafına Ehli Sünnet’e göre devlet idaresi imanî bir mesele değildir. Bilakis şeri maslahatlardandır ve ehemmiyeti vesile olduğu maksatlara tabidir. İslam Devleti’nin veya hilafetin konumu “bir vacibin itmamı için zorunlu olan da vaciptir” kaidesine tabidir. İzzuddin bin Abdusselam (rahimehullah) şöyle der: “Şüphesiz ki kadıların ve valilerin tensip edilmesi umumi ve hususi maslahatların celbi için vesiledir.”[10] [1] El-Ahkâmu’s-Sultaniyye, sayfa 29. (Dar-u’kutubi’l-arabi, ikinci baskı h.1415) [2] Muğni’l-Muhtaç, cüz 4, sayfa 229. (Daru’l-Fikr baskısı) [3] Bedeiu’silk fi tabaii’l-mulk, cüz 1, sayfa 71. (Vizaratu’l-İlam, İrak, birinci baskı) [4] Mecmuatu’l-fetava, cüz 28, sayfa 38. (Daru’l-Vefa, birinci baskı h.1418) [5] Şerhu’n-Nevevi ala Muslim 7/36. Daru İbnu’l-Heysem baskısı m.2003 [6] Fedâihu’l-Bâtiniyye 171. Muessesetu Dari’l-Kutubi’s-Sekafiyye baskısı [7] Neylu’l-Evtâr 8/294. Daru’l-Marife, birinci baskı h.1423 [8] El-Hac 41 [9] En-Nur 55 [10] Kavâidu’l-Ahkâm fi Mesâlihi’l-Enam 1/50. Daru’l-Mearif baskısı Tarık Ebu Abdullah

“Rasûllerin arasının kesildiği her fetret döneminde ilim ehlinden arta kalan kimseler bırakan Allah’a hamd olsun. Onlar ki sapmış olanları hidayete çağırırlar ve onlardan gelen eziyetlere sabrederler. Ölmüş olanları Allah’ın kitabıyla ihya ederler ve körleşmiş olanları Allah’ın nuruyla tekrar görür ederler. Böylece İblisin öldürdüğü nice kimselere hayat vermişlerdir ve nice yolunu şaşırıp sapmış kimseleri hidayet etmişlerdir. Ulemanın insanların üzerinde etkisi ne kadar güzelse insanların ulemaya tepkileri de o kadar kötü olmuştur. Onlar Allah'ın kitabını aşırıların tahriflerinden, iptal edenlerin uydurmalarından ve cahillerin tevillerinden arındırırlar.”[1] Ehl-i Sünnet’in büyük imamlarından olan İmam Ahmed bin Hanbel (rahimehullah) zındıklara ve Cehmilere verdiği reddiyeye bu sözlerle başlamıştır. Cehaletin arttığı, nefsin hüküm sürdüğü, hakkın batılla karıştığı, bid’atlerin çoğaldığı, haramların mubah görüldüğü, fitnenin her kalbe girdiği, İslam kisvesinde şeytanların itibar kazandığı, deccalların ümmeti ifsad ettiği, eşyanın hakikatini kaybettiği zaman Rabbine kulluk etmekte sabit olanların hakiki önderlere ihtiyacı vardır… Geceyi gündüzden ayırt edebilen, gece çöktüğünde yolu görebilen, fırtınada oturmasını bilen, gerektiğinde ayaklanabilen, doğru fecri yalancı fecirden temyiz edebilen hakiki rehberlere ihtiyaç vardır… Eşyayı bilen, hastalığını teşhis edebilen, tedavi yolunu bilen ve en münasip ilaçları verebilen hakiki hekimlere ihtiyaç vardır… Rabbini tanıyan, kendini tanıyan, acizliğini itiraf eden, gücünü Rabbine karşı dürüstlükte bilen, izzeti kardeşine karşı merhamette arayan, düşmanına karşı adaleti zillet görmeyen hakiki komutanlara ihtiyaç vardır… Sadece ilahi emre boyun eğen, Kur’an ve Sünnet’i tek düstur edinen, egemenliği kayıtsız ve şartsız sadece Allah için ispat eden, ittibada Rasûlullah Muhammed (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’i ifrad eden, sahabenin ayak izlerinden çıkmayan hakiki imamlara ihtiyaç vardır… Çünkü insan acizdir, muhtaçtır… Hidayete muhtaçtır. Hidayetin bir kısmını Allah (celle ve âlâ) Kendisine tahsis etmiştir ve diğer