Münafıkların 50 Alâmeti : 3-İnsanlar tarafından Konulmuş Kanunlar ile Hükmederler !

بسم الله الرحمن الرحيم 1- Allah’ın yardımı ve fetih geldiği 2- Ve insanların Allah’ın dinine fevc fevc girdiklerini gördüğün zaman, 3- Rabbine hamd etmekle beraber O’nu tesbih et ve O’ndan bağışlanma dile. Şüphesiz ki O tevbeleri kabul edendir. Nasr Sûresi ulemanın icmasıyla hicretten sonra inmiş Medenî bir sûredir. En son inen sûre Nasr Sûresi’dir. İbn Ömer (radiyallahu anhu) şöyle demiştir: “Bu sûre, Veda Haccı’nda (ki bu hac hicrî 10. senede gerçekleşmiştir) Mina’da nazil olmuştur. Sonra; “Bugün sizin için dininizi kemale erdirdim…” (Mâide Sûresi 3) ayeti indi. Ve Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) bu ikisinin inişinden sonra 80 (veya 81) gün yaşadı. Sonra; “Öyle bir günden korkun ki, o günde sizler Allah’a döndürüleceksiniz...” (Bakara Sûresi 281) ayeti indi (ki bu ayet en son inen ayettir.) Ve bu ayetin inişinden sonra 21gün[1] yaşadı.” Kimileri ise bu sûrenin, hicretin 8. senesinde vuku bulan Mekke’nin fethinden önce indiğini, dolayısıyla sûrenin gelecekten haber veren bir sûre olduğunu söylemişlerdir. Her ne kadar da sûrenin zahir anlamı buna delalet etse de bu görüş doğru değildir. Ayetler üzerinde durmadan evvel sûreyle ilgili Buhari (rahimehullah)’ın rivayet ettiği bir kıssayı -mana olarak- aktaralım: Mü’minlerin emiri Ömer (radiyallahu anhu) sahabenin büyüklerini (radiyallahu anhum) meclisine çağırır ve Müslümanların işleri hususunda onlarla istişare ederdi. Bu meclise İbn Abbas (radiyallahu anhuma)’yı da dâhil ederdi.[2] Bazı sahabiler, “Bu çocuğu niçin bizimle birlikte meclise sokuyorsun? Hâlbuki bizim onun yaşında veya ondan daha büyük çocuklarımız var; lakin onları meclise sokmuyorsun.”[3] diyerek itirazda bulundular. Ömer (radiyallahu anhu) da şöyle dedi: “Çünkü o, üstünlüğünü bildiğiniz kimselerdendir.”[4] İbn Abbas (radiyallahu anhuma) şöyle demiştir: “Bir gün Ömer (radiyallahu anhu) onlarla birlikte beni de çağırdı. Anlamıştım ki o gün beni sadece onlara benden (bazı özellikler) göstermek için çağırmıştı. Dedi ki: “İzâ câe nasrullâhi ve’l-feth… hakkında ne dersiniz?” Bu soru karşısında onlardan bazısı ayetleri zahirleri üzerine yorumladılar, dediler ki: “Bize bir fetih nasip edildiğinde ve insanlar grup grup dine girdiklerinde Allah (celle celaluhu)’ya hamd etmekle birlikte O’nu tesbih etmek ve O’ndan bağışlanma dilemek ile emrolunduk.” Bazıları ise bir şey söylemediler. Bana, “Ey İbn Abbas! Sen de böyle mi diyorsun?” diye sorunca şöyle dedim: “Hayır! Bu sûre, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e ecelinin yaklaştığını bildiriyor.” Ömer (radiyallahu anhu) şöyle dedi: “Bu sûreden ben de sadece senin bildiğini biliyorum.”” İbn Mes’ûd (radiyallahu anhu) ve talebeleri, Mücahid, Ebu’l-Âliye, Dahhâk ve daha başkaları da (rahimehumullah) böyle yorumlamışlardır. Ki sahih rivayetlerde geçtiği üzere, bu sûre inince Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) de yakın bir zamanda vefat edeceğini anlamıştır. Bu sebeple bu sûre “Tevdî’ (veda etme) Sûresi” diye de isimlendirilmiştir. 1. AYET İLE İLGİLİ MESELELER: a) “نَصْرُ اللَّهِ (Allah’ın yardımı)” ifadesinin içine birçok şey girebilir. Ancak bu ifadenin hemen sonrasından ve sûreye ilişkin rivayetlerden anlıyoruz ki burada kastedilen; Allah’ın, Nebisine düşmanlarına karşı yardım etmesidir. Yani mana; “Düşmanlarına karşı sana Allah’ın yardımı geldiği zaman” olmaktadır. b) Burada “الْفَتْحُ (fetih)” ile kastedilenin Mekke’nin fethi olduğunda ittifak vardır. c) Bir İşkâl: Sûrenin Mekke fethinden sonra indiği doğru olandır dedik. Ancak bu, ayetin zahir manasına terstir ki bu mana, “Allah’ın yardımı ve fetih geldiği zaman…” şeklindedir. Zira buna göre daha yardım ve fetih henüz gelmemiş, geleceği müjdelenmiştir! Cevaben şöyle denilir: Kurtubî (rahimehullah)’ın da belirttiği gibi cümleye gelecek zaman anlamı katan إِذَا kelimesi kesinlik anlamı veren قَدْ manasındadır. Çünkü deliller bu sûrenin fetihten sonra indiğini ortaya koyduğu için Arapçada bir yeri olan böyle bir tevil yapma zorunluluğu doğmuştur. Buna göre mana şöyledir: “Muhakkak ki Allah’ın yardımı ve fetih gelmiştir. Ve sen insanların Allah’ın dinine fevc fevc girdiklerini gördün. O hâlde…” 1. ve 2. AYETLER İLE İLGİLİ BİR MESELE: Mekke, hicretin 8. senesinin Ramazan ayında fethedilmiştir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) hicretin 6. senesinde Hudeybiye’de Kureyş’le bir anlaşma yapmış ve bir süre sonra Kureyş anlaşmayı bozmuştu. Bunun üzerine Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine’den yaklaşık 10.000 savaşçıyla bu durumu gizli tutarak Mekke’ye doğru yürüdü. Şöyle dua etmişti: “Allah’ım! Durumumuzu onlardan gizle, ta ki onları gafil avlayalım.” Ve Ramazanın 20. gününde Mekke’ye muzaffer olarak girmişti. Kâbe’yi tavaf etti. Kâbe’nin etrafında 360 tane put vardı ve “Hak geldi, batıl zail oldu. Şüphesiz ki batıl yok olmaya mahkûmdur.”[5] ayetini okuyarak putları yıkmaya başladı. Sonra Kâbe’nin içindeki heykelleri kırdı. Sonra Kâbe’nin kapısının önünde durdu. Kureyş kâfirleri ise Kâbe’nin etrafında, Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in altında toplanmış, onun kendileri hakkında ne hüküm vereceğini bekliyorlardı. Bundan 8 sene önce Mekke’den ayrılmak zorunda kalmıştı. Ama şimdi kendisine ve ashabına birçok zulmü reva görmüş, onları yurtlarından çıkarmış bu kimseler onun hükmü altındaydılar. Şöyle dedi: “Ey Kureyş topluluğu! Benim size ne yapacağımı zannediyorsunuz?” Şöyle dediler: “Hayır yapacağını. Değerli kardeş! Değerli kardeşin oğlu!” Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) de şöyle dedi: “Ben size Yûsuf (aleyhisselam)’ın kardeşlerine dediği gibi diyorum: “Bugün size hiçbir kınama yok. Allah sizi affetsin.”[6] Gidin, serbestsiniz.”[7] Mekke’nin fethinden önce Arap yarımadasında yaşayan müşrikler İslam’a girme konusunda tevakkuf ediyor, genel anlamda şöyle diyorlardı: “Muhammed de, onun kendilerine karşı savaştığı kavmi de harem bölgesi ehli. Muhammed de Kureyşli, onlar da Kureyşli. Eğer Muhammed’in kavmi kendisine karşı galip gelirse dinimiz üzere kalmaya devam ederiz. Yok, eğer Muhammed Allah’ın kendilerini fil ashabından koruduğu Mekke ehline galip gelirse o zaman bu dine gireriz.” Önceden insanlar İslam’a ferd ferd girerken hatta kimileri kimse görmesin, kabilem duymasın diye gizlice İslam’a giriyorken, Arap yarımadası sakinleri şirkin merkezi olan Mekke’nin ve özelde Kâbe’nin artık Müslümanların eline geçip buralarda Kureyş’in devrinin sona erdiğini gördüklerinde fevc fevc, topluca, grup grup, kabile kabile, kitle kitle gelip İslam’a boyun eğdiler. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Mekke’den Medine’ye döndükten sonra dört bir yandan ona heyetler gelmeye başlamıştı. Bu yüzden bu seneye (9. seneye) “heyetler senesi” denmiştir. Daha henüz iki sene geçmemişti ki bütün Arap kabileleri İslam’ı izhar ettiler. 3. AYET İLE İLGİLİ MESELELER: a) Hamd; Sevmek ve yüceltmekle birlikte Allah (celle celaluhu)’yu kemal sıfatlarla övmek demektir. Tesbih; Allah (celle celaluhu)’yu bütün noksan sıfatlardan, O’na layık olmayan her şeyden tenzih etmektir. Burada Allah (celle celaluhu) Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’den istiğfar etmesini, yani günahlarının bağışlanmasını dilemesini istemiştir. Malum olduğu üzere peygamberler günah işlemekten korunmuşlardır (masumdurlar). İşte buna binaen kimi âlimler bunu şöyle yorumlamışlardır: Allah (celle celaluhu) Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e günahları olduğu için değil de istiğfar aynı namaz, oruç, tesbih, hamd gibi bir “ibadet” olduğu için istiğfar etmesini emretmiştir. Kimi ilim ehli ise Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e istiğfarın, ümmetine böyle bir durumda ne yapılması gerektiğini öğretmek için emredildiğini söylemişlerdir. Kimileri ise Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in başta peygamberlik olmak üzere kendisine verilen birçok nimetin karşılığını tam olarak verememesini adeta bir günah olarak görüp nefsini küçülterek istiğfar etmesinin istendiğini ifade etmişlerdir. Bundan başka izahlar da yapılmıştır. b) Ayetin manası şöyledir: “Ey Muhammed! Allah’ın yardımı ve fetih gelmiş ve insanlar fevc fevc senin, uğrunda mücadele ettiğin Allah’ın dinine girmişlerdir. Böylelikle ecelin yaklaşmış demektir. O hâlde daha da çoğaltarak Rabbine hamd etmekle beraber O’nu tesbih etmeye ve istiğfar etmeye devam ederek ölüm için, Bana doğru yapacağın yolculuk için hazırlık yap.” Nitekim Buhari ve Müslim (rahimehumallah)’ın rivayet ettiklerine göre Âişe (radiyallahu anha) bu sûre indikten sonra Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in bütün namazlarında rükû ve secdelerde şu zikri çokça yaptığını nakletmiştir: سُبحَانَكَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا وَبِحَمْدِكَ اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي “Allah’ım! Rabbimiz! Sana hamd etmekle beraber Seni tenzih ederim. Allah’ım! Beni bağışla.” Müslim’de geçen başka bir rivayette ise Âişe (radiyallahu anha) namaz ile sınırlandırmadan, سبْحَانَ اللهِ وَبِحَمدِهِ أسْتَغفِرُ اللهَ وأتُوبُ إِلَيْهِ “Allah’a hamd etmekle beraber O’nu tenzih ederim. Allah’tan bağışlanma diler ve O’na tevbe ederim.” zikrini çokça yaptığını belirtmiştir. Âişe (radiyallahu anha) bunu naklettikten sonra şöyle demiştir: “Dedim ki: “Ey Allah’ın Rasûlü! Senin bu sözü çokça söylediğini görüyorum.” Şöyle buyurdu: “Rabbim bana ümmetim hakkında bir alamet göreceğimi haber verdi. Bu alameti gördüğüm zaman bu sözü