Münafıkların 50 Alâmeti : 8 – Küfür Merkezleri İnşa Etmek Allah Yolunda Alıkoymak Ve Müslümanları Bölmek !

Müslüman’ın Alameti – Namaz

1 yıl önce

Kıyamet Alametleri – 4

1 yıl önce

Kur’ân Deryasından İncelikler (2)

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين 3) وَقُلْنَا يَا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا “Dedik ki: “Ey Adem! Sen ve eşin (Havva) cennette oturun/ikamet edin. Ve ondan (cennet yiyeceklerinden) dilediğiniz yerde bol bol yiyin.” (Bakara sûresi, 35. ayet) وَإِذْ قُلْنَا ادْخُلُوا هَذِهِ الْقَرْيَةَ فَكُلُوا مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا “Hani bir vakit (İsrailoğullarına) demiştik ki: “Şu şehre (Kudüs’e) girin de ondan (orada bulunan yiyeceklerden) dilediğiniz yerde bol bol yiyin.” (Bakara sûresi, 58. ayet) İlk ayette “bol bol” diye tercüme ettiğimiz رَغَدًا kelimesi, “dilediğiniz yerde” diye tercüme ettiğimiz حَيْثُ شِئْتُمَا ifadesinin önüne alınmış, ancak Musa (aleyhisselam) ve İsrailoğulları kıssasının anlatıldığı diğer ayette ise رَغَدًا kelimesi sonra getirilmiştir. Çünkü ilk ayette cennetten, diğer ayette ise dünyadaki bir bölgeden söz edilmektedir. Cennetin bolluğu ve genişliği dünyanın bolluk ve genişliğinden çok önde olduğu, bu ikisi asla eşit ve aynı konumda olmadığı için ilk ayette öne getirilmiştir. 4) Kur’ân’da ne kadar “sana sorarlar” denilmişse sorunun cevabının en başında “قُلْ (de ki)” ifadesi gelmiştir. Örneğin: “Sana hilallerden sorarlar, de ki…”, “Sana içki ve kumardan sorarlar, de ki…”, “Sana yetimlerden sorarlar, deki…” gibi. Ancak Bakara sûresi, 186. ayette ise Allah Teâlâ: “Kullarım sana benden sordukları zaman” dedikten sonra “قُلْ” ifadesini kullanmadan: “şüphesiz ki ben yakınım, bana dua ettiği zaman dua edenin duasına icabet ederim.” demiştir! Burada şuna işaret vardır; Duada Allah Teâlâ ile kulları arasında hiçbir aracı yoktur. O, kullarına arada hiçbir vasıtaya ihtiyaç duyulmayacak kadar yakındır. Kul Rabbine dua ettiği zaman direk O’ndan istemeli, araya hiçbir vasıta koymamalıdır, velev ki bu vasıta Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bile olsa! 5) قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَا يَمْلِكُونَ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الْأَرْضِ وَمَا لَهُمْ فِيهِمَا مِنْ شِرْكٍ وَمَا لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِير وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ (Müşriklere) de ki: “Allah’tan başka (size fayda vereceğini ve sizden zararı kaldıracağını) iddia ettiklerinize dua edin (onlardan isteyin!) Onlar ne göklerde ne de yerde zerre ağırlığınca bir şeye sahip değildirler. Onların buralarda (göklerde ve yerde) hiçbir ortaklığı yoktur. O’nun (Allah’ın) onlardan hiçbir yardımcısı yoktur. Onun katında şefaat ancak izin verdiği kimseye fayda verir.” (Sebe’ sûresi, 22-23. ayet) Bu ayetler, dua şirki ağacını köklerinden sökmekte, Allah’tan başkalarına dua edenlerin tutundukları bütün temel gerekçeleri iptal etmektedir. Şöyle ki; Allah Teâlâ’dan başkasına dua eden biri dua ettiği kimsede veya şeyde şu 4 vasıftan birinin bulunduğuna inandığı için dua eder, eğer bunlardan biri yok ise icabet etmede/fayda vermede bir etkisi olmayacağı için dua etmez. Çünkü bu halde Allah’tan başkasına ibadet sarf etmenin, ona dua etmenin batıl ve sapıklık olduğu apaçıktır: 1) Kendisinden istediği şeye malik (sahip) olması. Allah Teâlâ bunu: “Onlar ne göklerde ne de yerde zerre ağırlığınca bir şeye sahip değildirler” diye haber vererek nefyetmiştir. 2) Malik değilse de malik olana (Allah’a) ortak olması. Bunu: “Onların buralarda (göklerde ve yerde) hiçbir ortaklığı yoktur” diyerek reddetmiştir. 3) Ortak değilse de O‘na yardımcı olması. Bunu ise: “O’nun (Allah’ın) onlardan hiçbir yardımcısı yoktur” sözüyle kabul etmemiştir. 4) Yardımcı değilse de O’nun katında şefaat eden olması (aracılık etmesi.) Bunu da: “O’nun katında şefaat ancak izin verdiği kimseye fayda verir” diyerek inkar etmiştir. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