kısmını hidayet önderlerine yerleştirmiştir. Kendisine mahsus kıldığı hidayet; insanı doğru yola tevfik etmesi, kalbini doğruya açmasıdır. Diğeri ise; irşad ehline, insanlara doğru yolu göstermek için verdiği hidayettir. Pekâlâ, doğru yolu gösterenler kimlerdir? Bizim muhtaç olduğumuz hakiki önderler kimlerdir? Bunun cevabı: Âlimlerimizdir. Bu ümmetin hakiki önderleri bu ümmetin Rabbani âlimleridir. Denilse ki: Neye göre ulemayı bu ümmetin önderleri yaptın? Derim ki: Birincisi; çünkü Allah (celle ve âlâ)’yı en iyi tanıyan ve O’ndan gereğince korkan Rabbani âlimlerdir. Allah (celle ve âlâ) şöyle buyuruyor: شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ وَالْمَلَائِكَةُ وَأُولُو الْعِلْمِ قَائِمًا بِالْقِسْطِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ “Allah hakkı ve adaleti ikame edip Kendisinden başka hiçbir ilah olmadığına şahadet etti. Melekler ve ilim sahipleri de buna şahitlik ettiler. Başka ilah yoktur, ancak O el-Aziz’dir, O el-Hâkim’dir.”[2] Ebu Abdullah el-Kurtubi (rahimehullah) “Allah şahadet etti, yani açıkladı ve bildirdi manasındadır” der. Ez-Zeccac “Şahit, şeyi bilen ve beyan edendir. Allah bize vahdaniyetini yarattıkları ve beyan ettikleriyle açıklamıştır” der.[3] Muhammed İbn-i Âşûr (rahimehullah) şöyle der: “İstersen şahadet etti yerine beyan etti ve delilleri ikame etti diyebilirsin. Mahlûkatın icad edilmesi gibi delillerle vahdaniyeti ispat etmeyi, şahidin açığa kavuşmuş ve belli olmuş bir davayı tasdik etmesine benzetmiştir. Melekler ise vahdaniyetini Rasûllere indirdikleri vahiyle ve dillendirdikleri medhiyelerle beyan etmişlerdir. Ve ilim ehli mülhitlere karşı ikame ettikleri hüccetlerle vahdaniyetini beyan etmişlerdir.”[4] Ve Abdurrahman bin Nâsır es-Sadi (rahimehullah) şöyle der: “Bu ayet-i kerimede Allah-u Teâlâ vahdaniyetini en güçlü şekilde kararlaştırıyor. Kendi şahitliği ve mahlûkatın en üstün ve seçkinleri olan meleklerin ve ilim ehlinin şahitlikleriyle. Allah-u Teâlâ’nın Kendisinden başka ilah olmadığına şahitlik etmesi, vahdaniyetini ispat eden hüccetler ve kat’i deliller ikame etmesiyle gerçekleşiyor. Bunun envai delillerini ufuklara ve mahlûkatın özlerine yerleştirmiştir… Meleklerin tevhide şahitliklerini Allah ve Rasûlleri bize haber vermişlerdir. İlim ehlinin şahitliğine gelince, onlar bütün dini mevzularda ve özellikle en önemlisi ve en üstünü ve şereflisi olan tevhid mevzusunda müracaat mercileridir. İlkinden sonuncusuna kadar bütün ilim ehli tevhid mevzusunda ittifak etmişlerdir, ona çağırmışlardır ve insanlara tevhide giden yolu beyan etmişlerdir. Bunun için şahitlik edilmiş olan bu gerçeğe mahlûkatın iltizam etmesi ve gereğince amel etmesi vacip olmuştur. Ayrıca bu ayet-i kerimede en şerefli işin tevhid ilmi olduğuna delil vardır. Çünkü Allah buna Kendisi şahitlik etmiştir ve kullarının en seçkinlerini buna şahit kılmıştır. Şahitlik ise ancak ilme ve yakine dayanır. Şahitlik gözle görme menzilindedir. Bunun için bu ayet-i kerimede tevhid ilminde bu menzile ulaşmamış olanın ilim ehlinden olmadığına da delil vardır. Ayrıca bu ayet-i kerime ilim ve ilim ehlinin faziletini başka birçok yönden de ortaya koymaktadır. Bunlardan biri şahitlik edilecek