Ramazan Bayramı Tebriği

بسم الله الرحمن الرحيم Kıyametin küçük alametlerinden başka bir tanesi de güvenin yitirilmesi ve ehil olmayan kimselere görev verilmesidir. Ebu Hureyre rivayet ediyor; Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) insanlara bir şeyler anlatırken, Bedevi bir adam girdi. Ey Allah’ın Rasûlü! Kıyamet ne zaman kopacaktır? dedi. Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) konuşmasına devam etti ve Bedeviye cevap vermedi. Konuşmasını bitirdikten sonra dedi ki; “Az önce kıyameti soran nerede?” Bedevi; İşte buradayım Ey Allah’ın Peygamberi! deyince; Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem); “Güven yitirilince kıyameti bekle!” buyurdu. Bedevi; Yitirilmesi nasıl olacak Ey Allah’ın Peygamberi! deyince; Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem); “Eğer yönetim ehil olmayana verilirse kıyameti bekle!” buyurdu. (Buhari) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in haber verdiği gibi şuan bu acı hali yaşıyoruz. Müslümanların başlarına raşid halifelerden sonra çoğu zaman ehil olmayan yöneticiler geçmiştir. Hilafetin saltanata dönüşmesi, son asırda hilafetin kaldırılıp yerine küfrü sembolize eden laikliğin getirilmesi, müslümanların kanlarını emerek beslenen diktatörlerin gelmesi, Allah-u Teâlâ hükümlerinin kaldırılıp yerine küfür kanunlarının getirilip tatbik edilmesi, yönetime ehil olmayan kimselerin geçirilmesi sebebiyledir. Bu konuyla ilgili Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır; “İnsanların üzerine aldatıcı seneler gelecektir. Yalancı doğrulanacak, doğru olanlar yalancı sayılacak, hain kimseler güvenilir, güvenilir kimseler hain sayılacak ve aşağılık kimseler konuşacaktır.” Ey Allah’ın Rasûlü! Bu aşağılık kimseler kimlerdir? diye sorduklarında; “Ahmak kişilerin insanların genel işlerinde konuşmalarıdır” buyurdu. (Buhari) Bu hadis halimizi dile getiriyor. Şu an siyasetçilerin konuşmalarının geneli yalan üzere kurulu. Devlet kademelerinin geneli İslam ve müslüman haini kimselerden müteşekkil. Dikkat edilirse müslümanlara musallat olmuş bu yöneticiler İslam ahlak ve öğretilerinden uzak. İnna lillah ve inna ileyhi raciun. Başka bir alamet; Küfür milletlerinin birleşip İslam ümmetine saldırmalarıdır. Bu konuyu bir hadiste Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şu şekilde tanıtıyor: “Yakında aç olanların yemek tabağına toplanıp üşüştükleri gibi (Küfür) milletleri de, size karşı toplanıp üşüşeceklerdir. Dediler ki: O gün sayımız azmı olacak Ey Allah’ın elçisi? Dedi ki: Hayır o gün sizler çok olacaksınız ancak suyun üzerindeki çer çöpler gibi olacaksınız. Allah-u Teâlâ düşmanlarınızın kalbinden (size karşı) korkuyu alacak, kalplerinize zaafı yerleştirecektir. Nedir o zaaflık ey Allah’ın Peygamberi? diye sordular. Dedi ki: O, dünya sevgisi ve ölüm korkusudur.” (Ebu Davud) Dünya geneline bakalım. Özellikle İslam coğrafyasını incelediğimizde kalbimizi sıkacak, gözlerimizi yaşartacak tabloyla karşılaşırız. Sömürülen ümmetimiz, öldürülen ümmetimiz, esir edilen ümmetimiz. Domuzların ve maymunların torunları olan Yahudi’ler, haçın kulları Hristiyan’lar, ineğe tapan Budistler ve bunlara yardım eden aşağılık mürtedler her alanda İslam ümmetine musallat olmuş zulmediyorlar. Allah-u Teâlâ’nın bu ümmete bahşettiği yer altı ve yer üstü zenginlikler Yahudi, Hristiyan ve mürtedlere peşkeş çekilmiş, kendi ideallerinde kullanmaktadırlar. Abdullah Azzam (rahimehullah)’ın dediği gibi “Her bir müslüman bir kova su dökecek olsa, İsrail’i sel götürürdü.” Müslümanların sayısı az değil ama suyun üzerindeki çer çöpün durumu ne ise onların durumuda malesef böyle olacaktır. Bunun sebebini efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) hadiste beyan ediyor; kalplerin zayıflaması, gevşemesi ve çözülmesi. Kalp dedi, çünkü organların kralı kalptir. Efendimizin beyan ettiği gibi bu et parçası düzelecek olsa bütün organlarda düzelir. Ama bu et parçası bozulacak olursa organlarda bozulur. Kalbe dünya sevgisi ve ölüm korkusu hakim olunca zayıflayıp gevşemeye başlar. Kişi ölümden neden korkar? Veya dünyayı neden çok sever? İşin arka perdesinde Allah sevgisinin azalması, iman zayıflığı ve kulu her taraftan kuşatan günahlar yatmaktadır. Halit Bin Velid (radıyallahu anh), Rumlara: “Vallahi sizlere, hayatı sevdiğiniz kadar ölümü seven bir kavim getirdim” demişti. Ebu Ubeyde Bin Cerrah (radıyallahu anh) Şam bölgesinin komutanı iken, Halife Ömer (radıyallahu anh) onu ziyaret eder. Evine girdiğinde evinde kılıç, kalkan, at semeri, hasır ve tabak tas görünce sorar: Eşyaların nerde ey Ebu Ubeyde? Ebu Ubeyde: “Eşyalarım bu kadar, bunlar bana dünyamda yeterlidir” deyince, Ömer (radıyallahu anh): “Vallahi hepimiz değiştik, sadece sen değişmedin Ey Eba Ubeyde!” der. Sahabeyi kiramın durumu buydu. Dünyaya bu kadar değer veriyorlardı. Çünkü öğretmenleri, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) böyle yaşamıştı, onları böyle yetiştirmişti. Daha sonra müslümanlar mal yığıp biriktirmeye başlayınca, dünya nimetlerine dalınca, gerileme ve çöküş devri baş gösterir. İslam hilafetinin Bağdat’ta Tatarlar’ın eliyle yıkılması, müslümanlardan en az bir milyonun öldürülmesi, dünya sevgisi ve ölüm korkusundan başkasımıdır? Emeviler, Abbasiler ve Osmanlı imparatorluğunun yıkılması, dünya sevgisi ve ölüm korkusuyla değilmiydi? Raşid halifelerin hemen akabinde halifelerde ve müslümanlarda israf, lüks hayat ve dünya debdebesi baş gösterir, dünyaya sarıldıkça ahiretten o oranda uzaklaşmaya başlarlar. Emevi sultanlarından Süleyman bin Abdulmelik hacca gider. Mekke’ye vardığında, “sahabeyi kiramdan kimse kalmadı mı?” diye sorar. “Sahabeden kimse kalmadı” derler. “Sahabeye yetişmiş tabiinden kimse varmı?” diye sorar. “Tavus kaldı” derler. Onu çağırtır, Tavus (rahimeullah) gelir. Gelirken ona selam verir ama “Ey Mü’minlerin Emiri!” demez. Ayakkabısıyla halıya basar ve yanında oturur. Sultan: “Bana karşı bu sert duruşunun sebebi nedir ey Tavus?, içeri girdin bana emirul mü’minin lakabıyla hitap etmedin, ismimle hitap ettin. Ayakkabılarını halımın kenarına koydun!” der. Tavus: “Allah-u Teâlâ Peygamberlerine hitap ederken Ey Nuh! Ey İbrahim! diye adlarıyla hitap etmiştir. Bende sana annen ve babanın sana koydukları isminle hitap ettim ve bu konuda sana karşı hata yapmadım. Sana “Emirul Mü’minin” demedim çünkü bütün müslümanlar seni kendilerine emir olarak görüp görmediklerini bilmiyorum. Müslümanlar seni kendilerine emir olarak görmüyorlarsa seni bu lakapla çağırmam yalan olur. Ayakkabı meselesine gelince, ben günde beş defa Allah-u Teâlâ’nın huzurunda ayakkabımla namaza duruyorum, Allah-u Teâlâ bana kızmıyor!” der. Dedi ki: “Ey Tavus ne oluyor bize dünyayı seviyor ve ölümü kötü görüyoruz?” Dedi ki: “Çünkü sizler dünyanızı onarıp ahiretinizi harap ettiniz. İnsanın tabiatı onarılmış yeri bırakıp harap olmuş mekana gitmeyi kötü görür.” Dedi ki: “Allah’ın huzuruna gidişimiz nasıl olacak ey Tavus?” Dedi ki: “Mü’min kimse, uzun süredir ailesinden uzak olan birinin ailesine kavuşması gibi gider. Ama günahkar kimsenin misali, tıpkı kaçmış asi bir kölenin yakalanıp efendisine götürülmesi gibi olacaktır...” İşte bu kıssa bizlere kişinin neden dünyayı sevip ölümden nefret ettiğini gösterir. Kıyametin Başka Bir Alameti, Polislerin Çoğalması, Kadınların Örtü ve Hayadan Uzaklaşmaları. Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Cehennem ehlinden iki sınıf vardır ki, onları görmem. Ellerinde inek kuyruğu gibi kırbaçlarla insanlara vururlar. Birde, giyinik ama çıplak, yürürken sağa sola meyleden hem de kendilerine meylettiren, saçları deve hörgücü gibi olan kadınlar. Bunlar cennete girmeyecek ve kokusunu da bulamayacaklardır. Halbuki onun kokusu şu kadar mesafeden hissedilir.” (Müslim) Bu hadisin tezahürünü zalim tağutların düzenlerini ayakta tutmak için karşı duran insanlara sopa atarak, işkence ederek sağlamaya çalışan tağut kolluklarının icraatlarında ve günbe gün kadınların fitnelerini büyütmek için icad edilen moda ve elbise modellerinde görmekteyiz.  Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Benden sonra erkeklere, kadınlardan daha büyük bir fitne bırakmadım” (Taberani) Bugün toplumların ahlaki çöküşe uğramaları ve zelil bir duruma düşmelerinin altında yatan önemli ve etkili unsurlardan biri, kadınlardır. Başka bir alamet; insanların ellerinde malın çoğalıp zenginleşmeleri. Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Mal çoğalıp taşmadıkça ve adam malının zekatını çıkarıpta verecek birilerini bulmadıkça, kıyamet kopmayacaktır.” (Buhari, Müslim) İlim ehlinden bazıları bu alametin Raşid halifelerden sayılan Ömer Bin Abdul Aziz (radıyallahu anh) döneminde meydana geldiğini söylerler. Başka Bir Alamet, Fırat Nehrinin Altından Altın Çıkması Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Fırat nehri altında altının olduğu bir dağın üzerinden çekilmedikçe kıyamet kopmaz. İnsanlar onun için birbirleriyle çarpışırlar. Her yüz kişiden doksan dokuzu ölür. Çarpışan her bir kişi, “umarım ki kurtulan ben olurum” der.” (Buhari, Müslim) Başka bir hadiste efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Fırat nehri altında altın hazinelerin olduğu bir yerden çekilecektir. Ona hazır olan kişi ondan bir şey almasın!” (Buhari) Daha başka alametler vardır. Ancak konunun uzamaması için kaynaklarını yazmadan onları kısaca zikredeceğim; Zamanın yakınlaşması (zamanın bereketsiz ve çok çabuk geçmesi), çıplak yalın ayak ve çobanların yüksek bina yapımında yarışmaları, ticaretin çoğalıp yayılması, yalan şahitliğin çoğalması, faizle alış verişlerin çoğalması, erkeklerin kadınlara benzemeleri ve kadınların erkeklere benzemeleri, depremlerin çoğalması, rahim akrabalığı bağını koparma, sadece bilinen tanıdık olanlara selam verme, peygamberlik iddia eden yalancıların çoğalıp ortaya çıkmaları, müziğin ve müzik aletlerinin çoğalıp helal görülmesi, camilerin süslenip onlarla böbürlenmeleri, cariyenin efendisini doğurması, şirkin zuhur edip arap yarım adasında putlara tapılması, kötü komşuluk, cimriliğin çoğalması, salih ve hayırlı mü’minlerinn yok olmaları, sünnetlerin hafife alınıp terkedilmesi, yalanın çoğalıp haberleri naklederken doğru nakletmemek, ani ölümlerin çoğalması, belaların çoğalıp ölümün temenni edilmesi, gibi alametler kıyametin küçük alametleridir. Bu anlatılan bütün alametler ortaya çıkmış ve şahit olduğumuz alametlerdir. Rabbim cümle mü’minleri anlatılan kötü hasletlerden arındırsın ve razı olduğu kullarından eylesin. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

وَقُلْ لِعِبَادِي يَقُولُوا الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطَانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلْإِنْسَانِ عَدُوًّا مُبِينًا Kullarıma, sözün en güzel olanını söylemelerini söyle. Çünkü şeytan aralarını açıp bozmaktadır. Şüphesiz şeytan insanın açıkça bir düşmanıdır. (İsra:53) Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’adır. Salat ve selam, emin olan peygamberi, ailesi ve tüm ashabı üzerine olsun. Her ikisi de kendisiyle başlanılmaya layıktır: Kelimelerin değeri, güzelliğindedir. Güzelliği ise, şeytanı ve giriş yollarını kesmesindedir. Bu ayetin başlangıcını düşünen bir kimse, bu kelamın çıkış kaynağını da bilecektir. Güzel söz, sahibi için bir şereftir. Onunla başkalarının sahip olamadıklarına sahip olur. Onunla zenginleşir ve onunla hak sahibi olur. Bu, nefsinin parlaklığına ve kadrinin yüceliğine delalet ederken nasıl böyle olmaz. Çünkü söz, nefiste olanın açığa vurulması, bulunduğu durumun dışa aksetmesidir. Kelimelerin çirkinliği, madeninin ve çıkışının da çirkinliğindendir. Güzelliği ise, alınış yerinin ve kaynağının güzelliğindendir. Sözlerin kaynağı dil değildir, sözlerin sahibi de dil değildir. Kelimeler ondan türemezler. Onun çıkış yeri, nefis ve kalptir. Bunların sahibi nefis ve kalptir. Onlardan bina edilir ve o yerden yükselirler. Bir şey için bina edilmesi, o şey hakkında bir delil ve açıklama olacaktır. Kelamın güzelliği, sahibinin nefsi için güzelliktir. Kelamın değeri, söyleyenin konumunun şerefidir. Güzel söz sahibi, hedefine ulaşmaya daha muktedirdir, günlerin havadislerini, kaderin yeniliklerini çözüme kavuşturmada diğerlerinden daha bilinçlidir. İnsanlar ancak insanlıklarının adresi olan bu kelamın infiali ve karşılanırlar. Onu dinlerler ve nefisleri coşar ya da tembelleşir, cömertleşir ya da cimrileşir, atılganlaşır ya da korkaklaşır. Onunla boyanır ve onun tarzıyla gidip gelirler. Güzel kelam sahibi, insanların nefislerinin ve iradelerinin de sahibidir. Onunla, şeytanın ve hevanın yollarını keser, kalplerine ve nefislerine çıkan menfezleri iptal eder. Hatta şöyle denilmiştir: “Lisan olmadan insan, ancak ihmal edilmiş bir hayvan ya da görüntü için asılmış bir resim gibidir.” Kullarıma, sözün en güzel olanını söylemelerini söyle. Yüce Allah’ın kullarına öğrettiği bir takım emirler ve bunlarla birlikte onun şanını yüceltme ve ilahi emrin hasımlarının durumunu açıklama sadedinde, sevgiye delalet eden, şefkat ve rahmet dolu bu girişle başlayan ilahi emir gelmiştir: “Kullarıma söyle.” Yüce rabbin kelamında geçen “Qul/de ki” kelimesini düşünen bir kimse, bunun uyarı ve tekrar maksadıyla geldiğini bilecektir. Yani hatırlatma ardına hatırlatma, öğüt üzerine öğüt. Aksi halde burada aracının (sevgili peygamberimizin) zikrolunmasının anlamı nedir? Öğüt alarak Kuran okuyan bir kimse, konuşanı ve onu tebliğ için gelen aracıyı bilir. Ancak durum, öncelikle aracının şerefine uyarıda bulunan teşrif, sonra bir yönden insanların ona olan ihtiyacından diğer yönden bunu çabuk yitirmelerinden tekrarın art arda gelmesidir. De ki, ey Muhammed, “Kullarıma” Konum şeref ve değer yeri olunca, konu yücelme konusu olunca, bu hitap onlara gelmiştir. Zira onlar hatırlatılmaya daha layık ve daha ehildirler. Sözün en güzel olanını söylesinler. Husn, güzellik ve tamlıktır. Hasen kelimesi ancak bu ikisinin bulunduğu yerlerde kullanılır. Bunların tamamlanmasıyla, nefis sahibine meyleder, onunla rahatlar ve ona kavuşmakla sevinir. Güzellik yaratılışta ve ahlakta olduğu gibi aynı şekilde sözde de olur. Burada güzel söz emredilmektedir. Sözün güzel olabilmesi, sadece manaların dizilmesi değil faziletle ve çirkinliklerden ve kötülüklerden kaçınma ile olabilir. O zaman söz muhatabın nefsine sirayet eder, maksat gerçekleşir, şeytanın yolları ve menfezleri kesilir. Denildiği gibi, ‘güzel söz hediyedir.’ Hikmetle sarılmış bir kelimeyi din kardeşine ulaştırman ne güzel bir hediyedir. Bu ayette, Allah’a kulluk ile güzel söz arasında uyum çok açık ve seçiktir. Çünkü kulun ahlakı, çelişkili vadilerde parçalanmaz. Allah ile olan güzel muamele, mahlûkatı ile olan kötü muameleyle birlikte olamaz. “İnsanlara teşekkür etmeyen, Allah’a şükredemez.” Uyarıda bulunulması uygun olan konulardan birisi de, Resulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine’ye ilk ayak bastığında söylediği yüce kelimeleridir. Bunlar, Müslüman toplumun temellerini ifade eden kelimelerdir. Hazrec oğullarının müttefiki olan Yahudi Abdullah b. Selam anlatıyor. Buhari’de geçtiği üzere bu sahabe cennetle müjdelenenler arasındadır. Şöyle der: “Resulullah Medine’ye gelince, insanlar onu karşılamaya çıktılar. İnsanlar gözlerini dikip onu gözlemliyorlardı. Şöyle dediler: “Resulullah geldi.” Bende çıkanlarla birlikte çıktım. Onun yüzünü görünce, onun yüzünün bir yalancı yüzü olmadığını bildim. Ondan ilk duyduğum şu sözleriydi: “Ey insanlar! Selamı yayın, yemek yedirin, akrabalarınızı ziyaret edin, insanlar uyurken namaz kılın, selametle cennete girin.” Allah seni gözetsin, Allah ile güzel muameleyi Müslüman kardeşlerinden oluşan insanlarla muameleye riayeti nasıl bir arada toplamıştır. Bunu düşünen bir kimse, bu dinin yüceliğini, nefsi ve insanlığı kuşatıcılığını bilir. Aksi halde hangi din, kulluğun ancak kişinin kelimelerini güzel seçmesi, dilini düzeltmesi ve mantığını geliştirmesi ile tamamlayan bir dinden daha büyük olabilir? Tabilerinden yalnızca güzellik isteyen bu şeyden daha hayırlı ne olabilir? Hatta onları güzel olana çekmesi, yalnızca faziletin tamamlanması için değil, aynı şekilde üstünlüğünde oluşması için. Bu dinin ehlinden olan insanlar, gerçekten bu dinin ehli olanların üzerinde bulundukları durumu terk etmiş ve uzaklaşmıştırlar. İşte annemiz Aişe’nin (radiyallahu anha) Arap şiirleri hakkındaki bilgisini, onun yaşantısını bilen hiç kimse görmezden gelemez. İbn Abbas’ın öğrencilerinden olan şiir talebelerinin durumu da böyledir. Hadis ricallerinin şiir ve düz ibarelerde kullandıkları güzel kelimelerle dillerinin hoşluğuna itina göstermeleri de böyledir. Çağdaşı olan Cahiz, imam Şafii’ye lügat ehline yaptığı övgülerde bulunmaktadır. Esmai şöyle der: “Huzellilerin şiirini Mekke’de Muhammed b. İdris adında bir gençten aldım.” Tüm bunlar, güzel anlayış, kuvvetli kavrayış, derin idrakleriyle birleşen ilimlerini, sunumlarına ve üsluplarına daha bir güzellik katmıştır. Birinci ayetin maksadı, sözün güzelliğine uyarıda bulunmaktır. Bu, konuşma ve münazaraların tüm konularında Kurani bir çağrıdır. Allahu teâlâ’nın şu buyruğunda olduğu gibi: “Onlarla en güzel şekilde mücadele et.”1 Yine ret ve itirazda da durum aynıdır. Allahu teâlâ’nın şu buyruğunda olduğu gibi: “En güzel olanla def et.” Çünkü güzellik her konuda istenilmektedir. Çünkü şeytan aralarını açıp bozmaktadır. Yenilenen ve tekrarlanan bu çatışma, belirli bir sınır ve zamanda durmaz. Bilakis bu, her yolda durma ve her nefiste imtihandır. Bu, Allah’a kulluk ile (Kullarım) şeytan arasında çatışmadır. Hatta bu türden konumlar bile, savaş, imtihan ve yerme yeridir. Bu durum Allahu teâlâ’nın “aralarını açıp bozmaktadır” buyruğunda açıktır. Ayette geçen يَنْزَغُ kelimesi ‘batırma ve yaralama’ anlamındadır. Nasıl bir tehlike içerisinde yaratıldığını, senden ve seninle ne murat edildiğini bilmen için buna dikkat etmelisin. Ayet, çirkin ve rezil kelimelerin şeytanın silahlarından birisi olduğuna delalet etmektedir. Bu, müminlere karşı savaşında kullandığı bineklerinden birisidir. Bu, işini yapmak için kardeşler arasına girme kapılarından birisidir. Böylece o yere yerleşir, ikamet eder ve necis olan meyvelerini yetiştirir. Kişi kardeşine güzel olmayan bir şey söylediğinde, o zaman şeytan gelir ve işini yapar. Şeytan düşmandır. Kendisini vurup yok etmesi için düşmanını silahlandıran adam ne kötü bir adamdır. Aksine ona düşmanlık edip onunla savaşması gerekir. Şeytanı daraltan ve işlerini boşa çıkartan en büyük şey, müminler arasındaki güzel kardeşliktir. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Şeytan, namaz kılanların kendisine ibadet etmelerinden ümidini kesmiştir. Lakin aralarında sürtüşme çıkarmaya devam edecektir.” Şeytanın istekleri arasında şirkten sonraki mertebeyi bir düşün; bu, Müslümanlar arasında düşmanlık çıkarmak, aralarını bozmak, aralarındaki birleştirici olan kardeşlik ve sevgi bağlarını koparmaktır. Nefis ve heva, masiyetlerde şeytanla birlikte olunca, güzel kelime nefse çok ağır gelir olmuştur. Çünkü bu, tevazuya, boyun eğmeye ve kişinin egolarını terkine ihtiyaç duymaktadır. Nefis, başkalarına karşı zafer elde etmeyi yeğleyip arzular. Güzel kelime de ise, boyun eğme, nefsin zafer ve galibiyet isteklerinin kırılmasıyla, nefsin ve hevanın egolarının kesilmesi kaçınılmazdır. Ayette, güzel kelimenin kardeşler arasındaki hayrın anahtarı oluşunun delili bulunmaktadır. Kalpler bununla bir araya gelip bununla ülfet kurar. Şeytanın muradının kesilmesi için, buna çabalanması ve bunu elde etmek için gayret gösterilmesi gerekir. Daha önce geçtiği üzere rabbimizin burada yaralama anlamına gelen nezğ kelimesini kullanması, kötü kelimenin, kardeşler arasında ve Müslümanlara karşı savaşında İblis’in aracı olduğuna uyarı bulunmaktadır. Şüphesiz şeytan insanın açıkça bir düşmanıdır. Bu, Allahu teâlâ’nın kullarını irşad ettiği emrin illetidir. Bu, kişinin ve insanın, hakiki bir mahlûk olan şeytanla sürekli ve tam bir düşmanlık halinde olduğudur. Şeytan, “Şatata” kökünden gelir ki, buda ‘Allah’ın rahmetinden, hidayetinden ve tevfikinden uzaklaştırılmış’ anlamındadır. Şeytanın hasmına dayattığı bu düşmanlığın nedeni insanın ta kendisidir. Kuran’ın bu bölümüne dikkatli bakıldığında, düşmanlığın insan türüne karşı olduğu görülecektir. Oysaki ayetin hitabı, sadece Allahu teâlâ’ya kulluk edenlere idi. Burada insan türünün yaşantısına, hasımlarının ve arkadaşlarının alanına dikkat etmesi gerektiğine dair bir teşvik bulunmaktadır. Şeytan insanın düşmanıdır, insan bunu düşünür, her şeyi bilen ve her şeyden haberdar olanın haberini tasdik ederse, onun düşmanlığı çok açıktır. Allahu teâlâ’nın bize emrettiği, bizi ona teşvik ettiği ve ehemmiyetine dair bize uyarıda bulunduğu güzel hitabın önemine ve en güzelini aramaya çabalama konusuna geri dönecek olursak; Bununla ilgili olarak marifet ehli şunları söylerler: Cahil, günahkâr, kötü ve rezillerin ehline öğütte de peygamberimize uyulması bir vaciptir. Kim katılık ve kibirle öğütte bulunursa, hata etmiş, yolunu aşmış, birçok işlerinde azgınlaşması, arsızlaşması ve vaize karşı nefret beslemesi hususunda öğüt verilen kimseyi kışkırtmıştır. Bu öğüdüyle, iyi değil kötü bir iş yapmıştır. Müjdeleme, tebessüm, yumuşaklık, bir görüş belirtircesine, öğüt verilenin dışında bir şeyden söz ederek hakkında öğüt verilen konunun kötü gösterilmesiyle öğüt veren bir kimse; öğüdünde daha etkili ve daha başarılı olacaktır. Eğer kabul etmezse tek başına iken öğüt verme ve utandırma yoluna geçer. Eğer bunu da kabul etmezse, öğüt verilen şeyden ötürü utanacağı birisinin yanında öğüt verir. Bu, Allahu teâlâ’nın ‘yumuşak sözü’ emriyle öğrettiği edebidir. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) öğüdünü doğrudan söylemez bilakis şöyle derdi: “Falanca topluluklara ne oluyor da şöyle yapıyorlar!” peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) yumuşaklığa övgüde bulunmuş, kolaylaştırmayı emretmiş ve nefret ettirmeyi yasaklamıştır. O, usandırma korkusu ile öğüdünü başka yerlere çekerdi. Allahu teâlâ şöyle buyurur: “Eğer sert ve katı kalpli olsaydın, etrafından dağılırlardı.” İşte böyle sevgili kardeşim, kardeşine göndereceğin elçin, Allah’ın onunla kalplerinizi bir araya getireceği güzel söz olsun. Şeytanın elçilerine ve bineklerine karşı dikkatli ol, bu şeytanın kardeşler arasını bozmadaki silahıdır. Muvaffakiyet Allah’tandır. Tercüme: Muhammed Atta 1- Nahl, 125 Şeyh Ebu Katade el-Filistini

Hamd alemlerin rabbi olan Allah'a, salat ve selam efendimiz, önderimiz ve komutanımız olan Rasûlullah'a, ehli beytine ve ashabı kiramına olsun. Değerli kardeşlerim, dünya üzerinde özellikle son dönemde İslam’a ve Müslümanlara yönelik asli kafirlerin saldırıları bir o kadar özellikle Rafizi Şii fırkasının saldırıları artmıştır. Asli Kafirlerin İslam’a ve Müslümanlara kin ve düşmanlıkları rahatlıkla bilinebilmektedir. Fakat Rafizi Şiilerin, neredeyse asli kafirlerden daha fazla Müslümanlara saldırmaları ve zulmetmelerinin altında yatan sebebi bir çok Müslüman bilmemektedir. Bu satırlarımı hala İran ve Şiiler hakkında hüsnü zanda bulunan ve hakkı hala görememiş samimi kimselere ve Şiiliği tanımış ama daha fazla bilgiye ihtiyaç duyan kardeşlerime nasihat babından yazıyorum. Şunuda itiraf edeyim; Bende birçok samimi kardeşlerimiz gibi hidayete erdiğim vakitte Humeyni ve Hizbullah örgütü hakkında hüsnü zanda bulunur, onları sever ve müdafaa ederdim. Çünkü özellikle 1979'da İran'da Humeyni devrim yapınca, takiyye sanatını kullanarak dünyaya bu devrimin İslami bir devrim olduğunu, Ehli sünnete iyi baktığını, onlara yardım ve destek vereceğini, "ABD En Büyük Şeytandır" sloganını atarak ABD işgalinin her zaman karşısında olacağını, Filistin ve Aksa'yı Yahudilerden kurtaracağını, Rusya'nın başkanı Gorbaçov'a mektup yazarak İslam'a davet etmesi gibi bizlere hoş gelen söylemlerle bir çok samimi Müslümanı kandırmışlardır. Hatta İhvanül müslimin cemaati devrimden sonra İran'a gidip Humeyni ve arkadaşlarını kutlamışlar, Hafız Esad'ın Suriye'de yaptığı zulme karşı İran’dan destek istemişler ama daha sonra işin iç yüzünü ve ihanetleri öğrendikten sonra aldandıklarını öğrenmişler ve Suriye ihvanı âlimlerinden Said Havva, Humeyniciliğin iç yüzünü anlatan küçük bir risale yazmıştır. Konuya baştan başlarsam bu mesele daha iyi anlaşılacak. Yani öncelikle ehli beyt sevgisi adı ile çıkmış bu Şiiler'in, çıkışları ve İslam'a muhalif inançları nelerdir? Onu iyice özetleyip tanımaya çalışalım. Çünkü gerek Humeyni ve gerekse şuan ki Lübnan'da bulunan Hizbullah örgütü, Rafizilik, başka bir deyimle İmamiyye İsna Aşeriyya (Oniki İmam) mezhebine mensupturlar. ve bu mezhebin kuvvetlenmesi ve yayılması için çok büyük emekler vermişlerdir. Binaen aleyh önce bu mezhebin çıkışını ve itikadını tanımamız gerekmektedir. Şiilik, Osman (radiyallahu anh) hilafeti döneminde Yahudi asıllı Abdullah Bin Sebe adında bir münafığın İslamı iddia ederek Müslümanlar arasında fitne tohumları ekmesiyle ortaya çıkmıştır. Bu facir adam Yahudiliği incelemiş ve Yahudilikte her bir peygamberin vasisinin olduğunu görünce, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’inde vasisi bulunduğunu ve onun Ali (radiyallahu anh) ve soyundan gelen onbir imam olduğunu, bu imamların masum olduklarını, din imameti ve halifeliğe bunların daha layık olduğunu başta Ebu Bekir, Ömer, Osman ve diğer sahabelerin ehli bayt hakkını çiğnediklerini, ehli beyte zulmettiklerini iddia etmiştir. Daha sonra fitnesini büyütmüş ve Ali (radiyallahu anh)’ya ilahlık vasıfları vermiştir. Şiilerin en büyük fırkası olan Rafizilik kolu, Pakistan, Afganistan, İran, Irak, Kuveyt, Bahreyn, Yemen ve Lübnan gibi devletlerde yayılmış bir fırkadır. Şuan bu gurup Pakistan, Suriye ve Irak'ta en çok mücahitlerle savaşan fırkadır. Suriye'nin Nusayri yani Hz. Ali'ye ilah diyen, elli senedir Allah'ın dinine savaş açmış, Müslümanları katledip Sünni kadınlara tecavüz eden Beşşar Esad güçlerine en çok destek veren İran, Irak hükümeti ve Hizbullah'tır. Nusayrilik fırkası Rafizilere göre kafir bir fırka sayılmasına rağmen, Sünnilere karşı bu fırkaya ciddi destekler veren Rafiziler bunu aşıp onlarla aynı safta Sünnilere karşı savaşmaktadırlar. Bu durumlarını garip karşılamamak gerekir. Çünkü tarih ilmini okuyanlar, Rafizilerin, Müslüman Sünnilere karşı Tatarlara ve haçlı seferlerinde Haçlılara yardım ettiklerini görecektir. Şiilerin aslen kinlerinin sebebi şudur; Farslıların imparatorluğu vardı. Binlerce sene ayakta kalmıştı. Çok güçlüydü. Dünyanın iki süper gücünden biriydi. Farslılar eskiden ateşe tapan Mecusiler idiler. Irkçılık benlerine işlemiş, Arapları küçümserlerdi. Ömer (radiyallahu anh) hilafeti döneminde Fars imparatorluğunun Müslümanlar karşısında büyük bir hezimete uğraması neticesinde koca imparatorluk Müslümanların eliyle yıkılıp tarihin çöplüğüne atılması çok ağır bir durumdu. Kendilerini müslüman gösteren Mecusiler sürekli islam devletini parçalama ve yıkma teşebbüslerinde bulunmuşlar bu yolla intikam almaya çalışmışlardır. Müslümanlara muhalefetlerini ehli Beyt sevgisi ve müdafaası adı altında tarih boyunca sürdürmüşlerdir. İran şuan, bu üstü kapalı mecusiliğin uzantısı olduğunu söylesek abartmış olmayız. Sözde Mecusiliği bırakıp İslam’a girdiklerini söyleselerde mecusilikten gelme kinleri hala göğüslerinde saklıdır. ŞİRK VE BİD'ATLERE BULAŞMIŞ RAFİZİ FIRKASININ İSLAM'A MUHALİF İNANÇLARI ŞUNLARDIR: 1. Kur’an’ı Kerim'in sahabeler tarafından tahrif edildiğine inanırlar. Bazı ayetlerin tefsir ve anlamlarını tahrif ederler. a. Kur’an’ın tahrif edildiğine dair söyledikleri sözler: Bizim mezhebimizde Buhari (rahimehullah), çok güvenilen ve hadis konusunda en sahih hadis yazarı olarak nasıl kabul edilmişse, Şiilerdede en çok itimat edilen ve sahih kabul edilen hadis imamı Kuleyni adında bir muhaddistir. Elkafi adlı hadis kitabında 1.Cild 228. Sayfada şu ibareler yer alır. Kuleyni derki: " Ebu Cafer (radiyallahu anh) dedi ki: "Kur’an’ı Kerimi aynen indiği gibi topladığını iddia eden yalan söylemiştir.!! Aynen indiği gibi toplayan ve ezberleyen Ali