1 yıl önce

İrancı Olmak !

5 ay önce

Kur’ân Deryasından İncelikler (3)

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين 6) وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ “(Yeryüzünde) hiçbir fitne (şirk) kalmayıp din yalnızca Allah’a ait oluncaya (O’nun dini diğer dinlere üstün gelinceye, sadece Allah’a ibadet edilinceye) kadar onlarla savaşın.” (Bakara sûresi, 193. ayet meali) وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ “(Yeryüzünde) hiçbir fitne (şirk) kalmayıp dinin tamamı yalnızca Allah’a ait oluncaya (O’nun dini diğer dinlere üstün gelinceye, sadece Allah’a ibadet edilinceye) kadar onlarla savaşın.” (Enfâl sûresi, 39. ayet meali) Bu iki ayet arasındaki tek fark, Enfâl ayetinde “tamamı” diye tercüme ettiğimiz كُلُّهُ ifadesinin zikredilmiş olması, Bakara ayetinde ise bu ifadenin olmayışıdır. Evet, Bakara ayetindeki din ile de elbette ki dinin tamamı kastedilmektedir ve Enfâl ayetinde كُلُّهُ ifadesi zikredilmeseydi bile yine kastın dinin tamamı olduğu anlaşılırdı. Ancak Enfâl ayetinde bu manayı tekit etmek için كُلُّهُ ifadesi zikredilmişken, Bakara ayetinde ise bulunmamaktadır! Bunun nedeni şöyledir: Enfâl ayetinde, kıyamete kadar her zaman ve mekanda İslam dinine girinceye ya da cizye verme karşılığında belli şartlarla müslümanların hakimiyeti altında yaşamayı kabul edinceye kadar (ki cumhura göre cizye sadece Yahudi, Hristiyan ve Mecusilerden kabul edilir, bunun dışındaki kâfirler için ise sadece İslam’a girme seçeneği vardır) kâfirlerle savaşmaya devam edilmesi emredilmiştir. Yani bu emir genel olup bütün kâfirler için geçerlidir. Ayet genel kâfirler hakkında olunca genelliği/kapsayıcılığı ifade eden كُلُّهُ ifadesinin zikredilmesi münasib olmuştur. Bakara ayetindeki savaş emri ise bütün kâfirler için söz konusu olmayıp Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) zamanındaki Mekke/Kureyş kâfirlerine özel bir hükümdür. Zira ayetin hemen öncesindeki 191 ve 192. ayetler okunduğunda bu açık bir şekilde anlaşılmaktadır. Hüküm özele yönelik olunca geneli ifade eden lafız zikredilmemiştir. 7) فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دَارِهِمْ جَاثِمِينَ “Bunun üzerine onları şiddetli sarsıntı yakaladı da oldukları yurtta dizleri üzere çöke kaldılar.” (A’râf sûresi, 78. ayet meali) وَأَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ “O zulmedenleri çığlık yakaladı da yurtlarında dizleri üzere çöke kaldılar.” (Hûd sûresi, 67. ayet meali) İlk ayette Allah Teâlâ Salih (aleyhisselam)’ın kavmi Semûd kavmine الرَّجْفَة (racfe) ile, diğer ayette ise الصَّيْحَة (sayha) ile azap ettiğini ve bu azap sonucu dizleri ve yüzleri üzere devrilerek öldüklerini haber vermiştir. الرَّجْفَة yeryüzünde meydana gelen sert ve şiddetli sarsıntı, الصَّيْحَة ise semada bağırdığı/çığlık attığı zaman melekten çıkan yüksek/güçlü, kalbi yerinden çıkaran ses anlamındadır. Dikkat edilirse الرَّجْفَة‘nin zikredildiği ilk ayette دَارِهِمْ (oldukları yurt) deniliyorken الصَّيْحَة‘nın geçtiği ikinci ayette ise دِيَارِهِمْ (yurtları) olarak gelmiştir. Yani ilk ayette “yurt” anlamında دَار olarak tekil kalıpta gelmiş, ikinci ayette ise “yurtlar” anlamında دِيَار olarak çoğul kalıpta gelmiştir! Bunun sebebi şudur: الرَّجْفَة sarsıntının olduğu o azabın indiği yer ile sınırlıdır, bu yüzden tekil gelmiştir. Kur’ân’da الرَّجْفَةnin kullanıldığı diğer ayetler olan A’râf 91 ve Ankebût 37. ayetlerde de دَارِهِمْ olarak gelmiştir. الصَّيْحَة ise, sesin verildiği yerin dışında başka bölgelere de ulaşabilip azap edilmeyen kimseler de sesi işitebilirler. Bu nedenle الصَّيْحَة zikredilince دِيَارِهِمْ diye çoğul gelmiştir. Bunun aynısı Hûd 94. ayette de görülmektedir. 8) لَوِ اطَّلَعْتَ عَلَيْهِمْ لَوَلَّيْتَ مِنْهُمْ فِرَارًا وَلَمُلِئْتَ مِنْهُمْ رُعْبًا “…Eğer onlara muttali olsaydın, mutlaka geri dönüp onlardan kaçardın ve onlardan kalbin korku ile dolardı.” (Kehf sûresi, 18. ayet meali) Yani derin ve uzun bir uykuya dalmış olan Ashâb-ı Kehf kıssasındaki gençleri o hallerinde görseydin onlardan korkup kaçardın. Ayette önce “onlardan kaçardın” denilmekte, sonra “kalbin korku ile dolardı” denilmektedir. Normal bir bakışla bakıldığında önce “kalbin korku ile dolardı”, sonra “onlardan kaçardın” denilmesi uygun gözükmektedir. Zira kişi ilk başta korkar ve bunun neticesinde kaçar. Ancak durum tam tersidir! Ayette söz edilen korku, korkutan şeyden kaçtıktan sonra giden bir korku değil, bilakis kaçtıktan sonra da kalpte kalmaya devam eden bir korkudur. Çünkü -ayetin en başında geçen: “Sen onları uyanık sanırsın, halbuki onlar uykudadırlar” cümlesinden anlaşıldığı üzere- o gençler gözleri açık bir şekilde uyudukları için çok korkunç bir görünüşleri vardı ve Allah Teâlâ onlara büyük bir heybet giydirmişti. Öyle ki şayet birisi onları görseydi, görünüşleri zihnine yerleşir ve kalbindeki korku onlardan kaçtıktan sonra da devam ederdi. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

1 yıl önce

Kur’ân Deryasından İncelikler (1)

