İmam Rabbani Hakkında

SORU Selamun aleykum hocam, Ebu Hureyre (radiyallahu anh) anlatıyor: "Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) buyurdular ki: "Beni İsrail'de birbirine zıt maksad güden iki kişi vardı: Biri günahkardı diğeri de ibadette gayret gösteriyordu. Abid olan diğerine günah işlerken rastlardı da: "Vazgeç!" derdi. Bir gün, yine onu günah üzerinde yakaladı. Yine, "vazgeç" dedi. Öbürü: "Beni Allah'la başbaşa bırak. Sen benim başıma müfettiş misin?" dedi. Öbürü: "Vallahi Allah seni mağfiret etmez. Veya: "Allah seni cennetine koymaz!" dedi. Bunun üzerine Allah ikisinin de ruhlarını kabzetti. Bunlar Allah’ın huzurunda bir araya geldiler. Allah-u Teâlâ ibadette gayret edene: "Sen benim elimdekine kadir misin?" dedi. Günahkara da dönerek: "Git, rahmetimle cennete gir!" buyurdu. Diğeri için de: "Bunu ateşe götürün!" emretti." Ebu Hureyre (radiyallahu anh) der ki: "(Adamcağız Allah'ın gadabına dokunan münasebetsiz) bir kelime konuştu, bu kelime dünyasını da, ahiretini de heba etti." (Ebu Davud, Edeb 51, 4901) Bir sorumuz olacak bir kişi kâfir veya müşriktir, o haliyle ölür, açık ve net şekilde diyelim kâfir-müşrik olarak öldü, bu kişi için cehennemliktir demek doğru mudur? Yoksa kişi kâfir veya müşrikti ama! bu adamın cehennemlik olup olmadığını Allah (azze ve celle) bilir demek mi doğru? İki tane tekfir hakkında videonuz var, Musa Hoca’nın da olduğu biri iki saatten fazla biride 36. dakika bunlarda geçiyor mu? Yukarıda yazdığım hadis, kâfir veya müşrik bir kişiye Cehennemliktir demekten bizi men eder mi? CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Öncelikle insanları ikiye ayırmamız lazım. Asli kâfirler yani İslam dinini din edinmemiş kimseler. Bunlara İslam ulaştığı halde iman etmeden ölmüşlerse onlara cehennemlik diyebiliriz. Ulaşmamışsa dünyada kâfir deriz ama ahirette imtihan edilecekler. Müslüman olup irtidat etmişse ve bu hal üzere ölmüşse buna da cehennemlik diyebiliriz. Müslüman olup cahilce şirk ameli işliyorsa ve bu hal üzere ölürse ahiretteki durumunu Allah-u Teâlâ’ya havale ederiz. Belki Allah-u Teâlâ onu ahirette imtihan edecek belki de azap edecek Allah-u A’lem. Yukarıdaki zikrettiğin hadisin anlamı şudur: Kişi cahilce Allah-u Teâlâ adına konuşmamalı, cennete kimin ve cehenneme kimin gireceğini aklına göre belirlememeli, haddini bilip kibirlenmemeli ve amelini çok görüp kendini garantili olarak cennetlik görmemelidir. Allah-u A’lem. Tekfirle ilgili ses kaydında bu konu işlenmemiştir. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

SORU Selamun aleykum hocam, Musa hocam sizi seviyorum. Allah razı olsun sizden. Ve hakkın yanında duran davetçilerden Hocam ben eskiden hac umre şirketinde rehberlik yaptım 3 yıl. Sonra bu şirket beni haksız yere bana söylemeden işten çıkardı ben bunu 2 ay sonra öğrendim ve benim 4 maaşımı vermediler. Ben bir kaç hocaya sordum mahkemeye verebilirsin dedi. Bende mahkemeye verdim ama içim rahat değildi. Sizin bir yazınızı gördüm ve sonra bu işin kötü olduğunu fark ettim. Bu durumda benim ne yapmam lazım. Mahkemeye devam mı edeyim yoksa diğer usûllerle mi çözümleyeyim. Eğer mahkemeye devam edersem bunun hükmü ne olur. Birde arkadaşlarım kimlik kartı ehliyet veya evlenme içinde başvuruyorsun diyorlar Benim kafam karıştı. Kalbimi mutmain edecek bir hüküm varmı? CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Kendisi için sevdiğin Allah’u Teâlâ senide sevsin. Ve senden razı olsun. Muhterem kardeşim aslolan beşer kanunlarıyla hükmeden tağutu sistemin mahkemesini tamamıyla Allah için red etmektir. Hatta bu mahkemelerin iptal edilmesi ve Allah’ın hükümleriyle hükmedecek mahkemelerle değiştirmektir. Ancak şuan galibiyet Müslüman olmayanların elinde olduğu için kendi kural ve kanunlarını tatbik ettiriyorlar. Mahkeme konusunu iki noktaya ayırabiliriz. Bir: Bazı resmi işlemleri yapabilmek için mahkemeye müracaat etmek. İki: İnsanların arasında vuku bulan sorunları çözmek için mahkemeye müracaat etmek. Buna muhakeme denir. Yani iki taraf arsında ki sorunu çözmek için üçüncü tarafın hükmüne müracaat etmek. Buna muhakeme denir. Birinci meselede sorun çözümü için zarureten mahkemeye müracaat etmek muhakeme kısmına girmez. Bazen kimlik, pasaport, tapu vs. işlemler yapmak için mahkemeye müracaat etmek zorunluluğu doğmaktadır. Mahkemede küfür veya haram gerektirecek bir şey yapılmadığı müddetçe ihtiyaç halinde gidilmesinde bir beis görülmemektedir. Ancak ikinci noktada Müslümanların kendi aralarında ihtilaf yaşadıkları noktalarda yapmaları gereken şey, aralarında İslam’a göre hükmedecek bir ilim ehline gitmeleridir. Karşı taraf şeriata gitmek istemiyorsa bu onun küfrünü veya nifakını gösterir. Bu durumda meşru yollarla hakkımızı ondan almaya çalışırız. Alamadığımız yerde hakkımızı ahirete bırakır, tağuti mahkemeye müracaat etmeyiz. Çünkü Allah’u Teâlâ İslam hükümlerini bırakıp tağuta gidenleri kötülemiştir. Şöyle buyurmaktadır: “Sana indirilene ve senden önce indirilenlere inandıklarını ileri sürenleri görmedin mi? Tağut'a inanmamaları kendilerine emrolunduğu halde, Tağut'un önünde muhakemeleşmek istiyorlar. Halbuki şeytan onları büsbütün saptırmak istiyor. Onlara: Allah'ın indirdiğine (Kitab'a) ve Rasûl'e gelin (onlara başvuralım), denildiği zaman, münafıkların senden iyice uzaklaştıklarını görürsün.” (Nisa 60,61) Kendilerine güvendiğimiz bazı âlimlerimiz “Bütün dünyan dahi kaybolsa tağutun mahkemesine gitme!” diye tembih etmişlerdir. Rabbim Müslümanların yar ve yardımcısı olsun, küfrün hakimiyeti altında yaşamaktan kurtarsın. Musa Ebu Cafer

SORU Selamun aleykum hocam, Biz iki ortak yap sat işine başladık binalar şimdi bitmiş durumda ve evleri satılığa çıkardık, evi satın almak için müşteri olarak gelenlerin çoğunluğu şunu söylemekte; Elimizde belli bir miktar para var onun üzerini banka kredisi çekip ödeyeceğiz diyorlar. Ben ve ortağım bu konu üzerinde bir araştırmaya gittik, Kur’an ve Sünnet üzerinde bunun hükmü ne diye araştırıyoruz. Bu araştırma çerçevesinde caizdir diyenler oldu ve caiz değildir diyenler oldu. Caiz diyenler: bizim bu noktada teşvik, teklif, zorlama veya bankaya herhangi bir onay imzası vermediğimiz için sizden taraf sorun yok diyenler var. Caiz değildir diyenler: mal bizim olduğu için ve müşteri bizim tapuyla işlem yaptığı için siz bu noktada aracı pozisyonundasınız diyenler var. İhtilaflı bir konu olarak önümüze çıktı kesin ve net bir şey veren olmadı. Bu sebeple bize yardımcı olmanız için sizede yazmaya karar verdik. Sizin de bu noktada görüşünüz nedir öğrenmek istiyoruz. Lütfen bize yardımcı olun Allah sizden razı olsun şimdiden. Kredi aşaması şu şekilde: Müşteri bizden alacağı dairenin tapu fotokopisini alıyor ve bununla bankaya müracaat ediyor bankada daireye exper gönderiyor ve bu neticede daireye verecekleri kredi miktarını belirliyorlar ondan sonra tapu işlemleri başlıyor bu noktaya kadar bütün işlemler bizim dışımızda gerçekleşiyor biz bankaya gidip herhangi bir imza atmıyoruz herhangi teşvik etme önden sunma vb. tekliflerde bulunmuyoruz aksine İslam’ın helal ile oluşturduğu çerçevede teklifte bulunuyoruz yani çek, senet, faiz, mahkeme gibi İslam dışı şeylerden uzak olacağız teminatı da veriyoruz velev ki, biz evi kredi ile verirsek bile biz sadece tapuda satışı müşteriye veriyoruz banka ile herhangi bir muhataplık oluşturmuyoruz. evi sattığımız kişinin hesabına para yatıyor oda bize elden getirip veriyor. CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Rızkınızın helal yollardan gelmesine ve harama bulaşmamaya özen göstermeniz, çok güzel bir davranıştır. Rabbim ecrinizi versin. Acizane benim kanaatim ve araştırmam neticesinde şu neticeye vardım. Gelirine haram katan, faizle iştigal eden birisiyle alış veriş gibi ticari şeylere girmede bir sakınca yoktur. Alimlerimiz şu noktayı tembihlemişler: Eğer adam bir malı çalarsa ve sana satmak isterse ondan alman caiz olmaz veya gelirinin çoğunluğu veya hepsi haram olursa ve seni yemeğine çağırırsa yemeğini yemezsin hediyesini kabul etmezsin. Ama adamın geliri haramdan geliyor seninle ticari muameleye girerse onunla ticaret yapmanda bir sakınca yoktur. Bu konunun delili: Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) Yahudilerle alış veriş yapmış hatta vefat ederken bir Yahudi’den almış olduğu otuz ölçek arpa karşılığında zırhını rehin vermişti. Normalde Yahudiler faizle alış veriş yaparlar. Hatta dünyada faiz babalarının Yahudiler olduğu bilinen bir şeydir. Allah-u Teâlâ Kur’an-ı Kerim’de onları şöyle bahseder: فَبِظُلْمٍ مِّنَ الَّذِينَ هَادُواْ حَرَّمْنَا عَلَيْهِمْ طَيِّبَاتٍ أُحِلَّتْ لَهُمْ وَبِصَدِّهِمْ عَن سَبِيلِ اللَّهِ كَثِيرًا وَأَخْذِهِمُ الرِّبَا وَقَدْ نُهُواْ عَنْهُ وَأَكْلِهِمْ أَمْوَالَ النَّاسِ بِالْبَاطِلِ وَأَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ مِنْهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا Yahudilerin yaptıkları zulümden, bir de çok kimseyi Allah yolundan çevirmelerinden, menetmelerinden dolayı kendilerine (daha önce) helâl kılınmış bulunan temiz ve iyi şeyleri onlara haram kıldık. Menedildikleri halde faizi almalarından ve haksız (yollar) ile insanların mallarını yemelerinden dolayı içlerinden inkâra sapanlara acı bir azap hazırladık. (Nisa, 160-161) Faiz muamelesine yardımcı olmak, şahit olmak, yol göstermek, kefil olmak vs. şeyler haramdır. Ama geliri faizden olan bir kimseyle alış veriş yapmada bir sakınca yoktur. En doğrusunu bilen Allah-u Teâlâ’dır. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamd etmektir. Musa Ebu Cafer