fazlalaştıracağım. Ki ben bu alameti gördüm.” Ve sonra bu sûreyi okumuştur. Nesâî’de geçen bir rivayete göre İbn Abbas (radiyallahu anhuma) bu sûre inince Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e vefat edeceğinin bildirildiğini ve bu sebeple -nafile namaz, nafile oruç, sadaka, nefis muhasebesi, tevbe-istiğfar gibi- ahiret işlerine çokça yöneldiğini söylemiştir. Ancak ayeti zahir anlamı üzere anlamak da mümkündür. Yani Allah (celle celaluhu) düşmanlarına karşı Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e bir zafer ihsan ettiğinde Kendisini tesbih etmesini, Kendisine hamd etmesini, şükretmesini ve istiğfar etmesini istemektedir. c) Ayetin ilk olarak zikrettiğimiz asıl manası gereğince; yaşlılık, ölüme götüren bir hastalık, savaşın olduğu bölgelerde bulunmak gibi ölüme yakın olduğumuzu gösteren alametler ile karşılaştığımızda Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ümmeti olarak onun yaptığı gibi bizler de hamd, tesbih ve istiğfar içerikli zikirleri ve genel olarak salih amellerimizi çoğaltmalıyız. Ölüme yakınlık alametiyle karşılaşıp da amel etmenin artık mümkün olmayıp sadece hesap vermenin ve buna göre karşılık görmenin olacağı gün için hazırlık yapmamak, azık toplamamak, yani böyle bir büyük fırsatı değerlendirmemek derin bir gafilliktir. İkinci olarak zikrettiğimiz zahir anlamı icabınca; Allah (celle celaluhu) bizleri bir fetihle rızıklandırdığında asla şımarmamalı, tam aksine zaferin sadece ve sadece âlemlerin Rabbi olan Allah (celle celaluhu)’nun yardımıyla geldiği hakikatine olan imanımız daha da artmalı ve O’na karşı tevazumuzu, zilletimizi O’na hamdederek, O’nu tesbih ederek ve O’na tevbe ve istiğfarla yönelerek ifade etmeliyiz. Nitekim Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) Mekke’ye başı öne eğik bir şekilde girerek fethi bahşeden Rabbine karşı tevazusunu göstermişti. O kadar eğikti ki çenesi devesinin semerine değiyordu. Yine Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) Allah (celle celaluhu)’ya bir şükür olarak fetih gününün kuşluk vaktinde 8 rekât namaz kılmıştı. Bu namaza “fetih namazı” denmiştir. Yine bu son manaya göre; nasıl ki verdiği nimetlerinden biri olan fethin ve semerelerinin ardından Allah (celle celaluhu)’ya karşı mütevazı olmalıysak, aynı şekilde fetih gibi herhangi bir nimet ihsan ettiğinde de örneğin; fakirken zenginlik verdiğinde, çocuğumuz olmuyorken çocuk bahşettiğinde, evlenmeyi nasip ettiğinde, meşru bir makam-mevkiye yükselttiğinde, bir sıkıntıdan rahatlığa çıkardığında, iyi bir iş bulduğumuzda da yapmamız gereken budur; Allah (celle celaluhu)’nun emir ve yasaklarına karşı gevşememek, her bir nimet bahşettiğinde salih amellerle O’nun huzurunda daha da çok küçülmeliyiz. d) Tevvâb: Kullarının tevbelerini çokça kabul eden anlamına gelir. Kelime anlamı olarak tevbe, dönmek demektir. Yani bizler affetmesi için Allah (celle celaluhu)’ya her döndüğümüzde O da rahmetiyle bize dönen, günahlarımızı bağışlayandır. Ve’l-Hamdu lillâhi Rabbi’l-Âlemîn. [1] Mukâtil (rahimehullah) ise 7 gün yaşadığını söylemiştir. Başka görüşler de vardır. [2] O zamanlarda İbn Abbas küçüktü, yaşı takriben 20 idi. [3] Buhari’de geçen başka bir rivayete göre bu itirazı Abdurrahman b. Avf (radiyallahu anhu) yapmıştı. [4] Yani sizin de bildiğiniz gibi o, dinde geniş bir fıkha, güzel ve sağlıklı bir fehme sahiptir. Nitekim Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) onun için “Allah’ım! Onu dinde fakih kıl ve ona te’vil’i (Kur’an’ın tefsirini) öğret.” diye özel olarak dua etmiştir. Başka bir manaya göre: “O, üstünlüğünü anlayacağınız kimselerdendir.” [5] İsrâ Sûresi 81 [6] Yûsuf  Sûresi 92 [7] Ancak Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) onlardan dördü erkek ikisi kadın altı kişi hakkında, “Onları Kâbe’nin örtülerine asılı bir vaziyette bulsanız dahi öldürün.” buyurmuştu. Hakikaten de bunlardan biri olan İbn Hatal Kâbe’nin örtüsüne asılıyken öldürülmüştü. Ömer Faruk

بسم الله الرحمن الرحيم Kâmil Bir Din; İSLAM Hamd Allah'a, salât ve selam O'nun Rasûlü'ne, ashabına, ehline ve onun yolundan gidenlere olsun. Ve sonra; Rab olarak Allah'tan, peygamber olarak Muhammed'den ve din olarak da İslam'dan razı olmuş ve bu kelimelerin manalarını idrak etmiş ve hiçbir bocalama, karışıklık olmadan bu kelimeleri anlamış olan her Müslüman, Peygamber Efendimiz Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) getirdiği din olan İslam Dini'nin kendi içerisinde kâmil bir din olduğunu iyi bilir. Ve bu dinin hayatın her yönünü kapsadığını ve insanoğlunun istikameti için başkası ile birleşmeye ve bağdaşmaya muhtaç olmayan bir din olduğunu çok iyi bilir. Bu din inanç esaslarında, ritüellerinde, ibadetlerinde, muamelelerinde, siyasetlerinde, adaletinde, ahlak anlayışında, değerlerinde, maslahat gözetme hususunda ve tüm bunları hayata geçirme hususunda kâmil bir dindir. İslam dini bu saydıklarımızı veya bunun dışında islam dininden olan herhangi bir şeyi tamamlama hususunda asla harici etkenlere ihtiyaç duymaz. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor: "Bugün size dininizi kemale erdirdim; üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve İslam'ı sizin için uygun gördüm." (Maide, 3) Ve Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: "Size, sarıldığınız müddetçe asla sapıtmayacağınız iki tane esas bıraktım: Allah'ın kitabı ve O'nun gönderdiği peygamberin sünneti." (Hakim Müstedrek, 289) Hadis İbni Abbas’tan merfu olarak rivayet etmiştir. Hidayet, doğruluk, reform yollarının tamamlanması, ittifak ve birliğin sağlanması ve sadece Allah'ın kitabı ve peygamberinin sünneti ile yetinebilmek için ihtilaf ve anlaşmazlık durumunda bu ikisine (Kur’an ve Sünnet) başvurmakla emrolunduk. Eğer yeterlilik, menfaat ve hidayet bu ikisinde değil de başkasında olsaydı din bunlarla sınırlandırılmaz ve sorunlar da bu ikisine başvurarak çözülmezdi. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor: "Ey iman edenler! Allah'a itaat edin, peygambere itaat edin ve sizden olan emir sahiplerine itaat edin. Herhangi bir hususta anlaşmazlığa düştüğünüz takdirde, Allah’a ve ahiret gününe gerçekten iman etmiş iseniz, bu anlaşmazlığı Allah'a ve Rasûlü'ne arz edin. Bu daha iyidir; sonuç bakımından da daha güzeldir." (Nisa, 59) Âlimlerin de belirttiği gibi Allah'a arz etmek, kitabına arz etmektir. Peygambere arz etmek ise, sünnetine arz etmek demektir. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmuştur: "Hakkında ihtilafa düştüğünüz herhangi bir şeyin hükmü Allah'a aittir." (Şura, 10) Kendisine hangi isimler takılırsa takılsın, ne yenilikler ve cazibeli şeyler eklenirse eklensin eğer şeriata uyulmaz ise heva ve hevese uymaktan başka bir seçenek kalmaz. Allah şöyle buyurmaktadır: "Sonra, seni din konusunda bir şeriat ve düzen sahibi kıldık. Sen ona uy ve bilmeyenlerin arzularına uyma." (Casiye, 18) Ve yine Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "İşte bunun için sen tevhide davet et ve emrolunduğun gibi dosdoğru ol. Onların kötü arzularına uyma."(Şura, 10) Allah (azze ve celle) başka bir ayette şöyle buyurmaktadır: "Ve eğer seni yalanlayacak olurlarsa o zaman de ki: 'Benim amellerim bana ve sizin amelleriniz size ait. Siz benim yaptıklarımdan uzaksınız; ben de sizin yapmakta olduğunuz şeylerden uzağım (sorumlu değilim)' (Yunus, 41) Hak yolu birdir, açıktır, sabittir, kesindir ve o yol da, Allah’ın kulları için kendisinden başkasını kabul etmeyeceği İslam'dır. Çeşitli şekillerde ve farklı farklı isimler altında günden güne üretilmeye devam edilen, yenilenen ve çeşitlendirilen sapkınlık ve saptırıcı olan batıl yollar ne kadar da çoktur! Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "İşte bu benim dosdoğru yolum. Artık O'na uyun. Başka yollara uymayın. Yoksa o yollar sizi parça parça edip O’nun yolundan ayırır. İşte size bunları Allah, kendisinden sakınasınız diye emretti." (Enam, 153) “Abdullah bin Mes'ud (radıyallahu anhu) şöyle rivayet etmiştir: "Bir gün Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) bize bir çizgi çizdi. Ve “bu, insanı Allah-u Teâlâ'nın rızasına kavuşturacak olan doğru yoldur, dedi. Sonra, bu çizginin sağına ve soluna ayrı ayrı çizgiler çizdi ve bu yolların her birinin başında o yola çağıran bir şeytan durur, buyurdu. Sonra; “İşte bu benim dosdoğru yolum; artık ona uyun' âyetini okudu.” (İ. Ahmed müsnedinde 4142 ve 4437 nolu hadis.) İslam ümmeti bu büyük meseleyi kavradığı, tam olarak idrak ettiği, gerçek ve pratik anlamda bağlılık gösterdiği takdirde, zaferi daha yakın kılarak, hakimiyeti daha çabuk elde edebilir ve böylece düşmanlarının gözünde daha heybetli olur. Aksi takdirde ümmet asla geleceğe yönelik bir adım atamaz. Nitekim bu gerçeği bize şeriat, tarih ve vakıa söylemektedir. Dolayısıyla anlayış veya amel düzeyinde bu meseleyi kavramadaki en ufak bozukluğun ya da belirsizliğin sonu düzelemeyecek bir yamulma, arkasından hata üreten bir hata, sapma meydana getirecek bir sapıklık ve fitne doğuracak bir fitnedir. Başvurulması Gereken Kaynak Bu nedenle Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) hidayet yolu ile hidayet ehlinin yoluna bağlılığın önemi ile sapkınlıklara sürükleyen bid'at ve yenilikler hususunda öneriyi ve uyarıyı bir arada zikrederek şöyle buyurmaktadır: “Muhakkak ki sizin içinizde benden sonra yaşayacak olanlar birçok anlaşmazlığa şahit olacaklar. Bu durumda sizin üzerinize gerekli olan benim sünnetime ve hidayet ehli olan raşid halifelerimin sünnetine sarılmaktır. Onlara azı dişleriniz ile tutununuz. Ve işlerin sonradan çıkanlarından sakının, muhakkak ki her yenilik bid'attir. Her bid'at de sapıklıktır.” (Ebu Davud,73 nolu hadis) Bu nedenle her Müslümanın, kalbini şu âyet ile düğümlemesi gerekir: “Sana vahyedilene sımsıkı sarıl. Zira sen doğru yol üzeresin.” (Zuhruf, 43) Bir Müslüman buna davet etmeli, bununla gurur duymalı, bu uğurda fedakarlıkta bulunmalı ve bu daveti neşretme konusunda bütün sıkıntılara sabretmeli. Bütün bunlarla beraber hangi mazeret altında olursa olsun, onun dışındakilere en ufak bir temayülden elinden geldiğince sakınmalıdır. Çünkü iyi bilmelidir ki, hakkın gerisinde batıldan başka bir şey yoktur. Batıl davetçilerinin süslü sözleri ve devletlerin veya kurumların veya cemaatlerin bu batılın pazarlamasını yapması onun için önemli olmamalı ve onu saptırmamalıdır. Ki nitekim batıl her kim tarafından izlenirse izlensin ve her kim tarafından onun davetçiliği yapılırsa yapılsın bu, onun batıl olduğu gerçeğini değiştirmez. Aynı şekilde hak da, kim ona iman ederse etsin veya kim onu inkâr ederse etsin bu, onun hak olduğu gerçeğini değiştirmez. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Eğer onlar sizin iman ettiğiniz gibi iman ederlerse muhakkak ki doğru yolu bulmuşlardır. Ancak eğer yüz çevirirlerse muhakkak ki onlar derin bir ayrılığa düşmüş olurlar. Allah onlara karşı sana yeter. O, hakkıyla işiten ve hakkıyla bilendir." (Bakara, 137) Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Aralarında Allah'ın indirdiği ile hükmet; onların arzularına uyma ve seni Allah'ın sana indirdiği şeylerden uzaklaştırmalarından sakın. Eğer yüz çevirirlerse bil ki, Allah onları bazı günahlarından dolayı bir belaya çarptırmak istemektedir. Muhakkak ki insanların çoğu fasıktırlar." (Maide, 49) Her kim bu hakikati idrak eder, anlamak için kendini soyutlar ve arzularının tuzaklarından kurtulursa, kendisine arz edilen her türlü fikri, siyaseti ve rejimi hak ettiği mekâna koyması onun için kolaylaşır. Böylece bu fikir ve siyasetler hakkında hiç tereddüt etmeden, şaşkınlığa düşmeden, nezaket ya da ayak uydurmaya çalışmadan Allah (azze ve celle)'nin verdiği hükmü verir. Asrımızın Konuşan Putu Çağın felaketlerinden olan ve ortaya amaçsız bir batı toplumu çıkaran sistemlerin ürettiği en büyük sıkıntı ve zulüm, demokrasinin İslam ümmetine sızmasıdır. Nitekim demokrasi, İslam ümmetinin içerisine ümmet gaflet uykusunda iken, halkları mustazaf durumdayken, hakimleri mürted, evlatlarının cahil ve âlimlerinin büyük bir kısmının ihmalkarlık içinde olduğu bir vakitte sinsice nüfuz etmiştir. İslam ülkelerinde bayraklarını yükseltti; zehrini ümmetin eklemlerine saçtı; sapık ve batıl olan akide esaslarını onların arasında yaydı ve sapkınlığıyla ümmetin vatandaşlarını baş başa bıraktı. Cahiller buna aldandı; ancak düzenbazlar bunu bir fırsat olarak kullandılar. Halklarını helak edici bir yola sürüklediler. Zaten zayıf düşürülmüş olan ümmeti, ölüm sancıları ile baş başa bıraktılar. Şura adı altında en açık küfür amelleri pazarlandı. Özgürlük sloganları altında rezalet yayıldı. İnanç özgürlüğü adı altında inkarcılar üstün görüldü ve ümmetin evlatları arasında Ateizm kol gezmeye başladı. Düşünce özgürlüğü adı altında cahiller ve ahmaklar dine saldırma cüretinde bulundular. Görüş ayrılığı ve çoğulculuk adı altında ümmet fırkalara ve partilere bölündü. Bütün bu saydıklarımızla beraber hâlâ bu yeni dinin davetçilerinin minberleri salladığını görüyoruz. Bu yeni dine teşvik için kalemlerin sivriltilip mürekkepler harcandığına şahit oluyoruz. Ve insanları bu yeni dinin mensubu olmaları için yazılı, görsel ve işitsel medya yayın organları istihdam ediliyor. Yayılması, dayatılması ve hakim kılınması için insanî ve maddi imkânlarıyla dünyanın çeşitli yerlerine ordular seferber edildi. Kabe'nin Rabbine yemin olsun ki bu, İslam'ın muhteşem temiz görünümünü kirleten, saflığını ve şeffaflığını bulanıklaştıran muasır bir felakettir. Eğer ki yeryüzünde hala iyiliği emredip kötülükten nehyeden ilim ve iman ehli olmasaydı, bizzat kendini İslam'a nispet eden insanların elleri ile İslam'ın kökünü kazıyacaklardı. Lakin Allah, dini olan İslam'ı muhafaza edecektir. Ve bu din içinde bu dini elleri ve dilleri ile müdafaa edecek kullar var edecektir. Çünkü Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: "Ümmetimden bir grup Allah'ın emrini yerine getirmeye devam edecektir. Onları yüz üstü bırakanlar ve onlara muhalefet edenler onlara bir zarar veremeyecekler. Ve kıyamet gelene kadar onlar insanlara karşı muzaffer olacaktır." (Buhari 3405 no’lu hadis ve Müslim1920 no’lu hadis) Peki, batılı siyasetçilerin bize dayatmak istediği, bazı laiklerin pazarlamasını yaptığı ve kendini İslam'a nisbet eden cahillerin peşinden koştuğu bu yeni din nedir? Dahası, artık birçoğu bu garip, bozuk ve kokuşmuş sisteme meşruluk kazandırmaya ve onu asıllaştırmaya kalkıyor. Öyle ki artık şu sözleri duyar olduk: Demokratik İslam, Demokrat İslamcılar, İslam'ın Demokratlığı vs. Sanki İslam ve Demokrasi bir elin parmakları gibi biri diğeri olmadan yetersiz olacakmış gibi lanse ediliyor. Doğru bu ifadeler gibi daha başka bayatlamış ve önemsiz ifadeler ancak İslam Dini hakkında zır cahil olan insanlardan sadır olur. Velev ki bu ifadelerin sahipleri zekâdan veya politikadan veya da basiretli olmaktan söz etseler bile. Bizler, Demokrasi'yi incelediğimiz zaman onun mefhumları, akide esasları, kuralları, ritüelleri, usûlleri ve değerleri olan diğer dinlerden farklı olmayan bir din olduğunu göreceğiz. Çünkü bir dinin din olabilmesi için gereken bu esasların hepsi Demokrasi'de mevcut. Aslında bunun bir din olduğunu anladığımızda, günümüzde kendini İslam'a nisbet eden ve Demokrasi fitnesi ile kendini kandırmış olan insanların, Demokrasi ve İslam hakkında kullandıkları terimlerin ne kadar çirkin olduğunu fark edeceğiz. Zira bu ifadelerin aslı itibari ile şu ifadelerden farkı yoktur: Yahudi İslamcılar, Yahudi İslamcılık veya Mecusi İslamcılık veya Hıristiyan İslamcılık. Ve bizler istersek bu örnekleri çoğaltabiliriz. Peki, yeryüzünde cehaleti ne seviyede olursa olsun, müptela olduğu sapıklık nerelere ulaşırsa ulaşsın hiç böyle terimleri İslam Dininde kabul edebilecek bir Müslüman var mı? Hiç şüphe yok ki yeryüzünün en ücra çöllerinde yaşayan ve fıtratı uygarlık, çağa ayak uydurma ve Yunan Felsefeleri tarafından değişmemiş yaşlı bir adam bile bu terimleri duyduğu zaman reddeder ve bu fikirlerden Allah'a sığınır. Zira, denizde veya gökte ziraatın yapılabileceği konusunda onu ikna etmek, bu ifadelerin güvenilirliğine ikna etmekten daha kolaydır. İsterseniz deneyebilirsiniz. Peki, bütün bunlara rağmen neden Yahudiliğin İslamla bir arada zikredilemeyeceği konusunda hemfikir olduk da, Demokrasi'yi övgü dolu ifadelerle İslam'a yamamaya çalışıyoruz? Bu Yeni Dinin Hakikati Şüphesiz ki Demokrasi'nin hakikatini idrak etmek ve İslam'a olan zıt yönlerini bilmek, bu yeni dini İslam'a yamamaya çalışanların nasıl bir cürüm işlediklerini anlamamız için yeterlidir. Bu işledikleri cürüm sebebi ile İslam'ın saflığı Demokrasi'nin pisliği ile, adaleti zulmü ile, nuru karanlığı ile ve tevhidi Demokrasi'nin meşrû kıldığı şirk ile yer değiştirmiştir. Ta ki öyle bir hâl aldı ki, ortaya çok iğrenç bir terim attılar ve ‘Demokratik İslam’ dediler. Öncelikle Demokrasi Dininin davetçilerine şunu söylüyoruz: Bu Demokrasi kelimesinin manası nedir? Zira bu kelimenin bizim dilimizde bir aslı yok ve bu kelime dilimize sonradan dahil edilmiş kelimelerden bir tanesidir. Bu kelime Yunanca bir kelimedir. Bizim dilimizdeki manası ise ‘halkın otoritesi’, ‘halkın egemenlidir. .İşte bu, Demokrasi'nin üzerine bina edilmiş olduğu asıldır. Ve bu asıl olmadan asla Demokrasi'nin varlığından söz edilemez. Bu asıla ulaşma yolunda farklı menhecler izleseler de, Demokrasi ile yönetilen bütün rejimler bu asıl üzere kuruludur. Ve bu rejimler buna çağırmakta, bu uygulama ile övünmekte ve bu rejimi tanımayan insanları nakıs görmektedirler. Onların arasında bilinmesi zaruri olan asıllardan bir tanesi de, ister İslamcı olsun ister olmasın hiç kimse Demokrasi'den bu manayı çekip alamaz. Ya da, halkın mutlak manada ki egemenliğini kabul etmeden asla Demokrasi’yi uyguladığını ve bu ülkeyi rejimle yönettiğini iddia edemez. Böyle bir kimsenin hâli, ancak temel aldığı içeriği kendinden boşaltılmış bir Yahudiliğe davet ettiğini iddia eden kimsenin durumu gibidir. Peki, hiç Yahudiler bu adamı doğrularlar mı? Ya da insanlara arz ettiği daveti kabul ederler mi? Öyleyse Demokrasi Dini halka, kayıtsız şartsız egemenlik yetkisini sunmaktadır. Hakim olan otorite halkın otoritesidir. Yürürlükte olması gereken kanunları da halk koyar. Bağlayıcı olan onun yasalarıdır. Ve en yüce olan yine halkın egemenliğidir. Demokratik sistemlerde halkın hükmünü bozacak ve onun hükmünü engelleyebilecek kimse yoktur. Demokratik sistemlerde halk, asla yaptığından sorulmaz. Doğrusu bu yazdıklarımı garipsediğinizden hiç şüphem yok. Ki zaten bu yazdıklarım yerilmeyi hak eden cümleler. Ancak bu konuda yazarı değil, bizzat Demokrasi Dinindeki ilahları kınayın. Çünkü onlar bu yeni dini sürekli insanlara güzel gösterdiler ve ucuz, bayat felsefelerle bunun çirkin yüzünü örtmeye çalıştılar. Ve sonra insanlara, Demokratik İslam'a gelin, dediler. Vela havle vela kuvvete illa billah. Bu Yeni Dinin Mabetleri Bütün vatandaşları görüşünü belirtmeleri için bir yerde toplamak imkansız olduğu için halkın iradesinin daha kolay dile getirileceği bir çözüm yolu buldular. Ve sonuç olarak, içerisinde halkın seçtiği vekillerin bulunduğu parlamentoyu kurdular. Bu süreçte halkın üzerine düşen görev, kendisini temsil edecek vekilleri seçmek ve onu