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Alemlerin Rabbi, her şeye gücü yeten, her işinde bir hikmet olan (el-Hakîm), bütün inceliklere vakıf olan (el-Latîf) Allah (subhanehu ve teâlâ)’nın kelamı, O’nun Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in en büyük mucizesi olan Kur’ân-ı Kerîm, hiç şüphesiz devasa bir hazine, inci ve mercan dolu, nice acâib manalar barındıran bir okyanus, faideleri çıkarmakla tükenmeyen, her zamanda canlı ve dipdiri olan, sanki bu zamanda inmiş gibi taptaze olan bir kitaptır. O’nun hiçbir kelimesi ve cümlesi boşa kullanılmamış, hiçbir lafzı gelişigüzel seçilmemiş, hepsi bir hikmetle yerleştirilmiştir. O öyle bir kitaptır ki, -Haşr sûresindeki meşhur ayette ifade edildiği üzere- şayet Allah O’nu bir dağa indirseydi dağ Allah korkusundan başını eğer ve çatlar, paramparça olurdu. Sahabeden günümüze Allah Teâlâ’nın ilham etmesiyle Kur’ân’dan pek çok nükteler çıkarılmış, nice ince ve çok hoş manalar, işaretler tespit edilmiştir. Ve şu zamana kadar kimseye zahir olmamış Kur’ânî bir işareti, bir inceliği bu zamanda Allah Teâlâ dilediği bir kuluna ilham edip açabilir. Mümin bu incelikleri öğrendiği zaman imanı artar, kalbi canlanır, içi ferahlar ve Kur’ân’a karşı muhabbeti artar, O’nu okumaya, anlamaya ve üzerinde tefekkür etmeye şevki oluşur. İnşaallah arada bir olmak üzere “Kur’ân Deryasından İncelikler” başlığı altında, zorlama yapılmadan, hileye başvurulmadan, göz ardı edilmeden çıkarılmış ve Kur’ân’a, Sünnet’e ve selefin anlayışına aykırı düşmeyen, bildiğim, öğrendiğim Kur’ânî nükteler paylaşmak istiyorum. Bunu yaparken belli bir sıra gözetmeyeceğim. Rabbimden bu amelimi kabul etmesini, faydalı ve hayırlara vesile kılmasını niyaz ediyorum. 1) “Ey iman edenler! Zannın birçoğundan kaçının. Çünkü zannın bazısı günahtır. Tecessüs etmeyin. Bazınız bazınızın gıybetini yapmasın…” (Hucurât sûresi, 12. ayet meali) Bu ayetinde Allah Teâlâ ilk olarak sû-i zan’dan, sonra tecessüs’den yani kusur araştırmaktan, sonra da gıybetten nehyetmiştir. Çünkü kişi en başta sû-i zan yapar. Bu kapı açıldıktan sonra zannından emin olmak için tecessüs etmeye başlar. Zira sû-i zan yapmasaydı tecessüs etmezdi. Tecessüs ettikten sonra da gördüğü veya işittiği kusurları başkalarına anlatarak gıybet eder. 2) “Mücrim, o günün azabından (kurtulmak için) oğullarını, karısını, kardeşini, kendisini barındırıp koruyan aşiretini, (hatta) yeryüzündeki herkesi fidye olarak verip (feda edip) de sonra kendisini kurtarmayı ister.” (Meâric sûresi, 11-14. ayetler meali) Dikkat edilirse ayette anne ve baba zikredilmemektedir! Çünkü kendisini azaptan kurtarmak için anne ve babasını fidye olarak vermeyi istemesi Allah Teâlâ’yı gazaplandırır. Zira Allah katında anne ve babanın konumu büyüktür, Allah insana ana-babasına iyilik yapmasını emretmiştir. Bu yüzden mücrim bunu istemeye cüret edemez. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. Ömer Faruk