olan en muazzam meseleye Allah’ın sair insanlar arasından şahitliği ilim ehline mahsus kılmış olmasıdır. Sonra onların şahitliklerini Kendisinin ve meleklerin şahitliği ile birlikte zikretmiş olmasıdır. İlim ehlinin diğer bir seçkinliği ise Allah’ın onları insanların üzerine şahitler ve hüccet kılmış olmasıdır… Ayrıca Allah’ın ilim ehlinin şahitliğini kabul etmesi onları tezkiye ve ta’dil ettiğini de ifade etmektedir. Bunun kapsamında ulemanın adalet sahibi oldukları, diğer insanların onlara tabi oldukları, ulemanın ise kendilerine uyulması gereken önderler oldukları tespit edilmektedir.”[5] Ve Allah (celle ve âlâ) şöyle buyuruyor: إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ غَفُورٌ “Kulları içinde ancak âlimler Allah’tan korkar. Şüphesiz Allah azizdir, gafurdur.”[6] Ebu Abdullah el-Kurtubi (rahimehullah) şöyle der: “Bu ayet-i kerimede kast olunanlar Allah’ın kudretinden korkan ilim ehlidir. İbn-i Abbas (radiyallahu anhu) “Bunlar Allah-u Teâlâ’nın her şeye kadir olduğunu bilen kimselerdir” demiştir. Ve er-Rabi bin Enes “Allah’tan korkmayan bir kimse âlim değildir” demiştir. Nakledildiğine göre de Mücahid “Ancak Allah-u Teâlâ’dan korkan kimse fakihtir” demiştir.”[7] Abdurrahman bin Nâsır es-Sadi (rahimehullah) şöyle der: “Allah’ı daha iyi bilen, O’ndan daha çok korkar. Allah’tan korkması ise onun masiyetlerden uzak kalmasını ve korktuğu kimseye hazırlanmasını gerektirir. İşte bu da ilmin faziletini ve onun Allah’tan korkmaya sebep olduğuna delildir. Allah’tan korkanlar Allah’ın lütuf ve ihsanına mazhar olacak kimselerdir. Allah-u Teâlâ’nın buyurduğu gibi: “Allah onlardan razı olmuştur. Onlar da O’ndan hoşnut olmuşlardır. İşte bu Rabbinden korkan kimseler içindir.”[8] Ve ikincisi; çünkü eşyanın hakikatini istinbat eden ve insanlara beyan eden Rabbani âlimlerdir. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ لَاتَّبَعْتُمُ الشَّيْطَانَ إِلَّا قَلِيلًا “Kendilerine güven veya korkuya dair bir haber geldiğinde onu hemen yayıverirler. Hâlbuki bunu Rasûlü’ne veya içlerinden emir sahiplerine döndürmüş olsalardı, içlerinden istinbat yapanlar (işin hakikatini araştırıp çıkaranlar) onun ne olduğunu elbette bilirlerdi. Allah’ın üzerinizdeki lütfu ve rahmeti olmasaydı pek azınız müstesna şeytana uymuş gitmiştiniz.”[9] Ayet-i kerimede geçen emir sahipleri için Katade (rahimehullah) “âlimlerine” demiştir. Ve İbn-i Cureyc (rahimehullah) “Dinde fıkıh ve akıl sahibi olanlar” demiştir. Ve Ebu’l-Âliye (rahimehullah) da emir sahipleri “yani ilim ehli” demiştir.[10] İmam İbn-i Cerir (rahimehullah) şöyle der: “Göze kapalı kalanı veya kalbe gizli kalanı istihrac etmeye (çözümlemeye) istinbat denir.”[11] Ebu Abdullah el-Kurtubi (rahimehullah) şöyle der: “ اسْتِنْبَاط (İstinbat) “suyu istinbat ettim” den gelmedir. Zira “suyu istinbat ettim” yani “suyu çıkardım” manasına gelir. النَبَط (en-nebat) ilk kazıldıktan sonra kuyudan çıkartılan ilk sudur. Bu suya nebat adının verilmesinin sebebi toprakta olan bir şeyi çıkartmış olduklarından ötürüdür. Lügatte istinbat etmek, çıkartmak manasındadır.”