Allah İslam’a Zafer Hazırlamakta !

1- De ki: Ey kâfirler! 2- Ben sizin ibadet ettiklerinize ibadet etmem. 3- Siz de benim ibadet ettiğime ibadet etmezsiniz. 4- Ben de sizin ibadet ettiklerinize ibadet etmem. 5- Siz de benim ibadet ettiğime ibadet etmezsiniz. 6- Sizin dininiz size, benim dinim de banadır. Kâfirûn Sûresi, İbn Atiyye el-Endulusî (rahimehullah)’ın “el-Muharraru’l-Vecîz” adlı tefsirinde söylediğine göre ulemanın icmasıyla Mekkî bir sûredir. Bismillâh ve'l-Hamdu lillâh ve's-Salâtu ve's-Selâmu alâ Rasûlillâh. Sûrenin Nuzûl Sebebi Hakkında Gelen Rivayetler a) Saîd b. Mînâ (rahimehullah) şunları anlatmıştır: “Velîd b. Muğîra, Âs b. Vâil, Esved b. Muttalib ve Ümeyye b. Halef Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ile karşılaştılar ve dediler ki: “Ey Muhammed! Gel, biz senin ibadet ettiğine ibadet edelim [1], sen de bizim ibadet ettiklerimize ibadet et ve seni her işimize ortak edelim. (Bunların neticesinde) şayet senin getirdiğin (tevhid akidesi) bizde olandan daha hayırlıysa, bunda sana ortak olur ve bundan alacağımızı alırız. Şayet bizde olan sende olandan daha hayırlıysa, o hâlde sen bize işimizde (dinimizde) ortak olur ve ondan alacağını alırsın.” Bunun üzerine bu sûre indi. [2] b) İbn Abbas (radiyallahu anhuma) şöyle demiştir: “Kureyş, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e mal verip böylece Mekke’nin en zengin adamı olacağını, onu istediği kadınla evlendireceklerini va’d ettiler ve dediler ki: “Bunlar sana vereceklerimizdir ey Muhammed! Sen de (bunun karşılığında) ilahlarımıza sövmeyi bırak. Onları kötü bir şekilde anma. [3] Eğer bunu yapmazsan sana bir teklifimiz daha var. Bu teklif hem sana hem de bize uygun.” Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem): “Nedir o?” diye sorunca şöyle dediler: “Bir sene sen bizim ilahlarımıza; Lat’a, Uzza’ya ibadet edeceksin, bir sene de biz senin İlahına ibadet edeceğiz.” Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) de şöyle dedi: “Rabbimden gelecek olana bakıncaya kadar (cevap vermeyeceğim.)” Ve levh-i mahfûz’dan şöyle vahiy geldi: “De ki: Ey kâfirler!..” Ve Allah (azze ve celle) şu ayetlerini de indirdi: “De ki: Bana Allah’tan başkasına ibadet etmemi mi emrediyorsunuz ey cahiller? Şüphesiz sana ve senden önceki (peygamber)lere şöyle vahyolunmuştur: Andolsun ki şayet ortak koşarsan, amelin mutlaka boşa gider ve hüsrana uğrayanlardan olursun. Bilakis yalnızca Allah’a ibadet et ve şükredenlerden ol.” [4] [5] c) Yine İbn Abbas (radiyallahu anhuma) şöyle demiştir: “(Müşrikler) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e dediler ki: “Şayet bu ilahlardan bazısına (elle veya öperek) dokunursan seni doğrularız.” Bunun üzerine Cibrîl (aleyhisselam) Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e bu sûreyi indirdi. Böylece Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’den ümitlerini kestiler ve ona (sallallahu aleyhi ve sellem) ve ashabına (radiyallahu anhum) eziyet ettiler.” [6] Rivayet edildiğine göre bu ayet inince Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Kureyş’in ileri gelenlerinin bulunduğu bir sırada Mescid-i Haram’a gitmiş ve onların önünde bu sûreyi okumuştu. Bunun üzerine müşrikler artık ondan ümitlerini kesmiş, ona ve ashabına eziyet etmişlerdi. Binaenaleyh; kısaca bu sûrede Allah (azze ve celle) Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e şöyle demek istemektedir: “Ey Muhammed! Sana gelip de seninle pazarlık yapan; Bana ortak koşmanı, davanı bırakmanı, kendi hâline çekilmeni isteyen bu müşriklere asla taviz vermeyip kesin ve açık bir şekilde onlara de ki: “Ey kâfirler!...” 1. AYET İLE İLGİLİ BİR MESELE: Allah (azze ve celle) Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e, müşrikleri tahkir etmek (küçümsemek) ve kınamak/azarlamak amacıyla onlara “ey Kureyş, ey Mekkeliler” diye özel isimleriyle değil de ‘ey inkârcılar, ey size tebliğ ettiğim vahyi kabul etmeyenler, reddedenler’ anlamına gelen “ey Kâfirler” diye vasıflarından/özelliklerinden biriyle hitap etmesini emretmiştir. 2. ve 5. AYETLER İLE İLGİLİ MESELELER: a) Görüldüğü üzere 3. ve 5. ayetler arasında zahiren hiçbir fark yoktur. 2. ve 4. ayetler ise lafzen farklı olsalar bile mana bakımından takriben aynılar. Şüphe yok ki Allah (azze ve celle) boş söz söylemekten, boş yere tekrar etmekten münezzehtir. Bu sebeple kimi âlimler, bu ayetler arasında bir farklılığın bulunmayıp anlatılmak istenen manayı “tekit etme” gayesiyle tekrar yapıldığını söylemişlerdir. Lakin kimi âlimler ise burada bir tekrarın olmadığı, bu ayetlerin birbirlerinden farklı olduğu görüşündedirler ki doğru olan da budur. Bu farkın ne olduğu konusunda birkaç görüş ileri sürülmüştür. Biz bunlardan ikisini aktaralım: 1) İbn Cerîr et-Taberî (rahimehullah) gibi kimi âlimler bu ayetleri şöyle manalandırmışlardır: “Ben şu anda/şimdi sizin ibadet ettiklerinize ibadet etmiyorum. Siz de benim ibadet ettiğime şu anda ibadet etmiyorsunuz. Ben sizin ibadet ettiklerinize ibadet etmeyeceğim. Siz de benim ibadet ettiğime ibadet etmeyeceksiniz.” Yani ilk iki ayet şimdiki zamandan, son iki ayet ise gelecek zamandan haber vermektedir. 2) İbn Teymiyye (rahimehullah) gibi kimi âlimler ise şu yorumu tercih etmişlerdir: “Ben bilfiil sizin ibadet ettiklerinize ibadet etmem. Siz de benim ibadet ettiğime bilfiil ibadet etmezsiniz. Ben sizin ibadet ettiklerinize ibadet etmeyi kabul etmem. Siz de benim ibadet ettiğime ibadet etmeyi kabul etmezsiniz.” Kısacası mana şöyledir: “Ben sizin ibadet ettiklerinize ibadet etmem ve bundan razı olmam. Siz de benim ibadet ettiğime ibadet etmez ve bundan razı olmazsınız.” b) Şayet: “Özellikle de Taberî gibi âlimlerin verdikleri manaya göre sûrede, bu kâfirlerin hiçbir zaman putlarını bırakıp da yalnızca Allah’a ibadet etmeyecekleri haber verilmektedir. Hâlbuki bu kâfirlerden bazıları sonradan iman etmişti?” denilirse buna şöyle cevap verilir: Burada kastedilen kâfirler, Allah (azze ve celle)’nin kâfir olarak öleceklerini bilip de bunu levh-i mahfûz’a yazdığı kâfirlerdir. Yoksa ayet bu kâfirlerin hepsini kapsamamaktadır. 6. AYET İLE İLGİLİ MESELELER: a) Din kelimesi ıstılahta iki anlama gelir: 1) Hak veya batıl olsun, tabi olunan yol, düzen, hayat nizamı. (bkz: Âl-i İmrân 19) 2) Hesap ve ceza (karşılık).(bkz: Fatiha 4) Ayetteki din kelimesi her iki anlamı da kapsamaya elverişlidir. Buna göre mana şöyle olmaktadır: “Sizin üzerinde bulunduğunuz, benimsediğiniz, tabi olduğunuz yol, inancınız, ibadetiniz, şirkiniz sadece sizedir, sizin dışınızda sadık mü’minlere geçmez. Ve bu yolunuzdan hesaba çekilecek ve buna göre karşılık bulacak, azaba uğratılacaksınız. Benim üzerinde bulunduğum, benimsediğim, tabi olduğum yol, inancım, ibadetim, tevhidim sadece banadır ve bana tabi olanlaradır, siz ise bundan mahrumsunuz. Ve biz bu yolumuzdan ötürü karşılık bulacak, mükâfatlandırılacağız.” b) Kendilerini Müslüman zanneden kimi zındıklar bu ayeti ileri sürerek kâfirler Müslümanlara saldırmadıkları, zulmetmedikleri, Müslümanların dinî sorumluluklarını yerine getirmelerine engel olmadıkları müddetçe onlara ve sistemlerine karşı cihad ilan edilmemesi, ayaklanılmaması, kâfirlerin öldürülmemesi gerektiğini savunmaktadırlar. Çünkü onlara göre ayette “sizin dininiz size” denilerek böyle olan bütün kâfirlerin kendi inançları üzerinde ve tabi oldukları sistemin/düzenin gölgesinde rahatça yaşamalarına müsaade edilmiştir! Hâlbuki bu düşüncelerinin aksini çok açık bir şekilde ifade eden başka Kur’an ve Sünnet nassları da vardır: Mesela bu nasslardan sadece birkaçı: “Fitne (şirk, küfür, fısk, fücur) kalmayıp, din tamamıyla Allah'ın oluncaya (İslam’ın dışındaki bütün dinler yok oluncaya) kadar onlarla savaşın.” [7] “Kendilerine kitap verilenlerden Allah’a ve ahiret gününe iman etmeyen, Allah ve Rasûlü’nün haram kıldığını haram saymayan ve hak dini kendine din edinmeyen kimselerle, küçülerek (zelil, hakir bir şekilde) elleriyle cizye verinceye kadar savaşın.” [8] “Ben, insanlar Allah’tan başka ilah olmadığına ve Muhammed’in Allah’ın Rasûlü olduğuna şehadet edinceye, namaz kılıncaya ve zekât verinceye kadar onlarla savaşmakla emrolundum. Bunu yaptıkları zaman benden kanlarını ve mallarını korumuş olurlar…” [9] Bu deliller açıkça göstermektedir ki cihad, iddia edildiği gibi sadece def etme/savunma cihadından ibaret değildir. Zira görüldüğü gibi bu nasslarda kâfirlerle savaşma illeti/nedeni olarak sadece, Allah (azze ve celle)’nin kanunlarının yeryüzüne hâkim olmaması ve kâfirlerin iman etmemiş olmaları belirtilmiş, “size yönelik saldırıları, zulümleri def edene kadar/def etmek için (veya) onlardan intikamınızı alıncaya kadar/almak için” gibi kayıtlamalar getirilmemiştir. Dolayısıyla her nerede İslam şeriatına aykırı kanunlar/sistemler/rejimler hâkim ise, -velev ki ilk başta oranın ehli Müslümanlara saldırmasa bile- orada egemenlik/otorite tamamıyla Allah (azze ve celle)’nin oluncaya kadar cihad ilan etmek, buna güç yetirilemiyor ise bunun için hazırlık yapmak (bkz: Enfâl 60) Müslümanlara farzdır. Nitekim Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’den sonra sahabelerin ve onlardan sonra onların izini takip etmiş Müslümanların birçok yeri fethetmelerinin nedeni, Allah’ın hükümlerini oralara hâkim kılmak nedeninden başka ne ile izah edilebilir? Yine Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Her kim dinini değiştirirse onu öldürün.” [10] Binaenaleyh; önceden Müslüman olup da sonradan din değiştirenler veyahut hayatları boyunca hiç İslam’a girmemiş (aslî kâfirler) olmakla beraber cizye ödeyerek İslam Devleti’nde yaşamayanlar, işte bu iki sınıf kâfirlerin dinleri üzerine yaşamalarına müsaade edilmez; bu ayet bunlarla alakalı değildir. Ümmet bunda görüş birliği içindedir. Ancak cizye vermeleri, yani senede bir defa ödenen şahsi bir vergi vermeleri şartıyla aslî kâfirler [11], İslam Devleti’nin çatısı altında alenî olmamak şartıyla mensubu oldukları dinlerinin gereklerini güven içinde, rahatlıkla yerine getirebilir ve dinlerinde helal olan işleri yapabilirler. Mesela içki üreteceklerse veya domuz eti satacaklarsa, bunları ancak kendi aralarında, başkalarının gözünden uzak bir şekilde üretebilir ve satabilirler. Çünkü toplum İslam toplumudur. Dolayısıyla o toplumda İslam şiarlarına aykırı bir görünüm sergilemek, İslam’ın hedef ve isteğine aykırı düşer. Bu toplum mademki İslam toplumudur, öyleyse İslam’ı izhar edecektir. Dolayısıyla bu ayete, -dinlerini daimi olarak rahat bir şekilde yaşama noktasında- sadece cizye ödeyen aslî kâfirler dâhildir. Sûrenin Anlattıkları En başta aktardığımız iniş sebepleriyle birlikte sûre bize şunu anlatıyor ki, Mekkeli müşriklerin öne sürdükleri şirk olan tekliflerini ve koşmuş oldukları şirk olan şartlarını kabul etmek, her ne kadar da dine dönen bir maslahatı/menfaati beraberinde getirecek olsa dahi meşru değildir. Evet, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bir peygamber, bir din/dava sahibi olması nedeniyle onların bu önerilerini ancak ve ancak dinî bir maslahattan ötürü kabul ederdi. Nitekim bir ve ikinci rivayetten anlaşılıyor ki, şayet Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) onların bu tekliflerini kabul etseydi “putlarını bırakıp da sadece Allah’a ibadet ederlerken tevhid akidesinin hak olduğunu zamanla anlarlar” diye kabul ederdi. Son olarak aktardığımız rivayete göre ise “kendisini tasdik edip Müslüman olsunlar” diye putlarına ibadet edecekti. Bu sebeple de Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) onların bu tekliflerini ve şartlarını kabul etseydi hiç şüphesiz bu işi sadece göstermelik yapar, kalbiyle buna buğz ederdi. Ve ortada bir anlaşma olduğu için de ne kendisi ne de ashabı saldırılara, işkencelere maruz kalmaz, ashabı rahat bir şekilde dinlerini yaşayabilirdi. İşte bütün bu dinî ve dünyevi maslahatların elde edilmesi söz konusu olmasına ve Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) müşriklerin şirk olan teklif ve şartlarını uygularken kesinlikle kalbiyle bunu reddedeceğine ve bu teklif ve şartlarını kabul etmeyip davasını tavizsiz ve net bir şekilde yaymaya devam ettiği takdirde ise kendisinin ve ashabının başına ciddi sıkıntılar geleceği malum olmasına rağmen, işte bütün bunlara rağmen yine de Allah (azze ve celle) Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’den onların bu teklif ve şartlarını kesin bir dille kabul etmediğini izhar etmesini istemiştir. Dolayısıyla günümüzde şeriatı getireceğiz diye veya şeriatın gelmesine bir araç olsun diye parlamentoya girip sözlü ve fiili şirk ve küfür olan eylemlere bulaşmanın ve bu amaçla Allah (azze ve celle)’nin kayıtsız şartsız egemenlik/kanun koyma yetkisini parlamenterlere vermek anlamına gelen, yani şirk bir eylem olan demokratik seçimlere katılmanın hükmü de böylece -elhamdulillah- açığa çıkmış oldu. Bu sûrenin dışında başka deliller için dileyenler “Demokratik Seçimlere Katılacak Olanlara Samimi Bir Nasihat” adlı risalemizin 30 ila 55. sayfalarına bakabilirler. Ve’l-Hamdu lillâhi Rabbi’l-Âlemîn. 1 - Malum olduğu üzere Arap müşrikleri putlarının yanı sıra Allah’a da ibadet ediyorlardı. (Bkz: Arap Müşriklerinin Allah’a İbadetleri) Dolayısıyla onlar böyle derlerken putlarına hiçbir ibadeti sarf etmeyip sadece Allah (azze ve celle)’ye ibadet etmeyi kastetmişlerdi. 2 - Câmiu’l-Beyân An Te’vîli Âyi’l-Kur’an, İbn Cerîr et-Taberî. 3 - Ancak Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) onların bu teklifini kabul ederek mal ve kadın uğruna (dünyalık elde etmek için) davasını bırakmadı, kendi haline çekilmedi ve gelebilecek her türlü sıkıntıya, zorluğa, tehlikeye rağmen insanları tevhide çağırmaya devam etti, bu davanın yayılması ve güçlenmesi için çaba sarf etti. 4 - Zümer Sûresi 64-66 5 - Bu rivayeti İbn Cerîr et-Taberî (rahimehullah) adı geçen tefsirinde aktarmıştır. 6 - el-Câmi’ li Ahkâmi’l-Kur’an, Kurtubî. 7 - Enfâl Sûresi 39. 8 - Tevbe Sûresi 29  9 - Buhari, Müslim 10 - Buhari, Ebu Dâvud, Tirmizî, Nesâî, İbn Mâce, Ahmed. 11 - Kendilerinden cizye kabul edilen aslî kâfirler kimi âlimlere göre bütün aslî kâfirlerdir, kimilerine göre ise sadece Yahudi, Hristiyan ve Mecusilerdir, kimilerine göre de Arap olmayan bütün kâfirler ve Arapların sadece Yahudi ve Hristiyan olanlarıdır. Bunların dışındaki aslî kâfirlerden ise İslam’a girmelerinden başka bir şey kabul edilmez. Ömer Faruk

Yenilgi, hata anlamına gelmez. Nebi (s.a.v.) Uhud savaşında yenilmedi mi? Bu, cihadın bir hata olduğu anlamına mı gelir? Hata nerede? Uygulamada, idarede ya da hareket şeklinde olabilir, ancak cihadın bizzat kendisinde değildir. Maalesef birçok şeyhe gidip konuştuğunuzda size, ‘daha önce bu yolu denediniz ve yarar sağlamadı’ der. Bunu, yanlış bir yolla denedik, uygulama şeklinde hatalar vardı. Yeniden tekrar edilmesi gerekir, defalarca tekrarlanması gerekir; ancak doğru şekliyle ve önceki hatalardan sakınarak. Size bir soru soracağım: Batı bize karşı yürüttüğü savaşlarında kaç kez yenildi? İki yüz sene sürecinde sekiz haçlı seferi düzenlendi, usandılar mı? Müslümanların beldelerinden çıkarılmalarından sonra, ‘yeter, Müslümanları çözdük, bunlar yenilmeyen topluluklar. Ne zaman onlara karşı savaştıysak hepsinde mağlup olduk’ mu dediler. Bize karşı yürüttükleri saldırı hamleleri durdu mu? Yoksa tüm bu yenilgilerden sonra yeniden mi geldiler? Bu olanlardan sonra, Napolyon meşhur askeri hamlesini yapmadı mı? Napolyon hamlesinden sonra “sömürge” diye adlandırılan hamleler başlamadı mı? Niçin küfür her gün bize karşı savaşlarında yeni bir yol deniyor ve ümidini yitirmiyor? Niçin Müslümanlar olarak bizler, bir savaşta yenildiğimizde menhecimizi ve yolumuzu değiştirmek istiyoruz? Şeyh Ebu Katade El Filistini

Hamd alemlerin rabbi olan Allah'a, salat ve selam efendimiz, önderimiz ve komutanımız olan Rasûlullah'a, ehli beytine ve ashabı kiramına olsun. Değerli kardeşlerim, dünya üzerinde özellikle son dönemde İslam’a ve Müslümanlara yönelik asli kafirlerin saldırıları bir o kadar özellikle Rafizi Şii fırkasının saldırıları artmıştır. Asli Kafirlerin İslam’a ve Müslümanlara kin ve düşmanlıkları rahatlıkla bilinebilmektedir. Fakat Rafizi Şiilerin, neredeyse asli kafirlerden daha fazla Müslümanlara saldırmaları ve zulmetmelerinin altında yatan sebebi bir çok Müslüman bilmemektedir. Bu satırlarımı hala İran ve Şiiler hakkında hüsnü zanda bulunan ve hakkı hala görememiş samimi kimselere ve Şiiliği tanımış ama daha fazla bilgiye ihtiyaç duyan kardeşlerime nasihat babından yazıyorum. Şunuda itiraf edeyim; Bende birçok samimi kardeşlerimiz gibi hidayete erdiğim vakitte Humeyni ve Hizbullah örgütü hakkında hüsnü zanda bulunur, onları sever ve müdafaa ederdim. Çünkü özellikle 1979'da İran'da Humeyni devrim yapınca, takiyye sanatını kullanarak dünyaya bu devrimin İslami bir devrim olduğunu, Ehli sünnete iyi baktığını, onlara yardım ve destek vereceğini, "ABD En Büyük Şeytandır" sloganını atarak ABD işgalinin her zaman karşısında olacağını, Filistin ve Aksa'yı Yahudilerden kurtaracağını, Rusya'nın başkanı Gorbaçov'a mektup yazarak İslam'a davet etmesi gibi bizlere hoş gelen söylemlerle bir çok samimi Müslümanı kandırmışlardır. Hatta İhvanül müslimin cemaati devrimden sonra İran'a gidip Humeyni ve arkadaşlarını kutlamışlar, Hafız Esad'ın Suriye'de yaptığı zulme karşı İran’dan destek istemişler ama daha sonra işin iç yüzünü ve ihanetleri öğrendikten sonra aldandıklarını öğrenmişler ve Suriye ihvanı âlimlerinden Said Havva, Humeyniciliğin iç yüzünü anlatan küçük bir risale yazmıştır. Konuya baştan başlarsam bu mesele daha iyi anlaşılacak. Yani öncelikle ehli beyt sevgisi adı ile çıkmış bu Şiiler'in, çıkışları ve İslam'a muhalif inançları nelerdir? Onu iyice özetleyip tanımaya çalışalım. Çünkü gerek Humeyni ve gerekse şuan ki Lübnan'da bulunan Hizbullah örgütü, Rafizilik, başka bir deyimle İmamiyye İsna Aşeriyya (Oniki İmam) mezhebine mensupturlar. ve bu mezhebin kuvvetlenmesi ve yayılması için çok büyük emekler vermişlerdir. Binaen aleyh önce bu mezhebin çıkışını ve itikadını tanımamız gerekmektedir. Şiilik, Osman (radiyallahu anh) hilafeti döneminde Yahudi asıllı Abdullah Bin Sebe adında bir münafığın İslamı iddia ederek Müslümanlar arasında fitne tohumları ekmesiyle ortaya çıkmıştır. Bu facir adam Yahudiliği incelemiş ve Yahudilikte her bir peygamberin vasisinin olduğunu görünce, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’inde vasisi bulunduğunu ve onun Ali (radiyallahu anh) ve soyundan gelen onbir imam olduğunu, bu imamların masum olduklarını, din imameti ve halifeliğe bunların daha layık olduğunu başta Ebu Bekir, Ömer, Osman ve diğer sahabelerin ehli bayt hakkını çiğnediklerini, ehli beyte zulmettiklerini iddia etmiştir. Daha sonra fitnesini büyütmüş ve Ali (radiyallahu anh)’ya ilahlık vasıfları vermiştir. Şiilerin en büyük fırkası olan Rafizilik kolu, Pakistan, Afganistan, İran, Irak, Kuveyt, Bahreyn, Yemen ve Lübnan gibi devletlerde yayılmış bir fırkadır. Şuan bu gurup Pakistan, Suriye ve Irak'ta en çok mücahitlerle savaşan fırkadır. Suriye'nin Nusayri yani Hz. Ali'ye ilah diyen, elli senedir Allah'ın dinine savaş açmış, Müslümanları katledip Sünni kadınlara tecavüz eden Beşşar Esad güçlerine en çok destek veren İran, Irak hükümeti ve Hizbullah'tır. Nusayrilik fırkası Rafizilere göre kafir bir fırka sayılmasına rağmen, Sünnilere karşı bu fırkaya ciddi destekler veren Rafiziler bunu aşıp onlarla aynı safta Sünnilere karşı savaşmaktadırlar. Bu durumlarını garip karşılamamak gerekir. Çünkü tarih ilmini okuyanlar, Rafizilerin, Müslüman Sünnilere karşı Tatarlara ve haçlı seferlerinde Haçlılara yardım ettiklerini görecektir. Şiilerin aslen kinlerinin sebebi şudur; Farslıların imparatorluğu vardı. Binlerce sene ayakta kalmıştı. Çok güçlüydü. Dünyanın iki süper gücünden biriydi. Farslılar eskiden ateşe tapan Mecusiler idiler. Irkçılık benlerine işlemiş, Arapları küçümserlerdi. Ömer (radiyallahu anh) hilafeti döneminde Fars imparatorluğunun Müslümanlar karşısında büyük bir hezimete uğraması neticesinde koca imparatorluk Müslümanların eliyle yıkılıp tarihin çöplüğüne atılması çok ağır bir durumdu. Kendilerini müslüman gösteren Mecusiler sürekli islam devletini parçalama ve yıkma teşebbüslerinde bulunmuşlar bu yolla intikam almaya çalışmışlardır. Müslümanlara muhalefetlerini ehli Beyt sevgisi ve müdafaası adı altında tarih boyunca sürdürmüşlerdir. İran şuan, bu üstü kapalı