Bin Ebutalip (aleyhisselam), ve ondan sonra ki gelen imamlardır.!" Aynı sayfada devamla der ki: "Vasiler (Ehli Beyt İmamları) haricinde hiç kimse, zahiri ve batıni olarak Kur’an’ın tamamının yanında olduğunu iddia edemez.!!" Bu sözler küfre sokan sözlerdir. Çünkü Kur’an’ı Kerim bizlere tevatür yoluyla gelmiştir. Allah'u Teala şöyle buyurur: "Kur’an'ı kesinlikle biz indirdik; elbette onu yine biz koruyacağız." (Hicr 9) Rafizilerin Kur’an’ı tahrif edişlerinin misali şudur: Cabir dedi ki: Ebu Cafer'e sordum. Ali Bin Ebu Talip neden "Emirül Müminin" ismiyle anılır? Dedi ki: Allah onu böyle isimlendirmiştir. Kitabında şöyle indirmiştir: "Kıyamet gününde, biz bundan habersizdik demeyesiniz diye Rabbin Adem oğullarından, onların bellerinden zürriyetlerini çıkardı, onları kendilerine şahit tuttu ve dedi ki: Ben sizin Rabbiniz değil miyim? Muhammed benim Rasûlüm ve Ali müminlerin emiri değil midir? (Onlar da), Evet (buna) şâhit olduk, dediler." (Araf 179) (Elkafi c1, shf 412) Görüldüğü gibi ayeti tahrif edip araya Muhammed benim Rasûlüm ve Ali müminlerin emiri değil midir? Sözünü eklemişlerdir. Başka bir misal: Ebu Cafer dedi ki: "Kim Ali'nin ve ondan sonraki imamların velayetinde Allah ve Rasûlüne itaat ederse büyük bir kurtuluşa ermiş olur." (Ahzap, 71) Ayeti bu şekilde inmiştir! Demiştir. (Elkafi c1, shf 412) Görüldüğü gibi ayet tahrif edilmiş ve ayetin içerisine Ali'nin ve ondan sonraki imamların velayetinde sözü eklenmiştir. Humeyni keşfül esrar kitabının 149. Sayfasında şöyle der: "Peygamber kendisinden sonra Kur’an’ın tahrife uğrayacağından korktuğu için yada Müslümanlar arasında ihtilafların şiddetlenmemesi ve İslam'a tesir etmemesi için Kur’an’da imamete değinmekten çekindiğini bu sözlerimizle ispatladık.! Açıkça belli oldu ki eğer Peygamber, Allah'ın emrettiği şekilde imameti tebliğ etmiş olsaydı ve bu uğurda çaba harcamış olsaydı! İslam beldelerinde bütün bu çekişmeler, sorunlar ve savaşlar vuku bulmazdı. Aynı şekilde dinin temellerinde ve teferruatında bu ihtilaflar yaşanmazdı!." Dikkat edilirse Humeyni bu sözleriyle haşa Rasûlullah'ın (sallallahu aleyhi ve sellem) imameti tebliğ etmediğini ve bu yaşanan sorunların müsebbibi olduğunu ima etmektedir. Böyle bir iftira kişiyi küfre sokar. b. Kur’an’ın Tefsir ve Anlamını Tahrif Etmeleri: Bazı ayetler hakkında yaptıkları tefsir ve anlam tahrifleri ne lügata göre, ne akla ve nede şeriata göre uygun değildir. Mesela Kuleyni Elkafi'de 1.Cildte rivayet eder: Ebu Hamza, Ebu Cafer (radiyallahu anh)'ya dedi ki: Sana feda olayım. Şiiler sana şu ayetin tefsirini soruyorlar. "Birbirlerine neyi soruyorlar? Ayrılığa düştükleri büyük haberi mi?" (Nebe 1,2) Dedi ki: "Birbirlerine neyi soruyorlar? Ayrılığa düştükleri büyük haberi mi?" sözü Müminlerin Emiri (Allah’ın salavatları üzerine olsun) hakkındadır. Müminlerin emiri derdi ki: Allah'ın benden daha büyük ayeti yoktur. ve yine Allah'ın benden daha büyük haberi yoktur."!! Halbuki bu ayetteki büyük haberden kasıt müfessirlerin görüş birliğiyle kıyamet kastedilmiştir. Ama Şiiler anlamını tahrif etmişlerdir. Başka bir misal şudur: Elkafi kitabının 1. Cild 214. Sayfasında şu geçer: Salim dedi ki: Ebu Cafer (radiyallahu anh)'ya şu ayet hakkında sordum: "Sonra Kitab'ı, kullarımız arasından seçtiklerimize verdik. Onlardan (insanlardan) kimi kendisine zulmeder, kimi ortadadır, kimi de Allah'ın izniyle hayırlarda öne geçmek için yarışır. İşte büyük fazilet budur." (Fatır, 33) Dedi ki: Hayırlarda öne geçen imamdır. Ortada olan imamı tanıyandır. Kendisine zulmedende imamı tanımayandır.!! Böyle bir tefsir ne şeriata uygundur, ne dile uygundur nede akla uygundur. Bunun gibi tefsirde yaptıkları tahrifata yüzlerce misal verilebilir. Elkafi kitabını okuyan bu tipten yüzlerce felaketi görecektir. Humeyni, Keşfül Esrar kitabının 151. Sayfasında derki: "Şunu kesin olarak belirtiriz ki, Kur’an’da yüzlerce ayet açıkça belirtmeden (işaret yoluyla) imam ve imamet hakkında gelmiştir."!! Rafizi Şiiler, Fatıma (aleyhesselam)'e ait Kur’an’a ve Ona Vahi Geldiğine İnanırlar Bizim elimizde bulunan Kur’an’dan başka bir Kur’an’ın olduğunu, içinde değişik ilimlerin bulunduğuna inanırlar. Kuleyni Elkafi kitabının 1. Cildinin 239. Sayfasında derki: "Ebu Ebdullah (Hüseyin) (aleyhisselam) dedi ki: "Yanımızda Fatıma (aleyhesselam)'ın Kur’an’ı vardır. Onlar Fatıma (aleyhesselam)'ın Kur’an’ını ne bilsinler.? Dedim ki: Fatıma (aleyhesselam)'ın Kur’an’ı nedir? Dedi ki: Sizin Kur’an’ınızın üç katı kadar olan Kur’an’dır. Vallahi içinde sizin Kur’an’ınızdan bir harf dahi yoktur."!! Dikkat edilirse hem bizim Kur’an’ın üç katıymış, hemde içinde aynı olan bir harfi dahi yokmuş! Sizce nedir bu Kur’an’?! Humeyni, (İnternette Ali Hamaney sitesinde yayınlanmış) ölüm vasiyetinde derki: "Bizler, imamlarımızın şaban ayı münacatlarıyla, Hüseyin (aleyhisselam)'ın Arafat duasıyla, Muhammed ailesinin Zeburu olan Seccadiye sayfasıyla ve rızai bariye ulaşmış Zehran'ın kendisine Allah tarafından ilham edilmiş Fatımi sayfalarıyla iftihar ederiz!. İmamlar Hakkında Aşırı Giderler ve Masum Olduklarına İnanırlar Rafiziler imamlar hakkında o kadar aşırıya gittiler ki onları peygamberlerin üzerine çıkardılar hatta Allah muhafaza etsin onlara ilahlık vasıfları verdiler. İnançlarına göre bu on iki imam, kainatta ve zerrelerinde tasarruf ederler!. Olanları ve olacakları bilirler!. Elkafi kitabının 1. Cildin 223. Sayfasında şu ibareler geçer: İmam Rıza dedi ki: "Bizler Allah'ın yeryüzündeki emin kişileriyiz. Yanımızda ölümlerin ve belaların ilmi vardır!. Bizler bir adamı gördüğümüzde gerçek iman sahibi veya gerçek nifak sahibi olduğunu biliriz!." Ammar Sabati derki: Ebu Abdullah'a (Hüseyin (radıyallahu anh) sordum. Hükmettiğinizde ne ile hükmedersiniz? Dedi ki: Allah'ın hükmü ve Davudun hükmü ile hükmederiz.! Eğer bizlere bilmediğimiz bir şey gelirse Ruhul Kudüs (Cebrail) ilmini bize getirir.! (Elkafi 1 cild 398. Sayfa) Humeyni derki: "İmamın övülmüş makamı ve yüksek derecesi vardır. Bizim mezhebimizin zaruri inançlarından biride şudur: İmamlarımızın öyle makamı vardır ki o makama ne yaklaştırılmış melek nede gönderilmiş peygamber ulaşamaz!.. (Elhukume El İslamiyye) 4. Rafizi Şiiler Sahabenin Genelini ve Şii Olmayan Müslümanların Hepsini Tekfir Ederler Kitapları, parmak sayısınca sahabeler hariç geri kalan sahabeleri tekfir etme, onlara kin ve nefret duyma konusunda batıl sözlerle doludur. Rafiziler, Sahabeyi kiram ve sonradan gelen Müslümanlar imameti Hz. Ali ve torunlarından 11 kişiye imameti ve halifeliği vermedikleri için, dine ihanet edip haşa küfre girdiklerine inanırlar. Ubu Cafer dedi ki: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) buyurdu: Ben bütün insanlığa gönderilmiş Allah'ın elçisiyim. Benden sonra insanlar üzerinde Allah tarafından tayin edilmiş ehli beytimden imamlar gelecektir. Ancak onlar yalanlanacak, küfür ve sapkınlık yöneticileri ve onların tabileri onlara zulmedeceklerdir." (Elkafi c1, syf 215) Onların iddiasına