1 yıl önce

Hak ile Batılın Misali

Allah Gökten bir su indirdi de dereler kendi miktarınca çağlayıp aktı. Sel de yüze vuran bir köpük yüklendi. Bir süs veya bir meta sağlamak için ateşte üzerine yakıp-erittikleri şeylerde de bunun gibi bir köpük vardır. İşte Allah, hak ile batıla böyle örnekler verir. Köpüğe gelince, o atılır gider, insanlara yarar sağlayacak şey ise, yeryüzünde kalır. İşte Allah örnekleri böyle vermektedir. (Ra’d Sûresi, 17. Ayet Meali) Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a mahsustur. Rasûlullah’a salât ve selam olsun. Ra’d sûresi kâinatla ilgili ayetlerin zikriyle doludur. Sûrede, semanın yükseltilmesi, güneş ve ayın insanlara musahhar kılınması, yeryüzün yayılması zikredilmiştir. Yine, dağlar ve nehirlerden bahsedilmiş ve -kaynağı bir olmasına rağmen- yaratıklardaki türlülükle Allah’ın azametine dikkat çekilmiştir. Aynı su ile sulanmalarına rağmen farklı meyvelerin çıkması bunun örneklerindendir. İnsanın gözü önünde şimşek ve yıldırım gösterilmiş ve bunlarla korkutulmuştur. Bulutlarla minnette bulunulmuştur. Kâinatla ilgili bu ayetler, Allah’u Teâlâ’nın şu buyruğu ile son bulur: “Göklerde ve yerde her ne varsa -isteyerek de olsa, istemeyerek de olsa Allah'a secde eder. Sabah akşam gölgeleri de (O'na secde eder).”1 Yaratma ve oluşturmayla, yine yasaklama ve teşvikle ilgili olan şer’i emrin kader yönü tek bir merciden olunca -ki bu Allah’u Teâlâ’dır-, insan için gayp olan, bilmediği ya da düşmanı olduğu meselelerin; gördüğü, hissettiği ve şahidi olduğu örneklerle anlatılması gerekmiştir. Böylece sunum daha etkili olacak ve aynı zamanda bir şahit ve kendisi için bir hüccet olacaktır. İşte burada Kur’an’ın yüce misali gelmektedir: “Semadan su indirdi… Allah misallerini böyle verir.” Misal ve misaller: Misal, kelamın süsü, kelimelerin özü ve manaların güzelliğidir.2 İmam Cürcani (rahimehullah) şöyle der: “Bilmelisin ki, akıl sahibi kimselerin ittifak ettikleri konulardan birisi de şudur: Misallendirme, manaların akabinde geldiğinde veya sunumda kısa bir şekilde belirginleştiğinde, asıl şekli alıp kendi şekline sokabildiğinde; ona güzellik elbisesi giydirir, menkıbelik kazandırır, değerini artırır, ateşini çoğaltır, nefislerin harekete geçmesinde gücüne güç katar, kalpleri kendisine cezbeder, uzak ülkelerdeki zihinler ona akarak gelir, tabiatlar ona tutkuyla bağlanır… Eğer bu vaazsa, gönül için daha şifalı, düşünme için daha etkili, uyarı ve mende daha tesirli; perdenin kaldırılıp amacın görülmesine, hastanın iyileşmesi ve susuzun susuzluğunun giderilmesine daha uygundur.”3 Bu Kur’an ayeti, parlayan bir incidir. Neresinden gelirsen gel, onu bir nur ve ışık olarak bulursun. Allah’a yemin olsun ki, eğer bu dünyadaki bir mahlûk olarak belirecek olsa, insanlar onu, pürüzü olmayan bir mücevher olarak görürlerdi. Yüzü saf olduğu gibi içi de saf olan bir mücevher. Onun yüz yönü vardır, nasıl gelirsen ve hangi yönünden bakarsan, seni şaşırtacak yönleri… Bu ayetin misallendirmesi üzerinde durduğum kadar, başka manalı misaller üzerinde durduğumu hatırlamıyorum. O, tüm noksanlıklardan münezzehtir. Kelamı ne kadar yüce ve ne kadar güzeldir! Ayette, Rabbin mahlûkatını yaratmasındaki hikmetinin delili bulunmaktadır. Bu, mahlûkatın -türleriyle birlikte- imtihan ve fitne için yaratılmış olmalarıdır. Ayette, bu dünyada sünnetlerin/kanunların cereyan ettiğinin delili