[12] Binaenaleyh, ulema her aklın ulaşamadığı, her fehimin idrak edemediği hakikatleri ortaya çıkarabilen bir konuma sahiptirler. Zira ulema, hakikatleri beyan eden ilmin sahipleridirler. Bu ilim sadece vahye dayanan Kur’an ve Sünnet ilmidir. Allah (celle ve âlâ) her eşyanın hakikatini ya Kitabıyla ve(ya) Nebevi Sünnetle beyan etmiştir. Dolayısıyla her âlim Kur’an ve Sünnet ilminde fıkhına (derinliğine) göre yaratılışa, hakikatlerine ve yaratılışın sırlarına vakıf olabilir. Elbette bu durumda olanlar önderliğe en ehil olanlardır. Bunun için Allah (celle ve âlâ) ayet-i kerimede insanları “Kendilerine güven veya korkuya dair bir haber geldiğinde onu hemen yayıverirler” diyerek kınamıştır. Ve “Hâlbuki bunu Rasûlü’ne veya içlerinden emir sahiplerine döndürmüş olsalardı, içlerinden istinbat yapanlar (işin hakikatini araştırıp çıkaranlar) onun ne olduğunu elbette bilirlerdi” buyurarak da istinbat ehlinin tevcihlerine iltizam etmelerini tembihlemiştir. Özellikle doğru ve yanlışın, hak ve batılın, sünnet ve bid’atin, helal ve haramın iyice birbirine karıştığı zamanlarda istinbat ehline çok daha fazla ihtiyaç vardır. Zira bu zamanlarda eşyanın zahiri hakikatinin zıddı olan bir hâle girebilir. Özellikle bu, tesmiyelerde söz konusu olmaktadır. Bu konuda Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) çok önceden uyarıda bulunmuştur. İmam Ahmed (rahimehullah)’ın Ubade İbni’s-Samit (radiyallahu anhu)’dan tahric ettiği sahih hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: “Ümmetimden bir taife olacak, bunlar hamrı (içkiyi) isminden başka bir isimle adlandırarak helal kılacaklardır.” Nitekim insanın Rabbine ilk isyanı da ancak bu yoldan gerçekleşmiştir. Mel’ûn İblis, insanların babası Âdem (aleyhissalatu ve sellem)’e nehyedilmiş olan ağacı “ölümsüzlük ağacı” olarak tanıtmıştır. Binaenaleyh, aslında isim, şeyin hakikatine delalet eden lafızdır lakin nefislerin hüküm sürdüğü ve hevanın kalplere imam olduğu zamanlarda isim daima hakikatine delalet etmeyebilir, bilakis nadiren delalet eder. Ekser hâlde böyle zamanlarda isimler, içi gerçeklerinden boşaltılmış veya aslen ona ait olmayan başka gerçeklerle karıştırılmış veya hatta tamamıyla değiştirilmiş lafızlar olmaktan başka bir şey değillerdir. Bunun için özellikle böyle zamanlarda tahrif edilmiş isimleri hakikatine döndürebilen istinbat ehline ihtiyaç vardır. Ancak bu muhakkik âlimlere tabi olmakla insan doğru yoldan sapmaz. Bir de buna şeriatta hükümlerin isimlere terettüp ettiğini ilave edersek o zaman durumun ne kadar vehim olduğunu ve istinbat ehli ulemanın ne kadar önemli olduğunu anlamış oluruz. Zira şeriat eşyayı isimlendirmeden kavrayamaz ve yargılayamaz. Eşya aldığı isme göre hüküm alır. Mesela bir binaya cami dediğimizde farklı hüküm alır, mescit dediğimizde farklı hüküm alır ve musalla dediğimizde farklı hüküm alır. Aynı binaya Mescid-i Dırar dediğimiz zaman ise daha farklı bir hüküm alır. Aynı binanın hem cami hem mescit hem musalla ve hem de mescid-i dirar olması mümkün değildir. O binanın bu açıdan bir hakikati vardır. Binaya hakikatine münasip isim verildiğinde adalet kaim olur ve ancak o zaman şeriat hakkı ve adaleti ikame edebilir. Aksi takdirde şer’î hüküm mucibi olan yaratılışa isabet etmemiş olur. Yaratmak da emretmek de Allah’a aittir. O (celle ve