parlamentoya göndermektir. Parlamentonun görevi de, vekili olduğu halkın iradesini orada ifade etmektir. Yani parlamenterler halkın küçültülmüş sureti gibidir. Ve her milletvekili kendisini isteyen topluluğu temsil eder. Parlamento, Demokratik rejimlerde yüksek kanun koyma yetkisine yani yasama yetkisine ve Demokrasi Dininin çizdiği kırmızı çizgilerin dışına çıkmadığı sürece istediği yasayı kabul ve ret hakkına sahiptir. Bu şarta bağlı kaldığı müddetçe istediği yasayı teklif etmede ve Allah'ın indirdikleri ile örtüşsün veya örtüşmesin istediği şeyi onaylama konusunda kesinlikle herhangi bir kınama söz konusu değildir. Çünkü onu koyan, onaylayan ve ona uymayı gerekli kılan, halkın iradesini temsil eden, parlamentodur. Demokratik sistemlerin en bariz sloganı, egemenlik kayıtsız şartsız milletindir. Ancak, verdikleri hüküm ne kötüdür! Parlamento, ister halk meclisi, ister millet meclisi, ister de yasama meclisi ya da başka bir şekilde adlandırılsın, onun asıl görevi budur. Bunlar sadece isimde farklılıktır. Allah (azze ve celle) ne kadar doğru söylemiştir: "Sizin Allah dışındaki taptıklarınız, Allah'ın kendileri hakkında hiçbir delil indirmediği, sizin ve atalarınızın koyduğu isimlerden başka bir şey değildir. Hüküm yalnızca Allah'a aittir. O, yalnızca kendisine ibadet edilmesini emretmiştir. İşte dosdoğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler." (Yusuf, 40) Kalbine iman nurundan bir şey temas etmiş herkes şunu iyi bilir ki, bu din ile İslam Dini ne kalplerde ne de vakıada bir an bile bir araya gelemez. Ve bu ikisinden birini etkisiz hale getirmeden diğeri asla uygulamaya dökülemez. Bunu idrak eden etmiş; ancak kimileri hâlâ bu gerçekten habersizdir. Ancak, kişiyi bilmediği halde bu karanlıklara götüren cehalet ne kadar da kötüdür! İki Ayrı Din; Demokrasi ve İslam Bu gerçek cahilce inat etmeyen insanlar için her ne kadar da bariz olsa da, bizler yine de Demokrasi Dininin İslam Dini ile çatıştığı ve uyuşmadığı bazı noktalara işaret etmeye çalışacağız. Ta ki, Demokrat İslamcıların Müslümanları nasıl bir çıkmazın içine soktuğunu ve onları nasıl bir bataklığın içinde ölüme terk ettiğini daha iyi idrak edelim. İlk olarak bilmeliyiz ki; İslam Dininin kendisi üzerine bina edilmiş olduğu esaslardan bir tanesi de koyduğu bütün kurallara teslimiyet göstererek itaat etmek ve kapsamlı bir şekilde boyun eğmektir. Nitekim İslam, bizzat bu manayı içerdiği için İslam diye isimlendirilmiştir. Çünkü İslam demek; Allah'ın emirlerine teslim olmak ve bu emirlere herhangi bir şekilde muhalefet etmemek demektir. Ve bu yüzden kendini bu dine nispet eden Müslümanların Allah (azze ve celle)'nin hükümlerine boyun eğmeleri ve emirlerine tam bir teslimiyet ile itaat etmeleri gerekir. Ve kendisinde bu esas oturmamış bir insanın İslam'ı iddiadan öteye gidemez. Çünkü Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Muhsin bir şekilde Allah'a teslimiyet göstererek İbrahim'in şirkten arınmış dinine tabi olandan daha hayırlı kimdir? Allah İbrahim'i dost edinmiştir." (Nisa, 125) Eğer Allah ve Rasûlü bir konu hakkında son sözü söylemiş iseler, onların dışındakiler için herhangi bir seçim hakkı kalmaz. Aksine Müslümanların üzerine düşen görev, onların koyduğu kanunlara tam bir teslimiyet ile itaat etmektir. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Allah ve Rasûlü bir konu hakkında hüküm verdikleri zaman, mü'min bir erkeğin veya mü'min bir kadının seçme hakkı yoktur. Artık kim Allah'a ve Rasûlü'ne isyan ederse derin sapıklıkla sapıtmıştır." (Ahzâb, 36) İşte, İslam'ın söylediği ve onayladığı Allah (azze ve celle)'nin de kendisinin dışında bir şeyi din olarak kabul etmeyeceği İslam Dini bu esas üzerine kuruludur. Ancak Demokrasi Dini ise, tamamen muhayyerliklerle dolu bir dindir. Böylelikle Demokrasi Dini, İslam Dininin üzerine kurulmuş olduğu esası tamamen yıkmıştır. Demokrasi sistemi ile yönetilen rejimlerde ya da daha doğru bir ifade ile Demokrasi Dini ile yönetilen rejimlerde, parlamento heyeti tarafından kabul görülüp onaylanmadığı sürece hiçbir olgunun kutsallığı ve itibarı söz konusu değildir. Allah (azze ve celle)'nin, muhkem olan ve her Müslümana 'işittik ve itaat ettik' demesi gereken bağlayıcı hükümleri, Demokrasi Dininin kendilerine sınırsız yetki verdiği parlamenterler tarafından eklemeye, eksiltmeye, iptal edilmeye, onaylanmaya, silinmeye, tahrif edilmeye ve reddedilmeye açıktır. Eğer isterlerse kabul ederler, istemezlerse de reddederler.  Örneğin; Allah (azze ve celle) içkiyi muhkem âyetlerinde haram kılmıştır. İnsanlar ve cinlerden oluşan tüm milletler içkinin haramlığı onaylansın mı onaylanmasın mı diye toplansalar; haramlığını kabul etsinler veya etmesinler onlar bu fiilleri ile kâfir olurlar. Hâl böyle iken Demokrasi Dini, İslam Dininin koyduğu kuralları onaylama ve reddetme konusunda kapılarını sonuna kadar açıyor. Varın siz düşünün. Hatta ve hatta Demokrasi Dini tarafından İslam Dininin kabulü ve reddedilmesi bile halkın seçimine bırakılmış durumda. Eğer halk İslam Dinini muhterem kabul ederse İslam Dini saygıyı hak eden ve kutsal sayılan bir şey haline gelir. Ancak, eğer İslam Dini halk tarafından muhterem kabul edilmez ise, kendisine asla değer verilmez ve bütün saygınlığı ayaklar altına alınır. Ve artık Demokrat İslamcılar öyle bir hâl aldılar ki onlardan kimileri açık açık şunu söylemeye başladılar: "Eğer halkımız Allahsızlığı esas edinen Komünizm ile yönetilmeyi seçerlerse bizler de onların bu kararına saygı duyarız. Veya halk İslami hükümler ile hükmedilmeyi kabul etmez ise onların bu kararından hoşnut oluruz. Allah (azze ve celle) Kur'an-ı Kerim'de bize şöyle söylediğinde, “Allah hükmeder ve kimse O'nun verdiği hükme hesap soramaz.” (Rad, 41) Demokrasi Dininin mensupları bizlere şöyle cevap veriyorlar: "Hayır, millet bir konuda hüküm verdiği zaman kimse onların verdiği hükme hesap soramaz." Allah (azze ve celle) kitabında şöyle buyuruyor: “Allah ve Rasûlü bir konuda hüküm verdikleri zaman hiçbir mü'min erkeğin ve hiçbir mü'min kadının seçme hakkı kalmamıştır.” (Ahzâb, 36) Onlar ise şöyle cevap veriyorlar: "Aksine, tercih hakkı halkındır. Doğru onun doğru dediği, yanlış da halkın yanlış dediği şeydir. Halk, yasalardan dilediğini seçme konusunda tam bir hürriyet sahibidir." Onlara, Allah (azze ve celle) Kur'an'da; “Allah gökte de yerde de ilahtır” (Zuhrûf, 84) diye buyuruyor dediğimiz zaman, onlar bize şöyle cevap veriyorlar: "Göğe gelince; o Allah'ın olsun. Ancak Allah bize yeryüzünde karışmasın. Yeryüzünde söz sahibi olan halktır. Geçerli olması gereken yasalar halkın koyduğu yasalardır. Ve son kararı da halk verir." Allah (azze ve celle) doğru söylemiştir: “Onlardan çoğu şirk koşmadan Allah'a iman etmezler” (Yusuf, 106) Andolsun ki, İman Etmiş Olmazlar Herkes bilmelidir ki, Kur'an şunu çok açık bir şekilde belirtmiştir: “Hayır, Rabbine yemin olsun ki onlar, seni aralarında çıkan anlaşmazlıklarında seni hakem tayin edip, sonra da verdiğin hükme içlerinde bir sıkıntı duymadan tam bir teslimiyet ile teslim olmadıkça iman etmiş olmazlar.” (Nisa, 65) Bazı âlimler bu âyetin iniş sebebi olarak şu kıssayı kitaplarında zikrederler: "İki tane adam peygambere gelip, aralarında çıkan anlaşmazlığı ona arz ederler. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’de aralarında adaletli bir şekilde hüküm verir. Kendisi aleyhine hüküm verilmiş olan adam şöyle dedi: “Ben, verilen bu hükümden razı değilim.” Arkadaşı ona sordu: "Peki, peygamberin verdiği hükümden razı değilsen kime gidip muhakeme olalım?" O da “Ebu Bekir’e gidelim” dedi. Sonra beraber Ebu Bekir'e gittiler. Kendi lehine hüküm verilen adam Ebu Bekir'e şöyle söyledi: "Ey Ebu Bekir! Biz peygambere gittik ve bizim aramızda hüküm verdi; ancak bu adam razı olmadı. Sen bizim aramızda hüküm ver" Ebu Bekir ona şöyle cevap verdi: “Sizler Peygamberin verdiği hükme razı olun, ben onun sözünün üzerine söz söylemem.” Kendisi aleyhine hüküm verilen adam tekrar razı olmadı ve "Ömer’e gidelim" dedi. Ömer (radıyallahu anhu)'nın yanına geldiklerinde ona başlarından geçenleri anlattılar ve Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’e muhakeme olduklarını; ancak adamın razı olmadığını, sonra Ebu Bekir'in yanına gittiklerini ve onun onlara verdiği cevabı anlattıktan sonra Ömer, aleyhine hüküm verilen adama dönüp “Gerçekten böyle mi oldu?” diye sordu. Adam "Evet" deyince Ömer evine girdi ve kılıcıyla dışarı çıktı ve peygamberin verdiği hükümden razı olmayan adamı öldürdü. Bunun üzerine Allah (azze ve celle) bu ayeti indirdi: “Hayır, Rabbine yemin olsun ki onlar, aralarında çıkan anlaşmazlıklarında seni hakem tayin edip, sonra da verdiğin hükme içlerinde bir sıkıntı duymadan tam bir teslimiyet ile teslim olmadıkça iman etmiş olmazlar.” (Nisa, 65) (İbni kesir’in müsned ül-faruk 2.cild syf. 575.) Eğer ki bu tavizsiz hüküm Allah Rasûlü’nün bir konudaki hükmünü beğenmeyen bir adam hakkında icra edilmiş ise, İslam'ın tüm hükümlerini beğenilmeye ve beğenilmemeye müsait hale getiren Demokrasi Dininin durumu nedir sizce? Allah'ın hükümlerini beğenmeyen bu demokratlar da kim oluyorlar? Onlar Ebu Bekir veya Ömer veya sair sahabelerden mi? -Haşa- O Salihler asla böyle bir şeye yeltenmezler. Bilakis bu demokratlar insanların en alçak, en cahil ve en fasıklarıdır. Onların aralarındaki en olgunları ise şöyle söylerler: “Bizler ıslah etmeye çalışıyoruz.” “İyi bilin ki onlar bozguncuların ta kendileridirler; fakat bunu idrak edemiyorlar” (Bakara, 11-12) İslam Teslim Olmaktır İyi bilmeliyiz ki Allah (azze ve celle) bizden, sadece içkiden sakınmamızı, ahlaksızlıklardan