göre Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'den sonra Hz. Ali'ye imameti, Hz. Ebubekir, Ömer, Osman ve geri kalan sahabeler vermemiş ve haşa ona zulmetmişlerdir. Ebu Abdullah'a adamın biri sordu: Beklenen Mehdiye "Müminleri Emiri" lakabı ile selam verebilir miyiz? Dedi ki: Hayır. O ismi Allah, Ali Bin Ebutalib'e vermiştir. Ondan önce isimlendirilmiş ve ondan sonra isimlendirilmiş kişiler kafirdirler!. (Elkafi cild 1, syf 411) Bu sözün manası Hz. Ali'den önce "Emirül Müminin" diye isimlendirilmiş Ebu bekir, Ömer ve Osman (radıyallahu anhum) ve Hz. Ali'den sonra günümüze kadar gelen bütün Müslümanların yöneticileri kafirdirler. Kuleyni derki: İbni Ezine dedi ki: Bize birden fazla kişi İmamlardan (aleyhimselam) birinden! rivayet ettiler. Dedi ki: "Kişi Allah'ı, Rasûlünü, bütün imamları ve zamanın imamını tanımadıkça ve ihtilafı onların hükmüne götürmedikçe ve ona teslim olmadıkça mümin olamaz!" (Elkafi cild1, syf 180) (MaşaAllah bu kadar kuvvetli senet başka kitaplarda bulunmaz! Hangi imamdan kim ne rivayet ettiği belli değil) Bu sözün manası sahabeler ve ondan sonra gelen Müslümanlar mümin değildir. Çünkü sahabe ve sonraki gelen Müslümanlar bu imamları masum görüp anlaşmazlıklarını onlara götürmezlerdi. Anlaşmazlıklar Allah ve Rasûlüne götürülür. Humeyni derki: "Bizim iki şeyh (Ebubekir ve Ömer)'in Kur’an’a olan muhalefetleriyle, Allah'ın hükümleriyle oynamalarıyla, kendi nefislerinden haram ve helal ettikleriyle, Hz. Fatıma ve evlatlarına yaptıkları zulümlerle işimiz yoktur!. Biz sadece onların bu din hakkında cahilliklerine işaret edeceğiz!... Peygamber onları irşad etmek ve hidayete ulaştırmak için çok emek harcamıştı. İbni Hattab'ın küfür ve zındıklık amellerinden türeyen ve Kur’an’ ayetleriyle çelişen iftiralarının sözleri, peygamber gözlerini hayata kaparken kulağında çınlıyordu!." (Keşfül esrar 123, 137) Humeyni sahabeyi kiramı o kadar çok küçümsedi ki, içki ve uyuşturucu içen, muta nikahı adı altında gece gündüz zina eden, homosexliğin ve ahlaksızlığın çok yayıldığı sapık halkını, ömrünü cihad ve davette geçirmiş sahabeden daha üstün görmüştür. Meşhur vasiyyetinde derki: "Ben cesurca şunu iddia ederim: İran halkı ve asrımızda milyonlarca olan topluluğu, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)'in sahabesinden daha faziletlidir. O hicaz halkı Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)'e itaat etmezdi. Cepheye gitmemek için değişik bahaneler uydururlardı. Allah'u Teala onları tevbe suresinde azarlamış, azap ile onları uyarmıştır. Gelen rivayetlere göre peygamber onları minberin üzerinde azarlamıştır.!" 5. Rafiziler Sabit Sünneti Reddedip İnkar Ederler Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)'den sabit olarak gelmiş Buhari, Müslim ve diğer hadis kitaplarını red ederler. Onlarda en yalancı kişilerin bile söz ve şiirleri Buhari ve Müslim'den daha makbul durumdadır. Onların hadis kitapları peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ve sahabesi hakkında yalan ve iftiralarla doludur. İbni Teymiye (rahimehullah) derki: "Şiiler bu ümmet içinde en yalancı fırkadandırlar. Kıbleye müntesip olan fırkalar arasında onlardan daha yalancı veya yalanı tasdik eden başka bir fırka yoktur." (Mecmuul Fetava 28 / 479) Sünni âlimlere o kadar çok kin ve nefret beslediler ki onların yanında eşeğin rivayeti Buhari ve Müslim'in rivayetinden daha doğru sayılmıştır. Onların en sahih hadis kitabı olan Elkafi'de, Kuleyni şu rivayeti getirir: Müminlerin emiri Ali Bin Ebi Talip derki: Bu eşek, peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ile konuştu. Dedi ki: Anam babam sana feda olsun ey Allah'ın Rasûlü, bana babam oda babasından oda dedesinden oda babasından rivayet ederek anlattı dedi ki: Nuh'un gemisinde bulunuyordu. Nuh (aleyhisselam) kalktı ve eşeğin belini sıvazladı. Dedi ki: Bu eşeğin soyundan, peygamberlerin efendisi ve sonuncularının bineceği, Peygamberi taşıyacak bir eşek gelecektir. Beni, o anlatılan eşek kılan Allah'a hamdolsun." (Elkafi 1 / 237) Dikkat edilirse bu rivayet zincirinde eşekler var.! Bu hale güler misin? Yoksa ağlar mısın?Eşekten başka onlarda Rasûlullah'a (sallallahu aleyhi ve sellem) anası babası feda olacak kimse kalmadı mı? Bu peygamberimizin ihtiramına aykırıdır. Birde bu rivayetin şu yalanı ortaya çıkıyor. Her bir eşek yüz sene yaşayacak olsa aradaki ravi zinciri 4 tür. Bunun manası Nuh (aleyhisselam) ile Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) arasında 400 sene bulunmaktadır! Bu saçmalık kabul edilir mi? 6. Rafizi Şiiler Tarih Boyunca Müslümanlara Karşı Kafirlere Yardım Etmişlerdir Sünni Müslümanlara o kadar kin ve nefret duyarlar ki tarih boyunca Müslümanlara zulmeden, savaşan ve kanlarını döken kafirlere ve müşriklere yardımda bulunmuşlardır. Bu her zaman görülen ve duyulan bir gerçektir. Tatarların İslam diyarlarına girip yaptıkları katliamlarda, haçlıların Müslümanlara yaptıkları saldırılarda, son yüzyılda İran'ın dünyanın değişik yerlerinde Müslüman katliamlarına sessiz kalması hatta bazı küfür milletlerini gizli ve açık desteklemesi bunun ispatıdır. Rusya, Çeçenistan da Müslümanları katlederken İran Rusya ile değişik antlaşmalara giriyor, Çeçenistan için: "O mesele Rusya'nın iç meselesidir. Biz karışmayız!" diyorlardı. " ABD ve NATO güçleri Irak'ı işgal ettiğinde İran, Irak'taki Şiilere destek vermiş, Şiilerin yaptıkları Sünni katliamlarına silah ve adam yardımı yapmıştır. ABD ve NATO güçleri Afganistan'a saldırıp İslami İmaratı yıkarken İran sessiz kalmış hatta İran üzerinden geçiş yapan yüzlerce mücahidi yakalamış ve senelerce hapiste yatırmıştır. Buna ek olarak Taliban hükümetinin yıkılmasında önemli rolleri olmuştur. Bu gerçeği eski Cumhur Başkanı Ahmedi Necat şu sözleriyle dile getirmiştir: “Eğer İran olmasaydı ABD, Taliban Hükümetini yıkamazdı!”. Humeyni, Hafız Esad'ın zulmüne ve Hama katliamına sessiz kalmakla beraber ikili devlet ilişkilerini en iyi seviyeye çıkarmıştır. İran, şuan dünyanın gözü önünde Suriye'nin kafir Nusayrilerinden olan Beşşar Esad ve rejiminin yaptığı katliam ve zulmüne açıkça yardım etmektedir. Hizbullah, Beşşar Esad'la beraber olduğunu, ona destek verdiğini açıkça bildirmektedir. Şu an Hizbullah'ın bir kısım elemanları mücahitlere karşı savaşmakta, hatta Müslüman kadınlara tecavüz etme eylemlerine de iştirak etmektedirler. Bu saklanacak bir durum değildir!.. Hasan Nasrullah bir televizyon konuşmasında 20.000’den fazla füzeye sahip olduklarını söylemektedir. Neden onlardan bir tanesini dahi İsrail'e 2006 yılından itibaren atmadı? Hani Filistin ve Aksa'nın hürriyeti onun hedeflerinden di?! Hepsi yalan hepsi takiyye. Hizbullah'ın eski ismi “Emel” hareketiydi. Sünnilere yaptıkları zulüm ve katliamları unutulmuş değildir. Humeyni, Emel'in kana bulanmış pis çehresini değiştirmek ve unutturmak için ismini değiştirip Hizbullah yapmıştır. Tatarlar Abbasi hilafeti devrinde Bağdat'a girmiş, Müslümanları katletmiş, Halifeyi öldürerek her yeri yakıp yıkmışlardır. İbni Kesir (rahimehullah) derki: "Tatarlar, Bağdat'ta bir milyon Müslüman katlettiler." âlimlerin kitaplarını bir kısmını yakmış, bir kısmını Fırat nehrine atmışlardı. Yaptıkları bu işgal ve katliamlarda Şii asıllı olan Nasiruddin Ettusi adında ki vezirin parmağıda vardı. Onun hakkında İbni Kayyım (rahimehullah) şöyle der: "Nasiruddin Ettusi, Rafiziliğe ve ehli beyte kendini nispet etti. Küfrünü ve sapkınlığını gizledi. Küfrün yardımcısı ve sapkınların veziri olan, Holako'nun veziri Nasir Ettusi'ye hakimiyet kozları geçince Peygambere tabi olanlardan ve dinine bağlı olanlardan intikam almıştır. Müslümanları kılıçtan geçirmiş, halifeyi, kadıları, âlimleri ve muhaddisleri öldürtmüş, felsefecileri, müneccimleri (Yıldız işleriyle uğraşan) ve sihirbazları hayatta bırakmıştır. Camilerin ve medreselerin idare işlerini Tatarların eline vermiş, onları kendine sırdaşlar ve dostlar edinmiş, kitaplarında alemin kadimliğini, dirilişin batıl olduğunu yazmış ve Allah'ın sıfatlarını inkar etmiştir." (İğasatül lehefan c.1 shf 287) Bu zındık adam hakkında Humeyni şunu demektedir: "Bu gibi boşluk benim gibi evinin bir köşesinde oturanlarla oluşmaz. Bu boşluk imam Hüseyin ve diğer imamları yitirince oluşur. Yine insanlar İslam'a büyük hizmetlerde bulunmuş! Nasiruddin Ettusi ve emsallerini yitirince kayıpta olduklarını anlarlar... Eğer takiyye durumları bizden birinin sultanların yanında olmayı gerekli kılıyorsa, ölüm pahasına olsa bundan uzak durmalıyız. Ancak sadece şeklen girip İslam'a ve Müslümanlara yardım edecekse bu durum müstesnadır. Tıpkı Ali Bin Yaktin ve Nasıruddin Ettusi (rahimehullah) girdikleri gibi." Elhüküme El islamiyye shf 108) 7. Rafizi Şiiler, Dua ve İbadetin Bazı Çeşitlerini İnsanlara Yapmakla Şirk İşlemektedirler Namazlarda kabirlere yönelmek, ölülerden yardım ve medet istemek, kabirleri tavaf edip sürtünmek, emekleyerek huzuruna gidip secdeye kapanmak Şiilerde var olan ve mukaddes saydıkları mezarlarda çok görülen bir durumdur. Fırkalar arasında en çok kabir ziyaretine önem gösteren, kabirleri tazim edip oralarda şirk koşan fırka Şiilerdir. Humeyni derki: "İhtiyaçları taşlardan ve kayalardan istemek batıl olmasıyla beraber şirk değildir! Sonra bizler peygamberlerden ve onlardan sonra Allah'ın kendilerine kudret verdiği imamlarımızın mukaddes ruhlarından yardım isteriz!." (Keşfül Esrar shf 49) Değerli kardeşler, bu getirmeye çalıştığım rivayetler, devede kulak misalidir. Şiilerin o kadar batıl inanç ve mezhepleri vardır ki ciltlerle ancak anlatılır. Yaptıkları muta nikahı, zekat yerine zenginlerden humus yani beşte bir almaları, sahabelere iftiralar atıp lanet etmeleri, Müminlerin anası ve peygamberimizin (sallallahu aleyhi ve sellem)'in pak eşlerinden Aişe ve Hafsa validelerimize lanet edip onlara dil uzatmaları, işledikleri bidatler hurafeler, muharrem ayında zincirlerle dövünmeleri ve daha neler... İran'da yaşayanlar, Rafizilerin Ehli Sünnete düşmanlıklarını ve zulümlerini çok iyi bilir. Tahran'da bir tane dahi Ehli Sünnetin camisi yoktur. Hz. Ömer'i öldüren Mecusi Ebu Lü'lüe'nin İran'da büyük ve muhteşem mezarı vardır. Bir sürü Rafizi mezarını günlük ziyaret eder, Hz. Ömer'e olan kinlerini soğutmaktadırlar. Aslen Şii'lik, Abdullah Bin Sebe adında Yahudinin Hz. Osman döneminde çıkardığı fitnelerle başlayıp büyümüştür. Şiiler, Yahudilere bazı noktalarda benzemektedirler. Ehli Sünnet İmamlarından Lelekai (rahimehullah) ehli Sünnetin itikat usulü adlı kitabında bu benzetmeyi getirmektedir: Yahudiler dediler ki: Krallık ancak Davut soyunda olur. Rafiziler dediler ki: Emirlik ancak Ali'nin soyunda olur! Yahudiler dediler ki: Mesih Deccal çıkmadan yada İsa gökyüzünden inmeden cihad olmaz. Rafiziler dediler ki: Mehdi çıkmadan ve biri gökyüzünden seslenmeden cihad olmaz! Yahudiler akşam namazını yıldızlar belli olana kadar geciktirirler. Rafizilerde aynı şeyi yaparlar! Yahudiler biraz kıbleden yan dönerler. Rafizilerde aynı yaparlar! Yahudiler elbiselerini alttan uzun tutarlar. Rafizilerde aynısını yapar. Yahudiler Tevrat'ı tahrif ettiler. Rafizilerde Kur’an’ı. Yahudiler her Müslümanın kanını helal saydılar. Rafiizilerde helal saydılar. Yahudiler ard arda üç boşamayı hiç saydılar. Rafizilerde hiç saydılar. Yahudiler, Cebrail (aleyhisselam)'a buğzederler. Rafizilerden bir gurup: Cebrail Kur’an’ı hata ile Muhammed'e indirdi diyerek ona buğzederler. Yahudi ve Hristiyanlar iki özellikte Rafızilerden daha hayırlı olmuşlardır: Yahudilere soruldu: Sizin en hayırlılarınız kimdir? Dediler ki: Musa'nın ashabı. Rafizilere soruldu: sizin en şerlileriniz kimdir? Dediler ki: Muhammedîn ashabıdır!. Hristiyanlara soruldu: Sizin en hayırlılarınız kimdir? Dediler ki: İsa'nın havarileridir.Rafizilere soruldu: sizin en şerlileriniz kimdir? Dediler ki: Muhammedîn havarileridir!. Humeyni Keşfül Esrar kitabında shf 148 derki: "Azıcık aklı olan bilir ki takiyye, kesin belirlenmiş ilahi hükümlerdendir. Bizlere şu rivayet gelmiştir: "takiyyesi olmayanın dinide yoktur!." Yukarıda getirdiğim 7 madde sahibini şirke ve küfre sokan maddelerdir. İtikadını anlamış, dinine önem gösteren bir Müslüman Rafizileri dost edinemez. Çünkü kişi kıyamette sevdikleriyle beraber olacaktır. Rabbim cümlemize hakkı hak olarak görüp tabi olmayı, batılıda batıl görüp ondan içtinab etmeyi cümlemize nasip ve müyesser eylesin. Davamızın sonu Yüce Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Malik b. Enes. Künyesi: Ebu Abdillah. Hem kendi zamanındaki hem de sonraki asırlardaki lakabı: İmâmu Dâri’l-Hicre (Hicret Diyarının İmamı). Tebe-i tâbiînden. Yaş itibariyle meşhur 4 mezheb imamlarının ikincisi. Maliki mezhebinin başı. Hadis ve Fıkıh ilimlerinde zamanının imamı. Genel görüşe göre hicri 93 (miladi 711) senesinde Medine’de doğdu. Hac için Mekke’ye gitmesi dışında Medine’den hiç çıkmadı. İlim tahsilini de oradan yaptı. Günün birinde babası, O’na ve ilimle iştigal eden Nadr adındaki kardeşine bir mesele sormuş. Bu meselenin cevabını kardeşi bilip O bilemeyince babası: “Güvercinler seni ilim talebinden alıkoyuyor.” demiş. Bu olay karşısında üzülmüş, sinirlenmiş ve Medine’nin meşhur âlimlerinden İbn-i Hürmüz (rahimehullah)’ın yanında ilim talep etmeye koyulmuştur. İbn-i Hürmüz (rahimehullah)’ın önüne oturduğunda on iki yaşındaydı. Yedi yıl (bir rivayette sekiz yıl) boyunca hiç ayrılmadan O’ndan ilim öğrenmiş ve bu süre zarfında başkasından ilim tahsil etmemiştir. Bu esnada Kur’ân’ı hıfzetti. Hıfzını tamamladıktan sonra hadis ezberi ve fıkıh öğrenimine yöneldi. Sabahın erken vakitlerinde İbn-i Hürmüz (rahimehullah)’ın yanına gelir ve gece oluncaya kadar evinden çıkmazdı. Bu süre zarfından sonra yine ilk hocası İbn-i Hürmüz (rahimehullah)’dan ilim öğrenmeye devam etmekle beraber başka âlimlerden de ders almaya başladı. İbn-i Ömer (radıyallahu anhu)’nun azatlısı Nâfi’, Zeyd b. Eslem ve İbn-i Şihâb ez-Zührî (rahimehumullah) O’nun hocalarındandı. Bazı rivayetlerde Tâbiînden ve tebe-i tâbiînden -az ya da çok- ilim aldığı hocalarının sayısının dokuz yüz’ü aştığı geçmektedir. Talebelik sürecini