mecusiliğin uzantısı olduğunu söylesek abartmış olmayız. Sözde Mecusiliği bırakıp İslam’a girdiklerini söyleselerde mecusilikten gelme kinleri hala göğüslerinde saklıdır. ŞİRK VE BİD'ATLERE BULAŞMIŞ RAFİZİ FIRKASININ İSLAM'A MUHALİF İNANÇLARI ŞUNLARDIR: 1. Kur’an’ı Kerim'in sahabeler tarafından tahrif edildiğine inanırlar. Bazı ayetlerin tefsir ve anlamlarını tahrif ederler. a. Kur’an’ın tahrif edildiğine dair söyledikleri sözler: Bizim mezhebimizde Buhari (rahimehullah), çok güvenilen ve hadis konusunda en sahih hadis yazarı olarak nasıl kabul edilmişse, Şiilerdede en çok itimat edilen ve sahih kabul edilen hadis imamı Kuleyni adında bir muhaddistir. Elkafi adlı hadis kitabında 1.Cild 228. Sayfada şu ibareler yer alır. Kuleyni derki: " Ebu Cafer (radiyallahu anh) dedi ki: "Kur’an’ı Kerimi aynen indiği gibi topladığını iddia eden yalan söylemiştir.!! Aynen indiği gibi toplayan ve ezberleyen Ali Bin Ebutalip (aleyhisselam), ve ondan sonra ki gelen imamlardır.!" Aynı sayfada devamla der ki: "Vasiler (Ehli Beyt İmamları) haricinde hiç kimse, zahiri ve batıni olarak Kur’an’ın tamamının yanında olduğunu iddia edemez.!!" Bu sözler küfre sokan sözlerdir. Çünkü Kur’an’ı Kerim bizlere tevatür yoluyla gelmiştir. Allah'u Teala şöyle buyurur: "Kur’an'ı kesinlikle biz indirdik; elbette onu yine biz koruyacağız." (Hicr 9) Rafizilerin Kur’an’ı tahrif edişlerinin misali şudur: Cabir dedi ki: Ebu Cafer'e sordum. Ali Bin Ebu Talip neden "Emirül Müminin" ismiyle anılır? Dedi ki: Allah onu böyle isimlendirmiştir. Kitabında şöyle indirmiştir: "Kıyamet gününde, biz bundan habersizdik demeyesiniz diye Rabbin Adem oğullarından, onların bellerinden zürriyetlerini çıkardı, onları kendilerine şahit tuttu ve dedi ki: Ben sizin Rabbiniz değil miyim? Muhammed benim Rasûlüm ve Ali müminlerin emiri değil midir? (Onlar da), Evet (buna) şâhit olduk, dediler." (Araf 179) (Elkafi c1, shf 412) Görüldüğü gibi ayeti tahrif edip araya Muhammed benim Rasûlüm ve Ali müminlerin emiri değil midir? Sözünü eklemişlerdir. Başka bir misal: Ebu Cafer dedi ki: "Kim Ali'nin ve ondan sonraki imamların velayetinde Allah ve Rasûlüne itaat ederse büyük bir kurtuluşa ermiş olur." (Ahzap, 71) Ayeti bu şekilde inmiştir! Demiştir. (Elkafi c1, shf 412) Görüldüğü gibi ayet tahrif edilmiş ve ayetin içerisine Ali'nin ve ondan sonraki imamların velayetinde sözü eklenmiştir. Humeyni keşfül esrar kitabının 149. Sayfasında şöyle der: "Peygamber kendisinden sonra Kur’an’ın tahrife uğrayacağından korktuğu için yada Müslümanlar arasında ihtilafların şiddetlenmemesi ve İslam'a tesir etmemesi için Kur’an’da imamete değinmekten çekindiğini bu sözlerimizle ispatladık.! Açıkça belli oldu ki eğer Peygamber, Allah'ın emrettiği şekilde imameti tebliğ etmiş olsaydı ve bu uğurda çaba harcamış olsaydı! İslam beldelerinde bütün bu çekişmeler, sorunlar ve savaşlar vuku bulmazdı. Aynı şekilde dinin temellerinde ve teferruatında bu ihtilaflar yaşanmazdı!." Dikkat edilirse Humeyni bu sözleriyle haşa Rasûlullah'ın (sallallahu aleyhi ve sellem) imameti tebliğ etmediğini ve bu yaşanan sorunların müsebbibi olduğunu ima etmektedir. Böyle bir iftira kişiyi küfre sokar. b. Kur’an’ın Tefsir ve Anlamını Tahrif Etmeleri: Bazı ayetler hakkında yaptıkları tefsir ve anlam tahrifleri ne lügata göre, ne akla ve nede şeriata göre uygun değildir. Mesela Kuleyni Elkafi'de 1.Cildte rivayet eder: Ebu Hamza, Ebu Cafer (radiyallahu anh)'ya dedi ki: Sana feda olayım. Şiiler sana şu ayetin tefsirini soruyorlar. "Birbirlerine neyi soruyorlar? Ayrılığa düştükleri büyük haberi mi?" (Nebe 1,2) Dedi ki: "Birbirlerine neyi soruyorlar? Ayrılığa düştükleri büyük haberi mi?" sözü Müminlerin Emiri (Allah’ın salavatları üzerine olsun) hakkındadır. Müminlerin emiri derdi ki: Allah'ın benden daha büyük ayeti yoktur. ve yine Allah'ın benden daha büyük haberi yoktur."!! Halbuki bu ayetteki büyük haberden kasıt müfessirlerin görüş birliğiyle kıyamet kastedilmiştir. Ama Şiiler anlamını tahrif etmişlerdir. Başka bir misal şudur: Elkafi kitabının 1. Cild 214. Sayfasında şu geçer: Salim dedi ki: Ebu Cafer (radiyallahu anh)'ya şu ayet hakkında sordum: "Sonra Kitab'ı, kullarımız arasından seçtiklerimize verdik. Onlardan (insanlardan) kimi kendisine zulmeder, kimi ortadadır, kimi de Allah'ın izniyle hayırlarda öne geçmek için yarışır. İşte büyük fazilet budur." (Fatır, 33) Dedi ki: Hayırlarda öne geçen imamdır. Ortada olan imamı tanıyandır. Kendisine zulmedende imamı tanımayandır.!! Böyle bir tefsir ne şeriata uygundur, ne dile uygundur nede akla uygundur. Bunun gibi tefsirde yaptıkları tahrifata yüzlerce misal verilebilir. Elkafi kitabını okuyan bu tipten yüzlerce felaketi görecektir. Humeyni, Keşfül Esrar kitabının 151. Sayfasında derki: "Şunu kesin olarak belirtiriz ki, Kur’an’da yüzlerce ayet açıkça belirtmeden (işaret yoluyla) imam ve imamet hakkında gelmiştir."!! Rafizi Şiiler, Fatıma (aleyhesselam)'e ait Kur’an’a ve Ona Vahi Geldiğine İnanırlar Bizim elimizde bulunan Kur’an’dan başka bir Kur’an’ın olduğunu, içinde değişik ilimlerin bulunduğuna inanırlar. Kuleyni Elkafi kitabının 1. Cildinin 239. Sayfasında derki: "Ebu Ebdullah (Hüseyin) (aleyhisselam) dedi ki: "Yanımızda Fatıma (aleyhesselam)'ın Kur’an’ı vardır. Onlar Fatıma (aleyhesselam)'ın Kur’an’ını ne bilsinler.? Dedim ki: Fatıma (aleyhesselam)'ın Kur’an’ı nedir? Dedi ki: Sizin Kur’an’ınızın üç katı kadar olan Kur’an’dır. Vallahi içinde sizin Kur’an’ınızdan bir harf dahi yoktur."!! Dikkat edilirse hem bizim Kur’an’ın üç katıymış, hemde içinde aynı olan bir harfi dahi yokmuş! Sizce nedir bu Kur’an’?! Humeyni, (İnternette Ali Hamaney sitesinde yayınlanmış) ölüm vasiyetinde derki: "Bizler, imamlarımızın şaban ayı münacatlarıyla, Hüseyin (aleyhisselam)'ın Arafat duasıyla, Muhammed ailesinin Zeburu olan Seccadiye sayfasıyla ve rızai bariye ulaşmış Zehran'ın kendisine Allah tarafından ilham edilmiş Fatımi sayfalarıyla iftihar ederiz!. İmamlar Hakkında Aşırı Giderler ve Masum Olduklarına İnanırlar Rafiziler imamlar hakkında o kadar aşırıya gittiler ki onları peygamberlerin üzerine çıkardılar hatta Allah muhafaza etsin onlara ilahlık vasıfları verdiler. İnançlarına göre bu on iki imam, kainatta ve zerrelerinde tasarruf ederler!. Olanları ve olacakları bilirler!. Elkafi kitabının 1. Cildin 223. Sayfasında şu ibareler geçer: İmam Rıza dedi ki: "Bizler Allah'ın yeryüzündeki emin kişileriyiz. Yanımızda ölümlerin ve belaların ilmi vardır!. Bizler bir adamı gördüğümüzde gerçek iman sahibi veya gerçek nifak sahibi olduğunu biliriz!." Ammar Sabati derki: Ebu Abdullah'a (Hüseyin (radıyallahu anh) sordum. Hükmettiğinizde ne ile hükmedersiniz? Dedi ki: Allah'ın hükmü ve Davudun hükmü ile hükmederiz.! Eğer bizlere bilmediğimiz bir şey gelirse Ruhul Kudüs (Cebrail) ilmini bize getirir.! (Elkafi 1 cild 398. Sayfa) Humeyni derki: "İmamın övülmüş makamı ve yüksek derecesi vardır. Bizim mezhebimizin zaruri inançlarından biride şudur: İmamlarımızın öyle makamı vardır ki o makama ne yaklaştırılmış melek nede gönderilmiş peygamber ulaşamaz!.. (Elhukume El İslamiyye) 4. Rafizi Şiiler Sahabenin Genelini ve Şii Olmayan Müslümanların Hepsini Tekfir Ederler Kitapları, parmak sayısınca sahabeler hariç geri kalan sahabeleri tekfir etme, onlara kin ve nefret duyma konusunda batıl sözlerle doludur. Rafiziler, Sahabeyi kiram ve sonradan gelen Müslümanlar imameti Hz. Ali ve torunlarından 11 kişiye imameti ve halifeliği vermedikleri için, dine ihanet edip haşa küfre girdiklerine inanırlar. Ubu Cafer dedi ki: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) buyurdu: Ben bütün insanlığa gönderilmiş Allah'ın elçisiyim. Benden sonra insanlar üzerinde Allah tarafından tayin edilmiş ehli beytimden imamlar gelecektir. Ancak onlar yalanlanacak, küfür ve sapkınlık yöneticileri ve onların tabileri onlara zulmedeceklerdir." (Elkafi c1, syf 215) Onların iddiasına göre Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)'den sonra Hz. Ali'ye imameti, Hz. Ebubekir, Ömer, Osman ve geri kalan sahabeler vermemiş ve haşa ona zulmetmişlerdir. Ebu Abdullah'a adamın biri sordu: Beklenen Mehdiye "Müminleri Emiri" lakabı ile selam verebilir miyiz? Dedi ki: Hayır. O ismi Allah, Ali Bin Ebutalib'e vermiştir. Ondan önce isimlendirilmiş ve ondan sonra isimlendirilmiş kişiler kafirdirler!. (Elkafi cild 1, syf 411) Bu sözün manası Hz. Ali'den önce "Emirül Müminin" diye isimlendirilmiş Ebu bekir, Ömer ve Osman (radıyallahu anhum) ve Hz. Ali'den sonra günümüze kadar gelen bütün Müslümanların yöneticileri kafirdirler. Kuleyni derki: İbni Ezine dedi ki: Bize birden fazla kişi İmamlardan (aleyhimselam) birinden! rivayet ettiler. Dedi ki: "Kişi Allah'ı, Rasûlünü, bütün imamları ve zamanın imamını tanımadıkça ve ihtilafı onların hükmüne götürmedikçe ve ona teslim olmadıkça mümin olamaz!" (Elkafi cild1, syf 180) (MaşaAllah bu kadar kuvvetli senet başka kitaplarda bulunmaz! Hangi imamdan kim ne rivayet ettiği belli değil) Bu sözün manası sahabeler ve ondan sonra gelen Müslümanlar mümin değildir. Çünkü sahabe ve sonraki gelen Müslümanlar bu imamları masum görüp anlaşmazlıklarını onlara götürmezlerdi. Anlaşmazlıklar Allah ve Rasûlüne götürülür. Humeyni derki: "Bizim iki şeyh (Ebubekir ve Ömer)'in Kur’an’a olan muhalefetleriyle, Allah'ın hükümleriyle oynamalarıyla, kendi nefislerinden haram ve helal ettikleriyle, Hz. Fatıma ve evlatlarına yaptıkları zulümlerle işimiz yoktur!. Biz sadece onların bu din hakkında cahilliklerine işaret edeceğiz!... Peygamber onları irşad etmek ve hidayete ulaştırmak için çok emek harcamıştı. İbni Hattab'ın küfür ve zındıklık amellerinden türeyen ve Kur’an’ ayetleriyle çelişen iftiralarının sözleri, peygamber gözlerini hayata kaparken kulağında çınlıyordu!." (Keşfül esrar 123, 137) Humeyni sahabeyi kiramı o kadar çok küçümsedi ki, içki ve uyuşturucu içen, muta nikahı adı altında gece gündüz zina eden, homosexliğin ve ahlaksızlığın çok yayıldığı sapık halkını, ömrünü cihad ve davette geçirmiş sahabeden daha üstün görmüştür. Meşhur vasiyyetinde derki: "Ben cesurca şunu iddia ederim: İran halkı ve asrımızda milyonlarca olan topluluğu, Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)'in sahabesinden daha faziletlidir. O hicaz halkı Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve alihi ve sellem)'e itaat etmezdi. Cepheye gitmemek için değişik bahaneler uydururlardı. Allah'u Teala onları tevbe suresinde azarlamış, azap ile onları uyarmıştır. Gelen rivayetlere göre peygamber onları minberin üzerinde azarlamıştır.!" 