âlâ) eşyayı yaratmıştır ve ona en uygun hükmü vermiştir. Hükmü de zahire bağlamıştır. Ama eşyanın batıni (hakikati) zahiriyle mutabık olmadığı zaman hakikati istinbat ederek adaleti kaim ve şeriatı hâkim kılacak istinbat ehli muhakkik âlimlere ihtiyaç vardır. Özellikle şu günlerde tekfirci, harici, mürcie, sahveci, bid’atçi gibi isimler herkesin ağzındadır ve herkes bu isimleri kullanarak başkalarını yargılamaktadır. Pekâlâ, bu isimlerin şer’î hakikatleri nedir? Verilen isim o muayyen şahsa ne kadar mutabıktır? Ama bu kimin umurunda? Kör taassubun hâkim olduğu kalp için hakikatler ne zaman önemli olmuştur ki? Fakat Rabbine kavuşmayı arzulayanlar için önemlidir. Çünkü Allah (azze ve celle) sadece hakikatlere bakar… Senin hakikatine bakar! Bunun için Rabbani âlimler hakiki önderlerimizdir. Üçüncüsü; çünkü Rabbani âlimler enbiyanın varisleridir. İmam Ebu Davud (rahimehullah)’ın Ebu’d-Derda (radiyallahu anhu)’dan tahric ettiği hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) şöyle buyuruyor: وَإِنَّ الْعُلَمَاءَ وَرَثَةُ الأَنْبِيَاءِ وَإِنَّ الأَنْبِيَاءَ لَمْ يُوَرِّثُوا دِينَارًا وَلاَ دِرْهَمًا وَرَّثُوا الْعِلْمَ فَمَنْ أَخَذَهُ أَخَذَ بِحَظٍّ وَافِرٍ “Âlimler Nebilerin varisleridir. Nebiler miras olarak dinar ve dirhem bırakmazlar, ilim bırakırlar. Kim o ilmi elde ederse çok büyük bir nasip elde etmiş olur.” Hafız Ebu’l-Abbas el-Kurtubi (rahimehullah) şöyle der: “Âbid oldukları miktarda âbidlerde ondan ilim miras almalarına rağmen Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem) varisliği âlimlere mahsus kılmıştır. Çünkü ilmi taşıma konusunda ve ilmi insanlara tebliğ etmekte ve onları irşad etmekte ve hidayet etmekte Nebi (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in naibleri âlimlerdir. Ondan (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’den sonra ümmetin maslahatını bilen, onun sünnetini koruyan ve şeriatını muhafaza eden onlardır. Bunun için onun varisliğini en çok hak eden ve naibliğe ve hilafete en layık olan âlimlerdir.”[13] Bu manada Rabbani âlimler, önderliği, imamlığı Nebi (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’den miras almışlardır. Elbette onlar imamlığa varis olacaklar. Onlar ki Allah’ın kitabının hafızlarıdır, onlar ki Rasûlü Muhammed (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)’in sünnetinin hafızlarıdır. Onlarla Allah (celle ve âlâ) sünneti ihya ediyor ve onlarla bid’ati yok ediyor. Melekler semanın bekçileridir. Âlimler de arzın bekçileridir. Ve dördüncü ve sonuncusu; çünkü Rabbani âlimler hidayetle en çok va’d edilmiş olanlardır. Allah (subhanehu ve teâlâ) şöyle buyuruyor: وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ “Yolumuzda cihad edenleri, muhakkak ki onları yollarımıza hidayet ederiz. Muhakkak ki Allah muhsinlerle beraberdir.”[14] İmam Süfyan bin Uyeyne (rahimehullah) İmam Abdullah bin Mübarek (rahimehullah)’a şöyle demiştir: “İnsanların ihtilaf ettiğini gördüğünde mücahidler ve hendek ehliyle beraber ol. Zira Allah-u Teâlâ “onları muhakkak hidayet ederiz” buyurmaktadır.”