vardır. Bazen fiil rabbe isnat edilmiştir: “İndirdi”. Bazen de mahlûka isnat edilmiştir: “Yakıyorlar.” Meşhur olan diğer kıraatte ise: “Yakıyorsunuz” geçmektedir. Onun kanunları değişmez. Ayette, hayrın şer getirmeyeceği, ancak şerrin bu hayatın ondan ayrılamayacağı ve yaşamın onsuz düşünülemeyeceği bir kaderi olduğu ifade edilmektedir: “Gökten bir su indirdi de dereler kendi miktarınca çağlayıp aktı.” Ayette, insanlara faydalı olan bazı şeyler vardır ki bunlar, yaratılışın aslında olduğu gibi kaderi fıtrat üzerine kurulmamıştır. Bilakis bu maksatların gerçekleştirilebilmesi için insanın çalışması gerekmektedir. “Bir süs veya bir meta sağlamak için ateşte üzerine yakıp-erittikleri şeyler…” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) döneminde hurma ağaçlarının aşılanması olayı hatıralarımızdan çok uzak değildir. Ayette, -farklı ve türlü olsalar da- yaratıkların birliği ve yaratıcının tek olduğu ifade edilmektedir. Birinci misal, suludur. İkinci misal ise, ateşli. Yine bunların dışında birçok manalar bulunmaktadır. Ancak ayetteki en büyük mana: “Allah, hak ile batıla böyle örnekler verir” kısmındadır. Hakkın batıl karşısındaki konumu ve batılın hak karşısındaki konumu, hak ile batılın misali ve kimin galip geleceği… Batıl, üste çıkan köpüktür: İmtihan ve sınama için Allah’u Teâlâ’nın mahlûkatına koymuş olduğu kader ve fitnelerinden birisi de, köpüğün üste çıkması, kendisini büyük göstermesi, şekil olarak şişmesi ve başkalarına karşı büyüklenmesidir. Bununla birlikte onun içi, boş, değersiz, ruhsuz ve hayatsızdır. Bu konumuyla toplumları fitneye düşürmekte, gözlerini ve bakışlarını çelmektedir. İnsanlarda onunla birlikte zahiri bir yüceliğe ulaşmayı isteyerek ve onun yükselip büyüdüğü gibi yükselmeyi umarak ona boyun eğer ve onun karşısında alçalırlar. İşte bu köpük, eşyanın döküntüsü ve enkazıdır. Yerin pisliği ve çöpüdür. Eşyanın atık ve değersizidir. Bu köpük, ucuz kabuktur. Hiçbir faydası ve değeri olmayan fazlalıktır. İnsanların ihtiyaç duymayıp almadıkları ve onlardan kurtulmak için Allah’ın rahmetini bekleyerek yol kenarına attıklarıdır… Allah’a yemin olsun ki evet, batıl budur, bunlarda ehli ve adamları… Lakin bu cahil nefisler gerçekleri nasıl görebilecek, görüşleri bu aldatıcı perdeleri yırtıp varlığın hakikatine nasıl vakıf olabilecek? İnsanlar şöyle dememişler miydi: “Keşke, Karun'a verilenin bir benzeri bizim de olsaydı. Gerçekten o, büyük bir pay sahibidir.” Mahlûklar ne kadar da zayıf. Yalancı görüntüler karşısında düşüşleri ne kadar da hızlı. Zamanımızda, şer büyüdü ve şişti. Yeryüzündeki mekânları ve hayatın zamanını doldurmaya başladı. İnsanların gözlerini ve kalplerini onun çehreleri doldurmakta. Şer, kral ve yönetici oldu. Onun, yaptıklarını insanlara süslü gösteren, kalplerini korku ve sevgiyle dolduran sihirbazları vardır. Onlar şöyle derler: Yöneticimiz, Allah yöneticimizi korusun! O olmasaydı biz doğmazdık. Öyleyse yöneticimizin yolunda ölmeliyiz. Yöneticimiz, Allah yöneticimizi korusun! O olmasaydı, yiyemez, içemez, yemeklerimizin tadı olmaz, içeceklerimiz içilmez olurdu. Yöneticimiz, Allah yöneticimizi korusun! Bize şeref ve özgürlük veren odur. Yöneticimiz, Allah yöneticimizi korusun! Onun bereketiyle kadınlarımızın nesli çoğaldı. Yöneticimiz, yöneticimiz… Allah’ın laneti yöneticimiz üzerine olsun. Allah’a yemin olsun ki, o sadece üste çıkan