5. Rafiziler Sabit Sünneti Reddedip İnkar Ederler Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)'den sabit olarak gelmiş Buhari, Müslim ve diğer hadis kitaplarını red ederler. Onlarda en yalancı kişilerin bile söz ve şiirleri Buhari ve Müslim'den daha makbul durumdadır. Onların hadis kitapları peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ve sahabesi hakkında yalan ve iftiralarla doludur. İbni Teymiye (rahimehullah) derki: "Şiiler bu ümmet içinde en yalancı fırkadandırlar. Kıbleye müntesip olan fırkalar arasında onlardan daha yalancı veya yalanı tasdik eden başka bir fırka yoktur." (Mecmuul Fetava 28 / 479) Sünni âlimlere o kadar çok kin ve nefret beslediler ki onların yanında eşeğin rivayeti Buhari ve Müslim'in rivayetinden daha doğru sayılmıştır. Onların en sahih hadis kitabı olan Elkafi'de, Kuleyni şu rivayeti getirir: Müminlerin emiri Ali Bin Ebi Talip derki: Bu eşek, peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ile konuştu. Dedi ki: Anam babam sana feda olsun ey Allah'ın Rasûlü, bana babam oda babasından oda dedesinden oda babasından rivayet ederek anlattı dedi ki: Nuh'un gemisinde bulunuyordu. Nuh (aleyhisselam) kalktı ve eşeğin belini sıvazladı. Dedi ki: Bu eşeğin soyundan, peygamberlerin efendisi ve sonuncularının bineceği, Peygamberi taşıyacak bir eşek gelecektir. Beni, o anlatılan eşek kılan Allah'a hamdolsun." (Elkafi 1 / 237) Dikkat edilirse bu rivayet zincirinde eşekler var.! Bu hale güler misin? Yoksa ağlar mısın?Eşekten başka onlarda Rasûlullah'a (sallallahu aleyhi ve sellem) anası babası feda olacak kimse kalmadı mı? Bu peygamberimizin ihtiramına aykırıdır. Birde bu rivayetin şu yalanı ortaya çıkıyor. Her bir eşek yüz sene yaşayacak olsa aradaki ravi zinciri 4 tür. Bunun manası Nuh (aleyhisselam) ile Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) arasında 400 sene bulunmaktadır! Bu saçmalık kabul edilir mi? 6. Rafizi Şiiler Tarih Boyunca Müslümanlara Karşı Kafirlere Yardım Etmişlerdir Sünni Müslümanlara o kadar kin ve nefret duyarlar ki tarih boyunca Müslümanlara zulmeden, savaşan ve kanlarını döken kafirlere ve müşriklere yardımda bulunmuşlardır. Bu her zaman görülen ve duyulan bir gerçektir. Tatarların İslam diyarlarına girip yaptıkları katliamlarda, haçlıların Müslümanlara yaptıkları saldırılarda, son yüzyılda İran'ın dünyanın değişik yerlerinde Müslüman katliamlarına sessiz kalması hatta bazı küfür milletlerini gizli ve açık desteklemesi bunun ispatıdır. Rusya, Çeçenistan da Müslümanları katlederken İran Rusya ile değişik antlaşmalara giriyor, Çeçenistan için: "O mesele Rusya'nın iç meselesidir. Biz karışmayız!" diyorlardı. " ABD ve NATO güçleri Irak'ı işgal ettiğinde İran, Irak'taki Şiilere destek vermiş, Şiilerin yaptıkları Sünni katliamlarına silah ve adam yardımı yapmıştır. ABD ve NATO güçleri Afganistan'a saldırıp İslami İmaratı yıkarken İran sessiz kalmış hatta İran üzerinden geçiş yapan yüzlerce mücahidi yakalamış ve senelerce hapiste yatırmıştır. Buna ek olarak Taliban hükümetinin yıkılmasında önemli rolleri olmuştur. Bu gerçeği eski Cumhur Başkanı Ahmedi Necat şu sözleriyle dile getirmiştir: “Eğer İran olmasaydı ABD, Taliban Hükümetini yıkamazdı!”. Humeyni, Hafız Esad'ın zulmüne ve Hama katliamına sessiz kalmakla beraber ikili devlet ilişkilerini en iyi seviyeye çıkarmıştır. İran, şuan dünyanın gözü önünde Suriye'nin kafir Nusayrilerinden olan Beşşar Esad ve rejiminin yaptığı katliam ve zulmüne açıkça yardım etmektedir. Hizbullah, Beşşar Esad'la beraber olduğunu, ona destek verdiğini açıkça bildirmektedir. Şu an Hizbullah'ın bir kısım elemanları mücahitlere karşı savaşmakta, hatta Müslüman kadınlara tecavüz etme eylemlerine de iştirak etmektedirler. Bu saklanacak bir durum değildir!.. Hasan Nasrullah bir televizyon konuşmasında 20.000’den fazla füzeye sahip olduklarını söylemektedir. Neden onlardan bir tanesini dahi İsrail'e 2006 yılından itibaren atmadı? Hani Filistin ve Aksa'nın hürriyeti onun hedeflerinden di?! Hepsi yalan hepsi takiyye. Hizbullah'ın eski ismi “Emel” hareketiydi. Sünnilere yaptıkları zulüm ve katliamları unutulmuş değildir. Humeyni, Emel'in kana bulanmış pis çehresini değiştirmek ve unutturmak için ismini değiştirip Hizbullah yapmıştır. Tatarlar Abbasi hilafeti devrinde Bağdat'a girmiş, Müslümanları katletmiş, Halifeyi öldürerek her yeri yakıp yıkmışlardır. İbni Kesir (rahimehullah) derki: "Tatarlar, Bağdat'ta bir milyon Müslüman katlettiler." âlimlerin kitaplarını bir kısmını yakmış, bir kısmını Fırat nehrine atmışlardı. Yaptıkları bu işgal ve katliamlarda Şii asıllı olan Nasiruddin Ettusi adında ki vezirin parmağıda vardı. Onun hakkında İbni Kayyım (rahimehullah) şöyle der: "Nasiruddin Ettusi, Rafiziliğe ve ehli beyte kendini nispet etti. Küfrünü ve sapkınlığını gizledi. Küfrün yardımcısı ve sapkınların veziri olan, Holako'nun veziri Nasir Ettusi'ye hakimiyet kozları geçince Peygambere tabi olanlardan ve dinine bağlı olanlardan intikam almıştır. Müslümanları kılıçtan geçirmiş, halifeyi, kadıları, âlimleri ve muhaddisleri öldürtmüş, felsefecileri, müneccimleri (Yıldız işleriyle uğraşan) ve sihirbazları hayatta bırakmıştır. Camilerin ve medreselerin idare işlerini Tatarların eline vermiş, onları kendine sırdaşlar ve dostlar edinmiş, kitaplarında alemin kadimliğini, dirilişin batıl olduğunu yazmış ve Allah'ın sıfatlarını inkar etmiştir." (İğasatül lehefan c.1 shf 287) Bu zındık adam hakkında Humeyni şunu demektedir: "Bu gibi boşluk benim gibi evinin bir köşesinde oturanlarla oluşmaz. Bu boşluk imam Hüseyin ve diğer imamları yitirince oluşur. Yine insanlar İslam'a büyük hizmetlerde bulunmuş! Nasiruddin Ettusi ve emsallerini yitirince kayıpta olduklarını anlarlar... Eğer takiyye durumları bizden birinin sultanların yanında olmayı gerekli kılıyorsa, ölüm pahasına olsa bundan uzak durmalıyız. Ancak sadece şeklen girip İslam'a ve Müslümanlara yardım edecekse bu durum müstesnadır. Tıpkı Ali Bin Yaktin ve Nasıruddin Ettusi (rahimehullah) girdikleri gibi." Elhüküme El islamiyye shf 108) 7. Rafizi Şiiler, Dua ve İbadetin Bazı Çeşitlerini İnsanlara Yapmakla Şirk İşlemektedirler Namazlarda kabirlere yönelmek, ölülerden yardım ve medet istemek, kabirleri tavaf edip sürtünmek, emekleyerek huzuruna gidip secdeye kapanmak Şiilerde var olan ve mukaddes saydıkları mezarlarda çok görülen bir durumdur. Fırkalar arasında en çok kabir ziyaretine önem gösteren, kabirleri tazim edip oralarda şirk koşan fırka Şiilerdir. Humeyni derki: "İhtiyaçları taşlardan ve kayalardan istemek batıl olmasıyla beraber şirk değildir! Sonra bizler peygamberlerden ve onlardan sonra Allah'ın kendilerine kudret verdiği imamlarımızın mukaddes ruhlarından yardım isteriz!." (Keşfül Esrar shf 49) Değerli kardeşler, bu getirmeye çalıştığım rivayetler, devede kulak misalidir. Şiilerin o kadar batıl inanç ve mezhepleri vardır ki ciltlerle ancak anlatılır. Yaptıkları muta nikahı, zekat yerine zenginlerden humus yani beşte bir almaları, sahabelere iftiralar atıp lanet etmeleri, Müminlerin anası ve peygamberimizin (sallallahu aleyhi ve sellem)'in pak eşlerinden Aişe ve Hafsa validelerimize lanet edip onlara dil uzatmaları, işledikleri bidatler hurafeler, muharrem ayında zincirlerle dövünmeleri ve daha neler... İran'da yaşayanlar, Rafizilerin Ehli Sünnete düşmanlıklarını ve zulümlerini çok iyi bilir. Tahran'da bir tane dahi Ehli Sünnetin camisi yoktur. Hz. Ömer'i öldüren Mecusi Ebu Lü'lüe'nin İran'da büyük ve muhteşem mezarı vardır. Bir sürü Rafizi mezarını günlük ziyaret eder, Hz. Ömer'e olan kinlerini soğutmaktadırlar. Aslen Şii'lik, Abdullah Bin Sebe adında Yahudinin Hz. Osman döneminde çıkardığı fitnelerle başlayıp büyümüştür. Şiiler, Yahudilere bazı noktalarda benzemektedirler. Ehli Sünnet İmamlarından Lelekai (rahimehullah) ehli Sünnetin itikat usulü adlı kitabında bu benzetmeyi getirmektedir: Yahudiler dediler ki: Krallık ancak Davut soyunda olur. Rafiziler dediler ki: Emirlik ancak Ali'nin soyunda olur! Yahudiler dediler ki: Mesih Deccal çıkmadan yada İsa gökyüzünden inmeden cihad olmaz. Rafiziler dediler ki: Mehdi çıkmadan ve biri gökyüzünden seslenmeden cihad olmaz! Yahudiler akşam namazını yıldızlar belli olana kadar geciktirirler. Rafizilerde aynı şeyi yaparlar! Yahudiler biraz kıbleden yan dönerler. Rafizilerde aynı yaparlar! Yahudiler elbiselerini alttan uzun tutarlar. Rafizilerde aynısını yapar. Yahudiler Tevrat'ı tahrif ettiler. Rafizilerde Kur’an’ı. Yahudiler her Müslümanın kanını helal saydılar. Rafiizilerde helal saydılar. Yahudiler ard arda üç boşamayı hiç saydılar. Rafizilerde hiç saydılar. Yahudiler, Cebrail (aleyhisselam)'a buğzederler. Rafizilerden bir gurup: Cebrail Kur’an’ı hata ile Muhammed'e indirdi diyerek ona buğzederler. Yahudi ve Hristiyanlar iki özellikte Rafızilerden daha hayırlı olmuşlardır: Yahudilere soruldu: Sizin en hayırlılarınız kimdir? Dediler ki: Musa'nın ashabı. Rafizilere soruldu: sizin en şerlileriniz kimdir? Dediler ki: Muhammedîn ashabıdır!. Hristiyanlara soruldu: Sizin en hayırlılarınız kimdir? Dediler ki: İsa'nın havarileridir.Rafizilere soruldu: sizin en şerlileriniz kimdir? Dediler ki: Muhammedîn havarileridir!. Humeyni Keşfül Esrar kitabında shf 148 derki: "Azıcık aklı olan bilir ki takiyye, kesin belirlenmiş ilahi hükümlerdendir. Bizlere şu rivayet gelmiştir: "takiyyesi olmayanın dinide yoktur!." Yukarıda getirdiğim 7 madde sahibini şirke ve küfre sokan maddelerdir. İtikadını anlamış, dinine önem gösteren bir Müslüman Rafizileri dost edinemez. Çünkü kişi kıyamette sevdikleriyle beraber olacaktır. Rabbim cümlemize hakkı hak olarak görüp tabi olmayı, batılıda batıl görüp ondan içtinab etmeyi cümlemize nasip ve müyesser eylesin. Davamızın sonu Yüce Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi, hâkimi ve düzene koyucusu olan yüce Allah’a, salât ve selam Efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine ve ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Rabbimiz olan Allah-u Teâlâ’nın yüce isimlerinden bir ismi de “El-Nur” ismidir. Bu isim lügat yönüyle; aydınlık, ışıklandırma ve münevver kılma anlamı taşımaktadır. Nur sıfatı Allah-u Teâlâ’ya ait olduğu için Kendisini “El-Nur” olarak isimlendirmiştir. Nur Sûresi 35. ayette şöyle buyruluyor: “Allah, göklerin ve yerin nurudur (aydınlatıcısıdır). O'nun nurunun temsili, içinde lamba bulunan bir kandil gibidir. O lamba bir billur içindedir; o billur da sanki inciye benzer bir yıldız gibidir ki doğuya da batıya da nisbet edilemeyen mübarek bir ağaçtan çıkan yani zeytinden çıkan yağdan tutuşturulur. (Bu öyle bir ağaç ki) yağı, nerdeyse, kendisine ateş değmese bile ışık verir. (Bu ışık) nur üstüne nurdur. Allah dilediği kimseyi nuruyla hidayete iletir. Allah insanlara (işte böyle) misal verir; Allah her şeyi bilir.” İmam Müslim’de gelen hadiste Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimize “Rabbini gördün mü?” diye sorduklarında “O, Nurdu. O’nu nasıl göreyim!” diye cevap vermiştir. Bu ismin şer’î yönden tarifinde âlimler görüş ayrılığına düşmüşlerdir. Bunlardan bazılarını zikredecek olursak: 1- İbn-i Abbas: “Hidayet eden yani doğru yolu gösteren” demiştir. 