SORU Selamun aleykum hocam, kıyamet alametleri, mesih, deccal, mehdi, melaheme-i kubra gibi konular da önümüzü aydınlatacak bilgiler verir misiniz? Allah (azze ve celle) mükafatınızı versin. CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Kıyamet alametleri, küçük, orta ve büyük diye üçe ayrılırlar. Küçük alametler meydana gelmiş, şu an meydana gelmekte olan ve gelecekte meydana gelecek olanlar diye yine üçe ayrılırlar. MEYDANA GELMİŞ KÜÇÜK KIYAMET ALAMETLERİ ● İlki Hz. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ’in gönderilişidir. Şöyle buyurur; “Ben ve kıyamet bu şekilde gönderildik. Şehadet ve orta parmağı ile işaret etti.” (Buhari ve Müslim) ● Yine küçük alametlerden biri de, ayın yarılmasıdır. Müslim’in rivayet ettiği hadiste, Mekke halkı, peygamberimizden ayı ikiye bölecek bir mucize istemişlerdi. Bunun üzerine onlar için ayı yarmıştı. Ama yine de iman etmemiş ve bu “devam edegelen sihirdir” demişlerdi. ● Alametlerden biri Hicaz diyarından ateşin çıkışıdır. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur; “Hicaz’da çıkıp Busra’da develerin boyunlarını aydınlatacak bir ateş çıkmadıkça kıyamet kopmaz.” Busra şu anda Suriye topraklarındadır. İmam Kurtubi derki; Doğru sözlü Peygamberin haber verdiği gibi bu mucize Hicri 654 yılında vuku bulmuş, Hicazda çıkan bu ateşi, Şam diyarındakiler görmüşlerdi. ● Hz. Ömer’in şehidedilerek öldürüleceği, Mısır’ın fethedileceği, kendisinden sonra Kureyş’ten on iki halife geleceği, Hz. Osman’ın şehid edileceği, Müslümanlar arasında savaşın kopacağı (Hz. Ali döneminde vuku bulmuştur.) Kargaşaların ortaya çıkması gibi alametler meydana gelmiş ve bitmiş olan alametlerdir. VUKU BULMUŞ VE HALEN DEVAM EDEN ALAMETLER Huzeyfe (radiyallahu anh) anlatıyor; Bir gün Hz. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ayağa kalktı ve olacak olan bütün kıyamet alametlerini saydı. Ezberleyebilen ezberledi, unutan kişilerde unuttu. (Müslim) ● Bahsettiği alametlerden biri şudur; “Gecenin zifiri karanlığı gibi her tarafı kaplayan fitneler gelmeden evvela, salih amelleri işlemekte acele ediniz. Öyle ki adam mü’min olarak sabahlar, kafir olarak akşamlar. Mü’min olarak akşamlar, kafir olarak sabahlar. Ve dinini az bir dünyalık karşılığında satar.” (Müslim) Bu acayip durumu açıkça müşahade etmekteyiz. Müslümanların dinleri her şeyin üstünde olması gerekirken, her şeylerini bu yüce din için feda etmeleri gerekirken bakıyorsunuz az bir dünya karşılığında satabiliyorlar. Adam sabah mü’min iken öğle vakti demokratik seçimlere katılıp küfre bulaşıyor. Tağut’un yanında görev yapan bir din adamı, işi aşı elinden gitmesin diye Allah’ın dinini tahrif edebiliyor yada gizleyebiliyor. Cihad beldelerinde bir casus yüz veya iki yüz dolar karşılığında mücahidleri şehit ettiriyor yada yakalattırıyor. Yüz dolar maaş karşılığında tağutun istihbaratı ahiretini az bir paha karşılığı satabiliyor. Bir kıza aşık olmuş bir genç, kız için dinini bırakabiliyor. Bunların misallerini çoğaltmamız mümkün. Bu gün öyle bir riddet akımı var ki, onlara savaş açacak Ebubekir’ler yok. İnnalillah ve innaileyhiraciun. ● Bu fitnelerden bir tanesi gariplik fitnesidir. Ebu Hureyre’nin rivayet ettiği hadiste Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur;“Din garip olarak başladı ve başladığı gibi garip olarak sona erecektir. Gariplere ne mutlu.”(Müslim) Tirmizi’nin rivayet ettiği hadiste efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur; “İnsanların üzerine öyle bir zaman gelecek ki; dinini elinde tutan kişi kor ateşi elinde tutan kişiye benzeyecektir.” Bugün yaşadığımız durum bunu gösterir. Dinini yaşayanlara ne mutlu… ● Diğer alametler: Hz. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur; “İlmin kaldırılması, cehaletin yaygınlaşması, zinanın çoğalması, içkinin çok içilmesi, erkeklerin azalması ve kadınların çoğalması hatta elli kadına bakan bir erkek olması kıyamet alametlerindendir.” (Buhari ve Müslim) İlmin kaldırılması, âlimlerin vefat etmesiyle gerçekleşen bir durumdur. Buhari’nin rivayet ettiği hadiste Hz.Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur; “Allah’u Teâlâ kullardan ilmi söküp almaz. Fakat ilmi, âlimleri almakla alır. âlimleri bırakmadı mı insanlar cahil önderler edinirler.soru sorulurlar, ilimsiz fetva verirler böylece hem saparlar hemde saptırırlar.” Kıyametin küçük alametlerinden başka bir taneside güvenin yitirilmesi ve ehil olmayan kimselere görev verilmesidir. Ebu Hureyre rivayet eder. Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) insanlara bir şeyler anlatırken, Bedevi bir adam girdi. Ey Allah’ın Rasûlü! Kıyamet ne zaman kopacaktır? dedi. Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) konuşmasına devam etti ve Bedeviye cevap vermedi. Konuşmasını bitirdikten sonra dedi ki; “Az önce kıyameti soran nerede?” Bedevi; İşte buradayım Ey Allah’ın peygamberi! deyince; Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem); “Güven yitirilince kıyameti bekle!” buyurdu. Bedevi; Yitirilmesi nasıl olacak Ey Allah’ın peygamberi! deyince; Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem); “Eğer yönetim ehil olmayana verilirse kıyameti bekle!” buyurdu. (Buhari) Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır; “İnsanların üzerine aldatıcı seneler gelecektir. Yalancı doğrulanacak, doğru olanlar yalancı sayılacak, hain kimseler güvenilir, güvenilir kimseler hain sayılacak ve aşağılık kimseler konuşacaktır.” Ey Allah’ın Rasûlü! Bu aşağılık kimseler kimlerdir? diye sorduklarında; “Ahmak kişilerin insanların genel işlerinde konuşmalarıdır” buyurdu. (Buhari) Başka bir alamet; Küfür milletlerinin birleşip İslam ümmetine saldırmalarıdır. Bu konuyu bir hadiste Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şu şekilde tanıtıyor: “Yakında aç olanların yemek tabağına toplanıp üşüştükleri gibi (Küfür) milletleride, size karşı toplanıp üşüşeceklerdir. Dediler ki: O gün sayımız azmı olacak Ey Allah’ın elçisi? Dedi ki: Hayır o gün sizler çok olacaksınız ancak suyun üzerindeki çer çöpler gibi olacaksınız. Allah-u Teâlâ düşmanlarınızın kalbinden (size karşı) korkuyu alacak, kalplerinize zaafı yerleştirecektir. Nedir o zaaflık ey Allah’ın peygamberi? diye sordular. Dedi ki: O, dünya sevgisi ve ölüm korkusudur.” (Ebu Davud) Kıyametin başka bir alameti, polislerin çoğalması, kadınların örtü ve hayadan uzaklaşmaları. Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Cehennem ehlinden iki sınıf vardır ki, onları görmem. Ellerinde inek kuyruğu gibi kırbaçlarla insanlara vururlar. Birde, giyinik ama çıplak, yürürken sağa sola meyleden hemde kendilerine meylettiren, saçları deve hörgücü gibi olan kadınlar. Bunlar cennete girmeyecek ve kokusunuda bulamayacaklardır. Halbu ki onun kokusu şu kadar mesafeden hissedilir.” (Müslim) Bu hadisin tezahürünü zalim tağutların düzenlerini ayakta tutmak için karşı duran insanlara sopa atarak, işkence ederek sağlamaya çalışan tağut kolluklarının icraatlarında ve günbe gün kadınların fitnelerini büyütmek için icad edilen moda ve elbise modellerinde görmekteyiz. Başka bir alamet; insanların ellerinde malın çoğalıp zenginleşmeleri. Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Mal çoğalıp taşmadıkça ve adam malının zekatını çıkarıpta verecek birilerini bulmadıkça, kıyamet kopmayacaktır.” (Buhari, Müslim) İlim ehlinden bazıları bu alametin raşid halifelerden sayılan Ömer Bin Abdul Aziz (radıyallahu anh) döneminde meydana geldiğini söylerler. Başka bir alamet, Fırat nehrinin altından altın çıkması. Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Fırat nehri altında altının olduğu bir dağın üzerinden çekilmedikçe kıyamet kopmaz. İnsanlar onun için birbirleriyle çarpışırlar. Her yüz kişiden doksan dokuzu ölür. Çarpışan her bir kişi, “umarım ki kurtulan ben olurum” der.” (Buhari, Müslim) Başka bir hadiste efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Fırat nehri altında altın hazinelerin olduğu bir yerden çekilecektir. Ona hazır olan kişi ondan bir şey almasın!” (Buhari) Daha başka alametler vardır. Ancak konunun uzamaması için kaynaklarını yazmadan onları kısaca zikredeceğim; Zamanın yakınlaşması (zamanın bereketsiz ve çok çabuk geçmesi), çıplak yalın ayak ve çobanların yüksek bina yapımında yarışmaları, ticaretin çoğalıp yayılması, yalan şahitliğin çoğalması, faizle alış verişlerin çoğalması, erkeklerin kadınlara benzemeleri ve kadınların erkeklere benzemeleri, depremlerin çoğalması, rahim akrabalığı bağını koparma, sadece bilinen tanıdık olanlara selam verme, peygamberlik iddia eden yalancıların çoğalıp ortaya çıkmaları, müziğin ve müzik aletlerinin çoğalıp helal görülmesi, camilerin süslenip onlarla böbürlenmeleri, cariyenin efendisini doğurması, şirkin zuhur edip arap yarım adasında putlara tapılması, kötü komşuluk, cimriliğin çoğalması, salih ve hayırlı mü’minlerinn yok olmaları, sünnetlerin hafife alınıp terkedilmesi, yalanın çoğalıp haberleri naklederken doğru nakletmemek, ani ölümlerin çoğalması, belaların çoğalıp ölümün temenni edilmesi, gibi alametler kıyametin küçük alametleridir. MEHDİ (ALEYHİSSELAM) Allah-u Teâlâ bozulan bu ümmetin ıslahı ve kıyametin bir alameti olarak ahir zamanda, Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in torunu olan Hasan (radıyallahu anh)’ın soyundan nur yüzlü, takva ehli, efendimizin sünnetini canlandıracak salih bir zat gönderecektir. Adı Muhammed, babasının adı Abdullah olacaktır. Müslümanlar ona Mescidi Haramda Kabe’nin yanında, Rükün ile Makam arasında bey’at edeceklerdir. Müslümanların liderliğini yedi sene yapacaktır. Allah-u Teâlâ dilerse sekize tamamlayacaktır. Sonra gökyüzünden İsa (aleyhisselam) inecek, onun arkasında namaz kılacak, Mehdi (aleyhisselam) emirliği ona bırakacaktır. İmam Ahmed’in rivayet ettiği hadiste Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Mehdi, biz ehli beyttendir. Allah onu bir gecede ıslah edecektir.” Alimlerimiz onun ıslahı konusunda şu açıklamayı yapar: “Allah onu bir gecede ıslah edecektir”sözü şu ihtimalleri taşır; Ya onu bir gecede halifeliğe, emir olmaya ve müslümanların başını çekip liderlik yapacak konuma getirir. Veya onu arındırıp güzel sıfatlarla süsleyip salih bir mü’min haline getirir. Yada etrafındaki müslümanların ve özellikle “ehlül hal vel akd” denen istişare heyeti olan âlimlerin, onu imam olarak görüp tabi olmaları ve böylece ümmetin onun imameti konusunda ittifak ederler. Onun zamanında insanlar müslüman olsun kafir olsun bolluk içinde yaşayacak, zekat vermek isteyen müslümanlar zekatlarını verebilecekleri bir fakiri bulamayacaklardır. Müslümanların beytül malı hazinelerle dolacak, ihtiyaç sahibi olanlar gelip ihtiyaçlarını alsınlar diye seslenilince kimse gidip bir şey almayacaktır. İslam devletini kurması ve şeriatı tatbik etmesi sebebiyle her tarafta emniyet oluşacaktır. Onun hakkında gelen hadislere bakıldığında, oturdukları yerde, İslami devletin gök yüzünden inmeyeceği, tıpkı Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in ve sahabesinin mücadele vererek, fedakarlık yaparak, hicret ederek ve cihad ederek nasıl devlet kurdularsa, Mehdi (aleyhisselam) ve etrafındaki sadık müslümanlarda aynı yolu takip edip devlet kuracakları anlaşılmaktadır. Çünkü bu dava samimi müslümanların davasıdır. Fedakar ve cefakar müslümanların davasıdır. Bu dava müslümanların temiz kanlarıyla sulanmadığı müddetçe yeşermeyecek ve semere vermeyecektir. Bu dava particilerin, karnı şişkin rahatlık ve lüksiyet içinde yaşayan, dünya karşılığında dinlerinden taviz veren kimselerin davası değildir. İmam Malik (rahimahullahın)’ın dediği gibi: “Bu ümmetin başı nasıl ıslah olduysa, bu ümmetin sonuda ancak böyle ıslah olacaktır.” Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) bir hadisinde şöyle buyurur: “Horasan tarafından siyah sancaklıların geldiklerini görürseniz, karın üstünde sürünerekte olsa onlara gidip katılınız. Çünkü onların arasında Allah’ın halifesi Mehdi bulunmaktadır.” (İmam Ahmed. Hakim bu hadisin Buhari ve Müslimin şartlarına uygun olduğunu söylemiştir) Mehdi (aleyhisselam)’ın içinde bulunduğu, Horasan tarafından gelecek olan siyah sancaklı mücahidleri haber veren epey hadis vardır. Bu hadisler Horasan bölgesinde cihad eden müslümanlara müjde vermektedir. Rabbim bizleri bu mübarek taifeden eylesin, Mehdi (aleyhisselam)’ın askerlerinden kılsın. Mehdi (aleyhisselam)’ı işaret eden başka bir hadiste şöyle buyurulur: “Kıyamet kopana kadar hak üzere olup savaşan bir gurup olacaktır. Meryem oğlu İsa indiği zaman, emirleri; “gel bizlere namaz kıldır” dediğinde, “hayır, Allah-u Teâlânın bu ümmete ikramı olarak birinizi birinize emir kılmıştır.” (Müslim) Yine bu konuda Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’den şöyle rivayet edilir: “Abdullah bin Mesud (radıyallahu anh) derki: Bizler Peygamber Zişanın yanında otururken, Haşim oğullarından bazı gençler çıkageldi. Peygamber Zişan onları gördüğünde gözleri doldu ve yüzü değişti. Dediler ki: Ya Rasûlallah! Hala yüzünde hoş olmayan bir ifade görüyoruz. Dedi ki: Allahu teala biz ehli beyte, dünyaya karşı ahireti tercih etmiştir. Benden sonra ehli beytim bela, sıkıntı ve kovalamaca görecektir. Sonra doğu tarafından siyah sancaklı topluluk gelecektir. Hakkı talep edecekler fakat onlara verilmeyecektir. Bunun üzerine savaşacak, zafer kazanacak ve istekleri verilecektir. Fakat ehli beytimden bir adama onu takdim etmedikçe taleplerini almayacaklardır. Dünyayı zulüm ile doldurdukları gibi, oda adaletle dolduracaktır. Sizden buna yetişenler, karın üstünde sürünerek dahi olsa onlara gitsinler.” (İbni Mace, Ebu Nuaym ve İbnu ebi Şeybe) Zayıf bir hadiste, Mehdi (aleyhisselam)’ın Kostantiniyye (İstanbul)’u fethedeceği geçer. Mehdi (aleyhisselam) peygember değil, bizim gibi bir beşer ama hayırlı bir insandır. Kerametleri olacaktır. İslam dinini yayacak ve hakim kılacaktır. Görevini bitirdikten sonra vefat edecektir. Ama Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’inde buyurduğu gibi vefatından sonra hayatın bir hayır kalmayacaktır. Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi ile ilgili olarak İmam Şevkani (rahmatullahi aleyhi) derki: “Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi ile ilgili olarak elli hadis vardır. Bu hadisler sahih, hasen ve zayıf olarak üç kısımdır. Ancak şüphe yoktur ki bu hadisler tevatür derecesine varmaktadırlar.” Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi ile ilgili, Hafız Ubu Nuaym El’asfahani’nin iki kitabı vardır. Birinde kırk hadis toplamış, ikinci büyük kitabında gelişi ile ilgili olarak yüzelli altı hadis toplamıştır. Gerek Mehdi (aleyhisselam)’ın gelişi, gerek İsa (aleyhisselam)’ın inişi ve gerekse Deccal’ın çıkışı, tevatür derecesine ulaşan hadislerle sabittir. Dinine ehemmiyet veren ve Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in sözlerinin değerini anlayan bir müslüman bu gerçekleri inkar edemez. İnkar eden kimse bu ayetin muhatabı olma durumunda kalır: “Kendisi için doğru yol belli olduktan sonra kim peygembere karşı çıkar ve müminlerin yolundan başka bir yola giderse onu o yönde bırakırız ve cehenneme sokarız. O ne kötü bir yerdir.” (Nisa, 115) MESİH DECCAL Kıyametin büyük ve önemli alametlerinden biride Deccal’ın gelişidir. Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Üç şey çıkarsa, daha önce iman etmemiş yada imandan sonra hayır kazanmamış kimsenin imanı fayda vermeyecektir: Güneşin batıdan çıkışı, Deccal ve Debbatül arz (Yer Hayvanı)” (Müslim) Deccal’ın kelime manası, hakkı örten anlamına gelir. Deccal’ın önemli bir sıfatı hakkı gizleyip batıla davet etmesi sebebiyle ona Deccal denmiştir. Deccal’ı tanımak bizim için önem arz eder. Deccal o kadar önemli bir mevzudur ki önemini Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in her namazın akabinde yaptığı duasından anlıyoruz. Aişe validemiz (radıyallahu anhe) dedi ki: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) namazında şu duada bulunurdu: Allah’ım! Kabir azabından, Mesih Deccal’ın fitnesinden, ölü ve dirilerin fitnesinden sana sığınırım. Allah’ım günah işlemekten ve ödeyemeyeceğim borçtan sana sığınırım.” (Buhari ve Müslim) Hatta Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) namazlarda ondan Allah’a sığınmamızı emretmiştir: “Sizden biri tahiyyata oturdumu teşehhüdte dört şeyden Allah’a sığınsın. Şöyle desin: Allah’ım cehennem azabından, kabir azabından, ölü ve dirilerin fitnesinden ve Mesih Deccal’ın fitnesinden sana sığınırım.” (Müslim) Mesih Deccal’ın fitnesi bu kadar büyük olmasaydı bu emir gelirmiydi?! Her gelen peygamber ümmetini Deccal’ın fitnesinden sakındırmıştır. Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Her gönderilen peygamber, ümmetini bir gözü kör olan o yalancıdan sakındırmıştır.” (Buhari) Sıfatları: Şekli ile ilgili olarak gelen hadislerde, onun bir gözünün etle kaplı olacağı, diğer gözünün üzüm tanesi gibi pörtlek olacağı, koca cüsseli, kısa boylu, kıvırcık saçlı ve alnında “Kafir” yazısı olacağı nakledilir. Deccal nerede?: Şu anda doğu tarafında bir adada yaşamaktadır: Şa'bî'nin, Fatıma Bintu Kays (radıyallahu anhâ)'dan nakline göre Fatıma şöyle anlatmıştır: "Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki "Temîmu'd-Dari Hıristiyan bir kimse idi. Gelip biat etti ve Müslüman oldu. O, benim Mesih Deccal'den anlattığıma uygun olan bir rivayette bulundu. Bana anlattığına göre, Temim, bir gemiye binip denize açılmıştır. Yanında Lahm ve Cüzam kabilelerinden otuz kişi vardı. (Hava şartları iyi olmadığı için) onlarla denizin dalgaları bir ay kadar oynadı. Sonunda güneşin battığı esnada denizde bir adaya yanaştılar. Geminin kayıklarına binerek adaya çıktılar. Derken karşılarına çok tüylü kıllı bir hayvan çıktı. Bunlar, tüylerinin çokluğundan hayvanın baş tarafı neresi, arka tarafı neresi anlayamadılar. (Şaşkın şaşkın): "Sen necisin, neyin nesisin?" dediler. O cevap verdi: "Ben cessâseyim!" "Cessâse nedir?" denildi. "Ey cemaat! Şu manastıra kadar gelin! İçinde bir adam var, o sizin haberinize müştaktır!" dedi. O, böylece bir adamdan söz edince, biz onun bir şeytan olmasından korktuk. Hemen koşarak manastıra girdik. İçeride bir adam vardı; yaratılış olarak gördüklerimizin en irisiydi ve elleri boynuna, dizlerinden topuklarına demirle sıkı şekilde bağlanmıştı. "Vah sana! Kimsin sen?" "Benim haberimi alabilmişsiniz. Şimdi siz kimsiniz, bana söyleyin!" dedi. Arkadaşlarım: "Biz bir grup Arabız. Bir gemideydik, denizin coşkun bir anına rastladık. Dalgalar bizi bir ay oynatıp oyaladı. Sonra şu adaya yaklaştık, sandallara binip adaya çıktık. Tüylü ve çok kıllı bir hayvanla karşılaştık. Tüyünün çokluğundan başı ne taraf, arkası ne taraf anlayamadık. "Vah sana, nesin sen?" dedik. "Ben cessâseyim!" dedi. Biz: "Cessâse de ne?" dedik. "Manastırdaki şu adama gelin, o sizin haberinize pek müştaktır!" dedi. Biz de koşarak sana geldik. Biz onun bir şeytan olmadığından emin olmadığımız için korktuk" dedik. Adam: "Bana Beysan hurmalığından haber verin!" dedi. Biz: "Onun neyinden haber soruyorsun?" dedik. "Ben onun ağacından soruyorum, meyve veriyor mu?" dedi. "Evet!" dedik. "Öyleyse meyve vermeme zamanı yakındır!" dedi. "Bana Taberiya gölünden haber verin!" dedi. "Onun nesinden haber istiyorsun?" dedik. "Ben onun suyunu soruyorum, suyu varmı?" dedi. "Evet!" dedik. "Onun suyunun çekilmesi yakındır!" dedi. "Bana Zuğer gözesinden haber verin!" dedi. "Sen onun neyinden haber istiyorsun?" dedik. "Gözede su var mıdır? Orada su var mıdır?" dedi. "Evet, onun çok suyu vardır! Sahipleri onun suyu ile ziraat yapıyorlar!" dedik. "Onun suyunun kuruması yakındır!" dedi. "Ümmilerin peygamberlerinden bana haber verin. O ne yaptı?" dedi. "O Mekke'den çıkıp Yesrib'e (Medine'ye) yerleşti" dedik. "Araplar O'nunla savaştımı?" dedi. Biz: "Evet!" dedik. "Onlara karşı ne yaptı?" dedi. Biz de, (onu ezmek için) peşine düşen Araplara galebe çaldığını, Arapların kendisine itaat ettiklerini haber verdik. (O da bize): "Bu, onların itaat etmeleri, kendileri için daha hayırlıdır. Ben şimdi size kendimi tanıtayım: Ben Mesih Deccal'im. Çıkış için bana izin verilme zamanı yakındır. O zaman çıkıp yeryüzünde dolaşacağım. Kırk gün içinde uğramadığım karye (köy) kalmayacak. Mekke ile Taybe (Medine) hariç. Bu iki şehir bana haramdır. Onlardan birine her ne vakit girmek istersem, elinde yalın kılıç bir melek beni karşılar, benim oraya girmeme mani olur. Onların her bir geçidinde bir melek vardır, onları korur!" dedi." Sonra Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) çubuğuyla minbere dürterek: "Bu Taybe'dir! Bu Taybe'dir! Bu Taybe'dir! Ben bunu size anlattım değil mi?" buyurdular. Halk da: "Evet!" diye karşılık verdi. Bunun üzerine (aleyhissalâtu vesselâm): "Temîmi'd-Dâri'nin rivayetinin benim size ondan (Mesih Deccal'dan) Mekke ve Medine'den anlattığıma muvafık düşmesi hoşuma gitti. Bilesiniz o Şam denizinde veya Yemen denizindedir. Hayır doğu tarafındadır. Evet o doğu tarafında zuhur edecektir. O doğu tarafından zuhur edecektir!" buyurdu ve eliyle doğu tarafına işaret etti." (Müslim, Ebu Davud, Tirmizî) Çıkış zamanı: Çıkış vakti ile ilgili olarak Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Amak ve Dabık’a (Şam diyarında iki bölge) Rumlar girmedikçe kıyamet kopmaz. Onlara o günün en hayırlı ordusu Medine’den çıkar. İki ordu savaşmak üzere saf bağlayınca Rumlar derler ki: “Bizimle savaşan o gurubu başbaşa bırakın ve siz karışmayın.” Müslümanlar: “Hayır, vallahi kardeşlerimizi size bırakmayacağız” derler. Savaş başlar, Müslümanların üçte biri hezimete uğrar, Allah onların tevbelerini asla kabul etmez. Diğer üçte biri öldürülür. Onlar Allah katında yeryüzünün en hayırlı şehitleridirler. Geri kalan üçte biri fitneye düşmeden fetih gerçekleştirirler. Kostantiniyye’yi (İstanbul) fethederler. Kılıçlarını zeytinliklere asmış ganimetleri bölüşürken, Şeytan seslenir: Mesih Deccal ehlinizin arasına girmiştir. Geriye dönerler ve bu haberin batıl olduğunu görürler. Şam’a ulaştıklarında Deccal’ın çıktığını görürler. Savaş için hazırlığa girip namaz için safları düzenlerken Meryem oğlu İsa (sallallahu aleyhi ve sellem) iner. Onlara komutan olur. Allah düşmanı (Deccal), onu görünce tuzun suda eridiği gibi erimeye başlar. Onu bıraksa helak olana kadar erir. Ama Allah onu (İsa aleyhisselam) eliyle öldürür. Mızrağının ucunda kanını gösterir.” (Müslim) Kalacağı süre: Deccal, Yahudi asıllı olup çıktıktan sonra memleket memleket gezecek ve insanlara kendisinin ilah olduğunu söyleyecek, ve insanların kendisine tabi olmalarını emredecektir. İran’ın Asfahan memleketinden 70.000 yahudi ona tabi olacaktır. Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem)’in bildirdiğine göre yeryüzünde 40 gün kalacaktır. Onun bir günü bir yıl, bir günü bir ay, bir günü bir hafta ve diğer günleri bizim günlerimiz gibi olacaktır. Kısacası toplam kalacağı süre: Ondört buçuk aydır. Bu süre zarfında yeryüzünde fesad yayacaktır. Bizim için tehlikesi nedir?: Nasıl ki şeytan ademoğlu için tehlike arz edip bir çok insanın şirke bulaşmasına sebep olduysa, Deccal’da insanlık için büyük tehlike arz eder. Ebu Hureyre’nin rivayet ettiği hadiste Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Allah’u Teâlâ cenneti yarattığı zaman Cebrail’e; “git cennete ve cennetliklere hazırladığım şeylere bak!” dedi. Gidip gördü, dönünce dedi ki: “İzzet ve yüceliğine and olsun, onu her duyan kişi muhakkak ona girmek isteyecektir.” Sonra Allah, cennete kişinin hoşuna gitmeyecek şeylerle kaplanmasını emretti. Cebrail’e git bir daha bak buyurdu. Görüp geri gelince dedi ki: “İzzetine ve yüceliğine yemin olsun ki kerih şeylerle kaplandığı için korkarım kimse ona girmeyecektir.” Allah cehennemi yaratınca Cebrail’e dedi ki: “Git cehenneme ve cehennemliklere hazırladığım şeylere bak!” Gidip bakıp döndükten sonra dedi ki: “İzzetine ve yüceliğine yemin olsun ki onu kim duyarsa, ona girmeyecektir.” Sonra Allah, ateşe şehvetlerle kaplanmasını emretti. Sonra Cebrail’e git bak buyurdu. Gidip baktıktan sonra dedi ki: “İzzetine ve yüceliğine yemin olsun ki korkarım ondan kimse kurtulmayacaktır!” (Ebu Davud, Tirmizi) İnsanoğluna şehvetler, kadınlar, çocuk, mal ve dünya lezzetleri süslü gösterilmiştir. Şeytan bu kapıdan girerek bir çok insanı saptırmıştır. Ancak ihaslı ve müttaki kullar müstesnadır. İmam Ahmed’in rivayet ettiği hadiste şöyle geçer: “Şeytan ademoğlunun bütün yollarına oturur. İslam yolunda oturur ve derki: Sen babalarının ve atalarının dinini bırakıp Müslüman mı olacaksın?! Ona isyan eder ve Müslüman olur. Sonra hicret yolunda oturur ve der ki: Sen toprağını yerini göğünü terk edip hicret mi edeceksin?! Ona isyan eder ve hicret eder. Sonra cihad yolunda oturur ve derki: Cihada gidersen öldürülürsün, eşinle evlenirler, malını dağıtırlar ve çoluk çocuğun zayi olur! Ona isyan eder ve cihada gider.” İşte Deccal’ın durumu da bu şekildedir. İnsanların maddi yönden eksik ve muhtaç yaşadıkları bir zamanda gelecektir.  Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “İnsanlar, dünyalık eksikliği yaşadıkları, dini yönden hafif oldukları ve aralarının kötü olduğu bir zamanda Deccal gelecektir." (Hakim) İnsanların maddi yönden muhtaç oldukları açlık çektikleri ve aç köpeklerin kemiklere saldırdıkları gibi dünyaya saldırdıkları bir zamanda, insanların bu kritik durumlarını koz edinen Deccal, bir dağ ekmek ve bir dağ pişmiş etle gelecektir. Bir dağ dolusu altını olacaktır. Girdiği köyde yağmur sıkıntısı varsa gökyüzüne emredecek, yağmur yağdıracaktır. Yeryüzüne emredecek toprak mahsülünü verecektir. Onu barındıran köyde bolluk, genişlik ve zenginlik yaşanırken barındırmayan köyde kıtlık, açlık ve sefalet baş gösterecek. Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: "Deccal çıktığı vakit beraberinde su ve ateş vardır. Ancak halkın ateş olarak gördüğü tatlı sudur; halkın su olarak gördüğü ise yakıcı bir ateştir. Sizden kim o güne ererse, halkın ateş olarak gördüğüne düşmeyi kabul etsin. Çünkü o, tatlı soğuk sudur." (Buhârî, Müslim) Ona iman etmeyeni ateşine atacaktır. Başka bir hadiste şöyle buyurur: "Deccal, Medine geçitlerine girmesi kendisine haram kılınmış olarak çıkacak. Derken (Medine civarındaki) bazı ekimsiz yerlere kadar gelir. O gün insanların en hayırlısı olan -veya en hayırlılarından bir kimse onun karşısına çıkar ve: "Sen Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ın bize haber verdiği Deccal'sin!" der. Deccâl de (kendi adamlarına): “Ben şunu öldürüp sonra da diriltsem ne dersiniz? Bu işte bu şüpheye düşer misiniz?” der. Oradakiler: "Hayır!" derler. Deccal onu öldürür ve sonra diriltir. Dirilttiği zaman adam: "Allah'a yemin olsun. Senin hakkında hiçbir vakit bugünkünden daha basiretli olmamıştım!" der. Deccal onu tekrar öldüreyim mi diyerek öldürmek isteyecek, fakat musallat edilmeyecek." (Buharî, Müslim) Deccal, insanlara imtihan vesilesi olacaktır. Ya beni Rab kabul eder ve benim safımda yer alırsınız böylece dünyanın hazinelerini üzerinize saçacağım yada bana karşı olur İsa (aleyhisselam) ve Müslümanlarla beraber olursunuz böylece bize düşman olursunuz. Bende size azap edeceğim diyerek yeryüzünde dolaşmaya başlar. Tıpkı Amerika başkanı Bush’un dediği gibi; “Ya bizimle beraber olursunuz. Yada teröristlerle beraber olursunuz.” Münafıklar ve fasıklar nasıl da koşarak Amerika’dan yana oldularsa, Münafıklar ve fasıklarda koşarak Deccal’ın safına geçeceklerdir. Sizce Deccal’in bu hasletlere sahip olması tehlike arzetmezmi? Bu gün münafıklar 100 dolar karşılığında mücahidi bombalattırıyorlar yada yakalattırıyorlar. Yada 100 dolar karşılığında Amerika’ya ve yandaşlarına polislik ve askerlik yapan bu hain grup o gün Deccal’ın askeri olmayacakmı? Suyun üzerindeki çer çöp haline gelmiş ve önce dünya sonra ahiret diyen bu Müslüman kitlesi o gün Deccal’a ve olağanüstü hallerine karşı ne kadar direnebilir?!. Peygamber efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Gecenin zifiri karanlığı gibi her tarafı kaplayan fitneler gelmeden önce salih amellerde acele ediniz. O gün adam mü’min olarak sabahlar kafir olarak akşamlar. Mü’min olarak akşamlar kafir olarak sabahlar ve dinini az bir dünyalık karşılığında satar.” (Müslim) Deccal’dan korunma yolu: Nasıl ki şeytandan ve fitnelerinden ancak ihlaslı ve müttaki kullar sakınabiliyorsa ve Kuran’ı Kerim okunduğunda şeytan siniyorsa, Deccal’ın fitnesinden ancak ihlaslı ve müttaki kullar kurtulacaktır. Birde ek olarak peygamberimizin beyanına göre Kehf suresinin başını okursa (yani ilk on ayetini) onun fitnesinden emin olur. MERYEM OĞLU İSA (ALEYHİSSELAM)’IN İNİŞİ Kıyametin önemli alametlerinden biride İsa (aleyhisselam)’ın gökten inişidir. Zamanında Yahudi’ler onu öldürmek isteyince Allah-u Teâlâ onu göğe çekmişti. Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: “Ve Allah elçisi Meryem oğlu İsa'yı öldürdük" demeleri yüzünden (Yahudileri lanetledik). Halbu ki onu ne öldürdüler, nede astılar; fakat öldürdükleri onlara İsa gibi gösterildi. Onun hakkında hakkın da ihtilafa düşenler bundan dolayı tam bir kararsızlık içindedirler; bu hususta zanna uymak dışında hiçbir (sağlam) bilgileri yoktur ve kesin olarak onu öldürmediler. Bilakis Allah onu (İsa’yı) kendi nezdine kaldırmıştır. Allah izzet ve hikmet sahibidir.” (Nisa, 157-158) Meryem oğlu İsa (aleyhisselam) ne öldürüldü nede çarmıha gerildi. Allah-u Teâlâ onu göğe kaldırmış, kıyamete yakın zamanda inecek ve İslam için çarpışacaktır. Ehli kitap ona iman edecekler. Allah-u Teâlâ şöyle buyurur: “Ehl-i Kitaptan her biri, ölümünden önce ona muhakkak iman edecektir. Kıyamet gününde de o, onlara şahit olacaktır.” (Nisa, 159) İsa (aleyhisselam)’ın sıfatı ile ilgili olarak Rasûlullah efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurur: “Benim ile İsa arasında peygamber yoktur. Ve o inecektir. Onu gördüğünüzde tanıyınız. Kırmızılığa çalan beyaz teni vardır. Sarımsı iki örtü içinde inecektir. Başı ıslanmadığı halde damlar gibi görünecektir. İnsanlarla islam için savaşacak, haçı kıracak, domuzu öldürecek ve cizyeyi kaldıracaktır. Allah-u Teâlâ onun zamanında islam hariç bütün milletleri helak edecektir. Mesih Deccal’ıda helak edecektir. Yeryüzünde kırk sene kalacak sonra vefat edecektir. Cenaze namazını müslümanlar kılacaktır.” (Ebu Davud) MELHAME-İ KÜBRA (BÜYÜK SAVAŞ) Kıyamete yakın vakitte küfür ehliyle büyük savaş olacak ve Müslümanlar galip geleceklerdir. Abdullah B. Büsr anlatıyor: Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: ”Melhame-i Kübra ile Kostantıniyye’nin fethi arasında altı sene vardır. Yedinci de Mesih deccal çıkar.” (Ebu Davud) Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Rumlar A’mak Antakya) ve Mercidabık’a inmeden önce kıyamet kopmayacaktır. İşte busıralarda onların karşısına şahirde ki bir ordu dikilir ki, bunlar yeryüzünün en hayırlılarıdır. Her iki ordu harp etmek üzere yerlerini aldıklarında Rumlar: “Bizimle, kadınlarımızı ve çocuklarımızı esir alanlarla aramızdan çekilin ki biz onlarla çarpışalım” derler. Müslümanlar bunu kabul etmezler ve şöyle derler: “Sizinle bu kardeşlerimizin arasından vallahi asla çekilmeyeceğiz.” Bu sırada savaş başlamış olur. Müslümanların üçte biri harbetmeden mağlup olur. Allah onların tevbelerini asla kabul etmeyecektir. Bu arada Müslümanların üçte biride öldürülür. Bunlar Allah katında en yüce şehitlerdir. Askerlerin geri kalan üçte biri Rumlar’ı yener ve fetihlerine devam ederler, ayrıca bir fitneye de düşmezler. İşte Kostantiniyye’yi (İstanbul) bunlar fethedecektir.” (Müslim) Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Musa Ebu Cafer

SORU Selamun aleykum. Yüzük takmak hakkında bilgi verebilir misiniz? Yüzük takmak sünnet midir? Hangi ele ve hangi parmaklara takılır? Birden fazla yüzük takılabilir mi ve her iki elde de yüzük bulundurulabilir mi? Bir de nişanlarda yüzük takmaktan kaçınılması gerektiği söyleniyor, bu doğru mu? CEVAP Ve aleykumusselam ve rahmetullah. بسم الله الرحمن الرحيم، الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على رسولنا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين Yüzük takmak, halife, kadı gibi ‘mesul’ konumunda olduklarından buna ihtiyaç duyanlar hakkında sünnettir. Çünkü Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) ihtiyaç duyduğu için yüzük takmıştır. Bilindiği üzere Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) zamanının liderlerine elçilerini gönderiyordu. Yine bir gün Rum kralına bir mektup göndermeyi isteyince, kendisine Rum kralının bu mektubu üzerinde mühür bulunmadığı takdirde kabul etmeyeceği söylenmiş ve bu nedenle hicretin 6. senesinde artık yüzük takmaya başlamıştır. Enes (radiyallahu anh) bunu şöyle anlatmıştır: “Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) Rumlara bir mektup yazmayı istediğinde O’na: “Onlar sadece mühürlenmiş mektubu okurlar” denildi. Bu nedenle O da gümüşten bir yüzük edindi. Sanki elindeki yüzüğün beyazlığına bakıyor gibiyim. Yüzüğüne (“Muhammed” kelimesi bir satırda, “Rasûl” kelimesi bir satırda ve “Allah” kelimesi bir satırda olacak şekilde) “Muhammedun Rasûlullah” (yazısını) nakşetti.” (Buhârî, Muslim) 1 Yine Enes (radiyallahu anh) anlatıyor: “Ebubekir (radiyallahu anh) halife iken… (zekattan bahseden) mektubu yazmış ve mektubu Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yüzüğüyle mühürlemişti. Yüzüğün nakşı üç satır idi: Muhammed bir satır, Rasûl bir satır, Allah bir satır.” (Buhârî) Buhârî ve Muslim’de geçen bir rivayette belirtildiği üzere Ebubekir (radiyallahu anh)’dan sonra Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yüzüğünü Ömer ve Osman (radiyallahu anhuma) da takmışlardır. Fakat bu yüzük Osman (radiyallahu anh)’dan Erîs kuyusuna düşmüştür. Ancak yüzük takmak bunların dışındaki kimseler için ise sünnet olmayıp, zinet (süs) babından kullanılması mübah bir iştir. Kimi âlimlere göre ise mekruhtur. Kibirlenme, böbürlenme, kendini beğenme niyetiyle yüzük takmak ise haramdır. Yüzük Hangi Ele Takılır? Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in yüzüğünü sağ eline de, sol eline de taktığı rivayetlerde geçmektedir. Nevevî (rahimehullah) şunları kaydetmiştir: “Fakihler sağ ele yüzük takmanın caiz olduğunda ve sol ele yüzük takmanın caiz olduğunda icma etmişlerdir. İki elden herhangi birinde bir kerahet yoktur. (Fakat) bu ikisinden hangisinin efdal olduğunda ihtilaf etmişlerdir; Seleften birçok kimse sağ eline, birçok kimse de sol eline yüzük takmışlardır.” (Şerhu Sahîhi Müslim, 14/299) Nevevî, sağ ele takmanın efdal olduğunu tercih etmiştir. Buhârî de (rahimehullah) bu görüştedir. İbn Abbâs (radiyallahu anhuma) da böyle yapmıştır. Çünkü yüzük bir süstür. Süs gibi şerefli olan işler ise sağ el ile yapılır. Kimi ulema ise sol ele takmanın efdal olduğunu söylemiştir. Zira böylece yüzük takılacağında sağ el ile takılmış olur ve yine sağ elle çıkartılır. Beğavî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’in iki işinden (sağ ve sol’a takmasından) en sonuncusu yüzüğü soluna takmasıydı.” (Şerhu’s-Sünne, 12/58) Ebubekir, Ömer, Ali, Hasan ve Hüseyin (radiyallahu anhum) sol ellerine yüzük takarlardı. (Bkz: el-Âdâb; Beyhakî, sy: 373) Keza İmam Ahmed de (rahimehullah) sola takmayı tercih ederdi. Beyhakî ve Suyûtî (rahimehumallah) sağ ele takıldığını gösteren hadislerin neshedildiğini söylemişlerdir. Yahya b. Musa ez-Zehrânî “Min Ahkâmi’l-Hâtem” isimli yüzük takma konulu risalesinde şöyle demiştir: “Derim ki: Yüzüğü sağa takmak sahih ve açık sünnetin delaletidir. Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem) yüzüğü sağına da takmıştır, soluna da takmıştır. Ebu Zür’a’nın da (rahimehullah) dediği gibi Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’in sağına takması daha çoktu. Ayrıca sağ şeref yeridir. Sol ise böyle değildir. Sol taharetlenme aletidir. Sağa takılmak suretiyle yüzük kendisine necaset isabet etmesinden korunur.” Allahu A’lem. Yüzük Hangi Parmaklara Takılır ve Takılmaz? Nevevî (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “Müslümanlar, erkeğin yüzüğü serçe parmağına takmasının sünnet olduğunda icma etmişlerdir. Kadına gelince, kadın parmaklarına yüzükler takabilir.” (A.g.e, 14/298) Yüzük parmağı denilen serçe parmaktan bir önceki parmağa ve başparmağa takmak ise mübahtır. Çünkü bu iki parmağa takmanın nehydildiğini gösteren bir delil yoktur. Ancak geriye kalan iki parmağa yüzük takmak ise haklarında nehiy varid olduğu için ya mekruhtur ya da haramdır. Bir Fâide: Sahih rivayetlerle sabittir ki sünnet olan, -günümüzde yapılanın aksine- yüzük taşının parmağın iç tarafına getirilmesidir, üst/dış kısmına değil. Fakat üst tarafına getirilmesi de caizdir. Nevevî şöyle demiştir: “Ancak iç taraf Nebi (sallallahu aleyhi ve sellem)’e tabi olma bakımından efdal olandır. Ve bu, yüzük taşı için daha koruyucudur. Çünkü yüzük taşı elin üsütünde olduğu zaman kırılmaya maruz kalabilir. Ve yine bu, kibirden ve kendini beğenmeden daha uzaktır…” Birden Fazla ve Her İki Ele Yüzük Takmak Ez-Zehrânî şunları söylemiştir: “İlim ehlinin sözlerinden anlaşılan, (yaşanan yerdeki alışılmış adete aykırı olmaması kaydıyla) birden fazla yüzük takmanın caiz olduğudur. Aynı şeklide her iki ele yüzük takmanın da caiz olduğu anlaşılmaktadır. Lakin bunlarda kibirlenme ve israf olmamalıdır, aksi halde haram olur. Velev ki ben bunu uygun görmesem de (bu caizdir.) (Uygun görmüyorum) çünkü bu, kâfirlerin yanında hakim/baskın olan bir tarzdır. Özellikle de bu kâfirlerden cürüm ehli/zulmeden kimseler böyledir. Bir de her iki elde yüzük bulunması kadını akla getiriyor, bunda kadına benzeme söz konusudur. Bütün bunlardan ötürü iki elden birindeki bir parmağa tek bir yüzük takılmasını doğru görüyorum.” Nişan ve Nikah Yüzüğü Takmak Nişanlarda, nikah kıyılan günlerde veya düğün günlerinde yüzük takma adeti Hristiyanlardan Müslümanların arasına girmiş bir adettir. Kâfirlere benzemenin, onları taklid etmenin yasaklanmış olması sebebiyle bir Müslümanın bu yüzüğü takması doğru değildir. Ve ayrıca şayet kişi kâfirlerin yaptığı gibi bu yüzüğü takmanın evlilik ilişkilerine olumlu yönde bizatihi (kendisinde var olan bir güç ile) tesir edeceğine inanırsa büyük şirk, böyle değil de evlilik ilişkilerinin olumlu yönde devam etmesine bir sebeb olarak görürse küçük şirk koşmuş olur. Ayrı Bir Bilgi Nevevî (rahimehullah) şöyle demiştir: “Hattâbî (rahimehullah) şöyle söylemiştir: “Kadınlar için gümüş yüzük mekruhtur. Çünkü gümüş yüzük erkeklerin şiarıdır (onların taktığı en güzel yüzük çeşididir.) Şayet kadın altın yüzük bulamazsa zaferan ve benzeri şeylerle gümüş yüzüğü sarılaştırsın.” Hattâbî’nin bu söylediği zayıftır veya batıldır, hiçbir aslı yoktur. Doğrusu, kadının gümüş yüzük takmasında hehangi bir kerahatin olmayışıdır.” (A.g.e, 14/293) Ve’l-hamdu lillâhi Rabbi’l-âlemîn. 1- Rivayetin son cümlesinden, bir kimsenin yüzüğüne kendi ismini veyahut bir emirin veya halifenin veya kadı’nın, yüzüklerine rütbe vasıflarını yazdırmasında bir beis olmadığı hükmü çıkartılmıştır. Ancak “Muhammed” ismi bundan müstesnadır. Çünkü bu ismin yazılması hakkında nehiy vardır. Ömer Faruk

SORU Selamun aleykum hocam, Mursi ve benzerlerini tekfir ettiğinizi sitede verilen cevaptan okudum. Fakat Ebu Sümeyye ve İsmail Hoca’nın büyük şirkte cehaleti mazeret kabul ettiklerini ses kayıtlarından biliyorum. Şimdi bu bana biraz çelişkili geldi, yani Mursi muayyen kâfir, ama Mursiyi seven ve onu ehveni şer olarak gördüğü için değil de onun yolunu benimseyerek ona oy atan halk ise muayyen kâfir değil, cehaletiyle mazeretli! Yani soru şu: İkisi arasında fark ne? Allah razı olsun. CEVAP Aleykum selam ve rahmetullahi ve berekatuhû. Hamd âlemlerin rabbi olan Allah’a, salât ve selam efendimiz Rasûlullah’a, ehli beytine, ashabına ve yolunu takip eden mü’minlere olsun. Dinin aslında cehaletin mazeret olup olmayışı dinin en esasi mevzularındandır. Muhakkak ki kâmil dinimizde bu esasi mevzu beyan edilmiştir. Bunun en büyük delili bu mevzuda sahabeden bir ihtilafın nakledilmemiş olmasıdır. Lakin katiyyen var olmayan bu ihtilafın hangi yönde olmadığı ihtilaflıdır. Yani sahabe indinde dinin aslında cehalet mazeret miydi değil miydi? Bu hususta ihtilaf edilmiştir. Bu ihtilafı bir görüşün lehine sonlandıracak kati delilleri de maalesef henüz bulamadık. Varit deliller ya vurut cihetiyle veya da delalet cihetiyle ihtimalli olduklarından ötürü ihtilafın başlama tarihini net belirleyememekle beraber ilk asırlardan sonra bugüne kadar rabbani ve râsih ulema mevzuda ihtilaf etmişlerdir ve nihai bir şey söyleyememişlerdir. Bu bir husustur. İkinci bir husus da şudur: Rabbani ulema risalet hüccetinden evvel ismin verilmesinde ihtilaf etmiş olsalar da, risalet hüccetin akabinde hükümde ihtilaf etmemişlerdir. Yani şirk işleyerek dinin aslını bozan kişinin risalet hüccetinden evvel müşrik olarak isim ve hüküm alacağı hususunda ihtilaf etmişlerdir, lakin risalet hüccetinin kaim olmasından sonra ve şirkinde daim olmasından sonra kâfir olacağı hususunda ihtilaf etmemişlerdir. Dinin aslında cehaleti mazeret kabul eden âlimler şirk irtikâp eden kişinin cahildir diye şirki üzere bırakılıp İslam’ının istishap edilmesini değil, acilen istitabe edilmesini vacip görmüşlerdir. Dolayısıyla iki taraf âlimlerin arasındaki ihtilaf aslında sadece hüccet ikamesinden evvel şirkin faili müşrik olup olmayacağı yönündedir. Hüccetin kaim olması da, bildiğin gibi, şahsa küfrü veya İslam’ı yönünde hüküm verebilmek için şartları oluşturmak ve hükme engel olacak manileri gidermekle olur. Bundan kaynaklanan şöyle bir durum varit olabilir: Cehaletin mazeret olmadığını gören âlimin kâfir gördüğünü cehaleti mazeret gören âlim Müslüman görebilir. Çünkü ikincisi kişi için hüccetin kaim olmadığını kabul etmiştir, yani hakkında küfür hükmünü engelleyecek manilerin varlığını kabul etmiştir. Bundan dolayı tekfir hükmünde durmuştur ama fiilin küfür olduğunu ve failinin acilen tövbeye çağırılması gerektiğini de kabul eder ve fiil ve failden teberri eder. En azından Hadis ehli mezhebine mensup olan ve cehaleti mazeret gören âlimlerin mevzuda mezhepleri budur. Hadis ehli olduğunu iddia eden Cehm bin Safvan’ın muasır çömezlerini kast etmiyorum. Senin sorunun bu ihtilafla alakasına gelince: Musa ve İsmail Hocalar, Rabbim onları korusun, ayaklarını sabit kılsın ve faziletlerini ziyade etsin, dinin aslında cehaleti yukarıda çok muhtasar olarak izah etmeye