kendimizi korumamızı ve finansı yerle bir eden faizden el etek çekmemizi istemiyor. Allah (azze ve celle) bizden bütün bunlardan kaçınmakla beraber, Allah'ın yasaklayıcı kanunlarına itaat etmemizi istiyor. Çünkü onlar Allah'ın kanunlarıdır. Ve asla tahrifi ve değişikliği kabul etmezler. Vallahi eğer, Allah'ın şeriatı herhangi bir beldede parlamenterler istediği için ve halk bundan razı olduğu için tatbik edilse bu Allah'ın şeriatı olmaz. Çünkü bu şeriatı insanlar arasında hâkim kılan şey Allah'ın emri olmayacak, halkın rızası olacak. Ve bundan razı olan halk yarın bundan sıkılınca, bu şeriat değişikliğe uğramak zorunda kalacak. Böylelikle bu şeriatın diğer kanunlardan hiçbir farkı kalmayacak. Zira bu şeriatı insanlar arasında saygıdeğer kılan Allah değil, aksine ismi parlamento olan, konuşan ve ilah edinilen bir puttur. Kendisi de koyduğu kanunlar da kahrolsun. Acaba Demokrasi Dininin mensubu olan İslam müntesipleri, ülkelerindeki Müslümanların hamasi duygularını sömürerek ve onları aldatarak sürükledikleri büyük felaketin farkında değiller mi? Eğer farkında değiller ise şunu bilmeliler ki bu, sonrasında normalleşmenin ve geriye dönmenin çok zor olduğu bir yol ayrımıdır. Çünkü artık ya azaların teslim olduğu ve kalplerin kendisi ile sekinet bulduğu ve razı olduğu saf bir İslam ya da egemenliğe dair ne varsa halka veren ve halkı ilahlaştıran bir Demokrasi. Ve kıyamet günü kendilerine sorulacak olan şu soru için bir cevap hazırlamaları gerekir: "Ey Ademoğulları! Ben size şeytana kulluk etmeyin; çünkü o sizin apaçık düşmanınızdır. Ve bana kulluk edin; bu benim dosdoğru yolumdur demedim mi?" (Yâsîn, 60) İmanın Birinci Şartı Her Müslüman bilir ki imanın ilk şartı, Âlemlerin Rabbi olan Allah (azze ve celle)'ye iman etmektir. Yani O'nun ezelden beri var olduğuna, O'nun tek ilah olduğuna, tek Rab olduğuna, isimlerine ve sıfatlarına iman etmektir. Bu başlık altında Müslümanın tartışmasız olarak iman etmesi gereken diğer bir husus ise, helal ve haram belirleme yetkisinin yalnızca Allah (azze ve celle)'ye ait oluşudur. Bu da İslam Dini'nde teşrî diye isimlendirilir. Hiç kimse küçük ya da büyük olsun, herhangi bir şeyi Allah'ın izni olmadan helal veya haram kılamaz. Çünkü Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Diliniz yalana alışageldiğinden dolayı, Allah'a karşı yalan uydurarak; şu helaldir veya şu haramdır, demeyin. Şüphesiz ki Allah'a iftira atanlar iflah olmazlar." (Nahl, 116) Başka bir ayette ise şöyle buyurmaktadır: "De ki: Allah'ın size indirdiği rızkın bir bölümünü helal kılıp bir bölümünü de haram kıldınız. De ki: Allah mı size izin verdi yoksa ona iftira mı atıyorsunuz?" (Yunus, 59) Ümmetin ittifakı ile, teşrî yetkisini Allah'tan başkasına vermek büyük küfürdür. Ve kişiyi İslam dairesinden çıkarır. Nitekim yeryüzü Allah'ın mülküdür. Ve Allah'ın mülkünde yasakları ve serbestlikleri o belirler; çünkü o âlemlerin Rabbidir. Bu, İslam Dininde kesin bir şey iken, Demokrasi Dini bu esasa tamamen zıt bir esas üzerine bina edilmiştir. Çünkü herkes tarafından malumdur ki Demokrasi Dini, helal ve haram belirleme yetkisini Allah (azze ve celle)’den gasp edip halka ve halkın eliyle de parlamenterlere sunmaktadır. Demokrasi Dininin hâkim olduğu sistemlerde helal ve haram belirleme yetkisi tamamen halka aittir. Çünkü onların en bariz sloganlarından bir tanesi de; "Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir" sloganıdır. Böylece, haram sadece parlamenterlerin haram kıldığıdır. Helal ise yalnızca onların serbest kıldığı şeydir. Güzel, onların güzel gördüğü; çirkin, onların çirkin gördüğüdür. Kanunlar onların razı olduğu, yasa onların onayladığı yasalardır. Parlamentoda kendisinin takdisi olmadan hiçbir din mukaddes değildir. Milletin Meclisi’mi? Rabblerin Meclisi’mi? Doğrusu bu parlamentoya verilecek en güzel isim Millet Meclisi değil Rabler Meclisi'dir. Çünkü o mecliste Allah'ın helallerini ve haramlarını değiştirenlerin insanların ilahlık tasladıklarını Rabbimiz kitabında bize şöyle anlatıyor: “Yahudiler Allah'ı bırakıp hahamlarını Rabler edindiler. Hıristiyanlar da rahipleri ve Meryem oğlu İsa'yı Rabler edindiler. Oysa onlar yalnızca tek olan Allah'a ibadet etmek ile emrolunmuşlardı. Allah'tan başka ilah yoktur. Allah, onların şirk koştuklarından münezzehtir." (Tevbe, 31) Bakın, sapıklık insana neler yapıyor. Âlimleri olan hahamlar ve abidleri olan rahipler, Allah'ın ismi ile konuştuklarını, kanunlarını din sloganı altında çıkarttıklarını ve Allah'ın sevip razı olacağı kuralların kendi koydukları kurallar olduğunu iddia ediyorlardı. Ancak Allah (azze ve celle) , kendi koyduğu helalleri yasakladıkları ve yasakladığı şeyleri serbest bıraktıkları için onları Rabler diye isimlendirdi. Peki, İsrail oğullarının yaptığı gibi; Allah'ın adı ile konuşmak yerine, her fırsatta İslam şeriatından beri olduklarını açıkça söyleyen demokratlardan, laiklerden, komünistlerden ve diğer ideolojileri benimseyen insanlardan oluşan ve asrımızda ismi Millet Meclisi olan Rabler Meclisi'nin durumunu varın siz düşünün. O hahamların ve rahiplerin yaptığı şeyler, bugün Rabler Meclisi'nde bulunan parlamenterlerin yaptığı şeylerin aynısıdır. Bu da; kendilerini o mevkiye getiren insanlar için yasaklar ve serbestlikler belirlemek. Böylelikle kurdukları düzen kendi koydukları haramlar ve helaller üzerinde devam edip bağlayıcı olsun, ihlal edenler cezalandırılsın, saygı duyup bağlı kalanlar da saygı değer olsun. Ancak bugünkü parlamenterler ile o zamanın hahamları ve rahipleri arasında es geçmememiz gereken bir fark var. İsrailoğulları bu yaptıkları küfür fiilini dînî sloganlar altında yaparak bu yaptıklarının aslında dinin ve dünyanın maslahatına uygun olduğu görüntüsünü vererek yapıyorlardı. Ancak günümüzün Rableri ise bunu hiçbir şer'î dayanakları olmadan yapıyorlar. Bu da, tam bir cehalet, Allah'ın şeriatına karşı kasıtlı bir muhalefettir. Peki, değerli okuyucu; sence hangi grup yerilmeye ve dışlanmaya daha layıktır. Adiyy bin Hatim'den rivayet edildiğine göre o şöyle söylüyor: "Bir gün peygamberin yanına gittim; o sırada peygamber Tevbe Suresi'ni okuyordu. 31. âyete gelince; 'Allah'ın dışında hahamları ve rahipleri Rabler edindiler.' dedi." Ben, “Ey Allah'ın Rasûlü, bizler onları Rabler edinmiyorduk.” dedim. Rasûlullah buyurdu ki: “Aksine! Onlar size Allah'ın haram kıldıklarını helal, helal kıldıklarını da haram kılarken sizler onlara itaat etmiyor muydunuz.” Ben de, “Evet” dedim. Sonra şöyle buyurdu: “İşte bu, sizin onları Rab edinmenizdir.” (Sünen Tirmizi 3095 no’lu hadis) Belki de bu hahamlar ve rahipler kendilerinde kanun koyma yetkisini sürekli olarak görmeyerek, sadece hayatın bazı alanlarında pratik olarak uyguluyorlardı. Ancak bugün yürürlükte olan parlamentolar tamamen bu yetkiyi kendilerinde görerek toplumları adına kanunlar çıkartıyorlar. Ve bu çıkardıkları kanunların Allah'ın koyduğu kanunlara ters düşüp düşmeyeceğini hiç hesaba katmıyorlar. Zaten yasaklar ve serbestlikler belirleme yetkisi parlamentoda yer alan parlamenterlerin başlıca görevlerindendir. Yani herhangi bir insan parlamento kubbesi altına girdiği andan itibaren kendisine, sadece âlemlerin Rabbi olan Allah'a has bir yetki, yani haram ve helal belirleme yetkisi takdim ediliyor ve Demokrasi dininin esaslarına göre, sunduğu yasa ve önergeler hususunda saygıdeğer, vazifesi mukaddes ve zatı itibarı ile dokunulmazlığı olan bir Rab haline geliyor. Ve bu aciz olan insan parlamentonun kubbesi altında bulunduğu sürece asla yaptıklarından hesaba çekilmez. İşte bu, İslam âlimlerinin şirk olduğu konusunda müttefik oldukları meselelerden bir tanesidir. Bu insan ister o kubbe altında kanun koysun veya koymasın, fark etmez. Çünkü Allah'ın koyduğu kanunlar dururken ona tamamen muhalif kanunlar çıkarmak bir şirk, kişinin kendisinde bu hakkı görmesi başka bir şirktir. Allah (azze ve celle) şöyle buyuruyor: “Yoksa onların, Allah'ın dininde yasaklamış olduğu bir şeyi meşrû kılacak ortakları mı vardır” (Şura, 21) Allah’mı Size İzin Verdi Yoksa Ona İftiramı Atıyorsunuz? “Size bu hakkı kim verdi?” sorusuna cevap verebilirler mi acaba Demokrat İslamcılar? 'Helaller sadece Allah'ın serbest bıraktıklarıdır, haramlar da yalnızca Allah'ın yasakladıklarıdır' diyen İslam Dini ile bu hakkı tüm yönleri ile halka veren Demokrasi Dini'ni nasıl bir araya getirebildiler?! Vallahi bu yeni dinin davetçileri İslam maskesi ile insanları aldatıyorlar. Çünkü onlar konuşurken tamamen bir Müslüman gibi konuşuyorlar. Yürüdükleri yolu, sanki insanlara yol gösterici olarak gönderilen peygamberin yoluymuş gibi lanse ediyorlar. Ancak tüm bunlarla beraber, Allah (azze ve celle)'nin en mukaddes hakkı olan helal ve haram belirleme yetkisini insanlara veriyorlar. Bunların misali, bir apartmanı bir tarafından bina ederken diğer tarafından harabeye çeviren kişinin misali gibidir. Bunlar, iman müessesini yerle bir eden ameller işlerken bir taraftan da, bu müesseseyi tesis ettiklerini iddia ediyorlar. Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Yoksa sizler insanlara iyiliği emrederken kendinizi unutuyor musunuz? Halbuki kitabı okuyorsunuz. Yoksa akletmiyor musunuz?" (Bakara, 44) Doğrusunu söylemek gerekirse, lafı fazla uzatmaya gerçekten gerek yok. Çünkü gerçekten din, Demokrat İslamcıların hâkim kılmaya çalıştıkları şekilde hâkim kılınsaydı, bunu herkesten önce peygamberler yapardı. Ve işleri gerçekten çok kolaylaşırdı. Ancak Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: "Senden önceki peygamberler de yalanlandılar. Ancak tüm eziyetlere ve yalanlamaya rağmen sabrettiler. Sonunda onlara yardımımız ulaştı. Rabbinin sözünü kimse değiştiremez. Nitekim peygamberlerin haberleri sana ulaştı." (En'âm, 34) Felaketin Boyutu Bakın, Rabbimiz bir âyetinde şöyle buyuruyor: "Kesilirken Allah'ın adı ile kesilmeyen hayvanlardan yemeyin; çünkü bu bir günahtır. Şeytanlar da dostlarına sizinle cedelleşmeleri için telkinde bulunurlar. Eğer onlara itaat ederseniz müşriklerden olursunuz." (En'âm, 121) Tefsir âlimleri kitaplarında bu âyetin iniş sebebine dair şöyle buyuruyorlar: "Kâfirler, Müslümanlar ile tartışmak ve onların kafalarında dinleri hakkında şüphe oluşturmak için Allah'ın haram kıldığı leş hayvan hakkında Müslümanlara gelip şöyle söylemişler: 'Sizler, Allah'ın rızasını elde etmeye çalıştığınızı iddia ediyorsunuz. Ama Allah'ın öldürdüğü hayvanı haram kılıp, kendi elleriniz ile kestiklerinizi helal kılıyorsunuz.' Sonra Allah (azze ve celle) bu ayeti indiriyor: "Eğer onlara itaat ederseniz (Yani artık leş hayvanları bu şüphe sebebi ile helal kılarsanız) müşriklerden olursunuz." "(Ebu Davud, İbnu Mace, Tabarani, Nehhas, Beyhaki İbnu Abbastan rivayet etmiştir.) Bu, o zamanın müşriklerinin sahabenin kafasını karıştırmak ve onları dinleri konusunda tereddüde düşürmek için attıkları bir şüphe. Buna karşın belki de günümüz çağdaşlarının önemsiz addedecekleri bu meselede Allah (azze ve celle) peygamberin ashabına bu üslûp ile cevap veriyor. Yani, eğer onlara itaat edip leş hayvanlarını helal kılarsanız müşriklerden olursunuz. Hâl böyle iken tamamen helal ve haram kılmak için kurulan ve anayasaya aykırı olmamak kaydı ile istediği herhangi bir şeyi serbest bırakmaya veya yasaklamaya kadir olan bu parlamentoların hâli ve onlara bu konuda destek çıkanların hâli nasıldır, varın siz düşünün. Hatta bu parlamenterler Allah'ın Dini'nde haram olan bir şeyi serbest kılarken veya helal olan bir şeyi yasaklarken herhangi bir sebebe ihtiyaç duymazlar. Bu hususta, onlar için yasakladıkları veya serbest bıraktıkları şeyin maslahat adı altında yapılması yeterlidir. Parlamenterler, insanların nefsanî istek ve arzularını toplumun menfaati başlıklı önergelerle parlamentoya sunarak onların hayatlarını şekillendiren kanunlar koyarlar. Örneğin, Allah'a ve Rasûlü'ne savaş açmak manasına gelen faiz, ekonomik sebeplerden dolayı serbestleştirildi. Zina ve ahlaksızlık kişisel özgürlükler başlığı altında meşrûlaştırıldı. Alkollü içecekler ve meyhaneler turizm ve müreffehlik adı altında mubah kılındı. Mesela, bizler kesin olarak biliyoruz ki İslam Dini'nin koyduğu yasalar çerçevesinde alkollü içecekler kat’î haramlardandır. Herhangi bir milletvekili ülkenin çökmüş olan finansının canlanması için veya turizm piyasasına can vermek için kısa bir süreliğine alkollü içeceklerin satışının serbest bırakılması için parlamentoya bir önerge sunmak istese bu önerge asla garip karşılanmaz. Bu büyük ekonomik projenin yürürlüğe girmesi için diğer milletvekillerinin onayı yeterlidir. Ne zaman ki parlamentodaki çoğunluk bu önergeyi onayladı, işte o zaman içkinin tüketimi ve ticareti mubah olur ve kimse bu karara itiraz edemez. Ve artık durum öyle bir hâl aldı ki, ülkemizdeki eşcinseller yaptıkları fiil sebebi ile ayıplanmamak için meclise önergeler sunmaya başladılar. Ve kendileri için korunma ve fiilleri için bir dokunulmazlık talep ediyorlar. Bu saydıklarımızın yasaklanması veya serbest bırakılması tamamen parlamentonun haklarındandır. Parlamentodaki Rabler kendilerine sunulan önergeler konusunda fikir alışverişinde bulunduktan sonra dilediklerini yasaklarlar, dilediklerini de serbest bırakırlar. Ve Rabler Meclisi'nden çıkacak olan karara bütün vatandaşların itibar etmesi ve saygı duyması beklenir. Herhangi birisi İslam Dini'nin kırmızı çizgilerine tecavüz eden bu kanunlara itiraz ederse kendisi hakkında soruşturma başlatılıp cezalandırılır. Demokrasi Dini ile yönetilen ülkelerde herhangi bir şeyin meşrû kılınması veya yasaklanması için sadece tek bir şart vardır. O da; o şeyin Rabler Meclisi'nin kubbesi altında bulunan parlamenterler tarafından onaylanması. Koydukları kanunun İslam Dini ile çatışması hiç önemli değildir. Zira Rabler Meclisi'ndeki parlamenterlerin rububiyyeti Demokrasi Dini'nde Allah (azze ve celle)'nin rububiyyetinden önce gelir. Ve o mecliste bulunan Rabler Demokrasi Dini'nin nazarında âlemlerin Rabbinden daha yüce ve daha değerlidir. Müslümanın Kırmızı Çizgilerini İslam Belirler İslam Dini'nde bir şeyin hak veya batıl, haram veya helal olduğuna karar vermek için yine İslam Dini'nden olan mercilere başvurulur. Bu merciler ise; Kur'an, Sünnet, icma ve var olan delillere kıyas yapabilme yetkisine sahip olan âlimlerin yapacağı kıyas. Bu gibi vasıflar akılla, zevkle ve istekle sabit olmaz. Soyut bir tecrübe veya derin bir deneyim de bu konuda söz sahibi değildir. Çünkü herhangi bir şeyi bu saydığımız vasıflar ile vasıflamak tamamen Rabbani bir haktır. Herhangi bir taifenin mesleğinin siyaset olması veya ırkının Arap veya Âcem olması veya bu taifenin çoğunluğu oluşturması onlara bu hakkı kazandırmaz. Eğer şeriat bir şeye hak veya batıl demiş ise tüm insanlar ve cinler toplansa da onun hak olduğu gerçeğini değiştiremezler. Bu, İslam Dini'nin onaylamış olduğu, Müslümanların da yakinen iman etmesi bir gerçektir. Ancak Demokrasi Dini'nde bir şeyin hak veya batıl olması, güzel veya çirkin olması, ilericilik veya gericilik diye vasıflanması tamamen Rabler Meclisi'ndeki çoğunluğa kalmıştır. Ve o mecliste çıkan herhangi bir kanun meşrûiyetini çoğunluğun kararı ile kazanmaktadır. Ancak buradaki başka bir problem; bu kanun çıkarken parlamentoda bulunan herkesin ismi ile çıkmasıdır. Yani parlamentoda çıkarılacak olan kanuna onay vermeyen insanlar bile kanun onaylandıktan sonra onay vermişler sayılır. Bu konuda herhangi bir önergenin kanunlaştırılması en azından 3 aşamadan geçer: 1. aşama; Önerge, Rabler Meclisi'ne sunulur ve tartışmaya açılır. Ve bu önerge sunulurken gözetilmesi gereken tek kural, sunulan önergenin Demokrasi Dini'nin kırmızı çizgilerine tecavüz etmemesi. 2. aşama; İşte bu bizim şu anda bahsetmiş olduğumuz aşamadır. O da bu yasa üzerinde oylama yapılması. Parlamenterlerin görüş alışverişi yaparak öneri ve düzeltmelerini sunduğu aşamadır. Önerge arz edildikten sonra oylamaya alınır. Herkes önergeye kendi penceresinden bakar. Dileyen itiraz eder, dileyen kabul eder; kimileri önergenin düzenlenmesini talep eder. Kimileri de bu konuda kararsız kalırlar. Eğer önerge çoğunluk tarafından onaylanırsa, yasa olmaya doğru yol alır. 3. aşama; Bu aşamada bu yasanın direkt olarak ya da devlet başkanının onayı ile kanunlaştırılması. Ancak bu önerge yasa olarak mecliste onaylandığı zaman çoğunluğun adı ile değil, parlamentonun tamamının adı ile kanunlaştırılıyor. Örneğin; Herhangi bir parlamenter Demokrasi Dini'nin kırmızı çizgilerine tecavüz etmeden hemcinslerin evliliği için bir yasa tasarısı önerse, o vakit parlamenterler bunun kabulü veya reddi için tartışmaya başlarlar. Her birisi fikrini belirtir. Herkes fikrini belirttikten sonra onaylayanlar çoğunluk mu azınlık mı bakılır. Eğer ki onaylayanlar onaylamayanlardan ve sessiz kalanlardan çok olursa, o vakit artık erkeklerin erkekler ile evlenebilmeleri çoğunluk tarafından kabul edilen bir yasa değil, parlamento tarafından kabul edilen bir yasa olarak kabul edilir. Resmî itiraz, önerge önerildiği zaman geçerlidir. Ancak önerge kabul gördükten sonra hiç kimse Rabler Meclisi'nin koyduğu bu kanuna itiraz edemez. Bu da İslamcı milletvekillerin içine düştükleri en rezil bataklıklardan sadece bir tanesidir. Ancak insanlarımızın çoğu bunu idrak edemiyorlar ve İslamcıların o meclislerde söz sahibi olmalarını sadece kötünün iyisi olarak yorumluyorlar. Bu nedenle kitabımızın başında zikrettiğimiz gibi, eğer ki parlamento İslam şeriatının tatbik edilmesini önerirse ve bu önerge kabul görürse, bu İslam şeriatı olmaz. Çünkü İslam Dini'ne göre, İslam şeriatı önerilmeye açık bir yasa tasarısı değildir. İslam şeriatı, kendisini İslam'a nisbet eden insanların hayatlarını kendisi ile tanzim etmeleri gereken bir hayat nizamıdır. Zira parlamentonun tatbik edeceği şeriat nizamı, parlamenterler değiştiği zaman değişmeye mahkûm bir şeriat olacaktır. Çünkü şeriatı parlamento yolu ile hakim kılan parlamenterler, parlamentoda bulunan çoğunluğun onayı ile şeriatı hâkim kılmış olacaklar. Ve gün geldiğinde başka bir çoğunluk bundan hoşnut olmayıp başka bir ideoloji ile yönetilmek istediğinde bu düzen yıkılıp yerine belki de İslam'a taban tabana zıt olan bir düzen kurulacak. Ve o mecliste bulunan İslamcıların itirazı itirazdan öteye geçmeyecektir. Onların Çoğu İman Etmezler Doğrusu, unutmamamız gereken çok önemli bir husus var. O da; İslam dini asla çoğunluğa bir ayrıcalık tanımamıştır. Hatta Kur'an-ı Kerim'e baktığımız zaman çoğunluğun genelde yerildiğini göreceğiz. Örneğin, "Sen çok arzu etsen de insanların çoğu iman etmezler." (Yusuf, 103) âyetinde olduğu gibi. Başka bir ayette; "Onların çoğu Allah'a şirk koşmadan iman etmezler" (Yusuf, 106) Ayrıca şöyle buyuruyor: "Eğer sen yeryüzünde bulunanların çoğuna uyarsan seni Allah'ın yolundan saptırırlar. Zira onlar zanna tabi oluyorlar ve yalan söyleyip duruyorlar." (En'am, 116) Ayrıca şöyle buyuruyor: "Muhakkak ki Biz, bu Kur'an'da her türlü misali çeşitli şekillerde anlattık. Yine de insanların çoğu inkârcılıktan başkasını kabullenmediler." (İsra, 89) Bu konuda varid olan âyetler gerçekten çoktur. Peki, asrımızda çoğunluğun mizanını düzgün bir mizan, doğru bir tercih, yerinde kanunlar koyan ve adaletli bir hâkim kılan nedir? "Yoksa sizin kâfirleriniz onlarınkinden daha mı hayırlı yoksa sizin için kutsal kitaplarda zikredilen bir beraat mi vardır?" (Kamer, 43) İşte böyle! Doğrusu bu yeni dinin gerçek yüzünü Müslümanlara göstermek için birçok düşünür ve ilim adamı yazdı, çizdi. Bizim bu mütevazı risalede açıklamaya çalıştığımız şey, Demokrasi Dininin İslam Dinine taban tabana zıt olduğudur. Ta ki insanlarımız, birçoğunun konuşurken ballandırdığı bu musibetin ne derece tehlikeli olduğunu anlasınlar. Zira bu konuda yapılacak bir hata Müslümanın elindeki en değerli şey olan dini konusunda çok ölümcül olabilir. Böylece kişi dünyasını da ahiretini de harap eder. Rabbim, sizleri de bizleri de şirkin her türlüsünden beri olan ve hanif din olan İslam Dini üzere can veren kullarından eylesin. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Tercüme: Ebu Mervan El-Halili Şehid Şeyh Ebu Yahya el-Libi