2- İbn-i Mes’ud: “Aydınlatan” demiştir. 3- Ubey bin Kâ’b: “Süsleyendir” demiştir. 4- Zahir yani görünendir. 5- Nur sahibidir. 6- Ebu’l-Hasan el-Eş’âri: O, Nurdur. Ancak yaratılmış nurlar gibi değildir. Nurun yani ışığın hayatımızda önemi çok büyüktür. Eğer ışık olmamış olsaydı eşyaların hiçbir değeri olmazdı. Çünkü eşyaları görmede ışığın rolü malumdur. Işık olmasa göz bir işe yaramaz. Çünkü ışık ile açığa çıkmış eşyaların suretlerini gözlerimiz beynimize taşımaktadır. Buna binaen eşyaların suretlerini görmekteyiz. Nur Sûresi’nde Allah-u Teâlâ göklerin ve yerin nuru olduğunu yani aydınlatıcısı, yoktan var edenin olduğunu haber vermektedir. Güneş, ay ve yıldızlar O’nun kudretiyle ve yaratmasıyla nur saçarak dünyayı aydınlatmaktadırlar. İki çeşit nur vardır: Dünyevi ve imani nur. Gözle gördüğümüz bu nurlar dünyevidir. Bir de Allah-u Teâlâ’nın öğrettiği şekilde eşyaları tanımak ve okumak vardır ki buna hidayet nuru denir. Mesela, namaz eylemi dünyevi gözle bakıldığında basit bir egzersiz hareketler zinciri olarak görülebilir. Ama hidayet gözüyle bakıldığında Allah ile kul arasında irtibatı en yüksek derecelere çıkaran, kişinin kulluğunun en bariz göstergesi ve dünya ahiret mutluluğumuzun en büyük kaynaklarından biri olduğu görülür. İşte namazı bu şekliyle görüp müşahede edebilmek için hidayet nuruna ihtiyaç duyarız. Eğer hidayet nurundan mahrum olursak onu basit bir spor eylemi görürüz. Buna binaen her bir Müslümanın Allah-u Teâlâ’nın nuruna, eşyaları kendisine tanıtmasına yani kısacası vahyine ihtiyacı vardır. O’nun hidayet nuru, içinde lamba bulunan bir kandil gibidir. O lamba bir billur içindedir. O billur o kadar şeffaf ve o kadar güzel ki tıpkı inci misali bir yıldıza benzer. Onun yakıtı ne doğuda kalmış ne de batıda kalmış yani gölge altında kalmamış, sabahtan akşama kadar güneş görmüş, o zeytin ağacının güzel yağındandır. Ağaç ne kadar çok güneşten nasibini alırsa, yağı o oranda güzel olur. Bu yağ o kadar şeffaftır ki neredeyse kendisi ışık yayar. Yağın saf ve ışıltısı, billurun berraklığı ve yanan ateşin ışığı bir araya gelince nur üstüne nur olur. Bu ayet hem Allah-u Teâlâ’nın hidayet nuruna hem de insanoğlunun fıtratı İslam’a uygun bir şekilde yaratıldığını işaret ediyor. Saf zeytinyağı ve parlayan billur insanın temiz fıtratıdır. Yani İslam gelmemiş olsa bile, insanoğlunun yaratılışı İslam fıtratı üzere olduğu için tek başına neredeyse hakkı görecektir. Bu temiz fıtrata bir de İslam nuru geldiği zaman nur üstüne nur eklenmiş olur. İlim bir nurdur. İlim ile doğruyu yanlıştan, iyiyi kötüden ve güzeli çirkinden ayırırız. Mesela, içinde sıvı olan bir şişe gördük. İlmimiz olmazsa içindeki bu sıvının ne olduğunu bilemeyiz. İçindeki bal da olabilir, asit de olabilir, zehir de olabilir. Bu sıvı ile ilimsiz muameleye girecek olursak zarar görebiliriz. İslami ilimlere ihtiyacımız büyüktür. İlim olunca iman ile şirki, Sünnet ile bid’ati, ibadet ile isyanı ve helal ile haramı birbirinden ayırabiliriz. Akıl bir nurdur. Akıllı ile delinin tasarrufları arasında dağlar kadar fark vardır. Akıl, Allah’ın nuru ile nurlanırsa insan için çok büyük bir nimet olur. Ama akıl o nur ile nurlanmazsa insanın helak olma sebebi olur. Kur’an bir nurdur. Bizim için hidayet kaynağıdır. Anayasaları Kur’an olan topluluklar yücelmiş, hakkı batıldan ayırarak yaşamış, küfür, batıl, isyan karanlıklarından İslam nuru ve medeniyetine ulaşmışlardır. Kur’an’dan yüz çevirmiş insanların huzursuz yaşadıkları ve alçaldıkları malumdur. Kur’an nurundan faydalanmayan toplulukların aya, güneşe, putlara, ineklere ve şeytanlara taptıklarını, mahrem akrabalarıyla bile zina ettikleri, içki, faiz, kumar, uyuşturucu, zina, hırsızlık ve zulmün aralarında kol gezdiği, sadece şehvet ve arzularını tatmin etme hedefini güden hayvani insan toplulukları hâline geldiklerine şahit olmaktayız. Allah-u Teâlâ Bakara Sûresi 257. ayette şöyle buyurur: “Allah mü’minlerin dostu, kayırıcısıdır. Onları karanlıklardan aydınlığa çıkarır. Kâfirlerin dostları ise tağuttur. Bunlar, onları aydınlıktan çıkararak karanlıklara sokarlar. Onlar, orada ebedi olarak kalmak üzere cehennemliktirler.” Allah-u Teâlâ, bizlere ikram etmek ve iyilik yapmak için Kendisini bizlere tanıtan, insanoğlunun yaratılış amacını anlatan, hayatımızı düzene sokacağımız yasaları belirlemek suretiyle Kur’an’ı indirmiş, onu Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in Sünnetiyle bizlere açıklamış ve pratiğini göstermiştir. İslam düzeni, şeriat ahkâmı nurdur. Anayasaları Kur’an ve Sünnet olmuş devlet ve topluluklar nur içinde mutlu ve huzurlu yaşamışlardır. Bunun zıttı her türlü İslam dışı düzenler, ideolojiler, inanç ve ilkeler tağuttur yani küfürde haddini aşmış olan şeylerdir. İslam dışı ideolojiler Laiklik, Demokrasi, Faşizm, Komünizm, Sosyalizm gibi sistemler karanlıklardır. Bu sistemler ile yönetilen topluluklar görünenin aksine karanlık çağlarını yaşamaktadırlar. İslam nurundan halkları men etmeye çalışan ve kendi koydukları karanlık sistemlere, yönetimi altında olan insanları köle yapmaya çalışan lider konumundaki bu tağutlar, aslen bu insanları İslam fıtratı üzere yaratıldıkları bu nurdan koparıp cahiliye ve küfür karanlıklarına sokmaya çalışmaktadırlar. Hatta bu uğurda savaştırarak tamamıyla hem dünyaları ve hem de ahiretlerini karartmaktadırlar. Bu tağutları reddetmek ve onlara boyun eğmemek önceliklerimiz arasında olması gerekmektedir. Bu tağutların askerlerini bu uğurda kaybetmeleri, cehenneme sürüklemeleri umurlarında bile değildir. Makam, liderlik, emirlik, arzularını tatmin etme hırsı ve dünya menfaatleri onların hakkı görmelerine ve hakka tabi olmalarına engel olmuştur. Gerçek adalet, gerçek mutluluk, dayanışma, kaynaşma, muhabbet, merhamet, doğruluk, dürüstlük Allah (azze ve celle)’nin nur kıldığı bu güzel din ve sistem olan İslam’dadır. Allah-u Teâlâ dilediğini bu nura hidayet eder ve karanlıklardan kurtarır. Dilemediğine de bu nuru nasip etmez; o kimse veya kimseler sapkınlık, küfür ve şirk karanlığında bocalayıp dururlar. Durum böyle olunca samimi bir kalp ve ihlaslı bir niyetle nurun sahibi Allah’a yönelmeli, bu güzel İslam nuru ile aklımızı, gönlümüzü, gözümüzü, kulağımızı ve dilimizi nurlandırması için çokça dua etmeli, vesilelere sarılarak bu nurun kaynaklarına gidip istifade etmeyi talep etmeliyiz. Rabbim cümlemizi dalalet, sapıklık, küfür ve şirk karanlığından İslam nuruna çıkarsın. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

بسم الله الرحمن الرحيم Allah’a hamdolsun. Salât ve selam nebilerin ve gönderilmiş Rasûllerin en şereflisine, Peygamberimiz Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem)’e olsun. Â’line, ashabına ve ona ihsan ile tabi olanlara olsun. Bundan sonra; Bu sözler, sana tahsis ettiğim sözlerdir ey mücahid! Sınırlarda nöbet tutan nöbetçi! Allah yolundaki fedakâr asker! Bu sözler bir zamanlar zayıf düşürülmüş erkeklerden iken kafamda dolaşan sözlerdir. Ta ki Allah bana bir yol gösterdi de kurtuldum. O zamanlar sana gıpta ederdim. Seni seviyorum. Lakin seni yalnızca Allah için seviyorum. İçinde bulunduğun durumu seviyorum çünkü bu durum Allah’ı razı ediyor. Ekranlardan dahi olsa seni izlemeyi seviyorum. Seni izlerken içimde sana kavuşmanın özlemi alevleniyor ve dudaklarımdan şu dua dökülüyor: “Allah’ım! Onların karşılaştıklarının ve musibetlerinin ecirlerinden bizi mahrum etme.” Allah senin için benim kalbimde öyle bir kabul yaratmış ki senden, kahramanlıklarından ve mü’minlerin gönlüne şifa veren zaferlerinden konuşmak bana huzur veriyor. Kısa veya tekrar tekrar olsa da senden konuşmak güzel. Senden konuşurken hâlim, şairin vasfettiği bir hâle dönüşüyor: Ey bana sevdiklerimin anılarını hatırlatan Onlar hakkında muhabbet güzeldir, muhabbet onlarla güzelleşir. Onların cenabından konuşmayı benim için tekrar et Şüphesiz sevgiliden konuşmak da sevimlidir. Senin yolundaki zorlukları ve sıkıntıları düşünüyorum. Yol ki akıbetin ölüm ve sürgün. Tabi bu, esaretten ve sakat kalmaktan afiyette olursan. Delilleri biraz irdeledim. Gördüm ki Allah (azze ve celle) cihad ibadetini diğer ibadetlerden hiçbirini nitelendirmediği bir sıfat ile nitelendirmiş: “Hoşunuza gitmediği hâlde cihad üzerinize farz kılındı.”[1] Doğrusu Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şu sözünü bilmemiş olsaydım senin hâline üzülecektim: “Cennet hoşa gitmeyen şeylerle, cehennem ise nefse hoş gelen şeylerle kuşatılmıştır.”[2] Sonra anladım ki Allah’ın senin gibilere has kıldığı bu yol cennete giden en kısa ve en faziletli yol. Sonra Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’in şu sözünü de okuyunca bu hususta yakinim daha da arttı: “Muhakkak ki cennetin kapıları kılıçların gölgesi altındadır.”