[15] İmam Süfyan bin Uyeyne (rahimehullah)’ın insanlar derken kastettiği âlimlerdir. Çünkü âlim olmayanların ihtilafı önemsizdir. Mücahidler ve hendek ehliyle kastettiği de mücahid âlimlerdir çünkü cihad ikidir: Nefisle mücadele ve düşmanla mücadele. Cihad ehli âlimler iki tür cihadı da yaptıklarından dolayı bu ayetle muhatap olmaya en layık olanlardır. Dolayısıyla ulemanın ihtilaf ettikleri mevzularda hakka tevfik edilmeye en layık olanlar da mücahid Rabbani âlimlerdir. Ayet-i kerimede وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا kavli “Bizim uğrumuza, Bizim yolumuzda, Bizim rızamız için çaba sarf edenler, nefsiyle mücadele edenler, ilmiyle amel edenler, düşmana karşı savaşanlar” manasındadır ve لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا kavli “onları muhakkak yollarımıza hidayet ederiz” manasındadır. لَنَهْدِيَنَّهُمْ cümlesinin نَهْدِي fiilinin (hidayet ederiz) başındaki lâm harfi te’kid lâmıdır ve sonuna bitişik olan nun harfi de şeddelidir. İkisi de mananın pekiştirilmesini sağlar. Dolayısıyla ilmiyle ve eliyle Allah yolunda cihad edenlerin hidayet edilmeleri hususunda Allah (celle ve âlâ)’nın çok kuvvetli bir va’di vardır. Özellikle şu zamanda şirki, küfrü ve bid’ati her tarafa yayan ve Müslümanları ifsad eden bu müfsid nizamlara karşı savaşmak elbette hak üzere olmanın en belirgin alâmetlerinden birisidir. Sahabenin menheci üzere Kur’an ve Sünnet’i yaşamakla cihad vasfını birleştirmiş olan Rabbani âlimler, işte bunlar hidayet olunmaya en layık olan kişilerdir. Binaenaleyh, hakiki önderler de onlardır. Zira hidayete en yakın olan halkı da hidayet üzere tevcih etmeye en yakın olandır. İmam eş-Şabi (rahimehullah) şöyle der: “Her ümmetin en şerlileri âlimleridir. İslam ümmeti hariç… Onların en hayırlıları âlimleridir.” Ve İmam İbn-i Teymiyye (rahimehullah) şöyle der: “Çünkü İslam ümmeti dışında her ümmet dalalet üzeredir. Onları saptıran âlimleri olmuştur. Bunun için en şerlileri âlimleridir. Ama Müslümanlar hidayet üzeredirler. Hidayet ise ancak âlimleri ile belli olur. Bunun için âlimleri en hayırlılarıdır.” Üstünlük sadece ilim ehlindedir. Onlar, hidayet arayanlar için hidayet ehli rehberdir. Kişinin değeri yaptığı iyiliğe göredir. Sadece cahiller ilim ehline düşmandır. Kendini ilme ada ve ondan başkasını isteme. Zira insanlar ölü, ilim ehli diridir. İnsanlar ölü, ilim ehli diridir. [1] Er-Reddu ala’z-Zenadika ve’l-Cehmiyye, 6. El-Matbeatu’s-Selefiyye baskısı h.1393 [2] Al-i İmran 18 [3] El-Camiu li Ahkami’l-Kur’an 4/42. Daru’l-Kutubi’l-Mısriyye, ikinci baskı h.1384 [4] Et-Tahriru ve’t-Tenvir 3/44. Muessesetu’t-Tarihi’l-Arabi, birinci baskı 1420 [5] Teysiru’l-Kerimi’r-Rahman 124/125. Muessesetu’r-Risale, birinci baskı 1421 [6] El-Fatır 28 [7] El-Camiu li Ahkami’l-Kur’an 14/343,344. Daru’l-Kutubi’l-Mısriyye, ikinci baskı h.1384 [8] Teysiru’l-Kerimi’r-Rahman 689. Muessesetu’r-Risale, birinci baskı 1421 [9] En-Nisa 83 [10] Camiu’l-Beyan 8/572. Muessesetu’r-Risale, birinci baskı 1420 [11] Camiu’l-Beyan 8/571. Muessesetu’r-Risale, birinci baskı 1420 [12] El-Camiu li Ahkami’l-Kur’an 5/292. Daru’l-Kutubi’l-Mısriyye, ikinci baskı h.1384 [13] El-Mufhim 6/686. Dar-u İbn-i Kesir, birinci baskı h.1417 [14] El-Ankebut 69 [15] El-Camiu li Ahkami’l-Kur’an13/365. Daru’l-Kutubi’l-Mısriyye, ikinci baskı h.1384 Tarık Ebu Abdullah