حَدَّثَنَا الحُمَيْدِيُّ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَيْرِ، قَالَ: حَدَّثَنَا سُفْيَانُ، قَالَ: حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ سَعِيدٍ الأَنْصَارِيُّ، قَالَ: أَخْبَرَنِي مُحَمَّدُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ التَّيْمِيُّ، أَنَّهُ سَمِعَ عَلْقَمَةَ بْنَ وَقَّاصٍ اللَّيْثِيَّ، يَقُولُ: سَمِعْتُ عُمَرَ بْنَ الخَطَّابِ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ عَلَى المِنْبَرِ قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ: «إِنَّمَا الأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ، وَإِنَّمَا لِكُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى ، فَمَنْ كَانَتْ هِجْرَتُهُ إِلَى دُنْيَا يُصِيبُهَا ، أَوْ إِلَى امْرَأَةٍ يَنْكِحُهَا، فَهِجْرَتُهُ إِلَى مَا هَاجَرَ إِلَيْهِ» İmam el-Buhari (rahimehullah) şöyle der: Bize el-Humeydi Abdullah bin Zubeyr tahdis etti, o dedi ki: Bize Süfyan tahdis etti, o dedi ki: Bize Yahya bin Said el-Ensari tahdis etti, o dedi ki: Bana Muhammed bin İbrahim et-Teymi haber verdi ki Alkame bin Vakkas el-Leysi’nin şöyle dediğini işitmiş: Ben Ömer bin Hattab (radiyallahu anhu)’yu minberde şöyle derken işittim: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’i şöyle derken işittim: “Ameller niyetlere göredir. Ve her kişiye ancak niyet ettiği vardır. Kimin hicreti Allah ve Rasûlü’ne ise, onun hicreti Allah ve Rasûlü’nedir. Kimin hicreti de bir dünyalık veya evleneceği bir kadın içinse, onun hicreti hicret ettiğinedir.” Bir: Hadisin senedi ve hükmü: El-Humeydi: Abdullah bin Zubeyr bin İsa bin Humeyd el-Kureyşi el-Esedi. Ebu Bekr el-Humeydi el-Mekki (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “O sikadır, imamdır”der. Ve İmam Ahmed (rahimehullah) “El-Humeydi bizde imamdır” der. İmam Ebu Bekr el-Humeydi (rahimehullah) hicri 219’da vefat etmiştir. Sufyan: Sufyan bin Uyeyne bin Meymun el-Hilali. Ebu Muhammed el-Kufi (rahimehullah). İmam Ebu Hatim er-Razi (rahimehullah) “O sikadır, imamdır” der. Ve İmam Ali bin Medini (rahimehullah) İmam Yahya bin Said’e “Ey Ebu Said! Süfyan hadiste imam mıdır?” diye sorunca şöyle dediğini söyler: “Süfyan bu kavmin (Ehl-i Hadis’in) 40 yıldır imamıdır.” İmam Sufyan bin Uyeyne (rahimehullah) hicri 198’de vefat etmiştir. Yahya bin Said el-Ensari: Yahya bin Said bin Kays el-Ensari en-Neccari. Ebu Said el-Medeni (rahimehullah). Tabiinin küçüklerindendir. İmam Ebu Hatim er-Razi, İmam Ebu Zura ve İmam Yahya bin Main “O sikadır” demişlerdir. İmam Yahya bin Said el-Ensari (rahimehullah) hicri 144’de vefat etmiştir. Muhammed bin İbrahim et-Teymi: Muhammed bin İbrahim bin el-Haris bin Murre el-Kureyşi et-Teymi. Ebu Abdullah el-Medeni (rahimehullah). Tabiindendir. İmam Ebu Hatim er-Razi ve İmam Yahya bin Main “o sikadır” demişlerdir. İmam Ebu Abdullah el-Medeni (rahimehullah) hicri 120’de vefat etmiştir. Alkame bin Vakkas el-Leysi: Alkame bin Vakkas bin Mihsan el-Leysi el-Utvari el-Medeni (rahimehullah). Büyük tabiindendir. İmam en-Nesei ve İmam ez-Zehebi “O sikadır” demişlerdir. Ömer bin el-Hattab: Ömer bin el-Hattab bin Nufeyl bin Abdulizz el-Kureyşi el-Adavi. Ebu Hafs (radiyallahu anhu). Sahabenin büyüklerinden. Emiru’l-Muminin. İmam Ömer bin el-Hattab (radiyallahu anhu) hicri 23’de vefat etmiştir. Hadis sahihtir. İmamlar sıhhatinde ve azametinde ittifak etmişlerdir. İmam Ahmed (rahimehullah) “Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’den gelen haberlerde bu hadisten daha toparlayıcı, daha kapsamlı ve daha çok faydalı olan bir hadis yoktur” demiştir. Bu senetle İmam el-Buhari (rahimehullah) “Sahih”inde tahriç etmiştir ve mübarek kitabını bu hadisle takdim etmiştir. Hadisi İmam Muslim, İmam Ebu Davud, İmam en-Nesei, İmam Ahmed, İmam İbn-i Huzeyme, İmam İbn-i Hibban (rahimehumullah) ve başkaları da rivayet etmişlerdir. İki: Hadisin senedinden ve metninden çıkarılacak bazı faydalar: Bir: Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) Buhari şerhinde şöyle der: “Sanki el-Buhari Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in “Kureyşi öne çıkarın” sözüne uyarak el-Humeydi’den gelen rivayetle kitabını açmıştır. Çünkü el-Humeydi el-Buhari’nin ilim aldığı en fakih Kureyşlidir. Ayrıca bundan başka bir münasebet daha vardır. O da; el-Humeydi’nin Mekkeli olmasıdır. Vahiy Mekke’de inmeye başladığına göre “Vahyin başlaması” babına Mekkeli şeyhiyle başlamayı uygun bulmuş. Ve bunun için ikinci rivayeti de Mâlik yoluyla getirmiştir. Çünkü Mâlik Medine ehlinin şeyhidir. Ve Medine vahyin inmesinde ve fazilette Mekke’den sonra gelir. Ve Mâlik ve İbn-i Uyeyne birbirine denktirler. Eş-Şafii şöyle demiştir: “Eğer onlar (İmam Mâlik ve İmam İbn-i Uyeyne) olmasalardı ilim Hicaz’da yok olurdu.” İki: Ebu’l-Ferec İbnu’l-Cevzi (rahimehullah) “Keşfu’l-Muşkil”de şöyle der: “Ulema, kitaplarını bu hadisle takdim etmelerini güzel bulmuşlardır. Zira niyet amelin aslıdır". Abdurrahman bin Mehdi şöyle derdi: “Kitap tasnif eden bu hadisle başlamalı.” Ve eş-Şafii şöyle der: “Bu hadis fıkhın 70 babına girer.” Ahmed bin Hanbel şöyle der: “İslam’ın aslı üç hadistir: “Ameller niyetlere göredir” ve “Helal bellidir ve haram bellidir” ve “Kim bu işte (dinde) ondan olmayanı ihdas ederse, o merduttur”. Ebu Davud es-Sicistani şöyle der: “Fıkıh beş hadisin üzerinde döner: “Ameller niyetlere göredir” ve “Helal bellidir” ve “Size nehyettiğimden uzak durun ve size emrettiğimi gücünüz yettiği kadarıyla yapın” ve “Zarar ve zarar vermek yoktur” ve “Din nasihattir”. Ve bir rivayette Ebu Davud şöyle demiştir: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den 500 bin hadis yazdım. “Sunen” kitabına onlardan seçtiklerimi yazdım ve sahih olanı, ona benzeyeni ve ona yakın olanı zikrettim. Ama insanın dini için bunlardan dört tanesi yeterlidir. Biri “Ameller niyetlere göredir” hadisi, ikincisi “Helal bellidir” hadisi, üçüncüsü “İnsanın onu ilgilendirmediği şeylerle uğraşmaması İslam’ının güzelliğindendir” hadisi ve dördüncüsü “Mü’min kendisi için istediğini kardeşi için de istemedikçe mü’min değildir” hadisi.” Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) şöyle der: “El-Beyhaki hadisin ilmin üçte biri olmasını kulun kazandıklarını kalbiyle, diliyle ve bedeniyle elde ettiğine bağlamıştır. Niyet de bu üç kısımlardan birisidir, hatta başta gelenidir. Çünkü niyet kendi başına ibadet olabilir ama diğerleri ibadet olabilmek için niyete muhtaçtırlar.” Üç: Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) şöyle der: “Ebu Cafer et-Taberi şöyle demiştir: “Bu hadis ferttir; çünkü bu hadisi Ömer’den sadece Alkame rivayet etmiştir. Ve Alkame’den sadece Muhammed bin İbrahim rivayet etmiştir ve Muhammed bin İbrahim’den sadece Yahya bin Said rivayet etmiştir. Hadis ancak Yahya bin Said’ten meşhur olmuştur.” Ve durum dediği gibidir… Böylece Ömer hadisinin mütevatir olduğunu zannedenlerin hataları belli oldu. Mütevatirden manen mütevatir kast edilirse hariç. Buna hamletmek mümkündür. Doğru! Hadis Yahya bin Said’den sonra mütevatirdir. Nitekim Muhammed bin Ali bin Said en-Nekkaş el-Hafız hadisi Yayha’dan 250 kişi rivayet ettiğini söyler. Ve Ebu’l-Kasım ibni Mendeh 300’den fazla ravi ismi sayar.” Yani ulemanın çok değer verdikleri ve İslam’ın, dinin veya ilmin üçte biri olarak tabir ettikleri ve umumen herkes tarafından bilinen ve kabul edilen bu hadis tam manasıyla ferd bir hadistir. Ferd hadis rivayet tabakalarından birinde sadece bir râvinin rivayet ettiği hadistir. Bu hadis ise Yahya bin Said’e kadar ilk dört tabakada sadece bir râvi tarafından rivayet edilmiştir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den sadece Ömer (radiyallahu anhu) rivayet etmiştir. Ömer (radiyallahu anhu)’dan sadece Alkame rivayet etmiştir. Alkame’den sadece Muhammed bin İbrahim rivayet etmiştir. Muhammed bin İbrahim’den sadece Yahya bin Said rivayet etmiştir. Hadis ancak Yahya bin Said’ten sonra meşhur olmuştur. Bununla beraber bu hadis belki ümmetin içinde en çok bilinen ve her fırkanın kabul ettiği ve istidlal ettiği bir hadistir. Hâlbuki rivayetlere göre Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bu sözü Medine’ye hicret ettiğinde hutbede konuşmuştur. Elbette o ortamda bu sözü Ömer (radiyallahu anhu)’dan başkası da duymuştur. Ve ondan sonra Alkame (rahimehullah) hadisi Ömer (radiyallahu anhu) hutbedeyken ondan işitmiştir. Elbette ondan başkaları da bu hadisi işitmişlerdir. Ama buna rağmen hadisin sadece bu senetle sahih gelmiş olması ancak ilahi bir iradenin tahakkuk etmesindendir ve bazı fırkaları reddetmek içindir. Allah-u Âlem. Bu fırkalar umumen hadis inkârcılarıdır ve özellikle ehad haberleri iman bahsinde ilim kabul etmeyen Rey Ehli’dir. Hadis inkârcılarına gelince onlara şöyle demek lazım: Nasıl olur da sizin anlayışınıza göre şüpheli