[3] Senin göğüs gerdiğin zorlukları birazcık tahmin edebiliyorum. Doğrusu bazen dağın başında bir mağaraya sığınıyorsun, kimi zaman da çöllerin en sote yerlerinde konaklıyorsun. Hatta öyle oluyor ki bu sıkıntılar seni Cuma ve cemaat namazlarından alıkoyuyor. Lakin tüm bunlara rağmen sana gıpta ediyorum! Çünkü bu dinin düşmanları ibadette ve ilimde hangi menzilede olursa olsun hiçbir Müslümandan senden korktukları kadar korkmuyorlar. Onlar kimi zaman senin yüzünden insanların karşısında ağlıyorlar. Allah’ın sana has kıldığı şu haslet mübarek olsun ey kardeşim! “İşte onların Allah yolunda bir susuzluğa, bir yorgunluğa ve bir açlığa duçar olmaları, kâfirleri öfkelendirecek bir yere (ayak) basmaları ve düşmana karşı bir başarı kazanmaları, ancak bunların karşılığında kendilerine salih bir amel yazılması içindir. Çünkü Allah iyilik yapanların mükâfatını zayi etmez.”[4] Allah içindekini daha iyi bilir ancak ben inanıyorum ki sen tüm bunları bu dinin kalbindeki yüce makamından dolayı yapıyorsun. İbn-u Ukayl şöyle söyledi: “Eğer yaşadığın zamanda insanların arasında İslam’ın makamını öğrenmek istiyorsan, cami kapılarındaki izdihamlarına aldırma. “Lebbeyk! Lebbeyk!” diye bağırmaları da seni yanıltmasın. Bunu görmek istiyorsan şeriat düşmanlarına ne yaptıklarına bak.” Kabir azabını düşünüyorum. Oradaki fitneyi… Öyle büyük bir imtihan ki Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) her namazında bundan Allah’a sığınırmış. Çünkü kabir ya cennet bahçelerinden bir bahçe olacak ya da cehennem çukurlarından bir çukur. Sana gelecek olursak ey kardeşim, müjdelen! “Allah Rasûlü’ne soruldu: ‘Neden tüm Müslümanlar kabirlerinde imtihan edilirken şehidler fitneye düşmüyorlar?’ Allah Rasûlü de şöyle cevap verdi: ‘Kılıçların parıltıları onların başlarının üzerinde fitne olarak yeter.’”[5] Şeklini düşünüyorum. Toz toprak içindesin. Kâfirleri kızdırmak için uzattığın saçların toza toprağa bulanmış. Her seferinde o toz ağzına ve burnuna giriyor. Kimi zaman yediğin yemeği ifsad ediyor. Fakat bunların hepsi senin müjdenin bir parçasıdır ey kardeşim! Tirmizi’nin rivayet ettiği bir hadiste Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Allah yolundaki toz, toprak ile cehennem dumanı bir araya gelmeyecektir.” Özellikle istinfar (dağılma) olduğu sıralardaki hâline ne kadar şaşırıyorum bir bilsen! Günler uzuyor ama sen hâlâ aynı durumda oluyorsun. Bazen güneş o kadar şiddetli oluyor ki tenin bronzlaşıyor. Kimi zaman günler geçmesine rağmen sen içeceğinin dışında su bulamıyorsun. Sıcağın kavuruculuğuna ve susuzluğun verdiği yorgunluğa sabrediyorsun. Senin bu hâlinle kanepesinde uzanmış, kahvesini yudumlayan ve erkeklerin yapabildiği hiçbir şeyi beceremeyen insanların hâlini düşünüyorum ki onlar seni düşündüklerinde şöyle söylüyorlar: “Şu sıcakta sefere çıkmayın!” O miskin keşke cehennemin daha sıcak olduğunu anlayabilse… Biliyorum, bütün dünya sana düşman ama sakın sıkılma çünkü sen Peygamberin Sünnetiyle insanların en mutlu olanısın. O, risalet görevini teslim aldıktan sonra ilk tembihlendiği husus işte buydu. Nitekim Varaka bin Nevfel ona şöyle söylemişti: “Senin getirdiğini getirmiş insanlara elbette düşmanlık edildi.” Kardeşim! Vallahi sana olan gıptam öyle bir seviyede duracak gibi değil. Çünkü senin gecen ve gündüzün abidlerin aylarından daha faziletli. Hem neden olmasın ki? Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuyor mu? “Bir gün ve bir gece sınırda nöbet tutmak, gündüzü oruçlu, gecesi ibadetli geçirilen bir aydan daha hayırlıdır. Şayet kişi bu nöbet esnasında ölürse, yapmakta olduğu işin ecri ve sevabı kıyamete kadar devam eder, şehid olarak rızkı da devam eder ve kabirdeki sorgu meleklerinden güven içinde olur.”[6] Bundan daha yüce olanı ise, mücahidin cihad hayatında geçirmiş olduğu her dakika, oturanların namazından ve orucundan daha faziletlidir. Zira Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem)’e soruldu: ---“Cihada ne denktir, ey Allah’ın Rasûlü?” ---“Siz ona güç yetiremezsiniz.” Soru tekrar sorulunca şöyle cevap verdi: ---“Allah yolundaki mücahidin misali, (gündüzleri ve geceleri) hiç ara vermeden oruç tutup namaz kılan, Allah'ın ayetlerine de itaatkâr olan ve Allah yolundaki mücahid, cihaddan dönünceye kadar namaz ve oruçtan hiç gevşemeyen kimse gibidir.”[7] Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) atını Allah yoluna tahsis eden kişinin atının bevline, tozuna ve pisliğine karşılık ecir alacağını haber veriyor. Düşün ki bu atını Allah yoluna tahsis eden kişinin hâli. Kim bilir nefsini bu yola tahsis edenlerin hâli nicedir! Ekranlarda suretini görüyorum. Kalbindeki mutluluğu hakiki manada tabir eden bir tebessüm ile nazar ediyorsun. Doğrusu şöyle sormadan edemiyorum: “Bu adamlar dünya âlem kendilerine düşman iken, korku ve zayıflık kendilerinden ayrılmayan bir olgu iken, nasıl bu kadar mutlu ve huzurlu olabiliyorlar?” Sonra Allah Rasûlü’nün şu hadisini hatırladım: “Allah yolunda cihad edin! O, cennetin kapılarından bir kapıdır. Allah onunla sıkıntıyı ve kederi giderir.”[8] Mü’minler, mağfireti elde edebilmek için hummalı bir çalışma içerisindeler. Lakin sen öyle bir yol seçmişsin ki o, hataları siliyor. Hatta Allah seni muvaffak kılarsa seni arşın altında Allah (azze ve celle)’nin misafirliğine ulaştıracak. Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Ölüler üç çeşittir: 1- Mü’min bir insan Allah yolunda evinden çıkmıştır. Düşmanla karşılaşmış ve öldürülene kadar savaşmıştır. İşte bu, imtihana uğramıştır. Bu kişi arşın altında, Allah (azze ve celle)’nin misafirliğindedir. Nebiler ancak Nebi oldukları için bu kimselerden üstündür. 2- Mü’min bir insan da salih ameller işlemiştir ve günahlar irtikâp etmiştir. Düşmanla karşılaşmış ve öldürülene kadar savaşmıştır. Bu ölüm onun için günahlarını ve hatalarını döken bir gargara gibidir. Çünkü kılıç günahları siler. Bu adama cennetin hangi kapısından girmek istiyorsan oradan gir denilir. Cennetin sekiz kapısı vardır, her birisi diğerinden daha güzeldir. Cehennemin ise yedi kapısı vardır. 3- Münafık bir insan malıyla ve canıyla çıkmıştır. Ölene kadar savaşmıştır. Bu ise cehennemdedir. Çünkü kılıç nifakı silemez.”[9] Allah (azze ve celle)’nin veli kullarını övdüğünü, onları sevdiğini ve onlar tarafından da sevildiğini haber verdiğini gördüm. Ayrıca onları mü’minlere karşı alçakgönüllü, kâfirlere karşı izzetli olarak nitelendirdiğini gördüm. Doğrusu senden başka kimseyi bu sıfatlara layık göremedim. Hiç kâfirlerin boyunlarında kılıcı istihdam etmekten daha büyük bir azizlik var mıdır onlara karşı? Veya mü’minler için canını ortaya koyan kimseden daha fazla kim onlara karşı alçak gönüllü olabilir? İnsanların çoğunun sana düşmanlık ettiğinin farkındayım. Hatta kendileri için kıyam ettiğin din kardeşlerin dâhil sana düşmanlık ediyorlar. Bazıları seni sırtından vuruyor ve seni ayıplıyor. Kimileri minberlerden adını karalıyor. Onlardan kimileri sana suratını asıyor, selamını almıyor. Hatta bazıları senin başına gelen musibetlerden dolayı sevinç duyacak duruma gelmiş. Senin onlarla durumun şairin dediği gibi bir hâl almış: “Ben onun hayatını kurtarmaya çalışıyorum, o ise beni öldürmeye…” Tüm bunlara rağmen sen yoluna devam ediyorsun ve acılara süzme bal gibi katlanıyorsun. Bu nedenle sen bu ümmet içerisinde Allah’ın velisi olmaya en layık olansın: “Allah yolunda cihad ederler ve kınayıcının kınamasından korkmazlar.” Bu nedenle sen Taifetu-l Mansura’dan olmaya en layık kişisin: “Onlara muhalefet edenler ve onları yüzüstü bırakanlar onlara zarar veremezler.” Kardeşim, müsaadenle sana bazı nasihatlerde bulunmak isterim. Kimi zaman faziletli olan efdal olana nasihat edebilir. Nitekim aramızda nasihat almayacak derecede kimse yok. Hamdolsun ki aramızda nasihat edemeyecek durumda da kimse yok. Kardeşim, öncelikle sürekli niyetini kontrol et. Çünkü niyet sabit olmaz. Sana amelinden ancak niyet ettiğin kadarı kalacak. Aç kurtlar insanın dinini ifsad edinceye kadar ona musallat olurlar. Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır: “Kişinin dininde mala ve şöhrete olan düşkünlüğü sürü içerisine yollanmış iki aç kurttan daha tehlikelidir.”[10] Zaten bu husus kimilerinin sapmasındaki en büyük faktör oldu. Baktığımız zaman kişi önce Allah için cihad ediyor. Ondan sonra işin içine nefis karışıyor. Ondan sonra kişinin bir ganimete bir de emirliğe gözünü diktiğini fark ediyorsun. Sonra kişi artık sadece kendisine isabet edecek mal ve emirlik uğrunda savaşmaya başlıyor. Ve devamında sadece nefsinin tatmin olduğu zamanlarda cihada iştirak eder hâle geliyor. Artık ganimetin olmadığı ve yönetilen konumda olduğu durumlarda ise mücahidleri sırtından vurmak ve onların ayıplarını dillendirmekle uğraşır. Kimi zaman bunu takva ve şefkat elbisesinin arkasına gizlenerek yapar; böylelikle yaptığı gayrimeşru olan amellerine şer’î bir kılıf bulur. Bu insanların durumu; kalbinde bu cümleleri gizleyen lakin sıtmayı cihaddan geri durmak için bahane eden bedevinin durumu gibidir. “Biz hükümdarlığa, ona göre daha çok hak sahibiyken ve ona bir mal (servet) bolluğu verilmemişken, nasıl bizi (yönetmek üzere) hükümdarlık (mülk) onun olabilir?”[11] Düşmanla karşılaşmadan önce imkân dâhilindeki bütün tedbirleri al. Askerlerini ve mühimmatlarını bu hâller için devamlı hazır tut. Yorgunluğun derecesinde başarı gerçekleşir. Allah’tan alenen yardım gören Allah Rasûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) bile bu hususta elinden gelen bütün imkânları kullanmıştır. Kendisi bir kere bile kendi ihmalinden dolayı yara almadı. Bunların hepsi bütün ordularda olabilecek ferdî hatalardı. Lakin o, yapılan hatalardan ders alır ve tekrarlanmaması için gayret ederdi. Sakın ola ki Allah’ın sana müyesser kıldığı maddi imkânlarla gururlanma! Bunlar zaferi yakınlaştırmaz. Unutma! Dilediğine yardım eden Allah (azze ve celle)’dir. Kalbini Allah’a bağla ve O’na tevekkül et! “Kim de Allah'a tevekkül ederse O, ona yeter. Elbette Allah, Kendi emrini yerine getirip gerçekleştirendir.”