çalıştığım surette mazeret görüyorlar. Esasta hemfikir olmalarıyla beraber mevzuda bazı farklı değerlendirmeleri de vardır. Musa ve İsmail Hocaların bu mevzuda mezheplerini ve mezheplerinin tafsilatını kendilerinden sual etmek gerekir. Ama benim mevzuda âcizane kanaatim cehaletin mazeret olmayışıdır. Binaen aleyh benim verdiğim cevabı değerli hocalarımın görüşleriyle değerlendirerek çelişkili bulmak zaten yersizdir. Soru Musa ve İsmail Hocalara yöneltilmiş olup “Tarık Hoca Mursi’yi muayyen tekfir ediyor. Ama sizin derslerinizden cehaleti mazeret gördüğünüzü biliyorum. Sizde tekfir ediyor musunuz? Ve eğer tekfir ediyorsanız Mursi’yi seven ve onu ehveni şer olarak gördüğü için değil de onun yolunu benimseyerek ona oy atan halk ise muayyen kâfir değil, cehaletiyle mazeretli! Yani soru şu: İkisi arasında fark ne?” şeklinde gelmiş olsaydı yerinde olurdu. Benim sana verebileceğim cevaba gelince, Muhammed Mursi benim nazarımda muayyen kâfirdir çünkü hakkında küfür şeran sabit olmuştur ve küfür hükmünü ondan def edecek maniler de yoktur. Ancak İslam’ına delalet eden izhar ettiği bazı eylemlerden dolayı ikinci bir kişi bunu böyle görmeyebilir. Bak Şeyh Ahmed bin Hamud el-Halidi, (Rabbim onu esaretten kurtarsın), kendisini İslam’a nispet eden tağutların küfründe tevakkuf eden veya şek eden kimsenin hakkında ne diyor: İkinci kısım: Kendisini İslam’a nispet eden tağutlardır. Bunların durumları özellikle namaz, hac, mescitleri bina etmek, Kuran bastırmak, sadakaları ve bağışları açıktan vermek gibi İslam’ın bazı şiarlarını izhar ettiklerinden dolayı insanların birçoğuna kapalı ve karışık gelebilir. Bu kısımdaki tağutları tekfir etmeyenler şu üç halın dışına çıkmazlar: Birinci hal: Bunlar tağuta ve onun verdiği hükümlere yardım ederler, Allah’ın hükmüne kayıtsız kalırlar ve Allah’ın nurunu söndürmek için, Onun kelimesini yok etmek için var güçleriyle çalışırlar. Bunlar Allah’ın dostlarına savaş açmışlardır ve bunu ayakta tutmak için çalışırlar. Bunlar ahirette hiçbir payları olmayan laikler, demokratlar ve bunlara benzeyenler gibi tağutların yardakçıları, onların dilleriyle konuşan tercümanları ve onlara ibadete çağıranlardır. Bunların küfründe şüphe yoktur. İkinci hal: O tağutların hallerinin hakikatini bilmeyenlerdir. Yani o tağutların durumunu ve içine düştükleri küfrü bilmeyenlerdir. Fakat bunlar Allah’ın onların emsalleri hakkında verdiği hükümden cahil değildirler. Bu itikadı sağlam bir kişidir. Bu kimsenin üzerine bir vebal yoktur. Bunun cehaleti basit bir cehalettir. Mesela bir kimsenin her gaybı iddia edenin kâfir olduğuna inanması ancak gaybı iddia eden belirli bir kimsenin gaybı iddia ettiğini bilmemesi ve onun durumunun hakikatine muttali olmaması gibi. Bu durum ona zarar vermez ve imanına herhangi bir nakıslık getirmez. Üçüncü hal: Bunlar tağutların iç yüzüne, İslam’dan nasıl çıktıklarına ve onların neyle küfre girdiklerine muttali olan kimselerdir. Fakat bunlar onları tekfir etmekten geri durmaktadırlar. Bu halde olanlar yine iki sınıftır: Birinci sınıf: Onların küfürlerine ve sapık olduklarına inanan ve onlara buğz eden kimselerdir. Lakin onların kâfir olduklarını açık bir şekilde ifade etmemektedirler. Bu sınıftan olanlar kendi aralarında yine üç kısma ayrılırlar: Birinci kısım: Bunlar müstazaf olanlardır. Bunların tağut ve yardımcılarına karşı herhangi bir direnme güçleri yoktur. Bunlar Allah’ın sıkıntı zail olana ve engel ortadan kalkana kadar kendilerini mazur gördüğü kimselerdir. İkrah altında olanlar evlasıyla bu kısma dâhildirler... İkinci kısım: Tağutların küfrüne inanan ve bunu ikrar eden kimselerdir. Ama kendilerini koruyacak aşiret veya aşiret dışında başka mukavemet gücüne sahip olmalarına rağmen tağutların küfrünü açıkça söylemeyenlerdir. Bunlar yağcılık ve iki yüzlülük yapanlar ve Allah’ın şu buyruğu altına giren kimselerdir. “İstediler ki sen alttan alıp gevşek davranasın ki onlar da alttan alıp gevşek davransınlar.” Bu kısım insanlar masiyet ehlinden benzediklerinin hükmünü alırlar. Onları bu duruma sevk eden sebep ve gerekçeye göre günahlarının durumu şekillenecektir… Üçüncü kısım: Bunlar şöyle diyenlerdir: “Bunların dışındakiler kâfirdir fakat bunlar kâfir değildirler.” Bunlar hiçbir gerekçe olmadan onları tekfir etmekten geri durmaktadırlar. Şüphesiz ki bu tavır o kişinin onlara İslam hükmünü vermesi demektir. Zira küfür ve İslam arasında hiçbir vasıta yoktur. Kim küfre İslam derse veya kâfirlere Müslüman derse kâfir olur. Çünkü kendisinin hiçbir tevili veya şüphesi yoktur. Ayrıca Allah’ın hükümlerinden bir hükmü kendi katında sabit olduktan ve bildikten sonra reddetmiştir. İkinci sınıf: Bunlar tağutların hakikatlerine, onları İslam’dan çıkaran hallere ve onları küfre düşüren eylemlerine muttali olanlardır. Bunlar onların batıllarını inkâr edenler, kalpleriyle de onlara buğz edenler ve nevi kâfirdir ama muayyen tekfir ise ancak hüccet ikamesinden ve şartların oluşması ve manilerin kalkmasından sonra olabileceğini söyleyenlerdir. Veya bu kişilerin bazı muayyen tağutları tekfir etmekten imtina etmelerinin sebebi ilim ve talimle uğraşan bazı kişilerin ortaya attığı bazı şüpheler sebebiyle zihinlerinin karışması veya bazı âlimleri veya kendilerine hüsnü zan besledikleri bazı kişileri taklit etmeleri olabilir. Veya kendilerine arız olan bir şüphe veya bir tevil veya âlimlerin bazı ifadelerini doğru anlamamaları veya da onların sözlerinden kast ettiklerinden gayrısını çıkarmaları olabilir. Bu durum onların tekfir edilmesinde durulmasını gerektirmektedir. Böylelerini baştan tekfir etmek caiz değildir. Böylelerinden herhangi birisini hüccet ikame edilmeden ve şüphe izale edilmeden tekfir etmek icma ile caiz değildir.” Gördüğün gibi Şeyh Ahmed bin Hamud İslam’a müntesip tağutu tekfir etmeyen için ciddi bir tafsil getirmiştir. Sen “Ben zaten sualimi Mursi’yi seven ve onun yolunu benimsediğinden ötürü oy kullanan olarak takyit ettim ve ehveni şer değil diyerek de tevil ve benzeri durumları sualimin dışında tuttum” diyebilirsin. Ben de derim ki: Doğrudur. Ama İslam’a müntesip tağutların kâfir ve tağut olma durumları değişik zahir olabiliyor. Yani kimisi daha açık ve net küfrünü izhar ediyor kimisi daha çok gizliyor. Bunun hasebinde tekfir etmeyip seven ve yolunu tasvip edenlerin hallerinde de zaman ve mekâna göre değişiklikler var olabiliyor. El-Hulasa demek istediğim şudur: Mursi’nin tekfiri zorunlu olarak onu destekleyenlerin de tekfirini gerektirmez. Aralarında bir telazüm yoktur. Çünkü Mursi asli kâfir veya kendisini İslam’dan başka bir dine nispet eden bir tağut değildir. Bilakis kendini İslam’a nispet eden ve İslam’a nispetine delalet eden amellere de sahip olan bir tağuttur. Bu durum onun halini insanlar için kapalı ve karışık bir hale sokabiliyor. Bunun için Mursi’ye oy verenlerin durumunu kendi halleri ve vakıalarına göre değerlendirmek lazım. Onlar için mazeret kabul ettiğimizi Türkiye de oy kullanan için mazeret kabul etmeyebiliriz veya Türkiye de oy kullananlar için mazeret kabul ettiğimizi onlar için kabul etmeyebiliriz. Allah-u Âlem. Allah’a hamd ve Rasûlü Muhammed’e salât ve selam olsun. Davamızın sonu âlemlerin Rabbi olan Allah'a hamd etmektir. Tarık Ebu Abdullah

SORU Bazıları Ayafosya’nın Fatih Sultan Muhammed tarafından kiliseden camiye çevrilmesinin yanlış olduğunu söylüyorlar, siz bu konuda ne düşünüyorsunuz şer'i delilleriyle açıklayabilir misiniz inşaallah? CEVAP Hamd Allah’a mahsustur. Kilisenin veya diğer İslam dışı mabedlerin yıkılması veya ibkâsı veya mescide veya âmmenin faydasına olacak başka bir şeye tahvili açısından hükmü bulundukları beldeye göre değişir. Belde ya Müslümanların İslam’da inşa ettikleri bir beldedir. Veya İslam’dan önce inşa edilmiş ve Müslümanların kahren fethettikleri bir beldedir. Veya İslam’dan önce inşa edilmiş ve Müslümanların sulh ile fethettikleri bir beldedir. İlki Basra, Kufe, Kahire, Vasıt, Kayravan veya Bağdat gibi Müslümanların inşa ettikleri şehirlerdir. Böyle yerlerde Kilise ve benzeri mabedlerin inşası ittifaken caiz değildir. Eğer böyle bir beldeye sonradan kilise inşa edilmişse ittifaken yıkılması vaciptir. Ama evvela kilise bulunmuşsa yıkılmaz. Yani mesela bir kırsalda bir kilise veya manastır olmuş olsa sonra da Müslümanlar gelip onun yakınında köy, kasaba, şehir kurmuş olsalar ve büyümesiyle kilise beldenin içinde kalmış olsa yıkılması vacip olmaz. Bu kiliseye Müslümanların hacet duymaları durumunda mescide veya benzeri kamunun faydasına olacak kuruma tahvil edilmesi caiz olur. Zira bu beldenin mülkiyeti esasta Müslümanlarındır. İmam eş-Şafii (rahimehullah) şöyle demiştir: “Müslümanların