olan bu hadisi ümmet, değişik fırkalara müntesip âlimleri ve halkıyla beraber kendisine baş tacı yapmıştır. Sizin anlayışınıza göre bu durumda ümmetin topyekûn adaleti sakıt olması gerekir! Rey Ehli’ne gelince onlara da şöyle demek lazım: Siz de bu hadisle delil getiriyorsunuz. Mademki ehad haber iman bahsinde ilim ifade etmiyor, o halde niye kalbin ameli olan niyete bu ferd hadisle delil getiriyorsunuz? Dört: إِنَّمَا (innema) hasrı ifade eder, yani işaret edileni ispat eder ve ondan gayrisini nefyeder. Buna göre mana “Her amel niyetledir, niyetsiz amel yoktur” olur. Beş: الأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ (el-a’mâlu bi’n-niyyât-ameller niyetlere göredir). Bir çoğul diğer bir çoğula mukabil gelmiştir. El-Huvebbi (rahimehullah) şöyle der: “Sanki amellerin çeşit çeşit olduğu gibi niyetlerin de çeşit çeşit olacağına işaret etmektedir. Mesela bir kişinin amelinde Allah (azze ve celle)’nin rızasını araması veya O’nun vaat ettiklerini elde etmeyi istemesi veya O’nun cezasından korkması gibi.” Altı: Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) şöyle der: “بِالنِّيَّاتِ (bi’n-niyyet)teki ب (be) harfi musahabe (beraberlik) içindir. Veya sebebiyet için olması da muhtemeldir. İkincisine göre niyet ameli oluşturan unsurdur. Adeta amelin icat olunmasına sebeptir. Birinci manada ise niyet amelin kendisindendir ve bu durumda başından beri amelden ayrılmaması şart olur.” Yedi: Ebu Zekeriyya en-Nevevi (rahimehullah) “Niyet kalbin farz veya farz dışında bir ameli azmetmesidir” der. Ve Şihabuddin el-Karrafi (rahimehullah) “Niyet insanın yapmak istediğini kalbiyle kast etmesidir” der. El-Karrafi’nin sözünden niyetle kastın aynı şeyler olduğu anlaşılsa da İmam İbn-i Kayyım (rahimehullah) niyetle kastın arasındaki farkı şöyle izah eder: “Niyet kastın aynısıdır lakin aralarında iki fark vardır. Birinci fark şudur: Kastın hem failin fiiliyle ve hem de başkasının fiiliyle alakalıdır. Lakin niyet sadece fiilin kendisiyle alakalıdır. Bunun için kişinin başkasının fiiline niyet etmesi düşünülemez ama onu kast etmesi ve irade etmesi düşünülebilir. İkinci fark şudur: Kasıt sadece failin kast ettiği güç yetire bilinir fiilde söz konusu olur. Ama niyete gelince, insan muktedir olduğuna da niyetlenir aciz olduğuna da niyetlenir… Bunun için niyet güç yetirdiğiyle de alakalıdır aciz olduğu ile de alakalıdır. Kasıt ve iradenin hilafına. Bu ikisi yapılamayanla ilintili olmazlar, ne failin kendi fiiliyle ve ne de başkasının fiiliyle.” Sekiz: Niyet ilim ile amel arasında gelir. İlim niyetten evvel gelir ve amel niyete tabi olur. Çünkü ameli teşkil eden niyet ve kudrettir. Niyet ise ilim ve iradeden müteşekkildir. Kişi sahih ilme sahip ise ve amele istekli ve muktedir ise muhakkak sahih amel vaki olacaktır. Lakin ilmi ifsada uğrarsa kişi fasit olanı, yani hakka muhalif olanı irade eder ve kudret ile beraber fasit amel sadır olur. Dolayısıyla sahih amel semadan nazil olmuş ilimden neşet eden ameldir. Lakin masiyet zandan ve hevadan neşet eden ameldir. El-Gazali (rahimehullah) şöyle der: “Bil ki niyet, irade ve kasıt manaları bir ve birbirine benzer ibarelerdir. O, kalbin hali ve sıfatıdır ki iki şey onu kuşatmıştır: İlim ve amel. İlim ondan önce gelir; çünkü aslı ve şartıdır. Ve amel ona tabidir; çünkü semeresi ve fer’idir.” Dokuz: Niyet kalbî amellerdendir ve dolayısıyla mahalli kalptir. Niyetin dil ile telaffuz edilmesi bid’attir. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in niyeti açıktan telaffuz ettiği rivayet edilmemiştir. Ondan sonra sahabe (radiyallahu anhum)’dan ve imamlardan da niyetin telaffuz edilmesi yönünde bir şey nakledilmemiştir. Ebu Zekeriyye İbni Nehhas (rahimehullah) “Tenbihu’l-Ğafilin an A’mali’l-Cahilin” adlı kitabında şöyle der: “Niyetin telaffuz edilmesi vacip değildir. Bilakis dört imamda ve diğer imamlarda sünnet dahi değildir. Bilakis âlimlerden birçoğu bunun bid’at olduğunu söylemişlerdir çünkü bu hususta ne Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den ve ne sahabeden ve ne de tabiinden bir şey varit değildir… Niyetin telaffuz edilmesi bid’attir, mekruhtur; seleften tabi olunan hiç kimseden nakledilmemiştir.” On: Kalpte niyetin varlığı bedende amelin varlığını zorunlu kılar. Ancak her niyet ameli icat etmez. Es-Subki (rahimehullah) “Kadau’l-Ereb” adlı kitabında nefiste vaki olanın beş mertebede olduğunu söyler ve şöyle sıralar: Birinci ve en zayıf mertebesi ansızın akla gelen şeydir. Bundan sonraki mertebe akla gelenin hatırda kalmasıdır. Bunu takip eden mertebe kalbin tereddüt etmesidir. Kalbin hatırına geldiğinde kast ettiğini kararlaştırması ve sonra vazgeçmesidir. Bundan sonraki mertebe kalbin kast etmesi lakin amel edebilecek kadar ısrarlı olmamasıdır. Niyetin son ve en güçlü mertebesi azimdir. Bu, kalbin irade ettiğini yapmakta ısrarcı olduğu halidir. İmam Abdullah İbn-i Mubarek (rahimehullah)’ın “ısrar” dediği veya İmam Ahmed (rahimehullah)’ın “ısrarlı niyet” dediği veya İmam İbn-i Teymiyye (rahimehullah)’ın “kesin irade” veya “tam irade” dediği veya en-Nevevi (rahimehullah)’ın “kalbin istikrarlı kastı” dediği kalbin bu halidir. Kalbin bu surette ameli kast etmesi muhakkak kendisini bedende gösterir. Bunun için İmam İbn-i Teymiyye (rahimehullah) kat’î iradenin bulunduğu kalpte amelin bedende zuhur etmesini sadece âciziyet engeller demiştir. On bir: İmam İbn-i Recep (rahimehullah) “Camiu’l-Ulumi ve’l-Hikem”inde şöyle der: “Ulemanın sözünde niyet iki manaya gelir: Birinci manası ibadetlerin bir kısmını diğer bir kısmından ayırmak içindir. Öğle namazını ikindi namazından ve Ramazan orucunu diğer oruçlardan ayırmak için gibi. Veya ibadetleri adetlerden ayırmak içindir. Cünüplükten temizlenmek için yıkanmayı serinlemek veya kirden temizlenmek için yıkanmayı ayırmak için gibi. Bu manada niyeti fukahanın kitaplarında çokça bulmak mümkündür. Niyetin ikinci manası amel ile kast edileni temyiz etmektir. Yani ameliyle kast ettiği ortak koşmadan sadece Allah mıdır veya Allah ile beraber başkası mıdır? Ârifler kitaplarında ve sözlerinde ihlastan ve ihlasın tabilerinden konuşurken bu manadaki niyetten bahsederler. Selefin sözlerinde çokça görebileceğin niyet de bu manada olandır.” On iki: Hafız İbn-i Hacer (rahimehullah) (Ve her kişiye ancak niyet ettiği vardır) sözü için el-Kurtubi “Bu sözle ameller için niyetin ve ihlâsın şart olduğu belirlenmiştir” der ve tek’it için olduğuna meyleder. Ondan başkaları ise ikinci cümlenin ilkinden farklı bir şey ifade ettiğini söylerler; çünkü ilki amelin niyete tabi olduğunu ve onula beraber olduğunu ve hükmün buna terettüp ettiğini tembihlemektedir. İkinci cümle ise failin sadece niyet ettiğini tahsil edeceğini ifade etmektedir. İbn-i Dakiki’l-İyd şöyle der: “İkinci cümle insanın niyet ettiğini elde etmesini gerektirir. Yani ameli şartlarına uygun yaparsa veya onu amelden engelleyecek şer’î bir özrü yoksa niyet ettiğini elde etmesi gerekir. Ve aynı manada niyet etmediği hiçbir şeyi de tahsil edemeyecektir.” Ve İmam İbn-i Recep (rahimehullah) şöyle der: “Bu cümle sadece bir önceki cümlenin bir tekrarı değildir. Birinci cümle amelin salih veya fasit olması onu icat eden niyete bağlı olduğuna delalet ederken, ikinci cümle kişinin amelinden ötürü kazanacağı sevap salih niyetine göre olacağına ve kazanacağı ceza da fasit niyetine göre olacağına delalet etmektedir. Kişinin niyeti bazen mubah da olabilir. Bu durumda ameli de mubah olur ve ameliyle ne sevap ve ne de ceza kazanmaz. Şu halde amel ona sebep olan ve onu var eden niyete göre salih veya fasit veya mübah olur.” On üç: İmam İbn-i Recep (rahimehullah) şöyle der: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in “Kimin hicreti Allah ve Rasûlü’ne ise, onun hicreti Allah ve Rasûlü’nedir. Kimin hicreti de bir dünyalık veya evleneceği bir kadın içinse, onun hicreti hicret ettiğinedir” sözüne gelince, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ameller niyetlere göredir kaidesini izah etmek için amellerden bir misal getirmiştir. Bu misalde zikredilen amellerin sureti aynıdır lakin salih veya fasit olmaları failin niyetine göre değişkendir. Sanki şöyle diyor: Diğer amellerde verdiğim bu misal gibidir… Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) kişinin yaptığı hicretin kişinin niyeti ve maksadına göre değişiklik arz edebileceğini bildirmiştir. Kim İslam diyarına Allah’a ve Rasûlü’ne olan sevgisinden, dinini öğrenme arzusundan ve şirk diyarında izhar edemediği dinini açığa vurmak için hicret etmişse işte o gerçekten Allah ve Rasûlü’ne hicret etmiştir. Şeref ve övünç olarak Allah ve Rasûlü’ne hicretin karşılığını elde etmiş olması onun için kâfidir. Bunun için şartın cevabında sadece lafızlar tekrar edilmiştir. Çünkü hicretle niyet ettiği, dünya ve ahirette talep edilebilecek olanın nihayetidir. Kim de şirk diyarından İslam diyarına elde edeceği bir dünyalık için veya evleneceği bir kadın için hicret ederse onun hicreti de onadır. İlki tüccardır ve ikincisi dünürcüdür. Ama ikisi de muhacir değildir. “Onun hicreti hicret ettiğinedir” ifadesi dünyalık talebini tahkir etmek ve değersizliğini göstermek içindir. Ayrıca Allah ve Rasûlü’ne hicret sadece bir çeşittir. Onun taaddüdü yoktur. Bunun için şart cümlesindeki kelimeler cevap cümlesinde aynen tekrarlanmıştır. Ama dünya işleri için yapılan hicretlere gelince bunları sayıyla saymak mümkün değildir. İnsan bazen mubah olan için ve bazen haram olan için bile hicret edebilir. Bunun için “onun hicreti hicret ettiğinedir” denilmiştir. Yani neye ise onadır.” Allah’a hamd ve Rasûlü’ne salât ve selam olsun. Tarık Ebu Abdullah