tamamladıktan ve ilim ehlinden yetmiş kişinin ders ve fetva vermeye ehliyetli olduğuna şahitlik etmesinden sonra O’na Mescid-i Nebi’de bir yer tahsis edildi. Orada yıllarca ders okuttu, fetva verdi. Aynı zamanda bu yer, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in itikafa girdiği zaman kaldığı ve Ömer (radıyallahu anhu)’nun istişare etmek ve hüküm vermek için tayin ettiği mekandı. Daha sonra derslerini, vefat edeceği güne kadar insanlardan gizli tuttuğu ‘idrar tutamama’ hastalığı sebebiyle evinde devam ettirmişti. Şöyle demişti: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in mescidine abdestsiz gelmeyi kerih gördüm (bundan haya ettim.) Hastalığımı söyleyip Rabbime şikayette bulunmayı da kerih gördüm.” İlim öğretirken, ilme olan ihtiramından ötürü ağırbaşlı, ciddi ve sakindi, boş konuşmazdı. Faydasız gördüğü için “…olsa, …yapsa” diye faraziyat üzerine konuşmayı kabul etmez, sadece olmuş meselelere cevap verirdi. Heybetli birisiydi. Meclisinde gürültü, yaygara, ses yükselmesi, ileri geri konuşma ve tartışma olmazdı. Bu yüzden O’nun meclisi vakar ve edep meclisiydi. Öyle ki, biri O’nun bulunduğu meclise girer, selam verir, oradakiler imam’a karşı olan saygılarından ötürü selamını mırıltı ve işaret ile alırlardı. Saîd b. Ebî Meryem (rahimehullah) şöyle demiştir: “O’nun heybeti, sultanın heybetinden daha şiddetliydi.” Malik (rahimehullah) şöyle derdi: “İlim ehlinin şakadan kendisini soyutlaması gerekir. Özellikle de ilim öğrettikleri zaman. Âlimin adabından biri, ancak tebessüm ederek gülmesidir.” Din meseleleri hakkında tartışmaya girmekten sakınır ve sakındırırdı, şöyle derdi: “Din hususlarında tartışmak, kulun kalbinden ilmin nurunu siler.” Bir defasında yanında birbirleriyle tartışan kimseleri görünce kalkmış, dış elbisesinin tozunu silkmiş ve: “siz ancak savaş içindesiniz” demiştir. Yanında Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ismi anıldığında yüzünün rengi değişir, boynu bükülürdü. Meclisinde bulunanlar da zor durumda kalırlardı. Fetva vermenin Allah (celle celaluhu) adına konuşmak olduğunu vurgular ve yanlış yapmaktan çekinirdi. Fetvasını verdikten sonra çoğu zaman: “Biz sadece zannediyoruz, kesin bir şekilde bilenler değiliz.” derdi. Yine bu konuda çok titiz olduğu için sık sık “lâ edrî (bilmiyorum)” dediği görülmüştür. Kendisine sorulan bir soruya “lâ edrî” cevabını verdiğinde soru sahibi, basit bir meseleyi neden bilemediğini merak ettiğini belirtince hiddetlenmiş ve ona şu cevabı vermişti: “Basit mesele ha! İlmin basiti olur mu? Kıyamet günü sorulacağımız hiçbir şey basit değildir.” Talebelerinden biri, O’nun bu endişesini şöyle tarif etmiştir: “Malik’e bir soru sorulduğunda sanki cennetle cehennemin arasına konmuş da bekletiliyor gibi olurdu. O’na bir soru sorulduğunda, meseleye yüzde yüz vakıfsa cevap verir, yoksa “lâ edrî” derdi.” Bir adam, kendisine bir mesele hakkında soru sormuş ve bu meseleyi öğrenmek için altı aylık mesafeden, Mağrib’ten gönderildiğini söylemiş. İmam da ona şöyle demiştir: “Seni gönderene benim bu konuda bir bilgimin olmadığını söyle.” Talebelerinden İbn-i Vehb şöyle demiştir: “Biz, Malik’in ilminden çok edebinden faydalandık.” Firâseti güçlü biriydi. Öğrencilerinden biri şöyle demiştir: “Malik’te hata etmeyen bir firâset vardı.” Zehebî (rahimehullah) O’ndan şöyle söz etmiştir: “Malik için ittifak edilen menkıbelerin O’ndan başkası için toplandığını duymadım: 1) Uzun bir ömür ve hadis rivayeti. 2) Keskin bir zeka, derin anlayış ve geniş ilim. 3) âlimlerin, O’nun hüccet (ilmi muteber) ve rivayeti sahih olduğunda ittifakı. 4) âlimlerin, dindarlığı, takvası ve sünnetlere uyması hususunda ittifakı. 5) Fıkıh ve fetva’da önde oluşu ve belirlediği kaidelerinin doğruluğu.” Dört çocuğu vardı. Kendisini sadece ilim talebine verdiği için bir ara maddi olarak çok zor duruma düşmüş ve bu durumdan kurtulmak ve ilim talebi uğruna evinin çatısının tahtalarını dahi satmıştır. Hatta bazen kızı açlıktan ağlıyordu. Ancak daha sonra Allah (azze ve celle) O’na rızık kapılarını açtı, kolaylık ihsan etti; elbisenin en güzelini giyiyor, yemeğin en iyisini yiyor, hatta günlük olarak et yiyordu. Evindeki ev eşyaları tabiri caizse şıktı. Şöyle diyordu: “Allah’ın kendisine nimet verdiği bir kimsenin üzerinde nimetinin eserinin görülmemesini sevmem.” Bu rahat yaşantısını eleştirip “bu, âlimlerin yaşantısı değil, yöneticilerin yaşantısı” diyenlere şu ayetle cevap veriyordu: “De ki: Allah’ın kulları için çıkarttığı süsü ve temiz rızıkları kim haram kıldı? De ki: Bunlar, dünya hayatında müminler içindir, kıyamet gününde sadece müminlere ait olacaktır. İşte bilen bir topluluk için ayetleri böyle açıklıyoruz.”[1] Uzun ve iriydi. Teni kumrala çalan beyazdı. Kel idi. Mavi gözlüydü. Sakalı uzun ve enliydi. Giyimine, sarığına, sakalına çok dikkat ederdi, en güzel ve en pahalı elbiseler giyerdi ve bunu ilmin gereği görürdü. Hicrî 146 senesinde Abbasiler döneminde bir musibet ile karşılaştı; verdiği hak bir fetva sebebiyle zamanın Medine valisi tarafından kırbaçlandı, kolları gerildi, öyle ki omuzları yerinden çıkmıştı. Bundan ötürü namazda ellerini birbirine bağlayamıyordu. “Muvatta” isimli meşhur hadis kitabı, fıkhın hadislere göre tertiplendiği ilk kitaptır. Bu kitabını kırk senede telif etmiştir. İmam Şafiî (rahimehullah) bu kitabı hakkında şöyle demiştir: “Allah (azze ve celle)’nin kitabından sonra Malik’in Muvatta’sından daha doğru bir kitap yoktur.” (Not: İmam Şafîi hayattayken Sahih-i Buhari ve Sahih-i Müslim kaynakları mevcut değildi!) Hanefi mezhebinin imamlarından İmam Muhammed (rahimehullah)’da İmam Malik’ den Muvatta dersi almıştır. Keza küçük yaşında İmam Şafiî (rahimehullah)’da bu kitabı O’ndan okumuştur. Birçok âlim Muvatta’yı şerh etmiştir. Bu şerhlerin en meşhuru İbn-i Abdilberr (rahimehullah)’ın “et-Temhîd” ve “el-İstizkâr” isimli kitaplarıdır. Birçok kimsenin bildiğinin aksine İmam Malik (rahimehullah)’ın muvatta dışında bu eseri kadar meşhur olmamakla birlikte başka telifleri de olmuştur. Genel görüşe göre hicri 179 (Miladi 795) senesinde yirmi iki gün hasta kaldıktan sonra Medine’de vefat etti. Böylelikle kırk sene Emeviler döneminde, kırk altı sene de Abbasiler döneminde yaşamış oldu. Bakî mezarlığına defnedildi. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “İlim talep etmek için insanların, develerin ciğerine vurmaları (yani ilim yolculuğu için develere binip ayaklarıyla ciğerlerine vurarak develerini yormaları) yakındır. Medine âliminden daha âlim hiçbir kimse bulamazlar.”[2] İshak b. Musa şöyle demiştir: “Bana İbn-i Cüreyc’in şöyle dediği ulaştı: “Biz, bu kimsenin Malik b. Enes olduğunu görürüz.” Yahya b. Maîn şöyle demiştir: “Süfyan b. Uyeyne’yi şöyle derken işittim: “Bu kimsenin Malik b. Enes olduğunu zannederiz.” Allah (azze ve celle)’den âlimlerimizin bıraktığı mirastan en faydalı şekilde yararlanmayı bizlere kolay kılmasını talep ediyorum. Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. 1 - A’râf, 32 2 - Tirmizî Ömer Faruk