şehirlerinde kilise inşa edemezler ve ibadet için toplantı yeri açamazlar.”1 Ve İmam Ahmed (rahimehullah) şöyle demiştir: “Yahudiler ve Hıristiyanlar Müslümanların inşa ettikleri şehirlerde kilise açamazlar ve çan çalamazlar.”2 Ve İmam ibni Teymiyye (rahimehullah) şöyle demiştir: “Müslümanların bina ettikleri şehirlerde zimmet ehlinin kilise açamayacağı hususunda Müslümanlar ittifak etmiştir.”3 Bu icma esasta Ömer (radıyallahu anhu)’nun zimmet şartlarına ve ibni Abbas (radıyallahu anhuma)’nın fetvasına dayanmaktadır. El-Ömeriyye ile meşhur olan bu şartlarda “Biz şehrimizde yeni kilise veya ibadet yeri açmama şartını kabul ediyoruz” geçmektedir. Ve ibnu Ebi Şeybe, ibni Sellâm, ibni Zenceveyh ve el-Beyhaki rahimehumullah’ın ihraç ettikleri haberde hepsi İkrime yoluyla ibni Abbas (radıyallahu anhuma) şöyle der: “Arabın inşa ettiği herhangi bir şehirde acem kilise bina edemez ve çan çalamaz ve içki içemez ve domuz sokamaz. Ve acemin inşa ettiği ve sonra Allah’ın Araplara fethini verdiği herhangi bir şehirde acemlere ahdedilmiş olanlar korunmalıdır ve onlara kaldırabileceklerinden fazlası yüklenmemelidir.” Es-Subki (rahimehullah) şöyle der: “Ulema ibni Abbas’ın bu sözüyle ve Ömer’in şartları ve diğer sahabenin bunlara sukut etmesiyle amel etmişlerdir ve icma saymışlardır.”4 İkincisine gelince İstanbul veya Kudüs gibi kâfirler tarafından inşa edilmiş ve sonra Müslümanlar tarafından kahren fethedilemiş beldelerdir. Böyle beldelerde de fetihten sonra kilise ve benzer mabedlerin inşası caiz değildir. Ama mevcut olan kiliselerin yıkılması vacip midir veya ibkâsı caiz midir ulema ihtilaf etmiştir. Racih olan ibkâsı caiz olması ve beldenin zimmet altında olan Kitap ehli onu kullanmaları ve gerekli olan tamir ve onarım işlerini yapmaları caiz olmasıdır. Bunun delilleri Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Hayber’i kahren fethetmiştir ama Yahudilerin mabedlerini yıkmamıştır. Ve sahabe (radıyallahu anhum) çok yer kahren fethetmiştir ama fethettikleri yerlerdeki bütün mabedleri yıkmamışlardır. Bunun şahidi bu mabedlerin hala mevcut olmaları, bize kadar varlıklarını korumuş olmalarıdır. Ve yukarıda zikri geçen ibni Abbas (radıyallahu anhuma)’nın sözüdür: “Acemin inşa ettiği ve sonra Allah’ın Araplara fethini verdiği herhangi bir şehirde acemlere ahdedilmiş olanlar korunmalıdır.” İmam ibni Kayyım (rahimehullah) şöyle der: “Bu konuda en doğrusu şöyle demektir: İmam Müslümanların en çok yararına olacak olanı yapar. Çok kilise mevcut olduğundan dolayı kilisenin alınması veya yıkılması Müslümanların maslahatına ise alır veya yıkar. Veya Müslümanların o kiliseye hacetleri varsa onu Müslümanlar için alır. Ama zimmilerin sayısı çok olduğundan ötürü kiliseye ihtiyaçları varsa onlara bırakabilir. Bu durumda onların istifadesine bırakır yoksa mülkiyetini onlara bırakmaz. Zira Müslümanların malı olmuştur. Müslümanların malı olduktan sonra mülkiyetini kâfirlere vermesi nasıl caiz olabilir ki! Hayır. Maslahaten onlara bırakır. Ve maslahat bunu gerektirdiğinde tekrar onlardan alabilir… Bu tafsil ile deliller cem edilmiş olur. Ve bu şeyhimizin (İmam ibni Teymiyye’yi kast ediyor) tercihidir. Hulefa-i Raşidin’in ve onlardan sonra gelen hidayet imamların yaptıklara da bu görüşün doğruluğuna delalet ediyor. Ömer bin Abdulaziz yıkılmasını maslahat gördüğünü yıkmıştır ve ibkâsını maslahat gördüğünü bırakmıştır.”5 Dolayısıyla racih olan kâfirler tarafından inşa edilmiş ve sonra Müslümanlar tarafından savaşla fethedilmiş beldelerde fetihten önce bulunan kilise ve benzeri mabedlerin yıkılması vacip olmamasıdır. Bilakis imamın takdirine kalmıştır. Maslahat görürse zimmet ehlinin kullanımına açar veya Müslümanların haceti varsa mescide, medreseye veya hastane gibi genel maslahata uygun tahvil eder veya maslahat görürse kullanmaz, boş bırakır veya maslahat görürse yıkar. Üçüncüsüne gelince kâfirler tarafından inşa edilmiş ve sonra Müslümanların sulh ederek fethettikleri beldelerdir. Bu durumda sulh hangi şartlara göre yapılmışsa ona göre muamele edilir. Belirli miktarda malın verilmesi üzere sulh edilmiş ve beldenin mülkiyeti sakinlerine kalmışsa kilise ve benzeri mabed inşa etmelerinden men edilmezler. Beldenin mülkiyeti Müslümanlara ait olma suretinde sulh edilmişse o zaman asıl olan Ömer (radıyallahu anhu)’nun şartları üzere sulh yapmaktır ve zimmet ehlini kilise inşa etmekten men etmektir. Ancak sulhun şartlarında yeni kilise inşa etmek üzere anlaşılmışsa o zaman bundan men etmek caiz olmaz. Ayasofya kilisesinin Fatih Sultan Mehmet tarafından camiye çevrilmesine gelince Konstantiniyye’nin kahren gerçekleşmiş bir fetihten sonra olmuştur. Bu durumda belde ve beldenin sahip olduğu her şey Müslümanların malı olur. Bu beldede bulunan mabedlerde buna dâhildir. Böylece Ayasofya kilisesi de Müslümanların malı olmuştur. Yukarıda zikri geçtiği üzere kiliselerin kullanımı racih görüşe göre imamın takdirine bırakılır. Yıkabilir veya bırakabilirde. Fatih Sultan Mehmet camiye çevirmeyi maslahat görmüş ve öyle yapmış. Buna kimsenin itiraz etme hakkı yoktur. Burada şöyle bir ayrıntı da vardır. Meşhur söze göre Fatih Sultan Mehmet Ayasofya’yı kendi malından satın almıştır ve cami olarak vakfetmiştir. Bu durumda meşru camiye dönüştüğü yönünde bildiğim kadar ihtilaf yoktur. Zira şahsi malını cami olarak vakfetmiştir. Allah’u A’lem. Pekâlâ, Ayasofya’yı camiye tahvil etmekte neyi maslahat olarak görmüştür diye sorulsa, bilmiyorum derim. Ama Müslümanların namaz kılabilecekleri bir yere ihtiyaç vardı şüphesiz. Nitekim İstanbul’da ilk namaz Ayasofya’da kılınmıştır. Ayrıca Konstantiniyye’nin fethini böylece tamamlamak ve Bizans Ortodoks Hıristiyanlık üzerinde hakiki bir fetih gerçekleştirmek istemiş olabilir. Çünkü Ayasofya kiliseden fazlasıydı. Bizans kayserinin taç giydiği, siyasi meşruiyetini ve gücünü kazandığı mukaddes yerdi. Bu mahiyetiyle Ortodoks Bizans’ın manevi kalbiydi. Benim bu konuda ne düşündüğümü sormuşsun. Cevaben derim ki: Ayasofya’yı cami yaparak Fatih Sultan Mehmet şeran caiz olan ve siyaseten de doğru olan bir şey yapmıştır. Ama sualde bahsettiğin yanlış yapmış diyenler şeran caiz olmadığı için yanlıştır diyorlarsa, bu doğru değildir. Kilisenin camiye dönüştürülmesi caizdir. Delili İmam en-Nesei (rahimehullah)’ın Talk bin Ali (radıyallahu anhu)’dan ihraç ettiği hadistir. Talk bin Ali (radıyallahu anhu) şöyle demiştir: خَرَجْنَا وَفْدًا إِلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم فَبَايَعْنَاهُ ، وَصَلَّيْنَا مَعَهُ وَأَخْبَرْنَاهُ أَنَّ بِأَرْضِنَا بِيعَةً لَنَا ، فَاسْتَوْهَبْنَاهُ مِنْ فَضْلِ طَهُورِهِ فَدَعَا بِمَاءٍ فَتَوَضَّأَ وَتَمَضْمَضَ ، ثُمَّ صَبَّهُ فِي إِدَاوَةٍ وَأَمَرَنَا فَقَالَ : اخْرُجُوا فَإِذَا أَتَيْتُمْ أَرْضَكُمْ فَاكْسِرُوا بِيعَتَكُمْ وَانْضَحُوا مَكَانَهَا بِهَذَا الْمَاءِ وَاتَّخِذُوهَا مَسْجِدًا قُلْنَا : إِنَّ الْبَلَدَ بَعِيدٌ , وَالْحَرَّ شَدِيدٌ , وَالْمَاءَ يَنْشُفُ فَقَالَ : مُدُّوهُ مِنَ الْمَاءِ ؛ فَإِنَّهُ لاَ يَزِيدُهُ إِلاَّ طِيبًا فَخَرَجْنَا حَتَّى قَدِمْنَا بَلَدَنَا فَكَسَرْنَا بِيعَتَنَا ، ثُمَّ نَضَحْنَا مَكَانَهَا , وَاتَّخَذْنَاهَا مَسْجِدًا ، فَنَادَيْنَا فِيهِ بِالأَذَانِ , قَالَ : وَالرَّاهِبُ رَجُلٌ مِنْ طيِّئٍ ، فَلَمَّا سَمِعَ الأَذَانَ قَالَ : دَعْوَةُ حَقٍّ ، ثُمَّ اسْتقْبَلَ تَلْعَةً مِنْ تِلاَعِنَا فَلَمْ نَرَهُ بَعْدُ “Heyet halinde Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e gelerek ona biat ettik ve birlikte namaz kıldık. Kendisine memleketimizde bir havra olduğunu haber verdik. Abdest suyundan arta kalanını bize hediye etmesini istedik. Bunun üzerine Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) su getirtti, abdest aldı, mazmaza yaptı ve sonra suyu bir kaba döktü. Suyu almamızı emrederek: “Şimdi çıkıp gidin, memleketinize varınca havranızı bozun, onun yerine bu suyu serpin ve orayı mescid olarak kullanın” buyurdu. Biz de şöyle dedik: Memleketimiz uzak, sıcaklar fazla, bu su buharlaşıp yok olabilir. Bunun üzerine: “O suyun üzerine su ilave edin, ilave edeceğiniz su onun özelliğini bozmaz” buyurdu. Biz de yola çıktık ve memleketimize geldik. Havrayı bozduk ve o yere o suyu serptik ve orayı mescid olarak kullandık. Orada ezan okuduk. O havranın rahibi Tay kabilesinden birisiydi. Okuduğumuz ezanı işitince şöyle dedi: “Bu hak bir davettir.” (Daha sonra) Vadinin yamaçlarına doğru yöneldi. Bir daha onu görmedik.” Kilise binasını yıkmak şart değildir. Şirk ve küfür veya haram olan eşyayı, alametleri ve namazın sıhhatine mani olacak şeylerden temizlenmesi yeterlidir. Allah’u A’lem 1- El-Um, 4/206 2- Ahkamu Ehli’z-Zimme, 182 3- Mecmuu’l-Fetava, 28/635 4- Fetava’s-Subki, 2/391 5- Ahkamu Ehli’z-Zimme, 131 Tarık Ebu Abdullah