köpüktür. Batıl, fahişe ve pezevengi oldu. Lakin yükseldi ve bir yıldız ve kahraman oldu. İnsanların hayatlarını ezberledikleri, şekil ve sıfatlarını inceledikleri, adım adım taklit ettikleri önder ve örnek oldu. Hatta köpek gibi havlayacak olsa, kulları da onun gibi havlar oldular. Gözünü çevir ve düşünceni gezdir. Ne görürsün garip kardeşim. Bunlar, her geçen gün daha da şişen hava kabarcıklarıdır. Müslümanlar bu köpüklere bağlanınca, onun hukukuna yönelince, halleri ne oldu, işleri ne ile son buldu? Selin önündeki çerçöp… Evet, onlar alçak ve ucuz köpüğe bağlanan çerçöptürler. Anlaşılmaz sözlerle bağırıyorlar: Biz daha yüksekteyiz… Biz daha yukarıda değil miyiz, her şeyin meyvelerinin bizim için devşirildiği konumda değil miyiz? Yeryüzünün kaynaklarını yiyor, mallarımız, petrolümüz ve altınlarımızla, istediğimiz yerden istediğimiz şeyi alabiliyoruz. İşte en kolay ulaşım araçlarına biniyor, en güzel yemekleri yiyor ve en kaliteli elbiseleri giyiyoruz! Bundan dolayı, cehennemde oldukları halde cennette olduklarını zanneden topluluklar arasında, İslam ehlinin bu günlerdeki hali gibisini göremezsin. Orada basın, zındık davetçiler ve sarıklı şeyhlerden oluşan sihirbazlar, saptırma ve akılları bozma işini yürütmektedirler. Onlar gece gündüz şöyle bağırırlar: Ülkemiz çok iyidir. Durumumuz, bu halinden daha iyi bir halde olamaz. Yöneticimiz iliklerine kadar bilinçle doludur. Ülkemiz güven içerisindedir. Bundan başka daha ne istiyorsunuz? Daha kalıcı ve daha güçlü olan haktır: Allah (azze ve celle) “Hak olan çağrı yalnızca O'nadır. Onların Allah'tan başka çağırdıkları ise, onlara hiç bir şeyle cevap veremezler. Onların durumu yalnızca, ağzına gelsin diye, iki avucunu suya uzatanın boşuna beklemesi gibidir. Oysa ona gelmez. İnkâr edenlerin duası, sapıklık içinde olmaktan başkası değildir.”4 Hakka tabi olan ve bağlanan ise “Yanında Allah’ı bulmuştur ve Oda onun hesabını tam olarak vermiştir.” Allah (azze ve celle) “Apaçık haktır.” İnsanların arasındaki cahillerin haktan yüz çevirip ona tabi olmamalarının sebeplerinden biriside, hakkın zayıf olduğunu, az faydası olduğunu, ona bağlananların ancak hüsran ve yok olduklarını zannederek bunu benimsemenin getireceklerini ve onun gerekliliklerine bağlamayı zor görmeleridir. Buna karşın, görünümü çokluk ve kuvvet, yükseklik ve yücelik olanı kabul etmektedirler. Çünkü nefislerin cahilliklerinden birisi de, yakın olana bağlanıp zahir ile aldanmaları, manalara ve gizli hakikatlere ise dalmamalarıdır. Sadece kısa bir süredir, sonra hakikat ortaya çıkacak ve batıllarının ruhu olmadığı, zayıf ve yok olacağı, çokluğunun ise sadece su köpükleri olduğunu anlayacaklardır. Ve hak, ezici gücüyle ortaya çıkıp batılın setlerini bir tufan gibi darmadağın edecektir. Allah’u Teâlâ’ya bağlanmanın izzetiyle ve müminlerin ona vefasıyla yücelecektir. Ehlinin kalplerinde kökleşmesiyle gücü daha da artacaktır. İnsanlar onlara karşı tek bir yaydan atsalar da, ondan vazgeçmeyeceklerdir. Kabirlerine gidene dek o kalplerinden gitmeyecektir. Ruhları bedenlerinden ayrılana kadar ondan ayrılmayacaklardır. O, onlara ve kalplerinin derinliklerine o derece karışmıştır ki, adeta onda, ruhun cesetteki konumunda olmuştur. O, onların kalplerinde ve akıllarında kökleşmiştir. Hak, hiçbir şeyin engel olarak duramayacağı şiddetli bir seldir. Yöneldiğinde, aydınlık bakımından fecrin kılıcı