[12] Amerika’yı görmüyor musun? Dünya üzerinde var olan bütün harp imkânlarını elinde bulundurmasına rağmen Allah onlar için hezimeti murad etti. Bugün onlar hezimetten hezimete doğru sürükleniyorlar. Önce Irak, sonra Afganistan… Allah’a tevekkül ettikten sonra imkânları istihdam et. Unutma! Onlar Allah’ın senin için murad ettiğini senden alıkoyamazlar. Tevekkülün kalbinde yer etmesi için sebeplerin Rabbine dua et. Duada ısrarcı ol. Tevekkülü kalbe bunlar gibi kazıyan başka bir şey yoktur. Çünkü bu ameller senin gücünden ve kuvvetinden beri olup gücün ve kuvvetin Rabbine sığınmanı sağlar. Duada yalnızca Allah hakkında hüsn-ü zan besleyenler ısrarcı olurlar. Ki bu nedenle dua ibadetin ta kendisidir. Sakın ha sakın, başın dara düştüğünde en son Allah’a yönelme! Sıkıntın sırasında çaldığın ilk kapı Allah’ın kapısı olsun. Kim ihtiyacını Allah’tan önce mahlûktan talep ederse Allah onu onlara bırakır. Kim de ihtiyacını Allah’tan isterse Allah ona muhtaç olduğu şeyi musahhar kılar. Allah’ın gücüne ve kuvvetine olan imanının artmasını sağlayacak olan hususlardan bir diğeri ise, kararlarında istihare yapmayı sakın ihmal etme. İstihare, âlemlerin Rabbi ile istişare yapmaktır. O, gizliyi ve açık olanı bilir. Askerlerini bir amele süreceğin zaman muhakkak istihare yapmış ol. Kardeşim! Yolun uzun ve meşakkatlidir. Bu yolda azığa ihtiyaç duyacaksın! “Azık edinin, şüphesiz azığın en hayırlısı takvadır.”[13] Salih amellere yoğunluk göster. Hedefin cennetin sekiz kapısından da çağırılmak olsun. Nafile ibadetlere ve düzenli Kur’an kıraatine vakit ayır. Eğer buna gücün yetmez ise en azından ayda üç gün nafile oruç tutmayı ihmal etme. Unutma! Yemek yemeyi terk etmek vücudu zayıf düşürür. Salih amellerin terki ise ıslah olmanın merkezi olan kalbi fesada uğratır. Sakın ha, cihad ibadetinin ecrinin yüceliğine aldanıp salih amellerde gevşeklik gösterme! Bu, insanı kendini beğenmeye iter. Hem nereden biliyorsun Allah’ın cihad ibadetini senden kabul ettiğini? Kimi zaman kısa saniyelerde kalbe sirayet eden bir böbürlenme cihad içerisinde geçirilmiş uzun seneleri tarumar eder. Allah temizdir ve ancak temiz olanı kabul eder. Bilemezsin, belki de senin cennete girmene sebep olacak olan amel Müslümanların yolundan kaldırdığın bir eziyet veya kediye yahut köpeğe içirdiğin bir avuç su olabilir. Kardeşlerine tebessüm etmen dahi olsa hayır olan hiçbir ameli hakir görme! Sakın savaş bulduğu zaman savaşan, bunun dışındaki vakitlerde Kîl-u Kâl (dedikodu) ile geçiren insanlardan olma. Doğrudur, cihadın ve ribatın ecri büyüktür. Ancak iki ameli cem etmeye kadir olduğu hâlde biri ile meşgul olan kişi aldanmıştır. Münker olan hiçbir ameli hakir görme, ey din kardeşim! Senin gözünde küçük olan şey Allah’ın yanında yüce olabilir. Kimi zaman günahlar küçük görüldüğü için büyür. Unutma! Sen bir nöbet bölgesindesin. Senin işlediğin bir günah bu nöbet bölgesini tarumar edebilir. Sen farkında değilken ümmet senin cenabından yara alabilir. Malumdur ki Huneyn günü ordunun büyük bir kısmı arkalarını dönüp kaçtılar. Onların kaçmasının sebebi aralarından bazılarının güçleri ile böbürlenmeleriydi. Maazallah, bu böbürlenme Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’den veya onun değerli sahabesinden sadır olmamıştı. Ancak bazı fertlerin kalbine sirayet eden bir böbürlenmeydi. Lakin neredeyse bunun akıbetini bütün bir ordu çekecekti. Sakın şeytan seni şehadet ile ve günahlarının bağışlanacağı rahatlığı ile günahlara sürüklemesin! Hem nereden biliyorsun Allah yolunda öleceğini? Kimi zaman seneler uzar ve yatağında ölebilirsin! Velev ki savaş meydanında öldün. Kim sana kabul garantisi verebilir? Malumdur, Allah Rasûlü ile birlikte cihad edip cenk meydanında ölen bir insan ganimetten çaldığı bir meta yüzünden cennetten mahrum oldu. Sakın Allah’ın tuzağından emin olma! Allah’tan ancak hüsrana uğrayanlar emin olur. Olur da münker işlersen tevbe etmekte acele davran! “Ve ‘çirkin bir hayâsızlık’ işledikleri ya da nefislerine zulmettikleri zaman, Allah'ı hatırlayıp hemen günahlarından dolayı bağışlanma isteyenlerdir. Allah'tan başka günahları bağışlayan kimdir? Bir de onlar yaptıkları (kötü şeylerde) bile bile ısrar etmeyenlerdir.”[14] Mü’minlerin kalplerine kimi zaman bıkkınlık ve sıkkınlık sirayet eder. Bu problemin izale edilmesi de elzemdir. Hiç şüphesiz kalplere sirayet eden sıkkınlık hissiyatını zikir halkalarından daha hızlı hiçbir şey izale edemez. Bu oturumları melekler kuşatır, Allah bu meclislere iştirak edenleri yanındakilere övgüyle anlatır ve o meclislere iştirak edenlere mağfiret edilir, velev ki mecliste onlardan olmayanlar bulunsa bile. Sakın şöyle bir zanna kapılma; “Zikir halkaları sadece âlimler veya ilim talebelerinin varlığında oluşur.” Her mü’min, içerisinde Allah’ın anıldığı, haramların sakındırıldığı ve vaciplerin emredildiği, salih amellere teşvik edildiği zikir meclisleri oluşturabilir. Sakın ha meclislerimiz içerisinde Allah’ın anılmadığı eşek leşinin üzerinden kalkılan meclislere dönüşmesin! Ebu Hureyre (radiyallahu anhu) şöyle rivayet ediyor: “Her hangi bir kavmin Allah’ı anmadan kalktıkları meclisler sanki eşek leşinin üzerinden kalkmış insanların meclisleri gibidir. Ve bu onlar için kıyamet günü hüsran olacaktır.”[15] Kardeşim! Kardeşlerinle güzel muaşeret içinde ol. Onlara karşı alçak gönüllü ve ahlaklı davran. Bu, onlara karşı zillettir. Ki bu zillete en çok sen layıksın. Eğer sende kâfirlere karşı bir sertlik zikrediliyorsa sakın bu ahlakın sana galip gelmesin! Ola ki mü’minlere böyle davranmayasın. Allah sana bir zafer nasip ettiğinde sakın ola ki Allah’ın senin üzerindeki nimetini unutup onun kullarına karşı cebbarlaşma! Allah (azze ve celle) şöyle buyurmaktadır: “İşte ahiret yurdu; Biz onu, yeryüzünde büyüklenmeyenlere ve bozgunculuk yapmak istemeyenlere (armağan) kılarız. (Güzel) Sonuç takva sahiplerinindir.”[16] Allah Rasûlü’nün yaptığı gibi yap. O, Mekke’yi fethettiğinde başı eğik girdi. Neredeyse çenesi boynuna değecekti. O, nefsini rahatlatmak için zafer kazanmadı. Sadece Allah’a savaş açanlardan intikam aldı. İslam’ını umduğu kimselere eman verdi. Zafer, ancak takvanı ve tevazunu arttırsın. Çünkü bu yalnızca Allah’ın fazlıdır. Fazlı Allah’a nispet et. Mütevazı davran. Kim Allah’a karşı mütevazı davranırsa Allah onun derecesini yükseltir. İslam kardeşim! Dinle ve itaat et! Bununla cemaat olmanın bereketi ortaya çıkar. Senin bakış açına muhalefet etse bile dinle ve itaat et. Toplulukta bereket, parçalanma ve bölünmede ise şer ve kırılganlık vardır. Bununla güç dağılır ve mağlubiyet kaçınılmaz olur. Sakın ha sevdiği şey emredildiği zaman itaatkâr bir duruş sergileyen, sevmediği bir durum emredildiğinde yapmayan veya sıkıla sıkıla yapan insanlardan olma. Bu sıfat nefsini Allah’ın rızasını elde etmek için satan insanların sıfatlarından değildir. Şehadeti çok istesen bile emre itaatten zerre miktarınca uzaklaşma. Hiçbir nefis nerede öleceğini bilemez. Sen nefsini sattın kardeşim, sakın ha bu ticarette yanlış yapma! Boyun eğ! Sen şartsız bir şekilde sattın nefsini. Unutma! Senin emirinin sırtında zaten yeterince yük var. Ki o bu taşıdıkları sebebiyle insanlardan ne bir karşılık ne de bir şükür bekliyor. Sen taşıdıklarına yardımcı ol. Sakın ha taşıdığı şeylerden bir tanesi de sen olma! Unutma! Sen elini emirinin eline bey’at etmek için koyduğunda ona itaat etmeyi Allah’a itaat etmek olarak gördüğün için koydun. Allah’a emire itaat ederek ibadet et ki kıyamet günü karşılığını göresin. Sakın ola ki itaatin iplerini hevanın ellerine teslim etme! Allah Rasûlü’nün anlattığı köle gibi ol. Sulama emredildiğinde sular. Koruma emredildiğinde korur. Hangi mekânda olduğunu çok önemsemez. Buna rağmen insanlar onu kale almaz. İzin istese izin vermezler. Aracı olmak istese aracılığı kabul edilmez. Kimse de onun için aracı olmaz ve ihtiyacı giderilmez. Lakin buna rağmen o itaat eder. Kalbini Allah’a bağla! Sürekli korku içerisinde ol. Sonunun kötü olabileceği ihtimalinden kork. Bu yolda düşenler çoktur. Yolda yürüyen şerefli ve heybetli insanların sapkınlıkları senin bu husustaki korkunu arttırsın. Baksana, ilimde ve ibadette müthiş derecelere ulaşanlar sapıttılar. Kimileri Allah için cihad ederken bir ömür harcadılar. Peki, bunun sebebi ve sırrı nedir? Tek sırrı, kalpler Rahman’ın iki parmağı arasındadır. Onları dilediği gibi çevirir. Belki de bu insanlar kalplerinde ihmal ettikleri bir hastalık sebebiyle bu hâle geldiler. “Ne zaman ki saptılar Allah da onların kalplerini saptırdı.”[17] Kalplerde olanı ancak görünmeyenleri gören Allah bilir. Rabbimiz, bizim üzerimize sabır yağdır. Ayaklarımızı sabit kıl. Kâfir topluluğa karşı bizlere yardım et. Allah’ım, bizlere hakkı hak olarak göster ve ona tabi olmayı kolaylaştır. Batılı da batıl olarak göster ve ondan uzaklaşmayı nasip et. Rabbimiz, bizlere dünyada ve ahirette güzellikler ihsan eyle ve bizleri ateşin azabından muhafaza et. Davamızın sonu âlemlerin Rabbine hamd etmektir. Tercüme: Ebu Mervan El-Halili [1] Bakara Sûresi 216 [2] Buhari, Müslim [3] Buhari, Müslim [4] Tevbe Sûresi 120 [5] Nesai; El-Elbani tahsis etti. [6] Müslim [7] Müslim [8] Ahmed [9] Ahmed; El-Elbani sahihledi. [10] Tirmizi [11] Bakara Sûresi 247 [12] Talak Sûresi 3 [13] Bakara Sûresi 197 [14] Al-i İmran Sûresi 135 [15] Ebu Davud [16] Kasas Sûresi 28 [17] Saff Sûresi 5 Şehid Şeyh İbrahim Er-Rubeyş