gibidir. Karanlığı yarıp boğazlar. Batılın sahip olduğu tek şey ise, elindeki kalburuyla nuru örtmeye çalışması olacaktır. “Onlar, Allah'ın nurunu ağızlarıyla söndürmek istiyorlar. Oysa Allah, kendi nurunu tamamlayıcıdır; kâfirler hoş görmese bile.” Hak, hayatı aydınlatan ışık, yeryüzünü sulayan sudur. Bununla yerin bereketleri çıkar, ruhlar hayat bulur, hastalıklar şifa bulur. Kalıcı olan haktır. “İnsanlara yarar sağlayacak şey ise, yeryüzünde kalır.” Tabilerinin azlığı ya da zayıflıkları sebebiyle hak ehlinin hakkı hakir ve küçük görmemeleri gerekir. Bilakis onunla izzetlenip batıldan üstün olmaları gerekir. Zira hak ile olan az, çoktur. Allah’u Teâlâ’nın şu buyruğunda olduğu gibi: “Az olan nice topluluklar Allah’ın izniyle çok topluluklara galip gelmişlerdir. Allah sabredenlerle beraberdir.” Yine şöyle buyurmaktadır: “Eğer sizden sabreden yüz kişi olursa, iki yüz kişiye galip gelir.” Burada basiret ashabının gafil olmaması gereken önemli bir nokta vardır. Bu, şeytan ve askerlerinin yalancı görünümlerini ve yükselen köpüklerini şişirmeye çalışmalarıdır. Bunu, basın mensuplarından olan hatip ve edebiyatçılarıyla, insanları ondan meşgul etmek için yaparlar. Böylece hak ehline hakları karmaşık bir hale gelecektir. İşte sende görmektesin ki yazılı ve görsel basın insanların gözlerini, kulaklarını, akıllarını ve kalplerini batıl ve hiçbir değeri olmayan olaylarla doldurmaktadırlar. Bir fahişenin ölümü, insanları meşgul edip dünyayı doldurmaktadır. Bir kedi ya da köpeğin doğması, gazete sayfalarına geçmektedir. Bir fahişenin kendisi gibi birisiyle evlenmesi haberi, insanların evlerine ve haremlerine kadar girmektedir… İster cihad ve mücahidlerin haberleri olsun, ister âlim ve salihlerin ölümü ya da davetçi mü’min’lerin hapsedilmesi olsun, bu türden büyük ve yüce haberlere ve yüce imanlarla ilgili olaylara gelince, onların haberlerini hisseden ya da onlar için sızlayanı çok az işitirsin. Hatta Müslümanların bu haberlerden yüz çevirdiklerini ve hatta onları küçük gördüklerini görürsün. Çünkü bu haberlerin dünya haberleri olmadığını ve batının gazete ve ekranlarının bunları benimsemediğini iddia ederler. Adeta küresellik ve gücün ölçüsü, zındık ve şirk ehlini meşgul eden şeyler olmuştur! Allah bize yeter O ne güzel vekildir. Müslümanın üzerine düşen, yalnızca hak ehli, onların amelleri ve haberleriyle meşgul olmaları ve herhangi bir Firavunun ölümüne değer vermemeleridir. “Onlar için ne gök, ne yer ağlamadı ve onlar mühlet verilenler de olmadı.”5 Allah için şu Firavun’un değerine bir bak! Tüm bunlar Kuran’ın edebiyatı ve iman yoludur. İbrahim (aleyhisselam) tek başına bir ümmetti. Yeryüzünde O ve zevcesinden başka mümin yoktu. Bununla birlikte o tek başına bir ümmet, diğer insanlar ise çerçöp ve hiçbir değeri ve kıymeti olmayan köpüklerdi. Allah’u Teâlâ’nın kaderi ve yolu budur. Kim hakka bağlanırsa, Allah’ın terazisinde ağır olur. Kimde onu terk ederse, hiçbir değeri olmayan bir ölü olur. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şu buyruğuyla ne kadar da doğru söylemiştir: “Rabbini zikredenle zikretmeyenin misali, ölüyle dirinin misali gibidir.” Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’adır. Mütercim: Muhammed Atta 1 - Ra’d: 15 2 - El-Akdu’l-Ferid; İbn Abdu Rabbeh: 3/63 3 - Esraru’l-Belağa: 92-96 4 - Ra’d: 14 5 - Duhan: 29 Şeyh Ebu Katade el-Filistini

1 yıl önce