بسم الله الرحمن الرحيم Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, salât ve selam Efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashab-ı kiramına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. El-Hafîz, Allah-u Teâlâ’nın güzel isimlerinden bir isimdir. “F” harfinin uzatılmasıyla yani “El-Hafîz” olarak telaffuz edilir. El-Hafîz ismi korumak, hatırda tutmak anlamlarına gelen “hıfz” kökünden türemiştir. Şeriat ıstılahında “El-Hafîz” iki manada kullanılmıştır: 1) İyi olsun kötü olsun, itaat olsun isyan olsun kulların yapmış oldukları amelleri koruyan, unutmadan ilminde tutan, yok olmamaları için muhafaza eden anlamını taşır. 2) Genelde kullarını ve özelde dostlarını her türlü kötülüklerden ve zararlardan koruyan anlamındadır. Biz kullar iyi olsun kötü olsun, açık olsun gizli olsun zerre miktarı bile olsa yaptığımız her türlü ameli Allah-u Teâlâ görmektedir. O’nun yanında yaptıklarımız kayıt altına alınmaktadır. Üzerinden binlerce sene geçse dahi bu kayıtlar kaybolmazlar. Kulların kalpleriyle, gözleriyle, dilleriyle ve organlarıyla yaptıkları bütün amellerini Allah-u Teâlâ kâinatı yaratmadan elli bin sene önce Levh-i Mahfuz’da kaydetmiştir. Bu kayıt işleriyle güvenilir, değerli (kâtip) melekler görevlendirilmiştir. Allah-u Teâlâ bu hakikati Yasin Sûresi’nde dile getirmiştir: إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ “Şüphesiz Biz ölüleri diriltiriz. Ve onların yaptıkları her işi ve bıraktıkları izleri yazarız. Hepsi ana kitapta (Levh-i Mahfuz’da) kaydederiz.”[1] Allah-u Teâlâ niyetlerimizi, eylemlerimizi, yürüyüp de gidip geldiğimiz, konuştuğumuz vs. yaptığımız her şeyi kaydetmektedir. Başka bir ayette Rabbimiz yine bu gerçeği bize haber veriyor: وَوُضِعَ الْكِتَابُ فَتَرَى الْمُجْرِمِينَ مُشْفِقِينَ مِمَّا فِيهِ وَيَقُولُونَ يَا وَيْلَتَنَا مَالِ هَذَا الْكِتَابِ لَا يُغَادِرُ صَغِيرَةً وَلَا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصَاهَا وَوَجَدُوا مَا عَمِلُوا حَاضِراً وَلَا يَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَداً “Kitap ortaya konmuştur; suçluların, onda yazılı olanlardan korkmuş olduklarını görürsün. ‘Vay halimize!’ derler, ‘Bu nasıl kitapmış! Küçük büyük hiçbir şey bırakmaksızın (yaptıklarımızın) hepsini sayıp dökmüş!’”[2] El-Hafîz’ın ikinci manası; genelde kullarını ve özelde muttaki olan mü’minleri her türlü kötülüklerden ve zararlardan koruyan anlamındadır. Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: قَالَ هَلْ آمَنُكُمْ عَلَيْهِ إِلاَّ كَمَا أَمِنتُكُمْ عَلَى أَخِيهِ مِن قَبْلُ فَاللّهُ خَيْرٌ حَافِظاً وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ “Yakub dedi ki: Daha önce kardeşi (Yusuf) hakkında size ne kadar güvendiysem, bunun hakkında da size ancak o kadar güvenirim! (Ben onu sadece Allah'a emanet ediyorum) Allah en hayırlı koruyucudur. O, acıyanların en merhametlisidir.”[3] Allah-u Teâlâ’nın bu koruması ikiye ayrılır: 1-) İyi olsun kötü olsun bütün kullarını zararlı şeylerden, yaşantılarını yok edecek unsurlardan koruyandır. Her canlıya yeme, içme, giyinme, barınma ve evlenme gibi ihtiyacı olan şeylerin yollarını açmış ve kolaylaştırmıştır. Allah-u Teâlâ yerleri ve gökleri tutmasaydı onlar yıkılır, hayat sona ererdi. Keza güneşi tutmasa ışınları biter, yağmur indirmese canlılar susuzluktan helak olurlardı. İnsanoğluna melekleri görevlendirmiş, onu korumaktadırlar. Bir ayette Rabbimiz şöyle buyurur: لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِّن بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ وَإِذَا أَرَادَ اللّهُ بِقَوْمٍ سُوءاً فَلاَ مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُم مِّن دُونِهِ مِن وَالٍ “Onun önünde ve arkasında Allah'ın emriyle onu koruyan takipçiler vardır. Bir toplum kendilerindeki özellikleri değiştirinceye kadar Allah, onlarda bulunanı değiştirmez. Allah bir topluma kötülük diledi mi artık onun için geri çevrilme diye bir şey yoktur. Onların Allah'tan başka yardımcıları da yoktur.”[4] Buradaki “takipçiler” den kasıt, koruyucu meleklerdir. Hadislerde geçtiği üzere, her bir insana dördü gündüz ve dördü gece değişmeli olarak melekler görevlendirilmiş, onlar gelip insanoğlunu korurlar. Sağında ve solundaki melekler sevap ve günahlarını yazarlar. Önünde ve ortasındaki melekler, uyurken, uyanıkken cinlerin, hayvanların ve zararlı nesnelerin zararından korurlar. Ancak Allah-u Teâlâ’nın belirlediği kaderi gelirse çekilirler. Kaderinde yazılmış olan şey ona isabet eder. Ama kaderinde yoksa isabet edecek şeyi melekler engellerler. 2-) İkinci çeşit koruma; Allah-u Teâlâ’nın sevdiği kullarını maddi ve manevi yönden korumasıdır. Buna özel koruma denir. Allah-u Teâlâ sevdiği kullarının imanlarına ve kulluklarına zarar verebilecek fitneleri, şüpheleri, şehvetleri ve günahları def ederek onları korur. Buna ek olarak, o kullarını düşmanları olan insan ve cinlerden de korur. Düşmanlarının tuzak ve saldırılarını boşa çıkarır. Muttaki kullarını kâfirlere karşı muzaffer kılar. Bir ayette Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ “Allah iman edenleri korur. Şu da muhakkak ki Allah, hain ve nankör olan herkesi sevgisinden mahrum eder.”[5] Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimiz, amcası oğlu, Abdullah bin Abbas’a önemli bir tavsiyede bulunarak şöyle buyurmuşlardı: “Allah’ı (hudutlarını, dinini) koru ki Allah da seni korusun. Allah’ı koru ki karşında (yanında, destekçi) bulasın.”[6] Eğer hayatını Allah’ın emir ve yasaklarına göre düzenlersen, Allah’ın çizdiği yasak sınırları geçmezsen, Allah-u Teâlâ seni her türlü maddi ve manevi kötülüklerden koruyacaktır. Allah-u Teâlâ El-Hafîz (koruyan) olduğu için, Nuh (aleyhisselam)’ı tufandan, İbrahim (aleyhisselam)’ı ateşten, Yunus (aleyhisselam)’ı balığın karnında kalmaktan, İsmail (aleyhisselam)’ı boğazlanmaktan, Musa (aleyhisselam)’ı Firavun’dan, İsa (aleyhisselam)’ı öldürmeye gelen düşmanlarından, Yusuf (aleyhisselam)’ı zinaya düşmekten ve hicrette Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Efendimizi Sevr mağarasında müşriklerden korumuştur. Biz mü’minler istikamet sahibi olursak Allah-u Teâlâ bizleri her türlü maddi ve manevi şerlerden koruyacaktır. Cabir (radiyallahu anhu) dedi ki: “Peygamber (sallallahu aleyhi ve selllem) ile beraber Necd tarafına savaşa gitmiştik. Geri dönerken dikenli ağaçların olduğu bir bölgede kaylule (öğle uykusu) vakti gelmişti. Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve selllem) istirahat için indi; insanlar da gölgelenmek üzere dağıldılar. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve selllem) bir ağacın altına indi. Kılıcını ağaca astı. Biraz uyuduk. Derken Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve selllem) bizlere seslendi. Baktık ki yanında bir bedevi var. Dedi ki: “Ben uyurken bu (adam) bana kılıcımı çekti. Uyanınca kılıcımın kınından çekilmiş ve elinde olduğunu gördüm. Dedi ki: ‘Seni benden kim engelleyebilir (koruyabilir)?’ Ben de üç defa ‘Allah’ cevabını verdim.” Rasûlullah adamı cezalandırmamıştı, yanında oturuyordu.”[7] Bir başka rivayette: “‘Seni benden kim koruyabilir?’ deyince ‘Allah’ dedim. Kılıç elinden düştü!” Peygamber (sallallahu aleyhi ve selllem) kılıcı eline aldı ve “Peki, seni benden kim koruyabilir?” deyince adam dedi ki: “Bana iyi davran!” Dedi ki: “Allah’tan başka ilah olmadığına ve Muhammed’in Allah’ın kulu ve Rasûlü olduğuna şahitlik eder misin?” Adam “Hayır” dedi. “Ancak sana karşı savaşmayacağıma ve sana karşı savaşanlarla beraber olmayacağıma dair söz veririm.” Onu serbest bıraktı. Adam, arkadaşlarına dönünce şunu söyledi: “Size insanların en hayırlısıyla geldim!” Bu güzel ismi öğrenen ve iman eden mü’minin hayatında bu ismin etkisi ne olur? Bir Müslüman, Allah-u Teâlâ’nın isimlerinden birinin “El-Hafîz” olduğunu yani bütün mahlûkatı Allah’ın yarattığını, onları rızıklandırdığını, gelişmelerini ve hayat sürdürmelerini kolaylaştırdığını ve yok olmamaları için onları koruduğunu bilince Allah’a olan güveni artar. Nefsinde huzur bulur. Allah-u Teâlâ’ya tevekkül eder ve daha çok itaat etmeye başlar. Allah-u Teâlâ’nın bedenlerimizi (canlarımızı), organlarımızı, ailemizi, malımızı ve sahip olduğumuz her şeyi koruması çok büyük bir nimettir. Çünkü insanoğlu korumasız (güvensiz) yaşayamaz. Dikkat ederseniz devlet başkanları, makam ve servet sahibi kimseler güven içinde yaşayabilmek için kendilerine korumalar edinirler ve koruma mekanizması için çok korkunç paralar harcarlar. Yine de yüzde yüz güven içinde değillerdir. Suikast, hırsızlık, saldırı ve değişik eziyetlere maruz kalabilmektedirler. Eğer bir kulun korumasını Allah-u Teâlâ üstlenmişse, bütün insanlar ve bütün cinler kuvvetleriyle beraber bir araya gelseler ve o mü’mine zarar vermek isteseler zerre kadar zarar veremezler! Bu sebeple gerçek dayanağımız, gerçek güvencemiz, gerçek sığınağımız El-Hafîz olan Allah-u Teâlâ olmalıdır. Yine Allah-u Teâlâ’nın bütün amellerimizi bildiğini, koruduğunu, kaydettiğini, yok olmayacağını ve kıyamet gününde karşımıza çıkarılacağını bildiğimiz zaman kötü amellerden sakınır, iyi amel işlemeye yöneliriz. Allah-u Teâlâ’nın manen bizleri koruması, madden korumasından çok daha önemlidir. Bugün insanların çoğunluğu küfür içinde yaşıyor. Bizleri küfre, şirke ve haramlara sürükleyecek binlerce hatta milyonlarca insi ve cinsi şeytanlar vardır. Haramlara götüren yollar sayılamayacak kadar çoktur. Şeytanımız nefsimizi de etkileyerek ve ittifak kurarak o haramlara, o bataklıklara sokmaya çalışmaktadır. Bununla beraber hak yoldan sapmış İslami fırkalar bir hayli fazla. Her bir grup, her bir cemaat, her bir lider kendi safına çağırıyor. Kalplerimiz Rahman’ın iki parmağı arasındadır. Dilerse çevirir. Kalbimiz her an hak yoldan dönebilir. Hiçbir garantimiz yok. Durum bu kadar vahim olunca bizlerin El-Hafîz olan Allah’a çok ihtiyacımız vardır. Allah’ın korumasına tüm Müslümanlar olarak çok büyük ihtiyacımız vardır. Özellikle bu korumaya ilk olarak âlimlerin, davetçilerin, mücahidlerin, liderlerin, kadıların ve geri kalan bütün mü’minlerin çok büyük ihtiyacı vardır. Eğer Allah-u Teâlâ âlimi korumazsa, âlim ilmiyle sapar ve saptırır. Davetçiyi korumazsa cennete değil, cehenneme davet etmeye başlar. Mücahidi korumazsa Allah’ın dini için savaşan değil, katil, yol kesici ve eşkıya olur. Liderleri korumazsa peşlerinden sürükledikleri mü’minleri helake götürürler. Kadıları korumazsa zulüm hatta küfür kadısı olurlar. Allah-u Teâlâ korumayı hak etmeyen Bel’âm bin Baura’yı korumadı. Musa (aleyhisselam)’a düşman oldu ve Allah’ın gazabına maruz kaldı. Karun’u korumadı. Karun, malı ile beraber yerin dibine battı. El-Hafîz olan yüce Rabbimize yönelerek ve bu güzel ismi O’na vesile ederek kalbimizi, gözümüzü, kulağımızı, dilimizi, karnımızı, fercimizi, elimizi, ayağımızı, niyetlerimizi, ihlâsımızı, dinimizi, imanımızı, küfürlerden, şirklerden, haramlardan, şüphelerden ve bid’atlerden korumasını çokça talep etmeliyiz. Rabbim bizleri ve cümle mü’minleri El-Hafîz olan ismiyle bütün şerlerden muhafaza eylesin. Müslümanları ve İslam beldelerini saldırgan kâfirlerden, mürtedlerden ve şerli insanlardan korusun. Âmin. Davamızın sonu yüce Allah’a hamd etmektir. [1] Yasin Sûresi 12 [2] Kehf Sûresi 49 [3] Yusuf Sûresi 64 [4] Ra’d Sûresi 11 [5] Hac Sûresi 38 [6] Tirmizi, Ahmed [7] Buhari, Cihad 84, 87, Meğazî 31, 32; Müslim, Fezail 13, 14 Musa Ebu Cafer